Verspreiding, uitbreiding en instandhouding van het verzet

Een doel van acties die gericht zijn op de uitbreiding en instandhouding van het verzet wordt als volgt geformuleerd: “from the perspective of long-term strategy, the most important thing is not whether we achieve any particular immediate result, but how each engagement

positions us for the next round” (bijlage 1.65, Crimethinc). Er worden twee manieren genoemd hoe de protestcampagne kan worden uitgebreid: de verspreiding van informatie en de mobilisering van mededemonstranten.

Sommige activisten in het sample geloven dat geweld kan bijdragen aan het

blootleggen van bepaalde problemen voor het grotere publiek: “Attacks on banks and other symbols of capitalism can broaden the scope of the struggle by revealing the relationships between apparently unconnected targets” (bijlage 1.11, The Anarchist Library, 2011). Critici vinden dat het gebruik van geweld de focus juist verlegt van het probleem naar het gebruik van geweld. De sociaalfilosoof Gregg stelde in de jaren 20 dat vanwege de opkomst van de massamedia (kranten) het van groot belang was dat de protestbeweging op een positieve manier werd gepresenteerd (Kosek, 2005, p. 1330). Deze activisten zien dit echter anders:

“It [breaking windows] can force issues that otherwise would be suppressed—we would certainly not be having a nationwide conversation about race, class, and policing were it not for the courageous actions of a few vandals in Ferguson” (bijlage 1.60, Traven, 2014). De activisten zien geweld als een middel om aandacht te krijgen van de media en de staat. Een vreedzaam protest is volgens hen niet ‘spannend’ genoeg om aandacht mee te krijgen: “Despite the fact that if it were not for those individuals the media might pay no attention at all. […] But of course, the goal is not merely the attention of dominant media” (bijlage 1.47, Osterweil, 2014). Een veel belangrijker doel dan media-aandacht is het creëren van nieuwe sociale relaties, om op die manier het protest over langere periodes in stand te houden.

Op de relatie tussen mobilisatie en geweld wordt later in dit paper nog verder

mensen inspireert en radicaliseert om actie te ondernemen, mensen verbindt, en nieuwe sociale relaties creëert die de autoriteit van de staat aanvechten (bijlage 1,11, The Anarchist Library; bijlage 1.27, Gelderloos, 2015, p. 48; bijlage 1.32, Hatzimichelakis, 2012; bijlage 1.53, Stephans II, 2014; bijlage 1.64, Walia, 2013).

5.2.2.4. Zelfbeschikking

In hoofdstuk 2 kwam al naar voren dat er meer subtielere vormen van protest zijn. Casas- Cortés, Osterweil en Powell laten in hun werk zien dat protestbewegingen succesvol kunnen zijn door het uitvoeren van protestacties zelf (2008). Doormiddel van het protest creëren zij nieuwe normen en waarden waarmee ze de wereld creëren waar ze voor strijden. Het onderstaande citaat laat goed zien wat hiermee wordt bedoeld:

“In our revolt, we are developing a form of play. These are our experiments with autonomy, power, and force. We haven’t paid for anything we’re wearing and we rarely pay for food. We steal from our jobs and turn tricks to get by. We fuck in public and have never come harder. We swap tips and scams amid gossip and foreplay. We’ve looted the shit out of places and delight in sharing the booty. We wreck things at night and hold hands and skip all the way home. We are ever growing our informal support structures and we’ll always have each other’s backs. In our orgies, riots, and heists, we are articulating the collectivity of and deepening these ruptures” (bijlage 1.21, Eanelli, 2012).

Deze activisten geven aan dat ze de controle over hun eigen leven in handen willen nemen. Ze willen verandering niet laten afhangen van handelingen van de machthebbers, maar zelf de macht in handen nemen om de wereld te creëren waarvoor ze strijden: “That means the important thing is not just to make demands upon our rulers, but to build up the power to realize our demands ourselves” (bijlage 1.17, Crimethinc, 2011).

In de laatste paragraaf komt een belangrijk onderscheid naar voren. Een onderscheid tussen succes dat behaald is doordat het bepaalde handelingen van het target teweeg heeft gebracht, en succes dat behaald is doordat de macht tot handelen is overgenomen door de activisten zelf. Hier moet bij worden gezegd dat deze logica niet alleen geldt voor

gewelddadige methoden. Ook Gandhi zag zijn vreedzame protest als een middel om het vreedzame leven te leiden waar hij voor streed. Een mooi voorbeeld hiervan is het verhaal van Rosa Parks, die in 1955 weigerde op te staan in de bus voor een blanke man, waarmee zij doormiddel van haar protest de wereld creëerde waar ze zich voor verzette (Boyd, 2006).

5.2.3 Samenvatting

Succes: radicaal en veelzijdig

De activisten in dit sample geven aan andere doelen te hebben dan die in het wetenschappelijk onderzoek zijn besproken. Ze beogen bijvoorbeeld de eliminering van alle vormen van macht en de destructie van het kapitalisme. Omdat deze doelen zeer moeilijk te bereiken zijn

beoordelen ze de effectiviteit van hun acties op basis van kleinere resultaten. Deze zijn bijvoorbeeld het verbeteren van de levens van mensen, de controle over het eigen leven terugnemen, het saboteren van de structuren waartegen ze strijden, en het verspreiden van het protest (zie figuur 3). Deze bevindingen bieden ons interessante inzichten wanneer we

reflecteren op het academisch onderzoek. Net als geweld blijkt succes geen dichotome variabele te zijn. Er zijn verschillende vormen en maten van succes waar een onderscheid tussen gemaakt kan worden in het wetenschappelijk onderzoek.

Destructie

machtsstructuren Destructie

Kapitalisme

Sabotage van onderdelen kapitalisme en machtsstructuren Concrete verbeteringen

mensenlevens (voorkoming uitzetting, huisvesting, voedsel)

Verspreiding, uitbreiding, instandhouding protest, doormiddel van radicale mobilisering

Controle over het eigen leven terugnemen, door het creëren van eigen normen en waarden

Gewelddadig activisme Kleine

Doelen Radicale doelen