| In Betondorp kent iedereen het geheim van de groenteman (en Willem Holleeder) –
Marcel van Roosmalen 28-03-15
Ik had dit medium en de Betondorpers verkeerd ingeschat. Ik hoorde ze in mijn omgeving nooit over verhalen van De Correspondent. Maar nog geen anderhalf uur na publicatie van mijn eerste stukje over Betondorp belde Spijker met de eis dat ‘die rotzooi’ van het internet moest worden ‘getrokken.' Mijn verhaal was gedeeld op de Facebookpagina van mevrouw Moes – levensmotto: ‘smile every day xxx’ -, die regelmatig berichten over het dorp plaatst, waarna het digitaal van hand tot hand ging.
Memo:
In the work of Marcel van Roosmalen I find a much more implicit form of irony. In this section there is an irony in his own assumptions about the people living in Betondorp and daily practice/reality. There is a clash between his assumption that the people in Betondorp probably wouldn’t be reading something presumably as intellectually challenging and elitist as De Correspondent. The main clue to this irony for me is ‘Mijn verhaal was gedeeld op de
Facebookpagina van mevrouw Moes – levensmotto: ‘smile every day xxx’.’ Adding the ‘motto’ of
miss Moes, seems to be aimed at sketching an image of miss Moes’ status / identity. Reading this, I get the impression Marcel van Roosmalen wants to depict her as being a little ‘simple’. On a different level van Roosmalen’s text is having an alienating effect. It seems as though he wants to discard of his or our presuppositions regarding people of certain social-cultural class.
Monique was onze wijkagent, een struise vrouw met rossig haar die ik iedere dag op haar mountainbike door de wijk zag fietsen. Ze had diepe indruk op me had gemaakt door de ijver waarmee ze belangstellenden bij de festiviteiten rondom '90 jaar Betondorp' vanwege ‘het gevaar’ weghield bij het springkussen. Ik had haar ook een keer geobserveerd toen ik haar in de speeltuin naast de ringweg rood-wit-blauwe vlaggetjes in hondendrollen zag prikken.
Memo:
There is a form of irony in the phrase ‘Ze had diepe indruk op me had gemaakt door de ijver
waarmee ze belangstellenden bij de festiviteiten rondom '90 jaar Betondorp' vanwege ‘het gevaar’ weghield bij het springkussen’. The words ‘een diepe indruk maken’ are associated with
doing something impressive. Something really excellent or something very special associated with a positive feeling. Something worth being remembered by. However, ‘de diepe indruk’ she made was by keeping everyone who wanted to get on the bouncy castle away from it because it was ‘dangerous’. In common culture, this would not be considered very impressive. I think
therefore that ‘de diepe indruk’ is meant ironical. Van Roosmalen does not mean to say the opposite of his literal saying; because she really did make an impression. But I doubt he meant it in the good and positive ways we often associate the words with.
Ik belde Spijker. Hij deed vriendelijk. Wel was het zo dat hij door ‘alle publicaties’ inmiddels gebukt over straat ging omdat hij ze door mijn publicatie van alle kanten ‘crimineel’ naar hem hoorde sissen - een ‘veels te zware betiteling.' Memo:
I feel there is some sense of irony through exaggeration going on here. Although it is unclear who the victim of this irony is in the first reading. Maybe, here, the author and the victim of the irony are the same person: Spijker. The irony is hinted at by the use of quotes by van Roosmalen to show how Spijker was exaggerating things. ‘Alle publicaties’ for example was an exaggeration because van Roosmalen had only published one article yet.
Hij wees naar ‘de rookkamer,' een hok achter glas waar twee speelautomaten stonden. Achter een van die automaten hing een donkere jongen.
'Gisteren vijfhonderd erin gegooid, vandaag al tweehonderdvijftig,' zei Jantje. 'Denk jij dat hij een baan heeft?'
Jean-Pierre: 'Misschien is-tie kindsoldaat geweest en is dat z’n pensioen, dat kan natuurlijk ook.'
Wie om die humor hard moest lachen was de oud-ambassadeur in Nigeria die, terwijl zijn vrouw lesgaf op de universiteit, iedere donderdag zelfgemaakte kippensoep kwam eten in De Avonden.
Memo:
Irony is in the clash of, on the one hand, the idea we have about ambassadors and the type of people they are and, on the other hand, the kind of humour this particular ambassador seems to laugh hard about. Ambassadors are commonly associated with diplomacy, tact and a sense of what is and isn’t politically correct. It is ironic that a former ambassador to an African country – where child soldiers are an actual problem – is laughing hard about a joke on the same topic.
Like the other case of irony by MvR, we see that he uses it almost to rid us of our assumptions about how people are. Alienating us from our presuppositions.
97
| Zo ziet de kloof tussen hoog- en laagopgeleid Betondorp eruit – Marcel van Roosmalen
11-04-15
Tussen de spaken van het wiel van mijn fiets, die ik tot ergernis van mevrouw Klapwijk soms niet in het schuurtje zet maar op de stoep voor het huis parkeer, waardoor zij er niet goed langs kan met haar looprek, was op een nacht een dikke tak gestoken. Een tak die met enig geweld, dat kan niet anders, van de eik uit de voortuin van de Surinamers aan het eind van de straat was getrokken. Ik zag er direct een aanslag op uw correspondent in, maar in café De Avonden zeiden ze me dat ik me niets moest inbeelden. Een echte Betondorper zou me ‘heus wel’ met een tak op de kop slaan als hij boos was. Bovendien was er die nacht in meerdere tuintjes een ravage aangericht.
Memo:
I find irony happening in the underscored sentence. ‘Heus wel’ is used in Dutch as a way of comforting. However, something strange is happening because the comforting ‘heus wel’ refers to ‘being hit on the head with a stick’, instead of on the (assumedly less aggressive) stick between the spokes of his bike. Again there is a clash of ideas/ideals. MvR shows how his ideas of what is normal seem to clash with what is normal in daily practice of the people from Betondorp. Again we see the alienating effects of MvR’s style.
In mijn hoofd was Jeroen van Schaick een vertegenwoordiger van de nieuwkomers. Nieuwkomers die hadden besloten dat Betondorp ‘een gezellig buurtje’ was, die de berichtgeving over ‘de oude garde’ al snel te stigmatiserend vonden en die het gevoel hadden te moeten spreken namens de oorspronkelijke bewoners omdat ‘die zichzelf niet kunnen verdedigen.'
Memo:
I think there is irony in the underlined part. There is a clash between how ‘Nieuwkomers’ apparently see themselves and how MvR sees them. The newcomers apparently feel they have to stick up for the original people of Betondorp, with regard to the stigmatizing images of them in the media, because they can’t do that themselves. However I get the impression that MvR actually thinks it is the newcomers who have the real stigma. It especially speaks from ‘die
zichzelf niet kunnen verdedigen.' Which he quoted from one of the newcomers to show, rather
than tell that the newcomers themselves are just as quick to judge and are in some sense even hypocritical.
| Zo herdenkt Betondorp – Marcel van Roosmalen 10-05-15
Intro: Afgelopen maandag werd in Betondorp een gedenksteen onthuld in herinnering aan in de Tweede Wereldoorlog weggevoerde Joodse Betondorpers. Opvallend genoeg woont tegenover het nieuwe monument iemand die zich de oorlog herinnert als 'de mooiste tijd van mijn leven.' Het werd een bijzondere bijeenkomst.
Memo:
There is irony in the contrast between the unveiling of a monument with the intended purpose of commemorating a period in history commonly known to have been terrible – WWII – and the fact that the man living across from that monument remembers it as the best time of his life. MvR shows a clash between what is ought to be and what is. [clash of norms / normative clash] irony is in the situation not in the saying.
Met trillende handen las hij het gedicht 'Ben-Ali Libi, de goochelaar' van Willem Wilmink voor. Het had net zo goed een ander gedicht kunnen zijn, want hij was in haast van huis vertrokken, maar ontroerend was het wel. Aangedaan door zijn eigen woorden zette hij na de voordracht een stapje naar achteren.
Joke: 'Mooi, dat was een treffend gedicht.' Memo:
The clash between on the one hand, the reciter himself saying ‘it could have been any other poem, because he left in a hurry’ (implying he didn’t put much thought in how fitting it would be) and on the other hand one of the municipality officials calling it a ‘striking’ poem (implying it was fitting as a means of comforting the reciter; “you did well” so to say.
In het grijze buurthuis deed de videorecorder van Stichting Almaarif het nog steeds niet, zodat we de beelden van onze Marokkaanse bevrijders niet konden zien.
'Kapot, jammer dan,' concludeerde een buurtbewoner die actief was in het repaircafé en enige tijd boven het apparaat had gehangen.
Er was bijna niemand die dat echt erg vond. Memo:
‘Kapot, jammer dan’, seems to be spoken airily. The ‘airy’ part comes from the use of the word ‘dan’. In Dutch you cannot possibly say ‘kapot, jammer dan’ and really feel truly, very sorry.
You can say ‘Kapot. Jammer!’ to express that you feel bad about something being broken. But with the addition of ‘dan’ this is annulled As though the one uttering the sentence was not really meaning what he literally said. This assumption of irony happening in the phrase of the
99 local resident, is later confirmed by Marcel van Roosmalen with: ‘Er was bijna niemand die dat
echt erg vond.’