Carnaval in de Wetstraat

(1)

e 1,95

68

^ste

jaargang • nummer 7 • woensdag 13 februari 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week

BHG? Wij doen niet mee! 11

“Voor outer en Heerd” 3

SmeltkroeS dan tocH

niet zo GezelliG 5

Belgisch-Europese Unie

Vorige week sloten de 27 dames en (vooral) heren die de 27 lidstaten van de Europese Unie leiden een akkoord over een meerjarenbegroting. Meer dan vijf- tien uur was er onderhandeld, met slechts enkele stonden pauze tussenin.

Uit de mond van de Spaanse premier Rajoy werd opgetekend: “Ik heb niet veel gesla- pen, ik ben moe, dus stel me niet te veel vra- gen.” Hij voelde zich absoluut niet fris genoeg om op kritische tussenkomsten van Spaanse journalisten te antwoorden. Een mens vraagt zich af hoe hij even daarvoor dan wel scherp genoeg kon zijn om akkoord te gaan met een ingewikkeld compromis.

Belgisch

U raadt het al; de onderhandelingen wer- den door een Belg geleid. “Belgen zijn goed in het vinden van compromissen”, hoort men wel eens op Europees niveau. Wil de kwali- teit van die compromissen dan te wensen overlaten, politici die de gammele Belgische boot drijvend kunnen houden zijn wel dege- lijk geschikt om hopeloze opdrachten tot een einde te brengen. In die zin past Herman van Rompuy als gegoten aan de kop van de Euro- pese krabbenmand, die tenslotte niet meer is dan een uitvergroot België. En dan helpt de Belgische aanpak. Rek de onderhandelin- gen zo lang tot iedereen van pure fysieke ver- moeidheid elk verzet laat varen. Pak er met- een mee uit bij journalisten en de slaperige koppen van de andere deelnemers kunnen niet anders dan amper waarneembaar knik-

ken voor akkoord. Ja, dat is Belgisch.

Dat de Europese Unie steeds meer op Bel- gië gaat lijken, was één van de lessen die we vorige week konden trekken. De Britse pre- mier David Cameron wilde forse Europese besparingen. Hij kon rekenen op de steun van de Duitse kanselier Merkel. Ook Finland, Zwe- den, Nederland, Denemarken en Oostenrijk, landen die op de rem willen staan, stonden aan zijn kant. Frankrijk en Italië zijn dan weer de voortrekkers van een groter Europees bud- get, met meer door de Europese overheid gestimuleerde initiatieven. Het klinkt haast akelig bekend. In het noorden wil men voor- zichtig omspringen met de centen, verant- woordelijkheid laten spelen en niet te veel inzetten op overheidsdirigisme. Het zuiden promoot de transfercultuur, die wordt ver- kocht als solidariteit, het Brusselse centra- lisme - voor zover het kan uitdelen - en ruime projectfinanciering door de overheid. Ja, dat is dus Belgisch.

Van Rompuy kon een compromis vinden.

Het totale budget dat de Europese Unie de volgende zeven jaar mag besteden, gaat omlaag, maar de zuidelijke landen krijgen

“enkele zoethoudertjes”. Er werden, vreemd genoeg, twee budgetmaxima afgesproken.

De Europese Unie mag 960 miljard euro besteden tussen 2014 en 2020, maar de lidstaten zullen maar 908 miljard betalin- gen doen. Zo worden op dat niveau zaak- jes gedaan. Groot-Brittannië en zijn bond- genoten kunnen naar de achterban met die 908 miljard. Frankrijk en zijn bondgenoten spelen de 960 uit. Eén compromis, met twee

manieren om het uit te leggen. Ja, dat is dus Belgisch.

Vlaanderen in “club med”?

We willen niet pessimistischer klinken dan nodig, maar die gelijkenis tussen de Euro- pese Unie en België maakt ons in elk geval terughoudend. Wij gaan niet al te geestdrif- tig met de Europese sterretjesvlag zwaaien.

Wij hebben al genoeg sterretjes gezien door het gezwaai met de Belgische tricolore. Daar- mee laten we een vreemd geluid horen in Vlaanderen.

Uiteraard hoort Vlaanderen in het kamp met Groot-Brittannië, Duitsland, Nederland, Finland, Zweden, Denemarken en Oostenrijk.

Uiteraard voelen wij ons helemaal passen bij Frankrijk, Spanje, Italië en Griekenland als er een vakantie moet worden geboekt, maar absoluut niet als het over politiek gaat. Het is des te vreemder dat de meeste Vlaamse politici, haast alle Vlaamse opiniemakers en academici zich doorgaans op de lijn van die

“Club Méditerranée” plaatsen.

Met Guy Verhofstadt nemen we een extreem voorbeeld, akkoord, maar die man is nog altijd lid van een partij die zich libe- raal én Vlaams noemt. In Europa schurkt hij echter ongegeneerd en activistisch aan bij de pleitbezorgers voor meer Europese over- heidsinterventie en meer transfers. Van de Vlaamse EU-parlementsleden stellen alleen die van Vlaams Belang en LDD zich EU-kri- tisch op. Zelfs N-VA neigt soms naar het zuide- lijke standpunt. Blauw, rood en oranje beho- ren al helemaal tot de “Bond van Kritiekloze

EU-aanbidders”.

Ook in onze pers lazen we uitsluitend gejammer omdat Europa de volgende jaren minder geld mag uitgeven. Te weinig ambi- tie, klinkt het overal. Laten wij het dan zeg- gen, als de anderen zwijgen: die Europese ambitie heeft ons de jongste jaren niet wei- nig ellende opgeleverd. Blijkbaar moeten de problemen met nog meer centralisme opge- lost worden. We stellen, in alle bescheiden- heid, vast dat in andere landen wel openlijk over pro’s en contra’s gedebatteerd wordt. Bij ons verspreidt het EU-thema de frisheid van beschimmelde aardappelen in een jarenlang afgesloten kelder.

Vlaanderen, en nu volgt een tegenstelling die droef is om vast te stellen, behoort cul- tureel, economisch en politiek tot de noor- delijke groep van de EU. Intellectueel zitten we echter helemaal vast in het denken van de zuidelijke ploeg. Misschien ligt de verkla- ring bij de opmerking van de scherpe Neder- landse eurorealist Thierry Baudet: “Jullie heb- ben geen vaderland te verliezen.” Aangezien het lot van België ons niet echt beroert, zien we in de EU geen bedreiging. Daar zit logica in, maar als België moet vervangen worden door een soortgelijke constructie, bijna vijf- tig keer de omvang, dan durven wij de winst dubieus noemen.

Laat ons hopen dat Groot-Brittannië niet te snel uit de EU stapt, want voorlopig moe- ten we op Londen rekenen om noodzakelijk tegengas te geven.

ExclusiEf!

Jan fabre heeft onze redactie zelfgemaakte robottekeningen van zijn aanvallers bezorgd.

Zie blz. 11

Carnaval in de Wetstraat

Bruno “roBeSpierre”

de lille 6

Guido Fonteyn zit

er Weer naaSt 7

HollandSe

GrootHeidSWaanzin 7

eu-Geld Voor

nationaliSten? te Wapen! 8

(2)

Actueel

13 februari 2013

2 Uit de smalle beursstraat

Irrelevante en absurde vakbonden

De betoging die de vakbonden voor donderdag 21 februari plannen, toont één ding: dat de vakbonden alle voeling met de economische realiteit verloren hebben.

Het socialistische ABVV schort het sociaal overleg op en houdt volgende week een grote betoging, om de regering onder druk te zetten. De andere vakbonden - het christelijke ACV en het liberale ACLVB - sluiten zich daarbij aan. Bedoeling is druk te zetten op de regering-Di Rupo en de werkgevers, die in de ogen van de syndicale organisaties onder één hoedje spelen. Bij de vakbonden, en vooral de radicale Waalse vleugel van het ABVV, is de frustratie groot. Zoals bekend is er de komende twee jaar geen ruimte voor loonsverhogin- gen bovenop de automatische index. De vakbonden zijn ook bang dat er een eenheidsstatuut komt, ter vervanging van het onderscheid arbeiders-bedienden, waarbij de ontslagtermijnen en -vergoedingen omlaag worden gehaald. Ook zijn ze niet gewonnen voor een verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt: meer overuren mogelijk maken en het op jaarbasis vastleggen van de arbeidstijd. De syndicale organisaties hanteren een verouderde visie op de arbeidsmarkt, die stelt dat er bij economische crisissen geen overuren mogen worden gepresteerd. Die uren moeten volgens de vakbonden door werklozen worden ingevuld. Nochtans willen veel - vooral jongere werkne- mers - via dat overurenstelsel graag iets bijverdienen.

Een systeem van werkuren met pieken en dalen, dat zien bedrijven ook niet zitten. Bedrijven moeten die pieken maar opvangen met extra aanwervingen. Bij de vakbonden gaat het er echter niet in dat dit de loonkosten nog zal verhogen.

Het grote probleem is, dat de syndicale organisaties een aantal sociaaleconomische evoluties niet onder ogen willen zien. Ten eerste is de wereldeconomie fundamenteel anders dan dertig, veer- tig jaar geleden. Dat is inderdaad een open deur intrappen, maar de vakbonden hebben nog altijd grote problemen om zich daaraan aan te passen. De tijd dat men zijn hele beroepsleven in één bedrijf werkt, laat staan dezelfde sector, is definitief voorbij. Ook zijn de ver- houdingen in de ondernemingen veranderd. De werknemer is mon- diger geworden. Overleg op bedrijfsniveau en zelfs op individueel niveau, tussen werkgever en werknemer, neemt steeds meer toe.

Dat ondermijnt natuurlijk de macht van de vakbonden. Idem bij het toenemende aantal tijdelijke contracten.

Daar komt nog bij dat we ons in een monetaire unie bevinden, waarbij de lidstaten hun economiebeleid meer en meer op elkaar moeten afstemmen. Dat betekent anno 2013 flexibele arbeidsmark- ten en het afschaffen van aparte loonsystemen, zoals de automatische index. Maar ook daar zijn de vakbonden tegen. Zo’n systemen van loonvorming maken de syndicale organisaties steeds irrelevan- ter. Zij kunnen minder sterk op de loononderhandelingen wegen.

De afkeuring van een in hun ogen te liberaal Europees beleid is natuurlijk geen monopolie van de Belgische vakbonden. Maar het Belgische syndicale systeem heeft een aantal kenmerken die aan het absurde grenzen. Zoals het uitbetalen van de werkloosheidsuit- keringen. Het botst met alle grenzen van de logica dat een organisatie die op de werking van de arbeidsmarkt een belangrijke sturende impact heeft, financieel beloond wordt voor het betalen van uitke- ringen aan niet-werkenden. Eigenlijk hebben de vakbonden belang bij veel werklozen, want ze krijgen meer vergoedingen om de admi- nistratie van die werkloosheidsuitbetalingen af te handelen.

Een ander voorbeeld: België telt drie erkende vakbonden en hun geprivilegieerde positie is onaantastbaar. Een vakbond die nieuw opgericht wordt, kan zich daar niet tussen wringen. Op de koop toe is één van de beschermde vakbonden een liberale vakbond. Een contradictio in terminis: hoe kan iemand die de individuele en economische vrijheid verdedigt een corporatistische organisatie als de vakbond ondersteunen? En dan hebben we het nog niet over de afwezigheid van rechtspersoonlijkheid, waardoor een vakbond niet aansprakelijk kan worden gesteld.

Een laatste, om het af te leren: wie lid is van een vakbond, krijgt een syndicale premie. Op zich niets op tegen, ware het niet dat die premies… door de werkgevers worden betaald. De reden is dat de bedrijvendirecties daarmee de sociale vrede afkopen. De logica hier- achter ontgaat mij volledig. Er moet met die bevoorrechte posities komaf worden gemaakt. Ze hebben in de economische omgeving anno 2013 geen plaats.

Angélique VAnderstrAeten

De “constructieve” oppositie die het in Ant- werpen verslagen “links” zou voeren, naar eigen zeggen, komt in de praktijk neer op het zoeken naar spijkers op laag water, zodra BDW zijn mond opent. Op zich een verlengstuk van de hetze die na de federale verkiezingen van 2010 “nationaal” op gang werd gebracht, en waarvan de kracht sindsdien stelselmatig is opgedreven. Nu De Wever een maand burgemeester is van de grootste stad van Vlaan- deren, maakt die hetze hem, als nationale en Antwerpse spilfiguur, ongerust over zijn vei- ligheid en die van zijn gezin. De schuld daarvoor ligt niet bij Jan Modaal die een ondoor- dacht “overdreven” laat horen, maar ligt voor het volle gewicht bij De Wevers politieke tegen- standers, het anti-N-VA-establishment en de dienst betonende media.

Zij zijn “allemaal sam” verantwoordelijk dat hij zich bedreigd voelt en dat ook zegt. Op de piek van een door “hogere machten” stelselmatig opgedreven hetze is alleen het begrip

Ontluisterend

Gazet van Antwerpen heeft straatinterviews afgenomen, om de mening van Jan Modaal te horen over de vrees van Bart de Wever van een Pim Fortuynscenario slachtoffer te wor- den. “Overdreven”, klonk het unaniem. Niemand zal ontkennen dat De Wever een ver- standig man is; die uitspraak rolde niet zomaar uit zijn mond. Hij weet waarom. Wat hij onder meer via de “sociale media” allemaal over zich heen krijgt, weet noch de man noch de vrouw in de straat, en ik evenmin. Dat het met een mens wat doet, lijdt geen twijfel.

“ontluisterend” toepasselijk. Ontluisterend voor wie eraan meewerkte en blijft meewer- ken. De hemel verhoede dat er een vervolg komt op de moord op 6 mei 2002 in Hilver- sum, toen de doortrappende, opgefokte linkse extremist Volkert van der Graaf Pim Fortuyn doodschoot. Waarna Fortuyns politieke tegen- standers elkaar verdrongen om voor praatpeer en camera “geschokt” uiting te geven aan hun afschuw. Een aantal herinnerde zich prompt niks meer van het eigen aandeel in de politieke hetze tegen en het demoniseren van Fortuyn en zijn partij.

Nonsens

Wie meent dat ik overdrijf, verwijs ik naar de baarlijke anti-De Wever-nonsens als gevolg van zijn uitspraak dat hij liever geen loketbedienden met een regenboog-T-shirt ziet. Een linkse acteur - zijn er andere? - achtte BDW daardoor in staat om “homo’s en lesbiennes met roze driehoekjes op straat te sturen”. Een goede

vraag is of die acteur van een krachtige politiek correcte uitlating bevallen zou zijn, mocht Patrick Janssens nog burgemeester van Ant- werpen zijn geweest. De vraag stellen, is ze beantwoorden. Men hoeft die acteur er niet eens aan te herinneren dat Janssens al begin 2007 een dienstnota liet verspreiden over kledijneutraliteit voor loketbedienden, waarin zelfs het dragen van rode lintjes of hiv-speld- jes werd verboden.

Die acteur is bluspoeder voor een opmerking over een regenboog-T-shirt, zonder verder gevolg, van een “vijandige” politicus. Toen een “bevriende” politicus daadwerkelijk maatregelen nam inzake kledij van loketbedienden, deed hij alsof zijn neus bloedde. Hoe hypocriet kan men zijn? Overigens, de genoemde baarlijke nonsens werden tot topnonsens gede- gradeerd door de Antwerpse organisatie “Het Roze Huis”, die liefst 35 holebi-verenigingen overkoepelt en die zich helemaal niet aange- sproken voelde.

Opmerkelijk

Ondertussen hebben we met zijn allen mogen genieten van de peperdure klucht, door Justitie opgezet, rond de vraag van psychopaat en kindermoordenaar Marc Dutroux naar zijn voorwaardelijke vrijlating. In de onoverzich- telijke reeks justitionele blunders eist die van rechter Luc Hennart, voorzitter van de Brus- selse rechtbank, een podiumplaats op. Ontluis- tering is ook hier het enige woord dat past bij de analyse van een feit dat de fictie met verve overtreft. Geen zinnig mens die begrip heeft voor een rechter die het nodig vond, allicht voor een “moment de gloire” niet te doen wat logisch was: de aanvraag van Dutroux in de prullenmand dumpen. In plaats daarvan deed hij wat allicht alleen hij begrijpt. Hij liet die kindermoordenaar naar Brussel komen. Aan dat

“initiatief” hing een prijskaartje om u tegen te zeggen.

Het was opmerkelijk dat gans het tegen de borst stotende Dutroux-gedoe amper politieke reacties uitlokte. Nochtans, mochten de

“hogere machten”, die elke dag op De Wevers lip zitten, evenveel gedrevenheid tonen in het bestrijden en het onmogelijk maken van mis- selijk makende toestanden zoals de ontluiste- rende “heb je me gezien”-act van rechter Hen- nart, met Dutroux als hoofdrolspeler, het geloof van de burgers in hun leiders zou er niet onder lijden. Ik hoor onze politieke leiders al toeteren dat in een rechtsstaat de “scheiding der machten” politici belet “onafhankelijke” rechters te hinderen; ze vergeten dan dat die onvolpre- zen “scheiding der machten” niet gehinderd wordt door het feit dat magistraten duidelijk sympathie voor een “traditionele politieke partij” koesteren, of er een lidkaart van op zak hebben. Dat heet dan “scheiding der machten à la carte”.

d.M^ol

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

“De tuin van Eden in Boechout”

Boechoutselei - 2530 Boechout-03/ 455 23 56 www.dejongstetelg.be

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Ook in de winter kent de Vlaamse kust haar charmes. Kom ervan genieten en

laat u eens extra verwennen in een écht Vlaams hotel:

HOTEL DIE PRINCE

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL KlOOster iN OPGriMBie

Koningin-weduwe Fabiola haalt nog maar eens haar slag thuis. Koning Boudewijn gaf destijds toelating een klooster te bouwen op het koninklijk domein in Opgrimbie. Mee te danken aan de protesten van de omwonen- den werd de bouwvergunning van het kloos- ter destijds vernietigd door de Raad van State.

Nu, na vier jaar, is er een oplossing. De eige- naars en gebruikers van het domein, in casu koningin Fabiola en de zusters-monialen van Bethlehem, hebben een milieueffectenrapport (MER) laten opmaken om te komen tot een nieuw uitvoeringsplan: de gebouwen mogen blijven staan en de rest van het gebied wordt natuurgebied, ingebed in het natuurricht- plan Hoge Kempen. Volgens de buurtbewo- ner die destijds het protest leidde, worden nu de zaken omgedraaid: eerst bouwen en dan een vergunning aanvragen. Zijn alle Belgen gelijk voor de wet? Nou, een beetje gelijker indien je een Saksen-Coburger bent, zelfs als weduwe van…

VlAANDereN BOBt Beter

De politie heeft tijdens de voorbije bob-cam- pagne 270.192 bestuurders gecontroleerd:

181.901 in Vlaanderen en amper 68.883 in Wallonië. Nochtans rijden er in Wallonië meer dronken chauffeurs rond én gebeuren er vaker zware ongevallen. In Vlaanderen blies 2,7 pro- cent van de gecontroleerde bestuurders posi- tief, in Wallonië 3,3 procent. Dat het verschil onverantwoord groot is, kan staatssecretaris voor Mobiliteit Melchior Wathelet niet ontken- nen. De federale regering liet al meermaals uitschijnen dat ze de controles zou harmoni- seren, maar bijna 80 procent van de contro- les zijn de verantwoordelijkheid van de lokale politiediensten. De politievakbonden zijn aller- minst verrast. “In Wallonië leeft verkeersveilig- heid niet op dezelfde manier als in Vlaande- ren”, zegt NSPV-voorzitter Gert Cockx in Het Laatste Nieuws. “Het is er electoraal gezien ook niet interessant.”

DOPiNG eeN VlAAMs PrOBleeM?

Vlaanderen voerde ook 2.166 dopingcontro- les uit, meer dan dubbel zoveel als de gewes- ten Wallonië en Brussel samen. In ‘Wallobrux’

leverden 974 controles 3 procent positieve tests op, vooral als gevolg van cannabisge- bruik. De meeste gevallen situeerden zich in de gevechtssporten.

(3)

Actueel 13 februari 2013 3

Provocateur

Mijnheer de schurk,

Heel de goegemeente blijft u terecht aan- zien als de verpersoonlijking van het kwaad, als de vleesgeworden slechtheid die een mens tot onmenselijkheid drijft ten koste van de zwaksten in onze samenleving, kin- deren. Gij hebt ons allemaal gekwetst tot in het diepste van onze ziel. Op vergiffe- nis moet gij wellicht van niemand rekenen, omdat het leed dat gij hebt aangericht niet meer recht te zetten is. Het is zelfs nooit te begrijpen. Bovendien hebt gij door uw gruweldaden de ouders van uw slachtof- fers voor hun leven getekend. De strafrech- ter veroordeelde u tot de maximumstraf, levenslange opsluiting. Maar in België is dat helaas niet letterlijk te nemen, want de PS wil niet weten van de afschaffing van de wet-Lejeune, die vervroegde vrijla- tingen mogelijk maakt. In andere tijden hadt gij wellicht allang onder de zoden gele- gen, doorzeefd door kogels of de nek gebro- ken door de strop. Door de mildheid van ons rechtssysteem zijt er gij er al bij al nog goed vanaf gekomen. Het zou u dan ook sieren moest gij nederig en deemoedig uw bek houden en gedurende uw gevangenistijd boete doen en daar signalen over geven.

Niks daarvan. Gij blijft altijd weer opnieuw provoceren. Niet alleen bereiken ons berichten dat gij een balorige en nuk- kige vent zijt, maar dat zelfs uw medege- vangenen niets van u moeten weten. Som- migen gaan u zelfs te lijf, zodat gij geregeld, om de gemoederen te bedaren, naar een andere gevangenis moet overgebracht wor- den. Gij klaagt over alles en gij hebt zelfs geen zin uzelf te verzorgen. Daarnaast pro- beert gij nog voordeel te halen uit de al genoemde wet-Lejeune die een meerder- heid in dit land afgeschaft wil zien. Zo was er uw vraag naar vervroegde invrijheidsstel- ling onder elektronisch toezicht, zeg maar de enkelband. Als dat niet mogelijk was, dan kondt gij u nog vinden in een peniten- tiair verlof, in een kazerne of zo. Als klap op de vuurpijl eist gij bij een eventuele vrijla- ting onmiddellijk OCMW-steun. En als gij niet vrijgelaten wordt, dan wilt gij dat de

gevangenis uw kapper betaalt. Ge moet maar durven.

Door dat soort vragen kost gij de samen- leving nog bakken geld ook. Uw verschijnen vorige week voor de strafuitvoeringsrecht- bank, in het Justitiepaleis in Brussel, kostte ons vele duizenden euro. En er moesten 200 politiemensen op de been gebracht worden

‘om u te beschermen’.

Om ons allemaal nog meer in de gordij- nen te jagen en te jennen, hangt gij ook nog de zielenpoot uit, want uw behandelende gerechtsdokter –op onze kosten – komt ons vertellen dat gij op de rand van een depressie balanceert, dat gij een zwakke rug en geen goede eetgewoonten zoudt hebben, dat gij het in uw broek doet als gij een beetje bang zijt en dat gij angst hebt in het donker en in donkere ruimtes. Hebt gij er - au nom de Dieu! - ooit al eens één seconde over nagedacht wat Julie en Melissa moe- ten hebben doorstaan in uw kelder, waar geen streepje zonlicht hen kon bereiken en waar zij uiteindelijk van ontbering en uit- putting zijn gestorven, in de grootst moge- lijke doodsangsten?

Onvermijdelijk wordt natuurlijk één en ander aan uw slechte jeugd toegeschre- ven. Het past helemaal in het linkse denk- schema dat altijd iemand of iets anders de dieperliggende oorzaak van criminaliteit is, waardoor altijd verzachtende omstandighe- den worden ingeroepen.

Het moet nu toch niet gekker worden.

Telkens als dit soort berichten in de pers verschijnen, volstaat het om de reacties in krantencommentaren en lezersbrieven te lezen om te weten hoe gij en al uw provo- caties door de burgers ervaren worden. Een samenleving verdraagt dit niet. Dat heeft de Witte Mars destijds voldoende aangetoond.

Sommige politici, vooral uit uw taalgebied en van de linkerzijde, hebben daar helaas onvoldoende lessen uit getrokken.

Kruip terug in uw hok en laat u nooit meer horen, alstublieft. Bewijs onze samenleving eindelijk eens een dienst.

Brief aan Marc Dutroux

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bart de Wever grote afwezige op het komende Zangfeest

“Voor outer en heerd”

Zegt één van die pippo’s ter inleiding van de show: “We komen uit Australië en wij zijn trots Australiërs te zijn. Daarom zingen we nu enkele typische liedjes uit Australië.” Toen werd “Land Down Under” ingezet. Eindigen deden ze met “Waltzing Matilda”, zowat het officieuze nationale volkslied van Australië, geschreven in 1895, en sindsdien oneindig dikwijls hernomen door beroemde en minder beroemde artiesten, zoals Harry Belafonte, Jimmie Rodgers, Tom Waits, André Rieu en

“onze” eigenste Helmut Lotti. De titel verwijst overigens niet naar een danspartij met ons Matil. Een matilda blijkt een plunjezak te zijn.

En walzing komt uit het Duits (auf die Walz gehen) en betekent op stap gaan. Kortom:

met een plunjezak op je rug op pad gaan. Met dank aan Wikipedia.

Tien Australiërs die op het podium hun trots en liefde voor hun land bezingen, een mens zou voor minder koude rillingen krijgen, van zoveel nationalisme. Maar, als die Australiërs dat mogen, dan zouden Vlamingen dat toch ook zonder schroom mogen doen, dacht ik zo.

Romantisch

Enkele dagen ervoor verklaarde Bart de Wever in De Standaard: “Ik ben opgevoed in de context van een romantische Vlaamse beweging, waar ik weinig voeling mee heb.”

En: “Ik zie de waarde van symbolen wel in,

maar ik word er niet warm van.”

Wat men van Bart de Wever ook mag bewe- ren, één zaak is zeker: hij is een complex man.

Jaren geleden verklaarde hij dat hij altijd een Peugeot koopt omdat dat het enige automerk is met een leeuw als logo. Bon, niets op tegen, maar waarom zegt hij dan vandaag dat hij niet warm loopt voor symbolen als hij zelf zijn type wagen kiest omwille van een logo.

Overigens, wat is “de context van de romantische Vlaamse beweging”? Is dat volksdan- sen en vendelzwaaien, twee begrippen waar zo dikwijls naar verwezen wordt als de serieuze media het over de “oubollige”

Vlaamse beweging hebben? Op het Vlaams Nationaal Zangfeest is al jàààren geleden het onderdeel ‘volksdans’ geschrapt. Of verwijst het “romantische” van de Vlaamse beweging naar herdenkingen van Rodenbach, Verriest, Van Raemdonck en Frans Kusters?

Laat ons eerlijk zijn: het aantal herdenkingen van die grote namen is beperkt en de interesse is tanend; bij de laatste herdenking van Frans Kusters kwamen er amper dertig mensen opdagen. Kan iemand mij vertellen wanneer er voor Albrecht Rodenbach nog een grote herdenking heeft plaatsgehad? De enige die kan rekenen op jaarlijkse aandacht is Borms, maar ook bij die herdenking gaat het aantal deelnemers drastisch achteruit. Jonge-

rengroepen als NSV, KVHV en VNJ zijn daar de laatste jaren massaal afwezig, een enke- ling uitgezonderd.

Ik ken toch wel wat mensen in de Vlaamse beweging, maar er is er geen enkele bij die

’s morgens opstaat met een groet aan de vlag, noch met het roepen van de kreet “Vliegt de Blauwvoet!”. Ik kan me geen enkele VVB-, Vlaams Belang- of N-VA-meeting - of congres, of partijfeest - herinneren waar er werd geven- deld. De laatste keer dat ik zag vendelen was op de IJzerwake, waar welgeteld één man gedurende vier minuten mocht vendelen, op een totaalprogramma dat drie uur duurde…

En toch heeft de Vlaamse beweging het imago dat er bij elke bijeenkomst met vlaggen wordt gezwaaid, of gevolksdanst.

Zangfeest

Terug naar het Zangfeest. Eén van de trouwe aanwezigen was steevast Bart de Wever, die er geen punt van maakte het Zangfeest in inter- views te verdedigen. “Ik zal hier nooit wegblijven. Ik zing graag die Vlaamse liedjes en daar is niets mis mee”, aldus De Wever in Gazet van Antwerpen in 2011. Zeg nooit “nooit” in de politiek. Want op het Zangfeest op zondag 3 maart zal Bart de Wever er niet bij zijn. Ik begrijp het wel: de combinatie van voorzitter, senator, Vlaams volksvertegenwoordiger, burgemeester en huisvader betekent een drukke agenda, en dan moet er gekozen worden.

Niet dat De Wever thuis zal zitten, neen, hij neemt als voorzitter deel aan een debat geor- ganiseerd door Unizo. Hij gaat er in debat met Wouter Beke, Gwendolyn Rutten en Bruno Tobback.

De burgemeester op het Zangfeest, het zou een mooi “statement” geweest zijn naar de Vlaamse achterban én naar de linkse cultu- ro’s. Ook de organisatoren van het Zangfeest gingen ervan uit dat Bart aanwezig zou zijn.

Ik hoor het ANZ-voorzitter Erik Stoffelen nog zeggen op de vergadering: “Bart de Wever?

Natuurlijk dat die gaat komen, die komt al elk jaar.” Neen, dus. En dat is spijtig. Het Zangfeest kan best een steuntje in de rug gebruiken. Het Zangfeest is – hoe men het draait of keert – nog steeds de grootste Vlaamse bijeenkomst met (terug) een stijgend aantal bezoekers. De receptie achteraf is dé ontmoetingsplaats voor alle geledingen van de Vlaamse beweging. Er wegblijven als Vlaams leider is een verkeerd signaal. Zeker na al die jaren wél aanwezig geweest te zijn.

KvC Kaarten voor het zangfeest: www.anz.be, of 03/237.93.92

Kent u de muzikale groep “The Ten Tenors”? Verleden week traden ze op in Antwerpen en in Gent. Niet echt een optreden om over naar huis te schrijven - tenminste, ik vond het maar zus en zo -, maar dit artikel is geen recensie, dus breng ik er geen verslag over. “The Ten Tenors” is een groep van tien jonge Australische tenoren die klassieke en moderne muziek brengt. Zet in gedachten tien Helmut Lotti’s bij elkaar, dan kun je je ongeveer inbeelden wat die groep voorstelt.

RecHTZeTTiNG

De Oranjestorm, opgestoken na het “ik stop ermee” van koningin Beatrix, is gaan lig- gen. Tijd voor haar zoon, kroonprins Willem Alexander, om zijn nakend “ik begin eraan”

met een eerste opmerkelijk “statement” te stutten. Hoogst origineel verklaarde hij klaar te zijn “zijn land te dienen”. Tegendraads als dit krantje in de beoordeling van royale uitspra-

ken is, dringt zich in deze een rechtzetting op.

Het zou, naar ons gevoel, waarheidsgetrouwer klinken mocht de prins opperen dat het land klaar moet zijn om hem te dienen, door hem op kosten van de belastingbetaler een zorge- loos en royaal bestaan te verzekeren.

BeGRijpeLijK

De federale regering - inclusief haar

“Vlaamse” slippendragers - zal geen initia- tief nemen om de functie van de koning te herbekijken. Dat staat niet in het regeerak- koord, heeft die PS-regering via haar lijfkrant

“Le Soir” laten weten. Alles blijft zoals het is.

Begrijpelijk, vanuit het standpunt van Di Rupo.

Dat het Albert Second is gelukt de grootste partij van Vlaanderen vakkundig op een zij- spoor te zetten, ligt nog fris in zijn en het col- lectieve Franstalige geheugen.

Wat één keer is gelukt, kan allicht een tweede keer, is de voor de hand liggende con- clusie. De plannen om de dotaties van het circus van Laken “doorzichtiger” te maken, blijven wel op de regeeragenda staan. Tot wanneer? Zeker tot de verkiezingen van 2014.

Iedereen mag er het zijne van denken; we leven ten slotte in een vrij land. Zelfs denken aan sint-juttemis, is niet verboden.

(4)

Weinig interesse…

Vorige week werden in de Kamer de jaar- lijkse begrotingsbesprekingen gehouden.

Traditioneel een spel tussen meerderheid en oppositie, waarbij de oppositie geen harde taal schuwt om de regering eens goed de levieten te lezen, teneinde aan te tonen dat heel het werkstuk op niet veel trekt. Vaak legt de oppositie dan terechte klemtonen waar men niet omheen kan, zeker als blijkt dat er toch een aantal Kamerleden zijn die zich de moeite hebben getroost zich in de dikke be- grotingsturven te verdiepen.

Woensdagvoormiddag stak men van wal.

Het zou tot 2.30 uur ’s nachts duren alvorens men huiswaarts trok. Wie echter denkt dat alle Kamerleden voorbeeldig op post waren om aandachtig te luisteren, na te denken en aan het debat te participeren, vergist zich lelijk. Toen ze in de praatbarak het licht uit- deden, waren ze nog maar met zijn zevenen.

Al de rest was ’s lands begroting dan allang vergeten!

… zelfs bij de stemming

Toen donderdag alle gepalaver over de be- groting achter de rug was en er moest ge- stemd worden, bleek echter dat slechts 74 leden van de meerderheid aanwezig waren.

Op een totaal van 150 fluweelzitters is het vereiste minimum 76. Bovendien moet, om een stemming geldig te laten verlopen, de helft van de Kamerleden aanwezig zijn, het zogenaamde quorum.

De oppositie kreeg in het snuitje dat als zij al- lemaal naar buiten zouden gaan, er 74 leden zouden achterblijven, twee te weinig. Baas Ganzendonk en Kamervoorzitter Flahaut zag de bui hangen. Hij schorste de zitting voor drie kwartier. Men kon vijf Kamerleden optrommelen die tijdig naar de Kamer kon- den snellen. Daarna waren de leden van de

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

13 februari 2013

4

meerderheidspartijen met 79. De begroting kon goedgekeurd worden. Een werknemer die niet op zijn werk verschijnt, wordt fameus gesanctioneerd, maar Kamerleden…

Machtsmisbruik

Opnieuw heeft een links parlementslid ver- hinderd dat een uitwijzing van een illegaal kon uitgevoerd worden. Vorig jaar gebeurde dat toen een PS-senator op het vliegtuig een scene maakte en haar mandaat misbruikte om een volkomen juiste uitwijzing ongedaan te maken. Ditmaal beweerde senator Zakia Khattabi van Ecolo gechoqueerd te zijn door het gewelddadige optreden van de politie te- gen de uitgewezene, al had ze het niet zelf gezien, moest ze nadien toegeven. Ze organi- seerde met de andere passagiers een stem- ming tegen de uitwijzing…

Begrijpe wie kan! Kamerlid Theo Francken van N-VA pikt het niet langer dat een politi- cus alweer heeft geprobeerd een uitwijzing te verhinderen. Hij ondervroeg minister van Binnenlandse Zaken Milquet, die meedeelde dat de uitwijzing adequaat was gebeurd en dat er geen geweld werd gebruikt. Onder- tussen spreken de politievakbonden over machtsmisbruik van politici, en sabotage van hun werk door parlementsleden. Terecht vraagt Theo dat er tegen het verhinderen van uitwijzingen maatregelen getroffen worden.

Moties

Heel vaak gebeurt het dat in de Kamer de oppositie de regering wil aansporen in con- crete dossiers tot actie over te gaan. Daar- toe maakt men een gemotiveerde motie van aanbeveling, die men dan aan de Kamer voorlegt ter stemming. Meestal zijn die mo- ties objectief en ‘to the point’. Maar, men heeft een handig trucje bedacht om ze met- een naar de vuilbak te verwijzen en alzo zijn verantwoordelijkheid te ontlopen, ofwel zelf

een initiatief te nemen zodat men niet hoeft te zeggen dat het uit het brein van de opposi- tie is gekomen. Dat trucje is de zogenaamde

“eenvoudige motie”, die voorrang heeft op de motie van aanbeveling. Zo’n “eenvoudige motie” wordt dan meteen door iemand van de meerderheid ingediend.

Er wordt in opgeroepen gewoon over te gaan tot de orde van de dag. In mensentaal: laten we ons van de motie van de oppositie geen bal aantrekken. Bij de stemming merken we vaak dat alle oppositiepartijen - van links tot rechts - tegen de “eenvoudige motie” stem- men, uit principe. Het Vlaams Belang heeft al meerdere keren een wetsvoorstel ingediend om die “eenvoudige motie” af te schaffen, om zo de regering te verplichten rekening te houden met de aanbevelingen van de oppo- sitie. Resultaat? Noppes! Waarom verbaast ons dat allang niet meer?

Overbuur

Er was, zoals verwacht, in de commissie Justitie veel te doen over de uitgelekte rap- porten van de staatsveiligheid. Heksemie Turtelboom moest tal van bliksems afweren van ongeruste parlementsleden uit meerder- heid en oppositie, over de rol en de bevoegd- heden van de staatsveiligheid. Koenraad Degroote van N-VA en Bert Schoofs van het Vlaams Belang boorden even door op het feit dat een pak dossiers klaarblijkelijk op het paleis zijn beland. Zij zijn van oordeel dat er geen enkele wettelijke bepaling bestaat die dat verplicht. Meer nog: zij vinden dat de ‘overbuur’, zoals Bert Schoofs de koning noemde - verwijzend naar de andere kant van het Warandepark -, onmiddellijk van de lijst van de bestemmelingen mag geschrapt worden.

Vlamingen leven om te werken, Walen werken om te leven

Eén ding vraag ik me voortdurend af: onder welke steen wonen de historici? Is er niet één die in de echte maatschappij staat, in plaats van het kunstmatige academische wereldje?

Die dames en heren zijn papieren tijgers die in duizenden bladzijden over communautaire problemen bewijzen dat ze met het onderwerp minder voeling hebben dan de eerste de beste klerk bij de NMBS.

De Wever en Kesteloot gaan voortdurend uit de bocht met hun “two language commu- nities”, alsof wat Vlamingen en Belgofonen ver- deelt het gebruik van het Nederlands of het Frans is. Dat is een oude belgicistische stelling, om de harde waarheid te ontwijken. Er zijn in dit land twee volkeren. Ze leven langs de eeuwenoude grens die niemand uit poli- tiekcorrecte lafheid noemt: de grens tussen de Latijnse en de Germaanse wereld, die via Zuid-Tirol door Zwitserland en de Elzas naar dit land loopt. Iedereen die dagelijks het arbeids- milieu met Belgofonen gedeeld heeft (tien jaar bij ondergetekende), weet dat onder het taal- deken twee werelden schuilgaan. Die uiten zich in schijnbare onnozelheden, zoals het gebruik van margarine versus boter, het uur van het avondmaal dat in Vlaanderen altijd veel vroeger gebruikt wordt, de keuze van de auto -meer op prestige gericht in Vlaanderen. Dan zijn er de essentiële verschillen: die vreselijke Franse blabla die zo op de Vlaamse zenuwen werkt; dat oeverloos uitmelken van details (het milquettisme), het ziekelijke getheoretiseer waarbij het papier belangrijker is dan de realiteit; de bewondering voor de juiste frase al klopt de inhoud van de boodschap van geen kanten, één van de redenen van de bescha- mende plaats aan de staart van het interna- tionaal peloton van het Franstalig onderwijs.

Vlaanderen tegen België;

een debat onder historici

In het laatste (Engelstalige) nummer van het Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis (zie ’t Pallieterke van 30 januari 2013) staat een interessant artikel van Bruno de Wever en Chantal Kesteloot. Ze proeven de nieren van de belangrijke historici in dit land die in geleerde artikels onderzocht hebben waar en wanneer het ravijn ont- stond tussen België en Vlaanderen (en vooral het Vlaams-nationalisme).

En natuurlijk, de werkethiek. Hoe dikwijls hoorde ik “nous travaillons pour vivre; les Fla- mands vivent pour travailler”. Iedereen in zo’n omgeving weet dat twee Vlamingen evenveel dossiers afhandelen als vier Belgofonen. Voeg daar de niet uit te roeien Latijnse gewoonte aan toe privé-initiatieven te wantrouwen en alles toe te vertrouwen aan een altijd maar uitdij- ende overheidsbureaucratie, gerekruteerd via brutaal kliëntelisme. Wallonië is een school- voorbeeld van die ziektes.

Goede wegen, veel en goedkope bedrijfs- terreinen, dicht bij lucht- en aanvoerhavens, en toch bijten de multinationals niet, want het personeel kent alleen het eigen patois.

En iedere mogelijkheid om “het patronaat” te straffen, is welkom. Wanneer de bedrijfslei- ders (zelden of nooit de eigenaars) weer eens gegijzeld worden, wanneer à la ArcelorMittal straten met geweld “verbouwd” worden, gaan de beelden de wereld rond en denken kapita- listen aan de sovjettoestanden van 1917. Het Genkse Ford-drama is veel groter maar niemand denkt eraan het Brusselse Martelaren- plein in een slagveld te veranderen.

Het bevrijdingsnationalisme

In al die historische artikels wordt nooit de moeite gedaan het Vlaamse bevrijdingsnationalisme als dusdanig te definiëren. In tegenstelling tot het Waalse en het Belgische nationalisme heeft het altijd en uitsluitend (op een waanzinmoment van Staf de Clercq na) de rechten gevraagd die de tegenpartij bezat en die ze als voorrechten voor zichzelf wou reser- veren. Nooit wordt gesteld dat pseudo-linkse zwendelaars in de media al twintig jaar impliciet het nationalisme voorstellen als een erf- genaam van het nationaalsocialisme. Bejaarde lezers herinneren zich echter zeer goed dat Nelson Mandela “de zwarte nationalist” werd genoemd; dat de Viet Cong geen “communis-

ten” waren (dat waren ze wel) maar door Troch in De Standaard eerzame nationalisten werden gedoopt. Geschiedenis is een prachtstu- die, maar kan je het een wetenschap noemen?

Ik denk het niet. Wanneer tien prominente historici tien verschillende versies geven van het moment dat Vlaanderen België niet langer lust, dan bewijst dit dat geschiedenis alleen een interessante hobby is. Al maakt dat het niet minder boeiend de diverse theorieën te lezen.

Waar en wanneer?

De Antwerpenaar Herman van Goethem denkt dat het Algemeen Meervoudig Stem- recht in 1893 de breuk heeft ingeleid, omdat de Vlamingen via die democratisering respect voor taal en cultuur begonnen te eisen. De walging waarmee de Walen de tweetaligheid afwijzen, die vanaf dat moment in het officieel Franstalige Vlaanderen werd ingevoerd, leidde volgens hem tot een woedende Vlaamse reactie waarin voor de eerste keer voorzichtig aan iets revolutionairs als een uitsluitend Neder- landstalig Vlaanderen, geënt op een sterke economie, gedacht werd.

Twee coryfeeën, Jean Stengers en Lode Wils, leggen de breuk eerder na de Eerste Wereld- oorlog. Het mislukte activistenavontuur van naïeve jongelui die zich lieten misbruiken door een brutale bezetter leidde tot een opstoot van ziekelijk Belgische nationalisme en een harde repressie. De reactie in het Vlaamse kamp was groot en splitste de Vlaamse beweging, zodat de radicale vleugel ronduit anti-Belgisch werd en lange tijd feitelijk weinig succes had. Waalse historici wijzen erop dat de Waalse beweging - uitsluitend geïnteresseerd in voorrechten, zoals de weigering van de duizenden Walen in over- heidsdienst in Vlaanderen om Nederlands te leren - zich graag met dat extreemnationalisti- sche België verzoende.

Een andere ster, Els Witte, duidt geen expli- ciet breekpunt aan maar doet het impliciet. De taalwetten van 1932, door de Waalse weigering in Wallonië Nederlands te aanvaarden, maken van Vlaanderen een eentalig land. In theorie, voeg ik eraan toe, want iedereen geboren voor 1970 herinnert zich de kruiperige manier waarop in de Vlaamse gemeentes de hand werd gelicht met de taalwet telkens er een franskiljon aan het loket verscheen. (De houding van vele onbeschofte allochtonen - vooral Afrikanen - in Vlaanderen, met hun prietpraat van “la Belgique est quand-même bilingue”, is

volgens mij één van de redenen van het succes van de N-VA). Maar zelfs een zwakke wet (iets sterker geformuleerd in 1962) creëert op het terrein een Vlaamse realiteit. Hetzelfde in Joe- goslavië en de Sovjet-Unie, waar theoretische administratieve binnengrenzen ook staatsgren- zen werden. Maar geen enkele historicus refe- reert aan twee factoren die in het vervreem- dingsproces een enorme rol gespeeld hebben.

Eentje is de televisie. Het woord Vlaande- ren wordt weinig gebruikt, maar vanaf 1953 toont de teevee avond aan avond beelden en gesprekken met mensen die tussen Lom- mel en Oostende wonen. Onvrijwillig ont- staat een nationaal Vlaams gevoel. Het wordt door stompzinnig Waals gedrag gestimuleerd.

Oudere lezers herinneren zich de Waalse minis- ters die altijd beaat in het Frans geïnterviewd werden, terwijl de Vlaamse collega’s bij de RTB beleefd Frans spraken. Geen week ging voorbij zonder dat boze brieven in de kranten versche- nen over het feit dat de VRT films met twee- talige ondertitels toonde, terwijl de RTB Frans gesynchroniseerde films speelde of bij een film in de originele taal het beeld liet zakken zodat de Nederlandse ondertitels verdwenen. Geen enkele historicus weidt uit over de geloofsafval.

Honderddertig jaar lang wijzen de bisschop- pen op de plicht van de Vlaamse katholieken zich te bekommeren over de Waalse katholieke minderheid. Wanneer Vlaanderen zich tussen 1965 en 1975 massaal van het geloof afkeert, lost de laatste lijm die de twee volkeren bijeen hield. De splitsing van Leuven betekende ook het einde van de nationale partijen.

De genadeklap kwam volgens mij door de ongecontroleerde instroom van gelukszoekers.

Voor de Belgofone politici is dit, zeker in Brus- sel, nieuw kiesvee. Ze geven onbeschaamd - zoals hun Duitse geestesgenoten dat in de jaren dertig met de Joden deden - de schuld van de problemen aan de Vlaamse slachtoffers, en ze stellen de racistische allochtone daders als onschuldigen voor.

De eindafrekening kwam met de crisis van 2008. Nu ook Vlaanderen het minder breed heeft, zijn meer en meer Vlamingen het beu afgeroomd te worden om het Griekenland van West-Europa een kunstmatig hoge levensstan- daard te garanderen, om in ruil voor de miljar- den Vlaams geld getrakteerd te worden op per- manente haatcampagnes die zo uit de jaren dertig stammen.

J^AN N^ECKERS

(5)

Actueel 13 februari 2013 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Geven en nemen

Mobiliteit is in de Vlaamse regering één van de bevoegdheden van Hilde Crevits, uit de christendemocratische stal van de minister- president.

Zij beweert al sinds mensenheugenis (zelfs nog langer) dat het tolvrij maken van de Lief- kenshoektunnel het fileprobleem rond Antwer- pen niet zou oplossen. Maar nu is een rapport van het VVC (Vlaams Verkeerscentrum) boven water gekomen, dat stelt dat daarin juist wel één van de oplossingen te vinden is!

Vorige week zondag werd Kris Peeters op ATV aan de tand gevoeld. Hij vertelde nogal vlotjes dat de Vlaamse regering telkens wanneer de tunnel tolvrij wordt gemaakt bij ern- stige files op de Ring een factuur aangeboden krijgt van de BAM (Beheersmaatschappij Ant- werpen Mobiel), die eigenaar is van de tunnel en op haar beurt eigendom is van… de Vlaamse regering! Nogal gek, niet?

Hoeveel brengt die tol jaarlijks op? Wat kost het innen ervan? Wie kent het eenduidige ant- woord op deze simpele vragen?

Vlaamse spoorstrategie

Het duo Peeters-Crevits heeft voor het eerst een Vlaamse spoorstrategie uitgewerkt, waar- voor overigens lof. Het gaat om niet minder dan 51 projecten die voor Vlaanderen prioritair zijn en waarmee de NMBS rekening moet houden - dat is tenminste wat de Vlaamse regering wil - in haar investeringsplan dat loopt tot 2015.

Het stoort minister Crevits onder meer dat de federale NMBS voortdurend nieuwe plannen lanceert en dat de Vlaamse vervoersmaat- schappij De Lijn zich daaraan dan moet aan- passen. “Geïntegreerde plannen zijn veel beter en efficiënter”, stelde zij zeer terecht.

De Vlaamse regering wil onder andere de verbinding Antwerpen-Gent verbeteren, de capaciteit van het GEN-netwerk rond Brussel uitbreiden, net als die van de tweede spoor- ontsluiting voor de Antwerpse haven, de uit- bouw van een GEN-netwerk rond Gent en het opnieuw in bedrijf nemen van de spoor- lijn Hasselt-Neerpelt. ‘We zullen zien’, zei de blinde.

Reynders probeert

In de plenaire zitting van woensdag ant- woordde de minister-president op vragen van Marijke Dillen (VB) en Karim van Overmeire (N-VA) omtrent het al dan niet overschrijden door federaal minister van Buitenlandse Zaken Reynders van zijn bevoegdheden, waar het gaat over invoeren van economische diplomatie. Hij zal die plannen (die al de vorm van een koninklijk besluit hebben) juridisch laten toet- sen door zijn diensten.

Het gaat concreet om het opzetten van een netwerk van zakenlui als raadgevers in economische diplomatie, maar economiebeleid en buitenlandse handel zijn al geruime tijd een regionale bevoegdheid! Peeters hoopt hierover snel duidelijkheid te hebben, ‘want ik wil geen energie meer stoppen in zo’n debat.

De bevoegdheden zijn immers in alle duidelijkheid verdeeld zoals ze verdeeld zijn’, stelde hij nuchter vast. Tegelijk kondigde hij aan ‘alle instrumenten te willen inzetten om de bevoegdheidsoverschrijding ongedaan te maken’.

Kruipende herfederalisering

Peeters bevindt zich in die materie op één lijn met de Waalse minister van Economie, Jean-Claude Marcourt (van de Luikse PS), en de Brusselse minister van Economie, Benoît Cerexhe (van de Brusselse cdH).

Hij schreef trouwens samen met hen een brief met kritiek op de plannen van Reynders, wat Europees commissaris Karel de Gucht (Open Vld) dan weer pissig maakte. Die zit niet echt op één lijn met zijn partijgenote Fientje Moerman. Zij waarschuwde onlangs nog voor de ‘kruipende herfederalisering’ van bevoegdheden die reeds overgedragen zijn. Meer nog:

zij moedigde Peeters aan in deze ‘op zijn stre- pen te staan’.

De ruzie in het blauwe straatje bleek Peeters erg te amuseren. In ‘Villa Politica’ raadde hij De Gucht aan eens te rade te gaan bij Moerman.

Doen, Karel! Zovelen gingen u reeds voor…

De resultaten van een recent onderzoek naar de opvattingen van 3.867 Gentse en Antwerpse scholieren in Vlaamse steden (*) hebben de progressieve wereld misschien iets geleerd. Met name dat er met de multiculturele samenleving wel degelijk iets aan de hand is.

Is de smeltkroes dan toch niet zo gezellig?

“Dat idee over de gezellige smeltkroes is niet meer dan romantisch gezwets”, liet professor emeritus Marc Elchardus (VUB) door De Morgen optekenen. Enkele feiten op een rij.

Anti-homo

Vlaamse jongeren, en zeker moslims, zijn tegenover homo’s weinig tolerant. Eén op tien vindt geweld tegen homo’s normaal.

Meer dan drie keer zoveel moslimjongeren dan Vlaamse scholieren vinden dat geweld tegen homo’s moet kunnen. Dat homo’s in sommige landen terechtgesteld worden, vindt een vijfde (21 procent) van de moslimjongeren terecht. Bijna de helft van de moslimjongeren wil het homohuwelijk terugschroeven.

Dat is nog eens iets anders dan een al bij al vrij onschuldig standpunt over regenboogtrui- tjes achter een loket.

Anti-Joods

Dezelfde verontrustende standpunten leven bij veel jongeren over de Joodse bevol- king. Ook hier gaapt er een kloof tussen de perceptie van moslims en niet-moslims. Mos- lims, met welke achtergrond of thuissitua- tie ook, zijn “vijf keer vaker antisemitisch”

dan niet-moslims, waar anti-Joodse gevoe- lens vooral te vinden zijn bij maatschappelijk kwetsbare jongeren. Bijna de helft (45 procent) van de moslimjongeren vindt dat “Joden altijd willen domineren” of “aanzetten tot oorlog en anderen de schuld geven”. “Antisemi- tisme lijkt uit te groeien tot een onderdeel van de hedendaagse identiteit van moslimjongeren”, schrijven de onderzoekers. Verras- send zijn die gegevens niet. Een gelijkaardig onderzoek in Brussel (2011) leverde eendere resultaten op.

Anti-moslim

De opvattingen van Vlamingen over de moslims zijn anders ook niet mis. Eén op drie Vlaamse jongeren staat uitgesproken nega- tief tegenover de islam. Twintig procent van de Vlaamse jongeren vindt dat moslims hun geloof in dit land niet zouden mogen belijden, een derde twijfelt over dat recht. Twintig procent van de jongeren is ervan overtuigd dat veel moslims criminelen zijn.

Conclusie

De cijfers zijn wat ze zijn. Wat zijn de con- clusies van academicus Elchardus en De Mor- gen?

De moslimgroep is “geen homogeen, monolithisch blok”. Dat zal wel, maar wat schieten we daarmee op? Gekunsteld opti- misme – “we mogen niet dramatiseren” – lijkt niet meer te zijn dan een bliksemafleider. Het probleem is wat het is.

Elchardus’ uitspraken over de toekomst zijn onduidelijk. Er is “geen uitsluitsel dat intole- rantie bij jongeren nog groeit”, maar elders lezen we dat de houding tegenover vreem- den de afgelopen twintig jaar toch maar “weinig is veranderd”. Dat is warm en koud tegelijk blazen. Of nog: “Jongeren blijken toleranter dan volwassen” (dat weet hij uit vorig onderzoek), maar even verder zegt hij dat pubers

“zwart-wit denken en dat de kans bestaat dat hun opvattingen milderen als ze ouder

worden”. Wat is het nu? Worden ze toleranter, of net niet?

Iets duidelijker is zijn voorspelling dat een en ander “onvermijdelijk nog tot spanningen zal leiden in de toekomst… Over tien, vijftien jaar betekent dat wel iets voor de verhoudin- gen in de grootsteden”. Elchardus worstelt blijkbaar met de realiteit, die hij niet meer kan ontkennen. Diversiteit is voor de stede- lijke jeugd “allerminst een evidentie”, klaagt hij. Jongeren vallen uiteen “in een mozaïek van etnische groepen die mentaal en sociaal een grote afstand van elkaar bewaren”.

Er dreigt een kloof tussen de verschillende visies op respect voor seksuele geaardheid en gelijkheid voor man en vrouw, maar ook voor thema’s als abortus of euthanasie. Vooral het verschil in opvattingen tussen moslims en niet-moslims is immens.

Gezwets

“Dat idee over de gezellige smeltkroes is niet meer dan romantisch gezwets”, een opmerkelijke uitspraak van Elchardus, werd dan ook de kop boven een groot artikel in De Morgen. Bart Eeckhout kan in zijn commen- taarstuk voor die krant niet anders dan beslui- ten dat het “samenleven met verschillende culturen moeilijker is dan we dachten… Wie de multiculturele realiteit vandaag nog altijd als een naïeve droom beleeft, mag zijn laatste illusie bij deze opbergen… De diepe men- tale kloof tussen etnische groepen in onze samenleving is niet gedicht, maar lijkt zich bij de nieuwe generaties nog scherper af te teke- nen”. Bravo, beter laat de ogen open, dan eeu- wig blind.

Oplossing

Elchardus mag dan al wat kappen op een al te rooskleurig beeld over de smeltkroes, een oplossing heeft hij helemaal niet op zak.

Zijn pleidooi voor “actief pluralisme” zweeft boven de werkelijkheid. Zijn voluntaristische uitspraak als “de scherpe kantjes van de islam moeten eraf”, zal op de migrantengemeen- schap weinig indruk maken. Hij zegt overigens zelf dat de integratie is mislukt.

Kortom, de professor én De Morgen lijken het niet meer te zien zitten. Wie moet de zaak nu oplossen? Het onderwijs? De media? De ouders? De sociale context? Het is allemaal al zo vaak uitgetest, zonder vrucht.

Elchardus wil in het onderwijs (nog meer)

“aandacht voor diversiteit”. Leraren godsdienst of zedenleer moeten “meer aandacht” besteden aan de levensbeschouwelijke verhoudin- gen. Maar daar gelooft zelfs Bart Eeckhout niet meer in: “In de meeste scholen wordt vandaag al open en pragmatisch gesproken over de gelijkwaardigheid van seksuele geaardheid of religie. Dat blijkt dus niet voldoende te zijn…” Uit het onderzoek blijkt bovendien dat de “schoolcontext veel minder van belang is dan de buurt waarin men woont”.

Elchardus verwijst ook naar de media. Wei- nig kans op slagen, want zegt hij niet zelf dat

“een behoorlijk deel van de moslimjongeren thuis andere massamedia en communicatie- netwerken gebruikt”?

“Het helpt wel om jongeren te mengen en ze de gelegenheid te bieden om elkaar te leren

kennen”, suggereert hij. Maar uit het scholie- renonderzoek blijkt dat “interetnisch contact de ander niét meteen meer geliefd maakt”.

Bovendien weet hij dat migranten meer tijd doorbrengen met familie en vrienden dan in andere netwerken, zoals verenigingen.

Misschien dan nog maar eens aan de sociale context sleutelen? Helaas, volgens het onderzoek hebben de sociaaleconomische positie van het gezin, de inkomenssituatie en het onderwijsniveau van de ouders “geen rechtstreeks effect” op de opinie van de scholieren.

Nog één poging: het thuisklimaat dan? Ook niet. Want “het lijkt erop dat hun denkbeel- den thuis getolereerd worden” en dat ze bin- nen hun thuismilieu voelen dat homofobie en antisemitisme een toelaatbare manier is om radicaal te zijn.

Geloof

Bart Eeckhout komt nauwelijks verder dan een akte van geloof: “De diverse samenleving met name in de grotere steden zal niet weg- gaan, ook niet door je ervan af te keren. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.”

Elchardus en De Morgen staan een beetje wanhopig te wezen op het kruispunt waar identiteit en diversiteit mekaar ontmoeten.

Zouden ze niet meer opschieten met het inzicht dat moslims (en omgekeerd de Vla- mingen) niet meteen staan te springen voor een onderdompeling in de literatuur, de geschiedenis, de media, de tradities en de cultuur van “die ander”? Zouden ze dan nooit de kop uit het zand trekken om het probleem van een maatschappelijke ontwrichting wat scherper te zien?

Ontwrichtend veel

Dat probleem is niet de migrant. Dat probleem is niet de Vlaming. Dat probleem is niet de immigratie, maar de kwantiteit van de immigratie. In de scholierenstudies staan harde cijfers, die weinig aandacht kregen: van 1990 tot 2007 werden in Brussel 207.060 naturalisaties gearrangeerd. Bijna de helft ervan (46,8 procent) waren Marokkanen. Die instroom houdt niet op. Brussel telt één van de grootste moslimpopulaties in de westerse wereld (44,5 procent). In Antwerpen noemt een derde van de jongeren zich moslim, in Gent is dat een vijfde. Of het nu gaat om immigranten of moslimgelovigen, dat is ontwrichtend veel.

Pleiten voor een radicale reductie van de instroom zou het begin kunnen zijn van een concreet plan om de samenlevingsproble- men van vandaag, en die van morgen, misschien nog onder controle te krijgen. Mis- schien wordt de smeltkroes dan nog gezellig.

Anders valt hij om…

A^njA P^ieters (*) Het onderzoek werd uitgevoerd door Jongerenonderzoeksplatform, één van de Steunpunten voor Beleidsrelevant Onder- zoek van de Vlaamse overheid. De publi- catie “Jong in Antwerpen en Gent” volgt op een gelijkaardige studie in Brussel (2011) en werd uitgevoerd in samenwerking met onderzoekers van de universiteiten van Leu- ven, Gent en Brussel.

HuursubsiDies Voor KosoVo

Een Kosovaars koppel dat begin vorig jaar vanuit ons land naar Kosovo is ver- huisd, trekt nog steeds huursubsidies van de Vlaamse overheid. Een man uit Leopolds- burg, die zijn appartement aan het koppel verhuurde, stootte op bankuittreksels waar- uit klaar en duidelijk blijkt dat het koppel elke maand nog altijd een Vlaamse huurpremie van 213 euro opstrijkt, terwijl zij al een jaar in Kosovo wonen. Dat maakt tot nu ruim 2.500 euro Vlaams belastinggeld. Ondertussen is er een nieuw geval opgedoken. Een koppel dat al meer dan drie maanden niet meer in hun huurhuis in Heppen (eveneens Leopoldsburg) woont, kreeg vorige week nog een huursub- sidie van 213 euro uitbetaald. In totaal kreeg

het koppel 639 euro onterecht op de rekening gestort. Laconieke uitleg van minister Freya van den Bossche: “Dit is een gevolg van een hiaat in het systeem.”

rooD VerDeelD

Een dag nadat het ABVV de stekker uit het sociaal overleg had getrokken, haalde Anne Demelenne, topvrouw van de Franstalige rode vakbond FGTB, hard uit naar sp.a-minister Monica de Coninck. “Ze vult haar mandaat niet correct in”, sneert Demelenne. Dat het ABVV een sp.a-minister zo hard tackelt, is uitzonder- lijk. De blokkering van het sociaal overleg illu- streert opnieuw de communautaire kloof bij de syndicaten. De blokkering komt er onder druk van de FGTB. Dat is een herhaling van wat we meemaakten met de blokkering van het spoor.

In Wallonië was de jongste staking algemeen, in Vlaanderen werd het spoor lamgelegd door Waalse heethoofden.

sluwe MAnipulAtie

Vlaanderen krijgt niet eens de helft van de fondsen van Grootstedenbeleid, die bestemd zijn voor de “contracten duurzame stad”. Dat blijkt uit het recentste rapport van het Reken- hof. Anders dan gewoonlijk zijn de profiteurs voor één keer niet de Walen. Dit keer hebben de Brusselaars de voorwaarden voor de toe- kenning van die subsidies zo goed op maat van zichzelf opgesteld, dat zij een buitensporig groot deel van het geld hebben opgeharkt. Die

“contracten duurzame stad” zijn gewoon een sluwe financiële constructie om ongemerkt geld naar Brussel te versassen.