België - Belgique P.B./P.P.
9000 Gent X BC 6708
Verantwoordelijke uitgever: Koen Van Der Schaeghe I Zenith-gebouw I Koning Albert II laan 37 I 1030 Brussel I erkenningsnummer P109064 I Afgiftekantoor Gent X
Driemaandelijks tijdschrift van de Stichting Vlamingen in de Wereld
Vlamingen IN DE WERELD
VIW HERFST 2016 I NR 95
Liefde
kent geen
grenzen
Tijdens je verblijf in het buitenland komt er een moment dat je weer gaat nadenken over de terugkeer naar ‘huis’. Juist dan wil je voor je kind de allerbeste beslissingen nemen. Met name op het gebied van onderwijs. Dat moment komt vaak sneller dan je denkt.
Onze terugkeerbegeleiding bestaat uit een persoonlijk gesprek met onze adviseur . Daarna bepalen we samen welke ondersteuning we verder nog gaan inzetten.
Zodat je kind uiteindelijk (een prachtige ervaring rijker) in de best passende onderwijssituatie kan starten op de nieuwe school.
Met een goede voorbereiding op de terugkeer ben je
nooit te vroeg.
T +31 (0)40 204 74 70 E info@edufax.nl
‘Edufax heeft onze kinderen gedurende ons verblijf in de VS op een uitermate prettige, professionele en doelmatige wijze getest op hun kennis en vaardigheden. Mede op basis van het advies van Edufax hebben wij de juiste keuze kunnen maken voor de gekozen opleidingen van onze kinderen na terugkomst in Nederland.’
Martijn van der Lande
Wij denken met je mee en geven advies dat is afgestemd op de unieke situatie
van jouw gezin.
Een expat gaat meestal voor een vastomlijnde tijd naar het buitenland - vaak in dienst van een multinational, met heel wat zekerheden voor zichzelf én de familie die volgt:
werk, huisvesting, scholen voor kinderen... Het buitenland lokt, de spanning en het avontuur trekken aan. Maar voor de partner van de expat is die stap niet altijd even evident, en gaat het proces gepaard met veel twijfels. Hij of zij moet zijn of haar sociaal leven helemaal opnieuw opbouwen en voor de partner is er vaak geen job om structuur aan de dagen te geven.
Het is een uitdaging in al zijn eenvoud. Iedere geslaagde expatriatie begint en eindigt met... elkaar! Een positieve atti- tude is meer dan zomaar een pluspunt. De expatpioniers die in de jaren 50-60 door hun werkgever uitgezonden werden naar een buitenlandse bestemming, namen hun partner gewoon mee. Een prima salaris en de status hielpen twijfe- laars over de streep. Bij sommige carrière-expats stond een huwelijkscontract bijna gelijk aan een mobiliteitscontract.
In naam der liefde van gewone naar expat-partner kán, maar is heel moeilijk zonder eigen motivatie. Met z’n tweeën vorm je een team dat een expeditie aangaat, die misschien een eerste rit zal blijken in een veel groter avontuur. Bij velen stopt het niet bij één keer want een bedrijf stuurt een expat graag verder om het opgebouwde potentieel uit te bouwen. Een expatriatie is voor de partner hét moment om de eigen carrière eens goed onder de loep te nemen. Als het opgeven van je job in het thuisland niet aan de orde is, staat de beslissing al voor 90% vast. Wees eerlijk met jezelf en vraag je af of jouw levenswijze te matchen valt met wat je op locatie te wachten staat. Soms is een werkgarantie vooraf de voorwaarde om daadwerkelijk de stap te zetten;
het slagingspercentage van de expatriatie stijgt er exponenti-
eel door. Een belangrijk facet hierbij is de lokale wetgeving.
Laat deze toe dat de partner een werkvergunning krijgt?
Sommige ondernemingen bieden partners een kader aan dat hen aanmoedigt om werk te zoeken door onder meer een werkvisum te sponsoren. De gelimiteerde projectduur maakt dat echter bijzonder moeilijk - regio’s waar het bedrijf voor een langere periode aanwezig is, bieden meer moge- lijkheden. Daarom vraag je best vóór de expatriatie of een werkvisum mogelijk is, of er eventueel een taalcursus kan aangereikt worden. In ideale omstandigheden neemt een werkgever deels de verantwoordelijkheid voor twee mensen op. Zo niet blijft het wel een minimum vereiste dat ook de partner bij de werkgever met allerlei vragen terecht kan.
Sommige partners kiezen er bewust voor om een paar jaar voor de kinderen te zorgen. Ze vinden verhuizen met kinderen naar het buitenland al verrijkend genoeg of hun wens om te werken is na een tijdje bijzaak geworden. Ook voor kinderen vraagt de expatriatie een aanpassing en som- migen kunnen de extra aandacht goed gebruiken. Totdat ze schoolrijp zijn, staat de daginvulling van vele partners voornamelijk in het teken van de kinderen.
Iedere expatpartner maakt ongeveer hetzelfde mee, of het nu de eerste of derde ervaring is, de aanpassing is er op elke nieuwe bestemming. De beginproblemen die je als nieuweling hebt, zijn herkenbaar voor habitués. Daarom is het aangenaam om met landgenoten, met wie je toch een zekere verbondenheid hebt in denken en leven, samen op stap te gaan. Lees de ervaringen van twee expatpartners op pagina 12 en 13.
Koen Van der Schaeghe
Expatteam
4 Bevallen in het buitenland 6 VIW organiseert
8 Terugkeer met Senegalese partner 10 Duikcentrum met Vlaamse uitbaters 12 Expatpartners staan vertrekkensklaar 14 Dj vindt haar thuis in Berlijn 16 Registratie bij Travellers Online 17 Studentenleven in Amerika
18 Advocaat Stubbe deelt ervaring met wonen in Frankrijk 20 Wereldburger Marieke Trongthiang
22 Jacht op schijn-wettelijke samenwoning
24 Baggerwerken in expatstad Singapore 26 Architecten in Shanghai
28 Winnaars greencard loterij getuigen 30 Internationale studiereizen NY-LON 32 VIW-vertegenwoordiger in Canada 35 Au pair-ervaring in Nieuw-Zeeland 36 Nederlandstalige gidstochten 38 Columns van expats 39 Piazza
40 Gespot: Wim en Hilde in Kaapverdië
04
28 20
COVERSTORY
Ze wilde er even tussenuit en Afrika zou de bestemming zijn.
Katrien Van Rompaey nam loopbaanonderbreking en ging als vrijwilliger aan de slag in een dovenschool in Senegal.
Een beslissing die haar leven veranderde. Nu, twee jaar later, keert ze gelukkig getrouwd terug naar het hectische leven.
Overal in de wereld GRATIS de
beste Vlaamse tv
BVN is de publieke televisiezender voor Nederlandstaligen in het buitenland.
Dagelijks zenden we een selectie uit van het televisieaanbod van de Vlaamse en de Nederlandse openbare omroep. Onze programma’s zijn 24 uur per dag te bekijken via www.bvn.tv/bvnlive, de satelliet en in duizenden hotels.
Kijk voor meer informatie op www.bvn.tv
Kijk online tv op je smartphone, tablet,
laptop en PC via
www.bvn.tv/bvnlive
3
M
et “Vlamingen in de Wereld”ijveren we reeds vele jaren voor de uitbreiding van het stem- recht van onze buitenlandse landgenoten tot het Vlaams parlement, en voor een betere ondersteuning van het onderwijs Nederlands in het buitenland. Op beide fronten werden de voorbije maanden belangrijke stappen vooruit gezet. Maar we zijn er nog niet helemaal. Het wordt nog even doorduwen.
Het uitblijven van regionaal stemrecht is een democratisch deficit. Er is geen reden te bedenken waarom onze expats wel mogen stemmen voor federale, maar niet voor regionale verkiezingen. Onderwijs, cultuur, handelspromotie, wetenschappe- lijk onderzoek … het zijn regionale mate- ries waar de buitenlandse diaspora in het algemeen mee te maken heeft.
Op zijn eerste vergadering na het zomer- reces keurde de federale ministerraad een wetsontwerp goed om Belgen in het buitenland de kans te geven een stem uit te brengen voor de regionale verkiezin- gen. De goedkeuring door de regering van het wetsontwerp is een fantastische stap voorwaarts naar het regionaal stem- recht. Maar dit ontwerp moet thans nog de goedkeuring krijgen van het (federale) parlement. Daarvoor is een tweederde- meerderheid nodig, en een meerderheid
in elke taalgroep. De federale rege- ringspartijen alleen beschikken niet over dergelijke bijzondere meerderheid. Het wetsontwerp moet dus de steun krijgen van de oppositie.
Nu weten we dat alle Vlaamse partijen voorstander zijn van regionaal stemrecht.
Ze hebben dit aan onze organisatie uit- drukkelijk te kennen gegeven aan de vooravond van de vorige parlementsver- kiezingen in 2014, en nadien bevestigd in een resolutie in het Vlaams parlement.
Het schoentje knelt langs Franstalige kant.
Met slechts één Franstalige meerderheids- partij – de liberale MR – heeft deze rege- ring langs Franstalige kant geen meerder- heid. En het is geweten dat de Franstalige socialisten van de PS niet warm lopen voor de uitbreiding van het stemrecht. De steun van de andere Franstalige oppo- sitiepartijen – de christendemocratische CdH en de groenen van Ecolo – zou wel kunnen volstaan.
Net op het moment dat het internationaal pendelen meer tijdelijk wordt en vele expats na verloop van jaren terug keren en dus verbonden willen blijven, moet ons land de zorg om haar uitgewekenen ter harte nemen. Zorgen voor uitgewe- ken Vlamingen kan gelijk staan aan het zorgen voor Vlaanderen. De uitgeweken landgenoot zal immers graag een posi- tief imago van zijn regio verspreiden en beschikbaar zijn voor informatie en con- tacten, als hij daadwerkelijk belangrijk gevonden wordt.
Al even belangrijk om de band met onze buitenlandse diaspora te onderhouden, is de ondersteuning van het onderwijs Nederlands in het buitenland. Tot dus- ver loopt die in belangrijke mate via de Nederlandse stichting “Nederlands
Onderwijs in het Buitenland” (NOB), dat subsidies biedt aan onderwijsinitiatieven in het buitenland, die ook open staan voor Vlaamse kinderen. De Nederlandse regering besliste echter sterk te bespa- ren op de subsidies voor de NOB, die de ondersteuning onder druk zet.
Het was dan ook goed nieuws dat de Vlaamse onderwijsminister Hilde Crevits einde mei een akkoord sloot met haar Nederlandse ambtsgenoot Jet Bussemaker om de ondersteuning van het Nederlandstalig onderwijs in het buiten- land te continueren. Dit “Damesakkoord”
komt er 25 jaar na het Herenakkoord tus- sen de toenmalige onderwijsministers van Vlaanderen en Nederland waarin toen de regeling van steun van het NOB ook voor Vlaamse kinderen werd afgesproken.
Het Damesakkoord betreft een kader- akkoord dat nog verder moet ingevuld worden. De effecten van eerdere bespa- ringen worden geëvalueerd, en waar nodig bijgestuurd. VIW zal meewerken aan een impactanalyse. Wel werd reeds afgesproken dat jaarlijks 330.000 euro extra ter beschikking wordt gesteld voor de versterking van de kwaliteit van het onderwijs wereldwijd. Voor VIW moet dit ook gaan naar een versterking van de Vlaamse component in het onderwijs. De lessen Nederlands besteden thans te wei- nig aandacht een de specifiek Vlaamse cultuur, samenleving en geschiedenis.
Verder werd afgesproken om meer te gaan werken met afstandsonderwijs, wat zeker een toekomstgerichte piste is.
VIW volgt beide dossiers – stemrecht en onderwijs Nederlands in het buitenland – nauwgezet op, en zal de belangen van de duizenden Vlamingen wereldwijd met hand en tand verdedigen.
Nog even doorduwen voor uw stem en onderwijs
Woord van de voorzitter
JAN VAN DOREN
Overal in de wereld GRATIS de
beste Vlaamse tv
BVN is de publieke televisiezender voor Nederlandstaligen in het buitenland.
Dagelijks zenden we een selectie uit van het televisieaanbod van de Vlaamse en de Nederlandse openbare omroep. Onze programma’s zijn 24 uur per dag te bekijken via www.bvn.tv/bvnlive, de satelliet en in duizenden hotels.
Kijk voor meer informatie op www.bvn.tv
Kijk online tv op je smartphone, tablet,
laptop en PC via
www.bvn.tv/bvnlive
dat we ons in Atlanta settelden. Toen het zover was bleek het realistisch gezien niet haalbaar. Mijn man kon niet zomaar weg van zijn werk, ik zou tot ten laatste vijf weken voor de bevalling kunnen vliegen en ons zoontje Gilou zou een tijd niet naar school kunnen. Een bevalling in Atlanta was de logische keuze.”
“Ik had al een zwangerschap in Vlaanderen achter de rug, dus ik kan perfect vergelijken met deze ervaring in de VS, waar er duidelijk minder con- troles zijn. Omdat ik maar net de dertig gepasseerd was, werden er weinig echo’s genomen. Gelukkig heeft mijn man via zijn werk een zeer goede verzekering, die internationaal medische kosten dekt. Ik bracht dan ook een bezoek aan mijn gynaecoloog in Vlaanderen, die ik goed kende, om mijn gemoed te sussen. Een degelijke verzekering is trouwens onmisbaar in de VS. Zonder is het bijna onmogelijk om medische zorgen te krijgen en de kosten lopen snel hoog op. Al bij de eerste consultatie moest ik vooraf betalen voor de opvol-
Er zijn zo van die momenten die je liefst van al dicht bij je familie doorbrengt. Feestdagen, bijzondere persoonlijke gebeurtenissen en moeilijke tijden. Elien De Winter (32) had graag haar tweede kindje in haar eigen geboorteland ter wereld gebracht. Maar voor enkele maanden de grote plas weer oversteken, dat was praktisch moeilijk te regelen. Dus ging haar bevalling in Atlanta door. Eén jaar later is ze klaar om erover te praten. Ze getuigt over een traumatische ervaring, die wel heel verkeerd had kunnen aflopen.
AUTEUR JESSICA JACOBSZwangerschap in het buitenland, op het
nippertje overleefd
G
elukkig ziet Elien voortaan het glas half- vol. Ze heeft twee prachtkinderen, een geduldige en behulpzame partner en ze is er nog steeds om dat alles elke dag mee te maken. Dat geluk ervaart ze nu heel intens, want ook al weet iedereen dat elke dag de laatste kan zijn, het dringt pas ten volle door na zo’n trauma- tische ervaring. Lange tijd bleef het moeilijk om erover te praten. De schrik is nog niet helemaal weg, maar Elien overwint ze elke dag weer een beetje meer. Op de dag voordat haar dochtertje één jaar wordt, deelt ze haar verhaal.DE ZWANGERSCHAP
“Het was aanvankelijk niet het plan om in het buitenland te bevallen. Toen we naar Amerika vertrokken, drie jaar geleden, wisten we dat we nog een kindje wilden en we waren het erover eens dat ik zou terugkeren voor de bevalling. Ik wou niet ver van mijn vertrouwde omgeving en familie bevallen, en mijn partner Stephan steunde mij in die keuze. Het was trouwens voor zijn job
ging tijdens de hele zwangerschap. Daar was geen discussie over mogelijk, meteen de hele som of geen medische begeleiding. Vanaf twintig weken gebeuren er standaard geen echo’s meer. Daar voelde ik me niet gerust bij, dus ik drong aan voor nog een extra echografie op dertig weken zwanger- schap, wat ze per uitzondering deden.”
BELANGRIJKE BESLISSINGEN
“Mijn Amerikaanse gynaecoloog koos ik aan de hand van aanbevelingen van vrouwen uit de buurt. Ik was best tevreden, maar moest wen- nen aan zijn aanpak. De man is een typische Amerikaan die veel en vol lof over zichzelf praat.
Daarnaast is het in de VS heel normaal om je bevalling te plannen en in te leiden. Het percen- tage bevallingen met keizersnede is hier bijzonder hoog. Ze nemen geen enkel risico, bij een stuit- ligging is een gewone bevalling uitgesloten. Ik benadrukte dat ik absoluut geen inleiding of kei- zersnede wilde als dat niet per se nodig was. Ook een epidurale verdoving had ik liever niet, gewoon een natuurlijke bevalling, dat was het plan. Mijn gynaecoloog aasde nog eens op een inleiding van de bevalling, maar we wachtten rustig af. Met weeën ging ik uiteindelijk naar het ziekenhuis,
BEVALLEN IN ATLANTA
vergezeld door mijn man. Terwijl ons zoontje thuis bij mijn ouders kon blijven, die speciaal waren overgevlogen voor de grote gebeurtenis. Ik had al zes centimeter opening, de bevalling zou snel achter de rug zijn, aldus de dokter.”
DE BEVALLING EN NAWEEËN
“De vroedvrouw had het in eerste instantie niet opgemerkt, maar de dokter ontdekte dat het kind- je in stuitligging lag. Hij maakte een bevestigende echo en ik werd naar de operatiekamer gevoerd.
Het moest nu snel gaan, de bevalling mocht niet meer natuurlijk gebeuren. Op dat moment was ik teleurgesteld, maar ik besefte dat er geen andere optie was. Twintig minuten later was onze dochter Alice geboren. Een heel bijzonder moment.”
“De dag na de bevalling verliep oké, maar ik had veel pijn. Opstaan lukte moeilijk. Ik kreeg pijnstillers toegediend en ging ervan uit dat het een normale pijn was bij keizersnede. Tot de tweede dag na de bevalling. In de VS is het zo dat je bij een natuurlijke bevalling een nacht in het ziekenhuis blijft, bij een keizersnede twee nachten. Dus ik zou die dag naar huis moeten. Ik voelde me zo zwak. Waarschijnlijk te wijten aan het geven van borstvoeding en de emoties, dacht ik. Totdat ik plots helemaal wegdraaide. Stephan liet een verpleegster komen, die mijn zwakke pols voelde. Alarmcode blauw werd afgeroepen: ik lag op sterven. Binnen enkele tellen stond mijn kamer vol dokters en verplegend personeel. Het was één grote chaos.”
LITTEKENS DIE BLIJVEN
“Dat woelige moment besefte ik maar half wat er rondom me gebeurde. Ik verloor mijn bewustzijn en kwam af en toe weer bij. Maar één ogenblik herinner ik me levendig. Een van de dokters riep iedereen die niet nodig was toe om mijn kamer te verlaten. Ik werd omgedraaid en verging van de pijn aan mijn buik. Koude omklemde me. Ze reden me op mijn bed de kamer uit en ik zag mijn man met onze pasgeboren dochter op zijn schoot.
Zijn blik doordrongen van schrik op mij gericht.
In het operatiekwartier hoorde ik nog een dokteres tegen me zeggen dat ze me zouden opereren en toen was ik weg.”
“Mijn man wachtte in de gang tijdens de uren- lange operatie. De dokter ging een paar keer naar hem toe, zelf met de tranen in zijn ogen. Ze von- den het probleem niet. Zowat al mijn ingewanden werden nagekeken. Totdat ze een slagader in mijn buik vonden waaruit lichtjes bloed sijpelde. Een trauma van de bevalling, waarlangs ik al veertig uur inwendig bloed verloor. Ik was letterlijk aan het doodbloeden. Ze moesten me liters bloed bijgeven. Zo’n acht uur na mijn flauwvallen werd
ik helemaal in paniek wakker. De opening langs de keizersnede was te klein geweest, dus hadden ze nog een snede van boven op mijn buik naar onder moeten bijmaken. Zo gaat dat bij een spoedoperatie. Dat was voor mij een enorme klap, een litteken dat me deze ervaring nooit meer zou laten vergeten.”
MOEDER EN DOCHTER GESCHEIDEN
“Pas wanneer ik terug wakker was, lichtte Stephan mijn ouders in over de situatie. Mijn mama beslis- te daarop om onze dochter naar huis te brengen, zodat ze in een rustige omgeving omringd zou zijn met liefde die ze anders in het ziekenhuis zou missen. Dat impliceerde ook dat ik mijn pasge- boren dochter niet meer kon zien, enkel op foto.
Het waren heel pijnlijke momenten daar in het ziekenhuis en ik uitte mijn boosheid op iedereen.
Totdat een vriendelijke dokter bij me kwam en me vertelde hoe veel geluk ik had. Ik leefde nog, ik moest vechten om erdoor te komen en zou mijn kinderen kunnen zien opgroeien.”
“Twee dagen na die zware operatie werd ik uit het ziekenhuis ontslagen, ze zouden mij geen verdere zorgen toedienen. Gelukkig was mijn
moeder, een verpleegster, nog in het land. Ik kon de trap niet op of af, mijn maag lag overhoop van de operatie en ik had niets anders gegeten dan af en toe gemalen ijsblokjes. Nog nooit heeft iets me trouwens meer gesmaakt dan dat bevroren water. Thuis legde ik me op een matras, waar ik lange tijd niet af geraakte. Behalve aan familie en mijn lieve buurvrouw, wilde ik mijn verhaal aan niemand kwijt. De huilbuien bewaarde ik voor wie het dichtst bij me stond. De kleine Alice was een enorm rustige baby en Gilou was bijzonder lief voor me. Vroeger nam ik hem steeds in mijn armen en overlaadde ik hem met knuffels, nu moest hij het zonder die aandacht stellen. Regelmatig kwam hij naar me toe en gaf me een kus op mijn buik, ‘doet het nog pijn?’, vroeg hij dan. Het waren de kindjes rond mij die ervoor zorgden dat ik wilde vechten om beter te worden.”
LANGZAAM VERWERKINGSPROCES
“Dit alles meemaken mijlenver van ‘huis’, dan is het gemis van familie extra groot. Ik heb een aantal goede vrienden in Atlanta, waaronder ook veel landgenoten. Ook voor de familieleden was het zwaar om zo machteloos te staan. Ze hoor- den de verhalen, maar konden weinig tot niets doen. Mijn ouders hadden hun verblijf bij ons verlengd, maar moesten op een gegeven moment ook vertrekken. Ik had gepland om hen enkele weken later achterna te reizen en Alice te laten kennismaken met de rest van de familie, maar dat was door mijn trage recuperatie niet moge- lijk. Ook al was iedereen op het werk van mijn man heel begripvol, op een gegeven moment moest ook hij weer aan de slag. Dus ik bracht Gilou weer zelf naar school, hoewel hem oppak- ken niet ging, de wonde kon zo weer opengaan.”
“Intussen, een jaar later, lukt bewegen en sporten weer. Het doet nog pijn, maar volgens dokters zal dit steeds beter gaan. De wonde, zowel fysiek als mentaal, geneest stilaan. Het litteken op mijn buik is iets waarmee ik leer leven. Uiteindelijk mag ik van geluk spreken dat ik er nog ben. Toen we enkele weken in Vlaanderen op vakantie waren, had ik het heel moeilijk om weer terug te keren.
Om opnieuw geconfronteerd te worden met die plaats, dat land, waar dit alles gebeurd was. Ik had paniekaanvallen en na de lange vlucht terug naar Atlanta kreeg ik opnieuw hevige pijn in mijn buik.
De dokter adviseerde me af te wachten. De fysieke pijn is intussen zo goed als verdwenen, de sporen en het grote litteken blijven. Ons volgende bezoek aan Vlaanderen staan doktersafspraken voor het hele gezin gepland, het blijft toch vertrouwder.
Maar Atlanta is wel een thuis, waar ik me deson- danks dit hele gebeuren goed voel en nu nog meer dan ooit geniet van elke dag die we krijgen.”
Publieksdiplomaten debatteren in Brussel
O
p donderdag 7 juli ontmoette Vlaams minister-president Geert Bourgeois in Brussel een twintigtal vertegenwoordi- gers van de stichting Vlamingen in de Wereld.Volksdiplomaten zijn het, die Vlaanderen uit- dragen, zonder memo’s, maar met een hand- druk, een boeiend gesprek of een getuigenis van wat Vlaanderen de wereld te bieden heeft.
“VIW wil zijn buitenlands netwerk verder ver- sterken”, verzekert Jan Van Doren. De voorzitter beklemtoonde voorts, zowel in zijn inleiding als slotwoord, dat de stichting de landgenoten in het buitenland actief wil betrekken bij het buitenlands beleid.
Een twintigtal VIW-vertegenwoordigers was present op donderdag 7 juli in Hotel Errera, de ambtswoning van de Vlaamse regering.
Hun afkomst en achtergrond was divers, maar er was een gemene deler. De vertegenwoor- digers zijn ervaren antennes die informatie verspreiden, netwerkers die landgenoten in het buitenland samen brengen, maar evenzeer voelsprieten die de wensen en noden van expats overmaken aan het VIW-secretariaat in Brussel en de Vlaamse overheid.
Het moedertaalonderwijs in het buitenland kwam aan bod, maar ook het versterken van
het Vlaams imago in het buitenland én het versterken van het VIW-netwerk. Daarnaast werden veel ervaringen uitgewisseld. Het is immers één van de hoekstenen van VIW, de knowhow van de stichting zit bij de mensen.
De vertegenwoordigers verdienen het dan ook om één keer per jaar in de kijker geplaatst te worden. Hun belang kan onmogelijk overschat worden. Elkeen dragen ze op hun manier het gedachtengoed van de stichting en Vlaanderen uit. Dankzij hen kunnen VIW en Vlaanderen zich beroepen op een sterk netwerk van ‘gewo- ne’ Vlamingen, lokaal ingebed in de maat- schappij.
MINISTER-PRESIDENT GEERT BOURGEOIS GEFLANKEERD DOOR EEN STUK VAN DE VIW-FAMILIE.
VIW-VERTEGENWOORDIGERS
Er werd uitgebreid gedebatteerd, culinair geno- ten en op een originele wijze werd Brussel (her) ontdekt. Middels een themaprogramma over talen en culturen in de stad leerden de Vlaamse emigranten hoe ook Brussel al eeuwenlang een aantrekkingspool van diverse culturen is.
LEGENDE:
Directeur Koen Van der Schaeghe verwelkomt kers- vers vertegenwoordiger in China Alex De Ceuster.
VIW-voorzitter Jan Van Doren, vertegenwoordi- ger New York City Hilde Van Doren, minister- president Geert Bourgeois, vertegenwoordiger Philadelphia Daisy Mertens en bestuurslid Guido Jouret.
Minister-president Geert Bourgeois spreekt de aan- wezigen toe.
Vertegenwoordigers Ronny Stroobandt, Frederik Boriau en Marleentje Verstreken.
Bestuurslid Eddy Bonne in gesprek met vertegen- woordiger Daisy Mertens.
Vertegenwoordiger Tineke Van Der Eecken aan het woord.
Veronique Fies, vertegenwoordiger Duitsland Veerle Waeterloos en vertegenwoordiger Tunesië Solange De Jonghe.
Themaprogramma over Brussel als een aantrek- kingspool van diverse culturen.
Vertegenwoordigers en bestuursleden luisteren aandachtig naar de toespraak van minister-presi- dent Geert Bourgeois.
E
en vrolijke bende van 33 Vlaamse expatkinde- ren ervaarde deze zomer een onderdompeling in de Vlaamse cultuur. Uit meer dan veer- tien landen zoals de VS, Zwitserland, Togo, Spanje en Rusland, kwamen ze speciaal overgevlogen om van 3 tot 8 juli deel te nemen aan een uniek taal- kamp Nederlands. Dit jaar vond het kamp plaats in Oostende, met een bezoek aan kunststad Brugge. De komende jaren zal steeds een andere Vlaamse kunst- stad aan bod komen.Ouders, kinderen en leerkrachten werden verwel- komd op een netwerkavond waar ze elkaar wat beter leerden kennen. En dan ging het avontuur echt van start. De kinderen ontdekten Oostende met een leuke fotozoektocht, bouwden zandkastelen en namen deel aan een chocoladeworkshop. Bij dat laatste kwam ook de pers een kijkje nemen, het resultaat daarvan vind je op deredactie.be onder de titel ‘Jonge expats krijgen cursus "Vaderland" op zomerkamp’. Het lezen van Vlaamse strips wisselden ze af met muurklimmen en zwemmen, de kinderen konden zich helemaal uitleven.
Volgend jaar zal D-Teach opnieuw een taalkamp orga- niseren in Vayamundo. Op 3 juli 2017 worden ouders, kinderen, maar ook iedereen die aanwezig wil zijn, verwacht voor een onthaalbrunch. Op vrijdagavond, na een week spelen en leren, zullen de jonge deelne- mers een korte presentatie geven over hun activiteiten.
Meer informatie over de activiteiten, die volgend jaar per leeftijdsgroep zullen verschillen (6-9 jaar, 9-12 jaar en 12+), kan je in de aanloop naar het taalkamp vinden op WWW.D-TEACH.COM.
Vele ouders die in het buitenland verblijven, vinden het belangrijk dat hun kinderen voeling houden met hun Vlaamse roots. Nederlands leren en het land ontdekken zijn daarvoor belangrijke elementen.
Daarom organiseerde D-Teach in samenwerking met Vayamundo en VIW ook dit jaar een taalkamp voor expatkinderen.
AUTEUR JESSICA JACOBSTaalkamp
op het strand
H
et was de winter van 2013 dat Katrien haar koffers nam voor een vakantie op haar eentje. Heel toevallig verbleef een van haar collega’s op dat moment in hetzelfde hotel. Samen bekokstoofden ze een plan om er een jaar tussenuit te knijpen. “Zij deed het uiteindelijk niet, maar ik had onmiddellijk een goed gevoel bij Afrika en ging op zoek naar een leuk project. Een jaar niets doen zou het zeker niet worden”, vertelt Katrien. Ze vond een dovenschool in Senegal, opgericht door een Vlaamse die in het dorpje Warang woont met haar Senegalese partner en hun kinderen.VRIJWILLIGER IN DOVENSCHOOL Het schooltje startte met regulier onderwijs met één klas lager onderwijs voor de allerarmste kin- deren uit de buurt, ze kregen er gratis lesmateriaal en een warm middagmaal. Dat was een succes en elk jaar kwam er een leerjaar bij. Maar tijdens de screenings bleek dat in de regio veel dove kinderen wonen. “Voor hen was geen opleiding voorzien”, legt Katrien uit. “Als je in Senegal het gewone onderwijs niet aankan, is er meestal geen andere optie. Nog net voordat ik er toekwam, startte de dovenschool.
Door een gebrek aan gespecialiseerde onderwijzers, werden leerkrachten regelmatig uitgestuurd voor een opleiding in Dakar. Aanvankelijk nam ik vooral de klas over wanneer iemand afwezig was, later gaf ik de leerkrachten op pedagogisch gebied ondersteuning.”
“Ik zou vijf maanden meedraaien in deze school en de rest van mijn loopbaanonderbreking reizen. Maar al snel na aankomst leerde ik Lamine kennen. We groei- den naar elkaar toe, stilaan, want ik probeerde eerst niet in te gaan op die gevoelens. Ik had geen zin in een gecompliceerde langeafstandsrelatie en visaprocedu- res.” Toen Katrien aan een reis door Sri Lanka begon, merkte ze dat het een verliefdheid was waar ze niet aan kon voorbijgaan. Ze keerde al snel terug naar Senegal en huurde samen met Lamine een huisje. Het leven was er goed. In september vorig jaar ging ze nog even aan de slag in een Vlaamse school, maar twijfelde niet over een verlenging van haar loopbaanonderbreking.
Ze wou het project in Senegal blijven volgen en natuur- lijk wou ze kijken wat die relatie nog zou brengen.
TROUWFEEST MET IDYLLISCHE SETTING
“Verliefd worden was geen keuze, maar elke stap die we nadien als koppel maakten, was heel doordacht. Een huwelijk was belangrijk voor het papierwerk en Lamine zijn visum, anders hadden we er mee gewacht.” De beslissing om ervoor te gaan, maakten ze samen. Geen huwelijksaanzoek zoals in de Hollywoodfilms dus, maar Lamine kocht wel een ring. “Een man die in het dorpje Warang de huwbare leeftijd heeft, stapt gewoon op een vrouw af met de vraag of ze al getrouwd is en of ze met hem wil trouwen. Niet wat wij gewoon zijn dus.
Ook de huwelijksdag is anders. Aangezien mijn vader er niet bij kon zijn en Lamine zijn vader overleden is, wer-
den ze vertegenwoordigd door twee andere man- nen. Die gingen naar de moskee om ons huwelijk te bespreken, daarbij wordt standaard over de bruidsschat en andere voorwaarden onderhandeld.
Wij moesten hierbij niet eens aanwezig zijn. Dat vond ik heel surrealistisch, daarom ondertekenden wij op hetzelfde tijdstip op het gemeentehuis de huwelijksdocumenten.”
De beslissing om te trouwen en de huwelijksdag zelf volgden kort op elkaar en Katrien ging ervan uit dat haar familie en vrienden er niet bij konden zijn. Ze wilde haar trouwfeest niet laten passeren zonder familie. Het grote feest zouden ze daarom voor later houden. Maar op het laatste moment konden toch enkele belangrijke personen over- vliegen. “Het feest bij de moeder van Lamine, een typisch Senegalees feest met een ongelooflijke drukte en veel onbekenden, lieten we al snel links liggen voor een gezellige barbecue met onze naaste familie. Eigenlijk hadden we een huwe- lijksavond waar velen van dromen, op het witte Afrikaanse strand.”
PAPIERWERK: HET VISUM
Ze huwden in februari en startten onmiddellijk een visumaanvraag voor Lamine. Het volgende schooljaar zou Katrien weer in een Vlaamse school aan de slag gaan en de angst dat ze zonder hem moest vertrekken, zat er in. “Ik kende niet
“Nu moet hij zich aanpassen aan de nieuwe omgeving, net zoals ik twee jaar geleden”
Ze wilde er even tussenuit en Afrika zou de bestemming zijn.
Katrien Van Rompaey nam loopbaanonderbreking en ging als vrijwilliger aan de slag in een dovenschool in Senegal.
Een beslissing die haar leven veranderde. Nu, twee jaar later, keert ze gelukkig getrouwd terug naar het hectische leven.
AUTEUR JESSICA JACOBS
Katrien keert terug met haar
Senegalese partner
één koppel in eenzelfde situatie waarbij de aanvraag van de eerste keer werd goedgekeurd. We dienden een vrij uitgebreid dossier in, dat mijn inkomsten aantoonde, een attest van woonst, ziekteverzekering, noem maar op. Allemaal maar aan te vragen bij de juiste instanties en wachten tot ze het opsturen. Mijn moeder verzamelde alle documenten en gaf ze mee met iemand die me kwam bezoeken.”
Eind juni, na vier maanden spannend afwachten, kregen ze positief bericht en boekten ze hun vliegtic- kets naar Brussel voor drie weken later. “Lamine was uiteraard zenuwachtig, hij wist niet helemaal waar hij zou terechtkomen. Ik herkende de twijfel van het moment waarop ik zelf naar Senegal vertrok. Het was voor ons allebei niet evident om Afrika achter te laten. Maar om met een plaatselijk loon rond te komen, moet je de eenvoudige levensomstandighe- den van de plaatselijke bevolking overnemen. Dat zag ik niet als een optie. Wij woonden in een klein vissersdorpje, waar je niet zomaar voor een multi- national of ngo aan de slag kan. En wanneer je naar een grote stad verhuist, is het gevoel ook niet meer hetzelfde. Dus terugkeren was vooral financieel de meest haalbare kaart.”
WARANG ACHTERLATEN
“De buurtbewoners van dit kleine dorp zijn heel gastvrij. Wanneer je de vrouw van één van hen bent, dan kan er nog net dat beetje meer. Eerst afspreken om op de thee te mogen, hoeft niet. Maar je moet er wel rekening mee houden dat het een gewoonte is op de prijs van aankopen af te dingen. Van blanken nemen ze automatisch aan dat ze rijk zijn, dus dan ligt de startprijs vaak hoger. In dat opzicht heeft Lamine in hun ogen het winnende lot getrokken.
Zijn familie en vrienden zijn heel opgetogen dat hij een Europese vrouw heeft. Ook al zijn ze droevig over zijn vertrek, ze vinden het een mooie kans voor hem.” Katrien heeft er geen probleem mee dat zij dit op die manier ervaren. Waar ze het wel moeilijk mee heeft, is de typische houding bij Vlamingen ten aanzien van gemengde huwelijken. “Mensen gaan er snel van uit dat die om verkeerde redenen tot stand
gekomen zijn. Wat natuurlijk wel eens gebeurt, maar uiteraard niet altijd het geval is.”
Trouwen met een Afrikaan is niet zoals een huwelijk met je buurjongen. Alles is anders: je geloof, cul- tuur, gewoonten en taal. Katrien en Lamine kiezen er allebei voor om wat afstand te nemen van hun gewoonten. “Volgens Lamine zijn cultuur zou ik bij zijn familie moeten inwonen, dat doe ik niet. Als ik bij zijn moeder op bezoek ben, dan zit ik wel op de grond en eet met mijn handen. Wanneer hij met mijn ouders op restaurant gaat, past hij zich aan en eet met mes en vork. We praten veel over onze cultuurverschillen, om elkaar beter te begrijpen. Tot nu toe kon hij mijn achtergrond enkel beter leren kennen door wat ik erover vertelde. Dan deed hij iets
wat in mijn ogen vreemd was en legde ik hem uit dat dat in Europa niet gedaan wordt. Soms begreep hij waarom, soms niet. Nu hij mij vergezelt in mijn geboortestreek, kan hij mijn cultuur opsnuiven.
Aangezien ik het twee jaar in Senegal uithield, wil hij minstens even lang Vlaanderen uitproberen.”
Sinds juli wonen Katrien en Lamine in Lier. Voor vele vrienden en familieleden van Katrien was het een eerste fijne kennismaking met haar man.
Administratief kwam er nog wat werk bij kijken, maar hun huwelijk is intussen erkend. “We hadden de zomermaanden nog om even aan te passen en administratie af te handelen. Maar vanaf de eerste schooldag begon het ‘echte leven’. Ik hernam mijn job als leerkracht en Lamine startte een intensieve opleiding Nederlands, om nadien werk te zoeken.
Als we hier vijf jaar wonen, kan hij de Belgische nati- onaliteit aanvragen, maar voorlopig kunnen we hier toch samen zijn met zijn verblijfskaart.”
TERUGKEER MET PARTNER
A
nita is niet plots vertrokken, zij en haar man overwogen de stap al meer dan zes jaar. Toch bleef de vraag: “Waar gaan we naartoe en wat gaan we daar doen?”. Anita wilde graag een B&B openen maar dit zag Joris niet zitten. Ze hadden wel een gemeenschappelijke hobby: duiken. “We begonnen met duiklessen bij Scuba College in Mechelen en we kregen de duikmicrobe te pakken. Vervolgens reisden we heel wat landen af om er te duiken. We stelden ons de vraag of we zelf een duikcentrum kon- den openen. Joris volgde dan ook cursussen totlende scholen werken. Een ervaring die later zeer belangrijk bleek. In november 2014 werd hij instructeur.”
INCOGNITO
Vanaf september 2014 startte de zoektocht naar te koop staande duikcentra. In december vonden de twee het duikcentrum van hun dromen op Gran Canaria. “In januari kwamen we hier incog- nito op ‘prospectie’. Zo konden we zien hoe het hier werkte, of het interessant was voor ons. Na enkele dagen contacteerden we de eigenaar. Eind februari bereikten we een akkoord met hem over de prijs en een maand later zaten we bij de notaris om de verkoopovereenkomst te onderte- kenen. Sinds april vorig jaar zijn wij de officiële eigenaars van Scuba Sur”, vertelt Anita trots.
Anita heeft nog geen moment spijt gehad van haar vertrek, al was het bij de aankomst even zoeken. Geen van beiden had ervaring met het leiden van een duikcentrum. Joris had wel een eigen bedrijf gehad, maar werken met personeel was ook voor hem iets nieuw. ‘Waar zijn we aan begonnen?’, dachten ze vaak. “Wanneer je een zaak overneemt, verwacht je dat er enkele lijken uit de kast zullen vallen. We hopen dat alle lijken nu weg zijn”, lacht Anita.
Ze behielden hun huis in Vlaanderen zodat hun kinderen daar konden blijven wonen. “We wil- den hen een thuis geven, een houvast na ons ver- trek. Op Gran Canaria huren we iets klein voor twee. Toch voelde het goed om ons geboorteland duikinstructeur in de hoop van zijn hobby zijn
beroep te maken.”
Joris en Anita namen een sneltrein, ze begonnen met duiklessen in maart 2013 en vandaag hebben ze hun eigen duikschool. In tussentijd reisden ze de wereld rond om te duiken. In de zomer van 2014 volgde Joris een Divemaster-internship in Kroatië en werd duikmeester. Meteen daar- na startte hij een opleiding tot duikinstruc- teur in Nederland, bij Moby Dick. “Joris vond het belangrijk om opleidingen op verschillende locaties te volgen en zo te zien hoe de verschil-
Anita Christiaens (53) en haar man Joris De Witte (51) vierden begin april het eenjarig bestaan van hun eigen duik- centrum op Gran Canaria, Scuba Sur. Ze lieten hun oude leven achter om van een hobby hun beroep te maken.
Met bloed, zweet en tranen verwezenlijkten ze hun droom.
AUTEUR ANOUK HALEYTAnita en Joris
starten duikcentrum op Gran Canaria
“We reisden de wereld af op zoek naar de perfecte locatie”
“Wanneer je een zaak overneemt, verwacht je dat er enkele lijken uit de kast zullen vallen. We hopen dat
alle lijken nu weg zijn”
EIGEN ZAAK
achter te laten. Ik was het weer er beu. Ik ben een persoon wiens gemoed afhankelijk is van het weer. Als het zonnetje schijnt, ben ik gelukkig. En daar hebben we hier geen tekort aan.”
DRIE JONGE MANNEN IN ÉÉN HUIS…
“Onze kinderen wisten dat we ooit zouden ver- trekken”, vertelt Anita. “Op het moment dat het zo ver was, moesten ze wel even slikken. Plots werd het echt. De oudste van onze twee zonen is animator bij Jetair en zit zelf zes tot zeven maanden per jaar in het buitenland. Daarvoor moesten we niet thuisblijven. De jongste heeft nu twee huisgenoten en amuseert zich wel. Drie jonge mannen in één huis… veel meer moet ik niet zeggen”, lacht ze.
Het koppel werkt zeven dagen op zeven, maar zo voelt het voor hen niet. Het vakantiegevoel duikt regelmatig op. Alles is aangenaam en relaxed, een echte aanrader volgens Anita. Doen wat je graag doet, weg met de stress. “Ik bracht schoenen mee in mijn koffer, maar loop al een jaar op teen- slippers”, lacht ze. “Toch komt er bij het leiden van een duikcentrum heel wat kijken. Officieel is Scuba Sur dagelijks open van 8.30 uur tot 17 uur maar we weten nooit wanneer we klaar zijn.”
DE JUISTE MENSEN
Volgens Anita is het belangrijk om jezelf te omringen met de juiste mensen: “Dirk, de oor- spronkelijke eigenaar is een Belg die nog steeds op het eiland woont. Hij had het duikcentrum verkocht aan Italianen die het op hun beurt aan ons verkochten. Dirk helpt ons enorm en is een zeer goede vriend geworden. Zijn ervaring heeft ons heel veel leed bespaard.”
Joris is sinds de verhuis niet meer in eigen land geweest. Anita keerde één keer terug voor drie dagen. Haar ouders vierden hun zestigste huwe- lijksverjaardag, iets waar ze bij moest zijn. “Onze oudste zoon heeft twee maanden bij ons gewerkt in het duikcentrum, ook hij is gebeten door de duikmicrobe en is hier op twee maanden tijd duikmeester geworden. Onze jongste zoon heeft niet veel vakantiedagen maar kwam toch naar Gran Canaria om samen nieuwjaar te vieren.”
Voor Anita en Joris was vertrekken de juiste beslissing. “Het was nu of nooit. De kinderen zijn oud genoeg om voor zichzelf te zorgen en onze ouders zijn nog gezond. Zo’n onderneming in het buitenland houdt risico’s in, maar je leeft slechts één keer. Als het van ons afhangt, vertrek- ken we niet meer, we zijn hier gelukkig.”
“Ik bracht schoenen mee, maar ik
loop al een jaar op teenslippers.”
D
e magische datum was 1 augustus, dan vertrokken beide gezinnen. Dat is niet per toeval vlak voor het begin van het nieuwe schooljaar. Net voldoende tijd om uit te bollen, de vakantie in te zetten en ter plaatse weer voor te bereiden op een nieuw begin.Zoë woont met haar man, zoontje van zeven en dochter van vier in Kuala Lumpur. Ken ver- trok de andere richting op, hij verhuisde met zijn vrouw en kinderen van twee en vier naar Washington DC. Een nieuwe uitdaging waar heel wat aan voorafging. Een maand voor hun vertrek getuigden Ken en Zoë voor VIW over de spannende aankomende ervaring en hoe ze de expatriatie voor het hele gezin voorbereidden.
Jullie beide partners kregen een job aangeboden in het buitenland, de beslissing om te vertrekken viel snel?
Zoë: Zeer snel, ik heb niet getwijfeld. Mijn man is IT-er en kreeg bij zijn firma de kans om in Maleisië een zevenkoppig team samen te stellen.
Dat team zou hij twee jaar ter plaatse leiden. Ik werk in het Vlaams onderwijs en kan twee jaar loopbaanonderbreking nemen.
Ze gaan elk met hun gezin naar een totaal andere plaats in de wereld, maar hun verhaal is gelijklopend. Zoë Van Den Heuvel (32) en Ken Platteau (38) volgen elk hun partner voor hun job naar het buitenland.
Of ze dat erg vinden? Nee hoor, ze kijken er ongelooflijk naar uit.
AUTEUR JESSICA JACOBS
Ken: Ik heb ontslag ingediend op mijn werk om mijn vrouw te volgen. Zij werkt voor een farma- ceutisch bedrijf dat een onderzoekscentrum in Washinton DC heeft. Een vijftal keer per jaar bezocht ze er haar team. We deden trouwens allebei al werkervaring in het buitenland op en wisten dat we elke kans op een leven in het buitenland zouden grijpen. Die mogelijkheid kwam er uiteindelijk voor haar en ik volg graag.
We blijven zeker twee tot drie jaar in de VS, en wie weet langer.
De agenda van jullie partners zal goed gevuld zijn, wat zijn jullie plannen in die nieuwe omgeving?
Ken: Van zodra we in Washington DC zijn, vraag ik een werkvergunning aan. De goed- keuring duurt standaard enkele maanden en dan kan ik een nieuwe job zoeken. Die zoektocht alleen al lijkt me een heel avon- tuur. Maar tot die tijd wil ik me ontfermen over de kinderen en hen begeleiden bij de grote verandering.
Zoë: Dat zal ook mijn grootste bekom- mernis zijn: de kinderen. Het eerste jaar
plan ik geen speciale activiteiten. Om 13u30 zijn de lessen voor de kinderen al gedaan, dus ik zou hen graag altijd opvangen en helpen met hun huiswerk. Als onderwijzer denk ik niet onmid- dellijk een job te vinden in Maleisië en ik heb loopbaanonderbreking, dus ik kan momenteel niet aan de slag. Maar ik kijk er wel naar uit:
twee jaar gewoon genieten van alles wat op me af komt.
Jullie vinden het niet erg om niet voor de eigen job te vertrekken, maar voor die van de partner?
Ken: Nee, ik heb vijf maanden vakantie, hoe zalig is dat? Ik wil wel werken, maar ik moet eerst de werkvergunning aanvragen. Dat geeft mij enkele maanden tijd, daar ben ik eigenlijk wel tevreden mee. Na 15 jaar werken is dat een mooie pauze.
Expatpartners starten hun avontuur
Zoon van Zoë Dochter van Zoë
Zoë: Bij mij net hetzelfde, maar dan een pauze van twee jaar. (lacht)
Het feit dat jullie met kinderen vertrekken heeft jullie geen twijfels bezorgd over de expatriatie?
Zoë: Ik denk dat ik hierdoor juist minder twij- felde, met kinderen is het makkelijker om soci- aal contact te leggen in een nieuwe omgeving.
Ken: Dat hoorde ik ook al, via de school en hobby’s van je kinderen heb je wat extra aan- knopingspunten om een nieuw netwerk te leggen. Ons hinderde het niet om met hen te vertrekken, maar dat komt denk ik omdat ze nog zo jong zijn. Als ze wat ouder zijn, lijkt het me moeilijker om hen weg te halen uit hun vertrouwde omgeving en vriendenkring.
Zoë: In het begin had mijn zoon, die zeven is, het er moeilijk mee dat we zouden verhuizen.
Naar het buitenland dan nog wel. Maar we zochten op het internet informatie en foto’s van Maleisië op, waardoor hij stilaan wende aan het idee. Onze kinderen zijn heel sociaal. Als je met hen ergens komt, hebben ze binnen de paar minuten weer een vriendje bij. Dus dat komt wel goed denk ik. Nu kijken ze allebei heel erg uit naar de verhuis.
Ken: Bij ons is het iets moeilijker uit te leggen aan de kinderen, omdat ze jonger zijn. Wat is dat, Amerika? Een ander land, aan de andere kant van de oceaan, maar dat zijn woorden die hen nog niet veel zeggen. We hebben het met hand en tand proberen uit te leggen en op de wereldbol getoond. Ondertussen kennen ze al een paar woordjes Engels en zijn ze mee in het verhaal. Onze oudste volgt elke week een lesje Engels via D-Teach, dat online studiebegelei- ding aanbiedt. Een half uurtje spelenderwijs bezig zijn met Engels en met het feit dat we naar Amerika gaan, dat is voor haar een toffe voorbereiding.
Het nieuwe schooljaar zal alweer snel daar zijn, vonden jullie al een nieuwe school?
Zoë: Onze kinderen zullen naar een inter- nationale school gaan waar ze in het Engels les krijgen. Omdat er een grote internationale gemeenschap is, hadden we veel keuze qua onderwijs. Eén keer per week sturen we ze ook naar De Bontekoe, een Nederlandse school in de buurt. Zodat ze op hun niveau leren schrij- ven en lezen en bij terugkeer gemakkelijk weer kunnen instromen in het Vlaams onderwijs.
Ken: Ook bij ons is er een vrij grote interna- tionale gemeenschap. Het bedrijf van mijn vrouw wilde ons financiële steun bieden voor een internationale school. Maar als het moge- lijk is, sturen we onze kinderen liever naar een publieke onderwijsinstelling. De kwaliteit van de scholen in de regio is goed en ik hoop
VERTREKKENSKLAAR
dat we door deze keuze sneller ingeburgerd geraken. Het is wel zo in de VS dat de plaats waar je woont ook bepaalt naar welke school je kinderen kunnen gaan. Dat wil zeggen dat we tijdens een voorbereidend bezoek van een week tijd een gepaste woning moeten vinden op de huurmarkt, die ook nog eens in de buurt ligt van een school die we verkiezen. Niet evident.
Het welslagen van jullie expatriatie is van groot belang voor de bedrijven die jullie uitsturen, krijgen jullie daarbij begeleiding?
Zoë: Wij wel. In juli zijn we een week in Kuala Lumpur ter voorbereiding. Het bedrijf van mijn man organiseert voor ons een begeleide rondrit, waarbij ze ons de buurt tonen en we samen op zoek kunnen naar een appartement. Mijn man en ik krijgen taallessen: we konden kiezen tussen Engels of Maleisisch. Ik koos voor Engels omdat we toch in een expatgemeenschap terechtkomen.
Ook een expatbureau is aangesteld, die mij als partner helpt bij de integratie.
Ken: Onze ondersteuning is gelijkaardig.
GlaxoSmithKline is het gewoon om werknemers uit te sturen. Een heel legertje consultants neemt ons bij de hand om allerlei zaken te regelen.
Dankzij de verhuisfirma hoeven we zelfs bij wijze van spreken geen glas in een doos te stop- pen. Ze pikken onze spullen op en laden het in onze woning in de VS weer uit. Ook daar is iemand die ons helpt bij het zoeken van een huis, openen van bankrekeningen en allerlei andere praktische zaken. Voor alles wat je kan bedenken, is er wel iemand die klaar staat om ons erin te begeleiden.
Zoë: Ja, dat is best leuk en gemakkelijk. Wij kre- gen een lijstje met punten waaraan we moeten denken bij de verhuis. Maar de firma zegt zelfs het internet en de telefoonaansluiting voor ons op.
Wat staat er nu, een maand voor jullie vertrek, nog op de planning?
Ken: Eind juni gaan al onze spullen de ver- huiscontainer in en verblijven we drie dagen in een B&B in de buurt. Dan staat een belangrijke week verkenning in Washington, met bijhorende huizenjacht, op de planning. Waarna we twee weken in Frankrijk doorbrengen, een vakantie die we al lang geboekt hadden en niet willen laten schieten. In de laatste week sturen we nog enkele spullen per luchtvracht en geven we een groot ‘startfeest’, want we noemen het liever geen afscheidsfeest.
Zoë: Wij kregen een budget om de verhuis pro- fessioneel te laten begeleiden, maar wij nemen geen meubelen mee en zullen een bemeubeld appartement huren. We verkochten ons huis en al onze meubelen. Enkel wat speelgoed en kleding zal met ons mee op het vliegtuig gaan.
De afscheidsfeestjes zijn volop aan de gang, in shiften voor de collega’s, familie en vrienden.
Er wacht jullie een spannende ervaring, waarnaar kijken jullie het meest uit?
Zoë: Naar de uitstappen in Maleisië met het gezin. Tijdens vakanties willen we reizen en Zuid- Oost-Azië ontdekken.
Ken: Het iets warmere klimaat in Washington, dat gaat me deugd doen. De woon-werksituatie zal voor mijn vrouw en hopelijk voor mij ook beter zijn. Dichter bij het werk wonen zal ons heel wat extra tijd voor het gezin opleveren.
Ideaal om de natuurpracht in de buurt te ont- dekken en we zullen heel wat leuke weekenduit- stappen kunnen plannen. Ontdekken is het grote doel, en dat zal er niet aan mankeren.
INFO VOLG ZOË EN HAAR FAMILIE VIA HUN BLOG WWW.6000MILESFROMHOMEBLOG.
WORDPRESS.COM Zoë met haar familie
Ken en zijn gezin
Zoon van Zoë
Op nieuwjaarsdag een club openen bij zonsopgang in Berlijn. Voor veel beginnende dj’s een droom, voor Margaux Jerome werkelijkheid. De Vlaamse, die de vrijheid neemt om techhouse te combineren met een r&b-slang, disco- of salsatune, ruilde een jaar geleden haar geboortegrond in voor de stad die direct voelde als een ware match. “Ik heb nog nooit een vaste relatie gehad, mijn ware liefde is Berlijn.”
AUTEUR ANNA SWAGERMANVlaamse dj vindt haar thuis in Berlijn
“De eerste keer dat ik in Berlijn was kan ik me nog goed herinneren. Het was een koude winter in 2009. Ik liep op straat en was met wat vrienden op weg om te dansen. Er stond een ijzige wind maar het kon me niets schelen. Deze plek voelde zo goed aan. Een betaalbare stad vol originele en kleurrijke mensen en een geweldig nachtleven. Ik ben opge- groeid in Merchtem en heb mijn studententijd in Gent doorgebracht. België heeft een speciale plek in mijn hart, maar toch heb ik er nooit kunnen aarden. Naar mijn ervaring heersten er veel onge- schreven regels. Ik voelde me er nooit echt thuis.
Steeds vaker reisde ik naar Berlijn en hoe meer ik daar was, hoe liever ik er wilde zijn. Berlijn is voor mij de stad der verloren zielen. Veel mensen die hier wonen zijn met een reden weggegaan. Vaak zijn ze op zoek naar een gevoel van vrijheid. Voor mij was het de ervaring dat ik hier mezelf kon zijn.”
Vertrekken vanuit je geluk
“Mensen vragen vaak met welk idee ik naar Berlijn ben verhuisd. Het antwoord op die vraag is heel eenvoudig. Eigenlijk gewoon om gelukkig te zijn.
Dat vind ik het allerbelangrijkste. Als je vertrekt vanuit een gevoel van geluk dan ben je al heel ver, omdat je daarmee ook je omgeving positief beïnvloedt. De vraag wat ik nu eigenlijk in Berlijn wil gaan bereiken is heel typisch. Ik ben hier in de eerste plaats simpelweg gelukkig, dat is toch het
belangrijkste? Als je gelukkig bent, kruisen andere positieve dingen je pad vanzelf.
Het feit dat ik hoogsensitief ben heeft onbewust ook een rol gespeeld in mijn beslissing om te verhuizen. Hoogsensitieve mensen hebben behoef- te aan een positieve omgeving waarin ze zich gesteund voelen. Als dit niet het geval is, hebben ze de neiging zichzelf aan te passen en anderen te pleasen. In België raakte ik mezelf daardoor soms kwijt. Natuurlijk is het voor iedereen verschillend.
Ik kan goed begrijpen dat sommige mensen zich helemaal thuis voelen in Brussel, maar voor mij is het toch wel Berlijn.
Dat ik me hier stabieler voel, merk ik bijvoorbeeld ook terug in mijn liefdesleven. In België bleef ik na een ‘halve liefde’ lang hangen in een negatief gevoel. Ik kwam er maar niet uit omdat ik wei- nig afleiding had. Naar mijn gevoel gebeurde er gewoon niets dat me genoeg prikkelde.
Hier ben ik ook al eens serieus voor iemand gevallen maar doordat er constant zoveel nieuwe indrukken zijn, laat je het makkelijker los. Want wat er ook gebeurt, als ik om me heen kijk, rea- liseer ik me dat mijn true love, Berlijn, er nog steeds is. 'Berlin never cheated on me, I cheated on Berlin', dacht ik, op dat moment. Het is hier op liefdesgebied sowieso allemaal wat vrijer. Je hoeft je niet gelijk te verantwoorden als je eens met iemand kust of een aantal dagen niet van je
laat horen. Het gebeurt gewoon in het moment en je ziet wel wat er van komt. Het is chill. Er is geen druk. Niemand verwacht iets.”
“Op werkvlak past Berlijn mij ook beter. Ik heb communicatiemanagement gestudeerd en zag mezelf in België al gauw in de 9-tot-5-cultuur belanden. Dat is niets voor mij. Op een kantoor sterf ik gewoon een beetje. Mijn ware passie is het maken van muziek en ik werk nu hard aan mijn carrière als dj. In Berlijn kwam ik gelijkgezinden tegen die er ook een alternatief werkritme op nahouden. In plaats van de dagelijkse sleur ervaren we hier samen een soort tintelend gevoel. Alsof alles mogelijk is en de magie elk moment uit elke hoek kan komen. Dat is toch geweldig? Je weet nooit wat de dag gaat brengen, maar saai is het nooit.
Voordat ik daadwerkelijk de stap nam om naar Berlijn te verhuizen ben ik een keer een maand gebleven om te kijken hoe dat voelde. Is deze stad nu echt iets voor mij? Kan ik hier aarden? In die maand maakte ik heel goede vrienden, maar in dezelfde periode kreeg ik door een wedstrijd in België op radiozender MNM heel wat dj-kansen.
Verhuizen naar een stad waar niemand me kent als dj, was opeens niet meer zo makkelijk. Maar toch zette ik de stap. In november 2015 was het zover. Ik heb mijn spullen ingepakt en ben in mijn eentje
“Ik heb het gevoel
dat de identiteit
van deze stad
altijd al in mij zat.”
wens uit om tijd door te brengen, maar accepteer je ook allebei dat het moment je kan grijpen en je je tijd ergens anders doorbrengt. Dat is mooi maar soms ook een struggle. Wanneer puntje bij paaltje komt, ben ik ambitieus en wil ik dingen gedaan krijgen.
Voor de toekomst zie ik een boot voor me waarop ik woon en feestjes organiseer. Uitkijkend over het water, omringd door goede muziek. Dat is toch wel een droom. Het komt langzamerhand al een beetje op mijn weg, want ik heb laatst iemand leren kennen die het een en ander afweet van het bouwen van boten. Verder wil ik mijn eigen ope- nair- en deephouse-feestjes organiseren en onder- deel uitmaken van grotere concepten. Ik zeg altijd dat ik ongepland leef, maar als ik mezelf zo hoor praten, dan klinkt dat toch best wel als een plan.
Of ik voor altijd in Berlijn wil blijven wonen? Het zou natuurlijk het mooiste zijn als je overal ter wereld de vrijheid kunt vinden zoals hier, maar op dit moment kan ik me geen andere plek voor- stellen met dezelfde sfeer. Ik kan me wel voorstel- len dat de continue uitdaging om structuur te behouden op den duur kan gaan knagen. Het leven voelt hier soms als een waas: het is wild, het is intens, de dagen vliegen voorbij. Maar goed, als ik mezelf dat zo hoor zeggen, dan is mijn leven zo zwaar nog niet.
Mensen die overwegen om naar Berlijn te verhui- zen zou ik mee willen geven om met volle tuigen te genieten van wat deze plek je allemaal te bieden heeft, maar don’t get lost in the city, want je zult zeker op de proef worden gesteld. Verder is het mooi om je open te stellen voor iedereen die je pad kruist. De vrienden die ik hier heb gemaakt, komen van heinde en verre. Wat we gemeen heb- ben met elkaar, is onze houding: je bent wie je bent en het is altijd goed. Die openheid, dat is waarom ik heb gekozen voor Berlijn.”
JONG DURVEN IN BERLIJN
met de auto naar Berlijn gereden. Ik voelde me uitgelaten. Het klinkt misschien gek, maar ik had het gevoel dat ik eindelijk naar huis ging. Naar een plek waar ik mezelf kon zijn.”
Een stad vol muzikale inspiratie
“Mijn ambitie is om te groeien met mijn muziek, maar ondertussen pak ik ook andere klusjes aan om geld te verdienen. Ik kom altijd wel iets tegen.
Gisteren stond ik nog ergens een vloer uit een appartement te breken. Gelukkig merk ik dat er een stijgende lijn zit in het aantal aanvragen dat ik krijg van clubs. Toen ik nog niet in Berlijn woonde ging het nog niet zo vlot. Ik probeerde mensen te contacteren om wat gigs te krijgen maar werd behandeld als ‘just another dj’. Ik was toen nog veel onzekerder. Ik kwam met mijn oude mindset naar Berlijn en verwachtte eigenlijk al dat men nee zou zeggen. En wat je verwacht dat krijg je.
Ik geloof dat als je een duidelijk beeld voor ogen hebt van waar je naartoe wilt, je het ook aantrekt.
Toen mijn zelfvertrouwen groeide ging het ineens heel snel: ik speelde op een groot festival, opende op nieuwjaarsdag een club en heb twee keer mogen draaien in de SchwuZ. Deze gayclub is de plek waar ik jaren geleden voor het eerst met het Berlijnse nachtleven in aanraking kwam. Misschien niet zo underground als wat ik vandaag verkies, maar het verschil met het gay nightlife in België, was enorm. Het is er als dj heel moeilijk om bin- nen te raken dus dat ik daar ineens stond was een bijzondere kans.”
“De muziek die ik draai kun je techhouse of deephouse noemen maar is eigenlijk een mix van allerlei invloeden. Ik begon met het draaien van r&b en ben vanuit daar geëvolueerd naar disco, electro en techno. Op een gegeven moment werd ik voor uiteenlopende feestjes geboekt en begon ik me af te vragen wat nu eigenlijk mijn identiteit was. Techhouse gemixt met een r&b-slang of een salsatune, ik kon toch niet alles zomaar combi- neren? Toen ik in Berlijn in Kater Blau belandde, ontdekte ik dat dat wel kon. Deze club brengt zulke diverse muziek. Alles mag en alles kan. Je ziet die muzikale openheid ook terug in de mensen die er komen. Iedereen ziet er kleurrijk uit en brengt een positieve vibe. Hoewel ik ook kan genieten van zwaardere technomuziek in club Berghain geef ik toch de voorkeur aan die vrolijke, kleurrijke, sfeer.
Best bijzonder want ik zag mezelf vroeger juist
als een ietwat zwaarmoedig persoon. Nu realiseer ik me dat ik gewoon nog niet op de juiste plek was beland. Het nachtleven is hier gewoon zo ongelooflijk goed, ook zonder te drinken kun je helemaal in de vibe raken.
Ik doe hier in Berlijn enorm veel muzikale inspi- ratie op en ben sinds een aantal maanden bezig met het schrijven van mijn eigen nummers. Als ik die eenmaal ergens mag laten horen, dan zal draaien een nog intensere ervaring zijn, aangezien je werkt met iets wat je zelf hebt gecreëerd. Ik ben ervan overtuigd dat ruimte nemen voor het maken van m’n eigen muziek me weer een stap verder zal brengen. In België moest ik me vaak verantwoor- den waar zo’n tijdsinvestering dan concreet toe zou leiden. Hier heb ik mensen om me heen verzameld die zeggen: ‘doe wat goed voelt, we steunen je en laat van je horen als je wat af hebt’. Als ik dan terughoor dat ze kippenvel krijgen van mijn eerste try-outs, dan weet ik: ik ben op de goede weg. De weg van positieve vibes.
Het leven draait voor mij niet alleen om het maken van carrière. Op de eerste plaats wil ik mijzelf ont- wikkelen op welk gebied dan ook, dat vind ik het allerbelangrijkste. Voor andere mensen heeft status misschien meer waarde. Dat is ook oké, dat is dan hun pad, maar voor mij is er geen ander doel dan je ‘ultieme zelf’ worden.
De toekomst en het moment
“Wat ik een van de grootste uitdagingen vind aan het verhuizen naar een stad als Berlijn is dat er veel nieuwe indrukken op je afkomen en je niet al je voornemens waar kunt maken. Er zijn nog zo veel dingen die ik wil creëeren en zo veel men- sen die ik beter wil leren kennen. Maar de dagen gaan hier snel en Berlijn is een stad gevuld met afleidingen. In België trok ik mijn agenda om met iemand af te spreken. Hier spreek je naar elkaar de
“Als je vertrekt vanuit een gevoel van geluk dan ben je al heel ver, omdat je daarmee ook je omgeving
positief beinvloedt.”
al op de hoogte zouden zijn van hun tijdelijke aanwezigheid.
Om hieraan te verhelpen werd Travellers online opgezet. Dankzij deze applicatie kunnen onze posten de landgenoten die tijdens een reis naar het buitenland in een noodtoestand terecht komen sneller lokaliseren, contacteren en infor- meren, consulaire bijstand geven en hun familie en vrienden geruststellen.
Tot vandaag maken bijna uitsluitend in België wonende Belgen er gebruik van. Echter, Travellers online kan van evenveel nut zijn voor Belgen die in het buitenland wonen. Niets belet een landge- noot die in Qatar woont om zich op Travellers online te registreren wanneer hij of zij op vakan- tie gaat naar bijvoorbeeld Thailand. Gebeurt er een natuurramp in Thailand dan heeft onze post te Bangkok onmiddellijk alle informatie om die “Qatarese” landgenoot te lokaliseren en eventueel bij te staan.
Innovatieve consulaire ICT-programma’s Met het nieuwe consulaire programma “e-Core”, eveneens ontwikkeld en beheerd door de FOD Buitenlandse Zaken, kunnen de consulaire pos- ten en het Crisiscentrum te Brussel met enkele muisklikken de gegevens oproepen van alle Belgen die in een bepaalde regio ingeschreven zijn of via Travellers online aangegeven hebben
dat ze er tijdelijk verblijven. Een interactieve landkaart kan geproduceerd worden waarop precies aangegeven is waar de landgenoten zich bevinden. Het programma maakt ook lijsten van de betrokken Belgen met hun fysieke adres- sen, e-mailgegevens, vaste en mobiele telefoon- nummers. Daardoor kunnen onze posten snel contact maken en informatie, adviezen of waar- schuwingen verspreiden
Dankzij e-Core en Travellers online, en de combinatie van beide, hebben onze posten landgenoten kunnen contacteren en familie en vrienden kunnen geruststellen naar aanleiding van bijvoorbeeld de aardbeving in Ecuador en de aanslagen in meerdere landen waaronder Turkije, Tunesië, Egypte, Indonesië, Burkina Faso en Mali.
Voor alle noodtoestanden overal ter wereld
Travellers online werd oorspronkelijk ontwor- pen voor de landen buiten de Europese Unie maar is sinds kort uitgebreid naar alle landen.
Uiteraard met uitzondering van België: de FOD Buitenlandse Zaken en onze posten kunnen niet in eigen land optreden. Of u op city trip naar New York reist, in Spanje gaat kamperen of de Everest wil veroveren, neem enkele minu- ten de tijd voor u vertrekt om u op Travellers online aan te melden. Niets belet u overigens om familie en vrienden die u, waar ook op de wereldbol, komen bezoeken aan te raden zich ook te registreren.
Als Belg wonend in het buitenland en ingeschre- ven op een post, hoeft u vanzelfsprekend geen gebruik te maken van Travellers online zolang u niet buiten uw gewone verblijfplaats reist.
Uw privacy is beschermd
De gegevens die u via Travellers online mede- deelt worden alleen op de servers van de FOD Buitenlandse Zaken bewaard. Zij worden auto- matisch gewist 15 dagen na het einde van de reis. Toegang tot de informatie op Travellers online hebben uitsluitend ambtenaren met een bijzondere machtiging op de FOD Buitenlandse Zaken en op de post bevoegd voor de reis- bestemming. De informatie wordt aan geen enkele andere Belgische of buitenlandse over- heidsinstelling medegedeeld.
U registreren op Travellers online gaat snel en vlot en is veilig. Het risico om met een nood- toestand geconfronteerd te worden verkleint u er niet mee maar u verhoogt wel de kans om sneller geholpen te worden. Maak dus gebruik van dit gratis instrument.
INFO WWW.TRAVELLERSONLINE.BE
O
p Travellers online kan u alle informatie over uw reis registreren: data, deelne- mers, bestemming, reisroute, verblijf, vervoerswijze, verzekeringen. Ook uw persoon- lijke gegevens en die van contactpersonen kan u inbrengen. Wanneer er zich een noodtoestand (natuurramp, aanslag, grootschalig ongeval) voordoet in de regio waar u tijdens uw reis ver- blijft zullen uw naam en gegevens automatisch opgenomen worden op een lijst van potentieel getroffen landgenoten.Een dienst van bijzonder belang voor de Belgen in het buitenland
Dankzij de consulaire bevolkingsregisters heb- ben onze posten een goed zicht op de Belgen die in hun rechtsgebied wonen. Op voorwaarde uiteraard dat die landgenoten de goede raad van de FOD Buitenlandse Zaken hebben opgevolgd om zich in de registers in te schrijven. In geval van natuurramp of andere noodtoestand heb- ben de posten onmiddellijk alle gegevens bij de hand om hun burgers te contacteren en eventu- eel bij te staan.
De bevolkingsregisters bevatten echter geen gege- vens over landgenoten die tijdelijk – op vakantie, zakenreis, familiebezoek – in het buitenland verblijven. In geval van ramp of noodtoestand weten onze posten hen niet te vinden, als ze
