e 2,20
72ste jaargang • nummer 8 • donderdag 25 februari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Ook het nieuwe Journaal krijgt al meteen kri- tiek. Grafieken en beelden zijn al eens belache- lijk overbodig, titels te groot of te klein. Maar een stap vooruit is het wel. Oef. In hun com- mentaar op de vernieuwing focusten de kran- ten vooral op vorm en stijl, wij hebben het lie- ver over de nieuwe inhoud.
Op een openbare omroep mogen u en ik verwachten dat de informatie correct en zake- lijk is, en dat de duiding in essentie voorbehou- den blijft voor de externen. Bij een openbare omroep zoals de VRT hoort die duiding meer- zijdig te zijn, zowel achter de schermen, bij de keuze van de thema’s die behandeld worden, bij de selectie van de “deskundigen” die de dui- ding komen geven, en bij de toonzetting van de interviews.
Dat de VRT doelbewust groen en rood per- soneel zou rekruteren, moet nog worden bewezen. Waarschijnlijker is het dat die kleu- ren al bepalend zijn voor het politieke pro- fiel van de sollicitanten die zich aanmelden voor een job. Als daar vooral mensen uit de menswetenschappen op af komen (politieke en sociale wetenschappen, germanisten, et cetera), dan weet je dat de inkleuring al bij die bron is gebeurd. In die aanbodzijde zijn Vlaams-nationalisten, conservatieven of men- sen met een economisch eerder rechts profiel verhoudingsgewijs minder vertegenwoordigd dan ze dat zijn in het electoraat en in de poli- tiek. Onderzoek hierover bevestigt dat. Dat is niet de schuld van de VRT.
Soenens
De vraag is dan wel: wat doet de VRT met dat gegeven? In het maatschappelijke veld staat ze in grote lijnen ter linkerzijde. Het ziet ernaar uit dat dit niet snel zal veranderen. En daar stelt zich een probleem.
Wat we van de VRT mogen verwachten, wordt voor een groot deel mee bepaald door de hoofdredacteurs. Björn Soenens komt het
vaakst in beeld. Soenens (47) werkt al meer dan twintig jaar voor de VRT. Hij is nu 2,5 jaar hoofdredacteur van Het Journaal en laat zich- zelf al eens interviewen over de Verenigde Sta- ten. In De Morgen (‘De media zijn te lang lui geweest’, 19 feb.) rammelt Soenens een pak algemeenheden af, waar we niet meteen veel wijzer van worden. De VRT wil “de kijker hel- der en correct informeren”, “de kijkers dienen”,
“de mensen wijzer maken”, tja…
Wijzer
Wat is dat, “wijzer”? Vanaf hier gaan de lamp- jes branden: “De journalistiek bedrijven die wij willen”, “de feiten inbedden in een ruimere realiteit”, “feiten gebruiken om onze raket te lanceren”, en “het nieuws moet verhalend en betrokken zijn”. Tja, laat ons zeggen, dat dit interessant is, maar troebel.
Nieuws heeft verschillende kanten, daar zul- len weinigen een probleem mee hebben. Na de feiten over een vliegtuigongeval de kijker meegeven dat vliegrampen al bij al uitzon- derlijk zijn, is best oké. Maar de rest van de cursiveringen hierboven hebben hun beteke- nis. Soenens klinkt als een pater-missionaris.
Samengevat: “Wij omkaderen nieuws vanuit onze betrokkenheid om onze boodschap te lanceren”. Let op de cursivering (bis).
“We mogen geen foute vijandbeelden voe- den”, voegt Soenens daaraan toe, waarmee de missionaris zichzelf ook uitroept tot rech- ter. Wie bepaalt namelijk wat een fout vijand- beeld is? De burgers zelf, die – gelukkig toch? – van mening verschillen over wat er in de wereld gebeurt? Of de redactie van Soenens?
Internet
Dat Soenens en veel van de zijnen nijdig zijn omdat een anderssoortige “rotte” berichtge- ving circuleert op het internet (bv. over de asiel- problematiek) is hun volste recht. Die Gedan- ken sind frei. En inderdaad, op het internet
spreekt ook de onderbuik van de samenleving al eens irritant, soms degoutant. Waarop stoelt de “wetenschap” van Soenen en co dat de VRT “alleen maar juiste informatie de wereld instuurt”. Precies die groeiende pretentie zorgt voor toenemende felle kritiek op sociale media over de VRT.
“Twitter lijkt wel een goor café aan de kaaien”, zei Kathleen Cools in Dag Allemaal (16 feb.). Opnieuw, dat is zeker zo. Maar het vogelenkoor van deze samenleving zingt nu eenmaal niet unisono. Haar snedige interviews zijn fantastisch voor gelijkgezinden, doch supe- rirritant voor andersdenkenden. Is dat een pro- bleem? Neen, als…
Neen, als het ook eens omgekeerd mag. Dat gebeurt nu zelden of nooit. En dat is wél een probleem. Als Soenens een Brusselse hote- leigenaar opvoert die vluchtelingen onder- dak geeft, is dat mooi nieuws. Nieuws uit het hart. Maar als een ruim deel, of zelfs een over- grote meerderheid, van de Vlamingen vanuit de ratio andere signalen uitstuurt, is dat even- zeer nieuws. Noem het verstandig nieuws.
Alleen, dat wordt veel minder gegeven. In dit subtiele spel zit de manipulatie van Soenens en zijn team.
Alle kanten?
“Wat is er fout mee om menselijke verhalen te tonen?”, vraag Soenens zich af. Niets, als je ook laat zien dat er ook een andere kant aan dat verhaal zit. Een kant waar we via de VRT weinig over horen: vragen over de te grote aantallen vluchtelingen, over het grote per- centage economische vluchtelingen, over het mislukken van spreiding ervan in Europa of in dit land, over de kostprijs van hypermigratie, over de culturele gevolgen, zelfs over de enige echte oplossing: help die mensen ter plaatse, of in de buurt...
“Naar alle kanten kijken”, zoals hij schrijft, dat doen Soenens en de zijnen veel te weinig.
Dat blijkt uit incidenten rond het kritiekloze Bart Schols-interview van ex-Syriëstrijder You- nes Delefortrie, of over de eenzijdige aanpak van politici als Sven Gatz, Bart de Wever of Joke Schauvliege. Dat blijkt uit de almaar driester geformuleerde meninkjes van ankers als Mar-
tine Tanghe (“en ze komen zelf van overal in de wereld”, over VS-maatregelen tegen Mexi- caanse migratie) of Katheen Cools (“laat ons genieten van Bernie Sanders”, over de radicaal- linkse presidentskandidaat).
Opmerkingen hierover worden door links steevast geminimaliseerd – raak niet aan de
“redactionele vrijheid”, weet je wel – maar die vlieger zal niet lang meer opgaan. De woede van de burger zal zich politiek vertalen.
Vertroebeling
“Constructieve verslaggeving vertroebelt het zicht op de werkelijkheid”, schreef de Neder- landse filosoof Ger Groot vorige week in Trouw.
Dat fenomeen herkennen we in de VRT-bena- dering van de communautaire problematiek.
Herinnert iemand zich één zakelijke reportage over BHV, over nationalisme, over Schotland en Catalonië, over het dossier van de geldtrans- fers? Herinnert iemand zich één reportage met een kritische kijk op de EU? Een diep kritische reportage over het syndicalisme? Een tweezij- dige reportage over Ronald Reagan, of Donald Trump, of Poetin, of Marine le Pen?
Als we ons niet vergissen, is het politieke succes van die figuren zo ongeveer recht even- redig met de moeite die links zich getroostte om ze te stigmatiseren. De VRT hoeft niet rechts of links te zijn, wel moeten rechts én links (en centrum) correct in beeld worden gebracht. Ook radicaal-rechts én radicaal-links, waarom niet.
Om af te ronden, nog even Ger Groot: “Vrij- heid is een prachtig politiek ideaal… maar een staat moet het aan de burgers zelf overlaten hoe zij daaraan vorm willen geven. Zodra de staat meent dat zelf het beste te weten, gaat hij morele voorschriften opleggen, en voor je het weet ben je van een vrije samenleving beland in een ‘surveillancestaat’. Want op de nale- ving van al dat verplicht gestelde moois moet wel toezicht worden gehouden en hardnekkig onwilligen moeten worden gestraft”. De VRT leeft op kosten van de (Vlaamse) staat. Van links én rechts. Het is tijd voor een reactie op dat wijsvingertje van Soenens en co.
Na amper drie jaar vond de VRT het nodig Het journaal op Eén in een nieuw jasje te stoppen. Wij vonden dat ook. Het decor was om te huilen. De pasjes van de journalisten van dienst waren om te lachen. De kleuren en de muziekjes waren om meteen ogen en oren te sluiten. Het gewiebel op de krukken, de witte sokken onder de geïnterviewde, meer dan eens was het werkelijk amusant.
“Wijsheid” van de “constructieve” VRT is erg eenzijdig
Het Journaal van de VRT en
Björn Soenens in een nieuw jasje
Actueel
25 februari 2016
2
Uit de smalle beursstraat
De federale regering voert
een anti-Waals economisch beleid
De communautaire dossiers mogen deze legislatuur officieel dan wel in de koelkast blijven, de regering- Michel, met de N-VA als grootste partij, voert wel dege- lijk een anti-Waals economisch beleid. Tenminste, dat zegt Waalse FGTB-topman Thierry Bodson. De cijfers geven hem gelijk.
Het is een bron van ergernis bij tal van overtuigde Vlamin- gen: vijf jaar lang communautaire stilte in de federale regering en dat met een Vlaams-nationalistische partij als grootste rege- ringspartner. Maar bij de Waalse interregionale van de socia- listische vakbond FGTB/ABVV zien ze dat anders. Voorzitter Thierry Bodson gaf vorige week een uitgebreid interview in La Libre Belgique. Een interview dat meer dan het lezen waard is.
Bodson waarschuwt al langer dan vandaag voor de nega- tieve gevolgen van het federaal beleid voor Wallonië. Al ten tijde van Di Rupo. De FGTB-topman was één van de eersten om de financieringswet en de daaraan gekoppelde zesde staatsher- vorming af te kraken. Het overhevelen van het kindergeld en delen van de gezondheidszorg naar de deelstaten vond hij in 2011 een zeer slechte zaak. Hij waarschuwde ervoor dat de nieuwe financieringswet ten nadele van Wallonië zou zijn. Een voorspelling die nu uitkomt. Ook voor de Vlaamse begroting is die financieringswet een extra kost, maar de Vlaamse over- heidsfinanciën kunnen tegen een stootje. De nieuwe financie- ringswet was een financiële reddingsoperatie voor de federale
overheid omdat er wel bevoegdheden werden overgedragen maar niet honderd procent van de middelen mee volgden. Het beleid van de regering-Michel heeft dat alles nog versterkt, met de verlaging van de personenbelasting. Ook dat raakt de deelstaten nu ze in die personenbelasting via het heffen van opcentiemen meer fiscale verantwoordelijkheid hebben. Het FGTB berekende dat de Waalse regering tegen 2020 een mil- jard euro moet besparen, en dat daar door de taxshift nog 343 miljoen euro bijkomt.
Dat is voor een belangrijk deel een gevolg van de mecha- nismes eigen aan de zesde staatshervorming, en is op het conto van de vorige federale regering, onder leiding van PS’er Di Rupo, te schrijven. Hetzelfde geldt voor de inschakelings- uitkering voor schoolverlaters (de vroegere wachtuitkering) die onder Di Rupo beperkt werd in de tijd. Sinds vorig jaar zijn meer en meer mensen zo’n uitkering kwijtgeraakt. Niet allen jonge schoolverlaters, integendeel. Een groot deel bestaat uit 30- of 40-plussers die nog nooit of amper gewerkt hebben.
67 procent van de mensen die recht hadden op een inschake- lingsuitkering zijn Walen. Wie zijn uitkering verliest, komt vaak in de sociale bijstand terecht. Die uitkeringstrekkers, jarenlang PS-kiesvee, zijn daar nu woest over.
In het interview met La Libre Belgique gaat Bodson ver- der dan die bekende kritiek en richt hij zijn pijlen op de hui- dige regering. Zo vindt hij het verstrengen van de regels rond de beschikbaarheid van werklozen (in principe tot 65 jaar)
anti-Waals. In Wallonië zijn er veel meer langdurig werklozen en die dreigen hun uitkering te verliezen als ze niet actief op zoek gaan naar een baan. Ook de besparingen in het ambtena- renapparaat en de indexsprong voor de ambtenarenlonen zijn volgens de FGTB-topman een anti-Waalse maatregel. Want in Wallonië werkt er verhoudingsgewijs nu eenmaal meer over- heidspersoneel.
Bodson gaat verder: de besparingen in de gezondheidszorg zijn eveneens een rondje ‘Walen pesten’. De besparingen daar - de reële groeinorm werd verlaagd van meer dan 3 procent naar 1,5 procent van het bbp - raken de Walen meer. Want de Vlaamse levensverwachting is 78,4 jaar, waarvan 67,9 jaar in goede gezondheid. De Waalse is 75,1 jaar, waarvan 61,8 jaar in goede gezondheid. Bijgevolg duurt de ‘ongezonde’ periode 10,5 jaar in Vlaanderen en 13,3 jaar in Wallonië. Besparingen in de gezondheidszorg zijn daarom nadeliger voor de Walen.
Ander voorbeeld dat de FGTB-topman aanhaalt: 82 pro- cent van de Walen gaat met de wagen naar het werk. In Vlaan- deren is dat 69 procent. Door de stijging van de accijnzen op diesel worden de Walen, die meer rijden, bestraft. Ook de vennootschapsbelasting wordt erbij gesleurd. De korting via de notionele intrestaftrek gaat slechts voor tien procent naar Waalse bedrijven. Benieuwd of de N-VA-politici deze cijfers de komende maanden zullen hanteren in debatten op radio, tv en in de geschreven pers.
Angélique VAnderstrAeten
Vergeet het Zangfeest niet
Moeten we onze lezers nog warm maken voor het 79ste Vlaams Nationaal Zangfeest dat op zondag 13 maart plaatsvindt in de Lotto Arena in Antwerpen? We brengen graag het jaarlijkse liedjesfestijn even onder de aandacht. Niet alleen is zondag 13 maart een trefpunt om (oude) strijdmakkers eens terug te zien, het is vooral een gelegenheid om nog eens uitbundig – en hopelijk eendrachtig – onze liederen te kunnen zingen. Geen Zangfeest zonder samenzang, dus staan er naar goede gewoonte heel wat samenzang- liederen op het programma.
Het programma biedt klassieke samenzang- liederen, volksliedjes, moderne kleinkunst, intieme liedjes en strijdliederen. Kortom, een staalkaart van wat Vlaanderen aan liedkunst heeft voortgebracht. Ook de artiesten die optreden op het Zangfeest zullen het publiek hun liedjes laten meezingen.
Ingeborg en De Wamblientjes
Regelmatig vroegen trouwe Zangfeestgan- gers wanneer die schitterende kindergroep uit Asse nog eens naar het Zangfeest kwam. De groep onder leiding van Johan Waegeman is, na een korte periode het wat stiller te hebben gedaan, weer helemaal klaar voor een schit- terend optreden met enkele klassieke kinder- liedjes en eigen liedjes. De muzikale artiest van dienst dit jaar is de niet-onbekende Inge- borg. “Door de wind, door de regen”, “Als dat gebeurt”, Eindstation”, “Alles gaat voor- bij”: iedereen kent haar liedjes wel. Sinds ze in 1988 het Leids Cabaretfestival won, is Ingeborg niet meer van de Vlaamse podia weg te den- ken. Zingen, toneelspelen, televisieprogram-
ma’s presenteren, ze heeft overal haar sporen ruimschoots verdiend.
En verder…
De knappe blazers van Brassband Scaldis uit Hoboken zorgen weerom voor de begeleiding van de samenzang. Wim Berteloot begeleidt op piano en verzorgt de muzikale bindingen tus- sen de liederen. Leden uit verscheidene koren, waaronder Mannenkoor Gaudeamus, De Nete- zonen, Vrouwenkoor Nele, Die Cierlycke en leden uit koren van Sint-Antonius-Zoersel, Wij- negem en Berlaar vormen samen het zang- feestkoor. Zij ondersteunen de samenzang en zetten het Zangfeest in met een bewerking van het Arteveldelied door Fons de Meulder. Koor en orkest staan onder leiding van de dirigen- ten Ivo van Gils en Peter Leys.
Vaste waarde is de taptoe van de jeugdmu- ziekkapellen. Dit jaar staan de muziekkapellen van Chiro Sinaai en Chiro Opstal, de muziek- kapel van het VNJ en de Thebaanse trompet- ten van KSA Hanske de Krijger uit Oudenaarde paraat. De bindteksten worden voorgedragen door Wilfried Haesen. Voor de regie tekent, al voor de vijftiende keer, Paul Cordy. Tussendoor, laten we dat niet vergeten, zal voorzitter Erik Stoffelen zijn politieke boodschap brengen.
Kinder- en gezinstribune
Voor jonge kinderen is er ook dit jaar opvang voorzien. Maar, sommige ouders vinden het dan weer beter om hun kinderen naar de kin- deranimatie te sturen, temeer omdat dit een zeldzame gelegenheid is om nog eens samen met het gezin te zingen. Daarom biedt het ANZ een tussenoplossing: om te beginnen wordt een volledige tribune gereserveerd voor gezin- nen met kinderen (speciaal tarief voor de kin- deren). Het is niet alleen gezelliger om samen met en naast andere gezinnen te zingen, zeker ook voor de kinderen. De tribune bevindt zich bovendien net naast de kinderopvang. U kan uw kinderen bij het binnenkomen inschrijven voor de kinderopvang en hen daar heel het Zangfeest met een gerust gemoed achterla- ten in de handen van ervaren animatoren, of u neemt uw kinderen mee in de zaal om te zingen. Wanneer ze toch even iets anders wil- len doen, kunnen ze tussendoor naar de kin- deropvang vlakbij. Daar kunnen ze tekenen, knutselen, spelletjes spelen, film kijken of zich uitleven in het springkasteel. Op elk moment kunnen ze afgehaald worden om opnieuw een stukje Zangfeest mee te pikken. Op die
manier moet het Zangfeest een gezellige uit- stap worden voor het hele gezin. Net als vorige jaren genieten kinderen en jongeren tot 18 jaar een sterk verminderd tarief, zitplaats in de zaal en/of kinderopvang inbegrepen. Zo krij- gen kinderen tot 12 jaar GRATIS toegang tot rang 2! Voor alle verschillende tarieven van de inkomkaarten verwijzen we graag naar het ANZ-secretariaat, 03/237.93.92, en de web- stek: www.zangfeest.org, waar heel het pro- gramma staat vermeld. Kaarten bestellen kan via Tele Ticket Service www.teleticketservice.
com, 070/345.345, of via de lokale verkoop- punten.
Eén zaak willen we even meegeven: de orga- nisatie van het Vlaams Nationaal Zangfeest is volledig in handen van vrijwilligers. Het ANZ krijgt voor het Zangfeest geen subsidies, geen eurocent, wat de werking er niet makkelijker op maakt. Het Zangfeest leeft (en overleeft) enkel dankzij de inkomsten van de kaartenverkoop en de advertenties in het programmaboekje.
Wie die zondag niet aanwezig kan zijn, maar het Zangfeest een warm hart toedraagt, mag altijd een financieel steuntje geven op de reke- ning van het ANZ: IBAN BE04 4026 1790 3131 - BIC KREDBEBB.
Eucharistieviering
Voorafgaand aan het Zangfeest wordt een plechtige eucharistieviering georganiseerd in de naburige Sint-Bartholomeuskerk in Merk- sem. Tijdens de plechtigheid worden com- posities van de Vlaamse toondichters Peter Benoit, Herman Roelstraete, Frans Boogaerts, Lodewijk de Vocht en Willem Kersters uitge- voerd. De uitvoeringen worden verzorgd door het gemengd koor “Gioia della Musica”, o.l.v.
sopraan Griet de Meulder, met aan het orgel Nathan Kerstens. U bent welkom op zondag 13 maart om 11 uur in bovenvermelde kerk.
KVC
SCK-TopMAN “perSooNLijK”
GeViSeerD?
Bij de huiszoekingen naar de daders van de aanslagen in Parijs vonden de politiedien- sten een bewakingsvideo van het huis van een topman van het SCK in Mol. Omdat het SCK een nucleair onderzoekscentrum is, riep dat natuurlijk meteen de vraag op of de terro- risten soms plannen hebben voor een nucle- aire aanslag in België. Het politietoezicht bij het SCK werd voor alle zekerheid opgevoerd.
In de Kamer kwam minister van Binnen- landse Zaken Jan Jambon ons echter gerust- stellen, met de mededeling dat het enkel maar om een bedreiging “ten aanzien van de man zelf” ging, en dat er geen reden voor onge- rustheid is. Alleen, waarom werd het politie- toezicht bij het SCK in Mol dan niet terugge- schroefd?
En wat betekent dat eigenlijk, een topman van een nucleair onderzoekscentrum die door een groepje terroristen “persoonlijk” geviseerd wordt? Het is toch wel een bijzonder toeval dat als die terroristen er lukraak één man uitpik- ken om hem af te persen of te bedreigen, het net om een topman van een nucleair onder- zoekscentrum zou gaan. Of moeten we soms geloven dat er in het archief van die terro- risten een heleboel video’s van persoonlijk bedreigde mensen te vinden was? Aan heel die zaak zit toch een merkwaardig reukje. Dan zwijgen we nog over de sabotagedaad in Doel 4, waar “men” al anderhalf jaar op zoek is naar de dader…
Actueel 25 februari 2016 3
Doe-mens
Mevrouw de ambitieuze,
Sinds John Crombez grote baas is gewor- den bij de Vlaamse sossen, is er een interne verjongingsoperatie ingezet, waarbij het de bedoeling moet zijn over afzienbare tijd met nieuw politiek personeel te kunnen uitpak- ken. De oude smoelen moeten weg, want het blazoen is dringend aan een onderhouds- beurt toe. Mannen als Jogan Vandela en Renaat Landuyt hebben dat goed begre- pen en trekken zich als burgemeester terug in hun thuisbasis. Daar kunnen ze nog een tijdje mee. Louis Tobback kan zo gemakke- lijk de eerste honderdjarige burgemeester van het land worden, als hij zich op het nati- onale vlak maar niet meer laat zien.
Met aan zekerheid grenzende waarschijn- lijkheid hebt gij voor uzelf ook de rekening gemaakt, goed wetende dat een terugkeer naar het hoogste regeringsniveau in Vlaan- deren niet meer tot de opties behoort. Want in uw provincie Limburg worden jongere mensen naar voor geschoven, zoals Mery- ame Kitir en Peter Vanvelthoven. En zo gaat dat dan… Als men zelf niet meer aan de vetpotten kan zitten of aan de knoppen kan draaien, dan is daar die ogenschijnlijk gene- reuze geste om ‘plaats te maken voor jon- geren’… Voor het mindere werk doet men het niet meer. Het is de top of niks. Wat u betreft: de top dus. Gij gaat directeur worden van LifeTechValley, een Limburgs samenwer- kingsverband van onderzoekers en bedrijven met het oog op innovatieve zorgverstrekking.
Alweer een topfunctie, na die van directeur- generaal bij De Lijn uit uw leven van vóór de politiek. Goed gezien en gepuzzeld, maar vooral goed gerekend. Uw bankrekening zal geen afname kennen. Gij verlaat de politiek, want oppositievoeren is niks voor u. Gij zijt een ‘doe-mens’, zegt gij dezer dagen in de media, om uw zin voor actie te ondersteu-
nen en de stilstand in de oppositie van het Vlaams Parlement en de Senaat - als deel- staatsenator - te kunnen verlaten. Alsof er in de oppositie niks te doen is… Uitgekookt en sluw is het allemaal; het ligt er vingerdik op.
Gij kwaamt nochtans langs de hoofd- ingang de politiek binnen. Als vertrouwe- linge van God-de-Vader en heerser van het heelal, Steve Stevaert, werdt gij zonder op een lijst te hebben gestaan in 2009 tot vice- minister-president van de Vlaamse regering gebombardeerd, waardoor andere gega- digden een stap achteruit moesten zetten.
En dat wringt, ook bij socialisten. Vandaar uw stroeve samenwerking met de collega’s, sp.a-ministers zoals Freya van den Bossche.
Als minister hebt gij geen potten gebro- ken en waart gij meer een vriendelijke tante dan wel een minister die er voluit voor ging om bakens te verzetten. Gij kwaamt pas echt in het nieuws toen er tot tweemaal toe mails uitlekten met onvertogen kritische opmerkin- gen over uw ministers-collega’s. Het stond toen al in de sterren geschreven dat uw poli- tieke verhaal vroeger zou eindigen dan u lief was. De oppositiekuur vanaf 2014 beves- tigde dat.
Als minister van Innovatie hebt gij de Lim- burgse economie een flinke duw in de rug gegeven door de innovatieve zorg er in te planten. En nu wordt gij zowaar de baas van uw eigen creatie. Als strategische car- rièreplanning kan dat tellen. Het maakt alle schone principes compleet overbodig.
Enfin, men gaat u niet missen in de poli- tiek, en de politiek gaat u ook niet missen.
Uw passage in de Vlaamse koepelzaal heeft zeven jaar geduurd. Wellicht waren dat in uw carrière de zeven magere jaren, weliswaar goedbetaald. Op naar de echt vette jaren!
Briefje aan Ingrid Lieten
Progressieve prof wil studenten heropvoeden
Altijd interessant om eens achteruit te kijken. Naar de dagen waarop kranten ons ver- klappen wat de politieke voorkeur is van de BV’s bij voorbeeld. Zo lieten in hun politiek correct enthousiasme onder meer Kurt Van Eeghem, Stany Crets, Filip Joos van Sporza, radiopresentatrice Leen Demaré, Guy Cassiers van Toneelhuis, architect Bob Van Reeth, fotografe Lieve Blancquaert, stand-upcomedian Wouter Deprez en professor Jan De Maeseneer Vlaanderen weten dat ze sp.a zouden stemmen.
Laatstgenoemde had het in De Morgen (9 juni 2007) vrijpostig over zijn “rood-groene politieke oriëntatatie”. Vorige zaterdag luidde hij in De Standaard de alarmbel over de poli- tieke voorkeur van zijn eerstejaarstudenten geneeskunde. Oei, die was wel even anders dan de zijne, en dat kan toch niet….
Ook respectabele professoren kunnen zich vergissen. In zijn opiniestuk ‘Wat is er aan de hand met mijn studenten’ (De Standaard, 20 feb.) slaat De Maeseneer de bal compleet mis.
Dat hij zijn eerstejaars geneeskunde onder- vraagt over hun opvattingen over maatschap- pelijke thema’s, daar is weinig mis mee. De professor kadert dat in zijn vak ‘Gezondheid en maatschappij’. Dat hij tegelijk naar hun poli- tieke voorkeur peilt en daar meteen besluiten uit trekt, oordeelt en vooral veroordeelt, is voor velen een brug te ver.
Rechts
Wat heeft De Maeseneer precies vernomen?
Zijn studenten zouden een uitgesproken rechts profiel hebben, en te weinig mededogen en voeling hebben met alle lagen van de maat- schappij. Voor het eerst in vijftien jaar bleek dat de meerderheid van de eerstejaars in zijn aula eerder rechts stemde:
N-VA (24 procent), Open VLD (24 procent) of Vlaams Belang (7 procent). Daarnaast zou 20 procent kiezen voor Groen, 12 procent voor CD&V, 6 procent voor de sp.a en 5 procent voor de PVDA.
Voorts had hij geleerd dat 80 procent van zijn studenten liever specialist dan huisarts wou worden. En ten slotte dat velen maatschap- pelijke opvattingen hadden die niet de zijne waren. Wie mislukt, heeft dat vaak aan zichzelf te wijten, vinden nogal wat studenten. En ja, dat geldt ook voor wie behoort tot etnisch-cul- turele minderheden, die in de richting genees- kunde “ondervertegenwoordigd” zijn.
Almaar minder studenten willen huisarts worden (11 procent tegenover 20 procent de voorbije jaren) terwijl er driemaal zoveel willen specialiseren. Ten slotte zou maar drie procent van de eerstejaars geneeskunde naar de ont- wikkelingslanden willen (voorbije jaren con- stant 12 procent).
Empathie
De Maeseneer is daar blijkbaar niet goed van. Hij heeft het over “een merkwaardige opvatting”. Toekomstige artsen die vaak met
“kwetsbare mensen” omgaan horen volgens hem zo niet te denken. “Kun je van zo’n jonge- ren empathische hulpverleners maken”, vraagt hij zich af. De vraag zo stellen, is ze beantwoor- den. De beschuldiging is wollig verpakt, maar niet mis te verstaan: rechtse partijen deugen niet.
De studenten van vandaag laten zich even- wel geen schuldcomplex aanpraten, ook niet door meneer de professor. Dat die analyse van De Maeseneer hen politiek stigmatiseert (te
“angstig voor de ander”, etc.) pikken ze niet.
Heropvoeding?
De Maeseneer zit met zijn analyse op of over de grens van het “zindelijke”. De suggestie dat de vrije mening van zijn studenten moet wor- den aangepakt (“Is autonomie en de individu- ele ambities realiseren belangrijker dan verbin- ding en dienstbaarheid”?) is angstaanjagend.
Studenten die volgens zijn normen te wei- nig “empathisch” zouden zijn (empathisch met
wie, hoe intens, hoe lang?) moeten blijkbaar wat “zin voor cohesie… voor verbinding en dienstbaarheid” worden bijgebracht.
Verwart De Maeseneer hier een aula voor studenten geneeskunde met een heropvoe- dingskamp? Mag die student geneeskunde nog terughoudend of angstig zijn? Moet het gemid- deld studentenbrein in de loop van de oplei- ding worden bevrucht met de “groen-rode”
opvattingen van de geachte professor?
Sociale media
Het kan nog erger. Vlaamse studenten heb- ben blijkbaar niet langer het recht om hun Facebookvrienden zelf te kiezen. Te weinig allochtonen, te veel hooggeschoolden… Niet eens 6 procent van die vrienden op sociale media behoort tot etnisch-culturele minder- heden, klaagt De Maeseneer. Et alors? Wat is daar nu fout aan? En bovendien, welke defini- tie van “minderheid” hanteert de “wetenschap- per”? Zijn daar de tweede en derde generatie bij? Zijn de EU-burgers daarbij of niet?
Is het zo verwonderlijk dat negentig pro- cent van de digitale vrienden van de eerste- jaars geneeskunde ook (hoog)studenten zijn?
Dat lijkt ons normaal voor jongeren die zo goed als allemaal uit het ASO komen.
Helemaal beangstigend is dat volgens De Maeseneer zijn ondeugende studenten “met andere realiteiten in contact moéten worden gebracht”. “Aandacht voor sociale determinan- ten van gezondheid” mag er in de geneeskun- deopleiding vanzelfsprekend zijn. De U Gent geeft op 18 maart een eredoctoraat aan Michael Marmot, de Britse epidemioloog die vaststelde dat arm zijn ziek maakt en ziek zijn arm maakt.
We ontkennen dat niet. In de opleiding de stu- denten hiermee confronteren is geen onzin.
Maar de individuele student nog toelaten daar zelfstandig over te oordelen is even zinnig. En dat oordeel hoeft niet zo nodig het oordeel van Marmot of van De Maeseneer te zijn.
Zedenles
Dat De Maeseneer een stap te ver gaat, blijkt ook uit de woedende reacties van het artsen- syndicaat BVAS en de geneeskundestudenten.
“Wij zijn onthutst. Ik zou het als student niet pikken dat mijn prof mij harteloos en gevoel- loos noemt, op basis van een niet-weten- schappelijke peiling waarin hij vraagt naar mijn politieke voorkeur en daar een zedenles aan koppelt”, reageert Marc Moens, ondervoorzit- ter van BVAS.
Ook op de websites waar “de burger” via een lezersrubriek nog een woordje mag meeklap- pen (Het Laatste Nieuws, Knack) werd boos gereageerd. Sommigen hebben het over een
“vastgeroeste, conservatieve analayse” van een rode prof, “een regelrechte sos”.
Ook studentenvertegenwoordigers van de richting geneeskunde reageerden misnoegd.
Ze stellen zich vragen bij de representativiteit van de rondvraag naar de politieke voorkeur van studenten, want er waren maar weinig deelnemers aan de bevraging. Ze verwerpen de besluiten die De Maeseneer aan zijn onder- zoekje verbindt. “Er wordt geïnsinueerd dat iemands politieke overtuiging de kwaliteit van de zorg in het gedrang brengt. Echter zal een politieke voorkeur een student geneeskunde later nooit beletten adequate en kwalitatieve zorg te verstrekken aan al wie het nodig heeft”.
Blijkbaar hield de professor ook vragen uit zijn analyse, als de antwoorden niet in zijn kraam pasten. Zo blijk dat de overgrote meerderheid van de studenten wel degelijk open stond voor andere culturen.
Dat De Maeseneer zich zorgen maakt over bepaalde “ontwikkelingen” bij (lees: opvattin- gen van) de studenten, is zijn goed recht. Maar hoe een maatschappij daarmee omgaat, dat bepalen de burgers hopelijk nog even zelf. Via hun eigen mening, via hun politieke democra- tie, waar botsing van meningen en debat een kenmerk van zijn, via degelijk, open en demo- cratisch onderwijs. Met indoctrinatie schieten we niet op. AnjA Pieters
Stoute kinderen
Bij het begin van het vragenuurtje vorige donderdag was het ‘weer van dat’. Kamervoor- zitter Siegfried Bracke moest voor de zoveel- ste keer de praatbarakkers tot de orde roepen, omwille van het rumoer dat een ordente- lijke vergadering verhinderde; bijzonder sto- rend. Hij vroeg om op zijn minst de beleefd- heid te hebben naar de collega’s te luisteren:
“Het geluid dat van op de banken uitstijgt, is immers werkelijk ontoelaatbaar en ik wil dat dit ophoudt. Als u wilt praten, heb ik daar alle begrip voor, maar doet u dat alstublieft in de koffiekamer of in de wandelgangen, maar niet hier.” Ja, fraai is anders. We voorspellen dat de voorzitter in die zin geregeld van zich zal moeten laten horen. “Wetstraatwatcher” Carl Devos vergeleek in zijn commentaar vanop de perstribune de parlementsleden met een klas stoute kinderen. Mooie vergelijking!
Vampier
Er was de voorbije week in de media heel wat te doen over de uitgaansvergunning voor één dag die de “Vampier van Muizen” had bekomen van Koen Geens, de minister van Jus- titie. Die had van zijn recht gebruik gemaakt om die vergunning, na grondig onderzoek wel- iswaar, te verlenen. Filip Dewinter van het VB was het daar niet mee eens en vroeg hem in de plenaire vergadering waarom hij dat eigen- lijk deed. Hij herinnerde de minister eraan dat die de voorbije maanden, wat de schei- ding tussen de rechterlijke en de uitvoerende macht betreft, al een paar keer in opspraak was gekomen. Dewinter verwees naar de strafuitvoeringsrechtbanken en de Commis- sie voorwaardelijke invrijheidstelling die na de Dutroux-affaire in het leven werden geroe- pen, precies om tussenkomsten van minis- ters een halt toe te roepen. Hij vroeg Geens dan ook te overwegen de adviezen van juridi- sche instanties en gevangenisdirecties te vol- gen, en zich voor het overige afzijdig te hou- den. De minister had daar niet veel op terug.
Hij beriep zich op geldende procedures en zijn wil “om te handelen in overeenstemming met de humane behandeling van gedetineerden, in het bijzonder langgestrafte gedetineerden, die de basiswet gevangeniswezen als filoso- fie heeft, om sociale en om morele redenen”.
Dewinter herinnerde de minister even aan de misdaden van de betrokkene en de gevoelens van de nabestaanden van diens slachtoffers.
Voor hem en wellicht voor vele anderen is er maar één antwoord: achter de tralies, tot de laatste dag.
Doodstraf
Filip Dewinter lanceerde vorige week een bijzonder wetsvoorstel dat veel Kamerleden toch even deed opkijken. Hij wil voor serie- moordenaars, kindermoordenaars en terro- risten de ‘doodstraf’ opnieuw invoeren. Maar hij weet ook dat dat niet zomaar kan. Aange- zien het zesde en het dertiende protocol van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens de doodstraf verbieden, wordt in Dewin- ters voorstel de ‘doodstraf’ omgezet in een effectieve levenslange opsluiting, een symbo- lische doodstraf als het ware. Of, als men wil, een straf tot aan de dood. En omwille van het afschrikkingseffect werd er bewust voor geko- zen in het wetsvoorstel de term ‘doodstraf’
te behouden. Hierover is het laatste woord zeker nog niet gezegd, maar als men de soci- ale media volgt, of de publieke opinie aan- hoort, dan komt heel het principe van ver- vroegde invrijheidstellingen zwaar onder druk te staan. De politici houden daar best wat rekening mee.
Niemand staat boven de wet
Na het afspringen van het overleg tussen de sociale partners over het Herenakkoord dat opnieuw zou moeten geactualiseerd worden aangaande afspraken bij stakingen en soci-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
25 februari 2016
4
ale acties, werd Kris Peeters daarover aan de tand gevoeld. In de discussie die daarna ont- stond, viel Zuhal Demir van N-VA bijzonder op door haar niet mis te verstane stellingname.
Niet alleen hoopt zij dat er een akkoord uit de bus komt, zij wil ook dat een aantal principes gerespecteerd worden. Zo stelde ze dat er in dit land niemand boven de wet kan staan. Zon- der hen bij naam te noemen, had zij het dui- delijk over de vakbonden: “Als er schade of vernielingen toegebracht worden, zoals een in brand gestoken auto, dan moet er opgetre- den worden en moet de dader worden aange- pakt. Een oproep tot een syndicale actie kan niet zonder een collectieve verantwoordelijk- heid.” Ze trok het recht op staken niet in twijfel, maar pleitte er ondubbelzinnig voor dat wie wil gaan werken, dat ook absoluut moet kun- nen. Waar wacht haar partij op om een voor- stel tot het verplichten van rechtspersoonlijk- heid van de syndicaten te laten stemmen?!
Majesteitsschennis?
Twee jobs tegelijk doen én ze tegelijk goed doen, het lukt niet altijd even goed. Dat viel op bij het bekijken van de webstek van de Kamer… Bijvoorbeeld Bart de Wever, bur- gemeester van Antwerpen, en Christophe D’Haese, burgemeester van Aalst, hebben als Kamerleden tijdens deze legislatuur zo goed als geen poot uitgestoken. Behalve op donder- dag aanwezig zijn om te stemmen en zich te verzekeren van hun maandelijkse fooi, natuur- lijk. Andere burgemeesters of schepenen van N-VA, zoals Koen Metsu (Edegem), Sophie de Wit (Aartselaar) en Sarah Smeyers (Aalst), doen wel veel moeite om naast hun lokaal mandaat ook actief te zijn als Kamerlid. Zij interpelleren, zij stellen vragen en zij schrij- ven wetsvoorstellen. Zo hoort het ook. Ze zijn ergens voor verkozen, en dan mogen hun kie- zers verwachten dat ze ook actief vertegen- woordigd worden. Zo niet komen begrippen als ‘poenpakkerij’ en omschrijvingen als ‘op kap van de belastingbetaler’ en ‘ze zijn alle- maal hetzelfde’ al gauw om de hoek kijken.
Hopelijk plegen we met deze opmerkingen geen majesteitsschennis…
Sarah opzij gezet
U herinnert zich de ‘deal’ van enkele weken geleden binnen N-VA toen Peter De Roover fractievoorzitter in de Kamer werd in de plaats van Hendrik Vuye. Deze laatste kreeg een plaats in het Bureau van de Kamer in de plaats van Sarah Smeyers. Vuye zou zo geen pecu- niair verlies lijden nadat hij zijn extra premie van fractievoorzitter kwijtspeelde. Aan Sarah werd toen door De Grote Leider zelve beloofd dat zij zou voorgedragen worden door de par- tijtop als penningmeester van de partij, de vroegere job van Peter De Roover. Daardoor zou ze meteen in de cockpit – lees: het dage- lijks bestuur – van de partij terecht komen, met een bijkomende vergoeding. Zo zou de cirkel zich sluiten en kon iedereen tevreden zijn met deze sublieme stoelendans. De par- tijraad van vorige zaterdag besliste er evenwel anders over… Het voetvolk slikt klaarblijke- lijk de oekazes van de hoge heren niet lan- ger en koos voor de nobele onbekende Eddy Vermoesen, schepen van Financiën in Aartse- laar, als symbolische vertegenwoordiger van de basis in het machtscentrum van de par- tij. Hiermee werd een duidelijke middelvin- ger opgestoken naar de oligarchie rond Bart De Wever. Sarah stond er bij en keek er naar, zwaar ontgoocheld en volledig buiten de prij- zen vallend. Het staat in de sterren geschre- ven dat deze ‘defenestratie’ van Smeyers nog geen beetje zal gaan wegen op de fractiewer- king in de Kamer, waar het al een tijdje sput- tert. Om maar te zwijgen over de clanvorming die in de ganse partij aan de gang is met het oog op de toekomst, zoals insiders ons in alle stilte in het oor komen fluisteren…
Geen Dien Bien Phu in Congo
Toen de weinige Fransen die hun krijgs- gevangenschap hadden overleefd werden vrijgelaten, werd er hard gelachen. Kolonel (tot generaal bevorderd tijdens de veldslag) de Castries had alle versterkte buitenposten van Dien Bien Phu vrouwennamen gegeven:
Isabelle, Béatrice, Huguette, enzovoort. Het waren de namen van zijn minnaressen.
Je moet misschien die tijd zelf hebben meegemaakt om iets te begrijpen van de ver- pletterende indruk die Dien Bien Phu maakte;
zelfs op een tienjarig kind dat die naam voort- durend op de radio hoorde.
Koloniale oorlogen tijdens de dekolonisa- tie na de Tweede Wereldoorlog waren niet zeldzaam, maar geregelde veldslagen waren dat wel, omdat de opstandelingen die altijd vermeden want hun kansen tegen een Euro- pees leger waren klein. De Nederlanders ver- trokken met hun staart tussen de benen uit Indonesië, maar de twee korte koloniale oor- logen die ze voerden - en die ze schijnheilig
“politionele acties” noemden - waren vanuit militair oogpunt een succes. In 1984 zat ik in een vliegtuig naast Gust de Schrijver, gewe- zen minister van Koloniën ten tijde van de Congolese onafhankelijkheid.
Hij noemde Dien Bien Phu (benevens de vreselijke Algerijnse Oorlog) als één van de oorzaken waarom België op minder dan zes maanden onverantwoord vlug Congo de onafhankelijkheid gaf. Het land werd toen nog volledig gedomineerd door Franstaligen (ook in Vlaanderen) die dagelijks naar Parijs keken en die electorale nachtmerries kre- gen bij de gedachte aan koloniale oorlogen zoals Frankrijk die al sinds 1946 onafgebro- ken voerde.
Viet Minh
In het voorjaar van 1954 ging alle media- aandacht internationaal naar die onbekende plaats in Vietnam, nabij de grens met Laos.
Van dag tot dag werd het duidelijker dat voor de eerste keer een geregeld westers leger een beslissende veldslag tegen een leger van hun vroegere koloniale onderdanen ging ver- liezen.
Eind de 19de eeuw hadden de Fransen een koloniaal rijk veroverd in wat ze Indo- china noemden: Vietnam, Laos en Cambodja.
Dat bleef zo tot 1945. De Japanners bezet- ten Indochina maar ze lieten het Franse kolo- niale bestuur verder regeren. De Japanners maakten daar een eind aan toen in het moe- derland het met Duitsland collaborerende Vichy-Frankrijk vervangen was door De Gaulle en zijn regering van nationale eenheid. Zes maanden later capituleerde Japan.
In het noordelijke deel van Vietnam pro- fiteerde de Viet Minh ervan om de onafhan- kelijkheid uit te roepen. In theorie was dat een gewapende nationalistische beweging, maar in werkelijkheid een mantelorganisa- tie van de gedisciplineerde communisten van Ho Chi Min. Een Amerikaanse delegatie stond tijdens de ceremonie netjes op de eer- ste rij. Zo had een nieuwe linkse Franse rege- ring, onder de leiding van socialisten, het niet begrepen. Indochina was te profijtelijk om het op te geven.
Geleidelijk verschenen Franse troepen in de kolonie en er ontstond zoiets als een duaal bestuur. De Fransen stelden een Union Fran- çaise voor waarin zij het laatste woord had- den; de communisten versterkten hun posi- ties terwijl ze zogenaamd bleven praten. De Fransen werden het getater tenslotte beu. In november 1946 bombardeerden ze de haven van Hai Phong, waar de Viet Minh het voor het zeggen had.
Resultaat: honderden doden. De Viet Minh trok zich terug uit Hai Phong en Hanoi en verschanste zich in de dorpen en de jungle.
Een maand later begon ze met guerilla-aan- vallen. De Vietnamoorlog duurde negenen- twintig jaar.
Kat-en-muisspel
In het verarmde en door de Duitsers geplunderde Frankrijk was de oorlog niet
populair gezien de kost aan geld en levens.
Maar de Franse dienstplichtigen moesten niet in de kolonie vechten. (Ook onze grondwet verbood dat en daarom knapten para’s het Congolese karwei op, want tijdens de laat- ste maanden van hun diensttijd waren dat beroepssoldaten). Het Franse leger (400.000 man) in Indochina bestond voor meer dan de helft uit Vietnamezen en lokale bergtroepen.
Tel daar nog duizenden Marokkanen, Algerij- nen en de soldaten van het vreemdelingen- legioen bij.
De Fransen vochten met verouderd mate- riaal, en aanvankelijk konden ze maar een beperkt beroep doen op een efficiënte lucht- macht. De Viet Minh was uitgerust met de wapenvoorraden die de Japanners, na hun overgave, opzettelijk ter beschikking stelden.
De Franse legerleiding minachtte de Viet- namezen en probeerde hen tot veldslagen te dwingen, waarbij de westerse discipline en geconcentreerde vuurkracht het zouden halen.
Maar opperbevelhebber Giap van de Viet Minh - een geschiedenisleraartje, smaal- den de Fransen - trapte er niet in. Die harde modelcommunist volgde rigoureus de richt- lijnen van Mao: onophoudelijke guerilla-aan- vallen tot de uitputting van de Fransen. De communisten vermoordden collaborateurs of hun familie en hamerden er zo de angst bij de bevolking in. Drie jaar lang was er een bloe- dig kat-en-muisspel, maar eind 1949 werd de Viet Minh de kat.
De Chinese nationalisten verloren de bur- geroorlog tegen de communisten. De Viet Minh zond eerst bataljons en later zelfs divi- sies over de Vietnamees-Chinese grens, om getraind te worden. De Chinezen gaven de Vietnamese kameraden de legervoorraden, wapens en artillerie van de gevluchte natio- nalisten. In 1950 begon de oorlog in Korea en de Chinezen leverden buitgemaakte Ameri- kaanse wapens aan de Viet Minh. De Ameri- kanen hadden geen zin om aan een koloniale oorlog deel te nemen, maar ze wilden Frank- rijk met zijn gevreesde communistische par- tij in het westerse kamp houden.
Ze begonnen tegen heug en meug de Fran- sen financieel en materieel te ondersteunen.
(In 1954 voor 2,5 miljard dollar.) Midden 1950 moesten de Fransen hun forten langs de Chinees-Vietnamese grens ontruimen.
De incompetente Franse generaals hadden weer eens de taaiheid van de tegenstanders onderschat en organiseerden operaties die ver boven hun macht gingen en mislukten.
Het moreel van hun heterogene troepen werd slechter; zeker toen de Viet Minh krijgsgevan- genen onthoofdde en de koppen op spie- sen plaatste langs de routes waar de Fran- sen patrouilleerden. Giap werd overmoedig.
Hij besliste tot een open aanval op Hanoi.
De Franse vliegtuigen bestookten zijn sol- daten met napalm en doodden zesduizend Viet Minh. Giap koos weer voor de oude tac- tiek. Eind 1953 was de patsituatie nog altijd dezelfde: de Fransen baas (bij dag) in de ste- den en een paar rivierdelta’s, maar de Viet Minh heersend op het platteland. De Chi- nezen adviseerden Giap om het westen van Vietnam, aan de grens met Laos, nog stevi- ger in handen te nemen.
De bergvolkeren collaboreerden nogal eens met de Fransen en deden soms moeilijk wanneer ze gedwongen werden hun opium- oogst af te staan die de opstand mee finan- cierde.
De Fransen, die ook die opium gebruikten om geheime operaties te betalen, zagen een kans om drie doelen in één slag te bereiken:
de opium voor zich reserveren, de Chinese aanvoer langs de Laotiaanse grens verhinde- ren en het belangrijkste: de Viet Minh dwin- gen tot een vernietigende veldslag.
Ze kozen het middel van een “base aëro- terrestre”, dit wil zeggen een basis uitbou- wen in een vallei midden in Viet Minhge- bied. Die heette Dien Bien Phu, wat zoiets als Grensgebiedbeheer betekent. (Het slot is voor komende week.)
Jan neckers
Dien Bien Phu: het voorspel
Nog altijd zie ik voor mijn ogen de grote foto van mevrouw de Castries in de Paris Match van mijn oom. Ze liep in 1954 eenzaam in Parijs rond, terwijl haar man het gedoemde Franse garnizoen in Dien Bien Phu commandeerde.
Actueel 25 februari 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Radicalisering
Zoals bekend gaat de Vlaamse overheid de “radicalisering” te lijf met onder meer een “opvoedingslijn”. Een initiatief waar vele betrokkenen ongeduldig op zaten te wach- ten. Het ding is gelanceerd, en Ward Kennes (CD&V) wilde weten hoe de minister dat bij de doelgroep zal bekendmaken. Een terechte vraag. Vandeurzen was van plan om dat “in de diepte” te doen, via lokale besturen, “zelforga- nisaties”, verenigingen uit de moslimgemeen- schap en wat dies meer. Voor de linkerzijde was het allemaal niet snel genoeg gegaan. Eli- sabeth Meuleman (Groen) betreurde zelfs dat er (nog) geen “brochure” met uitleg (“zoals in Nederland”) was gemaakt. Alvast is er nu toch een plek waar u gehoor kan vinden als u zich zorgen maakt over uw radicale overtuigingen.
Of het ook voor bepaalde jongeren zal helpen, weten we niet.
Noordrand
Er is een “territoriaal ontwikkelingspro- gramma” (TOP) voor de Noordrand (Vilvoorde, Grimbergen,… ) opgedoken dat – zacht gezegd – vragen oproept. Vragen die dan ook wer- den gesteld door Stefaan Sintobin (VB) en Lieve Maes (N-VA). Kern van het TOP is het samenbrengen van de belanghebbende lokale en regionale actoren, waaronder Brussel. Sin- tobin zag hierin het gevaar van een nog verder uitdijend Brussel en een concretisering van de onzalige gedachte van de “metropolitane gemeenschap”. Maes wees op de grote ruim- telijke druk op de Noordrand en vond dat het groene en Vlaamse karakter maximaal moet worden gevrijwaard. Van minister Schauvliege kon vooral worden vernomen dat het slechts om een ambtelijke tekst gaat die verre van definitief is en vooralsnog niet op het poli- tieke niveau zit. Toch is het niet slecht waak- zaam te blijven.
Leedvermaak
Een bron van (leed)vermaak blijft het dos- sier over het Vlaams-Marokkaanse cultu- renhuis “Daarkom”, dat nu al zo’n tien jaar aansleept. Dat superproject van toenmalig cul- tuurminister Bert Anciaux hangt als een molen- steen rond de nek van zijn opvolgers. Karl Van- louwe (N-VA) vroeg nog maar eens naar de stand van zaken. Die “flop” heeft intussen al acht miljoen euro opgeslokt, zei Vanlouwe, en hij wilde weten of de zaak nu eindelijk kan worden stopgezet. Dé moeilijkheid, waarop ook de vorige minister, Schauvliege, de tanden heeft stukgebeten, is dat het Daarkom-geval vastzit aan een wurgend huurcontract en aan een verdrag met Marokko (je vraagt af welke idioten destijds het kabinet-Anciaux hebben bevolkt). Minister Gatz lijkt nu wel, zoals uit zijn antwoord bleek, aan een begin van een oplossing te werken. Met Marokko zit hij op het goede spoor, door de culturele samenwer- king los te wrikken van Daarkom, en het huur- probleem is hij juridisch aan het “bekijken”.
We zijn benieuwd.
Artevelde
Güler Turan (sp.a) zocht het in hogere poli- tieke sferen. Europa bevindt zich op een hel- lend vlak door de evoluties in verband met het Verenigd Koninkrijk, dat ofwel een soort aparte status krijgt ofwel voor een Brexit kiest. Turan wilde opheldering over het standpunt van de Vlaamse regering. Minister-president Bour- geois zag weinig problemen en zag in de voor- stellen van Donald Tusk een zeer goede oplos- sing voor de zaak naar EU-letter en geest. Men was het daar tamelijk over eens. Alleen Wou- ter van Besien (Groen) moest wat jammeren over het onverantwoordelijke en populistische gedrag van premier Cameron dat Europa zeer in gevaar brengt. Chris Janssens (VB) juichte het afwerpen van de EU-dictaten dan weer toe.
Hoe dan ook, we leven niet meer in de tijd van Artevelde, en het is zeer de vraag of men in Londen wel oren heeft naar het Vlaamse stand- punt over wat de Britten moeten doen of laten.
Pinguïns
Vorige week bracht onze hoofdredacteur een boeiend verhaal over de wel dan niet zorg- wekkende toestand van onze vrienden de pin- guïns. Welnu, die sympathieke dieren kunnen opgelucht ademhalen, want het Vlaams Parle- ment heeft een commissie voor de “Opvolging van het Klimaatbeleid” ingesteld. Een belang- wekkend feit dat bijzonder veel zal bijdragen aan de klimaathoax. Wie zorgt in dat nieuwe praatorgaan voor een kritische stem?
Nucleair terrorisme: de ultieme vrees
Het had gerust wereldnieuws mogen zijn. Deze week lekte uit dat politieagenten in december bij huiszoekingen bij jihadisten in België iets vreemds hadden gevonden:
een video met dagenlange, schijnbaar saaie filmbeelden van een privéwoning. Aan de hand van een voorbijrijdende bus konden de speurders uiteindelijk achterhalen waar de woning lag. Toen ze de eigenaar identificeerden, werden ze pas echt ongerust.
De woning bleek te behoren aan de direc- teur van het Studiecentrum voor Kernener- gie van Mol. Het was duidelijk dat de terro- risten het doen en laten van de man en zijn familie aan het volgen waren. Waarom ze dat deden? Er zijn bijzonder weinig mogelijkhe- den tot verklaring.
Eigenlijk is er maar één echt plausibele uit- leg: de terroristen planden een “tigerkidnap- ping” om de man of zijn familie te gijzelen, ten einde hem te verplichten een bepaalde opdracht uit te voeren. Bijna alle gevallen van tijgerontvoering viseren mensen die bij een bank werken en hebben als doel de betrok- kene te dwingen de kluizen te openen. Hier ging het dus over iets heel anders.
Vuile bom
Sommige media speculeerden over een mogelijke aanslag op de kerncentrale van Doel. Maar die mogelijkheid kan gerust uit- gesloten worden. De bespioneerde man heeft niets te maken met de dagelijkse werking van de kerncentrales in België en kan er de terro- risten dus ook niet binnenloodsen. Hij is ech- ter wel betrokken bij nucleair onderzoek en heeft bijgevolg regelmatig toegang tot labo- ratoria die nucleaire stoffen gebruiken. Enkel Het Laatste Nieuws (18/2) kwam tot de meest waarschijnlijke conclusie: de terroristen wil- den via deze man aan uranium geraken.
De mogelijkheid dat terroristen nucleaire materialen bemachtigen, is een nachtmerrie die alle kenners van de problematiek slapeloze nachten bezorgt. Er bestaat zelfs een interna- tionale instelling die zich uitsluitend daarmee bezighoudt: het “Global Initiative to Combat Nuclear Terrorism” (GICNT), dat in 2006 door Bush en Poetin werd opgericht. Intussen zijn er 86 landen lid.
Welke schade kunnen terroristen met nucleaire stoffen aanrichten? Er zijn twee mogelijkheden, die goed van elkaar moe- ten onderscheiden worden. Het eerste, en minst catastrofale scenario, is het gebruik van een “vuile bom”. Dat is een gewone explo- sie, waarbij in de bom radioactieve stoffen zijn verwerkt. Door de ontploffing worden die materialen over een grote oppervlakte ver- spreid. De onmiddellijke dodentol van der- gelijke aanslag zou eerder beperkt zijn, maar
op termijn zou de radioactieve vervuiling veel mensen ziek maken en kan ze een grote zone, bijvoorbeeld een stad, onbewoonbaar maken, met enorme economische schade tot gevolg.
Het is zeker iets dat we in een dichtbevolkte regio als Vlaanderen nooit willen meemaken.
Nucleaire explosie
Het tweede scenario en de echte nachtmer- rie is het tot stand brengen van een nucleaire explosie in een dichtbevolkte zone. Hoe reëel is dat gevaar? Het zal u misschien verbazen, maar de technische kennis die vereist wordt om een atoombom te maken, is niet zo groot.
Er bestaat geen twijfel over dat groeperin- gen als IS of Al-Qaida mensen kunnen rekru- teren om dit te realiseren. Het grote struikel- blok is het verwerven van de juiste materialen om een nucleaire ontploffing te veroorzaken:
enkele kilo’s plutonium, of enkele tientallen kilo’s hoogverrijkt uranium. De hoeveelhe- den en opslagplaatsen van die materialen over heel de wereld zijn redelijk goed gekend.
En de voorraden worden ook meestal goed bewaakt.
Er zitten niettemin gaten in het veiligheids- net. Vooral het nucleaire materiaal van de voormalige Sovjet-Unie wordt slecht bewaakt en is zelfs reeds in illegale circuits in de Kau- kasus opgedoken. Ook moet je je afvragen in hoeverre staten als Pakistan, Iran en Noord- Korea nooit bewust hoogverrijkt uranium in verdachte handen zullen doen terechtkomen.
Ten slotte zijn er ook de gevaarlijke stoffen die worden gebruikt op onvoldoend bewaakte locaties zoals kerncentrales, ziekenhuizen en onderzoekslaboratoria. Die derde zwakke plek is waarschijnlijk die waarvan de Belgische jiha- disten gebruik wilden maken.
Hoe erg is echt nucleair terrorisme? Het ant- woord daarop kan men best benaderen door de vraag iets anders te formuleren: zijn er veel gebeurtenissen denkbaar die nog erger zijn?
De zwarte ochtend
In 2004 organiseerde de NAVO de “Black Dawn”-simulatie, een studie van de moge- lijke effecten van een nucleaire terreuraan- val op Brussel. Men ging daarbij uit van de hypothese dat terroristen een atoombom zou- den laten afgaan nabij het NAVO-hoofdkwar- tier in Evere. Een heel geloofwaardig doelwit
voor islamitische terroristen, dus. Hoewel de in de hypothese gebruikte kernbom eerder klein was (type Hiroshima of Nagasaki), zijn de voorspelde gevolgen catastrofaal.
Tienduizenden mensen sterven bij de eer- ste impact. Alle communicatie valt uit: in Ant- werpen, Gent of Hasselt zou je enkel kun- nen raden wat er is gebeurd door de knal en de gigantische paddenstoelwolk. In de dagen daarop wordt de radioactieve wolk verspreid over grote delen van België en zelfs over Duits- land, Frankrijk en Nederland. Nog tienduizen- den sterven. De angst voor nieuwe aansla- gen zorgt voor een stadsvlucht in de gehele westerse wereld. Alle luchthavens en grens- overgangen worden gesloten omdat elke staat poogt de terroristen buiten de eigen grenzen te houden. De wereldhandel valt stil. De beur- zen storten volledig in elkaar.
Er volgt een algemene politieke en econo- mische crisis, terwijl de wereld zich beraadt over de eisen van de terroristen, waarvan nu moet vermoed worden dat ze nog meer ste- den kunnen vernietigen.
Gaat dit beangstigende draaiboek ooit wer- kelijkheid worden? De meeste experten die toen commentaar gaven bij de voorstelling van Black Dawn, dachten dat het eerder een kwestie van “wanneer” is dan van “of”. Ikzelf was toen, als lid van de parlementaire NAVO- vergadering, aanwezig bij de voorstelling van de simulatie. U zult mij moeten vergeven dat ik toen vooral aan mezelf dacht. Ik berekende mijn overlevingskansen als inwoner van Dil- beek, op tien kilometer van de inslag.
Die waren nog redelijk goed, al zou ik de eerste dag in de kelder moeten doorbrengen om de straling te overleven. Ik zou ook moe- ten hopen dat de wind de “fallout” niet in mijn richting stuurt. Dan zou ik later richting West- Vlaanderen kunnen vluchten, waar ik hope- lijk onderdak zou kunnen krijgen bij één of andere vriend. Maar zelfs in het beste geval zou de wereld die mijn gezin en ik bewoon- den onherroepelijk veranderd zijn.
Het Westen zou er goed aan doen het gevaar voor nucleair terrorisme ernstig te nemen.
Ook als men ten onrechte zou menen dat het risico klein is, blijft deze waarschuwing gel- dig, gewoon omdat de gevolgen zo groot zijn.
Professor Graham Allison, directeur van het Harvard Centrum voor Wetenschap en Internationale Relaties: “Is nucleair terrorisme onvermijdelijk? Professoren van Harvard staan er voor gekend steeds genuanceerd of ambigu te zijn. Maar in dit geval kan ik duidelijk zijn:
ja, het ergste moet nog komen.”
Jurgen Ceder
Terreur loonT
De federale regering trekt 3,3 miljoen euro uit om het loon van 80 bijkomende imams te betalen. Er zullen meer moskeeën erkend wor- den. De Moslimexecutie krijgt meer financiële ondersteuning, onder meer om een moderne en gebruiksvriendelijke webstek op te rich- ten. Dat wordt allemaal voorgesteld als een strategie tegen radicalisering voor een “geïn- tegreerde islam”. Wat zou dat concreet bete- kenen?
Dat meisjes niet meer aan een oude zak uitgehuwelijkt mogen worden als ze negen jaar zijn, maar dat het pas kan als ze twaalf zijn? Of dat afvalligen een advocaat moeten krijgen voor ze geëxecuteerd worden? Van CD&V hadden we zo’n onzin verwacht, van N-VA niet. Hoe men het ook draait of keert, de moslims als groep worden beloond voor de terreuraanslagen. Ze brengen meer terro- risten voort, die meer mensen vermoorden, en als reactie daarop krijgen ze meer geld en meer erkende moskeeën. Waarom zouden ze jongeren “deradicaliseren”? Het omgekeerde brengt veel meer op.
GemATiGDe “De Koepel”?
Hoe onzinnig de bewering is dat men alleen
“gematigde” moskeeën erkent en subsidieert, blijkt uit het geval van de moskee “De Koe- pel” in Borgerhout. Die werd als gematigd beschouwd, had een positief advies van de Staatsveiligheid gekregen en kwam in aan- merking voor subsidie, maar, weigerde dat zelf
“om organisatorische redenen”, die ons niet helemaal duidelijk zijn. Het Nederlands was er
de voertaal. Trouwens, vele moskeegangers waren Vlaamse bekeerlingen, die geen Ara- bisch kennen. Kan het nog “geïntegreerder”?
Nog “westerser”? Maar kijk, in 2013 moest die erkenning ingetrokken worden, omdat bleek dat De Koepel intensieve contacten onder-
hield met extremistische groepen. De Ant- werpse Syriëstrijders Jejoen Bontinck en Brian de Mulder en verschillende leden van Sharia- 4Belgium kwamen er vaak over de vloer. Vol- gens zijn zus werd Brian in die moskee geradi- caliseerd. En als klap op de vuurpijl: de imam van De Koepel trok samen met twee mede- standers naar IS-gebied in Syrië. Tot zover de onzin over “gematigde” moskeeën als bolwer- ken tegen extremisme.
VerKrAcHTer nA cursus
Juist twee weken nadat hij een cursus had gevolgd over hoe men in het Westen met vrou- wen moet omgaan, verkrachtte een minderja- rige Afghaan een werkneemster van een cate- ringbedrijf in de kelder van het azc in Menen.
Hoe naïef moet men zijn om te geloven dat mensen hun seksueel gedrag gaan verande- ren na een cursus? Nadat ze een paar pam- fletjes met kinderachtige en soms onbegrij- pelijke tekeningen hebben gekregen? Omdat men hen heeft gezegd dat verkrachting, pedo- filie en handtastelijkheden “niet mogen”? Zelfs de angst voor syfilis en aids houdt hen dikwijls niet tegen. Laat staan een vrijblijvende cursus.
Het enige wat misschien, heel misschien, het seksuele gedrag van mensen beïnvloedt, is de dreiging met draconische straffen. Maar dat moet men van de Belgische justitie niet ver- wachten, en al helemaal niet ten opzichte van minderjarigen. Volgens de politiek correcte dogma’s mógen die zelfs niet gestraft worden, alleen “heropgevoed”. Tom van Grieken werd zelfs tot in de VS geciteerd toen hij twitterde:
“Mensen die nood hebben aan een cursus
‘omgaan met vrouwen’ horen hier niet thuis.”
