BUREAUONDERZOEK - S. Moerman Senior KNA prospector M. Alkemade Gemeente Den Haag

2.1. Werkwijze

Tijdens het bureauonderzoek zijn gegevens verzameld over het onderzoeksgebied. Er is gekeken naar bekende archeologische en ondergrondse bouwhistorische waarden, uitgevoerde archeologische onderzoeken, de fysieke kenmerken van het oude en huidige landschap en naar informatie over bodemverstoringen. Er is gebruik gemaakt van de Archeologische waarden- en verwachtingskaart van de gemeente Den Haag (www.denhaag.nl) en van het Archeologisch Informatie Systeem (Archis3) van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE). Aanvullende historische informatie is verkregen uit beschikbaar historisch kaartmateriaal, waaronder het Minuutplan van begin 19^e eeuw (beeldbank.cultureelerfgoed.nl) en enkele historische topografische kaarten (www.topotijdreis.nl).

Tevens is gekeken naar mogelijk militair erfgoed in het plangebied (landschapinnl.nl/bronnen-en-kaarten/militaire-landschapskaart; ikme.nl).

Om inzicht te krijgen in de opbouw en ontwikkeling van het landschap is onder andere gebruik gemaakt van de geologische kaart van Den Haag en Rijswijk (Vos/Rieffe/Bulten 2007). Daarnaast is gebruik gemaakt van het Actueel Hoogtebestand van Nederland (AHN2; www.ahn.nl).

Voor informatie omtrent bodemsaneringen en ontgrondingenvergunningen is het Bodemloket (www.bodemloket.nl) geraadpleegd. Om de ligging van kabels en leidingen in het plangebied te bepalen, is een KLIC-melding gedaan. Deze gegevens zijn aangevuld met informatie uit onderzoeksrapporten en achtergrondliteratuur (zie literatuurlijst).

2.2. Geologie, geomorfologie en bodem 2.2.1. Ontstaansgeschiedenis landschap

Het plangebied is gelegen in het Hollandse duingebied. Dit duingebied omvat het huidige strand, alle strandwallen, -vlakten en de duinen die aan de oostzijde van het strand voorkomen in Noord- en Zuid-Holland (Berendsen 2005). Aan de zeezijde komen de buitenduinen voor, die ook wel de jonge duinen worden genoemd. Verder landinwaarts liggen de lagere en minder reliëfrijke oude duinen.

Het ontstaan van het duingebied, schematisch weergegeven in Figuur 4, is sterk gerelateerd aan de zeespiegelstijging gedurende het Holoceen (vanaf circa 9500 voor Chr.). Tijdens een periode van relatief snelle zeespiegelstijging die tot circa 4500-4000 voor Chr. duurde, bestond de kust van Nederland uit een uitgebreid waddengebied met zandbanken en -platen die gescheiden werden door grote getijdegeulen. Dit waddengebied werd gedeeltelijk afgeschermd van de open zee door een reeks eilanden. Deze eilanden en het waddengebied werden als gevolg van de alsmaar stijgende zeespiegel geleidelijk omgewerkt en steeds verder naar het oosten verplaatst (Figuur 4a en Figuur 4b).

Vanaf 4500-4000 voor Chr. nam de stijging van de zeespiegelstand sterk af en kwam de oostwaartse verplaatsing van de eilanden tot stilstand. Vanuit de Noordzee en de grote rivieren werden grote hoeveelheden zand aangevoerd, waardoor de getijdengeulen geleidelijk verzandden en de reeks eilanden aan elkaar groeide tot een strandwal. Achter de strandwallen had grootschalige veenvorming plaats, waarbij het Hollandveen Laagpakket werd gevormd (de Mulder et al. 2003).

Tot ongeveer 0-100 na Chr. bleef de grote aanvoer van zand in stand, waardoor de kustlijn steeds verder westwaarts uitbreidde (Figuur 4c). Bij die uitbreiding werden afwisselend strandvlaktes en strandwallen gevormd. Strandvlakten werden gevormd gedurende perioden (van tientallen tot honderden jaren) met gemiddeld een kleiner aantal of minder hevige stormen. Het strand werd langzaam breder en op de hogere delen die alleen tijdens springvloed en zware storm onder water stonden, kon zich vegetatie (gras en struiken) vestigen en vormden zich kleine solitaire duinen. In perioden met meer en/of hevigere stormen werd het door de zee aangevoerde zand boven de vloedlijn op het strand hoog opgeworpen in een rug, een strandwal. Deze strandwallen sloten de strandvlakten af voor overstromingen door de zee. Op de strandwallen kwam nauwelijks begroeiing voor waardoor de wind vrij spel had. Door verstuivingen konden er bovenop de strandwallen (oude) duinen ontstaan (van der Valk 1996).

Figuur 4. Verband tussen de zeespiegelstijging en de vorming en ligging van strandwallen en duinen voor de Hollandse kust (Berendsen 2005). De verschillende geologische formaties in de figuur zijn terug te vinden in De Mulder et al. 2003.

Door de voortgaande zeespiegelstijging lagen de strandwallen in westelijke richting steeds hoger ten opzichte van NAP dan oudere strandwallen. Ook het grondwaterniveau steeg als gevolg van de zeespiegelstijging, waardoor de strandvlaktes (de gebieden tussen de strandwallen) natter werden en er veenvorming kon optreden.

Vanaf ongeveer 200-300 na Chr. nam de snelheid van de zeespiegelstijging nog verder af, werd er minder zand aangevoerd uit de Noordzee en werden verschillende riviermondingen inactief. Door golfwerking en in mindere mate het getij werden een deel van de strandwallen en de buiten de kustlijn uitstekende delta’s van de Maas, Rijn en Oude Rijn geërodeerd (Figuur 4d). Het bij deze erosie vrijkomende zand werd door de wind opgeblazen in een brede zone met jonge duinen die voor een groot deel de oudere strandwallen en strandvlaktes bedekken.

2.2.2. Geomorfologie en geologie

Op basis van de nieuwe geologische kaart van Den Haag en Rijswijk is in het plangebied de Laag van Voorburg aanwezig (Figuur 5). Deze laag bestaat uit het zand van de strandwallen en –vlaktes en de oude duinen. Ten noordoosten en zuidoosten van het plangebied is sprake van een strandvlakte en wordt de Laag van Voorburg bedekt door Hollandveen. Het plangebied is gelegen op een strandwal, en daar komt op de Laag van Voorburg eventueel een minder dan 2 m dikke Laag van Den Haag voor. De Laag van Den Haag beslaat het jonge duinzand. De strandwal waarop het plangebied is gelegen, is vermoedelijk gevormd tussen 2525 en 1825 voor Chr. (Dalen et al. 2008, Pruisers/de Gans 1988, Vos et al. 2007, Vos s.a.).

Figuur 5. Het plangebied (binnen het rode vierkant) op de Nieuwe Geologische Kaart van Den Haag en Rijswijk (Vos/Rieffe/Bulten 2007).

2.2.3. Bodem

Op de bodemkaart staat het plangebied aangegeven als ongekarteerd vanwege de ligging binnen bebouwd gebied. In de omgeving komen op de strandwal kalkhoudende duinvaaggronden van fijn zand (kaartcode Zd20A) met een zeer diepe grondwaterstand (grondwatertrap VIII) en kalkhoudende vlakvaaggronden van matig fijn zand (kaartcode Zn50A) voor met een matig diepe grondwaterstand (grondwatertrap IV). Het zijn relatief onontwikkelde bodems.

2.3. Archeologische en ondergrondse bouwhistorische waarden

Binnen het plangebied zijn geen terreinen aanwezig die op de Archeologische Monumentenkaart (AMK) als waardevol staan aangegeven. Ook zijn er geen waarnemingen en vondsten gemeld en geen eerdere onderzoeken uitgevoerd. Ook zijn in het plangebied voor zover bekend geen ondergrondse bouwhistorische waarden aanwezig.

Het plangebied ligt op de gemeentelijke verwachtingskaart van Den Haag in een zone met een archeologische verwachting (Figuur 6). Daarnaast staan op de Geologische Kaart van Den Haag (Figuur 5) twee bekende vindplaatsen afgebeeld. Vindplaats 46 (ten oosten van het plangebied) ligt

Strandwal

Strandvlakte

aan de Monsterseweg en bevat resten uit het Neolithicum, Bronstijd en IJzertijd. Vindplaats 93 ligt ook aan de Monsterseweg (ten westen van het plangebied) en bevat resten uit de IJzertijd, Romeinse tijd en Vroege Middeleeuwen.

Figuur 6. Archeologische verwachtingskaart gemeente Den Haag (2013). Oranje: zone met archeologische verwachting; groen: zone zonder archeologische verwachting; rode vierhoek:

plangebied; rode cirkel: locatie van eerder onderzoek uitgevoerd aan de Monsterseweg 29-37.

Binnen een straal van 500 meter rond het plangebied is wel een terrein aanwezig dat op de Archeologische Monumentenkaart (AMK) als waardevol staat aangegeven. Ook zijn er binnen het onderzoeksgebied waarnemingen en vondsten gemeld en een aantal eerdere onderzoeken uitgevoerd (Figuur 6; Bijlage 2). Deze zullen hier in het kort worden besproken.

Bij de inventarisatie voor de aanleg van een gasleidingtracé wordt het huidige plangebied al genoemd als “attentiegebied” door de aanwezigheid van mogelijke sporen van prehistorische bewoning verdeeld over drie lagen daterend uit het laat Neolithicum tot de late IJzertijd/vroeg Romeinse tijd (Van den Broeke/Hagers 1994; Figuur 7).

Figuur 7. Ligging van het plangebied in het attentiegebied aangegeven door Van den Broeke en Hagers (1994).

Bij een booronderzoek aan de Monsterseweg 29-37 (ca. 250 m ten westen van het plangebied, vindplaats 93) is aangetoond dat de bovenste 60-80 cm onder het maaiveld verstoord is. Op locaties

van (voormalige) bebouwing reiken de verstoringen aanzienlijk dieper (Archisnr. 2254857100, Rieffe 2003). Het archeologisch onderzoek aan de Monsterseweg 29-37 heeft aan het licht gebracht dat alleen Oud duinzand (Laag van Voorburg) aanwezig is aan de Monsterseweg, de Laag van Den Haag (Jong duinzand) is niet aangetroffen. Verstoring van de bovengrond kan in dit gebied dus al snel in verlies van informatie van opbouw van lagen resulteren. Binnen de Laag van Voorburg, waarop ook het plangebied ligt, zijn echter wel lagen te onderscheiden daterend tot de midden IJzertijd/Romeinse tijd, 10ê -11ê eeuw en 12ê-13ê eeuw (Archisnr. 2087795100, Houkes et al. 2008). Bodems daterend tot oudere periodes (Neolithicum en bronstijd) zouden zich onder het grondwater kunnen bevinden, rond 0,5 m +NAP.

Bij de definitieve opgraving aan de Monsterseweg 29-37 zijn restanten van een ijzertijdvindplaats en een nederzetting uit de middeleeuwen gevonden (Houkes et al. 2008). In de Romeinse tijd lag het ijzertijdniveau waarschijnlijk nog aan het oppervlak, waarna het in ergens in de periode van de middeleeuwen overstoven is geraakt; naar analogie met een andere locatie op dezelfde strandwal (Oude Waalsdorperweg) waarschijnlijk tussen de 9^e-11^e eeuw. De conclusie van het onderzoek was dat het gebied in zowel de ijzertijd als de middeleeuwen op veel grotere schaal geschikt was voor bewoning en ander gebruik dan alleen het onderzochte terrein.

Op ongeveer 50 m ten oosten van het plangebied is in 2001 een booronderzoek uitgevoerd (Rieffe 2001, vindplaats 46). Bij dit booronderzoek is een viertal humeuze bodems aangetroffen waarvan enkele houtskool bevatten. Het aantreffen van verschillende begraven bodems wijst op duinafzettingen. In de interpretatie worden de verschillende bodems toegeschreven aan de periodes Laat Neolithicum, Bronstijd, Vroege IJzertijd, en een samenvoeging van Late IJzertijd, Romeinse tijd en Middeleeuwen. Aanbevolen wordt om aanvullend onderzoek uit te voeren met behulp van proefsleuven. Het is onduidelijk of dit ooit is gedaan.

Het AMK-terrein bevindt zich ten zuidoosten van het plangebied (Bijlage 2). Het gaat om een 13^e -eeuwse stenen kamer (bakstenen toevoeging aan een houten boerderij waarin zich een kaaskelder en een opkamer bevonden) in landgoed Madestein (Monumentnr. 4029, vindplaats 54). Onder deze stenen kamer zijn ook nog resten van de Vlaardingencultuur uit het Neolithicum aangetroffen.

2.4. Historische situatie en mogelijke verstoringen

Het kaartmateriaal dat beschikbaar is voor de regio van het plangebied geeft aan dat de omgeving sinds de 18^e eeuw in gebruik is geweest als bos, akker of weiland (Figuur 8). Op de oudst geraadpleegde kaart, uit 1712, is het landgebruik niet duidelijk maar lijkt akker of weiland te zijn. Op de kadastrale minuut van 1811-1832 is het perceel waar het plangebied ligt geregistreerd als zijnde bos. Het was in eigendom van ene Johannes Henricus Huygens, die tevens eigenaar was van het ten westen gelegen huis Bloemendaal. De buitenplaats Bloemendaal is vanaf 1891 ingericht als krankzinnigengesticht (www.dbnl.org/tekst/sten009monu10_01/sten009monu10_01_0091.php). Op topografisch kaartmateriaal vanaf het einde van de 19^e eeuw is de parkachtige aanleg van het gesticht, waar het plangebied toe behoorde, te zien. In 1913 lijkt het zuiden van het plangebied op een verhoging te liggen. In 1934 wordt het plangebied doorsneden door diverse paden. In 1968 is voor het eerst bebouwing zichtbaar.

Figuur 8. Diachroon overzicht van het plangebied in het (cultuur)landschap. Het plangebied is steeds rood omlijnd.

2.5. Tweede Wereldoorlog

Op basis van de Indicatieve Kaart Militair Erfgoed (ikme.nl) is duidelijk dat de Monsterseweg zich bevindt in een gebied dat in ruimere zin deel uit maakte van de Atlantikwall (Figuur 9). In de omgeving

van het plangebied zijn meerdere Widerstandneste (kleinere verdedigingseenheden) aangetroffen.

Daarnaast staat het gebied rond en ten noordwesten van het plangebied aangeduid als Operatieterrein. Het nabijgelegen vliegveld Ockenburg is namelijk door de Duitsers in 1940 vanuit de lucht aangevallen met het doel het vliegveld en uiteindelijk Den Haag in te nemen. De archeologische verwachting van dergelijke slagvelden is dat de slaghandelingen zich vooral weerspiegelen in een verspreiding van verschillende munitieartikelen. Daarnaast kunnen meer statische structuren worden verwacht, zoals resten van stellingen, versperringen, loopgraven, ondersteunende posten e.d. Ook inslagen van granaten en mortieren kunnen worden verwacht, vaak in de vorm van beschadigingen aan bestaande bouw of bomen en als microreliëf. Bekend is dat er vanaf oktober 1944 V-2’s werden afgeschoten vanaf het Bloemendaalterrein (www.loosduinsmuseum.nl/expositie/bloemendaal-rosenburg-1940-1945-parnassiagroep/). Een luchtfoto uit oktober 1944 laat zien dat het plangebied ook in deze periode volledig bebost was (Figuur 10).

Figuur 9. Verschillende militaire elementen in de omgeving van het plangebied. Rode asterisk: locatie plangebied; paars: operatieterrein; roze (achtergrond): Atlantikwall; lichtgroen: luchtlandingsterrein;

donkergroen: schijnvliegveld; oranje: Widerstandneste/Stützpunktgruppe.

*

Figuur 10: Het plangebied (rood omlijnd) op een luchtfoto uit oktober 1944 (bron: Wageningen UR).

De archeologische waarden uit de Tweede Wereldoorlog zijn momenteel nog niet geborgd binnen het archeologisch beleid van Den Haag.

2.6. Huidig landgebruik

Ten tijde van het veldonderzoek was het plangebied in gebruik als woning en tuin die deels begroeid is met bomen (Figuur 11). Van het bestaande pand zijn geen tekeningen beschikbaar. Uit informatie van de opdrachtgever is wel bekend dat er zich onder het pand een kleine kelder bevindt met een omvang van ongeveer 5 x 3 m en een diepte van ongeveer 3 m onder de bovenzijde van de begane grondvloer. De funderingsdiepte onder de rest van het pand is onbekend, maar naar verwachting maximaal 1 m onder maaiveld.

Figuur 11. Huidig landgebruik in het plangebied (bron: Google Earth 2017/Google Street View juni 2016).

Uit eerder onderzoek is bekend dat direct aan de zuidzijde van de Monsterseweg een gasleiding gelegen is (Figuur 7)

2.7. Gespecificeerd verwachtingsmodel

Uit het bureauonderzoek blijkt dat het plangebied is gelegen op een strandwal die is gevormd in het Laat Neolithicum. De strandwal was vanaf het ontstaan een gunstige locatie voor bewoning vanwege de relatief hoge en droge ligging. Er kunnen dan ook resten van allerlei complextypes worden aangetroffen, zoals bewoning, begraving en landgebruik (landbouw). Bij onderzoeken in de omgeving zijn archeologische resten aangetroffen van deze periode (Vlaardingencultuur), maar ook van de midden/late ijzertijd, Romeinse tijd en volle middeleeuwen. Sporen kunnen bestaan uit onder meer paalkuilen, afvalkuilen, greppels en structuren als huisplattegronden. Resten bestaan doorgaans uit vondstmateriaal (houtskool, natuursteen, vuursteen, aardewerk, glas) en grondsporen (paalsporen, greppels, cultuurlagen).

Bij het booronderzoek nabij het plangebied (250 m ten westen) is een verstoring van de bovengrond van 60-80 cm –mv (1,4-1,2 m +NAP) waargenomen. Desondanks zijn er bij de definitieve opgraving een ijzertijdvindplaats en een nederzetting uit de middeleeuwen aangetroffen. In dit onderzoek is geconcludeerd dat het gebied in zowel de ijzertijd als de middeleeuwen op veel grotere schaal geschikt was voor bewoning en ander gebruik dan alleen het toenmalige onderzochte terrein. Omdat de ondergrond in het plangebied zeer waarschijnlijk vergelijkbaar is, is de kans op archeologische resten in het plangebied dus in principe ook groot. Archeologische resten zijn in dit booronderzoek verspreid over drie humeuze niveaus aangetroffen. De resten mogen vooral worden verwacht direct onder(aan) de bouwvoor op 1,5 m +NAP en ook op ongeveer 1,0 m +NAP en ongeveer 0,5 m +NAP.

Deze lagen representeren respectievelijk de Middeleeuwen, late IJzertijd/Romeinse tijd en vroege-late IJzertijd. Met name de laatste twee bodems waren moeilijk van elkaar te (onder)scheiden. Daarnaast wordt er nog een humeuze bodem uit een eerdere prehistorische periode vermeld op 0,3-0,5 m –NAP, die vermoedelijk dateert tot het Neolithicum/ de vroege bronstijd (van den Broeke/Hagers 1994; Rieffe 2003).

In het plangebied bestaat tevens een verwachting voor archeologische resten uit de Tweede Wereldoorlog. Naast losse vondsten zoals munitie kan ook het voorkomen van resten van bijvoorbeeld stellingen niet worden uitgesloten. Deze zijn niet herkenbaar op luchtfoto’s uit de Tweede Wereldoorlog omdat het plangebied toen volledig bebost was. Eventuele resten uit de Tweede Wereldoorlog kunnen voorkomen vanaf het maaiveld.

Boven de grondwaterspiegel zullen metaal en organische resten in het zand niet of slecht bewaard zijn gebleven. Onder de grondwaterspiegel zullen de conserveringsomstandigheden gunstiger zijn. In het eerdere onderzoek aan de Monsterseweg 29-37 zijn de conserveringsomstandigheden aangeduid als slecht, terwijl er bij het booronderzoek op dezelfde locatie werd vastgesteld dat de grondwaterstand vrij constant is in het gebied en dit juist een gunstige uitwerking kan hebben op de conservering van organische resten. De eerste vondstlaag bevond zich op de Monsterseweg 29-37 op 1,0 m +NAP (1,0 m –mv). In het plangebied kan dus, ondanks de matig diepe grondwaterstand, alsnog rekening worden gehouden met conservering van botanische resten en metaalvondsten vanaf niet al te grote diepte onder het sporenvlak.

Mogelijke verstoringen in het plangebied bestaan uit de aanwezigheid van de huidige bebouwing (inclusief kelder tot 1,0 m -NAP), een gasleiding direct langs de weg en het mogelijk historische afgraven/egaliseren van het duin in de omgeving (Alterra 2008). Gevechtshandelingen uit de Tweede Wereldoorlog kunnen een verstorende werking hebben gehad op oudere archeologische resten.

Om het verwachtingsmodel te toetsen en waar nodig aan te vullen en om te controleren in hoeverre de bodemopbouw in het plangebied nog intact is, is er een Inventariserend Veldonderzoek, verkennende fase, uitgevoerd.

In document S. Moerman Senior KNA prospector M. Alkemade Gemeente Den Haag (pagina 8-17)