€ 2,50
76ste jaargang • nummer 32 • donderdag 20 augustus 2020 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Is het de eerste gok van N-VA-voorzitter Bart De Wever die verkeerd uitdraait? Zijn po- ging om met de PS de as van een federale regering te vormen met als steunbalken een ruil tussen linkse economische maatregelen en een staatshervorming, lijkt te mislukken. Het duo botst op een njet van de liberalen.
Bart De Wever heeft in het ver- leden vaak gegokt en gewonnen.
In 2014 brak hij federaal in door een regeerakkoord te sluiten zon- der staatshervorming, maar met een reeks rechtse sociaalecono- mische maatregelen (de taxshift, later de hervorming van de ven- nootschapsbelasting,…). In 2018 slaagde hij er in Antwerpen in om de socialisten aan boord te krij- gen. Een partij waar de N-VA ja- renlang op had ingehakt. Nu was hij klaar voor een nieuwe gok die ook moest slagen. Een ruilak- koord sluiten met de Franstalige aartsvijand PS. De N-VA zou een aanzet tot staatshervorming krij- gen met de splitsing van justitie, gezondheidszorg en arbeids- marktbeleid. Wat die laatste twee bevoegdheidsdomeinen betreft, zou het budget wel federaal blij- ven.
De PS zou sociale cadeaus krij- gen zoals hogere uitkeringen en pensioenen. Te linkse maat- regelen zoals een arbeidsduur- verkorting of de verlaging van de pensioenleeftijd werden uit de deal gehaald. Er werd ruimte vrijgemaakt om de Open Vld op het vlak van arbeidsmarktbeleid eigen accenten te laten leggen.
Maar de liberale voorzitter Eg- bert Lachaert hapte niet toe. Hij klikt zich vast aan MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, die met zijn overtal aan ministers verder wil gaan. Magnette en De Wever staan nu met lege handen. Voor de N-VA is er imagoschade waar- van politieke tegenstanders als Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken kunnen profiteren.
Men hoeft maar de boodschap
te verkondigen dat de N-VA niet verschilt van de andere traditio- nele partijen. Van confederalisme is geen sprake meer. De moge- lijke staatshervorming na 2024 is hoogst onzeker. En een rechts economisch beleid is voor de N-VA ook al geen prioriteit meer.
Een paarsgroen doodvonnis
Tom Van Grieken en zijn en- tourage kunnen ondertussen vanop het balkon ook toekijken hoe de andere Vlaamse partij- en zich in de prak rijden. CD&V lijkt een aanhangsel van de N-VA. Open Vld is een krabben- mand, ondanks het aantreden van een nieuwe voorzitter. Eg- bert Lachaert werd op het schild gehesen omdat hij zich verzet- te tegen een zeer linkse paars- groene regering. Maar nu komt die coalitie, mogelijk aangevuld met de CD&V tot Vivaldi, via een achterdeur opnieuw aankloppen.
Hoe kunnen liberalen en chris- tendemocraten in zo’n constella- tie zonder Vlaamse meerderheid overleven? In de Kamer zijn ze met een gezamenlijke oppositie van N-VA en Vlaams Belang een vogel voor de kat. Sommige poli- ticologen zoals Dave Sinardet be- weren dat Open Vld in een rege- ring zonder N-VA aan de linkse partijen een zware prijs kan vra- gen en dus de garantie krijgt op een rechtser economisch beleid.
Kan best zijn. Maar hoe zit het met veiligheid, justitie en migra- tie? Een zelfverklaarde centrum- rechtse Open Vld zit dan in een coalitie met opengrenzen-par- tijen als PS en Ecolo/Groen. Tom Van Grieken wrijft zich al in de handen. Er doet trouwens een hardnekkig gerucht de ronde dat Open Vld volgens interne peilin- gen een stuk onder de 10 procent zakt.
Brussel breidt zich op een andere manier uit
En dan waren er de beelden
Grote rivaal N-VA die zich bereid toont een verregaand compromis te sluiten met aartsvij- and PS. De andere Vlaamse partijen die de antipolitiek voeden. Een hittegolf die vooral men- sen van buitenlandse origine ‘over de rooie’ doet gaan. De politie die het slachtoffer is van geweldplegingen. Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken moet dezer dagen geen cam- pagne voeren. Zijn partij zit op het balkon te kijken naar weinig fraaie vertoningen en heeft electoraal interessante vooruitzichten.
aan onze kust en in de Brusselse gemeente Schaarbeek. Waar de focus tot voor kort lag op vech- tende allochtonen, is de aandacht nu verschoven naar de politie- mensen die voor een zeer moei- lijke taak staan.
Een van de Blankenbergse rel- schoppers werd een paar dagen later opgepakt bij opstootjes in Schaarbeek. Een politieagent zou zelfs een messteek in een kogel- vrije vest hebben gekregen. Op TikTok doet een filmpje de ronde waarin de Oostendse politie een balorige Noord-Afrikaan klem houdt. De Marokkaanse familie errond begint hysterisch te krij- sen. Mondmaskers zijn een zeld- zaamheid.
Ondertussen hebben de strandredders aan zee een soort van korte staking gehouden. Ze worden constant beledigd door strandgangers. “Nique ta mère”
is het vaak voorkomende scheld- woord dat jonge Brusselaars ui- ten. Het zal wel niet uit de mond komen van Tanguy uit Ukkel. Poli- tieagenten spreken van constan- te beledigingen. Het heeft lang geduurd, maar Vlaams minister Zuhal Demir probeert de zaken te benoemen: Brussel heeft de pro- blemen met de eigen allochtonen niet onder controle. Tijdens an- dere zomers breidde Brussel zich uit tot plassen in Vlaams-Brabant, het Gentse en in de Kempen.
Nu gaat het janhagel massaal naar zee. Mensen die het goed voor hebben, blijven weg. De horeca kreunt, maar krijgt wei- nig gehoor. Ook hier kapitali- seert het Vlaams Belang. Tom Van Grieken zit electoraal in een zetel. Nu nog een campagne op sociale media ter ondersteuning van de horeca-uitbaters en klei- ne zelfstandigen met het water aan de lippen en er komen bij de volgende verkiezingen nog een paar procentpunten bij voor het Vlaams Belang.
Maar zij moeten blijven be- seffen dat in een democratie de wetten gemaakt worden door de meerderheid. Min- derheden mogen niet eisen dat de meerderheid zich zou schikken naar hun wetten of normen. Niemand heeft het recht te eisen dat de meerder- heid haar taalgebruik, haar tradities, haar onderwijs en haar feesten, zoals Kerstmis of Sinterklaas of carnaval, zou aanpassen aan de gevoelighe- den van een minderheid. Dat is gewoon niet democratisch.
Of die minderheid nu bestaat uit holebi’s, transgenders, ve-
getariërs, Afrikanen of mos- lims, dat heeft daarbij geen belang. Salman Rushdie, een ervaringsdeskundige op dat terrein, zegde ooit: “Als er zo- iets bestond als het Recht om Niet Beledigd te Worden, dan zouden we allemaal moeten zwijgen.” En dat is nu op alle terreinen aan het gebeuren.
Rechten en plichten moeten gebaseerd zijn op objectiveer- bare feiten. Niet op iets sub- jectiefs en onmeetbaars als
“zich beledigd of gekwetst”
voelen. Dat zet de poort wijd open voor willekeur. Dat is het einde van de vrijheid.
De dictatuur van minderheden
Tom Van Grieken zit in een zetel
Leden van minderheden hebben recht op een eerlijk proces. Zij hebben recht op bescherming tegen geweld en op bescherming van hun privébezit. Zij hebben het recht openlijk te zeggen dat zij over sommige zaken anders te denken dan de meerderheid.
Lees deel III van de artikelreeks over de ideologie van Black Lives Matter op blz. 13
BLM: van Castro tot Noord-Korea
We besteedden reeds uitvoerige aandacht aan de marxistische ideologie die ten grondslag ligt aan de Black Lives Matter-bewe- ging. Maar ook de buitenlandse bondgenoten van BLM doen de
wenkbrauwen fronsen. Van Castro in Cuba en Maduro in Vene- zuela, tot zelfs het Stalinistische Noord-Korea. De vrienden en
voorbeelden van BLM zijn niet de minsten.
Actueel 20 AUGUSTUS 2020
2
Op de webstek staat een over- zichtrapport dat de toch wel ver- rassende evolutie van de crimina- liteit in België weergeeft. In 2011 bereiken de geregistreerde crimi- naliteitscijfers hun hoogtepunt met 1.063.000 feiten. Dit record werd voornamelijk veroorzaakt door dief- stallen (woninginbraken, diefstallen uit voertuigen en zakkenrollerij).
“Daarna echter is zich een dalende trend beginnen te ontwikkelen in de cijfers van de geregistreerde cri- minaliteit”, stelt het rapport. “Vanaf 2013 vielen de registraties onder het miljoen.”
“Hoofdzakelijk de diefstallen (diefstal uit voertuig, zakkenrol- lerij,…) zijn in deze periode zeer sterk gedaald (globaal van 451.000 in 2011 naar 395.000 in 2014), alsook vandalisme (beschadigen van au- to’s) en opzettelijke slagen en ver- wondingen (buiten familie). Ander- zijds waren er ook grote stijgingen (bv. drugsbezit en internetfraude), maar niet ‘genoeg’ om de dalingen te compenseren.”
Dalende trend
Vanzelfsprekend stelt zich de vraag naar het waarom van deze plotse daling. “In ieder geval is het een fenomeen dat ook in vele ande- re westerse landen waarneembaar is en daar zelfs eerder optrad.” In de criminologische literatuur staat dit bekend als de “international crime drop”. Dat is het fenomeen dat de criminaliteit in verschillende landen tegelijk substantieel afnam vanaf de jaren ’90.
Het aantal registraties van mis- drijven in België daalt van 2012 tot in 2017 jaar na jaar en zakt door de drempel van 900.000 feiten. In 2018 en 2019 lijken de cijfers zich eerder te stabiliseren met respectievelijk 889.000 en 878.000 geregistreerde misdrijven. De grote dalingen in deze periode zitten vooral bij de diefstallen (inbraken in gebouwen, diefstallen uit voertuigen,…), waar- van er in 2019 net boven de 300.000 in de statistieken staan geregis- treerd.
Opvallend is de toch wel gigan- tische daling in 2015 (-56.000). Dat is ook het jaar waarin terrorisme en de migratiecrisis prominente thema’s werden. Dit zorgde voor militairen op straat, verhoging van grenscontroles (en dus pakkans), grotere waakzaamheid van politie in de publieke ruimte, veel mankracht naar terrorismedossiers, tijdelijke sluiting van de metro, maar ook be- perking van de openingstijden van de commissariaten (moeilijker om klacht in te dienen).
Het rapport: “We stellen vast dat de geregistreerde criminaliteit lang stabiel gebleven is rond het miljoen feiten per jaar. Zo’n totaalcijfer zegt echter op zich niet zoveel, gezien het gaat om heel verscheiden in- breuken die daarenboven sterk in ernst variëren. Ook is het zo dat re- gistratiegewoonten en vattingsprak- tijken aan verandering onderhevig kunnen zijn. Daarnaast is men bij de vaststelling en registratie steeds beperkt door de beschikbare po- litiecapaciteit en is het natuurlijk geen streefdoel op zich om zoveel mogelijk processen-verbaal te pro- duceren. Maar ondanks dat valt niet te ontkennen dat er sinds 2011 een
Door de voortdurende berichtgeving over criminaliteit kan het zijn dat de burger een vertekend beeld krijgt over het aantal criminele feiten in België. Wie zich daarom correct en grondig wil informeren over deze criminali- teitscijfers (bijvoorbeeld per jaar of per regio), kan te- recht op de uitstekende webstek van de federale politie.
duidelijk neergaande trend gaande is, die zich momenteel lijkt te sta- biliseren. Of deze daling volledig reëel is, valt moeilijk volledig hard te maken. Niettemin tonen de cijfers toch een frappante daling. Verkla- ringen hiervoor kunnen dezelfde zijn als diegene die internationaal aangenomen worden.”
Verklaringen
In het rapport worden de volgen- de mogelijke verklaringen voor die dalende trend opgesomd:
- Betere politiestrategieën en tech- nieken: hotspots-analyse, DNA, GSM-lokalisatie, community poli- cing, intelligence led policing, pre- ventive policing,…
- Techno-preventieve bescherming (alarmsystemen, camera’s, bete- re sloten, startsleutels, gps-trac- king,…) van eigendommen, zoals gebouwen en wagens, waardoor het veel moeilijker en risicovoller wordt zijn slag te slaan (zeker voor gele- genheidsdieven);
- Toename van publieke camera’s, zowel in binnensteden als op invals- wegen (ANPR);
- Private bewakingsfirma’s;
- Voertuigcriminaliteit is een zoge- naamd “beginnersmisdrijf”, dus doordat dat moeilijker wordt, zijn er minder personen die een “crimine- le carrière” starten (m.a.w. ook an- dere vormen van criminaliteit dalen dan enkele jaren later);
- Strafuitvoering: langere of effectie- ve celstraffen, elektronisch toezicht (enkelband),…
- Grote prijsdalingen voor elektro- nische consumptiegoederen (bv.
laptops), waardoor het vaak de moeite niet meer is ze te stelen;
- Verschuiving naar minder zichtba- re en minder risicovolle ICT/inter- netmisdrijven, die daarenboven ook een groot ‘dark number’ hebben;
- Minder drugsverslaafden, die vaak diefstallen pleegden om drugs te kunnen kopen;
- Vergrijzing van de bevolking, waardoor het aantal jonge mannen, die verantwoordelijk zijn voor een groot deel van de criminaliteit, sterk daalt.
De bovenstaande redenen kun- nen voor België volgens de onder- zoekers van de politie aangevuld/
versterkt worden met de specifieke context sinds 2015 van terrorisme en een migratiecrisis.
“Deze vergen veel capaciteit die dus ook minder kan ingezet worden voor de bestrijding van andere fenomenen binnen ‘haalcri- minaliteit’. Haalcriminaliteit zijn de vergrijpen die de politie zelf op- spoort en brengcriminaliteit komt binnen door aangiften. Betreffende de evolutie van de strafwetgeving in die periode is er de invoering van Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS) en heel wat nieuwe strafbaarstellingen, waaronder ter- rorisme, foltering, mensenhandel en meerdere items die ofwel geli- eerd zijn aan ICT/internet (hacking, informaticafraude, cyberlokking,…
) of aan de sterk toenemende (ille- gale) migratie en multiculturaliteit in de samenleving (schijnhuwelijk, mensensmokkel, gedwongen hu- welijk, vrouwelijke genitale ver- minking, verbergen van het gelaat (boerka), binnendringen in haven- gebied,…).”
Besluit
Als we cijfermatig de vergelijking maken tussen het begin van de sta- tistiek en nu, dan ligt het globale cij- fer voor 2019 zowat 20 procent lager dan de top van 2011 en tellen de sta- tistieken van 2019 zo’n 180.000 fei- ten minder dan die van 2011. “Het is vooral de enorme daling van de diefstallen (autodiefstallen, inbra- ken in gebouw, diefstal uit voertuig, diefstal gewapenderhand,… ) die in het oog springt (grofweg gezegd van een half miljoen feiten naar zowat 300.000) en de opkomst van ICT-criminaliteit, zowel in strikte zin (hacking, informaticafraude,…) als in ruime zin (ICT als middel om gemeenrechtelijke misdrijven te plegen (internetfraude, cyberbe- laging,…) die de nieuwe trend uit- maakt.”
Kortom, naast een daling heeft zich ook verschuiving van crimi- naliteit voorgedaan. Ook dat weer- spiegelt de digitalisering van de maatschappij. Tot slot nog onze verontschuldigingen voor het veel- vuldig voorkomen van Engelstalige begrippen. Het ligt echt niet aan ons. Ook in ‘Belgische’ rapporten wordt dat klaarblijkelijk schering en inslag, en gaat het van kwaad naar erger.
THIERRY DEBELS
De complexe waarheid over criminaliteit
in België
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Wart Van Schel
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
KARL VAN CAMP - HOOFDREDACTEUR
Zou het nog iemand in de straat kunnen interesseren? Vivaldi, Arizona, Zweeds, Olijfboom, Tripartite, Roomsrood, Paars-geel, Paars-groen, Drie Koningen,... wie volgt het nog?
Sinds 30 mei 2019 volgen de ‘zoekers’ elkaar op, ik zet ze graag nog eens voor u op een rijtje:
1) Informateurs Didier Reynders en Johan Vande Lanotte (30 mei - 7 oktober 2019)
2) Preformateurs Geert Bourgeois en Rudy Demotte (8 oktober - 5 november 2019)
3) Informateur Paul Magnette (5 november - 10 december 2019) 4) Informateurs Joachim Coens en Georges-Louis Bouchez
(10 december 2019 - 31 januari 2020) 5) Koninklijk opdrachthouder Koen Geens
(31 januari - 14 februari 2020)
6) Koninklijke opdrachthouders Sabine Laruelle en Patrick Dewael (19 februari - 16 maart 2020)
7) Formateur Sophie Wilmès (16 maart - 17 maart 2020) 8) Los van de koning: Paul Magnette en Conner Rousseau
(13 mei - 15 juni 2020)
9) Los van de koning: Georges-Louis Bouchez, Egbert Lachaert en Joachim Coens (17 juni - 19 juli 2020)
10) Preformateurs Bart De Wever en Paul Magnette (20 juli - 17 augustus 2020)
De teller staat dus op 10 pogingen om een regering samen te stellen, met telkens uitgewerkte voorstellen, documenten, nota’s, tabellen, Ato- ma-schriftjes, enz. Wat kan er nu nog gezegd en gedaan worden wat nog niet eerder gezegd en gedaan is geworden? Oh ja, de Groenen zouden nog aan zet kunnen komen. Ziet u het al voor u? Kristof Calvo, premier van België en Meyrem Almaci, minister van Volksgezondheid. Ga met zo’n ministers de pandemie en de economische gevolgen van corona maar aanpakken.
En dan was er ook nog de topman van het VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen, die in een interview in De Zondag kwam pleiten voor de aanstelling van een ‘éminence grise’ die de patstelling maar moet oplossen. Dat zou dan - bij voorkeur - iemand moeten zijn van buiten de politiek. Pieter Timmermans, de bovenvermelde topman, zou beter moeten weten. Dit land blokkeert op meer dan een niveau: er zijn de tegenstellingen tussen Vlamingen en Franstaligen, tussen links en rechts, tussen katholiek en vrijzinnig. Eender welke éminence grise kan alleen maar de verschillen tussen noord en zuid vaststellen, hij (of zij, daar begint het al) kan beginnen met de jongste verkiezingsuitslag te analyseren. Vlaanderen wenst een ander beleid dan Wallonië en om- gekeerd; is dat nu zo moeilijk om te begrijpen?
Typisch aan een patstelling is dat het niet kan opgelost worden. Een
‘tabula rasa’ is de enige oplossing voor dit land. Laat ons nu die stap zet- ten. En nu wordt de arme drommel Lachaert op de patstelling losgelaten.
Er treedt bij de bevolking een zekere coronamoeheid op, wat resulteert in het steeds minder nauwgezet opvolgen van de maatregelen. Idem is er een moeheid inzake de regerings- vorming. Een zoveelste poging is vastgelopen.
Op zoek naar een specialist
Actueel
20 AUGUSTUS 2020 3
Tuig
Mijne heren crapuleuzen,
Voor alle duidelijkheid en om de geviseer- de ‘beroepscategorie’ beter te begrijpen: dit briefje is niet gericht aan ‘de jeugd’ of aan
‘de jongeren’, maar aan een welbepaald deel daarvan dat zich al veel te lang op een on- aanvaardbare manier gedraagt in onze ste- den, straten en op stranden tegenover gewone Vlaamse jongeren, de politie en de eigendom van eerbare burgers. Jawel, we hebben het wel degelijk - en ik wil zeker niet veralgemenen of complete bevolkingsgroepen stigmatiseren - over groepen mannelijke jongeren met een migratieachtergrond die vaak vanuit een anti- westers en religieus gevoed vijandbeeld onze samenleving brutaliseren, schofferen en zelfs willen destabiliseren. Zij vinden onze samen- leving decadent en negeren bijvoorbeeld het respect dat men hier voor vrouwen betoont.
Nochtans zijn zij hier opgegroeid en hebben zij hier alle kansen gekregen, waarvan zij hoogst waarschijnlijk in de thuislanden van hun groot- ouders en ouders alleen maar zouden hebben kunnen dromen. Maar met Mark Elchardus zeg ik vrank en vrij dat zij die kansen verkwansel- den. Wel, aan dié jongeren wil ik het volgende zeggen.
Mijne heren, wat vooral de jongste vakantie- weken hier ten onzent, maar ook in de omlig- gende landen is gebeurd en door jullie soort geteisem is uitgevreten, heeft de kloof tussen jullie en ons alleen nog maar groter gemaakt.
De gewone, hardwerkende burger is het nu spuugzat geworden en trekt meer dan ooit aan de mouwen van de politici om het gepamper te stoppen en keihard terug te slaan. En er wordt gedreigd - hou er maar rekening mee - om bij een volgende stembusgang zonder omwegen te kiezen voor ‘law and order’.
Toegegeven, onze samenleving is te laks ge- weest, want te lang onder invloed geweest van rode en groene politici die geloofden in een vreedzame multiculturele samenleving. Wie daar kritiek op had, werd met de vinger ge- wezen, verketterd, uitgesloten en verdacht ge- maakt. Links trok het morele patent naar zich en richtte zich tot het allochtone publiek om kie- zers te lokken in ruil voor alle mogelijke rech- ten en voorrechten, positieve discriminaties en vergoelijkingen van niet te verantwoorden ge- drag. En dan heb ik het nog niet uitvoerig over ons lakse jeugdsanctierecht en het machteloos maken van onze politiemensen, die zowat alles moeten trotseren om toch maar niet voor racist te worden uitgekreten of daadwerkelijk ver- dacht gemaakt. Het waren de zachte heelmees- ters die de stinkende wonden in onze samenle- ving maakten. Een daarvan is jullie gedrag dat
BRIEFJE AAN BEPAALDE ‘JONGEREN’
De obsessie van links Amerika met ras maakte het onvermijdelijk dat huidskleur een bepalende factor ging zijn in de keuze van Biden. Het werd Kamala Har- ris, die nochtans niet gemakkelijk kan verpakt worden als vertegenwoordiger van de Afro-Amerikaanse gemeenschap.
Haar moeder is een Tamil uit India, haar vader van gemengd ras uit Jamaica (het is zeer waarschijnlijk dat een voorvader van Harris slavenbezitter was). In een land verziekt door de absurditeiten van de minderhedenpolitiek, de “identity po- litics”, hebben al deze details betekenis.
Sommige Aziaten ergeren er zich aan dat haar Indische kant niet in de verf wordt gezet. Sommige zwarten, zoals filmpro- ducent Tariq Nasheed, vinden haar dan weer “niet zwart genoeg”.
“Ze kent de uitdagingen voor zwarten”
Het zwarte electoraat weegt echter zwaarder, in het bijzonder na de greep die Black Lives Matter op de Amerikaan- se binnenlandse politiek heeft gekregen.
Harris benadrukt nu dat ze zich als kind reeds “zwart” voelde. In de toespraak waarmee hij Harris als zijn “running mate” aankondigde, stelde Joe Biden dat
“ze ervaren heeft wat de uitdagingen zijn van zwart en Indisch-Amerikaans te zijn in de VS”. Je mag die uitspraak met een korrel zout nemen. Als dochter van een professor economie aan de universiteit van Stanford en een moeder die kan- keronderzoekster was, kende Harris niet bepaald de startpositie of levensloop van een gemiddelde Afro-Amerikaan.
Dat ze naar de universiteit ging door- stoten, was eerder vanzelfsprekend. Na een diploma in politiek en economie, mocht ze rechten gaan studeren aan de universiteit van Californië, via een van de zovele programma’s van positieve dis- criminatie. De ‘uitdagingen’ voor zwarten zijn niet altijd zo groot als de slachtoffer- mythe dat wil hebben. Zo raakte deze week een verslag bekend van het Ameri- kaanse departement van Justitie waaruit blijkt dat blanken en Aziaten 4 tot 10 keer minder kans hebben om aanvaard te wor- den aan de prestigieuze universiteit van Yale.
Of Kamala Harris de verkiezing van Biden zal helpen, is nog niet zeker. Ze was eerst zelf kandidaat om namens de Democraten deel te nemen aan de pre- sidentsverkiezingen, maar haar glansloze campagne dwong haar snel tot opgave.
Haar enige echte wapenfeit in de Demo- cratische voorverkiezingen was, ironisch genoeg, een gemene aanval op Biden, waarin ze hem net niet van racisme be- schuldigde. In de peilingen steeg de po- pulariteit van Biden na de aanduiding van Harris niet en de Amerikaanse gokkanto- ren geven hem nu zelfs minder kans.
Drang naar macht
Is Harris links? Ja, maar niet in de
zin van Bernie Sanders of Eli- zabeth Warren.
Harris is geen ideologe. Ze is een intelligen- te kameleon die
wist dat ze als
procureur-generaal het meeste pun- ten kon scoren door een harde aanpak.
Zo was ze streng voor het gebruik van marihuana (ze kwam van dat standpunt terug eens ze politica werd), stelde ze bestraffing voor van ouders die hun kin- deren lieten spijbelen en nam ze het niet altijd zo nauw met de rechten van de ver- dediging.
De enige rode draad doorheen de loop- baan van Harris lijkt de drang naar macht te zijn, waarbij ze ook onbeschaamd de raskaart speelde wanneer haar dat uit- kwam (zoals bij het uitschakelen van haar voormalige baas en progressieve rivaal voor het ambt van procureur-generaal, Terrence Hallinan).
Het gematigde imago van Harris is een van de redenen waarom Biden haar ver- koos boven andere vrouwelijke, zwarte kandidaten. De Democraten willen dat de verkiezingen een referendum over Trump worden en geven daarom de voor- keur aan een gladde kandidaat met zo weinig mogelijk ideologisch profiel.
Dat betekent niet dat Kamala Harris een centriste is. Ze drijft gevaarlijk mee met de stroom van ideologische radica- lisering binnen haar partij, onder andere wat illegale immigratie en minderheden- beleid betreft. Ze wil ook meer maatre- gelen tegen “blank nationalisme” op het internet. Op enige weerstand van deze dame zal Amerika niet moeten rekenen als nog eens een storm van Black Lives Matter-hysterie opsteekt.
Bunkerstrategie
De keuze voor vicepresident is nog nooit zo belangrijk geweest, niet omwil- le van het electorale effect, maar omdat de kans reëel is dat Biden zijn termijn als president niet zal uitdoen. Een opiniepei- ling zegt dat 57 procent van de Amerika- nen geloven dat hij binnen de vier jaar zal ontslag nemen.
Joe Biden is de oudste kandidaat voor het presidentschap ooit. Bovendien zijn de tekenen van zijn geestelijke aftake- ling steeds moeilijker te negeren. Zijn toespraken zijn vaak verward, hij komt tijdens debatten niet uit zijn woorden en slaat voortdurend inhoudelijke flaters.
Het heeft ertoe geleid dat, mede op aan- dringen van zijn eigen partij, Biden zijn toevlucht heeft genomen tot een ‘bunker- strategie’. Hij verlaat zelden zijn huis en vermijdt debatten en contacten met de pers, hopende dat Trump meer flaters zal slaan dan hijzelf.
Als een Achilles die Hector uitdaagt om vanachter de muren van Troje te komen, is Trump ongeduldig om tegen Biden te debatteren. Biden had drie debatten te- gen Trump toegezegd (Trumps vraag om een vierde debat kon hij afwimpelen), maar in de New York Times en andere linkse pers verschijnen steeds meer op- roepen om de debatten helemaal te laten vallen. Biden staat sterk in de opiniepei- lingen en met zijn mentale toestand kan hij er alleen maar verliezen.
De overwinning ligt binnen handbe- reik, maar de Democraten zijn niet ver- geten hoe in 2016 een zekere zege toch nog een nederlaag werd. Zowel de bun- kerstrategie van Biden, als de keuze voor de afgeborstelde Kamala Harris, passen in die obsessie om deze keer elk risico te vermijden dat het op het laatste moment toch nog misloopt. Ik vraag mij niettemin af of de intelligente, maar kille Harris niet teveel op Hillary Clinton lijkt.
JURGEN CEDER
Kamala Harris: zorgen dat Biden niet verliest en hem daarna misschien opvolgen
Verschillende kranten meldden vorige donderdag dat Kamala Harris
“de eerste zwarte vrouw” is die kandidaat is om vicepresident van de VS te worden. Zo zwart is ze nochtans niet, noch in haar afkomst, noch in haar levensloop. En als “running mate” van de oude en aftakelende Joe Biden zou het weleens over meer dan het vicepresidentschap kun- nen gaan.
JURGEN CEDER COLUMNIST
ik hier op de korrel neem. Na alles wat jullie van ons kregen op vlak van onderwijs, bege- leiding, ontspanningsmogelijkheden, beroeps- kansen en wat nog al meer, hebben jullie onze samenleving nog geen enkele dienst terug be- wezen. In tegendeel, jullie middelvinger is ons deel, gevolgd door baldadigheden, beschadi- gingen, intimidaties en regelrecht geweld. Nul respect!
Maar er is een kentering op til. Politievak- bonden en de politieke partijen uit het cen- trum en de rechterzijde, maar ook individuele burgers en bewegingen, laten horen dat de to- lerantiegrens zoal niet overschreden, dan toch ruim bereikt is. We horen sterke pleidooien voor zerotolerantie, optreden door parket en daadwerkelijk vervolgen, criminele jongeren behandelen volgens het gewone strafrecht, meer middelen en mogelijkheden voor de po- litie, inzet van leger bij straatterreur - zoals en- kele maanden geleden in Brussel -, meer ge- sloten jeugdinstellingen, gedaan met flauwe en lachwekkende ‘diensten aan de gemeenschap’
als straf,… Het Vlaams Belang wil zelfs jullie ouders - waar jullie toch veel respect voor zeggen te hebben - aanpakken door het kin- dergeld af te nemen als jullie over de schreef gaan. Wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten. De tijd is niet meer veraf dat de politie- ke correctheid niet langer jullie schild zal zijn.
De Hannelorekes Goemans, de Joskes D’Haese, Kristofjes Calvo, de culturele en policor-bobo’s zullen nog wel een tijdje doorkrijsen, maar het zal geen verf meer pakken. De autochtone kie- zer zal harder dan ooit zijn mening zeggen en zijn stem geven aan degenen die het voor hem opnemen tegen tuig dat zijn - onze - samenle- ving verziekt.
Ik weet niet of jullie er ooit bij hebben stil- gestaan dat jullie het eigenlijk ook helemaal verbrodden voor al die kinderen van migran- ten die wél meewillen met ons, wél alle kansen grijpen en zich zeer verdienstelijk maken. Jullie verantwoordelijkheid is dan ook verpletterend.
En als het hier dan toch zo slecht en zo racis- tisch is, waarom keren jullie dan niet weer naar jullie bejubelde thuislanden en willen jullie per se hier blijven? Of gaat het enkel om onze centen en niet om de mensen? Of moeten we rekening houden met wat men in andere tijden een ‘vijfde kolonne’ noemde?
Voor mij mag iedereen die hier woont en wil leven en werken op alle respect rekenen.
Maar voor wie zich tegen onze vrije samen- leving keert, ze ondergraaft en gewelddadig verstoort, is hier geen plaats. Laat dat duidelijk zijn.
Actueel 20 AUGUSTUS 2020
4
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
Het is in Nederland niet zo erg als in Molenbeek en met het parlement op een steenworp afstand van de Schilderswijk, zal het ook nooit zo erg worden. Maar zeg nooit nooit. De beelden die afgelopen week de tv haalden, waren bruut. Politie, Mobiele Eenheid, in brand gestoken au- to’s, gevechten… totale anarchie op Ne- derlandse bodem. Waarbij anarchie een eufemisme is voor ‘clash of cultures’.
“Grote groepen jongeren gaan ’s avonds de straat op en maken ruzie met de politie,”
klonk het op de Nederlandse staatstelevi- sie. Nou ja, het was de uitleg van het jeugd- journaal, dat ook nog een poging deed om te verklaren waarom het gebeurde.
Best inhoudsloos. Er is geen enkele uitleg mogelijk waarom grote groepen jongeren
’s avonds de straat opgaan om ruzie met de politie te maken. Wat de lol van rellen is, kan niemand verklaren. Wat de lol van vernielen is ook niet. Het enige wat kan, is wijzen op de dadergroep: tuig. Racistisch, onopgevoed tuig met een etnische achter- grond en vaker moslim dan niet.
Gelukkig sprak onze premier zich er- over uit: hij noemde ze losgeslagen tuig waarvan de ouders niet ingrijpen. Idioot gedrag waar hij geen verklaring voor ging zoeken, het hoort gewoon te stoppen. Zin- loos, onaanvaardbaar gedrag: “Wat doen de ouders dat ze dit toelaten?”, vroeg hij zich af. Nietszeggender kan het niet wor- den. Daar is de man politicus voor.
De waarheid is dat dit zinloze, onaan- vaardbare gedrag - van een door premier Rutte niet nader gedefinieerde groep - al jaren plaatsvindt. Ikzelf schrijf er sinds 2003 over. En op de sociale media ging een krantenartikel rond uit 1998, waarin de toenmalige Amsterdamse burgemees- ter Patijn zich beklaagde: “Amsterdam is de rellen zat. Niemand weet raad met Ma- rokkaanse jongeren.”
Toen niet.
Nu niet.
Zalig is het leven van een
politieke be- stuurder. Je
benoemt een pro- bleem, in 1998 nog specifiek
“ M a r o k - kaanse jon- g e re n ” ,
toont een streng gezicht tijdens de veroor- deling van het probleem en doet verder exact helemaal niets. Er is geen verklaring voor waarom 22 jaar nadat al in de krant gedrukt stond dat Marokkaanse jongeren op straat rellen, dit nog steeds gebeurt. En het alleen maar erger is geworden. Het zal de tijd van de politieke bestuurder wel du- ren, pas op voor discriminatie en opgelet, zitten we in een verkiezingsjaar of niet?
Columnisten voor mij schreven kranten- kolommen vol, en ook na mij zal dit blijven gebeuren. Alleen al omdat onze premier het tegenwoordig over tuig heeft, zonder ze Marokkaan te noemen of als moslim te definiëren. Voegt het wat toe dan, die om- schrijving?
Dat zouden keurige blanke mensen kun- nen zeggen die de mond vol hebben van gerechtigheid en barmhartigheid richting de migrantenpopulatie, maar die zelf keu- rig achter hekken in de blankst mogelijke wijken wonen. Maar het antwoord is: “JA!
Het voegt wat toe!” Vijftig jaar migratie heeft niet geleid tot integratie, heeft niet geleid tot acceptatie, heeft niet geleid tot assimilatie. Integendeel. Vijftig jaar migra- tie heeft geleid tot een tweedeling in de samenleving. In een deel wordt multicul- turaliteit omarmd omdat het doet denken aan exotische reizen. Verrijking van de geest. Het is ook makkelijk omarmen als je de werkelijkheid niet dagelijks meemaakt in je straat, op de school van je kinderen, bij het boodschappen doen. Althans, voor de bühne wordt gesproken over verrij- king, achter de schermen geldt “not in my backyard”.
Want in die andere ‘backyard’ is het le- ven anders. Daar heeft zich een samenle- ving ontwikkeld waar de islam de baas is, vrouwen binnengehouden worden, afge- geven wordt op Nederland en Europa en enkel het recht van de sterkste telt. Rellen om het rellen - waar zijn de ouders? Een vraag die ook al jaren en jaren en jaren ge- steld wordt en waarbij het antwoord simpel is: thuis. Afwezig. Ze fokken kinderen, maar opvoeden behoort niet tot het zorgpakket.
Moet je dit benoemen? Ja. Zolang migra- tie niet ophoudt, zal de tweedeling in de samenleving alleen maar groter worden.
De import van andersdenkenden, anders- gelovigen heeft in 50 jaar tijd het geweld op straat alleen maar vergroot. Ieder wel- denkend mens weet wat er gebeurt als er nog meer van dit soort mensen zich hier vestigen. Behalve blijkbaar politici en be- leidsvoerders.
Waar zitten de ouders?
De Nederlandse premier Mark Rutte sprak zich afgelopen week uit over de ‘ongeregeldheden’ in de Schilderswijk. De Schilderswijk is een prachtige authentiek gebouwde wijk in Den Haag, waar zich in de jaren zeventig en tachtig vooral migrantenfamilies gevestigd heb- ben. Vandaag de dag is het een probleemwijk waar Turkse en Marok- kaanse jongeren ‘rellen’.
EBRU UMAR NEDERLANDS-TURKSE COLUMNISTE
“We hebben ze laten begaan”
Citaat van de week > Daphn é Dumery (N-VA, burgemeester Blankenberge)
De zenuwen van N-VA-burgemeester van Blankenberge Dumery gierden de voorbije dagen en weken geregeld door haar keel. Plots werd ze geconfronteerd met ‘binnenlandse’ maatschappelijke problemen. We hebben het dan uiteraard over de brutale vechtpartijen door allochtonen ‘op de plage’.
Hoewel het achteraf gemakkelijk is straffe taal te gebruiken, was ze er klaarblijkelijk toch al een tijdje niet gerust in: “Er waren de voorbije weken opvallend veel toeristen van Noord-Arikaanse origine op ons strand. Maar omdat zij niet voor de minste pro- blemen zorgden, hebben we ze - in hun vaak iets te grote bubbels - laten begaan.” Zo gaat dat, helaas... Pamperen en ontzien, en al blij zijn dat ze normaal lijken te doen in hun “iets te grote” - hoe groot? - bubbels. En opgelucht ademhalen als de ‘onaantast- baren’ hun toorn niet uiten. Mochten dat vrolijke Vlamingen in vakantiestemming zijn geweest, dan waren er wellicht GAS-boetes uitgedeeld of waren ze kordaat van het strand verwijderd. Volgens ons zijn de coronaregels er voor iedereen, Daphné, of men nu van Noord-Afrikaanse, Vlaamse, Patagonische of zelfs Belgische origine is.
Antwerpse avondklok
De ‘waarnemers’ die, achter de mediale associatie van de avondklok in de Scheldestad met het regime van de nazi’s, een operatie beschadiging van de Antwerpse burgervader vermoeden, zouden misschien wel eens gelijk kunnen hebben. Als het in dit onzalige land over politiek gaat (en draait niet álles om politiek in ‘la Belgique’?), is Machiavelli nooit ver weg.
Toch zitten de insinuerende schrijvelaars er omtrent de oorsprong van de avondklok eeuwen ver naast. Laat in Antwerpen dat vrij- heidsbeperkend systeem door de bezetter uit het oosten in de Tweede Wereldoorlog zijn toegepast, hij heeft het niet uitgevonden. Enig google-zoekwerk leidde mij naar een verre voorganger van BDW, ‘binnenburgemeester’
Jan Pot.
Zijn naam heb ik ook teruggevonden in de lijvige geschiedschrijving van Antwerpen door Floris Prims, die bij het jaartal 1465 (!) noteert: “Toen begon ’s avonds te tien ure te luiden de klok die men heet ‘de Drabbe’ en later ‘de diefklok’: geluid door Mr. Jan Pot, binnenburgemeester.” Voor lezers die niet zo vertrouwd zijn met het bewogen verleden van de Sinjoren: jarenlang heeft de ‘Stad aan de Stroom’ zich de weelde veroorloofd er twee burgemeesters op na te houden: een voor de binnenstad en een voor buiten de muren. En je raadt nooit wie in de tijd van Jan Pot buiten- burgemeester van Antwerpen was: Jan… Van Ranst.
In het Nederlandse Trouw schrijft Paul Van Der Steen dat in de Middeleeuwen de wereld- lijke en kerkelijke overheid placht te commu- niceren met klokkengelui, omdat je daarmee in die tijd stad en ommeland kon bereiken.
Uit mijn eigen plattelandse jeugd kan ik mij nog levendig herinneren dat de dorpsbewo- ners thuis en op het veld uit elke klokkenklank konden opmaken wat de boodschap was: een trouwpartij, een begrafenis, een nieuwe pas- toor of diaken die werd ingehaald of een op- roep om je naar de Mis of het Lof en de Ves- pers (ja, zó lang is het geleden…) te reppen.
Gesloten poorten
In de tijd van burgemeester Pot werd de avondklok elke dag twee keer geluid om de burgers ervan op de hoogte te brengen dat na zonsondergang de stadspoorten gesloten zouden worden en dat die bij het ochtendglo- ren pas weer opengedraaid zouden worden.
Daar tussenin kon niemand de stad in of uit.
Een pak moeilijker en hachelijker dan in deze coronatijden dus. Paul Van Der Steen verwijst ook terecht naar het toen welig tierende bij- geloof dat in die donkere uren de poorters de bibber op het lijf joeg voor boze geesten en gemene streken van de duivel, die dan volop in zijn element was. Voor de toen nog talrijke en erg invloedrijke geestelijkheid het gepas- te moment om op te roepen tot voorbeeldig leven en gebed. Zouden die remedies ook in deze moderne tijd ‘van God los’ niet weer van pas kunnen komen, wars van alle bijgeloof?
Zomaar een vraag.
Toch waren in die dagen de burgemeesters van binnen en van buiten er blijkbaar niet
honderd procent gerust in, want zij deden een beroep op bewapende mannen, van wie en- kelen op vaste plekken en een aantal anderen op de stadsmuren. Zij hadden als taak in de smiezen te houden of er na het sluiten van de poorten toch geen figuren met kwade bedoe- lingen de stad probeerden binnen te sluipen:
inbrekers of vijandelijke legers. Van de duivel naar vuur was maar een kleine stap, zeker in dié tijd, toen de huizen volledig of gedeelte- lijk nog van hout waren en vrij dicht op elkaar stonden. Eén vonkje was dan genoeg om heel de donkere slaapstad in vuur en vlam te zet- ten. Van hogerhand was men wel op het ergste voorzien. Er werd ’s nachts in de duistere stra- ten gepatrouilleerd en wie daar rondhing en zich niet in het schaarse licht van de lantaarns durfde vertonen, moest wel met een héél goe- de reden op de proppen kunnen komen om zijn overtreding van de avondklok uit te leg- gen.
Zowel toen als nu betekende die avondklok een serieuze streep door de rekening van her- bergen, huizen van lichte zeden en eethuizen.
Na het luiden van de avondklok, toen als nu, werd geen bier of wijn meer geschonken en de onverlaat die zich bij nacht niet aan de re- gels hield, werd daar zwaarder voor beboet of gestraft dan op klaarlichte dag. In het artikel van Paul Van Der Steen in Trouw heb ik geen enkele verwijzing naar burgemeester Van Ranst aangetroffen, maar in het jaar 1465 be- stond er nog geen televisie…
HECTOR VAN OEVELEN
Actueel
20 AUGUSTUS 2020 5
Zal CD&V ontslag willen nemen uit de regering-Wilmès?
Dat de MR van Georges-Louis Bouchez een vuile rol speelt in de federale for- matie, staat al lang buiten kijf. Recent doet ook de rol van Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert meer en meer de wenkbrauwen fronsen. Op de valreep alsnog een paars-gele coalitie saboteren, was het daarvoor dat hij met zo’n ruime meer- derheid tot voorzitter gekozen werd?
Ondertussen blijft het opvallend stil rond de CD&V en lijkt niemand de dubbelrol op te merken die de christendemocraten nu spelen. Nochtans is er geen ontkomen aan, want ten laatste midden september zal ook de partij van Joachim Coens kleur moeten bekennen.
Dat de christendemocraten een viscerale afkeer hebben van het maken van duidelij- ke keuzes, bleek nog maar eens duidelijk uit het interview dat Servais Verherstraeten toestond aan de collega’s van Doorbraak. Ze waren ontevreden en teleurgesteld bij de CD&V, dat wel, maar in het interview kwam je niet te weten hoe zij daar denken dat het nu verder moet. We denken trouwens dat CD&V midden september het liefst van al uitgesteld zou zien tot Sint-juttemis (waar is de tijd dat Jean-Luc Dehaene Pasen twee weken na Pasen liet vallen?), want Servais Verherstraeten raakte in het interview niet verder dan midden september “belangrijk”
te noemen. Toch bleef hij moedig, want hij
“durft te hopen” dat er tegen die tijd “zaken
bewegen”. Vooral hoop dus dat ze de kelk van de duidelijke keuze midden september toch nog aan zich voorbij zullen kunnen la- ten gaan.
Enerzijds in de bubbel van vijf, anderzijds in de regering
De CD&V blijft de partij van de twee- slachtigheid. Enerzijds zit ze mee in de zo- genaamde “bubbel van vijf”, samen met de N-VA, de PS, de sp.a en de cdH. Maar ander- zijds zit ze toch ook mooi mee in de federale regering van Sophie Wilmès, met Open Vld en MR, en blijven ze op die manier die rege- ring legitimiteit verschaffen.
Als er, tegen de hoop van Servais Verher- straeten in, de komende weken dan toch geen “zaken” zouden “bewegen”, wat gaat de CD&V dan doen bij de vertrouwensstem- ming in de Kamer? Gaan ze trouw blijven aan de “bubbel van vijf” die, zoals het er nu naar uitziet, de huidige regering niet op- nieuw het vertrouwen gaat schenken? Is dat dan mogelijk, enerzijds tegen een regering
stemmen waar je zelf in zit, en anderzijds er doodleuk blijven inzitten omdat ze toch maar in lopende zaken gaat? Het zou ons niet verbazen.
Maar het kan ook anders: enerzijds in de
“bubbel van vijf” blijven, maar anderzijds toch maar weer het vertrouwen schenken aan de regering-Wilmès, net omdat men er mee inzit. We zijn er zeker van dat de par- tij van Joachim Coens en Servais Verher- straeten ook daarvoor wel één of andere uitleg zou kunnen opdissen die kant noch wal raakt, maar de postjes toch maar weer veilig stelt. Want we zouden haast vergeten dat niet alleen Open Vld en vooral MR op dit ogenblik rijkelijk bedeeld worden in de fe- derale regering. Ook voor de CD&V zal het met heel wat minder moeten als er ooit nog eens een federale regering gevormd wordt.
CD&V legitimeert de blauwe postjesregering
Toch moet er op gewezen worden dat de aanwezigheid van de CD&V in de rege- ring-Wilmès niet louter een verder onschul- dige zaak van postjes is. Lopende zaken, staatsbelang, iemand moet toch op post blij- ven… De argumenten zijn snel gevonden, maar blijven praatjes voor de vaak. Het is immers vooral door de aanwezigheid van CD&V in de voor de rest blauwe regering dat de blufpoker van Georges-Louis Bou- chez kan blijven aanhouden. Pas als CD&V ontslag neemt uit de federale regering en ook aan Vlaamse zijde de postjes volledig in handen van de liberalen komen, is er voor Open Vld en MR werkelijk geen ontkomen meer aan: zij houden het land nu al maan- denlang gegijzeld om zo lang mogelijk aan de vetpotten te kunnen zitten.
Vergeet trouwens niet dat in België steeds de goedkeuring van de federale regering vereist is om nieuwe verkiezingen te kun- nen uitschrijven. Het is immers de regering die een voorstel in die zin in de Kamer moet indienen voor ze daar goedgekeurd kun- nen worden. Zolang de federale regering weigert zo’n voorstel in te dienen, komen er dus ook geen nieuwe verkiezingen. Het enige andere scenario dat tot de ontbinding van de Kamer kan leiden, is de goedkeu- ring van een verklaring tot herziening van de grondwet. Maar opnieuw, niet alleen de Kamer, maar ook de federale regering moet die verklaring goedkeuren. We vragen ons toch af hoe het buitenland erop zou reage- ren als Georges-Louis Bouchez het zo hard zou spelen. Maar hij heeft natuurlijk wel sterkere kaarten zolang de CD&V bereid is zijn spelletje mee te spelen.
Gaf de abortusrel ons reeds het antwoord?
Zouden we er ver naast zitten, als de abortusrel van een kleine twee maanden geleden ons reeds het antwoord gegeven heeft op de vraag in de titel? Georges-Louis Bouchez was er immers toen reeds vast van overtuigd dat geen enkele CD&V-minister over die zaak ontslag zou nemen en liet dat ook uitgebreid optekenen in de pers. Het valt dan ook te betwijfelen of er CD&V-mi- nisters gevonden zullen worden om met een ontslag nieuwe federale verkiezingen uit te lokken.
In de wandelgangen had men het bij de MR in die periode trouwens in het bijzonder op minister van Justitie Koen Geens gemunt.
Herinner u nog de soloslim die hij begin dit jaar probeerde te spelen in dienst van de koning, tegen de zin en de belangen van zijn eigen partij in. Het is dus niet eens zeker dat het volstaat dat Joachim Coens besluit om zijn partij terug te trekken uit de federale regering, want Koen Geens zou wel eens doodleuk gewoon op post kunnen blijven zitten op Justitie. Op dat moment zal het er vooral van afhangen wat koning Philippe het veiligst acht voor het behoud van zijn troon:
toch maar nieuwe verkiezingen uitschrijven zodat iedereen wat stoom kan aflaten, en in de hoop dat er dan toch een oplossing uit de stembus zou komen, of de facto een staats- greep plegen met een regering die over nog geen vijfde van de zetels in de Kamer beschikt?
De partij wordt geleefd
Het was dus een rake opmerking van Rik Van Cauwelaert aan het begin van het week- einde, dat het tegenwoordig bijzonder stil is rond de CD&V en dat het erop lijkt dat de partij niet meer leeft, maar geleefd wordt.
Dat de partij zich enigszins gedeisd houdt na de bijzonder slechte beurt van Wouter Beke in het Vlaams Parlement, valt uiteraard te begrijpen. Maar om terug te grijpen naar het interview met Servais Verherstraeten, waarover we het reeds in het begin hadden:
hij vond dat er naar aanleiding van het mis- lukken van de formatiepoging van De We- ver en Magnette vooral gezwegen diende te worden. En wij voegen eraan toe: als er dan toch echt iets gezegd moet worden, dan zo nietszeggend mogelijk. “Zaken” die “bewe- gen”, bijvoorbeeld. Of “medio september”
dat “belangrijk” is. Wat moet je daar eigen- lijk allemaal mee? Hoeft het op die manier te verbazen dat de partij in de peilingen langzaam maar zeker richting de tien pro- cent zakt? FILIP VAN LAENEN
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 FANKERSTRAAT 7 3500 HASSELT 011 223 253
Op economisch vlak is de Europese Unie altijd een voortrekker geweest in het
verdedigen van de principes van de vrije markt. Maar met de coronacrisis lijkt de bocht genomen richting staatsgeleide economie gebaseerd op subsidies.
Uitzonderlijke omstandigheden verei- sen een uitzonderlijke aanpak. En dus is het Europese steunpakket of coronaplan noodzakelijk en welkom. Bepaalde Eu- ropese economieën hebben inderdaad steun nodig om de gevolgen van de pan- demie op te vangen.
Het steunpakket van 750 miljard euro is in verhouding slechts een zeer klein deel van de totale EU-economie, die 15.200 miljard euro bedraagt. Dat een deel van die middelen als subsidies worden toe- gekend en wellicht vooral naar de arm- lastige Zuid-Europese staten gaat, is in deze moeilijke coronatijden tot op zekere hoogte te begrijpen. De Nederlandse pre- mier Mark Rutte heeft als verdediger van de zogenaamde zuinige Noord-Europese landen alvast bekomen dat het deel van het bedrag dat als subsidies wordt uitge- keerd, beperkt blijft tot 390 miljard euro.
De rest zijn leningen. En er worden voor- waarden aan verbonden. De landen die subsidies ontvangen, moeten een duide- lijk economisch herstelbeleid uittekenen.
Copernicaanse revolutie
Dat oogt allemaal logisch, maar wie het bredere kader bekijkt, merkt dat de Euro- pese Unie hier een copernicaanse revolu- tie ondergaat. Jarenlang, ja decennialang
was de EU gebaseerd op de principes van de interne vrije markt, vrijhandel en vrij verkeer van goederen en diensten. Die principes worden niet weggegooid, maar er wordt nu wel een etatistische saus over gegoten. De EU evolueert door corona naar een staatsgedreven economie, met de Europese Commissie in een glansrol.
Om de leningen en subsidies te financie- ren, gaat de Commissie als een volwaardi- ge regering of overheid geld ophalen op de financiële markten. De subsidies zullen een sterk herverdelend effect hebben en zijn een overheidsinstrument bij uitstek.
Nu waren en zijn er binnen de Europese Unie altijd belangrijke subsidiemecha- nismen geweest. Voor de landbouw uiter- aard. En voor de nieuwe lidstaten. Maar dat subsidiesysteem gold als een over- gangssysteem en werd gekoppeld aan het liberaliseren van verschillende mark- ten. Dat laatste proces is trouwens stilge- zet. Ja, er worden processen gevoerd en boetes opgelegd aan multinationals, voor- al techgiganten als Google, Facebook en Amazon, die misbruik maken van een te grote machtsconcentratie. Maar de princi- pes van de vrije markt staan niet meer bo- venaan. Onder druk van de belangrijkste lidstaten - Frankrijk en Duitsland - worden
allerlei vormen van staatssteun ooglui- kend toegestaan. Als het geen overheids- subsidies zijn aan bedrijven en sectoren in moeilijkheden (zoals de luchtvaartsec- tor), dan op zijn minst overheidsleningen.
Rentebeleid
Een andere voorbeeld van de verstaat- sing van de Europese Unie zijn de grote energie-, technologie- en klimaatplannen.
Deze plannen plaatsen de overheden op- nieuw in het centrum van de economie.
Meteen moet men zich de vraag stellen of deze manier om de economie te sturen transparant gebeurt.
Waar gaan die middelen voor de plan- nen naartoe? Naar wie het best kan lob- byen? Wordt dat het zoveelste nieuwe subsidiesysteem? Komt er nog bij dat het rentebeleid van de Europese Cen- trale Bank zo’n staatsgestuurde rigide economie ondersteunt. Door de lage ren- tevoeten houdt het zogenaamde zombie- bedrijven in leven. Dat zijn bedrijven die weinig middelen hebben, niet rendabel zijn, maar toch overleven omdat ze door de lage rentevoeten op de schuld het hoofd net boven water kunnen houden.
Maar die bedrijven zijn niet innovatief ge- noeg en zijn een rem op de productiviteit, een belangrijke motor van de groei. In een goed werkende markteconomie gaan zo’n zombiebedrijven failliet. Het is het principe van de creatieve destructie. Dan duiken er nieuwe bedrijven op die renda-
ECONOMISCHE ZAKEN
De EU als staatsgedreven economie
beler zijn. Maar in dit geval is er een door de overheid ondersteund economisch status quo. Het zijn nog niet de staatsbe- drijven uit het vroegere Oostblok die op een absurde manier overleven, maar het scheelt toch niet veel.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Het grote taboe
Dat net Brussel zo getroffen wordt door corona is geen toeval. Net zo- min als de vaststelling dat het probleem zich het scherpst stelt in be- paalde wijken of gemeenschappen. Doorheen de jaren ontwikkelde zich een sociologische realiteit van parallelle samenlevingen in de hoofdstad. Op crisismomenten als nu zien we hoe vergaand de gevol- gen hiervan kunnen zijn.
Mooi, de cijfers liegen niet: het aantal ge- vallen van besmetting dat in Brussel geteld wordt, is “alarmerend”. Sterker nog: de si- tuatie oogt slechter dan in Antwerpen, toch het epicentrum van die tweede golf die er dan toch geen bleek te zijn. En zeggen dat nog niet zo lang geleden met hoofdstedelij- ke arrogantie de metropool met de vinger gewezen werd. Antwerpen heeft zich hier voor Franstaligen trouwens altijd al wel wat toe geleend: de plek waar het VB groot werd, de verfoeide BDW burgemeester is, enzovoort, enzoverder. Maar goed, terug naar Brussel, waar men plots even Antwer- pen vergeet.
Politieke dadenkracht
Hét probleem volgens politicoloog Dave Sinardet in de hele aanpak is dubbel: inef- ficiënte instellingen en een gebrek aan po- litiek leiderschap. Ongetwijfeld, maar geldt dit mutatis mutandis in dit land niet voor zo- wat alle domeinen? De analyse geldt trou- wens niet enkel voor de hoofdstad. Gaston Geens (“wat we zelf doen, moeten we beter doen”) draait zich om zijn graf… Maar nog- maals terug naar Brussel.
Ook in deze coronatijden wordt de span- ning tussen gemeenten en gewest duidelijk.
Even leek het of men de communicatie over de al dan niet verplichting het mondmasker te dragen bewust rommelig maakte om cha- os te creëren. Uiteindelijk besloot de Brus- selse regering de verplichting tot het hele gewest uit te breiden. Maar onmiddellijk
stelde zich een ander probleem: het afdwin- gen van de maatregel. Net zoals tijdens de lockdown gebleken is, zijn overtredingen van de regels schering en inslag in Brussel.
Zeker in bepaalde wijken, waarmee we bij hét taboe aanbeland zijn.
Welvaartsvirus
Het lijkt wel of het virus oog voor wel- vaart heeft. Want stel u voor, het probleem stelt zich scherper in “armere” wijken en gemeenten, klonk het politiek correct. Een mooie manier om niet te moeten zeggen dat zich een belangrijk multicultureel pro- bleem stelt. Men krijgt immers moeilijk toegang tot “bepaalde gemeenschappen”, om niet te zeggen dat het verantwoordelijk- heidsgevoel net daar te wensen overlaat.
Nog maar eens wordt duidelijk dat het
“multiculturele Brussel” vooral een verhaal is van parallelle samenlevingen, gemeen- schappen die naast elkaar bestaan, zonder veel kruisbestuiving. Dat fenomeen is niet nieuw, maar in crisisperiodes als vandaag wordt duidelijk welke gevolgen dit kan hebben. Dankzij de sociale media slaagde men er niet in de realiteit van de nieuwe ziekenhuisopnames onder de mat te vegen.
En die is dat, laten we het netjes houden,
“bepaalde gemeenschappen” oververte- genwoordigd zijn. Niet toevallig zij die je in het straatbeeld de veiligheidsvoorschriften met de voeten ziet treden. In deze bestaat geen toeval.
KNIN.
Binnenland 20 AUGUSTUS 2020
6
BRUSSEL
Er is geen enkele reden om geen verkiezingen te organiseren
Verkiezingen… Dat we nog niet uit de problemen zijn inzake regerings- vorming, moge duidelijk zijn, nu ook Magnette en De Wever in een dood- lopend straatje zijn terecht gekomen. Er is echter nog altijd een alterna- tieve oplossing: nieuwe verkiezingen. Maar blijkbaar staat niemand in de Wetstraat te springen om nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Zoge- zegd omdat verkiezingen in deze coronatijden moeilijk te organiseren zouden zijn. En laten we dat nu toch even echte nonsens noemen.
De ware reden dat er alsnog geen nieuwe verkiezingen zitten aan te komen, is natuurlijk dat alle traditionele partijen vrezen om en- kele procenten achteruit te gaan. Zeker aan Vlaamse kant kan men zich afvragen hoe de kiezer gaat reageren op de gebeurtenissen van de voorbije maanden: zal Open Vld ver- liezen omwille van het ‘beleid’ van Maggie De Block, en nu ook nog de strapatsen van Eg- bert Lachaert? En hoe gaat de kiezer reage- ren op het ‘beleid’ van Wouter Beke? En hoe volgzaam zal de socialistische kiezer zijn nu die de jonge sp.a-voorzitter Rousseau in het echt heeft bezig gezien? En dan is het nog de vraag of de N-VA met of zonder kleerscheu- ren uit deze voorbije periode gaat komen.
Alleen al de bereidheid van Bart De Wever om Groen en Ecolo bij de besprekingen uit te nodigen, is voor sommigen een brug te ver. Het was misschien enkel bedoeld als een spelletje poker, met de bedoeling om Open Vld onder druk te zetten, maar bij de klassie- ke achterban van N-VA ligt dat toch allemaal zeer moeilijk.
Een en ander werd al bevestigd door de jongste peiling (HLN/VTM) in juni 2020: toen ging Vlaams Belang zo’n 9 procent vooruit ten opzichte van de verkiezing van 26 mei 2019.
Die peiling werd afgenomen tussen 10 en 15 juni, op een ogenblik dat de eerste corona- versoepelingen een feit waren, maar de twee- de coronagolf nog veraf leek. En ook de in- cidenten met allochtonen aan onze kust en in recreatieparken waren op dat ogenblik even- min nieuws. Kortom, dat Vlaams Belang op dit ogenblik electoraal profiteert, moge duidelijk zijn. Dat N-VA het lastig heeft, is evenzo duide- lijk. In de peiling van juni jongstleden moest
de partij al zo’n 5 procent inleveren. Vraag is dan: zijn er de voorbije twee maanden in- dicaties dat de N-VA haar electorale achter- uitgang heeft weggewerkt en weer op ‘winst’
staat? Persoonlijk zie ik geen grote kentering.
Alle politieke commentatoren zien dus het Vlaams Belang winnen, mochten er binnen- kort verkiezingen zijn. Aan Franstalige kant zou dan weer de PTB vooruit gaan, o.a. ten koste van de PS, die enkele procenten zou ver- liezen.
Corona
Partijen die op verlies staan, zullen uiter- aard proberen om nieuwe verkiezingen te vermijden. Maar dan hoorden we een jour- nalist op televisie zeggen dat verkiezingen in coronatijden moeilijk liggen en dat de organi- satie ervan niet simpel zou zijn. Dat corona er de zaken niet op vergemakkelijkt, dat willen we best geloven. Maar in andere landen kon- den er wel verkiezingen georganiseerd wor- den en in nog een pak andere landen zitten er verkiezingen aan te komen. We zetten enkele voorbeelden even op een rijtje.
Amper twee weken geleden waren er de presidentsverkiezingen in Wit-Rusland. U kent ondertussen de (omstreden) uitslag en u zag de betogingen in Minsk en de rest van het land. Wit-Rusland heeft ongeveer 9,5 miljoen inwoners en telt officieel 613 coronadoden.
Spanje is een land dat zwaar getroffen werd door corona, maar dat belette het land niet om op 12 juli regionale verkiezingen te organise- ren in Galicië en Baskenland.
Op 14 maart ging ons land in volledige lockdown. Op dat ogenblik waren ook de besmettingscijfers alarmerend in Frankrijk.
Maar toch gingen de gemeenteraadsverkie- zingen op 15 maart door. Pas op 17 maart ging Frankrijk in lockdown. De tweede ronde van de gemeenteraadsverkiezingen werd wel uit- gesteld, maar kon toch doorgaan op 28 juni.
Op 15 maart 2020 waren er dan weer ge- meenteraadsverkiezingen in Beieren. Ook dat is opvallend, want de eerste gevallen van co- rona werden vastgesteld in Beieren.
In Polen waren er presidentsverkiezingen in twee ronden, respectievelijk op 28 juni en op 12 juli.
En nog op 28 juni waren er presidentsver- kiezingen in IJsland. Daar zijn tot heden maar 10 doden door corona en 2014 besmettingen.
Dat lijkt weinig, maar het is wel gerekend op een totaal bevolkingsaantal van slechts 364.000 inwoners.
Vermelden we als laatste Europese voor- beeld nog Rusland, waar op 2 juli een natio- naal referendum over een grondwetswijziging (ivm de mogelijkheid voor Poetin om tot 2036 aan de macht te blijven) kon doorgaan. En ten- slotte: in Kroatië waren er op 5 juli parlements- verkiezingen.
We weten dat het coronavirus pas op een later ogenblik in Zuid-Amerika is neerge- streken. Ook Suriname bleef niet gespaard van corona, want al op 13 maart werd een eerste besmetting vastgesteld. Suriname was goed voorbereid: het was het eerste land in Zuid-Amerika met een laboratorium dat Co- vid-19-besmettingen kon onderzoeken. Al in januari was er een team van experten sa- mengesteld om zich voor te bereiden op een mogelijke corona-uitbraak. Op 29 maart werd er een gedeeltelijke lockdown afgekondigd.
Niettemin waren er op 25 mei parlementsver- kiezingen in Suriname.
Larie en apekool
Als er dus politici in België beweren dat het moeilijk is om verkiezingen te organise- ren omwille van corona, dan is dat larie en apekool. Kijk maar naar Italië. Dat land werd enorm zwaar getroffen door corona en het land zet alles op alles om een tweede golf te vermijden. Toch zullen er in september regi- onale verkiezingen georganiseerd worden in zes regio’s. En er wordt ook een nationaal re- ferendum gehouden waarbij de Italianen kun- nen stemmen over een grondwetshervorming die het aantal parlementsleden met ongeveer een derde zou doen afnemen. Dat referendum was oorspronkelijk gepland op 29 maart, maar werd toen omwille van corona uitgesteld.
In het najaar staan er enkele kleine plaat-
selijke verkiezingen op het programma in een paar gemeenten in Nederland. (al is het nog mogelijk dat deze verkiezingen worden uit- gesteld). Volgend jaar is op 17 maart de ver- kiezing van de Tweede Kamer gepland. Reeds eind mei van dit jaar is de bevoegde minister gestart met de voorbereiding van deze ver- kiezingen. Gemeenten kregen bijvoorbeeld de vraag om na te kijken hoe ze de stemloka- len kunnen inrichten, rekening houdend met de veiligheidsafstand van 1,5 meter afstand.
Er wordt ook al nagedacht over stemmen per brief, een procedure die nu ook bestaat voor Nederlanderse kiezers in het buitenland. Zou er in België al één minister bezig zijn met het maken van dezelfde oefeningen en het opstel- len van protocollen?
Sociale verkiezingen
En dan zijn er de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten op dinsdag 3 november.
Ja, president Trump heeft even in een tweet geopperd of het niet beter zou zijn om die verkiezingen uit te stellen. Zijn voorstel had echter niets te maken met de mogelijkheid of onmogelijkheid om de verkiezingen te orga- niseren, maar eerder met de anarchie in vele steden en met zijn persoonlijke achterstand in de peilingen. De economie in de Verenigde Staten kreeg een enorme klap, maar stilaan is men daar uit een economisch dal aan het klim- men. Trump heeft gewoon meer tijd nodig om met betere cijfers te kunnen uitpakken.
Tot slot keren we nog even terug naar Bel- gië. In november worden de sociale verkie- zingen georganiseerd. Dat zijn de verkiezin- gen waarbij de vakbondsafgevaardigden in bedrijven en overheden worden verkozen.
Normaliter zouden die verkiezingen in mei jl.
doorgaan, maar ze werden uitgesteld naar de periode van 16 november tot 29 november. Ja, die verkiezingen zijn natuurlijk kleinschaliger dan nationale parlementsverkiezingen, maar het principe van organisatie is hetzelfde.
Ook professor Erika Vlieghe, hoofd van de expertengroep, heeft al gezegd dat het orga- niseren van verkiezingen in ons land praktisch mogelijk is. We weten ondertussen dat onze politici niet altijd luisteren naar de experten.
Maar als men in België geen verkiezing durft te organiseren, verwijzend naar corona als (drog)reden, weet dan dat dat niet is omwille van de pandemie, maar enkel uit schrik voor een flinke pandoering vanwege de moege- tergde kiezer.
KARL VAN CAMP
