Volksverhuizingen kunnen nooit de beste oplossing zijnDeze week gaan alle Vlaamse zenders

e 1,95

71

jaargang • nummer 37 • woensdag 9 september 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Volksverhuizingen kunnen nooit de beste oplossing zijn

70 JAAR

‘T PALLIETERKE

1945-2015

Deze week gaan alle Vlaamse zenders van de openbare omroep, radio én tv, campagne voeren voor solidariteit met de vluchtelingen. Een nooit gezien gemeen- schappelijk politiek statement? De VRT wil achterlijk Vlaanderen “informeren en bewust maken”. We zijn benieuwd hoe genuanceerd dat spel wordt gespeeld.

Wordt het een campagne van de media tegen de politieke partijen – behalve de vrienden van Groen natuurlijk - die zich in het asieldebat terughoudender opstellen?

Laat ons even kijken naar het debat van de voorbije week. De Wever joeg linksig Vlaande- ren de gordijnen in. Ieders hart bloedt om elke dode vluchteling, maar “dit is niet onze schuld, niet de schuld van Europa”, vertolkte De Wever dit gevoel (HLN, 5 sept.). De vluchtelingen die doorreizen naar West-Europa zijn vaak econo- mische vluchtelingen. “België is een magneet voor vluchtelingen… Zeggen dat al die nieuw- komers vanzelf een meerwaarde zijn voor onze economie, is flauwekul. Mensen zijn niet naïef.

Ze zien ook wel dat het niet zo is. Dat onder- mijnt hun solidariteit.” Daarom kunnen we beter de instroom beperken, onder meer met een apart sociaal statuut, en met beter bevei- ligde Europese grenzen. Peilingen wezen uit dat de gemiddelde Vlaming best solidair wil zijn, maar ook ongerust is.

Vervreemding

De essentie van De Wevers verhaal is zijn inzicht in de sociaaleconomische gevolgen van de hypermigratie en de culturele “vervreem- ding” en het verlies aan identiteit die daarmee het gevolg is.

De asielzoekers zijn bovendien maar een fractie van het ruimere migratieverhaal. Er waren op 1 januari van dit jaar “maar” 46.315 personen ingeschreven in het wachtregister.

Op een bevolking van 11,2 miljoen inwoners lijkt dat weinig, maar dat is toch al een behoor- lijk dorp per provincie.

Bovendien tikt de migratieteller al jaren aan.

Er zijn in dit land ondertussen bijna 3,1 miljoen inwoners met een migratieachtergrond, becij- ferde de socioloog Jan Hertogen. Daar vooral zit de zorg en het ongenoegen van veel mensen.

Taal

De N-VA-voorzitter gaf het aan: in zes op de tien Antwerpse gezinnen is de voertaal met jonge kinderen níét het Nederlands. “No pro- blem” voor de progressieve wereldburgers, wel een probleem voor de modale Vlaming.

In De Zevende dag van voorbije zondag werd dat cijfer onder de loep gelegd, en “het klopt”.

Zoals wij dat hier al vaker deden, zocht Tim Pauwels precieze gegevens in de kindrappor- ten van Kind & Gezin. Antwerpen loopt voorop in de vervreemding. Het Nederlands is er nog maar de voertaal in 40 procent van de jonge gezinnen. In het centrum van de grootstad is de toestand nog erger. Limburgse gemeenten als Genk volgen op korte afstand (55 procent nog Nederlands). Ook de toestand in Gent (58,3 procent nog Nederlands), andere cen- trumsteden en Vlaams-Brabant (62,4 procent nog Nederlands) zijn markant.

In heel Vlaanderen is het Nederlands al in een kwart van de gezinnen (26 procent) niet meer de voertaal. Is dat Nederlands van belang? Jawel, zei Pauwels, op basis van nog een cijfertje: wie thuis geen Nederlands spreekt, haakt in het onderwijs vroeger af. Der- tig procent stopt te vroeg met studeren, tegen- over maar 10 procent van de kinderen die thuis wél Nederlands spreken.

Hiermee zitten we bij de kern van het asiel- en migratieprobleem: je lost het niet ten gronde op met koffie en dekens, evenmin met progressieve preken en christelijke gezangen.

Maken de samenstellers van de mediacam- pagne deze week eens het kostenplaatje van de inspanningen inzake taalopleiding, onder- wijsbegeleiding, maar ook van huisvesting, bij- stand, opvang en begeleiding, kindergeld, ont- wrichting van de arbeidsmarkt, et cetera?

Te veel

Ook andere partijen - op Groen na - weten dat trop stilaan te veel is… De Vlaamse libe- ralen hoor je pleiten voor verplichte gemeen- schapsdienst “ook voor vluchtelingen”. (Patrick Dewael, DS, 29 aug.) en “tegen een blanco (leefloon)cheque voor asielzoekers en kin- dergeld voor iedereen”. Hun verhaal is er een van “gerichte economische migratie” via open poorten voor “hoogopgeleide” vluchtelingen (Andreas Tirez, voorzitter van de denktank Liberales).

Uit CD&V-hoek onthouden we het pleidooi van Wouter Beke voor een militair ingrijpen in Syrië. Ter plaatse. Beke heeft gelijk. Zit die grondoorlog eraan te komen? De Amerikanen aarzelen, de Fransen willen Assad weg, de Rus- sen helemaal niet. Toch circuleren er steeds meer berichten die wijzen op een nakend Rus- sisch grondoffensief tegen IS, met steun of met goedkeuring van de VS.

Chef Bart Sturtewagen (5 sept.), nog één van de weinige nuchtere mensen op de poli- tieke redactie van De Standaard, relativeerde terecht de implicaties van zo’n militaire actie.

“Na het asieltreintje dat we nu zien passeren volgt nog een hele vloot migratietankers.” Zijn bemerking dat een strijd tegen IS alléén niet alles oplost, is correct. Jong Afrika is op komst.

Alleen is zijn conclusie te haastig: “Geen muur, geen zee en geen macht houdt hen tegen op weg naar het vergrijzende Europa.” Misschien niet. Maar de rotzooi-regimes ter plekke aan- pakken en meer welvaart naar de derde wereld brengen, is zinvoller dan de derde wereld naar hier halen.

Ook de sp.a is op zoek naar een breed gedra- gen asiel- en migratiestandpunt. John Crombez bepleitte een “tijdelijk statuut” voor vluchtelin- gen, en meer inspanningen in opvangcentra ter plaatse (“veilige havens” onder VN-mandaat).

Crombez heeft gelijk, dat is de enige en beste oplossing ten gronde, maar wie een oplos- sing verwacht van de machteloze VN, zal veel geduld moeten hebben om gelijk te krijgen.

De organisaties

Je zou verwachten dat ook humanitaire orga- nisaties met positieve en haalbare voorstellen uitpakken om het leed veeleer ter plaatse aan te pakken. Neen dus. Het vernietigen van elke barrière tegen onwezenlijke volksverhuizingen lijkt hun eerste doel te zijn.

Vinden de nieuwkomers hier niet meteen werk, dan is dat “omdat een OCMW slecht func- tioneert”, beweert Bert D’hondt van Welzijns- zorg in De Standaard (2 sept.). Op de webstek van deze organisatie is het evenwel ver zoeken naar wegwijzers om de problemen structureel aan te pakken.

Vluchtelingenwerk Vlaanderen (een koepel met onder meer Amnesty International, Bond Zonder Naam, Caritas, Hand in Hand-VAKA, ABVV en Beweging.net) heeft tijd en midde- len over om bij de Europese Commissie een klacht in te dienen tegen Theo Francken (N-VA) omdat die een streep trekt boven de limiet van 250 registraties per dag. “Een schending van de EU-regels”… Al die Schriftgeleerden kwebbelen maar wat. Francken behoort tot de gulste asiel- verstrekkers van de Europese klas.

#opdevlucht

Op donderdag 10 september, maar eigenlijk de hele week, lanceert de VRT op alle fronten onder de naam #opdevlucht programma’s in het teken van de vluchtelingencrisis. De VRT wil

“informeren en bewust maken”. Waarvoor har- telijk dank. De Vlaamse commerciële omroepen sprongen in het wiel. Zowel Medialaan (VTM, 2BE, Q-Music) en De Vijver Media (SBS, VIER, VIJF, Woestijnvis) doen mee om ons te “active- ren tot solidariteit”. Schoon.

Mogen we hopen op meer dan een showke voor eigen publiek? Hopen maar dat er naast telegenieke plaatjes en praatjes vanuit het hart ook plaats is voor rede en vooral voor een objectief debat.

Actueel

9 september 2015

2

Uit de smalle beursstraat

Albert Frère

Journalist Vanempten schreef met ‘De flair van de miljardair’

een biografie over de Waalse miljardair Albert Frère. Daarin neemt Frère zelf het woord: de financier ontkent dat hij de dood- graver is geweest van de Belgische staalindustrie en vindt niet dat hij de man was die de zogenaamde “Belgische kroonjuwe- len” aan Frankrijk heeft verpatst. De eerste stelling klopt. De tweede is een flagrante leugen.

Albert Frère nam in april ontslag als topman van zijn holding Griep Brussel Lambert (GBL). Op zowaar 89-jarige leeftijd heeft de rijkste Belg besloten het wat rustiger aan te doen. Naar aanleiding van zijn terugtreden, brengt De Tijd-journalist Jean Vanempten een biografie van Frère uit. Het is niet de eerste biografie over de Waalse financier.

De Franse journalist José-Alain Fralon - onder anderen - publiceerde al in 1997 een standaardwerk over Frère. Waarom dan een nieuwe biografie? We zijn ondertussen bijna twintig jaar later. Vanempten is erin geslaagd Albert Frère te interviewen voor zijn boek. Daarin neemt de man uit Gerpinnes bij Charleroi twee opvallende stand- punten in. Hij verdedigt zich tegen twee verwijten. Ten eerste, Frère ontkent dat hij de doodgraver is van de Belgische staalindustrie en ontkent dat hij door de verkoop van zijn staalbedrijven aan de Belgi- sche overheid schatrijk geworden is. Ten tweede, Frère vindt niet dat hij de grote Belgische bedrijven aan het buitenland verpatst heeft.

Wat is daar nu echt van aan? Beginnen we bij de stelling dat de Waalse financier rijk is door de verkoop van zijn staalbedrijven aan de Belgische staat en dat hij op die manier de Waalse staalsector heeft ondergraven. Hier heeft Frère gelijk als hij zijn handen in onschuld wast. Hij is rijk geworden door het op poten zetten van bedrijven gespecialiseerd in internationale staalhandel. Zijn talent als verkoper heeft ervoor gezorgd dat Frère een vermogen kon opbouwen. Natuur- lijk kreeg hij een duwtje in de rug van de overheid, toen een deel van zijn bedrijf Frère Bourgeois Commerciale (FBC) werd verkocht aan de staat. En Frère kon de winsten van zijn staalhandel opstrijken terwijl de staalproductie met verlies gebeurde en door de belastingbetaler gefinancierd moest worden.

Maar dat was het gevolg van een politieke beslissing. De Waalse politici wilden in de jaren zeventig niet dat de staalindustrie ten onder zou gaan; dat zou tot chaos leiden. Frère had door dat de staalsector

in zijn bestaande vorm geen toekomst meer had en dat het samen- gaan tussen de staalbekkens van Charleroi en Luik economisch zin- loos was. Maar de PS van André Cools wou, om politieke redenen, toch een fusie en Cockerill-Sambre kwam tot stand. Aanvankelijk - voor de komst van ‘saneerder’ Jean Gandois - geleid door halve gangsters, zoals Jules Charlier, manager van Cockerill-Sambre. In 1981, bij een bezoek aan toenmalig premier Mark Eyskens, haalde Charlier dood- leuk een revolver boven. Charlier: “Ik ben bedreigd, daarom heb ik altijd een wapen bij mij.” Frère moest niets weten van die staalma- nagers. Hij stapte uit de sector om financier te worden en via zijn hol- dings - vooral GBL - participaties te nemen in bedrijven en die dan weer door te verkopen.

In de jaren negentig kon Frère in een steeds opener Europese markt lucratieve deals afsluiten. Concreet werden tal van Belgische bedrijven die hij deels in portefeuille had aan vooral Franse groe- pen verkocht: Petrofina aan Total, Royale Belge aan AXA, Tracte- bel/Electrabel aan Suez,… Frère verdedigt zich tegen het verwijt dat hij de kroonjuwelen verpatst heeft. Veel van die bedrijven zaten in slechte papieren en moesten dus verkocht worden, zoals Petrofina.

Dat van die slechte resultaten van Belgische bedrijven klopt, maar het was een doelbewuste strategie om die Belgische bedrijven aan Frankrijk te verkopen en niet aan overnemers uit Groot-Brittannië of de VS. Dat zegt de Waal er echter niet bij. Frère regelde veel via zijn Brusselse francofiele en Parijse contacten. Wat in het boek niet geschreven staat, is dat Frère zeer goed wist dat er een Franse stra- tegie bestond om delen van de Belgische economie onder controle te krijgen. Een strategie die vanuit het Élysée werd gestuurd en die paste in het kader van een tegenbeweging tegen het eengemaakte Duitsland. Frankrijk wou zijn invloed aan de noordgrens versterken en kon daarbij op Albert Frère rekenen. En ook op Belgische politici die opkeken naar ‘La Grande Nation’, Frankrijk. Vooral bij de Frans- talige liberalen vindt men er veel terug. Didier Reynders is het beste voorbeeld. Daar schrijft Vanempten niet over en dat maakt van het boek dan ook een twijfelachtige biografie.

Angélique VAnderstrAeten

Jean Vanempten, De flair van een miljardair. Albert Frère, de man en de mythes. Van Halewijck, 2015, 224 blz., 19,95 euro.

“Brussels agreement”

Wordt Noord-Kosovo een vrijstaat voor criminelen?

In feite is het akkoord de verdere implemen- tatie van het zogenaamde ‘Brussels Agree- ment’ van april 2013, waarbij aan de gemeen- ten met een Servische meerderheid in Kosovo een verregaande autonomie werd beloofd, in een vereniging van Servische gemeenten met een eigen parlement en zelfs een eigen vlag.

Thans is er een 22-puntenplan waarover Ser- vië en Kosovo het eens zijn en waarmee beide landen, als beloning, op lange termijn uitzicht krijgen op het zo begeerde lidmaatschap van de al veel te grote EU-club.

Paradijs voor criminelen

Of het akkoord op het terrein veel zal veran- deren, is zeer de vraag. Expats van de mislukte Europese missie EULEX - daar hebben wij het een andere keer over - weten maar al te goed dat noch de Servische regering en wetshand- havers, noch de Kosovaarse regering en wets- handhavers sinds de afscheiding in 2008 enige impact hadden op het noorden van Kosovo:

internationale politiemensen mochten er niet opereren, Kosovaarse al zeker niet, en Ser- vië hield zich wijselijk afzijdig omwille van de lonkende EU. Zo is het centrum van de Balkan sinds enkel jaren een paradijs voor crimine- len, die hun activiteiten vooral richten op de handel van in West-Europa gestolen auto’s, witwassen, drugstrafiek, petroleumfraude, wapenhandel, vrouwenhandel en mensen- smokkel in het algemeen.

Dezelfde criminelen, die tot op heden ook in de lokale politiek de touwtjes stevig in handen hebben, krijgen nu onder druk van Europa een vrijstaat waar weinig zal veranderen. Behou- dens enkele kleine succesjes tegen autodie- ven, drugs- en mensensmokkelaars, zijn de Kosovaarse politie (KP) en de EU-politie tot dusver machteloos gebleken. Groots opge-

zette operaties om enige orde te scheppen in het noorden of om enkele topcriminelen te arresteren, werden systematisch afgeblazen omwille van ‘te groot risico’ of omwille van spontane wegblokkades die door de lokale bevolking werden opgericht om optredende politieambtenaren de terugkeer naar hun basis te ontzeggen.

Anderhalf jaar geleden werd een Litouwse EU-politieman op weg naar zijn post koelbloe- dig doodgeschoten. Een oproep aan de plaat- selijke bevolking om mee te helpen om de ver- moedelijk Servische dader(s) te identificeren, bleef onbeantwoord. Nochtans kent iedereen er vrijwel iedereen.

Ook onderzoeken naar georganiseerde cri-

minaliteit lopen systematisch fout. Bij een onderzoek in 2014 naar een belangrijke groep fraudeurs met petroleumproducten is geble- ken dat Albanese en Servische criminelen wél de beste maatjes kunnen zijn en op elkaars ter- rein komen. Kan het ook anders, als de meeste politieke figuren in Kosovo rechtstreeks ban- den hebben met de georganiseerde crimina- liteit, zoals blijkt uit het rapport dat de Zwit- ser Dick Marty voor de Raad van Europa heeft opgesteld? Het ging vooral om organenhan- del tijdens de oorlog in 1998-1999, maar in de marge van dat rapport blijkt dat de Zwitser niet kan begrijpen waarom de internationale gemeenschap - Europa en de VSA op kop - de hand boven het hoofd blijft houden van men- sen die onmiskenbaar oorlogsmisdaden heb- ben begaan, corrupt zijn en verbonden zijn met alle vormen van criminaliteit in de regio.

Wapenhandel, drugshandel en mensensmokkel

Het lijkt erop dat de overeenkomst over de toekenning van een sterke autonomie aan Noord-Kosovo in de toekomst de schurkenre- Op 25 augustus bereikten de Servische premier Aleksandar Vucic en de Kosovaarse

premier Isa Mustafa in Brussel een akkoord over de aanpak van enkele sleutelproble- men, die de relatie tussen hun landen én de relatie tussen de Albanese meerderheid en de Servische minderheid in Kosovo moet verbeteren. Federica Mogherini, de Itali- aanse Hoge Buitenlandvertegenwoordiger van de Europese Unie, kan het akkoord op haar palmares schrijven. Al vrezen wij dat het water van de Ibar, de natuurlijke schei- dingslijn tussen de Servische gemeenten in het noorden van Kosovo en de rest van het land, nog altijd heel diep is.

putatie van het ganse land nog zal versterken.

Westerse inlichtingdiensten weten maar al te goed dat Kosovo een belangrijke draaischijf is voor wapenhandel, drugssmokkel en men- sensmokkel (Balkanroute). De lekke grenzen zijn daaraan niet vreemd. Het ziet er evenmin naar uit dat de toekomstige politieke leiders uit Noord-Kosovo zich zomaar zullen neerleg- gen bij alle beslissingen van Pristina of van een Kosovaarse rechtbank. Zoals gezegd, de Ibar is daarvoor nog te diep. Er is nog te veel etnische haat en er moeten nog te veel oorlogsmisda- digers worden berecht. En van die oorlogsmis- dadigers zitten de meesten toevallig in lokale besturen, de regering of het parlement.

Kosovaarse diaspora

Of de Kosovaren met het akkoord gelukki- ger zullen worden, is een al even onbekende factor. Vrijwel iedereen wil er weg. Kosovaarse Albanezen vragen nu, tot grote vreugde van Belgrado, terug een paspoort aan bij de vroe- ger zo gehate Serviërs, om makkelijker een visum te krijgen voor de Schengenlanden. Vol- gens Eurostat, het EU-bureau voor statistiek in Luxemburg, waren 26 procent van alle asiel- zoekers in het eerste kwartaal van dit jaar Koso- varen, 3 procent waren Serviërs. Die cijfers zul- len door de recente ontwikkelingen mogelijk achterhaald zijn, maar dat het vooral om eco- nomische vluchtelingen gaat, spreekt voor zich.

Velen proberen illegaal de EU binnen te komen omdat er al een grote Kosovaarse diaspora is in Duitsland, Zweden en de Benelux-landen.

Iedere familie kent wel iemand in Duisburg of Antwerpen, waar men dan terechtkan. Het valt te vrezen dat de EU met Servië en Kosovo op termijn alweer een economische puinhoop en heel wat criminaliteit zal binnenhalen.

Wij hebben het dan nog niet over het feit dat Kosovo van alle Europese landen propor- tioneel één van de belangrijkste leveranciers is van IS-strijders. Velen zijn al teruggekeerd, ook naar het nabije Bosnië-Herzegovina. De meesten bevinden zich niet in de gevangenis en ze zijn zeker niet bekeerd tot het christen- dom. Met de Balkan erbij wacht Europa beslist een schitterende toekomst.

RIRO

MIcHEl En rADIcAAl-lInKS

In Vlaanderen zijn alle partijen – op Groen na – op één of andere manier op hun hoede voor de toestroom van al te veel asielzoekers (zie blz. 1). En de Franstaligen dan? Die zouden we in dit fel verbleekte land bijna vergeten: “We kunnen er nog meer binnenlaten”, grenzen in deze wereld zijn “totalement artificielles”, zei onze pre- mier Michel. “Imaginons qu’on ouvre toutes les frontières du monde”, droomt hij in La Libre (5 sept.), tegelijk nog even spuwend op “tous les salauds qui crachent sur les migrants”. Al goed dat hij in een moment van zwakte even bevestigde dat de migran- ten die komen nooit meer zullen vertrekken, ook niet na vrede in hun land van herkomst.

Of hoe een donkerblauwe Waal in Vlaan- deren zich moet troosten met de steun van radicaal-links. En Di Rupo en de PS? Die zwijgen als vermoord.

Actueel 9 september 2015 3

Op de knieën voor de mammon

Mijnheer de voetbalgod,

Gij hebt enkele hectische weken achter de rug, want naast uw doordeweekse sportieve prestaties hebt gij wat administratieve en bancaire rompslomp in orde moeten bren- gen, naar aanleiding van de verkoop van uzelf aan Manchester City voor het astro- nomische bedrag van afgerond 80 miljoen euro. De ploeg die gij verlaat, Wolfsburg, laat u graag gaan, want kassa kassa. Gij gaat over het Kanaal in zes jaar honderd miljoen (100.000.000) euro ‘verdienen’.

Dat is omgerekend een kleine 50.000 euro per… dag. Ja, ja, per dag! Gelukkig hebt gij die stresserende periode vorige zondag kunnen afronden met de aankoop van een bolide van zo’n slordige 150.000 euro. Een half weekloon… Een mens zou voor minder zijn gedachten eens op wat anders zetten.

Inderdaad, gij zijt een topvoetballer en dan nog wel met een ongebruikelijke uitstra- ling. Geen tatoeages van een kleine teen tot achter een oor. Geen raar geschoren sche- del met gekleurde kuif of kunstmatige kale plekken. Neen, gij lijkt eerder een schooljon- gen, een melkmuiltje met een ros opgescho- ren keerborstel, die zo uit een jeugdroman of een stripverhaal zou kunnen komen. Uw voetbaltalent heeft er evenwel voor gezorgd dat gij in die branche de absolute top wist te bereiken, zowel in eigen land als daarbuiten.

Daar is helemaal niks mis mee. Het is altijd bewonderenswaardig dat mensen in hun job of in hun kunnen de absolute top bereiken.

Maar dan komt men, voorspelbaar, in die keiharde wereld van prestige en toppres- taties uiteindelijk de mammon tegen, de afgod van het geld, de geldduivel zelf. Met als gevolg dat gij in die vorm van mensen- handel opgezogen wordt en voorwerp wordt van een buiten proporties uitgroeiend opbod dat de mensen de ogen uitsteekt en hen in de arm doet knijpen om te zien of men niet aan het dromen is. Zelfs voetbalcoryfee Jan Mulder moest zich in de ogen wrijven; hij voorspelt meteen het ‘aanstaand failliet van wat eens zo’n leuke sport was’. Ik kan hem volgen, want het is mijn onbescheiden oor- deel dat gij hoe dan ook een morele grens hebt overschreden en de normvervaging

mee in de hand werkt.

In tijden van bezuinigen en beknibbelen op alles, waarbij de gewone man – de door- sneesupporter – moet inleveren en afdok- ken voor besparende regeringen en in tijden waarin de armoede bij ons volk onrustwek- kend toeneemt en bovendien “armoedige”

vluchtelingen beukend aan de poorten van Europa staan, waarvoor nóg meer poen bij de werkende bevolking wordt gehaald, draaien de geldcarrousels van de schaamte- loze godfathers van het voetbal almaar snel- ler. Het mag u niet verbazen dat gij tijdens uw laatste wedstrijd in Wolfsburg door de Frankfurtsupporters werd uitgejouwd voor

‘Hurensohn’. Al die transferperikelen wogen toen zo zwaar op u, dat gij in die match er niks van bakte en na 75 minuten als een gevallen held het veld roemloos moest ver- laten.

Is het dàt allemaal waard, Kevin? Kiest gij daar bewust voor? Gij belooft dat gij een gewone jongen gaat blijven en vooral uzelf, maar denkt gij dat dat mogelijk is, nu gij in Engeland als voetbalgod gaat aanbe- den worden en als een oliesjeik in weelde gaat baden? Oud-zwemkampioen Fredje Deburghgraeve heeft in zijn sportdisci- pline ook de opperste roem beleefd, maar is er niet rijk van geworden. Hij is nadien gewoon gaan werken en is zichzelf geble- ven. Vandaar dat het niet vreemd is dat hij zegt dat 16,6 miljoen euro per jaar voor hem, als gewezen topsporter, toch moeilijk in te schatten is. Hij is daarmee de stem van het volk, want het is onwaarschijnlijk en onvoor- stelbaar astronomisch. Eén ding is zeker:

gij gaat dat geld in uw ganse leven niet op krijgen.

Voor ’t geld danst den beer, heb ik hier al zo vaak geschreven. Het is niet anders bij u. Of gij en de grote bazen onze volkssport daarmee een dienst hebben bewezen, durf ik samen met Jan Mulder ten zeerste betwij- felen. Of het op die wijze creëren van valse illusies bij zoveel jonge ambitieuze voetbal- lertjes een goede zaak is, is maar de vraag.

Neen, ik houd aan uw verhaal geen goede gevoelens over…

Briefje aan Kevin de Bruyne

Maar ik heb niet veel te kiezen: de pole- miek over de islam vliegt ons om de oren, en mijn mening wordt regelmatig gevraagd.

Belangrijker nog is dat van de uitkomst van deze polemiek veel afhangt. De veralgeme- ning van een juiste kennis van de islam zou de belangrijkste hindernis voor een juist beleid tegenover de islam wegnemen, namelijk de onwetendheid. Die onwetendheid is soms een kwestie van naïviteit, maar vaker het gevolg van zelfbedrog.

Aylan

Goed, we betreden het onderwerp via de actualiteit. Afgelopen week zijn we voortdu- rend herinnerd aan de foto van de aange- spoelde dreumes Aylan Kurdi, het Koerdi- sche jongetje uit Kobani dat nabij de Turkse stad Bodrum verdronk. Vooruit dan maar, we zullen met zijn lotgevallen beginnen. Wie is schuldig aan zijn dood?

Niet Europa, natuurlijk. Hij vluchtte met zijn ouders uit Syrië (in hun geval zou ik wel de aanspraak op vluchtelingschap erkennen), verbleef dan in Turkije, dat de familie geen uitreisvisum gaf, en daardoor zag zij een aan- vraag voor inwijking in Canada afgewezen.

Toen besloot zijn vader de bestaande EU- asielprocedure links te laten liggen (al gaf die hem als Koerd en Syriër juist de grootst mogelijke kans) en een Syrische mensen- smokkelaar voor de overtocht naar Kos te betalen. Zo rijk was hij wel dat hij die 4.000 euro kon ophoesten. Het gezin werd in een niet zeewaardig schuitje met te veel mensen gedropt, met een Egyptische kapitein. Toen het scheepje niet tegen de hoge golven op kon, verliet die kapitein als een rat het zin- kende schip. In een hevige strijd tegen de elementen zag de vader zijn vrouw en twee zoontjes in zijn aanwezigheid sterven. Europa komt in het hele verhaal niet voor, tenzij als een verre droom.

Schuldigen

Verder gelegen schuldigen zijn onder meer de Arabische oliemonarchieën, die geen Syri- ers opnemen, hoewel zij de opstand gewild, veroorzaakt en bewapend hadden. De Kurdi’s zouden op het Schiereiland weinig integra- tieproblemen gekend hebben: zelfde gods- dienst, reeds bekende taal (hoewel niet hun moedertaal), grote welvaart en behoefte aan werkkrachten. En ze hadden ernaartoe gekund zonder bootje.

Ook Turkije, dat de Syrische Koerden in de rug aanvalt, heeft boter op zijn hoofd. Over de president van de VS, Barack Obama, kun- nen we alleen vaststellen dat zijn Syriëbeleid ondoeltreffend is en zo chaotisch als de situa-

tie in Syrië zelf. Maar de rechtstreekse schul- dige voor de vlucht van de Kurdi’s is zonder twijfel de islamitische machtsgreep, vandaag vooral in de vorm van het Kalifaat. Als de dji- hadstrijders geen grote delen van Syrië waren gaan bezetten, had het volledige gezin nog steeds in zijn thuisland gewoond.

Islamdebat

Laten we Aylan waardig gedenken. En ook de jezidi-slavinnen, de verdreven Assyrische christenen, de doodgefolterde archeoloog die verborgen godenbeelden gevrijwaard had, de onthoofde regeringssoldaten en journalis- ten, en alle andere slachtoffers van het Kali- faat. Waardig, dat wil onder meer zeggen: niet oppervlakkig. Niet dus het zoveelste steek- vlamgeroep om een westerse interventie, alsof de rampzalige westerse actie in Libië ons niet genoeg geleerd heeft. Coördinatie tussen westerse (of Russische) gevechts- vliegtuigen en inheemse grondtroepen, met een duidelijke overeenkomst over de vorm van de toekomstige machtsstructuren, heeft meer kans. Dat dus als een praktische oplos- sing voor de korte termijn. Maar alleszins moet ook en vooral de beweegreden achter de IS-wreedheden nu echt aangepakt wor- den: de islam.

De uitschakeling van de Islamitische Staat, waarvan onze politici zeggen dat hij “niets met de islam te maken heeft”, is slechts symptoombestrijding. De symptomen zijn inmiddels zo ernstig dat zij inderdaad maar beter bestreden kunnen worden. Echter, ook als het huidige Kalifaat vernietigd is, schuilt daarachter “le ventre toujours fécond de la bête immonde” (de immer vruchtbare schoot van het smerige monster). Het is de islam die doorheen de geschiedenis al vele Islamitische Staten en vele djihaads heeft voortgebracht.

Vandaag hebben we al een aantal onafhan- kelijk ontstane maar allemaal op de islam gebaseerde djihadistische initiatieven, zoals Boko Haraam, al-Sjabaab, al-Qaida, de Tali- ban en het Kalifaat.

Zowat alles waarmee de Islamitische Staat en zijn evenknieën elders in het nieuws komen, van aanslagen in Thailand en moor- den op islamcritici in Bangladesh, via repres- sie tegen afvallig geachte moslims (“hui- chelaars”) in Pakistan en terechtstelling van vijanden in Mesopotamië, tot vrouwenroof in Nigeria, is door de Profeet zelf voorge- daan. Daardoor is het per definitie islami- tisch en toegelaten door het islamrecht. Maar onze politici en media willen dat gewoon niet geweten hebben. Daarom is er een islamde- bat. In de volgende afleveringen zullen we er nader op ingaan. K^oenraad e^lst

Handleiding voor het islamdebat (1)

Door de actualiteit ben ik terug in polemieken over de islam verzeild geraakt.

Nochtans had ik jaren geleden al afscheid genomen van het onderwerp. Het heeft voor mij geen enkele uitdaging meer. Het islamprobleem is namelijk heel eenvou- dig en volkomen duidelijk. Het enige waarover nog zinnig gedebatteerd kan wor- den, is een juist beleid daarover.

Heisa om een teddybeer

Nieuwsfeit van de week

Het Belang van Limburg heeft naar aanleiding van 1 september een cartoon gepubli- ceerd waarop enkele peuters huilend om hun mama roepen, zoals dat op eerste school- dagen dikwijls gebeurt, zeker in de kleuterschool. Maar één van die kinderen huilt niet. Hij schreeuwt allahu akbar en snijdt zijn teddybeer de keel over. Hoofdredactrice Indra Dewitte verontschuldigde zich onmiddellijk, met het gebrek aan ruggengraat dat de Vlamingen helaas eigen is. Ze beweerde dat de cartoon was afgekeurd, maar “door een computer- fout” toch werd gepubliceerd. Plots was die cartoon belangrijker dan de moorden van IS op christenen en krijgsgevangenen. Bruno de Lille van Groen noemde het “stemmingmakerij over moslims”. Modeontwerpster Rachida Aziz zamelt geld in om Het Belang van Limburg een proces aan te doen, en directeur Charlier van het Interfederaal Gelijkekansencentrum noemde die spotprent “niet deontologisch”. Alleen GAIA schitterde door afwezigheid. Krijgt Het Belang binnenkort misschien hetzelfde soort bezoekers over de vloer als Charlie Hebdo?

Dr. Koenraad Elst is oriëntalist en wijsgeer. Hij bestudeert de beschavingsgeschiedenis en het denken van China en vooral India. Tussendoor heeft hij gewerkt als politiek journalist en als senaatsmedewerker (N-VA), maar hij is vooral bedrijvig als onderzoeker en schrijver Een studieverblijf in India confronteerde hem met het islamprobleem, waarin hij zich nader ging verdiepen, om te beginnen in verband met de tempel/moskee-betwisting in Ayodhya (waardoor hij in India enige bekendheid verwierf) en met de doodstraf voor islamcritici zoals destijds Salman Rushdie. Hij doctoreerde over het hindoe-activisme, de beweging die vandaag in Delhi aan de macht is, en zijn dissertatie werd als boek in India een klassieker.

Een aantal van zijn ca. 25 boeken betreffen allerhande aspecten van het politiek-religieuze landschap in Zuid-Azië en in het algemeen. Momenteel werkt hij vooral rond het aloude maar nog steeds omstreden probleem van de Oerheimat van de Indo-Europese taalfami- lie en zijn vele politieke implicaties. In het Nederlands publiceerde hij onder meer over de Koran en de islam, de donkere zijde van het boeddhisme, de verhouding tussen hindoes en christenen, en de moord op Mahatma Gandhi. Hij is vader van vier volwassen kinderen, woont in Mortsel, en is na een woelige medische geschiedenis nu in goede gezondheid. In 10 afleveringen de komende weken, brengt hij zijn visie over het islamdebat.

Arnold Karskens, de Nederlandse onafhan- kelijke journalist die onderzoek doet naar de asielmaffia, is opgepakt door de havenauto- riteiten op het Griekse eiland Kos.

Karskens was met een bootje vanuit Turkije naar Kos gevaren, met in zijn gezelschap zeven Iraanse vluchtelingen. Het bootje werd door de Griekse autoriteiten onderschept. De Iraniërs werden linea recta naar een vluchtelingen- kamp gebracht en kunnen wellicht hun tocht

richting Duitsland over enkele dagen aanvat- ten. Karskens daarentegen werd aangehou- den wegens ‘illegale grensoverschrijding’ en zijn paspoort werd hem afgenomen. Men kan zich vragen stellen hij de modus operandi van Karskens, maar zijn wedervaren is wel écht de wereld op zijn kop.

De journalist zal komende donderdag zijn verhaal doen op NPO3 om 21.10. Wie de agit- prop van de VRT beu is: kijken!

Illegaal

Dossier

9 september 2015

4

De taak van de openbare omroep

Zeer veel dus. “Secrets d’histoire” van TF2 besteedde twee programma’s na elkaar aan de man. Ongegeneerd werd Lodewijk belicht van 20.55 tot 0.35 uur. Met de mogelijkhe- den van de digicorder is dat geen straf, want je kan alles opnemen of ieder ogenblik pauze- ren en een halfuurtje later verder kijken. Die programmatie is ook een statement van for- maat: “Wij zijn een openbare zender en we bieden u televisie aan die u bij geen enkele commerciële zender vindt.”

Vergelijk dat met de windbuilen van de Reyerslaan, waar ze groen worden bij de gedachte iets anders op hun zogenaamde meerwaardezoekers los te laten dan “Mag ik u kussen?”, “Extra-Time” of dagelijkse poli- tiekcorrecte leugens over een profitariaat dat steevast leugenachtig “vluchtelingen”

genaamd wordt. Het Vlaamse verleden is één van de woeligste en interessantste van heel Europa, maar Pasen valt eerder samen met Pinksteren dan dat de VRT een paar uur wijdt aan de Opstand, aan de Franse bezetting, aan het interbellum, aan de repressie, of aan de politieke stuiptrekking die de Koningskwes- tie en de Schoolstrijd aan elkaar knoopte. Ik heb zelf meegemaakt hoe een barbaar als de

“hervormer” De Graeve programma’s over Karel V en Filips II van tafel veegde.

Vlaanderen draagt nog altijd de gevol- gen van de Opstand, maar voor de gewe- zen gesprekspartner van de communistische schurken in Shanghai was dat niet relevant.

De rijkste koning van Europa

De Fransen hebben geen last van de “weg met onze identiteit en onze geschiedenis- mentaliteit”. Ik heb natuurlijk aandachtig gekeken en geluisterd of Monsieur Chau- vin niet de producer was, maar die bekende Franse heer bleef in het eerste deel behoor- lijk op de achtergrond en in het tweede deel werden de rampzalige gevolgen van Lode- wijks politiek correct opgesomd. “We heb- ben allen twee vaderlanden, Frankrijk en het onze” is een uitspraak van Thomas Jefferson en tevens de titel van de verhandeling die ik en anderen indertijd schreven als onderdeel van het producersexamen.

Toen Jefferson, de tweede Amerikaanse president, die uitspraak deed, herinnerden zich nog veel mensen “le grand siècle” van Louis Quatorze. Hij begon zijn regering met enorme voordelen. Frankrijk telde ongeveer twintig miljoen inwoners (op een miljoen na wist Lodewijk nooit juist hoeveel). In Duits- land woonde nog nauwelijks de helft van dat aantal, want bijna doodgebloed in de Dertig- jarige Oorlog die eerst in 1648 eindigde toen de 10-jarige Lodewijk al vijf jaar op de troon zat. Groot-Brittannië telde slechts zeven mil- joen inwoners.

Het nieuwe machtige Rusland van Peter de Grote had een bevolking van veertien miljoen. Frankrijk was dichtbevolkt dank- zij het goede en ook niet te warme klimaat.

De bodem was vruchtbaar en gemakkelijk te bewerken (geen poldergrond) met de primi- tieve landbouwmethodes van die tijd, toen boeren (85 procent van de bevolking) nog houten ploegen gebruikten. Daarenboven had Lodewijk veel te danken aan zijn voor- gangers, die erin geslaagd waren alle Fran- sen, met uitzonderingen van edelen en gees- telijken, een directe en gehate belasting op te leggen: “la taille”, oorspronkelijk bedoeld om de Engelsen uit Frankrijk te vegen. Die belasting vloeide rechtstreeks in de konink- lijke koffers en dekte aanvankelijk 60 procent van Lodewijks uitgaven. De Franse koning moest niet alle jaren bedelen, zoals Filips II, of zijn kop riskeren, zoals de Engelse koning Karel I. Wat deed Lodewijk met dat geld? Drie zaken, waar Frankrijk vandaag meer dan vroe- ger van profiteert.

Folies de grandeur

Zijn “folies de grandeur” lokken nog altijd miljoenen mensen naar Frankrijk. Het “Hôtel

des Invalides” in Parijs is een topper. En een paleizenboulevard als Versailles in een onge- schikt moeras laten bouwen, kan alleen maar in het hoofd van een despoot, een tiran zelfs, opkomen. Die gebouwen zullen eeuwig zijn naam zingen.

Overigens, de absolute vorst sprak nooit de woorden “L’état c’est moi”. Lodewijk strooide op nog een tweede domein met geld. Hij was een cultuurmens en dol op bal- let, muziek, toneel en wetenschap. Geen toe- val dat Corneille, Racine, Molière, La Fontaine en Lully zijn tijdgenoten waren en drie eeu- wen lang een duw gaven aan de verspreiding van het Frans als cultuur- en wereldtaal, met alle voordelen van dien voor la mère-patrie.

Waarschijnlijk kon Frankrijk het geld opbren- gen voor die twee koninklijke initiatieven die ook werkgelegenheid creëerden. Lodewijks derde hobby betekende enkele tientallen jaren later de ondergang van zijn dynastie, al is Frankrijk er op lange termijn niet slechter van geworden. Het viel op dat dit thema in

“Secrets d’histoire” oppervlakkig aangeraakt werd, met een korte opsomming maar zon- der kaart, want het ligt in de EU niet lekker.

In de 44 jaar die Lodewijk zelf de rege- ring leidde, voerde hij 32 jaar oorlog en met resultaat. Hij begon met Artesië in te pikken en vervolgens kwam heel Franstalig Vlaande- ren (met Rijssel), maar ook een stuk Neder- landstalig gebied (van Duinkerken tot en met Kortrijk en Ieper), aan de beurt.

Dan veroverde hij het mooiste deel van Henegouwen (met Atrecht en Valencijn) plus de hele Franche-Comté (met Besançon) om te eindigen met de Elzas en een stuk van Lotharingen. Zijn hoofddoelen bleven de opslorping van het hele graafschap Vlaande- ren, dat Frankrijk 150 jaar eerder verloor, en de inlijving van de Zuidelijke Nederlanden.

Die geeuwhonger werd hem deels en heel Frankrijk fataal. Kortrijk en Ieper kwamen na de Spaanse erfopvolgingsoorlog terug naar Vlaanderen. Zijn staand leger van 400.000 soldaten was lange tijd onweerstaanbaar, maar tenslotte niet meer te betalen. Lode- wijk perste zijn land uit. Hij liet edelen en zelfs zijn eigen familie belastingen betalen. Op het einde van zijn regering dekte la taille nog maar 25 procent van zijn inkomsten; de rest waren leningen die Frankrijk op de rand van het bankroet deden belanden. De levensstan- daard van de leeggezogen boeren zakte dras- tisch en altijd waren er wel ergens opstan- den. Twee hongersnoden veroorzaakten 1.5 miljoen doden.

Lodewijk was een libertijn, met een stoet minnaressen. Buiten zijn zes wettige kinde- ren had hij minstens tien bastaarden die hij erkende en in grote sier liet leven. Hij dwong prinsen van den bloede en hoge edelen met hen te trouwen. Ze waren geschandaliseerd omdat ze wisten dat hij het deed om hen te vernederen (en zijn kinderen hoge titels te bezorgen).

Na de dood van zijn eerste vrouw viel hij voor een bescheiden hofdame met wie hij zogenaamd in het geheim trouwde, al wist heel het hof van de hoed en de rand. Madame de Maintenon was bijzonder vroom. Ze vroeg aan haar biechtvader of ze wel seks mocht hebben met haar man. Lodewijk liep voort- aan in de pas en werd streng katholiek. Onder invloed van zijn vrouw en haar clan dwong hij met geweld de twee miljoen Franse pro- testanten tot een oppervlakkige bekering, of anders ophoepelen. Tweehonderdduizend handelaren en ambachtslui deden dat ook en maakten de koning van Pruisen, de Repu- bliek en haar kolonie aan de Kaap gelukkig met hun komst, kapitaal en kunde. In de laat- ste vijf jaar van zijn leven verloor de koning al zijn erfgenamen aan allerlei ziektes, wegens slechte hygiëne.

Toen hij stierf, was alleen nog een vijfjarige achterkleinzoon (Lodewijk XV) in leven. Hij liet zijn land berooider achter dan toen hij de troon beklom, maar zijn culturele erfenissen zijn nog altijd de trots van Frankrijk.

Jan neckers

Lodewijk XIV

Een stukje over de zonnekoning stond al een tijdje op mijn agenda. Hij stierf 300 jaar geleden. Maar eerst wou ik toch even kijken wat de Franse televisie eraan deed.

TOOGPRAAT Vluchtelingencrisis

De opengebarsten Libische zweer

Iedere dag wordt de EU door duizenden vluchtelingen overstelpt. Dit veroorzaakt een opvangcrisis en het creëert verdeeldheid onder de lidstaten. Hoe is het zover kunnen komen? Welke verantwoordelijkheid hebben de lidstaten hierin?

De eerste vluchtelingengolf zou je de ‘Medi- terrane stroom’ kunnen noemen. Afrikaanse vluchtelingen die in gammele boten een over- steek naar Italië wagen. De EU-lidstaten stu- ren oorlogsschepen om dit probleem op te lossen, maar de kostprijs is te hoog om dit op lange termijn vol te houden. Het probleem van de ‘Mediterrane stroom’ is er altijd al geweest, maar dat het vandaag zo’n grote omvang heeft, is te wijten aan de lidstaten.

Goede afspraken met Khadaffi

De inmiddels verguisde Silvio Berlusconi kwam in 2008 met Khadaffi overeen om de stroom bootvluchtelingen naar Zuid-Europa te stoppen. Italië tekende een vriendschapsver- drag en zou over een periode van vijfentwintig jaar 5 miljard euro betalen als excuses voor de kolonisatie (De Standaard 30/08/2008). Met die geldsom zou Italië, met een ratio van 200 miljoen dollar per jaar, infrastructuurwerken bouwen in Libië. In ruil moest dat land actie ondernemen en de bootvluchtelingen aan ban- den leggen. Artikel 19 van dit verdrag voorziet dat Italië 50 procent van een grensmonito- ringssysteem zal betalen voor het tegenhou- den van terrorisme, georganiseerde criminali- teit en immigratie. Ook bepaalde het artikel dat Khadaffi een immigratieovereenkomst met de EU moest uitvoeren. Dit verdrag werkte goed.

De betrokken partijen hielden zich de verplich- tingen. Vervolgens brak er een burgeroorlog uit, waarbij het Westen de kant koos van de rebellen. In België steunden de meeste poli- tieke partijen, inclusief oppositiepartij N-VA, bij monde van Peter Luykx, een militair ingrijpen in Libië. Eerlijkheidshalve moet worden toege- geven dat Kamerlid Gerolf Annemans de enige was die zich zeer terughoudend opstelde. Hij wees daarbij op het onzichtbare kluwen van Libië en het risico op illegale immigratie (De Kamer, Integraal Verslag, 21/03/2011).

Verkeerde keuzes

Het enige juiste wat het Westen mijns inziens had kunnen doen, was met een zeer beperkt gebruik van geweld, of althans met de dreiging ervan, Khadaffi moeten laten onder- handelen met de rebellen. Een uitkomst moest worden gebaseerd op een verdeling van de macht en democratische concessies, zoals in Zimbabwe met Mugabe. Vervolgens had de VN toezicht moeten houden op dit compromis. Dit was de goedkoopste oplossing, met de minst kwalijke gevolgen. Het verdere verloop in Libië is u bekend: chaos, dreigende afscheuring van oostelijke regio’s, twee regeringen en twee parlementen, milities en stammen die mekaar bekampen, IS die stilaan aan de macht komt en mensensmokkelaars die van het machts- vacuüm gebruik maken om duizenden boot- vluchtelingen naar de EU te verschepen.

Dat is nog niet alles. De Libische overgangs- regering, toen nog de enige regering, besloot de rebellen in Syrië te steunen, al dan niet met steun van Qatar en de CIA. Syrische rebellen kregen geld, wapens en manschappen, om de toen beginnende burgeroorlog aan te wakke- ren. Zonder die steun zou in Syrië ook een bur- geroorlog zijn uitgebroken, maar het heeft de vluchtelingenstroom alleen maar doen toe- nemen.

Wapenhandel

Omdat elke vorm van staatscontrole op de Libische wapenarsenalen is weggevallen, gecombineerd met een overvloed aan gekre- gen wapens van het Westen en de Golfsta- ten, is Libië uitgegroeid tot een exportmarkt van oorlogstuig. Dit staat geschreven in een uitvoering rapport aan de VN-Veiligheidsraad (S/2013/99 van 15/02/2013). Niet alleen Syri- ers krijgen wapens, ook extremistische rebel- len uit Mali (Toeareg-rebellen) en Nigeria (Boko Haram) ontvangen oorlogstuig uit die arsenalen. Dit zorgt ook uit deze landen voor een stroom van vluchtelingen die hier probe- ren hun veiligheid en geluk te zoeken. De EU probeert de situatie daar ter plekke te beheer- sen door het sponsoren van vluchtentellingen- kampen en het oprichten van trainingsmissies.

Politieke domheid heeft een prijs

Als besluit kunnen we stellen dat de ‘Medi- terrane stroom’ voor een groot deel is ver- oorzaakt door westerse politici zonder strate- gisch vernuft en zonder langetermijndenken.

Het verwijderen van de Libische dictator heeft van dat land een gigantisch veiligheidsrisico gemaakt en een springplank voor bootvluchte- lingen naar de EU. Men heeft de grote gevolgen van het Libische avontuur onderschat, waar- door Europa nu in een crisis verkeert. JM

CatalaansE pEIlIngEn

Verleden week werden de resultaten gepubliceerd van twee nieuwe peilingen in Catalonië.

Het ziet ernaaruit dat het misschien wel eens de goede kant zou kunnen opgaan.

De eerste peiling werd uitgevoerd door GESOP in opdracht van de krant El Periódico. In die peiling haalt Junts pel Sí van Artur Mas samen met de CUP een kleine 45 procent van de stem- men, maar in zetels in het parlement zou het wel een nipte meerderheid opleveren. De tweede peiling, uitgevoerd door GAPS voor El Punt Avui, ziet er nog beter uit: daarin halen Junts pel Sí samen met CUP 51 procent van de stemmen, en een ruime meerderheid in het parlement.

Peilingen zijn ook in Catalonië natuurlijk maar peilingen, maar we hebben toch liever dat ze een nipte tot een duidelijke meerderheid voor de Catalaanse independentisten tonen dan het tegenovergestelde, zoals een aantal weken geleden nog het geval was. Hout vasthouden!

Actueel 9 september 2015 5

Aylan, een foto als breekijzer

Hoe en waar de foto’s voor het eerst opdoken, doet er niet zoveel toe, maar in een mum van tijd gingen ze de wereld rond, verschenen op voorpagina’s van kranten en stonden prominent als achtergrond in tv-journaals: beelden van de 3-jarige Aylan, ver- dronken voor de kust van Turkije.

Een kleuter die verdronken in de vloed- lijn ligt, laat geen enkele mens onberoerd, net zoals wij geschokt zouden zijn door elke foto van elk overleden kind na elk ongeval. En natuurlijk is er begrip voor en medeleven met een vader die zijn verdriet vertolkt bij het ver- lies van vrouw en kinderen, of het nu om een auto-ongeval, een vliegtuigcrash of een boo- tongeluk gaat.

Maar we zijn ook niet naïef. Er gebeuren wereldwijd helaas elke dag een heleboel tra- gedies, rampen, ongelukken en aanslagen, waarbij een heleboel foto’s van lijken gemaakt worden; klassieke media zijn doorgaans erg terughoudend om die af te drukken, zeker als er kinderen bij betrokken zijn. Daarbij spelen verschillende overwegingen: een krant of tv- zender mag geen gruwelkabinet worden, er is nog zoiets als respect voor de privacy van een overledene en zijn familie, en te veel van der- gelijke beelden stompen de kijker of lezer af.

Maar in dit geval was er geen ogenblik aarze- ling: journalisten overal ter wereld publiceer- den meteen de foto.

Waarom? Ze lieten daar geen twijfel over bestaan: ‘we willen de vluchtelingen een gezicht geven’, ‘we moeten de mensen een geweten schoppen’, ‘nu moet Europa einde- lijk handelen en van koers veranderen’… De journalistiek besloot, collectief, dat er nu niet langer aan journalistiek maar aan politiek en beleidsbeïnvloeding moest gedaan worden.

De foto rechtvaardigde dat en maakte het noodzakelijk, vond men. Controle van bron- nen of feiten was daarbij overbodig. Het ver- haal achter de foto vulden de journalisten zelf wel in. Het ging om Syriërs op de vlucht voor oorlog, geweld en vervolging; in de hoop aan die miserie te ontkomen, hadden ze per boot geprobeerd Europa te bereiken; maar omdat Europa harteloos de grenzen dicht houdt, zijn ze verdronken. Een orkaan van propa- ganda rolde over ons heen, met als besluit:

we moeten eindelijk stoppen ‘harteloos’ te zijn, Europa moet eindelijk ‘solidair’ zijn, en we moeten die mensen allemaal toelaten en hartelijk verwelkomen.

Een eerste bedenking is dat met de stroom aan gruwelfoto’s uit Syrië en Irak, uit de gebie- den waar IS aan de macht is, héél wat spaar- zamer omgesprongen wordt. Als niet-moslims (of vermeende ‘slechte’ moslims) massaal ver- kracht, gefolterd, gruwelijk geëxecuteerd of onthoofd worden, dan is volgens onze jour- nalisten blijkbaar geen propagandalawine noodzakelijk om ‘Europa’ tot actie te bewe- gen. Hetzelfde geldt voor Vincenzo Solano en Mercedes Ilanez, twee oudere Italianen die door een pas aangekomen asielzoeker uit Afrika werden vermoord. Voor zover wij weten, heeft geen enkele Vlaamse krant hun beeltenis afgedrukt… De mensen zouden zo maar eens op het foute idee moeten komen dat er tussen die vluchtelingen ook crimine- len zitten; stel je voor!

Veilig in Turkije

Een tweede bedenking is dat het vereende journalistenheir weer honderd procent uit de bocht ging waar het de feiten betreft. Inmid- dels is duidelijk geworden, dat de vader van Aylan, Abdullah, weliswaar uit Syrië afkomstig is, maar dat land al vier jaar geleden verlaten heeft. Toen zijn stad door IS aangevallen werd, ging hij naar Turkije, waar hij correct onthaald werd, en kon in Istanbul een appartement huren, waar hij met zijn vrouw en kinderen in veiligheid leefde. Men zal ons niet horen zeg- gen dat Turkije een paradijs is, verre van, maar het is dus meteen duidelijk: Abdullah was vei- lig voor oorlog en geweld. Mag men er ook op wijzen, dat in Syrië sindsdien met succes gevochten wordt tegen IS door moedige Koer- dische milities, en dat Abdullah dus zijn gezin veilig in Istanbul had kunnen laten, om daarna zelf zijn plaats in te nemen bij de soldaten die zijn stad tegen IS verdedigen?

Maar goed, ook Aylan woonde dus in veilig- heid met zijn gezin in Turkije voor de drama- tische boottocht. Hij was niet in gevaar, werd niet vervolgd. Waarom ging de familie dan toch aan boord van het bootje dat hen ille- gaal naar Europa moest brengen maar fataal werd? Dat werd toegelicht door een tante van

de familie, die al vele jaren in Canada woont, aan televisiestation Skynews; de beelden wer- den later door UKIP opgepikt en op YouTube geplaatst. De familie had vanuit Turkije over- wogen een asielaanvraag te doen in Canada.

Of die daadwerkelijk werd ingediend, en werd afgewezen (om evidente redenen), dan wel of men zelfs niet de moeite deed ze in te dienen, dat is onduidelijk. Hoe dan ook, de tante legde uit wat het hoofdprobleem was: vader Abdul- lah had problemen met zijn gebit, en wilde nieuwe tanden laten implanteren. Om die reden werd besloten naar Europa te trekken.

En daarom werden twee kleuters en hun moe- der in een bootje gezet zonder reddingsves- ten, om over een gevaarlijke zee een illegale reis te maken naar Europa: om een medisch probleem op te lossen. Een tragische vergis- sing, zoals we nu weten.

Meteen nadat duidelijk werd, dat de tante zo haar mond voorbij gepraat had, werd door journalisten een vervolg aan het ver- haal gebreid: de tanden van vader Abdul- lah zouden door IS als marteling uit zijn gebit getrokken zijn. Tja, bijster geloofwaardig is dat niet; de tante heeft daarover niet gerept, en we weten intussen maar al te goed, dat ISIS met al wie hen voor de weg loopt korte metten maakt.

Zijn er parallellen te trekken met andere situaties? Wellicht. Als een kindje sterft in een auto die met gesloten ramen en deuren in de zon werd achtergelaten, dan vindt iedereen dat verschrikkelijk en leeft iedereen mee met de ouders, die dat natuurlijk niet gewild heb- ben. Maar we denken er wel bij, of spreken het voorzichtig uit als waarschuwing: men mag nooit een kind in een afgesloten wagen in de zon achterlaten. In dit geval vinden we de dood van Aylan verschrikkelijk, en leven we mee met de vader die dat niet gewild heeft, maar mogen we ook wel denken en zeggen:

men mag een kind nooit zonder reddings- vest in een wankel bootje laden om over een gevaarlijke zee illegaal in een land binnen te dringen. Dat, en dat alleen, is de les die uit

‘Aylan’ moet getrokken worden.

Minderheid op eigen continent?

Maar als ons journalistenheir dan een totaal onnodig politiek offensief voor open grenzen begint, waarbij de foto van Aylan een breek-

ijzer wordt, dan willen we wel de vraag niet uit de weg gaan: hoe ervoor zorgen dat mensen niet langer in die wankele bootjes stappen?

De verschillende onderdelen van de oplos- sing zijn al lang bekend. Echter, Europa heeft niet meer de politieke wilskracht en de morele moed om ze af te dwingen. Gesloten buiten- grenzen, die ook effectief door een Europese politiemacht bewaakt worden. Een beleid naar Australisch model, waarbij schepen gestopt en teruggesleept worden naar de haven van ver- trek. Opnieuw gecontroleerde binnengrenzen, zoals Schengen toelaat, waar zoveel mogelijk illegalen onderschept worden, om ze te bren- gen naar gesloten opvangcentra, waar ze gron- dig gescreend worden. Verplichte terugkeer van alle kandidaat-vluchtelingen naar het eer- ste EU-land dat ze betreden hebben, zoals de Europese wet voorziet. Verplicht transport van alle afgewezen asielzoekers naar hun landen van vertrek of herkomst, afgedwongen door een koppeling van elke vorm van EU-steun of ontwikkelingshulp aan de landen in kwestie.

Een apart sociaal statuut voor erkende vluch- telingen, waardoor zij niet meteen alle soci- ale voordelen krijgen, die nu als een mag- neet werken op nieuwe gelukzoekers. Lagere sociale uitkeringen voor vreemdelingen ‘tout court’, een fenomeen dat vooral in Duitsland voor een stormloop zorgt, vooral vanuit de Balkan. Maar elk van die zaken is voor links in West-Europa onbespreekbaar; het afwenden van de demografische ramp die zich voltrekt, wordt daardoor steeds moeilijker.

Te midden van de propagandastorm hield Viktor Orban, de eerste minister van Honga- rije, stand. De man die aanvankelijk voorbeel- dig probeerde zijn grens te beschermen en de bestorming van West-Europa af te remmen, sprak de woorden uit: ‘Als Europa niet kordater optreedt, dreigen de Europeanen een minder- heid te worden op hun eigen continent.’ Op basis van de naakte cijfers van de instroom, de reeds aanwezige aantallen allochtonen, en het hogere geboortecijfer (gepaard aan het te lage geboortecijfer van de autochtone Europeanen) heeft hij overschot van gelijk.

Men kan alleen hopen dat mannen als Orban en zijn Oost-Europese collega’s sterk genoeg zijn om bewindslieden als Merkel, Hollande en Verhofstadt tot een écht grensbewakings- en terugkeerbeleid te dwingen. HDG

Prins Laurent stelt leegstaande huizen ter beschikking

Aandachtige lezers van dit blad ken- nen het probleem. Om Laurent een zin- volle bezigheid te geven, kreeg hij drie hui- zen in de Aarlenstraat in Brussel, vlakbij de Westraat. De panden werden “ecologisch”

verbouwd als onderdeel van het “Renewa- ble Energy House”. Daarna werden de gere- noveerde kantoren verhuurd aan allerlei ecologische organisaties (lobbygroepen).

Tot die de hoge huurprijzen niet meer zagen zitten. Eén van de huurders, de ngo EREC, moest noodgedwongen in vereffening gaan omdat ze de hoge huurprijs niet langer kon betalen. Daardoor zitten de patrimonium-

vennootschappen van Laurent nu met ver- liezen ten bedrage van 2,9 miljoen euro. Een faillissement dreigt.

De gebouwen staan nu leeg, alles is te koop of te huur. In afwachting van een huurder, of een koper, heeft de prins ons laten weten dat hij de huizen ter beschik- king stelt van nieuwe asielzoekers. Gratis en voor niks. Laurent wil naar eigen zeggen graag iets voor de maatschappij terugdoen.

Laurent vertoeft op dit ogenblik in Zuid- Afrika, meer bepaald in Durban, waar hij het 14de Wereldcongres bosbouw bijwoont.

‘t Is te zeggen: hij woonde maandag de officiële openingsceremonie bij, hij mocht er zelfs een speechke houden. Laurent is namelijk Speciaal Ambassadeur voor Milieu en Bos van de FAO (Food and Agriculture Organization of the United Nations).

Prins Laurent verkeert in Durban in goed gezelschap. President Zuma was er ook, en zat samen met Laurent op de eerste rij. Zou Laurent weten dat Zuma enige tijd geleden een dierenoffer heeft gebracht? Ter gele- genheid van de 100ste verjaardag van het ANC werden een stier, twee geiten en twee kippen ritueel geslacht, naar we vermoe- den zonder verdoving. Laurent – alias prins Woef –, altijd begaan met het lot van die- ren, deed of zijn neus bloedde toen hij de hand schudde van Zuma.

Exclusief

Gordel zonder TAnden

Ooit was de Gordel een Vlaamse manifes- tatie, bijna zoals het Zangfeest en de IJzer- bedevaart. Nu is die Gordel, ook zoals de IJzerbedevaart, volledig verwaterd. Het eve- nement is “ontvlaamst”. Een familiedag met heel veel sport en heel weinig Vlaanderen.

Tom Dehaene, gedeputeerde voor de CD&V in de provincie Vlaams-Brabant, was de gast- heer, samen met Bloso en vzw de Rand. Hij gaf zonder omwegen toe dat het Gordelfestival in

Karel de Gucht wordt bestuurder bij Proximus

eerste instantie een toeristisch gebeuren is.

Hij zet de deur wagenwijd open voor anders- taligen. De franskiljons mogen dus meerij- den. Ze moeten zelfs geen kraaienpootjes of duimspijkers meer op de wegen strooien; de Gordel is toch zijn Vlaamse tanden kwijt. Het Vlaams Belang voerde bij de start een ludieke protestactie met drie hometrainers, die de coa- litiepartners N-VA, CD&V en Open Vld voor- stelden. Inzake Brussel, Vlaams-Brabant en eigenlijk inzake àlle communautaire kwesties trappelen die immers ter plaatse.