Maar het is niet anders…. Meneer de Finse bomenkapper had naast mij nog een Puzzelaar nodig.” Huh, waarom? Waarom hebben jullie mij nodig? Wat is er aan de hand? , vroeg Chitra zich af. IJzig onderbrak de Finse bomenkapper Chitra: “Tijd om wat dingen te beantwoorden zo te horen. Laat ik beginnen met uw laatste vraag: Wat is er aan de hand? Nou, ik heb twee bevriende zakenlieden omgekocht plus wat medewerkers van een zeker kerstballenbedrijf om u hier naar toe te lokken met een vals verhaal.” Chitra geloofde het niet, wat normaal is omdat hij net iets abnormaals had gehoord.
De houtkapperbaas, het sneeuwde inmiddels grote paarse vlokken buiten, ging verder. “Dan uw andere vragen: ‘Huh, waarom?’ , en ‘Waarom hebben jullie mij nodig?’ Dat is een wat langer verhaal. Ik heb namelijk zelf een blinde vlek die ik graag opgelost zou zien, een vlek die een Puzzelaar voor mij kon wissen, wist ik. Daarom huurde ik deze meneer in (wijzend op het blauwe ei). Maar hij kreeg de vlek niet weggepoetst, omdat het – volgens hem – een groot probleem is dat hij in zijn eentje niet kan oplossen. Hij kende u, omdat hij zelf in 2012 ook een Goed Bezig-Prijs won, waarop ik u hier naar toe lokte voor extra hulp”. “Ik schijf namelijk voor het Dagblad van Het Noorden, ik won voor mijn reportage over Project X”, reageerde de eierschaalman knikkend.
Chitra snapte het beter, maar toch ook weer niet en raakte in de war. “Wat is dan die blinde vlek voor u?”, schreeuwde hij paniekerig door het kantoor, tussen touwen spartelend. Er viel een stilte, ook de paarse sneeuw was opgehouden te vallen.
De Finse bomenkapper werd serieus en ging berustend op zijn bureaustoel zitten, die wat kraakte. “Het zit zo. Ik ben nu vijftig, maar ik snap nog steeds het leven niet. Elke keer dat ik het idee heb dat ik de wereld, en het leven daarop snap, verandert het weer. Dus daarom vroeg ik meneer de Blauwe Eierschaal: “Waarom verandert de werkelijkheid zo? Klimaten veranderen, misdadigers blijken onwetende maar onschuldige puberdochters met roze strikjes en op een regenachtige dag zijn alle loofbomen depressief” Chitra’s mond viel een beetje open bij die opmerking. Wist deze man dan niet dat mensen onmogelijk de werkelijkheid kunnen aanraken? Daar is het juist de werkelijkheid voor,
die verandert constant en onbegrijpelijk (metalen wolken, paarse sneeuw, zwartblauwe
smogkolommen, blauwe zon). Tot verbazing van de Puzzelaar (maar hij heet dus Chitra Gupta), ging de Finse bomenkapper zo verder: “Meneer het blauwe ei vond mijn vraag een interessante uitdaging en kwam heel ver in het beantwoorden ervan.”
63
“Ja, inderdaad”, nam blauw ei-man enthousiast over. “Om die vraag te beantwoorden wist ik dat er twee problemen waren: 1. Werkelijkheid is complex en veelomvattend, 2.De mens is zich niet bewust van alle delen van de werkelijkheid, omdat het merendeel van die werkelijkheid er niet toe doet in het dagelijkse leven van de mens. Jarenlang hebben journalisten geprobeerd op een afstandelijke manier onbekende delen van die werkelijkheid te openbaren, maar dat werkt niet. Het zijn harde brokken werkelijkheid, waarmee je mensen kunt bekogelen, maar niet blijvend mee kunt
raken. Dat kunnen Puzzelaars wel. Doordat ze persoonlijk betrokken zijn. Als een privé-detective gaan ze te werk, waardoor het veel dichter bij de mensen komt.”
Ja oke, knikte Chitra. “Precies, u snapt het”, ging de eierschaal gretig verder. “Snap je daarom ook dat Puzzelaars een enorme commerciële kracht hebben? Door die zoektocht zit er altijd een
entertainmentgehalte erin voor mensen, het sleept je mee als een soap. En toch is het echt gebeurd! Want ook al zitten we op het randje en zijn we redelijk subjectief: werkelijkheid is werkelijkheid. Daarom denk ik dat de Puzzelaars meer aandacht verdienen. Ik heb meneer de Finse bomenkapper kunnen overtuigen van het nut van ons beroep. We kunnen hem – en iedereen op aarde – met onze methode de werkelijkheid laten zien. Wij tweeën zullen de richtlijnen uitschrijven, het handboek der Puzzelaars schrijven! Dan wordt het veel makkelijker om Puzzelaars meer houvast en daarmee meer gezag te geven. Wat natuurlijk meer invloed betekent op de mensen. Dus wat zeg je er van?”
Daarop bleef het opnieuw stil, bijna doods. Chitra keek de Blauwe eierschaalman met ongeloof aan en de eierschaalman zelf wachtte met ingehouden adem, samen met de Finse bomenkapper, op het antwoord van Chitra Gupta, de Puzzelaar. Wat ook kwam, stamelend, zich richtend op het blauwe ei: “Maar…. vertrouwt u uzelf dan wel?” “Hoe bedoelt u?” (drie keer raden wie dat antwoord gaf). “Simpel: Denkt u echt dat u slim genoeg bent om de werkelijkheid uit te leggen?” , gaf de Puzzelaar zacht antwoord. Het geluid groeide weer stil, aanzwellend tot bijna definitieve stilte, waarop het ontplofte. Een enorme, uit oerkracht voortkomende, brul pamperde de oren van iedereen in de wijde omgeving met krassende nagels, brekend hout en schreeuwend ijzer. Met de handen op de oren doken de Finse werknemers naar de hoeken van het bureau, achtervolgd door de blauwe eierschaalman.
De Finse bomenkapper zag blijkbaar meer heil in het schreeuwen van: “Wat gebeurt er?!”
Wat eigenlijk niet boven de brul uitkwam. Met een enorme klap werd er een poot op de zijkant van de houtfabriek gelegd. Het betonnen gebouw boog mee en knapte, wat natuurlijk voor rondvliegend beton zorgde. Of er slachtoffers/gewonden vielen was op dat moment niet bekend, en daar dachten