O Heer, verhoor doch t’ghebed myn, Myn gheschrey tot dy kome,
Verbęrgh niet voor my dyn aenschyn, Dewyl my nood aenkomet.
Męr wil neyghen dyn oor tot my, So wanneer ick aenroepe dy, End my andwoorde gheuen. Want myne daghen syn vergaen, Als roock die daer verswindet, Myn ghebeenten gaer dorr ghebraen, Als eenen heert men vindet.
Myn hert, dat daer was fraey end frisch Als afghemaeyt hoy gaer dorr is,
Myn spyß verghet ick t’eten.
Myn beenen houden aen t’vleesch myn, Voor t’gheschrey myns versuchten, Ick bin gheworden in den schyn Pyllicaenwyß, vol suchten. End, als een wl, inder woestyn, Ick waeck , als een musken, dat syn Woenst heeft op t’dack alleyne. Myn vyanden doen my smaed aen. End my daeghlicks beswaren, End die my mit smaedheyt belaen, Han teghen my ghesworen,
D’brood dat ick et hoe ongeschraeckt, Heeft my ghelyck asschen ghesmaeckt, Myn dranck is ghmengt mit weenen. End dit, mits d’onghenade dyn, End om dyns toorens wille,
Want du hast my verhooght seer fyn, Daerna vernedert stille.
Myne daghen syn gants vergaen, Ghelyck een auond-schadu saen, Ick bin als hoy verdorret. Du auer, Heer salt eewelyck Blyuen in dyner maghte, End dyn ghedachtniß te ghelyck Dueren, in all gheslachte. Sta op erbarm dy der Sion, Huerer t’erbarmen ist tyd schoon, Die tyd bestemt is komen.
Want dyn dienaers beghęren seer, Huer steenen aen te schauwen,
Huer greys iammert hen meer end meer End haken na d’opbauwen.
Dan sullen d’Heydens s’Heeren naem Vreesen, end dyne maght voortaen All koninghen der ęrden.
Als die Heer daer sal opghebauwt Sion hebben, na węrden,
Hy sal daer seer syn aengheschauwt, In syn heerlicheyt werden.
T’ghebed der die ootmoedigh syn, Sal hy aenmęrcken end aensien, Huer bed oock niet versmaden. Dat sal in gheschrift ghestelt syn, Om der nakomren wille,
End dat toekomstigh volck sal syn Den Heere prysen stille.
Want hy heeft schoon hęraf ghesien, Van den hooghen heylighdom syn Van den hemel op ęrden:
Te hooren der gheuanghnen sucht Te lossen de gherichtde,
Dat in Sion Gods naem verhooght End syn lof verkondt werde, Als daer sullen komen in een Volcken end rycken in’t ghemeen, Den Heere recht te dienen.
Hy heeft my op den wegh verdruckt,
End myn kracht schier benomen, End heeft myne daghen verkurt, So wil ick tot hem komen:
Segghende, myn God, neem my niet Van hier henen mit groot verdriet, In midden myner daghen. Want dyne iaren, t’aller stond, Blyuen in hueren stande,
Du heefst gheleyd der ęrden grond, D’hemels syn d’węrck dynr handen Sy sullen vergaen, auer du
Bestaest, alle dingk sal voor dy Kleedwyß veroudert werden. Du auer, Heer, de ghene bist Die daer blyfst t’allen stonden, Dyne iaren syn oock ghewiß Sonder eynde beuonden.
Laet de kinders der knechten dyn Stedes woonen end huer saed fyn Voor dy beuestight werden.
Benedic anima mea. Psal.Ciij.
§ Dauid leert hier, dat die herboren mensche hem seluen gantslick vought
om God te dancken, voor allen gheestelicken end lyfuelicken weldaden.
Bekennende de snootheyt der menschelicker naturen van herten, end
verweckt oock alle andere creatueren, God, die so maghtigh end
bermhertigh is, te prysen.
MYn siele looft den Heere dyn,
End vough dy oock te samen, Dat inwendigh des herten myn, End pryß synen heylghen name. Myn siel vergheet de weldaed niet, Die dy door den Heer is gheschiett, In dynr boosheyt vergheuen.
Want hy gheneest alle dyn kranckheyt, End kroont dy mit bermhertigheyt, Vrydt van den dood dyn leuen. Hy veruult dynen mond mit goed, End sal dy oock vernieuwen, Dyn iueghd, so hy den Arend doet, Als dyn sonden dy rouwen, Die Heere doet bermhertigheyt, Recht oordeel end gherechtigheyt, Allen die onrecht lyden,
Hy heeft syn we-ghen doen verstaen, Mosi, end syn daden ghedaen Kond den Israeliten.
Onß God onß Heer is bermhertigh, Ghenadigh end langkmoedigh, Hy straft oock niet na syn ghericht, End is also sachtmoedigh,
Dat hy niet altyd schelden wilt, Męr synen grooten tooren stilt.
Hy heeft ons niet ghehandelt, Na onse sond end boose daed, End heeft ons niet vergholden t’quaed, Dat wy hebben bewandelt.
Want alo hoogh die Hemel is, Ia hoogher dan die ęrde, Also is Gods goedheyt ghewiß Tot die syn vrees aenuęrden. So verr de morghen van auond is, Hy węrpt van ons onß sonden frisch, Laet de boosheyt niet hęrschen, Als een goed vader sick syns kinds Ontfermt, oock God is des sins Ouer den die hem vreesen.
Want hy weet hoe wy syn ghewracht, Dat wy stof syn, ghedachtigh,
S’menschen daghen syn recht gheacht, Als gras dat daer groeyt prachtigh, Hy bloeyt, in deser węreld dal, Ghelyck een blom doet ouer al, Op t’veld, in kurter stonden. Want als de wind daer ouer gaet, De selue gaer haestlick vergaet, En huer plaetß werdt niet vonden. Męr s’Heeren goedertierenheyt, Sal eewlick den aenklyuen.
Die hem vreesen, end syn goedheyt, Ouer s’kinds kindern blyuen: So sy behouden syn verbond,
End syn gheboden t’aller stond, Op dat sy se beleuen,
Want Gods heeft sy-nen stoel beuest, In den hemel, end syn ryck vast Hęrscht ouer aller leuen. Nv looft den Heer, ghy Engels al Krachtigh in daed gheworden, Die daer wtrichtet syn beuel, Na de stem syner worden.
Looft den Heer all heyrscharen syn, Syn dienaers, die synen wil fyn Doet, loeft des Heeren name Allenthaluen syn węrcken al, Ouer syn Heerschap, mit gheschal, Doe oock so, myn siel, Amen.
Benedic anima mea. Psal.Ciiij.
§ Dit is een wtnemende schoon ghesangk, waerin Dauid maeckt God groot
end heerlick, wt der scheppinghe, onderhoudinghe, end regieringhe aller
dinghen.
WElaen, myn siel, loof end maeck groot den Heer
Myn Heer, myn God, hoe wtermaten seer
Excellent werdt dyne grootheyt beuonden? Du werdst mit eer end cieraet ommewonden. Du bist mit licht verciert, euen ghelyck Als mit eenen kleed wtstreckigh end ryck, Den hemel span-stu voor een tent , in schyne, Euen als een voorhanghsel end gordyne.
Du solderst dyn kamers mit watern fyn, De wolcken maeck-stu tot den waghen dyn, End de winden die door de lucht stęrck vlieghen, Voeren dy op huer vlęrcken, in huer weghen. De winden die seer licht end dapper syn, Du makerst tot loopers end boden dyn. De viervlammen maeckstu end bereydst stille, Wt te richten dynen godlicken wille.
Du heefst daer oock, o Heer, d’ęrde ghegrondt End fyn ghesett op eenen vasten grond, Also dat sy nemmer beweeght kan wesen. Męr sal altyd volhęrden in huer wesen. Du heeftse mit den afgronde bedeckt, Als mit eenen kleede schoon wtghestreckt, End de waters ghinghen ouer de bęrghen, Also dat sy’t alles konden verbęrghen. Welcke, so du se bescheldest voortaen, Sy vlien, end sy konnen so niet bestaen, End van dyner stemm alle te ghelycken, Als van eenen donderslaghe sy wycken. End de bęrghen richtden sick alsdan op, End de dalen nederden hueren kop, Tot dat sy in die eyghen plaetse quamen. Die du ghegrondt heefst hen alle te samen. End du heefst den wateren fyn bestelt Een ondermęrck, end een mate ghestelt, So dat sy sick niet voorder konnen strecken, Op dat sy dat ęrdryck niet meer bedecken. De springkbornen maeckstu ten dale gaen,
Dats hueren loop tusschen de bęrghen han, Daer wt drincken alle dieren der ęrden,
De wild ezels daer wt oock ghedrenckt werden. De voghels des Hemels woonen daer by,
Die midden in de tacken singhen bly: Du begietst van bouen die hooghe bęrghen,
End door dyns węrcks vrucht werdt versaedt die ęrde Du doest wassen den vee hoy, ouer al,
End kruyders oock, ouer bęrgh ende dal, Die daer syn seer ghedienstigh tot den mensche, Bringhend wt der ęrde brood, t’synen wensche. Oock den wyn, die s’menschen herte vervrueght, End d’oly soet, die d’aenghesicht verhueght, End d’brood dat daer meest, onder alle dinghen, Des menschen her-te stęrckheyt kan aenbringhen. Dyn boomen, Heer, syn sat, oock die dyn hand (Naemlick Ceders) in Libano heeft gheplant, Daer de muskens te nestelen sick wennen, D’oyuaers maken oock huer huys op de dennen. <h>Du heefst oock die hooghe bęrghen bereydt Den herten, voor een toevlucht ouer breyd, Den conynen die daer seer dapper loopen, Oock de rotsen, daersy toe vlien mit hoopen, Du heefst de Maen ghemaect mit sulck bescheyd, Dat sy toone der tyden onderscheyd,
End de Sonn , als sy opstaet klaer te lichten, Weer schoon hueren nedergangk sonder swichten. Dan bringstu voort de nacht, door duysterheyt, Waerin alle woutdieren gaen in’t breyd,
Als Leeuwelpen, die na den roof vast brullen, Souckend huer spyß van God om sick te vullen. Wen nv de Son opgaet, vertrecken sy
In huer holen, daer sy berusten vry,
Auer de mensch gaet dan hén t’synen węrcke, Daerin hy blyft, tot den auond, mit snętcken. O Heer, hoe seer vele dyn węrcken syn
Die du all heefst door wysheyt ghemaeckt fyn. End hoe vol werdt d’ęrdrycke, ia in’t ronde, Dyner mildheyt, end ryckdommen beuonden. D’Meer is seer wyd mit visschen, on ghetal, End dieren, oock groot, end kleyn ouer al, Daer de schepen varen, daer oock syn vele Waluisschen die du ghmaect heefst daer te spelen. Dese all op dy wachten aen alle syd,
Op dat du hen spyß gheuest t’huerer tyd. So du hen gheefst, sy nemen’t wt ghenaden, So du dyn hand openst sy sick verladen. So du auer dyn aenghesicht verbęrghst, So werden sy gaer versaeght, end beureest. Su du hen neemst den gheest, ter stond sy stęruen. End keeren weer tot huer stof end verdęruen. So du dynen gheest senst daer komen voort Andre end vernieust der menschen aenschyn voort, D’heerlicheyt Gods die blyue t’allen tyden, End laet God in syn węrcken sick verblyden. Die Heer die doet daer beuen ouer breed, Dat ęrdryck gants, oock door syn aensien wreed. Ia hy doet de bęrghen, mit een aenroeren
Roocken, end oock beweghen end beroeren. Ick wil den Heer singhen myn leuen langk Mynen God sal ick stedes doen lofsangk, So hem daer sy aenghenaem myne rede, Ick sal my in God verhueghen mit vrede. Laet de sondaers wtgheroeyt werden gaer. De godloosen laet oock niet wesen daer, Nv, myn siel, loof den Heer van herten seere, Louet ghy oock alle ghelyck den Heere.