e 2,20
72ste jaargang • nummer 1 • donderdag 7 januari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De communautaire stilte probeerden we te doorbreken met bijdragen over de onvermin- derde geldstromen in dit land, een gevolg van een blijkbaar eeuwige “mismeestering” van de twee andere PS-gewesten. Wanneer wordt solidariteit een slaapmiddel? Hoe zit het met de zoveelste “studie” die Geert Bourgeois daar- over bestelde? Toegankelijke statistieken van onze overheden (werk, uitkeringen) illustreren nochtans duidelijk genoeg waar het probleem zit en vooral dat dit probleem niet krimpt, maar groter wordt.
We hadden het over veel meer communau- taire beestjes. Over de politieke, sociaalecono- mische en culturele kloof die goed bestuur van dit land en van Vlaanderen blijft hinderen. Over de riskante communautaire stilte van de N-VA.
Vlaanderen heeft weinig te vieren, schreven we op 11 juli. Toch komen ze terug, die commu- nautaire monstertjes.
Vlamingen en Franstaligen blijven verdeeld en dus vaak verlamd over sociale thema’s (huurindexering en kinderbijslagen, gemeen- schapsdienst voor werklozen, beschikbaarheid van bruggepensioneerden, fiscale regularisa- tie, adoptie), over zowat alle centendossiers (vermogensbelasting, begrotingscontroles) of over al dan niet “koninklijke” handelsmissies, de financiering van ziekenhuizen, wetenschap- pelijke instellingen, de rijopleiding, en derge- lijke meer.
Nooit weg is de spanning rond Groot-Brus- sel, het ultieme doel van de Communauté Métropolitaine de Bruxelles, en in Vlaams-Bra- bant (de nachtvluchten, de financiering van
de politiezones in de Vlaamse Rand, de kwes- tie Linkebeek, de voetbaltempel voor de Rode Duivels en Anderlecht,…)
Vuilnisbelt
De regering-Michel kibbelt en dribbelt voor- lopig rond elke confrontatie. Maar hoelang nog? “Alles is communautair. Behalve de N-VA”, stelde Bart Maddens scherp in Doorbraak. “De N-VA, waar nochtans veel Vlaamse Bewegers vertoeven, doet alsof haar neus bloedt” en ver- stopt de perikelen of masseert ze vakkundig weg… Ondertussen blijft België “een instituti- onele vuilnisbelt”.
Ligt de Vlaming dan wakker van de com- plexe problematiek? Alvast de pittigste dispu- ten zal hij niet hebben gemist: de onenigheid over het klimaatakkoord, de onmacht om orde te scheppen in de Brusselse chaos, dat stadje met zes politiezones en negentien gemeente- besturen, de verhelderende confrontatie met het francofone syndicalisme. En er volgen er nog: het wafelijzer waarin het defensieplan van minister Vandeput wordt gebakken, om er maar één te noemen.
Sociaal?
Niet alleen de communautaire sluier kan de N-VA schade berokkenen. Ook op haar econo- mische verhaal zit ruis. We waarschuwden voor het asociale imago van de partij. Van de onbe- heerste uitspraken van Zuhal Demir, tot het ijskoude beleid van Johan van Overtveldt, dat doet wel iets met de mensen. ‘De N-VA maakt het zichzelf knap lastig’, ‘Vlaanderen kan niet
blij zijn met een fiscale koterij’ en ‘Tax shift zoals begroting een Akte van Hoop’, waren drie openers. Voluntarisme nekte eerder al Verhof- stadt. Het gekunsteld optimisme van Michels team is riskant (‘Jobs, jobs, jobs. Een kwestie van willen, maar niet kunnen’).
Migratie
We hadden het hier vorig jaar vaak over asiel en migratie. Cynisch soms (‘Ze kosten niets, ze blijven niet’), kordaat, maar ook met zin voor evenwicht (‘Migratie- en terrorismede- bat kan maar beter niet ontsporen’ of ‘Nog even en de waanzin brandt in de hoofden van links en rechts’). Maar onze lijn is duidelijk:
‘Help de mensen waar ze het liefst zijn: thuis’…
en ‘Volksverhuizingen kunnen nooit de beste oplossing zijn’. Wie dat negeert, speelt met vuur. ‘Door Europa waait een wind van woede’, titelden we na de Franse regionale verkiezin- gen.
Hoelang blijven de landverhuizers komen?
Oost-Europa blijft voor hen de roltrap naar de hemel. Geen kat die daar wilde blijven, want de poorten van Merkel en haar buren, even hogerop, stonden breed open. Die “doorgangs- landen” doen zelf hun best om passerend volk verderop te sturen. Vooral Duitsland, de Scan- dinavische landen en de Benelux werden het mikpunt. Maar nu wordt ook de passage naar Scandinavië blijkbaar problematisch. Daar lijkt in de parlementen een wedloop aan de gang om er om ter snelst de kar te keren en de rol- luiken neer te laten. In Duitsland luiden de pro- testklokken, in Beieren voorop.
Rest nog de Benelux. In Nederland, opge- jaagd door de weer veel populairder wordende Wilders, volgt premier Rutte nog de Merkel-lijn.
En dan is er België. Het Franckenland van slaan en zalven. In “daden” vooralsnog vooral dat laatste. De situatie is “beheersbaar”, zei de staatssecretaris. We zullen zien.
Merkel
De partij zou zich vergissen als ze de facto het pad van Merkel blijft volgen. Het pad van een “grenzeloos” Europa, waar bobo’s likke- baardend uitkijken naar nog meer instroom van een nieuw proletariaat. Dat geldt ook voor Gwendolyn Rutten en haar liberalen. Hun multi- culturaliteit is het masker van Het Kapitaal. Een half miljoen werkzoekenden bij ons, migran- ten inbegrepen? Die zijn van geen tel. Eigen blauwe zak eerst.
Veel mensen zijn niet gelukkig met een wereld waar grenzen wegvallen. Ze pikken de uitsluiting van hun opinie niet meer. De Wever zit deels op hun lijn, maar praat vanuit de gevangenis van Antwerpen. Zijn partij dreigt meegesleurd te worden in de afgrond waarin de CDU van Merkel dit jaar, met drie deelstaatver- kiezingen, haar botten kan breken. Het gedon- der in Keulen van vorige week is een barslecht voorteken. De poorten staan blijkbaar ook open voor veel driftkikkers.
Steun aan oorlogsvluchtelingen is een goede zaak. Onze harten en deuren staan open voor mensen in nood, maar niet allemaal tegelijk liefst. Asielrecht mag geen grenzeloos migra- tierecht worden. Het tweede maakt het eer- ste kapot.
De politiek leek zich in 2015 voort te slepen in een stabiel, zelfs halfdood landschap. Dat blijft niet duren. We volgden voor u de peilin- gen, waar vorig najaar maar één nieuwe trend opdook: Vlaams Belang zorgde voor een “kleine rilling in het landschap”.
Communautair getalm, een “sociaal” beleid dat de toplaag spaart én de hypermigratie, het zijn drie thema’s die de N-VA pijn kunnen doen. En waarrond radicaal rechts garen spint.
Benieuwd of die trend zich doorzet.
Gelukkig Nieuwjaar, beste lezer. We zullen wat geluk nodig hebben. Omdat 2015 – in politiek perspectief alvast – een jaar vol min of meer verontrustende calamiteiten was.
Verrassend kan het niet zijn: op deze pagina overheersten drie thema’s onze hoofdarti- kels: het wegmoffelen van de communautaire dossiers, de crisis en de overrompelende volksverhuizing richting Europa en Vlaanderen van mensen uit verre landen, met een cul- tuur die de onze niet is en een religie waar verlichting en democratie geen vat op hebben.
Driftig gedonder in Keulen is een veeg voorteken
Actueel
7 januari 2016
2
Uit de smalle beursstraat
De olieprijs blijft laag
Een woedende menigte die de Saoedische ambassade in de Iraanse hoofdstad Teheran in de fik stak als protest tegen de executie van een sjiitische geestelijke door de Saoedi’s. Riyad dat op zijn beurt de ambassade in Teheran sluit. De oorlog die de twee landen de voorbije jaren met elkaar uitvochten op andere terreinen - in Syrië, Jemen, Irak,… - dreigt te escaleren.
Misschien tot een rechtstreeks conflict.
Spanningen in het Midden-Oosten leidden in het verleden steevast tot een opstoot van de olieprijs. Deze keer lijkt die niet het geval te zijn. De aanhoudende oorlogen in de regio heb- ben niet belet dat een vat olie amper 35 dollar kost. Dat is het laagste niveau in elf jaar. Nu kan het best zijn dat de prijs straks opnieuw naar 40 dollar stijgt. Saoedi-Arabië en Iran zijn goed voor 15 procent van de wereldproductie, of 13 miljoen vaten per dag. Maar die opstoot zal dan tijdelijk zijn. Experts slui- ten niet uit dat de olieprijs in 2016 daalt tot 20 dollar per vat.
Wereldeconomie en OPEC op apegapen
Hoe dat komt? Er is meer dan één oorzaak. Om te beginnen speelt de internationale trend van dalende grondstoffenprijzen een rol. De wereldeconomie groeit minder snel dan de voor- bije jaren, dus is er minder vraag naar grondstoffen. Wat de prijs doet dalen. Zo is de prijs van ijzererts en nikkel het voor-
bije jaar met 43 procent gekrompen. Een vat olie met 35 pro- cent, en aardgas met 30 procent.
Oorzaak twee is structureel: het oliekartel OPEC ligt op ape- gapen. De voorbije decennia besloten de landen van het kartel (waaronder Saoedi-Arabië en Iran) om bij een dalende prijs de productie te beperken om zo opnieuw voor een prijsstijging te zorgen. Maar sinds enige tijd is het binnen de OPEC ieder voor zich. Dus zijn er geen productiebeperkingen meer. Reden is dat Saoedi-Arabië ervoor gekozen heeft alles in het werk te stellen om het marktaandeel te behouden. Voor de Saoedi’s is het spotgoedkoop om olie op te pompen, maar als de prijs blijft dalen is dat echter niet langer rendabel voor grote con- currenten als Rusland en de VS. Dat overaanbod komt Riyad goed uit. Rusland – bondgenoot van de vijanden Iran en Syrië - moet rekenen op 40 dollar per vat om olie aan een winstge- vend tarief te kunnen oppompen. De Russen komen dus in de problemen. Verder baart de ontginning van schalieolie in de VS de Saoedi’s zorgen. Schalieolie is een stuk duurder, maar maakt wel dat de Amerikanen niet langer afhankelijk zijn van import uit Saoedi-Arabië voor hun energievoorziening. De VS worden zelfs olie-exporteurss. De lage prijs heeft een aantal Amerikaanse schaliebedrijven in de problemen gebracht maar de sector wordt economisch niet ontwricht.
Maar de focus van de Saoedi’s ligt nu niet op de VS, wel op aartsvijand Iran. De sjiitische staat werd door de economische sancties jarenlang uitgesloten van de wereldeconomie. Gevolg was dat het bbp van het land de voorbije jaren met een derde is gedaald. Dat is straks voorbij. Iran kan opnieuw investeerders aantrekken en de eigen producten - zoals gas en olie - wereld- wijd verkopen via de normale kanalen. Dat zal tot een toename van het bbp leiden maar ook massaal deviezen naar het land lokken. Waarmee Iran in de regio een economische, politieke en zelfs militaire grootmacht kan worden. Saoedi-Arabië pro- beert dat tegen te gaan door de olieprijs laag te houden. Want op die manier wordt het voor Iran moeilijk om de verouderde olie-installaties te moderniseren (wegens te duur) en de olie- export substantieel op te voeren. De Saoedi’s zullen de olie- kraan dus verder opendraaien indien de prijzen op de interna- tionale markten stijgen.
Dit oliebeleid heeft wel een risico. Veel olieproducerende landen zijn budgettair afhankelijk van een hoge olieprijs. De Saoedi’s gaan voor het eerst lenen op de internationale mark- ten nu hun begrotingsdeficit bijna 20 procent van het bbp bedraagt. Landen als Qatar, Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten kunnen nog tegen een stootje. Rusland heeft daar- entegen wel een probleem. Voor een begroting in evenwicht moet een vat olie 110 dollar kosten. Voor Venezuela zelfs 150 dollar; dat Latijns-Amerikaanse land is dan ook virtueel failliet.
Angélique VAnderstrAeten Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Hamas viert verjaardag met oproep tot geweld
Weinig aandacht in de Vlaamse media eind december voor de 28ste verjaardag van de terroristische organisatie Hamas. Op zich niet zo belangrijk voor onze contreien, zeker niet in de kersttijd, maar toch altijd interessant om te zien en te horen hoe verjaardagen elders worden gevierd en welke boodschappen op de aanhangers worden losgelaten. Zo stuitten wij bij het grasduinen in de internationale pers op een video vertaald door het Middle East Media Research Institute (MEMRI)-Washington, waarin Hamas-leider Kha- led Mashaal het bilan opmaakte van 28 jaar ‘activiteiten’ en een warme oproep deed om de Joodse Staat, Israël, met alle mogelijke middelen te vernietigen.
Khaled Mashaal (60) leeft in Qatar, na omzwervingen in Syrië en Jordanië. Sinds 2004 is hij de politieke leider van Hamas. Op 10 december 2015, ter gelegenheid de 28ste ver- jaardag van zijn organisatie, bevond Mashaal zich in Kuala Lumpur, hoofdstad van Maleisië.
Daar hield hij een opgemerkte toespraak voor de top van Hamas, met de oproep trouw te blijven aan de dure eed om Israël volledig te vernietigen en geen enkel compromis te aan- vaarden in verband met de bezette gebieden.
Voor Hamas is er maar één Palestijnse staat, een staat die zich uitstrekt van de Middellandse Zee tot aan de Jordaan, waar Joden niet thuis- horen en later ook niets mag overblijven dat aan Joden herinnert. Om zijn boodschap kracht bij te zetten, nam Mashaal de laatste terroristi- sche aanslagen in Israël tot voorbeeld, met de uitdrukkelijke vraag tot al zijn aanhangers om geen compromissen te sluiten en het pad van de jihad, het geweld en het bloedvergieten te blijven volgen. In Israël zijn in december vrij- wel dagelijks willekeurig mensen neergestoken met messen. Onder de slachtoffers een baby van nauwelijks een jaar.
Statistieken
Bij verjaardagsfuiven, met veel thee en zoet gebak, behoren natuurlijk statistieken.
In een verjaardagsvideo, uitgezonden op Al Aqsa-televisie, meldt Hamas trots dat zij sinds haar ontstaan 16.377 raketten op Israël heeft afgevuurd. Er waren meer dan 500 illegale grensoverschrijdingen, 250 schietincidenten werden uitgelokt, men pleegde 86 zelfmoord- aanslagen, en er waren 36 aanslagen in Israël waarbij mensen met messen werden aange- vallen, gedood of verwond. Hamas ontvoerde ook 26 Israëliërs.
De laatste drie maanden alleen werden 20 Israëliërs gedood door messteken en bij schietincidenten. Een aantal werd moedwillig omvergereden door Palestijnen. Daarbij ver- loor een kind van anderhalf jaar een been. De aanvallen richtten zich voornamelijk op kwets- bare burgers of op veiligheidsdiensten. Meer dan honderd terroristen verloren bij die aanval- len zelf het leven. Onder hen heel wat tieners.
Khaled Mashaal verklaarde ter gelegenheid van de verjaardag dat geen enkele Palestijn een excuus heeft om niet verder te gaan met
de aanslagen. “Het is de wil van Allah. Wij heb- ben niet de vele kalasjnikovs, maar wij heb- ben messen en auto’s om de wil van Allah uit te voeren, een verheven en nobele daad,” zei Mashaal.
Erdogan
Dat Khaled Mashaal in Maleisië zomaar publiekelijk kon verkondigen wat hij wou, doet minstens wenkbrauwen fronsen. Naar verluidt zou Hamas Palestijnse studenten in Maleisië rekruteren voor haar militaire vleugel. Volgens Israëlische inlichtingdiensten zou het gaan om 40 voormalige studenten van de Internationale Islamitische Universiteit in Kuala Lumpur. Een gevangengenomen lid van Hamas zou bekend hebben dat hij met acht andere Palestijnen naar Maleisië werd gestuurd voor een cursus parasailing met het oog op het plegen van aan- slagen in Israël. De Maleisische autoriteiten ontkennen echter alle betrokkenheid.
Nog meer vragen kunnen gesteld worden bij het bezoek van Khaled Mashaal aan de Turkse president Erdogan op 19 december 2015. Amper enkele dagen na zijn oproep in Maleisië tot meer terreur wordt de leider van Hamas blijkbaar zonder enig probleem ont- vangen door de president van een land dat lid is van de NAVO en dat lonkt naar het lidmaat- schap van de EU. Nochtans, net de dag voor- dien had Erdogan het bestaan van Israël voor- gesteld als een realiteit waarmee men in het Midden-Oosten hoe dan ook rekening moet houden.
Hamas, dat Gaza controleert, houdt naast Qatar en Gaza ook hoofdkwartier in Istanboel en poogde in 2014 om van daaruit de Pales- tijnse Autoriteit onder leiding van president Mahmoud Abbas op de West Bank te desta- biliseren. Wat Erdogan en Mashaal besproken hebben, is onbekend. Zelfs de Turkse media waren uiterst schaars met informatie over de ontmoeting. Mocht Mashaal van Europavriend Erdogan felicitaties in ontvangst nemen bij de verjaardag van Hamas? Niets daarvan in onze pers, ook al is deze ontmoeting zo vreemd als een ontmoeting van Jan Jambon met IS-leider Abu Bakr al-Baghdadi.
rirO
Ondanks de oplopende spanningen tussen Saoedi-Arabië en Iran zal de olieprijs ook in 2016 opvallend laag blijven.
Reden: het overaanbod en de producent Saoedi-Arabië die er alles wil aan doen om geen marktaandeel te verliezen.
SlEcHt En gOEd nIEuWS
De krant Het Laatste Nieuws dook in de koekjesdoos vol “vorstelijke romantiek”
om de “activiteiten” van de club van Laken anno 2015 toe te lichten. Koning Albert nam daar twee procent of 15 (!) stuks van voor zijn rekening. Zijn jaarlijkse dotatie, die hij onvoldoende acht, bedraagt 923.000 euro.
Delen van die aalmoes door het aantal
“activiteiten” maakt duidelijk dat elke “acti- viteit” 61.533 euro waard was. Geef als meerbelastingen ophoestende burger toe dat dit bedrag dicht bij de armoedegrens ligt. Of er zelfs al voorbij. Dat is het slechte nieuws. Het goede is dat dezelfde burger zich gelukkig kan prijzen dat de ex-vorst en zijn gemalin na elke “activiteit” alsnog met
“welverdiende vakantie” konden gaan.
BEHOORlIJK “EVEnWIcHt”
Het is bekend dat “wijzenvereniging”
Europa er alles aan doet om “de men- sen” ervan te overtuigen dat “besparen”
en “inleveren” ook dit nieuwe jaar de alles- overheersende en zaligmakende begrip- pen zullen zijn. Belet niet dat genoemde
“wijzenvereniging” zijn volledig ambte- narenbestand van 55.000 stuks op een bonus trakteert van 2,4 procent op zijn al exorbitante wedde. Het “bonusje” zal de Europese belastingbetaler een slor- dige honderd miljoen euro extra kosten.
Op hetzelfde moment raakte bekend dat in België 450.000 bedienden, ondanks de indexsprong, vanaf 1 januari 2016 recht hebben op 0,43 procent loonstijging. Dat zal, in eurocenten uitgedrukt, iets minder zijn dan de 11.332 euro die het jaarloon van Europese Commissievoorzitter Jean- Claude Juncker aandikt tot 320.851 euro.
Maar niemand zal willen of durven ontken- nen dat alvast in onze modelstaat niet naar een “behoorlijk evenwicht” met “Europa”
gestreefd wordt.
gEEn ISlAMOfOOB
In de Franse stad Valence bewaak- ten militairen een moskee, toen een man twee keer opzettelijk met een auto op hen inreed. De eerste keer schoten ze niet, maar de tweede keer wel. Eén soldaat werd licht- gewond. De dader ligt met schotwonden in het ziekenhuis. Het stond in alle kranten, en in al die artikels leek het alsof een aan- slag op die moskee verijdeld werd. In wer- kelijkheid schreeuwde de dader “Allahu akbar!” toen hij de soldaten probeerde dood te rijden. Hij was een fanatieke mos- lim die Franse militairen wilde vermoor- den, geen “islamofoob” die de moskee als doelwit had. Dat detail hadden onze media netjes gecensureerd. Dat paste niet in de pro-islamitische propaganda. Een typisch staaltje van de leugenachtigheid, de mani- pulaties en de achterbaksheid van bijna àlle grote media. Intussen is gebleken dat de dader jihadpropaganda op zijn compu- ter had staan. Maar toch zal hij niet ver- volgd worden wegens terrorisme…
Actueel 7 januari 2016 3
Ongeloofwaardiger dan ooit
Madame la sorcière,
Na een hegemonie van decennia werd uw partij, in 2014, eindelijk door een grote Vlaamse partij naar de oppositiebanken ver- wezen. Er brak een periode aan van afscheid nemen van veel macht, brute macht zelfs, en invloed. Vlaanderen haalde opgelucht adem toen het van de dictatoriale machtsgrepen en de denigrerende en betuttelende oekazes vanuit Wallonië af was. Dat in uw kielzog de Vlaamse sossen mee moesten afdruipen, was leuk meegenomen, ook al stelden zij niet al te veel meer voor op het politieke forum, zeker toen bleek dat de caesaropapist uit Oostende, de heilige ‘Jogan’ Vandela I, uit het Belgische machtscentrum aan het verdwijnen was. In Vlaanderen had dat overigens het aangename nevenaffect dat zij ook daar aan de overkant van de macht mochten gaan zetelen. Maar dat geheel terzijde.
Gijzelf hebt jaren de regering ‘geleid’ - of beter: gedirigeerd - , ook al waren er eer- ste ministers die dat officieel moesten doen.
Dehaene, Verhofstadt, Leterme, Van Rompuy, Di Rupo… ze hadden allemaal veel rekening met u te houden omdat gij de ‘Umkhonto we Sizwe’, de speer van de (Waalse) natie - naar analogie van het communistische ANC in Zuid-Afrika -, waart in hun regeringen. Zeker in uw periode als minister van Justitie waart gij een gruwel en een gesel, niet alleen voor uw collega’s, maar voor heel het land.
Met een nooit geziene brutaliteit en een ongeëvenaarde arrogantie kondt gij alles naar uw hand zetten. En als dat al niet meteen lukte, was het voldoende om uw huivering- wekkende toorn, inclusief scheldtirades en hoge, bijna de geluidsmuur doorbrekende decibels. En dan waren daar plotsklaps de oppositiebanken van waarop gij meende in dezelfde stijl en met dezelfde arrogan- tie te moeten ageren. Bij het begin van de nieuwe regering trokt gij furieus ten strijde
tegen ministers en staatssecretarissen uit het Vlaams-nationalisme, dat gij ongenuanceerd op één hoop gooide met de collaboratie tij- dens de Tweede Wereldoorlog. Toen wat later bleek dat uw eigen grootvader in die tijd toch ook wel zijn pollen had verbrand, plooide gij u wijselijk terug op de dingen van de dag.
Maar ook daar braadde uw haring niet meer.
Uw heftig molenwieken en uw stemverhef- fingen in de praatbarak, dat mocht allemaal niet meer baten. Gij werdt van dag op dag de karikatuur van uzelf en de verpersoonlijking van de geïncarneerde ongeloofwaardigheid en de rancune. Iedereen die u vandaag het spreekgestoelte ziet beklimmen, staakt al zijn gesprekken en plooit de laptop dicht om zich klaar te zetten voor een voorstelling van ‘echt Waals volkstheater’, teneinde nadien eens smakelijk te kunnen lachen. Uw kluchtige en overmoedige voorstellingen pakken gewoon- weg geen verf meer. Meer zelfs, ook in uw eigen PS-rangen beginnen sommigen zich de vraag te stellen of het zo wel verder moet.
En ja, natuurlijk, de huidige machthebbers spreken van het ruimen van het socialistische puin, niet enkel op het federale, maar ook op het lokale niveau. Denk maar aan de buiten- proportioneel grote mestvaalt die uw gees- tesgenoten van Molenbeek hebben gemaakt of hebben laten maken. In meerdere Waalse en Brusselse gemeenten hebben terroristen en ander tuig zich kunnen nestelen en ze heb- ben er uitvalsbasissen voor hun (gewapend) verzet tegen onze democratische samenle- ving van gemaakt.
Uw rijk is ten einde. Uw gif is uitgewerkt.
Neem uw bezem, stap erop en vertrek naar de einder, met in uw zog uw krijsende raven en kraaien. En laat u hier niet meer zien, ten- zij om nu en dan eens op onze lachspieren te komen werken. Want een mens mag toch ook wel eens iets ter ontspanning hebben, nietwaar?
Briefje aan Laurette O
Conquest, een Engelsman met een Ameri- kaanse vader, diende in de Tweede Wereld- oorlog in het Britse leger, onder andere als verbindingsofficier met de Russen aan het oost- front. Hij was toen nog lid van de Communis- tische Partij, maar brak ermee toen hij het bol- sjewisme van Stalin aan het werk zag, onder andere in het “bevrijde” Bulgarije. Het was voor hem snel duidelijk dat de wandaden van com- munistische regimes geen ongelukkige uit- schuivers waren, maar intrinsiek verbonden waren met de ideologie zelf. Hij was in die peri- ode eerder alleen in dat besef. West-Europa had de Sovjet-Unie omarmd als bondgenoot tegen Hitler en was niet echt geïnteresseerd in gezanik over de praktijken van communis- tische regimes.
De reisgenoten
Op dat moment werd het intellectuele leven in het Westen steeds meer gedomineerd door de “fellow travelers” (de intellectuele “reisge- noten” van het communisme), die fanatiek blind bleven voor de vervolgingen en moor- den gepleegd door marxistisch geïnspireerde regimes. André Gide, Jean-Paul Sartre, George Bernard Shaw, Beatrice Webb, Pablo Picasso, Simone de Beauvoir, Berthold Brecht en vele andere artiesten en denkers timmerden in de praktijk mee aan de weg van een communisti- sche overwinning, of ze zichzelf nu als commu- nist beschouwden of niet. Trouwens, de blind- heid is nooit helemaal genezen, zoals blijkt uit de goedjongstigheid die zovele hedendaagse westerse politici en intellectuelen nog aan de dag leggen ten aanzien van Fidel Castro.
Tegen de tijdgeest in, zette Conquest door.
In talrijke geschriften bleef hij de wandaden van het communisme aanklagen. In 1968, op het hoogtepunt van de culturele infiltratie van het Westen door het marxisme, schreef hij zijn meesterwerk. “The Great Terror” gaf een feil- loos overzicht van de moordpartijen en zui- veringen onder Stalin. Later zou hij nog een apart werk wijden aan de Holodomor, de hon- germoord op miljoenen Oekraïners. Conquest was de eerste die dat als een genocide bestem- pelde. Degenen die vandaag moeite hebben om het fundamentele wantrouwen van de Oekraïners ten aanzien van Rusland te begrij- pen, kunnen best “The Harvest of Sorrow” eens ter hand nemen.
“Verdomde idioten”
Toen in 1991 de Sovjetarchieven werden geopend, bleek het ongelijk van de ontken- ners ten volle. Zijn vriend Kingsley Amis, een bekend schrijver, suggereerde grappend dat het boek van Conquest over Stalin voortaan her- drukt zou worden onder volgende titel: “Had
ik het niet gezegd, verdomde idioten?”
Robert Conquests onthullingen en geschrif- ten hebben veel gedaan om het communisme te ontmaskeren in het Westen. Ze droegen bij aan een sfeer van weerstand die uiteindelijk zou resulteren in de keuze tot confrontatie onder Reagan en Thatcher. Conquest was een tijd adviseur en toesprakenschrijver voor Mar- garet Thatcher. De Koude Oorlog geraakt van- daag echter snel vergeten. De grootste kenner, professor John Lewis Gaddis, schrijft dat zijn studenten in Yale deze strijd gewoon bekijken als “een stukje geschiedenis, niet zo verschil- lend van de Peloponnesische Oorlog.” Hoewel de Koude Oorlog even belangrijk en recen- ter was dan de Tweede Wereldoorlog, zijn de strijders ervan vergeten: geen standbeelden, geen herdenkingen, geen opname in de lijsten van overleden beroemdheden. Meer zelfs, het woord “anticommunist” wordt in pers of in de populaire cultuur nog steeds zelden gebruikt zonder het epitheton “primitief”, een adjec- tief dat u nooit zult gebruikt horen wanneer men het heeft over een “antifascist” of een
“antiracist”.
De erfenis
De erfenis van Conquest is blijvend en kan vandaag nog steeds inzicht verschaffen. Hij legde er de nadruk op dat grote idealen, die een antwoord geven op alle maatschappelijke vra- gen, gevaarlijk zijn. Hij wist dat slechte ideeën goede mensen slechte dingen kunnen laten doen. In zijn tijd was het marxisme de grote uitdager. In onze tijd is dat het islamisme. De strijd van Robert Conquest tegen ontkenning en blindheid is er getuige van dat het Westen niet goed is in het herkennen van vijanden en (externe) bedreigingen wanneer de heersende intellectuele cultuur zich daar ongemakkelijk bij voelt. In de praktijk gedragen intellectuelen zich zelfs vaak als de “reisgenoten” van een ideolo- gie die ze nochtans zeggen te bestrijden.
In een moment van bijzondere inspiratie schreef Conquest zijn “Drie Politieke Wetten”
neer:
“1) Iedereen is conservatief op terreinen die hij het best kent.
2) Elke organisatie die niet expliciet rechts is, wordt vroeger of later links.
3) Om het gedrag van een bureaucratie te beschrijven, is het het eenvoudigst om ervan uit te gaan dat ze wordt geleid door een com- plot van zijn vijanden.”
Vooral de tweede wet bevat een trieste waar- heid, die vandaag nog even relevant is als tij- dens de hoogdagen van de Koude Oorlog. We zullen helaas nog vaak aan deze wijsheid van Conquest herinnerd worden.
Jurgen Ceder
De vergeten strijder van een vergeten oorlog
Elke eindejaarperiode is voor tv-zenders en kranten aanleiding om overzichten te geven van “personen die ons dit jaar zijn ontvallen”. Tussen de talrijke sportmannen, acteurs en andere sympathieke maar vaak onbelangrijke personen op de dodenlijst van 2015, zul je één naam niet aantreffen, hoewel hij het verdient om toch in herinnering gebracht te worden: Robert Conquest, auteur en intellectuele strijder tijdens de Koude Oorlog, die overleed in augustus van vorig jaar.
Charlie Hebdo
“Ge gaat toch iets schrijven over Char- lie Hebdo?”, vroeg een lezer me. Tja, wat moet ik schrijven over de gebeurtenissen van een jaar geleden in Parijs? Er zullen in de serieuze gazetten genoeg artikels ver- schijnen die de schietpartijen en de gevol- gen ervan belichten.
Heeft één en ander gevolgen gehad voor
’t Pallieterke? Ja, in die zin dat onze kanto- ren nu beveiligd zijn met camera’s. Wie aan- belt, wordt gefilmd. Voor het overige hebben we het geluk (sic) dat onze kantoren zich in de joodse buurt bevinden, en dat er enkele huizen verder regelmatig para’s staan opge- steld. Die para’s staan er niet voor ons; een paar huizen verderop is een joodse vereni- ging gevestigd. Nog een paar honderd meter verder kreeg enkele maanden geleden een Jood een messteek in de hals. De dader is – voor zover ik weet – nog niet gevonden.
Over Charlie Hebdo valt weinig te zeg- gen: zonder de aanslag van 7 januari 2015 zou dat blad vandaag niet meer bestaan. Het stond op de rand van het faillissement. Niet verwonderlijk, want het blad was anarchis- tisch en links, en was ideologisch blijven ste- ken in de woelige jaren van na mei ’68. Het blad viel alleen op door de veelal platvloerse tekeningen. Sommige Vlaamse cartoonisten dwepen met de collega’s van Charlie Hebdo, maar eerlijk gezegd, ik heb al betere cartoo- nisten aan het werk gezien. Slim zijn de IS- militanten dus absoluut niet geweest. Dank- zij (sic) die IS-actie is dat onbeduidende blad wereldberoemd geworden en beschikt de redactie over vers kapitaal, ongeveer 10 mil- joen euro. De redacteurs en de cartoonisten die de aanval niet overleefden, betaalden echter de zwaarste prijs. Hun nabestaanden zullen zich al dikwijls afgevraagd hebben of het allemaal wel de moeite waard geweest is.
Deze hele week zijn er in Frankrijk her- denkingen, en zondag is er een grote mani-
festatie in Parijs gepland. Iedereen zal weer even “Charlie” zijn. Maandag zullen diezelfde
“Charlie’s” handel drijven met Saoedi-Arabië, en zullen westerse landen (ook België, en vooral FN in Wallonië) wapens leveren aan IS, via een omweg.
Ik vernam dat verleden jaar zo’n 1.800 vluchtelingen een plaats kregen in een Vlaamse school. Deze week gingen nog eens een 500-tal vluchtelingenkinderen voor het eerst naar een Vlaamse school. Leg dat maar eens uit aan de Vlaamse ouders die voor de schoolpoort moesten kamperen om hun kind ingeschreven te krijgen. Nu ineens is er wel plaats. En plots is er een budget om 160 extra leerkrachten aan het werk te zetten.
Wie gaat dat blijven betalen?
Laten we eerlijk zijn, 2016 ziet er allesbe- halve rooskleurig uit. Er is niet veel om vro- lijk van te worden: immigratie, vluchtelingen, terrorisme, islam, (on)veiligheid, begroting, besparingen, prijsverhogingen en, ergens ver weg, nog een Vlaamse staatsvorming.
Desalniettemin wensen wij u een vreugde- vol en gezond 2016. Wij staan alvast klaar om u elke week opnieuw te verblijden met een nummer van ’t Pallieterke, 52 weken lang.
Tenzij IS daar anders over denkt.
Prosit! (Zolang we nog alcohol mogen drinken zonder kans op zweepslagen.)
Karlvan Camp hoofdredaCteur
Dossier
7 januari 2016
4
Uit liefdadigheid?
Ter gelegenheid van het wereldkampioen- schap voetbal 1990 kreeg de Italiaanse pro- ducent Mario Dradi het lumineuze idee de drie bekendste tenoren van dat moment te vragen een gezamenlijk concert in Rome te geven. Feitelijk waren de drie heren al een tijdje over hun houdbaarheidsdatum heen, want na een loopbaan van respectievelijk 29 en 30 jaar vertoonden de stembanden van Luciano Pavarotti en Placido Domingo wat sleet. Hun grote geluk was dat er voor de eerste keer in generaties geen jongere en betere tenoren waren zodat ze aan de top bleven staan.
Zoals zo dikwijls als er iets te verdienen valt, legde men een liefdadigheidssluier over het zaakje. Het voorwendsel was vlug gevon- den: tenor nummer drie Josep (hij is een Catalaan) Carreras was kort daarvoor erin geslaagd leukemie te overwinnen, dus kon de business als fondsenwerving voor leukemie- patiënten voorgesteld worden. De ziekte van Carreras had nog een ander voordeel. Hoe- wel hij maar eerst in 1972 debuteerde, had hij veel te zware rollen aanvaard en het fluweel van de stem begon zelfs al in de jaren tach- tig te verdwijnen. Eventuele rauwe klanken tijdens het concert konden zogenaamd op het conto van zijn ziekte geschoven worden.
Vlottere onderhandelingen tussen Noord- en Zuid-Korea
Het bleef een mirakel zowel Pavarotti als Domingo op eenzelfde scene te krijgen, want de heren konden elkaar niet ruiken of zien, al krijg je natuurlijk in het concert en in de latere documentaire beelden over hun colle- giale goedmoedige grapjes. In werkelijkheid was de jaloezie bijzonder groot. Domingo beschouwde zichzelf als de grotere kunste- naar, de betere musicus die een partituur van achteren naar voren kon lezen en zin- gen (Pavarotti kon geen noten lezen), en de betere acteur. En toch was die Italiaan veel populairder, verkocht ie veel meer opnames.
Pavarotti was de eerste operazanger in een generatie die op de cover van Time stond, Domingo kreeg eerst jaren later die eer in het minder populaire Newsweek.
Pavarotti zong op de Oscaruitreiking, maakte zelfs een speelfilm en begon al eind de jaren zeventig met lucratieve concerten in Madison Square Garden en andere reusach- tige hallen waarvoor gespecialiseerde klank- apparatuur nodig was. Domingo eiste dat zijn managers hem ook die kans boden maar moest knarsetandend aanvaarden dat het alleen maar kon als hij de Pavarotti-geluids- installaties tegen een grote som huurde.
Pavarotti bleef op zijn beurt een bijgelovige Italiaan die volgens zijn eerste vrouw Adua mentaal nooit ouder werd dan een kind van zeven. In een berucht interview met Playboy beweerde hij dat Domingo het mal’occhio (het kwade oog) op hem wierp. Een paar maanden voor het concert nam ik een lang televisie-interview van Domingo af in New York.
Ik kende dus iemand uit zijn entourage die me later vertelde hoe het Rome-concert tot stand kwam. Gesprekken tussen Noord- en Zuid-Korea gingen vlotter dan de discus- sies tussen managers over wie er wat mocht zingen, want de drie tenoren hadden een voorkeur voor dezelfde liederen en aria’s die het beste in de stem lieten uitkomen en die zoveel mogelijk hoge noten en uitschuivers vermeden.
Er werd tenslotte een akkoord gevonden en toen ontplofte een bom. De producent was erin geslaagd via de RAI alle landen warm te maken die de voetbalwedstrijden uitzon- den en die er het concert bijkregen. Het con- cert had plaats in de Termen van Caracalla, waar sinds 1937 in de zomer opera’s wor- den opgevoerd.
Maar na een tijd begonnen de ruïnes te lijden onder de voorstellingen en plots wei- gerde het ministerie van Cultuur toestem-
ming te geven voor het concert. Paniek in de tent. Eerst een week voor het concert ging het ministerie onder enorme politieke druk door de knieën. (De huidige voorstellingen in Caracalla maken geen gebruik meer van de Romeinse ruïnes.) Twee dagen voor de voorstelling repeteerden de sterren: vooral de weinig smaakvolle muzikale medleys die ze met hun drieën tegelijk zouden zingen.
Er was ook een persconferentie waar zoge- naamd duizend journalisten aanwezig waren.
Bluf natuurlijk, want als die allemaal bij het concert opdoken, was 10 à 20 procent van de dure tickets niet meer te verkopen.
De VRT was er alleszins niet, want een week tevoren kreeg ik de vraag om commen- taar te geven via een piepklein schermpje in een piepklein hokje aan de Reyerslaan. Het concert zelf was een succes; Domingo en Pavarotti waren voor hun doen zeer goed bij stem. Tot vandaag kan je lezen dat een mil- jard mensen keken. Geloof daar geen woord van. Laat u niet wijsmaken dat toekomend jaar miljarden mensen naar de opening van de Olympische Spelen in Rio kijken.
De tv-zenders tellen gewoon het aantal mensen bij elkaar die in de landen wonen waar het spektakel in de ether gaat. Nie- mand in de luie media doet de moeite ach- teraf de werkelijke kijkcijfers van al die lan- den bij elkaar te tellen. Commercieel was de opname van het concert een succes, want platenfirma Decca liet de tenoren in zowat alle talen zingen (Russisch inbegrepen) met nogal wat Duitstalige nummers, want daar viel de grootste omzet te verwachten. Van- daag leest men dat er tien miljoen exem- plaren van de cd verkocht werden. Vergeet het maar: een tiende van dat getal lijkt me realistischer. De best verkopende klassieke zangeres (Cecilia Bartoli) slaagde er later in, gesteund door enorme marketing- en recla- mecampagnes om maximum 50.000 exem- plaren van een cd te verkopen en overtrof daarmee alle andere klassieke artiesten.
Een reizend circus
Het concert kreeg nog allerlei staartjes. De VRT zond het nog eens uit, maar zonder mijn commentaar. Ik kreeg een Romeinse fax met de volgorde van de nummers en bij het eer- ste wist ik al dat die met de Italiaanse slag opgesteld was. Op mijn lijst stond La forza del destino en in de praktijk werd het De Sici- liaanse Vespers.
Daarenboven had ik juist het initiatief genomen om een sp.a-poesjenel (benoemd en bevorderd zonder één enkel examen) uit de dienst weg te pesten en tv-directeur en sp.a’er Ceuleers nam zo’n majesteitsschen- nis niet. Dat was klein bier vergeleken met de woede van Domingo. De drie tenoren namen officieel genoegen met een klein ereloon.
In werkelijkheid betaalde Decca haar grote ster Pavarotti anderhalf miljoen dollar uit de inkomsten van de cd-verkoop. Domingo was razend. Hij eiste en kreeg tenslotte hetzelfde bedrag. Daarmee was het pad geëffend voor latere drie tenorenconcerten bij wereldkam- pioenschappen, Olympische Spelen en ten- slotte als reizend circus op zichzelf.
De koe werd gemolken tot begin 2000 iedereen er genoeg van had. De stemmen waren versleten en de aandacht was ver- slapt. Verscheidene concerten werden afge- last omdat de ticketverkoop te laag was. Het commerciële succes leidde wel tot een onge- ziene reeks imitaties met drie sopranen, drie baritons, enzovoort. André Rieu gebruikt de formule nog altijd.
Blijft de vraag naar de waarde van dat eer- ste concert. Ach, het deed niemand pijn en misschien hebben wat mensen voor het eerst klassiek geschoolde stemmen gehoord (wel met een microfoon), want echte zangers zijn in heel de wereld verbannen naar radiozen- ders in de niche. Het resultaat op langere ter- mijn was nihil, want de platenfirma’s gaven toe dat ze geen exemplaar meer verkochten van integrale opera’s met één van de drie
tenoren. Jan neckers
De drie tenoren
Als feestelijke afsluiter van het jaar zond Arte nog eens het inmiddels 25 jaar oude Drie Tenoren concert uit in een compilatie met een later opgenomen documentaire over het verschijnsel: een schoolvoorbeeld van misleiding.
Wilfried Aers
Toch nog onverwacht voor zijn talrijke vrienden, heeft Vlaams Beweger Wilfried Aers op dinsdag 29 december stilletjes afscheid genomen van zijn behoorlijk gevuld leven, liefdevol bijgestaan door vrouw Hilda, dochter Nele en zoon Wim.
Deze zomer had het gezin nog zijn negentigste verjaardag gevierd en Wim had hem per rolstoel over de beslijkte weide van de IJzerwake geloodst, waarbij vader zich mon- kelend had afgevraagd of ze er wel af zouden geraken en zijn zoon had geantwoord dat dit dan wel zou liggen aan het feit dat vader daar tegen omtrent tweeduizend bekenden goeiedag moest zeggen. Scherp gezien van zoon Wim. Want wie in de Vlaamse Beweging kende niet de gewezen VB-volksvertegenwoordiger, medestichter van het Vlaams Blok, stichter en voorzitter van de Nationalistische Vlaamse Oudstrijders (NVOS), bezieler en voorzitter van de Gentse Broederband, gewezen bestuurslid van het plaatselijke IJzerbe- devaartkomitee, beheerder van de IJzerwake en…, ja, te veel om op te noemen? Dit moet mij toch van het hart over die NVOS, waarvan de jaarlijkse congressen telkens werden besloten met tien radicale oproepen aan de Vlaamse Beweging, de partijpolitieke en de andere, die onder zijn stuwing steeds zo goed als eenparig werden goedgekeurd. Leven- dig herinner ik mij die bijeenkomst in De Pinte van Wilfrieds Broederband, waarop hij ver- stek had moeten laten gaan wegens een lelijke val toen hij uit zijn brievenbus… ‘t Pallie- terke wou gaan halen, want dat kon hij niet missen.
Als zoon van een overtuigde Aktivist, opgegroeid in de oer-Vlaamse sfeer van het door vader-bierslijter uitgebate Huis Roeland, kreeg Wilfried zijn Vlaamse en Heel-Neder- landse idealen met de spreekwoordelijke paplepel binnen. Het tekende hem ten voeten uit dat hij zijn eerstgeborene, een meisje, bij de burgerlijke stand ging aangeven als Nele.
Die niet officieel geboekstaafde voornaam werd daar prompt geweigerd, maar na kop- pig aandringen van de trotse vader, raakte Nele uiteindelijk toch in de bevolkingsregis- ters ingeschreven en daarmee werd Wilfrieds dochter de allereerste Nele van Gent. Als ik ben begonnen met Wilfried een Vlaams Beweger te noemen, dan heb ik dat zowel let- terlijk als figuurlijk bedoeld. Overal waar er Vlaams te bewegen viel, kwam je deze bevlo- gen en bewogen flamingant tegen, van de Voer tot in De Rand. Trouwens, Wilfried heeft ook de roemruchte Marsen op Brussel mee georganiseerd. Omdat hij van mening was en tot zijn laatste adem bij die mening gebleven is dat voor het Vlaamse volk – ZIJN volk – alleen het beste goed genoeg was, keerde hij zich in 1977, samen met Karel Dillen en andere radicalen, af van de Volksunie, omdat die mee verantwoordelijk was voor het ver- maledijde Egmontpakt en werd hij medeoprichter van Vlaams-Nationale Partij die later Vlaams Blok en nog later Vlaams Belang zou worden.
In de politiek mag je deze rusteloze beweger gerust een laatbloeier noemen. Hij was al 69 toen hij voor het Vlaams Blok in het parlement werd gekozen. In 1995 mocht hij als oudste lid de eerste vergadering van de Vlaamse Raad (later Vlaams Parlement) voorzit- ten, met naast hem, als waarschijnlijk groen lachende benjamins, de socialisten Peter De Ridder en… Bruno Tobback, en de hoge vergadering mocht weten welke flamingant zij daar aan de hand had. Nestor Aerts bracht een onverbloemde hulde aan de generatie die de Vlaamse vrijheidsstrijd had gestreden. “Zonder hen zouden wij hier vandaag niet zit- ten”, zei de tijdelijke voorzitter: “Zij hebben niet alleen gestreden, maar ook geleden voor Vlaanderen.” Volgde dan een even onverbloemd pleidooi voor amnestie en een oproep tot de Vlaamse verkozenen om zich te gedragen “als zelfbewuste Vlamingen en alle bel- gische stiefmoeders ten grave te dragen”. Zo was hij, zo dacht hij, zo sprak hij, deze min- zame maar kordate Vlaamse Gentenaar van wie Vlaanderen vorige maandag in De Pinte afscheid heeft genomen. Wijlen René Wenmeekers, die ik begin 2011 mocht ondervragen op onze praatstoel, noemde Wilfried Aers “één van de weinige Vlamingen op wie je altijd staat kon maken”. Ik zou het niet beter kunnen zeggen. Vriend Wilfried uit één (Vlaams) stuk, dank voor de vriendschap, dank voor je inzet. Aan Hilda en de andere dierbaren onze innige deelneming en dat hij welverdiend ruste in vrede. hvo
In memoriam
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Heerlijk aan de kust nu!
HOTEL DIE PRINCE
zal u extra verwennen.
Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07
Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik
Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)
Verliefd op de natuur-?
Kom ze eens proeven te Achouffe-!
HOTEL
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Heerlijk aan de kust nu!
HOTEL DIE PRINCE
zal u extra verwennen.
Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07
Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik
Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)
Verliefd op de natuur-?
Kom ze eens proeven te Achouffe-!
HOTEL
Nu ook restaurant
Middagmenu reeds te verkrijgen vanaf E19,50 Keuken gesloten op donderdagmiddag
Wij zijn Vlaamstalig
Tel. 061-28 81 82 www.lespine.be
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Actueel 7 januari 2016 5
411.000 volledig werklozen, 114.000 leefloners, 50.000 asielzoekers…
Willen Vlamingen stoere Francken weer of weg?
Rond het jaareinde wordt al eens een balans opgemaakt van de informatie van het voorbije jaar. Een terugblik op sociaal-economische indicatoren is geen onzinnige oefening. Die even koppelen aan het telraam van migratie en asiel, kopdossiers in het maatschappelijke debat, is dat evenmin.
Er zijn wel meer sociale thema’s die ons een pak geld kosten. Naast uitgaven voor gezond- heidszorg en pensioenen zijn die voor werk- loosheid veruit de belangrijkste.
Interessant is de info over de werkgelegen- heidsgraad (percentage werkenden van de bevolking tussen 15 jaar en 64 jaar) en de werkloosheidsgraad (idem werklozen). Beide gegevens zijn in grote mate en om evidente redenen mekaars spiegelbeeld en worden wereldwijd en dus vergelijkbaar becijferd op basis van enquêtes (EAK, methodiek Inter- nationaal Arbeidsbureau). De boeiendste cij- fers zijn wat dieper in de tabellen te vinden:
de regionale verschillen tussen de gewesten Vlaanderen, Wallonië en Brussel.
De werkgelegenheidsgraad bedraagt in Vlaanderen (derde kwartaal 2015) 66,9 pro- cent, in Wallonië 56,2 procent, in Brussel 54,1 procent. Boeiende lectuur. En het kan nog interessanter: de werkloosheidsgraad, het spiegelbeeld, is in het Vlaams Gewest amper 4,6 procent, bij de buren in Wallonië 12,5 pro- cent, en in Brussel zelfs 16,5 procent.
Verandering
Zien we iets over het hoofd? Misschien zijn we communautaire scherpslijpers, en wat te pessimistisch? En “verandert” er wel degelijk iets in dit land? Vergelijken we daarom 2014 even met vroegere jaren.
De VDAB publiceert tabellen die een stuk verder in de tijd teruggaan. Die cijfers wijken licht af van de federale van Statbel, want de Vlaamse arbeidsbemiddelaar telt “strenger”
dan Actiris in Brussel of Forem in Wallonië. Ze bevestigen alleen maar dat die droevige eco- nomische kloof al decennia lang groot is, en – vooral – groot blijft.
In 2004 bedroeg de werkloosheidsgraad in Vlaanderen 5,1 procent, in Wallonië 12,1 pro- cent, in Brussel 15,9 procent. Schuiven we nog tien jaar verder terug in de tijd (1994) dan was dat niet anders: in Vlaanderen 6,7 procent, in Wallonië 13,3 procent, in Brussel 16,4 procent.
Van cijfers naar geld
Willen we dat iets concreter maken - wat kost dat? - dan moeten we bij de RVA zijn, die
de uitkeringen uitbetaalt. Die RVA-statistieken zijn minstens even interessant, op één voor- waarde: dat ze worden gelegd naast de sta- tistieken van leefloners. Want wie van de RVA geen centen meer krijgt, en daar uit de statis- tieken verdwijnt, wordt in de meeste gevallen opgevangen door het OCMW.
Op het eerste zicht doet het Waals Gewest het in de RVA-cijfers goed. Maar leg je daar de leefloonstatistieken naast, dan is elk opti- misme bij de buren bedenkelijk. We hadden het in dit blad er nog over, in december.
Leefloners
In de eerste helft van 2015 (recentste info) waren er maandelijks gemiddeld 114.195 leef- loners, veruit de meeste in Wallonië (54.155 of 15 per duizend inwoners). In Vlaanderen waren er 37.054 (of 5 per duizend inwoners).
In Brussel werden 31.988 leefloners geteld (of 27 per duizend inwoners). Een record.
Sinds 2010 steeg het aantal leefloners in Wallonië met 28,8 procent, in Brussel met 22,7 procent, in Vlaanderen met… 5,2 pro- cent. Vorig jaar versnelde die stijging nog. Op jaarbasis tegenover de eerste helft van 2014 was de stijging in Wallonië (+15 procent) dub- bel zo sterk als in Vlaanderen (+8,7 procent).
Let wel: de meeste vluchtelingen die hier vorig jaar arriveerden, vinden we nog níét terug in die statistieken. Zij zullen binnenkort zorgen voor een nog forsere toename, voor een nog grotere kloof.
Besluit
Werkloosheid en leefloon voeden in dit land een blijkbaar eeuwig lopende geldstroom.
Solidariteit is een mooie deugd, maar dan moet die controleerbaar zijn, moet de beta- ler meespreken over bedrag, duur en efficiën- tie van de hulp. Vlamingen betalen, andere gewesten ontvangen, en dat onder een para- plu van politieke dwang. Wie dacht dat dit na de jongste “communautaire” verkiezingen anders zou worden, moet wel erg veel geduld hebben. Van “Kracht van Verandering” is hier geen sprake.
Asiel en migratie
Het is goed even de asiel- en migratiecijfers
onder ogen te zien. In 2015 waren er volgens Theo Francken welgeteld 35.451 asielaanvra- gen, ook al het hoogste cijfer in vijftien jaar.
Goed om weten: minderjarigen dienen geen eigen aanvraag in. Het totale aantal asielzoe- kers schat Francken dus een flink stuk hoger:
47.000 tot 48.000.
Blijven die allemaal? Dat is de volgende vraag. Neen, want volgens Francken zullen er maar 55 procent (van die 35.451) erkend wor- den en recht op bescherming krijgen.
Maar naast die “blijvers” voegen zich via gezinshereniging dan weer “duizenden extra nieuwkomers”. Die “volgmigranten” komen pas dit jaar toegestroomd. Ook goed om weten: van de “afgewezen” asielzoekers ver- trekt maar een fractie, de rest verdwijnt, niet zelden in de illegaliteit. Over beide fenome- nen zijn maar weinig cijfers beschikbaar. De totaalsom maken van de asielinstroom is dus geen makkelijke oefening.
Het siert Francken dat hij er nu en dan op wijst dat de asielmigratie maar een fractie is van de totale migratie. En die omvat zowel nieuwkomers uit buurlanden als werkne- mers uit Oost-Europa en migranten uit andere continenten. Tegenover die immigratie staat bovendien de emigratie. De deuren draaien langs beide kanten.
“Beheersbaar”?
Aan het einde van zijn cijferanalyse besloot Francken dat de asielproblematiek vooralsnog binnen de perken blijft, omdat het gaat om een “beheersbaar aantal”.
Kiest Francken met zijn optimisme over
“een beheersbaar aantal” dan toch voor het
“Wir schaffen das” van Merkel? Indien wél, dan wordt België zo stilaan het enige land dat de Duitse kanselier nog volgt. We dachten dat Bart de Wever in zijn gastcollege voor Carl Devos aan de Gentse Universiteit iets anders bedoelde?
Of kiest Francken voor wat de Scandinavi- sche landen (gematigd) en de meeste Euro- pese landen (radicaal) doen? Duidelijk zeg- gen dat het niet vol te houden is dat de massa nieuwkomers terechtkomen in een beperkt aantal landen in Noord-West-Europa.
Heeft Francken de moed om de Vlamingen uit te leggen wat de economische, financiële en culturele gevolgen zijn van de volgens hem
“beheersbare” asiel en migratie? Heeft hij de moed om de bankiers, de hebzuchtige werk- geverstop én hun vreemde linkse bondgeno- ten te wijzen op hun al te makkelijke slogan dat we “zoveel migratie nodig hebben voor onze economie”? Misschien moet dat volkje eens de bijtitel van dit stuk onder de neus worden geduwd. Dat zou pas eens “Veran- dering” zijn…
Migratie is op zich een evidentie, opvang van echte oorlogsvluchtelingen evenzeer, maar beide moeten inderdaad “beheersbaar”
blijven. Wil de “stoere” Francken wijs zijn, dan wil de Vlaming hem wel weer. Wil hij dat niet, en nog zo’n Merckeltje doen, dan stuurt de Vlaming hem weg. Je kunt nog té populair zijn bij de politieke tegenstander… AnjA Pieters
Zowel Catalonië als Spanje in een knoop
De belangrijkste protagonisten van onafhankelijkheid (Junts pel Si, Samen voor Ja: de centrumrechtse CDC van Artur Mas en de links-nationalisten van ERC) hebben vorige zon- dag de links-radicale maar ook independentistische CUP niet over de streep kunnen trek- ken. Dat de Catalaanse nationalisten nog voor 10 januari een regering zouden kunnen vormen, werd meteen erg onwaarschijnlijk. Nieuwe en voor de nationalisten riskante ver- kiezingen leken onafwendbaar.
De verdeeldheid tussen de partijen die de onafhankelijkheid van Catalonië voorstaan, bleef na het behalen van een gezamenlijke relatieve, maar geen absolute meerderheid in de regionale verkiezingen van 27 september té groot. Groter alvast dan de drang naar samen- werking om dan toch de Catalaanse onafhan- kelijkheid nu eindelijk ook eens via het Cata- laanse parlement te realiseren. De Spaanse verkiezingen van vorige maand verscherpten nog de tegenstellingen, omdat CDC en ERC met aparte lijsten naar de stembus trokken.
Bovendien liep de progressieve partij En Comú Podem van onder meer Ada Colau, de burge- meester van Barcelona, met een kwart van de stemmen weg. Belangrijker nog was het veto van de CUP - de absoluut noodzakelijke bond- genoot voor Junts pel Si - tegen samenwerking met Artur Mas.
CUP
Bij een raadpleging van de militanten van de antikapitalistische en anarchistische CUP op 27 december waren er na drie stemrondes nog net evenveel stemmen voor als tegen steun aan Mas. Voorstanders pleitten voor het grij- pen van ‘een historische kans’ op de vorming van een Catalaanse staat. Tegenstanders willen niets weten van “de corrupte kapitalist Mas”.
De partijleiding van de CUP kwam vorige zon- dag bijeen om de knoop door te hakken. Het veto tegen Mas bleef overeind. Hij had tenmin- ste de steun van 2 van de 10 parlementsleden van CUP nodig. Algemeen werd aangenomen dat Mas geen andere uitweg meer had dan opnieuw regionale verkiezingen uit te schrij- ven. Maandag suggereerde de voorzitter van de Nationale Assemblee van Catalonië (ANC), Jordi Sanchez, dat hij hoopte dat Artur Mas en zijn coalitiepartner Junts pel Si in extremis toch nog een andere kandidaat naar voor zouden schuiven om de CUP over de streep te trekken en nieuwe verkiezingen te voorkomen.
Referendum
Ondertussen lijkt Spanje te verzinken in poli- tieke chaos, omdat de kiezers bij de verkiezin- gen van 20 december het politieke landschap overhoop haalden. De ontslagnemende con- servatieve premier Mariano Rajoy (29 procent van de stemmen) slaagt er, na fors stemmen- verlies, niet in een minderheidsregering op de been te brengen. De socialistische PSOE (22 procent) en de liberalen van Ciudadanos (14 procent) lijken niet van plan hem een brede coalitie te gunnen, noch een minderheidsre- gering te gedogen. Of er binnen beide par- tijen voldoende verkozenen zijn die zich bij
een stemming willen onthouden, is zeer de vraag. De socialisten sluiten ook een linkse coalitie uit met het radicaal-linkse Podemos, de grote overwinnaars van 20 december (20,6 procent). Struikelblok is ook hier de Catalaanse kwestie. Podemos wil - zoals het voor de ver- kiezingen beloofde - een Catalaans referen- dum over onafhankelijkheid, de socialisten willen daar niet van horen. Op 13 januari wor- den de nieuwe parlementsleden ingezworen en krijgt (allicht) Rajoy een formatieopdracht.
Vindt hij geen meerderheid, dan wordt allicht een nieuwe formateur aangewezen, die dan nog eens twee maanden de tijd krijgt om een regering te vormen. Lukt dat niet, dan moet heel Spanje opnieuw naar de stembus.
AnjA Pieters
Zuidelijke (s)limerick
Een vakbond bedrijvig in het land van de Walen
belette dat burgers hun trein konden halen.
Dat ’t Vlaamse werkvolk niet mee wou gaan,
daar trokken zij geen moer zich van aan,
want het zijn de flamins die de staking betalen.
hvo
NiEUwE PoolSE MEDiAwEt
Er is de afgelopen weken nogal wat te doen geweest rond een nieuwe Poolse mediawet.
De regeringspartij Prawo i Spra- wiedliwosc (PiS, Recht en Gerechtig- heid) wil namelijk één en ander ver- anderen aan de manier waarop de Poolse openbare omroep TVP functio- neert. In het bijzonder verwijt Prawo i Sprawiedliwosc de openbare omroep bepaalde opinies en ideologieën voor te stellen als dé publieke opinie, ter- wijl een meerderheid van de kiezers die mening nochtans niet deelt.
Zou dat kunnen, een openbare omroep die aan tendentieuze bericht- geving doet, zelfs tegen de meerder- heid van de kiezers in? Wij kunnen ons zoiets echt niet voorstellen, maar dat is misschien omdat wij het grote geluk hebben in een landje te wonen waar de journalisten van de open- bare omroep er nog niet van zouden dromen om hun persoonlijke opinie- tjes op constructief-journalistieke wijze door de strot van de kijker en de luis- teraar te duwen. Ja toch?
We geven de Duitse Eurocommissa- ris Günther Oettinger (CDU) dan ook groot gelijk met zijn voorstel om Polen onder Europees toezicht te plaatsen, en desnoods Polen zelfs zijn stemrecht af te nemen. Op 13 januari zal de zaak alvast besproken worden in de Euro- pese Commissie.
De “Bosschool” in Berendrecht is eind december van vorig jaar onverwachts in de schijnwerpers gekomen.
Dat kwam door een geplande benefiet door de stichting
“Het Gezin” onder leiding van Mounir Tazi.
De opbrengst van de actie zou dienen om het domeintje van de school aan te kopen en er een moskee en een Koranschool op te richten. De Bosschool werd voor de oorlog gesticht door een Zandvlietse onderwijzer, “meester Waelbers”, die er al zijn centen in stak. Zij werd gebouwd aan de oostkant en op de grens van Berendrecht en Zandvliet, waar de eindeloze bossen van Putte en Ossendrecht beginnen. Kinderen van de bewo- ners van die bossen, van de Zandvlietse Hoek en van de “Hei”, gingen er naartoe. Hun ouders vormden met de leerkrachten een hechte gemeenschap. Er werd eigenzinnig onderwijs gege- ven dat evenwel zeer goede resultaten opleverde. Veel van de leerlingen hebben het ver geschopt.
Zo’n vijfentwintig jaar geleden stopte de instelling, nadat zij nog een tijdje onder het Vrij Katholiek Onderwijs had geres- sorteerd. De gebouwen bleven nog in gebruik voor “vakantie- klassen” en voor vzw Het Gezin. Deze organisatie bestond uit een vijftigtal leden van verschillende nationaliteiten. Er wer- den onder meer huiswerkbegeleiding en lessen Arabisch gege- ven. Op een gegeven moment “ontdekten” VB-districtsraads- leden van Berendrecht en Zandvliet dat er ook een moskee zou zijn ondergebracht. Zij slaagden erin de toenmalige soci- alistische burgemeester Marcel Bartholomeeussen mee op onderzoek uit te sturen. De in het gebouw aanwezige mos-
lims ontkenden het bestaan van een gebedshuis. Zij vroegen de burgemeester en de raadsleden (inclusief de pers) wel hun schoenen uit te trekken, zogezegd om de Perzische tapijten niet te beschadigen. De vaststellingen lieten niet toe te con- cluderen dat er godsdienstige activiteiten werden gehouden.
En alles bleef zoals het was. Kort daarop brandde het groot- ste deel van de Bosschool tijdens de nacht af, net het gedeelte dat voor gebruik als moskee werd bestempeld. Enkele jaren bleef het stil rond de vroegere school. Tot plotsklaps de plan- nen opdoemden voor de ombouw tot moskee en een koran- centrum. Deze gingen uit van Mounir Tazi behorende tot vzw Het Gezin. Die had, naar eigen zeggen, een voorlopig ontwerp van affiche laten maken waarop werd aangekondigd dat de gekende salafistische haatprediker imam Tarik Ibn Ali naar Ant- werpen zou komen. De bedoeling was dat hij propaganda zou maken voor de benefiet en volk en geld zou aantrekken op de benefiet. Het initiatief van de benefiet waarop hij zou preken om geld in te zamelen voor de nieuwe Koranschool en moskee te Berendrecht, werd uitgebracht door Het Nieuwsblad Ant- werpen. De krant schreef onder meer het volgende over de prediker: “Tarik Ibn Ali kwam na de aanslagen in Parijs uitge- breid in het nieuws als inspirator van een van de zelfmoorde- naars. In Duitsland wordt hij vervolgd wegens nauwe banden met een salafistische terreurbeweging en in Nederland mag hij zelfs niet meer binnen. Daarover werd uitgebreid bericht in alle media. Het is dan ook onbegrijpelijk dat de hele heisa rond Tarik Ibn Ali totaal voorbij zou zijn gegaan aan de Antwerpse
organisator van de benefiet, iemand die toch bezig is met isla- monderwijs en zelfs een eigen school wil oprichten. Volgen mensen als hij – in tijden dat de islam zo zwaar ter discussie staat – de actualiteit dan niet?” Na de bekendmaking volgde een hele hoop herrie in de media. En de uiteindelijke beslis- sing van de organisatoren om Tarik Ibn Ali niet uit te nodigen.
Mounir Tazi was er, volgens de kranten, het hart van in. Hij wist zogezegd niet dat hij een omstreden prediker op zijn affiche had gezet, en de affiche die hij had laten maken was slechts een voorlopige plakbrief… Ook de buurt waarin de Bosschool is gelegen, was plots sterk verontrust. De bewoners van een klad huizen rondom hadden nooit last gehad van de moslims.
Zij gingen, voor zover zij met hen in contact kwamen, vreed- zaam met hen om. Soms werden zij zelfs uitgenodigd op een soort “open deur” en op een barbecue. Maar over wat er bin- nen gebeurde, kwamen zij weinig aan de weet. Toen de bom barstte, vertelden de omwonenden dat zij eigenlijk weinig over de plannen wisten en dat alles (ook de benefiet) vanuit Ant- werpen werd geregeld. Waarom er daar in de bossen, in een natuurgebied waar gebouwen niet mogen uitgebreid worden, en pal op de Vlaams-Nederlandse grens, aan het eind van de wereld, een moslimcentrum moest worden opgericht, was hen niet bekend. Draait de boel verder? Ook nu die haatprediker geweerd wordt? Komt er ja dan nee iets in huis van de plan- nen? Het is koffiedik kijken. De Bosschool is nog niet aan het eind van haar bewogen geschiedenis.
Pagadder
Pagaddertoren
De Berendrechtse “Bosschool” in de kijker Hoofddoeken bij Actiris
In 2013 besloot Actiris tot een algemeen hoofddoekenverbod. Een beslissing die vlak voor de jaarwisseling door de Arbeidsrechtbank vernietigd werd. Op nauwelijks enkele weken tijd stelt men op de werkvloer een forse toename van vrouwen met pre- cies die hoofddoeken vast. Of hoe ‘la laïcité’ weer een ferme deuk te verwerken krijgtg En plots, eind december, bevond Actiris, de Brusselse tegenhanger van de Vlaamse VDAB en het Waalse Forem, zich even in het oog van de storm. Aanleiding was commotie rond het dragen van een hoofddoek – het begint stilaan te vervelen. Om het probleem goed te vat- ten, is een kleine terugblik noodzakelijk. Er waren eens, het begin klinkt als een sprookje, drie werkneemster. Overtuigde bigget... excuseer, moslima’s, die steevast een hoofddoek droegen. Dat werd getolereerd en over hun werk waren er geen klachten, bewijs hiervan: ze werkten al respectievelijk zes, tien en twintig jaar voor de organisatie. Pour la petite histoire, ze waren ACV-gesyndiceerd.
Echter, steeds meer begon zich een probleem af te tekenen met hun ongesluierde vrou- welijke collega’s. Stelselmatig werden ze hier door (mannelijke) werkzoekenden, de klanten zeg maar, op aangesproken. De druk werd zo groot dat sommigen het dragen ervan serieus overwogen, gewoon om van al dat gedonder verlost te zijn. Voor Actiris was dat de aanlei- ding om in 2013 het dragen van een hoofddoek op de werkvloer categorisch te verbieden.
Die beslissing kwam er, voor alle duidelijkheid, op vraag van de vakbonden en ze werd, eens genomen, in het arbeidsreglement gegoten.
Een tijdje geleden werd die beslissing het voorwerp van een procedure voor de Arbeids- rechtbank, die enkele weken geleden de bepaling over het hoofddoekenverbod vernie- tigde. Het bestuur van Actiris besloot niet in beroep te gaan, waardoor dat hoofddoekenver- bod voorgoed naar de prullenmand verwezen lijkt. Gevolg is dat het beeld van de werkvloer behoorlijk gewijzigd is. Zo hebben interne bronnen het over een heuse “inflatie” van hoofd- doeken. Meer dan twaalf werkneemsters zouden er al mee rondlopen, en dat is een getui- genis van vlak na het vonnis. Eén iemand besloot zelfs haar handen te bedekken, naar eigen zeggen op vraag van haar man.
Wellicht zijn wij niet de enigen bij wie deze gang van zaken een onprettig gevoel geeft.
Opmerkelijk is de polarisatie bij Franstalige politici. Waar de linkerzijde, deels uit opportu- nisme, maar jammer genoeg te vaak ook uit overtuiging, een grote gewilligheid aan de dag legt, zweert de MR, of toch de rechtervleugel, Destexhe op kop, bij dat idee van laïcité. Het is een concept dat in Franstalig België net als in Frankrijk meer gewicht heeft dan welke Neder- landse vertaling er ook aan kan geven. In belangrijke mate kan dit door de geschiedenis ver- klaard worden: de Franse Revolutie, niet de katholieke stempel die Vlaanderen zolang droeg, en het belangrijke gewicht van de vrijzinnige ULB in het intellectuele en wetenschappelijke milieu. Maar laten we het niet te filosofisch benaderen. Feit is dat heel wat lui die vroeger maar wat graag fulmineerden tegen al die paapse toestanden, vandaag plat op hun buik gaan voor een ideologie die het beduidend minder goed voor heeft met deze westerse gewesten dan welke katholieke leer dan ook.
La Trahison des clercs, de titel van een roman van Julien Benda uit 1927, is tot een begrip uitgegroeid. In dat schrijfsel viseert hij de verradende intellectueel die zich laat meeslepen door de idee van een sterke staat, nationalisten, et cetera. Sindsdien werd de titel in erg uit- eenlopende contexten gebruikt of misbruikt. Bijna negentig jaar later heeft collega-auteur Michel Houllebecq het in zijn recentste roman Soumission over “la trahison des laïcs”. De quote lijkt wel op het lijf van Actiris geschreven. KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
7 januari 2016
6
Oost-Europese vrachtwagens in Limburg
Oost-Europese chauffeurs gingen hun kerst- vakantie doorbrengen in eigen land en lieten honderden vrachtwagens in Limburg achter.
Verontwaardiging alom bij vakbonden en poli- tici. Ook bij Mobility Centrum Genk-Zuid in Bilzen stonden 170 vrachtwagens met Oost- Europese nummerplaten. Sp.a-schepen van Genk Angelo Bruno, beheerder van Mobility Centrum, verwees naar de Europese regelge- ving om met goedkope chauffeurs te kunnen werken. Juist ja, zelfs socialistische politici, die anders onrecht aanklagen, pikken graag
‘n vrachtwagen vol graan mee naar huis. Sec- tor transport van het ABVV eiste van staatsse- cretaris van Fraudebestrijding Bart Tommelein meer controle van de economische en sociale inspectiediensten. Hypocrisie ten top, want Europa laat het toe, en vele gemeentebestu- ren zien met eigen ogen alleen buitenlandse goedkope arbeidskrachten in hun eigen PPS- projecten werken, terwijl de plaatselijke werk- loosheidscijfers pieken.
Preek nummer zoveel
Gazet van Antwerpen interviewde nieuw- bakken aartsbisschop Jozef de Kesel. Die gaf de
mensen als kerstboodschap mee “dat we moe- ten leren samenleven met moslims”. Zoals wij met inwoners van moslimlanden waar we “een nieuw leven” (quod non!) zouden willen uit- bouwen. Voor de voor de hand liggende vraag of moslims niet moeten leren samenleven met mensen van hier was – je profileert je als islam- gazet of je doet het niet - geen plaats in het over twee bladzijden uitgesmeerde interview, de preek nummer zoveel voor, nog maar eens, verdraagzaamheid enkele richting. Hoe “ver- draagzaam” uit moslimlanden in het rijke Wes- ten aangespoelde nieuwkomers voor elkaar al zijn, wordt geregeld bewezen in opvangcen- tra. In Koksijde wensten Afghanen en Irake- zen elkaar een gelukkig Nieuwjaar door twee dagen na elkaar met elkaar op de vuist te gaan.
Vielen daar geen gewonden, was dat anders in het Luikse Elsenborn. Na nachtelijke vechtpar- tijen belandden vijftien van dertig driftkikkers daar in het ziekenhuis. Als verdraagzaamheid onder gelijkgelovigen al veelal onbestaande is, is het niet echt meer nodig om de (retorische) vraag te stellen hoe het ermee staat tegenover ongelovigen.
Voor professionelere communi- catie
Koen Metsu, burgemeester van Edegem, Kamerlid voor N-VA en voorzitter van de onlangs opgerichte commissie voor terreur- bestrijding, toonde zich verrast door de extra financiële overheidssteun van 120.000 euro, vrijgemaakt en professioneel gecommuniceerd
door justitieminister Koen Geens om de Mos- limexecutieve professioneler te laten commu- niceren. Het zou kunnen dat de modale Belg professioneel de mening deelt van Metsu die op zijn beurt terecht professioneel commu- niceerde dat de Moslimexecutieve niet naar behoren functioneert, eerst dient hervormd voor ze nog meer poen krijgt toegestopt. Of dat de nieuwe subsidie voor de “nieuwe orde” in de weg kan staan, is twijfelachtig. Ze toeken- nen zal allicht veel sneller gebeuren dan het vergoeden van 800.000 “eigen” Arco-gedu- peerden die excellentie Koen Geens in een eerdere ministeriële functie op zijn eerstecom- muniezieltje zowel professioneel beloofde als communiceerde.
Waar zijn de bewijzen?
Dat het Damse OCMW een lening aangaat om de dagelijkse goede werking te beveili- gen, volledig akkoord. De N-VA-oppositie weet ondertussen dat het OCMW 3,5 miljoen euro moet terugbetalen aan het stadsbestuur, geld dat in 2013 moest dienen voor de bouw van een complex in Sijsele en in drie jaar veref- fend zou zijn! Er is nog niets terugbetaald. In de meerjarenplanning staat wel een gefaseerde terugvordering ten aanzien van het OCMW ten bedrage van 1.750.000 euro, in te lossen tegen 2021, maar van de andere helft is geen spoor te vinden. Is dat een vorm van behoorlijk bestuur in tijden dat met transparantie gegoo- cheld wordt? Dit kan niet door de beugel, dus bijna zeker een klacht bij de voogdijoverheid.
België steeds onaantrekkelijker voor vluchtelingen
