wolkenkoppen, maar aanhoudend denkende aan

't leven dat hij aan den dood zou gaan betwisten, stapte hij sneller, steeds sneller

door. Weldra lag dan ook de pondoq voor hem en door Oh Soei San gevolgd, stapte

hij binnen. Snikkend kwam Isa hem tegemoet. Zonder echter af te wachten wat zij

hem wellicht wilde zeggen, snelde Corrie naar haars vaders ziekbed, terwijl hij 't aan

zijne Tjisai overliet Isa te troosten en te bemoedigen. Kassian! wat voor haar niet

verborgen was gebleven, wat 't natuurkind met schrik en angst ontdekt had, was ook

voor Corrie alras eene duidelijke zaak. Helder zag hij in dat als hier geen afdoende

middelen werden aangewend, de man die daar in vreeselijke koortshitte ijlend voor

hem lag, geen twee uur meer had te leven. Groote God! wat een vreeselijken toestand

voor Corrie! Aan een ziekbed te staan en niet de smart te kunnen lenigen. Machteloos

te zijn, willen redden en helpen en 't niet te kunnen doen. Daar kon hij 't dan ook niet

langer uithouden en na Oh Soei San eenige woorden te hebben ingefluisterd, rende

hij weg, terug naar huis om zijne apotheek nog eens na te gaan. O! een paar druppeltjes

morphine slechts had hij noodig, wellicht dat de zieke daarmede te redden was.

Gejaagd zag Corrie alles na, maar wat hij vond, geen morphine. Was er nu slechts

eene Chineesche kedeh (toke) op de onderneming geweest, dan had hij daar opium

kunnen krijgen en den lijder getracht daarmede te helpen. Maar helaas! noch morphine

noch opium waren voorhanden. Daar schoot hem plotseling echter eene gedachte te

binnen, een denkbeeld waarvoor hij in't eerste oogenblik huiverend terugdeinsde,

maar dat zich toch telkens weer aan zijn brein opdrong. In Deli had hij 't middel dat

hem te binnen was geschoten en dat met recht een paardenmiddel

genoemd kon worden, eens op een Chineeschen koelie zien toepassen, die ook in

een heete . levensgevaarlijke koorts lag. De administrateur had toen nl eene groote

ton met water laten komen en daar den zieke plotseling in laten zetten, terwijl hij

hem met kleine hoeveelheden brandy voerde. Na eenige minuten, toen 't water in de

ton door de lichaamswarmte van den koelie warm was geworden, was de zieke in

eene tweede ton gezet, terwijl hem steeds brandy gevoerd werd. Eindelijk werd nog

eens van water verwisseld en toen ook dat na eenige minuten lauw geworden was,

had men den koortslijder warm gewreven, daarna in vier wollen dekens gewikkeld,

nog eenige lepels brandy gegeven en vervolgens den man, die onmiddellijk in slaap

was gevallen, rustig laten liggen. Achttien uur had hij toen geslapen en ontwaakt

zijnde, had hij verklaard zich weer senang (lekker) te gevoelen. Dat was echter een

staartmensch geweest, wiens lichaam aan paardenmiddelen gewoon was en die

ontegenzeggelijk eene sterkere constitutie had dan de patient waar Corrie nu mede

te doen had. En desniettegenstaande dacht hij er hard over dat middel ook hier toe

te passen. Zooals hij nu lag zou Isa's vader 't toch niet lang meer uithouden, dan was

het beter nog de waterkuur aan te wenden en hem dus nog eene kans te geven er

boven op te komen. Daar Corrie echter wist dat bij dat middel 't ‘er op’ of ‘er onder’

zou zijn met den zieke, besloot hij niets te doen, voordat hij Isa den geheelen toestand

had uitgelegd waarin haar vader nu verkeerde met de logische gevolgen ervan en

haar vervolgens te zeggen dat slechts één middel haren vader nog redden kon, maar

dat datzelfde middel hem ook zeer goed doodelijk zou kunnen zijn,

ja, dat de kansen om hem er door die kuur bovenop te helpen, zeer, zeer gering waren.

Maar ofschoon de kans gering was, zij bestond; tegen te spreken was zulks niet. Toen

hij zoover gekomen was met zijne gedachten en hij Ah Hing geroepen had om hem

naar 't koeliehuis te vergezellen met een paar dekens en eene flesch brandy, zag hij

Oh Soei San aankomen, haastig en anstig gejaagd. Wat kon 't zijn dat haar, zij, die

zoo bang was, alleen terug deed komen? Zou 't alreeds beslist zijn? Conic wist niet

wat hij hopen moest. Spoedig vernam hij echter dat 't zoover nog niet was. Wel lag

de zieke ontzettend te ijlen en te roepen om ‘water, water’! maar gedaan was 't nog

niet en Oh Soei San kwam slechts om Corrie uit naam van hare vriendin te halen.

Haastig zeide hij haar wat hij van plan was te doen, als Isa er in toestemde en terwijl

hij zijn kleintje raadde achter te blijven en te gaan rusten, snelde hij, gevolgd door

Ah Hing naar de pondoq terug. Nog steeds zachtjes snikkend vond Corrie Isa geknield

bij haren vader liggende. Hij wenkte haar tot zich en haar buiten de woning brengende,

begon hij, nadat zij wat kalmer geworden was, haar den toestand van haren vader

omzichtig mede te deelen. Onder een vernieuwden tranenvloed hoorde 't jonge meisje

hem aan, 't was dan ook wel vreeselijk. O! hare voorgevoelens waren schrikkelijk

bewaarheid geworden! Daar hoorde zij echter plotseling dat haar vader nog te redden

was, of had zij door den wind, die hoe langer hoe meer opstak, die groote zware

regenwolken woest voor zich uitjoeg, niet goed verstaan wellicht? Neen, hoor maar,

duidelijk vernam zij daar de woorden door den toean gesproken: ‘dat er slechts

nog één middel was om haren vader misschien te redden, maar dat 't honderd tegen