geheeten, als den eersten die over-leden was.
MYN Rijm-gespan en Wagen is aen't hollen, Als ik van ver de klare Wieg sie rollen,
Met 'tvleyend morgen-rood en krieken aen-gedaen Van uwen tweeden Adriaen:
Als ik gerust' en nieuwe Bijl-trawanten Sie op u drempel planten,
Hoewel dat erf-goed, nu voor weynig tijds vervreemt, Een ander Heer en Meester neemt.
Siet hoe u bloed in dese borst gaet woelen, En wat een vreugd dees Rose-scheut doet voelen, Met ongeboren glans, en grooten naem belaen
Van uwen tweeden Adriaen:
Siet hoe ik struykel, siet my suyssebollen, Als ik sijn Wieg sie rollen,
'kLoop uyt het spoor, 'k raek buyten Dichts gebied, Met dit mijn ongeregeld Lied.
Ik leg den Tyber daer sijn modder-goten, Den grooten Adriaen sijn Graf bestooten, Dat daer noch eens tnieusgierig oog sal staen
Van uwen tweeden Adriaen: Ik sie noch metter tijdt sijn witte Rosen,
Door Roomse vlammen blosen,
Eer sijn gedeelt gesternt sijn weder-helft in't Land Of by de Go'en een beter vand.
Op een seeker Boek in Holland uyt-gekomen in't jaer 1647. aen de
Heer N.H. te Padua zijnde.
DIEN grooten Ezels-weurp en staet haer niet te lijden, Die eenigsins te recht 'tgevleugeld ros beschrijden. Met goede naem en daed, en onbeslaefde ziel; Die ook een Lely-Vorst selfs voor een Buffel hiel, En onverbloemd te boek voor erf-goed heeft gesteldt, Soo sijn verbasterd hert na leege lusten heldt.
Ik voel yet vremds in mijn onsteken boesem woelen, Als ik't verblikt gesicht het schittrend Dicht laet voelen,
Dat door sijn hooge konst en goddelijke kracht, Hier aen den Tyber het vervalle Troyen bracht, Na desen leest geschoent, ja dese sneeu bemorst, 'tIs als een Crocodil in Merwens vloed gevorst.
'tIs als een swaer vergif uyt thijm en roos gesogen, 'tIs als een Poel-snip aen een Arends nest gevlogen,
'tIs als een spit met gulden hegt en pluysse schee, 'tIs als een swarsel-kraempjen op een peerle-ree, 'tIs als een lam pinzeel met elpen-beene lijst, 'En als een Basterd, die een onrecht Taetje wijst.
'tIs als een Teekening, die, niet om voort te komen, Maer tot haers drexbewijs, is uyt het best genomen,
Dat immer Iul' Romeyn of Rafel heeft gedaen, 'tIs een Rijswijker Boer met hof-gewaed belaen, Op een onteert thonneel. 'tIs op een vuyle stil Een gruwlijk apen-gat, by eenen schoonen bil.
'tIs als een Rimpel-besby Amaril haer wangen, 'tIs als een Kerk-uylin een vinke-net gevangen,
'tIs by den boesem van mijn lieste Ziel-vrindin Als memmen van een Koey, of van een Kudde-min, 'tIs als den vuylen muyl van een bekrengden Hond, By't kostlijk Amber van haer goddelijke mond;
Die met sijn vocht Korael, en vers-bedaeude Rosen, Al wat haer naekt onsteekt, en selver is bevrosen,
'tIs als een smits-kool in een lieflijk nat gedooft, 'tIs als een Ezels-schoft met een bemijterd hooft.
'tGeen hier mijn bitsig breyn, had ik maer schrijvens lust, Met stagen toever, schier liet nimmer ongerust.
'tIs als een Fransman, die met stof-bepronkte lokken, En diep vervuyld, en in-gekankert van de pokken,
En luysig als een Duyf, en rappig als een Hond, Ons maer een scheef gesicht en trotsen af-keer gond. 'tIs een gemeene goot, die uyt-komt aen de wal, By't glinstrend brons-nat van een schoonen water-val.
'kLoof dat dien Bengel ging in Maroos beemden weyen, Gelijk een Ezel sig liet door de Rosen leyen;
Of door saffraen een Swijn, of als een trotsen Haen Sou door de Peerlen tre'en, en Diamanten gaen. 'tIs als een Snoek in 't veld, of in een koren-schuer. 'tIs, met sijn schoonen druk, en valschen Hoeren-gluer,
Recht anders als den schijn van d'oud' Aptekers potten, Met Aep-en-Satir-dans, en met bekapte Sotten,
Met viese Dwergskens, en met kromme duvlery, Met bultig Volxken, en met kleyn' bambozery; Maer schoon soo geklijk, en belachlijk voor-gedaen, Met kostlijk tegen-gif voor innich krank belaen.
Heel anders als de Son met al het klaer gewemel, Van 't flikkrend heyr-kracht van dien kostelijken Hemel,
Waer van het minst ons breyns geliefden nevel splijt, Dewijl ons swak gesicht sijn krachten niet en lijdt; En als de Moeder-eerd, die hoe sy baert en boelt, Ons donker oog, en krachtloos wesen niet en voelt,
Of hoe en wat voor zaet haer komt den schoot bekruypen, Maer 'tslechst van haer bedrijf laet in ons boesem sluypen,
Ik seg voor't lest, dat ons een kole-brandsters oog, Met een bekrosen glans, vry aerdiger bedroog, Een ander geef hem 'tvyer, ik thoon u hier den heert: Maer desen Ezels-weurp was soo veel spuls niet weerd.