Nu is het onze beurt!Omver en erover

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Nu is het onze beurt!

Omver en erover

We voorzagen vorige week drie mogelijkheden: verder uitstel rond B-HV, een pat- stelling plus blokkering van de instellingen, of een onheilsscenario waarbij de rege- ringspartijen toch tot een vergelijk zouden komen en naar onloffelijke traditie Vlaan- deren zouden verpatsen. Sneller dan we verwachtten, kwam er de patstelling en het definitieve ontslag van Leterme II (met als gevolg ... uitstel voor B-HV). Dat betekent niet dat de uitverkoop van de baan is, want intussen is op 1 mei en in de regimepers een nieuwe toon gezet: na de verkiezingen moet het communautaire zo snel moge- lijk aan de kant om plaats te maken voor de “echte problemen” van de mensen. Daar- voor zal “verantwoordelijkheid” nodig zijn, versta: de bereidheid om verregaande com- promissen te sluiten en de herinnering aan drie jaar stilstand zo snel mogelijk uit te vegen. Stilstand, zo luidt het, als gevolg van het feit dat men in 2007 met veel te verre- gaande eisen voor een staatshervorming naar de kiezer is getrokken, en dat mag niet opnieuw gebeuren.

Aldus verklaarde Caroline Hotmail Gennez - mocht de sp.a opnieuw tot de fede- rale vetpotten worden geroepen - enkel te willen praten met verantwoordelijke par- tijen (‘Bracke op Vrijdag’, 30 april). Rooie Rudy van het ABVV legde uit wat daarmee bedoeld wordt: geen Forza Flandria, dus geen N-VA, geen Vlaams Belang, geen LDD, en bij voorkeur ook geen VLD omdat die te dicht tegen de radicalen zou ‘aanschurken’.

Ter linkerzijde wordt blijkbaar gedroomd van een rood-rooms-groene as, niet toeval- lig ook een optie die in Wallonië al een hele tijd wordt gepropageerd. De Tijd, ooit een krant met een Vlaams profiel, schreef op de vooravond van 1 mei in een commentaar:

‘De kiezer verwacht nu dat de politiek aangeeft hoe onze welvaart kan worden veilig- gesteld, hoe onze pensioenen betaalbaar kunnen worden gehouden, hoe ons land weer bestuurbaar kan worden gemaakt. Dat is de echte inzet van deze stembusgang.’ Heeft de steller van dat stuk ook de speech van De Leeuw geschreven, of omgekeerd? In elk geval, nog altijd volgens De Tijd, zou het onverantwoord zijn nog maar eens de tegen- stellingen tussen Vlamingen en Franstaligen op de spits te drijven, want de communau- taire tegenstellingen moeten worden overstegen om het Belgische radarwerk weer te doen draaien. (Aha, u dacht dat het woord regimepers overdreven was?)

Uiteraard pleegde ook de loftsocialist Desmet in De Morgen een stuk om de futiliteit van B-HV aan de kaak te stellen, en te onderstrepen dat al dat communautair gedoe de antipolitiek voedt en tal van kiezers uit het stemhokje zal weghouden. Bij de CVP dan weer hadden Leterme en Thyssen de mond vol over hun verantwoordelijkheidszin. De geitenboer in De Standaard: ‘Daarbij is het voor de kiezer belangrijk een onderscheid te maken tussen partijen die het land laten blokkeren en de partijen die willen hervor- men om onze welvaart te verzekeren.’ Wij geloven niet dat al die uitspraken louter bij toeval op elkaar zijn afgestemd.

Ook de VLD - die nota bene heel haar optreden in het teken heeft gesteld van haar eigen electorale belangen - schermt met verantwoordelijkheid zus en verantwoorde- lijkheid zo. Intussen heeft De Croo er wel voor gezorgd dat de wetsvoorstellen over de splitsing van B-HV in de prullenmand zijn beland, want bij de ontbinding van het parlement wordt de hele weg die tot nu toe was afgelegd, simpelweg uitgegomd. Ove- rigens zijn de blauwen na de verkiezingen ten volle opnieuw tot collaboratie bereid, want ‘Dehaene had eigenlijk toch wel een degelijk pakket op tafel gelegd’ (De Croo in het programma ‘Phara’, 22 april).

De bedoeling is duidelijk: na het Vlaams Belang ook de N-VA meer en meer isole- ren, ondanks haar oproep aan die “verantwoordelijke” partijen nu eindelijk eens een (h)echt Vlaams front te vormen. Zelfs een symbolisch voorstel van motie (N-VA) om de regering op te roepen bij de verkiezingen toch al rekening te houden met een gesplitste kieskring, kreeg vorige week geen steun van CVP en VLD. Dat was enkele uren nadat de Franstaligen aan de alarmbel waren gaan hangen om de parlementaire procedure te blokkeren. (De alarmbel is een bewijs dat je B-HV niet kan splitsen zonder te onder- handelen, aldus de poco’s van de regimepers. Maar wij van onze kant stellen: zonder de eerdere profileringsactie van de VLD had de agendering van de wetsvoorstellen tot een veel scherpere confrontatie geleid. Feitelijk hebben de liberalen zowel de Fransta- ligen als het koninkrijk België nog een stevige dienst bewezen ook.)

De Wever en consorten moeten dus absoluut niet verwachten dat ze de komende weken met veel egards zullen worden behandeld. Noch tijdens debatten, noch in de schrijvende pers, noch voor camera of microfoon. De N-VA waarschuwe zijn achter- ban beter voorzichtig om te springen met al die peilingen die een zevenvoud aan stem- men beloven, want de andere partijen en de media zullen des te harder op “het sepa- ratisme” gaan inhakken. Waarbij al die “verantwoordelijken” maar al te gemakkelijk en met schuldig verzuim uit het oog verliezen dat de huidige impasse door de Frans- taligen veroorzaakt is. Sinds 2007 weigeren die te onderhandelen, of komen alleen maar aan tafel zitten om tijd te winnen en intussen het status-quo te rekken. En zelfs als Dehaene voorstellen doet om Franstalige lijstverbindingen mogelijk te maken tot ver voorbij Leuven,

lees verder blz. 2

Zeurkousen

Neen, onderstaand gekroond hoofd is geen aanhanger van Gordon Brown. Hij heeft wel iets, zeker als je hem vergelijkt met Vlaande- rens nieuwe vedette Alexander de Croo. Van zijn massieve Schotse kop lees je levenserva- ring. Heel wat anders dan dat idealeschoon- zoonsmoeltje van De Croo junior. Browns zware stem doet Duitse schepers sidderen.

Het hoge gekir van de VLD-leider kan geen kanarie imponeren. Gordons brede gestel lijkt gemaakt om rotsen te torsen; de schrik slaat om je hart als Alexander een peuter op de frêle schouders tilt. Brown verloor het zicht van zijn linkeroog bij een rugby- wedstrijd; De Croo speelde wellicht hockey.

Brown is een strenge presbyteriaan; De Croo gelooft vooral in zichzelf. Maar Brown is een socialist en een mens werpt niet zomaar zijn hele opvoeding overboord. Dus toch maar geen Brown voor ons.

En toch mag hij in deze droeve dagen op de steun van uw dienaar rekenen. Hem werd onrecht aangedaan en dan staan wij pal. U kent het verhaal. Politici worden geacht ook op straat campagne te voeren en dus stond Brown ene Gillian Duffy te woord. Duffy, een levenslange Labourkiezer en goed van de tongriem gesneden, pakte de Britse pre- mier fors aan over zijn beleid en dat paste niet echt in Browns opzet.

Brown diende haar van antwoord, maar ze bleef hem weerwerk bieden, waarop de pre- mier zich wenkbrauwfronsend - en dat wil wat zeggen in het geval van Brown - terug- trok in zijn auto. “Een ramp. Wiens idee was dat om me die vrouw voor te schote- len?”, fulmineerde hij op zijn achterbank.

Toen vielen de fatale woorden: “This is a bigoted woman”, een enggeestige zeurkous.

Brown was vergeten dat hij nog een micro- foontje van Sky News op de kraag droeg en de hele wereld mocht meegenieten van zijn uitschuiver.

Exit Brown, zo wordt nu voorspeld. Zo’n belediging aan een stamkiezer pikt het publiek niet.

Er zijn zeker goede redenen om Brown weer naar de Schotse oostkust te sturen.

Maar betreffende dat microfoonincident: wat deed Brown dat een normale mens niet dage- lijks doet? We doen de oefening. U krijgt op het werk telefoon van een lastige klant, haakt weer in en zegt “wat een ...” (zelf in te vul- len). Uw buurman pikt net voor u de laatste parkeerplaats in en u roept vanachter uw stuur... (zelf in te vullen). Uw voorstel wordt weggestemd door het bestuur van uw feest- vereniging na een tussenkomst van de pen- ningmeester en aan de toog noemt u hem...

(zelf in te vullen).

Bekijk de drie woorden die u hebt inge- vuld en stel vast dat “enggeestige zeurkous”

in vergelijking daarmee eerder in de cate- gorie complimenten valt. Maar u gaat door het leven zonder microfoon, opgespeld door pershaaien die menen zich alles te kunnen veroorloven. Daarom sluit die klant morgen weer een contract af met u, nodigt de buur- man u uit op zijn volgende barbecue en trak- teert de penningmeester u volgende keer op een pint na de bestuursvergadering.

Maar Brown zou een fatale fout gemaakt hebben? Onzin van hypocriete zeurkousen.

Sky News dient aan de schandpaal gespij- kerd, niet stuurse Gordon.

EEnmanscollEctiEf D^En B^lootEn K^oonincK

Deze week :

• Mythes en leugens 2

• De bisschop en zijn geweten 4

• Aan de Franse baxter 7

• Polygamie in Frankrijk 9

• Leve de documentaire 10

• Blind België 14

• De paus van Rome 16

65

jaargang • nummer 18 • woensdag 5 mei 2010 1,85 euro

Bezoek onze vernieuwde webstek

www.pallieterke.info

De dingen dezer dagen

2

Wat “de mensen” denken

Wie de voorbije dagen de moeite deed in kranten en weekbladen de lezersbrieven over en rond “de crisis” te lezen, zal allicht moeiteloos tot dezelfde conclusie gekomen zijn. En wie het met familie, vrienden, ken- nissen of buren over “de toestand” had, ook.

Uit het aanbod zinnige brievenpraat verwijs ik alleen naar wat ene J. de Ryck uit Ander- lecht had opgemerkt. Namelijk dat hij in een debat op de RTBf met Franstalige politieke kopstukken voor het eerst had horen oppe- ren “om af te tasten wat we in dit land nog samen kunnen doen”. Waaruit hij de logi- sche conclusie trok dat “la Belgique” in zijn huidige constructie wel degelijk op instor- ten staat.

Het deed me terugdenken aan die andere brief waarin ene Guy Minjauw stelde dat het “harde tijden moeten zijn in Laken van- wege dagelijks je troon zien wankelen en alleen nog kunnen rekenen op vazallen wier job valt of staat met de jouwe”. En aan ook nog die andere brief waarin ene Jan Crabbé er voor waarschuwde dat belgicisten van het niveau Eyskens, Claes en andere Mar- tens nu voor de chaos zouden waarschu- wen omdat de bevolking bang gemaakt moet worden. Om de weg naar het onvermijde- lijke confederalisme zo lang mogelijk te ver- sperren en zodoende te beletten dat een pak bevoorrechten pijn wordt gedaan. Het zal geen mens verwonderen dat de belgicisten van wie sprake inderdaad in de regimemedia, de VRT uiteraard op kop, veelvuldig werden opgevoerd. Het heeft niet kunnen beletten dat er verkiezingen komen, al dan niet grond- wettelijk, maar hoe dan ook vervroegd.

Schaamteloos

“Nieuw verkiezingen? Laat me lachen.

De Vlaamse kiezer is zo conservatief dat hij altijd voor dezelfden stemt. De uitslag zal dus ook min of meer dezelfde zijn. En dan weer dezelfde weg op.” Aldus alweer een lezersbrief waarvan ik niet op voorhand zou durven beweren dat Germaan Temmerman, de auteur van het werkstukje, de bal mis- slaat. Want zijn redenering zal ook wel die in het sanhedrin van de CD&K, waarbij K staat voor Knechtfederalisten, geweest zijn.

Anders valt niet uit te leggen dat haar kop- stukken de onwaarschijnlijke schaamteloos- heid durven opbrengen de tsjevencampagne vast te knopen aan “verantwoordelijkheid nemen op het communautaire vlak”, zoals de uittredende “excellentie” van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere met een uitgestre- ken gezicht in TerZake durfde komen toe- teren, nadat zijn partij al haar vorige verkie- zingsbeloften terzake vergeten en verkracht heeft.

Ondertussen zijn de “polls” en de “peilin- gen” uit de startblokken geschoten en wordt de goegemeente langs alle kanten en met volle kracht om de oren gemept met cijfers en percenten. In afwachting dat ze die in juni al dan niet in realiteit zal omzetten. In alle peilingen in Vlaanderen troont tot dusver de N-VA van Bart de Wever als grote win- naar. En blijkt tevens - volgens een peiling van de RTL nog wel - dat één op drie Vlamin- gen vandaag gewonnen is voor een ordelijke boedelverdeling, zoals de VB-voorzitter de Vlaamse onafhankelijkheid ook nog anders noemt. Als ik nog zeg dat zijn partij in de polls rond “voor wie zult U stemmen?” mini- mum voor 4,5 procent (De Standaard) en maximum 25 procent (Het Laatste Nieuws) haalt, dan kan men zich een quasi perfect beeld vormen over de “betrouwbaarheid”

van de meeste vormen van dat soort media- vermaak. Wat niet belet dat, als enige con- stante, de gedoodverfde winnaar altijd en overal De Wever is, met zijn N-VA.

“Momentum”

Vandaar - en ook al relativeert hij nog waar en wanneer maar mogelijk het aldus gecreëerde aureool boven zijn hoofd - dat de door de media met vereende krachten maandenlang op het schild gehesen nieuwe politieke goeroe ook al zijn verantwoorde- lijkheid heeft genomen. Door een oproep te doen die hij, laat me toe het in alle objecti- viteit te zeggen, in het verleden al evenmin altijd heeft gestut met zijn dagelijkse poli- tieke gedragslijn. De Wever heeft overschot van gelijk als hij overtuigd is dat het “momen- tum” daar is “te stoppen met ruzie maken en in plaats daarvan de handen in elkaar te slaan”. Zijn oproep geldt voor “alle Vlaamse partijen”.

Als dat zo is, doet hij er goed aan bij zich- zelf te beginnen en te stoppen met, zoals té vaak is gebeurd tot dusver, af te geven op medestanders in het streefdoel naar volle- dig Vlaams zelfbestuur in een confederale staat, de richting die De Wever uitwil. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat hij bij een oproep aan “alle Vlaamse partijen” alleen oog heeft voor de traditionele B-partijen die in lengte van jaren aan de basis hebben gele- gen van de heersende anti-Vlaamse Belgische janboel van vandaag in een zichzelf overle- vende staatsconstructie. Misschien zou De Wever er goed aan doen zich, als aanvulling op zijn oproep, ook uit te spreken voor een Forza Flandria. Te vormen voor of na de ver- kiezingen, mij om het even. Als ze er maar komt, want “conditio sine qua non” voor een echte “change”!

D.Mol

Spotprenttekenaar Marec tekende in de krant Het Nieuwsblad in enkele lijnen uit wat “de man en de vrouw in de straat” vandaag over “de politiek” in onze modelstaat denken. Ik zou daar “volgens hem” kunnen aan toevoegen. Maar als hij een menselijke file tekent, reikend van aan de horizon tot voor de deur van een “meldpunt voor politiek misbruik”, dan denk ik dat hij met zijn cartoon heel dicht bij de realiteit zit van wat “de mensen” over de politieke crisis denken, als hij al niet midden in de roos geschoten heeft.

Vervolg van blz 1

dan zijn ze aan Franstalige kant met dat Super-Egmont nog niet tevreden en eisen nog meer.

Het is nu verdomd welletjes geweest, en dat gezwam over Vlaamse verantwoordelijk- heid moet ophouden. Verdere onderhandelingen hebben geen enkele zin zolang de over- kant niet voor voldongen feiten wordt gesteld. Alleen dan zal één en ander in die hou- ten koppen doordringen, alleen dan zal er vooruitgang worden geboekt, alleen dan kan dit land grondig worden hervormd en kunnen de “echte problemen” van de mensen wor- den aangepakt. En als het land daarbij ontploft, dan liefst met een zo luid mogelijke knal en met zoveel mogelijk as die het internationale vliegverkeer wekenlang aan de grond houdt. Dat Vlaanderen nu maar eens een institutionele atoom-

bom gebruikt!

Briljant(en) ‘t Pallieterke

‘t Pallieterke wordt 65 jaar. Gaat het op pensioen? In geen geval, Moeder Vlaanderen gaat ook nooit op pensioen. Voor nieuwe lezers hebben we een welkomstgeschenkje. Wie nu een abonnement neemt tot het einde van het jaar en daarvoor 48,10 euro stort op ons rekening- nummer BE82 4096 5194 9168 (bic: KREDBEBB), krijgt “t Pallieterke tot en met juni gra- tis. Wil u er meer over weten, bel dan 03 232 14 17 en onze lieftallige secretaressen staan u graag te woord.

Hardnekkige mythes en leugens

Marianne Thyssen neemt over van Yves Leterme, want die heeft nu zelf begre- pen dat zijn geloofwaardigheid onder nul is gezakt. Thyssen, zo luidt de redene- ring, kan niet gepakt worden op straffe uitspraken en komt ten tonele als ‘com- munautaire’ maagd. Voor ons ligt echter een persmededeling van 31 juli 2007, ondertekend door het toenmalige kartelduo Thyssen en De Wever. Daar staat dat een “grondige staatshervorming cruciaal (is) voor onze sociaal-economi- sche toekomst” (waar is de staatshervorming?); dat we vaststellen “dat we op de grenzen zijn gestuit van wat in ons federaal stelsel nog haalbaar is” (maar CD&V deed wel lustig verder); het gaat over grote principes als “territoriale integriteit” (waar het voorstel-Dehaene wel stevig inbreuk op pleegde). Plezant (nu ja) is ook punt 7: “De parlementaire procedure inzake de splitsing van het kiesarrondissement BHV loopt gewoon verder, de federale regering neemt ter- zake geen initiatieven”.

U leest het goed. CD&V-voorzitster Thys- sen speelde ook kabouter Splits in Plopsa- land, op de gezinsdag van haar partij in 2007.

Ja, maagd Marianne Thyssen heeft duide- lijk een maagdenvliesherstellende operatie ondergaan.

Binnen enkele maanden treedt Leonard Cohen op in Gent. Wie trakteert Thyssen op een ticketje, want Cohen brengt daar zeker zijn succesnummer ‘So long, Mari- anne’.

Dit is niet de enige hardnekkige mythe die de berichtgeving domineert. De staatsdra- gende krachten roepen alle hens aan dek, waarschuwen voor chaos en roepen op tot verantwoordelijkheid. Net in de weken dat bewezen is dat België gewoon symbool staat voor chaos en dat dit land niet eens in staat is grondwettelijke verkiezingen te organi- seren.

Want, zo weten grondwetgeleerden, geen verkiezingen houden zou nog een grotere inbreuk zijn op de grondwet. Daarbij wordt wel vergeten dat die inbreuk pas ingaat in 2011, want tot dan eist de grondwet hele- maal geen verkiezingen. Vandaag bestaat er dus maar één inbreuk en dat is een stembus- slag met dit B/HV-gedrocht.

Franstaligen, een ras apart?

Vele Vlaamse ogen zullen opengegaan zijn, want de voorbije legislatuur heeft aange- toond dat de Franstaligen alle beslissingen kunnen blokkeren met hun onuitputtelijke arsenaal aan obstructietechnieken. Nooit werd het blokkeringsmechanisme van deze staat zo manifest aangetoond. Maar dat is niet alleen de schuld van de Franstaligen. Op Klara liet grondwetsspecialist Vuye, Vlaming verbonden aan de universiteit van Namen, daar geen twijfel over bestaan. Een belangen- conflict duurt wettelijk maximaal 120 dagen, al kan de klus veel sneller geklaard worden.

Het belangenconflict van het Waalse Gewest bleef 269 dagen sluimeren! Voor Vuye was het ook loepzuiver dat de tussenkomst van de Duitse gemeenschap er pas kwam na aan- dringen van de Vlaamse regeringspartijen.

Nog een mooie van Leterme. “Ons land is immers gebaseerd op het principe dat de meerderheid zijn wil niet opdringt aan de minderheid, maar dat die minderheid wel bereid blijft om te hervormen en akkoorden af te sluiten.” Daarmee is één van de basis- principes van onze democratie in gevaar, weet de ontslagnemende eerste piet. Tiens,

waarom worden de V-partijen, goed voor ruim een derde van de Vlaamse stemmen, dan consequent genegeerd bij alle onderhan- delingen? Waarom regeerde (nu ja bis) dit gouvernement dan zonder Vlaamse meer- derheid? De Franstalige minderheid behoort blijkbaar tot een bevoorrechte categorie.

Leterme zegt hier overigens dat de min- derheid, de Franstaligen dus, niet bereid waren akkoorden af te sluiten. Nochtans vindt CD&V dat Alexander de Croo opgaf enkele dagen voor een vergelijk. Flauwe kul, al wie de documenten en verklaringen naleest, weet dat men zelfs niet aan het begin stond van een onderhandelde B/HV-oplos- sing. Zelfs het nummertje broek-afsteken van Dehaene volstond niet om de overzijde te overtuigen.

Juist dat ene niet

Guy Tegenbos schreef in De Standaard dat nu alles was geprobeerd. Alles? De Vlaamse regeringspartijen lieten nooit na de indruk te wekken dat de Franstaligen op veel lekkers mochten rekenen. De weg was gebaand door Verhofstadt in 2005, waar hij hele scholen vette vis liet aanrukken voor de Franstaligen.

Daarna kwam het mantra van de onderhan- delde oplossing en de impliciete vraag - het was haast een smeekbede - aan diverse par- lementen om belangenconflicten in te roe- pen. Eén weg werd niet gevolgd: die van het duidelijke en klare Vlaamse standpunt dat er geen prijs wordt betaald om een onrecht weg te werken.

Intussen blijft de Vlaamse regering wer- ken. Gelukkig maar. Daarom blijven de gevol- gen van de crisis beperkt. Misschien dat de voorstanders van samenvallende verkiezin- gen daar even over nadenken. Met hun idee- tje lag nu ook de Vlaamse regering in de lappenmand en bleef het hele land zowat onbestuurd achter. Of wil men een legis- latuurparlement, zodat vervroegde ver- kiezingen onmogelijk worden en De Croo verplicht was geworden door te gaan. Nog maar eens een extra chantagemiddel voor de Franstaligen?

De hele zaak biedt wel perspectieven.

Op 1 januari 2011 kunnen we allemaal aan de belastingssdiensten vragen onze fiscale voorheffing terug te storten, want de belas- tingsswetten zijn dan goedgekeurd door een ongrondwettelijk parlement. We gaan de B/

HV-knoeiers nog dankbaar zijn.

J. K.

Allen tegen één

Ons hoofdartikel van deze week over “ver- antwoordelijkheid” was nog niet eens in de drukkerij beland, of wij konden op het rode stadszenderke ATV al een demonstratie aan- schouwen van de manier waarop de komende weken het politieke “debat” in Vlaanderen zal worden gevoerd. Fractieleider Jan Jambon van de N-VA werd door de andere deelnemers (onder wie Caroline Gennez, Bart Somers en de groene Wouter van Besien) met alle zon- den van Israël beladen en quasi persoonlijk verantwoordelijk gesteld voor de chaos die heerst in de Belgische politiek. Uiteraard liet

Jan Hesp zich niet doen, maar hij zal intussen ook wel begrepen hebben dat de N-VA geen cadeaus zal krijgen van de anderen, ook al zijn die zoals de CD(&V) en de VLD verant- woordelijk voor het B/HV-debacle en voor de amper vermeden onduldbare toegevingen aan de Belgofonen op het einde van de rit. Toege- vingen die ze ongetwijfeld na de verkiezingen opnieuw bereid zijn te doen, samen met de sp.a. Bovendien kreeg Jambon ook nog eens een vooringenomen moderator tegen zich, maar van de rode blaaskaak Karl Apers ver- wondert ons dat geen zier. Benieuwd hoe de N-VA dat cordon sanitaire tijdens de cam- pagne verder gaat aanpakken!

3

De dingen dezer dagen

Aan Bonnie en Clyde De Bende van Twijfel Oud-Heverlee - Ieper

Brief aan ...

Gij Schapenhoedster en Geitenboer,

Wie gaat er premier worden in plaats van de premier? Wordt het opnieuw een tsjeef of een tsjevin? Die dan meteen de eerste vrouwelijke premier van dit land zou zijn!? De CVP heeft in elk geval geen enkele reden om gerust te zijn over de afloop van de stembusgang. Maar er zijn ongetwijfeld wel veel CVP’ers die maar al te blij zijn dat gij, Yves de la Tourette, voorlopig een stap opzij hebt gezet. Want het enige dat gij drie jaar lang bewezen hebt, is dat gij het niet kunt. Gij kunt uw woord niet houden, gij kunt uw beloften niet waarmaken, gij kunt geen beslissingen afdwingen (tenzij het over banken gaat en dan nog), en gij kunt geen knopen door- hakken. Gij kunt alleen maar aan het handje van de Belgofonen lopen en de pollekes van Guy Verhofstadt kussen omdat hij begin 2008 alsnog het pad voor uw premier- schap heeft geëffend. Voor de rest staat gij bekend als één van de meest rancuneuze politici die de Wetstraat ooit heeft voort- gebracht en als dwingeland in eigen rangen ten koste van vele anderen in de partij. Is het niet zo, madam Marianne, dat “ze” u heel zwaar onder druk hebben gezet en fei- telijk hebben gedwongen om partijvoorzit- ster te worden (in de plaats van Vandeur- zen) omdat ge anders een voortzetting van uw Europees mandaat wel mocht ver- geten? En hebben “ze” alweer geen uren en dagen op u ingepraat om de lijst te gaan trekken voor de Senaat, als een Chi- nese vrijwilligster die de klappen op moet vangen die de kiezers, naar wij hopen, de CVP massaal gaan toedienen? Terwijl de Geitenboer zich terugtrekt in zijn West- Vlaamse bunker en van daaruit een poging tot tegenoffensief voorbereidt? De Harde Schijf van de Wetstraat wist dat er een Dag van de Lange Messen zat aan te komen en koos voor de vlucht vooruit. ‘Jullie kun- nen veel van mij zeggen, maar niet dat ik geen neus heb voor dat soort sfeerschep- ping’, aldus Leterme II in De Standaard.

En omdat rekenen en berekenen één van de weinige dingen is die hij wel verstaat, begreep hij perfect dat hij geen schijn van kans maakte om zijn score van 2007 zelf maar vanuit de verste verte te benaderen.

Dan liever campagne voeren vanuit zijn gei- tenhok, en als het bij de verkiezingen met de CVP verkeerd afloopt, dan mag Moe- der Overste het komen uitleggen. En dan heeft hij nog het lef zichzelf voor te stel- len als martelaar, want ‘mijn kinderen zeg- gen: papa, ge krijgt stank voor dank’ (Het Laatste Nieuws). Wij hopen daarom vurig dat hij reïncarneert als slagroomtaart, die dan in het gezicht van de kiezers kan wor- den uitgesmeerd.

Voorwaar, de la Tourette, als de heer vorst u na alle zotternijen die gij met hem hebt uitgehaald, nog ooit opnieuw tot pre- mier promoveert, dan worden wij lid van Opus Dei en stellen ons kandidaat voor een toonaangevende knelpuntvacature in het bisdom Brugge. In meerdere gazetten verklaart gij overigens dat gij afziet van de

Wetstraat 16. Maar, Zuster Marianne, als een geitenboer de passie preekt, pas dan op uw ganzen! Het Belang van Limburg alvast legt duidelijk de dubbelzinnigheid bloot rond de vraag of Leterme wil terug- keren als premier. ‘Dat zal de kiezer beslis- sen. Marianne Thyssen is de nummer één van CD&V, maar ik ben bereid beleidsver- antwoordelijkheid te nemen.’ ‘t Is dus heel goed dat gij u opoffert, Brave Marianne, maar als de West-Vlaamse achterhoede u voor voldongen cijfers stelt, dan wordt gij geacht de rol te spelen die de Geitenboer in het diepst van zijn gedachten voor u in petto heeft: die van bescheiden boegbeeld die zonder morren de hiërarchie der fei- ten erkent. (In De Standaard: ‘Wanneer Marianne bescheidenheid hanteert, is die nooit misplaatst.’) Niets voor niets heeft Lowie Tobback het over de koning van de charlatans.

Intussen is er wel een gemeenschappe- lijke vijand gevonden om het gebrek aan uitstraling van de CVP zelf te camoufle- ren. Ward de Bever moet hangen! De Gei- tenboer: ‘Kies je voor partijen die foert zeggen en aan de kant gaan staan tijdens de onderhandelingen omdat ze het geduld niet meer kunnen opbrengen, of kies je voor partijen die dossiers willen oplos- sen?’ Aldus de charlatan die zelf praktisch geen enkel dossier heeft opgelost. Maar ook de Schapenhoedster weet van wanten:

‘Wij zijn niet voor de chaos, maar bereid verantwoordelijkheid te nemen. Wij staan niet voor extremisme, maar voor redelijk- heid.’ Wat voor soort redelijkheid dat is, legde Zuster Marianne enkele dagen tevo- ren uit in De Morgen: ‘Er lag een prachtig pakket voorstellen op tafel om Brussel- Halle-Vilvoorde eindelijk te splitsen. Had- den we nog een goede week gekregen, we waren er uit geraakt.’ Juist ja, en de dub- bele apparentering was er ook uit geraakt en Leuven samen met heel Vlaams-Bra- bant tot doelwit voor het FDF gemaakt.

Al goed dat de CVP nog redelijk is, of de francofonie kon in één keer oprukken tot Antwerpen en Gent.

Met andere woorden: kiezen tussen de Geitenboer en de Schapenhoedster is als kiezen tussen de pest en de cholera.

Mogen zij daarom samen met hun partij ten onder gaan, zoals Serge Gainsbourg het ooit bezong in zijn versie van Bonnie en Clyde:

D’tout’facon

Ils n’pouvaient plus s’en sortir La seule solution

C’était mourir

Mais plus d’un les a suivis En enfer

Quand sont morts Clyde et Bonnie Parker

Vermits de CVP de voorbije drie jaar alles verloochend heeft om Belgisch staats- manschap te betonen, zal de lezer het ons vergeven dat wij voor een slotimpressie in het Fransoos hebben geopteerd.

Voor al uw Kaapse Wijn moet U bij Halewijn zijn

Halewijn ^bvba

Schouwvegerstraat 15 2040 Berendrecht

Tel.: 03-569.08.21 - 0475-69.23.20 Fax: 03-568.02.02

E-mail: halewijn@halewijn.be Webstek: www.halewijn.be BTW: BE 458.469.015

Zaakvoerder Halewijn De Lie

Openingsuren: vrijdag van 14 tot 19 u. - zaterdag van 10 tot 14 u.

(en op afspraak)

Iedereen welkom op onze opendeurdagen 8-9 mei van 14u tot 18 u

Bilan van het VB

Het probleem dat hij aankaartte, was de netto geringe doeltreffendheid van het poli- tieke werk van het VB. Voor een partij die lang de grootste oppositiepartij en even zelfs de grootste partij in Vlaanderen is geweest, heeft zij wel zeer weinig van haar programma verwezenlijkt, zo vond deze bevoorrechte getuige. Als gevolg van de schutkring is zij immers stelselmatig buiten alle bestuurs- coalities of zelfs gelegenheidswisselmeer- derheden gehouden. Bovendien voelen alle schutkringpartijen, zowel de enforcers als de meelopers, zich genoopt eender welk voor- stel, hoe redelijk ook, weg te stemmen als er een VB-hand achter zit. De omweg waar- langs andere oppositiepartijen soms toch nog invloed op het beleid kunnen uitoefe- nen, is voor het VB afgesneden.

Het klassieke antwoord van wijlen Karel Dillen en zijn luitenants luidde dat het VB als zweeppartij de andere partijen voor zich uit dreef. Doordat ze de hete adem van het VB in hun nek voelden, zouden zij zich gedwon- gen voelen delen van het VB-programma uit te voeren. Zo zijn zelfs van het roemruchte 70-puntenplan een aantal punten door de systeempartijen in praktijk gezet. Van de redelijke VB-voorstellen die steeds wegge- stemd werden, hebben andere partijen soms een tijd later een cosmetisch gewijzigde ver- sie ingediend en doen goedkeuren.

Geen probleem dus? Van Overmeire was niet overtuigd. De buurlanden hebben inmid- dels zonder een sterke partij van het VB- type restrictievere asiel- en migratiewetten goedgekeurd dan België, en bovendien wor- den die wetten daar uitgevoerd terwijl ze hier ook in de uitvoering eens gesaboteerd worden. En als België dan eindelijk eens een wet in VB-geest wil goedkeuren, namelijk het boerkaverbod, dan gebeurt dit niet toevallig wanneer het VB op een dieptepunt beland is en zijn vijanden geen vrees meer inboe- zemt (analoog aan Nicolas Sarkozy’s immi- gratierestricties tijdens het knock-out van het Front National). Het lijkt erop dat het electorale succes van het VB contraproduc- tief gewerkt heeft op het politieke project dat de partij tot het hare gemaakt heeft. Het anti-VB-ordewoord heeft nagenoeg de hele politieke klasse, samen met de cultuursec- tor, in een nadrukkelijk antinationalistische, anti-immigratierestrictieve en overigens ook antiflamingantische zin gemobiliseerd.

Nationalisme: onvergeeflijk

Mogelijk heeft de schutkring wel als een levensverzekering gewerkt voor het VB als partijstructuur, heeft zij tot voor kort bij de partijleden en -kiezers de samenhorigheid bevorderd. Maar voor de verwezenlijking van

het politieke project van het VB is hij zeer nadelig geweest. Zelfs voorzitter Bruno Val- keniers en Marie-Rose Morel, toch niet de beste vrienden, vinden elkaar in het uitgangs- punt dat de schutkring omzeild of doorbro- ken moet worden.

Zij menen die doorbraak te kunnen berei- ken door een vriendelijker partij-imago.

Niets op tegen dat de partij wat minder

“vuil” wil zijn of overkomen, maar de ver- warring moet toch al heel erg toegeslagen hebben als zij ernstig geloven dat dit politiek verschil zal maken. Het kan in het stemhokje wat huisvrouwen over de streep trekken die afgeschrikt zijn door het oude straat- vechters-imago, maar op de critici die de schutkring hebben opgelegd, maakt het geen enkele indruk. Toen Van Overmeire vorig najaar even als een redelijke tegenpool van boeman Dewinter voorgesteld werd, haalde De Morgen meteen “zijn verleden” boven, namelijk een stellingname pro Apartheid uit zijn studententijd. Hoeveel te meer zal men de VB’ers dan niet blijven vereenzelvi- gen met al wat zij als volwassen partijpolitici gezegd en gedaan hebben: geweldsinciden- ten, Hitlerfoto’s in kinderkribben, en andere echte en vermeende misdrijven. En onge- acht zulke details geldt de onvervreemd- bare kern van de VB-ideologie, het nationa- lisme, reeds als misdadig genoeg: “l’identité, c’est Auschwitz!” Het VB mag nog zo bewe- ren of zelfs bewijzen dat het de boze geesten van damals bezworen heeft, zijn vijanden zul- len het daarvoor niet onder de fatsoenlijke partijen verwelkomen. Zij moeten er alleen eens goed om lachen, zo’n ooit gevreesde leeuwenpartij die daar nu stamelt en bedelt bij de poort.

Wellicht bestaat hiervoor geen oplossing.

Het komt al eens voor dat een partij zichzelf radicaal heruitvindt, de Alleanza Nazionale van kleindochter Mussolini schijnt daarvan een voorbeeld te zijn. Maar in de Vlaamse beweging heerst een enorme traagheid, en de kans dat het VB zich voldoende van zijn betwist palmares zal verwijderen om de schutkring te doen verzwinden, benadert nul. De harde kern, die de partij en haar suc- ces opgebouwd heeft, wil dat ook helemaal niet, en zonder die ruggengraat is er gewoon geen VB. Tegenover die mensen, die hard gewerkt en veel haat en ostracisme getrot- seerd hebben, spijt het me zeer dat mijn diag- nose niet hoopgevender kan zijn. Maar er zijn nu eenmaal aanwijzingen dat het VB als instrument van zijn politieke doelstellingen, immigratiebeheersing en Vlaamse onafhan- kelijkheid, gefaald heeft. Laat het debat hier- over op gang komen.

K^oenraad e^lst Vorig najaar, toen de VB-top in volle crisis verkeerde, lieten enkele partijkop- stukken voor één keer het achterste van hun tong zien. We doelen niet op de per- soonlijke afrekeningen, maar op ideologische en strategische dissidenties. Met name is me toen een commentaar van Karim van Overmeire opgevallen. Ik heb de tekst niet meer en misschien geef ik zijn standpunt onnauwkeurig weer. Des te beter, want dat kan hem prikkelen om zijn observaties te verduidelijken en wat nader uit te werken.

Echo’s uit de Koepelzaal

Peeters zaait niet

•

Door het ontslag van de regering van Leterme de Ferme kon Vlaams minister- president Peeters niet aanwezig zijn bij de inzaaiing van veld met genetisch gewijzigde organismen (ggo) in Wetteren en de bijho- rende persconferentie van het Instituut voor Landbouw en Visserij Onderzoek (ILVO).

Het leven kan soms hard zijn en dat van een onderbetaalde politicus nog veel meer!

Hij kan misschien nog wel eens komen kijken, één van de volgende weken: op zijn paard, (r)uiteraard!

Goed gefloten

• van de arbiter

De gemeentelijke sporthal in Schepdaal wordt beheerd door de vzw Caerenberg- veld. Het Belgofone UF had een klacht inge- diend bij de Vlaams-Brabantse provincie- gouverneur Lodewijk de Witte (broer van) omdat haar vier verkozenen daaruit geweerd werden door de Dilbeekse gemeenteraad.

De partij meende namelijk overeenkomstig het cultuurpact recht te hebben op één of meer afgevaardigde, en de gouverneur trad die stelling bij! Maar hij wordt nu terugge-

floten door minister Geert Bourgois, zoals blijkt uit diens antwoord op een schriftelijke vraag van Christian van Eyken (zetelzitter voor UF in de Vlaemsche Parochieraad).

Bourgois stelt dat een taalminderheid zich wel kan beroepen op bescherming die wordt geboden door de Bestuurstaalwet, maar niet op deze van de Cultuurpactwet en het bij- horende decreet.

Of in het parlementees: ‘Een fractie als UF die per definitie enkel het taalgebruik als gemeenschappelijke factor heeft, kan bezwaarlijk als een ideologische of filosofi- sche strekking worden beschouwd vermits taalgebruik niet steunt op een levensbe- schouwelijke opvatting of op maatschappij- visie.’

Opluchting

•

Na de val van de federale regering, was er ook opluchting bij de Vlaamse regering. Die werd verwoord door voornoemde Geert Burger: ‘Er was toch wel een zekere span- ning.

Wij kunnen nu als Vlaamse regering ver- derwerken, we doen dat goed. (...) Het is juist dat er wel eens harde woorden val- len, maar dat gaat vooral over het federale niveau. Wij houden die discussie buiten de Vlaamse regering”, aldus de N-VA-minister.

Lees verder blz. 14

De dingen dezer dagen

4

Roddels uit de Wetstraat

Staat van beleg

•

We schreven het al dat nobiljon Bacque- laine van de MR vorige week ziedend was na de stunt van de Bozen toen ze in het half- rond de Vlaamse Leeuw zongen. Hij liet het er niet bij en schreef een kwade brief naar Patje Brillantine Dewael, nog even voorzitter van de praatbarak. Deze gelastte daarop een onderzoek bij de militaire commandant van de Kamer en de veiligheidsdiensten van de Kamer zelf. Het rapport van luitenant-gene- raal Jockin, vleugeladjudant van de koning, is om u een kriek te lachen. Hij spreekt over een ‘ernstige betreurenswaardige gebeurte- nis’ en liet een proces-verbaal opmaken. Hij is er niet gerust in: “Het valt te vrezen dat deze partij nog andere manifestaties organi- seert.” Prompt vaardigde hij een reeks aan- bevelingen uit die de orde vorige donderdag moesten regelen: controles op pers en per- soneel, het interventiepiket van de MP’s in de coulissen en het afperken van zones. Het leek wel een staat van beleg in het Paleis der Natie. Heel deze poespas deed vermoe- den dat de Bozen ei zo na de macht hadden gegrepen in dit onzalige land.

Lichaamstaal

•

Het resultaat? Journalisten waren in geen velden of wegen te bespeuren, behalve de

onvermijdelijke Linda de Win, zichtbaar blij het tv-scherm voor zich alleen te hebben. Ze stond daar, praatpeer in de hand, de linker- hand nonchalant in de linkerbroekzak. Haar slachtoffers hielden deze keer angstvallig de handen uit de broekzakken. Zelfs Van Quic- kenborne hield zijn handen krampachtig op zijn rug of stond Linda met gekruiste armen voor zijn borst te woord. Zoals gedragspsy- chologen en lichaamstaaldeskundigen weten is dat een afweerhouding. Zo van: gij gaat me hier niet liggen hebben, hé meiske!

Absurdistan

•

Nog voor de zitting in de Kamer kon aanvangen, trokken de Belgogonen aan de alarmbel om te verhinderen dat er over de Vlaamse B/HV-voorstellen zou gestemd wor- den. De Belgofonen waren na lang onderling gepalaver tot die beslissing gekomen. De Vla- mingen wilden immers mordicus de voor- stellen indienen én goedkeuren. Maar de Conferentie van de voorzitters was er niet in geslaagd een agenda voor de plenaire ver- gadering met algehele instemming goed te keuren. Dus moest de Kamer zelf over haar agenda beslissen. En dat wilden de Belgofo- nen absoluut vermijden, want in dat geval zouden de Vlamingen op volkomen demo- cratische wijze - meerderheid tegen min- derheid - de splitsing hebben goedgekeurd.

B/HV gaat nu voor 30 dagen naar de rege- ring... die ontslagnemend is. Absurdistan ten top! En democratie op zijn Belgisch!

De triomfator

•

De Belgofonen triomfeerden (zoals gewoonlijk) over heel de lijn. Zij begroetten elkaar met grote gebaren en een brede glim- lach. Corine de Permentier van de Waalse blauwen had zich zowaar in een vestimen- tair roodgeelzwart ensemble gehuld waar- mee ze zich als een wandelende Belze vod presenteerde. De immer arrogante Olivier Maingain kwam als één van de eersten triom- falistisch de Kamer binnengewandeld, genie- tend van de camerabelangstelling. Hij heeft zijn Belgofone taalgenoten dagenlang opge- jaagd. Het is zijn ‘verdienste’ dat B/HV in de vergeetput werd gedumpt. De Vlamin- gen staan erbij en kijken ernaar. Als gesla- gen honden schuifelden zij de Kamer binnen.

Ze wisten dat ze nog maar eens in het zand hadden gebeten. Ze hadden natuurlijk ook kunnen zeggen: “Ha zo, gij wilt niet over ons B/HV-voorstel stemmen? Oké, speel dan maar alleen met uw marbollen. Wij trekken eruit.” Maar voor dat soort moed, moet ge niet bij Vlaamse fluweelzitters van de B-par- tijen zijn.

Lik op stuk

•

Patje Brillantine Dewael deed er donder- dag nog een schep bovenop en opgejaagd of zelfs bevolen door de Belgofonen sprak hij bij de aanvang van de zitting vermanende woor- den aan het adres van de Bozen. Volgens hem hadden zij het allerheiligste van “onze

De bisschop en zijn geweten

Een goede raad vooraf. Lees niet verder als u vindt dat Roger Vangheluwe zon- der verdoving moet gecastreerd worden om vervolgens de rest van zijn leven in een vergeetput vijf meter onder de grond door te brengen. Deze columnist is niet gelovig, heeft geen uur les gevolgd in een katholieke school en vindt het dus ook niet noodzakelijk het Vangheluwe-schandaal te gebruiken om een gemak- kelijk en ongevaarlijk slachtoffer als de huidige katholieke Kerk verder de grond in te trappen. Ik was er evenmin als de lezers bij toen de bisschop zich vergreep aan die jongetjes, maar ik stel me wel enkele vragen.

Roger Vangheluwe is geboren in 1936 in een volslagen andere tijd. Hij behoort volop tot de generatie geboren tussen 1910 en 1950 die opgevoed was om te huiveren voor alles wat maar naar seks zweemde, die niet de minste voorlichting kreeg, die het zelf al klooiend moest uitzoeken. De veel te jong gestorven Gentse historicus Chris Vanden- broucke stuurde indertijd zijn studenten op pad om bejaarde mensen te laten vertellen over hun seksverleden. De generatie voor de Eerste Wereldoorlog wachtte niet tot ze trouwde terwijl in het interbellum nauwe- lijks 10% van de mensen seksuele ervaringen hadden toen ze huwden. Klein maar belang- rijk detail: niet alleen waren er geen open- bare seksuele prikkels in de hele maatschap- pij te vinden, maar veel mensen ontdekten ook laat hun seksualiteit (de eerste maand- stonden begonnen vijf, soms zelfs zes jaar later dan vandaag omdat het huidige over- vloedige krachtvoedsel niet bestond). Som- mige kandidaat-priesters waren nog hele- maal in de war toen ze hun seminariestudies begonnen en kenden zelf nog niet hun eigen neigingen.

Waarschijnlijk hebben veel priesters hun seksualiteit gesublimeerd, want dit zijn ook de generaties van het idealisme, van de onbaatzuchtige inzet voor de kerk, de school, de jeugdbeweging en het nu verloren en ooit zo bloeiende verenigingsleven. Van- gheluwe is in die jaren 50 naar het seminarie getrokken in een tijd dat het idealisme nog bestond zodat sommige naïeve jonge man- nen dachten dat roeping en een wijding wel volstonden om hun pedofiele neigingen te onderdrukken. Zelfde verhaal trouwens bij de homo’s voor wie tot diep in de jaren 70 nog de volkswijsheid bestond dat het wel zou

“genezen” als men maar trouwde.

Het geweten

Die hele idealistische periode had nog een kwaliteit. In de Kerk, maar evengoed in de burgermaatschappij werd voortdurend een beroep gedaan op “iemands geweten”; een eigenschap die veronderstelde dat goed geïn- strueerde mensen geleidelijk in hun volwas- sen leven spontaan het verschil tussen goed en kwaad zouden kennen. Dat begrip “gewe- ten” is bijna uit ons collectieve geheugen ver- dwenen, maar de generatie-Vangheluwe was er diep van doordrongen. De latere bisschop wist ongetwijfeld dat hij veel kwaad berok- kende met zijn daden. Maar een huidige generatie wijsneuzen heeft geen geweten,

kent het niet eens en kan zich niet indenken dat mensen zondigden en zoals Vangheluwe zwaar zondigden om na die zonde verteerd te worden door berouw. De huidige gene- ratie hotemetoten in de media heeft uiter- aard geen historisch geheugen en weet niet meer hoe verpletterend en intens een diep- katholieke opvoeding soms kon zijn; hoe in de jaren 50-60 langdurig gediscussieerd werd over de romans van Evelyn Waugh en Graham Greene; twee tot het katholicisme bekeerde auteurs. In hun boeken werden de hoofdpersonages verteerd door duistere krachten (die meestal niet expliciet genoemd werden) om ten slotte te eindigen in een schuldbewuste ellende waaruit ze zich niet meer konden verheffen. Nu weten we inmid- dels dat testosteron en hormonen meestal sterker zijn dan de diepste katholieke indoc- trinatie, maar voor die tijdgenoten was het een verscheurende en soms hopeloze strijd.

De hel en de duivel waren voor die mensen geen abstracte zelfs humoristische onder- werpen, maar een reële toekomst. Om dat spagaat tussen geweten en zware zonde te overwinnen, was maar één medicijn: cynisme

en ongeloof. Maar dat kan je geen dertig jaar lang iedere dag verbergen. Waarschijnlijk bleef de bisschop een gelovige die met zich- zelf worstelde, die zijn zonden biechtte, al betwijfel ik of hij een Brugse pater als biecht- vader koos. Maar de formule ‘onkuisheid met anderen’ is soepel genoeg om zichzelf wat wijs te maken tot de volgende zondeval.

Het werd toen aangemoedigd

Vangheluwe had daarbij het geluk dat hij intensief de late jaren zestig en zeventig mee- maakte. Hij kon dus zijn afschuwelijk gedrag wegrationaliseren en dat knagend gewe- ten op een lager pitje zetten. In die tijd van alles moet kunnen werd pedofilie zoiets als homoseksualiteit: anders maar niet slechter.

In Nederland werd gepleit voor “een ruim- hartige benadering.” De voorzitter van de werkgroep pedofilie van de bekende Neder- landse Vereniging Seksuele Hervorming ver- klaarde openlijk in alle media dat kinderen niet zo betutteld moesten worden. “Ze kon- den het zelf kiezen of ze seks met een vol- wassene wilden”. Feitelijk kwam de pedofiel op voor de rechten van het kind. In Vlaande- ren werd die waanzin natuurlijk nagepraat bij de openbare omroep. Sandra Colen meldt in The Brussels Journal dat in het parochie- blad van augustus 1984 aangekondigd werd dat een oecumenische werkgroep pedofilie werd opgericht. Een paar conclusies van de werkgroep: “Christenen kunnen nog veel leren van pedofielen en als uw zoontje of dochtertje de band met de pedofiel als fijn aanvoelt, maak die dan niet kapot.” Danneels stak toen al zijn kop in het zand.

Een jaar later was in Nederland het kabi-

net-Lubbers-Wiegel (christendemocratisch - liberaal) zelfs akkoord om volwassenen niet te verontrusten die seks wilden met een kind ouder dan 12 jaar. Woedende kiezers hielden de idioten op tijd bij de les. In de VS verkrachtte regisseur Polanski in 1978 een 13-jarige anaal. Zijn straf: 42 dagen hechte- nis waarna hij voor alle zekerheid de benen nam. Opvallend: intellectueel Europa vraagt dat de VS niet langer Polanski zouden vervol- gen. Kun je je indenken dat in Vlaanderen een lid van de pseudolinkse “trendigentsia” het zou aandurven hetzelfde voor Vangheluwe te vragen, al zijn de feiten ook al meer dan 20 jaar oud? ; zelfs al is dat het milieu dat verant- woordelijk was voor de tolerantie van pedo- filie tot Dutroux begon te moorden.

Mediahysterie

In een opgemerkte opinieartikel in De Volkskrant (29.4.2010) vestigt cultuurwe- tenschapper Sander Bisscheroux er de aan- dacht op dat de biechtstoel veel veiliger is dan een kamp van de padvinderij. Statistisch onderzoek op grote schaal in de VS en Ier- land wijst uit dat tussen 1,5 tot 2.5 % van de leerlingen en internen gefundeerde klachten hadden over het gedrag van priesters. Dat is veel minder dan het aantal mensen dat lastig- gevallen wordt door hun psychotherapeut al blijft het een waarheid als een koe dat men van een katholieke priester meer en beter mag verwachten dan van om het even welke leek. Bisscheroux herhaalt ook nog eens dat celibaat en pedofilie niets met elkaar te maken hebben en dat er verhoudingsgewijs veel minder pedofielen bij priesters zijn dan bij niet-celibataire mannen.

Dat verschijnsel om toch celibaat met pedofilie onder dezelfde noemer te bren- gen, al hoort het daar niet bij, is een typisch verschijnsel van mediahysterie die opzet- telijk gecreëerd wordt om meer kranten te verkopen, hogere kijkcijfers te bereiken.

Het onvermijdelijke gevolg is dat echte, maar ook ingebeelde slachtoffers dit het moment vinden om hun gram te halen of in de media op te duiken zodat een spiraal ontstaat van morele paniek. Dit is een bekende Ameri- kaanse mediatactiek die zich vooral richt op daders die niet kunnen terugslaan. Denk maar aan de hysterie in 1985 over het inder- daad weinig frisse apartheidsregime in Zuid- Afrika dat men letterlijk in zwart/wit kon afschilderen maar tezelfdertijd hoorde je in de media geen woord over een veel gruwe- lijker racist als de Shona Mugabe die 20.000 N’debele-mensen, mannen, vrouwen en kinderen, liet afslachten. Je wordt dus op dit ogenblik rond de oren geslagen met de zware vergrijpen van een generatie geleden van katholieke priesters maar je hoort geen woord over de dagelijkse pedofiliemisdaden de dag van vandaag in de religieuze scholen in de islamitische wereld. Lees nog maar eens het boek van ambassadeursvrouw Betsy Udink “Allah & Eva”.

J^an n^eckers democratie” onteerd door hun manifestatie van vorige week en hij veroordeelde de actie in scherpe bewoordingen. Op alle staatsbe- houdende banken brak er een groot applaus los. Niveanen en zean-maristen, maar ook enkele Ampersanders kregen de handen niet op elkaar. Gerolf Annemans vroeg meteen het woord. Absoluut niet onder de indruk van kwal Dewaels vermaning, betreurde hij ten zeerste hij dat wegens ziekte niet zelf had kunnen deelnemen aan de Boze actie.

Meer nog, hij kondigde aan dat als het regime zo voortdoet, het niet de laatste keer zal geweest zijn. “Dit was nog maar een voor- proefje!”, sneerde hij. Waarop Dewael: “Ik vind uw houding beschamend.”

Collabo Dewael

•

De zitting ging dan over tot de gewone orde van de dag, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Leterme zat er voos en uit- geblust bij en keek zelfs niet meer op toen Annemans opnieuw het woord vroeg om een ordemotie toe te lichten bij het indienen van de alarmbel. Collaboraal Dewael ketste deze vraag overigens af door ze onontvan- kelijk te verklaren. Daarna nam een Belgo- foon Kamerlid het woord om een voorstel van resolutie toe te lichten over huisart- sengeneeskunde. Niemand was nog geïn- teresseerd, het rumoer zwol aan. Flink wat praatbarakkers zakten af naar de koffieka- mer voor iets sterkers dan koffie... Om zich moed in te drinken? Lees verder blz. 14

‘t Pallieterke BRILJANT

5

1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”

18. “Waalse vrienden, laten we scheiden”

Het separatisme lijkt een stapje dichter- bij als premier Mark Eyskens in september 1981 struikelt over het Waalse staal. De zesde regeringscrisis in minder dan twee jaar bewijst “dat dit land al ruim een decen- nium niet meer wordt geregeerd, stuur- loos is, steeds verder op drift is geraakt”.

Merkwaardig, maar niet verwonderlijk, is dat het de Walen zijn die “het Vlaamse juk” willen afschudden. PS-voorzitter Guy Spitaels (later, net als Claesken veroor- deeld in het Agusta-Dassault-omkoop- schandaal) zegt openlijk “dat het beter zou zijn dat Wallonië en Vlaanderen voortaan hun eigen weg gaan”, waarop SP-voorzit- ter Karel van Miert (overleden in 2009) uitroept “dat de maat nu vol is en dat de Walen voortaan zélf hun pot maar moe- ten koken”. Ook het Waalse syndicalisme eist een doorgedreven “federalisering”, wat ons blad een ander woord noemt voor feitelijke onafhankelijkheid. Niet getreurd:

voor Vlaanderen is alles beter “dan het uit- puttende, eindeloze voortduren van de slepende Belgische ziekte. ... Mochten de overkokende Walen hun Septemberda- gen aangrijpen - de geest van ‘La Muette de Portici’, nespa? - om weer Geschiedenis te schrijven, ik zou met voldoening luisteren naar het Luiden van de Klok”. De Vlaamse voormannen zouden er goed aan doen met de Walen te praten “over de praktische weg om dat separatisme te verwezenlijken in redelijkheid, orde en rust, ver weg van alle Noord-Ierse of Baskische ellende: een eerlijke boedelscheiding die Walen en Vla- mingen de gelegenheid biedt om het eigen lot in eigen handen te nemen, zonder dat de enen de anderen voortdurend moeten verdenken of beschuldigen van betutteling, bevoogding, achteruitstelling, uitplunde- ring. Moet den Belgiek daarvoor sneuve- len, het zij zo. Deze staat is geen eeuwig- heidsgegeven, het is het doodversleten maakwerk van 19de-eeuwse diplomaten, in een wereld die met de hedendaagse niet meer te vergelijken is”. Zo’n sepa- ratisme kan leiden “tot een hernieuwde bewustwording van gemeenschappelijke problemen en van gemeenschappelijke belangen tussen Walen en Vlamingen.

De historische uitspraak ‘Waalse vrien- den, laten we scheiden’ van Lionel Van- denberghe op de IJzerbedevaart van 1992 heeft in de inheemse wereld van politiek en media een overvloed van commenta- ren en kritiek losgeslagen”. Hoe er ook op gereageerd werd, daarmee is separatisme niet alleen bespreekbaar geworden, “ook als mogelijke oplossing voor de slepende Belze ziekte kan het voortaan een rol gaan spelen in het ‘communautaire’ dossier”.

Minister-president Luc van den Brande laat zich niet afdreigen: “Als Spitaels fare- well zegt, zeg ik okay, bye-bye. En als de Vlaamse burger echt moet kiezen tussen Vlaamse zekerheid en Belgische chaos, ligt de keuze voor de hand.” Jean-Luc Dehaene (ja dié...) krijgt Waalse kritiek omdat hij daarop geen andere commentaar weet te geven dan dat “separatisme veel geld zou kosten”. Veel duidelijker zijn de rooie kop- stukken Tobback en Willockx als verdedi- gers van de overjaarse belgitude en vooral Willy Claes, die een autonoom Vlaanderen

een “getto van conservatisme en onver- draagzaamheid” noemt en de voorstan- ders ervan “anachronistische imbecielen of gevaarlijke gekken”.

Voor ‘t Pallieterke is de separatisti- sche oproep veeleer “een ultiem redmid- del om te ontsnappen uit de klauwen van imbecielen en gekken, die ons in naam van den Belgiek zodanig hebben bestierd dat we thans staan te wankelen op de rand van de afgrond”. De minister-president wordt voor zijn foute oprisping wel op het matje geroepen bij koning Baudouin. Eerst samen met zijn voorzitter, Herman van Rompuy (ja dié...), die verzocht wordt zijn stoute partijgenoot in het openbaar tot de orde te roepen. En “toen dit, tot aan- zwellende vorstelijke verbazing en erger- nis, geen verf pakte, vorderde hij (Bau- douin) de heiligschenner himself op het koninklijke matje, voor een schrobbing die de schuldige zich nog lang zou geheugen”.

Teken aan de Lakense wand: in plaats van zich te gedragen als een beteuterd school- jongetje, herhaalt Van den Brande op een nieuwjaarsreceptie van de CVP zelfbewust de gewraakte uitspraken onder nadruk- kelijk applaus en zonder dat enig kopstuk het nodig vindt hem terug te fluiten. Van de andere kant wordt hem door ‘t Pallie- terke verweten dubbelzinnig te zijn óf zich schromelijk vergist in de berekening van zijn confederalistische slaagkans. Met de lippen, immers, prijst hij het Sint-Michiels- akkoord, “de ultieme karoot die de bel- gicisten voor onze Vlaamse neus laten bengelen”. De francofonie beschouwt dat akkoord als de vervulling van al hun wensen, wat duidelijk wordt verwoord door de uitgeslapen Waalse strateeg Fran- çois Perin: “Als het Sint-Michielsakkoord wordt goedgekeurd, moeten de Vlamin- gen voortaan hun plan maar trekken, alleen. Alles wat ze eisen, zullen wij wei- geren: sociale zekerheid, staatsschuld en andere van die dingen, het moet gewoon neen zijn. We moeten ze laten sudderen.”

Dus zegt ‘t Pallieterke: “Kelder het Sint- Michielsakkoord!”

Dat zegt, in een academischer taal, ook Lieven van Gerven (1928-2002) op het congres van het Davidsfonds, waar hij nati- onaal voorzitter van was, in 1993. Hij ver- werpt “Sint-Michiel” omdat het Vlaande- ren andermaal macht, grond en geld gaat kosten en de grotere autonomie daar niet tegenop weegt. Hij kiest voor een zelfstan- dige Vlaamse staat. Heel gemeen “duidt”

De Morgen daarbij dat het Davidsfonds, na het IJzerbedevaartcomité, de tweede vereniging in de Vlaamse beweging is “die op de politieke golflengte van het Vlaams Blok terechtkomt”. Voor ‘t Pallieterke ver- spilt dat comité wel zijn geloofwaardigheid door het Sint-Michielsakkoord als een redelijk en verantwoord vergelijk te aan- vaarden. Na de fel toegejuichte oproep tot de Walen om te scheiden, een ruige kazak- keerderij, die velen onthutst, verbijsterd en woedend gemaakt heeft: “De stoere Vlaams-radicale taal van vorige bedevaart betekende dus niks meer dan woorden in de wind.” Inderdaad, want de tenoren van het comité blijven weg van het VVB- kongres waarop zonder omwegen voor Vlaamse onafhankelijkheid wordt gekozen.

Ook de kopstukken van de VU schitteren door afwezigheid en de pers door onver- schilligheid. Ons blad prijst het duo Peter de Roover en Jan Jambon om hun grandi- oos werk en besluit: “De afwezigen tonen aan hoe bang het hele Belgische establish- ment, alle ministrabelen van de Volksunie inbegrepen, is voor de Vlaamse onafhan- kelijkheid”. Herhaling in 2010?...

HvO (^{wOrdtvervOlgd})

De Vuist Van Vilvoorde

Het is een traditie geworden dat het Vlaams Belang, omdat het zichzelf beschouwt als vèèl mèèr partij van de arbeiders dan de hedendaagse loftsocialisten, op 1 mei zijn eigen Feest van de Arbeid viert. Vorige zater- dag, naar het woord van voorzitter Bruno Valkeniers, “symbolischer dan ooit bij een vuist, de vuist van Vilvoorde, de vuist van het opstandige volk”. Aan die vuist van beeld- houwer Rik Poot dus, waar een goeie drie jaar geleden ex-werknemers van Renault de sluiting van hun fabriek (27-2-1997) kwamen herdenken.

De VVB (Vuist Vlaams Belang) was zater- dag gericht tegen de “zich voortslepende traditionele partijen” die niet meer in staat zijn voor Vlaanderen een welvaartspolitiek te voeren. Op welk straatje ziet de voorzit- ter, na Griekenland, Spanje en Portugal ook

‘t belzjieksken afstevenen? Het straatje van de PS-staat, van het profitariaat, van de ver- kwisting, van de valse cijfers en van de leu- gens.

Tevoren had Filip De Man zich tot de Vlaamse arbeiders, bedienden, kaders en zelfstandige werkers gericht met de even duidelijke als simpele boodschap: België is een ramp, ook op sociaaleconomisch vlak!

Een ondraaglijke fiscale en parafiscale last bij een voor de bedrijven verstikkende ven- nootschapsbelasting van omtrent 34 procent en (volgens VOKA) een loonkostenhandicap van 11 procent tegenover Duitsland, Frank- rijk en Nederland. Oorzaak van die buiten- sporige loonkost?

De onnoemelijk grote geldhonger van de Belze schatkist, de reusachtige transfers naar het hangmatsocialisme in l’Etat-PS, het slechte bestuur van de zowat duurste over- heid van de wereld en de miljarden die wor- den uitgekeerd aan een massa allochtone steuntrekkers.

Voeg daarbij de veel te lage activiteits- graad en CD(&V), VLD en sp.a die blijven aanvaarden dat het luie PS-electoraat onze sociale kassen leegplundert. Besluit: na jaren Belgisch geploeter en politiek immobilisme, moeten wij af van de Belgische krokodillen en de zoetwaterfederalisten, want “trop is te veel”!

Breek met België!

Voorzitter Valkeniers mocht zich in nogal wat open doekjes verheugen, vooral bij zijn

tweede toespraak, “onder goede vrienden”

in de tent aan de Toverbeker, die - of wat had je gedacht? - als Magic Bowl op het uit- hangbord prijkt. De voorzitter was dan ook in zijn dagje met voltreffers als: het hysteri- sche gekrijs van imperialistische Francofo- nen en Vlaamse Belgocraten over de “fla- mingantische bezetting” van het parlement klonk ons als muziek in de oren en het heeft ons deugd gedaan.

Ofwel zakt België na de crisis meteen verder onderuit - “onze diepste en drin- gendste wens”, zei Valkeniers - ofwel zoe- ken CD(&V), VLD en sp.a hun belgicisti- sche wortels en hun Franstalige evenknieën op en maken van een onderhandelde oplos- sing voor de splitsing van BHV een histori- sche uitverkoop van de Vlaamse Rand. Maar in juni krijgt de kiezer de kans om te kiezen voor een onafhankelijk Vlaanderen. En dat is een keuze voor het Vlaams Belang. Daarop barst een storm van applaus los.

Decibels

“Daar is hij weer”, hoor ik sommige partij- kopstukken denken, maar wat wil je als par- tijleden mij zelf aan de mouw komen trek- ken over dat oorverdovende en overwegend Angelsaksische lawaai dat bij die “alterna- tieve” partij telkens weer wordt losgelaten op trouwe volgelingen die niks liever zouden willen dan eens met mekaar van gedachten wisselen (zonder over tafel en lawaai heen naar mekaar te moeten krijsen) over de jong- ste ontwikkelingen in politiek en partij?

Waarom legt een Vlaams-nationale partij, anders dan de andere, geen Vlaamse aksen- ten bij haar samenscholingen?

Zijn daar echt zo’n oorbeschadigende deci- bels bij nodig? Zo’n alternatieve Dag van de Arbeid moet toch kunnen bij een rustige ach- tergrondmuziek van, bijvoorbeeld, Jef Elbers, het Scheldekoor, Louis Neefs, De Vaganten...

En wat is er mis aan de trekzak van partij- ieveraar Jan Janssens?

Technisch gezien viel er op die muzikale lawaaimakers niks aan te merken, maar het was opvallend hoe weinig aanwezigen gehoor gaven aan hun oproep om samen te gaan wiegen op de tonen van die paar Neder- landstalige liedjes die zij over hun hart kon- den krijgen.

^HvO

1 mei: wat er echt werd gezegd ...

Het was feest in de Vooruit in Gent vorige week met 1 mei, en tijdens toespraken van Caroline Hotmail en Rudy de Leeuw werd uitvoerig gepleit voor meer sociale bescher- ming en de spoedige invoering van de driedagenweek. Tevens werden de wapens in gereedheid gebracht om binnenkort de N-VA, het Vlaams Belang en Lijst Dedecker vakkundig de mond te snoeren. Bart de Wever zal onder deskundige leiding van Louis Tobback voor een aanstormende hst worden gelegd. Filip Dewinter wordt uitgeleverd aan Al Qaeda, en Jean-Marie Dedecker gaat in een sportwagen zonder remmen de Mat- terhorn moeten afrazen.

De aanwezige sp.a-mandatarissen kregen letterkoekjes toegeworpen, en moesten om ter snelst het woord “verantwoordelijkheid”

vormen. Daarna werd een voorbeeldig zatsel aangericht, en toen de ene helft van de bende onder de tafel lag en de andere helft te teut was om nog goed te beseffen wat er werd verteld, nam Caroline G. voor de tweede keer het woord. Ons elektronisch spiona- gemateriaal gaf geen

krimp, en stuurde volgende boodschap door.

‘Kameraden, nu de dageraad gloort, ver- toont het Vlaamse socialisme zijn ware gelaat. Wist gij dat uit een objectieve studie van onze eigen onderzoekers van SamPol - het tijd- schrift Samenleving en Politiek - gebleken is dat wij een unieke achterban hebben?

De gemiddelde leef- tijd van onze leden bedraagt 57 jaar, slechts één op de

vier is jonger dan 45, en 13 procent ouder dan 75. En onze werkende leden zijn vooral ambtenaren en bedienden. Jonge arbeiders worden nauwelijks bereikt.

Schol! En doe ze nog eens vol, Vande Lanotte, gij met uw grote muil en uw West- Vlaamse krenterigheid, want een grote groep

sp.a-leden zijn amper actief! Een grote groep - ik durf er zelfs in beschonken toestand geen cijfer op kleven - bestaat uit papieren of in het beste geval passieve leden. Meer dan 65 procent woonde de laatste twee jaar niet één vergadering bij. Meer dan de helft van de sp.a-leden hing bij de vorige verkiezin- gen geen raamaffiche op. En er moet iets loos zijn sinds Pascal Smet op Onderwijs zit, want slechts één op drie leden kent de naam van het partijblad. Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik er ook geen flauw benul van heb welke idioot daar de titel KD op heeft gekleefd, want ik versta er zelf de bol- len van. De meesten den- ken dat S-Plus ons officiële tijdschrift is, maar dat is het boekske van Guy Peeters van de Mutualiteit, één van onze meest betwis... pardon één van onze friste integra- toren! Ik bedoel: integran- ten. Nee, in-tri-gan-ten. En ik mag er mij persoonlijk op beroepen dat één op 10 sp.a-leden niet weet dat ik voorzitter ben van de par- tij, da’s dus 5.000 van de 50.000, die wil- len allemaal dat Vandenbroucke mijn plaats inneemt. Over mijn dood lijk! Over mijn rood lijk ook trouwens! Lang leve voorzit- ter Mao, ik bedoel: Caroline Gennez! Ad fundum!

Vervolg blz. 14