Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
67
stejaargang • nummer 27 • woensdag 4 juli 2012 1,95 euro
België geleid door
“superlinkse socialist”
De tijd dat de Vlaamse regering een oord was van peis en vree, ligt lang achter ons. Vorige week was geen uitzondering op de weken daarvoor. N-VA kwam sterk uit de hoek in het onderwijsdebat, met een eigen plan dat duidelijk afstand nam van de fratsen van Pas- cal Smet. Voor de camera van Terzake stak Bart de Wever nog een tandje bij, vanuit het Antwerpse stadhuis, terwijl Smet in de studio zich steeds verder uit de gratie van de kiezer zeverde. Maar die sterke start van de N-VA kreeg geen vervolg. De Wever bleef weer afwezig van een belangrijke parlementszitting – over onderwijs, waarvan hij juist hét thema van de week had gemaakt – en zorgde er bijgevolg voor dat de inhoud volledig ondergesneeuwd geraakte door de vraag: “Waar zit De Wever?” In één klap duwde De Wever door onhandigheid zijn partij van het offensief naar het defensief.
De stuntelige manier waarop de onderwijsspecialist van de partij, Vera Celis, zich uit de omknelling van Linda de Win op Villa Politica probeerde te ontworstelen, deed de rest. Alle verdiende punten van het weekbegin gingen verloren voor N-VA. De partij liep schade op in een dossier waar ze juist alle troeven in handen had om zwaar te scoren. Zo kent die Vlaamse regering elke week een openlijk uit- gevochten conflict.
Het brengt sommigen er toe te opperen dat de Belgische rege- ring in tegenstelling tot de Vlaamse wel collegiaal een samenhorig beleid voert. Dat klopt, tot het ergens over gaat. Dan loopt het bij Di Rupo voor geen meter. Vraag het eens aan Joëlle Milquet, minis- ter van Binnenlandse Zaken, die enkele weken geleden fors uitpakte met het plan Sharia4Belgium te verbieden. Vorige week viel het doek over die intentie, want Milquet krijgt geen meerderheid bij elkaar gesprokkeld. Terug naar af.
Als er één thema is waarrond Belgische regeringen traditioneel gemakkelijk eensgezindheid vinden, dan is het wel Europa. Hoe euro- fieler, hoe liever. Aangezien wij geen normaal vaderland te verliezen hebben, is zo’n neiging om zo veel mogelijk naar de Europese Unie te verschuiven verklaarbaar.
Maar blijkbaar is zelfs daarover bij Di Rupo’s ploeg geen consen- sus te vinden. Herman van Rompuy lanceert als “president” van de EU een plan; top-PS’er en minister Paul Magnette laat meteen weten dat die vlieger niet opgaat. Vincent van Quickenborne, vicepremier voor Open Vld, zegt in de pers: “België zal dit plan volledig steu- nen.” Wouter Beke, EP-lid Marianne Thyssen, minister van Financiën Steven Vanackere en Vlaams eerste minister Kris Peeters (allen CD&V) kiezen in een opiniestuk voor De Morgen ook onvoor- waardelijk voor het plan-Van Rompuy. Jawel, ze zitten allemaal in
dezelfde regering.
Magnette wipt op twee benen; een eurokritisch en een uitgespro- ken linkerbeen. Als hij op dat eerste staat, kunnen we hem nog wel volgen. Hij vindt de Europese Commissie te betuttelend. Ze “valt uit haar rol als ze komt betuttelen in plaats van aanbevelingen te doen. Het resultaat zal zijn dat iedereen zich afkeert van Europa, of dat niemand er nog van wakker zal liggen”. Als de bevolking van een land iets wil dan “moet de Commissie ons niet komen vertellen dat we het omgekeerde moeten doen”. Het zou mooi zijn, mocht Magnette die logica ook toepassen op Vlaanderen binnen België. Als de Vlaamse kiezer iets wil… enzovoort.
Dat Magnette ruimte opeist voor nationale gevoeligheden, ver- dient onze steun. Maar als daarvan gebruik gemaakt wordt om in Europa een uitgesproken linkse stem te laten klinken, dan wordt het een beetje gênant aangezien daar formeel ook de Vlaamse kiezer wordt vertegenwoordigd. De fractieleider van Open Vld in de Kamer, Patrick Dewael, tierde in het halfrond: “Un ministre ferme sa gueulle où démissionne!” (Een minister houdt z’n mond of neemt ontslag!) Mooie coalitiegenoten.
Magnette staat echter absoluut niet geïsoleerd. De Morgen opende zaterdag met het verhaal dat de nummertjes die Di Rupo in Europa opvoert de Europese leiders ergert. Zijn kritiek op de Europese aan- bevelingen voor ons land heeft, volgens een goedgeplaatste EU-bron,
“zijn geloofwaardigheid zeker ondermijnd”. Het gebeurt niet voor de camera’s, en al zeker niet bij bezoeken aan Vlaamse markten, kleuterschooltjes of fanfarerepetities, maar tijdens de vergaderingen van de Europese regeringsleiders gedraagt Di Rupo zich “als een superlinkse socialist”, weet die EU-bron. Hij blijkt de Franse presi- dent François Hollande lekker langs links voorbij te steken.
Voorbije week kwam nog een tegenstelling van formaat binnen de regering-Di Rupo aan bod. De Nationale Bank maakte braaf een lijstje van de mogelijkheden om het index-mechanisme te hervormen.
Weer reageerde de PS met een openlijk ‘njet’. “Geen reden om er iets aan te veranderen”, vindt Laurette Onkelinx. Volgens PS-voor- zitter Thierry Giet brengt de gouverneur van de Nationale Bank de sociale vrede “in het gedrang”.
Welke PS’ers staan in dit artikel dat handelt over tegenstellingen binnen de regering? Magnette, Di Rupo, Onkelinx en Giet. Kortom, alle belangrijke mensen uit die partij. Het loopt niet zo goed in de regering-Peeters? Juist, maar in Di Rupo’s kippenhok is het gekakel zo mogelijk nog erger.
De school in Anderlecht, waar volgend schooljaar een goede vriend les gaat geven, is mono- cultureel. Nee, het zijn niet alle- maal blanke middenklassers die er schoollopen, wel Noord-Afrikaanse moslims.
Er is geen autochtoon meer te bespeu- ren. Het niveau ligt er schrikbarend laag.
De gemiddelde leerachterstand bedraagt drie jaar. U leest het goed: drie jaar. Op het einde van het schooljaar wordt er massaal gedelibereerd. Slechts een aan- tal jongeren kreeg een B of C-attest. Met die beslissing waren de ouders het niet eens. Een aantal salafisten werd opge- trommeld. Ze bedreigden de directeur, in zijn kantoor, met geweld en brand- stichting. De politie van Anderlecht was snel ter plaatse en begeleidde het gezel- schap naar de uitgang. Een proces-ver- baal werd niet opgemaakt; de feiten zijn
“niet ernstig” genoeg. Dergelijke opsto- ten zijn dagelijkse kost.
Tijdens een personeelsvergadering barstte andermaal een discussie los. De waarden en normen die deze school wil uitdragen, zijn duidelijk verwoord. Zeker niet te nemen of te laten. Ze staan haaks op de overtuiging van heel wat leerlin- gen en ouders, die er een exclusief auto- ritaire, discriminerende en weinig tole- rante woestijnmoraal op nahouden. Als het er maar enkelen zijn, is dat nog werk- baar.
Maar als negentig procent van de leer- lingen dergelijke rigide moraal koestert, dan wordt dat onhoudbaar en… gevaar- lijk. Grimmigheid en vijandigheid nemen hand over hand toe. Politiebescherming dient met de regelmaat van een klok te worden ingeroepen om een leerkracht te ontzetten van agressieve leerlingen…
en ouders.
Dit fenomeen was tot voor kort exclu- sief voor Brussel, maar sinds enkele jaren bestaan dergelijke toestanden ook in Antwerpen, Gent, Kortrijk…
Ideologische machtsgreep in het onderwijs
Individuele leerkrachten worden door de minister van Onderwijs bevestigd in hun machteloosheid. De minister blijft zweren bij zijn geloof dat de achterstand enkel te maken heeft met sociaalecono- mische achterstelling, terwijl er onder de allochtonen een al even radicale midden- klasse aan het groeien is.
Een aantal jaren geleden werd er een GOK-decreet (Gelijke Onderwijskan- sen) op het onderwijs losgelaten. Het resultaat is erg mager, net omdat de
‘kloof’ grotendeels cultureel en psycho- logisch moet worden geduid.
Om de massale uitval in het onderwijs tegen te gaan, wil minister Pascal Smet het B-attest in de eerste graad afschaf- fen en maakt hij er een punt van dat de uitreiking van het C-attest fel moet wor- den tegengegaan. Een commissie moet daarop toezien. Wanneer een school zich niet aan de regels houdt, kan dit bij een doorlichting subsidies kosten.
Lees verder op blz. 2
Vlaanderen pakt de
problemen niet aan
De bochten van de SP.A
Deze week :
Walen weg uit de euro 2
brief aan Bart de Wever 3
De Cubaanse rakettenkwestie 4 Veel politici hebben een bril nodig 5
Federatie Brussel-Vlaanderen 6
Het Malieveld 7
De dingen dezer dagen 2
4 juli 2012Walen weg uit de euro
De uitspraak van minister van Energie Paul Magnette (PS) dat het Europese Toekomst- plan van Europees president Herman van Rompuy te rechts is, heeft in de Wetstraat enige tijd voor beroering gezorgd. Maar eigenlijk ging men voorbij aan de essentie van het debat. Magnette en zijn PS aanvaarden niet dat de eurozone enkel gered kan worden wanneer de Europese Commissie van nabij kan toezien op het budgettaire beleid van de lidstaten. Vooral de rijke landen, zoals Duitsland, willen te allen prijze vermijden dat zich herhaalt wat tot de huidige eurocrisis heeft geleid: dat landen de begrotingsteugels vie- ren, zich in schulden steken en dan door de sterke EU-lidstaten gered moeten worden.
Dit betekent dat alle landen straks hun best moeten doen om hun economie com- petitiever te maken, voor loonmatiging te kiezen, de arbeidsflexibiliteit te doen toene- men en de begroting op orde te houden. Kortom, een economisch beleid dat volledig ingaat tegen het PS-programma. Vandaar dat Magnette het niet ziet zitten dat Europa aan België zal opleggen de pensioenleeftijd te verhogen. En dat België zijn systeem van auto- matische loonindexering moet aanpassen om de bedrijven competitiever te maken.
Het is het volste recht van Magnette niet te aanvaarden dat Europa deze regels aan de lidstaten kan opleggen. In het verleden heeft Laurette Onkelinx zich al zeer kritisch uit- gelaten over de Europese aanbevelingen, die in haar ogen economisch gezien te liberaal waren. De adviezen van de Europese Commissie werden vorige maand in de federale regering nog globaal afgewezen. Maar als Magnette en co hun redenering consequent willen doortrekken, dan kunnen ze daar slechts één conclusie uit trekken: met Wallo- nië de eurozone verlaten en zich straks aansluiten bij de Zuid-Europese probleemlan- den, wiens toekomst binnen de muntunie elke dag precairder wordt.
Het heeft een tijd geduurd, maar ook bij N-VA en Vlaams Belang is men tot de conclu- sie gekomen dat de grens binnen euroland evenwijdig loopt met de Belgische taalgrens.
Beide nationalistische partijen zijn het terecht beu dat de rijke Noord-Europese landen moeten blijven betalen voor de Zuid-Europese schuldenstaten. Van de N-VA is het stand- punt stilaan duidelijk: valt de eurozone uiteen, dan sluit de partij van Bart de Wever aan bij een nieuwe muntunie die de sterke landen onder leiding van Duitsland verenigt. Wat het Belang precies wil, is niet duidelijk. Moet Vlaanderen die weg opgaan? Of moet het de eurozone verlaten, of zelfs de Europese Unie?
Over de aangewezen piste tegenover een door de PS gedomineerd Wallonië, bestaat er geen twijfel: als Wallonië zich niet kan schikken naar het economisch liberale beleid dat de Europese Commissie op instigatie van Duitsland heeft uitgetekend, dan moet Wallonië de muntunie verlaten. Het zou Wallonië paradoxaal genoeg geen windeieren leggen. Immers, Wallonië kampt meer dan Vlaanderen met een competitiviteitsprobleem.
Loonafspraken op interprofessioneel niveau en in sectoren gelden zowel voor Vlaamse als voor Waalse bedrijven, maar het is bekend dat de Waalse bedrijven minder produc- tief zijn dan de Vlaamse. Toch zijn de loonkosten per uur in beide gewesten grotendeels gelijk. Dat betekent dat de loonkost gecorrigeerd voor productiviteit in Wallonië hoger ligt dan in Vlaanderen. Wallonië heeft hier een competitief nadeel.
Dat kan worden opgelost door één van twee pistes te bewandelen. Ofwel kiest Wallonië voor een interne devaluatie waarbij het - zoals Europa vraagt - de loonkosten niet meer doet stijgen of zelfs omlaag haalt. Trouwens, dat zou betekenen dat het loon- overleg in België wordt geregionaliseerd, wat de deur openzet voor een splitsing van de sociale zekerheid, want die wordt vooral gespijsd door bijdragen op het loon. Voor de PS is dat onaanvaardbaar. En als Wallonië toch voor loonmatiging kiest dan binden Mag- nette en co eigenlijk in voor de eisen van de Europese Commissie.
De andere optie is een Waalse exit uit de euro. Niet alleen hoeven Magnette en de PS zich dan niet veel meer aan te trekken van de Europese aanbevelingen, ze kunnen een eigen munt invoeren die direct zal devalueren. Dat zal de Waalse export ondersteu- nen, de concurrentiekracht van de ondernemingen versterken en de werkgelegenheids- graad optrekken. Nadeel van een devaluatie is dat de inflatie toeneemt, wat het spaar- geld doen wegsmelten. Aangezien het aantal spaarders en het spaargeld in Wallonië in Europees perspectief relatief laag ligt, hoeft dat voor de inwoners van Luik, Namen of Charleroi geen drama te zijn.
Angélique VAnderstrAeten
Uit de smalle beursstraat
Een Vlaamse reflex is Luc van der Kelen vreemd. Zijn journalistiek profiel is dat van belgicist “pur sang”. Bovendien is hij een loge- man. Niets wat Vlaams is, moet van zijn kant op enige sympathie rekenen. Sommige van zijn opiniestukken zouden zo ontleend kunnen zijn aan de haatkrant Le Soir.
Hoe meer men VdK leest, hoe indringender het gevoel dat hij er goed zou aan doen daar te solliciteren.
Dat kan niet gezegd van Jan Segers. In de mate van het mogelijke biedt Segers, als een soort “underdog”, Vlaams weerwerk aan het door Van der Kelen beleden franco-belgicisme.
Een comfortabele positie is dat niet, als hij op het platform “opinie maken” op de tweede rij staat.
“Terwijl zij het land op orde proberen te houden schuimt hun tegenstander de mark- ten af om snoepjes en flyers uit te delen”, aldus VdK, naar aanleiding van het aangesneden probleem “spijbelen in het parlement”, nadat Bart de Wever de stemming over de nepsplit- sing van BHV gelaten had voor wat die was:
nep. Wie “zij” en “hun tegenstander” zijn, moet ik niet toelichten.
De volgende dag, in de weekeindedi- tie dezelfde krant: “308 gemeenten telt Vlaanderen. In welgeteld een heeft een
N-VA’er het vorige keer tot burgemeester geschopt. In hoeveel een N-VA’er het volgende keer tot burgemeester zal schoppen valt op enkele tientallen na niet te voorspellen.
De dwergpartij van 2006 trekt als een reus naar de gemeenteraadsverkiezingen van 14 oktober. Succes gegarandeerd, groeipijnen inbegrepen.” Dat was nog maar de inleiding voor een volledige bladzijde positieve lec- tuur over N-VA van Jan Segers, onder de titel
“De verovering van Vlaanderen”. Of Van der Kelen zich in zijn ochtendkoffie verslikt heeft?
Iemand als hij deed dat al voor veel minder.
Tijdbom
Pascal Smet schoot hem ter hulp als de zoveelste minister van Onderwijs op zoek naar een voetnoot in geschiedenisboeken, met zijn “hervormingen”. Omdat N-VA prin- cipieel tegen Smets plannen is, toonde Van der Kelen zich volgens eigen logica onvoorwaar- delijk pro. “Moet het middelbaar worden her- vormd? Zeer zeker en grondig ook”, aldus de pijler waarmee hij zijn aanval nummer zoveel op De Wever stutte.
Hij lanceerde die onder de titel “Schrik voor verandering”, ging op zijn elan verder door het onaanvaardbaar te noemen dat één op zeven kinderen de school zonder diploma verlaat.
Splijtzwam
Kunnen Luc van der Kelen, opiniemaker nummer één, en zijn secondant, Jan Segers, nog wel door dezelfde deur? Op grond van hun pennenvruchten en tegen- sprekelijke opinie, rijst er twijfel. Is een regelmatig opduikende tweespalt een goede zaak? Het is een splijtzwam die de geloofwaardigheid ondermijnt. Was de Januskop op een Vlaamse krant van toepassing, dan houdt Het Laatste Nieuws in Kobbegem de koord.
“Een groot deel van de allochtone leerlin- gen kan niet mee”, kreet hij. “Dat is een soci- ale tijdbom. Dat moet veranderen, maar de N-VA lijkt het met dat begrip wat moeilijk te hebben.” Van der Kelen stelde het voor alsof de enige tegenstander van “veranderin- gen zonder einde” in de onderwijssector bij De Wever en zijn volgelingen gezocht moe- ten worden.
De volgende dag een gans ander, genuan- ceerder en verstandiger verhaal in dezelfde krant, getekend Jan Segers. “School, samenle- ving, de wereld waarin conservatieven en soci- alisten hun kinderen willen zien opgroeien is bijlange niet dezelfde”, liet hij “to the point”
weten. “Waarom zijn ze in 2009 dan samen scheep gegaan? Niet na rijp beraad maar in een opwelling. Peeters stuurde Verhofstadt wandelen en het was de tijd dat Caroline Gennez de N-VA-voorzitter “mijn goede vriend Bart” noemde. U wilt het niet horen, het aantal keren dat De Wever sindsdien de socialisten en zichzelf heeft vervloekt.” Dat vervloeken houdt aan, na de strapatsen van Lieten, en die van Pascal Smet.
Voorsprong
Het is nog de vraag of spraakwaterval Smet met zijn aangekondigde veranderingen iets anders beoogt dan een zoveelste tegemoet- koming aan, om niet te zeggen het pamperen van, de horden nieuwe Belgen die in Vlaamse klaslokalen neerstrijken.
Gewild of ongewild, gaf Van der Kelen zowaar zelf het antwoord, door naar de allochtone achterstand te verwijzen. Te vre- zen valt dat noch een gebeurlijk schrappen van B-attesten, noch welke andere “verande- ring”, aan die achterstand zal knagen. Alleen
een mentaliteitswijziging bij én de “jongeren”
én hun entourage kan daaraan verhelpen. In de eerste plaats moet bij hen de wil aanwe- zig zijn om de schoolopleiding tot een goed einde te brengen.
Veel risico de bal mis te slaan loop ik niet, door te zeggen dat die wil bij veel “jongeren”
eerder uitzondering dan regel is. Nadat de politie in Dendermonde een kinderbende had opgepakt, was het de beurt aan de politie van Kortrijk een bende kinderen van “allochtone origine”, leeftijdscategorie elf tot twaalf jaar, op te rollen. Die bende heeft veertig inbraken gepleegd. Als het zo is dat allochtone jonge- ren met een leerachterstand worstelen, dan ziet het er sterk naar uit dat velen van hen niet worstelen met een gebrekkige kennis over cri- minaliteit. In die materie moet eerder over een voorsprong gesproken worden. Misschien zou het nuttig zijn om, voor een aanpak van die toestanden, eens voor een “grondige veran- dering” te pleiten. Wat gij, Luc van der Kelen?
d.Mol
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Geen woorden maar daden!
Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Vlaanderen pakt de problemen niet aan
Vervolg van blz.1
Gevolg: scholen delibereren jongeren met soms drie tot vier onvoldoendes.
Minister Smet bestrijdt symptomen. Hij komt nooit tot de essentie van het probleem.
Negentig procent van de allochtone jongeren zit in het BSO. Ze komen amper aan leren toe.
Om dit tegen te gaan, wil minister Smet de beschotten tussen de onderwijsvormen weg- halen en een soort eenheidsworst creëren.
Daarbij komt er minder nadruk te liggen op traditionele vakken, zoals wiskunde en weten- schappen, want te lastig voor een flink deel van het allochtone publiek. Op deze manier wor- den de problemen minder zichtbaar en “lij- ken” ze opgelost…
De Vlaamse regering
Het Vlaamse onderwijs, dat steeds tot de top van de wereld behoorde, zakt sinds enkele jaren gestaag terug. Smet maakt er een knoei- boel van. Het is goed dat N-VA en het Vlaams Belang de kat de bel hebben aangebonden.
Let wel: het Belang doet dat al geruime tijd, maar krijgt geen media-aandacht. Wat had u gedacht?
Binnen de Vlaamse regering lopen de span- ningen op. Het onderwijs is het zoveelste dos- sier dat dreigt te verzanden in gekwetter, holle frasen en kretologie.
De Vlaamse regering wordt stilaan een afspiegeling van de federale: naar buiten uit draait de goednieuwsshow op volle toeren, maar binnenskamers wordt er stevig gebakke- leid. De sp.a dreigt andermaal af te gaan. Kris Peeters heeft al meer bochten genomen dan Eddy Merckx in zijn hele loopbaan. Aanvan- kelijk diende de Vlaamse regering zich als een daadkrachtige ploeg aan, maar is niet in staat gebleken grote uitdagingen aan te pakken: het onderwijs, het verkeer, de ouderenzorg….
Op de extra Vlaamse kinderbijslag blijft het wachten. Over de zware tol die de Brusselse Vlamingen moeten betalen voor dé splitsing werd met geen woord gerept.
Ja, een aantal besparingen en een begro- ting in evenwicht zijn vermeldenswaard, maar op echte Vlaamse verwezenlijkingen blijft het wachten.
JB
Braai 2012
zaterdag 28 juli
www.vza-vzw.be
Jaarlijkse
en vakantiewandeling
organisatie:
Vrienden van Zuid-Afrika vzw info : 09/372.78.71
ANTWERP-TAX
03-238.38.38
www.antwerp-tax.be
3
De dingen dezer dagen
4 juli 2012Bart de Wever
Overal en nergens Antwerpen
Mijnheer de spijbelaar,
Gij legt aan een moordend tempo, dat door uw concurrenten niet kan aangehou- den worden, ronkende verklaringen af over van alles en nog wat. Zelfs de welwillende media moeten zich het vuur uit de sloffen lopen om er telkens weer bij te zijn. Overal waar gij u laat zien, drukt men u een praat- peer onder de neus, om u te laten orake- len over de meest diverse onderwerpen die in de politiek hangende zijn. Geen enkele andere politieke voorman mag het genoe- gen smaken zijn mening te verkondigen in de media zonder er zelf om te moeten vragen.
Uw grootste concurrent aan Vlaams-natio- nale zijde mag al blij zijn als hij één triljoen- ste media-aandacht bijeen gebedeld krijgt.
En dan is het resultaat nog altijd gekleurd of ongenuanceerd. Gij zijt een gelukzak, wat dat betreft. Wellicht vraagt gij u ‘s morgens tijdens het ontbijt af welke media gij van- daag weer zult te woord moeten staan en breekt gij uw hersens om dat allemaal geco- ordineerd te krijgen - gij hebt nog wel wat anders te doen. Gij hebt de gave van het woord en het monopolie op de éénlijners.
Gij krijgt spreektijd zonder dat gij onder- broken wordt. Gij wordt niet vastgepind op een ongelukkige uitspraak en daarvoor wekenlang achtervolgd. Gij moogt eigen- lijk doen en debiteren wat u belieft. Gij zijt gemaakt door die media, via hun spel- letjes, en door uw dieet. Al wat gij doet en zegt, komt in de buurt van een soort alfa en omega, waarbinnen alles moet geijkt wor- den. De wereld kan maar draaien als gij eerst uw vaak cynische zeg hebt gedaan.
Gij hebt zeer veel aan de media te danken.
Dat wekt natuurlijk giftige en jaloerse reac- ties op bij uw tegenstrevers. Zij voelen zich tekortgedaan. Niet geheel ten onrechte, als de balans altijd in één richting overhelt.
Wij kunnen nu kiezen. Of we buigen ons over de rol en de strategieën van de media tegenover de politieke wereld, of we kun- nen eens kijken welke weerslag dat allemaal heeft op een partijvoorzitter en zijn partij.
Gij voelt met uw ellebogen aan dat wij over dat laatste wat willen zeggen, aan u en – bij uitbreiding – de goegemeente.
Door al die uitspraken die gij doet, waar- bij gij op zijn minst de indruk geeft over alles heel wat te weten, gaan uw tegenstre- vers natuurlijk verwachten dat gij het debat daarover vooral met hen voert, zeker als bepaalde thema’s onderwerp van discus- sie zijn in de praatbarakken – Senaat en Vlaams Parlement – waarin gij als demo- cratisch geplebisciteerde van het soeve- reine volk verkozen zijt en geacht wordt het tegen royale betaling te vertegenwoor- digen. Helaas voor het plebs, gij zijt daar de jongste tijd meer niet dan wel. Dat is spij- tig, want het echte politieke vuurwerk moet daar afgestoken worden. In een democra- tie moet het woord gevoerd worden op de locaties die daarvoor zijn uitgevonden.
Velen hadden u graag van leer zien trek- ken tegen de staatshervorming die gij zegt niet gewild te hebben. Of tegen de onder- wijshervorming die gij afschoot, maar waar uw partijgenoten wat genuanceerder over dachten in het kader van het regeerakkoord dat gij mee afsloot.
Uw afwezigheid voorbije week op cruci- ale momenten, zowel in de Senaat als in het Vlaamse Parlement, heeft heel wat zurige reacties opgewekt, zowel in de pers als bij vriend en vijand. Misschien voelt ge u onge- naakbaar, maar niets is minder waar. Juist dan is het oppassen geblazen. In de politiek kent men weinig vrienden. Uw politieke tegenstanders zullen er alles aan doen om u – Arbor Alta - te laten struikelen. Geef hen niet meer munitie dan nodig en wees aanwezig waar men u allereerst verwacht.
Courage, mijnheer de voorzitter-sena- tor-Vlaams parlementslid-gemeenteraads- lid. Ik wens u van harte de kracht van ver- andering, ook in uw doen en laten.
Brief aan
Nieuwsfeit van de week
Heuglijk nieuws voor biologen en wetenschappers: voor de eerste maal is de Grote Rosse Vleermuis gezien in Vlaanderen.
Mogen we er de wetenschappers op wijzen dat er al enige tijd ook “de Grote Rode Vleermuis” rondvliegt, zeg maar, de streek onveilig maakt! In tegenstel- ling tot de Grote Rosse Vleermuis, maakt de Grote Rode Vleermuis wel dege- lijk slachtoffers onder de Vlaamse bevolking. De situatie is dramatisch en voor de bevolking op korte termijn niet lang meer vol te houden.
Politieke Prikjes
– Gerolf Annemans (VB) heeft over de “oplossing” van BHV een brief geschreven aan Servais Verherstraeten. Goed bedoeld, uiteraard, maar mij doet het denken aan die kleuter die een brief
schrijft aan Sinterklaas, die in het verre Spanje woont en van de kinde- lijke verlangens al even weinig verstaat als een staatssecretaris in het
verre Limburg van Vlaamse verzuchtingen.
– Ik heb brieven geschreven naar Kamerleden van de vier Vlaamse (?) collaboratiepartijen. Het antwoord van Maya Detiège (sp.a) wil ik de lezer meegeven, om in te kaderen: “Ik ben belg, geen Vlaming.”
– “Met wat zijn wij bezig?”, antwoordde dan weer Herman de Croo. Weet hij dat zelf dan niet?
– De zegezekere woordvoerders van de Bende van Vier doen de Vlamingen, die ze (zouden moeten) vertegenwoordigen, met gepaste trots kond dat het hun erom te doen was de economische belangen van de Vlamingen veilig te stellen, allicht door de Brusselaars te verblijden met een
economische handgift van een klein half miljard euro.
– Volgens Alexander, zoon van..., werd het na vijftig jaar BHV-gesukkel hoog tijd om de Vlaamse sukkels het gelag te doen betalen van de onmacht van hun vertegenwoordigers.
– Die vertegenwoordigers zullen op 11 juli allemaal weer met de goedendag zwaaien, en tien dagen later met de belgische vlag afzwaaien.
– Op 14 oktober zullen die dames en heren weer bedelen om uw stem, die ze in de zaak-BHV niet hebben willen horen.
– Grafschrift: Hier ligt Servais, de onvolprezen Vlaamse staatssecretaris voor BHV, dat voor de Vlaming te heet en te zwaar is. Servais is heengegaan, maar hij houdt vol dat het niet waar is. hvo
Leonidas Laeremans
Toen de Spartaanse koning Leonidas bij Thermophylae omsingeld was, had hij drie- honderd Spartanen bij zich en een duizend- tal bondgenoten.
Hij hield nog een hele dag stand tegen hon- derdduizenden vijanden. Bart Laeremans deed in de Commissie Institutionele Aangelegenhe- den in de Senaat ongeveer hetzelfde, maar dan helemaal alleen.
Bij de verdediging van zijn wetsvoorstel over de oprichting van een gerechtelijk arron- dissement Halle-Vilvoorde, van Nederlandsta- lige en Franstalige rechtbanken in het arron- dissement Brussel en van het hof van beroep te Leuven, sprak hij vrijwel zonder onderbre- king zes uur en twintig minuten.
Daarmee evenaarde hij het record van Jan Mortelmans, zijn vroegere collega in de Kamer. Dat ging toen over de partijfinancie- ring. Filibusterende parlementsleden proberen alleen maar zo lang mogelijk aan de praat te blijven. Dikwijls kletsen zij er zomaar op los, of dwalen zij mijlenver van het onderwerp af, alleen maar om tijd te rekken. In die beteke- nis van het woord filibusterde Laeremans niet.
Hij verdedigde elk onderdeel van zijn wetsvoorstel met goed doordachte juri- dische argumenten en hij leverde voortdu-
Uit het rode pluche
rend vlijmscherpe kritiek op de anti-Vlaamse scheeftrekkingen in de huidige splitsing van het gerechtelijk kiesarrondissement BHV.
Dat maakt zijn prestatie nog “straffer”.
Allemaal op ezeltjes?
In de Senaat werden vijf akkoorden over wegvervoer goedgekeurd. Die zouden het verkeer van goederen en personen moe- ten bevorderen tussen België enerzijds en Macedonië, Georgië, Kazachstan, Albanië en Rusland anderzijds.
Anke van dermeersch kondigde aan dat zij die akkoorden niet zou goedkeuren, omdat ze onvoldoende controles en garanties tegen ille- gale immigratie bevatten. Ze kreeg onmiddel- lijk de volle laag. Immigratie had er zogezegd niets mee te maken! Bert Anciaux beweerde zelfs dat die tegenstem wees op een “obses- sie” voor het immigratiethema.
Die akkoorden gingen zogezegd alleen over verkeersveiligheid! Er was helemààl geen ver- band tussen illegale inwijking en internationaal wegtransport. Nee? Hebben wij misschien alleen maar gehallucineerd over mensensmok- kelaars die illegalen in vrachtwagens verbor- gen?
Over zogenaamde asielzoekers die zich in trucks verstopten om in het beloofde EU-land
binnen te geraken? Over autobussen uit Roe- menië en Bulgarije die hele ladingen zigeuners in Gent kwamen afzetten? Waren dat allemaal hallucinaties? Komen die illegalen allemaal te voet, op ezeltjes of met roeiboten?
Milquet krabbelt terug
Meestal verdedigt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens schaamteloos de belangen en de vermeende rechten van mis- dadigers, illegalen en terroristen, maar onlangs nam het Hof bij uitzondering eens een verstan- dige beslissing: het oordeelde dat Duitsland het recht heeft de fundamentalistische mos- limorganisatie Hizb Ut-Tahrir te verbieden.
Dat verbod dateert al van enkele jaren gele- den, maar Hizb Ut-Tahrir had het aangevoch- ten bij het EVRM. Naar aanleiding van die uitspraak vroeg Anke van dermeersch in de Senaat hoe het met het verbod op Sharia4Bel- gium stond. Uit haar antwoord blijkt dat Joëlle Milquet haar stoere voornemens heeft inge- slikt: er komt op korte termijn geen nieuwe wet om een verbod op Sharia4Belgium moge- lijk te maken.
Zoals mevrouw Van dermeersch in haar vraagstelling had gesuggereerd, was het wets- ontwerp van Milquet een gevaarlijke miskleun.
Op basis van zo’n algemene wettekst over
“extremisme” en “radicalisme” zou men even- goed het Vlaams Belang kunnen verbieden, en dat was allicht ook de bedoeling.
Dat het Franstalige MRAX in dezelfde week tegelijk klacht indiende tegen het VB en tegen Sharia4Belgium - alsof die vergelijkbaar zou- den zijn! - wijst erop dat het Franstalige poli- tieke wereldje met die wetgeving over “extre- misme” langs heel gevaarlijke en totalitaire lijnen denkt…
Zij willen de terechte angst voor islamiti- sche fanatici gebruiken om wetten in te voe- ren waarmee zij hun Vlaamse politieke vijan- den kunnen muilkorven.
Op maat van SchOuppe
Bij de federale regering gaan de politieke benoemingen gewoon door. CD&V’er Eti- enne Schouppe staat op het punt benoemd te worden tot voorzitter van Belgacom. Enkel in Knack hebben wij kritiek gelezen op die nakende benoeming. “Schouppe heeft geen telecomkennis en bij de NBMS waren zijn prestaties zeker niet schitterend, denk maar aan het ABX-debacle”, klinkt het voorzichtig.
Pittig detail: Schouppe wordt deze maand 70 jaar. Vanaf die leeftijd mag men luidens de sta- tuten geen bestuurder van Belgacom meer zijn.
Maar, dat is geen probleem. Men zal die leef- tijdsgrens gewoon schrappen, om Schouppe een plezier te doen. Kan het schaamtelozer?
LaatSte premier
Elio di Rupo is de laatste premier van deze federale staat. Dat stelde FDF-voorzitter Oli- vier Maingain in La Libre Belgique. Maingain meent dat het land helemaal niet gestabili- seerd is, en dat terwijl de N-VA sterker staat dan ooit. Het einde van de constructie is bij- gevolg nabij. Ongetwijfeld hopen.
De dingen dezer dagen 4
4 juli 2012Roddels uit de Wetstraat
Het voorspel
Achteraf blijkt dat het maar een haar gescheeld heeft of de miljoenen doden waren niet te tellen geweest. Ogenschijnlijk begon alles op dinsdag 16 oktober, toen president Kennedy te horen kreeg dat de Sovjets raket- ten op Cuba plaatsten. Kennedy wist niet direct een oplossing. Hij behoorde tot de generatie die de atoomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki had meegemaakt en die dat had goedgekeurd (een deel van het Japanse leger wilde nog niet capituleren). Eén van zijn naaste adviseurs was Curtis LeMay, de bekende wel- doener van Mortsel in 1943. De presidenten Truman en Eisenhower hadden er één ogen- blik aan gedacht atoomwapens te gebruiken, om de Koreaanse Oorlog te beëindigen, maar ze behielden hun koelbloedigheid. Ook Ken- nedy sloot niets uit. Drie jaar tevoren had de nationalist Fidel Castro het uitbuitersregime van Fulgencio Battista weggejaagd. De schurk- achtige adviseur Guevara profiteerde van het Amerikaanse wantrouwen om Castro, die al naar extreemlinks neigde, nog wat op te jutten.
Op het moment dat Kennedy president werd (20 januari 1961) hoorde Cuba al bij het Sovjet- blok onder de leiding van Nikita Chroesjtsjov.
Later zou de Sovjetleider proberen zijn gezicht te redden met de verklaring dat hij alleen Sovjetraketten naar Cuba zond om “het soci- alisme” te beschermen, nadat Kennedy zich belachelijk had gemaakt met CIA-steun aan een mislukte invasie door Cubaanse bannelin- gen in de Varkensbaai. In werkelijkheid wou Chroesjtsjov een einde maken aan de scheve krachtsverhoudingen tussen de VS en de
Sovjet-Unie. De Amerikanen bezaten tien keer meer kernkoppen dan de Sovjets en ze hadden minstens zes keer meer langeafstandsraket- ten die iedere belangrijke plaats in de Sovjet- Unie konden vernietigen. De Sovjetraketten stonden meestal zelfs niet in bomvrije silo’s verborgen. Voor de Sovjets was Cuba op 135 kilometer van Florida een ideaal lanceerplat- form. Chroesjtsjov was ook geïrriteerd dat de Amerikanen vijftien Jupiter-raketten in Turkije hadden geplaatst, op minder dan een minuut vliegafstand van zijn zomerhuisje aan de Zwarte Zee. Hij nam de beslissing om veertig middellange- en zestien langeafstandsraketten plus 50.000 soldaten over 10.000 kilometer naar Cuba te verschepen. Niet alleen Washing- ton, heel het Midden-Westen met belangrijke Amerikaanse basissen lag dan onder vuur.
Aan de afgrond
In juli 1962 begonnen de Sovjets met de bouw van de lanceerplatforms. In september arriveerden in het grootste geheim de eerste raketten. Tijdens de voorbereidingen in de USSR rustten de Sovjets hun manschappen zelfs uit met een winteruitrusting om even- tuele spionnen onder hen te misleiden. De Amerikaanse inlichtingendiensten vermoed- den wel dat er iets loos was, maar ze stuur- den toch geen spionagevluchten uit. Ten slotte nam de Amerikaanse luchtmacht die taak over en toen, veel te laat, werd de president ver- wittigd. Kennedy’s eerste reactie was het idee die basissen te bombarderen, maar dat duurde niet lang. Zijn generaals konden niet garande- ren dat iedere raket zou vernietigd worden.
Ze pleitten er voor Cuba binnen te vallen om
De Cubaanse rakettencrisis
We zaten met zo’n vijfentwintig in het eerste jaar “regentaat” (in het nieuw- Nederlands heet dat “bachelor”) Nederlands-Engels, in de Lierse Middelbare Normaalschool. In onze ogen was de leraar een beul die vreselijke (en gerechtvaar- digde) hoge eisen stelde. Iedere dag moest er iemand met behulp van de Internatio- nal Herald Tribune voor de klas vijf minuten “World News” samenvatten, waarna hij voor zijn slechte Engelse uitspraak neergesabeld werd. Een week lang – nu juist vijftig jaar geleden – werd er geëmmerd over Cuba. We hadden er feitelijk geen idee van hoe dicht de wereld bij een atoomoorlog stond. We wisten alleen dat onze moeders suiker, olie en koffie hamsterden. Gelukkig produceerde de “Tribune” ook een stukje over Anderlecht-Real Madrid (1-0; met het legendarische “Jef, Jef, doe iets!” van Rik de Saedeleer, waarna Jef Jurion prompt scoorde). Dat onderwerp werd in ons World News belangrijker dan die ver-van-ons-bedshow.
het probleem eens en voorgoed op te los- sen. Kennedy aarzelde. Misschien zouden de Sovjets als represaille onmiddellijk West-Ber- lijn bezetten. En tot wat zou een escalatie lei- den? Op donderdag 18 oktober sprak hij met Sovjetminister Gromyko, die keihard loog dat er alleen wat kleine defensieve raketten in Cuba waren geplaatst. Kennedy verzweeg dat hij beter wist. Hij gaf het bevel twee mogelijk- heden te voorzien. Eén mogelijkheid was een blokkade van ieder Sovjetschip (feitelijk een oorlogsdaad).
Het alternatief was een bombardement van Cuba, gevolgd door een invasie van 90.000 Amerikanen. Kennedy wist niet dat een paar Sovjetregimenten zich al ingegraven hadden en klaar stonden om de invasie met kernraket- ten te stoppen. Rond het eiland patrouilleer- den Sovjetatoomduikboten. Sovjetvliegtuigen stonden klaar om op te stijgen.
Kennedy besloot ten slotte het masker af te gooien. Op maandagavond 22 oktober vertelde hij zijn land en de wereld dat er een vreselijke crisis op til was. De president vreesde een oorlog die het leven aan 200 mil- joen mensen kon kosten. Chroesjtsjov dacht zelfs aan 500 miljoen slachtoffers. Een dag daarna suggereerden wat mensen aan Ken- nedy ook een geste te stellen: de raketten uit Turkije terugtrekken (tot woede van de Turken) en verouderde Amerikaanse tuigen uit Italië verwijderen. Officieel ging het van kwaad naar erger. Op 24 oktober verwittigde het Sov- jetpersagentschap de VS dat iedere “piratenac- tie” een oorlog zou veroorzaken. Een uurtje later arriveerde in het Witte Huis wel een tele- gram van Chroesjtsjov, die een beroep deed op het gezond verstand van de Amerikanen, zonder dat er concessies werden gedaan. De dag daarna stonden alle Amerikaanse raket- ten klaar om afgevuurd te worden. Drieën- twintig Amerikaanse bommenwerpers ston- den gereed, verspreid over heel de wereld, om op te stijgen en hun lading atoombom- men af te gooien. Vrijdag 26 oktober was het hoogtepunt van de crisis. Kennedy dacht dat de Sovjets niet zouden toegeven. Hij stond op het punt het bevel tot een invasie te geven.
Maar om 6 uur ’s avonds ontvingen de Ameri- kanen een persoonlijke, emotionele brief van Chroesjtsjov. Hij vroeg dat de Amerikanen officieel zouden beloven Cuba niet binnen te vallen, waarna de Sovjetspecialisten het eiland
zouden verlaten. Haast tezelfdertijd kwam de oorlog dichter bij dan ooit tevoren. Een Sov- jetatoomduikboot was omsingeld door Ame- rikaanse schepen, die een paar kleine grana- ten in zee dropten. De duikboot moest naar de oppervlakte en de kapitein overwoog een atoomtorpedo af te vuren. Gelukkig er was een eskaderbevelhebber aan boord, die de kapitein overtuigde dat niet te doen. De Amerikanen lieten de onderzeeër verder varen. Zaterdag 27 oktober zag het er schijn- baar nog slechter uit. Het FBI verwittigde Ken- nedy dat Sovjetdiplomaten documenten aan het vernietigen waren en dat de oorlog een zaak van uren was.
Op dat moment volgde een harde bood- schap van Chroesjtsjov, die in tegenstelling tot de verzoenende taal van de avond ervoor een officiële terugtrekking en een Cubaans- Turks-Italiaanse rakettenruil eiste. Kennedy deed alsof hij alleen de verzoenende brief van Chroesjtsjov had ontvangen. Haast tezelf- dertijd vernamen de Amerikanen dat een Sovjetraket een Amerikaans spionagevlieg- tuig boven Cuba had neergehaald; de piloot was dood. Kennedy was doodzenuwachtig maar deed geen domme dingen. Via officiële en vooral persoonlijke boodschappers, zoals zijn broer Robert, liet hij Chroesjtsjov weten dat hij akkoord ging met die rakettenruil en hij beloofde Cuba niet binnen te vallen. Hij vroeg alleen die ruil onderhands te regelen, zodat hij zijn gezicht kon redden. Op zon- dagmorgen berichtte radio Moskou dat de Sovjet-Unie zijn basissen zou ontmantelen, maar repte met geen woord over de raket- tenruil. In het Witte Huis zonken ze bijna op hun knieën van geluk. De crisis was voorbij.
Het compromis werd netjes uitgevoerd. De Amerikanen voerden een groots nummer op:
ze deden alsof Chroesjtsjov achteruit gedeinsd was voor de vastberadenheid van Kennedy.
Dat was ook de toenmalige perceptie van ons
“World News”. Eerst veel later werd de waar- heid onthuld. Eén van de positieve gevolgen was dat Sovjets en Amerikanen akkoord gin- gen dat het zo niet verder kon met hun gebrek- kige communicatie. Ze installeerden een recht- streekse verbinding tussen de Amerikaanse president en de secretaris-generaal van de KP van de USSR: de bekende rode telefoon.
Jan neckers
Leentjebuur of pikkendief?
Weinig verkwikkelijk schouwspel in de com- missie Justitie vorige week dinsdag. Op de agenda stonden wetsvoorstellen die kinder- misbruik binnen een gezagsrelatie moeten beteugelen. Het betreft o.a. de invoering van een woonverbod, waarvan ineens alle par- tijen voorstander zijn, terwijl vroeger alleen het Vlaams Belang hiervoor pleitte, wel- iswaar vergezeld van de eenzame zonder- ling Renaat Landuyt (sp.a). Ook de rechten van slachtoffers worden eindelijk uitgebreid.
Voor parketten wordt de mogelijkheid in het leven geroepen werkgevers van veroordeelde pedofielen in te lichten. Inhoudelijk is dit een ferme ommezwaai ten opzichte van mei ’68.
De opening van het fundamentele debat in de commissie ging helaas verloren aan ruzie, tussen enerzijds de zes meerderheidspartijen en anderzijds de N-VA. Carina van Cauter (Open Vld) verweet Sophie de Wit (N-VA) dat zij de teksten van het voorstel van de meer- derheid had gepikt. De Wit repliceerde dat er aanvankelijk een gezamenlijk overleg was opgestart (blijkbaar alweer zonder het Vlaams Belang) met de bedoeling een “gezamen- lijke tekst” in te dienen. De meerderheid zou nadien de N-VA gedumpt hebben, waarna de N-VA op de bestaande ontwerpteksten voort- borduurde. Vandaar de treffende gelijkenis tussen bepaalde passages in beide wetsvoor- stellen. Bert Schoofs (VB) kwam in feite als enige tot de essentie van de zaak. Hij stelde vast dat voortaan ook de N-VA als ‘quantité négligeable’ aan de kant wordt geschoven.
Waaruit af te leiden valt dat de ‘boite’ van het federale parlement zijn beste tijd heeft gehad, en alleen maar kan en zal functione- ren in dienst van de Franstaligen, aangevuld met de ‘flamands de service’ van de traditio- nele partijen.
Blijvend verzet
In de commissie Grondwet kabbelt het debat – wat ervoor doorgaat – met betrek- king tot de staatshervorming gestaag verder.
De voorstellen uit de Senaat zijn in de Kamer beland, en omgekeerd. De Vlaams-nationale oppositie spreekt en preekt om het eigen grote gelijk via kritische amendementen toe te lich- ten. Het Vlaams Belang bracht een hele batte- rij geoefende sprekers in stelling. Naast Gerolf Annemans en Barbara Pas kwamen Filip de Man en voorzitter Bruno Valkeniers hun zeg doen. Vilvoordenaar De Man had het uiteraard over de uitbreiding van de Brusselse Hoofdste- delijke Gemeenschap, waardoor de Franstali- gen zich gaan kunnen moeien in heel Vlaams- Brabant. Valkeniers kwam een stalinorgel aan amendementen toelichten aangaande de betonnering van de rechten van de Franstali- gen in de Randgemeenten. Van hun kant gaven de N-VA’ers Ben Weyts en Van Vaerenberg kri- tiek op dezelfde onderwerpen. Weyts doet dat overigens altijd op zijn eigen, speelse, maar
driftige en hectische wijze, waardoor het soms wat karikaturaal wordt, helaas.
Geen interesse
De andere commissieleden zitten erbij en kijken ernaar. Lange monologen horen nu een- maal tot de regels van het spel. Vooral de Franstaligen zijn het bijzonder beu. Ze kij- ken hopeloos naar het plafond als weer een Vlaams-nationalist het woord vraagt.
Ook Luc van Biesen (Open Vld) kan er niet meer mee lachen, zeker niet als hij geregeld een snedige opmerking krijgt aangaande de capitulatie van zijn partij, en van hemzelf als Kraainemnaar. Hij kan het niet laten de spre- kers te onderbreken en gif in hun richting te spuien. Voorzitter Flahaut moet hem soms zelfs intomen. Waarop Kuifje Weyts: “Ja, in elke klas zit er altijd wel een lastig jongetje.”
Komedie
De staatssecretaris voor de Staatshervor- ming, Wathelet, moest er namens de regering zijn broek komen verslijten, en obligaat vragen komen beantwoorden van de kritische opposi- tie. Hoewel hij dat in keurig Nederlands deed, sprak zijn lichaamstaal boekdelen aangaande de weerzin waarmee hij dat deed.
Deze week had hij zijn dochtertje meege- bracht. Het meisje mocht prompt naast hem op de ministersbanken zitten. Tijdens de beto- gen van de oppositie keuvelde en lachte hij met zijn dochtertje. Hij wees haar van alles aan in de zaal, hij hielp haar met kleuren en speelde mee met haar gsm-fototoestel of dergelijks.
Geregeld moest zijn medewerkster hem dis- creet een signaal geven dat hij moest antwoor- den op wat een lastig oppositielid had gezegd.
Hij moest dan alle moeite van de wereld doen ernstig te blijven en te doen alsof hij alles gehoord had. Dikke komedie, dus.
Krabbenmand
Het was in de plenaire vergadering homme- les over het EU-Masterplan van EU-chef Her- man van Rompuy, in het kader van de Euro- pese top. De regering leek niet op één lijn te zitten. De oppositie moest weinig moeite doen de regering te bekritiseren. Vanuit eigen ran- gen steeg de verontwaardiging op. Open Vld steunde Van Rompuy - CD&V natuurlijk ook - terwijl de PS bij monde van de marxistische wonderboy Magnette heel kritisch was.
Patje “Brillantine” Dewael werd kwaad en kwam op het spreekgestoelte zelfs tempees- tend dreigen dat de man zijn bek moest hou- den of het aftrappen. Ja, zo zei hij het. Uitein- delijk liet de Belgische duce weten dat er geen vuiltje aan de lucht was. Wat dan precies het exacte, waterdichte standpunt van de regering was, liet hij zedig in het midden. Er zat een dikke haar in de boter, waarover in de cena- kels nog een duchtig woordje zal gepalaverd worden. Onze regering?
Een krabbenmand van dag één tot de laat- ste dag. Goed bezig!
De dingen dezer dagen
4 juli 20125
Absenteïsme
Wij zijn de eersten om toe te geven dat het Vlaamse Parlement maar hoogste zelden de allure heeft van een echt parlement. Dat heeft op de eerste plaats te maken met de vrij beperkte terreinen op dewelke het bevoegd is en op de tweede (maar niet de minst belang- rijke plaats) met de slavenmentaliteit van het overgrote deel van het politiek personeel dat daar geparkeerd is. Maar als er dan eens uit- gebreid gedebatteerd word over een belang- rijk thema dat ons allen aanbelangt en intens zou moeten interesseren – met name de drei- gende zoveelste hervorming van ons onderwijs – blinkt de man die de zozeer gewenste ver- andering moet kracht geven, voor niet weini- gen de verpersoonlijking is van zijn partij en die daarvoor op huizenhoge affiches om onze stem vraagt, uit door een nergens afdoend ver- klaarde afwezigheid.
Gemiste kAns
De N-VA heeft volkomen terecht (maar naar onze smaak nog veel te weinig en veel te brave en vooral veel te zachtaardig ver- woorde) kritiek op de hervormingen van roze- rode Smet. Maar blijkbaar durft die partij het niet aan om haar bezwaren van serieuze fun- damenten te voorzien en te enten op haar maatschappijvisie (mocht ze die ondertussen min of meer klaar hebben). De zogenaamde onderwijsspecialisten van deze Volksunie-in- het-kwadraat – Kris van Dijck, Vera Celis…
- maken op niemand veel indruk en worden door slechts weinigen verdacht van een cohe- rente kijk op het ganse (inderdaad complexe) dossier. Het meest verlammend werkt o.i. nog alles overheersende angst om tot een stand- punt gedwongen te worden dat geheel of gedeeltelijk zou kunnen samenvallen met dat van het VB. Daarom doet men liever aan auto- castratie – of blijft dan maar afwezig op cru- ciale momenten. Het Vlaamse onderwijs ver- dient beter, veel beter!
eric Groet ’s morGens de dinGen Erik van Rompuy, broer van, is gefrustreerd.
Tenminste, dat denken we, na zijn uitlatin- gen over de coalitiepartners N-VA en sp.a.
“In mijn 27 jaar Vlaams parlement heb ik nooit meegemaakt dat coalitiepartners zo met scherp naar mekaar schieten”, zei hij aan de Gazet van Patrick. “Het is al maanden ‘koeke- bak’ tussen sp.a en N-VA: Oosterweel, Uplace, miserietaks, onderwijs, e-mails van Lieten en Muyters, de Lijn, enz.” Eric is naar eigen zeg- gen “gedegouteerd”.
Vooral Pascal Smet en BDW krijgen een veeg uit de pan. Pascal verwijt hij “ziekelijke”
profileringsdrang” en “arrogant” en “preten- tieus” Bartje is alleen maar bezig met de elec- torale strategie. Dat ze bij CD&V niets heb- ben om zich te profileren en dat er van enige strategie niets merkbaar is, zal zeker bijdra- gen tot Erics frustratie. Misschien moet gede- gouteerde Eric maar even naar het beschei- den vakantiehuisje van broer Herman gaan, om te herbronnen.
drAnouter
Het muziekfestival Dranouter, dat binnen een maand plaatsheeft, maakt publiciteit o.m.
in Het Nieuwsblad. De advertentie in Het Nieuwsblad – mediasponsor van het festival - is volledig, van de eerste tot de laatste let- ter, in het Engels. Of er veel Engelstaligen Het Nieuwsblad lezen weten we niet, we vermoe- den dat dat aantal heel beperkt is. Dat de organisatoren van Dranouter in het buitenland in het Engels promotie voeren stoort ons niet, dat ze dat in eigen land in het Engels doen, tja, wat is daar het nut van?
Van Joke Schauvliege kregen de organisato- ren zo’n 60.000 euro cultuursubsidies
Veel politici hebben een bril nodig
De politici van toen hebben die kwesties voor zich uit geschoven. Doen die van van- daag het beter? Via massale immigratie heb- ben ze de demografische problemen ver- doezeld. De sociale problemen die er het gevolg van zijn, worden onderschat. Hij was een bijzonder sympathieke kerel, Chris Van- denbroeke, en hij is veel te vroeg gestorven (1944-2007). Als historicus, analist en publi- cist wist hij waarover hij sprak: over cijfers die hij als weinig anderen in heldere teksten onder de neus van Vlaanderen schoof. Had- den de politici iets meer naar hem geluisterd, dan was de soep waarin we zijn terechtge- komen wellicht iets minder zuur.
“De kwarteeuw die ons nog rest moet aangegrepen worden om bij te sturen”, aldus Vandenbroeke in 1992, in zijn boek “Ren- dez-vous met de toekomst”. Zijn waarschu- wing was gebaseerd op scherpe inzichten in de demografische wetenschap. Politici en loze journalisten, gefixeerd op de toch zo boeiende actualiteit van de dag, wisten wel beter… Demografie – als wetenschap ogen- schijnlijk niet veel meer dan een saai telraam van geboorten, overlijdens, huwelijken en migratie – informeert ons accurater over maatschappelijke verandering dan veel soci- ale wetenschappen. Vandenbroeke zag als weinig anderen hoe sterk die de samenle- ving mee bepaalde.
De kinderrijkdom van de 19de en begin 20ste eeuw bepaalde de industrialisatie. De oorlogen bepaalden het uitstel van huwelij- ken en de daling van het aantal geboorten.
Het einde van de oorlog zorgde voor een (overschatte) babyboom en een kort herstel na 1945. De wetenschappelijke vooruitgang (anticonceptiva) zorgde voor een nieuwe forse daling van de nataliteit en een al even indrukwekkende veroudering van de bevol- king. Rond 1960 waren er in België gemid- deld 160.000 geboorten, dertig jaar later nog 115.000. Gezinnen met drie of meer kinde- ren werden eerder uitzondering dan regel.
Dat was dan weer – voor wie het wou zien dan toch - een uitstekende voorspeller van de vergrijzing van vandaag.
Vandenbroeke zag en schreef. De ver- grijzing zou vanaf 2010-2015 voor een “his- torisch breekpunt” zorgen. Voor een krimp van de bevolking, die - eens de daling inge- zet – zichzelf nog zou versterken. Want de nieuwe generaties die voor kinderen moeten zorgen, blijven versmallen. Vandenbroeke wist in 1992 dat een instroom van migran- ten die schade kon beperken. “Het huidige aandeel van 8,7 procent migranten zal de komende jaren oplopen tot ruim 15 procent,
in Brussel tot zowat 50 procent... Een feno- menale uitdaging.” Hij waarschuwde: “Gou- verner, c’est prévoir.” Regeren is vooruitzien.
Ontsporing
Hij wist dat de uitgaven in de sociale zekerheid exponentieel zouden oplopen.
Almaar minder actieven zouden een steeds grotere groep ouderen moeten onderhou- den. In de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw was de werkloosheid enorm hoog.
De politiek reageerde met een versoepeling van het pensioenstelsel, met nepstatuten en een overtal aan personeel in overheidsdien- sten. Een kortzichtige “oplossing” op korte termijn, en tegelijk meteen de weg naar de grootste budgettaire ontsporing uit de Bel- gische geschiedenis. Het begrotingstekort en de staatsschuld gloeiden in de Belgische pan.
Vandenbroeke was een gematigd man.
Veroudering creëert een supersnelle nood aan geld voor thuiszorg, rust-en-verzor- gingstehuizen en pensioenen, en beperkt de economische groei. “De overheid heeft nog bijna twintig jaar de tijd om voor bijsturing te zorgen… maar moet in actie schieten…
De pensioenleeftijd zal drastisch moeten worden opgetrokken.” Zijn vraag is twin- tig jaar oud.
Staatsschuld
De economische opgang zal tot kort na 2000 uitlopen, voorspelde Vandenbroeke.
“Bijzonder verontrustend is de vaststelling dat het einde van de middellange conjunc-
tuurgolf rond 2010 voorzien is.” Ook dat was goed gezien, net als zijn besluit: “De gun- stige perspectieven voor de komende jaren moeten dus aangegrepen worden om zich te wapenen tegen deze problemen. Het indij- ken van de budgettaire ontsporingen zou al een eerste belangrijke stap zijn...” “Saneren blijft de boodschap”, was de titel van één van zijn laatste hoofdstukken. Het gros van de opgebouwde en veel te hoge staatsschuld sinds de jaren zeventig was voor de histo- ricus een gevolg van bovenmatige subsidi- ering van de sociale sector. “Diegenen die onrechtmatig profiteren van de uitgebreide sociale voorzieningen moeten aangepakt worden”, stelde hij. Net als “de fiscale en financiële profiteurs”, de fiscale spitstechno- logie en het subsidiëren van het bedrijfsleven.
“Pas wanneer de begroting en de schul- denlast onder controle gehouden worden, komt er ruimte vrij voor nieuwe accenten en een toekomstgericht sociaal beleid. In 2015 moet het saneringswerk voltooid zijn.
De economische recessie die tegen dan voorspeld wordt, zal anders voor onover- komelijke problemen zorgen… Momenteel kunnen we profiteren van de huidige hoog- conjunctuur. Bijsturingen moeten dan ook nu gebeuren… Het woord is aan de politici.”
Vandenbroeke was niet te beroerd om te pleiten voor een positief bevolkingsbeleid.
Dat was er in 1992 al ten dele, via de pro- gressieve fiscale aftrek (35.000 frank voor het eerste kind, 125.000 voor het vierde…).
“Een voorzichtige aanzet… maar de bijdra- gen zullen fors moeten worden verhoogd.”
Debat daarover is er om politiek correcte redenen nauwelijks geweest.
Hij voorzag dat “noodgedwongen” voor een soepeler migrantenbeleid zou moe- ten gekozen worden, maar pleitte geens- zins voor open grenzen. We kunnen twin- tig jaar later niet zeggen dat de migratie hier voor economische relance bespoedigt. Poli- tieke correctheid staat ook hier een bijstu- ring in de weg.
En dan de crisis op zich… We hebben gezien wat we hebben gezien. Hoe Verhof- stadt met paars(groen) de problemen (niet) heeft aangepakt. En ze met een opengren- zenbeleid nog heeft vergroot. We hebben gezien hoe vanaf 2007 de Franstaligen blij- ven kiezen voor het verleden en inzetten op de korte termijn: overheidssteun aan bedrij- ven, het permanente strelen van de soci- ale sector, het vetten van de overheid, het afremmen van ernstige saneringen en van een rationeel migratiebeleid. In plaats van een begroting in evenwicht vinden de soci- alisten een tekort van 0,6 procent van het bruto binnenlands product (bbp) weer aan- vaardbaar. Gouverner, c’est prévoir?... Veel politici hebben een bril nodig.
AnjA Pieters Wordt Vlaanderen wit-grijs? Draait de arbeidsmarkt in een knoop? Moeten
we meer en langer werken, de schuld snel afbouwen, meer investeren in onder- wijs, economie en bejaardenopvang? Wie zal dat betalen? Het lijken vragen van vandaag, maar ze zijn twintig jaar oud.
Chris Vandenbroeke, geboren in een gezin van West-Vlaamse textielarbei- ders, werkte vanaf 1971 als historicus aan de Gentse universiteit en werd er opeen- volgend assistent, werkleider, docent en gewoon hoogleraar. Hij specialiseerde zich in de economische en sociale geschiede- nis, vooral van de Nieuwe Tijden, en ver- wierf bekendheid als onderzoeker van en publicist over het dagelijkse leven. Met zijn onderzoek, vaak gebaseerd op sta- tistisch materiaal (geboorten, huwelijken, vruchtbaarheid, mortaliteit, bevolkings- cijfers) werd hij een pionier van de his- torische demografie in Vlaanderen. Van- denbroeke was tot 2004 actief binnen de Volksunie (ondervoorzitter van 1989 tot 1992, algemeen secretaris van 1992 tot 1995 en nadien Vlaams volksvertegenwoor- diger en senator).
roversbende
Bij het Fietspunt aan het Luxemburg- station in Brussel komt bijna elke dag een roversbende langs, met betonscharen en lange breekijzers.
Niet ’s nachts, maar overdag, volkomen openlijk, voor het oog van het publiek, het personeel van Fietspunt en maar liefst vijf bewakingscamera’s. Ze snijden op hun gemak dure fietssloten door en ste- len gemiddeld zo’n zeven fietsen per dag.
De mensen van Fietspunt waarschuwen telkens plichtsgetrouw de politie, maar die komt nooit opdagen. Af en toe probe- ren zij de rovers zelf weg te jagen, maar een tijdje geleden kreeg iemand van Fiets- punt een lelijk klap op zijn hoofd met een breekijzer. Sindsdien moet het personeel van Fietspunt voorzichtiger zijn.
Hoewel de daders al ettelijke keren door bewakingscamera’s zijn gefilmd, werden ze nog nooit vervolgd. Dat is het multiraci- ale, multiculturele Brussel. Dat is de voor- treffelijke Belgische justitie.
Dat zal binnen tien of twintig jaar in heel Vlaanderen de norm worden, als we geen terugkeerbeleid voeren, als we niet opnieuw grenscontroles invoeren en als we grote en kleine misdadigers niet keihard en meedogenloos gaan straffen.
