AH! aerdig Dier, ziel van mijn lier, En al mijn minne-vyer, Hoe dat ik verder van u vlie, Hoe ik u nader met mijn ziel besie.
Het rou, en kantig, rotsig land, Daer ik my hier in vand,
Beelt my mijn grousaem lijden af,
Dat, mind' ik niet, my dreef na't duyster graf. Wat nevel dat my slaet om't hooft, Wat wind den Somer rooft,
Wat regen dat daer valt ter ne'er, Mijn ongemete vyer blaekt even seer.
Waer dat ik sie van stok en brok Een eenig Boeren-hok
Op ongebaende wegen staen,
Daer gaen mijn ongetemde vlammen aen. Daer wensch ik met u, geestig Kind, Te sitten in de wind,
Daer d'eenicheyd ons voor de kou Door goddelijken brand bewaren sou.
'kSie beek en stroommet hort en plots Gaen stooten door de rots,
En feg, gy loopt doch sonder hoop, En haet den tegenspoed van uwen loop;
En schuymt van grim, en briest, en tiert, Als eenig roof-gediert,
Dat sonder wacht van Maegd of Man, Beloert sijn roof, en niet bespringen kan.
My doē noch al het weder-keeren van Roomen in het hooft leggende, dat ik God dank nu heb uyt den sin geset, Altri tēpi, altre cure.
Maer ik, die hoop noch weer te staen Op mijne Roomse baen,
'kVerval in't swaerste min-gepeys, En haet en min den spoed van mijne reys.
Sie ik, in't hangen van't gebergt, Yet dat na't vallen vergt,
Ah! seg ik, Hemel, viel dien kant Op die my trekken na mijn Vaderland.
'kSeg daer den Winter 'tmeeste koudt Daer wast het meeste hout,
En daer't gebergt het meeste gloeyt
Daer groeyt den swevel die sijn vlammen voeydt: Soo dat of koud of rookend land
Vind voedsel van sijn brand, Maer ik, die't hert van minne rookt,
Mis laes den Engel die mijn vlammen stookt. Ik seg den Denn, die met sijn voet
Selfs in de rotsen vroet, En soo op zee, als op't gebergt,
Van storm en wervel-winden werd getergt; Die met sijn steylen nek, (hoe hoog!) Eer brak als immer boog,
Dat hy, schoon hy my heel geleek, Voor mijn gevoelicheyd de zeylen streek.
De dampen, die hier drijven gaen Tegen de bergen aen,
En't sneeu, dat met een stuer gelaet, Spijt Son en Somer, noyt haer kruynen laet,
Doet my gedenken, tegen wil, Aen't hert van Amaril,
Dat sig met vuylen damp verblindt,
En door mijn moedig vyer geen doy en vindt. Maer als ik sie, dat metter tijd
De rots door't water slijt, En sie haer diepe rimpels aen,
Laet ik een suchjen na mijn jonkheyd gaen. De schoonste Duytse kellerin,
Met botte boere min,
Die ik hier vindt in't trou gebergt
Schijnt dat mijn suchten meer als minne tergt. En schoon mijn Reys-broers hier of daer Staen met haer Sabels klaer,
En dat de Meyt staet als een pael,
Mijn droeven Springer weygert toom en zael. Als ik dees Duytse bedden naek,
Daer ik soo noo in raek,
Om dat ik daer schier in versmoor,
Komt gy, mijn Lief, my meer als oyt te voor. 'kWens ens daer te leggen in mijn kleer' Slechts boven op de veer',
In uwen schoot ten doel gestrekt, Of met u goddelijke borst gedekt.
En dan met wel-besteke peys, Weer 'smergens op de reys, Soo reedt gy nacht en dag te Peerd,
En al mijn ramp was niet een suchjen weerd. Een Gans, een Geyt, een Ram, een Stier Vermaent my van mijn vyer,
'tGeluyd van minnend' Oy of Koe Maekt dat ik stadig sucht na Roomen toe.
Maer eer ik noch te Auspurg koom, Moet ik hier op de stroom,
En drijven, by gebrek van Schuyt,
Te Schognia, om den gebroken weg, ons op't water begevende.
De snelle Legg op een kleyn Vlotjen uyt. Daer my het klappen van't geboert De sinnen niet vervoert;
Dewijl ik met een droef gelaet
Met u, mijn Engel, in mijn boesem praet. 'kSie hoe dees drift maekt rotsen los, En hoog en krepel-bosch,
En dat den blixem van mijn min
Weer krachteloos keert t'mijnen boesem in, Van't spijtig wesen en den trots
Van een gevleyde rots,
Die, daer ik d'eerste mem genoot, My geeren sag van sin en ziel ontbloot:
Daer ik soo ver, in vremde Son, Den Hemel over-won,
En mijn trofêen, soo ver van kant, Heb, schoonen Engel, in u schoot geplant.
'kSeg op dit vlot sijn wonder lot, Dat ons de sinnen bot,
En door het water drijft na't vyer, Dat mijnen brand is vremder van bestier;
Dat ik, die d'Hemel rede gaf, Drijf van mijn vlammen af, Hoewel dit hout selfs in den brand Al sijn verderf, en ik mijn leven vand.
Siet hier, mijn Lief, of desen ban My van u scheyden kan,
Die my u godlijkheyd verthoond; Dewijl gy Room', en mijne ziel bewoond.