€ 2,50
75ste jaargang • nummer 35 • donderdag 29 augustus 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Politiek theater. Zo kunnen we de verontwaardigde reactie van de N-VA op de voordracht van Didier Reynders (MR) als Europees Com- missaris gerust bestempelen. Bij monde van Peter De Roover, voor- zitter van de N-VA-Kamerfractie, werd de indruk gewekt dat de min- derheidsregering-Michel II amper of geen overleg had gepleegd met de andere partijen en al zeker niet met N-VA.
Dit klopt niet. Wie zijn oor te luis- teren legt in politieke kringen, ver- neemt dat N-VA-voorzitter Bart De Wever zich niet heeft verzet tegen de voordracht van Didier Reynders.
Men werd bij de Vlaams-nationa- listen wel degelijk op de hoogte gehouden. De goede relaties tus- sen de N-VA en de minister van Buitenlandse Zaken zijn bekend. De
‘woedende’ reactie omwille van de niet-voordracht van een Vlaming was voor de galerij, zoals men zegt.
Er is immers te horen dat de goodwill van de N-VA ten opzichte van Reynders als Europees Com- missaris beloond zal worden. Niet direct met topministersposten in een nieuwe federale regering. De N-VA lijkt meer en meer richting federale oppositie te kijken. Als er een beloning komt voor de steun aan Reynders, dan zou dat eerder gebeuren via een benoeming die de N-VA nastreeft voor één van haar ex-ministers. Het gaat meer be- paald om een post bij de Europese Investeringsbank (EIB). Voormalig Vlaams minister van Economie Phi- lippe Muyters aast op deze post.
Ook ex-minister van Financiën Jo- han Van Overtveldt zou in aanmer- king komen. Hij is een te actief per- soon om gewoon in het Europees Parlement te blijven zitten.
Het is duidelijk dat de N-VA net als andere partijen de Wetstraat aan het gebruiken is als een groot uit- zendbureau. Want blijkbaar hopen ook de Vlaams-nationalisten hun personeelsprobleem via allerlei lu- cratieve postjes op te lossen. Bart De Wever heeft in tegenstelling tot
andere partijen niet de neiging om dat op een onbeschaamde manier te doen.
Paarse partijvoorzitters in de etalage
Dat John Crombez al te graag tot een regering wil toetreden, is omdat hij weet dat er voor hem zeker een ministerspost klaarligt. Er nu naast grijpen, betekent dat zijn carrière voorbij is.
Dat geldt eveneens voor de an- dere partijvoorzitters die klappen hebben gekregen. Bij Gwendolyn Rutten (Open Vld) is de manier waarop ze naar een postje hengelt echt pijnlijk geworden. Insidersin- formatie uit de Wetstraat leert dat zij zich het langst heeft verzet te- gen de voordracht van Didier Reyn- ders. Omdat ze gewoon zelf die post wou. En niet omdat ze een vrouw is, of omwille van haar obsessie met gendergelijkheid. Rutten wou de post. Punt. Zeker omdat in haar partij een klassieke revolutie op til is tus- sen de eerder rechtse basis en de links-liberale top. Vincent Van Quic- kenborne ziet de Open Vld de facto als een aanhangsel van de N-VA. Rut- ten lijkt nu meer in de richting van de lijn-Somers te gaan. Dinsdag liet ze op Twitter weten dat de enige Q waar ze naar luistert Q-Music is. Tja.
Handelt Rutten uit overtuiging of uit opportunisme? Wellicht het tweede.
Neen, zeker het tweede.
Het is in een federale regering zonder N-VA dat de Open Vld als kleine partij qua postjes het best boven het eigen gewicht kan bok- sen. Dat zit zo: de Vlaamse liberalen zullen zeggen dat ze enkel tegen een zware prijs in een paars-groe- ne regering stappen. Dat betekent jobs, jobs, jobs… voor de eigen mensen. Patrick Dewael kan Kamer- voorzitter blijven. Zonder de N-VA kan de Open Vld meer federale ministersposten eisen. Voor Rutten zelf, tenzij ze Vlaams minister wordt.
En dan is er nog Alexander De Croo, die misschien naar de Wetstraat 16 kan. Kortom, de jackpot wenkt voor
De politieke slakkengang wordt voor een belangrijk deel bepaald door de persoonlijke carrièreplannen van verschillende politici. Hier een stand van zaken van de Wetstraat als uitzendbureau.
de Vlaamse liberalen. Dat daarte- genover een reeks belastingver- hogingen staat, een ontspoorde begroting, een laks migratiebeleid en het internationaal aanschurken tegen softe figuren als Macron in Frankrijk en Trudeau in Canada, is blijkbaar geen probleem. Alexan- der De Croo past goed in dat rijtje.
Soft liberaal, centrum, internationa- list,… De gelijkenissen tussen een De Croo en een Di Rupo zijn groter dan velen denken.
CD&V
Ook bij de CD&V is men bezig met ‘human resources’-beleid voor de kopstukken. Wouter Beke zal fe- deraal zeker willen inbreken in een paars-groene regering. Zonder de cdH als zusterpartij wordt het pre- mierschap moeilijk, maar waarom zou hij zijn huidige functie van mi- nister van Werk niet gewoon kunnen voortzetten? Voor Crevits lijkt Wel- zijn op Vlaams niveau een realisti- sche optie. Onderwijs is de CD&V kwijt, dus moeten de zuilbelangen elders toch nog worden verdedigd.
Koen Geens wordt dan weer ge- noemd als mogelijke interim-pre- mier als de formatie nog lang aan- sleept, maar hij zou niet happig zijn op de functie. Daar valt im- mers weinig eer mee te halen. De Vlaams-Brabander denkt eerder aan een leuke post in een volgen- de federale regering. Waarom niet terugkeren op Financiën? En dan is er nog Kris Peeters. Na de zoveelste verkiezingsnederlaag verbannen naar het Europees Parlement. Al heeft hij nog niet door dat zijn rol is uitgespeeld. Hij komt te pas en te onpas op tv en lijkt zich nog al- tijd graag met de Belgische politiek te moeien. Peeters stelde zich zelfs indirect kandidaat voor de post van Europees Commissaris. Maar de boodschap van de CD&V-top rich- ting Charles Michel was duidelijk:
de enige voorstander van Kris Pee- ters als Eurocommissaris is … Kris Peeters zelf.
Het is héél duidelijk dat de Walen, de Franstalige Brusselaars en de immigranten allemaal in de catego- rie A of B zitten, met enige discussie over de vraag wie een A is en wie een B. Maar zij zijn in ieder geval de bevoorrechte klassen. De Franstali- gen krijgen massaal geld via trans- fers, en hoewel ze een minderheid zijn, hebben ze een politieke blok- keringspositie. De immigranten krijgen massaal geld via de sociale zekerheid, waarbij zij positief ge- discrimineerd worden en, bijvoor- beeld bij de toewijzing van sociale woningen, voorrang krijgen op Vla- mingen, die dus het slachtoffer zijn van negatieve discriminatie. Het is héél duidelijk dat de Vlamingen de C-burgers zijn, de laagste cate- gorie. Zij moeten voor alles betalen
en hun democratische meerderheid wordt systematisch gefnuikt door grendelwetten en een ondemocra- tische omzetting van stemmen in parlementszetels. En ten slotte zei Crevits nog: “Elke maatregel moet ook passen binnen de Europese wetgeving.” Door daaraan vast te houden, gooit zij de deur dicht voor zelfs maar de kleinste verstrenging van het immigratiebeleid of van de controle op sociale fraude door nieuwkomers. De CD&V is de par- tij van dubbelzinnigheden, vaag- heden en verraad. Zij heeft in haar lange bestaan al alles en iedereen verraden: Leopold III, de slachtof- fers van criminaliteit, de Vlaamse zaak, haar eigen katholieke princi- pes, het katholieke onderwijsnet, het rapport-Dutroux… P.B.
A-, B- en C-burgers
De Wetstraat
als uitzendbureau
In een reactie op het voorstel om nieuwkomers zes maanden te laten wachten op kinderbijslag en vijf jaar op de Vlaamse sociale bescher- ming, antwoordde Hilde Crevits dat haar partij “geen A- en B-burgers”
wil. “Dat moet héél duidelijk zijn”, zei zij. Hoezo? Nu zijn er toch ook al A-, B- en zelfs C- burgers?
Lees het volledige interview met Peter De Roover (N-VA) op blz. 11
Hoewel de N-VA bij de verkiezingen stevig verloor, bleef ze de grootste partijpolitieke formatie. Welke richting de N-VA op lange termijn moet opgaan. En wat met het Vlaams Belang? ’t Pallieterke legde deze vragen voor aan N-VA-fractieleider Peter De Roover.
“Wij zijn een bestuurspartij en hebben de bedoeling om aan de macht deel te nemen.
Partijen die deze ambitie niet hebben, zijn een hobbyclub,”
klinkt het onder meer.
“We waren niet van plan de Vlaming als chantagemiddel
te gebruiken.”
Actueel 29 augustus 2019
2
Het stramien van IJzerwake is met de jaren weinig gewijzigd en is ge- baseerd op de IJzerbedevaarten van lang geleden: een eucharistievie- ring, samenzang, voordracht, vlag- genhulde, bloemenhulde en twee toespraken. Volgens de organisato- ren was meer volk opgedaagd dan vorig jaar: zo’n 3.800 aanwezigen werden geteld. De VRT-reportage- ploeg zag vooral veel Vlaams Belan- gaanhangers. Dat klopt, en al pro- beert de IJzerwake ook ander volk aan te trekken, in praktijk blijft dat een pijnpunt. Bij N-VA wordt gezwe- gen over IJzerwake, men maakt geen publiciteit en de officiële richtlijn voor de mandatarissen is: “U mag naar de IJzerwake gaan, maar niet in officiële functie.” Doordat VB wel aanwezig is, en N-VA afwezig blijft, krijgt men een vertekend beeld van de ware aard van de manifestatie:
de jaarlijkse herdenking van de frontsoldaten van de Eerste Wereld- oorlog. In de modder van de IJzer en de Westhoek liggen de kiemen van de Vlaamse Beweging.
De 18de editie deze zondag werd uiteraard beheerst door de uitslag van de afgelopen verkiezingen, die volgens voorzitter Wim De Wit historisch was en meer dan ooit Vlaams-nationalistisch kleurde. “Bij de federale verkiezingen behaalde de N-VA ruim 1 miljoen stemmen, het Vlaams Belang 800.000. Daar-
Het was puffen geblazen, afgelopen zondag, op de zon- overgoten weide in Steenstrate. Daar vond voor de 18de maal de IJzerwake plaats, aan het monument van de ge- broeders Van Raemdonck. Centraal thema dit jaar: Vlaan- deren Vlaams, Europa Europees.
mee laten ze de traditionele partij- en ver achter zich. Het Vlaams-na- tionale aandeel in de politiek is wel degelijk gestegen. Maar liefst 44 procent van de Vlamingen koos ondubbelzinnig Vlaams-nationaal”, liet De Wit optekenen in zijn toe- spraak. Hij ziet ook een toenadering tussen de twee V-partijen, ondanks het feit dat Vlaams Belang in de op- positie is beland. “Toch is er ruim overleg geweest, laat dat een bouw- steen zijn voor de toekomst”, zei de IJzerwakevoorzitter.
Vlaamse Grondwet
De Wit brak ook een lans voor de Vlaamse onafhankelijkheid: “De Vlamingen dienen af te stappen van het heilloze pad van Belgische staatshervormingen die ons enkel maar verder vastrijden in het Bel- gische institutionele moeras. […]
Er is nood aan een paradigmaver- schuiving, een republikeinse om- wenteling: Vlaamse onafhankelijk- heid door een Vlaamse Grondwet, die door en voor het Vlaamse volk in ons Vlaams Parlement tot stand komt.” Ook het communautaire kwam ter sprake in de speech van voorzitter De Wit. “Di Rupo en Mag- nette willen wél de Vlaamse centen, maar ze willen niet besturen met een meerderheid in Vlaanderen.
Kan het nog arroganter?” En: “Deze koppigheid zal onvermijdelijk lei-
den tot een totale onbestuurbaar- heid en dus de onafwendbare opde- ling van België.”
Verzet “groeit en verjongt”
Als gastspreker koos de organi- satie van de IJzerwake dit jaar voor Bart Vanpachtenbeke, voorzitter van Voorpost. Die vertelde hoe hij dertien jaar geleden voor de eer- ste maal deelnam aan de IJzerwake.
“Nooit gedacht dat ik hier ooit het woord zou voeren”, sprak Vanpach- tenbeke, die bekende dat hij niet uit een traditioneel Vlaamsgezinde om- geving komt. Hij uitte zich hoopvol over de “nieuwe jonge generatie”
die zich verzet tegen onder meer de “volksvreemde EU-bureaucra- tie, wereldvreemde rechters en de almaar toenemende internationali- sering”. “Het verzet groeit en men merkt een duidelijke verjonging, zowel op de straten als in de parle- menten, tot zelfs op de festivalwei- des”, liet Vanpachtenbeke verstaan.
“Jongeren die genoeg hebben van de politiek correcte indoctrinatie op de schoolbanken, van de zwembad- terreur en de gewelddadigheden op feesten en festivals. De jonge Vlaming van vandaag ligt niet wak- ker van een Anuna-klimaat, maar van het leefklimaat in onze maat- schappij.”
Vanpachtenbeke kon voor die woorden op laaiend applaus van een enthousiast publiek rekenen. En toen was het tijd voor de ‘Eed van trouw’ en de drie nationale liederen.
Waarna een stormloop volgde op de drankenstanden in de grote tent.
RJ/KVC
“Republikeinse omwenteling
voor een onafhankelijk Vlaanderen”
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De voordelen
van een kleine recessie
De economie lijkt op een recessie af te stevenen. Geen grote economische vertraging, maar toch erg genoeg om aardig wat pijn te doen. Al zou de eerste recessie sinds 2013 wel een voordeel hebben. Na zo’n vertraging versterkt de Vlaamse economie altijd snel- ler dan de Waalse, waardoor de kloof tussen noord en zuid nog groter wordt. Koren op de molen van de confederalisten en de separatisten.
Eind vorig jaar ontsnapte Duits- land nipt aan een recessie. Dat zijn twee kwartalen van negatieve eco- nomische groei. De kans is reëel dat het in de loop van dit jaar wel ‘prijs’
is. En dat blijft niet zonder gevolgen voor België, en Vlaanderen in het bijzonder. Economisch zijn wij een aanhangsel van Duitsland.
Tel daar de impact bij van een harde Brexit en de gevolgen van een handelsoorlog, en een eerste Belgische recessie sinds 2013 zal een feit zijn. Overigens, zoveel jaren zonder economische krimp is een zeldzaamheid. Het gevolg van het vele geld dat de Europese Centrale Bank in deze periode in de econo- mie heeft gepompt.
Dat heeft de groei niet echt on- dersteund, maar wel onheil verme- den.
Slecht nieuws voor de jobs van Jambon
Volgens de Vlaamse werkgevers- organisatie Voka is de kans op een recessie 50 procent. Niet zeer groot, maar reëel. Een recessie is slecht nieuws voor Vlaams formateur Jan Jambon. Die kan zijn 120.000 jobs nu al op zijn buik schrijven. De bedrijven zullen gedurende een aantal maanden minder investeren, minder aanwerven en zelfs men- sen ontslaan. Uiteraard zal het geen recessie zijn zoals na de financiële crisis van 2008-2009, toen een tota- le ineenstorting van de economie
dreigde. Maar ze zal voldoende zijn om in te hakken op onze welvaart.
Het is trouwens een traditie dat bij een krimp de Vlaamse economie harder geraakt wordt dan de Waal- se. Dat komt omdat in Wallonië het overheidsapparaat groter is. De Vlaamse economie, open en op ex- port gericht, is gevoeliger voor een recessie.
Anderzijds is het zo dat Vlaande- ren na elke recessie opnieuw snel- ler groeit dan de Waalse. Vandaar dat aan een kleine recessie wel eens een voordeel zou kunnen zit- ten. Bij de economische herneming zal de economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië opnieuw groter worden. Dat was bij vorige groeivertragingen al het geval. En dat de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië niet kleiner wordt, maar zelfs lichtjes groter, is koren op de molen voor confederalisten en se- paratisten. De welvaartsverschillen tussen Vlaanderen en Wallonië/
Brussel zijn gewoon niet houdbaar.
We hebben het in deze rubriek al gesteld: het Planbureau voorspelt een Waalse en Brusselse banen- groei, maar op langere termijn zal die in Vlaanderen groter zijn. De kloof blijft te groot.
Kloof met Wallonië
Daar komt nog bij dat een re- cessie altijd negatieve gevolgen heeft voor de begroting. Minder inkomsten, meer uitgaven,… Zoals bekend is het de sterke Vlaamse
fiscale capaciteit die de gaten moet vullen. Belastingverhogingen zijn - zeker indien de Parti Socialiste in de regering zit - dan de oplossing. En die moeten steevast door Vlaande- ren worden opgehoest. Het inkomen per kop ligt in Vlaanderen nog altijd 25 procent hoger dan in Wallonië.
Nu proberen de Walen de ver- schillen weg te relativeren. Naar aanleiding van de actie op internet van Jong N-VA om Wallonië voor 1 euro te koop aan te bieden aan VS-president Donald Trump (als reactie op zijn voorstel om Groen- land te kopen), volgde bezuiden de taalgrens een golf van verontwaar- diging. Thomas Dermine, een jonge Waal die zich bezighoudt met de herwaardering van de streek rond Charleroi, wees er in een opiniestuk in L’Echo op dat Vlaanderen een te negatief beeld heeft van Wallonië.
Tenslotte is Waals-Brabant de rijkste provincie van België en zegt het gemiddelde welvaartstekort van 25 procent van Wallonië weinig of niets. Het verschil tussen het bbp per inwoner van Waals-Brabant en Henegouwen bedraagt immers 60 procent. Verder focust Dermine op de economische activiteit die de as Namen-Luxemburg, de autosnelweg E411 dus, genereert met allerlei startbedrijven en kmo’s. Allemaal juist, maar die eilanden van Waalse welvaart gaan de kloof met Vlaan- deren nooit dichten.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Laten we beginnen met radiopresentator Sven Ornelis, van radio Joe (Medialaan, VTM). In een tweet verklaarde hij “(soms) klaar” te zijn voor de splitsing van België. “Wat leveren de Walen ons in feite nog op?”, vroeg hij zich af. Vooral dat laatste schoot verschillende Belgischgezinde twitteraars in het verkeerde keel- gat. “Dit is een pure hatespeech en stigmatisering van de Waalse bevolkingsgroep in België. Stigmatisering van onze landgeno- ten!”, klonk het onder meer. Het relletje begon met een onschul- dige tweet van de radiopresentator over de voordracht van Didier Reynders als Europees Commissaris. “Een regering in lopende zaken zonder meerderheid in beide landshelften die zomaar een Europees Commissaris […] durft [aan] te stellen… pfff. Bewijst dat niet dat dit land geen zin meer heeft? Of toch steeds minder?”, vroeg hij zich af. Er volgde een stroom van reacties, en er waren ook veel Twittergebruikers die de radiopresentator volgden. Hoe dan ook: als een bekende Vlaming zo openlijk een gewaagde vraag de ether insmijt, dan betekent dat niet meer of minder dat de problematiek ook achter de schermen bij een breder publiek ingang vindt.
Een andere bekende Vlaming was evenmin uit het nieuws: Kyra Gantois, het meisje dat samen met Anuna De Wever eind decem- ber vorig jaar Youth for Climate lanceerde. De rol van Kyra binnen de organisatie lijkt uitgespeeld. Andere jongeren in de kerngroep konden maar niet begrijpen dat Kyra in oktober bij de gemeen- teraadsverkiezingen op de N-VA had gestemd. “Omdat de N-VA in Mortsel goed werk had geleverd”, verklaarde ze. En daarmee eindigde het niet. Ze verklaarde op een gegeven moment, in de marge van de Pukkelpoprel, begrip te hebben voor de kiezers van het Vlaams Belang. En dat het fout was van Pukkelpop om de leeuwenvlaggen te verwijderen. Van ver sympathie tonen voor N-VA en VB, het is ‘not done’. Dat ze bij de vorige verkiezingen op 26 mei anders gestemd had, respectievelijk op Groen en PVDA, kon haar niet meer redden. Kyra is verbrand en wordt in het verdomhoekje geduwd. En ze
mag de zeilboot van Anuna niet op.
Tot slot dit: het Franse wijnhuis Petrus wil dat haar wijnen worden geconsu- meerd en niet gedurende enkele jaren als belegging in kelders blijven liggen.
Meer nog: ze gaan dat ook controleren.
Dat doet me denken aan de partij Groen:
die wil dat iedereen zijn wijnvoorraad aan- geeft. Beste Kristof, op onze redactie is niets (meer) te vinden. Schol! Onnodig om aan te bellen.
Twee bekende mensen kwamen de voorbije dagen in een media- en twitterstorm terecht. Toevallig of niet:
beide personen zijn bekende Vlamingen. En beiden kregen de wind van voren voor hun niet politiek correc- te mening.
“Wat leveren de Walen ons in feite nog op?”
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
29 augustus 2019 3
Doel bereikt
Mijnheer de gladde aal,
In uw dierbaar vaderland, België, is het nog lang niet zeker of en hoe na de recente over- duidelijke verkiezingen een federale regering op poten gaat gezet worden. Het water tussen Vlaanderen en Franstalig België is dieper dan ooit. Ook de gewesten zelf vertonen heel ande- re politieke legpuzzels. Om maar te zeggen dat men aan elke kant van de taalgrens stilaan zijn eigen gang gaat. Gijzelf werdt samen met het oude politiek fossiel ‘Jogan’ Vande Lanotte door Philippe de Belgique aangesteld om te ‘infor- meren’ naar de mogelijkheden en inzichten ter zake. Tot op vandaag heeft dat niks opgeleverd, want er beweegt niet veel. De PS blijft stug en halsstarrig en wil hoe dan ook het Belgische status quo behouden. Anders gezegd: de geld- stromen van Vlaanderen naar Wallonië moeten intact blijven. N-VA daarentegen wil het omge- keerde en wil via het confederalisme nog meer bevoegdheden naar de regio’s brengen.
Daarnaast zijt gij nog altijd lid van de min- derheidsregering-Michel, die sinds het voor- jaar ook ‘in lopende zaken’ is. Het is een kabi- net dat na 26 mei nog op slechts 38 zetels in de 150-koppige praatbarak kan rekenen. En het ziet ernaar uit dat die situatie nog een tijdje zal duren.
Ondertussen hebt gij onder het motto ‘drie- maal is scheepsrecht’ eindelijk uw slag thuisge- haald en vertrekt gij over enkele maanden rich- ting Europa om daar met een ‘big smile’ in uw lucratieve uitgroeibaan van Eurocommissaris te stappen. In 2014 lukte dat niet, en nog dit jaar kondt gij de job van secretaris-generaal van de Raad van Europa ook vergeten. Maar nu is het geregeld en gij hebt daar zeker uw tijd als in- formateur aan besteed. Charles Michel, die ook naar Europa vertrekt, als president zelfs, kon- digde vorige week aan dat de regering had be- slist om u als Eurocommissaris voor te dragen.
Hij kwam met een stalen tronie verklaren dat hij hieromtrent informeel (!) overleg had gepleegd met “de in de Kamer van volksvertegenwoordi- gers door een erkende fractie vertegenwoor- digde democratische politieke partijen en de Kamervoorzitter”. Naar verluidt werden de twee grootste Vlaamse politieke formaties in de Kamer - N-VA en Vlaams Belang - helemaal niet geraadpleegd. Het komt erop neer dat Mi- chel doet alsof zijn rompkabinet nog gewoon alle bevoegdheden heeft en dat het voldoende is om eens met zijn coalitiepartners Open Vld en CD&V te klappen zonder het parlement te horen. Alsof er allemaal niks aan de hand is…
CD&V likt haar wonden. Bovendien is het na Marianne Thyssen niet meer aan CD&V om ei-
sen te stellen voor een eurojob. Open Vld - hoe- wel ook een verliezende partij - daarentegen is zo machtsgeil dat voor Gwendolyn Rutten alles goed is om waar dan ook mee te regeren of een dikke post binnen te slepen. Open Vld juicht uw mandaat dan ook toe, vanuit de optiek dat het
‘in de liberale familie’ blijft.
Hoewel de N-VA terecht protesteerde dat het parlement niet werd gehoord aangaande uw voordracht, merken we daar toch enkele vreemde geluiden. Oud-Kamervoorzitter Brac- ke zegt dat gij het beste zijt dat ‘we’ momenteel in huis hebben en ook oud-minister-president van Vlaanderen Bourgeois zegt wel met u te kunnen leven als gij ‘de economische belangen van Vlaanderen’ ginder zult verdedigen; wat dat ook mag betekenen. Ik kan geen enkel voor- beeld vinden waarin gij het voor Vlaanderen ooit hebt opgenomen. Hij sluit dus niet uit voor u te stemmen in Brussel of Straatsburg. Bizar. Staat daar in stilte een tegenprestatie tegenover? Een topjob voor een N-VA’er, bijvoorbeeld?
En natuurlijk was er nog iets anders. Reeds jaren spreekt men binnen de MR over de clan-Reynders en de clan-Michel. Kwestie van de macht te verdelen en elkaar in evenwicht te houden. Dat was altijd al duidelijk binnen de Belgische regeringen, waarin gij twintig jaar een prominente rol speelde. Vandaag blijkt dat opnieuw, als Charles Michel u met een grote glimlach meeneemt naar Europa. Zo is hij er zeker van dat niet alleen op dat niveau de even- wichten bewaard worden, maar ook dat gij uw greep op de partij zult moeten lossen en de touwtjes in andermans handen zult moeten la- ten. En daar komt dan de poulain van Michel in beeld: Sophie Wilmès. Zij zal het boegbeeld van de partij worden en een benoemingscarrousel op gang brengen ter vervanging van Michel en u, die de partij in een nieuw evenwicht zal leg- gen.Hoe dan ook heeft uw vertrek schaamteloos bevestigd wat de burger zo een afkeer deed tonen van de traditionele politiek, namelijk dat alles uiteindelijk een grote postjespakkerij is en dat het algemeen belang alleen maar iets is om tijdens verkiezingscampagnes te berde te brengen. Over vijf jaar houdt gij het zeker voor bekeken en zult gij zeggen “après moi le déluge”. Gij zijt dan ook een politieke gladde aal, die geduldig zijn persoonlijke bakens heeft uitgezet, en die in alles heeft getoond dat hij een protagonist van de oude politieke cultuur is gebleven. Of van een België waar men in Vlaan- deren definitief van af wil.
Hun alarmkreten waren niet altijd even zorgvuldig. Macron deelde een vuurfoto die twintig jaar oud is (en werd daarvoor door president Bolsonaro te- rechtgewezen). Die van de pensioenge- rechtigde popster Madonna dateerde zelfs al van dertig jaar geleden. Voet- baller Ronaldo, die we meestal als tref- zekerder kennen, toonde onder de tekst
“De longen die 20 procent van onze zuurstof produceren, staan in brand!”
een foto van een vuurzee die niets met het Amazonegebied te maken had.
Geen long
Andere vedetten slaagden erin foto’s van bosbranden in India, de VS en Zwe- den te delen, telkens gecombineerd met angstboodschappen van apocalyp- tische aard. Als de ganse planeet naar de vaantjes gaat, moeten de alarmkre- ten toch niet al te precies zijn? De foto’s waren helaas slechts druppeltjes in de zee van onjuistheden die deze week over de branden in Brazilië werden ver- spreid. Ik overloop er een paar.
Het Amazonewoud is niet de long van de wereld. Het klopt dat daar bijna 10 procent van de zuurstof (dus niet 20 procent) wordt geproduceerd, maar het woud neemt evenveel zuurstof gewoon weer op. De nettoproductie is dus 0.
Het klopt ook dat die bossen veel CO2 absorberen, maar ze stoten er bijna evenveel (meer zelfs, denken recente studies) uit en voegen daar nog wat me- thaangas aan toe, een van de drijfgas- sen die verantwoordelijk geacht wor- den voor klimaatverandering.
In tegenstelling tot de alarmerende berichtgeving neemt het tempo van ontbossing van het Amazonewoud niet toe, maar worden steeds minder bos- sen geveld. Op wereldniveau groeit de beboste oppervlakte trouwens aan.
Tijdens de laatste 35 jaar is die met 7,1 procent gestegen, meestal door mense- lijk toedoen.
Verbrande aarde
Greta Thunberg en een flink deel van de media zien uiteraard klimaatver- andering aan het werk, maar de bran- den in het Amazonewoud hebben daar weinig mee te maken. Bijna allemaal zijn ze aangestoken door boeren die brandlandbouw bedrijven in randzones van het oerwoud die voorheen reeds in gebruik waren. Ze verbranden er de vorige gewassen of andere begroeiin- gen en dat resulteert in een vruchtbare grond voor landbouw of veeteelt. Het zijn de “terres brûleés donnant plus de blé qu’un meilleur avril,” waarover Jac- ques Brel ooit zong.
Zwerflandbouw is echter wereldwijd op zijn terugweg. Boeren hebben meer de neiging zich te vestigen en de grond met moderne methoden te bewerken.
Dat heeft ertoe geleid dat de NASA heeft kunnen vaststellen dat het aantal branden wereldwijd met een kwart is gedaald in de jongste twintig jaar, wat de huidige heisa over de nadelige ge- volgen van branden voor luchtkwaliteit en CO2-uitstoot nog merkwaardiger maakt.
Het gaat op dat vlak dus beter, niet slechter. De savanne, waar branden net nodig zijn om het ecosysteem te laten overleven, is een uitzondering, en op- nieuw een bewijs dat alle ecologische dossiers ingewikkeld zijn en een meer genuanceerde benadering verdienen dan u kan terugvinden in de paniek- zaaierij door onze media.
En Bolivië?
De branden in Brazilië zijn zelfs niet de grootste van dit ogenblik. Satelliet-
gegevens, zoals verzameld door de NASA, tonen aan dat momenteel merke- lijk meer branden woeden in Congo en Angola, zonder dat die enige aandacht krijgen.
De huidige branden in het Amazo- negebied zijn zelfs niet de grootste die Brazilië ooit heeft gekend. In de eerste tien jaar van deze eeuw was de situatie op dat vlak een heel stuk erger. Het sei- zoen is nog niet afgelopen, maar zelfs in het slechtste geval zal 2019 een resul- taat krijgen dat net iets boven het ge- middelde van de laatste zeven jaar ligt.
Wat is er dan wel veranderd, zodat fenomenen die al jaren onopgemerkt konden plaatshebben nu plots de aan- dacht van de westerse politiek en me- dia krijgen? Het aantreden van Bolso- naro, ‘de Trump van Zuid-Amerika’, is de eerste reden. De rechtse president van Brazilië ergert onze media en tra- ditionele politici bijna even erg als de man waarmee hij wordt vergeleken.
Vooral zijn klimaatscepticisme blijkt een onvergeeflijke zonde.
Wie denkt dat de hetze niet gericht is tegen Bolsonara, kan even over de grens met Bolivië gaan kijken. Daar staat het tropische Chiquitano-woud in brand op een voorheen ongekende op- pervlakte: de brand bestrijkt nu al het dubbele van het jaarlijkse gemiddelde.
Maar daarvan vinden we geen foto’s op de Twitterpagina’s van popsterren. Bo- livië wordt dan ook geregeerd door de socialist Evo Morales.
Die had van bosbehoud een belang- rijk onderdeel van zijn verkiezings- programma gemaakt, maar blijkt in de praktijk meer gehecht aan de stemmen van de kleine boeren die meer land- bouwgrond willen.
Mercosur
De tweede reden voor de plotse po- litieke activering van de branden in Brazilië is te vinden in het Mercosurak- koord dat in juni werd afgesloten tussen de EU en een aantal Zuid-Amerikaanse landen, waaronder Brazilië. Dat vrijhan- delsakkoord zou onder meer tot gevolg hebben dat producten van de Brazili- aanse veeteelt gemakkelijker naar Eu- ropa kunnen geëxporteerd worden.
Het verdrag moet echter nog goedge- keurd worden door de lidstaten. In juli toonden Frankrijk, met zijn uiterst mili- tante landbouwers, en Ierland, met zijn bloeiende veeteelt, zich al zeer kritisch betreffende het akkoord. Ook koeien- land Nederland, normaal enthousiast over alle vormen van vrijhandel, was deze keer voorzichtig.
Is het toeval dat het precies dezelfde landen zijn, Frankrijk en Ierland, die zich vandaag het meest profileren als de strenge behoeders van de ‘longen van de wereld’ en de branden aangrij- pen om het vrijhandelsakkoord met Brazilië in vraag te stellen? Uiteraard niet. Als ecologisch deugdvertoon kan gecombineerd worden met electoraal gewin, zal een politicus die kans nooit laten liggen.
Het regenwoud, met zijn unieke flora en fauna, is een belangrijke rijkdom die bescherming verdient. Maar laten we het geen magische kwaliteiten toe- dichten die meer te maken hebben met het westerse geloof in de intrinsieke goedheid van de natuur dan met weten- schappelijke feiten. En wanneer gevoe- lige politieke elementen in een dossier opduiken, zoals klimaatverandering of politiek incorrecte presidenten, mag je alle mediaberichten gerust met een ge- zonde dosis wantrouwen behandelen.
JURGEN CEDER
Bosbranden in Brazilië
“Ons huis staat in brand. Letterlijk. Het Amazonegebied, de long van onze planeet die 20 procent van onze zuurstof levert, staat in brand.
Dit is een internationale crisis.” Zo stond te lezen in een tweet van de Franse president Macron. Zijn verontwaardiging kreeg heel wat steun, onder meer vanwege milieuverenigingen, onze steeds activis- tische pers en allerlei beroemdheden die foto’s van massale bosbran- den op hun Twitterpagina plaatsten.
BRIEFJE AAN DIDIER REYNDERS
Dossier 29 augustus 2019
4
Groot tekort
De ivoren torenbewoner zegt van veel scholen te vernemen dat er zich nauwelijks een spontane sollicitatie aandient. Hij be- weert niet te schrikken van dit fenomeen en spreekt over een ‘structureel tekort’, nl.
de krapte op de arbeidsmarkt. En als secun- daire redenen noemt hij het feit dat mensen met onderwijsdiploma’s ook in andere sec- toren populair zijn, dat er een hele genera- tie leerkrachten met pensioen gaat en dat er steeds meer leerlingen bijkomen. Ge- makkelijkheidshalve wijst hij daarbij naar de (nieuwe) Vlaamse regering, waarvan hij hoopt dat ze maatregelen neemt en – voor- al – met veel geld over de brug komt. “Het tekort aan leraren moet hoog op de agenda van de nieuwe Vlaamse Regering staan”, zo orakelt hij.
En dan herhaalt hij de oude mantra van de voorbije twee decennia: “De leerkrach- ten moeten beter ondersteund worden, de planlast moet naar beneden, jonge colle- ga’s moeten gecoacht worden, mensen van buiten het onderwijzen moeten ook kunnen aangeworven worden.” Er is nooit echt iets van gekomen. Het bleef bij analyses en een woordenvloed, en hooguit wat morrelen in de marge met veel geld van de Vlaamse overheid. Maar dé fundamentele vraag stel- de en stelt hij zich nooit: “Hoe hebben we het zelf zo kunnen verknallen dat er geen jonge mensen meer komen en als ze er al zijn, dat ze snel weer weg willen?” Hij zou het misschien eens aan die jonge mensen zelf kunnen vragen… De antwoorden zou- den ontnuchterend zijn. Maar daar kijkt de grote goeroe liever van weg. Want dan komt hij zelf in beeld. En heel zijn politiek-correc- te hervormerskliek.
Het is “foutu”!
Dezer dagen voeren begrippen en toe- standen als diversiteit, minder Nederlands, maatschappelijke problemen, opdringerige nieuwe religies, de dwang van veeleisen- de ouders en machteloze leerkrachten de teneur op zeer veel scholen. En ook ‘dia- loogscholen’, hoofddoeken, gelijke kansen, multiculturaliteit en dat soort dingen. Al- gemeenheden, wat basiskennis van dit en dat kwamen in de plaats van vakkennis en inhouden, testen wat men kan of niet kan, leren studeren en materie verwerken. Ver- gelijkende medianen en klasgemiddelden mogen niet meer berekend worden, want stigmatiserend voor de zwakkere leerlin- gen. Schoolrapporten veranderden in kleur- bladen met smiley’s en omschrijvingen dat het wel goed is, maar dat het hier en daar nog wat beter zou moeten als de geachte leerling het zou believen. Een dikke buis of een scherpe terechtwijzing is des duivels en een cijfer mag al lang niet meer in het rood neergeschreven worden. De proble- men worden machteloos toegedekt of zelfs moedwillig onder de mat geveegd. Of ver- schoven naar volgende schooljaren. Het kan dan ook niet verbazen dat uiteindelijk ook aan de universiteiten de slaagkansen afne- men en het evaluatiesysteem moest aange- past worden.
Op een behoorlijk aantal scholen is het gewoon niet meer te harden en veel scholen hebben gecapituleerd voor de maatschap- pelijke druk en de dwangmatige vernieu- wingsdrang, die als vanzelf een nivellering naar beneden hebben teweeggebracht.
Komt daarbij dat het leerkrachten verboden werd streng, maar weliswaar rechtvaardig, op te treden en verplicht werden zich bij elke maatregel te moeten verantwoorden, vaak ook schriftelijk – als bewijsmateriaal! – en het wordt meteen duidelijk waarom jonge
mensen deze kamikazeopdracht niet meer aandurven. Niemand heeft de moed om als machteloze pispaal aan een lange carrière te beginnen. Niemand wil permanent onder druk staan van betweterige onderwijs’des- kundigen’ en veeleisende ouders die willen dat de leerkracht álles oplost. Niemand wil aan een bij voorbaat verloren strijd begin- nen. En zij die er toch aan begonnen, erva- ren al snel dat dit niet vol te houden is en zorgen voor een grote uitstroom naast al die
‘ouderen’ die voor geen geld een dag lan- ger dan nodig willen blijven en nog maar één objectief hebben: hun pensioen. Voor hen is het allemaal al lang ‘foutu’…
Als het maar leuk is
Dáár zitten de pijnpunten, en niet in een zogenaamd structureel probleem inzake ar- beidsmarkt en betere banen en verloningen elders. Het onderwijs is kapot hervormd door een leger pedante wijsneuzen die nau- welijks of zelfs nooit zelf in een klas hebben gestaan. Daarnaast is er een hele generatie politiek correcte sociologen, pedagogen en ook politici geweest die vond dat tradi- ties en beproefde oude onderwijssystemen op de schop moesten en dat kinderen alles op school in de eerste plaats leuk moeten vinden en hun eigen ongenuanceerde zeg over alles en nog wat moesten kunnen doen.
Orde, tucht, zelfdiscipline en werksfeer ver- dwenen en de leerkrachten moesten voort- aan alles met twee woorden vragen aan de leerlingen om iets uit te voeren. Meer nog:
kinderen zouden zelf wel kunnen bepalen wat ze wilden leren en of ze wel zin hadden in huiswerken maken en toetsen voorberei- den. Het werd een zootje, geleid door leer- krachten in vrijetijdskleding en vaak in de hoedanigheid van veredelde jeugdbewe- gingsleid(st)er, in het beste geval. En die uiteindelijk toch nog probeerden zichzelf te motiveren om er het beste van te maken.
Stop het wegkijken!
Lieven Boeve zou dus best even peilen - op de werkvloer zelf - naar de werkelij- ke oorzaken en de hand in eigen boezem steken. Als onderwijs weer echt onderwijs wordt zonder politiek correct gedaas, de leerkrachten hun job echt weer kunnen uitoefenen op basis van beroepskennis en kennisoverdracht, weer opnieuw hun ver- haal kunnen brengen vanuit een professi- onele gezagspositie, leerlingen weer ob- jectief, maar duidelijk mogen evalueren en gerespecteerd worden door de ouders en de onderwijsbazen, dan zal de omslag wel weer plaatsvinden die jongeren weer naar het onderwijs leidt om er les te geven, leer- stof over te dragen en het maatschappelijk respect te krijgen dat ze verdienen. Dan en alleen dan zal het beroep weer aantrekke- lijk worden. Als Boeve en de zijnen hieraan niets doen, zal het probleem alleen maar blijven groeien en zullen de vacatures niet ingevuld blijven.
De leerkrachten die er nog zijn, zijn alvast vragende partij om het roer om te gooien.
Wil Boeve echt nog meer averij oplopen en het eens zo kwalitatieve onderwijs - erkend door de internationale gemeenschap - van tot einde van de jaren negentig definitief naar de dieperik laten wegzinken? Zou hij echt niet beseffen wat er werkelijk aan de hand is, of wil hij het bewust niet zien uit ij- delheid, betweterigheid of gewoon koppig- heid om toch maar niet het met het failliet van zijn eigen hersenspinsels geconfron- teerd te worden? Eerlijk: wij vrezen voor dat laatste. En bijgevolg dus ook dat alles helaas bij het oude zal blijven.
KVDP
Het orakel van ‘de Guimardstraat’ is uit zijn zomerslaap ontwaakt en heeft gesproken, zij het zonder veel vuur. Lieven Boeve, grote baas van het katholiek onderwijs - of wat daarvoor moet doorgaan -, stelt op enkele dagen voor het nieuwe schooljaar plotseling vast dat er een te- kort aan leerkrachten is. “Werk aan de winkel voor de nieuwe Vlaamse minister van Onderwijs”, zegt hij bloedernstig. En hij voegt eraan toe:
“Want dit tekort brengt de kwaliteit van het onderwijs in het gedrang.”
Om even bij stil te staan…
Bedenkingen bij de aanvang van een nieuw schooljaar
Leerkracht worden in Vlaanderen?
Neen, bedankt!
“Mensen met een eigen mening horen daar niet.”
Citaat van de week > Kyra Gantois
De jonge klimaatactiviste Kyra Gantois heeft het gehad met “Youth for Climate” in het algemeen en met Anuna De Wever in het bijzonder. Naar eigen zeggen is ze het beu “om behandeld te worden als een stuk vuil”
dat in de schaduw moet blijven en vooral moet zwijgen.
Zij zegt wat vele critici van de klimaatlobby al lang zeggen, nl. dat YFC en de groen-linkse inspirators daarrond en daarbinnen niet echt de grootste democraten zijn. Ze is het beu door Anuna afgeblaft te worden, niet alleen omdat ze een even prominente plaats als mede-bezielster en bezige bij opeist, maar ook omdat ze - zelfs als partijloze - in een interview gewoon gezegd heeft te kunnen begrijpen waarom mensen voor het Vlaams Belang stemmen. Anuna informeert haar al een hele tijd niet meer uit de stuurgroep van YFC en ze kreeg ook te horen dat ze niet mee met de boot naar de klimaattop in Chili mocht. Dat zou alleen zijn weggelegd voor Anuna en haar Waalse pendant en boezemvriendin Adélaïde… Kyra gelooft uiteraard nog in het klimaatverhaal, maar wenst de mond niet meer gesnoerd te zien. Ze vindt dat vrije meningsuiting belangrijk is. Terecht. Met een parafraserende knipoog naar Meyrem Almaci op haar Zomerweekend: “Wie wil verbinden, snoert een ander de mond niet!”
Diep ingebakken spilzucht bij
sommige instellingen
Een geïnteresseerde burger – per definitie alle lezers van dit weekblad – die een beetje op de hoogte wil blijven van het reilen en zeilen van ‘onze’
overheidsinstellingen, zou moeten snuisteren in de Belgische en Europe- se aanbestedingen.
Overheden en overheidsinstellingen moeten doorgaans, maar niet altijd, bij het aankopen van goederen of diensten een openbare aanbesteding uitschrijven waardoor ondernemingen hun beste bod kunnen uitbrengen. Het idee is uiteraard goed, maar in de praktijk kunnen de cri- teria zo bepaald worden dat niet de beste of goedkoopste onderneming wint. Nog interessanter is dat we zicht krijgen op de aankopen van deze overheidsinstellin- gen. Tijdens de zomervakantie viel mijn oog op een aanbesteding van het Euro- pees Parlement.
Daar zijn ze op zoek naar gadgets (bal- pennen, vlaggetjes) om ‘de boodschap van het parlement’ uit te dragen. Het Eu- ropees Parlement heeft hiervoor een bud- get van liefst 2,5 miljoen euro. Een paar weken later publiceerde de linkse Waal- se mutualiteit Solidaris een (Belgische) aanbesteding voor prullaria. Zo wil de instelling liefst 53.600 (!) wegwerptattoos kopen. Er is in Wallonië ook een dringen- de behoefte aan duizenden stressballen in de vorm van een hart.
Het bedrag staat niet vermeld in de aan- besteding, maar in totaal moet het zeker over tienduizenden euro’s of meer gaan.
Dat laatste zullen we maar weten als het winnend bod later gepubliceerd wordt.
Economen hebben een dubbele verkla- ring voor die verspilling: in eerste instan- tie is er geen directe band tussen het geld (van de burgers of de leden) dat uitgege- ven wordt en de personen die het mogen uitgeven. In tweede instantie wordt er vaak gewerkt met budgetten die opge- bruikt mogen of zelfs moeten worden.
Want als het budget niet helemaal op is, dan wordt het volgende jaar misschien minder geld toegewezen aan dat depar- tement. We horen van diverse overheden (gemeenten, provincies, Vlaanderen, fe- deraal, Europees) dat de burgers moeten bezuinigen, maar zelf leggen ze die bood- schap naast zich neer. Enkel de burgers leven boven hun stand, niet de overheden.
Daar is nog heel veel vet dat probleem- loos weggesneden kan worden.
THIERRY DEBELS
Actueel
29 aaugustus 2019 5
Jawel, de Leeuw
wil bij de elite horen
Joël De Ceulaer is niet de vriend van de Vlaamsgezinden, maar zijn journalistiek werk is interessant. Zo ook zijn lange bijdrage in De Morgen (‘De leeuw wil bij de elite horen’). Over de hele vlaggenkwestie op Pukkelpop zijn veel haastige commentaren geschreven. De Ceulaer gaat een stuk verder.
We gaan hier niet door op het al erg breed uigesmeerde feitenrelaas. We onthouden de vaststelling dat de voorzitster van de Jongso- cialisten de organisatoren zo gek kreeg om vlaggen te verwijderen nog voor het zoge- naamde baldadig gedrag zou hebben plaats- gevonden. En nog voor Anuna De Wever werd uitgejouwd toen ze Pukkelpop verstoorde met haar ecologische boodschap.
We onthouden dat Bruno De Wever en an- deren de puntjes op de i zetten en dat de Puk- kelpopleiding zich moest verontschuldigen.
We gaan hier niet verder in op het urinege- drag van kerels die nadien Anuna-gezinde festivalgangers zouden hebben lastigvallen.
We onthouden dat daar tot dusver weinig of geen beelden van circuleren. Feit of fictie?
Breder kader
We hebben het hier over het bredere ka- der dat De Ceulaer schetst, over wat hij de
‘cultuurstrijd’ van de flaminganten noemt. Die van Vlaams Belang Jongerenvoorzitter Bart Claes bijvoorbeeld, die met vlaggenacties
“het Vlaamse gevoel wil associëren met leuke dingen en het Vlaamse identiteitsbesef meer ingang wil doen vinden”.
De vraag is of dit is gelukt. Voor De Ceulaer al- vast niet. Zijn artikel is geen eenzijdige beschul- diging van al wat Vlaams is. “De cultuurstrijd ontspoorde alweer”, door een zorgvuldig ge- plande actie. Hij vraagt zich af of de vlaggen- zwaaiers veel ‘harten’ hebben ‘veroverd’.
Hebben de actievoeders respect afge- dwongen voor de Vlaamse strijdvlag? Dat valt nog te bezien. “Precies het omgekeerde is gebeurd: dat arme geel-zwarte beest is nog maar eens, voor de zoveelste keer, door de mand gevallen. Tanden uit. Poten gebroken”, aldus De Ceulaer.
Volgens hem bevat de nieuwe generatie radicale Vlaams-nationalisten een extreem- rechtse kern en gooit die met haar actie Vlaams Belang dertig jaar terug in de tijd.
Kritisch?
Laat dit duidelijk zijn: De Ceulaer is een van de weinige commentatoren die het uitein- delijk vrij correct verwoordt: “De reactie van Pukkelpop was misplaatst en ongepast.” Basta.
De Ceulaer verwijst naar “bonafide kenners”, van Hendrik Vuye tot Bruno De Wever, die duidelijk hebben gemaakt dat de geel-zwar- te versie niet de ‘collaboratievlag’ is, maar de
‘strijdvlag’. “De geel-zwarte leeuw is er voor hen die een eigen staat verkiezen boven de eigen deelstaat. En daar is niks mis mee. Dat is een legitieme verzuchting. Leve de geel-zwar- te leeuw!” Ook hij bevestigt nog eens dat de organisatie van Pukkelpop al vóór de balda- digheden liet weten niet opgezet te zijn met die vlag, en noemt dat “een communicatiefla- ter vanjewelste”. Dat ze de vlaggen ná de bal- dadigheden zelfs liet weghalen, was volgens hem ook al niet zo slim. “De daders moesten worden opgespoord, niet hun symbolen.” Sa- mengevat: de reacties tégen die strijdvlag wa- ren zwaar overdreven.
Feitencontrole
Wat ons verbaast, is dat de doorgaans kri- tische en sceptische De Ceulaer meteen spreekt over urineflessen bij tenten, en over een “klopjacht” op Anuna De Wever. “Op an- dermans tent urineren en een klopjacht hou- den op tienermeisjes”… Hier volgen we niet meer. Hoe zit het met de fact check over die zaken? Hoeveel mensen waren daarbij be- trokken? Zijn daar beelden van opgedoken?
Had de actie de omvang van een “klopjacht”, of is dat woordgebruik zijn bijdrage tot de stemmingmakerij?
Gebruikt hij dezelfde criteria om inciden- ten met gele hesjes aan te wenden om die hele protestbeweging te veroordelen? Zijn incidenten met vakbondsactivisten een vol- doende reden om het hele syndicalisme naar de verdoemenis te wensen? Is het almaar va- ker voorkomend zinloos geweld door jonge- ren een criterium om die hele leeftijdsgroep aan te pakken? Is het oké om alle moslims aan te pakken als het islamterrorisme weer eens toeslaat? Het bekampen van dergelijke “pars pro toto-redenering” is niet meer dan billijk.
Waarom dan niet in het Pukkelpop-incident?
Het is een interessante kwestie, waarin De Ceulaer zich niet rechtlijnig opstelt.
Cultuurstrijd
Echt boeiend wordt De Ceulaer pas als hij het incident kadert in wat hij noemt “de cul- tuurstrijd van de Vlamingen”. Waarover gaat het? De symbolenstrijd met vlaggen, etc., gericht op het versterken van het natiegevoel voeren de Vlamingen al langer. “Er is inder- daad iets veranderd in Vlaanderen”, geeft De Ceulaer toe.
De Vlaamse overheid deed dat met sym- bolische maatregelen (van de geel-zwarte verkeerspalen van Johan Sauwens tot de 11 julicampagnes van de Vlaamse overheid, waarvoor ook Vlaamse artiesten worden inge- schakeld. Dat die “almaar assertiever” zouden worden, kan geen verwijt zijn.
Naast de overheid zijn er ook veel vereni- gingen die langlopende acties voeren in de publieke ruimte (de actie Vlaanderen Vlagt van wijlen Ivan Mertens, de bevlagging van het parcours van de Ronde van Vlaanderen door VVB en consorten kadert hij onder de slogan “De koers is van ons”. Dat is hij ook.
Zoals Oranje van Nederland is, en de Marseil- laise van de Fransen. Of zoals blauw-zwart van Club Brugge is, en ga zo maar door.
Misschien heeft De Ceulaer ook gelijk als hij spottend uithaalt naar het vlaggenzwaaien door mensen die niet het minste benul heb- ben van de betekenis van het symbool waar- mee ze staan te zwaaien. “Bij ‘Tien om de zien’
wapperde men vroeger ook op eenvoudig verzoek met sjaaltjes en spandoeken voor Willy Sommers en andere charmezangers, die door de respectieve marketingteams aan de inkom werden uitgedeeld. Mensen zwaaien desnoods met een vlag van Boma Worst”. Et alors? En ook hier is zijn besluit interessant:
“Zo worden wij allemaal gaandeweg steeds meer Vlaming, en steeds minder Belg.” We koppelen dit voor de verstandige lezer aan een citaat van dezelfde auteur wat verderop:
“En dáárom waren ook bonafide Vlaams-nati- onalisten deze week zo ontstemd. Ze pikken het niet dat in bepaalde kringen nog altijd op hun diepste overtuiging wordt neergekeken.”
Veel meer nog dan hij vermoedt, speelt dit mee in het wijzigend stemgedrag.
Elite en media
De Ceulaer legt een link tussen het incident en iets veel algemeners: de knoop van het identiteitsprobleem. “Er blijft, bij die natievor- ming, nog één front waar de cultuurstrijd nog niet gestreden is: de culturele elite wil nog niet mee… De meeste exponenten van die Vlaam- se cultuur hebben lak aan het Vlaams-nationa- lisme (van Tom Lanoye tot Luc Tuymans, van Tom Barman tot Dimitri Verhulst, van Daan Stuyven tot KVS-baas Michael De Cock).
Niet alleen artiesten, ook de Vlaamse me- dia worden door Vlaams-nationalisten vaak als tegenstrevers beschouwd. We zagen het in een vorig artikel misschien even over het hoofd, maar in de startnota van Bart De Wever voor de Vlaamse formatie wordt dat probleem
In oktober 2019 zijn er parlementsver- kiezingen in Polen (een exacte datum was op het moment van het schrijven van dit artikel nog niet bekend) en de poli- tieke spanning stijgt, nu uit allerlei simu- laties blijkt dat de conservatieve PiS wel eens de absolute meerderheid aan zetels zou kunnen binnenhalen.
De links-liberale Europese Coalitie, de grootste oppositiepartij, viel onlangs in drie coalities uit elkaar. Als twee van de drie blokken niet de vereiste kiesdrem- pel halen (5 procent voor partijen en 8 procent voor verkiezingscoalities), zou een constitutionele meerderheid voor PiS wel eens binnen handbereik kunnen liggen.
Als de oppositie inderdaad definitief uiteenvalt, zou het percentage voor PiS kunnen stijgen naar 43 procent, dit vol- gens de recentste peilingen. 26,1 pro- cent zou stemmen op het Burgerplatform, de sterkste formatie binnen de Europe- se Coalitie (PO, liberale partij van Do- nald Tusk), 5,9 procent van de stemmen zouden uitgebracht worden op de post- communisten van SLD en 4,4 procent op de Boerenpartij PSL en 4,2 procent op Wiosna (uiterst links).
Van rechtse boeren en linkse liberalen
De Poolse Boerenpartij (PSL) zou wel eens een belangrijke wissel op de toe- komst kunnen trekken. De PSL zat, met haar voornamelijk rechts-conservatief kiezerspubliek op het Poolse platteland, in een vrij ongemakkelijke positie in de links-liberale coalitie. Haar kiezers konden niet veel aan met het progres- sief-liberale, antiklerikale en openlijk pro-LGBT-programma van de Europese Coalitie. Gaan deze rechtse boeren (ein- delijk) voor een rechtse coalitie?
De tweede vraag die zich stelt: wat zal de PO doen? Het gaat om een oorspron- kelijk christendemocratische partij die de linkse vleugel van de vakbond Soli- darnosc vorm gaf. Zal deze (momenteel) liberale partij opnieuw in een coalitie stappen met de postcommunisten van de SLD? Want deze coalitie lag niet bij iedereen binnen de PO even goed. De liberalen namen op 17 juli de beslissing om de coalitie met de postcommunisten op te zeggen.
Tegenover PiS komen dus drie opposi- tieblokken te staan:
- Het electoraal belangrijkste blok wordt dat van Burgerplatform PO en de liberaal-libertaire Nowoczesna, samen met een vrouwenpartij die proabortus is.
Het krijgt de naam Burgercoalitie (KO).
- Rechts van de KO komt de Poolse Coalitie van PSL, waarvan de geloof- waardigheid door haar deelname aan de Europese Coalitie een flinke deuk heeft gekregen. De PSL is momenteel in onder- handeling met de conservatief-nationa- listische Kukiz’15.
- Links van de KO verenigt een ex- treemlinkse coalitie de postcommunisten van SLD en de LGBT-militanten samen met nog enkele andere uiterst linkse par- tijtjes. Het is aftellen naar de volgende parlementsverkiezingen in Polen, die on- getwijfeld een spannende politieke strijd
zullen opleveren. PVN
aangestipt, en het is een passage van belang:
“De VRT moet meer dan ooit focussen op zijn publieke karakter, het versterken van de Vlaamse identiteit en haar representativiteit ten aanzien van het ideologische landschap in Vlaanderen.” En wie in bepaalde omstan- digheden nog eens zingt over het Prinsenvolk der Nederlanden, zou moeten snappen dat Eric Defoort het bij het rechte eind had toen hij pleitte voor een opener Vlaams-nationalis- me waar iedereen moet welkom blijven: van uiterst links tot uiterst rechts.
Ook de Gravensteengroep wees er al op dat ‘Vlaamsgezind’ niet noodzakelijk ‘ex- treemrechts’ hoeft te zijn. Partijen die zich maatschappelijk aan de buitenlijn plaatsen, verliezen dit te vaak uit het oog.
Het culturele cordon
Waar de organisatoren van Pukkelpop voor staan, is als het ware een dolksteek in het hart van iedere fiere Vlaming. Zeg dat De Ceulaer het gezegd heeft. Almaar meer Vlamingen kiezen voor partijen die niet meer tevreden kunnen zijn met leeuwenvlaggen op een koers of een zangfestijn. “Vlaanderen staat stevig in de steigers. Alleen de culturele elite doet nog altijd te meewarig. En dat moet anders. Die cultuurstrijd wordt gevoerd. De leeuw is nog steeds verongelijkt. De leeuw wil hogerop. De leeuw wil er hélemaal bij horen.”
De N-VA heeft zich in dit hele debat met haar communautaire stilte in snelheid laten pakken door de radicalere flaminganten. Onder meer door Dries Van Langenhove en Schild&Vrien- den. Die streefden ernaar in te breken in het bestuur van de UGent, in de Vlaamse Jeugd- raad., op de Boekenbeurs (VB-uitgeverij Eg- mont). Van de N-VA herinnert De Ceulaer zich enkel de rel rond Mia Doornaerts voorzitter- schap van het Vlaams Fonds voor de Letteren.
Radicaal-linkse volgers zullen het met de analyse van De Ceulaer niet eens zijn, maar hij is duidelijk: Vlamingen willen respect voor hun vlag op Pukkelpop. Ze willen het “culture- le cordon van de politiek correcte elite” door- breken. “Noem het een vorm van emancipatie, een vraag om de erkenning van ideologische diversiteit. Die vraag is trouwens niet geheel onterecht: er bestaat bij de culturele elite nu eenmaal een zekere neiging tot eenheidsden- ken.”
Eindelijk
Bij deze was het uitkijken naar de reacties op dit stuk van De Ceulaer. Liet radicaal-rechts
‘de veldslag in de cultuurstrijd’ andermaal ontsporen? Dat valt nog af te wachten. Maar radicaal-rechts moet misschien duidelijker afstand nemen van sommigen aan de buiten- kant, die de boel verknoeien.
De pessimistische conclusie van De Ceulaer is interessant, maar is ze fout? “Het is bijzon- der treurig voor de rechtgeaarde Vlaams-nati- onalisten dat baldadige jongeren hen hebben meegesleurd in een draaikolk van vunzighe- den met vlagvertoon. Op dit moment ziet het er beroerd uit.”
We kunnen zijn voorzichtige conclusie een eind volgen. Op Pukkelpop heeft de Leeuw tegelijk een stap vooruit én een stap achter- uitgezet, en “bevindt zich aldus weer in de spagaat die hem al decennia kwelt”. Enerzijds weten we nu dat er met de strijdvlag op zich niets mis is – en ook op muziekfestivals zal dat beeld gaandeweg wennen. Anderzijds heeft een deel van de cultuurstrijders op Pukkel- pop de vlag weer fameus bezoedeld. Betrof het een klein en eenmalig incident, of waren de vijandigheden het begin van een jarenlan- ge lijdensweg?
ANJA PIETERS LUIKERSTEENWEG 244 F
3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272
MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Polen: haalt
PiS weldra
de absolute
meerderheid?
Casa de papel
Het was slechts één zinnetje in de Vlaamse formateursnota van BDW, maar het raakte wel een pertinent punt. Wat met de band met Brussel?
Biedt de volgende Vlaamse regering een evenwichtig antwoord op het naïeve utopisme waarop we de voorbije jaren rijkelijk getrakteerd wer- den?
Het was wat met die startnota van Vlaams formateur De Wever. Even leek het of er al een heuse regeerverklaring op tafel lag, een document kant-en-klaar om door het Vlaams Parlement gejaagd te worden. Nu willen we best aannemen dat de vruchten van ettelijke uren gesprekken met de uiteindelijke coali- tiepartners hun weg naar het document ge- vonden hebben, maar toch. Nu goed, laten we die enkele pagina’s ook niet als een vrij- blijvende sneuveltekst afdoen. Het zal wel de basis vormen van hetgeen Jan Jambon tijdens de fameuze Septemberverklaring zal declameren. Al dan niet inbegrepen de lan- cering van operatie ‘Vlaamse canon’, waar- mee men dan weer intellectueel Vlaanderen (sic) in de nieuwsarme komkommertijd wist te prikkelen.
Interessanter, wat ons betreft, is die ene passus die over Brussel en in het bijzonder de VGC gaat. We citeren: “We behouden en versterken de band tussen Vlaanderen en Brussel en blijven investeren in onze ge- meenschapsbevoegdheden in Brussel. Wel zullen we kordaat toezien op de gewenste
besteding van de Vlaamse dotatie aan de Vlaamse Gemeenschapscommissie en een correcte naleving van de bevoegdheidsaf- bakening.” Leest u daar iets verkeerd in? Wij ook niet. Eindelijk, willen we eraan toevoe- gen. En meer!
Ondergeschikte VGC
Maar anno 2019 is zoiets vloeken in de Vlaams-Brusselse kerk die, politiek en niet-politiek, meer weg begint te hebben van een satanische tempel. De reactie van de hevigste opposanten (in Brussel dus meer- derheidspartijen) bewees hoe pertinent de kwestie wel is. Hannelore Goeman (sp.a) had het over die gruwelijke “Vlaamse voog- dij” over Brussel. Brrrr… Groene jongen Stijn Bex was concreter, en sneed het thema van meertalig onderwijs aan, wat - voor alle duidelijkheid - iets is dat hij wil. “Gaan ze dan tegen de Brusselse Vlamingen zeggen:
‘Sorry, daar betalen wij niet voor?’ De N-VA wil dat Brussel uitvoert wat zij beslist, maar haar visie op Brussel is niet die van de Brus- selse regering.” Tja, jongen, dat is het risico
van die geweldige creatie, staatshervorming genaamd.
Dit onderwijsdebat is belangrijk, zeker, maar maakt vooral deel uit van een meer fundamentele kwestie. De band tussen Brus- sel en Vlaanderen, en meer in het bijzonder de enorme spagaat die men ontwaart tussen de institutionele constructie en politieke af- geleide, en de sociologische realiteit. Men zou het haast vergeten, maar staatsrechte- lijk gezien is de VGC ondergeschikt aan de Vlaamse regering, ook al meet die zich pre- tenties aan die net het tegendeel doen ver- moeden.
Er is echter één belangrijk element dat de brug slaat tussen droom en werkelijkheid:
dukaten, heden ten dage euro’s genaamd.
En dan komen we weer op het domein van de N-VA. Brussels Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe heeft het over een blanco cheque die niet gegeven mag worden. Per slot van rekening is ongeveer een derde van die VGC-middelen de vrucht van de Vlaamse belastingbetaler. En is diegene die betaalt niet ook degene die bepaalt? Vandaag is het één grote Brusselse “Casa de Papel” (Net- flix-reeks over het beroven van de Spaanse staat, nvdr.) geworden.
N-VA Brusselminister?
Is het ijdele hoop te wensen dat deze dis- cussie ten gronde wordt gevoerd? Uiteraard
Dwars door Vlaanderen 29 augustus 2019
6
is de Brusselse realiteit niet die van Poel- kapelle, net daarom is er een orgaan als de VGC. Alleen wordt hier al jaren geïllustreerd hoe vreselijk een slinger kan doorslaan. En dan zie je hoe jonge Vlaamse gezinnen met spijt in het hart de hoofdstad verlaten omdat het vinden van een school op niveau een hopeloze zaak is gebleken. Wat heb je aan een stijgend aanbod (kwantiteit) als het hele inschrijvingsmodel het doelpubliek - door- gaans de kwaliteit in het verhaal - in de kou laat staan? De elementaire vaststelling die in de vorige zin vervat is, volstaat om die prominent aanwezige Vlaams-Brusselse lin- kerzijde (cf. Goeman, Beckx en consorten) te doen steigeren. Straffer nog. Stelling: het Nederlandstalig onderwijs is vooral één grote taalklas die het puin van het Franstalig onderwijs moet ruimen, maar Vlaamse ge- zinnen in Brussel niet aanbiedt wat elders in het Vlaamse hinterland een evidentie is, én waar ze prioritair recht op hebben. Boem! Ze zijn ontploft, zij het jammer genoeg slechts metaforisch.
Misschien toch geen slechte zaak, mocht de ‘Brusselse’ ministerspost in de Vlaamse regering de N-VA toekomen. Voor de vuist weg zijn er alvast twee valabele kandidaten die verwachtingen creëren die hoger liggen dan wat we de voorbije jaren zagen parade-
ren. KNIN.
BRUSSEL
Finale Nekkawedstrijd
Van de meer dan honderd oorspronke- lijke deelnemers aan de Nekkawedstrijd schoten er nog welgeteld vier over om het tegen elkaar op te nemen, met als doel de felbegeerde eerste plaats weg te kapen.
De Vlaamse groep Meander mocht de spits afbijten. Oorspronkelijk een viertal, had de groep er deze keer voor gekozen om nog een extra gitarist onder de arm te nemen, zodat het kwartet een kwintet werd. Zelf omschrijven de leden hun tek- sten als “...verhalen over het leven met zijn fragiele en iets ruwere kanten.” Dat bleek al meteen uit hun eerste lied “Mis”, over alles wat er zoal mis kan gaan vanaf het moment waarop een mens het eerste been uit bed zet en dat het verkeerde blijkt te zijn. Bij liedjes als “Zeven hemels” of “Per- fect” deed de stem van zangeres Justine Baert soms denken aan Mira of aan Yasmi- ne zaliger gedachtenis.
Topfavoriete Iris Penning
Van een heel ander kaliber was de tweede deelnemer, de Nederlander Sie- be Palmen, meer het prototype van de eenzame man met de gitaar, de zanger/
liedtekstschrijver. Voor wie dat niet zou verstaan: singer/songwriter. Palmen is een ‘product’ van het Conservatorium van Utrecht en dus stevig geschoold. Ook hij had voor de gelegenheid versterking bij in de vorm van een toetsenist. Met een ge- maakt vrolijk lied, “Hoera”, waarbij slechts tegen het einde de echte inhoud duide- lijk wordt, werd de toon gezet: kleinkunst in klassieke, zuivere vorm. Toegankelijke teksten zoals “Oscar reed zich dood tegen een boom”, over een Oscar, die, jawel, en waarvan de vrienden dan achterblijven, of “Droomhuis”, of het sterke slotnummer
“Het woord Wij”: al wie verslingerd is aan de grote traditie van de kleinkunst, vindt bij Siebe Palmen zeker zijn gading.
De derde kandidaat op het podium kwam weer uit Nederland: de Eindhovense Iris Penning. Al van bij de voorronde in de Borgerhoutse Theatergarage had Penning zich laten opmerken als een te duchten tegenstrever met winnaarsaspiraties. Dat hoeft niet echt te verwonderen: de jonge- dame timmert al meer dan vijf jaar aan de weg, heeft tal van optredens achter de rug, werd eerder al geselecteerd voor de Grote
Prijs van Nederland en, niet onbelangrijk, was al meermaals te horen in Vlaanderen, onder andere als gastartieste bij de voor- stelling van een vorige cd van Stoomboot.
Prima gitaarbeheersing, uitstraling tegen de sterren op, podiumvastheid en dan ook nog eens wat minder voor de hand liggen- de, originele teksten als “Mag ik iets vra- gen” of “Liever vieze voeten” (dan altijd schoenen aan). Eindigen deed ze met het iets oudere, maar goed gekozen “Dood voor 1 dag”, het soort liedje dat je vast- grijpt en niet meer loslaat. Met ook nog de goed gekozen tweede stem van Felix Pul- mano bij enkele liedjes, hees Penning zich duidelijk in de favorietenrol.
En nu luisteren!
De afronding van de finale was voor rekening van de tweede Vlaamse deel- nemer, de groep Tenorin. Die naam is ei- genlijk heel simpel: de muziek van Teno- rin gaat “tenorin, tanderuit,” verklaarde trekpaard Joachim Gys. Bij die stelling hebben wij toch wel vragen: de menge- ling van kleinkunst, wereldmuziek en techno waarmee Tenorin zich muzikaal op de kaart zet, getuigt van het nodige lef en van de durf om nog vrij onbegane wegen te bewandelen. Zo gemakkelijk gaan hun liedjes dus het andere oor weer niet uit!
Teksten als “Beest” en “Limerick” hebben een hoge klankwaarde en wellicht heeft Tenorin in het verleden wel genoegen beleefd aan het vroegere Arbeid Adelt, dat zou zomaar eens kunnen. Het geheel eigen geluid waarmee Tenorin uitpakt, zij het in wisselende bezetting doorheen de wedstrijd, verzekert de groep ook van een eigen plaats binnen het Vlaamse muziek- wereldje.
Na strenge beraadslaging wees de jury, niet geheel onverwacht, de eerste plaats toe aan Iris Penning. Een verdienstelijke tweede plaats was voor Siebe Palmen. De derde plaats werd ex aequo gedeeld door Meander en Tenorin. De prijs van Poppunt ging naar Tenorin. Meander ging dan weer lopen met zowel de publieksprijs als de prijs van Lalapop. Het belangrijkste blijft evenwel dat u deze artiesten eerstdaags kunt beluisteren hier te lande. Houd daar- voor Nekka in het oog. En oor!
K.P.
Het gloednieuwe festival Lalapop, wat staat voor Lage Landen Pop- muziek en dat zich expliciet richt op Nederlandstalige muziek, had vorige zondag al gelijk een primeur te pakken: voor de eerste keer werd de finale van de Nekkawedstrijd in West-Vlaanderen gehouden, in de plaats van in Antwerpen. Locatie van het gebeuren was de his- torische hoeve Heerlijkheid van Heule in de gelijknamige deelge- meente van Kortrijk.
Racisme
tegen BMW’s?
In Roeselare werd vorige week een BMW zwaar bekrast. Normaal gezien haalt zoiets de media niet, tenzij misschien in een lokale krant. Maar dit keer haalde het de tv en de nationale pers, zowel in Vlaanderen als in Wal- lonië. Zelfs de Franstalige afdeling van de Russische propagandazender Sputnik maakte er melding van.
Anders hebben de media zelfs geen be- langstelling voor gevallen waarin ‘jongeren’
een paar dozijn auto’s bekrassen, vandalise- ren of in brand steken. Maar dit was dan ook de auto van een Ibrahim en een Maryam. En bovendien hadden de vandalen op de motor- kap een vrij uitvoerige aansporing gekrast:
“Go back to your country”. Gruwelijk racis- tisch, uiteraard, en trouwens veel te langdra- dig als slogan.
De linksen waren veel kernachtiger met hun “Yankee go home” en toen vond niemand dat racistisch. De eigenaars van die BMW zijn arme immigranten uit Tsjetsjenië. Volgens HLN zijn zij “perfect in ons land geïntegreerd en Nederlandstalig”. Maryam verklaarde dat zij en haar echtgenoot “keihard gewerkt hadden” om die BMW te kunnen kopen. Best mogelijk. Maar we vinden het vreemd dat op YouTube een filmpje te zien is van een Tsje- tsjeense BMW club “in Belgium”. Met ziet, duidelijk ergens in het vlakke Vlaamse land- schap, Tsjetsjenen rondrazen in BMW’s met gierende en rokende banden. De auto’s heb- ben Belgische nummerplaten. Er zijn ook zware motorfietsen bij, die er al even peper- duur uitzien. Allemaal verdiend met keihard
en eerlijk werk? Dat er bij reacties op YouTu- be boodschappen staan als “Greetings from BMW Mafia, Los Angeles” en “Chechen Po- wer” lijkt er niet op te wijzen dat het hier en- kel om autofanaten gaat… Al rijden ze natuur- lijk niet rond terwijl ze met kalasjnikovs in de lucht schieten, zoals op soortgelijke filmpjes van de “BMW mafia” uit de voormalige Sovjet- republieken wel het geval is. Nog een vreemd detail: de film is opgenomen in samenwerking met www.ramzan.studio. Zou het toeval zijn, dat de enige echt bekende Ramzan de be- ruchte Ramzan Kadyrov is, de gangster-presi- dent van Tsjetsjenië die liquidaties en repre- sailles uitvoert in opdracht van Poetin?
Er is natuurlijk klacht ingediend bij Unia.
Wegens racisme, uiteraard. Racisme tegen BMW’s, waarschijnlijk. Zou het niet eerder aangewezen zijn eens een onderzoek in te stellen naar de inkomsten van al die “arme vluchtelingen”? Zijn die peperdure BMW’s echt betaald met legaal geld? En zijn er bij die BMW-Tsjetsjenen misschien ook die in sociale woningen zitten en van het OCMW leven? We willen niemand veroordelen zonder bewijzen, maar we willen wel dat het grondig en tot op het bot onderzocht wordt.
