Sinds de publicatie van Korsmeyers Making Sense of Taste heeft het debat over voedsel als kunst een
vlucht genomen, met name binnen verschillende Angelsaksische universiteiten en in het publieke domein. Vaak wordt gesteld dat de artistieke waarde van voedsel is gebaseerd op verkeerde aannames. Maar er zijn ook positieve antwoorden geformuleerd op de vraag ‘kan voedsel een medium voor kunst zijn?’. Twee, meer hedendaagse, bijdragen aan dit debat vinden we in het boek
Food & Philosophy, Eat, Think, and Be Merry, onder redactie van Fritz Allhoff en Dave Monroe uit
2007. In dit boek wordt het brede spectrum behandeld van mogelijke filosofische vragen over voedsel. Naast artikelen over de ethiek van het eten, voedselcultuur en epistemologie, wordt ook onderzocht hoe voedsel zich verhoudt ten opzichte van esthetica en kunst.
Een van de teksten in dit boek die handelt over de verhouding tussen voedsel en kunst, is
een tekst van Kevin W. Sweeney: Can a Soup Be Beautiful? The Rise of Gastronomy and the Aesthetics of
Food. Sweeney onderzoekt welke argumenten kunnen worden ingebracht tegen de stelling van
Hegel en zijn tijdsgenoten dat voedsel schoonheid en diepgang mist, omdat het verbonden is aan de noodzaak om te eten om in leven te blijven (117). Hij formuleert zijn tegenargument langs twee
lijnen, met als startpunt de 19e eeuw.
Enerzijds veranderde in de 19e eeuw in de sociale praktijk van presentatie en consumptie
van voedsel in restaurants, waardoor voedsel gelijk werd behandeld als andere esthetische objecten (Sweeney 119). Hieraan gekoppeld ontstond een nieuwe culturele uiting, de gastronomie (zie hoofdstuk één). De Franse dichter Joseph Berchoux muntte deze benaming in 1801, waarna de nieuwe culinaire mode van delicaat voedsel dat genoten werd in etablissementen buiten het woonhuis snel aan populariteit won onder de intellectuele elite (Sweeney 123).
Tegelijkertijd ontstond er een filosofie die zich afzette tegen het strenge rationalisme van
56
Brillat-Savarin, lid van die intellectuele elite, nam het op tegen de stelling van Kant dat er niet zoiets kan bestaan als een esthetische smaak (zie ook hoofdstuk één). Hij ontwikkelde een model van smaakervaring dat diametraal ingaat tegen Kant en zijn tijdsgenoten en stelt dat voedsel wel een
esthetische ervaring op kan leveren: een transcendentale gastronomie. Hoewel Brillat-Savarin nergens in
zijn tekst direct verwijst naar Kant, blijft Kant – vanwege het gebruik van de term transcendent – wel het grote spook op de achtergrond.
Het model dat Brillat-Savarin beschrijft voor een smaakervaring van eten, verheft ‘met Smaak eten’ tot een reflectieve esthetische ervaring gebaseerd op waarneming van het smaakzintuig. Juist het tijdelijke aspect van het eten nodigt uit tot meer dan een onmiddellijke reactie van de zintuigen: het nodigt uit tot een reflectieve houding ten opzichte van een complexe ervaring (Sweeney 124). Voedsel proeven terwijl je het eet is een complexe ervaring, omdat je in aanraking komt met een grote variatie aan smaken en texturen die je waarneemt op verschillende momenten in het proces van proeven, eten, inslikken en verteren. Daarbij speelt niet alleen je mond een rol, maar ook je reukvermogen (Sweeney 124). Met dank aan onze neus zijn we in staat om smaken waar te nemen buiten de vier smaken die je waarneemt met behulp van je tong: zout, zuur, zoet en bitter. Tegenwoordig voegen we daar pittig, een irritatie van je keel, umami, smaakervaring van eiwitten, en vet aan toe (KNO). Brillant-Savarin maakt geen onderscheid tussen geur en smaak, waardoor de hoeveelheid aan smaken die je kunt ‘proeven’ oneindig is (Sweeney 124).
De veelheid aan smaakervaringen maakt dat het waarnemen daarvan complex is en veel verder gaat dan bijvoorbeeld simpelweg te stellen dat een gerecht erg zout smaakt en daardoor onaangenaam. Om dit kracht bij te zetten verdeelt Brillat-Savarin de tijdelijke handeling van het inslikken op in drie fases met elk een eigen set aan zintuiglijke kwaliteiten: direct, compleet en
reflexieve sensatie. In de The Physiology of Taste beschrijft Brillat-Savarin dit als volgt:
The direct sensation is the first one felt, produced from the immediate operations of the organs of the mouth, while the body under consideration is still on the forepart of the tongue. The complete sensation is the one made up of this first perception plus the impression which arises when the food leaves its original position, passes to the back of the mouth, and attacks the whole organ with its taste and its aroma. Finally, the reflective sensation is the opinion which one’s spirit forms from the impressions which have been transmitted to it by the mouth. (Brillat-Savarin 40)
57
Brillat-Savarin17 illustreert dit aan de hand van een voorbeeld van een man die een perzik eet. Eerst
is hij aangenaam verrast door de geur van de perzik. Hij steekt een stukje in zijn mond en geniet de sensatie van een zurige frisheid die hem uitnodigt om nog een hap te nemen. Pas op het moment van inslikken, wanneer het stukje perzik langs het neuskanaal komt, komt het volledige aroma tot zijn recht. Nadat de perzik is ingeslikt, komt de reflectie: ‘dat was echt heel erg lekker’ (Brillat- Savarin 40).
Deze drie fases samen zorgen voor een impressie van wat men eet en proeft. Daarbij komen zowel structuren, als smaken en aroma’s aan bod, ten einde het door te slikken en te verteren. Wie te gulzig eet, kent ook de ervaring dat je slokdarm pijn gaat doen omdat hij te vol zit. Ook die sensatie maakt volgens Brillat-Savarin onderdeel uit van het esthetische waarnemen van voedsel (Sweeney 124). De volledige ervaring van het eten is volgens Brillat-Savarin een opeenvolgende ervaring die zich gaandeweg ontwikkelt tot een moment van reflectie, waarbij het hele proces aan bod komt. Je moet zelfs meerdere keren opnieuw proeven om tot een oordeel te komen (Sweeney 126).
Hoewel Brillat-Savarin hiermee ingaat tegen de ideeën van Kant, en ook geen volledige Kantiaanse psychologie aanhoudt, deelt hij wel één overeenkomst met zijn opponent: de waarneming van voedsel is gemeenschappelijk voor alle mensen, die eenzelfde fysiologie van voeding delen. Ook de ontwikkeling van een esthetische Smaak van smaak is een leerproces, je moet aandacht geven aan wat je eet om die smaak te kunnen ontwikkelen. Iedereen heeft weliswaar zijn eigen voorkeuren, de één houdt van chocoladetaart, de ander niet, maar Brillat-Savarin leert ons dat dit meer is dan een hedonistische reactie (Sweeney 127). Proeven is bovenal een complexe smaakervaring die het waard is om reflexief te worden genoten.
Sweeney wijst erop dat de transcendentale gastronomie van Brillat-Savarin ons ook in staat
stelt om stilistisch en expressief van elkaar te onderscheiden kookstijlen van chef-koks te herkennen, als ook regionale keukens van elkaar te onderscheiden en zelfs de geschiedenis van een gerecht. Als voorbeeld neemt hij de Creoolse keuken uit New Orleans, waarin zowel de hedendaagse invloeden als haar Franse, Spaanse, Afrikaanse en Inheems Amerikaanse invloeden te proeven zijn. Een getrainde eter haalt er zo de smaken van tijm, ui, knoflook, tomaat en piment uit. Gemeenschappelijk bieden die smaken een blik op de historie van een keuken en maakt het eten van een gerecht een gelaagde, zelfs diepgaande, ervaring (Sweeney 126). Het is zo bezien dus niet gek dat Roland Barthes naar aanleiding van Brillat-Savarin een semiotiek van voedsel ontwikkelde, zoals ik in het eerste hoofdstuk beschreef.
58
Dit is precies ook waarom Brillat-Savarin van invloed is geweest in de 20ste -eeuw. Door
voedsel en de waarneming van het eten te ontdoen van haar noodzakelijke functie en hedonistische status plaveide hij de weg naar een theoretische waardering van voedsel. Niet alleen als tekensystemen of symboolsysteem, maar vooral als esthetische ervaring. Als een smaakervaring reflexief en esthetisch kan zijn, kan voedsel dan ook kunst zijn?