De Dood heeft al 't geloof van Jezus Bondgenooten, En al haar hoop en troost, met Hem in 't Graf geslooten!
Dies, als de Sabbathdag was stil voorby gegaan Van 't Paasfeest, en heel vroeg het licht der zilv're Maan 't Bekommert Vrouvolk uit haar morgenslaap kwam wekken, Was yder driftigst, om haar oogmerk te voltrekken, (ken,
Voor Zon op weg te zyn; om 't lichaam vanhaar Vrind Te balzemen, die haar zo vierig had bemind.
Wat zyt gy slecht beraân, van liefde blinde Vrouwen! Uw yver is wel goed; maar, waar is uw vertrouwen
Op Gods onfeilbaar Woord? 't Kan immers niet geschiên, Dat Hy zyn heilig Kind verderving zou doen zien! Zyn Engel is alreeds ten Hémel afgekomen:
Die heeft den steen, die u bekommert, weg genomen, Met een Aardbéving; en de Wachters dood van schrik, Verstuiven, door zyn glans, doen in een oogenblik! Daar komen zy by 't Graf; maar Jezus is verlooren! En moeten, in haar angst, dit hard verwyt noch hooren:
Zoekt gy den levenden in 't graf? Wat gaat u aan? Uw Heiland is hier niet; Hy is al opgestaan! Herdenk, hoe dikwils Hy u, in voorgaande tyden, In 't Land der Galileen heeft ingestampt zyn lyden;
En klaar gezeit: Ik moet geleverd in de macht Zyn van het zondig volk, en worden omgebragt
Door d'Heid'nen aan een Kruis; dog zal van 't Kruis genomen, Weêr, op den derden dag, uit 't graf te voorschyn komen.
Haar hert hier door geraakt, en gants ontlast van schrik, Was elk weêr driftigst; en viel yder oogenblik
Te lang, die blyde maar haar Vrinden te verkonden: Doch 't heeft geen ingang, by d Apost'len zelfs gevonden.
Maar Petrus gaf zich straks na 't graf; en zag den doek Van 't hoofd, in één gerold, daar leggen in een hoek; En 't kost'lyk lynwaat, daar zyn lyf was in gewonden, Heeft hy in d'and're hoek van 't graf byeen gevonden.
Johannes volgd' hem na; en in het graf gegaan, Geloofde, dat zyn Heer was waarlyk opgestaan. Al d'and're hooren 't wel verhaalen; maar 't verryzen Kan niemand, hoe hy preêkt, haar sterk genoeg bewyzen.
De Schrift blyft haar verdekt; dus trekt 't zig niemant aan, Al tuigt die noch zo klaar, dat d'Heiland op moest staan. Maria blyft'er by, dat Hy haar was verscheenen;
En haar belast had: Zegt myn Broeders; staak uw weenen; Myn God is ook uw God; myn Vader is nu weêr Uw Vader, als Hy is myn Vader: wenscht gy meer? Schoon d'and're Vrouwen, die van 't graf met blydschap Eenparig alles, wat Maria zeit, beämen;
Ja, uit zyn Naam, haar nog aanzeggen: Gaat strax heên, kwamen, Wyl Jezus u verwacht, in 't Land der Galileen;
't Bewys had nog geen klem! 't was losse praat van vrouwen, Daar niemand in een zaak van nadruk op kon bouwen.
't Gemoed was evenwel hier door zo zeer ontsteld, Dat twee van haar de Stad verlieten, om in 't veld, Door 't overpeinzen en herkaauwen aller zaaken,
Eens uit die maalstroom, indien 't mooglyk was, te raaken: Alsze hier meê bézig zyn, en in haar drukste praat, Komt Jezus aan haar zy'; doch in een vremd gelaat,
En vraagt haar onverziens: Wat is 't, dat gy verhandelt, En zo betrokken ziet, terwyl ge hier zaamen wandeld? 't Gemoed loopt over, en haar yver antwoord Hem: Zyt gy een Vremdeling, Vrind, in Jeruzalem? Weet gy alleen dan niet, al 't geen in deeze dagen Aan Jezus is geschied, daar Stad en Land van wagen?
Hoe, kent gy Jezus met? die krachtig als Gods Tolk In woord en werken was, voor God en 't gantsche volk! Hoe? kentgy Jezus niet? dien de Oversten der Jooden Veroordeeld hebben; en uit nydaan 't Kruis doen dooden!
Wy hoopten, steunende op zyn toegezeide trouw, Dat hy gantsch Izraël in 't kort verlossen zouw: 't Is nu den derden dag, dat deeze droeve zaaken
Gebeurt zyn! t Vrouw volk heeft getragt ons diets te maaken, Dat Hy verrézen is vroegin den morgenstond;
En Eng'len van haar zyn gezien, die klaar en rond Betuigden, dat Hy leeft; en die zich onderwonden, Dit na te vorschen, hebben 't Graf wel leeg gevonden;
Maar geen ding minder, als aan 't Vrouvolk was gebeurt; Want niemand, die van Hem, of taal, of teken, speurt. Als Jezus haar dus hoort haar nood als kind'ren klagen, En zonder achterdogt of zorg voor slinkse lagen,
Uitstorten in zyn schoot, wat in haar boezem wroet, Tast Hy haar onverwacht dus ernstig in 't gemoed: Waar 's uw verstand? wat helpt dit mymeren en teemen? Wat zyn uw herten traag, om alles aan te neemen!
Wat door Gods Knegtenis van eeuw tot eeuw voorzeit Tot troost van Izraël! Waar 's uwe eenvoudigheid? Hoe kon 't beloofde Zaad der Vrouwe 't sterven myden? Hoe? most Hy niet om ons al deeze dingen lyden,
Eer Hy ter heerlykheid inging? Is niet volbragt Door Jezus, al wat van de Christus word verwacht? Daar op verklaart Hy haar, al wat'er van zyn léven, En van zyn sterven was, door Gods bevel geschréven:
En daald van Mozis af allengskens na beneên, Tot Hy haar had gevoerd door alle Boeken heên! Dus nadert Emaus; ja 't is by haar, eer zy 't gisten; En als Hy scheiden wouw, beginnen zy te twisten;
Wyl Jezus voorgeefd, dat zyn reis noch verder strekt; En yder pleit om 't zeerst, dat Hy doch niet vertrekt: Waar wilt gy nu noch heen? de dag is sterk aan 't daalen; Gy mocht, als 't duister word, in 't woeste veld verdwaalen;
't Istyd van rusten, Vrind; blyf by ons deezen nacht, Zo word ons zoet gesprek bekwaam ten eind' gebragt. Hy laat, door zacht geweld, tot blyven zich beweegen; En als Hy aanzat, sprak Hy over 't brood den zeegen;
En na 't gebroken was, en aan haar uitgedeeld, Toont Hy, hoe Hy met haar als kind'ren had gespeeld. Toen merkenze eerst, wie haar was onderweg verschénen; En als zy 't merken, is Hy schielyk weêr verdweenen!
O! wond're Mensenvrind, hoe haast neemt gy uw keer! Uw komst was onverwagt, maar uw vertrek veel meer! Daar is geen geest in haar! 't is of zy zelfs verdweenen Zyn, met haar Reisgenoot; ja gantsch hervormd in steenen;
Tot dat'er eind'lyk één dus deeze stilte brak: Hoe was uw hert gesteld, toen Jezus met ons sprak? Ik voelde een zoeten brand door al myn aad'ren speelen, Terwyl Hy bézig was met ons gemoed te streelen!
Is 't blyvens-tyd voor ons? de liefde lyd het niet; Laat ons verkonden gaan, al wat ons is geschied. Daar gaat de reis weêr aan; 't ontbrak haar aan vermogen, Zy waaren anders na Jeruzalem gevlogen;
Dat elk ten spoedigsten mogt tot zyn troost verstaan, Wat wond'ren Jezus had omtrent haar ziel gedaan! Daar word haar straks verteld, dat Simon met zyn oogen Den Heiland had gezien; maar niemand schier bewogen:
En als zy alles, wat op reis haar was geschied, Vernaalden, hoe Hy zich van haar gezeggen liet, En van haar wierd gekent, na dat Hy 't brood gebroken, En haar had toegereikt: 't was in den wind gesproken.
Niet lang daar na, als zy eendragtig overslaan,
Al 't geen haar was gebeurt, komt Hy in 't midden staan, En wenscht met bly gelaat de vreden aan haar allen! Maar wyl dat Jezus haar kwam schielyk overvallen,
Was elk in zyn gemoed verslagen en bevreest; Ja dagt niet anders, in dien angst, of 't was een geest!
Dies spreekt Hy haar dus aan: Komt u myn komst ontroeren? Hoe laat gy u zo ver door't blind vernuft vervoeren?
Wat spooreloosheid geeft ge in 't hert den vryen toom Van geesten? Schaamtge u niet van zulken idlen droom? Ik kom, in 's Vaders Naam, uit reine liefde u groeten! Betrouwt uwe oogen; ziet myn handen; ziet myn voeten:
Is 't zien u niet genoeg, betast my één voor één;
Een geest heeft immers niet, als ik heb, vleesch en been: Dit zyn myn handen; dit myn voeten; dit myn wonden; Dit is myn zy', die door een speersteek wierd geschonden!
Zy eind'lyk overtuigt, dat 't niemand anders was, Zyn wonderlyk verheugd! 't Geloof wouw noch zo ras Niet volgen op die vreugd; die vreugd quam 't eer beletten, En haar verwondering 't noch meer te rugge zetten:
Dies eischt Hy spys van haar: men langt hem van den dis Wat van een honigraat en een gebraaden vis:
Als Hy dit in 't gezicht van allen had gegeeten, Heeft Hy haar ernstiglyk haar ongeloof verweeten,
En hardigheid van hert; en tast dus op-haar zeer: Zyn dit de woorden niet, die ik zo dikwils weêr Herhaald heb? Alles moet vervuld zyn, wat geschréven Van my door Mozis is, en and'ren, die gedréven
Zyn door dien zelven Geest, veel eeuwen achter een: Of meent gy, dat Gods Woord kan wezen, ja en neen. Ach! God, wat is de mensch erbarmelyk geslagen Met blindheid in 't verstand! wie kan genoeg beklagen,
Hoe door zyn averechts vernuft en Satans list, Die na uw heil verlangt, zo deerlyk dikwils mist. Dit speeld Hem in 't gemoed; dies Hy, met haar bewogen, Aanstonds' de vliezen ligt van haar verduisterde oogen;
Op dat zy 't diep geheim zyns Lydens recht verstaan; En boezemd haar weêr in, als 't licht was opgegaan: Zo most de Christus om der menschen zonden lyden, Indien Hy van 't verderf haar eeuwig zouw bevryden!
Zo most Hy sterven aan het Kruis, en, na die straf, Weêr op den derden dag verryzen uit zyn graf; En boete, in zyn Naam, door Godgewyde monden Verkondigt worden; en vergeeving aller zonden,
Eerst in Jeruzalem, dan verder; tot dit Woord Van alle volkeren der Waereld zy gehoord.
Toezang.
Ach! Jezus, zie my aan met innerlyk meêdogen! Verlicht myn duist're oogen;
Op dat ik U mag zien, en dankbaarlyk erken, Dat ik U ziel en lyf, en alles schuldig ben:
Dit wensch en bid ik ook voor alle Menschen t'zaamen: Uw liefde is algemeen;
In U zyn we alle één:
Doe, door uw liefde, ons eenpaarig zeggen, AMEN. AMEN.
Nareden.
Ik heb dit Werk volvoert, zo ver myn krachten strekken; Ach! dat den Hémel kwam, een eed'ler geest verwekken, Ons tot een heldre baak in deeze donk're nacht,
Die met een vaster hand afmaalden 't bitter Lyden Van onze Immanuël; en hoe veel zwaare stryden
Hy uitstond, eer Hy ons verloste uit Satans macht! Want niemand kan den grond en nadruk ons verklaaren, Van 't geen Hy, om den mensch te redden, heeft ervaaren;
Ten zy Gods Geest hem wyst het onbekende spoor: Geleerdheid helpt hier niet; hier moet een David wezen; Een Dichter na Gods hert, die, van zyn quaal genezen,
De dwaasheid van zyn Kruis, voor sWerelds wysheid koor! Dit wensch ik tot Gods eer, en dienst van alle menschen; En kan te vieriger om zo een Dichter wenschen,
Als 't hert my klaarder tuigt, dat my dit heil ontbreekt! Ach! Heer, ik hoop, Gy zult myn arbeid niet verachten; En 't zal my loons genoeg zyn, zo myn ernstig trachten