‘Ja, dès woar, ze mut ook eerst ies goed kennis maken. Och, de gassene is zeker
oòk nog niet bepoald, hè?’ informeerde ze verder, als in groote vertrouwelijkheid,
om des te zekerder en des te meer gewaar te worden.
‘Nee,’ weifelde Jette, ‘och, nee, ze bin pas verloofd, hè.... Zoo héél lange zullen
ze nou niet wachten, och,’ lei ze pochend uit, bedenkend dat vrouw Zadoks vijf, zes
jaren had moeten wachten met trouwen, omdat ze geen boeltje had, ‘wachten, wachten,
ze ebben narregens veur neudig te wachten, goddank; al willen ze urn zoo te zeggen
è-è morregen of overmorregen trouwen, dan kun ze 't godlof òok doen; maar vanzellef,
och, det giet niet zoo in de hop ende schtop,’ gebaarde ze met schouderoptrekkingen,
wat levendiger nu in den bluf op de gehate sjiddesch, ‘d'r is netuurlijk geen “motje”
bij,’ laahte ze vrouw Zadoks toe, die nu even heviger getergd haar geslagen zat aan
te zien, in beweeg-loozen plooi.
‘Nou ja,’ kneep die spottend terug, ‘die is werachtig goed: 'n mòtje.... 'n motje....
godallemachtig, Jette.... menschen, die mekare drie dagen kènnen, as doar nou ook
al 'n motje bij was!.... nou màak ie d'r wat van, Jette.’
‘Wat?’ vroeg Jette als verontwaardigd, ‘driè dagen? o, god!.... denk ie dat ze
mekare pas drie dagen kennen? weet ie dan niet wie zij is? 't ds 'n zuster van Nàatje,
van Nàatje, ie weten wel, 'n zuster van mien neve Moois zien vrouwe an d'overkantte,’
zong ze overtuigend.
‘Ja, van Nàatje, det wèet 'k wel?’ zei vrouw Zadoks kalm, ‘ja, nou, det wist ik toch
wel gekke meid, maar ze 'em mien verteld, 'k weet vanzellef niet of 't doarumme
woàr is, maar verteld 'em ze mien, dat ze mekare nog maar 'n álleve weke kennen.
Nou ja,’
verontschuldigde ze zich, haar borst bedrukkend met den wijsvinger, ‘wat weet ik
doar nou van, hè? vanzellef ie kun alles ook niet gelèuven. Nou maar 't kwam mien
ook al wat vreemd veur. Ik zegge: drie dagen, nou, en ik wìst toch dat 't 'n zuster van
Naatje was; dan zullen ze mekare toch vanzellef wel langer 'em ekend, zeg ik....’
‘Oardige drie dagen!’ verwierp Jette, in de klem, ‘oardige drie dagen, van Moos
zien gassene of tut nou an toe; det bin dagen van 'n allef joar 't stuk; die zulleke dagen
maken, die kun ook oardige lange leugens maken, ogh!’
‘Nou, netuurlik!’ gaf vrouw Zadoks toe als in volkomen begrip, ‘ja, ik denke ook
al, wat 'n ònzin, det zullen toch wel proaties wezen....’
‘Allemoale flauwe stinkproaties weer’, gebaarde Jette dreigendboos, ‘de menschen
proaten weer haarluu mònden verbij, det 'eb 'k al weer ezien; hoe kòmen ze dn
godsname an de proaties!.... drie dagen.... oardige dagen.... 'n mirakel.’
‘Och god, ja,’ hoofdschudde vrouw Zadoks voorzichtig, ‘ik kon det òok wel
begriepen; as de menschen zòo'n pietsien van oe weten, dan maken ze d'r mòorden
van. Nou, 't kan oe wat schelen; ie hebben teminsten wat gòeds in 't zich, wat?....
teminsten 'n mooie gassene te goed.... werachtig as god, ik wol da 'k òok 'n breur
had, die doar 'n gassene maken ging, 'n Reisien noa Amsterdam, en 'n paar dagen d'r
uut, en geen zuunige gassene neudig te maken, 'n meissien det niet arrem is.... nòu
ik teekene d'r veur - alle moanden gotsche
1)ééne!’
‘Och ja,’ bedaarde Jette, getroffen door die voor waàrgehouden benijding, ‘det
za'k oòk niet zeggen, 'n prettden wik oòk wel ies meemaken; en net zoo a'j zeggen,
op vierduiten hef niet neudig ekeken te
wor-1) desnoods.
ren. Maar-è.... wat 'k zeggen wil,’ begon ze los te laten, ‘dat-ie in Amsterdaam is, de
gassene, nou det geleuve 'k niet; ik denke dat ze 'm ier wel maken zullen.... Mienè,
Mienè!’ riep ze naar achter, ‘koomie even de boel wegnemen? Och neé,’ boog ze
zich naar vrouw Zadoks, zachter sprekend, ‘òch, ze vinden 't allemoale veule
gezelliger 'hier.... nou-è.... feitelijk wònen dut ze umimers doar niet, want tze hef
toch ummers geen vader of moeder meer, en Naatje die hef òok gassene ièr edoan;
nou, de oldelui die wollen dan wel lievers as dat d'r eene van de twee bij hùn uut
huus zol trouwen; òch zooas det dan giet, hè; maar zij wollen dan allemoale maar
lievers van hièr dan maar.’
‘Mu'k de boel maar noa de keuken meenemen, juffer?’ vroeg vrouw Bart in de
deuropening. Zij en vrouw Zadoks groetten elkaar met weifelenden knik; Jette bleef
zitten.
‘Och ja, neem 't maar noar achteren,’ zei ze, voor Miene begrijpelijk makend, dat
vrouw Zadoks haar ophield, ‘'k zal oe strakkies wel even èllepen.... ze komen doar
thuus en dan mut de boel ier an kànt wezen....’
Onderwijl Miene de tafel afruimde, hield even vrouw Zadoks haar verdere vragen
terug. Jette sprak zachter, als in de vertrouwelijkheid tot de visite, waar de werk
vrouw bij was.
‘Vin-ie det geen oardig kleurtien?’ vroeg ze een complimentje voor haar blauwe
japon.
‘Oja? 'n nije?’ nikte vrouw Zadoks, ‘jazeker, met gezònd! 'k èb niet eweten dat 't
'n nije was.... jaà zèkers, 'n mooi kleurtien, 'm éel, éel lief kleurtien, loa ies vuulen,’
vroeg ze, Jette's mouw betastend, ‘nou,’ gebaarde ze bedenkelijk, ‘de stof doar èm
ze oe zekers mee te pakken ehad; of hè'j d'r niet duur veur betaald, nee, zeker niet
duur ewest hè?’ sneed ze allen tegenspraak af, ‘maar mooi is 't wèl, weraahtig, 't is
'n heel
In document
Sam Goudsmit, Zoekenden · dbnl
(pagina 184-187)