POLITIEK
EN
CULTUUR
Nieuwe periode in de Vredesstrijd Europese leger bedreiging voor ons land
De slag bij Stalingrad
Jaargang No. 2 Februari 1953
ka en de Sowjet-Unie kunnen
Stalingrad: aanmoediging en waar- schuwing, G. Wagenaar
Nederland let op uw zaak, H. Gortzak 49 50
56 62
Kennis van de wetten van de maat- schappij versterkt ons zelfvertrou- wen en onze kracht, F. Baruch . . Oproep van het Dagelijks Bestuur der C.P.N. voor vrijheid en brood, Richtlijnen voor een plaatselijk ge- meenteprogram . . . . . Sirnon de bolsjewiek, N. Tichonow
78
88
90 94
J. W. STALIN
EN DE GEWAPENDE MACHT DER U.S.S.R.
K. E. Worosjilow, de oude strijdma.kker va.n Sta.lin la.a.t in dit werkje, door de een- voudige ta.a.l der feiten zelve, de werkelijk buitengewone rol uitkomen, die Sta.lin tij- dens de meest zorgwekkende ogenblikken van de Sowjet-Unie heeft gespeeld.
In handige brochurevorm, 84 pag., prijs f 0.30
Bestellingen aan de a.fdelingen der C.P.N., a.a.n de boekha.ndel of a.an Pega.sus, Leidsestr. 25, A'da.m.
_)
POLITIEK EN CULTUUR verschijnt maandelijks bij Uit- geverij Pegasus, Leidsestra.a.t 25, Amsterdam-C., (Tel. 30822, girorekening 173127). De abonnementsprijs per jaar is j3,50, per halfjaar f 1,75. Losse nummers: 30 cent.
Correspondentie over betalingen en de verkoop dient naar de a.dministra.tie p.a.. Pegasus gezonden te worden. Alle correspon- dentie over de inhoud naa.r het redactie-adres: Prinsengracht 473,
Amsterda.m-C., tel. 62565.
Be JAARGANG (Nieuwe reoks) No. 2 FEBUARI l953
Politie/a en Cultuur
Maandblad gewijd aan de theorie en practijk van het marxisme·leninisme Hoofdredacteur: J. Schalker
Antwoord van ]. W. ST ALIN op vragen van ]ames Reston, correspondent van de "New York Time.-;", die op 21 Dec.
werden ontvangen.
~~Amerika en Sowjet?Unie kunnen in vrede met elkaar
leven"
Vraag:
"Is het, bij het aanbreken van het nieuwe jaar en de ver- andering van de regering in de Verenigde Staten nog Uw overtuiging, dat de Unie van Socialistische Sowjet-republieken en de Verenigde Staten in de komende jaren vreedzaam met elkaar kunnen leven?"
Antw'o ord:
"Ik blijf geloven, dat een oorlog tussen de Verenigde Staten en de Unie van Socialistische Sowjet-republieken niet als onvermijdelijk kan worden beschouwd en dat onze landen ook in de toekomst in vre~e met elkaar kunnen leven".
Vraag:
"Waar liggen, volgens Uw mening, de bronnen van de huidige internationale spanning?"
Antwoord:
"Overal en in alles waar agressieve handelingen van de poli- tiek van de ,koude oorlog' tegen de Sowjet-Unie aan de dag treden".
Vraag:
"Zoudt U diplomatieke besprekingen toejuichen met de ver- tegenwoordigers van de nieuwe regering van Eisenhower, met
het doel de mogelijkheid te onderzoeken van een conferentie tussen U en generaal Eisenhower over de kwestie )Van de vermindering van de intemationale spanning?"
Antwoord:
"Ik sta positief tegenover een dergelijk voorstel."
Vraag:
"Zoudt U Uw medewerking verlenen bij een nieuwe diploma- tieke stap, die ten doel heeft een eind te maken aan de oorlog in Korea?"
Antwoord:
"Ik stem er mee in om mee te werken, omdat de Unie van Socialistische Sowjet-republieken belang heeft bij de beëindi- ging van de oorlog in Korea".
25 December 1952
Maandoverzicht
HET antwoord van J. W. StaZin op de vragen van de diploma- tieke correspondent van de New York Times, James Reston, heeft de grootste ndruk in alle landen en onder alle bevolkings- lagen gemaakt. Men weet maar al te goed, dat de vredeswil een van de fundamenten van de buitenlandse politiek van de Sowjet- Unie is vanaf het begin van haar bestaan. Lenin en Stalin heb- ben herhaaldelijk hierop gewezen. Na de tweede wereldoorlog antwoordde Stalin op 21 December 1946 op een vraag van Eliot Roosevelt of de Verenigde Staten en de Sowjet-Unie vreedzaam naast elkaar konden leven:
"Ja, vanzelfsprekend. Dit is niet alleen mogelijk, het is ook verstand [g en ligt volledig btnnen het bereik der mogelijkheden."
Nog eens, op 9 April 1947, wees StaZin hierop in zijn onde1·- houd met Harold Stassen. En nu, op het moment dat generaal Eisenhower de regering aanvaardt, herhaalt Stalin dit. Wat wil dat zeggen? Het bewijst, dat deze politiek van de Sowjet-rege- ring niet aan een bepaalde regering in de kapitalistische landen is gebonden, noch aan hun regeringssysteem, noch aan bepaalde personen. De kern van de buitenlandse politiek van de Sowjet- Unie is de vrede. En deze is onverbrekelijk verbonden met de binnenlandse politiek en economie. Het doel van de economi- sche grondwet van het socialisme is, zoals Stalin in "De econo- mische vraagstukken van het socialisme" uiteenzet, het waar- 50
b g
'11 V
h k d 1J
Q
z
c
'
t
r s i
7
c l
borgen van de maximale bevrediging van de voortdurend groeiende materiële en geestelUke behoeften van de gehele maatschappij. En dit kan het beste bereikt worden onder de verhoudingen van de vrede. De vredesstrijders in alle landen hebben door deze verklaring een grote steun en stimulans ge- kregen. StaZin bevestigt in dit interview tevens de steeds door de Sowjetregering gevoerde politiek om mee te werken aan een beëindiging van de oorlog in Korea.
1DE Amerikaanse imperialisten voelen echter niets voor ondeT- handelingen. Zij beschouwen onderhandelingen niet meer als het middel van een normale politieke werkzaamheid. In de zomer van 1952 bevestigde de chef-redacteu?· van het onofficiële orgaan van het State Department, het tijdschrift U.S .. News and World Report, deze zienswijze. Letterlijk sch1·eef hij:
"Als wij onderhandelingen nodig hebben, dan is niets eenvoudiger dan dat. Wij kunnen in de Verenigde Staten een bijz.onder departement voor onderhandelingen inrichten, het State Department heeft te veel te doen ...
Als wij slechts ons bewapeningsprogram daarbij niet schaden."
De onderhandelingen zijn niet van belang, maar de oorlogs- voorbereiding. Doch de Amerikaanse politiek met haar geraffi- neerde methoden van bedrog, verheimelijking en afpersing stuit op groeiende moeilijkheden. De tegenstellingen tussen de imperialisten treden meer en meer naar voTen. Reeds jaren maken de heersende kringen in de Verenigde Staten openlijk aanspraak op de wereldheerschappij. Zij willen de algehele leiding in het belang van hun maximumwinsten voor zich opeisen. Truman zei in Juli 1952 in Chicago op het congres van de democratische partij:
"Wij hebben eindelijk de leiding overgenomen, waartoe God de Almach- tige ons reeds een generatie geleden uitverkoren heeft",
en John Foster Dulles, de tegenwoordige minister van Buiten- landse' Zaken schreef:
"Het lot zelf heeft ons de historische zending opgedragen, de vrije wereld te verenigen."
Het is alsof wij Hitler horen spreken.
Thans trekt Amerikçr. de grondstoffen en de afzetmarkten in de kolonies van de andere imperialistische staten tot zich. StaZin wees hierop in zijn genoemd werk. Hij zei:
"Nemen wij in de eerste plaats Engeland en Frankrijk. Dit zijn onge- twijfeld imperialistische landen. Voor hen hebben goedkope grondstoffen en vcrzekerde afzetmarkten ongetwijfeld een betekenis van de eerste orde.
Kan men aannemen, dat zij de huidige toestand eindeloos zullen dulden, waar de Amerikanen onder de dekmantel van tle "hulp" in het raam van het "Marshall-plan" de economie van Engeland en Frankrijk binnendringen en er naar streven deze tot een economisch aanhangsel van de Verenigde Staten te maken; waar het Amerikaanse kapitaal de grondstoffen en de afzetmarkten in de Britse en Franse kolonies tot zich trekt en aldus een catastrofe voor de hoge winsten van de Engelse en ·Franse kapitalisten voorbereidt?"
Het is daarom te begrijpen, dat Engeland, als het belangrijkste
imperialistische land na de Verenigde Staten, z~jn eigen belan- gen, d.w.z. de mogelijkheid om maximum-winsten te behalen, op de voorgrond plaatst. Het kan niet gedogen dat deze belan- gen te gronde gaan. In de laatste zitting van de Raad van het Atlantisch pact zijn de groeiende tegenstellingen tot uitdruk- king gekomen. De landen van West-Europa hebben daar op een verlangzaming van de oorlogsvoorbe1·eidingen aangedron- gen. Vooral Engeland stelde krachtige pogingen daartoe in het werk. Dit werd gemotiveerd met de stelling dat het oorlogs- gevaar van de zijde van de Sowjet-Unie verminderd zou zijn.
De kapitalistische staten weten echter maar al te goed, dat de Sowjet-Unie een vredelievende politiek voert en dat de Sowjet- Unie de kapitalistische staten nimmer zal aanvallen; zij nemen dit natuurlijk in hun berekening op. Nu de bewapeningslasten hen naar het bankroet voeren geven zij hieraan openlijk uiting.
Amerika heeft in de Atlantische raad dan ook niet het volle pond van een vermeerdering van de lasten met 1 ~ milliard gulden erdoor gekregen, maar toch wel een vermeerdering van 848 millioen gulden voor 35 Amerikaanse vliegvelden. Tevens werd in de kwestie van het opperbevel van de Middellandse Zeevloot een besluit genomen, dat in wezen ongunstig voor Engeland is. De trotse admiraal Mountbatten moest met de rol van Ridgway's onderofficier in de Middellandse Zee genoegen nemen! En naast de Engelse admiraal werd de Amerikaanse admiraal R. Carney benoemd, die rechtst1·eeks rapport aan Ridgway zal uitbrengen. Feitelijk is hij dus onde1· de controle van Carney gezet. Daarbij komt nog dat de Amerikaanse vloot in die wateren twee maal zo groot is als die van Engeland.
De maatregelen van Engeland om zich tegen de Amerikaanse politiek te verweren worden echter steeds sterker. Dit blijkt wel uit het feit van de arrestaties van Hitleriaanse leiders in verband met het complot, dat door de Britse bezettingsautori- teiten openbaar is gemaakt. Amerika beschermt, organiseert en financiert de fascisten als een onderdeel van zijn oorlogs- politiek. De nieuwe Duitse wehrmacht krijgt 80.000 officieren, die hoofdzakelijk voormalige nazi's zijn. Want de West-Duitse divisies zijn onder de huidige economische omstandigheden in West-Europa de enige middelen waarop de Amerikanen voor de uitvoering van hun politiek kunnen rekenen, schreef Drew Middleton de correspondent van dë New York Times.
Het Britse optreden in West-Duitsland moet in dit verband gezien worden als een poging, om het E.D.G.-verdrag te dwars- bomen, dat Engeland voor zijn imperialistische belangen gevaar- lijk acht.
ALS gevolg van de tegenstellingen en het groeiend verzet van de bevolkingen groeit de oppositie tegen het E.D.G.- verdrag, ook in andere landen. De Belgische Raad van State heeft het E.D.G.-verdrag reeds in strijd met de grondwet ver- klaard. Ook in ons land komen steeds meer sternmen tegen 52
dit verdrag naar voren. Op de jaarvergadering van de vereni- ging van Calvinistische wijsbegeerte heeft luitenant-generaal Calmeyer van de generale staf en directeur van het defensie- studie-centrum gewaarschuwd voor het prijsgeven van de zelf- standigheid van ons land. Het E.D.G.-verdmg is in strijd met de grondwet en heft het resterende deel van onze zelfstandig- heid geheel op. De oproep van het Dagelijks Bestuur van onze partij stelt dan ook vast, dat het niet eçnvoudig een schending van de grondwet is. Het betekent:
"de omverwerping van de grondslagen van het huidige Nederlandse staatsbestel, van de parlementaire democratie!" *)
In het E.D.G.-verdrag neemt West-Duitsland de overheersen- de positie in. De oude nazi-generaals zullen in de vorm van een z.g. Europees leger weer in ons land terugkeren. Immers, Blank van de Bonn-regering verklaarle:
"Ik hoop, dat we zekere eenheden naar andere Europese landen kunnen sturen, om zich in te leven in de geest van een Veremgd Europa."
Deze diplomatieke taal laat aan duidelijkheid niets te wensen over. De correspondent Drew Middleton licht ons ook in over de positie van de Nederlandse strijdkrachten in het z.g. Eu?·o- pees leger. Volgens hem zullen de Nederlandse troepen opge- nomen worden in "gemengde lege1·korpsen", die zullen bestaan uit twee Westduitse divisies tegen één Nederlandse divisie.
Achter elke N ede1·landse soldaat staan dus twee West- Duitse soldaten.
De verderfelijkheid van deze Amerikaanse politiek voor ons land, die door de regering Diees-Luns gevoerd wordt, wordt wel scherp belicht door het complot in West-Duitsland. Paul de Groot wees er op, dat de openbaarmaking van het complot van Hitler's opvolgers ons voor een afschuwel~jk feit stelt:
"De nazi's maken zich op georganiseerde wijze gereed om het Derde Rijk weer te herstellen in al zijn barbaarsheid."
De ontsnapping van de Nederlandse oorlogsmisdadigers werpt in dit verband een schel licht op de verhouding Nederland- West-Duitsland. Het is geen samenloop van toevalligheden, zo- als minister Donker ons wil doen gelov,en. De Tijd schreef dan ook op 8 Januari:
"Zoveel is zeker dat, achteraf het hele relaas nog eens overlezende, de bewering, dat hier toch eigenlijk alleen maar fouten gemaakt zijn die irrelevant (d.w.z. zonder betekenis - red.) waren aan het feitelijk gebeu- ren, dat dit alleen maar op een vergeeflijk verkeerde conclusie zou berusten van een directeur in Kerststemming ons als een wat al te gemak- kelijke ministeriële trouvaille (vondst, die de lachlust opwekt - red.) voorkomt."
Het is duidelijk, dat deze ontsnappingen een schakel vormen in de politiek, die ten opzichte van West- Duitsland gevoerd wordt, de politiek van het E.D.G.-verdrag.
*) Zie pag. 88.
:i
'i
DE oorlogspolitiek van de regering leidt tot grotere werk- loosheid. Deze was aan het einq van December gestegen tot 175.765 mannen en vrouwen. De P.v.d.A.-leiders hebben wel aan de kiezers beloofd, dat zij voor werk zou.den zorgen - het was een van hun voornaamste leuze - maar de praktijk is anders. Zij wensen hun oorlogspolitiek niet te wijzigen. De maatregelen, die genomen worden, verhogen de werkloosheid en verlagen de levensstandaard van de massa. Daar zijn de af- spraken in Benelux-verband, waardoor de invoer in België van verschillende artikelen verminderd wordt. Een firma als de haardenfabriek Becht en Deyserink heeft onder verwijzing naar afzetmoeilijkheden in verband met deze afspraken honderd- veertig man ontslagen. Maar wel heeft de P.v.d.A.-minister van Financiën, v. d. Kieft, in zijn memorie van toelièhting aan de Eerste Kamer toegegeven aan de eis van belastingverlaging voor de ondernemers, die dezen kracht hebben bijgezet door de belegging-staking, en gezegd dat hij daartoe bereid is. In deze zelfde nota geeft hij toe dat in de particuliere sector, d.w.z. het bedrijfsleven, een steeds toenemende hoeveelheid van onge- bruikte kapitalen valt waar -te nemen, die onmiddell~jk voor belegging in de industrie gebruikt zou kunnen worden. Ook wijst hij er op dat hierdoor een onmiddell~jk gevaar voor infla- tie óntstaat. Wat betekent dit? Dat door deze belastingverlaging de schulden vdn de staat zullen stijgen en dat deze in verbdnd hiermee tot "geldschepping" zal overgaan, d.i. inflatie, zodat de prijzen nog meer zullen stijgen. Hieruit blijkt dus, dat uiteinde- lijk de werkende massa's de uitbreiding van de industrie zullen moeten opbrengen.
Dit is de politiek van de leiders van de P.v.d.A. en N.V.V. in de praktijk. Door de groeiende werkloosheid worden de wer- kenden niet alLeen iedere dag bedreigd door de angst om ook tot het werklozenleger te gaan behoren, maar ook door het feit dat hun lonen zullen worden aangetast. De arbeiders weten uit de crisisjaren maar al te goed, dat werkloosheid altijd een middel. tot loondruk is geweest. Daarom zijn de besluiten van de E.V.C. voor de organisatie van de nationale demonstratie op 1 Februari van het allergrootste gewicht. De leuzen, waar- onder deze demonstratie plaats vindt, brengen de onverbreke- lijk met elkaar verbonden belangen van werkenden en wèrk- lozen tot uitdrukking. Voor werk voor allen, voor loonsver- hoging, voor belastingverlaging van de werkende .bevolking enz. Alleen door een dergelijk eensgezind optreden van N.V.V.- ers, E.V.C.-ers, anders georganiseerden en ongeoTganiseerdën zal een verbetering van de toestand kunnen worden afge- dwongen.
DE Sowjet-Unie schrijdt met succes naar het communisme.
De levensstandaard van de bevolking stijgt snel. Dat zien de oorlogsstokers met lede ogen. Dit is de reden waarom de geheime diensten hun activiteit niet verslappen, doch verster- 54
ken. Het is hun enige manier om te trachten, deze voort- durende vooruitgang te belemmeren. Opnieuw is dit geble- ken door de arrestatie van een groep artsen in de Sowjet- Unie, die de dood van A. A. Zjdanow e.a. op hun geweten hebben, een aantal misdadigers die werkten in het verband van de zionistische organisaties, die door Amerika geleid wor- den. Openlijk heeft Amerika voor dergelijke doeleinden eerst 100 miWoen dollar en nu 135 millioen dollar, d.i. 535 millioen gulden, uitgetrokken, naast de geheime fondsen, die reeds jaar en dag voor dergelijke doeleinden gebruikt worden.
Evenals voor de oorlog met de processen in 1936 pogen nu de imperialisten en hun handlangers, zoals de rechtse P.v.d.A.- leiders in ons land,. van de door hen zelf geleide sabotage en ondermijningsarbeid gebruik te maken om de bevolking zand in de ogen te strooien en van de strijd voor haar belangen af te houden.
Maar wat bewezen de processen van voor de oorlog? Dat de Sowjet-Unie zich daarmee versterkt had, dat Hitler voor zijn oorlogsplannen geen gebruik kon maken van deze lieden, toen hij de Sowjet-Unie binnenviel. Door het uitroeien van deze misdadigersnesten heeft de Sowjet-Unie destijds niet alleen haar eigen bevolking een dienst bewezen, maar ons allemaal.
Want daardoor was de eenheid in de strijd tegen Hitler zo groot, daardoor konden mede de hitterfascisten vernietigd wor- den. In die bange oorlogsdagen moest ieder dit erkennen. Even- zo staat het nu met deze arrestaties .De Sowjet-Unie heeft zich daarmee versterkt, en een dienst aan alle mensen die voot de vrede zijn, bewezen. Voor de oorlogsdrijvers is het eén gevoelige klap.
18 Januari 1953
. i
:, i
i
2 Februari 1943 - 2 Februari 1953
STALINGRAD: AANMOEDIGING EN WAARS~DUWlNG
TIEN jaar geleden, op 2 Februari 1943 om 4 uur in de middag capituleerde de Duitse generaal von Strecker met zijn legergroep Stalingrad-Noord in de puinhopen van die stad voor het Sowjet-commando. Een dag eerder had zijn chef von Paulus · hetzelfde gedaan, aan het hoofd van de leger- groep Stalingrad:..Zuid.
Welke ontwikkeling ging aan deze historische zege- praal van de Sowjet-troe- pen, die Stalin's krijgsplan volvoerden, vooraf?
In de zomer van 1942 wa- ren de Nazi's tot een nieuw offensief overgegaan. Na hun mislukte aanval op Moskou in November/De- cember 1941 en· hun verplet- ' terende neder laag op de
Westelijke toegangswegen tot de hoofdstad van de USSR, hadden ze de gele-
I
genheid gekregen, op krachten te komen, omdat het tweede front in Europa was uitgebleven. Van de 256 Duitse divisies stonden er b.v. per 1 September 1942 niet minder dan 179 in de Sowjet-Unie, ondersteund door 61 Hongaarse, Finse, Roe- meense en Italiaanse divisies. Als men dit vergelijkt met het aantal "as"-troepen, dat in die dagen in Lybië vocht (de propa- gandisten van Amerika en Engeland hemelen het offensief van Montgomery in Noord-Afrika altijd hoog op), dan springt het onderscheid dadelijk in het oog. - Daar waren n.l. 4 Duitse en 11 Italiaanse givisies.
De Duitse stoot was gericht tegen Moskou. De weg daarheen trachtten de nazi's zich via Woronjesh en Stalingrad te banen, 56
terwijl een afleidingsaanval zóu worden uitgevoerd tegen de- Kaukasus. Maar bij Woronjesh werden de Duitse troepen reeds direct opgevangen en teruggeslagen: zo werd het zwaartepunt van de aanval in Zuidelijke richting naar Stalingrad verschoven.
Hitier wilde via Stalingrad in Noordelijke richting langs de Wolga oprukken en zo Moskou van zijn verbindingen afsnijden.
Inderdaad slaagden de nazi-troepen erin, een eind in Oostelijke richting te vorderen.
Op 23 Augustus il942 bereikten de troepen van von Paulus de Wolga bij Stalingrad. Verder kwamen de nazi's echter niet.
Immers, Stalingrad hield met ijzeren wil stand.
Onder leiding van Malenkow trokken duizenden arbeiders uit de grote Stalingrader fabrieken de doorgebroken Duitsers tegemoet en brachten hen tot staan, in nauwe samenwerking met de hoofdmacht van de in deze frontsector opererende troe- pen. Volgens Stalin's aanwijzingen werden aan beide lange flanken van de invallers sterke strijdkrachten geconcentreerd, die door de industrie van het Sowjetland van een schitterende uitrusting werden voorzien. Inmiddels trok Stalingrad als een magneet de Duitse troepen aan.
Men zegt thans (in een poging om de Duitse generaals als verstandige lieden voor te stellen), dat Hitier door zijn bevel- hebbers was gewaarschuwd voor de gevaren, die de Duitse troepen bedreigden, maar daarvan is in 1942 nooit iets gebleken.
Integendeel: uit alle verklaringen van krijsgevangenen en uit buitgemaakte schriftelijke opdrachten blijkt, dat de legerleiding even vast als Hitier geloofde aan het welslagen van de plannen · om via Stalingrad naar het Noorden, naar het hart van de Sowjet-Unie op te rukken. En toen dat niet direct lukte, hoopte men de winter af te kunnen wachten in de veroverde stellingen,.
en het volgend voorjaar v·erder te marcheren.
Voor Stalingrad stonden het 4e en het 6e Duitse leger, teza-.
men met hulptroepen, extra-versterkingen, luchtmacht enz.
330.000 man. Het was een z.g. élite-formatie, rijkelijk uitgerust met tanks, 6.000 kanonnen (waaronder 1.000 zware) en 1500 mortieren, om m~r niet te spreken van de overige bewapening en de omvangrijke luchtmacht. Voor die troepen begon op 19 November 1942 de doodsklok te luiden~
II.
Op 19 November n.l. begon _het offensief tegen de flanken en later tegen het achterland, tegen de Duitse troepen voor Stalingrad, onder maarschalk Rokosowsky. Sowjet-troepen die i' uit de Noordelijke Don-bocht kwamen, staken de Don over, wierpen de Duits-Roemeense en Duits-Italiaanse troepen uit hun posities langs de Don, rukten in Zuid-Oostelijke richting·
op naar Kalatsj en staken de Don voor de tweede maal over, nu van West naar Oost in de rug van het leger van von Paulus.
Iru::rtiddels hadden andere Sowjet-troepen, onder bevel van
Hoofdoffensief van de Sowjet-troepen in het Wolga-Don-gebied, van No- vember 1942 tot April 1948.
generaal Jeremenko ten Zuiden van Stalingrad het nazi-front opengebroken en reikten hun strijdmakkers aan de Don de hand. De ring rondom het vierde en zesde Duitse leger was gesloten.
De Sowjet-troepen onder Stalin's opperbevel ontwikkelden daarna hun offensief in Zuid-Westelijke en Westelijke richting, rukten 400 km. op, wierpen de nazi's terug, en . . . . maakten .{l;ich gereed om hun in het voorjaar een nieuwe grote slag toe te brengen. Ver in het achterland ging het Duitse leger van von Paulus ten onder. Tot het laatst toe aangevuurd door de
"Führer", die nog maar enkele dagen voor de slotacte von Pau- 58
lus tot "generaal-veldmaarschalk" bevorderde. Vanuit het Wes- ten en Zuiden van Europa lieten de nazi's troepen en generaals aanrukken om de troepen voor Stalingrad te ontzetten en om het Sowjet-offensief naar het Westen op te vangen.
V on Manstein (die thans weer tot de geliefkoosde figuren rond Adenauer behoort) werd uit de Balkan teruggeroepen, troepen uit Europa arriveerden en werden zo vanuit de trein aan het front .geworpen. De zesde pantserdivisie werd b.v.
rechtstreeks vanuit Marseille naar Rostow aan de Don getrans- porteerd. Onder Manstein poogde een aldus gevormde stoot- troep via Kotelnikowo, vanuit het Zuid-Westen dus, de om- singeling te verbreken en von Paulus te redden. De groep Manstein werd verpletterend verslagen en Rostow werd terug- gewonnen.
Op 2 Februari 1943 ·kwam aan de operatie Stalingrad een einde. Ruim 90.000 Duitsers werden gevangen genomen, de overigen kwamen om, of in de stad zelf (147.200) of aan het front tussen Don en Wolga binnen het omsingelingsgebied. Op zinloze wijze hebben Hitier en zijn generaals de Duitse soldaten geofferd.
III.
ER zijn heel wat legenden verzonnen om "uit te leggen" hoe de Sowjet-troepen hun overwinning hebben behaald. Eén van de meest verbreide is, dat de winter een "speciale" bond- genoot van de Sowjet-troepen was.
Dat is natuurlijk onzin. Zoals vanzelf spreekt vergemakkelijkt de winter het werken van machines niet. Maar wat dat betreft, stonden de Sowjet-troepen voor precies dezelfde moeilijkheden als de Duitsers. Bovendien hadden de nazi's een aantal spoor- lijnen, die tot dicht bij hun front de nódige versterkingen konden aanvoeren. Het spoorwegsysteem van het gedeelte der Sowjet-Unie in de rug van het Don-front en het Stalingrad- front was zwaar beschadigd en ook na herstel was het in die dagen niet zeer dicht. Voor de aanvoerders van voorraden en.
troepen was het Sowjet-commando dus vooral aangewezen op wegtransport, dat meer dan railtransport gevoelig voor winter- invloeden is. Bovendien was de winter 1942-1943 kort en niet :bijzonder streng, vergeleken met andere jaren.
Half Februari zette de dooi reeds in, die de wegen en het terrein onbegaanbaar maakte voor de gemechaniseerde een- heden. Tenslotte hebben de grote Sowjet:offensieven in 1943,
1944 elf 1945 wel bewezen, wat er waar is van het sprookje, dat de Russen alleen in de winter kunnen vechten.
In die jaren n.l. organiseerde het Sowjet-commando in winter ,en zomer, in voorjaar en herfst de erie offensieve actie na de
ande~e, tot in Berlijn toe.
Een ander verhaaltje van de Amerikaanse propaganda (ook al van Goebbels) is, dat de Sowjet-troepen in "horden" aan-
vielen, zonder op hun verliezen te letten. Bijzonder smerig is in dit vérband het boek van Plivier, "Moskou" geheten, die de overwinning van de Sowjet-troepen voor Moskou in 1941 toe- schrijft aan de vo1gende factoren: de regen, de vorst, de invloed van sterke drank, waardoor de Sowjet-soldaten moedig werden en het feit, dat Hitier niet naar Guderian en anderen wilde luisteren, welke brave generaals hem hadden bezworen de burgerbevolking niet tegen zich in het harnas te jagen. En zo hangt dit boek van verzinsels en laster aan elkaar, wat ook niet zo verwonderlijk is, als men weet dat Pliviet een trouw mede- werker van de Amerikaanse Rias-radiozender in Berlijn is.
Het is bekend, dat Stalin er telkens op gewezen heeft, dat het leven ván een Sowjet-soldaat een kostbaar bezit voor het vader- land is en dat bij de gevechten het sparen van mensenlevens
· een van de eerste taken van de Sowjet-commandanten was.
In het prachtige boek "Dagen en nachten in Stalingrad" van Simonow komt dit zo mooi tot uitdrukking als de commandant een Sowjet-soldaat erop wijst, dat hij zijn loopgraaf te ondiep had gemaakt, en dan zegt:
"Ken je die Afrikaanse vogel, die struisvogel heet?"
"Ja zeker."
"En waarom lijkt hij op jou? Je weet het niet. Hij lijkt op jou o,mdat hij zich net als jij verstopt: hij verstopt zijn kop, maar niet zijn aêhter- werk, en denkt dan dat hij helemaal onzichtbaar is."
Deze stelling van zuinig zijn met de mensen wordt nog eens bevestigd in het boek van twee Engelse conservatieve militaire deskundigen, Allan en Muratoff, die in "De Russiséhe cam- pagnes van 11941-1943" zeggen, dat zo de Russische bevelheb- bers al beperkt werden bij hun operaties, dan toch alleen door de noodzaak om zuinig te zijn op hun manschappen en dat zij een beslissing moesten forceren met een minimum verbruik van manschappen en voorraden.
Op het omsingelingsfront van Stalingrad zijn de Sowjet- troepen nooit sterker geweest dan 90.000 man, d.w.z. in getal- sterkte altijd beneden de Duitsers. In de stad Stalingrad voch- ten de Sowjet-troepen dikwijls in een verhouding van één tegen vier en zelfs van één tegen tien.
De militaire "deskundigen", die met hun menselijke "golf"- theorie de vernietiging van de zo lang aanbeden Duitse school moeten goedpraten (vooral nu de Duitse Wehrmacht met de van het slagveld geveegde Guderian, Manstein en andere nazi-generaals im:t:ners via de EDG weer terug moet komen),
"vergeten" echter een kleinigheid. Waarom was het Sowjetleger aan de winnende hand? Natuurlijk in de eerste plaats omdat het voor een rechtvaardige zaak vocht, omdat de Sowjetmensen hun vaderland en het socialisme verdedigden. Verder, omdat het geleid werd door Stalin, het grootste militaire genie van deze eeuw. Stalin richtte de Sowjet-strategie langs nieuwe wegen. In plaats van de verouderde linie-taktiek die door de nazi's werd töegepast, waarbij de troepen werden uitgesmeerd over lange linies, in de breedte dus, organiseerde Stalin in de
eerste periode van de oorlog de verdediging in de diepte met onophoudelijke tegenaanvallen van beweeglijke troepeneen- heden. En in de aanval (zoals in de hier besproken campagne), waren de Sowjet-divisies in gevechtstroepen georganiseerd, die op de juiste punten, op de lange, kwetsbare flanken de nazi- linies doorbraken en beslissingen bereikten. Niet door getal- sterkte. Naar de schatting van Allan en Muratoff was aan het front van de Kaukasus tot Woronjesh het aantal tegenover elkaar staande divisies gelijk. In werkelijkheid was het over- wicht in getallen aan de kant van de nazi's. De kwaliteit, nièt de kwantiteit zegevierde.
IV
STALINGRAD gedenken is de nederlaag van het fascisme en onze bevrijding gedenken. Het is moed putten uit de schitt~
rende zegepraal van de macht van het volk over die van het imperialisme. Door Stalin geleid, zette op 19 November 1942 de grote ommekeer in. Het was het keerpunt in de Tweede Wereldoorlog.
Wij zien thans de Amerikaanse reactie aan het werk om de verslagen Duitse Wehrmacht nieuw leven in te blazen. Die Wehrmacht, onder leiding van zijn oude generaals, zal de over- heersende rol moeten spelen in het z.g. Europese leger, waar- van als opperbevelhebber Ridgway, de pest-generaal, zal op- treden, en dat is het leger waartoe Drees-Luns als eersten willen toetreden. Dat betekent, dat deze heren de deur openzetten voor het dodelijke gevaar van het Duit~e fascisme aan onze grens;
volgens de EDG kunnen Duitse troepen immers zonder meer ook in Nederland binnenmarcheren, tegen ons eigen volk wor- den ingezet, als dat "nodig'~ zou blijken. Bijvoorbeeld in het geval dat het Nederlandse volk de politiek van oorlogsvoor- bereiding, van bewapening, van uitpersing van het volk, moe zou worden, zou strijden voor een andere regering en de meer- derhe1d van het volk zich zou uitspreken voor zulk een koers- wijziging.
Bij onze huidige machthebbers zijn Guderian en Manstein meer in tel dan Rokosowski en J eremenko, die bij Stalingrad ook Nederland hebben gered en gewroken, want het zesde leger van von Paulus was het, dat in de Mei-dagen van 1940 Neder- land overviel. Maar bij het Nederlandse volk staat de over- winning bij Stalingrad voor goed in gouden letters geboek- staafd. Ons volk is er gelukkig nog altijd niet aan gewend de zeven boeven van Breda aan zijn hart te drukken, hoe graag Donker en Drees dat ook willen. Ons volk zal krachten putten uit zijn herinnering aan dit stralende lichtpunt in een donkere tijd zoals de tweede wereldoorlog. Het zal niet collaboreren met de Duitse nazi's en het lust de politiek van Donker en Drees, de politiek van de gratie aan Lages, de "ontsnapping van Breda"
en van de EDG niet.
Stalingrad is een waarschuwing voor de avonturiers, die op een derde wereldoor log aansturen.
Stalingrad is een aanmoediging voor allen, die zich vierkant tegen dit drijven keren, zoals de overgrote meerderheid van ons volk doet.
G. WAGENAAR
NEDERLAND LET OP UW ZAAK!
De eerste vraag is: Wat kost het ons?
De tweede vraag is: Wat krijgen wij voor ons geld?
·.oE woorden boven dit artikel werden door de heer Schmall, : lid van de Tweede Kamer -voor de C.H.U., op 7 Februari 1952 gesproken, naar aanleiding van de regeringsverklaring bij monde van Minister Stikker, .over besprekingen die waren en zouden worden gevoerd inzake de z.g. Europese Defensie Ge- meenschap (E.D.G.).
"De Regering zal bij haar optreden op de conferentie te Lissa- bon zeer veel nut hebben van een volledige kennis van in- zichten van de Tweede Kamer over de verschillende aspecten van de Defensie Gemeenschap. Het blijft wel te verstaan, dat / deze discussie niet vooruit kan lopen op die, welke zal moeten worden gehouden bij de goedkeuring van het Verdrag zelf.
Buitendien moet de Regering uiteraard vrij blijven, de onder- handelingen te voeren op een wijze, die zij juist acht", ver- klaarde de iheer Stikker, nadat hij van te voren gezegd had, dat "het niet wel doenlijk is om bij een algemene gedachten- wisseling al te zeer in te gaan op bepaalde details, die overigens ten dele nog niet zijn vastgesteld". ·
De regering stelde dus prijs op een .volledig inzicht van de volksvertegenwoordiging en daarom gaf de voorzitter, mr.
Kortenhorst, de leden een uur gelegenheid om zich op het debat voor te bereiden, nadat de minister ruim anderhalf uur gespro- ken had. De minister vond, dat het het beste was als men heet van de naald en fris van de lever de reactie in het parlement uitlokte, hetgeen de heer Welter, die zich bij Wagenaar had aangesloten, toen deze op uitstel van het debat ~ad aangedron- . gen, de uitroep ontlokte:
62
"Dat is goed voor een discussie over erwten of bonen, maar niet als het gaat om de grootste belangen van ons volk!"
Zo was het inderdaad, maar de bedoeling van de regering, de voorzitter en de kamermeerderheid( die reeds eerder en uit- voeriger in de commissie van buitenlandse zaken direct en door hun leden daarna indirect, over tdit vraagstuk waren ingelicht) was niet om een waarlijk diepgaand en bij ons volk voorbereid debat over dit uiterst gevaarlijke vraagstuk te hebben, doch om aan Amerika te demonstreren hoe de meerderheid van de Ka- mer het met de E.D.G. eens was. Dit werd door de minister van Buitenlandse Zaken, Stikker, bevestigd toen hij zeide: "Van enkele kanten is gevraagd, of de regering er prijs op zou stel- len, dat deze besprekingen zouden worden beëindigd met het aannemen van een motie. In ons parlementair bestel kennen wij niet het systeem van de motie van vertrouwen. Ik geloof dan ook niet dat het wenselijk zou zijn dit systeem in onze parlementaire gebruiken in te voeren. Ik ben er echter van overtuigd, dat, evengoed als van onze zijde nauwgezet wordt gevolgd hetgeen besproken wordt in de parlementen van andere landen, die bij deze onderhandelingen over de Europese Defen- sie Gemeenschap betrokken zijn, men in de andere hoofdsteden met aandacht volgt hetgeen in deze Kamer worot gezegd."
Dat klopt; vooral Washington "hört mit"!
Bij de debatten over de begrotin:g 11953 in November j.l. zei de heer Van de Goes van Naters dat het niet fraai was, dat een Amerikaans commentaar in een hier veel gelezen Amerikaans blad als kop had:
"Dutch Parliament decides to go slow on ratifying European Army Treaty"_ (Nederlands parlement besluit geen haast te maken met rartificatie Europees Leger Verdrag). Konden wij maar iets "slo,w-er" gaan in deze maanden, riep hij in wanhoop uit, en om zijn Amerikaanse bazen er van te overtuigen dat het niet aan hem lag, liet hij erop vo1gen: "Iets anders is, dat wij de indiening (van het wetsontwerp ter bekrachtiging van het door de regering ondertekende E.D.G.--verdrag - H.G.) nu toch willen zien plaats vinden."
"Zu Befehl" Washington! moet de regering gedacht hebben, want op Vrijdag 19 December 1952 deelde de voorzitter mede:
"Het is mij 'bekend, dat waarschijnlijk zeer binnenkort het wetsontwerp inzake de goedkeuring van het z.g. E.D.G.-verdrag bij de Kamer zal worden ingediend."
En in verband met de spoedige behandeling werd door de voorzitter een commissie van 9 voorstanders benoemd, die de behandeling in de Kamer moet voorbereiden. Als het dan in openbare behandeling komt, hebben de heren van de commissie in overleg met hun fractie's alle "vraagpunten" binnenskamers reeds met de regering behandeld, zodat men hoopt te bereiken dat het verdrag met een beperking van spreektijd, waarmee de heren, die alles dan reeds "besproken" hebben, het wel weer eens zullen zijn, erdoor gejaagd wordt. Ook bij de regerings- verklaring van 7 Februari 1952, die anderhalf uur in beslag nam, werd op voorstel van de voorzitter een spreektijd van
ten :hoogste 40 minuten voor d~ z;es grQ.Otste en 30 min11ten
voor de overige fracties ter beschildting geste~d. Om een "vol- ledige kennis van in:z.ichten" te verkrijgen, begrijpt u?
Op 27 Mei 1952 <;mdertekende minister Stikker namens de ,,Nederlandse" regering te Parijs het z.g. E.D.G.-verdrag. Op 23 Juni werden door de minister van BuiU;!nlandse Zaken aan de voorzitter van de Tweede Kamer de Franse tekst(!) en de in de Franse taal gestelde protocollen en documenten, met een toelichting vap. 7 gedrukte Nederlandse vellen, toegezonden ter kennisname van de leden van de Kamer, waarvan de meesten
'"""7 evenals dit trouwens met het Nederlandse volk het geval
is - de Franse taal niet of niet voldoende beheersen om dit material;ll grondig te bestuderen.
En hoewel, volgens de verklaring van de voorzitter op 19 December j.l. de regering voornemens is het wetsontwerp ter goedkeuring van het verdrag spoedig bij de Kamer in te dienen,, hebben de leden op 19 Januari 1953 de Nederlandse vertaling, die van de Regering moet uit gaan, nog niet ontvangen. Of het de regering ook ernst is, als zij beweert dat volk en volks- vertegenwoordigipg grondig kennis moeten nemen van dit verdrag!
Wat kost het ons, wat k,rijgen wij ervoor?
Op deze vraag heeft ons dagblad De Waarheid in een viertal artikelen op 31 December en 2, 3 en 5 Januari j.l. enig licht doen schijnen. Een bestudering van de Franse tekst leverde het bewijs, dat dit verdrag ons het laatste restje .van zelfstandig- heid en de laatste schijn van onafhankelijkheid kost, die open- lijk en brutaal in Amerikaanse handen overgaat. Onze grondwet wordt van de kaart geveegd. Het is zoals dr. Arndt, sociaal- democratische afgevaardigde in het parlement te Bonn, ver- klaarde:
"W<llt hier in wording is, dat is geen Europa van gelijkgerechtigde en vrije volken, maar een autoritair regiem".
Met andere woorden, de laatste rest van de vrijheid .en onaf- hankelij:lrheid van de West-Europese landen komt openlijk onder de Amerikaanse-West-Duitse dictatuur. Het verdrag kost ons de vrijheid en onafhankelijkheid en wij krijgen er de legale intocht van de nazi-legers voor terug, die nu niet als een dief in de nacht in gestolen Nederlandse of feldgraue nazi-unifor- men al of niet met Todeskopf-Abzeichen komen binnen mar- cheren, doch in Amerikaanse kleding, die voor een deel door
"Die dumme Holländer" moet worden betaald. Want beriep Theodoor Blank, de oorlogsminister van Adenauer zich er niet op, dat de E.D.G. het herleefde Duitse "nazi"-leger in staat zou stellen, buiten de grenzen te gaan?
Trouw aan de grondwet.
De regering en leden van de Statengeneraal leggen de eed of 64
belofte van "trouw aan de Grondwet" af. Maar voor de Eisen- hower-boys gaat trouw aan het Amerikaanse bevel boven trouw aan de Nederlandse grondwet. Zij hebben er niet tegen opgezien een verandering in de Grondwet door te drijven, waarbij ten bate van Amerikaanse belangen bepaald werd, dat onze Grondwet eenvoudig om zeep gebracht kan worden. In de door ons ,genoemde artikelen van de W aarhe1d kunt U tenminste 22 voorbeelden vinden, waarbij het E.D.G.-verdrag op de doorslaggevende punten in strijd is met de Nederlandse grond wet en de in ons land geldende wetten.
Dat de heren wisten, wat zij deden moge blijken uit hetgeen de heer Stikker op 7 Februari 1952 in de Tweede Kamer zei:
"Wanneer het dus, zoals in dit geval (E.D.G.) als denkbaar wordt ver- ondersteld, gaat om tot stand brenging van een overeenkomst, waarbij de grondwettelijke regelingen opzij zouden kunnen worden gezet, dan is het uiteraard volstrekt noodzakelijk om reeds in een vroeg stadium een zo groot mogelijke overeenstemming te verkrijgen tussen de inzichten van de Regering en die van het Parlement".
Wij moeten onze nationale belangen opofferen voor "Europa", ons niet richten op de eigen natie, maar op "Europa", en daar- om: weg met de grondwet! riep het Amerikaanse koor in het Nederlandse parlement.
En wat zeggen onze West-Duitse (nazi)-bondgenoten over zulk een "Amerika Spiel"? Minister Seebohm van de regering- Adenauer verklaarde in October 1951:
"Niet Duitsland zal zich moeten verenigen met Europa, maar Europa moet zioh met Duitsland verenigen".
"Mit Adenauer fuer das Vereinigte Europa" is de nieuwe tekst van het oude Hitler-lied.
En terwijl onze jonkheer Van der Goes van Naters betoogt, dat Nederland slechts een toekomst heeft als het op wil en durft gaan in een "verenigd Europa", als het zijn grenzen, zijn zelf- standigheid en onafhankelijkheid opgeeft, verklaart "onze"
West-Duitse bondgenoot, bij monde van minister Kaiser van de Adenauèr-regering in Maart 1951:
"Een werkelijk Europa kan slechts geschapen worden, als de Duitse een- heid weer hersteld wordt. Zij omvat, ik herinner U daaraan, buiten Duits- land, ook Oostenrijk, een deel van Zwitserland, het Saargebied en Elzas- - Lotharingen".
Terwijl enkele weken later de burgemeester van West-Berlijn, Reuter, verklaarde:
"Duitsland kan niet vrij zijn, als later niet Polen, Tsjechoslowakije, Hon- garije en Roemenië vrij zijn."
En om in de "nazi-stijl" te blijven, schreef in Mei 1951 het West-Duitse tijdschrift "Buitenlandse politiek":
"De Duitse buitenlandse politiek was tot nu toe een Europese politiek.
Zij zal wereldpolitiek moeten worden."
Ook dit lied . is ons bekend. Zo begon het voor 1940 ook:·
De Saar, Oostenrijk, Tsjechoslowakije, Polen, Denemarken,
Noorwegen, Nederland, België, Frankrijk - vandaag "gehört Europa dem Fuehrer, Morgen die Welt"!
In de stijl van dit lied verklaarde het parlementslid Kiesinger, van de partij van Adenauer, bij de debatten in het Bonnse Parlement:·
"dat geenszins tot dit Europese leger besloten werd wegens een bedreiging uit het Oosten, maar omdat wij" (dat zijn Kiesinger en ll.Ïjn makkers - H.G.) "eindelijk schoon schip in Europa willen maken."
"Le Monde", een burgerlijk Frans blad, schreef dan ook
terecht: ·
"Het is onder de huidige omstandigheden moeilijk te ontkennen, dat het Europese leger de Wahrmacht is, en dat men het om de Fransen gerust te stellen maar van naam heeft veranderd."
Ja, het is zoals de Sowjet-regering in haar Nota van 24 Mei schreef:
"De werkelijke betekenis van het genoemde complot van het Noord At- lantisch blok met de regering Adenauer kan slechts zijn verdere verscher- ping van het agressieve karakter van de Noord Atlantische machtsformatie, die er nu rechtstreeks naar streeft, zioh met de Duitse revanche-politici, de meest agressieve kringen in Europa, te ve~.enigen."
De oude alliantie.
Zoals Hitler zijn tweede wereldoorlog kon voorbereiden door
· de steun van de Pruisische generaals, de bezitters van de Duitse chemische en zware industrie en de hulp en steun van de "hoge hoeden en pantserplaten" uit het "democratische Wes- ten", wordt Eisenhower gesteund door dezelfde machten. Het is de oude alliantie, die het herlevend fascisme gebruiken wil tegen de democratische volksmassa's in de kapitalistische landen en tegen de landen waar het volk zelf de macht in handen heeft. In Neurenberg zeide de Amerikaanse aanklager (het is alweer- of pas -·enkele jaren geleden) in het proces tegen de oorlogsmisdadigers, de bezitters van de chemische industrie in het Nazi-rijk:
"Zou de schuld van deze beklaagden niet bestraft worden, dan zullen zij een veel groter gevaar vormen voor de toekomst van de vrede dan Hitler. Wat deze mannen deden, zou zich bij een volgende gelegenheid herhalen."
De oorlogsmisdadigElrS werden in vrijheid gesteld, zij kregen hun "bedrijf" en macht terug, zoals de grote banken en bezitters van de oorlogsindustrie hun buit terugkregen. Vandaag zijn zij verbonden met het Engelse, maar in nog veel sterkere mate met het Amerikaanse wapenkapitaal; zij werken thans aan een wederuitvoering van hun reeds eenmaal ten toon gespreide misdadige praktijken onder toezicht van Amerika.
Groeiend verzet.
Het doorbreken van de betekenis van dit E.D.G.-verdrag begint de volken wakker te schudden. Waren.,het eerst alleen de communisten die het volk voor deze dodelijke bedreiging 66
waarschuwden, thans k10men de waarschuwende stemmen uit diverse kringen. Ze klinken zelfs zo sterk, dat de voorstanders van het verdrag dit niet meer verzwijgen kunnen. Bij de debatten in de Tweede Kamer over de begroting v;oor 1953 zeide de heer Blaisse (K.V.P.):
"De betreffende materie (het E.D.G.-verdrag - H.G.) is van verstrek- kende betekenis voor ons land op schier elk terrein, de onzekerheden, welke het verdrag oproept, talrijk, de houding van verschillende groeperingen in de deelnemende landen veelal critisch, ja soms afwijzend. Bepaalde wijzi- gingsvoorstellen t.a.v. het verdrag lijken onder de huidige omstandigheden onafwendbaar."
Waarom sprak mijnheer Blaisse ro? Zowel in binnen- als buitenland klinkt steeds luider de ongerustheid van het volk, dat het begint door te kriJgen. En het kent nog maar een gedeelte van het vevdrag, vaak niet eens alles wat in de gepubliceerde Franse tekst staat; maar wàt het er van gehoord heeft is reeds alarmerend :genoeg. Daarnaast bestaan er nog geheime clausules, ook al ontkent de heer Drees dit. Adenauer verklaarde in het parlement, naar aanleiding van vragen. van de katholieke afgevaardigde Bertram:
"Er zijn in deze verdragen dingen, waarover ik onmogelijk spreken kan."
Waa:mm niet, mijnheer Drees? Als alles gepubliceerd is, kan men er toch over praten?
Op 21 October zei de worzitter van de Franse nationale vergadering, de heer Herr:iot:
"Er zijn geheime clausules in het E.D.G.-verdrag, die onaanvaardbaar zijn."
U zoudt toch niet willen beweren, mijnheer Drees, dat de Amerikanen ook voor U de geheime clausule·s geheim gehouden hebben? Indien dit zo is, deedt 'gij er goed aan bij Adenauer te gaan informeren, wààrover hij niet in het openbaar kon spreken, en Herriot te. gaan rvragen, wàt die geheime clausules zijn, die het E.D.G.-verdrag wor hem onaanvaardbaar maken.
Met het "es ist nicht wahr" kunt ,gij U niet van zulk een belang- rijke zaak afmaken, en ro U er wel van op de hoogte bent, doet U dan uw mond orpen, spreek! Ons voLk heeft er recht op, de gehele inhoud van he,t verdrag te kennen.
"De Amerikanen mogen Frankrijk :n,iet ter dood veroordelen met een verdrag zo vol bedreiging voor ons!" riep Herriot uit.
Maar ook vol bedreiging wor ons, roals generaal Kon:ig, lid van het Franse parlement, vastst,e1de toen hij zei:
"Als het verdrag wordt geratificeerd zullen Frankrijk en zijn Belgische en Nederlandse bondgenoten het gelag betalen." ·
Het .gelag betalen, mijnheer Drees, op bevel van Amerika.
Want dat deze de drijvende kracht is, gaf u z~lf toe, toen u bij de debatten . over de begroting 1953 verklaarde - naar aan- leiding van mijn opmerking, dat de Amerikaanse generaal Gruenter zich met de kabinetsformatie had bemoeid:
"Ik moge opmerken, dat de besprekingen met generaal Gruenter verband zouden hebben kunnen houden met het overleg, dat in die dagen over de
strategische conceptie van de Europése Defensie werd gepleegd, ik waag te V<'ronderstellen, dat generaal Gruenter daarin meer interesse had dan in de formatie."
En ik, Minister President, beweer, dat het een niet van het ander los stond. Het was immers bekend (U kan er Frans Goedhart naar vragen), dat Minister Stikker enige bedenikingen tegen de Amerikaanse uitwerking van het E.D.G.-verdrag had, en het zal dan ook wel geen louter toeval zijn, dat deze, nadat .Gruenter Uw regering in Den Haag op de hoogte had gebracht van de Amerikaanse strategische conceptie inzake het E.D.G.- verdrag, niet meer als minister in het kabinet werd opgenomen.
Sommige kinderen, mijnheer Drees, zijn wel oud, zo oud, dat zij kinderen (of stiefkinderen) van vadertje Drees genoemd woDden, maar kinds is ons volk niet. Het zal steeds scherper de ware betekenis van dit verdrag voor ons land doorgronden en met de vredelievende krachten buiten onze grenzen alles wat goed in ons VO;~k is mobiliseven om een kracht te ontwik- k«!len die verhinderen kan, dat het E'.D.G.-verdrag door ons volk aanvaard wordt.
Eisen ho we r: "Als jullie niet met hem samen het Europese leger wilt vormen, zal ik hem alleen op Euro- pa loslaten!"
68
HENK GORTZAK
