Zwarte Piet in de catacomben wit geverfd

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 46 • donderdag 17 november 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Is Zwarte Piet nu een uiting van racisme of een verwijzing naar slavernij? Houd toch op, zeggen specialisten. Al enkele jaren lang kop- pelen fanatici zijn wat mysterieuze en com- plexe verschijning aan racisme. En dus moet die kapot, vanuit de vieze redenering dat de meerderheid zich maar moet “aanpassen aan de minderheid”.

In Nederland gaat het alle kanten op. In Amsterdam zijn tijdens de intocht zelfs geen traditionele Zwarte Pieten meer te zien. In ste- den als Rotterdam en Maastricht zijn er alleen nog roetveegpieten. Maar landelijk blijven de Zwarte Pieten wel de ruime meerderheid uitmaken. Extremisten willen twee opties wissen.

In Rotterdam werden vorig weekend zo’n 200 linkse demonstranten opgepakt.

Catacomben

Dit soort onzin overvalt nu ook Vlaanderen.

Een klein gezelschap van gelijkgezinden verzamelde op geheime locaties om er een Pie- tenpact te sluiten. Het pact werd vorige week voorgesteld door voormalig VRT-journalist Wim Vanseveren, directeur van het Vlaams-Neder- lans Huis deBuren dat “de schoonheid en wijsheid van de Lage Landen wil uitdragen”. Ah, zo?

Wat willen Vanseveren en zijn bondgeno- ten? “Wie het pact onderschrijft, engageert zich om Piet niet langer als de ondergeschikte knecht voor te stellen, met een egaal zwart gezicht, met kroeshaar en met dikke rode lip- pen”, omdat dit voor sommige bevolkingsgroe- pen en kinderen kwetsend overkomt en dus discriminerend en racistisch is. Daarom zouden we moeten overschakelen op ‘roetveegpieten’,

‘regenboogpieten’ of ongeschminkte pieten.

De manier waarop dit clubje ons iets door de strot wilde rammen, wekt eigenlijk meer weerzin op dan de Pietendiscussie zelf. Alles gebeurde in achterkamertjes, in volstrekte stilte. Alvast de N-VA-leden van de Raad van Bestuur van deze Vlaams-Nederlanse cultuur- organisatie verklaren dat ze voor voldongen

feiten werden geplaatst (zie verder). Het Sint- Nicolaasgenootschap Vlaanderen werd overi- gens evenmin geraadpleegd. Vreemd.

Het clubje

Wie behoort dan wel tot het selecte genoot- schap van samenzweerders? Vooreerst enkele programmamakers van de VRT-kinderprogram- ma’s en van VTM. Voorts de “toplui” van het Gemeenschapsonderwijs en het Katholiek Onderwijs, de twee grote onderwijsnetten.

Niet dat Raymonda Verdyck en Lieven Boeve de leraars of ouders hierover hebben geraadpleegd. Scholen worden wel verondersteld naar hun pijpen te dansen. Een methodiek die al werd toegepast in de hele onderwijs- vernieuwing.

Wie denkt en beslist er voorts nog in onze naam? De kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen, een bediende met tijd te veel.

Ook een handvol artiesten (in dit geval: Bart Peeters, Hugo Matthysen en regisseur Stijn Coninx), de ideologisch verdwaalde Gezins- bond, een paar theaterclubs, het extreemlinkse KifKif en de directie van speelgoedketen Dreamland (onderdeel van de Colruyt-groep).

Het orkest

Het elimineren van Zwarte Piet leek te gebeuren onder het oog van een zorgeloze pers. Volgens de zaterdagkranten leek alles beslist. “Vlaanderen schaft Zwarte Piet af…

zowat alle (sic) organisaties hebben het Pie- tenpact ondertekend en Zwarte Piet houdt dus de facto op te bestaan”, loog Het Nieuwsblad.

Andere kranten waren evenmin kritisch.

Uiteindelijk was het Wouter Van Bellingen van het Minderhedenforum die Zwarte Piet kwam redden, al was dat niet zijn bedoeling.

Zijn vereniging, volgens sommigen jaarlijks goed voor 1,2 miljoen euro voor het onderhoud van de 17 personeelsleden, weigerde het Pie- tenpact te ondertekenen omdat het “niet ver genoeg” gaat. Zwarte Piet moet weg, want hij

is een knecht. Ook zijn kledij (pofbroek kindsla- ven) moet er aan geloven.

Quo vadis, N-VA?

De politici reageerden voorzichtiger. Alleen Vlaams minister van Cultuur Sven Gatz (Open VLD) stond achter het initiatief. “Diversiteit en inclusie zijn belangrijker dan ooit”, zegt hij. Vlaams minister van Onderwijs Hilde Cre- vits (CD&V) hield zich wat op de vlakte, maar afstand nemen van de onzin, of enige kritiek op de onderwijsnetten, dat was voor brave Hilde een brug te ver.

Maar Piet De Zaeger, directeur van N-VA, viel uit naar “de Linkse Kerk” en plaatste op facebook een foto van een roetpiet naast een foto van geslachte schapen, alsof het plots over de islam gaat… In sommige N-VA-gemeenten zoals Sint-Niklaas was de échte Zwarte Piet op het feest. Vlaams minister van Inburgering en Gelijke Kansen Liesbeth Homans maakte zich in De Standaard kwaad op het Minderheden- forum (“geen ¬subsidies meer om deze Zwarte Piet-onzin uit te kramen”). Allemaal goed en wel, maar quo vadis, ook in deze, N-VA? Kan Zwarte Piet blijven, of niet?

Mijn zwarte gat

Het kan alvast duidelijker. De zwarte comé- dienne Lies Lefever vindt het Pietenpact te gek om los te lopen. “Alle mensen die nog een échte Zwarte Piet over de vloer willen, bel mij gerust. Pietenpact, mijn zwarte gat nondedju!”, twitterde ze.

“Mogen er morgen nog kerkklokken lui- den?”, vroeg Mia Doornaert in De Standaard.

“Een ‘inclusieve’ maatschappij is er toch geen die de meerderheid uitsluit? Hoeveel ‘populis- ten’ moeten er nog verkiezingen winnen voor onze culturele elite dat begrijpt?”

En het “domme volk” zelf, hoe reageerde dat? In Nederland is 80 procent tegen de ver- andering van de traditionele Zwarte Piet. Bij ons werd een petitie van het Vlaams Belang (www.zwartepietmoetblijven.be) door duizenden ondertekend. Initiatiefnemer Vlaams Belang spreekt klare taal: “Zwarte Piet is geen symbool van de slavernij, en is dat ook nooit geweest.” Daarnaast haalt een andere petitie (www.redzwartepiet.be) op woensdag- ochtend 16 november, dat is twee dagen na

registratie van het domein, al 12.000 onderte- kenaars die vinden dat “Zwarte Piet zwart moet blijven van het roet in de schouw.” Zij zeggen

“niet te willen meestappen in de polemiek die enkele minderheidsgroepen willen starten rond de persoon van deze kindervriend.” Als initiatiefnemer wordt een bezorgde vader vermeld.

We vinden geen banden tussen de domein- houder en een partij. Op een poll van De Mor- gen verwerpt tot slot driekwart van de mensen (dinsdagavond) het Pietenpact.

Maandagavond was voor de initiatiefnemers het volksverzet blijkbaar groot genoeg om bij te sturen en “een afkoelingsperiode” in te lassen tot na 6 december. Maar hiermee is “de bedoeling niet begraven”, spartelt Wim Vanseveren tegen. Het verhaal is niet af.

Besluit

Links is zich – weerloos opgejaagd door politiek correcte wijsneuzen – ook met deze his- torie op een fenomenale manier in de voet aan het schieten. Met dezelfde blindheid als dit gebeurt in Nederland. Sommigen zien dat wel in. Cultuurfilosoof Lieven De Cauter (KU Leuven) koppelt de Pietendiscussie aan “de migratie en de steeds snellere - misschien wel iets te snelle - globalisering”. Ook moraalfilo- soof Patrick Loobuyck stelt dat immigratie zorgt voor een gevoel van ontheemding en voer is voor discussie.

En mooi is zijn definitie van identiteit: het

“zich met elkaar verbonden voelen door taal, media en gedeelde ruimte, maar ook door een aantal gemeenschappelijke culturele referen- ties, feesten, tradities en gebruiken. Dit maakt dat Vlamingen zich thuis voelen in Vlaande- ren.” De weldenkende elite wil haar wereld- vreemde multiculti-agenda door de strot duwen en populistisch rechts profiteert hiervan, aldus Loobuyck.

Conservatieven vertellen de jongste tijd op veel plaatsen weer duidelijker hun verhaal. Met succes. Het Pietendebat verdient immers een ernstig debat. Zonder de belerende vingertjes van progressief Vlaanderen, en zonder de opgedrongen leefregels die in achterkamertjes bedisseld worden.

Zwarte Piet bestaat niet meer. Dit “voldongen feit” werd ons net voor het weekend onder de neus geschoven door een plukje journalisten dat er van uitging dat zijn dood- vonnis was getekend in een Pietenpact. En het catacombenpact was ondertekend door progressief Vlaanderen: de onderwijsnetten, VRT en een partje van de VTM, de Gezins- bond, de kinderrechtencommissaris, een speelgoedketen, wat onvermijdelijke arties- ten-BV’s, en het extreem linkse Kifkif.

Zwarte Piet in de catacomben wit geverfd

(2)

Rubens te kijk

Over de boeiende tentoonstelling

“Voor God en Geld: Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden”, heeft u in deze kolommen al een recensie kun- nen lezen. De tentoonstelling, georga- niseerd met steun van Fernand Huts van Katoen Natie, loopt tot en met 1 janu- ari 2017, te Gent, Provinciaal Cultuur- centrum Caermersklooster (ingang via de Lange Steenstraat).

Fernand Huts kwam enkele maanden geleden in het nieuws met zijn aankoop van een unieke pentekening van Pieter Paul Rubens. Huts vindt namelijk dat belangrijke Vlaamse kunst in Vlaanderen moet blijven en had 670.000 euro over om te beletten dat deze Rubenstekening naar een museum in het buitenland zou vertrekken.

Die tekening van Rubens is nu als een extraatje voor de bezoeker aan de tentoonstelling in Gent toegevoegd. Wie de tentoonstelling over de Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden nog niet bezocht heeft, mag niet lang meer dralen. De tentoonstelling is alle dagen (van dinsdag t/m zondag) te bezichtigen tussen 10 en 18 uur.

Op maandag gesloten.

Meer informatie vindt u op:

www.voor-god-en-geld.be K^vC

Actueel 17 november 2016

2 Uit de smalle beursstraat

Trumponomics

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Na de overwinningstoespraak van de Republikein Donald Trump als nieuwe president veerden de beurzen tegen alle verwachtingen in op. Dat farma-aandelen de hoogte in gingen, was nog normaal. Hillary Clinton had immers een stren- gere aanpak van de sector beloofd. Maar wat is de verklaring achter de gezondheid van de financiële markten nadat iemand werd verkozen die door meerdere economen als een economische ramp werd bestempeld?

Veel is te herleiden tot Trumps boodschap dat hij werk wil maken van grote openbare investeringsprogramma’s, onder andere de bouw en renovatie van snelwegen en bruggen. Er is sprake van 1.000 miljard dollar aan overheidsinvesteringen.

Dat moet de economie aanzwengelen en vooral veel arbei- ders uit de ‘Rust Belt’ aan een job helpen. Het zijn die kiezers die Trump de overwinning hebben bezorgd. Het is geleden van Ronald Reagan dat zij nog voor de Republikeinen hebben gestemd. Waardoor de partij nu onder Trump opnieuw aan- sluiting vindt bij het laaggeschoolde electoraat. Alle economische studies tonen aan dat de VS inderdaad nood hebben aan infrastructuurwerken. Op bepaalde plaatsen is de kwaliteit van de wegen ondermaats.

Dit keynesiaans stimuleringsprogramma is het eerste onderdeel van de Trumponomics. Vraag is echter: in welke mate is het financierbaar? Want de VS kampen met een overheidsschuld van 100 procent van het bbp. Onder president Barack Obama is de schuld gestegen met 8.000 miljard dollar, tot 19.000 miljard dollar. Het overheidstekort bedraagt 3 procent van het bbp,

zijn aantreden in 1981 verlaagde Ronald Reagan de belastin- gen; bedoeling was dat daardoor meer geld in de economie werd geïnvesteerd, dat er meer werd geconsumeerd zodat er meer jobs zouden bijkomen en zo meer belastinginkomsten konden worden geïnd. Lage taksen - Trump wil ze voor de bedrijven verlagen naar 15% - zullen bedrijven ook aanzetten meer te investeren in onderzoek en ontwikkeling. En innova- tie is in de VS nodig, ondanks succesbedrijven als Apple, Goo- gle en Facebook.

Vraag is of de effecten van investeringen en belastingverlagingen niet geneutraliseerd worden door de protectionistische maatregelen die Trump wil treffen. Handelsbarrières vernieti- gen jobs. Punt. Volgens onderzoek zouden die in de VS leiden tot 658 miljard dollar minder aan export en 4 miljoen Ameri- kaanse werklozen extra. Tenzij… Tenzij Trump kiest voor een softe versie van protectionisme. Hij wil bijvoorbeeld dat de douanerechten op Europese producten met 10 procent ver- hogen. Dat hoeft geen ramp te zien. Die op Chinese producten zouden 35 procent de hoogte ingaan. Dat is wat anders, al moet toegegeven worden dat Europa ook al invoerheffingen aan dubbele percentagecijfers heeft voor Chinese producten.

De kans bestaat dat Trump zich zal richten op producten van lagere kwaliteit die anders aan dumpingprijzen op de Ameri- kaanse markt worden gegooid.

Een zacht liberaal-protectionistisch beleid met een sausje overheidsinvesteringen: dat zijn de Trumponomics dan. Pro- bleem met de Trumponomics is dat we niet zeker zijn dat er ze zullen komen. En dat er geen handboek voor bestaat. In 1981 had Ronald Reagan maar de werken open te slaan van economen als Milton Friedman en Friedrich Hayek. Nu is het intel- lectueel tasten in het donker.

A^ngélique vAnderstrAeten Welk economisch beleid de Amerikaanse president-elect zal gaan voeren, blijft onduidelijk. Wellicht gaat het in de

richting van een liberaal-protectionistische agenda. Enerzijds belastingverlagingen om de economie aan te zwen- gelen. Anderzijds beperkte handelsbarrières. Met daarbovenop een programma van overheidsinvesteringen. Dat zijn de drie pijlers van de Trumponomics.

Eurostadion: de weg is nog lang en hobbelig

Eind oktober heeft de Vlaamse administratie het milieueffectrapport (MER) van Ghe- lamco voor de bouwplannen op Parking C uiteindelijk toch goedgekeurd. Dit was onze- ker geworden nadat een maand voordien een negatief advies was uitgelekt vanuit het ministerie van Mobiliteit en Openbare Werken.

Daar had men, zeer terecht, grote vragen bij de stelling van Ghelamco dat de plannen voor het stadion “geen noemenswaardige mobi- liteitseffecten” zouden hebben. “Het MER onderschat het aandeel bezoekers dat met de wagen komt en overschat het aandeel dat met het openbaar vervoer of de fiets komt,” aldus de administratie Mobiliteit van de Vlaamse overheid.

Eenzijdige verbintenis

Na het onverwachte uitlekken van dit advies trok Ghelamco al zijn plannen in en diende korte tijd later een ‘geactualiseerd’ dossier in, waarin de statistieken en prognoses lichtjes werden aangepast. Ook werd aan het dossier een “eenzijdige verbintenis” toegevoegd van tien bladzijden, waarin grote baas Paul Ghey- sens van Ghelamco plechtig belooft dat zijn bedrijf een hele reeks maatregelen zal nemen om het gebruik van het openbaar vervoer en de fiets te stimuleren.

Met cijfers kan men alles bewijzen. Zelfs dat er amper een mobiliteitsprobleem zal zijn op de Noorderring wanneer daar naast het stadion en de grote beurzen ook het NEO-project (met een groot congrescentrum en 150 winkels) en Uplace (6.000 parkeerplaatsen) geconcentreerd zullen zijn.

Het onderdeel ‘mobiliteit’ maakt een derde uit van het kerndossier van Ghelamco. In ein- deloze cijferreeksen, gespreid over 160 bladzijden, probeert Ghelamco te bewijzen dat de

situatie zowel op de Ring als het ‘onderliggend verkeersnetwerk’ beheersbaar zal blijven. Men gaat daarbij uit van een daling van het autoge- bruik en de veronderstelling dat slechts 65 procent van de bezoekers en tewerkgesteld personeel (4.800 man!) met de wagen zou komen, hetgeen een stuk lager ligt dan het Vlaamse gemiddelde.

Valse hypotheses

Daarbij wordt vertrokken van de hypothese dat de geplande tramlijnen tussen Jette en Zaventem en tussen Willebroek en Brussel- Noord reeds gerealiseerd zullen zijn wanneer het stadion in gebruik is, maar die plannen zijn nog niet definitief: ze moeten nog worden goedgekeurd door verscheidene beleids- niveaus en de onteigeningen moeten nog plaatsvinden. Het zal tot diep in de jaren 20 duren vooraleer die trams zullen rijden. Ook vergeet men te vertellen dat de grote werken aan de Brusselse Ring pas in 2019 zullen starten en vele jaren zullen duren, zodat de huidige dagelijkse fileproblemen tussen Zaventem en Groot-Bijgaarden slechts klein bier zullen zijn vergeleken met hetgeen ons te wachten staat.

Maar Ghelamco gaat het dus allemaal oplos- sen. De bedrijven die zich op Parking C zullen vestigen, zullen allemaal moeten meewer- ken aan een stimulusbeleid voor het openbaar vervoer en de fiets. Zo komen er 5.000 fiets- stallingen, een herstellingsatelier voor fietsen, douchecabines voor personeel, een aanmoedi- gingsbeleid voor elektrisch fietsen en een hele reeks andere maatregelen om de inwoners uit de wijde omgeving op het fietszadel te hijsen.

Er komt zelfs een app waarmee personeelsleden bij mooi weer zullen aangemoedigd worden de wagen in de parking te laten staan en met een aangeboden fiets naar huis te rijden. Waarom denken we nu spontaan aan het mooie Vlaamse gezegde “veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven”?

Voordeel van de twijfel

Na zoveel goede intenties van Ghelamco vond de Vlaamse administratie (het depar- tement Leefmilieu van de Vlaamse overheid) het blijkbaar tijd om het MER-project van Ghe- lamco goed te keuren, al gebeurde dit met enig scepticisme: in zijn beslissing benadrukt het diensthoofd dat het menselijk gedrag onvoorspelbaar is, zelfs bij een doorgedreven mobiliteitsbeleid en ambitieuze verwachtingen van Ghelamco. Het project krijgt, na het nodige massagewerk in een achterkamer, van

de Vlaamse administratie het voordeel van de twijfel. Een meer assertieve houding van de Vlaamse ambtenaren was wenselijk geweest, maar was juridisch gezien moeilijk haalbaar:

het is niet aan ambtenaren om politieke beslis- singen te nemen.

Dat het allemaal zo ver is kunnen komen, is in de eerste plaats de fout van de vorige Vlaamse regering, die - uit schrik voor Koning Voetbal - niet de moed had om vlakaf te zeggen dat de (eenzijdige) Brusselse keuze voor Parking C regelrecht indruiste tegen de plannen die deze regering in 2011 zelf voor dit strate- gisch gebied had afgekondigd. De fout ligt hier in de eerste plaats bij Kris Peeters (toenmalig minister-president), Geert Bourgeois (minister van de Vlaamse Rand) en Philip Muyters (toenmalig minister van Ruimtelijke Ordening en Sport), die verzuimden op hun strepen te staan.

Kern van het probleem blijft

Ghelamco en de stad Brussel hebben hiermee een eerste goedkeuring van de administratie op zak, maar het belang hiervan moet niet overschat worden. Hiermee wordt enkel erkend dat het dossier technisch gezien vol- ledig is en dat met allerlei studies en prognoses geantwoord wordt op een reeks vragen en richtlijnen van de administratie.

De kern van het probleem blijft natuurlijk bestaan: in 2011 werd door de Vlaamse regering met kracht van wet vastgelegd dat Parking C een gemengde ontwikkeling moest krijgen, met maximaal 50.000 m² recreatie-opper- vlakte en 20.000 m² kantooroppervlakte.

Toch wil men een stadion neerpoten van meer dan 350.000 m² en daarnaast een immens kantoorgebouw van bijna 200.000 m². Iedere belanghebbende kan in zo’n situatie bij de rechter de bouwen de milieuver- gunningen onderuithalen. Het wordt nog een lang en hobbelig parcours voor Ghelamco. Bl

evenveel als in België. De Amerikaanse overheidsfinanciën verder in het rood duwen, dreigt een averechts effect te hebben.

De rente zal stijgen, zeker als het stimuleringsprogramma ook nog voor extra inflatie zorgt. Al zou dat laatste als smeermid- del van de economie geen slecht idee zijn.

Dat de Amerikaanse overheidsfinanciën niet fataal ontspo- ren kan door Trumponomics vermeden worden door een deel van de … Reaganomics over te nemen. Dat kan de tweede pij- ler van het economische beleid van Donald Trump worden. Bij

(3)

Actueel

17 november 2016 3

Zeur-Piet

Mijnheer de volksopruier,

De luidruchtige en eigengereide antiracistische lobby is erin geslaagd het sinds gene- raties vreedzame en leuke kinderfeest rond 6 december – dat van Sinterklaas dus – te verpesten en politiek te verzieken. Zwarte Piet was altijd de guitige en deugnieterij uit- halende helper van Sinterklaas die als jonge en sterke knaap de loodzware zak vol kin- derspeelgoed droeg en zijn oude baas een handje toestak bij het in de schouwen drop- pen van al dat lekkers en moois. Als men zich afvroeg waarom die Piet zo zwart zag, dan was het eenvoudige antwoord dat hij pikzwart zag van het roet in de schouwen. Hij was altijd mooi gekleed en had als zoveel echte zwarte mensen een krullenbol. Hij zag er nooit uit als een uitgehongerde en geha- vende slaaf uit donkere koloniale tijden. Inte- gendeel. Hij was altijd de onmisbare partner van Sinterklaas, zonder complexen en frus- traties. Niemand nam er ooit aanstoot aan.

Het werd een volkse traditie zonder politiek en zonder ranzige bijbedoelingen. Nooit was de verschijning van Zwarte Piet aanleiding tot controverse, rassenhaat of discrimi- natie. Nooit!

Tot in Nederland enkele jaren geleden de beroepsagitatoren van het antiracisme dit kinderfeest aangrepen om er een politieke agenda in te stoppen en over de hoofden van de kinderen heen een grauwe hetze op te zetten. Uw fors gesubsidieerd ‘Minderheden- forum’ voelde zich in Vlaanderen dan ook de uitgelezen spreekbuis om de zaak ook hier bij ons mee te gaan opkloppen. De bangeriken in Vlaanderen die de bui stilaan zagen komen aanwaaien uit het noorden, gingen haastig wat verzinnen om elk zinnig en vervelend gesprek uit de weg te kunnen gaan en slo- ten dan maar een zogenaamd ‘Pietenpact’.

Het Gemeenschapsonderwijs, het Katholiek Onderwijs, de Gezinsbond, Vlaamse kinder- televisiezenders en kinderfilmproducenten, jeugdtheaters, Studio 100 en speelgoedketen Dreamland sloegen aldus de handen in elkaar om de klassieke Zwarte Piet voortaan te bannen en alleen nog blanke Pieten – jawel! – te dulden die vol roetvegen zouden staan en niet meer helemaal zwart zouden zien. Meer nog: voortaan zouden ook gele, groene en nog anders gekleurde Pieten Sin- terklaas mogen vergezellen. Maar zwart… Ho maar! Verboden!

Gij gingt met uw Minderhedenclub dezer dagen nog een stap verder, want gij wilde dat fameuze pact niet tekenen ‘omdat het nog niet ver genoeg’ gaat. “Want”, zegt gij,

“momenteel zijn we niet overtuigd dat de huidige ‘Piet’-figuur moet gehandhaafd worden.” Het moet nu toch niet gekker worden!

De burgemeester van Antwerpen, die tra- ditioneel de stoomboot met Sinterklaas en zijn gevolg aan de kade van Antwerpen ont- haalt, had dan ook overschot van gelijk toen hij zei dat heel dat ‘Pietenpact’ compleet overbodig is in Vlaanderen. Het ongeschre- ven akkoord van vorig jaar dat Zwarte Piet pikzwart – dus niet enkel wat roetvoegen – ziet van het roet als verklaring voor zijn

‘huidskleur’, vond hij meer dan goed. Dat is een respectvolle traditie, waarbij niemand zich gekarikaturiseerd voelt, zei hij. En: “Het is toch bovendien ook nog altijd kindvriendelijk, het blijft dus Zwarte Piet. Er is bijge- volg geen reden om daar nog terug over te beginnen.” En daar leek elke verstandige en welmenende Vlaming het mee eens te zijn.

Iedereen tevreden?!

De verzamelde antiracisten volhardden echter in de boosheid. De geliefde traditionele Zwarte Piet moet hangen. Het kinderfeest moet overschaduwd worden met iets wat het nooit heeft gehad: een politiek verhaal.

Wouter, gij en de uwen vergissen zich.

Wie gij allemaal vertegenwoordigt, is mij niet helemaal duidelijk. Maar dat het niet de meerderheid van de Vlamingen is, daar ben ik wel zeker van. Hoogstens gaat het om een luidruchtige kleine minderheid die teert op de centen van de grote meerderheid. Mis- schien moet dat maar eens in vraag gesteld worden. En de grote onderwijsnetten en de Gezinsbond, doen die dat ook na grondig overleg en met de goedkeuring van de meerderheid van hun basis? De vraag stellen, is haar beantwoorden.

Laat de overgrote meerderheid van Vlaan- deren genieten van zijn tradities zonder de opgestoken vingertjes van de wereldverbe- terende betweters. Stop met de opruiing van het volk en het politiek bezoedelen van een onschuldig kinderfeest. En als er toch iemand de racist komt uithangen, dan is er wetgeving genoeg om die ferm aan te pakken. Laat dat volstaan.

Briefje aan Wouter van Bellingen

Een spook waart door het Westen

De electorale revoltes doen zich overal tegelijk voor. Ze nemen wel verschillende vormen aan (Sanders, Corbyn, Trump, Syriza, Podemos, Grillo, FN, Wilders, AfD, FPÖ, Cor- sicaanse, Schotse en Catalaanse nationalis- ten, eurokritische en populistische partijen in Centraal-Europa...), maar bestaan steeds in een duidelijke afwijzing van het bestaande politieke bestel. Ik weet dat het aanmati- gend is om jezelf te citeren, maar ik ga het toch één keer doen. “Het lijkt wel alsof overal waar kiezers de kans krijgen om in opstand te komen, ze deze kans ook grijpen”, was toen mijn inschatting.

De Brexit en de verkiezing van Trump, enkele maanden later, hebben van dat vermoeden een feit gemaakt: er is een uitge- breide electorale volksopstand bezig in de westerse wereld. Politici, perscommentato- ren en andere opiniemakers breken zich vandaag het hoofd over wat er nu in godsnaam aan de hand is met die onredelijke kiezer.

De analyse naar de oorzaken van de rebel- lie blijkt geen gemakkelijke opgave. Vaak eindigen de beschouwingen met een vage verwijzing naar het containerbegrip “globalisering” en het verzet van al degenen die daar dan het slachtoffer zouden van zijn. “Globa- lisering” functioneert in dat verband echter vaak als een codewoord voor wat men niet wil gezegd hebben: immigratie. Het vrij verkeer van personen zorgt voor een veel reëler ongenoegen dan het vrij verkeer van diensten en goederen.

En, hoewel men het vaak anders voorstelt, is het eerste helemaal niet onlosmakelijk verbonden met het tweede. Er is geen enkel noodzakelijk verband tussen vrijhandel en een massale immigratie van ongeschoolde paupers.

Immigratie als factor

Bijna iedereen geeft nu toe dat de massale inwijking een doorslaggevende rol in de uitslag van het Brexit-referendum heeft gespeeld. Maar ook bij de opmars van Trump is dat zo.

De immigratie heeft tot voor kort geen bepalende rol gespeeld in de Amerikaanse politiek. Ze is ook nog niet zo catastrofaal in haar gevolgen als in Europa. Maar het thema speelt wel steeds meer. Het is geen toeval dat Trump pas na zijn uitspraken over het bouwen van een muur aan de grens met Mexico tot de kanshebbers voor de Republi- keinse nominatie ging behoren. En wanneer hij stelde geen moslims meer binnen te zullen laten (weliswaar later afgezwakt) werd hij pas helemaal populair.

Het identitaire debat in de VS gaat trouwens dieper dan de recente immigratie. De verkiezing van een zwarte president blijkt de verhoudingen tussen blanken en zwarten niet te hebben verbeterd. Amerikaanse politici proberen steeds maar weer in te spelen op de gevoeligheden van zwarten en latino’s, maar niemand richt het woord tot de blanken. Die laatsten kijken lijdzaam toe terwijl minderheden die, hoewel ze het voorwerp zijn van veel sympathie en aandacht in de populaire cultuur en de voordelen genieten van verschillende vormen van positieve dis- criminatie, niet nalaten om intensief aan zelf- beklag en politieke agitatie te doen.

Heel wat blanken hebben het gevoel dat zij in de kou blijven staan. Meer zelfs, ze zijn het beu dat ze altijd met de vinger worden gewezen voor vermeend racisme, terwijl het oprukkende en veel frequentere antiblanke

Trump en het

identiteitsdebat in de VS

In maart schreef ik in dit blad een bijdrage onder de titel “De opstand der onmach- tigen”. Een reeks electorale gebeurtenissen leidde mij toen tot het besluit dat er zich iets vrij fundamenteel aan het afspelen was in de politiek van de westerse wereld.

De balorigheid van de kiezers leek op heel wat plaatsen zo opvallend, dat men kon vermoeden dat er zich een betekenisvol en algemeen fenomeen aan het aftekenen was.

racisme (zoals van “Black Lives Matter”) wordt geduld, of zelfs gelauwerd. Dit leidt tot opgekropt ongenoegen. Het is het soort stille boosheid die, omwille van de antiracistische kwezelmentaliteit van onze samenleving, zelfs niet met opiniepeilers wordt gedeeld, maar pas in het stemhokje wordt geuit. De

“gordijnbonus”, noemt men dit in Nederland.

Het identiteitsdebat in de VS

Bij de nederlaag van Romney tegen Obama in 2012 was de Republikeinse partij tot het besluit gekomen (in het zgn. “Autopsy Report”) dat de partij meer zwarte en latino kiezers moest verleiden, om ooit nog een kans te maken om de president te leveren.

In feite is net het omgekeerde gebeurd. De blanke kiezer heeft Trump tijdens de voorver- kiezingen geplebisciteerd, tegen heel de par- tijtop in, en hem daarna tot president verkozen. Clinton en haar Democraten kregen de steun van nauwelijks meer dan een derde van de blanke kiezers.

Links heeft het moeilijk om de identitaire aspecten van de Trump-revolutie te erken- nen. Björn Soenens, Paul Goossens in De Standaard (12/11) en vele anderen verwijzen graag naar de armoede in de VS als voedings- bodem voor opstandig stemgedrag. Noch- tans zijn de 10 procent armsten in de VS nog steeds rijker dan de 10 procent armsten in de EU, volgens cijfers van de OESO.

Het klopt wel dat de zwakste inkomens nauwelijks meeprofiteren van het Ameri- kaanse economische herstel, maar het zijn niet de allerarmsten die vooral op Trump hebben gestemd. Clinton haalde de meerderheid bij degenen die minder dan 30.000 dollar verdienen. Trump haalde het dan weer bij de grootverdieners.

De Amerikaanse conservatieven hebben nooit veel affiniteit gehad met het identiteitsdebat dat in Europa is op gang gekomen ten gevolge van de uit de hand gelopen immigratie. Men is er in de VS lang in geslaagd om, via assimilatiedruk en het Angelsaksi- sche geloof in burgerschap als basis van een natie, een Amerikaanse identiteit te creëren en te behouden. Maar met steeds combatie- vere en grotere minderheden, komt die identiteit toenemend onder druk. Stijgende mos- limimmigratie helpt alvast ook niet. Rechtse en conservatieve krachten in Amerika kunnen zich niet langer veroorloven dat debat te negeren. Trump heeft hen zelfs geleerd dat je behoorlijk ver kan gaan zonder afgestraft te worden. Misschien zal de politiek in de VS in dat opzicht voortaan iets meer op de Euro- pese politiek gaan lijken. J^urgen C^eder

Het belerende Europese

vingertje

(4)

Compromis…

In onze verslaggeving vorige week over de strijd voor de toekenning van de nieuwe namen van de vergaderzalen in het Paleis der Natie en het gloednieuwe Forumgebouw, ver- gaten we te vertellen hoe het verhaal afgelo- pen is. Zodus en bij deze… Op 21 september kwam er dan witte rook uit de schouw van het Bureau. België was voor de zoveelste keer gered onder de niet al te deskundige leiding van Kamervoorzitter Siegfried Bracke.

In het Paleis der Natie hebben we zodoende voortaan: Zaal 5: Andreas Vesalius, de Inter- nationale zaal: Jacques Brel, de Europazaal:

Pater Damiaan. In het nieuwe Forumgebouw wordt het dan: Desiderius Erasmus, René Magritte, Marguerite Yourcenar, Marie Pope- lin, Gerard Mercator en Gabrielle Petit. Ook de polyvalente zaal kreeg een naam: Toots Thie- lemans. Tja, een compromis…

Alleen blijven we het moeilijk hebben met de keuze voor Jacques Brel en de onwaar- schijnlijke inschikkelijkheid ter zake van de N-VA. Is de jonge generatie flaminganten ver- geten hoe het fenomeen - jawel! - Brel met het lied ‘Les Flamingants’ in 1977 in een schoffe- rende politieke charge de flaminganten grof culpabiliseerde (Nazis durant les guerres…) en uitspuwde (Je vous emmerde…)? Gold het een Vlaming die alle Walen op één hoop met Degrelle had gegooid, dan had de PS haar veto gesteld. Zeker weten.

Et pour les Flamands…

In de marge van heel dat gedoe met oude en nieuwe vergaderzalen, kregen tevens enkele andere ‘diensten’ een nieuwe bestem- ming, bijvoorbeeld het postkantoor, maar ook het bijwijlen drukbezochte ‘klassiek restaurant’

van de Kamer.

Daarmee bedoelen we het chique restau- rant, waar vooral parlementsleden en minis- ters met hun gasten rijkelijk komen tafelen.

Spiksplinternieuw is het en het is gevestigd in de nok van het helemaal gerenoveerde oude gebouw waar destijds het Belgisch Staats- blad werd gedrukt. En ook dat restaurant heeft men een naam gegeven: “Moniteur”. Jawel, van ‘Moniteur Belge’… Et pour les Flamands la même chose!

Trump-bashen

Het stond in de sterren geschreven dat de politieke kaste aangeslagen en pathetisch zou komen reageren op de overwinning van Donald Trump, de president-elect van de Ver- enigde Staten. Maandenlang hadden zij zich verkneukeld in een overwinning van Hillary Clinton, die gesteund werd door de culturele bobo’s, de politieke elites, de politiek correcte vingertjesopstekers en media.

De traditionele partijen kwamen vorige donderdag in het parlementaire halfrond hun

‘bezorgdheden’ uitschreeuwen ten aanzien van die verkiezingen, want de gewone man had niet naar hun zin gestemd. Het groene ettertje Calvo zette de toon, door te zeggen dat wij moeten gaan zeggen tegen Trump dat klimaat, sociale rechtvaardigheid, men-

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 17 november 2016

4

senrechten en wederzijds respect voor ons belangrijk zijn. En natuurlijk kreeg de eeu- wig dwarse staatssecretaris voor Buitenlandse Handel ook een dikke sneer, omdat die al had verklaard dat Trump een goede handelspart- ner voor ons land zal zijn… “Dit momentum moet een moreel kompas worden en een stem geven aan al wie vandaag angstig is”, zei hij met een bijna-doodsreutel in de keel.

Ook de altijd even theatrale Patje Brillantine Dewael rochelde in dezelfde zin over het nieuw leven inblazen van de Europese droom. Ja, het bleek overduidelijk dat de democratische overwinning in Amerika door onze eigen zelf- benoemde democraten slecht verteerd werd.

Opvallende afwezigen in dit ‘debat’ waren de N-VA-Kamerleden. Zelfs Peter de Roover, die altijd zo graag zijn diepste zielenroerselen komt debiteren, zat erbij en keek ernaar. Tac- tisch was dat zeker goed gezien.

‘Times are changing!’

De vreemde eend in de bijt was – ook voor- spelbaar – Filip Dewinter van het Vlaams Belang. Blij met de Amerikaanse verkiezings- uitslag mepte hij onze traditionele politieke elite tegen de oren met het verwijt dat de democratie hen alleen goed uitkomt wanneer zij de winnaars zijn. “Als het de tegenstanders zijn die verkiezingen winnen, dan zijn het alle- maal dictators, fascisten en racisten”, zei hij.

Hij verwees daarbij naar Winston Churchill die ooit zei dat de fascisten van vandaag zich morgen zullen aandienen als de antifascis- ten, en dat dat nu aan het gebeuren is. Boven- dien riep hij op goed te beseffen dat de tij- den aan het veranderen zijn; hij verwees naar komende verkiezingen in Nederland, Oosten- rijk en Frankrijk, waar de politieke elites van vandaag morgen in de minderheid zullen zijn.

Niemand gaf er op terug, want velen beseffen dat die scenario’s wel eens bewaarheid zou- den kunnen worden.

Balk en splinter

Er werd de jongste dagen flink wat geëm- merd over het niet zo erg democratische kies- systeem van de Amerikanen. Het volk kiest weliswaar, maar de stemmen gaan naar zoge- naamde kiesmannen in de diverse staten, die dan uiteindelijk de president aanduiden. En ja, het kan dan zijn dat de ene kandidaat alge- meen gezien meer stemmen haalt dan de andere, maar toch niet verkozen wordt. Maar goed, dat getrapte systeem geldt voor beide kandidaten. In het verleden heeft het zijn gril- ligheid al vaker getoond, ook als de Demo- craten de verkiezingen wonnen, maar dan kraaide er doorgaans geen haan naar. Heel die discussie deed bij VB-Kamerlid Barbara Pas een belletje rinkelen en ze stuurde dan ook een veelzeggende ‘tweet’ de wereld in: “Kritiek op Amerikaans kiessysteem? Maak het eerst correct in eigen land! Voor Vlaamse Kamer- zetel gemiddeld 43.700 stemmen nodig, voor Waalse slechts 35.600!” Hallo, Vlaamse en Waalse democratische partijen?! Zouden we eerst niet even de balk uit het eigen oog halen en dan pas gaan mekkeren over de splinter in andermans oog?

Is dit (tweedelige) artikel geen mosterd na de maaltijd? Welnee; een leuk historisch verhaal blijft leuk. Ooit schreef en produceerde ik een tiendelige tv-reeks: Supermachten- Geschiedenis en Instellingen van de VS. De omroep vond het toen nog normaal dat eigen mensen de geschiedenis van onze Atlanti- sche baas en verzekeraar grondig behandel- den.

Tegenwoordig vertelt een correspondent in een straat in New York één minuut oppervlak- kige clichés, en iets moeilijker krijg je alleen te zien in aangekochte programma’s. Mij viel in de verkiezingsstrijd vooral de gemeenplaats op dat dit een ongezien brutale campagne was met keiharde slagen onder de gordel.

Nonsens, in de VS werd nooit één middel geschuwd om het presidentschap binnen te rijven. Hier een paar smakelijke voorbeelden.

Dieven, moordenaars en pooiers

In 1800 gaf het kiescollege (kiesmannen nog aangeduid door de parlementen van de Amerikaanse staten) evenveel stemmen aan Thomas Jefferson als Aaron Burr. Burr, die aanvankelijk alleen vicepresident wou worden, weigerde zich ten voordele van Jeffer- son terug te trekken. Negentien keer moest vervolgens The House of Representatives (de Kamer van Afgevaardigden) de knoop door- hakken en negentien keer kreeg iedere kandidaat evenveel stemmen. Ten slotte moedigde oppositieleider Alexander Hamilton zijn par- tijgenoten aan voor Jefferson te stemmen.

Die werd dus president en Burr moest een trapje lager staan. Burr bleef wrokken, daagde later Hamilton uit voor een duel en schoot hem dood. Er volgden wat processen, maar Burr deed zijn termijn als vicepresident uit. Het bleef een paar verkiezingen relatief rustig, tot in 1824 de vlam in de pan sloeg.

Inmiddels werden de kiesmannen van het kiescollege bijna overal met algemeen stem- recht (voor blanke mannen) aangeduid en de populaire ex-generaal Andy Jackson won. Hij had echter geen meerderheid in het kiescollege, waar drie andere kandidaten ook stemmen behaalden.

The House mocht weer eens kiezen en zijn voorzitter liet de op één na sterkste kandidaat, John Quincy Adams (zoon van de tweede president John Adams), verkiezen, die de voorzitter prompt beloonde met het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vier jaar later was Jackson weer kandidaat en hij zette de eerste moderne organisatie op poten, met plaatselijke comités.

Vervolgens begon een campagne die Trump en Clinton tot beschaafde politici her- leidt. Jackson beschuldigde de president dat hij een corrupte dief en een decadente pooier was die hoeren leverde aan de Russische kei- zer in de tijd dat Adams de ambassade in Sint- Petersburg leidde. Adams gebruikte over- heidsgeld om te gokken in het Witte Huis (hij had … een biljart en een schaakstel gekocht).

Het antwoord liet niet op zich wachten. Jack- son was een gewelddadige woesteling en de zoon van een hoer en een halfbloed en daar- enboven een bigamist (er was wat twijfel over de echtscheiding van zijn vrouw in een vroeger huwelijk).

Jackson won. Bij zijn herverkiezing in 1828 ging het er ook vrolijk aan toe. Jackson en zijn tegenkandidaat waren prominente vrijmet- selaars. Antivrijmetselaars richtten een partij op en beschuldigden Jackson dat hij een andere vrijmetselaar - die de geheimen van de loge wou onthullen - liet vermoorden. Die nieuwe en weldra verdwenen partij organi- seerde wel als eerste een Nationale Conven- tie om een kandidaat voor het presidentschap aan te duiden.

Onder Jacksons opvolger, Martin van Buren, werd het wat rustiger. Dat was de laatste president die nog The Old Langu- age (het Nederlands) kende. Zijn herverkiezing mislukte en de moderne verkiezingsslo- gans maakten hun intrede: “Van, Van, Van is a used-up man”.

Van Buren legde de duimen tegen ex-gene-

raal Harrison, die zonder hoed of mantel op een koude en regenachtige dag zijn inaugu- ratie bijwoonde en twee uur lang een rede in openlucht hield. Een maand later stierf hij aan een longontsteking.

Lincoln: geen problemen met slavernij

Geleidelijk begon het vraagstuk van de slavernij het Amerikaanse politieke leven te beheersen. In de Senaat hield een senator een keiharde antislavernijtoespraak en een afgevaardigde takelde hem ter plaatse met een wandelstok zo toe dat men een tijd voor zijn leven vreesde.

In Kansas (een territorium in afwachting dat het staat werd) pleegden voor- en tegenstanders van slavernij op een paar jaar tijd 56 politieke moorden.

De gemoederen liepen zo hoog op dat bij de presidentsverkiezingen van 1860 het onvermijdelijke gebeurde: de volledige breuk.

De Republikeinen kwamen alleen op in het slavenvrije industriële Noorden. Ze werden geleid door twee fanatieke antislavernijpo- litici, want hun kiezers vreesden de concur- rentie van goedkope slavenarbeid.

Maar de partij koos liever de gematigde advocaat Abraham Lincoln als kandidaat, omdat hij de Unie belangrijker vond dan de slavernij. Hij had geen problemen met de zestien slavenstaten maar wilde alleen geen slavernij toestaan in de nieuwe terri- toria. De Democraten splitsten in een Noor- delijke en een Zuidelijke partij, dus won Lin- coln gemakkelijk de verkiezing; zij het alleen met de stemmen in het veel dichter bevolkte noorden.

In de vijf slavenstaten die zich niet afscheid- den van de Unie won hij in 2 van de 996 provincies. Elf slavenstaten vormden de nieuwe Confederatie. In tien van de elf durfde niemand - zoals de wet vroeg - zijn naam voor- dragen. In de elfde kreeg hij 1 procent van de stemmen. Al bij al kreeg hij 40 procent van de kiezers achter zich. De burgeroorlog begon. In januari 1863 proclameerde Lincoln de afschaffing van de slavernij in de Confe- deratie (waar hij voorlopig niets te vertellen had) maar niet in de eigen slavenstaten.

Bij de verkiezingen van 1864 beloofde hij echter de slavernij over het hele grondgebied af te schaffen. Zijn Democratische tegenstan- der McClellan beschuldigde hem van onbe- kwaamheid bij de leiding van de oorlog. Dat argument was absoluut correct. Lincoln gaf veel te lang het opperbevel aan een indo- lente, weifelende en incompetente generaal die alleen maar excuses zocht. Die generaal was … McClellan. Lincoln haalde een fameuze truc uit zijn mouw. Hij gaf de sol- daten verlof naar huis te gaan om voor hem te stemmen, en de president won gemakkelijk de verkiezingen; uiteraard alleen in het Noorden. Eerst dan vroeg hij de slavernij af te schaffen in de Uniestaten. Na de moord op Lincoln, werd hij opgevolgd door zijn vicepresident: de enige zuidelijke senator die de Unie steunde en een signaal van Lincoln naar de Confederatie. Andrew Johnson volgde na de overgave van het Zuiden de genereuze verzoeningspolitiek die Lincoln al had ont- worpen.

Maar hij weigerde maatregelen te nemen om de bevrijde slaven effectief politieke rech- ten te geven of hen te beschermen tegen hun vroegere meesters. De Republikeinse partij- bonzen vonden een middel om zijn herverkiezing te verhinderen. The House stelde hem in staat van beschuldiging (impeachment).

Vervolgens moest de Senaat over hem oor- delen.

Er was één stem te weinig om hem af te zetten. Andy Johnson was wel de enige president in de Amerikaanse geschiedenis die later weer senator werd. Johnson deelt de twijfel- achtige eer van een afzettingsprocedure met één andere president: Bill Clinton. Richard Nixon nam in 1974 ontslag vooraleer het tot een proces kwam. (slot toekomende week)

J^an n^eckers

Presidentsverkiezingen (1)

Om 2 uur was de race gelopen … in het voordeel van Clinton, dacht een analist van CNN. Rond 3.30 uur draaide de situatie, en toen ik om 5 uur een paar uur ging tuk- ken, was The Donald aan de winnende hand.

Nieuwe rage? Er zijn al jaren

“horrorclowns” actief

in ons land

(5)

Actueel

17 november 2016 5

Europese defensie

De verkiezingsoverwinning van Donald Trump heeft ook in defensiekringen een schokgolf veroorzaakt. Europese leiders tonen zich bereid om meer in te zetten op

“Europese defensie”. Deze week komen de Europese defensieministers in Brussel samen om verdere stappen te zetten op het gebied van samenwerking.

De stoet der mislukten

Dat er nog normaal begaafde mensen rondlopen die dagbladen lezen en naar het VTM-nieuws of VRT-journaal kijken. Dat er nog normaal begaafde mensen bestaan die politicoloogjes en opiniepeilers überhaupt serieus blijven nemen. Wat in de afgelopen maanden, in het kader van de Amerikaanse verkiezingen, werd opgevoerd is niet min.

De vierde onmacht, c.q. universiteit en media, presenteerde een orgie van wansmaak.

Het is tijd om die makelaars in drek bij het grof huisvuil te zetten.

Toen aan de Amerikaanse Ann Coulter, een rechts-conservatieve columniste, maanden geleden werd gevraagd wie van de Republi- keinse kandidaten het Witte Huis zou kunnen halen, antwoordde zij: “Donald Trump.” De journaliste werd door het voltallige publiek in de televisiestudio uitgelachen. De tafelge- noten van Coulter konden evenmin hun lach onderdrukken.

Sinds de overwinning van Donald Trump wordt dit fragment opnieuw veelvuldig gedeeld via het internet. Bij het zien van Ann Coulter moet je al eens denken aan de toespraak van de voormalige UKIP-leider Nigel Farage in het EU-parlement, na het Brexit-referendum: “Jul- lie hebben lang gelachen, maar nu lachen jullie niet meer.” Clinton had gelijk toen ze sprak over

‘deplorables’. Er bestaan in de wereld inderdaad uiterst beklagenswaardige figuren. Wij geven enkele namen:

Bart Kerremans, Amerikaspecialist en professor politieke wetenschappen aan de KU Leuven, die eerder al stelde dat het onmogelijk was voor Trump om de Republikeinse nominatie in de wacht te slepen, en die een dikke week geleden nog beweerde dat de achter- stand van Trump te groot was om nog te kunnen zegevieren. Peter van Aelst, politicoloog aan de Universiteit Antwerpen, sloot zich aan bij deze analyses en zag Clinton al zegevieren.

Academici aan beide kanten van de Atlantische Oceaan hadden het toch wel berekend zeker:

wiskundig was het on-mo-ge-lijk voor Trump om te winnen.

En dan was er de onvermijdelijke Bjorn Soe- nens. U weet wel, de Serge Simonart van dit decennium. Een man die beweerde dat Trump niet genoeg (gematigde) kiezers aan zich zou kunnen binden om ooit kandidaat-president te kunnen worden. Soenens doet tegenwoordig een tournee doorheen Vlaanderen waarin hij het opgedaagde publiek ‘onderwijst’ over Amerika. Je zal maar euro’s verspillen om zoiets te willen aanhoren. Maar goed, sadomaso- chisme is van alle tijden.

We zetten wat mediabronnen op een rij: The Washington Post (“Trump heeft quasi nul procent kans om presidentsverkiezingen te winnen”), CNN (“Kans dat Trump nominatie haalt is 1 procent”), Huffington Post (“98 procent kans dat Clinton wint”). Het hoeft niet te ver- bazen dat in Vlaanderen de media dezelfde geluiden lieten weerklinken, weken en weken aan een stuk.

We zouden het nog kunnen hebben over ex- ambassadeur Howard Gutman, die op VTM,

nadat de uitslag bekend werd gemaakt, president-elect Trump ‘een zwijn’ noemde. Maar, aan zo’n deplorabel figuur maken wij geen woorden vuil. Het deuntje ‘A walk in the park’

spookt door ons hoofd en volstaat. Bij de VRT verliezen ze ondertussen zodanig de peda- len dat neurochirurgen in de uitzending worden opgevorderd om zich te buigen over het brein van Donald Trump. En dat Birgit van Mol bij VTM de running mate van Clinton niet her- kende (“er komt nu een man een mededeling doen op het podium”), zullen we ook maar door de vingers zien.

Een mens mag voor journalisten de lat immers niet te hoog leggen. Het verschil tussen procenten en procentpunten blijft lastig voor de vierde onmacht. Dat de verschuiving van 49 kiesmannen in Pennsylvania en Florida in realiteit een numeriek verschil maakt van 98, gaat het bevattingsvermogen van het gros van het journaille al helemaal te boven. Wist u trouwens dat de oude, blanke man 50 procent van de bevolking uitmaakt, in de wondere wereld van de mislukten?

Afijn, even naar de grond van de zaak: alle zogenaamde kenners in media, politiek en aca-

demische wereld zaten wéér eens fout. Als in:

andermaal, nog een keer, nog eens, nogmaals, weeral. De stoet van mislukte specialisten was nog maar net recht gekrabbeld na de Brexit- mokerslag, en hop, daar liggen ze opnieuw, languit tegen de grond.

Het meest droevige is echter dat uitgerekend zij die iedere maatschappelijke tendens te laat opmerken, dat uitgerekend zij, meteen na de verkiezingsuitslag weer werden opgevorderd om de maatschappelijke toestand – die ze daags voordien nog voor onmogelijk achtten – als ‘specialist’ te komen duiden. En maar ver- baasd zijn dat de oplages van kranten dalen…

“Het was wel schrikken!”, aldus Peter van Aelst (Universiteit Antwerpen). Kan niemand die mensen tegen zichzelf in bescherming nemen? Ziet niemand binnen het incestueuze wereldje van de vierde onmacht in dat universiteit en media al jaren in een meelijwekkende vicieuze cirkel vastzitten? En maar rondzwieren met woordjes als ‘radicaal-rechts’, ‘extreem- rechts’ en ‘populisme’, tralala. Als de journalisten en politicologen, die deel uitmaken van de stoet der mislukten, een minimum aan zelfres- pect zouden hebben, dan namen zij per direct ontslag uit hun functie. Kunnen ze meteen op zoek naar een normale job. Dan leren zij misschien hoe de ‘gewone man’ eruit ziet. Een mens gaat hopen dat Marine Le Pen de verkiezingen wint in Frankrijk. Al was het maar om de stoet der mislukten nog eens collectief knock- out te zien gaan.

L^aurentien^van S^tede

Het is niet de eerste keer dat dit ter sprake komt. In 1949 was er de oprichting van de West-Europese Unie, een militair samenwer- kingsverband tussen West-Europese landen om elkaar bij te staan in tijden van agressie.

Maar de organisatie was geen Europees leger en heeft ook nooit een militaire inzet gehad.

De opkomende EU nam ook geleidelijk een aantal van haar taken over. In 2011 werd beslo- ten die organisatie op te doeken.

Europese defensiegemeenschap

De eerste plannen voor een pan-Europese defensiemacht lagen op tafel in het begin van de jaren vijftig. Europa was nog grotendeels aan het herstellen van de Tweede Wereldoor- log, maar er leefde een grote angst voor een invasie door de Sovjet-Unie.

Het idee dat West-Duitsland een eigen leger zou hebben, was in die periode nog te con- troversieel. Daarom ondertekenden de leiders van België, Nederland, Luxemburg, Duitsland, Italië en Frankrijk het plan van de Franse pre-

mier Pleven. Men zou een pan-Europees leger oprichten met een gemeenschappelijk budget en bewapening, maar het zou ook nog nationale componenten bevatten.

Het verdrag trad echter nooit in werking omdat het Franse parlement het weigerde goed te keuren. Voor de gaullisten bedreigde het plan de Franse soevereiniteit, de commu- nisten in het Franse parlement kregen dan weer orders uit Moskou om tegen te stemmen.

De EU maakt samenwerking en solidariteit alvast mogelijk. Het Verdrag van Lissabon dat de EU in 2007 een nieuwe adem zou geven, kent twee verdragsartikelen. Artikel 42 VEU belooft dat lidstaten al het mogelijke moeten doen om een andere lidstaat bij te staan die het slachtoffer is van agressie. Art. 222 VWEU garandeert dan weer solidariteit in tijden van rampen.

Het grote voordeel is dat deze normen de lidstaten van de EU binden, het nadeel is dat ze erg open zijn.

Belgisch prestige

In het geval van een militaire ramp, bijvoorbeeld een invasie van Rusland in de Baltische staten, zal de Europese Unie alvast niet veel kunnen doen. Het enige wat de EU in dat geval kan doen, is geld geven aan militaire fabrieken voor spoedorders. In Oekraïne bewijst deze strategie deels haar vrucht. Maar wanneer het op enkele uren of dagen aankomt, is dergelijke actie slechts een druppel op een hete plaat. De EU heeft ook geen permanent militair hoofdkwartier. Dit is iets wat vooral Groot- Brittannië altijd heeft tegengehouden omdat die de NAVO niet voor de voeten wilde lopen.

Nu het VK de EU zal verlaten, is het slechts een kwestie van tijd dat het hoofdkwartier er zal komen. Een andere evolutie die de Euro- pese defensie nieuw leven zal inblazen, zijn de verklaringen van Trump. Toen hij in campag- nemodus was, zei hij meermaals dat landen die niet de vereiste 2 procent van het bbp bijdragen aan defensie, niet meer zullen kunnen rekenen op Amerikaanse steun. Dit is al langer een punt van Amerikaanse kritiek. De minister van Defensie, Robert Gates, gaf al een waar- schuwing tijdens zijn afscheidsspeech in juni 2011. Hij sneerde hierbij naar België door te zeggen dat er meer moet zijn dan het prestige om een hoofdkwartier te bezitten. De speech is integraal te lezen op het internet, al waren de Vlaamse kranten wellicht te braaf om dit te

publiceren. Toch had Robert Gartes een punt:

voor België is de eer van de hoofdzetel en de bijkomende tewerkstelling veel belangrijker dan de inhoudelijke engagementen van het lidmaatschap.

Lege doos

Soms lijkt de NAVO-garantie eerder een vloek dan een zegen; hoe meer landen er lid van zijn, hoe minder de leden willen bijdragen, want iedereen rekent op de ander om zich te verdedigen. Het is een zekere vorm van socia- lisme: hoe meer men werkt voor een collectief doel, hoe luier de individuele leden worden.

De tragiek van de Europese defensie is de onwil om landsverdediging serieus te nemen.

Er is de knowhow en er zijn de fabrieken, maar er is geen politieke bereidheid om voldoende aantallen te produceren. Het oprichten van nieuwe structuren en instellingen heeft enkel zin als er daaronder voldoende substantie is.

Anders creëert men een lege doos. Dan is er ook nog de vraag of dergelijke Europese samenwerking niet gaat stuklopen op een verschil in defensiecultuur of op nationale tewerkstelling. Vliegtuigbouwer Airbus is een mooi pan-Europese succesverhaal, maar de productie van tanks en schepen is nog strikt nationaal met de uitzondering van licenties.

Elk groot land heeft eigen producenten. Er zijn wel besparingen mogelijk, maar welk land zal zijn fabrieken willen opgeven? JenS MartenS

SuBSiDiES

Jaarlijks vloeien er vanuit alle mogelijke overheden miljoenen euro’s aan subsidies naar alle mogelijke organisaties, verenigin- gen, gezelschappen en clubjes. Het is een klu- wen van geldstromen dat moeilijk in kaart te brengen is. Je moet al zowat alle overheidsbe- grotingen ter hand nemen om er een beetje zicht op te krijgen. Die subsidies zijn niet zo onschuldig, want het resultaat van duide- lijke politieke keuzes. Daarom is het merk- waardig dat een aantal organisaties nu al jaren aan de ruif zitten, ongeacht de coali- tie die aan de macht is. Omgekeerd kloppen sommige verenigingen al jaren op hun kin.

Zo is het bijvoorbeeld hemeltergend dat een extremistische lobbygroep als het Minderhe- denforum van Wouter Van Bellingen jaarlijks miljoenen binnenrijft, alleen maar om onder elke steen ‘racisme’ te ontwaren en daar de doorsnee Vlamingen voor te culpabiliseren.

Ondanks het feit dat de N-VA al jaren in de Vlaamse regering zit (en Liesbeth Homans zelfs de voogdijminister is), droogt die lucra- tieve geldstroom niet op. Het Minderhedenfo- rum is exemplarisch voor tientallen gelijkaar- dige extreemlinkse clubjes. Omgekeerd krijgt het Vlaams Nationaal Zangfeest, een cultureel evenement met een grote traditie, jaarlijks bij- gewoond door duizenden mensen, geen euro- cent subsidie. Prominente N-VA’ers wonen het evenement trouw bij, maar slagen er blijk- baar niet in om er in de overheden waar zij het (mee) voor het zeggen hebben, centjes voor los te peuteren. Zoals de marxist Anto- nio Gramsci juist heeft opgemerkt, is de cul- tuurstrijd een cruciaal gegeven in de machts- verwerving (of het machtsbehoud) van een bepaalde politieke idee. Subsidies zijn een wezenlijk onderdeel van die culturele strijd, dat heeft de linkerzijde zeer goed begrepen.

Al de gesubsidieerde linkse clubjes werken dag in dag uit aan de verspreiding van hun maatschappijbeeld en aan de verkettering van de tegenstanders daarvan. Het is onbe- grijpelijk dat de rechterzijde dat spelletje blijft meespelen.

TWEET

Anke vander Meersch kreeg de volle laag in de kranten omdat zij naar aanleiding van het Pietenpact twitterde: “Elk nadeel heeft z’n voordeel. Eerste zwarte zwarte piet die z’n job kwijt is”, geïllustreerd met een zuur kij- kende Obama en een triomfantelijke Trump.

Niemand is verplicht dat grappig te vinden, maar het is ook niet vulgair of hatelijk. Presi- denten en ministers moeten tegen een grapje kunnen. Maar de kranten gingen tekeer alsof er een blanke met een truck op een menigte feestvierende zwarten was ingereden. Ze noemden de tweet “smakeloos”, “walgelijk”

en “aangebrand”. Waarom dachten we bij dat laatste spontaan aan de halsbandmoor- den van het ANC? En nu maar hopen dat Anke de medewerker die deze tweet heeft bedacht niet laat ontslaan…

(6)

Dag Zwarte Piet, dag Marc Trump Zwartzakken

Als het niet zo potsierlijk was, hadden we er eens hartelijk om kunnen lachen.

Want als politiek een groot schouwspel met slechte acteurs is, dan is de Pieten- rel een soort derderangstheater, opge- voerd door een zootje schertsfiguren.

En zeggen dat het échte racisme zich misschien wel in Brussel manifesteert – elk jaar opnieuw.

Die ene avond vindt er een debat plaats, georganiseerd in samenwerking met de Nederlandse Taalunie, over de plaats van Vondels taal in de wereld. Wat later staat een discussie over het wel en wee van de Brexit op de agenda. En natuurlijk ook heel veel cultuur, lezingen en opvoeringen aller- hande. Welkom in het Vlaams-Nederlands Huis deBuren, een gemeenschappelijk initiatief van de Vlaamse en Nederlandse regering dat in 2004 gestalte kreeg. Het doel?

“Schoon en wijsheid van de Lage Landen”

aan te bieden.

Mooi, niet? En verder: “deBuren biedt vanuit hartje Brussel een forum voor kunst, cultuur, samenleving en politiek voor de Lage Landen én Europa.” Gelegen in de Leo- poldstraat achter de Munt (in betere tijden voor die “Lage Landen” had men het nog over de ‘Oranjestraat’) is het al meer dan een decennium een oord waar netjes binnen de lijntjes van de politieke correctheid wordt gekleurd. Soms tot op het ergerlijke af, maar goed, laten we dit maar als een zaak van geuren en kleuren beschouwen.

Pietenpact

En dan krijg je dit, een heus Pietenpact.

Want vergis u niet. Wouter van Bellingen slaagt er blijkbaar in het ridicule naar een hogere dimensie te tillen, maar de kern van heel die Pietenonzin ontstond daar in hartje Brussel. En zoals zo vaak het geval is in dit tijdsgewricht, volstaat het een dwaas idee te lanceren om een meute volgelingen mee te krijgen.

Maar wat opviel, althans dat lezen we in de reactie van voormalig VRT-gelaat Manu- ela van Werde (N-VA) en lid van de raad van bestuur van deBuren, zou dit ‘pact’ al een jaar in de maak zijn geweest. Als dit klopt, maakt dergelijke flauwekul dus deel uit van de structurele werking van deBuren, wat pas écht onrustwekkend is.

Les Noirauds

Dit is een typisch Vlaamse discussie, maar misschien is Brussel zelf de plek waar het échte racisme zijn opwachting maakt.

Over enkele maanden zijn ze er weer Les Noirauds. Een clubje van zwart geschilderde lui, die Afrikaanse edelen moeten voorstel- len, veelal van betere huizen, die zich tijdens de carnavalsperiode in het openbaar begeven om geld voor goede werken te verzamelen.

Het initiatief ontstond in 1875, het jaar waarin Leopold II zijn oog liet vallen op Cen- traal-Afrika. Dat hun vermomming hiermee in verband staat, wordt trouwens niet ont- kend. Nu goed, de bedoeling was nobel:

geld verzamelen om een kribbe van het fail- liet te redden. Al snel werd de gewoonte een traditie, in die mate dat ook Manne- ken Pis elke tweede weekend van maart zo’n kostuum van de ‘zwarten’ aantrekt. Met koninklijke steun zowaar. Ooit nam Filip aan hun openbare verschijningen deel. En vorig jaar Didier Reynders; de beelden gingen de wereld rond. Een minister van Buitenlandse Zaken die hieraan deelneemt, stel je voor!

Human Rights Watch sprak over - uiteraard - “racisme”.

Maar zie, Jozef de Witte, toenmalig directeur van het Interfederaal Gelijkekansen- centrum (oef, het is eruit), nuanceerde. “Als we met de culturele bril van een land naar een ander land kijken, is er vaak verbazing of verontwaardiging”, verklaarde hij in De Morgen. “Dit is een vorm van verkleden.

De rijken maken zich onherkenbaar door zich te schminken, omdat ze gaan bedelen in hun eigen omgeving. Plots is alles racistisch. Je mag tegen deze traditie zijn, maar het heeft geen fluit met racisme te maken.

Latent of niet.” Hallo, Wouter VB?

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 17 november 2016

6

“Er is in Vlaanderen geen probleem meer rond Zwarte Piet, maar het ‘Pietenpact’

rakelt de discussie weer op. Het is normaal dat de Vlamingen ook respect vragen voor hun tradities.” Dat zei Antwerps burgemeester Bart de Wever aan Radio 1 bij de aan- komst van Sinterklaas in Antwerpen. Het hele gebeuren, waar meer dan 15.000 men- sen, vooral kinderen, bij betrokken waren, wordt georganiseerd door Ketnet uit het- zelfde huis als Radio 1.

Het “Pietenpact” waarover Bart sprak, was de dag voor de aankomst van Sinterklaas in de Scheldestad, afgekondigd door het Gemeen- schapsonderwijs, het Katholiek Onderwijs, de Gezinsbond, Vlaamse kindertelevisie- zenders en -producenten, jeugdtheaters en een speelgoedketen. Het is een soort van nephandleiding die moet zorgen “voor een sinterklaasfeest zonder raciale stereotype- ringen”. Daarbij is Piet niet langer zo zwart als een “neger” (uitdrukking van vroeger) of

“als een hoge hoed” en wordt hij ook niet meer genoemd als de knecht van Sinterklaas.

Gedaan dus met liedjes als “Zijn knecht staat te lachen”, de “goedheiligman” en andere ver- trouwde beelden. Sinterklaas is geen heilige meer (het kruis op zijn mijter was hem al langer ontnomen) en Zwarte Piet mag eigenlijk niet meer bestaan. Althans niet volgens Wou- ter van Bellingen, die voorzitter is van een soort Minderhedenforum. Dat forum (ook weer drie man en een paardenkop) is niet tevreden met een “veegpiet” (vegen opge- lopen in de schoorsteen) of een regenboog- piet (waarschijnlijk een Piet uit Zuid-Afrika, de regenboognatie). De Wever vindt heel die flauwekul overbodig. “Dat probleem stelt zich

niet in Vlaanderen. Het was eigenlijk vorig jaar ook al opgelost met de “roetpiet”. Dat is een respectvolle traditie, niemand voelt zich gekarikaturiseerd. Het is toch ook nog altijd kindvriendelijk, het blijft Zwarte Piet.

Dus waarom daar terug over beginnen: het blijft mij een volkomen raadsel”, zei hij bij de aankomst van de Sint aan het Steen. En hij heeft gelijk. Moest de hele dwaze discussie niet opgezet zijn door enkele nitwits, die hun inspiratie halen bij de Ollanders, dan zou niemand er op gelet hebben, zeker niet de duizenden kinderen die nu werden gestoord in hun droom. En die van de voor hen onbegrij- pelijke woordkramerij niet wakker liggen. Vol- gens ons sloeg de man die het volgende zei de nagel op de kop: “Vroeger was de Zwarte Piet niet helemaal zwart, want hij werd inge- smeerd met een verbrande kurken stop (gaf het uitzicht van een veegpiet, red.).

Nu is de schmink goedkoop en is het een kleintje om van een witte een zwarte te maken.”

***********

Havenschepen Marc van Peel is altijd een

“plezante” geweest. Zelfs na zijn nederlaag,

die hij opliep door het samengaan met P van

“A”, kon er bij hem nog een kwinkslag af. Wij dachten dat stand-upper Michael van Peel een klad humor van hem had geërfd, maar Michael is niet de zoon van, maar een neef.

Hoe dan ook, Marc zou, moest hij ooit niet herkozen raken, gemakkelijk aan de kost kunnen komen als “komiek”. Zo was hij er als de kippen bij om, na de overwinning van Trump en de nederlaag van Clinton, een pruik en een Trump-pet op te zetten om aldus de wet- telijk verkozen nieuwe president belachelijk te maken.

Denk nu niet dat zo’n pose verborgen blijft, ook niet in Amerika waar de meeste inwoners denken dat België een stad is. Herin- ner je moeder Reagan, de toenmalige presi- dentsvrouw die in de Amerikaanse kranten afgebeeld werd al “wandelend in de straten van Belgïe”. “Beledigingen aan het adres van Donald Trump van de clowneske Antwerpse havenschepen kosten Antwerpse Haven jobs en contracten”, liet Filip Dewinter al onmid- dellijk weten. “Deze foto (van havenschepen Van Peel, alias Marc Trump) gaat via sociale media de wereld rond, en dat is op zijn zachtst gezegd geen goede reclame in de VS voor onze Antwerpse haven.”

En als Van Peel bij de komende economische missie in Texas rondtoert en hij loopt daar aanhangers van Trump, of de gevierde zelf, tegen het lijf, wat dan gezongen?

P^agadder

Vandalisme in de kerk

In Hamont-Achel maakt de plaatselijke Deken Thieu Plessers zich behoorlijk ongerust.

Sinds de zomervakantie zijn in de decanale Sint-Laurentiuskerk een reeks vernielingen aangebracht en wandaden gepleegd die blijven aanhouden. “Er zijn al drie keer uitwerpselen in de biechtstoel aangetroffen”, reageert het bis- dom Hasselt. “Sporen van brandstichting. Mis- boekjes die in de vorm van een hakenkruis de vloer ontsierden. Het orgel vernield en bladzijden uit het evangelieboek gescheurd.” Volgens Deken Plessers is dit respectloos gedrag. “Het is niet alleen vernielzucht, de dader(s) willen een signaal geven die tegen de waarden van een kerk ingaat.” Daarom vragen wij om came- rabewaking. “De kerk is een open kerk, en dat moet het blijven.” Burgemeester Theo Schuur- mans (CD&V) betreurt dat een kerk nood heeft aan permanente bewaking.

Frans Kustersherdenking

Elk jaar in november komen Limburgers in Rekem samen om de dood van Frans Kusters te herdenken. Rik Brouns, voorzitter van het her- denkingscomité, sprak de menigte toe. “Frans Kusters was een overtuigde Vlaming en een jonge onderwijzer uit Rotem, die, wanneer de Eerste Wereldoorlog uitbreekt, wordt opgeroe- pen als brancardier bij de ambulancecolonne van dr. Albert de Moor van de 2de Legerdivisie.

In 1917 is Frans Kusters brancardier bij het 17de Linieregiment als hij terugkeert uit de eerste linie en door een kogel wordt getroffen. Men brengt hem over naar het militair hospitaal van Hoogstade, en hij overlijdt daar op 24 augustus 1917 aan zijn verwondingen. Zijn laatste woorden: “Mijn familie, mijn God, ik sterf voor

vinder” van het Civilistisch Appel. Langs deze denktank ofte ideeënbus wordt gepleit voor een politieke Benelux binnen de Europese Unie en huldigt men het principe “plus est en vous”

dat ieder individu het maximum uit zichzelf moet proberen te halen, niet om zichzelf te verrijken maar om de maatschappij beter te maken, een soort beschavingsdrang.

In een Civilistisch Manifest van 2000 nam de professor het reeds op tegen de individualise- ring, de crisis in de opvoeding en het onderwijs, het winst maken ten koste van alles. Hij legde de nadruk op onderlinge solidariteit met nood aan harder optreden tegen criminaliteit en druggebruik. Weinig nieuws onder de zon.

In Vlaanderen en Nederland samen zijn er slechts een twintigtal actieve leden. Voorzit- ter is Izegemnaar Luc Seynaeve, kleinzoon van Jules Declercq, die lid was van het Verdinaso van Joris van Severen met een gelijkaardig stre- ven naar eenmaking van de 17 Provinciën, ooit Benelux met Frans-Vlaanderen. Dus ook met Wallonië, maar daar zijn er geen leden.

Vlaanderen.” Hij wordt op 25 augustus 1917 onder een heldenhuldezerkje begraven op de Belgische militaire begraafplaats van Hoog- stade. Tijdens de 13de IJzerbedevaart, op 21 augustus 1932, wordt zijn stoffelijk overschot bijgezet in de crypte van de IJzertoren.”

Na het zingen van het Limburgs volks- lied gingen de aanwezigen naar de zaal voor een toespraak van Jürgen Constandt van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. Ook hij eerde de nagedachtenis van Frans Kusters en over- liep de inspanningen van het VNZ en vele anderen om Vlaanderen te geven waar het recht op heeft. Volgend jaar zal het 100 jaar geleden zijn dat Frans Kusters overleed.

Opgepast!

Wat ruist er door het struikgewas, wie vrijt er in de duinen, kan er wat daar vroeger was, wie durft er nu nog struinen? Deze dichter- lijke vragenstelling om eventuele betrokke- nen te verwittigen dat het Blankenbergs stads- bestuur samen met de strandreddingsdienst ervan droomt om in de toekomst de meest moderne middelen in te zetten op gebied van veil- en vuiligheid. Vast staat dat er, na de grote aanwinst van een jetscooter, ook een nieuw strandvoertuig komt en men denkt eraan zelfs drones in te schakelen. In de VS zijn die kleine wentelwieken in staat zichzelf op te blazen tot reddingsboeien, ze kunnen ook boeien drop- pen en... toezicht houden boven strand en duinen.

Beschavingsdrang

De Nederlandse professor Olaf baron van Boetzelaer, die afwisselend in Den Haag en in Brugge woont, is niet alleen lid van het open bestuur van CD&V afdeling Brugge maar “uit-

WinDmolEnS

Niet alleen in Duitsland begint de ‘Ener- giewende’ uit te draaien op een fiasco, ook in Nederland wordt de keerzijde van de klimaatmedaille stilaan zichtbaar. Duizen- den windmolens die de voorbije decennia zijn opgericht, voornamelijk in de noorde- lijke provincies en in Zeeland, worden met sloop bedreigd.

De subsidies die werden toegekend aan al die molens waren immers beperkt in de tijd en voor een pak molens is die tijd voor- bij. Een aantal worden opgeknapt en nog een vijftal jaar verder gefinancierd, maar voor de meeste windmolens geldt dat niet.

Dat betekent meteen ook dat ze niet meer rendabel zijn. Voor de sector is het verreweg het goedkoopst ze af te breken en eventu- eel door te verkopen (vooral Zuid-Afrika en enkele Zuid-Amerikaanse land zijn geïn- teresseerd). Maar door de afbraak vallen meteen ook vele megawatt windenergie weg, en dreigt Nederland de gestelde kli- maatdoelstellingen niet te halen.

De molens vervangen door nieuwe (en efficiënter) exemplaren is een mogelijke oplossing van het probleem, maar de over- heid krijgt in toenemende mate... tegen- wind van omwonenden en lokale bestu- ren, want het draagvlak voor windmolens is er de jongste jaren bepaald niet groter op geworden.

Het lijkt er dus sterk op dat de overheid – door zo in te zetten op windenergie – zich al die jaren een rad voor de ogen heeft gedraaid.