Kris Van Dijck: weinig schuld, heel veel fouten

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 29 • donderdag 18 juli 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Lees het volledige interview met Frederik Willem de Klerk op blz. 11

De laatste blanke president van

Zuid-Afrika

Frederik Willem de Klerk (°1936) volgde in 1989 PW Botha op als president van Zuid-Afrika, liet Nelson Mandela vrij en legaliseer- de het ANC. In zijn functie als staatshoofd leidde hij langs regeringskant de onderhandelingen die uitein- delijk leidden tot een akkoord met dat ANC en de machts- overdracht in 1994. Hoe ziet het voormalige staatshoofd de gebeurte- nissen nu, jaren

nadien?

Een gesprek.

Kris Van Dijck: weinig schuld, heel veel fouten

Begin juni brachten een aantal kranten het verhaal van een prostituee uit Duffel die werd afgeperst door een kennis die haar stiekem had gefilmd tijdens haar ‘activitei- ten’. Op de beelden zouden ook twee prominente politici te zien zijn: een burgemeester uit Oost-Vlaanderen en een Vlaams Parlementslid. Het duurde geen week voor we bij

‘t Pallieterke de naam van de tweede kregen doorgespeeld: Kris Van Dijck.

We deden vanzelfsprekend niets met die info. De persoonlijke affai- res van politici, inclusief bordeel- bezoek, zijn geen politiek nieuws.

Wat wij wisten, wist echter ook de rest van de pers. Daar geldt in the- orie dezelfde regel over de discre- tie over het privéleven van politici, maar tegelijk beseft iedereen zeer goed dat de lezers wel degelijk ge- interesseerd zijn in smeuïge seks- verhalen.

Zoeken naar een kapstok

De kunst bestaat er dan in een kapstok te vinden, een politiek aanknopingspunt dat kan dienen als verantwoording voor het uit- brengen van het verhaal. Vorig jaar kon Knack niet aan de verleiding weerstaan om de verhouding van

Liesbeth Homans met socialist Tom Meeuws te openbaren. Hoofdredac- teur Bert Bultinck, die zich in andere kwesties graag ontpopt als het geweten van Vlaanderen, verant- woordde die onthulling door te ver- wijzen naar “de heftigheid van de kiesstrijd tussen sp.a en N-VA, die zonder die info niet te begrijpen is”.

Dat was onzin, maar Knack kreeg die week de extra lezers waarop het blad hoopte.

Mag het ons terloops opvallen hoe discreet de pers altijd geble- ven is over de talrijke seksuele es- capades van Steve Stevaert, politiek relevant of niet? Zelfs een beschul- diging van verkrachting gepleegd in 2010, met formele klacht in 2013, haalde pas de pers in 2015, bij de verwijzing naar de strafrechter, toen

negeren onmogelijk werd. P-Ma- gazine vond zijn kapstok toen de webstek in bezit kwam (hoe?) van een e-mail van Kris Van Dijk, waarin hij Lynn meldde dat hij Kris Peeters zou contacteren over haar uitkering.

“Uitkeringsfraude!” riep het blad uit.

Menselijk, al te menselijk

Niets menselijk is politici vreemd.

In een moeilijke periode van zijn leven ging Kris Van Dijck troost zoeken bij een dame van lichte zeden.

Het gegeven dat hij met ‘Lynn’ zelfs een langdurige en emotionele relatie ontwikkelde, toont zijn mense- lijke kant eerder meer dan minder.

Prostituees met een gouden hart bestaan slechts in Hollywoodfilms als “Pretty Woman”. Van Dijck is Ri- chard Gere niet, en het escortemeisje is geen Julia Roberts. De politicus had al snel moeten beseffen dat dit soort relatie een professioneel risi- co inhoudt.

Dat is dan ook het patroon door- heen het hele verhaal. Weinig kwaadaardigheid of zelfzucht is bij Van Dijck te bespeuren, maar wel heel veel fouten. Zijn tweede fout was de mail die hij stuurde naar Kris Peeters.

De constructie die was opgezet om aan Lynn een vergoeding toe te kennen was mogelijk frauduleus, maar de feiten die we nu kennen, wijzen erop dat Van Dijck daar niet van op de hoogte was. Toen hij aan Kris Peeters vroeg het dossier wat te doen vooruitgaan “wegens de precaire situatie” van de dame, maakte hij zich dus niet medeplich- tig aan uitkeringsfraude. ‘Bespoe- digingstussenkomsten’ zijn wel in strijd met de deontologische code van het Vlaams Parlement. Zijn relatie met de betrokkene is zelfs een verzwarende omstandigheid.

Geloofde Van Dijck dat ze het

geld nodig had? We weten het niet.

Of hij haar spontaan te hulp kwam of gewoon van haar gezaag wilde af zijn door een mail aan Peeters te sturen, is evenmin duidelijk. Maar de actie was niet gericht op enig voordeel voor hemzelf en lijkt ook tot geen onregelmatigheid te hebben geleid.

Gedoemd voorzitterschap

Een derde fout was zijn kandida- tuur voor het voorzitterschap van het Vlaams Parlement. De afper- singsaffaire was toen al in handen van het gerecht. Dat had ook al de krant gehaald, met een verwijzing naar niet nader genoemde politici.

Van Dijck had toen nog de kans om zich zo klein mogelijk en dus voor de aasgieren van de pers minder in- teressant te maken. Er circuleerden wel nog geen geruchten over uitkeringsfraude, maar zijn relatie met de prostituee (en wat zij daarover aan de pers zou kunnen vertellen) ris- keerde hem minstens de risee van Vlaanderen te maken.

De vierde fout was dronkenschap achter het stuur. Rijden onder in- vloed is een onverstandige bezig- heid voor iedereen, maar extra ge- vaarlijk voor een politicus wegens zijn ‘voorbeeldfunctie’.

De vijfde fout van Dijck was zijn beslissing om niet onmiddellijk na de dronken aanrijding ontslag te nemen als voorzitter van het Vlaams Parlement. Je kon nochtans voor- spellen dat de bloedhonden van de pers (waar weinig vrienden van de N-VA zitten) dit been nooit gingen loslaten.

Elk dag die volgde, bracht een bijkomende onthulling: beelden van Van Dijck met een pint in de hand terwijl hij op de karaoke “My Way” aan het zingen was, precieze berekeningen van hoeveel pinten hij wel gedronken moest hebben...

De pers, met de VRT op kop, her- opende een waar maatschappelijk debat over de gevaren van dronken rijden. Ouders van verongelukte

kinderen kregen het woord om iets moraliserend over Van Dijcks ge- drag te zeggen. Dit zou niet stoppen tot hij er lag.

Leentje

Uiteindelijk zorgde P-Maga- zine voor de genadeslag. Wat het hoogtepunt van zijn carrière moest worden, zijn eerste officiële 11 ju- litoespraak als eerste burger van Vlaanderen, werd voor Van Dijck de ultieme vernedering. Tijdens zijn toespraak werden de schermen van de zaktelefoons in de zaal op- gelicht met binnenkomende bood- schappen over de onthullingen van P-Magazine. Persverantwoordelijke Pol Van den Driessche had genoeg ervaring met schandaal en hetze om te beseffen dat hij Van Dijck zo snel mogelijk de zaal moest uitloodsen.

Enkele uren later kwam het ontslag.

Voor een deel van het foutenpar- cours was zijn eigen partij mee ver- antwoordelijk. De top van de N-VA wist dat Van Dijck het parlementslid was dat opdook in het gerechtelijk onderzoek naar de afpersing van de prostituee. Was het verstandig hem dan nog als parlementsvoorzitter aan te stellen? We hebben persoonlijk tijden meegemaakt waar het principiële geloof in iemands onschuld daar minder zwaar woog.

Zeker na de dronken aanrijding is het moeilijk te bevatten waarom Van Dijck niet aangespoord werd aan zijn hoge functie te verzaken.

Weinigen komen goed uit dit verhaal. Niet Van Dijck, niet zijn partij, niet de pers. Misschien was er toch één heldin: Leentje Verhalle. De echtgenote van Kris Van Dijck (die hij leerde kennen na de verwikke- lingen met het escortemeisje) bleef hem onvoorwaardelijk steunen. Ze betuigde publiekelijk haar liefde voor hem en haar geloof in zijn eer- lijkheid. ‘In goede en kwade dagen’

zijn voor Leentje Verhalle geen ijde- le woorden.

(2)

Actueel 18 juli 2019

2

De school werd opgericht door de vzw Lectio. Daar vinden we vijf personen: Turgay Çankaya (°Beringen, 1977), Tamer Tuygun (°Koersel, 1974), Musa Demirko- paran (°Hasselt, 1986), de Neder- landse Fatima Can (°Amsterdam, 1987) en Lindsey Dierckxsens (°Geel, 1989).

De school houdt er, naast het propageren van de islamdoctrine, erg vreemde principes op na. Zo lezen we op de webstek: “We gaan de oudercontacten niet elimine- ren, maar wel tot het minimum her- leiden. In de plaats hiervan gaan we het op een heel andere manier organiseren en voor elke leerling individuele opvolging voorzien.

De klasleerkracht gaat minimum 1x per schooljaar bij elke leerling op huisbezoek, op deze manier gaat de scheiding tussen school en thuis ook weer een beetje meer verkleind worden en lopen deze mooi in elkaar over.”

Wie naar de webstek Onderwijs van de Vlaamse overheid surft, merkt dat de islamitische school in Genk (Selam College Genk) opgenomen is in het onderwijsaanbod van Vlaanderen. Dat betekent dat de school erkend is door de Vlaamse overheid en gewoon van start kan gaan begin september.

Onderzoek VSSE stelt weinig voor

Bevoegd minister Hilde Crevits kraamde in het Vlaams Parlement op woensdag 22 mei nochtans stoere taal uit. Crevits: “Collega’s, er is rond dit thema al eens eerder een actuele vraag gesteld.

Dat was op 21 maart van vorig jaar (2018). Toen was er nog geen erkenningsaanvraag. Onder- tussen is die er wel. Dus ja, er is een aanvraag ingediend om een school erkend te krijgen. Onze onderwijsinspectie voert nu onderzoek, dat is evident. Er zijn 21 erkenningsvoorwaarden die allemaal bekeken moeten worden.”

Crevits vroeg ook advies aan de Staatsveiligheid (VSSE). Dat advies was positief. Een insider:

“Het onderzoek van de VSSE stelt weinig voor. Er wordt enkel vluch- tig gekeken naar de 5 oprichters van de vzw.” Crevits: “Mijn onder-

wijsinspectie heeft aan de Staats- veiligheid gevraagd of er zaken zijn waarmee ze rekening moet houden. Ik ga er toch wel van uit dat men ons op tijd zaken zal sig- naleren, als dat nodig zou zijn, en dat onze inspectie daar dan ook daadwerkelijk rekening mee zal houden.”

Het besluit is dat een eigen school oprichten in Vlaanderen niet eens zo moeilijk is en dat politici een erkenning dan ook niet zomaar weigeren. Voor die erkenning is een te volgen procedure uitgeschreven. Er is wel nog een sprankje hoop dat dit onzinnig project snel gestopt wordt. “De erkenning is een tweetrapsraket”, legt Lieven Viaene, inspecteur-ge- neraal van de onderwijsinspectie in de media uit. “Een eerste inspectie gebeurt voor de opstart.

Als die in orde is, gaan we een tweede keer voor een grondig onderzoek. Dat doen we in de eerste zes maanden na de ope- ning. We bekijken de school op verschillende punten. Een school moet ook voldoen aan zowel de Grondwet als aan internationale verdragen over mensenrechten en kinderrechten.” Laten we hopen dat de tweede inspectie iets grondiger verloopt.

THIERRY DEBELS

Genkse islamschool erkend

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

De babyboomers

Een vergeten economisch probleem

De OESO wees vorige week op een van de fundamentele zwaktes van de Belgische eco- nomie: de ondermaatse productiviteitsgroei. Economisch jargon voor een statische eco- nomie. En opnieuw: over de Vlaams-Waalse verschillen blijft men weer zeer vaag.

Het is een traditie begin juli. Net op het moment dat in de Wetstraat stilaan een vakantiegevoel heerst, komt de Studiecommissie voor de Vergrijzing met cijfers over de toenemende kost voor gezondheidszorg en pensioenen. Waar jaren- lang voor gewaarschuwd werd, is een feit geworden. Namelijk dat de kosten voor de vergrijzing van de steeds grotere groep van babyboomers die met pensioen gaan, blijven oplopen. De babyboomers vormen de groep die na 1945 is geboren.

Financiering sociale zekerheid problematisch

Een belangrijk deel daarvan is al een tijd met pensioen, en nu komt de groep die halverwege de jaren vijftig van vorige eeuw is geboren.

Elke dag zijn er honderden inwoners van dit land die met pensioen gaan. En dat is meer en meer te zien in de statistieken. De sociale uitgaven blijven stijgen. In 2024 zullen die uitgaven 6,3 miljard euro hoger liggen dan vandaag.

Volgens de Studiecommissie voor de Vergrijzing zal in 2040 29 procent van het bbp naar de sociale zekerheid vloeien. Een magere troost: dat is het hoogtepunt. Daarna daalt het gewicht van de sociale uitgaven.

Maar de financiering van de sociale zekerheid is eigenlijk onbeheers- baar geworden. De sociale bijdra- gen van de werkenden zijn niet langer voldoende om alles te finan- cieren. Dat is al jaren het geval. De sociale zekerheid moet steeds meer

uit de algemene middelen worden gefinancierd. Met belastingen, dus.

Een oplossing om die vergrij- zingskost onder controle te houden, is met meer mensen werken en vooral langer werken. Er doet zich hier al enige tijd een positieve evolutie voor, maar het blijft onder- maats. Zoals bekend moeten er in België 700.000 banen bijkomen om ervoor te zorgen dat de werkzaam- heidsgraad hier op hetzelfde niveau is als in Nederland of de Scandina- vische landen. Maar dat is niet voldoende.

Productiviteitsgroei verzwakt

Een ander belangrijk element in de financiering van de vergrijzing is de productiviteitsgroei. In mensen- taal: hoe productiemiddelen als ar- beid en kapitaal in resultaat worden omgezet. De toenemende produc- tiviteit was lange tijd een cruciale factor in de groei van de westerse economieën. Op een uur tijd werden steeds meer diensten geleverd en goederen geproduceerd dank- zij de technologische evolutie. Dat ging van stoommachines over elek- trificering tot digitalisering. Alleen, die productiviteitsgroei is de voorbije jaren sterk onder druk komen te staan.

Dat blijkt uit een rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). De rijke OESO-landen ken- den tussen 2007 en 2018 een productiviteitsgroei van bijna een pro-

cent. België zit aan minder dan 0,5 procent. De redenen zijn talrijk. Er wordt te weinig geïnvesteerd in op- leiding en levenslang leren, de ar- beidsmarkt is niet flexibel genoeg, tal van productmarkten worden af- geschermd, de infrastructuur kan stukken beter…

Dat weegt op de toename en de betaalbaarheid van de vergrijzing.

De ondermaatse productiviteitsgroei, die de algemene economische groei beperkt, is een vergeten economisch probleem. Ook in andere EU-landen staat die groei onder druk, maar België scoort stukken slechter. Probleem is ook dat de Studiecommissie voor de Vergrijzing een te positief beeld ophangt van de voorspelde productiviteitsevolutie. Volgens het laatste rapport zal de productiviteitsgroei van 0,1 procent vandaag versnel- len naar 1 procent in 2030 en 1,5 procent vanaf 2045. Dat is weinig realistisch. Om die doelstellingen te halen, is een diepgaande moderni- sering van de economie nodig. Dat betekent onder meer dat een aantal beschermde beroepen moet worden aangepakt. En dat producten en diensten die het resultaat zijn van studiewerk aan universiteiten via spin-offs ook daadwerkelijk moeten worden vermarkt. Ten slotte is het hoog tijd om aandacht te besteden aan de regionale verschillen in de productiviteitsevolutie. De kloof tussen Vlaanderen en Wallonië moet ook in deze zeer groot zijn, maar niemand spreekt erover.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

De man of vrouw die Van Dijck ten val wilde brengen, koos niet voor de eerste macht (het parlement), niet voor de tweede macht (de regering) en ook niet voor de derde macht (het gerecht). Men kan zich dus vragen stellen bij de macht van de media. Het gevoel is trouwens dubbel: iedereen in de Wetstraat wist al een maand lang dat Van Dijck het parlementslid was dat genoemd werd in een chantagezaak met een prostituee. Niemand van onze collega’s bracht de naam naar buiten, en dat is eerbaar. Maar tegelijk was Van Dijck zelf voor de rest van zijn leven chanteerbaar door en schatplichtig aan diezelfde media.

Als de geruchten kloppen, moet Van Dijck in eigen omgeving op zoek gaan naar het lek, en dan wordt nogmaals bevestigd dat

‘de politiek’ niet altijd even proper is. Normaliter komen de minder fraaie zaken bovendrijven bij bijvoorbeeld een lijstvorming, maar hier zitten we volop in een tijdperk na verkiezingen. Waarom werd Van Dijck niet getackeld in oktober toen hij lijsttrekker was in Dessel (waar hij burgemeester is)? Waarom is hij niet getackeld in de aanloop naar de verkiezingen van 26 mei? Er zal wel een reden zijn; alleen, ik ken die niet.

Kris Van Dijck is een gedreven politicus die deze ‘behandeling’

niet verdiend heeft. Er moet dus iemand rondlopen die wel héél boos is op hem. Van Dijck is ook niet zonder zonde. Als politicus moet je altijd alert blijven en weten dat de tegenstanders – in de eigen partij en bui-

ten de partij – altijd op de loer liggen.

Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat hij niets met fraude te maken heeft.

Blijft over: prostitueebezoek, jaren geleden. Dat kun je moreel verwer- pelijk vinden, maar het is niet straf- baar. Zijn loopbaan als Vlaams Parle- mentslid is nog niet ten einde, al zal hij moeten leren leven met de mopjes over hem en escort Lynn. En zijn ambi- tie een ministerpost te verwerven, zal hij moeten opbergen. Spijtig.

Eens te meer kregen we te maken met een machtige media, niet de vierde macht, maar de echte eerste macht. Kris Van Dijck tuimelde van zijn voetstuk, niet door een tussenkomst in het parlement van een politie- ke tegenstander, maar door een kwalijk artikel op een webstek.

De vierde macht

ECONOMISCHE ZAKEN

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

5 minuten

persoonlijke moed!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

(3)

Actueel

18 juli 2019 3

Terug van nooit weggeweest

Mijnheer de kandidaat-voorzitter,

We schreven het een tijdje geleden al dat we u in de gaten moesten houden omdat wij met onze ellebogen al even aanvoelen dat uw stra- tegische terugtocht naar Aalter - ook al blijft gij nog een tijdje minister van Binnenlandse Zaken in de regering van (af)lopende zaken - bijzon- der uitgekiend lijkt. Toen een dik half jaar ge- leden in uw partij bleek dat niet gij, maar de Antwerpse Puursenaar en de door zowat ieder- een verguisde saboteur-minister van Werk Kris Peeters de Europese lijst zou gaan trekken, liet gij weten dat het nationale werk voor u afgelo- pen was en dat gij u terug zoudt trekken in uw donjon in Aalter. En ‘by the way’ liet gij nog even langs uw neus weg weten dat uw partij gewoon- weg te veel naar links was opgeschoven en dat dat voor u best anders mocht. Maar wij kennen u en wij wisten dat gij vanop de donjon het land zoudt overschouwen en de bewegingen van de vijanden - ook deze uit eigen rangen - nauwlet- tend in de gaten zoudt houden. Gij hebt immers een overwinnaarsinstinct.

Toen kwam de Marrakesh-crisis waarbij de N-VA uit de regering vertrok en dus haar mi- nisterportefeuilles diende in te leveren en waardoor uw kansen keerden. Jan Jambon, die een vrij behoorlijk parcours had gereden als minister van Binnenlandse Zaken en zich toch onderscheiden had inzake veiligheid en ter- rorisme-aanpak, moest vervangen worden. En daar moest een minstens bijna even rechtste vervanger voor in de plaats komen om dat be- leid verder te zetten. Omdat er niet veel keuze was in de rompregering, ging het licht weer aan voor u. Van een onbeduidend staatssecretariaat van Buitenlandse Handel - goed voor wat reis- jes naar overal ter wereld - verkaste gij in volle glorie naar Binnenlandse Zaken en werdt gij meteen weer topminister. Het was een uitgele- zen moment om met grandeur terug uw plaats als lijsttrekker op te eisen en tóch weer mee te doen aan de verkiezingen teneinde in beeld te blijven. Maar ook dat was uitgekookt, want gij wist vanuit uw ‘Fingerspitzengefühl’ dat uw partij met Crevits en Peeters en Beke een elec- torale klets zou gaan krijgen. Arco, de slechte onderwijsevolutie, de besluiteloosheid, de zaak Schauvliege, het brokkenparcours van Peeters, het strafuitvoeringsbeleid onder Geens, het softe diversiteitdiscours, de lange wachtlijsten in sociale voorzieningen in Vlaanderen en nog van alles zouden de tsjeven zwaar aangerekend worden. En vier stappen vooruit denkend, was het uw objectief dat er nadien sowieso een nieuwe voorzitter moest komen die de partij naar rechts moest gaan oriënteren. Uiteraard

zaagt gij daarin een rol voor uzelf. Op de dag dat de nieuwe Kamer werd geïnstalleerd in juni, stuurde gij dan ook een bericht de wereld in dat gij uw zitje in de Kamer zoudt laten voor wat het is en dat eerste opvolger oud-gouver- neur Jan Briers (die dat was namens N-VA ove- rigens) uw plaats zou innemen. Daarmee zat gij opnieuw in een stevige positie en waart gij weer beschikbaar met de handen vrij. Gij weet immers als geen ander dat een groot deel van de CD&V-achterban wil dat het roer wordt om- gegooid om de gestage afdaling naar de kies- drempel te stoppen.

Uw optreden vorige zondag in het VTM- nieuws sprak dan ook boekdelen en bevestig- de zowat alles wat ik hiervoor al schreef. Als would-be-voorzitter kwaamt gij immers stellen dat uw partij niets te zoeken heeft als vijfde wiel aan de wagen in een linkse paars-groene ver- liezersregering die gij “onhoudbaar, niet werk- baar en niet wensbaar” vindt, maar wél in een regering waarin een Vlaamse meerderheid te vinden is. Anders gezegd: een regering waarin de N-VA als grootste Vlaamse partij zit. Gij hebt dan meteen een bondgenoot op rechts, waar- mee gij “een radicaal andere koers” kunt varen

“compleet weg van de zuil”. Ook dat laatste is nieuw, want onuitgegeven. Als de zuil ons niet meer steunt, dan moet de zuil ook niet meer op u rekenen, zo zegt gij onomwonden. Gij zijt de soft-groene praat uit die hoek beu en gij wilt dat uw vele bestuurders in de steden en gemeen- ten, én hun achterban weer houvast krijgen in een partij die stopt met zwalpen en geen optel- som is van minderheden en standen.

Uw kompaan Hendrik Bogaert zit op uw golf- lengte en gooide al in de groep dat hij ook wel voorzitter wil worden. Maar dat was volgens mij een handige voorzet naar u, want gij hebt veel meer kilometers op de teller en een veel grotere beleidservaring. Ik ga er dan ook van uit dat hij als trouwe secondant in de Kamer uw waakhond zal blijven om de juiste koers aan te houden. En dat zal nodig zijn.

Omdat ik ervan uitga dat er naast het recht- se en radicaal-rechtse Vlaams-nationalisme ook centrumrechtse partijen een rol kunnen en moeten spelen in Vlaanderen dat duidelijk rechts kiest, wens ik u goede moed om de koers van uw partij eindelijk bij te stellen. Misschien opent een en ander zelfs perspectieven voor een Vlaamse regering… En als ik u bovendien duidelijk hoor zeggen dat de Vlamingen waak- zaam moeten zijn bij de desiderata van Di Rupo, dan kan ik dat wel pruimen. Mag ik u binnen- kort - als voorzitter - eens komen interviewen?

U kent het verhaal intussen. Van Dijck, Vlaams Parlementslid voor N-VA, maakte enkele jaren geleden een moeilijke tijd door ten gevolgde van huwelijks- problemen. Hij zoekt troost en ontspan- ning bij een prostituee. Wat noch hij noch de prostituee weet: iemand heeft in het geheim camera’s opgehangen en de klanten van de vrouw worden gefilmd. Zowel de prostituee, escortdame Lynn, als de klanten worden met het beeldmateriaal gechanteerd.

Het is de webstek P-Magazine die het verhaal smeuïg uitbrengt, net op 11 juli, net op het moment dat Kris Van Dijck zijn toespraak houdt als kersvers Vlaams Parlementsvoorzitter. Het verhaal is gedocumenteerd met kopieën van briefwisseling en mailverkeer tussen Van Dijck en escortdame Lynn.

Belangenvermenging?

De vraag is dan: waar zit het lek? Hoe is P-Magazine in bezit gekomen van de mails, de brieven, de documenten? En wie haalt er voordeel uit om Kris Van Dijck op die wijze onderuit te halen?

Bovendien wordt niet enkel de relatie met de prostituee onthuld, ook wordt politiek dienstbetoon en fraude geïnsi- nueerd. Het prostitueebezoek van Kris Van Dijck was trouwens bekend bij de N-VA-top. Het bericht over mogelijke belangenvermenging was echter een nieuw gegeven.

Enkele uren later brengt de linkse nieuwssite Apache haar eigen versie van de feiten en insinueert dat Filip De- winter aan de bron ligt van het lek. Insi- ders weten immers maar al te goed dat de eigenaar van P-Magazine, Maurice De Velder, en Filip Dewinter goed bevriend zijn. Bij N-VA zijn ze op de hoogte van die vriendschapsrelatie en even wordt de piste van Apache gevolgd.

Alleen, heel het artikel van Apache is gebaseerd op vermoedens. Zowel De Velder als Dewinter ontkent dat laatstgenoemde het verhaal over Van Dijck heeft doorgespeeld. Het omgekeerde zou inderdaad getuigen van domheid en naïviteit, want het was te verwachten dat iedereen onmiddellijk aan Dewin- ter zou denken.

Strijd achter de schermen

Op vrijdagmorgen verschijnt een vernietigend artikel op de webstek

’tScheldt, een artikel waarin het doop- ceel van De Velder wordt gelicht. Even ter herinnering: ‘tScheldt (zonder spatie) is de voortzetting van de webstek ’t Scheldt (met spatie) van Bert Murrath.

Die overleed in juni 2018, maar hij had zijn webstek al verkocht aan Erik Van der Paal.

Erik Van der Paal was niet zo lang geleden het onderwerp van gesprek toen ter gelegenheid van zijn verjaardag de ganse top van N-VA heimelijk gefilmd werd bij het betreden van restaurant ’t Fornuys in Antwerpen. Het beeldmateriaal werd gemaakt door de mensen achter de linkse site Apache. Zie bo- ven…

Het is niet de eerste keer dat ‘tScheldt (Erik Van der Paal) uitpakt met informatie over P-Magazine (De Velder) en omgekeerd. In een vorig leven deden beide heren wel eens (vastgoed)zaak- jes, maar ondertussen zit er duidelijk een haar in de boter. Trouwens, in het artikel op ‘tScheldt wordt de naam De Velder niet vernoemd, men heeft het over een zekere “Octopus”.

Het lek

Blijft natuurlijk de vraag: hoe kwam P-magazine in bezit van de belastende mails van Kris Van Dijck? “We weten uit welke hoek het lek komt”, weet de advocaat van escort Lynn al op vrijdag

te zeggen. Hij noemt evenwel geen namen.De vraag die men in dit dossier moet stellen is: wie houdt er mails bij die dateren van 2012 om die dan later openbaar te maken? In principe had- den slechts twee personen toegang tot die mails: Kris Van Dijck en zijn escort Lynn. Geen van beiden heeft er belang bij dat hun mailverkeer bekend wordt gemaakt. Escort Lynn krijgt nu de fiscus op haar dak. En Kris Van Dijck kreeg politiek en menselijk een opdoffer.

Dus moet er iemand anders in het spel zijn. Iemand die in 2012 (en de jaren nadien) toegang had tot de email- server. En die persoon moet dan nog beseffen dat hij of zij die mails op een later moment kan verzilveren.

Heeft Van Dijck onwettige en strafbare zaken gepleegd? Hij ontkent met klem dat hij heeft meegewerkt aan fraude. Mogelijk heeft hij het intern regle- ment van het Vlaams Parlement overtre- den, in verband met het dienstbetoon.

Het Vlaams Parlement kan echter alleen een deontologisch tuchtonderzoek op- starten na een klacht van een ander parlementslid. Die klacht is er nu, van- wege de PVDA. Misschien krijgt Van Dijck later nog een blaam, maar dat is in vergelijking met wat hem de voorbije dagen is overkomen een peulschil.

Kris Van Dijck overweegt klacht neer te leggen tegen P-Magazine. Logisch, maar niet zonder gevaar, want niemand weet over welke andere informatie P-Magazine nog beschikt. Men kan dis- cussiëren over de inhoud en de timing van de onthullingen door P-Magazine, de vraag is of de webstek iets onwettigs gedaan heeft. Fraai en fris was het niet, maar strikt genomen was het even ont- hullend als bijvoorbeeld de filmbeel- den aan restaurant ’t Fornuys.

Relevantie?

“Filip Dewinter liet zich omringen met bandieten en hoeren”, luidt de titel van een weinig fraai artikel van journalist Joris Van der Aa in Gazet van Antwerpen. In de weekendeditie van de krant brengt hij ineens het verhaal over de dochter van een Vlaams Be- langparlementslid. Die dochter blijkt bevriend te zijn met een kopstuk van een Marokkaanse drugbende. Waarom komt dat verhaal nu ineens opduiken?

Joris Van der Aa is immers een mis- daadjournalist die normaliter niet over politiek schrijft. Hij noemt geen namen in zijn artikel, maar zo moeilijk is het nu ook weer niet om de identiteit van het betrokken VB-parlementslid te achter- halen. Goed om weten: Joris Van der Aa was in een vroeger leven nog journalist van P-Magazine, toen dat nog een pa- pieren weekblad was. Hij kent dus de achtergrond van De Velder en diens entourage. Zijn artikel in GvA lijkt eerder op een wraakactie tegen De Velder en Dewinter. Relevantie in de zaak-Van Dijck? Nihil!

Eenzelfde bemerking bij een artikel van Het Laatste Nieuws, verschenen op vrijdag. Daarin wordt even het ‘verleden’ van mevrouw Van Dijck (Leentje Verhalle) uit de doeken gedaan. Zo worden al haar ex-en bij naam opgesomd.

De relevantie van heel dat verhaal? Ni- hil!

Maar de hoofdvraag blijft onbeant- woord: wie heeft mails en documenten uit 2012 bewaard om ze nu naar de pers te lekken, zeven jaar na datum? Wie had toegang tot de mailbox van Kris Van Dijck? De Velder laat niet in zijn kaarten kijken, en hij insinueert dat Van Dijck best in de eigen omgeving moet gaan zoeken. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

KARL VAN CAMP

Dossier Kris Van Dijck

Dallas

aan de Zenne

Het was me wat, die 11de juli. Voor Kris Van Dijck verliep die dag echt rampzalig, maar ook de Vlaamse media blijven niet onbesproken. Een overzicht.

BRIEFJE AAN PIETER DE CREM

Groepsverkrachtingen in Duitsland

Een groep jongemannen heeft in de stad Düsseldorf meerdere vrou- wen verkracht. Na onderzoek konden de politiediensten vier verdach- ten oppakken. Het ging om mannen van Marokkaanse, Libanese en Palestijnse afkomst, en in de leeftijd tussen 24 en 29 jaar.

De vermoedelijke daders spraken vrouwen in en rond discotheken in de stad aan, en stelden zich steeds aan de slachtoffers voor als “Jamal”, “Sammy”, “Mom” en “Bilal”. Ze lokten de (nietsvermoedende?) vrouwen mee naar het appartement van een van de verdachten, en een enkele keer naar een hotelkamer.

Alles werd gefilmd

“Daar moeten de daders de vrouwen bijzonder brutaal aangepakt en verkracht hebben.

De slachtoffers moesten gedurende meerdere uren het geweld van de daders ondergaan, en bepaalde verkrachtingsscenes werden ook met de mobiele telefoon gefilmd”, aldus de politiewoordvoerder. Er zijn trouwens aanwijzingen dat de daders drugs hebben gebruikt.

Het valt niet uit te sluiten dat nog meer vrouwelijke slachtoffers zich zullen melden.

Drie van de vier verdachten zitten intussen in de gevangenis. Bij de vierde werd het ar- restatiebevel door de rechtbank vernietigd – al is niet duidelijk waarom. De vermoedelijke daders wordt groepsverkrachting aangewreven.

PIET VAN NIEUWVLIET

(4)

Voorgekauwd

Het was een korte zitting, vorige woensdag.

Niet alleen heeft Patrick Dewael er niet veel zin in, maar ook de agenda was eerder technisch van aard. De commissies moesten samenge- steld worden en hun voorzitters aangeduid. Dat verliep allemaal zonder problemen, want een en ander was al voorgekauwd in de Conferen- tie van voorzitters. Maar vooraf werd nog mee- gedeeld dat Egbert Lachaert van Open Vld die fractie zal gaan voorzitten in opvolging van De- wael, die Kamervoorzitter werd. Daarmee beet voorzitster Gwendolyn Rutten opnieuw in het zand, want het werd eens te meer geen vrouw.

Zelfs in eigen rangen nemen ze haar gejeremi- eer niet meer ernstig.

Twee petjes op

De Conferentie van voorzitters had ook be- slist dat de parlementsleden met onmiddellijke ingang zowel schriftelijke als mondelinge vra- gen mogen stellen aan de regering in lopende zaken. Een beetje vreemd, want mondelinge vragen horen thuis in commissies en van som- mige commissies zijn bepaalde ministers lid, zoals bijvoorbeeld Sophie Wilmès (MR) lid is van de wetgevende en de uitvoerende macht tegelijk dus. Bizar. België op z’n best.

Commissietoewijzingen

De toewijzing van de commissies gebeurt volgens een systeem waarbij de grootste par- tij eerst kiest en dan zo verder. N-VA, Ecolo/

Groen en de PS krijgen elk twee commissies.

Vlaams Belang, CD&V, Open Vld en PVDA/PTB elk een. N-VA sprong meteen op de belangrijke commissies Justitie en Defensie. Vlaams Belang zag dan weer de kans schoon om de commissie Binnenlandse Zaken binnen te halen, die zich bezighoudt met binnenlandse betrekkingen, veiligheid, migratie en bestuurszaken.

Vreemd dat het ervaren en zeer actieve Ka- merlid Annick Ponthier, die na één legislatuur afwezigheid weer terugkeert, naast de prijzen pakte. Het werd Ortwin Depoortere, die van 2004 tot 2007 al eens Kamerlid was (als opvol- ger), maar toen door Gerolf Annemans werd opzij geschoven omdat hij geen potten had gebroken. Vanaf 2015 belandde hij opnieuw als opvolger in een assemblee, maar dan in het Vlaams parlement. Tom Van Grieken, die ook overkomt van het Vlaams parlement, wordt Bureaulid van de Kamer en Depoortere, die bovendien tot de ‘inner circle’ van Van Grieken hoort, dus commissievoorzitter. Een Kamerlid verdient evenwel minder dan een lid van het Vlaams parlement.

Zou enige compensatie hier iets mee te maken hebben, zoals sommigen stoutmoedig beweren? Of mogen we er logischerwijze van uitgaan dat men inderdaad na grondige eva- luatie en overleg de besten op de juiste plaats heeft gezet? We durven het hopen. Bij de ande- re partijen is dat overigens evenzeer puzzelen en (financiële) evenwichten zoeken, al zien we toch - buiten de communisten - dat heel vaak anciens die hun sporen verdienden de voorzit- terschappen innemen. Enfin, we zien wel hoe ze het ervan af brengen. Het gaat er uiteindelijk om dat ze hun job goed doen. En daar kijken wij met argusogen op toe.

De fricties blijven

In ieder geval waren er een aantal voorzitters op gebrand om snel hun commissies bijeen te roepen. Peter Buysrogge (N-VA) wilde dat doen om met minister van Defensie Didier Reynders (MR), die zelf lid is van de commis sie, ‘een ge- dachtewisseling’ te houden. De poortere (VB)

Dossier 18 juli 2019

4

wilde zijn commissie dan weer samenroepen omwille van de ‘zwembadter reur’ in diverse re- creatiebaden. En Kristien Van Vaerenbergh (N- VA) wilde de commissie Justitie samenroepen om ‘inhoudelijke be sprekingen aan te vatten’.

Bert Wollants (N-VA), hoe wel geen voorzitter, wilde de voorzitter van zijn commissie Energie, Leefmilieu en Klimaat dan weer aansporen om snel te spreken over een rapport van Elia inzake de bevoorra dingszekerheid. Vincent van Quic- kenborne (Open Vld) gaf voorlopig echter niet thuis. De fricties tussen de fracties van vóór 26 mei zijn nog duidelijk voelbaar. En dat zal zo nog wel een tijdje blijven duren.

Maar toch…

Maar, jawel, Van Quickenborne bedacht zich snel en riep maandag uiteindelijk als eerste zijn commissie Leefmilieu, Klimaat en Energie samen. Het ging dan wel niet over het rapport van Elia, maar er werden diverse vragen over meerdere onderwerpen gesteld en enkele neo- fieten, zoals de welbespraakte VB’er Kurt Ravyts, lieten meteen van zich horen alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Dat is alvast een goed teken. En ook de al genoemde Ortwin Depoor- tere (VB) hield woord en riep dinsdag ondanks protest van Denis Ducarme (MR) de commissie Binnenlandse Zaken samen, inclusief de eerste vraag van Dries Van Langenhove. Het heerschap Ducarme, dat bij de installatievergadering steevast met zijn rug naar zijn buurrouw, Marij- ke Dillen (VB), gekeerd zat, “wil niet dat deze commissie het speelgoed wordt van het Vlaams Belang”. Hij kwam dan ook peroreren dat hij

“de commissie in de gaten zal houden” en het VB geen vrij spel zou geven. Alsof hij en de res- tregering, waarvan hij overigens lid is, moet be- palen wat het parlement mag en niet mag. Een commissie is meester over haar werkzaamhe- den. Punt aan de lijn. Ere wie ere toekomt, maar Depoortere leidde de vergadering waardig en sereen, en beloofde alvast zijn Frans wat bij te schaven. En dat is nu net iets waarin Ducarme nooit geslaagd is. We bedoelen dan de ver- betering van zijn kennis en het gebruiken van het Nederlands. Want dat lijkt meer op verbaal braaksel. Zijn ‘waarschuwende tussenkomst’ in de commissie werd uit de officiële verslagge- ving gehouden… Ze is inderdaad te belachelijk om in de officiële annalen te bewaren. Een klein chagrijnig ventje, zoveel is duidelijk.

De Global Peace Index wordt sinds 2007 jaarlijks gepubliceerd door het “Institute for Economics & Peace” (IEP) met hoofdzetel in het Australische Sydney, maar ook met een strategisch kantoor in Brussel en kantoren in Den Haag, Mexico-City en New York. IEP stelt zich voor als een internationale onaf- hankelijke denktank rond economie en vrede. Het instituut promoot vrede in dienst van de economie. Waar het goed gaat, heerst vrede. Waar vrede heerst, gaat het goed en gaat de economie vooruit. Volgens de vredesindex 2019 is de wereld er de laatste jaren op vooruitgegaan, maar toch gaat het er wereldwijd nog altijd minder vreedzaam aan toe dan tien jaar geleden.

Verrassend Hongarije

De Global Peace Index (GPI) wordt sa- mengesteld aan de hand van 23 indicatoren die reeds in 2007 werden bepaald door een internationaal panel van experten. Ieder jaar gaan andere wetenschappers na of de indicatoren nog relevant zijn en welk gewicht ze krijgen in de index. De indicatoren worden ingedeeld in drie grote groepen:

de betrokkenheid van een land bij externe en interne conflicten, de graad van sociale veiligheid en beveiliging, en de graad van militarisatie.

In de eerste groep is de relatie met de buurlanden een belangrijke parameter, alsook het aantal slachtoffers dat valt bij interne en externe conflicten. In de tweede groep besteedt men vooral aandacht aan de criminaliteitscijfers, het aantal gevan- genen per 100.000 inwoners, de impact van terrorisme, het aantal mensen dat het land ontvlucht, politieke stabiliteit en het aantal mensen dat tewerkgesteld is in de veiligheid. De derde groep focust volledig op het aantal militairen en het bezit en de aan- en verkoop van conventionele en nucleaire wa- pens.

IEP doet de moeite ook een rangschikking per groep op te maken. Zo leren we dat Israël, Rusland, de Verenigde Staten, Noord-Korea en Frankrijk de rangschikking afsluiten in de groep militarisatie. In dezelfde groep komt IJsland naar voor als het land dat het minst gemilitariseerd is. Verrassend is dat Hongarije en Slovenië respectieve- lijk de tweede en derde plaats innemen en blijkbaar gerust zijn in hun externe veiligheid.

Allen naar IJsland of Botswana

Wereldwijd zijn Botswana, Chili, Mauriti- us, Uruguay en Singapore het minst betrokken bij interne en externe conflicten. Het is

geen verrassing dat Syrië deze rangschikking afsluit, voorafgegaan door achtereen- volgens Afghanistan, Jemen, Zuid-Soedan en Pakistan. Wij brengen onze zomervakantie best niet door in die oorden. Inzake veiligheid en beveiliging blijven we ook best weg uit laatstgenoemde landen en trekken we beter naar IJsland, dat gevolgd wordt door Singapore, Noorwegen, Zwitserland en Ja- pan.In de algemene rangschikking staat IJs- land trouwens aan de absolute top als het meest vredevolle land ter wereld. Het eiland wordt gevolgd door Nieuw-Zeeland, Portu- gal, Oostenrijk en Denemarken. De algemene rangschikking van de 163 onderzochte landen wordt afgesloten door Afghanistan, voorafgegaan door Syrië, Zuid-Soedan, Je- men en Irak. België deelt met Zweden een 18de plaats in de algemene rangschikking en gaat zelfs drie plaatsen vooruit ten opzichte van vorig jaar. Nederland gaat ons land net voor, met een 17de plaats. Ook per continent wordt een rangschikking opge- maakt. In Europa bekleedt België de 11de plaats. De laatste plaats wordt ingenomen door Turkije, voorafgegaan door Kosovo en vrijwel alle Balkanlanden.

Besluit

IEP verbindt aan de cijfers ook enkele besluiten. Er is geen twijfel dat Europa en Noord-Amerika de veiligste regio’s zijn ter wereld en dat we beter wegblijven uit het Midden-Oosten. Diverse conflicten blijven de wereld teisteren, ook al verminderden 72 onderzochte landen hun militaire inves- teringen ten opzichte van hun bnp. Militari- satie betekent echter niet altijd dat er een rechtstreekse betrokkenheid is bij conflicten. Veel landen leveren ook troepen en mi- litair materiaal voor de vredesmissies van de Verenigde Naties en de EU. Wereldwijd zijn de impact van terrorisme en toenemende criminaliteit oorzaak van minder goede resultaten voor sommige landen, ook al is het aantal slachtoffers van terrorisme en geweld sedert 2014 fel verminderd.

Ondanks een lichte algemene verbe- tering van de vredesindex lijkt het voor- naamste besluit evenwel dat het algemene veiligheidsgevoel en het gevoel van persoonlijk welzijn in veel landen niet verbe- tert. Bovendien blijft de kloof maar groeien tussen de landen waar het goed gaat en de landen die de Global Peace Index afsluiten.

Niet toevallig zijn de hekkensluiters vooral (voormalige) communistische landen en moslimlanden.

RIRO

Waar men

beter (niet) met vakantie gaat

Dat Europa nog altijd de meest vredige regio in de wereld is, is geen nieuws. Dat België nog een beetje hoger gerangschikt staat in de vre- desindex dan vorig jaar, klinkt verwonderlijk. En dat je best wegblijft uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, is ook al geen verrassing.

Toch blijft het leuk grasduinen in de Global Peace Index (GPI), die aan de hand van 23 indicatoren bepaalt waar we allen heen moeten om in vrede te leven, en welke landen we best schrappen uit ons lijstje met favoriete vakantiebestemmingen.

UIT DE WETSTRAAT

Citaat van de week > Gerolf Annemans (VB)

De eurokritische fractie ID (Identiteit en Democratie) telt momenteel zo’n 73 leden in het Europees parlement en staat sterker dan ooit met vertegenwoordigers uit diverse landen.

Maar de haat die zij ondervinden van de eurofielen is ongezien en werkelijk degoutant. Ge- rolf Annemans, die toch al heel wat watertjes heeft doorzwommen en ondemocratische drek over zich heen heeft gekregen, staat nog vaak verbaasd te kijken als hij merkt dat het nog altijd erger kan: “Von der Leyen heeft inmiddels met alle fracties gesproken, behalve met onze ID-fractie. Verdere uitbreiding van het nergens zó ver doorgedreven cordon sanitaire. Als ze ons zouden kunnen het recht ontzeggen om de lucht in te ademen in het Parlement, zouden ze dat óók nog doen.” Rechtgeaarde democraten zouden hier toch even stil bij moeten staan, want als dát de houding is van zij die de mond altijd vol hebben over ‘verbinden’, dan gaat het echt niet goed met begrippen als ‘vrijheid’ en ‘tolerantie’ in Europa.

“Cordon nergens zo ver doorgedreven!”

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

(5)

Actueel

18 juli 2019 5

Willen socialisten nog

plek in Vlaamse democratie?

We zitten in een cruciale overgangsfase op weg naar een nieuwe regeringsvor- ming. Als CD&V nog de Vlaamse kaart trekt (zo willen het niet alleen Bogaert en De Crem) kan De Wever nog kiezen tussen rood en blauw. Zijn de socialisten nog op zoek naar een plek in de Vlaamse democratie?

De sp.a ligt vandaag spartelend in de hoek. De kiezers zijn gaan lopen. Met nog 10,7 procent is het tijd voor bezinning, en past bescheidenheid. Gaat men er voor een kwartdraai rechts of links? En wordt het een kwartdraai België of Vlaanderen?

Reactie

Veel zal afhangen van wat Bart De Wever hen in het oor blaast. Het dient gezegd, de aversie tussen sp.a en N-VA was wederzijds.

Binnen de N-VA zag je dat de winnende voorzitter die in begin van dit decennium liever de werkgevers volgde dan in te zetten op een socialer Vlaanderen, en een toekomst waarin ook de socialisten nog een rol zouden spelen.

We stelden hier toen al de vraag: ‘Was dat afstand nemen van de Vlaamse socialisten een slimme zet?’ In 2014 was de “winst” van de N-VA eerder een verbreding dan een vooruit- gang. Schuren tegen het plafond. Ook professor Carl Devos schreef toen al dat De Wever

“volk zou afstoten als hij te nadrukkelijk de kant van de Vlaamse werkgeversorganisaties zou kiezen”. Voeg daar de communautaire fri- go aan toe, en je kon vermoeden wat er komen zou. In mei 2019 volgde dan de voorspelbare appelflauwte voor beide partijen. De N-VA verloor (onder meer) omdat ze te weinig sociaal was, de sp.a (onder meer) omdat ze zich- zelf van Vlaanderen wegduwde.

Verdeeld

Hoe staat de partij er vandaag voor? De standvastige lectuur van De Morgen is een lastige opgave, maar leerrijk. Links luidt er natuurlijk de klokken, al valt het op hoe groot de dissonantie is.

Je vindt er geschrijf van de nuchtere Mark Elchardus tot dat van de wat zakelijker Carl Devos. Dat van de altijd lezenswaardige, maar ook hautaine Joël De Ceulaer, en dat van de extreem-linkse vuurspuwers Tarik Fraihi (Kifkif, en tot voor kort politiek directeur van Groen), van theatermaker Chokri Ben Chikha en van een hele batterij fel toeterende femi- nistische en klimaatalarmistische vrouwen.

In de commentaarstukken van Bart Eeck- hout en zijn volgzame medewerkers is de toon ongemeen eenzijdig. Journalistiek voor volge- lingen. Zagen over en kappen op alles wat uit- gesproken rechts is, maar bij uitbreiding ook op alles wat flamingant en/of conservatief is.

Braakballen

Over de Vlaamse thematiek (verschillen Vlaanderen/Wallonië, transfers, identiteit, taal…) nagenoeg niets meer. Dat was vroeger wel anders (zie kaderstuk). Vandaag zetten de radicalen gemakshalve een gelijkheidsteken tussen N-VA en VB, met artikels als braakballen. De analyses van Carl Devos zijn gematigder. Natuurlijk zullen ze sommige flamingan- ten ergeren, maar zijn ze fout? Je kunt erover nadenken. Al op 1 juli nam hij de dromen van de Vlaamsgezinden op de korrel. De Forza Flandria noemt hij een “fata morgana”.

Elchardus

Interessanter nog zijn de analyses van Mark Elchardus, emeritus professor sociologie aan

de VUB. Hij trekt de kar van socialisten met wie te praten valt. Verre van politiek correct (onderwijs, migratie, mobiliteit, klimaat …) en hard voor “de nieuwe priesterkaste die als een religieuze politiek over onze zeden waakt… de stembusgang meteen vergeleek met een afslag richting jaren dertig en nazis- me, bedoeld om kiezers waarmee men het niet eens is voor te stellen als potentiële mas- samoordenaars…Voor de nieuwe priesterkaste is het niet de uitslag van verkiezingen die bepaalt wat democratisch is. Politici moeten respectvol omgaan met fundamentele verschillen in opvattingen”.

Worstelen

De Vlaamse socialisten worstelen dus met hun wegwijzers richting toekomst. In het na- jaar zijn er voorzittersverkiezingen bij de sp.a. Kan hier wat in Denemarken is gebeurd?

Daar wees de sociaaldemocrate Mette Fre- deriksen “de weg in de vernieuwing van de Europase sociaaldemocratie”, schrijft de ge- renommeerde econoom en migratie-expert professor Paul Collier van de universiteit van Oxford. “Jullie hebben ons niet verlaten, wij hebben jullie verlaten”, zei Frederiksen tegen de Denen. Het marktkapitalisme heeft zijn grimmige beperkingen, maar ook zijn waarde.

Een gemeenschap werkt maar met rechten en plichten, en hierin past ook “een verhaal van gedeelde identiteit” en een realistische bena- dering van migratie. De Deense socialiste zet- te zich af tegen de stedelijke kosmopolitische elite, die – geobsedeerd door zogenaamde

“individuele” rechten - dat gemeenschapsge- voel verwaarloosde. Zo duwden ze de arbei- ders – de “deplorabelen”, al snel “fascisten”

genoemd - naar andere politieke velden.

Verkiezingen

Of de sp.a die Deense richting uitgaat, is twijfelachtig. Bij de Deense sociaaldemocra- ten, die er weer staan, is er nauwelijks dissi- dentie. De sp.a is een kakelend kiekenkot.

Jan Cornillie, tot voor kort politiek directeur van de sp.a, volgt Frederiksen. Een “El- chardus op speed”, aldus Ruud Goossens in De Standaard. De jonge nieuwkomer en kandidaat voorzitter Conner Rousseau wil

“scherper” uit de hoek komen over integratie (al bedoelde hij “duidelijker”). Voor Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani, de favoriet van de kosmopolieten, zijn de Deense kame- raden fout, want “amper te onderscheiden van extreem rechts”… Voor Bruno Tobback vertellen ze “een verhaal van onderhuids racisme”.

En Crombez? Die wikt en weegt en wacht.

Nog een zestal weken voorzitter, of langer?

Wie?

In deze rode slangenkuil wordt er nog meer gesist. Over sympathie of ten minste tolerantie in communautaire dossiers en samenwerking met De Wever. In Antwerpen is dat onverwacht gelukt. Hangt de historisch zwakke socialisti- sche partij zich - allergisch voor elke confederale gedachte – aan het treintje van Di Rupo?

Of vechten de gematigder socialisten zich naar een plek in de Vlaamse regering?

De kans is groot dat De Wever zich samen

Deze partij zal

Vlaams zijn of niet zijn

Als de Vlaamse socialisten op de Vlaamse kar springen zal dat niet naar de zin zijn van de progressieve burgers die de pers en cultuurwereld domineren.

Maar het zou niet in strijd zijn met het verleden en perspectieven openen voor de toekomst.

In 2003 pleitte voorzitter Steve Stevaert nog voor meer fiscale autonomie, voor de regionalisering van spoor, mobiliteit en wa- penhandel, voor een Vlaams Zaventem…

“Deze partij zal Vlaams zijn of niet zijn”, aldus de toenmalige topman van sp.a-Spirit.

De sp.a haalde goeie scores.

In de partij kwamen de flamingante sig- nalen van Norbert De Batselier (dynamisch federalisme, gedeeltelijke splitsing sociale zekerheid kinderbijslagen en gezondheidszorg), Leo Peeters (De Rand), Luc Van den Bossche (confederalisme, beperking van transfers in de tijd), Renaat Landuyt (Vlaamse justitie), Norbert De Batselier (Vlaamse grondwet), Hans Bonte (zevenpun- tenvoorstel over Brussel), Patrick Janssens (verdere staatshervorming), zelfs van Tob- back (scheeftrekking verkeersboetes en stedenbeleid Arena én transfers), Gennez (regionaal opvolgen en sanctioneren van werkloosheid), Bert Anciaux (splitsing voet- balbond) en anderen.

Stevaerts opvolger Johan Van de Lanotte verlegde het accent, had het over Vlamin- gen als “plunderende Vikings” en boetseer- de een linksere sp.a op het gebied van migratie en veiligheid. Mee op de voorgrond speelde topminister Frank Vandenbroucke het Vlaamser met zijn pleidooi voor de regionalisering van het werkgelegenheids- beleid. Maar we hoorden de socialisten

vooral pleiten voor het herfederaliseren van buitenlandse handel, en tegen de regionalisering van gezondheidszorg, van ontwik- kelingssamenwerking, van justitie en fis- caliteit. De achteruitgang in 2007 – min vijf procent - was voorspelbaar.

Denkers en militanten

Eerder links georiënteerde Vlaamsge- zinde intellectuelen pakten uit met Graven- steenmanifesten, terwijl uit grote ledenen- quêtes bleek dat ook driekwart van de leden meer aandacht voor veiligheid en een restrictievere migratie vroegen, maar ook voor meer Vlaanderen. De partijtop volgde niet. In 2009 (Vlaams) en 2010 (federaal) zakte de sp.a nog wat verder weg.

De Vlaamse afslag heeft men nooit genomen. De linkse stam van de partij koos onder Bruno Tobback voor een andere strate- gie, voor Di Rupo en voor een aanval op het confederalisme van de N-VA. De staatshervorming die de sp.a met de PS doorvoerde was niet meer dan het overeind houden van de ingewikkelde en inefficiënte Belgische bollenwinkel. Ook de verkiezingen van 2014 waren geen succes. De socialisten verhuis- den naar de oppositie. Hoe lang de partij daar vertoeft hangt af van de slagkracht van de realo’s in hun verhaal tegen de progressieve pretmakers.

ANJA PIETERS met CD&V (en gedekt door Vlaams Belang)

op het confederale spoor houdt en een stap vooruit wil zetten naar (veel) meer Vlaam- se autonomie. Zo kunnen de Vlamingen zich sterk opstellen in de federale onderhandelingen. Vlaams geld blijft dan vermoedelijk nog wat langer de pasmunt waarmee de Fransta- lige appetijt voor verdere hervormingen toe- neemt.

Streep

Kan zo’n scenario de socialisten over de Vlaamse streep trekken? Het verhaal van rechten en plichten speelt immers niet alleen in het debat over migratie. Het geldt ook voor het sturen en op termijn ook afbouwen van de geldstroom naar de andere gewesten. De man

in de straat beseft dat hier iets niet klopt. De transfers zijn groot, werken altijd eenzijdig, blijven duren en blijken dus niet efficiënt. Dus moet eraan gesleuteld worden.

Kiezen de socialisten voor een Vlaams parcours? Met hun getal (13) kunnen ze N-VA (35) en CD&V (19) aan een Vlaamse meerderheid helpen. Zoniet wordt het koekenbak voor de liberalen (16). En durven ze de ergernis trot- seren van hun stedelijke hogepriesters? Het zou hun kansen om in de Vlaamse context mee te besturen een stuk groter maken. Dat de liberalen naar de oppositiebanken zouden ver- huizen wordt dan winst voor de gewone man, toch? En winst voor de sociaal-democratie?

ANJA PIETERS

Te laag IQ? Dan geen uitwijzing

De beslissing van een Zwitserse rechtbank om een Kosovaarse veroordeel- de crimineel niet uit te wijzen, heeft in Zwitserland voor heel wat aandacht én boosheid gezorgd. Een opmerkelijke beslissing, want de rechter baseerde zijn oordeel op het zeer lage IQ van de veroordeelde crimineel.

Volgens een psychiatrisch rapport heeft de 32-jarige Kosovaar bijzonder veel problemen bij het lezen, bij het rekenen en bij het begrijpend lezen (verslag in de Zwitser- se krant “Der Tagesanzeiger”).

Een IQ-test stelde dat de betrokkene een ontwikkelingsniveau heeft van een 9- tot 12-jarige. En daarom “zou het hem wel eens zwaar kunnen vallen, om zich thuis te voelen in zijn vaderland, hij zou er zijn draai niet vinden, en er geen nieuw bestaan kunnen opbouwen”, aldus de rechtbank in Lausanne.

Ze zijn zo lief, mijnheer!

De 32-jarige Kosovaar was in het kader van familiehereniging in Zwitserland in de jaren zeventig van de vorige eeuw aange- komen. Het Agentschap voor Migratie (“Amt für Migration”) van het kanton Basel-Land- schaft heeft zijn verblijfsvergunning in au- gustus 2015 ingetrokken; de man pleegde immers het ene strafbare feit na het andere.

Door een rechtbank van Basel werd hij onder meer veroordeeld tot een gevange- nisstraf van twee jaar, omdat hij samen met een collega in 2011 op omstaanders was be- ginnen slaan. Een slachtoffer werd de kaak gebroken, met een schedelbreuk en een

hersentrauma als gevolg. Zonder onmiddellijke medische bijstand was het slachtoffer vrijwel zeker gestorven. De Baselse rechters merkten in hun veroordeling op dat de man met ouder worden steeds gewelddadiger werd. Het gevaar op recidive schatten zij als

“bijzonder hoog” in, en de veroordeelde Ko- sovaar was een gevaar voor zijn omgeving.

De agressieveling werd tot dan niet uitge- zet omdat hij uitstel had gekregen, dat echter vorig jaar door de kantonrechtbank van Baselbiet was vernietigd. In 2017 reisde de man samen met zijn vrouw en twee kinderen naar Kosovo, aldus een bericht van zijn advo- cate. Zijn familieleden konden hem niet alleen achterlaten in Zwitserland, want hij had paniekaanvallen en leed aan “pleinvrees”.

Het nationaal-conservatieve parlementslid Roger Köppel (SVP) reageerde cynisch op de beslissing van de rechtbank van Lausanne, om de man dus niet uit te zetten op basis van een laag IQ: “Een geweldda- dige Kosovaar mag in Zwitserland blijven omdat zijn IQ te laag is. Met dergelijke trucs dwarsbomen rechters de wil van het volk. Of hebben ze zelf last van een laag IQ?”

PIET VAN NIEUWVLIET