Interview 1: ervaringsdeskundige

I: Ja, nou die loopt dan in ieder geval. Ehm nou hoe we het in ieder geval nu zullen gaan doen, ik zal vooral de meeste vragen stellen en het gesprek een beetje leiden, en Evie die zal gewoon eh aanvullende vragen stellen eh als ze denkt dat dat nodig is en dan eh eh nou dan denk ik dat we er een goed gesprek van eh gaan maken

G: oké, prima

I: ehm heeft u nog vragen voordat we gaan beginnen?

G: Neehoor, nee I: Nee?

G: Het is tot zover wel duidelijk

I: Ja? Nou super! Ehm, nou dan wil ik eigenlijk beginnen met de vraag/vragen of u gewoon iets over uzelf kan vertellen; wie bent u en wat doet u als ervaringsdeskundige?

G: Ja, nou ja eh, ik zal maar beginnen een beetje met hoe ik eigenlijk in dat dakloze gebeuren terecht ben gekomen, eh, ik, eind 2014 verliep eh mijn relatie, die liep eigenlijk stuk toen besloot ik bij haar weg te gaan. Eh ik heb me toen niet direct ingeschreven en ben ik eigenlijk bij vrienden en bekenden gaan slapen met mijn moeder en met mijn zus maar ik was op dat moment, dat gebeurde in 2015, 14/2015 was ik al tien jaar diabeet, dus ik had al tien jaar lang insuline, maar doordat, het was toen in 2014, eind 2014, begin 2015 is er toen een nieuwe regeling gekomen, dat je eh, alleen een zorgverzekering kon krijgen aan de hand van een adres, een woonadres, ik betaalde ook gewoon altijd mijn, mijn zorgverzekering, was ook geen wanbetalingen of iets dergelijks, en op een gegeven moment eh, ik ging naar de apotheek om eigenlijk een nieuwe insuline te halen, en die die kreeg ik niet. En ik snapte het niet en ik zeg eh wat is er aan de hand dan en dat wilden ze niet direct zeggen en toen zeiden ze nou ja, eh, je bent toch niet meer verzekerd? Dus dan houdt het gewoon helemaal op. En toen ja was ik echt echt echt verbaasd er was ook helemaal niet geen verdere uitleg. Maar dan sta je daar in een volle apotheek,

I: Ja…

G: nou ja dat is natuurlijk heel vervelend, en ik woonde op dat moment, of ja woonde op dat moment eh, ik ik heb heel mijn jeugd in Maassluis gewoond en ik heb tien jaar in Limburg gewoond ik was eigenlijk net weer drie jaar terug ja dus heel veel mensen kennen je nog en dat was natuurlijk vol schaamte, ik denk van ja nou dat is gewoon een dorpje

I: ja

G: Ja dus ik ben weggegaan en ik dacht van hoe gaat dat dan verder eigenlijk maar ik had zoiets van naja, ik heb nog een aantal insuline spuiten en dan regel ik dat wel, dan komt dat wel. Maarja, toen bleek dus dat ik euh of dat wist ik wel dat ik natuurlijk niet stond ingeschreven en dat ik daardoor geen, geen zorgverzekering meer had, en hoe ging ik dat dan doen? was nog eventjes bijna drie maanden dat ik niet stond ingeschreven en ik denk van nou als ik geen

zorgverzekering heb, door schulden of iets dergelijks (ruis: .. want dan zul je ook andere problemen hebben), ik wist niet goed hoe ik dat moest gaan doen, ik denk ja ik kan me niet bij mijn zus of bij mijn moeder in laten schrijven, want stel je voor dat ik problemen zou hebben, dan wil ik niet dat zij met de problemen eh komen te zitten. Dus ja, dat ben ik eigenlijk gaan uitstellen, niet wetende dat als je geen insuline krijgt dat je daardoor ook psychisch gewoon steeds verder on, uit Ruis??... Ja het ging gewoon allemaal steeds moeilijker. Ik raakte mijn baan kwijt. Op dat moment verliep ook nog eens mijn identiteitskaart, én ik raakte mijn bankpas kwijt, het is net, het is net, het is echt, ja het is gewoon de wet van Murphy, het blijft maar zich gewoon opstapelen. En dan was van mij nog het geluk dat mijn nicht ook diabeet is dus ik haalde daar wel eens, wel eens een insuline spuit, maar(ja) dat vond ik ook steeds zwaarlijker (SIC) worden, dus dat deed ik op een gegeven moment ook niet meer. Ja en toen ben ik, heb ik van, even kijken, van maart tot juni, heb ik helemaal geen insuline meer gespoten. Ja dus toen had ik wel echt een probleem en ik weet nog dat ik op 21 juni dat ik naar bed ben gegaan, op 20 juni ben ik naar bed gegaan, en op 21 juni werd ik wakker en ik was die weken daarvoor écht, écht heel ziek, ik ik kon helemaal niks meer en héel veel braken en ik was gewoon helemaal zwak. En achteraf zei mijn zus ook, je had het ook altijd over, want mijn moeder woont op acht hoog van een flat dan, hoe het zou zijn als je hier naar beneden zou vallen, ik was daar heel bang voor, en dat je dan op het einde heel veel pijn zou hebben, en daar sprak ik schijnbaar alleen maar over en eh ik weet nog dat ik 21 juni naar bed ging, en ik ben achteraf zeggen ze hoor, ben ik in een hyperfocus geraakt en had ik alles heel netjes, ik sliep op dat moment bij mijn moeder, heb ik alles heel netjes opgeruimd, met, met mijn bed heel strak opgemaakt en eh heb ik een joggingbroek aangetrokken en ben ik naar buiten gegaan, en toen dacht ik van nouja als ik hier over de reling stap, dat weet ik nog wel, dan gaat het verkeerd, ben ik ietsjes naar eh de naar het midden van de flat gelopen en ben ik aan de reling gaan hangen en eh toen ben ik naar beneden gevallen, dus van acht hoog, ben ik op vier hoog op de reling gestuiterd en toen eh verder naar beneden en daar gingen mensen net op vakantie, dus die dachten dat er een vuilniszak naar beneden werd gegooid dus die keken en toen lag ik daar en hebben ze snel 112 eh ingeschakeld en toen is de trauma helikopter gekomen en bij mij was het toen zo’n erge toestand dat zou je niet verwachten/dat zij niet verwachtten, dat ik het zou overleven, dus ze hebben een ambulance laten komen en eh mij in die rit ja kwam ik ja eigenlijk weer bij. Ik heb heel de tijd met die broeder gesproken in de ambulance, blijkt hoor achteraf dat weet ik ook niet. Maar ze wilden weten wie ik was dan, en toen gaf ik alleen mijn BSN-nummer op, ook zoiets raar, raars eigenlijk. En in het ziekenhuis aankomende zei ik dat ik het heel warm had, toen zeiden ze ja dat kan helemaal niet, dat gaf ook het weer aan, ja het is gewoon ongelofelijk, toen kwamen ze erachter dat ik mijn luchtpijp gescheurd had, ja dus eigenlijk gelijk de operatie gestart, ja toen had ik eh bloed tussen mijn schedel en mijn hersenen, eh, twee klaplongen, mijn luchtpijp gescheurd, beide benen verbrijzeld, eh, meerdere ribben gebroken, ja ehm, heupkom afgebroken waardoor ik een slagaderlijke bloeding had, op dat moment wilde de chirurg, wilde eigenlijk mijn been amputeren, maar hij twijfelde dus hij heeft die andere chirurg erbij gehaald, dat, dat is mijn redding geweest, en die, hij heeft voor elkaar gekregen hebben ze mijn been eigenlijk eh niet geamputeerd, en hebben ze, even kijken hoor, mijn rechterbeen hebben ze toen ook gefixeerd, alleen tijdens de operatie, die heeft dertien uur geduurd, kwamen ze er halverwege erachter dat ik niet verzekerd was, dus toen hadden ze besloten om mijn linker been niet te fixeren en dan zodra ze dan, ze hebben me wel buiten levensgevaar gehaald, en de rest hebben ze heel goed gedaan, eh, dus ze me daarop aanspreken …. Later alsnog mocht ik verzekerd raken alsnog mijn been, mijn been fixeren. Eh ja, nogmaals ik had mijn luchtpijp gescheurd dus toen ik wakker werd lag ik helemaal vast en eh ik snapte toen

helemaal niet wat er aan de hand was en ik kon ook niet meer praten want ik kreeg een tracheastoma, dat is, dat is bijna niet te doen en ja ik begreep het gewoon niet, ik heb drie dagen op de intensive care gelegen en toen vertelden ze, zij me al heel rustig dat er wat problemen waren met mijn zorgverzekering, maar ze konden nog niet aangeven dat ik gewoon heel veel problemen zou krijgen als ik niet verzekerd zou zijn natuurlijk, want ze waren bang dat er dan teveel druk op mijn hersenen zou krijgen, en dat zou met die zorgen zou dat een gevaar worden. Maar in de tussentijd kwam mijn zus, en mijn oom en die kwamen natuurlijk wel eh naar het ziekenhuis, maar die deden té vrolijk naar mijn idee, ik snapte het ook niet.

Maarja zij mochten helemaal hun gevoelens niet uiten naar mij. Ja en tot dat het wat beter ging en toen zeiden ze dat ik niet verzekerd was en eh of ik nog meer problemen had, die had ik niet zei ik, of dat schreef ik op, en toen vroegen ze moeten we je baas dan inschakelen?

Weet je dat je een ongeluk hebt gehad, dat je voorlopig niet meer komt werken en, Toen durfde ik niet toe te geven dat ik eh dat ik op dat moment geen werk had, dus toen schreef ik op: nee ik neem wel een paar weken vrij en dan zal ik over een maandje ga ik wel weer werken. Niet wetende dat zij hadden gehoord dat ik nooit meer zou kunnen lopen en dat ik eh misschien nog wel veel meer blijvends er aan over zou houden, en zeker als ik niet verzekerd zou raken, want dan zouden ze me niet meer opereren. Toen eh, uiteindelijk hebben ze toen eh m’n eh mij en m’n oom en met mijn zus op eigen kracht alles geregeld toen ik in het ziekenhuis lag.

Dat het de kans geven om in twee weken verzekerd te raken en dan zouden ze me niet het ziekenhuis uitgooien maar als ik niet verzekerd zou raken dan zouden ze me als voorbeeld stellen en dan zou ik het ziekenhuis worden uitgezet en op dat moment ja ja nogmaals ik had ben toen dan 1 keer geopereerd dan de eerste keer uiteindelijk ben ik acht keer geopereerd en ja ik kon toen helemaal niks. Alleen de dag assistenten hadden metingen ingevuld en kwam de maatschappelijk werkster naar ons toe die vertelde ons dat ik niks buiten de zorgverzekering zijn gegooid en ik zou heel veel problemen hebben en ik zou ook geen andere zorgverzekeraar vinden dus we moesten zelf maar een oplossing bedenken. Nou ja ik lag zelf onder de morfine dus ik heb helemaal niet meegekregen hoeveel stress dat heeft gegeven maar me zus was net twee weken bevallen en die kon het helemaal niet weet je, die geen hartstikke, die kon de stress helemaal niet aan en zij woonde in een herenhuis en ze zei hij kan bij ons niet naar boven, het gaat allemaal niet en werd gestrest en nou mijn oom dacht nou ja hij is rechercheur, hij zei ik krijg je wel weer terug ik stond natuurlijk ook niet meer ingeschreven hij zei ik krijg je wel weer terug in het basis register en van daar uit kunnen we je dan weer opnieuw verzekeren en verder gaan als je geen schulden.

nou ja dat lukte niet. Ik stond ik had eerst tien jaar in Limburg gewoond ik ben toen drie jaar terug gekomen en gewoon al die tijd gewoon in Maassluis ingeschreven gestaan en alleen hebben ze mij na drie maanden hebben ze mij al buiten het PB gegooid en omdat ik naar het buitenland was en normaal gesproken kan je iemand dan wel terug halen nee ik bestond niet meer dus vanuit Maassluis werd je, werden we, werd hij dan naar Schiedam gestuurd en van Schiedam naar Rotterdam. Nee ik was niet meer ik was niet meer terug te halen dus ik kon niks en toen heb ik wel een probleem. Alleen toen is mijn zus is toen naar ik was eerst bij de verzekeringsmaatschappij X verzekerd ik noem het nu wel de verzekeringsmaatschappij X hoor maar dat moeten jullie niet meenemen ik wil niet ik wil geen blaim en shaming hebben maar verzekeringsmaatschappij X heeft mij buiten de zorgverzekering gegooid wat zij zeiden was dat het goed recht was alleen DSW die heeft hierover gezegd ja weet je we gaan gewoon

je dossier bekijken, mag je geen schulden hebben en dan kan je bij ons dan 6 weken op postbriefadres bij je zus laten verzekeren.

En dan kun je toch al die operaties kunnen dan gestart worden en we kijken wat we dan kunnen bereiken na ja dat is dus uiteindelijk wel gebeurd ik heb ben toen zodra zij groen licht geven in het ziekenhuis zijn ze gelijk de volgende dag gestart met de operaties en uiteindelijk dan acht keer geopereerd en nog moest steeds … In de tussentijd heeft het iets langer dan twee weken geduurd en hebben ze mijn been alleen maar in het gips gehad en daardoor is heel mn been vergroeid en de chirurg zegt nu letterlijk van ik heb jou kreupel moeten laten worden. Ja dat is toen die dat de eerste keer vertelde nou dus, ja ik moest ik echt naar lucht happen want dat is echt ongelooflijk dat je dat hoort eigenlijk en ook wat een verdriet pijn het voor de chirurg zelf was. Hij heeft een eed afgelegd en hij was nooit in zo’n situatie gebracht, had ook nooit verwacht dit ooit zou gebeuren en dat ie moest uitspreken dat het had niet gehoeven want als ik, als ze mij gewoon direct geopereerd of hadden ze mijn been ook gefixeerd dan had ik nu, dat is dan achteraf dan, een grote schuld gehad

Maar had ik altijd nog kunnen werken en ik was lasser van beroep dus dat gaat gewoon niet meer. Uh en zeker niet toen ik het ziekenhuis uitkwam want toen had ik, ik heb hier nog naast me staat nog een rolstoel die gebruik ik gelukkig bijna al niet meer maar. En de vooruitzichten waren niet goed. Ten eerste al ik zou vanuit het ziekenhuis normaal gesproken naar Rijndam zijn gegaan om te revalideren. Maar Rijndam zei van mij je was van tevoren niet verzekerd en je hebt op dit moment geen woning dan gaan we jou niet helpen verder met revalidatie want ze waren gewoon bang van van natuurlijk dat je daar, ja daar te lang komt te zitten omdat je ook geen woning hebt. Ja dus uiteindelijk, ben ik was er nergens eigenlijk plek dus ben ik in Havenzicht terecht gekomen en ja dat kende ik helemaal niet weet je ik had wel eens van het Leger des Heils gehoord, maar ik kende dat niet. Ik bedoel uh ik wist, de eerste keer toen we daar aankwamen en we hadden de verplegers die waren echt met tranen in het gezicht toen ik uit het EMC weg moest toen daar naar toe. Ja dat was verschrikkelijk.

Het is één keer fout gegaan en dat was op de eerste dag dan waren er echt heel veel dronken mensen en op mn kamer was het niet klaar, ja er stond geen rolstoel en alles ging verkeerd en ik denk van nou ja wat is dit en mn zus die werd na 20 minuten weggestuurd en toen zat ik daar alleen tussen alleen en toen dacht tussen die mensen die alleen maar aan de drugs en aan de alcohol en die er zelf voor hebben gekozen om in dat wereldje te zitten. Zo voelde dat ook echt en zo ben ik er ook in de eerste twee weken heb ik er ook constant zo in gestaan.

Ik kon ook niet meer opstaan, ik lag alleen maar op bed, ik kon helemaal niets en mensen probeerden ook contact te maken maar ik stuurde iedereen weg. Nou ja tot een verpleger zei van je moet veranderen, jij zal nooit meer kunnen lopen dus je hebt hulp in je leven nodig. dus je bent een heel ander iemand dan dat jij je nu probeert voor te doen en dat heeft mijn uiteindelijk dan de knop omgedraaid. Toen ben ik wel gaan inzien dat die mensen die wilde me gewoon die wilde gewoon voor mij zijn dus. Ik ben daar nooit bestolen. Ze hebben nog nooit iets verkeerds meegemaakt en ze hebben me altijd geholpen juist.

In het begin was het echt om iets te drinken te halen of iets als ik iets nodig had een boekje of iets dergelijks. Ja dat ging heel goed en dat zag ik ook wel ook wel. En ik werd ook gewaarschuwd als ik me ergens mijn telefoon liet liggen van haal hem weg weet je als als het ware mensen het zien dan ben je hem kwijt of weet je geef nooit iemand geld of wat dan ook en dat is altijd wel goed gegaan. En al doende ben ik eigenlijk steeds meer mensen zonder

dat ik het in de gaten had daar gaan helpen ook want er zijn best wel veel mensen overleden en daar heel veel mensen hebben helemaal niemand. Dus dan ben je eigenlijk een beetje het laatste wat zij dan hebben en zij zagen mij dikwijls voor de rest helemaal geen geen geen zo um ik heb ook geen verslaving of iets dergelijks, of ik had ook geen andere achtergronden dat vonden zij heel fijn want dus eindelijk iemand weet je wel die uit een normale beschaving komt en dan ook tussen hun terecht komt en uh hun ook gewoon als normaal beschouwt maar ik kon ook niet anders want ik was de enige daar en met mensen met wie je zit dan kan ik dan niet heel anders en nog steeds met een boogje om hen heen rollen bij wijze van spreken en dan hoefde ook niet want het ging ook goed.

Maar op een gegeven moment zeiden verplegers van jij moet iets in de hulpverlening gaan

Maar op een gegeven moment zeiden verplegers van jij moet iets in de hulpverlening gaan