[Naar aanleiding van Laura Ernst.
MULTATULIhad koningin Sophie verzocht,
haar de gelegenheid te geven aan het hof iets voortedragen.
De koningin kon haar niet ontvangen. Namens haar kwam de heer von
Weckherlin, haar particuliere secretaris, tot
MULTATULIom hem te zeggen
dat het op dit oogenblik onmogelyk was Laura Ernst te ontvangen, hoe
gaarne de koningin haar ook gehoord had. Juist ook in die dagen werden
de duitsche invloeden geweerd aan 't hof, en de fransche
predomineerden.]
... en dacht dat ze kwaad op me was om myn toon, die ik toch niet veranderen zou.
Wel nam ik me voor haar niet weer te schryven voor ze my duidelyk toonde dat ze
genoegen nam met myn independentie. En dat zeg ik in zooverre nog, tenzy ik
reden heb tot de gissing dat ze niet kan. Ze is gebondener dan iemand en slavin
harer hoogheid. Als 't dàt is, heb ik medelyden met haar, wat ik haar ook geschreven
heb. Welnu, gisteravond in de opera groette zy my vry gedistingeerd, eigenlyk als
iemand die wat zeggen wilde, by 't weggaan. En toen ik tuis kwam vond ik een brief
- van haar? vraag je - god neen, van een schuldeiser die my dreigde my geen uur
rust te gunnen, myn beste Tine 't leven
lastig te maken, alle mensen te waarschuwen dat ik zoo'n slechte betaler was, te
maken dat myn koffer nergens in veiligheid was, enz. enz. Dat lykt weinig op de
groet eener koningin! Heb je ooit zoo'n bontheid gezien? Dat noem ik humor van 't
lot. Ik had wel lust gehad dien brief aan haar te zenden als curiositeit, maar ze zou
gedacht hebben dat ik haar om geld vroeg.
(Bekommer je niet over die schuld. Van morgen verwachtte ik executie van m'n
koffer! Ik had m'n papieren in veiligheid gebracht, uw brieven, mimi! en wachtte
gerust af wat komen zou. Van avond schryft hy my op een toon of hy spyt heeft, hy
zegt dat ik zoo'n opregt mens ben. Dat 's waar. Maar z'n brieven zitten vol zand, en
dat is my vreesselyk. Ik ben in die dingen als Adrienne Cardoville, herberg manieren
maken my misselyk en vuile handen kan ik niet verdragen. Dat ik die schuld niet
betaal is omdat ze te groot is, en als ik hem...
[ik gis weer de meermalen genoemde Fuhri uit den Haag]
... wat op afrekening geef, wat ik nu wel doen kòn, dan denkt hy dat zyn insolente
brieven effect hebben gedaan, en ik kryg ze voortaan alle weken.)
Verdriet heb ik er over gehad, dat is zoo, maar eigenlyk trof my 't koddige van den
zamenloop. God bewaar me dat ik myn indrukken over de verhouding tot de koningin
zou stellen boven myn innig gevoel voor u, maar de tegenstelling is zoo gek uit een
maatschappelyk oogpunt.
Een kapel zweefde hoog, hoog in de lucht ... neen, zoo is 't niet! Dat doe ik met
u, mimi, en van die hoogte is geen afdalen mogelyk. Neen, dat is het niet; de poezie
kan niet ondergaan.
De kapel zat op 'n toren, op de staart van den haan. Wel hoog, maar niet poetiek
hoog. En toen werd ze vertrapt door 'n ezel. Daarin is 't komieke, anders ware 't
treurig. In myn zorgen van dien aard bestaat geen tegenstelling tegen myn
verhouding met u. Integendeel. Uwe liefde hoort by myne armoede.
(tegen, tegen, tegen, wat 'n styl! 't Kan me niet schelen. Maar leelyk is 't, of lélyk;
'k weet waarlyk niet!)
Och, beste meid, ik verlang zoo naar je brief! Ik denk morgen ¼ voor twee, maar
ik hoop vroeger, schoon als 't later komt zal ik denken: meer. 't Is zonderling, ik heb
zoo'n lust je te schryven, alsof ik voel dat ik je weldra niet meer schryven zal. Welnu,
al beslissen wy te breken, 't zal me smarten, maar toch zegen ik de laaste
dagen die ons zoo na aan elkaer hebben gebragt. O, zeg toch uitdrukkelyk of je
met my meevoelt in onze verhouding, zoo innig als het kan, zonder schande voor
u, noch verdriet voor je ouders, maar buiten dat, zoo innig als 't kàn, mimi!
Hoe we 't moeten regelen weet ik nog niet; ik wacht je brief. Veel zal afhangen
van uwe verpligtingen. Na alles wat je my schreef en zeide over je ouders, mag je
hun geen verdriet doen, dat is zoo ... ik vrees dat het weer zal moeten! 't Is my
vreesselyk. Je weet niet hoe ik aan je hecht. Ik ben er verdrietig over. Keur je 't in
my af? Oordeel eens of je een derde was.
Goed, goed, als 't moet, zullen we. Ik vrees dat het moet! Jy moet beslissen. Jy
alleen kunt de regten uwer ouders beoordeelen, voelen. 't Hart is alles. Als uw hart
je veroordeelt mag 't niet. O, meen nooit dat ik tegen je pligt ben. Zou ik niet
beschaamd wezen, als jy ondankbaar was of ligtzinnig?
Toen ik dit briefje begon, zette ik de scheiding uit m'n hoofd, nu komt het weer
als een spook my storen. Ik had my willen dwingen die noodzakelykheid te vergeten
tot ik je brief had, die 'k morgen wacht.
Geef my goed je heele gemoed ... dat hoort my, mimi!
Half één, ik ga slapen, of naar bed. Want ik slaap weinig door 't hoesten. Maar tering
is 't niet; ik ben verkouden. Ieder is verkouden.
Goeden nacht, mimi. 'k Wou dat je voelen kon, hoe ik je lief heb. O, zeg me eens,
waar is je kamer? Wat kykt je huis my 's avonds koud en onvriendelyk aan, zoo
stom en sarrend en gesloten. Dat kan jy niet helpen. Goeden nacht, mimi!
In document
Multatuli, Brieven. Deel 6. Minnebrieven-tyd 1862-1863 · dbnl
(pagina 102-106)