€ 2,30
73ste jaargang • nummer 46 • donderdag 16 november 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Zelf vond ik het niet gemakkelijk om tot een overwogen oordeel te komen. We weten te weinig over de feiten, de omstandigheden en de betrokken personen om te bepalen waar De Pauw zich bevindt op de aanzienlijke speel- ruimte tussen een Weinstein en een overijve- rige Don Juan die het slachtoffer is geworden van een heksenjacht.
Roofdieren bestaan
Ik heb een hekel aan wat in het Engels “vir- tue signalling” wordt genoemd: het deugd- vertoon van mensen die hun eigen status wil- len opkrikken door een publieke afkeuring van gedragingen die ingaan tegen de regels van de politiek correctheid. In de kringen van de weldenkenden staat het zeker altijd goed om het onbetamelijke gedrag van mannen ten opzichte van vrouwen te veroordelen.
Dat deugdvertoon neemt niet weg dat er wel degelijk mannen zijn die van hun positie op de maatschappelijke of professionele ladder misbruik maken om hun geslachtelijke verove- ringsdrang uit te leven, nog het liefst op vrou- wen die de minste kansen op verweer hebben.
In sommige lagen van het maatschappelijk leven ga je dat type vaker aantreffen. Ziekelijke narcisten voelen zich blijkbaar aangetrokken tot de wereld van kunst, amusement en poli- tiek. Succes betekent voor deze mensen dat ze voor zichzelf nog weinig grenzen aanvaarden en dat ze mensen in hun omgeving tot onbe- langrijke figuranten in de film van hun leven degraderen. Hun macht en iconische status in de eigen sector zorgen er ook voor dat ze meestal hun zin krijgen.
Politieke alfadiertjes zijn ook vaak seksuele alfadiertjes, zoals blijkt uit het gedrag van men- sen als Steve Stevaert en Dominique Strauss- Khan. Ik heb ze in mijn vorige leven aan het werk gezien, de roofdieren wiens compulsieve
belaging van ondergeschikten zodanige druk op de slachtoffers zette dat enkel vrijwillig ont- slag overbleef als ontsnappingsroute.
Een afkeer voor de politieke correctheid, die de verhoudingen tussen de geslachten bin- nendringt, mag geen beletsel zijn om de ego- istische smeerlappen van deze wereld te her- kennen.
Romeo, de stalker
“Het mysterie van de liefde is groter dan het mysterie van de dood”, schreef Oscar Wilde.
Hij overdreef wat. Maar het staat vast dat pas- sionele relaties complex genoeg zijn om een onuitputtelijke inspiratiebron voor grote litera- tuur te zijn: Die Leiden des jungen Werthers, Madame Bovary, Pride en Prejudice, Les Liai- sons Dangereuses, Liefde in tijden van cho- lera,… Liefde en passie reguleren is niet alleen zeer moeilijk, maar ook ongewenst. Enkel bij extreem gedrag moet de samenleving optre- den.
Belaging (stalking) wordt beschouwd als een vorm van wangedrag in de relaties tussen mensen. Maar ook deze wetsbepaling blijkt in de praktijk niet gemakkelijk toe te passen. Wat in sommige gevallen kan beschouwd worden als romantische volharding is in andere geval- len een hatelijk misdrijf. In films als Dead Poets Society, There’s Something about Mary, Love Actually en American Beauty wordt de onver- droten jacht van een man op een vrouw voor- gesteld als onweerstaanbaar romantisch. Maar als u het gedrag in deze films in het echte leven zou uitproberen (en bijvoorbeeld zoals Dustin Hoffman in The Graduate de bruiloft van uw droomvrouw zou gaan verstoren) is de kans reëel dat u wordt gearresteerd.
Men legt De Pauw ook ten laste dat hij som- mige van de betrokken vrouwen thuis zou bezocht hebben. In de bekendste scene van
waarschijnlijk het bekendste liefdesdrama ooit, klimt een man over een muur en verstopt zich in de tuin van de vrouw waar hij verliefd op is, om haar daarna op haar balkon stiekem te begluren en af te luisteren. Als u vandaag wil doen wat Romeo deed met Julia, kan u best al op zoek gaan naar een advocaat.
“Grensoverschrijdend”
Onze maatschappij is opvallend selectief in haar verontwaardiging over vrouwonvriende- lijke gedragingen. De massale en publieke aan- randingen op oudjaar te Keulen waren, naast een nachtmerrie voor de betrokkenen, een schoolvoorbeeld van de onwil van politiek en media om de vrouwonvriendelijkheid te erken- nen die op permanente wijze wordt geïmpor- teerd vanuit het buitenland.
Een vriendin vertelde mij over haar doch- ter die studeert in Antwerpen. Het meisje ziet vreselijk op tegen de dagelijkse fietsritten tus- sen haar kot en de hogeschool. De pesterijen en toegeschreeuwde schunnigheden vanwege jonge allochtonen verminderden een beetje nadat ze meer bedekkende kleren ging dragen.
Die vind je nu al op de catwalk onder de noe- mer “modesty wear”. In februari namen veer- tig modebedrijven, waaronder H&M en Marks and Spencer, deel aan een weekevenement in Londen ter promotie van “modest fashion”, in islamitische stijl.
Vorig jaar bleek dat 70 procent van de vrou- wen in het Verenigd Koninkrijk voorzorgen neemt tegen seksuele pesterijen en belaging op de straat. Daartoe behoren: een omweg naar het werk, vermijden van parken en open- baar vervoer, in groep wandelen en zelfs afwe- zig blijven van werk of school. Bij ons zal dat niet anders zijn. Voor elke 10 actrices die lastig worden gevallen door televisiefiguren of film- bonzen zijn er 10.000 vrouwen die dagelijks de pesterijen van de straat ervaren of de straat gewoon proberen te vermijden.
Het parket rukte, op een zaterdagavond dan nog, met man en macht uit om een huis- zoeking te verrichten bij de VRT, om bewij- zen tegen De Pauw te verzamelen. Was dat nog in verhouding? Doen ze dat bij elk gerucht
van stalking? Waar zijn al die middelen, waar is al dat voluntarisme, wanneer het gaat over bedreigingen, pesterijen en handtastelijkheden in onze straten?
De rellen in Brussel dezelfde zaterdagavond (naar aanleiding van een voetbalwedstrijd van Marokko) gaven onbedoeld het antwoord: waar pers en politiek wegkijken, kijken ook politie en gerecht weg.
Alles kan, alles mag
Immigratie is niet het enige dossier waarmee links de situatie van vrouwen heeft verslecht.
Dankzij de linkse tegencultuur zijn de remmin- gen op het gedrag van mannen sinds de jaren zestig flink afgenomen. De seksuele revolutie vertelde ons dat “alles kan en alles mag”. Zon- der de listen te onderschatten van vrouwen die hun charmes aanwenden om van man- nen dingen gedaan te krijgen, is dit een vrij- brief waarvan vooral degenen profiteren die het meest biologisch gemotiveerd zijn en het best in staat zijn om hun attenties op te drin- gen: de mannen.
In de jaren zestig en zeventig gooide links enthousiast alle regels van religie en klein- burgerlijke moraal overboord. Vandaag over- schouwt het de brutale gevolgen op de verhou- dingen tussen de geslachten. Links, dat ons ooit vertelde dat men nooit zijn eigen moraliteit aan de samenleving mag opdringen, poogt nu zijn eigen regels in te voeren via de catechismus van de politieke correctheid. Daarin figureren man- nen als eeuwige boosdoeners en vrouwen als eeuwige slachtoffers.
Dat beeld is uiteraard een leugen. En het leidt tot grove onrechtvaardigheden. Als we actrice Hilde van Mieghem volgen, dan krijgen we een massale verklikkingscampagne waarbij reële klachten zullen vermengd worden met selec- tieve herinneringen en rancuneuze afrekenin- gen, en waarin elke beschuldiging zal vaststaan tot het tegendeel is bewezen.
Laat ons gewoon wat oude waarden her- ontdekken: goede manieren, zin voor fatsoen, mannelijke galanterie en gezond verstand.
Daarmee geraken we al een heel eind verder.
Jurgen Ceder De onthulling dat de VRT het contract met Bart de Pauw opzegt, omwille van diens
gedrag ten aanzien van vrouwen, werd gevolgd door een vloedgolf commentaren. Niet enkel de gespecialiseerde duiders en mediacommentatoren traden het strijdperk in, op sociale media werd duchtig partij gekozen. Dat is begrijpelijk. Over de relaties tussen mannen en vrouwen zijn we allemaal een beetje ervaringsdeskundige.
Dag 15
Sinds 2 november zitten 7 Catalaanse ministers in een Spaanse gevangenis met instemming van Wouter Beke!
Lees Blz 3
Yoleen van Camp
Brussel: Hellhole van Europa!
Romeo, De Pauw en Weinstein
Op de praatstoel
Actueel 16 november 2017
2
Uit de smalle beursstraat
De cijfers geven Mark Rutte gelijk
Men zal het ongaarne toegeven, maar veel leden van de federale regering kijken jaloers naar het Nederlandse regeer- akkoord. De hervorming van de personenbelasting gaat veel verder dan de Belgische. Bij de noorderburen blijven er op ter- mijn maar twee tarieven over.
Belastingverlagingen in Nederland
De vennootschapsbelasting of belasting op bedrijfswinsten gaat er aardig omlaag. In België zijn dat over een paar jaar tarie- ven van 25 en 20 procent (afhankelijk van de grootte van het bedrijf), in Nederland worden die verlaagd naar 21 en 16 pro- cent. Maar vooral: Nederland schaft een dividendenbelasting op roerende inkomsten af.
En dat terwijl België in een aantal jaren tijd de roerende voor- heffing optrok van 15 naar 30 procent. Dat is voor veel bedrij- ven een doorn in het oog, want het uitbetalen van dividen- den aan aandeelhouders wordt aanzienlijk zwaarder belast.
Bovendien komt er hier ook een taks op effectenportefeuilles van 500.000 euro. Kortom, terwijl Nederland belastingen op vermogens(winsten) afbouwt of afschaft, worden ze in Bel- gië verhoogd.
Minister-president Mark Rutte glorieerde dan ook de voor- bije dagen. De pret kon niet op. In de euforie kon zowaar een sneer naar België niet uitblijven. Zeker niet toen liberale Rutte van de linkerzijde kritiek kreeg over de afschaffing van de divi-
dendentaks. Concreet betalen bedrijven in Nederland 15 pro- cent taksen op het dividend dat ze uitbetalen aan hun aandeel- houders. De afschaffing daarvan zou 1,4 miljard euro kosten.
Maar voor Rutte moest die taks weg om Nederland aantrek- kelijk te houden voor buitenlandse investeerders.
Als dat niet gebeurde, zou Nederland België achternagaan.
“We zien in België wat er gebeurt als je de bakens niet op tijd verzet. België heeft nog maar één internationaal opererend bedrijf over: InBev. Verder niets meer. De rest is weg. Ze had- den er heel veel.”
Belgische kramp
In de Wetstraat konden ze er niet mee lachen. Premier Char- les Michel en vicepremier Kris Peeters uitten hun ongenoegen.
Maar ten gronde heeft Mark Rutte gelijk. Dat blijkt uit de cij- fers. De hogere Belgische belastingen hebben veel multina- tionals hier weggejaagd.
Of zorgt ervoor dat ze minder geïnteresseerd zijn in België.
Waarom zijn er hier hogere belastingen? Om de hogere Bel- gische overheidsuitgaven te betalen. In Nederland bedragen de overheidsuitgaven 45 procent van het bbp, in België is dat goed 50 procent.
En ondanks de taxshift ligt de belastingdruk op de lonen in België nog altijd rond 50 procent, terwijl dat in Nederland 38 procent is. Zo’n belasting van arbeid, alsof het toxisch is, trekt
geen bedrijven aan. De lagere druk op arbeid verklaart ook waarom de werkgelegenheid in Nederland een stuk hoger ligt dan hier. Dat er hier minder multinationals zijn, is het gevolg van een te weinig bedrijfsvriendelijk klimaat de voorbije decen- nia. Het is dus een gedeelde verantwoordelijkheid van verschil- lende regeringen.
Toch is het fout enkel de fiscaliteit als oorzaak te zien. Dat Nederland succesbedrijven heeft als Shell, ING en Philips, heeft ook te maken met de wetgeving rond vennootschappen en de rol van de aandeelhouders.
Ook is het zo dat de Nederlanders zich in overnamedos- siers vaak nationalistisch of patriottisch hebben opgesteld.
In België was dat niet het geval. Grote bedrijven als Petrofina, BBL, Generale Bank en Electrabel zijn in buitenlandse handen gekomen omdat hierover geen duidelijke strategie bestond.
De Belgische haute finance die deze kroonjuwelen moest ver- dedigen, was ingedommeld. Veel van die bedrijven verkasten door een francofone connectie naar Frankrijk. Het toen opko- mende Vlaamse bedrijfsleven heeft zich daar weinig van aan- getrokken. Begrijpelijk.
Het misprijzen van het Franstalige grootkapitaal voor de Vlaamse ondernemers was altijd groot. Wanneer de haute finance de controle verloor over haar bedrijven en de rijke Vla- mingen om financiële steun vroeg om zo overnames tegen te gaan, werden de hoge heren uit de Brusselse salons wande- len gestuurd. De Vlaamse kapitalisten waren geïnteresseerd in de groei van hún bedrijven: kmo’s die internationaal actief werden. Niet in de fossielen van het ouder Belgische kapita-
lisme. Angélique VAnderstrAeten
Nederlands minister-president Mark Rutte verdedigt de afschaffing van de dividendenbelasting. Zijn argument:
anders trekken hier bedrijven weg en telt Nederland nog amper multinationals, zoals in België het geval is. In de Wetstraat kon men er niet mee lachen. Rutte mocht het dan wel sterk gesteld hebben, hij heeft een punt.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Als je vervolgens leest dat op de avond zelf niemand is opgepakt, vraag je je af of dit nou capitulatie heet. Er werden auto’s in brand gestoken, winkels geplunderd, men- sen bedreigd. Alsof IS is langsgekomen. Alsof orkaan Irma niet alleen over Sint-Maarten raasde. In Brussel is het Marokkaanse deel van de bevolking genoeg om schade aan te richten. De politie stond erbij en keek ernaar.
Privileges voor Marokkanen
De gebeurtenissen zijn op verschillende niveaus te analyseren, te beginnen bij de basis: de Marokkaanse Belgen. Met opzet laat ik het woord ‘relschoppende’ weg. Dit zijn geen relschoppende Marokkanen. Dit zijn volwassen mannen, die thuis een vrouw en kind hebben of nog bij hun ouders aan tafel mee eten. Volwassen mannen die een bankrekening hebben waarop een salaris dan wel uitkering wordt gestort. Volwassen mannen die een smartphone hebben, een rijbewijs en hoogstwaarschijnlijk een auto.
Volwassen mannen die willens en wetens de straat op zijn gegaan om de buurt te inti- mideren, geweld te plegen en keet te schop- pen. Volwassen mannen, die maar in één aspect verschillen van andere mannen in België dan wel Vlaanderen en Nederland:
ze zijn van Marokkaanse afkomst.
Die afkomst geeft ze privileges. Privile- ges die ervoor zouden zorgen dat ze in hun land van herkomst, van hun ouders, het dag- licht niet meer zouden zien, maar niet zo in heel West-Europa. Ze hoeven maar te ‘alla- huakhbarren’, islam of moslim te roepen, en de Europeanen binden in. O ja, de islam – daar moet je respect voor hebben. O ja, de moslim – die heeft een andere cultuur. Dat dat gedrag er inmiddels toe geleid heeft dat halve steden kort en klein worden geslagen na een voetbalwedstrijd, is het gevolg.
Als belastingbetalende burger, met als grootste de wet overtredende zonde te hard rijden, of op een invalideplek parke- ren, is de tolerantie tegen dit tuig van Marok- kaanse afkomst niet te bevatten. Agenten die met belastinggeld betaald worden om hun functie uit te oefenen, staan erbij en kij- ken ernaar. Agenten krijgen de opdracht om de orde vooral niet te handhaven, niet op te treden en de Marokkanen hun gang te laten gaan; een opdracht van hun meerderen die met nóg meer belastinggeld naar huis gaan.
Wie hiervan beter wordt, laat zich raden.
Waarom dat gebeurt, niet.
Blijdschap?
Niet alleen in Brussel was het raak, ook in Amsterdam en Den Haag relden de Marok- kanen erop los. Bij ons raakten dan wel geen tweeëntwintig agenten gewond, er pres- teerde wel een agent het gooien van vuur- werk naar agenten goed te praten: “Ze zijn blij.” Hun ‘blijdschap’ is het begin van het leed van anderen – niet dat onze ordehand- havers daaraan denken. Hun ‘blijdschap’
kunnen ze hier op gewelddadige manier uiten omdat wij dat tolereren. Hun ‘blijd- schap’ zou in Marokko minimaal een nacht cel opleveren. Vuurwerk gooien naar de poli- tie, winkels vernielen, mensen bedreigen – één nacht cel? Nee, toch wel iets meer.
Blijdschap wordt iedereen gegund, maar wat we zagen, was geen blijdschap. Het was een toonbeeld van macht en intimidatie.
Macht over de samenleving waarin de lie- den van Marokkaanse afkomst zich bevin- den, wonen, werken en leven. Macht over en intimidatie van mensen met wie ze samen- leven, maar die ze minachten.
Machtsvertoon en intimidatie, vermomd als blijdschap. Onze westerse handhavers trappen er niet alleen in, ze tolereren het.
Duidelijker dan na die voetbalwedstrijd kan niet: westerse handhavers zijn machteloos tegenover ‘blijdschap’ van Marokkaanse oor- sprong. Ik hoop dat het Marokkaanse elftal snel uit het wereldkampioenschap ligt, maar ik vrees de dag dat het Marokkaanse tuig zijn woede kenbaar maakt. Met onze westerse handhavers weet ik wel wie aan het kort- ste end trekt.
ebru umAr Als tweeëntwintig agenten in Brussel gewond raken op een avond dat in Afrika een voetbalwedstrijd wordt gewonnen door het Marokkaanse elftal, kun je je maar één ding afvragen: wat zou er gebeurd zijn als Marokko die WK-kwalificatiematch had verloren?
Machtsvertoon en intimidatie
E bru u mar
Geen cordon in … Nieuw-Zeeland
Links met uiterst rechts? Het kan. En waarom niet, trouwens? In Nieuw-Zeeland bewij- zen ze in elk geval dat een cordon sanitaire absoluut geen werkinstrument van een vol- wassen democratie kan zijn.
In het verre Nieuw-Zeeland zou het namelijk tot een vrij verrassende regeringswissel kun- nen komen, mét de steun van ‘populistisch’
rechts. De 37-jarige voorzitster van Labour, Jacinda Ardern, wordt naar alle waarschijnlijk- heid eerste minister, in een coalitie met Groen en New Zealand First.
Hoe een dubbeltje rollen kan
Een verrassende regeringswissel omdat de Conservatieven met Bill English bij de verkie- zingen Labour hadden verslagen met 44,4 tegen 36,9 procent. De Conservatieven kon- den echter geen modus vivendi vinden met de rechtse partij New Zealand First, die met 7,2 procent van de stemmen duidelijk op de wip zat. De ‘meest natuurlijke’ coalitie kwam niet tot stand. Na wekenlange, voorzichtige en aftastende gesprekken vonden Labour, de groene partij en New Zealand First elkaar in een nieuwe coalitie, met een meerderheid van 63 op 100 parlementszetels.
Welk regeringsbeleid?
Met grote spanning wordt gewacht op het regeringsprogramma. Noch de groene partij noch de sociaaldemocraten hadden in hun ver- kiezingsprogramma zware restrictieve immi- gratievoorwaarden voorzien, terwijl de voor- zitter van NZF, Winston Peters, heel drastische migratiebeperkingen eist, onder andere het absolute verbod van verkoop van Nieuw-Zee- landse boerderijen aan buitenlanders.
Hoe is zo’n coalitie tussen links en popu-
listisch rechts te verklaren? Begin augustus leek de strijd al gestreden en lag de conser- vatieve National Party meer dan 20 procent voor op Labour.
Maar Labour-voorzitter Andrew Little trok de stekker eruit en de jonge Jacinda Ardern nam deze “worst job in politics” op haar schouders.
Ze zorgde voor een onmiddellijke trendbreuk met de voormalige voorzitter Little, en gaat nu met uiterst rechts in zee.
Bericht aan Louis Michel, Guy Verhofstadt, en andere liberale, sociaaldemocratische, groene en christendemocratische betweters in Europa: het lijstje van landen waar politiek correcten nog met vakantie kunnen, wordt met de dag kleiner. PietVAn nieuwVliet
Ondertussen in de stad Gent
Actueel
16 november 2017 3
Bij Pontius Pilatus in de leer
Mijnheer de platbroek,
Nadat gij in de wandelgangen van de Vlaamse televisie aan de Reyerslaan in Brus- sel de heer Carles Puigdemont – democra- tisch verkozen president van de Catalaanse Generalitat, maar in ons land ‘aanwezig’ om aandacht te vragen voor het Spaans-Cata- laanse conflict – nauwelijks een blik gunde en hem op alle mogelijke wijzen ontweekt, zat gij als een bevend riet in de studio om alle mogelijke vragen van interviewster en stalinorgel Kathleen Cools over die kwes- tie te ontwijken. Voor Bart de Wever en vele anderen – waaronder ondergetekende – was dit interview een van de meest pijnlijke en beschamende dat de jongste jaren te zien is geweest. Gij hebt niet alleen alles gedaan om toch maar geen rechtstreekse antwoor- den te moeten geven op eenvoudige vragen, maar gij zijt ook elke vorm van kritiek op de Spaanse regeringspartij, de conservatieve Partido Popular, uit de weg gegaan. Gij deedt dat laatste vooral omdat die partij een ‘zus- terpartij’ is in uw eurofiele EVP-fractie in het Europees Parlement, die ook de hand boven het hoofd wordt gehouden door de niet-ver- kozen en al dan niet alcoholvrije bazen van de Europese Commissie die openlijk elke vorm van separatisme tegenstaan, en daar- door het zelfbeschikkingsrecht der volkeren onderhorig maken aan gevestigde reactio- naire staatsnationalistische regimes zoals die van Merkel en Macron.
Uw partij, die als christendemocrati- sche beweging zegt zich altijd in te zetten voor sociale en politieke rechtvaardigheid, geweldloosheid predikt en ‘bewegingen van onderuit’ hier en in de ganse wereld steunt, zeker als zij onder politieke of militaire druk staan, spreekt zich nu bij de schreeuw naar geweldloosheid en dialoog van Catalaanse leiders niet uit. Dat is een Spaanse kwestie, zegt gij. Meer nog: het is zelfs geen kwes- tie van de Spaanse regering, maar van het Spaanse gerecht dat ‘onafhankelijk’ initia- tief neemt om de Catalaanse regering in de nor te draaien. Scheiding der machten, debi- teert gij onzeker.
Ja, als dat het verhaal is dat gij meent te moeten brengen, dan moet nooit nog aan- dacht gevraagd worden voor politieke gevan- genen of vervolgden, die dat zijn omdat hun inheemse rechters dat zo bevelen. Dan had er – zoals Bart de Wever zei – nooit druk op de Zuid-Afrikaanse regering mogen zijn om Mandela vrij te laten en moet de dalai lama
onmiddellijk uitgeleverd worden aan China.
Zo waren er de voorbije decennia nog tal van voorbeelden in de ganse wereld, den- ken we maar aan de dissidenten achter het IJzeren Gordijn en de Vlaamse ontvoogdings- strijd die niet kaderde in de Belgische wet- geving! Larie en apekool! En gij weet dat.
Maar gij zwijgt en ontkent, want in het belang van de Belgische regering en de Europese Unie zijn de heilige principes even onder de mat geveegd. Het komt u gewoon niet goed uit. Gij moet uw vrienden in bescher- ming nemen. Daarom roept gij overigens op om de Catalaanse kwestie niet naar ons land te importeren en ze in Spanje te hou- den, waar uw vriend Rajoy eigenzinnig kan doen wat hij wil en ‘zijn rechters’ hun gan- gen kunnen gaan. Wouterke-kabouterke, de geschiedenis van Spanje tegen het Cata- laanse onafhankelijkheidsstreven is te bela- den en te zeer in bloed gedrenkt om daar gerust in te zijn. Heeft de democratisch en volkomen binnen de Spaanse wetgeving ver- kozen Catalaanse regering elke dialoog met
‘het moederland’ geweigerd? Helemaal niet.
Integendeel, zij heeft meermaals gesmeekt om overleg. Hebben de Catalanen geweld gepredikt of gebruikt tegen Spanje? Hele- maal niet. Integendeel. Gewone burgers met de handen letterlijk in de lucht werden op 1 oktober tot bloedens toe geslagen door de Spaanse paramilitaire politie. Hebben ze in Catalonië de onafhankelijkheid uitgeroepen uit haat tegen Spanje en omdat ze er nooit nog iets mee wilden te maken hebben? Hele- maal niet. Integendeel, men was en is ervan overtuigd dat goed nabuurschap de relaties alleen maar kan bevorderen en het onzalige verleden kan laten rusten.
Puigdemont, Junqueras en hun volgelin- gen hebben in eer en geweten de geweldloze en democratische weg gevolgd die hen het beste leek voor hun volk. Velen van hen zitten nu in de gevangenis en worden daar oneer- vol behandeld als criminelen en vulgair uit- schot. Dat gij alleen hierover al uw ‘christen- democratische’ tsjevenmond houdt, los van verdere politieke, juridische en staatkundige beschouwingen, is meer dan beschamend.
Pontius Pilatus zou in u nog een leermees- ter hebben kunnen zien. Of hebt gij het alle- maal van hem geleerd?
Kunt gij ’s morgens nog in eer en geweten in de spiegel kijken, Wouter?
Briefje aan Wouter Beke
Na de match komen massaal veel “jonge- ren”, u weet wel wie daarmee bedoeld wor- den, op straat. Wat lezen we in onze archie- ven: op het Antwerpse Kiel hindert een veertigtal jongeren het verkeer, in de Julius de Geyterstraat. In de Hendriklei wordt een molotovcocktail gegooid, die gelukkig geen schade veroorzaakt.
Dat is nog maar spielerei. Diezelfde avond troepen een 200-tal jongeren samen op de Turnhoutsebaan in Borgerhout. Zij bezetten de openbare weg en zij hinderen het verkeer.
Wanneer politieagenten willen tussenkomen, worden ze bekogeld met stenen. Het lokale tram- en busverkeer wordt omgeleid.
Een interventiewagen van De Lijn wordt beschadigd, net als enkele politiecombi’s.
Een 30-tal personen wordt een tijdje opge- pakt. Slechts één jongere blijft aangehouden, voor het beschadigen van een politiecombi, en één minderjarige moet voor de jeugdrech- ter komen voor slagen aan een agent (die vijf dagen werkonbekwaam is).
Een jaar later
We schrijven 15 september 2012. Op YouTube werd een week eerder een anti- islamfilm geplaatst, ‘Innocence of Muslims’.
Noteer: op Youtube, niet in een filmzaal.
Op 15 september verzamelen honderden
“jongeren”, u weet wel wie daarmee bedoeld worden, in een zijstraat van de Turnhoutse- baan. Eerst worden wat slogans geroepen, maar het duurt niet lang of er volgt vanda- lisme. Volgens de politie lanceerde het ‘Cen- trum voor Islamitische Diensten’ (CID) in Ant- werpen de oproep via sms en Facebook om te komen betogen tegen de anti-islamfilm.
Rond dat CID hangt nog altijd veel mist, maar was zeker gelieerd aan Sharia4Belgium. Bij de incidenten die volgen, worden combi’s beschadigd en één agent geraakt gewond.
230 heefhoofden (230, u leest het goed) worden opgepakt door de “uiteraard racis- tische” politie.
Eddy Baelemans, gewezen korpschef van de Antwerpse politie en kandidaat op de Open Vld-lijst in Antwerpen, wees toen in een mededeling ook de allochtone gemeen- schap op haar verantwoordelijkheid. Volgens hem moest de allochtone gemeenschap, en meer in het bijzonder de ouders van de rel- schoppers, een streng signaal uitsturen en de rellen veroordelen.
Een sterk signaal uitsturen, waar hebben we dat, niet zo lang geleden, nog gehoord?
Ondertussen zijn we vijf jaar verder, maar veel signalen vanuit de allochtone gemeenschap hebben we nog niet gehoord.
Brussel 2017
We schrijven zaterdag 11 november 2017:
Marokko speelt een kwalificatiematch voor het WK voetbal tegen Ivoorkust. Er wordt gevoetbald in het Stade Félix Houphouët- Boigny, Abudjan. Die stad ligt in vogelvlucht 5.125 kilometer van Brusssel. Marokko wint
met 2-0. Normaal zou je dan denken dat de verliezers uit frustratie uit zijn op wraak, maar nee hoor: het zijn de winnaars die nogmaals, net als in 2011, zorgen voor een boel inci- denten in hartje “Hellhole”. Op de televisie zag u de beelden van de verwoestingen. Een meubelzaak, uitgebaat door een Vlaamse vrouw van 72, is volledig verwoest. Boven de meubelzaak zijn er appartementen, en ook daar werd een ware ravage aangericht.
De daders? Jongeren, en u weet wel wie daar- mee bedoeld worden
Het ergste is dat de vernielingen en plun- deringen plaatsvonden voor de ogen van een peloton agenten in gevechtsuitrusting. Die mochten echter niet ingrijpen. Ze moesten lijdzaam toekijken. Het doet denken aan de vakbondsbetoging van november 2014, toen anarchisten en ABVV’ers schade aanrichtten.
De politie moest zich terugtrekken, op bevel van hogerhand.
Dat er rellen waren, dat is één zaak. Dat de politie onderbemand was, dat is een andere zaak. De officier van wacht zat thuis en moest van daaruit de zaak inschatten. Bovendien waren een aantal agenten niet van dienst, net omdat ze al op zondag moesten werken.
Op zondag was er immers een antifascisti- sche betoging die begeleid moest worden.
Bedroevend
22 agenten raakten gewond. Eén agent lag dinsdag nog in het ziekenhuis. De uitba- ter van een nachtwinkel overleefde de aan- val ternauwernood. Zijn winkel werd volle- dig verwoest.
Denk vooral niet dat die plunderingen en het vandalisme slechts enkele minuten duur- den. Een getuige wist me te melden dat tus- sen 22.23 en 00.09 uur geen enkele politie- patrouille te zien was in de Lemonnierlaan.
Al die tijd konden de plunderaars hun gang gaan. Op internet is een filmpje te zien waarop “jongeren” roepend en tierend 25 minuten lang een winkel vandaliseren en plunderen. Om tenslotte enkele matrassen in brand te steken. En toen de rust terugkeerde, moesten de winkeluitbaters zelf instaan voor de nachtelijke bewaking en voor het dichttim- meren van hun stukgeslagen etalages. Geen politie, geen brandweer te zien. Er werd nie- mand opgepakt.
Op zondagmiddag keek ik zoals zovele Vla- mingen naar het VTM-journaal. Danny Ver- straeten was de presentator van dienst. Hij kon natuurlijk niet anders dan verslag bren- gen over de incidenten in Brussel.
Maar hij verzweeg, heel opvallend, dat er gelijkaardige incidenten en plunderingen geweest waren in Den Haag (in de beruchte Schilderswijk), in Amsterdam, in Parijs, en ook, maar dan beperkt, in Antwerpen, waar de politie slechts bekogeld werd met eieren.
Oef. Maar het waren wel altijd “jongeren”, en u weet wie daarmee bedoeld worden.
Maar dàt kreeg u bij VTM niet te horen.
Karlvan Camp
Welkom in hellhole Belgium
We schrijven zaterdag 4 juni 2011, een dikke zes jaar geleden. Marokko speelt in Marrakesh (in Marokko) de kwalificatiematch van de Africa Cup tegen Algerije.
Marokko wint met 4-0.
Volgens de extreemlinkse socioloog Jan Her- togen (in zijn nieuwsbrief BuG 372) hebben vreemdelingen de sleutel van de gemeente- raadsverkiezing in handen met een potenti- eel van 9,3 procent van de stemplichtigen. Het woord ‘potentieel’ is hier cruciaal, want velen schrijven zich niet in.
Hertogen wil daar iets aan doen. Hertogen is een cynische waarnemer die geduldig mee- werkt aan de “vervreemding” van de Vlaamse samenleving. Met honderden statistieken pro- beert hij al jaren aan te tonen dat links uiteinde- lijk omwille van demografische veranderingen de politiek zal bepalen. In zijn jongste nieuws- brief heeft hij het over de impact van migra- tie (“nieuwe kiezers”) op de gemeenteraads- verkiezingen.
Wie zijn die nieuwe kiezers? Op de middel- lange termijn zijn dat de vreemdelingen die zich vroeger al inschreven (2000, 2006 en 2012) en die vanzelfsprekend hun stemrecht blijven behouden en zelfs stemplichtig geworden zijn.
(a) Maar er komen er een pak bij.
Hertogen becijfert dat aantal “bijkomende kiezers sinds 2012”. Dat zijn alle EU-onderda- nen (18+) die er sinds 2012 zijn bijgekomen.
(b) Dat zijn voorts de niet-EU-vreemdelingen die hier sinds 2012 de kaap van vijf jaar verblijf in dit land zijn gepasseerd. (c)
Die evolutie zorgde bij de jongste verkiezin- gen al voor forse verschuivingen in de grote steden (voorop Antwerpen, Gent, Mechelen) en uiteraard in de Brusselse gemeenten. Her- togen becijferde nu hoe het zal zitten in 2018.
Of hoe het “zou” kunnen zijn…
Het nieuwe pakket kiezers is omvangrijk.
Volgens Hertogen gaat het om bijna 10 pro- cent van het totaal aantal stemplichtigen in dit land. Dat cijfer schommelt fors per gewest of per gemeente: 14,7 procent in Antwerpen, 7 procent in Mechelen en 29,7 procent in het Brussels gewest. In het Vlaams gewest gaat het om 5,8 procent en in Wallonië om 9,5 procent.
Let wel dat het gaat om een ‘potentieel’ van nieuwe kiezers. Of die uiteindelijk zullen gaan stemmen is minder duidelijk.
Hertogen pleit dan ook voor campagnes die de vreemdelingen ertoe aanzetten te stemmen door zich in hun gemeente te laten registreren.
En – wat dacht je – meteen pleit hij ook voor een campagne om die nieuwkomers te doen stemmen voor partijen die de ‘vreemdelingen’
welgezind zijn…
Hij heeft evenwel nog wat werk aan de win- kel. Van de 800.679 stemgerechtigde vreemde- lingen in 2012 waren er maar 141.397 die zich inschreven om mee te stemmen (zo’n 17 tot 18 procent). Dat is relatief weinig, want ze wogen uiteindelijk maar voor 1,8 procent op de kies- uitslag. Wordt dat nu anders? Bij volle mobili- satie en maximale deelname zou dat volgens Hertogen 9,3 procent kunnen worden.
Hertogen besluit dan melodramatisch: “Wie neemt het vreemdelingenstemrecht ter hand, wie maakt er een werkpunt van?” Merkwaar- dig is zijn oproep naar CD&V om hier het voor- touw te nemen. “De CD&V heeft hier duidelijk het grootste potentieel, maar beseffen zij het wel en zijn ze bereid om hier ook een voor hen perspectiefvol gevolg te geven?”
Vreemdelingen en gemeenteraadsverkiezingen
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 16 november 2017
4
18 uur adembenemende televisie
Het zootje dat tegenwoordig in binnen- en buitenland journalistiek bedrijft, denkt meestal dat de geschiedenis van de wereld met hun geboorte begint. Vandaar de over- trokken kreten in alle media dat de Verenigde Staten verscheurd zijn tussen (pseudo)links en (extreem)rechts want nooit was de poli- tieke kloof zogenaamd dieper in het “land of the free and the home of the brave.” Waar- deloos. Waarschijnlijk nooit gehoord van de burgeroorlog of van de golf van haat en zelfs geweld die de VS overstroomde tussen 1966 en 1975 ten tijde van de oorlog in Viet- nam. Die kloof wordt uitgebreid getoond in de beste documentaire van dit decennium
“The Vietnam War” van Ken Burns en Lynn Novick; 18 uur adembenemende televisie.
En dat in een land waar volgens Europese blaaskaken oppervlakkigheid troef is. (Ik her- inner me tijdens mijn vele bezoeken aan New England in het N.O. van de VS dat er betere boekhandels waren in ieder dorp dan in de Vlaamse steden). Iemand van mijn genera- tie die hartstochtelijk met die oorlog mee- leefde, vergeet dat de wapens (maar niet de gevolgen) al in 1975 stopten zodat Viet- nam nu vooral een toeristisch begrip wordt voor jongelui. Maar die tijdsprong heeft his- torici de gelegenheid gegeven om getuigenis- sen, documenten en Witte Huis-tapes boven water te brengen over een oorlog waarin 3 miljoen Vietnamezen, honderdduizenden Laotianen en Cambodjanen en 58.000 Ame- rikanen stierven.
De makers gaven vooral het woord aan de soldaten die het vuile werk deden; niet alleen aan Amerikanen maar evengoed aan Vietnamezen uit de twee kampen. Misschien zal de VRT dit ooit eens uitzenden in plaats van “diepgravende” getuigenisprogramma’s als “Mag ik u kussen ?” Arte deed het geluk- kig wel.
De ondergang van Frans-Indochina
De Westerse bemoeienis met Vietnam begint in 1858 met de moord op een paar missionarissen. Keizer Napoleon III wiens bewind steunt op de Franse katholieken laat troepen aan wal zetten en zo begint de kolo- nisatie van wat later Frans-Indochina wordt (het huidige Vietnam, Laos en Cambodja).
Maar dit is geen West-Afrika met een arme materiële beschaving. Hoewel 80 % van de mensen boer is, bestaat er ook een eeuwen- oude eigen cultuur en beschaving.
Het wordt nooit echt rustig in Indochina want altijd zijn er opstanden, is er een deel van de elite die de Franse kolonisator naar de duivel wenst maar die het onderspit delft omdat de Westerse wapentechnologie supe- rieur is. Ook Westerse ideeën als het Mar- xisme vinden er ingang en na de eerste wereldoorlog vallen vele Vietnamese intellec- tuelen voor het communisme. In 1942 krijgt de Westerse suprematie een zware slag als de Japanners het land bezetten maar de Franse ambtenaren van het met Duitsland collabo- rerende Vichy-Frankrijk verder aan het werk laten. Vietnamese communisten richten de verzetsbeweging Vietminh (Liga voor de vrij- heid) op.
De leiders spelen de nationalist en verber- gen hun communistische aspiraties. De Ame- rikanen die maar weinig met het kolonialisme op hebben, leveren wapens en adviseurs.
Als Japan capituleert, proclameert de com- munistische leider Ho Chi Minh de onafhan- kelijkheid van Vietnam. Ho, die ooit in de VS woonde, citeert de Amerikaanse onafhanke- lijkheidsverklaring en wordt welwillend toe- geknikt door aanwezige Amerikaanse offi- cieren.
Voor de Franse regeringsleider De Gaulle is dat onaanvaardbaar maar het verarmde Frankrijk kan geen leger naar het vroegere koloniale rijk zenden. Eerst in de loop van 1946 arriveren er Franse soldaten. Besprekin- gen in Fontaineblau in juli 1946 mislukken en Frankrijk zendt nu heelder divisies die overal
de steden innemen en een serie legerkam- pen opzetten. De Vietminh trekt zich terug op het platteland en in de jungle en begint daar met een guerrilla-oorlog die weldra ontaardt in een regelrechte burgeroorlog omdat niet- communistische (dikwijls Christelijke) Viet- namezen de Fransen steunen.
De wreedheid aan beide zijden is ontzet- tend. De Vietminh spaart bijvoorbeeld kogels uit door andere Vietnamezen levend te begra- ven. In 1949 verandert de situatie want de communisten komen aan de macht in China en zij en de Sovjet-Unie leveren wapens en trainen hele Vietnamese divisies. Een jaar later valt het communistische Noord-Korea Zuid-Korea binnen en de Amerikanen blijven niet langer neutraal.
Tegen heug en meug steunen ze de Franse kolonisator; eerst met vrachtwagens en geld. Maar in 1954 betalen ze al 80 % van de Franse uitgaven. Militair verliezen de Fransen steeds meer terrein omdat ze wet- telijk alleen beroepsmilitairen naar de kolo- nie mogen zenden terwijl de sterke commu- nistische partij in Frankrijk er alles aan doet om de oorlogsinspanning te saboteren. Na de Franse nederlaag in Dien Bien Phu geven de Fransen het op. Ze verlaten Noord-Vietnam waar de communisten de onbetwiste heer- sers worden en trekken zich terug ten zuiden van de 17de breedtegraad in Zuid-Vietnam.
Volgens het vredesverdrag moeten vrije ver- kiezingen in het Zuiden beslissen over even- tuele vereniging.
De komst van de Amerikanen
De Amerikanen tekenen dat verdrag niet en ze steunen de anticommunisten in het Zuiden die de laatste Fransen buitenjagen.
De Amerikanen geloven inmiddels rotsvast in de dominotheorie.
Als één domino valt in Zuid-Oost-Azië valt de rest (Thailand, Birma, Laos, Cambodja, Maleisia) en ze helpen de katholieke anti- communist Diem de macht te grijpen in Zuid-Vietnam. “De trekpop” van de Amerika- nen zeggen zijn vijanden maar dan wel een pop die aan de touwtjes trekt van zijn Ame- rikaanse poppenspelers. Vietnam verdwijnt uit de actualiteit.
Die vrije verkiezingen komen er nooit in het Zuiden en in de twee Vietnamese staten wor- den duizenden tegenstanders van de respec- tievelijke regimes opgesloten, gefolterd en vermoord. In het Noorden begint een machts- strijd tussen Ho Chi Minh en Le Duan, de 1ste secretaris van de partij. Duan haat het Wes- ten. Hij zat zes jaar in een Franse gevangenis en zijn vrouw werd door Fransen gedood. Ho wil een geleidelijke verovering, Duan kiest voor de radicale aanval.
Ho verliest meer en meer de echte macht en wordt eerder een symbool. Duan laat via Laos een bevoorradingsroute aanleggen naar zijn Vietminh-kameraden die nooit het Zui- den verlieten en die hij versterkt met Noord- Vietnamese soldaten (Het Westen spreekt ten onrechte over de Ho Chi Minh-route). In december 1960 herbegint Le Duan de bur- geroorlog.
De communisten poseren natuurlijk weer als een zuiver nationalistische beweging maar dat gelooft niemand. De latere Ame- rikaanse naam Vietcong is correct; afgeleid van Viet Nam Cong San d.w.z. Vietnamese communist. De nieuwe Amerikaanse presi- dent Kennedy heeft als senator ooit het land bezocht en hij is bang dat zijn Republikeinse tegenstanders hem na de mislukte Cuba- invasie als een zwakkeling afschilderen. Hij verkiest een beperkte oorlog maar steunt het regime in het Zuiden met veel geld, tanks en helikopters.
Hij geeft de toestemming om napalm en het gruwelijk ontbladeringsmiddel Agent Orange te gebruiken. Discreet verhoogt hij het aantal Amerikaanse “adviseurs” van Diem van 600 naar 11.000. Amerikaanse helikop- ters en piloten transporteren al Zuid-Vietna- mese soldaten naar het slagveld maar Ken- nedy liegt over de feiten. Alles is klaar voor een oorlog op grote schaal.
Jan neckers
De Vietnamoorlog (1)
Donald Trump op bezoek in Vietnam: “Lang waren we vijanden, nu zijn we vrien- den. “ Hij heeft nog gelijk ook want Vietnam vertrouwt buur China voor geen haar en kijkt dus naar de VS als tegengewicht.
Paradijsvogels
Vorige donderdag werden natuurlijk vragen gesteld over de ‘paradise papers’, een verza- meling van 13,4 miljoen teksten aangaande internationale belastingontwijking, die in het najaar van 2017 naar de internationale pers gelekt werden.
Daaruit kan men afleiden welke sluiproutes multinationals en enkele van de rijkste per- sonen op de planeet gebruik(t)en om aan- gaande hun vermogens en inkomens zo min mogelijk belasting te betalen. Voor onder anderen Veerle Wouters (ex-N-VA) is dit ver- haal de zoveelste belediging aan het adres van onze fors belastingbetalende kmo’s en werknemers. Meer nog: “Nu zelfs de Belgische staat vrolijk aanwezig is op de Maagdeneilan- den, mogen we stilaan spreken van tax-leaks:
belastingen die weglekken uit de staatskas. De tollenaars zijn zelf paradijsvogels geworden.”
Ze vindt het hilarisch dat de topman van de FOD Financiën niets gezien heeft. De para- dijsvogels mogen wat V&W betreft perma- nent verhuizen naar hun belastingparadijs, als het dan toch zoveel beter is daar. “Ga wonen daar waar je boot of je vliegtuig is ingeschre- ven. Maar blijf hier niet leven op kosten van de kmo’s en de werknemers die wel belas- tingen betalen”, aldus Wouters. Klare taal.
Minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) verwees naar bepaalde politieke cul- turen uit de jaren tachtig en negentig en gelet op de stroom kritieken uit zowat alle fracties, beloofde hij maatregelen om te voorkomen dat de Belgische staat in de toekomst nog gelinkt wordt aan belastingparadijzen. Wordt vervolgd.
Staart tussen de benen
Tijdens de wekelijkse plenaire vergadering werd PS-Kamerlid Willy Demeyer, tevens bur- gemeester van Luik, opgevolgd door Jacques Chabot – een man met een klassieke en hond- strouwe PS-pedigree -, nadat hij ontslag had genomen naar aanleiding van het Publifin- schandaal waarin tal van PS’ers betrokken waren.
Hij had dat al aangekondigd in het voor- jaar, maar is toch blijven zetelen tot het rapport van de Commissie 22/3 (over de terreuraan- slagen) werd voorgesteld. Hij was lid van die commissie. Met de staart tussen de benen en ruim op tijd voor de gemeenteraadsverkiezin- gen, én in de wetenschap dat zijn zetel in Luik in de Kamer geen zekerheid meer is na alle schandalen waarin de PS betrokken is, gaat hij nu – zegt hij – zijn stad ‘heruitvinden’ en
‘een echte breuk in het beleid’ - dat van hem- zelf dus - bewerkstelligen.
Verboden te lachen!
Mantra
Woensdag was er een druk bijgewoonde commissie Binnenlandse Zaken, die zelfs ‘live’
werd gevolgd door Villa Politica en dus ook door de onvermijdelijke Linda de Win. Het ging er onder meer over de houding van de Belgische regering inzake de Catalaanse cri- sis. De enige resoluut pro-Catalaanse en anti-
Spaanse stemmen waren die van Barbara Pas (VB) en Hendrik Vuye (ex-N-VA). De anderen, met de premier op kop, hielden het obligaat bij het als een mantra oproepen tot dialoog en geweldloosheid en de zaak te bekijken binnen de Spaanse grondwet. Geeuw! Intussen zitten mensen die hun mening en hun eigen regio- nale wetgeving volgden wel in de gevange- nis en houdt de Spaanse repressie tegenover separatistische Catalanen aan.
Een ‘interne’ Spaanse aangelegenheid noemt men dat… Even dacht men dat N-VA in het ‘debat’ niet zou tussenkomen, tot helemaal als laatste Peter de Roover het woord nam en nogmaals herhaalde wat premier Michel al was komen zeggen: “In elk geval zijn dialoog, geweldloosheid en respect voor nationaal en internationaal recht de pijlers waarbinnen de oplossing moet worden gevonden. (…)
Wij hoeven de Catalanen niet te vertellen welke oplossing zij moeten kiezen. Dat ligt in hun handen.” Om toch ‘iets’ te zeggen ten aanzien van zijn sterk pro-Catalaanse ach- terban – met zijn collega’s Peter Luykx, Jan van Esbroeck, Karl Vanlouwe en Mark Demes- maecker als barricadeactivisten - die vindt dat N-VA zich wat sterker mag profileren in deze zaak, zei hij (veel te) beleefd aan de traditi- onele partijen die zusterpartijen hebben in Spanje en Catalonië (christendemocraten en socialisten) dat zij die stilzwijgen de facto het repressieve optreden van Rajoy steunen en stimuleren. Hij riep hen dan ook op eens con- tact met hen op te nemen om hun Madrileense geestesgenoten aan te sporen om oplossingen te vinden. Het is niet zeker of de genoemde
‘barricadisten’ van dit toch wel lauwe voorstel echt vrolijk werden.
Asiel
De nieuwe asielwet van Theo Francken lag vorige donderdag ter stemming. Hoezeer Theo zich ook beijvert om de indruk te wek- ken een strengere asielpolitiek te voeren dan zijn voorgangers, toch wordt daarin met geen woord gerept over een mogelijke asielstop of de opvang in de eigen regio.
Garanties dat met deze wet de asielstroom zal stoppen, zijn er niet. Meer nog: men krijgt de indruk dat de nieuwe asielwet op maat van de Europese Unie is geschreven en dus aan het handje loopt. Opvallend is dat in die wet wordt gesteld dat in het kader van internati- onale bescherming aan inwoners van de EU asiel moet geweigerd worden, tenzij die men- sen kunnen aantonen dat zij in hun land ver- volgd worden.
Met Carles Puigdemont in het achterhoofd, en zijn gevangengenomen collega-ministers, had Barbara Pas een amendement ingediend om mogelijke beperkingen ten aanzien van EU-burgers te schrappen.
Het is overigens een argument dat bij het Vlaams-nationale voetvolk, dat zich opwerpt als verdediger van de Catalaanse onafhanke- lijkheid en van de Catalaanse politici die om hun mening vervolgd worden, erg gesteund wordt. Het amendement werd niettemin weg- gestemd door àlle traditionele én regerings- partijen… Jawel!
