Dit siet op de schriftelijke beloften die wy malkand'ren gedaē hebbē/voor die geen die eerst quam te trouwē. Soo raken wy met eeren aen den Rinssen*
Soo gaen de oude Lieden weer verkinssen, Die na u Bruylofts-bed niet beter aen kan staen, Als dat, dat herd gelach end met een kinder-traen.
Havendo detto alla mi' Agnola, in presentia di su' Madre, se la foße
mi moglie, che le si verrebbono presto le cinne, non risicandomi di dir'
solamente se dormisse con me, e quello che si passó tra noi travandola
sola in casa, & havēdo risposto alla sua presontione.
S I E T of ik met mijn Engeltjen mach jokken, Siet wat sy uyt mijn woorden heeft getrokken,
Terwijl ik hare min geef fleem of sachte veeg, En seg, was sy mijn Vrou dat sy haest borsjes kreeg. Sy gaet daer op een geklijk insicht maken:
Maer neen, mijn Kind, dat anker niet te raken, Dat heeft een ander ree, dat spoelden noyt van tou, 'tEn zy de weereld gansch in duygen vallen wou. Dat wierp ik in een hert dat 'tmijn beleenden,
Eer men het schier van 's Voedsters boesem speenden, Eer dat het wist wat trou of min te seggen had, En waer men neemt en geeft, en vat en werd gevat. Ey, Engeltjen, laet die Kasteelen varen,
Houd vry u grond, ik sal mijn timmer sparen,
Neen neen, mijn soete Schaep, neen ik weet nergens van: Vaert wel, blijft die gy zijt, ik ben de selve Man.
Sy houd my vast, ik moet weer neer gaen sitten, Sy gaet mijn weder met een kus verhitten;
'kBeloof haer, duert haer siekt, dat 'theelen van haer pijn Ook in haers Moeders borst selfs onbekent sal zijn; Dat wy dees korte daegjes sullen slijten
Met stadig graeg en grager aen te bijten, En dat ik my ontwer van alle buyten-min,
En al mijn winter-brand breng t'haerder schuren in. Ik seg haer voort dat een gestole slokje
Veel beter smaekt als een gegeve brokje,
Ik val haer aen de mond, ik voel haer min ontbloot, Sy geeft my kus op kus, ik krijg haer op mijn schoot, Ik wil aen't vlees, ik vloek ons lange vasten,
'kRaek onder slip, 'kga haer de pols eens tasten; Daer koomt een ouwe Hex en haelt een kooltje vyer, En stoort ons hete vlam, en scheurt mijn boesem schier, En staet en praet met dien vervloekten kever,
Die ik wensch by den alder-droogsten wever, Die niet een druppel dranx in sijne kan en vand, En niet een kruymel broods voor sijn verroesten tand.
Ik sta en kijk vol vyers en sonder leven, Gelijk een Boer die't troef-spel heeft vergeven,
Mijn Engeltjen seyt my met toegewmpe soen, Pas ik maer daghlijx op, datik't wel voort sal doen, 'kVertrek, en seg de duvel moet haer schenden Die droeve Hex, die hy hier dee belenden,
Want had dien duvels-kop ons vlammen niet gestoort, Het mosje was aen't spit, het Meysje was geboort.
Del molto Eccellente S
re. G.C. Medico dello Spedale di S. Spirito. ubi
Luctus & ultrices posuere cubilia curae, Pallentesque habitant morbi,
tristisque senectus. et dove si portono tutti li bastardi di Roma.
DAT kranken-hok dat scham'len ramp wil stillen, En de bestruyfde Roomse Hoere-billen
Tot wissen toevlucht dient, maer weer wat grooter spijt! Geen minne-siekt genas, geen kelder-koorts en lijd, Dat slimme Gast-huys, dat een sieken bengel
Veel liever huyst als eenen schoonen Engel, Die met gesonde le'en hieu stadig in het werk De beste Bou-lien van de rechte Moeder-kerk; Daer vind ons Vrind syn vryen geest verbonden, En in een willig ballingschap versonden,
Daer gaet hy door de baen, en teykent hier sijn kaets, Daer staet hy voor het bed, maer 'thert is by de maets, Daer moet hy, 'tgeen hy niet en soekt, gaen vissen, En 'tgeen hy soekt met droevig wesen missen,
Een kluchjen by de wijn, een praetjen in de rook, Een dagjen by een vrind, een nachjen by de kook.
Wat sal ik seggen? 'kgun hem 'tkokke-drillen,
Dat bed-geweef, die oeffening van billen, Die kl.. te-kitteling, die onbegrepe kracht
Waer door een hups Gesel soo sacht werd uyt-gelacht; En dat hy haest in't midden van sijn vrinden
Met onbesorgde hand een fles mag vinden, En lichten van den huyg, en dat hy vet en glad Sta op sijn vrye voet, ver van dat vuyle gat,
Dat, soo't door ongegronde Gods-diensts vlagen
Van Godes geest den hoogen naem ging dragen,
Dat't op de selve voet, een ander aen de ploeg,
Den naem van sijn versoek en niet de daet en droeg.
Havendo ricevuta una lettera di mi' Sarella la Signora Amar. di Cl.,
laquale portava terribil' nova d' Amarilli, in su'l fine d' Ottobre 1648.
IK ga 'tnieus-gierig oog na Holland senden, Om over Merwens palen te belenden
Aen't klare water van mijns mins bewuste Dong,
Daer 'thert mijn hert verleyd da' 'kvong en niet en vong. De kou die naekt, ik sie de schoorsteen rooken,
Maer met een vremden winter-brand bestoken, Terwijl men sig bedriegt met mijn uytheemse vorst, En meent dat ik geen eygen heerd meer naken dorst; Terwijl men my soo ongevoelig schildert
En soo van allen vrinden-trek verwildert, En soo verbastert, en soo omgekeert van sin, Dat ik vergeten sou mijn kostelijke min, Die my soo ver in ballingschap versonden Tot 'tknagend kanker van mijn diepe wonden
Verlichting soeken dee hier aen des Tybers kant, Die ik soo seer beroerd als mijne wonden vand.
Ah! schoone Vrou, 'tkan aen mijn kust niet vloten Dat gy soud door een dwaes-licht gaen verstooten Dat baken dat soo lang aen uwen oever stond, En noyt waer dat ik voer sig sonder brand en vond.
Dat ik noch hoop soo helder te doen lichten, Dat gy sult sien de donkere gesichten
Van mijne haters gansch geswollen in haer schand,
Door 'tonverdraechlijk licht van sijnen schoonen brand.
Ik hoop gy sult noch mijn verwinning kroonen, En somtijts met een aerdig lonkjen thoonen,
En seggen dat's van't volk dat op u kusten waer, Nu kruypt het in sijn schelp, nu duykt het onder 'thaer:
Dan sal den blixem van mijn bitse dichten
Voor eewig haren plompen hoogmoed slichten, Dan sal ik steets vervoerd door ongemeene vlucht Al ons vergode min gaen heffen in de lucht.
Havendo visto al pardon di S. Gregorio miliara di donne nel mese di
Novemb. 1648. A quelle Donne.
WAT meugt gy aerdig goet gedurig loopen Om vrind of maeg uyt 'tVegevyer te koopen, Dewijl gy ons gestaeg trekt na den geylen schoot, Daer gy tot ons behou het Vegevyer ontbloot. 'tVervallen rak van haer verdwene leden En rees noyt weder op door prevel-beeden;
Keert u tot onse le'en die gy soo rap en kloek
Ook sonder Kerk-gesmeek doet springen uyt de broek. Sy konnen maer eens uyt haer pijnen raken,
Wie weet wanneer? dat sijn verhole saken;
Maer soo gy onse le'en steets 'tVegevyer wild bien, Kan ons verrysenis wel alle daeg geschien; Voor haer is druk, voor ons is vreugd beschoren, Wy soeken selfs in't Vegevyer te smoren,
Sy werden daer met stadig tand-gekners gekeerd, Wy met genucht gekust, gekuyst, en af-gesmeerd. Neemt, dat sy daer op de galey geraken,
Of diergelijke ballingschappen smaken,
Veel vremder als men dacht, in den gestookten poel, Die hier van ons beheerst verheugt al ons gevoel. Soo wierd haer ziel alleen ter tucht versonden, Dewijl haer lichaem hier noch werd gevonden;
Maer in u tucht-galey raekt t'samen lijf en ziel Met vreugden aen den riem, met lachen door de kiel? Sy gaen onwillig, wy met volle seylen,
Maer kunnen geen van bey de tuchting peylen, Sy van haer diepe smert en ongemete wee, Wy van den vlot-grond van u Middellandse zee. Sy konnen u gebeden niet beloonen
Met 'tsachte duym-kruyd van gemunte kroonen, Wy loonen selfs den brand en 'twoelen van u hel, Al stroopt gy ons den neus, al spand gy ons het vel. Wilt dan u ongerusten geest bedaren,
Laet preveling voor kreveling gaen varen, En houd u Vegevyer soo besig en besprengt, Dat gy noyt om het ander Vegevyer en denkt; En om die verre martelaers haer tuchten,
Die niet en weten van ons droeve suchten,
Die 'twater-vat niet helpt dat hier den tempel wijd, Noch 'tander daer u soeten schoot om werd gevrijd. Gaet voort u sachte rose-kranskens strijken
Op't Autaer van ons levende relijken, Dat om te wesen tot mirakelen beroerd
Wil dat g'u kranskens aen ons Pater-nosters snoerd. Soo komen wy gedurig in u feesten,
En laten dees' voor droeve Klooster-geesten, Soo werd u Moeder-kerk het heele jaer geciert, En u Vigieljen meer als dese feest geviert.