studenten hun afstudeeropdracht presenteren.
Onderwerpen en sprekers:
Research in Midwifery (RIM)
- Associatie tussen sociaal economische status zwangeren en groente- en fruitconsumptie; N. Gost, M. Ritico - Pijnstilling te voorspellen?; R. Dovermann, R. Somers Implementatie van Innovaties in de verloskundige zorg (IvI)
- Help, ik word papa!; K. Alleleijn, N. Thoone, M. Hanckmann, S. Smit
- Minder pijn zonder medicijn; Y. Leenaerts, S. Olofsen, C. Gemmeke
- Quality Care for Quality Time; T. Hoet, W. Jonkhout, A.
Ruytenburg
Gezondheidsbevordering in de verloskundige zorg (GB) - Be prepared!; M. Broeren, A. Driehuis, M. van Stiphout,
A. van Vlerken
- Borstvoeding doe je samen; M. Cleven, E. van Dijk, R. Willems
- De laatste loodjes wegen het zwaarst; L. Mariën, A. Montulet, A. van Otten, M. de Wert
- Wiegendood bij zuigelingen van niet-westerse allochtone ouders; S. Coenders, L. Geomini, N. Maessen, E. Reek
Klinische Verloskunde (KV)
- Knippen is niet gaaf!; E. Hoenen, F. Rutzerveld, L. Wagemans
- Geef bewegingsvrijheid de ruimte, leg het CTG aan banden; A. Pultrum, F. Vreuls, H. de Witte
- Steriele waterinjecties in de Nederlandse klinische setting; E. Bakker, A. Mertens, M. van de Weijer
Deze dag vindt plaats op vrijdag 7 juni 2013, van 9.15 tot 16.30 uur bij de Academie Verloskunde Maastricht (faculteit van Zuyd Hogeschool). Locatie: Universiteits-singel 60, 6229 ER Maastricht.
Aan deze dag zijn geen kosten verbonden. Er wordt u een lunch aangeboden en we sluiten de dag feestelijk af met de uitreiking van de scriptieprijs en een drankje.
Accreditatie is aangevraagd bij de KNOV. Wij nodigen u van harte uit deze boeiende en inspirerende presentaties bij te wonen. Aanmelden kan tot 24 mei 2013 via T 043-3885459, E info@av-m.nl of W http://www.av-m.nl. Q
0RESENTATIE
6ERLOSKUNDE
Hanneke Torij is verloskundige en voltooide haar masteropleiding Verloskunde aan de Caledonian University in Glasgow. In 2006 richtte zij het Kennis- en Onderzoekscentrum van de Verloskunde Academie Rotterdam op, een bij- en nascholingsprogramma én een onderzoeksprogramma, waarvan het onder-zoeksprogramma later is vormgegeven in de Academische Werkplaats. In deze hoedanig-heid was zij onder meer projectleider ‘zwan-gerschapsfase’ in het Rotterdamse program-ma ‘Klaar voor een Kind’ en projectleider van een uitwisselingsprogramma over vroege zwangerschapszorg met de University of East London. Zij is projectleider van het ZonMw regionaal consortium ZuidWest Nederland en doet zelf promotieonderzoek dat zich richt op grootstedelijke perinatale gezond-heidsverschillen. (Zicht op) een promotie is voor Hogeschool Rotterdam een belangrijke randvoorwaarde om het lectorschap te kunnen uitvoeren.
Hanneke Torij is ook een van de drijvende krachten achter de maandelijkse onderwijs-rubriek in dit tijdschrift.
die een sterke binding hebben met de regio - om dit consortium op te richten voor de regio Zuidwest-Neder-land.” Vanuit het regionaal consortium wordt onderzoek gedaan naar hoe de zorg voor kwetsbare zwangeren – bij wie de kans op ongunstige uitkomsten juist zo groot zijn – kan worden verbeterd. Q
!DVERTENTIE
hiVgiZghWZ\ZaZ^Y^c\
kZgoZ`Zg^c\Zc
]nedi]Z`Zc
ÃcVcX^ aZeaVcc^c\
kZhi^\^c\hWZ\ZaZ^Y^c\
egV`i^_`"ZcdcYZgcZbZghVYk^Zh
XdcigVXiZcZc_jg^Y^hX]ZY^ZchiZc %(%"'*'++**
www.sikkingadvies.nl
GEZOCHT: Ervaren verloskundige voor ziekenhuis in Sierra Leone (op vrijwillige basis) Voor een ruraal ziekenhuis in Yele, Sierra Leone zijn wij per 1 augustus voor een periode van 6 maanden op zoek naar een ervaren verloskundige, om mee te helpen met het opzetten van de nieuw te openen verloskunde-afdeling.
Het taken pakket zal voornamelijk bestaan uit begeleiding en onderwijs van het lokale personeel, het maken en invoeren van protocollen en het adviseren m.b.t. de organisatie van de afdeling. Tevens wordt een superviserende rol verwacht in de bewaking van de hygiëne.
Wat bieden we?
1) Kost en inwoning
2) Vrijwilligersvergoeding en volledige vergoeding van het ticket, visum, verzekering en vaccinaties
3) Een prachtig ziekenhuis waar je met lokale en buitenlandse staf samenwerkt en een unieke ervaring zult opdoen Wat vragen we?
1) Goede mondelinge en schriftelijke Engelse spreek-vaardigheid
2) Goede (interculturele) sociale vaardigheden 3) Minimaal verblijf van 6 maanden
4) Kandidaten met Afrika ervaring en een ruime praktische ervaring in de eerstelijns verloskunde hebben de voorkeur.
Voor meer informatie kijk op:
www.lion-heart.nl of stuur een e-mail naar info@lion-heart.nl Bellen kan ook: 06-10367128 (liever niet op woensdag)
Recent is het tweede jaarrapport van de stichting Perinatale Audit Nederland (PAN) verschenen: A terme sterfte 2011. Perinatale audit: de voortgang. Om hier voldoende aandacht voor te vragen is tevens onderstaand persbericht uitgegaan getiteld Geboortezorg onder de loep: perinatale audit leidt tot verbeterpunten.
De belangrijkste beroepsgroepen binnen de verlos-kundige zorg hebben tijdens perinatale audits hun eigen zorgverlening over 2011 geëvalueerd. Dat leidde tot belangrijke verbeterpunten op lokaal, regionaal en landelijk niveau. Maar aanbevelingen zijn niet voldoende om de zorg te verbeteren! In het rapport doet het bestuur van de PAN een dringend beroep op alle betrokken zorgverleners, beroepsgroepen, verloskundige samenwerkingsverbanden en het College Perinatale Zorg om de aanbevelingen landelijk, regionaal en lokaal in te voeren en stil te staan bij hoe dit het beste georganiseerd kan worden.
In een nieuwe rubriek, zowel in het Tijdschrift voor Verloskundigen als ook in het Nederlands Tijdschrift Obstetrie en Gynaecologie (NTOG) zullen we regelmatig stilstaan bij geselecteerde casus uit de PAN. Onder de titel Wat komt er uit de PAN zullen geanonimiseerde casus van commentaar worden voorzien door experts uit het veld. Tevens zullen we ingaan welke verbeterpunten lokaal zijn aangepakt, ter informatie en lering voor andere regio’s.
Wij beseffen dat de kern van de audit ligt in vertrouwelijkheid.
Openheid over casuïstiek kan daar potentieel afbreuk aan doen. Om deze reden zullen al te bijzondere casus niet gebruikt worden voor deze rubriek. Ook kan casuïstiek op cruciale details worden gewijzigd om herkenbaarheid te verminderen. In eerste instantie zal gebruik gemaakt worden van bestaande casus en thema’s uit de jaarrapporten van de PAN. Daarnaast kan de voorzitter aan het einde van toekomstig casusbespre-king de aanwezigen vrijblijvend peilen over publiceerbaar-heid van de besproken casus en wie dat op zich zou willen nemen. Een negatief antwoord van de aanwezigen is dan natuurlijk bindend, een positief antwoord levert nog grotere openheid en betrokkenheid bij de uitkom-sten op.
We hopen op deze manier meer aandacht te geven aan lokaal verbeterpunten welke zijn geïdentificeerd door de perinatale audits. Tevens hopen we de implementatie van aanbevelingen en de verspreiding daarvan, zowel regionaal als nationaal, te vergemakkelijken en te bespoedigen.
De redactie van deze PAN-rubriek bestaat uit: Marieke Hermus MSc, verloskundige werkzaam in de eerste lijn in Oosterhout en lid van de redactiecommissie PAN, Hens Brouwers, kinderarts-neonatoloog UMCU en bestuurslid PAN, Bert Timmer, kinderarts-neonatoloog Erasmus MC en regiovoorzitter PAN, regio Rotterdam;
Jeroen van Dillen, gynaecoloog UMCN en regiovoorzitter PAN, regio Nijmegen. Q
7AT
EEN
4V6 48
02!+4)*+
Een jaar geleden was ik flink ziek. Wat begon als een lichte griep zette zich om in een allesoverheersende gewrichtspijn. De dag was te trotseren met acht paracetamol en drie ibuprofen, de nacht door bij extreme pijn te vertoeven onder een warme douche. Toen na twee weken ook mijn handen eruit begon-nen te zien als die van een zwangere met een ernstige preeclampsie was de maat vol en maakte ik een afspraak bij de huisarts. Dezelfde dag verdwenen de klachten en zo zat ik klachtenvrij, verontschuldigend kijkend bij mijn huisarts. De volgende dag werd ik kortademig. De dag erna was ik mijn stem volledig kwijt.
Na een periode van ontkenning volgde weer een bezoek aan de huisarts die mij verwees naar een KNO-arts. Hier werd de diagnose snel gesteld; een verlamming van de linker stemband.
Herstel zou minimaal een half jaar tot een jaar duren. In mijn lijf was een zenuw beschadigd, wat mijn spraakvermogen minimaliseerde tot het fluisteren van zinnen met een maximum van acht woorden.
Voor het eerst in mijn leven ervoer ik hoe het was om gehandicapt te zijn.
Mensen die me eerst normaal aanspraken, deinsden terug wanneer ze mijn stem (niet) hoorden. De bakker meende mij in gebarentaal uit te moeten
leggen hoeveel ik moest betalen. Ik? Ik droomde van de straat overstekende dochters die ik niet kon waarschuwen voor de
aansnellende auto en voelde me bekritiseerd door de logopediste die vond dat de vooruitgang, ondanks haar goede inspanningen,
bedroevend was.
Erger nog was de idee dat de verlamming veroorzaakt kon worden door een tumor in het borstkasgebied. Om dit uit te sluiten werd er door de KNO-arts een CT-scan voor mij
ingepland.
Ik? Ik was bang, bang door de uitzondering, bang dat ze iets zouden vinden, bang iets te horen te krijgen wat
ik niet wilde horen. En zo zaten mijn man en ik en kleine week later, ondanks de geruststellende woorden van de KNO-arts, op en top gespannen in de wachtkamer van de radioloog. Een infuus en een kleine liter contrastvloeistof later voelde ik me behalve ongerust en gehandicapt voor het eerst in mijn leven: patiënt.
Een zenuwslopende week volgde en toen de uitslag: alles bleek godzijdank goed!
Opgelucht, maar zonder stem, ga ik de volgende dag de dienst in. Mijn werk -telefoon piept. Een smsje van één van onze zwangere; “Beste verloskundigen!
Ik wil jullie graag even op de hoogte brengen. Weten jullie nog dat jullie me een paar weken terug naar de huisarts hebben gestuurd, voor de zekerheid, vanwege dat knobbeltje in mijn borst. Net verdere controles gehad. Het is helemaal niet goed, er zit een grote tumor in mijn borst en ook op mijn lever zijn twee verdachte plekken geconstateerd. Ik ben zo verdrietig, niet in staat om te bellen, daarom een smsje. Groet Leonoor.”
Sprakeloos. Q
Beppie Benschop
3PRAKELOOS
(ET
Maartje van Hoek is woonachtig in New York. Zij schrijft voor het dagblad Trouw en voor De Standaard. Maartje is zwanger! In vijf bij dragen vertelt zij ons over haar New Yorkse zorg ervaringen.
‘Wat staat er op het menu vanavond? Jouw placenta!’
Het staat er echt, op een groot advertentiebord, verderop in de straat waar ik woon. Deze week is daar een verloskundige praktijk geopend – alsof het een teken is. De gynaecoloog in mijn postcodegebied stuurde me (zes weken zwanger, met haar con-gra-tu-laaaaaaaaa-tions) in tranen naar huis. Maar haar toon klonk alsof ik doodziek ben en met slechts verboden op een lange lijst van twee A4’tjes ging ik naar huis. Hallo, hormonen. Hallo, eerste briesende huilbui.
Deze nieuwe verloskundige praktijk echter, is weer het andere uiterste.
Verloskundigen bestaan, ook in Amerika. Zelfs in mijn straat! Maar door de meeste Amerikaanse vrouwen en artsen worden verlos- kundigen gezien als dames in lange gebatikte wapperrokken en met grijze paardenstaarten. Die rieten mandjes vol wierookstokjes meenemen naar de bevalling ter verzachting van de weeënpijn.
Hier ziet het er niet veel beter uit. Op de muur staat een schildering van een naakte hoogzwangere vrouw die in lotushouding vredig voor zich uit staart. En op de folder die in een bakje bij de voordeur ligt, wordt als tip tegen zwangerschapsstriae het volgende aangeraden:
smeer je buik dagelijks in met Pantene crèmespoeling. Nee dank je.
:WANGER
Plus dat bord over het placenta-diner. Het zal voor sommigen klinken als een wondermaal en het schijnt de borstvoeding te bevorderen, maar mij niet gezien. In plaats van een placenta eet ik straks liever een grote biefstuk.
Een Nederlandse huisarts die al meer dan tien jaar op Manhattan werkt, begrijpt gelukkig wel wat ik bedoel als ik mijn wensen kenbaar maak. Wij wonen hier sinds een jaar. Mijn goede vriendinnen, mijn moeder: allemaal zijn zij in Nederland.
Ik wil een verloskundige die dat snapt, en die gewoon even de andere kant opkijkt als ik toch ineens besluit sushi te eten (streng verboden in Amerika als je zwanger bent) en die mij op z’n tijd laat zeuren over alle kwalen, maar toch ook op de rem trapt en geruststellend zegt dat alles goed komt.
Mijn nieuwe, Hollandse dokter ziet zwanger zijn niet als een ziekte. En, een groot voordeel – zoals hij zelf zegt – hij spreekt Nederlands. In de jaren zestig studeerde hij aan de Universiteit van Amsterdam en hij bracht bijna alle Nederlandse baby’s op Manhattan ter wereld.
Zijn ontvangstruimte is een kamer met donkerrood behang in een appartementencomplex aan de Upper East Side van New York. Op de vloer van zijn kantoor liggen stapels ongeopende post en cadeautjes met ‘thank-you notes’ van onlangs bevallen vrouwen. De muren hangen vol oorkondes en diploma’s. Deze man heeft 10.000 baby’s ‘gevangen’, naar eigen zeggen. The Dutch doctor ontvangt mij (31) en mijn vriend (40) en zegt: “Goedemiddag, kinderen.”
Dan richt hij zich tot mij: “Hoe voel je je vandaag? Volgens mij ben jij 12 weken zwanger.” Het klopt precies, en ik wil hem omhelzen. Hij zegt alles wat ik wil horen. Vooral dat het heus leuk wordt, zwanger zijn. Maar nu nog even niet.
Ik krijg pilletjes tegen de extreme misselijkheid die nog elke dag erger wordt.
Voor vragen mag ik hem dag en nacht bellen, zegt hij. The Dutch doctor is voor zijn patiënten altijd bereikbaar.
Dat begrijpen we als we na een uur weg gaan. We mogen voor dit consult 650 dollar afrekenen. Q
Maartje van Hoek
4V6 50
).4%2.!4)/.!!,