C.W. Staring Lenoraaant

Gij eist een zang, getrouwe kring die, aan mijn haard gezeten de vrijheid met een landman deelt, de steezorg wilt vergeten.

Hoor toe! Hier aan dit vredig oord, in deze zelfde muren,

zag woester eeuw Lenora's jeugd te fel een storm verduren.

Lenora, Hermans liefde ontscheurd, aan 't sterfbed van een moeder, werd Zweders min ten prooi geslacht, en vond, als wees, geen hoeder; Geen hoeder in die bruidegom uit kindse plicht ontvangen;

geen strijder voor haar maagdenkroon ten kampprijs opgehangen.

Waar toeft gij, Zweder? Snood geweld begrimt Lenora's wallen:

de voorburcht viel voor Diebalds macht; de burcht kan morgen vallen.

Schiet toe! Verhul dat glanzend blond, die gladgescheelde lokken:

de helmveer past bij 't mannelijk zwaard, uw pronk bij 't weerloos rokken.

Vergeet ge uw bruid! Zij reikt voor 't eerst een hand, door dwang verkregen,

zij reikt ze, in 't prangen van de nood, haar helper willig tegen.

Ai zie haar, hoe ze, in angst en nacht, van steile torentransen

de blik op 't zilvren heivlak hecht waarin uw schild moest glanzen! Zie, zie, ten vegen slotwal uit de noodmijt vonklend smoken! Eilaas, slechts Diebald merkt de leus; zij is voor hem ontstoken.

‘Op,’ roept hij, ‘'t geldt de burchtheerin! Wie kan de prijs behagen?’

Zij wacht, het oog op hulp gericht, de vrees om 't hart geslagen. Op, wakkre jeugd! Met heldenwerk de frisse dag begonnen!

Die Zweders echtring meester wordt, heeft Zweders bruid gewonnen!’ Zo roept hij, wijl de dageraad aan Barchems hoogten flonkert en voert zijn schaar de slotweg op, door grijs geboomt verdonkerd.

Hij dringt, spijt flits en bouten, door, en huwt beleid aan krachten: een woud van rijzers baant zijn pad en dempt het nauw der grachten. Thans helpt geen verre steenworp meer uit hooggeplante slingers:

't verengde perk eist worstelstrijd van weerders en bespringers. Er volgt een wilder krijgsgerucht: nu schild aan schilden klettert, de helbaard op kurassen treft, de heerknots helmen plettert. Gewoel, verwarring wijd en zijd! Hier geldt het logge deuren met moker en rammei gebeukt dat harre en posten scheuren;

Ginds tast een stormleer wagglend om langs dichtbezette tinnen;

daar poogt zij, ijlens opgericht, een weerloos ruim te winnen! Geen nood! Laat vrij oneedle tocht zijns vijands moed verhogen;

de burchtling heeft het schuttend zwaard voor de onschuld uitgetogen!

Een dankwoord uit die schone mond, die nimmer sprak dan zegen; een toelach van Lenora's oog, als trouwheidsloon, verkregen;

Dit sterkt zijn hart, in dood en strijd! Laat vrij de poorten kraken;

de brandpijl, talloos aangesnord, het steile dak doet blaken;

Geen nood! Tot eensklaps wanhoop heerst en aller knieën trillen;

en aller arm, door angst verlamd, geen wapen meer kan tillen! Van daar, waar, tegen 't rijzend veld de voorburcht schijnt te leunen, laat onweerstaanbaar oorlogstuig zijn grove donder dreunen! Een ijzer komt de dolle tromp, door sulfer uitgeschoten;

botst neer, en springt, en sist in 't bloed aan 't slotgordijn vergoten!

De jonkvrouw zwijmt! Maar hoe? De schrik viel mee in 's vijands rangen!

De bleekheid van Lenora's wang ontverft ook Diebalds wangen! Wat spelt dit? Onschulds zegepraal! Verderf op 's rovers benden, welhaast met wisser trefbereikt, in de ingedekte lenden!

Het rustloos krijgstuig vlamt en rookt en mengelt slag in slagen!

't Is bliksem, uit een onweersbui die plotslijk op komt dagen.

Een vale stofwolk rijst bij 't vuur; zij vult het heuvlig westen; en kondigt rasse ruiters aan, ontzetters voor de vesten.

De vluchtkreet berst om Diebald uit; doch hij grijptmoed: ‘Gevloden!

Neen!’ schreeuwt hij. ‘welkom, dubble roem, mijn dappren aangeboden!

Ter voorburcht heen! 't Gezameld puin, van de onvernielde weren,

de helper op de kruin gestort, om zeegrijk hier te keren!’ Zij volgen hem; zij nad'ren reeds; maar 't is te laat geweken!

De hulptroep jaagt de voorburcht langs om op hen in te breken.

Een fiere leidsman stuift vooruit, aan riddertooi te kennen;

nog meer aan 't zwaard, vergeefs weerstaan, en door geen vlucht te ontrennen.

‘Leer, Diebald! Leer uw “dappren” nu beloofde roem vergaren!’

O lafheid! 'k zie die enkle man hun dichte spits ontscharen! Zijn wakkre hoop verruimt de bres, met losse toom gewonnen!

Niet lang, en 't is geen strijden meer; de slachting is begonnen!

De slachting, die, door de eeuwen heen, schoon ook, bij spade neven,

de blokhuismuur een stulpmuur wordt, het bloedperk naam zal geven. 't Viel alles! Diebald stort het lest, van 's ridders vuist verslagen; en 't juichend slotruim ziet de held zeeghaftig binnenjagen!

Daar zit hij af, ontbloot van 't zwaard, op 's rovers kruin gebroken;

maar 't schild nog aan de forse arm en 't helmvizier geloken.

De ontroerde burchtheerin schiet toe; zij drukt hem de ijzren rechte: ‘Verlosser, die mijn bange kamp door wonderdaden slechtte! Beschermer van mijn have en eer, neem, met uw dappre vanen, het offer der erkentnis aan, in deze vreugdetranen.

Verberg u niet! Ik voel 't verwijt! Toon mij 't ontfronste wezen!

De wantrouw had mijn borst doorknaagd, 't is waar! Maar 'k ben genezen!

Vergeef het Zweder! Zo 'k te lang uw dienst, uw prijs miskende;

zo vriendschap, die mijn kindsheid sloot, mijn zin naar elders wendde!

Vergeef, zo 'k vaak uw minnend hart door stuurse koelheid griefde! Ontvang nu 't mijn, mijn bruidegom! vol dank, berouw, en liefde!’ Zo stamelt zij. Haar redder toeft maar doet geen antwoord horen: hij slaakt, met matte kracht, de helm waarin zijn zuchten smoren:

‘'t Is Herman! Herman!’ roept Lenoor, ‘Gij Herman, mijn behouder!

Lig daar dan, boei! mij aangesmeed door een bedrogen ouder!’

Zij roept het; werpt de huwlijksring van Zweders hand ontvangen,

met smaad in 't slijk, en blijft verbleekt aan Hermans boezem hangen.

A.C.W. Staring