Bid God den Heer, dat Hy in al de herten
Die grootsche deugden stort', die 't noodlot tarten, In 't uw vereend als in een heiligdom,
CONSTANCE, bid er om!
Bid God den Heer, voor al die schuldloos lyden, Voor hem, die u zyn vaderzorg blyft wyden,
Voor haer, die uwe jeugd te vroeg verloor, CONSTANCE, bid er voor!
Bid God den Heer, voor al die schuldloos weenen. Bid voor den broêr, de zuster en den kleenen,
Dat nooit te zwaer een ramp hun 't voorhoofd frons'! CONSTANCE, bid voor ons!
1841.
Herinneringen.
Aen mynen vriend E. van Damme.
De fransche Cesar had de burgerkroon Gedragen op den keizerlyken troon, En riep zyn dappren op, om in de velden Van Austerlitz zyn' nieuwen naem te melden:Toen werd er in een kleine Vlaemsche stad Een zwak en weerloos kind geboren, dat, Nog op den arm der moeder rondgedragen, Reeds daer dien heeten lust verzaden kon Naer klank en zang, dien 't nooit nadien verwon. Vriend myner jeugd, wat onbewolkte dagen!
En toen dat kind een knaep geworden was, En met zyn speelnoots dartelde op het gras, Toen hoorde 't, als een onweêr pas begonnen, Van ver een dof gedommel van kanonnen:
Het was de val eens ryks, eens ryks geboort', 't Was Waterloo, de wereld door gehoord! De knaep gansch duislig van al 't volksverblyden,
Deelde in 't gejuich van ouderdom en jeugd; Hy zag de moeders als ontzind van vreugd. Vriend myner jeugd, wat onvergeetbre tyden!
En als de olyf, herbloeijende in Euroop', Op 't vaderland zyne eerste vruchten droop, Hield nu de knaep voor liefste kinderspelen De nabootsing van kunsten en tooneelen
En by zyn vroegste speelgenoots bevond Zich een, die in zyn neiging hem verstond, Dewyl ook hem de drift was ingeschapen
Naer wetenschap en kunst, en hy die drift Niet koelen kon dan met penseel en stift. Vriend myner jeugd, herinnert ge u die knapen?
De knaep, nog nauw tot jongling opgegroeid, En reeds aen stroeve pligt en ambt geboeid; Ging, na zyn taek, soms dweepend langs den akker, Een' VONDELin de band, en vond zyn' makker
Ook daer terug. Des levens lentetyd Vervloog aldus, meest aen de pligt gewyd,
In vriendschap en wat liefde soms verslonden; Soms groenend met een' lauwer, die den moed In 't jonglingshert zoo ras ontvlammen doet. Vriend myner jeugd, herinren we ons die stonden!
Maer hoe, hoe donker wordt het! welk een nacht Omgordt den zuider trans, gansch onverwacht? Daer blaekt het schrikbre vuer des oproers weder! Twee troonen wanklen, kraken, storten neder!
De geest des kwaeds blaest uit den staetsorkaen De vlam van haet en wraek in 't menschdom aen, En hitst het tot verdelgen op en plonderen.
-Doch, zie! als op een' wenk van Godes hand, Ryst uit d'orkaen het lieve vaderland!
Vriend myner jeugd, vereeren wy Gods wonderen!
Wat werd er thans van maet en jongeling? -De vlugt der jaren had hun vriendenkring Meer uitgebreid, en ondanks 't wapenkletteren Bleef steeds die kring een wyk voor kunst en letteren;
In menig uer van vreugd en van genugt Versmoorde daer het donderend gerucht; Wanneer het lot, gansch zonder voorbereiding,
De noodwet sprak tot heel de vriendenschaer, Die al op eens dan wegstoof uit elkaêr. Vriend myner jeugd, hoe menig bittre scheiding!
Een gloed naer kennis, die geen' weêrstand vreest, Brak op dit tydstip door in 's jonglings geest,
Waer hy te smeulen lag van den beginne: De wetenschap alleen bleef zyn vriendinne,
En strevend naer haer gunst en op haer spoor, Bragt hy den dag en soms de nachten door, Onachtzaem op ontydig lichaemskrenken,
Tot eindlyk, in haer' eerdienst ingewyd, Hy dus den palm verkreeg van zulk een' stryd. Vriend myner jeugd, vergeef hem dit herdenken.
Dan ach, hoe helder hy de toekomst dacht, Hoe meer het lot hem zwaerder slagen bragt. Nog nauw zag hy een' stond van ruste nader, Of zie de hand des doods roerde aen zyn' vader,
Zyn' vader, al zyn' roem en heel zyn hert! En nauw voelt hy wat leniging van smert, Of de eigen hand hoopt op den doorgestanen
Verkropten rouw, eene andere aekligheid: Zyn teedre moeder... ach, waertoe 't gezeid?... Vriend myner jeugd, vergun hem deze tranen.
Hoe bang joeg nu zyn boezem in gezucht! De harp alleen schonk aen zyn borst wat lucht; Doch vruchtloos had de lykzangsnaer geklonken, Waer' niet een troostend licht hem toegeblonken:
Een ster daegde op, die als een baek in nood, Op hem een' glans van reine liefde schoot, Die hem een' schat van hoop en zielsvreugd baerde,
Die nu zyn pad verlicht by duisternis, En in wier gloed hy thans zoo zalig is! Vriend myner jeugd er is nog heil op aerde!
Zie daer, o makker van myn vroege jeugd! Wat uwen vriend van 't wisslend noodlot heugt. Mogt hem dat lot ooit nieuwe rampen baren, Wanneer de sneeuw gevlokt ligt op zyn haren,
En zyn gemoed tot mymren is gesteld: Kom, zet u aen zyn' haerd, niet onverzeld, En wilt gy dan met één woord hem verblyden,
Of weêr zyn oog doen schittren met een' traen, Die weldoende is, spreek op uw beurt hem aen: ‘Vriend myner jeugd, herinnert ge u die tyden?’
1841.
Lief Kind! gy wilt, dat ik u melde.
Romance.
Lief kind! gy wilt, dat ik u melde, Waerom zoo vroeg dit gryze hair; Wanneer de lent' nauw henensnelde, Hoe ik niets van de lent' bewaer? Waerom de nacht vóór 't morgengloren?
Waerom de sneeuw, eer 't winter scheen? Hoe zou ik nog der jeugd behooren?
Ik heb, helaes! zoo veel geleên!
Wie vraegt der bloem, wat ruw getyde Zoo ras haer doen verwelken heeft? Den vlinder, gansch fluweel en zyde,
Wat mist hem op de wiekjes kleeft?
Wie vraegt, wat onweêr, zwart van vlagen, De bron beroert, waerin ge u ziet? Geniet, 't is 't regt van uwe dagen,
Lief kind! maer vraeg, o vraeg my niet!
Maer zoo ooit op uw roozenpaden Het jeugdig hert u wordt bezeerd, Gelyk een bloem met dorre bladen,
Waer men met deernis 't oog van keert; Zoo ooit de rouw uw ziel ontstelde,
Kom aen dees borst zoo afgestreên; O kom, lief kind! dat ik u melde,
Waerom ik zoo veel heb geleên!