Al is in my geen sprank van 's dichters vuer meer over, Al is my alle hoop op aerdsch genot ontvlugt, Al is myn hert verdord als afgevallen loover,
En myn vermoeide borst in weedom afgezucht; Al heb ik u sints lang met treurig floers omhangen,
Nog eenmael, dierbre harp! verlang ik naer uw' toon, Gelyk de rouw verlangt naer tranen op de wangen,
Gelyk naer moedertroost een moederlooze zoon!
Aen haer heb ik, myn harp! uw vroeg bezit te danken. Terwyl zy in de wieg my schommelde onvermoeid,
Zweefde op haer' adem soms een stroom van vreemde klanken, En met de moedermelk kwam melody gevloeid.
't Was even of haer jeugd, by zomeravondstonden, In 't suizen van den wind die toonen had gehoord,
Waermeê, by 't voorgeslacht, zich vreugde en smert verkondden, En die de stroom des tyds sints eeuwen heeft gesmoord. En als reeds de ouderdom haer wang met rimplen groefde,
Lag nog een roerend lied by wylen op haer tong; Zoodat myn dorst naer zang geene andre bron behoefde,
Dan die voor heel myn jeugd uit hare borst ontsprong. En zoude ik, daer die borst thans de adem is ontweken,
Daer voor alle eeuwigheid de gloed is uitgedoofd, Waeraen ik, als een licht de dichttoorts heb ontsteken,
Zoude ik thans roerloos staen, als van gevoel beroofd? Zulks ware ondankbaerheid, zulks myde de Albehoeder!
Haer schim eischt iets terug van 'tgeen zoo mild zy gaf. Koom, harp! en ween met my op de asch van myne moeder,
Koom, huldig met uw' toon myn offer op haer graf!
De Schepper wist een heil by elken ramp te stichten: De haegdoorn draegt de roos, de bergrots heeft de bron, De nacht praelt met een kleed van glinsterende lichten,
En ieder blad des wouds biedt schaduw voor de zon. De storm, die ceders velt, jaegt misten heen en dampen,
De schrikbare oceaen bergt schatten bovenmaet,
En 't menschdom, samenhang van boosheid en van rampen, Heeft als een zegening, de moeder tot sieraed!
De moeder! O dit woord viel uit den mond der engelen Voorzeker op de tong van d'eersten sterveling, Toen hy in éénen klank, in éénen galm wou mengelen
Al 't edelst, dat uit God in schepslen overging:
De zachte lydzaemheid, 't verheven zelfverachten, De balsemende troost in rouw en bange smert, De liefde in al haer schoon, de liefde in al haer krachten,
En, wat geen tong ooit meldt, het moederlyke hert! Een hert, dat als een vat vol heilge wondergaven
Den omtrek zalig maekt, waerin 't zyn geuren brengt, Dat nimmer uitgeput, hoe veel er zich aen laven,
Nog altyd voller wordt, hoe meer 't zyn schatten plengt! En zoo, zoo was heur hert in al zyn teeder poogen;
Wanneer zy nederzat by haer zoo talryk kroost, Sprak zy tot ieder oog de zachte tael der oogen,
En ieder had haer zorg, en ieder had haer' troost. Aendoenlyk was 't tooneel van haer veelvuldig streven:
Een zuigling aen de borst, een spelend op haer' schoot, Een kwynend in de wieg met angst in slaep gedreven,
Terwyl ze aen andre nog haer gulden lessen bood! Zy mogten een voor een om hare gunst verlangen,
Of komen al te saem en hangen aen haer zy;
De kring in 't algemeen had gansch haer hert ontvangen, En nog dacht iedereen: ‘de voorrang is aen my.’ Haer ziel was als de zon, die op de blaedren wiegelt,
Die tevens op heel 't veld en op elk bloempje lacht, Die zich in d'oceaen en in het dropje spiegelt,
Met even vollen glans en even volle kracht.
O moeder, die zoo lang deze aerd' my hebt verhemeld! Wanneer de weedom my met looden handen drukt, Ontwaer ik soms uw beeld, dat voor myne oogen wemelt,
Terwyl het hangend hoofd my op den boezem bukt.
En als ik eenzaem dan door veld en wouden dwale, En als een zachte wind dan in myn haren speelt, Zeg, zweeft gy in de lucht, waerin ik ademhale,
En is die wind uw ziel, die my het voorhoofd streelt? Of als ik soms des nachts, om weêr aen u te denken,
De legerspond verlaet en 't firmament betracht, Zeg, leeft gy in die ster, die my schynt toe te wenken,
En is dit licht uw oog, dat my dan tegenlacht? O neen, dit alles niet! Ver boven 't denkvermogen
Van 't zwakke schepslendom is uwe woon gesticht; Doch alles wat de ziel door klanken of vertoogen
Kan aendoen, brengt me een' schyn, een' zweem van uw gezicht. De toonen eener harp, de geurige avondluchten,
De kleuren van 't gebloemt', de zilverglans der maen, Het murmlend brongesuis, en filomeles zuchten:
't Doet alles my een' stond aen uwe zyde gaen. Maer, ach! een oogwenk slechts, en deze stond is henen,
En 'k stort weêr in my zelv' als in een' afgrond neêr; Helaes! en my rest niets dan op uw graf te weenen,
Verlaten hier omlaeg, o moeder! tot wanneer?...