ONDERHANDELINGS

Voordat ek met my tweede aksienavorsingsprojek begin het, het ek gevoel dat dit net goeie etiket sal wees om my werk te bespreek en met die onderskeie deelnemers aan my emansipatoriese aksienavorsingsprojek daaroor te onderhandel. Volgens Wellman et al. (2005) is etiese gedrag asook die beginsels van eerlikheid en respek vir die regte van individue belangrik by navorsing. Dié outeurs stel dit ook verder dat deelnemers belangstelling in die navorsing kan verloor as hulle nie ingelig bly oor die vordering wat gemaak word nie. Ek kon dus ook nie daarop aanspraak maak dat ek die leerders bemagtig, as ek hulle nie vanaf die begin van die navorsingsproses betrokke gehou het nie.

Ek het dieselfde leerders in my tweede projek gebruik. Tydens ons eerste ontmoeting op 13 Augustus 2012 het ek aan hulle gevra hoe hulle die eerste projek ondervind het. Die meeste van die leerders het gesê:

- dat dit lekker was;

- dat hulle dit geniet het om te gesels oor die inligting wat vir hulle gegee is; - dat van die inligting baie interessant was; en

- dat hulle soos sielkundiges en dokters voel wat hulself ondersoek.

Ek was net besig om in die ritme van al die positiewe kommentaar te kom toe een van die leerders vra wanneer hulle ook navorsers gaan wees, want ek het gesê dat hulle ook navorsers sou wees gedurende die aksienavorsingsprojek. Ek het die leerder herinner aan die insette wat hulle alreeds gelewer het soos die aanbevelings wat hulle gemaak het têr-verbetering van die lesse. Ek het die klas weereens herinner daaraan dat hulle vry moet voel om enige tyd hul opinies oor die verloop van die lesse, of enige aspek verwant aan ons navorsingsprojek, met my te deel sodat ons dit gesamentlik verder kan bespreek.

Ek was verbaas oor die vraag, maar het ook onmiddellik onthou dat ek nie aan die einde van die eerste les die leerders fisies betrek het by ʼn refleksiesessie met betrekking tot die verloop van daardie les nie. Hulle was wel betrokke by die gestruktureerde fokusgroep-bespreking van 6 Augustus 2012 waar voorstelle ter verbetering van klaskamerpraktyk en die formaat van lesse gegee is. Die leerders het dus eintlik deelname aan die beplanning van die onderrigpraktyk gehad. Ek sou net tydens die verloop van die tweede aksienavorsingsprojek ʼn groter poging moes aanwend om leerders groter deelname aan al die fasette van ons aksienavorsingsproses te gee. Die kommentaar van die leerders, oor hul ervaring en betrokkenheid by die hele program, was vir my van deurslaggewende belang. Behalwe dat dit vir my as onderwyser-navorser ʼn duideliker aanduiding gegee het van wat die leerders wou hê, het dit ook bygedra tot ʼn skoon gewete by my as aksienavorser. As ʼn aksienavorser glo ek dat dit belangrik is om nie oppervlakkig te wees in jou benadering tot die navorsingsproses nie. ’n Mens moet ʼn meer kritiese aanslag demonstreer deur dieper te kyk na wat regtig die situasie is wat jy deur jou aksienavorsingsprojek strewe om te verbeter.

Nadat die leerders aangedui het dat hulle ook gereed was om voort te gaan met die hele proses, het ek aan hulle verduidelik wat van hulle as medenavorsers in die tweede aksienavorsingsprojek verwag word. Ek het oor sekere kommerwekkende aspekte met betrekking tot groepsdinamiek gesels en die advies wat die triangulator, met betrekking tot die verskuiwing van leerders en die vorming van ʼn nuwe groep, geïmplementeer. Soos met die eerste projek moes hulle bereid wees om ʼn onderhoud met my of een van die triangulators te voer.

Gedurende die eerste projek het ek nie die nodigheid gesien om met die ouers van my leerders te konsulteer nie, omdat ek van mening was dat my projek baie klein was en ek verder gedink het dat hulle die hele projek moontlik verkeerd kon interpreteer. Alhoewel ek alreeds aan die ouers ʼn brief gestuur het met betrekking tot die vervoerrëelings van sekere leerders wat op plase gebly het tesame met inligting oor die aksienavorsingsprojek het ek gevoel dat dit net eties korrek sou wees om met die ouers te vergader in verband met my navorsingsprojek met hulle kinders. Ek het die skoolhoof om toestemming tot so ʼn vergadering genader, en daarna voortgegaan deur kennisgewingsbriewe met betrekking tot die vergadering aan die betrokke leerders te gee. Die agenda van die vergadering was die onderstaande:

a) Verwelkoming

b) Voorstelling van die ouers c) Onderwys en die pad vorentoe d) Ons aksienavorsingsprojek e) Algemeen

f) Sluiting

Die vergadering is op Vrydag, 10 Augustus 2012 om 19:00 in die skool se houtwerklokaal gehou. Ek was egter teleurgesteld oor die bywoning omdat net agt van die ten minste 15 ouers opgedaag het. Die vergadering was nietemin die moeite werd omdat die ouers ook groot entoesiasme vir die projek waaraan hul kinders sou deelneem, getoon het. Tydens my inset oor hoe onderwys kan lyk met die benadering wat ek tans gebruik, het ek baie positiewe liggaamstaal by die ouers opgemerk. Die idee van ʼn meer leerdergesentreerde benadering tot onderrig het beslis hulle belangstelling gewek. Een ouer het genoem dat, as

dit die formaat is wat skoolgaan vir kinders kan aanneem, dan sal die leerders meer geneig wees om skoolgaan te geniet. ʼn Ander ouer het dit beaam deur ʼn voorbeeld van sy eie kind te noem wat sedert die vorige week opgeruimder voorgekom het. Nadat ek die ouers ingelig het dat die projek deel was van my studie, het hulle met volle oorgawe aan my hulle toestemming gegee om voort te gaan. Een ouer het ook gesê dat, as ek voel dat die projek tot voordeel van die leerders sal wees, dan moet ek daarmee voortgaan.

Hierdie vergadering het ʼn impak op my gehad. Ek het geraak gevoel deur die ouers se oorweldigende ondersteuning vir ons projek. Ek kon amper nie glo nie dat ek hulle aanvanklik nie by die projek wou betrek nie.

Uit my onderhandelinge was dit duidelik dat ek nou die steun van die ouers, onderwysers sowel as die leerders vir die voortsetting van my aksienavorsingsprojek gehad het. Om my by te staan in die waarneming tydens hierdie projek het ek weer dieselfde triangulators as vantevore gebruik.