noem maar op doen? En je moet je ook afvragen: je kunt aanbevelingen doen, maar één: hoe zinvol zijn die; twee: hoe realistisch zijn die, en drie: wat is het effect weer van die aanbevelingen? Positieve discriminatie helpt, maar positieve discriminatie leidt ook weer tot potentiële polarisatie, kijk maar op Twitter en Facebook wat daar voorbij komt. Wat zag ik daar van de week toch weer man.. Naar aanleiding van het proces over Wilders, op de Postonline, en weer zo een interview met zo'n kop, weet je wel. Dan zie je weer zo'n foto, ook allemaal wel weer stereotype: een boze witte man. Onze oudjes liggen twaalf uur in hun eigen pis en poep, en voor hen wordt het allemaal weer geregeld. Ik zeg niet dat positieve discriminatie altijd een achterstelling is van andere
groepen, maar die beeldvorming kun je wel wekken. En beeldvorming s op het moment wel echt een ding waar we ons echt zorgen over maken. Echt hoor. En vooral ook over Marokkanen en Turken: minder minder minder. Maar ook over hoe mensen met elkaar op Facebook op de vuist gaan. Het is niet normaal. Buitenhof op zondag, prachtig programma, maar dan moet je eens een keer kijken naar buitenhof op zondag, en dan moet je ondertussen parallel kijken naar Twitter. Tachtig procent denk ik, van wat daar gezegd wordt, gaat niet over inhoud: van goh, wat goed dat dat gezegd wordt, of nou ik ben het er niet mee eens want ik heb dit of dat cijfer, feiten vinden we altijd belangrijk hè, als journalisten. Dus ik heb dit en dat cijfer gelezen dus het is niet waar. Nee hoor, Loos, het gaat loos. Schelden, tieren, mensen belachelijk maken om hun uiterlijk, daar hebben we echt met z'n allen nog wat te doen en journalisten spelen daar ook een grote rol in. En het is niet weet je wel, van een heleboel mensen wegzetten, dan zie je wat er in Amerika gebeurt, krijg je iedere keer die kaart te zien: oostkust, westkust daar wonen alle mensen en daar wonen alle mensen van Amerika en die stemmen. In het midden wonen een soort van rednecks die er toch allemaal niks van snappen, de deplorables van Hillary Clinton. Nou we hebben het gezien hè, wat er gebeurd als je die mensen wegzet, nou oke verdomme, dat zullen we eens een keer
meemaken. Wij gaan stemmen. Dus we moeten ook letterlijk en figuurlijk de boel bij elkaar houden, daar fatsoenlijk, om met elkaar te interacteren, en een van de aspecten die er bij hoort is de verbinding, de integratie, maar ook de eigen verantwoordelijkheid van mensen met een niet- westerse allochtone achtergrond. Ik vind het weer een mooi pleidooi man.
73
Bijlage 7Interview Laila Benhdidou
Interview afgenomen op 1 december 2016
• 5e jaars journalistiekstudente Hogeschool Utrecht • Ouders Marokkaans
Vertel even, je studeert journalistiek...
Ja, ik studeer journalistiek ik ben officieel vijfdejaars, dat bestaat eigenlijk niet, maar ik ga er eh, of ik doe er een jaar langer over. Ehm, ja ik ben 26, maar dit wist je volgens mij al. Dus iets aan de oudere kant als je het vergelijkt met de rest van mijn studiegenootjes. Maar ik heb hiervoor ook nog een andere studie gedaan. Dus.
Waarom heb je voor journalistiek gekozen? Want het is best wel een beetje dat je denkt van: hmm.
Ja je wordt niet aangemoedigd, hè. Nee. Ehm, ik heb altijd al iets met Nederlandse taal gehad, ook al sinds kleins af aan, ook op de basisschool werd dat al gemotiveerd, dat ik goed kon schrijven en ja, ik weet niet, ik heb altijd wel graag iets met de Nederlandse taal willen doen en ik hou heel erg van nieuws. Dus eigenlijk is die combinatie Nederlandse taal newsy, dat is
journalistiek geworden.
Ben jij niet een beetje ontmoedigd om journalistiek te gaan studeren? Want het is nu natuurlijk veel in de media aan bod dat de journalistiek diverser moet.. Had jij niet zoiets van, nu kom ik in zo'n wit werkveld terecht?
Jawel. Ja dit wist ik eigenlijk van te voren al. En het begint eigenlijk vanuit huis uit hè, want nou ja, je weet mijn ouders zijn Marokkaans. En vanuit onze cultuur is de journalistiek ook niet een beroep met een bepaald aanzien. Dus vanuit huis uit wordt je gemotiveerd en gestimuleerd eigenlijk om de advocatuur in te gaan, geneeskunde te gaan studeren.
Waar kom dat vandaan dan?
Ja ik denk gewoon, mijn ouders, mijn vader is hier eigenlijk naar Nederland gekomen als
immigrant, als de meeste van zijn generatie, uhm, en hij kwam hier om geld te verdienen en voor een betere toekomst voor zijn kinderen. Dus dat is iets wat mijn ouders mij ook heel erg sterk hebben meegegeven: van we willen dat jullie op jullie eigen benen staan, we willen dat jullie onafhankelijk zijn en ja een beroep kiezen waar je dat uiteindelijk ook mee kunt bereiken. En journalistiek is ook geen beroep dat vanuit Marokko, het is geen beroep met een bepaald aanzien. Als je zegt in Marokko: ik ben journalist, ja is dat niet iets om trots op te zijn, nu komt, de laatste paar jaar komt dat iets meer terug, maar dat, ja het is niet iets echt om trots op te zijn.
En toch ben je het gaan doen?
Ja, toch ben ik het gaan doen. Heel eigenwijs.
Wat was je drijfveer dan?
Ja, eigenwijs, en ik kies gewoon voor mijn eigen geluk. En ik wist, het is altijd nieuw als je een nieuwe opleiding gaat volgens, je weet nooit wat je precies kan verwachten, maar ik dacht: ja.. ik houd van nieuws, ik houd van de Nederlandse taal, ik wil journalistiek gaan studeren, want ik ben iemand met een mening, ik ben iemand die daar ook wel voor uit durft te komen, dus ik dacht dat