€ 2,30
74ste jaargang • nummer 17 • donderdag 26 april 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het is waarschijnlijker dat de intelligentsia van Vlaanderen een goed gevoel over zich- zelf zou krijgen wanneer ze ons nog eens kon oproepen tot verdraagzaamheid en openheid ten aanzien van andere culturen. Onze opi- niemakers hebben al vaker blijk gegeven van een groot vermogen om de negatieve aspec- ten van allochtone culturen te negeren of te relativeren. Berger zou een curiosum geweest zijn waaraan slechts verzuurde enkelingen zich stoorden.
Olifant in de kamer
Waarom ging het er nu dan zoveel hef- tiger aan toe? Omdat het nooit ging over Berger, de traditionalistische Joden en hun aparte gebruiken. De chassidim vormen een kleine gemeenschap (nauwelijks 0,3% van de Vlaamse bevolking), die niet groeit, die voor geen problemen zorgt en die geen pogingen onderneemt om haar normen op te leggen aan de rest van de samenleving.
Deze geruststellende beschouwingen gel- den echter niet voor die andere religie, de olifant in de kamer, waar men het eigenlijk steeds over heeft wanneer men in zeer alge- mene termen spreekt over maatschappelijke problemen die te maken hebben met “reli- gie”, de “scheiding van Kerk en Staat” of de
“ongelijkheid van mannen en vrouwen”. De heisa rond Aron Berger ging in het achter- hoofd van alle betrokkenen over de religie waarvan de vrouwonvriendelijke aspecten steeds minder door pers en politiek onder de mat geveegd kunnen worden, de religie die nog maar net een rel had ontketend met een aparte rijschool voor vrouwen en het voorstel tot geslachtelijke apartheid op het openbaar vervoer
In mijn vorige bijdrage - over het voorstel van de partij ISLAM om geslachtsgescheiden openbaar vervoer te organiseren - heb ik er
al op gewezen dat de furieuze reactie van de politieke partijen vooral te maken heeft met de frustratie over de zichtbare mislukking van het eigen immigratiebeleid en met een panie- kerige poging om niet geassocieerd te wor- den met de gevolgen van dit beleid.
Bij Berger was dezelfde reactie aan het werk. Links en de traditionele partijen beseffen dat ook de eigen achterban onrus- tig wordt over de allesbehalve progressieve opvattingen die opborrelen uit delen van de allochtone bevolking. En omdat hun beleid daar uiteraard verantwoordelijk voor is, voe- len ze zich verplicht om hun verontwaardiging net iets harder uit te schreeuwen.
Barbertje
We hadden, naast de ontwijkende opinie- artikels van de bange, blanke commentato- ren in onze pers, een vrouw van allochtone afkomst nodig om ons eraan te herinneren wat op het spel staat. Assito Kanko is meestal bij de pinken: “In Brussel en in andere Waalse steden is de partij ISLAM niet zomaar uit de lucht komen vallen. Ze is het resultaat van de miskleunen en de hypocrisie van een mis- lukt integratiebeleid, dat jarenlang jaagde op de stemmen van etnische en religieuze groe- pen, terwijl de democratie intussen steeds meer werd blootgesteld aan andere normen.
Helaas, als we zo doorgaan, ligt onze demo- cratie weldra aan het infuus.”
Dat het deze week een Jood was die in het spervuur terechtkwam, was toeval. Dat zijn religie niet bepaald op goede voet staat met probleemgodsdienst islam, was niet van aard om hem buiten schot te plaatsen. Inte- gendeel. Eén van de eerste en hevigste reac- ties tegen de kandidatuur van Berger kwam van partijgenoot Sammy Mahdi. Die krijgt het aan zijn achterban natuurlijk niet uitgelegd dat Joden zouden mogen wat moslims niet
mogen. Dus moest een voorbeeld gesteld worden. Het joodse Barbertje moest hangen.
Ook het ongenoegen van rechts, dat in regel nochtans sympathiek staat tegenover de Joodse gemeenschap, was ingegeven door de angst voor een mogelijk precedent. Hoe kun je geloofwaardig de religieuze achterlijk- heid van de islam aanklagen als je laat passe- ren dat menstruerende vrouwen als “onrein”
worden beschouwd door een zetelend man- dataris?
Verdwenen dromen over “verrijking”
Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik leerde meer over de persoon Berger uit zijn recente veroordeling wegens diefstal op een oude en zieke man dan door zijn vasthoudendheid aan religieuze voorschriften. Dat die veroor- deling meestal enkel terloops werd vermeld in het protest tegen zijn kandidatuur toont hoe hypergevoelig de politiek is geworden voor religieus geïnspireerde inbreuken op de politieke correctheid.
Eén van de weinigen die het anders zag, was Johan Leman (“Jammer dat politiek expe- riment van CD&V niet doorgaat.”). De voor- malige directeur van wat nu UNIA heet, wordt af en toe uit het museum gehaald en afge- stoft om zijn mening te geven over proble- men inzake migratie en multiculturaliteit. Hij vertegenwoordigt een zo goed als verdwe- nen politiek verhaal. 25 jaar geleden was “de verrijking van de multiculturele samenleving”
nog een gemeenplaats in het politieke taal- gebruik. Vandaag ga je de woorden “verrij- king” en “multicultureel” niet vaak meer in dezelfde zin horen, tenzij uit de mond van Johan Leman of Bert Anciaux.
Wie destijds geloofde in de toegevoegde waarde van geïmporteerde culturen had nooit meer dan oppervlakkige verschijnselen voor ogen, zoals exotische keukens en ritmische muziek. Dat waren trouwens dingen die we ook hadden kunnen importeren zonder er tegelijk de uitvinders van te importeren, zoals met Japanse restaurants en Jamaicaanse reg- gae. De dieperliggende verschillen in maat-
schappijvisie bleven onbesproken. We kon- den “leren van andere culturen”, werd ons gezegd. Maar de vraag werd niet gesteld wat de Aziaten ons konden bijbrengen over de democratie, welke bijdrage de Afrikanen kon- den leveren aan ons concept van de rechts- staat, of hoeveel we van de moslims konden leren over vrouwenrechten of de scheiding van Kerk en Staat.
De tijden zijn veranderd. Sinds Yves Leterme de trend zette toen hij in 2010 zeer voorzichtig stelde dat “het integratiebeleid niet steeds de heilzame effecten heeft gehad die men ervan verwachtte”, is het politieke taalgebruik inzake het multiculturalisme grondig gewijzigd, tot en met verklaringen van Gwendolyn Rutten die zowaar de “supe- rioriteit” van onze cultuur beklemtonen. Nu nog een beleid ontwikkelen dat gebaseerd is op deze gewijzigde inzichten. Maar inzicht en moed zijn helaas geen synoniemen. De klok
tikt. Jurgen Ceder
Maak even deze denkoefening: stel dat het chassidische jodendom de enige etnisch-religieuze minderheid in Vlaanderen zou zijn. Zou er een politieke storm uit- breken als blijkt dat één joods kandidaat-gemeenteraadslid in heel het land vindt dat hij om een religieuze reden geen hand kan geven aan vrouwen? De kans is klein.
Waarom herrie maken over een geïsoleerde zaak, zonder slachtoffers, maatschap- pelijke betekenis of precedentswaarde?
Het ging nooit over
Aron Berger Koosjere Kris doet het!
Dalrymple spreekt 2 Briefje aan Elio di Rupo 3 Antwerpse stadspeiling en de mouw van De Wever 3 Hoe mei ’68 ontspoorde 5 Praten met Pierre Therie
“Het Amerikaanse of het Europese oorlogspad” 11 Pro Flandria: kernenergie blijft nog lang noodzakelijk 13 Gille van Binst:
Geblesseerd voor Gerard 15
Deze week
Actueel 26 april 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Vriendjespolitiek bij de Nationale Bank
De regentenraad van de Nationale Bank van België is een weinig bekend gremium. Het is eigenlijk de raad van bestuur van die financieel-monetaire instelling. Sinds de invoering van de euro en het overdragen van bevoegdheden aan de Euro- pese Centrale Bank (ECB) is het gewicht van die regenten- raad afgenomen.
Jaarverslag als hoogtepunt
In het orgaan, dat zo’n twintig keer per jaar zetelt en waar- voor de leden tot 12.000 euro zitpenningen ontvangen, zete- len vertegenwoordigers uit de bedrijfswereld, connecties uit de politiek en vertegenwoordigers van de sociale partners. De regentenraad komt de jongste jaren amper in het nieuws. Ten- zij bij de voorstelling van het jaarverslag van de Nationale Bank in februari. Dan blijkt steevast dat één of meer vertegenwoor- digers uit die regentenraad geweigerd hebben om het jaarver- slag goed te keuren. Meer bepaald de voorzitters van de vak- bonden weigeren hun handtekening eronder te zetten omdat het document te “neoliberaal” is of omdat in de aanbevelin- gen te veel aandacht is voor de noodzakelijke belastingverla- gingen voor de bedrijven.
Voor de rest leidt de regentenraad een rustig bestaan, ware het niet dat dit een plaats is waar netwerken belangrijk is. Van- daar dat een zitje gegeerd is. En zie, op voordracht van minister
van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) wordt die regen- tenraad nu bijgestuurd. Dat de nieuwe topman van de kmo- organisatie Unizo, Danny van Assche, erin zetelt, is normaal.
Hij volgt Karel van Eetvelt op, die naar Febelfin, de federatie van financiële instellingen, is vertrokken.
Van vader op zoon
Wat te denken van het zitje voor ene Cédric Frère? Deze man van 34 jaar is de kleinzoon van de vroegere Waalse industrie- tycoon Albert Frère en zoon van Gérald Frère van de investe- ringsmaatschappij GBL. Cédric Frère heeft zelf een beperkt parcours in financiële kringen. Zijn benoeming doet velen de wenkbrauwen fronsen. Terecht. Wat is de expertise die deze man aanbrengt in de Nationale Bank? Maar vooral: waarom moet een zitje nu al drie generaties na elkaar van vader op zoon worden doorgegeven?
Albert Frère zei zelf in een zeldzaam interview dat zijn kin- deren en kleinkinderen recht hadden op dat zitje als hij met pensioen ging. Er werd lacherig over gedaan, maar Frère haalde zijn slag thuis.
Deze zaak is des te pijnlijker omwille van de perfide rol die Frère sr. in de geschiedenis van het Belgisch kapitalisme gespeeld heeft. Zoals bekend, maakte hij in de jaren zeventig en tachtig fortuin in de staalsector dankzij de massale subsidies
die door de regeringen werden toegestopt. Daarna investeerde hij in allerlei bedrijven - meestal de Belgische kroonjuwelen in de bancaire wereld en energiesector - en verkocht hij die Bel- gische participaties na een tijd aan Frankrijk. Hij werd daar- voor meermaals in Parijs gelauwerd. En die familie heeft dan een vaste stek in de regentenraad van de Nationale Bank? Hier is de MR-connectie duidelijk aan het werk geweest. Waarne- mers gaan ervan uit dat minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders erover waakt dat de familie Frère voldoende bediend wordt. De goede contacten tussen Reynders en hogere Franse politieke en sociaaleconomische kringen is bekend.
Des te pijnlijker is dat de partij N-VA in die cultuur van vriendjespolitiek meegaat. Niet omdat ze door andere partijen wordt afgedreigd, wel omdat de N-VA op die manier extra post- jes binnenrijft. Edwin de Boeck, vroeger KBC-econoom en nu hoofd van de studiedienst van de N-VA, schuift mee aan in de regentenraad. Eddy Vermoesen, de penningmeester van de partij, wordt censor van de regentenraad.
Het valt te verwachten dat de N-VA het straks, na de verkie- zingen van 2019, opnieuw op een akkoordje zal gooien met de MR om de postjes binnen de Nationale Bank te verdelen.
Deze keer op het niveau van het directiecomité. Dat Pierre Wunsch (MR, ex-kabinetschef van Reynders) volgend jaar de gepensioneerde gouverneur Jan Smets opvolgt, staat vast.
Maar wie wordt vicegouverneur? Van Overtveldt, die wellicht geen tweede mandaat krijgt op Financiën? Of een ander eco- nomisch geschoold kopstuk van de N-VA, zoals Steven Vande- put? De weddenschappen staan open.
Angélique VAnderstrAeten Cédric Frère, de kleinzoon van de Waalse zakenman Albert Frère, krijgt een zitje in de regentenraad van de Nati-
onale Bank. Dat toont drie dingen aan: dat de ons-kent-ons-politiek in de hoogste economische kringen nog altijd een feit is, dat de Franse MR-Reynders-connectie goed werkt, en dat de N-VA bereid is veel toe te geven om zelf postjes binnen te rijven.
Sociale onrust van Parijs tot Brazilië
Ik hou van de treinen in Frankrijk en ook van Air France, tenminste als ze niet staken. Ik zou onlangs van Parijs naar Brazilië gevlogen heb- ben op een dag waarop een gedeeltelijke sta- king gepland was. Of ik wel of niet kon gaan, was op het ogenblik dat ik deze column schreef nog steeds onzeker. Ze houden je scherp, de Franse vakbonden.
Air France
Ooit ging Air France in staking net op het ogenblik dat ik op het punt stond om met hen te vliegen vanuit Port-au-Prince in Haïti. Dat viel toen nogal mee, omdat het me de kans gaf om Hans Christoph Buch te ontmoeten, een vooraanstaande Duitse auteur die twee uitste- kende romans over Haïti had geschreven. Hij was eveneens door de staking getroffen. Wat me het meest tevreden stelde over mijn ken- nismaking met hem, was natuurlijk dat hij lid was van die hele kleine groep mensen die een van mijn boeken heeft gelezen. De ijdelheid van auteurs is zowel grenzeloos als gemakke- lijk te bevredigen, althans tijdelijk. Ondanks de incidentele onbetrouwbaarheid verkies ik Air France boven eender welke Britse luchtvaart- maatschappij. Het probleem met Britse lucht- vaartmaatschappijen is dat hun personeel een
accurate afspiegeling is van de vreselijke vulga- riteit van de Britse bevolking, die zo slecht de eigen taal spreekt en wier manieren zo militant proletarisch zijn. Indien het Air France past om u van dienst te zijn, dan doet het dat tenmin- ste goed. Stakingen houden Frankrijk momen- teel in hun greep. Het personeel van Air France staakt voor meer geld, maar het personeel van de SNCF daarentegen staakt omdat Macron van plan is om de spoorwegen te privatiseren, hoe- wel hij dat ontkent. De arbeiders hebben ver- schillende voorrechten en zijn vanzelfsprekend bang om die te verliezen. Bestuurders kunnen op dit moment met pensioen gaan op 52-jarige leeftijd. Dat betekent dat ze, cijfermatig gespro- ken, meer tijd op pensioen gaan doorbrengen dan met werken. Mijn buurman als ik in Parijs ben, een rechter, moet werken tot hij 67 is voor- aleer met pensioen te kunnen.
Het algemeen belang
Natuurlijk heeft de vakbond die de staking heeft uitgeroepen dat niet gedaan uit eigenbe- lang, maar voor het algemeen belang. Bernard Thibault, voormalig secretaris-generaal van de vakbond, schreef in Le Monde: “Wat de tech- nocraten ook mogen denken, de mobilisatie van de spoorwegmensen [in de staking] is in Telkens wanneer ik in Frankrijk met de hst reis, schenkt de wetenschap dat mensen die armer zijn dan ik mij aan het subsidiëren zijn, mij extra plezier. Dat creëert onge- twijfeld een zeer slecht beeld van mijn karakter - ik zou echt heel boos moeten zijn, of het in ieder geval erg vinden - maar ik heb al zoveel belastingen betaald in mijn leven dat ik blij ben om eens iets terug te krijgen voor niets.
Theodore Dalrymple
Brits arts en publicist
Theodore Dalrymple schrijft geregeld een column voor ‘t Pallieterke. Dalrymple is een Britse arts, publicist en polemist.
het algemeen belang. Net als andere genera- ties vóór hen zijn ze terecht verontwaardigd over de vernedering waarvan ze het slachtof- fer zijn in de poging om slechte vooruitzichten te verbergen voor het land en zijn bevolking.”
Je zou daaruit kunnen opmaken dat de spoor- wegmensen in Frankrijk vooral geïnteresseerd zijn in het welzijn van het reizende publiek en helemaal niet in hun loon, arbeidsvoorwaar- den, pensioenleeftijd, enzovoort. Ondanks de verfoeilijke onzin van de heer Thibault, is het niet zo dat het overdragen van de spoorwe- gen aan wat een privémonopolie zou zijn (of op zijn best een oligopolie) noodzakelijker- wijs het juiste is om te doen. Grote particuliere bedrijven zijn net zo goed in staat om subsi- dies te eisen als staatsbedrijven.
Beter thuisblijven
Als ik in Brazilië aankom (al haal ik mis- schien niet eens de luchthaven), dan zal ik van de kookpot in het vuur belanden. De voor- malige president, de heer Lula, staat op het punt te worden gevangengezet. Hoewel hij het ongetwijfeld verdient naar de gevange- nis gestuurd te worden, doen de mensen die hem daarheen sturen dat ook. Hij heeft alleen gedaan wat alle Braziliaanse politici doen, namelijk zichzelf verrijken. En zoals Mobutu
Sese-Seko ooit opmerkte, moet je met twee zijn om corrupt te kunnen zijn. Ongeveer een derde van de Brazilianen zegt dat ze voor Lula zou hebben gestemd als hij toestemming had gekregen om zijn campagne voort te zetten om tot president te worden herkozen. Dege- nen die hem goedkeuren, zijn geneigd hem te aanbidden. Dat lijkt me geen recept voor sociale vrede.
Tussen stakingen en politieke omwente- lingen door is het op mijn leeftijd misschien verstandig om thuis te blijven. Ik heb in mijn bibliotheek nog zoveel boeken te lezen dat al het andere is wat Shakespeare - in een andere context – “an expense of spirit in a waste of shame” noemde. theodore dAlrymple
GROEN SLUIT N-VA UIT (EN OMGEKEERD)
Ruim 700 groene gemeenteraadskandida- ten waren bijeen in Gent waar ze als rekru- ten werden gedrild in improvisatietechnieken, sociale media, toogfiches en deur-aan-deur- bezoeken door Kristof Calvo.
Geen populisme, maar een aanpassing van de stijl, niet van de inhoud, is noodza- kelijk, klonk het bij Groen. Ze gaan ervan uit dat een ‘groene golf’ over Vlaanderen zal rol- len. Aan de aanwezigen werd zelfs gevraagd er “verzorgd” uit te zien: “Ga voor de ideale schoonzoon/dochter-look.” De aanpak is ont- leend aan de presidentscampagne van Barack Obama, noteerde De Standaard.
“Wij gaan het best mogelijke resultaat neer- zetten in de geschiedenis van de partij”, stelde Almaci. Voor de gemeenteraadsverkiezingen kan ze gelijk hebben. De boodschap meer bos en groen, minder verkeer, gezondere lucht, lagere woningprijzen, meer verenigingsle- ven kan wervend zijn. Of dat ook geldt voor de linkse standpunten van de partij, die in Gent veel minder aan bod kwamen, valt nog
te bezien. Groen wil vooral in die “groene” the- ma’s dé uitdager zijn van de N-VA. Almaci liet verstaan dat het voor haar uitgesloten is dat haar partij in Antwerpen zou besturen met N-VA. De reactie van Bart de Wever liet niet lang op zich wachten: “Ik heb nog veel haar op mijn hoofd, maar er is geen enkel haar dat eraan denkt om te besturen met Groen.”
MEER WALEN AAN DE SLAG
Vorig jaar vonden 22.415 Waalse werk- zoekenden een job in Vlaanderen. Dat is een derde meer dan in 2016.
Dat moet blijken uit cijfers van Vlaams minister van Werk Philippe Muyters (N-VA).
“Er zijn almaar meer jobs en minder werkzoe- kenden in Vlaanderen”, zegt Muyters’ woord- voerder Thomas Pollet, en dat leidt tot meer vacatures en een grotere kans op succes voor werkzoekenden, ook uit Wallonië. Deze rege- ring met de MR slaagt daar beter in dan om het even welke regering met de PS.
Als het goed is, mag het ook gezegd. Zolang men ook toegeeft dat de economie in Vlaan- deren ook meedrijft op de algemene econo- mische golven in West-Europa.
Actueel
26 april 2018 3
Op weg naar de uitgang
Mijnheer de nieuwe democraat,
In een interview met Waalse serieuze gazetten zegt gij heel bevlogen en met geveinsde tremolo in uw stem dat uw par- tij, de PS, u niet toebehoort en dat uw man- daat u werd geleend door uw militanten en de burgers. Dat klinkt zeemzoet en tege- lijk ongeloofwaardig, zeker omdat iedereen weet dat gij u vele jaren anders hebt gedra- gen. Gij waart de grote-baas-zonder-tegen- spraak van een stalinistische partij die zich had ingegraven in alle machtsniveaus waar zij invloed op had, van de kleinste (over- heids)vzw tot het federale bestuursniveau.
De graaicultuurvaudeville in Brussel met Mayeur en Peraïta was een bewijs van hoe de PS, zich aan de macht lavend, zich heeft gedragen en hoe de ‘onaantastbaren’ het laken altijd naar zich toetrokken en met de democratie een loopje namen.
Nu uw partij in alle peilingen ferme klet- sen krijgt van vooral de uiterst linkse, com- munistische PTB - in Vlaanderen bekend als PVDA - die de taal van de gewone mensen spreekt, wijzigt gij uw discours en uw stijl en wilt gij u aan de goegemeente profileren als een op-en-top-democraat die zijn par- tij tot na de verkiezingen van 2019 zal lei- den en dan het heft in andere handen zal leggen. “En ik zal zonder bitterheid vertrek- ken”, zegt gij. Ik moet daar eens mee lachen, want wat uw partij sinds 2014 heeft moeten doorstaan, kan voor u niet echt iets zijn om vrolijk van te worden. Het gaat er sindsdien alleen nog om te redden wat te redden valt en schoon schip te maken met de oude poli- tieke cultuur waar nog altijd zovelen met hun pollen aanplakken.
Gij probeert dat te doen met een cosmeti- sche verkiezingsmeeting zoals vorige week in Charleroi, waar gij met nieuwe ‘speerpunten’
naar voor komt die de nieuwe wortels moe- ten zijn om voor de neus van de altijd goed- gelovige burger te hangen. De opvallendste wortel is die waarin gij in de aloude socialisti- sche ‘morgen scheert men gratis’-sfeer komt pleiten voor gratis onderwijs als het even kan, en op zijn minst gratis basisonderwijs met - inbegrepen - een maaltijd voor ieder-
een. Ook komt gij af met coöperatieven voor lokale energieproductie, waarmee de groe- nen al een tijd bezig zijn, het zogenaamde
‘ecosocialisme’, waarin steden en gemeen- ten kunnen participeren in energieprojec- ten. En ten slotte - ongelooflijk, maar waar - spreekt gij met een pokerface en onbe- schaamd over ‘projecten voor participatieve democratie’. Wat dat mag betekenen, is niet erg duidelijk geworden, maar het moet de ontgoochelde burger klaarblijkelijk weer over de streep trekken. Of dat allemaal gaat lukken, is maar de vraag. Mijn slecht karak- ter en mijn water doen mij aanvoelen dat die haring niet gaat braden, vooral omdat gij nogal laat, en iets te opvallend in het per- spectief van verkiezingen, met dat soort din- gen afkomt. Ik denk dan ook dat de huidige 87 burgemeesters, 96 OCMW-voorzitters, 396 schepenen en 1.203 gemeenteraadsle- den met een visadempje zitten te wachten op wat 14 oktober gaat brengen. In ieder geval verdwijnen in Wallonië de OCMW’s niet - zoals in Vlaanderen - en blijven de provin- cies aan uw kant van de taalgrens hun oude bevoegdheden behouden, terwijl in Vlaan- deren een en ander ‘gerationaliseerd’ werd.
Dat is voor u een verademing. Gij kunt troost- prijzen blijven uitdelen, want niet voor niets haalde gij in uw congrestoespraak uit naar het federale beleid dat ‘ten koste gaat van de gemeenten en de OCMW’s’ en hebt gij met vuur gepleit voor het behoud van de provin- cies. Allemaal heel doorzichtig.
Het zal allemaal niet veel meer baten. Uw partij gaat zware averij oplopen omdat ze het compleet verbrod heeft. Het volstaat niet met wat schone voorstellen af te komen om het tij te doen keren. De enige oplossing is een complete aflossing van de wacht en het uitmesten van de PS-augiasstal. Maar dat zal voor velen zonder twijfel een brug te ver zijn, verknocht als zij zijn aan de vetpotten en de schnabbels.
Ik bekijk het vanuit Vlaanderen met veel leedvermaak en vind uw nieuwe demo- cratische ingesteldheid echt aandoenlijk komisch. “C’est la
lutte finale…”
Briefje aan Elio Di Rupo
In Antwerpen zou op dit moment 35 procent van de ondervraagden voor de N-VA stemmen, waarmee de N-VA weer best tevreden zal zijn.
Iets minder dan in 2012 (37,7 procent), maar hoger dan bij vorige stadspeilingen.
Groen is de tweede partij met 16 procent, gevolgd door sp.a (10 procent), PVDA en Vlaams Belang (beide 8 procent), Open Vld (7 procent) en CD&V (2 procent).
Afgrond?
Belangrijkste vaststelling: vooral dat laat- ste cijfer wekt verbazing, want in maart 2017 scoorde CD&V met 14,1 nog “verrassend” hoog in een Antwerpse stadspeiling. Een vergelijking met 2012 is moeilijk, want toen trokken socia- listen en christendemocraten nog in kartel naar de verkiezingen.
“Doorgaans is twee procent synoniem voor verwaarloosbaar”, schreef hoofdredacteur Frank Depoorter in Het Laatste Nieuws. Is zo’n doemscenario geloofwaardig? Wellicht niet.
Daarvoor kwam de peiling te kort na de blun- der van Peeters. Elk nadeel heeft zijn voor- deel: CD&V kan de partijscore nog verdubbe- len. Groei zit er vanaf nu zeker weer in…
Vermoedelijk zijn de gevolgen groter voor Peeters dan voor zijn partij. “Hoe meer tegen- wind, hoe harder ik trap”, troostte die zichzelf.
Maar wie zijn lichaamstaal bestudeert, weet wel beter. Bij zoveel blindheid mogen en moe- ten ook vragen worden gesteld.
De CD&V zal – met of zonder Peeters - zwak staan in de coalitievorming, zeker als de partij de confrontatie met De Wever blijft opzoeken.
Kan Peeters nog wel verder als lijsttrekker?
“Ah ja, natuurlijk”, zou dokter Lecompte heb- ben gezegd. Zoals Tom Meeuws van zijn kar- tonnen falanx in Antwerpen ook mag doorgaan op zijn tweede stekje. Peeters zal met zijn Ant- werpse afdeling wel een Meeuwske doen: blij- ven, ook al is dat problematisch voor de partij.
Problematisch, dat zeker. Omdat Peeters blijkbaar de enige was die geloofde dat Berger soepeler zou worden in de omgang met vrou- wen, met homo’s, met gemengd onderwijs...
Volgens Peeters was dit voor de rabbijn oké.
Voor zijn partij niet, want Peeters heeft die niet eens geraadpleegd.
Als de kolder van vorige week datgene is wat Peeters bedoelt met “wij kiezen ervoor om bruggen te slaan tussen al die culturen”, dan is het bijna een wonder dat hij nog twee procent aanhangers heeft.
We hebben hier en elders niet zelden posi- tief geschreven over Kris Peeters. De Vlaams- gezinde kopman van Unizo, de verdediger van het Kartel, de degelijke Vlaamse minister-pre- sident. Hij lijkt wel door een wesp van dwaas- heid gestoken. Rapper trappen bij tegenwind?
Zijn ketting zou wel eens definitief kunnen gebroken zijn. En oktober nog veraf? Dat is in politieke termen misschien niet morgen, maar toch zeker overmorgen. Wat Peeters voor ogen had, was een show opvoeren met een politiek
correcte samenstelling van de kieslijst. Lekker progressief, maar electoraal niet slim.
Alternatief?
Tweede belangrijke signaal van de peiling:
links mag met 16 procent voor Groen en 10 procent voor sp.a zijn Antwerpse illusies opber- gen. Een onmogelijk verhaal. Die gezamenlijke 26 procent ligt al weer flink lager dan de 33 tot 37 procent uit stadspeilingen van 2017. Walter Pauli sprak in september vorige jaar nog vol vuur van “game-changer Almaci”, die zorgde voor een “halve aardschok”. Tja… Zelfs met de PVDA erbij blijft links ter plaatse trappe- len, met een derde van de kiezers achter zich.
Zelfs “challenger” Peeters kan weinig doen voor links.
Bizar
Het Nieuwsblad noemde Antwerpen vorige zaterdag een “bizar slagveld”. De belangrijk- ste uitdagers van Bart de Wever (N-VA) scho- ten zich in de eigen voet. De Wever hoefde niet eens te verroeren. Liesbeth van Impe – in de progressieve pers geboren – blijft vinden dat er in Antwerpen “duidelijk wel ruimte” blijft voor een alternatief. Dat is pas bizar.
Ook sommige politicologen spartelen van onvrede. “Ook voor De Wever is dit slecht nieuws”, zei politicoloog Dave Sinardet (VUB) in Het Laatste Nieuws. Mocht Open Vld blijven steken op 7 procent en CD&V op 2 procent, dan is er in oktober geen centrumrechtse meerder- heid meer in de gemeenteraad. Ook al bizar, is dit snelle besluit van Dave Sinardet: “Dus dan moet je naar een coalitie tussen N-VA en een linkse partij. Op basis van deze peiling is dat wellicht Groen, dat z’n score uit 2012 ver- dubbelt, maar dat is ideologisch niet evident.”
Ach, die Dave toch… Een duwtje voor Groen en de Antwerpse Groen-lijsttrekker Van Besien, dat hoort er altijd bij. Alleen jammer dat hij als wetenschapper zo graag appelen met peren vergelijkt. Is de score van Groen in de peiling (16 procent) dan zo sterk? Alleen als je die ver- gelijkt met 2012 (8 procent), maar niet als je vergelijkt met alle vorige Antwerpse stadspei- lingen van 2017 (scores tussen 18,9 en 24,2 procent in 2017).
Vorig weekend liet Groen weten niet samen met de N-VA te willen besturen. Zachtjes weer wegdeemsteren in peilingen en verkiezingen vinden ze blijkbaar interessanter. De Wever liet dan weer weten niet – nooit – met Groen te willen besturen.
Heeft de N-VA straks genoeg aan Open Vld om te besturen? Op Twitter werd daar flink over gekibbeld. De manier waarop in gemeen- teraadsverkiezingen de zetels worden verdeeld (systeem Imperiali: grote partijen worden licht bevoordeeld) zou dat mogelijk maken. En indien net niet, zal De Wever - zonder onge- lukken - wel wat in de mouw hebben zitten om de rekening te doen kloppen.
AnjA Pieters
Antwerpse stadspeiling en de mouw van De Wever
Volgens een peiling van Het Laatste Nieuws en VTM is CD&V in Antwerpen nog maar 2 procent van de stemmen waard. De poll werd uitgevoerd in de twee dagen nadat de joodse kandidaat Aron Berger afzag van een plaats op de lijst. De stadspeiling geeft verhoudingen en mogelijks verschuivingen aan. Geloofwaardig, of “te snel”? De Wever telt zijn winst.
“Japan begint zich open te stellen voor migranten”
Dat was de boodschap van France Info op 10 april jongstleden. Japan zou zich openstel- len voor migratie, want “er is een tekort aan arbeidskrachten”.
Nochtans beseft dit medium het belachelijke van haar eigen stelling. De journalist noteert namelijk afsluitend: “20.000 asielaanvragen in het jaar 2017, waarvan er … 20 werden aan- vaard.” En dat zou dan de fundamentele bres moeten voorstellen in het strenge Japanse migratiebeleid?
De Franse krant Libération had nochtans in februari 2018 geschreven: “Japan blijft zijn poli- tiek op het vlak van asiel verharden.”
Het Japanse asielbeleid dan…
Geen opening in het asielbeleid, integen- deel. Einde december 2017 kondigde de Japanse regering aan dat het de werkver- gunningen voor asielaanvragers vanaf 2018 wilde beperken. Tot 2018 hadden asielzoekers in Japan nog de mogelijkheid om te werken tijdens het onderzoek van het dossier. Maar om bepaalde misbruiken tegen te gaan, heeft Japan die mogelijkheid geschrapt.
En als het aantal asielaanvragen stijgt, zo stelt het Japanse Nationaal Agentschap voor Migratie, dan is dat omdat “veel valse vluch- telingen zich onder de kandidaten mengden:
mensen die aanvragen indienden om werk te zoeken in Japan en niet omdat ze moesten vre- zen in eigen land te worden vervolgd”.
De arbeidskrapte opvangen op zijn Japans
Vandaag is het bijna onmogelijk Japan bin- nen te geraken anders dan via een stage. Er zijn programma’s voorhanden voor studen- ten en voor vluchtelingen, maar bijna nie- mand krijgt een visum.
Om de (effectieve) krapte op de arbeids- markt op te vangen (want Japan kent een bijna volledige tewerkstelling), zet Japan niet in op de vervanging van de eigen bevolking door nieuwkomers, maar zet het in op de robotisering van het werk. Nieuwe technolo- gieën dus om de demografische uitdagingen van de 21ste eeuw aan te pakken.
Geen onschuldig bericht
Waarom sommige media dan blijven spre- ken over een “prille bres in het Japans migra- tiebeleid”? Feit is dat dergelijke berichten allesbehalve onschuldig zijn. Is het overdre- ven te opperen dat bepaalde kranten er alles aan doen om de bevolking in West-Europa ervan te overtuigen dat migratie een wereld- omvattend fenomeen is, en dat migratie gewoonweg noodzakelijk is om de veroude- rende bevolkingen in West-Europa en bij uit- stek in Japan op te vangen door zogenaamde nieuwkomers op de markt?
Waarom zouden we ons nog blijven verzet- ten, als het fenomeen wereldwijd doorgebro- ken is? Er is “Fake News” en er is “Fake News”!
Oppassen is de boodschap. PietvAn nieuwvliet
Er is “Fake News”, en “Fake News”
“Fake News” is een nieuw containerwoord, waarmee officiële media ons om de oren slaan, een waarschuwing om toch vooral niet de sociale media te geloven. In die soci- ale media wordt blijkbaar te veel kritiek geuit op bepaalde maatschappelijke fenome- nen, en worden feiten belicht die geen plaats meer krijgen in de systeempers. Maar het wordt pas heel erg als die zogenaamd ‘ernstige’ media zélf voor “Fake News” zorgen.
Zoals onderstaand bericht.
Niet langer goede vrienden
Het zat er in de Kamerfractie van de CD&V bovenarms op, na de capriolen van Kris Pee- ters in Antwerpen met de joodse kandidaat.
Er was nauwelijks tijd om het parlementaire werk te bespreken of voor te bereiden, want er was een flinke rel tussen CD&V-voorzitter Beke (ook Kamerlid) en Kris Peeters én Hen- drik Bogaert.
Deze laatste had zich als eerste publiek geroerd in de zaak, door klaar en duidelijk te stellen dat iemand die vrouwen geen hand wenst te geven, geen plaats kan hebben op een CD&V-lijst. We kennen het verhaal en hoe dat afgelopen is, want de media hebben er een vette kluif aan gehad. Dat het aan de ribben is blijven plakken, dat is evident. En dat men in de CD&V-fractie alleen nog goede vrienden telt in erg goede dagen, is nog zacht uitgedrukt. Er is overduidelijk iets gebroken.
Als er één winnaar in dit verhaal is, dan Straffe Hendrik. Hij heeft als lastigaard en als man met een eigen mening zijn positie alvast ver- stevigd.
Maat voor niets
Zoals gezegd, vorige week waren er nog hoorzittingen in de commissie-Defensie over de F-16-affaire. De linkse oppositie werkte zich uit de naad, door oneindig lang vragen te stel- len en betogen te houden gericht tegen kolo- nels, generaals en de minister. Ruim twaalf uur hielden zij het vol, niet zonder geregeld in her- haling te vallen en hun klaagzangen als man- tra’s op te dreunen.
Dirk van der Maelen, aartsdiaken van sp.a, spande naar droevige gewoonte de kroon met al dan niet gespeelde geëmotioneerde tussen- komsten. Het mocht allemaal niet baten, want het bleek zonneklaar dat de regering en de legertop de rangen hadden gesloten. Boven- dien mocht vliegtuigbouwer Lockheed Martin het technische verhaal komen doen om die hervonden eenheid over de opvolging van de F-16 kracht bij te zetten. Slotsom: geen verlen- ging van de levensduur van de F-16 om tech- nische en budgettaire redenen. Die hoorzit- tingen waren een maat voor niets, zoals we vorige week al voorspelden. Goed om weten is dat dezelfde vliegtuigbouwer de producent is van de F-35, de opvolger van de F-16, die al lang de favoriet is van de legertop én de N-VA. Pittig detail: de rood-groene opposi- tie heeft zich wekenlang opgetrokken aan de zogenaamde gelekte nota over de F-16, die uiteindelijk helemaal werd weerlegd wegens
‘verkeerd begrepen’. Lockheed Martin kon toen niets fout doen. Nu dat bedrijf toelich- ting kwam geven over de ware toedracht en de technische mogelijkheden, kreeg het geen blik meer van de linkse oppositie. Meteen is gebleken dat links niet efficiënt met wapens
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 26 april 2018
4
kan omgaan. De boemerang zoefde in volle vaart terug, recht in hun gezicht.
Potje breken, potje betalen
Veerle Wouters (ex-N-VA) laat haar prooi niet los in het ARCO-dossier. Zij hamerde er in de Kamer nogmaals op dat niet de Belgische staat - de burger - het gelag van de beleg- gingscatastrofe van het ACW moet betalen, wel Beweging.net (de nieuwe naam van het ACW). Van de 600 miljoen die voorzien wordt om de gedupeerden te vergoeden, komt 540 miljoen uit de staatskas, 25 miljoen van Dexia en slechts 35 miljoen van Beweging.net. Zij vindt die constructie dan ook frauduleus. Men sluit immers een dading voor rekening van de Belgische staat, terwijl die geen enkele schade heeft veroorzaakt. Staatssteun wordt als een dading verhuld. En dat kan niet, zegt Veerle.
Voor haar en vele anderen blijft Beweging.
net de hoofdschuldige. En die moet dan maar betalen. Zo is dat. Misschien kan Beweging.
net zijn bezittingen in het buitenland naar hier overbrengen, om de gedupeerden deftig te vergoeden?!
Geen verandering
Vorige donderdag keurde de Kamer de benoeming goed van Serge Lipszyc als voor- zitter van het ‘Comité I’, dat de inlichtingen- diensten controleert. Vanuit de oppositie was al eerder misbaar gemaakt over de kandida- tuur van die man omdat hij een naaste mede- werker is van premier Michel. Dat lijkt op een voorgekauwde benoeming. Andere kandida- ten haakten af; zij beseften geen moeite meer te moeten doen voor een zaak waarin zij geen schijn van kans hadden. Een politieke benoe- ming van de zuiverste soort. Op dat vlak is er geen verandering te merken. Straf dat N-VA dit spel meespeelt. Beeld u even in dat Jan Jam- bon en Peter de Roover in de oppositie zouden zitten, wat een protest zou er dan ontstaan, zeker nu blijkt dat de man ééntalig Frans is.
Het kan vandaag allemaal. Schaamteloos.
Tussen de plooien
Vorig jaar werd in België een record aantal fictieve zelfstandigen betrapt. Het Rijksinsti- tuut voor de Sociale Verzekeringen der Zelf- standigen schrapte maar liefst 990 van de 8.500 buitenlanders die zich als zelfstandi- gen inschreven. Drie per dag! De reden was dat zij geen activiteit uitoefenden. Het is een beproefd trucje om onze sociale voorzieningen uit te melken. Door zich als zelfstandige in te schrijven en zich als ondernemer voor te doen, kan men immers een uitkering krijgen. Het bericht kreeg weinig aandacht in de pers en viel tussen de plooien, wellicht omdat het uit een vervelende hoek kwam… Het was name- lijk Barbara Pas van Vlaams Belang die de cij- fers bij minister Ducarme had opgevraagd.
De woordbreker
Bij Lodewijk denkt men meteen aan het prachtige Versailles. Hij zuigt Frankrijk en de buurlanden daar zo ongenadig voor uit dat opvolger nr. XVI het met zijn hoofd betaalt.
Dat kan de toeristenmeute weinig schelen.
Waarschijnlijk was het gedroomde Germa- nia van een latere Duitse collega van Lode- wijk ook een toeristenval geweest, had hij de Tweede Wereldoorlog gewonnen. Lode- wijk heeft trouwens wat gemeen met die Oostenrijkse Duitser.
Na zijn meerderjarigheidsverklaring (hij is koning vanaf zijn 5de) voert hij gedurig oorlogen, sluit vredesverdragen die hij niet respecteert, laat juristen onbeschaamd leu- gens opdissen om zijn woord te breken, en stuurt zijn legers zelfs in vredestijd naar het buitenland op rooftocht om steden en dor- pen te overvallen. De agressie van de Zon- nekoning gaat naar alle windstreken uit.
In het oosten annexeert hij de hele Fran- che-Comté (ook bekend als het graafschap Bourgondië) met hoofdstad Besançon.
Driehonderd jaar lang deelden de Neder- landse staten en Franche-Comté dezelfde vorsten, en die band wordt definitief verbro- ken. In het noordoosten slagen de Fransen erin de Elzas met Straatsburg in te lijven en de Rijn als (voorlopige) grens vast te leggen.
Ons interesseert natuurlijk de noordergrens, waarvan Lodewijk zijn belangrijkste oor- logsdoel maakt, en waar hij de Nederlanden met succes amputeert (zie vorige week).
Maar ook de rest van de Zuidelijke Neder- landen moeten ingelijfd worden benevens de Generaliteitslanden (de huidige Neder- landse provincies Noord-Brabant en Lim- burg) van de Republiek.
Dan staan de Franse legers aan de grote rivieren en kan Lodewijk de Zeven Provin- ciën als satellietstaat laten bestaan en in één klap de Duitse linkeroever van de Rijn (met Keulen) tussen de Elzas en de Repu- bliek opslokken.
Tegen de steile calvinist
Een latere generatie heeft die voort- durende Franse agressie tussen pakweg 1640 en 1715 terecht “de Ongelukseeuw”
gedoopt. Enkele historici maakten zich inte- ressant met de stelling dat het allemaal niet zo erg was in de Nederlanden, maar de cij- fers zijn wat ze zijn. Statistieken uit die tijd zijn zeldzaam, maar kunnen uit allerlei bronnen toch afgeleid worden.
Dan blijkt dat de bevolking daalt door de Franse inbeslagnames, door hongersnood en ziektes, want de vreemde legers (zowel Fransen als hun tegenstanders) roven als de raven. Achteraf gezien is het een klein mira- kel dat Lodewijk niet in zijn opzet slaagt. In 1672 ziet het ernaar uit dat hij zijn doel zal bereiken. De Franse legers zijn de Repu- bliek langs het oosten binnengevallen, heb- ben Overijssel, Drenthe en Gelderland bezet en veroveren Utrecht. Holland lijkt verlo- ren, maar de Hollanders laten de Hollandse waterlinie (van Naarden aan de Zuiderzee tot Maas en Waal) overstromen.
Tezelfdertijd vinden zij een nieuwe en energieke leider, Willem III, de laatste recht- streekse afstammeling in rechte manne- lijke lijn van Willem de Zwijger. De Hol- landse regenten houden hem lang buiten het landsbestuur, want officieel mag een prins van Oranje op niet meer rekenen dan het bevel over het leger (kapitein-generaal) en de administratie (stadhouder). Zelfs dat weigeren de Staten-Generaal, tot nood wet breekt. Willem is een steile calvinist, een lelijke en kolerieke vent met een bultje die maar 1,65 meter meet (Lodewijk mat 1,625 meter), maar een goede organisator is met gezond verstand en een uitstekend gevoel voor geopolitiek.
Hij haalt zijn schouders op voor het aan- bod van Lodewijk soeverein vorst (en niet langer erfelijk hoogste ambtenaar) van die satellietstaat te worden. Hij vertrouwt die
katholieke koning voor geen haar. Willem laat de schatrijke Hollandse kooplui stapels goud ophoesten om de vloot te vernieuwen en een zeer groot landleger te financieren.
Ondanks zijn afkeer voor katholieken sluit hij een alliantie met de (machteloze) keizer in Wenen en met Spanje, dat niet langer de Zuidelijke Nederlanden kan verdedigen. Dan begint hij aan veldtochten tegen de Franse legers, waar hij met scha en schande de rol van opperbevelhebber leert.
Maar hij verovert Bonn, waardoor hij de Franse bevoorrading langs de Rijn afsnijdt.
De Fransen trekken zich terug uit de Repu- bliek. Dan valt Willem de Zuidelijke Neder- landen binnen, waar hij jaren tijdens de oor- logsmaanden (grosso modo tussen Pasen en 1 oktober) vecht, belegert, wint en ver- liest. Na zes jaar vindt Lodewijk dat hij een goed deel van zijn oorlogsdoeleinden bereikt heeft (o.a. Franche-Comté en Elzas) en hij is bereid vrede te sluiten.
Willem is niet gelukkig, maar zijn finan- ciers vinden het genoeg. De bufferstaat krijgt Charleroi, Kortrijk en Oudenaarde terug, maar de Fransen geven nooit meer Valencijn, Dowaai en Kamerijk aan Hene- gouwen terug. En Ieper, Poperinge, Veurne, Menen en Wervik blijven Frans.
Gered wegens Hollands eigenbelang
Drie jaar later gaat de Franse koning weer op oorlogspad. Ditmaal is Luxemburg de tijdelijke buit en Lodewijk laat Waalse dor- pen in Henegouwen platbranden. Willem mag niet reageren van de Staten-Generaal.
In september 1688 valt Lodewijk Duitsland binnen. Slechte timing, want Willem krijgt van de Engelsen de uitnodiging zijn schoon- vader koning Jacobus II af te zetten. Die is katholiek en heeft juist een zoon gekre- gen. Met een Nederlandse vloot en leger en steun van veel Engelse anglicaanse edelen en officieren verovert Willem Groot-Brittan- nië en verslaat definitief zijn schoonvader in Ierland (vandaar de beruchte jaarlijkse Oranjemarsen in Noord-Ierland).
Willem wordt koning van Engeland en Schotland en heeft nu nog meer gezag om een anti-Franse coalitie van bijna alle Euro- pese staten te leiden. Negen jaar duurt de oorlog, tot Lodewijk er genoeg van heeft.
Ieper en omgeving keren weer naar de Nederlanden en Willem mag in acht Zuid- Nederlandse steden (en grotendeels op hun kosten) Nederlandse garnizoenen legeren om het Zuiden te verdedigen. Deze keer blijft het drie jaar rustig, tot de Spaanse koning sterft in 1701.
Hij laat zijn bezittingen na aan een klein- zoon van Lodewijk. Die ziet zijn kans en laat zich onmiddellijk de Zuidelijke Nederlanden overhandigen, zogenaamd om ze in naam van de kleinzoon te besturen. Weer leidt Willem een coalitie om het stootkussen van de Republiek te heroveren. Hij sterft een jaar later aan een longontsteking, maar de coa- litie die hij gesmeed heeft, overleeft hem.
Twaalf jaar lang duurt de nieuwe oorlog, tot Lodewijk begrijpt dat Frankrijk volledig leegbloedt. Bij de Vrede van Utrecht keren Veurne en Diksmuide terug naar Vlaande- ren. Voor haar goede diensten biedt de Republiek een zware factuur aan. Hollandse soldaten verdedigen verder de Zuidelijke Nederlanden op kosten van die Nederlan- den. De Republiek bepaalt de douanetarie- ven die het Zuiden mag gebruiken (goed- koop uit het Noorden importeren maar duur exporteren) zodat het een wingewest wordt. Uiteraard blijft de Schelde gesloten, en ieder Zuidelijk initiatief voor koloniale handel wordt de nek omgewrongen.
Daarenboven annexeert de Republiek nog een stuk van Vlaanderen (o.a. Sluis).
Maar ze redt uit eigenbelang de bufferstaat, zodat Vlaanderen vandaag geen deel is van Frankrijk.
Jan neckers
Het stootkussen (2)
Ieder Frans staatshoofd droomt van “la gloire”. Typisch is dat Lodewijk XIV en Bonaparte - de twee die in Frankrijk dit begrip symboliseren - allebei scrupuleloze oorlogsmisdadigers waren.
Groen maakt gelukkig
volgens Almaci
Actueel
26 april 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal 50 jaar na mei ‘68 (deel 2)
Toen ik eind de jaren tachtig actief werd in het Vlaams Blok, ontmoette ik daar vooral twee generaties: zestigers als Karel Dillen en Walter Peeters, die de partij had- den opgericht, en de twintigers van mijn generatie. De groep daartussen was sterk ondervertegenwoordigd. De rangen waren uitgedund door een culturele revolutie, waarvan mei ’68 slechts een symptoom was. Veel Vlaamsgezinde ouders zagen hun kinderen in die periode afdwalen naar links. Bijna een ganse generatie ging verlo- ren, zeker voor de rechts-conservatieve Vlaamse Beweging. Francis van de Eynde was een uitzondering. Hij was in 1968 voorzitter van de Brusselse vleugel van het Leuven Vlaams Comité en weerstond de sirenenzang die het Vlaamsgezinde studen- tenprotest deed omslaan naar linkse contestatie. Van 1991 tot 2010 was hij Kamer- lid voor Vlaams Blok/Vlaams Belang. We vroegen hem zijn ervaringen uit die bijzon- dere periode op papier te zetten. Jurgen Ceder
Toegegeven, de Vlaamse Beweging haalde in 1968 met het bekomen van de verhuis van Leuven Frans naar Wallonië een van haar grootste overwinningen uit de twintigste eeuw. Maar ze leed tegelijker- tijd een nederlaag waar ze nog steeds van aan het bekomen is. Het behalen van “Leu- ven Vlaams” had enerzijds gevolgen waar- van vele Vlaamsgezinden zelfs niet hadden durven dromen. De universiteit van Brus- sel werd meegezogen in het kielzog van de splitsing (de Nederlandstalige afdeling van de “Université libre de Bruxelles” werd van dan af de volledig zelfstandige VUB) en de wonden die deze Vlaamse overwin- ning heeft veroorzaakt, waren zo diep dat ze de drie traditionele politieke forma- ties, die tot dan toe unitaristische burch- ten waren, stuk voor stuk in een Vlaamse en een Waalse partij uiteen deden vallen. Er bestaan trouwens nauwelijks of geen Bel- gische partijen meer. Zelfs Groen en Ecolo, die zich nochtans graag belgicistisch voor- doen, zijn nog steeds totaal onafhankelijk van mekaar. Alleen de PVDA/PTB hebben een gezamelijke partijstructuur. Voor deze Vlaamse zege werd echter een bijzonder zware prijs betaald, vermits de Beweging een groot deel van de toenmalige jeugd aan links is kwijtgeraakt. En de ideologie van mei 1968 blijft vijftig jaar later nog steeds dominant, met alle gevolgen van dien: poli- tieke correctheid, uitsluiting en de demoni- sering van elke dissidente mening, regelma- tig terugkerende “reductiones ad Hitlerum”, enz. De laatste tijd begint daar wat sleet op te komen, maar de grote oogst die links toen heeft binnengehaald, is nog steeds niet uitgeput. Maar, niets van deze vaststellin- gen geeft deze politieke strekking een vrij- geleide om een sterk gefantaseerde versie over die periode als de ene en onweerleg- bare waarheid te verkopen.
We shall overcome
Neem nu dat verhaal rond het lied “we shall overcome”. Links zou het - volgens haar eigen versie - in de talrijke betogin- gen voor Leuven Vlaams, hebben kun- nen opdringen als strijdlied van het pro- test en dit ondanks de tegenwerking van de traditionele Vlaamse Beweging en vooral van de VMO van Wim en Bob Maes, die geweld zou gebruikt hebben tegen al wie het lied durfde aanheffen. Dit is gewoon een sprookje dat vandaag door Pol Goos- sens wordt verspreid. De feiten: de corres- pondent in Washington van het toenma- lige Vlaamsgezinde jezuïetenweekblad De Linie had in 1963 voor het blad een verslag geschreven over de eerste zwarte marsen voor gelijke burgerrechten en had die ver- geleken met de Vlaamse “Marsen op Brus- sel” die respectievelijk een jaar en twee jaar eerder hadden plaatsgevonden. Dat waren tenslotte ook betogingen voor gelijke rech- ten. Die vergelijking werd stilaan populair,
vooral toen “we shall overcome”, het lied van die zwarte betogingen, deel ging uit- maken van het repertoire van internationaal bekende zangers als Joan Baez en Mahalia Jackson. Daar iedereen hierdoor begreep dat het een lied tegen discriminatie was, begonnen Vlaamsgezinde betogers het tij- dens hun optochten te zingen. Zodra ech- ter duidelijk werd dat de linkse leiding van de studentenbeweging het gebruikte om zich van de Vlaamse Beweging te distan- tiëren was de liefde over. Telkens wanneer Pol Goossens het, op het einde van een of andere meeting, probeerde in te zetten, werd hij overstemd door de veel luidere Vlaamse Leeuw vanwege de betogers. Vuis- ten en geweld kwamen er niet aan te pas.
Arbeiders
Goossens en andere linkse coryfeeën uit die periode vertellen regelmatig dat ze de arbeiders bij hun strijd voor een “democra- tische universiteit” probeerden te betrek- ken. Ze zegden er niet bij dat het bij ‘pro- beren’ bleef. Dat kon ook niet anders; de meeste van die radicaal-linkse studenten waren zonen van welstellende middenstan- ders en voor een deel ook van rijke indu- striëlen. Ze wisten helemaal niet hoe ze met werkmensen moesten omgaan. U kunt zich inbeelden hoe raar die arbeiders opke- ken, toen ze aan de fabriekspoort werden geconfronteerd met een bleke student die in geaffecteerd Nederlands (de modetaal in progressieve kringen toen) kwam uitleggen wat de klassenstrijd was. Trouwens, het was opvallend dat de twee uiterst linkse partijen die in het zog van mei ‘68 het leven hebben gezien, de RAL (Revolutionaire Arbeiders- liga, trotskistisch) en AMADA (Alle macht aan de arbeiders, maoïstisch), dat later de PVDA werd, een naam hadden gekozen die expliciet naar arbeiders verwees, terwijl ze bijzonder weinig arbeiders in hun rangen hadden.
Le bourgeois rebelle
Pol Goossens en zijn trawanten waren ook bijzonder trots op hun uitstapjes naar Wallonië om aan de arbeiders in de grote industriële bedrijven uit te leggen dat de strijd die in Leuven gevoerd werd niet tegen hen maar tegen de bourgeoisie gericht was.
Ze vergaten er bij te vertellen dat hun ini- tiatief weinig succes kende. Hun klassen- strijdwaan maakte hen blind voor het feit dat geen enkele Vlaamse eis, hoe gerecht- vaardigd ook, ooit op steun uit Wallonië heeft mogen rekenen Ook niet uit links Wal- lonië. Ze wilden uiteraard niet geweten heb- ben dat de grote Waalse socialistische voor- man Jules Destrée in zijn beruchte brief van 1912 aan koning Albert over de Vlamingen schreef: “Ils nous ont volé la Flandre.”
Over Pol Goossens nog dit: zijn vijfen- zestigste verjaardag werd in het kasteel van Hertoginnedal gevierd op kosten van het ministerie van Buitenlandse Zaken en in aanwezigheid van drie voormalige eer- ste ministers. Toch merkwaardig voor een revolutionair. Moliére heeft ooit het toneel- stuk “Le bourgeois gentilhomme” geschre- ven, over een burger die voor edelman wou doorgaan. Had hij Pol Goossens gekend, hij zou het over “Le bourgeois rebelle” hebben gehad.
Francisvanden eynde
Linkse mythes omtrent
“Leuven Vlaams” en “mei 68”
Miskleun
Om politieke hartstocht op te wekken zijn een aantal elementen nodig. Het thema moet impact hebben op een groot deel van het kies- vee en er moet veel geld mee zijn gemoeid.
Kinderbijslag is zoiets ideaals. Het Vlaams Par- lement boog zich over het ontwerp van decreet dat de recent ‘vervlaamste’ kinderbijslag in goede banen moet leiden. Dat blijkt nog geen sinecure te zijn en de diverse opinies zijn tame- lijk… divers. Een goede samenvatting gaf Peter Persyn (N-VA): “We zitten met de ‘onzalige zesde staatshervorming’ die ook hier na ‘een olifantendracht’ een ‘miskleun heeft gebaard’.”
Niet de schuld van de N-VA, die het ding nu wel mee moet uitvoeren.
De zaak is inderdaad aan de ingewikkelde kant, het uitbetalingssysteem is complex en zou moeten worden hervormd (waarbij aan sommige kapelletjes moet worden geraakt), het oude kinderbijslagstelsel blijft naast het nieuwe bestaan tot het uitdooft, zodat kin- deren uit hetzelfde gezin, afhankelijk van hun geboortedatum, anders worden berekend…
Niet eenvoudig, maar wel een tanker van drie miljard euro waarmee moet worden gema- noeuvreerd.
Magneet
Nog een element dat de discussie belangrijk maakt, is dat kinderbijslag bij uitstek een ding is waarmee veel kan worden gestuurd. De linker- zijde maakte zich vooral druk over niet gegre- pen kansen op het vlak van kinderarmoede- bestrijding en over de slinkse besparingstrucs (onder meer via de index) van de asociale rege- ring. Ortwin Depoortere (VB) trok, niet verba- zend, de demografische kaart. De nadruk van de kinderbijslag zou op de eerste drie kinderen moeten liggen (“Vlaams gezin”) en het toeken-
nen van kinderbijslag aan allerlei vreemdelin- gen mag eens worden herbekeken, want zoals het nu gaat zijn onze voorzieningen een migra- tiemagneet. Een boeiend cijfer was dat van de aan asielzoekers uitgekeerde kinderbijslag die tussen 2014 en 2016 bijna verdubbeld is. Om vervelend te doen recycleerde Vlaams Belang een N-VA-voorstel.
Kleuters
Elke van den Brandt (Groen) beweerde dat de regering aan nattevingerwerk deed en haar cijfertjes niet op orde had. Peter Persyn wees haar er op dat de ideale wereld niet bestaat en dat de zaken gaandeweg dienen te worden ver- fijnd waar nodig. Overigens zal het voorgeno- men Vlaamse systeem wel niet zo slecht zijn, aangezien het min of meer navolging krijgt in Brussel en Wallonië.
Nog een beleidskeuze die via de kinderbij- slag kan worden gestuurd is - daar gaan we weer - de sacrosancte participatiegraad in het kleuteronderwijs. Die bedraagt nu nog maar 95 procent en het is een hoge prioriteit om de overblijvende vijf procent er ook bij te sleuren.
Deze breed gedragen obsessie schijnt iets te maken te hebben met integratie en emanci- patie en zo.
Volgens Katrien Schryvers (CD&V) is de grootste verdienste van het ontwerp dat met het nieuwe stelsel veel gezinnen eindelijk boven de armoedegrens zullen worden getild.
Een standpunt dat te vuur en te zwaard werd bestreden door groene Elke.
Het valt hoe dan ook nog te bezien hoe het eigen Vlaamse systeem het gaat doen. Minis- ter Vandeurzen wist al te vertellen dat het nog maanden zal duren om het hele spul op de sporen te krijgen. Onze lieve Vlaamse kindjes zijn benieuwd.
Taliban weer in de regering?
Deze stelling mag gewaagd klinken, maar sinds het mislukken van de grootscheepse poging van het Afghaanse leger om de Taliban uit hun kerngebied, de westelijke pro- vincie Farah, te verdrijven, wordt in Afghanistan luidop gespeculeerd over een politieke terugkeer van de Taliban.
Lenteoffensief en tegenoffensief
In maart hadden de Taliban hun lenteof- fensief aangekondigd. In de provincie Farah werd een legerpost aangevallen en 18 solda- ten werden om het leven gebracht. Het leger startte een tegenoffensief, maar al bij aanvang bleek duidelijk dat het leger niet opgewassen was tegen de opstandelingen in hun afgele- gen berggebieden. Tientallen soldaten lieten het leven. De jihadisten veroverden wapens, voertuigen, gebouwen van plaatselijke overhe- den en ook bijzonder veel grondgebied. Sinds het terugtrekken van de Isaf-troepen in januari 2015 hebben de Taliban nooit verder gestaan dan vandaag! Volgens een nog niet openbaar gemaakte studie van de BBC zouden de Taliban ongeveer 40 procent van het Afghaanse grond- gebied in handen hebben, de Afghaanse rege- ring slechts 18 procent!
Aanbod regeringsdeelname
Ashraf Ghani, die sinds 2014 de Afghaanse regering leidt, zag in het verloop van het offen- sief én het Taliban-tegenoffensief genoeg reden om de Taliban uit te nodigen voor onder- handelingen. “We zijn ervan overtuigd dat alle Afghanen een leven in vrede en wederzijds
respect willen verzekerd zien, inbegrepen de Taliban, als die het geweld achter zich laten”, zei Ghani reeds eind februari. De Taliban wer- den uitgenodigd. Er zou een wapenstilstand komen, de Taliban zouden als politieke par- tij worden erkend, en een proces van vertrou- wensopbouw zou worden gestart.
De Taliban willen gesprek met VS
Ghani bood de Talibanleiders zelfs aan te proberen de organisatie van de lijst van inter- nationaal terrorisme te schrappen. Maar de Taliban zijn weinig geïnteresseerd in een figuur als Ashraf Ghani, die ze schertsend “het burge- meesterke van Kaboel” noemen. Wat de Tali- ban willen, is het rechtstreekse debat met de vijand, de Verenigde Staten van Amerika.
De woordvoerster van Buitenlandse Zaken van de VS, Alice Wells, liet verstaan: “De VS ondersteunen dit vredesgesprek en zijn bereid om te bemiddelen. Wij kunnen echter niet als ersatz dienen voor het rechtstreeks gesprek.”
Neen dus. De Amerikaanse president wil in elk geval zijn troepen in Afghanistan op aantal houden en zelfs nog verhogen. Donald Trump wil met andere woorden de militaire druk op de Taliban verhogen. Pietvan nieuwvliet
