Makkelijker gezegd dan gedaan?

Een van de belangrijkste manieren om om te gaan met verschillende standpunten, meningen of gevoelens binnen een romantische relatie, is communicatie. Ook bij verschillende dieetkeuzes is het belangrijk dat partners elkaar begrijpen en dat er duidelijkheid is over wat zij wel of niet eten en waarom. Dat communicatie essentieel is zullen de meesten van ons wel begrijpen, maar is het makkelijker gezegd dan gedaan, of makkelijker gedaan dan gezegd?

Goldsmith, Lindholm & Bute (2006) stellen dat het niet altijd even gemakkelijk is om de dieetkeuzes van je partner te bespreken. In hun onderzoek onderzochten zij de manieren waarop partners communiceren over het aanpassen naar een gezonder (of in dit geval een meer ethisch verantwoord) dieet. Het conflict hier is het volgende: terwijl de ene partner de ander probeert aan te moedigen om zijn of haar dieet te wijzigen, kan dit beledigend of pijnlijk overkomen. Dit is lastig, omdat partners elkaars persoonlijke identiteit proberen te beschermen en te respecteren en tegelijkertijd een harmonieuze verstandhouding proberen te behouden.

In de interviews kwam naar voren dat de partners elkaars dieetkeuze niet (meer) uitgebreid bespreken, of regels opstellen over wat er wel of niet in huis wordt gehaald. Veel deelnemers gaven aan dat het niet meer nodig is om te praten over de dieetkeuzes, omdat ze hieraan gewend zijn geraakt en de verschillende dieetkeuzes grotendeels accepteren van elkaar. Anna (24) vertelt dat het bespreken van elkaars dieetkeuzes niet meer zo nodig is als voorheen. Ze waardeert het dat Rowan bereid is om vaak vegetarische maaltijden met haar te delen en bekritiseert hem daarom minder om het vlees dat hij wél eet.

“… soms zegt Rowan ‘oh ik eet echt als een vegetariër’ en dan denk ik ‘nou dat valt allemaal reuze mee’ (lacht). Zeg maar zo, zeg maar niet dat we het daar dan nog over gaan hebben, want ik ben allang blij dat Rowan in de avond de hele tijd met mij mee doet en dat is echt super fijn [ja] en.. ik denk dat Rowan er ook oké mee is dat ik dus geen vlees eet, dus het is niet dat we daar dan nog iets over moeten bespreken ofzo, maar misschien ook omdat we al wat langer samen zijn, ik denk ook wel dat dit, misschien wel met de tijd verandert. Als we een jaar geleden hierover hadden gepraat was het wel anders geweest (…) ik denk dat Rowan toen veel vaker nog was van ‘oh zullen we dít nemen of zullen we dát nemen’ of zo, zeg maar iets meer zo en dat ik dan echt zo was van ‘nee want dat eet ik niet’ en dat dat nu heel erg geaccepteerd is en normaal is dat dat gewoon zo is..” (Anna, 24).

Ook Lisa (23) en Ravi (23) bespreken elkaars dieetkeuzes niet meer dagelijks. Ze hebben elkaars dieetkeuze geaccepteerd, bekritiseren elkaar niet en daarmee is het onderwerp afgesloten.

39 “… we praten er eigenlijk nooit echt over, het is gewoon een gewoonte geworden om geen vlees te eten, maar ik denk wel dat ie het gewoon- hij accepteert het sowieso, hij vindt het echt prima dat ik het niet eet en ik doe ook niet moeilijk (…) als hij vlees eet dan ga ik niet zeggen ‘gadverdamme’, weet je zo ben ik niet…” (Lisa, 23).

Een andere reden waarom verschillende dieetkeuzes niet meer uitvoerig worden besproken tussen twee partners kan zijn omdat het ongemakkelijk is om onderlinge verschillen te bespreken. In lijn met het werk van Piazza et al. (2015) en Greenebaum (2012) benadrukken ook Romo & Donovan- Kicken (2012) dat de communicatie tussen vegetariërs en omnivoren niet vanzelfsprekend harmonieus is. Dat vleeseters zich veroordeeld zouden kunnen voelen door vegetariërs en dat zij daardoor zichzelf moeten verdedigen tegenover het eten van vlees, speelt mee in de communicatiestrategieën die vegetariërs gebruiken om zonder conflict over hun dieetkeuzes te praten. Een van deze strategieën is het benadrukken van de persoonlijke motivatie voor het vegetarisme en niet teveel de nadruk te leggen op de algemene moraliteit van de dieetkeuze. Door teveel de moraliteit van vegetarisme te benadrukken, zou dat namelijk een oordeel impliceren naar iedereen die wél vlees eet. Praten over het aannemen van een vegetarisch dieet vanuit smaakvoorkeur, gezondheidsoverwegingen of opvoeding, zou volgens Romo & Donovan-Kicken minder snel worden opgevat als beledigend of oordelend naar anderen toe (2012, p. 414).

In het vorige hoofdstuk werd al benoemd dat de keuze voor een vegetarisch dieet vaak wordt gepresenteerd als een individuele keuze en nu zien we dat deze manier van presenteren een communicatieve strategie kan zijn om zonder conflict over verschillende dieetkeuzes te praten. Omdat het vegetarisme wordt gepresenteerd als een persoonlijke keuze, impliceert dit dat de dieetkeuzes van anderen ook als zodanig moeten worden ervaren en gerespecteerd dienen te worden. Dit leidt er dan toe dat er niet expliciet kritiek wordt geuit op de keuzes van een ander en dat er geen ‘commentaar’ wordt geleverd op het wel of niet eten van vlees. Ook al hebben deelnemers vaak een mening over het eetgedrag van anderen, benadrukken zij dat “anderen moeten doen wat ze willen”. Ook Caitlin (24) vindt het eigenlijk niet ‘oké’ dat mensen vlees eten, maar daar zal ze niets over zeggen, “want mensen moeten lekker zelf weten wat ze eten”.

“mijn keuze is verder gewoon heel erg persoonlijk gebleven en ik eh en andermans keuze om wel vlees te eten dat daar bemoei ik me vrij weinig mee en weet je in ideale, in een ideale wereld dan was iedereen vegetariër of veganist maar dat is gewoon niet het geval, maar ik denk wel dat dat ja dat dat gradueel aan het veranderen is [ja] en of nou iemand een afkeurende opmerking maak of niet, dus het komt nog wel.” (Aisha, 20).

40 Door de dieetkeuze te benadrukken als persoonlijke keuze en afstand te nemen van de keuzes van een ander, wordt er mogelijk conflict ontweken omdat mensen zich niet met elkaars keuzes bemoeien. Ondanks dat veel deelnemers wel degelijk een mening hebben over de dieetkeuze van hun partner, wordt er meer belang gehecht aan het respecteren van elkaars keuzes en wordt daar niet te expliciet kritiek op geleverd.