Mythes, roddels en geruchten

Algemeen

Het MKZ-virus is expres naar Nederland gehaald. Waarom anders zou precies de Veluwe besmet zijn geraakt?

Iemand heeft vuile handen en houdt zijn mond. Er is nog steeds geen oorzaak voor de besmettingen in Friesland. De ganzen of Rendac zijn vergezocht, het virus kan zich alleen maar verspreiden door menselijke of dierlijke contacten. Ergens klopt er iets niet.

Bij het trekken van de driehoekgrenzen zijn soms hele vreemde kronkels getrokken. Zo is de lijn tussen Zwolle en Apeldoorn bijna recht, behalve daar waar de Kroondomeinen van de Koningin liggen, daar gaat de lijn er keurig omheen. En dat terwijl er vlakbij een verdacht bedrijf lag en de Kroondomeinen vol herten zitten!

Onder boeren in de toezichtgebieden en vrije gebieden gaan veel geruchten over de onmenselijke behandeling van boeren door de RVV en AID, maar de geruimde boeren die ik sprak waren over het algemeen heel tevreden over de AID’ers en RVV’ers die op hun boerderij waren (maar woest op de hoge piefen). Ik heb slechts een paar negatieve verhalen gehoord, maar vooral “wij hadden geluk met onze RVV’er”.

Een besmet bedrijf in de bocht van de IJssel: doodlopende weg, weinig contacten met andere mensen, toevallig toekomstig natuurgebied?

De pers

Een boerin vlakbij een van de eerste besmette bedrijven vertelde dat ze probeerde om de weg voor hun huis afgezet te krijgen, maar niemand wilde dat doen. De televisiewagens keerden voor haar huis en er werd naar binnen gefilmd. Op een gegeven moment deed ze de gordijnen dicht, en was dit meteen op de televisie te zien, met een dramatisch commentaar erbij.

De pers was altijd snel ter plekke. Soms zo snel dat de RVV en AID nog niet eens begonnen waren. Een cameraploeg vroeg daarom aan een van de aanwezige mensen of hij niet even zo’n wit pak aan kon doen, want anders gebeurde er zo weinig.

MKZ-besmetting!!! Een absurde situatie, overal doodse stilte, alle boerderijen hebben roodwitte linten voor het erf en de cameraploegen staan in een rij op de weg, nog geen 100 meter van het besmette bedrijf af.

Meningsuiting

Wat nog steeds steekt is dat ik niet bij de ruiming van mijn vee aanwezig mocht zijn. Ik moet wel zeggen dat ik mij niet stil gehouden heb. Maar wat wil je, als je niet bij het eigenlijke ruimingsgebied hoort en je gezond vee zomaar wordt vermoord, want zo zie ik het wel. Ik vroeg of ze wel wisten waar ze mee bezig waren en hoe ze dat konden doen. Mijn handen heb ik wel in mijn zakken gehouden, hoor.

Op dat moment moest ik me gewoon uiten en dat werd als bedreigend beschouwd. Daar gaat dan je vrijheid van meningsuiting. De politie werd gebeld en ik moest met ze in huis gaan zitten, onderwijl het geschreeuw van mijn beesten aanhoren. En dat was hard, normaalgesproken hoefden ze maar een kik te geven en ik stond in de stal om te kijken wat er aan de hand was. Daar ben ik nog steeds heel erg kwaad over, zo machteloos als je dan bent. Je hebt op eigen erf niets meer te zeggen. Het wordt je opgelegd en je hebt alles maar te slikken. Ze begrijpen toch wel dat het voor een boer een zwaar moment is, waar je door geraakt wordt, je hele leven wordt op de kop gezet. Dan kan je je toch niet stil houden? Nee, er waren geen mensen die met emotionele of kwade mensen om konden gaan, dus dan de politie er maar bij halen.

Schuldgevoel

Ik heb dat nu niet meer, maar de maanden na de ruiming heb ik vaak een schuldgevoel had. Zo van: “Had ik niet voor mijn vee moeten vechten?” Ik had dan het gevoel dat ik ze had verraden, ik heb ze nota bene zelf naar buiten gebracht. Die gevoelens heb ik ook geuit tegenover vrienden en familieleden, maar eigenlijk komt iedereen dan met hetzelfde antwoord: “Wat had je dan moeten doen?” En dat is ook zo je hebt niks in te brengen. Ik wilde het toen zo, omdat je ze tot het einde wilt volgen en kijken of het allemaal fatsoenlijk gebeurd, voor zover dat mogelijk is tenminste.

In Fryslân zijn de ruimingen over het algemeen rustig gelopen. Dat viel de uitvoerende mensen van de betrokken instanties ook op. De minister zelf heeft het ook gezegd: Of Friezen gezagsgetrouwer zijn? Dat weet ik niet, er spelen nog veel meer dingen mee. De MKZ kwam hier als een donderslag bij heldere hemel en de meeste bedrijven werden heel snel geruimd. Ik noem het wel de “overvaltechniek”, voordat je van de schok bekomen was, waren de taxateurs er en was je, voor je het wist, geënt. Je kreeg gewoon de tijd niet om tot je positieven te komen en de dingen op een rijtje te zetten. Je leefde echt in een roes. Een dag van tevoren, meestal ’s avonds, werd er gebeld dat de ruimingsploeg zou komen. Ja, wat kun je dan nog doen? Bovendien als je tegenstand zou hebben geboden, zou je zijn gekort, daar dreigden ze constant mee. Dat heeft als consequentie dat je wel met je bedrijf kan stoppen en ik wil wel boer blijven. Een andere keer gaat het wel anders, want je weet nu wat voor narigheid er achteraan komt als je meewerkt.

Door onduidelijkheid in angst

Een avond in het toezichtsgebied rond het ruimingsgebied Ee/Anjum. Op de weg langs het bedrijf is het ineens erg druk, terwijl er normaal bijna niemand langskomt en zeker ’s avonds niet. Er lijken vrachtwagens naar de buurman te rijden met veel licht erbij, alsof men schijnwerpers heeft. De politiewagens zijn ook duidelijk te zien. De boer besluit om er heen te gaan, natuurlijk ongerust, het zal toch geen nieuwe MKZ-besmetting zijn? Na de tweede constatering is er van alles mogelijk en de spanning onder de boeren is te snijden. Op dat moment zit men gewoon op een uitbraak te wachten, hoe lang kan het nog goed gaan? In eerste instantie wil hij er niet naar toe, maar de spanning en onzekerheid neemt steeds meer toe en hij besluit om er toch maar naar toe te gaan om te informeren wat er aan de hand is. De politieagenten zeggen dat hij er niets te zoeken heeft en hij wordt gemaand naar huis te gaan. Hij houdt nog aan, maar het humeur van de dienders wordt er niet beter op; wat men daar aan het doen is, zijn zijn zaken niet.

Terug op de boerderij in de onrust alleen maar gegroeid, men deed wel heel erg geheimzinnig. Van slapen komt die nacht niet veel, het zou immers wel eens kunnen doen blijken dat het bedrijf in een ruimingscirkel komt te liggen. De andere dag blijkt er echter niets ernstigs aan de hand te zijn, er is een container op de weg geplaatst als wegafzetting.

De volgende keer

Ik kan me nog steeds heel kwaad maken over de rol van de media, tijdens de MKZ-crisis. Wij zaten in het toezichtsgebied behoorlijk in de rats en volgden alles op teletekst, radio en tv. Wat je op tv vooral zag, waren huilende boeren, leed verkoopt, dat is duidelijk. Ik vind dat ze ook meer dieren hadden moeten laten zien. Laat de burger maar zien hoe de koeien achter de schuren worden neergeschoten en ineenzakken in plassen van bloed. Het was net of de burger het niet mocht zien. Maar hier in de buurt is men niet achterlijk en weet men gelukkig precies wat er gebeurd is, de volgende keer gaat het heel anders. De mensen hier, en dan bedoel ik niet alleen de boeren, laten het niet weer op deze manier gebeuren.

Weet je dat er boeren zijn die nu nog met de moeilijkheden zitten, omdat toegezegde gelden nog steeds niet zijn uitgekeerd? Er is kortgeleden nog over vergaderd. Dat is blijkbaar je dank als je meewerkt aan het hele circus. Daar kweek je als overheid onwil mee, de volgende keer krijgen ze het vee niet weer mee: “Der moatte earst sinten op it kleed komme, wolle der hjir wer kij fan it hiem gean”, zeggen veel boeren. (Er moet eerst worden betaald, voordat er hier weer koeien van het erf gaan.)

Veterinair risico

De AID-, RVV-mensen, de taxateurs die tijdens die hectische dagen op het bedrijf zijn geweest, kun je eigenlijk niets kwalijk nemen. Zij werden tenslotte ook maar gestuurd. De mensen van de ruimingsploegen, de chauffeurs, die hebben wat meegemaakt, hoor. We hebben ook gewoon met die mensen gepraat en dat was vaak heel emotioneel, ik heb mannen moeten troosten, terwijl je zou denken dat het net andersom zou zijn. Mijn koeien werden immers afgemaakt. Maar goed, het was voor niemand makkelijk, het werd van bovenaf opgelegd. Bij een collega hebben ze voor het ruimen gebeden en Psalm 23 gelezen, ik zal je vertellen, daar was geen kerel bij die het droog gehouden heeft.

Iedereen kon ook bij ons blijven eten, dat is hier heel gewoon. De taxateurs moesten ’s middags weer helemaal naar het zuiden en die kun je dan niet met een lege maag naar huis sturen.

Over de kortingen kan ik mij nog steeds heel erg kwaad maken. Wij hadden een stuk of vijf schapen van mijn vader bij het bedrijf staan, dat was makkelijk in verband met het aflammeren. Toen ze van het RVV langs kwamen, wilden ze die schapen allemaal bij elkaar op één lijst zetten, want dat scheelde de mannen heel wat papierwerk. Het was ook onverstelbaar, de berg papier die die mannen moesten invullen. En als die mensen dat dan graag zo willen, dan vonden wij het ook best, waarom moeilijk doen. Daar maakten we dus een grote fout en dat merkten we toen de AID langskwam. Er stonden schapen op de lijst die niet van mij waren en dus klopte de registratie niet. Ondertussen waren er ook lammetjes bijgekomen, dus nog meer onjuistheden. En dan kun je praten als brugman en uitleggen wat je wil, maar het helpt niets. Een AID-er zei letterlijk: “We hebben de opdracht gekregen om zo streng mogelijk te controleren.” Hadden we die RVV-ers de schapen van mijn vader nou toch maar apart op laten schrijven, dat soort dingen weet je niet van tevoren, je denkt dat die mannen er wel verstand van hebben. Maar ja, van de RVV wisten ze ook niet er zo streng naar werd gekeken.

Later kregen we dus het nieuws dat we 35% zouden worden gekort. Dat praat je wel zomaar over een ton en dat door een administratieve fout, waar je zelf niks aan kon doen. Dan denk je alleen nog maar: “Dit kan toch niet.” De reden dat je wordt gekort is dan omdat die schapen een veterinair risico vormen. Alsof je de schapen zou willen vervoeren, dat kon niet eens, er waren immers overal controles. Later is de korting teruggebracht naar 15% en werd er per soort gekeken, dus werd de korting alleen op de schapen toegepast. Wij procederen nog steeds, het gaat niet zozeer om het geld, als wel om het principe. Het is een grove dwaling, zo onrechtvaardig als wat. Een boer hier in de buurt hebben ze nog harder

aangepakt, die zit nog steeds tegen een boete van een halve ton aan te kijken. Twee koeien die allebei een oormerk misten. Koeien zijn wekelijks oormerken kwijt, dat is gewoon de realiteit. Ze hebben nota bene in elk oor één, verder hebben ze een halsband om met nummers waar schetsen van de koe bij horen en hier staat het oormerknummer ook nog op. Ook twee ontbrekende oorflappen wordt een veterinair risico genoemd. Laten we het eens hebben over veterinair risico. Bij een besmet bedrijf bleef kleding van de ruimers liggen, waar de katten in zaten te spelen en het afgemaakte, let wel besmette vee, werd door de RVV in lekke containers het hele gebied doorgereden. En dan noemen ze melkkoeien, die hun plaats op het afgesloten bedrijf hebben, een veterinair risico.

Dat vreet aan je, die onrechtvaardigheid, onverteerbaar. De overheid mag fouten maken, maar o wee als er bij ons een oormerk mist, dan krijg je een tienduizenden guldens boete. Absurde bedragen, je voelt je gewoon een misdadiger. Het is naschoppen, je krijgt de kortingen, nadat je de draad weer hebt opgepakt. Bovendien was er toegezegd dat het allemaal netjes afgehandeld zou worden. Vergeet ook niet dat er toezeggingen zijn gedaan door de minister, waar de koningin bij zat. Wij zijn met andere boeren naar het crisiscentrum in Stroe geweest om daar met de koningin te praten. Daar waren minister Brinkhorst en de ambtelijke top van het LNV, de RVV en de AID ook bij, dat gaf wel een wat gespannen sfeertje. De koningin was oprecht geïnteresseerd en we hebben ons verhaal goed kunnen doen. Naar aanleiding van onze vraag of het financieel allemaal fatsoenlijk zou worden afgerond, heeft de minister toen verzekerd dat dat zeker zou gebeuren. Maar daar is hij later dus op teruggekomen. Minister Brinkhorst heeft gelogen, is schijnheilig en naar mijn mening volledig incompetent.

Invloed op de plattelandssamenleving (gedicteerd door een boer)

Het is belangrijk dat er een beeld komt van de sociale schade die door de MKZ-crisis heeft gehad op de plattelandssamenleving. MKZ is een traumatische ervaring die boeren in een zodanig isolement heeft gezet, waardoor het wantrouwen van de omgeving wordt versterkt. Een collega-boer of loonwerker is een veterinair gevaar als hij in jouw stal komt. Dat is schadelijk voor de collegialiteit. Voor de nieuwe landbouw van de toekomst is coalitievorming met anderen buiten je bedrijf zeer belangrijk. Collega’s, loonwerkers, natuurbeschermers, toeristen en klanten van de boerderijwinkels, stagiaires of parttime- arbeiders geven zicht op de veranderende samenleving, maar als je om veterinaire redenen jezelf gaat afsluiten, jaag je jezelf op hogere kosten en heb je minder “opbrengst” uit de andere sociale contacten.

Sociale controle

De mensen kunnen hier goed met elkaar, men helpt elkaar nog. Je hebt hier op het platteland nog sociale controle en dat bedoel ik dan positief. Met zo’n crisis komt dat onder druk te staan, enerzijds brengt het mensen dichter bij elkaar, anderzijds... er hoeft maar dit te gebeuren en je doet onherstelbare schade en mensen kijken elkaar jaren scheef aan. Want mensen gaan elkaar meer in de gaten houden, bijvoorbeeld of iedereen wel serieus met het ontsmetten omgaat. Op een gegeven moment zijn heel veel boeren homeopathische middelen gaan gebruiken om toch maar iets te doen, maar ook met de gedachte van: stel dat ik het niet doe en mijn bedrijf raakt besmet, dan krijg je wel de zwarte piet toegespeeld. Nog een voorbeeldje: kind naar school gebracht, met nat haar, omdat het allemaal wat vlug, vlug moest die ochtend. De juf zegt iets van: gedoucht in verband met de MKZ, zeker? Een moeder ziet een ander kind van een boerderij staan met al weer droog haar en vraagt meteen aan de moeder of zij wel hebben gedoucht. De volgende dag staat dat kind wel met nat haar in de rij. Dan zit je dus wel op het randje vind ik en dan denk ik “Mensen pas op”, laat je niet

Dat vind ik een heel belangrijke boodschap; bedenk bij het bestrijden van zo’n crisis ook goed wat voor sociaal-maatschappelijke risico’s het met zich meebrengt voor een plattelandssamenleving.

Niet serieus genomen

Eind februari waren er een aantal van MKZ verdachte gevallen onder schapen in Engeland “De angst sloeg ons weer om het hart.” Meteen de grenzen dicht dachten wij, dat hebben we toch wel van vorig jaar geleerd. Maar hoe de Tweede Kamer, LTO en andere partijen ook aandrongen, de minister liet ze gewoon open. “Om paniek te vermijden.” Ja, moet je de grenzen mooi openlaten, worden we een stuk rustiger van. Hij had hier een kans om te laten zien dat hij het toch meent met de landbouw, maar het blijkt wel weer dat boeren gewoon niet serieus worden genomen door LNV.

Angst in toezichtgebied

Er hing zo’n enorme dreiging boven ons hoofd, ik werd er helemaal gek van. Hoe moest dat als het virus zich zou verspreiden en al mijn koeien weg moesten? Op een dag heb ik de knop omgezet en besloten dat als ze de boel kwamen ruimen, dat dat dan maar moest gebeuren. Ik had geen zin me gek te laten maken en in angst te leven, omdat een of andere idioot van bovenaf heeft beslist dat er geruimd moet worden. Maar ik kan je zeggen dat de meeste boeren dat niet konden en dat ze weken in angst hebben geleefd.

In âld-boer

Wy hawwe hiel wat meimakke yn ús libben, yn ‘e famylje en sa, mar ik bin der goed foar wei west, dat meist bêst witte. Ik hie sels nea tocht, dat it sa slim wêze soe, dy tongblierkrisis. – Wij hebben heel wat meegemaakt in ons leven, in de familie en zo, maar ik ben er zeer ontdaan door, dat mag je best weten. Ik had zelf nooit gedacht dat het zo erg zou zijn, die MKZ-crisis. – Het is nu dan wel de boerderij van mijn zoon, maar ik ga er nog regelmatig heen te melken. Vooral die gezonde beesten, daar kun je dan gewoon niet bij, dat wil je niet. Het was net of het weer oorlog was, versperringen op de weg, je moest zoveel mogelijk thuis blijven. Je had zelf geen stuur meer, het werd allemaal van bovenaf opgelegd. Net als het begin van de oorlog, “De Duitsers zijn al in Groningen”, dat was voor ons dan ver weg en je kon je het moeilijk voorstellen, maar het was erg en gaf een dreigend, hulpeloos gevoel, je moest het maar afwachten. Ja, wat gevoel betreft kwam het heel dicht bij het begin van de oorlog.

Aangeslagen

Vrienden en vriendinnen uit de stad belden ons op, om te horen hoe het ging. Ze weten bijna niets van het boerenbedrijf, maar ze kennen ons goed. Aan het einde van het gesprek zeiden ze: “Jullie zijn altijd zo positief ingesteld en altijd vrolijk, als jullie er al zo ontzettend aangeslagen zijn, hoe moet het dan wel niet met de andere boeren gesteld zijn.”

Afvallers

De meeste boeren hier zijn doorgegaan, maar ik denk dat er de komende jaren veel toch