DELucifersche burgt met al de staatsgebouwen In grootsche majesteit, met woorden niet te ontvouwen, Bereikt de wallen schier langs Oost en West en Zuid; Een vierkant wapenplein strekt zich ten Noorden uit. Nadat de omheiningsmuur geheel is opgetrokken, Begint men aan 't paleis. De onmeetbre marmerblokken, Met ongeplooiden arm geslingerd op den kolk
Der grondelooze lucht, verscheuren 't gaas der wolk En vliegen naar omhoog. De zware muren rijzen Ontzagverwekkend op en doen de blikken ijzen Van duizeling en schroom, wanneer ze in 't ijdel perk Zien hangen zonder steun de wijdgestrekte kerk,
Die op haar vleuglen drijft. Voor elken gevel klimmen Drieduizend stijlen op, die uit de verte kimmen. Zoo daagt van uit de zee, op 't aangeslibde strand, Het slanke kokoswoud, dat tot den hemel spant Zijn breedgetakte kroon van lange vederpalmen, Die sierlijk nedergolft in ongebroken schalmen En vormt een booggewelf van schaduwtelend groen, Waardoor geen zonstraal schiet. Het vorstlijk paviljoen Is boven met uitspringend kroonlijstwerk omgeven, Dat statig overhelt; vier torens hoog verheven Zijn rondom elken hoek als wachten uitgezet, Opdat geen hinderlaag de nieuwe vesting lett'. In 't midden van de kerk staan vier gedreven zuilen Van klinkklaar zonnegoud, gekranst met loovertuilen, En schoren 't ronde dak van d'uitgespannen dom, Die in het ledig vlot en hevelt van rondom Met opgerechte kruin op torentin en transen,
Die duiken aan zijn voet, zich badende in zijn glansen. Zoo steekt de eerwaardige eik in 't eeuwenheugend woud Op al 't geboomte in 't rond als koning uit en schouwt Genadig op hen neer en breidt zijn machtige ermen Naar alle zijden uit tot schutting en beschermen, Als vader van zijn volk. Geen rijkdom is gespaard Aan 't godlijk praalgebouw, ten volle de englen waard.
Uit hagelblank albast en marmer zijn de muren; De beelden uit ivoor; uit heldre tintelvuren Zijn rib en kruinstipboog; uit rotskristal de vloer; De zoldring uit saphier en golvend parelmoer. 't Gespijkerd diamant, dat langs de koepeldaken, Op donkerblauwen grond omslingrend, staat te blaken, Schiet door den smookdampmist, als 't flikkerend gestarnt, Dat in den duistren nacht aan 's hemels kapen barnt. De poorten, die 't paleis den in- en uitgang leenen, Zijn zeven in getal, van gladgeslepen steenen; Langs elke zijde twee, eene enkle slechts ten Noord, De schoonste wel van al. Voor de amethijsten poort Staan op eene dubble rij een honderdtal pilaren In smijdig goud gegroefd. Reusachtige adelaren Met uitgespreide vlerk belommren 't kapiteél; Een vurig leeuwenpaar rust op het bovendeel
Van 't voetstuk. Rechts en links de poorten zijn de zalen Der vorsten aangelegd, de wapenarsenalen
En kamers tot den dienst van 't groot gemeenebest, Oneindig uitgestrekt, waarin zich 't leger vest, Voor overrassing vrij. Van iedre poort vertrekken Drie overwelfde zuilengangen, die zich strekken Tot aan het verste diep van 't scheemrend heiligdom En kerk van Lucifer, met starrelichten dom
En zonneglans bekroond. De zeven groote deelen Des legers volgen elk de hooge machtbevelen Van een bijzonder hoofd, gesteld voor iedre poort. In 't strijdperk uitgerust, elk met zijne eigen soort Van wapens, zal zich 't heer der sombre wraakcohorten Dees zeven poorten uit op 't aardrijk nederstorten. Reeds heeft de Onsterflijkeid in levend vuur gebeeld, Wat iedre heldenschaar ten buit is toegedeeld:
Op de eerste poort ten Noord staat Hoogmoed trotsch verheven; Zijne uitgestrekte hand doet de onderdanen beven;
Ter rechterzijde knielt de laffe Vleierij; Ter linker ligt in 't bloed vertrapt de Slavernij.
Op 't tweede poortvlak staat, het neusbeen ingetrokken, De vingren kromgehaakt, de Vrekheid, heet op schrokken. De Rijkdom, nimmer moê, giet de opgepropte schaal Van peerlen, eêlgesteente en klinkend goudmetaal In de ijzren woekerkist, die ze eeuwig houdt geborgen, Waarbij de Kommer waakt, gerimpeld van de zorgen, En Geldzucht, tuk op winst, en Armoede, ijslijk naakt, Die, doof voor 't zelfgevoel, aan vreugd en heil verzaakt. Op 't derde poortpanneel is Ontucht, dor aan zegen, Van heilloosheên bevrucht, op 't schandbed aangelegen. Ter rechterzijde lonkt, met aangeverwde kaak
En onbeschaamden blik, 't bedrieglijk Schijnvermaak
En biedt in lichte scherts den roodbeschuimden beker, Bezwangerd van venijn en ongeneesbren steker. Ter linker zwijmt een rif, verwoeste Bloem der jeugd, De Grijsheid zonder dag, ontloogd van eer en deugd, Die 't zwarte doodsmelk dronk der vuile pekstankbronnen En sleept verwelkt naar 't graf, eer 't leven is begonnen. Het vierde tafereel vertoont den laffen Nijd,
Met diepgezonken oog, die de eigen borst doorrijt. Hij ziet met loenschen blik de zon op andren gloren; De lenterozegaard voor hem is prikkeldoren;
Zijn hoofd hangt nederwaarts, zijne aanzichtskleur verschiet, En in zijn spijtig hart woelt de angel van 't Verdriet.
Jaloerschheid spreidt een wolk om de ingetrokken slapen,
Waaronder de Afgunst broeit, die sluipmoord voert in 't wapen En stookt op 't kille vuur het langzaam werkend gift
En bergt in 't plooiend kleed den aangeslepen stift. De vijfde schilderij ziet Dronkenschap gezeten Aan uitgezochten disch, zich zelve gansch vergeten, Bedwelmd in 't geestrijk vocht van d'aangenamen most. De Weelde lacht haar toe, in goudfluweel gedost En perst met malsche hand de purpren muskadellen En doet van 't schuimend sap de zilvren bekers zwellen. Aan de achterzijde kruipt Ellende naakt en bloot En bleeke Krankheid rond; van verre wenkt de Dood.
In 't schild der zesde poort vliegt Gramschap op den wagen; De Razernije zweept met scherpe geeselslagen
Haar snuivend vuurgespan, dat, vonklend van den Haat Ketst vlammen uit den steen, waar 't met de hoeven slaat. De wilde Krijg giert los bij alverdelgingbrullen,
En de ijsbre Tweedracht zwaait haar roode fakkelkrullen. Het zevenst beeldgezicht maalt Traagheid, uitgestrekt In d'arm der Ledigheid, die geeuwend zich verrekt En van verveling wrijft de matgesluimerde oogen, Daar Luiheid moêgeleund, half knikkend neergebogen, Met loome hand den geest van droomig heulsap spreidt, En, rillende uit den slaap, de koude Zorgloosheid Verdwaasd in 't wilde tuurt met losgezwierde haren, Daar ze in heur lekke schuit te grond zinkt in de baren. Nauw waaide op 't hoog kasteel de halve maan in top, Of in de verte gaat een flauwe scheemring op,
Door 't wachtend geestendom met ongeduld vernomen. Ze onthult zich meer en meer, en midden in haar stroomen Verschijnt de hellevoogd. Hij boort de neevlen door, Gelijk de tuimelstar, die in haar vluchtig spoor
Een streep van licht vertoont. Verbazing komt hem vangen Bij 't zien der zonnen, die aan 't donker welfsel hangen, Dat gansch in schaduw lag bij d'aanvang van zijn reis. Verbijsterd staat hij stil en staroogt reis aan reis,
Of hij ten speelbal zij aan hersenschim en logen,
Maar voelt bij elke schrêe de ontroering steeds verhoogen, Wanneer hij door den damp de torenstad beschouwt, Den grooten Lucifer ten rijkstoel opgebouwd. Hij nadert, ziet alreeds het trotsche vaandel wappren Op 't bolwerk, door de band der onvermoeide dappren Gerezen uit den grond en hoog in roem gesticht. Hij groet de bakermat van 't kimmend morgenlicht, Dat uit den schoot des nachts in luister stijgt naar boven En met zijn jongen glans den hemel komt verdooven. Op 't slotplein strijkt hij neer te midden van 't gewoel; De kolken juichen toe met donderend gejoel.
Elk blikt den keizer aan. 't Wordt stil, de vorst gaat spreken: ‘Strijdmakkers, laat 't gevoel den boezem buitenbreken; Wat heeft, in luttel tijds, de hel al grootsch gewrocht! Verneem, o zeegrijk heer, den uitval van mijn tocht: Aan Lucifer de kroon! Het menschdom is gevallen!’ De plotse bliksemschok loopt trillend langs de wallen, Onthutst van zulk een slag: de verschgebouwde schans Wiegt daavrend op en neer met torentin en trans En huppelt in de lucht met de uitgelaten englen, Die, van vervoering dol, elkaar in de armen strenglen En vliegen om den hals en kussen duizendkeer; Maar 't strenglen is een priem en 't kussen pijnigt meer.
De kreet der wraak weergalmt langsheen de jammerstranden Bij 't trapplend voetgedreun en 't kleppren van de handen; De welven huilen van de warling en 't getier.
De solferstroom ontsteekt het kissend zegevier En steigert uit de kil met alverslindend brullen En blaast in flarden uit zijn vreeselijke krullen, Die de englen mond om mond omhelzen fel van beet. Het is of 't lijf in damp van razernij verzweet.
Zoo, borst aan borst geleund bij 't gorglend ademtrekken, Voelt elk op 't schouderblad de heete droppels lekken, Die paarlen van 't gezicht. De volgeladen krop,
Op 't vuur des haats gekookt, giet over 't schuimend sop Der uitgeborlde gal, die komt de huid besmetten Met zwarte kool van pest, de zerpe vlammen wetten, Die bijten knarzlend in met dubbelvlijmend wee. Aldus, bij hollen nacht en 't loeien van de zee,
Wraakzoekend zwerven ging de Eubeër langs de stranden En stak de toorts ten berge en liet de vuren branden En zag der Grieken vloot, door dezen valschen gloed Der fakkelen misleid, vervallen in den vloed
En maalstroom, waar het meer met buldrend golvenklotsen Verbrijzelt onverwachts hun schepen op de rotsen;
Eene al te onzaalge dood! 't Gekraak van iedre kiel, Die op de steennaald splijt, herklinkt in 's grijzen ziel
Als Palamedes schreeuw, en als de wreede klippen Verstooten 't noodgeschrei, dan ratelt van zijn lippen Een lange schaterlach.... De wraak ja is geboet; De gier der wraaklust leeft, die, onverzaad van bloed, Met scherpen bek en klauw zijn eigen borst moet ploegen, Hij zelf, zijn wreedste beul, 't rampzalig hart doorwroegen, Zijn lever pikken op van honger nooit gevoed.
Wanneer de heesche keel den razernijenvloed Schorpiepend heeft ontlast, wanneer de slingerbaren Der helsche deining staan en uitgeput bedaren, Het handgekiepper, 't voetgetrippel, 't luid gejoel Van poos tot poos verzwakt en wegsterft in den poel, Dan gaat de sultan voort.