Autobiografie van 0 – 40
David Arts
2 Autobiografie
van 0 - 40
© 2018 David Arts
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd bestand of openbaar worden gemaakt in welke vorm dan ook, hetzij elektronisch, hetzij mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier.
www.gondosius.com
3
Voorwoord
De ingeving om deze autobiografie te schrijven kreeg ik door een medewerker van mijn oude opdrachtgever Vriend GGZ in de tijd dat ik net mijn boek ‘Ontspanning & Geluk’ had geschreven. Deze man, Wim genaamd, wilde een film- documentaire met mij maken. Dat ging niet door omdat hij zijn pijlen toch op andere projecten wilde richten, maar het idee is me bijgebleven: als hij het de moeite vond dat er meer over mij bekend wordt, waarom zou ik dan niet zelf een biografie schrijven? Ik schrijf graag, dus da’s mooi meegenomen. De insteek van Wim was het samen bezoeken van de plekken waar ik ben opgegroeid en geweest, met de camera. Deze insteek hanteer ik voor dit boek.
Naast mijn ‘leeftijdsrange’ is 0 – 40 ook een score in het tennisspel. Tennis is een spel dat ik vroeger vaak speelde.
Deze score was voor mij een oproep om totaal mijn best te doen. Tennis gaf en geeft me veel plezier. Laat nu het doel van deze biografie zijn dat je je vermaakt met deze achtbaan van spot naar spot door mijn leven.
David Arts
4
Inhoud
Inleiding 7
Ravenstein 7
Wonen 8
Biljart & tafeltennis 8
Makker 9
Buren 9
Tennis bij TV De witte Raven in Ravenstein 10
Volleybal bij VOREO in Ravenstein 11
Sint Josefschool in Ravenstein 11
Pius XII MAVO in Ravenstein 12
Middelbare school: 2-5 HAVO, Maaslandcollege in Oss 12 MTS Werktuigbouwkunde, Koning Willem I College in Den
Bosch 14
Vakantiebaan bij Dékro Snacks in Ravenstein 14 HBO Logistiek & technische vervoerskunde aan Fontys
Hogescholen Venlo 14
ISEL in Le Havre, Frankrijk 15
Stage Vos Logistics in Lyon, Frankrijk 16 Afstuderen bij Philips EPM in Ovar (onder Porto), Portugal
17
5 Cultuur, organisatie en management (COM), aan de Vrije
Universiteit in Amsterdam 17
Bijbaan Canon Europa in Amstelveen 18
De afstudeerscriptie 18
Zuid-Afrika 19
Veldwerk 19
Melanie 20
Scriptie schrijven 20
Stress 20
Nippon Express in Amstelveen 21
PromOcean The Netherlands in Amersfoort 21
Weer ziek 22
Stichting Iskaashi voor Somalië, in Amsterdam 22 Gemeente Amsterdam, Stadsdeel Zuidoost 22
Japan 23
Solliciteren & vrijwilligerswerk 24 Mentrum, Arkin, in Amsterdam Zuidoost 24
Ontspanning & Geluk 24
Trainingen Ontspanning & Geluk 25
Boekjes 26
Mogelijk: Film Samen 26
OLVG-Oost, Amsterdam 26
6
Solliciteren en Duitsland 27
Van 0 - 40 27
Dankwoord 28
7
Inleiding
Om maar meteen met de deur in huis te vallen voor wat betreft mijn geboorte: ik kwam “onverwacht, maar was zeer gewenst”. Deze boodschap werd me rond mijn twintigste door mijn moeder verteld. Je zou kunnen denken, onverwacht? Wat betekent dat? Nou, het geval was dat ik, als spermazaadje, buitenom de spiraal ben ‘omgezwommen’.
Een doorzetter, zo noemde mijn moeder me.
In deze autobiografie ga ik stapsgewijs door mijn afgelopen leven tot dit moment van schrijven, op ‘mijn veertigste’.
De deur is open!
Ravenstein
Ik ben geboren in het Nijmeegse Radboud ziekenhuis en ik ben opgegroeid in Ravenstein in de provincie Brabant. De tocht naar Nijmegen vanuit Ravenstein ging op 14 januari 1978 met een Mini Cooper in alle vroegte, na het vieren van de verjaardag van mijn vader, Stef. Mijn moeder, Mariëtte, beviel van mij om kwart voor zeven ’s ochtends.
8
Wonen
In Ravenstein woonden we als gezin met ons vijven: mijn ouders, mijn twee broers Joep en Sander en ik, en we woonden in een ‘twee-onder-één-kap huis’. Groot genoeg, met iedereen een eigen kamer, een tuin en garage en een waanzinnig gave speelzolder. In mijn jonge jaren heb ik daar met vriendjes hutten gebouwd, blokjesvoetbal gespeeld en zelfs hoogspringen gedaan met de val op een pak dikke matrassen. Ik speelde om te leren, en ik leerde om te spelen.
Biljart & tafeltennis
Ook heeft er op de speelzolder jarenlang een tafeltennistafel gestaan, en later een biljarttafel. Ik speelde driebanden en creatief poolen met deksels van verfpotten in de hoeken en daarnaast libre, waarbij de rode en de andere witte één keer geraakt moeten worden. Ik heb me er zeer mee vermaakt, alleen of met mijn broers. De pomeransen van (het uiteinde van) de biljartstokken, moesten er wel regelmatig aan geloven, maar de nodige lijm in voorraad was een welkome hulp. Voor wat betreft het tafeltennissen deden we vroeger vaak tafeltennistoernooitjes met het gezin. Iedereen heeft volgens mij wel een keer gewonnen: we zaten qua sterkte allemaal in elkaars buurt. Ik vond het altijd leuk om de speeltabellen te maken. Op ‘gewone’ doordeweekse dagen of in het weekend, speelden mijn ouders voor het slapen gaan weleens, of in sommige tijden vaker, een potje tafeltennis. Ik
9 kon ze horen spelen en lachen vanuit mijn slaapkamer. En dat balletje ging heen-en-weer: pok, pok, pok,…
Makker
Toen ik een jaar of zes was kregen we een hond: Makker was haar naam, een donkere ruwharige teckel. Het was een lieve hond, die al lang niet meer leeft, maar waar ik de leukste avonturen mee mocht beleven. Zo speelden Makker en ik verstoppertje in huis. Ik verstopte me dan, met een koekje in de hand, en Makker in de keuken wachtte op mijn seintje om me te gaan zoeken: ‘Makker! Kom!’ , riep ik dan. En dan ging ze op pad, de teennagels op de grindvloer een beetje krassend hoorbaar. Ik tuurde dan soms vanachter het gordijn naar haar zoekende blikken in de kamer. Ze vond me altijd, hoewel ik soms nog eens moest roepen. Het koekje liet ze haar smaken.
Buren
In Ravenstein hadden we buren, aan alle kanten, zogezegd:
voor, achter en naast ons. Voor en naast ons woonden een vriend en een vriendin uit mijn klas op de basisschool. Met deze buurjongen en dit buurmeisje heb ik vele jaren doorgebracht, op school, spelend bij hen en bij ‘ons thuis’ - een uitdrukking vaak gebruikt in Brabant. Bij ‘ons thuis’
speelden we vooral op de al genoemde speelzolder. Maar ook op straat voor het huis. Alles wat je als kind mag wensen heb ik met hen samen mogen doen: crossfietsen, verven,
10 paaltjesvoetbal op het pleintje vlakbij, leren rijden op de skatebike, zwemmen.
Tennis bij TV De witte Raven in Ravenstein
In Ravenstein zat ik op de tennisclub vanaf mijn vijfde tot ongeveer mijn zestiende, en ik deed daar dan ook mee aan toernooien zoals de clubkampioenschappen. Ook ging ik spelen op toernooien verder uit de buurt, zoals in Grave, Schaijk en Oss. Ik ging dan naar die verschillende plekken met de fiets met mijn rackettas bij me. Of mijn ouders brachten me erheen met de auto en zij gingen kijken. Spelen met gure wind, soms wat regen, maar ook zonnige dagen, stralend weer; tal van weersomstandigheden heb ik beleefd. Met matten gingen we in Ravenstein de gravelbanen droogleggen, om te kunnen spelen. Later werden er hier kunstgrasbanen aangelegd, waardoor te natte banen toen in elk geval niet meer zo vaak voorkwamen.
Jarenlang was ik clubkampioen in het enkelspel. Ik was iemand die altijd ‘voor de bal gaat’ en met 5-0 achter, toch nog in kon halen tot 7-6 winst in de tiebreak. Het jaarlijkse
‘Ludiek-toernooi’ had ik er gewonnen rond mijn twaalfde, verkleed als vrouw in een lange blauwe spijkerstof jurk en een zwarte langharige pruik op. In Brabant speelde ik later bondstraining met tennismaatjes van de Ravensteinse tennisclub.
In die tijd had ik ook tennisidolen. Een tweede Ivan Lendl – cool en inspirerend met zijn backhand, ben ik alleen nooit
11 geworden. Een tweede Boris Becker, inspirerend met zijn service, evenmin. Een tweede Andre Agassi, die me inspireerde om snel te bewegen, of een tweede Stefan Edberg, inspirerend om zijn volleys, ook niet. Ook de inspirerende knalharde service van Goran Ivanisevic heeft mij nooit tot super-tennis-ster doen worden. Al probeerde ik die service graag na te doen. Jongensdromen gingen weer voorbij en dat was prima.
Volleybal bij VOREO in Ravenstein
Naast tennis, volleybalde ik ook jarenlang van jongs af aan.
Dat deed ik bij VOREO, de club die mijn vader mede heeft opgericht. Ik speelde bij de ‘mini’s’ tot aan later, rond mijn zestiende, in het tweede en eerste team van de club.
Competitie speelde ik met het team in de regio. Daarvoor reden we met de auto naar de sporthallen toe. Volleybal, en ook tennis, speelde ik altijd voor het plezier, maar toch kon het er ook soms fanatiek aan toe gaan.
Sint Josefschool in Ravenstein
In Ravenstein ging ik naar de basisschool Sint Josefschool.
Deze school is inmiddels weg en er staan nu appartementen.
Ik ging er met de andere kinderen op het schoolplein in de pauze knikkeren, tikkertje en overlopertje spelen. Dat waren dan ook meteen de hele leuke dingen. In de klas moest ik natuurlijk goed opletten om taal te leren, ik leerde dingen
12 over de natuur en leerde schrijven. Gym vond ik het leukste, en dat deden we in de gymzaal of op het schoolplein.
Pius XII MAVO in Ravenstein
Na de basisschool ben ik de MAVO in Ravenstein gaan volgen.
Een jaar volgde waarin ik stevig werd gepest. Ik werd bijvoorbeeld van de ene naar de andere jongen geduwd in een groepje klasgenoten. Tijdens de gymles rende ik iedereen met de ‘shuttle-run’ eruit, totdat ik als enige overbleef en de leraar de ‘run’ tot beëindigd verklaarde. Rustig ademde ik door, niet heel moe. Maar ook wetende dat het pesten na de les weer doorging. Hier kreeg ik de gebruikelijke lessen, zoals aardrijkskunde, frans, engels, muziek en wiskunde.
Toen mijn cijfers steeds hoog bleven, en mijn ambitie om naar de HAVO te gaan sterker werd, kreeg ik daarvoor een positief advies van de leerkrachten. Voor mij dubbel plezierig, omdat ik zo van het pesten afkwam. Mijn ouders heb ik pas twee jaar later verteld over het pesten. Dat voelde zo gewoon beter. Een pijnlijk, maar succesvol jaar liet ik achter me. Op naar de volgende school.
Middelbare school: 2-5 HAVO, Maaslandcollege in Oss
In de tweede klas van de HAVO op het Maaslandcollege in Oss kon ik best gemakkelijk instromen. Op slechts twee pesters mocht ik me ‘verheugen’, maar toen bij mij de maat
13 vol was, beet ik figuurlijk van me af (‘enige dreiging met de vuist’). Ik ben sindsdien nooit meer gepest op school. De lessen vond ik best leuk, vooral handenarbeid en gym. Dat was logisch, voor mij.
Ravenstein – Oss is een afstand van circa twaalf tot vijftien kilometer. Die afstand fietste ik vrijwel altijd door de polder met vrienden en vriendinnen. Dat ging er ontspannen aan toe, maar was soms ook wel een kwestie van flink doortrappen tegen de wind in. Af en toe nam ik de trein bij heel slecht weer. ’s Ochtends ging ik voor het fietsen of de trein rond half acht de deur uit. Ik kreeg in de eerste jaren boterhammen mee die mijn moeder smeerde, en ook fruit in de tas. Later deed ik dat natuurlijk zelf. In de pauzes ging ik eten en naar ‘het snoepwinkeltje’ dat enkele tientallen meters verderop van de school gelegen was. Daar speelde ik met klasgenoten tafelvoetbal en at roze koeken. Heerlijk!
De toen nog bestaande ‘House of Billiards’ vlakbij het Maaslandcollege werd door mij en enkele andere jongens vaak bezocht in de vrije uurtjes. Snooker speelde ik er, af en toe pool, met het verplichte drankje: cola, in mijn geval.
Op vier HAVO bleef ik een jaar zitten. Gewoon, omdat het te moeilijk was. Het tweede jaar ging ik met prima cijfers door naar 5 HAVO. Ik slaagde, en toen stond ik voor een keuze.
Wat nu?
14
MTS Werktuigbouwkunde, Koning Willem I College in Den Bosch
Het werd dus de opleiding Werktuigbouwkunde op bovengenoemde school in Den Bosch. Metaal, daar had ik wat mee. In mijn schooltijd deed ik eens een cursus Edelsmeden in Oss van ongeveer een jaar. Dat beviel mij goed. Ik vond werken met de handen leuk en had er lol in om iets zo mooi mogelijk te maken. De opleiding Werktuigbouwkunde zou je als iets in het verlengde hiervan kunnen zien.
Vakantiebaan bij Dékro Snacks in Ravenstein
Na dit jaar MTS deed ik tijdens mijn zomervakantiebaan bij leverancier Dékro Snacks een ontdekking toen ik er tijdens de lunchpauze in een logistiek magazine las. Ik las over vorkheftrucks, ik zag de pallets en de rekken op de plaatjes, transportbanden, en toen wist ik het. Ik ga een logistieke opleiding volgen. Toen ben ik gestopt met de opleiding Werktuigbouwkunde in Den Bosch en geswitched naar een nieuwe opleiding, na wat speurwerk erover.
HBO Logistiek & technische vervoerskunde aan Fontys Hogescholen Venlo
Inmiddels was ik negentien jaar oud en ik ging de opleiding HBO Logistiek & technische vervoerskunde volgen. Ik vond
15 het leuke en veelzijdige vakken, van Productie tot Vervoer, van Logistiek tot talen. Sommige van de voorgaande zomervakantiebanen waren best van nut voor het volgen van deze opleiding : ik werkte in een meubelfabriek in Schaijk, pootte prei en boste wortels, en ik rooide aardappels bovenop de sorteermachine op het land bij flinke hitte, in het bedrijf van een familielid, in Dieden, vlakbij Ravenstein. Deze laatste was mijn eerste baan. Tijdens deze logistieke opleiding verbleef ik enkele maanden in het buitenland.
ISEL in Le Havre, Frankrijk
In Le Havre studeerde ik als Erasmus uitwisselingsstudent aan l’ ISEL (Institut Supérieur d’Études Logistiques). Dat bestond vooral uit vijf maanden trouw vroeg in de ochtend naar de collegebanken gaan en ’s avonds gezellig tafelen met Franse vrienden. ’s Avonds wandelde ik af en toe over de boulevard en reed ik rond door de stad voor boodschappen en uitstapjes met mijn - witte - Renault 5. Een witte Renault 5 dus.
Waarom is dat uitdrukkelijk het vermelden waard? Het toeval bestond dat er op een dag bij ISEL nóg een witte Renault 5 stond geparkeerd. Deze had bovendien ook een Nederlands kenteken. Toen deze collega-Renault er de dag erna weer stond, kon ik de verleiding niet weerstaan om een briefje onder de ruitenwisser van deze auto te leggen.
16 De Franstalige tekst op het briefje was in de trant van:
‘Beste autobestuurder, wie ben je, en wat doe je hier?
Ik rijd in bijna dezelfde auto rond… Laat eens een briefje achter bij mijn auto als je af wilt spreken.’
En zo geschiedde. Enkele dagen erna sprak ik af met Tom en we dronken een drankje op een feestje van hem en zijn vrienden. Het toeval was, dat zijn moeder Nederlandse was en dat hij haar auto leende in Le Havre. Het was een gezellige en ontspannen avond!
In Le Havre leerde ik een Française kennen en zij werd een vriendin.
Stage Vos Logistics in Lyon, Frankrijk
Na ISEL in Le Havre vertrok ik met de auto dwars door Frankrijk naar Lyon voor een stage bij Vos Logistics. Het contact met de vriendin bleef, ze bezocht me in Lyon en we maakten een tussentijdse trip naar Nederland, bij mijn ouders in Ravenstein. Na Lyon ging ik weer een half jaar in de schoolbanken in Venlo, om vervolgens het volgende buitenland te gaan bezoeken in het kader van het afstudeeronderzoek van de logistieke opleiding.
17
Afstuderen bij Philips EPM in Ovar (onder Porto), Portugal
Wat me opviel was dat alles prima was geregeld door Philips voor het afstuderen. Ik woonde in een mooi appartementje van deze tech-gigant in het kleine aan Ovar aangrenzende Fouradouro. Let wel, Fouradouro ligt aan zee. Daar ging ik dan ook in alle vroegte joggen, voordat ik naar mijn afstudeerplek reed – met mijn huurauto, geregeld door:
Philips. Ik nuttigde heerlijke warme maaltijden tijdens de lunch in het bedrijfsrestaurant.
Na het werk ging ik soms uit in discotheken in Porto met Portugese vrienden die ik er had leren kennen. Een Portugese vriendin had ik er ook. Inderdaad, de relatie met de Française was al ruim voor vertrek naar Portugal voorbij: gewoon, niet de klik. De Portugese vriendin en ik waren samen voor enkele maanden, totdat we toch ook niet echt ‘de klik’ ervaarden.
Terug in Nederland volgde op Hogeschool Venlo de diploma- uitreiking. Toen kwam ik in die zomer erna op het idee om
‘consultant’ te worden, en daarom wilde ik mijn logistieke opleiding met een sociale opleiding combineren.
Cultuur, organisatie en management (COM), aan de Vrije Universiteit in Amsterdam
COM had mijn interesse. Ik zie cultuur als een dynamisch onderwerp, waarin ik me graag en met plezier in wilde gaan verdiepen. Ik verhuisde naar Amsterdam. Hier was ik ‘blijven
18 plakken na mijn studie’, zou je kunnen zeggen, maar anders gezegd, ‘het beviel me er gewoon goed’.
Bijbaan Canon Europa in Amstelveen
Tijdens mijn studie werkte ik enkele maanden parttime bij dit Japanse technologieconcern. Ik mocht er een pilot voor een pan-Europees toeleveringsproces coördineren.
De afstudeerscriptie
Na de eerste circa anderhalf jaar diverse vakken te hebben gevolgd, mocht ik in het tweede jaar zoals iedereen een afstudeerscriptie gaan doen. Het organiseren van het scriptieonderzoek ging me voor de wind. In een college werd gevraagd naar geïnteresseerden voor een afstudeeronderzoek als onderdeel van S.A.N.P.A.D. (South Africa Netherlands Research Programme on Alternatives in Development). Ik melde me aan met mijn motivatie bij de scriptiebegeleider en deze ging akkoord. Mijn onderzoek had betrekking op de HIV/aids problematiek in Zuid-Afrika. Na enige voorbereidingen, zoals een verblijfplaats regelen en de nodige inentingen, vertrok ik naar de stad Potchefstroom in Zuid-Afrika.
19
Zuid-Afrika
Met het vliegtuig ’s nachts aangekomen op het vliegveld van Johannesburg in Zuid-Afrika, werd ik opgehaald door de professor die mij begeleidde in zijn auto, samen met zijn gezin. Ze reden me naar mijn verblijfplaats in Potchefstroom.
Ik verbleef in een klein huisje naast de woning van een Zuid- Afrikaans echtpaar. Rustig en idyllisch, zo mag ik het best omschrijven. Dit was mijn uitvalsbasis voor het onderzoek in Potchefstroom en later, in het noordelijker gelegen Mafikeng.
Veldwerk
Ik werd wegwijs gemaakt door mijn Zuid-Afrikaanse collega- onderzoekster, en na enkele weken gingen we het veldwerk doen voor het HIV/aidsonderzoek. Samen hielden we focus group interviews. We interviewden mensen die bijvoorbeeld werknemer waren in een bedrijf, en kerkgangers en bezoekers van een ‘hospice’, die zelf hulp kregen met hun HIV/aidsproblematiek. Deze mensen kregen van de organisatie waarbij ze betrokken zijn informatie over HIV/aids via een HIV/aidsprogramma. We vroegen hen naar hoe de ze dat HIV/aidsprogramma ervoeren en waar ze mogelijkheden ter verbetering zagen, zodat het hen nog beter kon helpen.
Het belangrijkste resultaat was dat mensen wilden zien hoe HIV/aids eruitziet.
20
Melanie
Tijdens mijn verblijf in Zuid-Afrika van drie maanden maakte ik er een reis van drie weken. Aangekomen in Kaapstad leerde ik op de boot naar Robben Island Melanie kennen. Met haar trouwde ik een aantal jaren later en we kregen twee kinderen. Toen Melanie – Duitse studente Rechten – en ik weer terug uit Zuid-Afrika waren, spraken we af in haar woonplaats Refrath, vlakbij Keulen, in Duitsland. Om onze relatie een goede kans te geven ging ik in Keulen wonen.
Scriptie schrijven
In Keulen schreef ik met moeite een klein deel van mijn scriptie. Dat had te maken met dat mijn ervaringen in Zuid- Afrika nog moesten landen en ik mijn focus voor het schrijven goed moest krijgen. Tijdens de drie weken durende reis nam ik een antimalariamiddel, waarvan het onbewezen is dat het mij naast bescherming ook de lastige psychische belastingen gaf in en na Zuid-Afrika. Na een half jaar in Keulen ging ik terug naar Amsterdam, omdat het schrijven daar naar mijn verwachting toch beter zou gaan. Dat klopte, ik ronde de scriptie af en voltooide daarmee de opleiding COM. De volgende stap diende zich weer aan… Op zoek naar een baan.
Stress
Het zoeken naar werk leverde me vervelende stress op. Ik was ambitieus online op zoek naar vacatures. Na enkele
21 weken had ik last van angst en was ik de weg even kwijt. Ik werd ziek. Het spel van het leven was een pijnlijk spel geworden. Alsof ik op de tennisbaan werd getroffen door hagelstenen. Het was een poos van weinig genieten, weinig lol, maar wel hele lieve zorgzame mensen om mij heen. Na de nodige rust, medicatie en sport voelde ik me weer goed. Ik ging weer solliciteren en met succes.
Nippon Express in Amstelveen
Waarschijnlijk vanwege mijn gedrevenheid om dingen effectiever en efficiënter te laten verlopen, bleef ik het toch zoeken in de logistieke sector, het gebied van mijn vooropleiding. Ik ging werken bij Nippon Express, een logistieke dienstverlener. Na projectmatig enkele logistieke projecten in kaart te hebben gebracht en verbeteringsvoorstellen te hebben gedaan, wilde ik het toch anders. Ik wilde mijn tanden zetten in een baan met een internationaler karakter. Ik reageerde op een vacature.
PromOcean The Netherlands in Amersfoort
Ik werd aangenomen bij merchandising bedrijf PromOcean. Ik ging ter verbetering internationale logistieke processen in kaart brengen. Vanwege een verschillend inzicht in het werk vertrok ik echter al na drie maanden. Dat betekende voor mij:
opnieuw solliciteren.
22
Weer ziek
Weer werd ik ziek, in een periode dat ik mijn medicatie aan het afbouwen was. Ik wilde veel doen in combinatie met weer de weg kwijt zijn. Weer was de nodige zorgzame en goede hulp er voor me en werd ik na verloop van tijd weer gezond.
Om nog verder in het ritme te komen ging ik op zoek naar vrijwilligerswerk, en dat vond ik.
Stichting Iskaashi voor Somalië, in Amsterdam
Voor deze stichting ging ik projectvoorstellen schrijven en verbeteren. Deze switch had te maken met dat ik graag werk wilde doen meer ‘direct’ voor mensen. Ik wilde mensen iets bieden: een andere toegang tot het spel dat we hier op aarde mogen spelen. In het geval van Somalië was dat geen tennisspel, maar overleven. De mens staat voor mij sindsdien centraal. Voordat het jaar om was met ook sollicitatieactiviteiten daarin, kreeg ik zicht op een nieuwe baan.
Gemeente Amsterdam, Stadsdeel Zuidoost
Ik ging via-via bij Gemeente Amsterdam aan de slag. In het werk kon ik mijn schrijfvaardigheden toepassen die ik tijdens mijn opleidingen had opgedaan en leerde ik over wat er bij een wijk en stadsdeel en haar bewoners nou eigenlijk zoal komt kijken. Ik was er bezig met het ontwikkelen van een zogenaamde Wijkvisie. Dat was een visiedocument van
23 enkele tientallen pagina’s met verschillende thema’s waar het Stadsdeel met haar samenwerkingspartners en bewoners in de nabije toekomst naar toe wil. Na ruim een jaar paste het voor mijn ontwikkeling om verder te kijken naar een nieuwe kans. Toen ik op de fiets van het werk naar huis reed schoot me te binnen dat ik eerst graag naar Japan wilde op vakantie.
Japan
En zo geschiedde. Na enkele weken voorbereiding vertrok ik voor zes weken naar Japan. Onder andere had ik een planning gemaakt met overnachtingsplekken, te beginnen in Tokio.
Geland op het vliegveld van Tokio, vertrok ik naar mijn verblijf. Dit verblijf was bij een echtpaar met enkele kamers die zij verhuurden. Het was de uitvalsbasis voor mijn eerste twee weken in Tokio. Een groot deel van de grotere steden bezocht ik erna, om na ongeveer vier weken terug te komen voor enkele dagen in het eerdere verblijf in Tokio.
In Japan heb ik Shinto leren kennen, wat als een natuur- religie kan worden beschouwd. Op vele plekken in het land zijn er ‘heilige’ Shinto plekken. De toegangspoorten van deze plekken worden vaak versierd door dieren die zijn uitgesneden in het hout. De herkenbare, terugkerende beleving op de talrijke Shinto-plekken waar ik kwam, gaven me altijd een zeer tevreden en vertrouwd gevoel.
Met handen en voeten en ook de Engelse taal, kon ik mij goed redden om mijn weg in Japan te vinden.
24
Solliciteren & vrijwilligerswerk
Terug in Amsterdam begon het solliciteren en er bleek een verandering te zijn gekomen in het zoeken naar werk ten opzichte van eerder: ik kreeg geen noemenswaardige druk of stress. Het zoeken deed ik in combinatie met wekelijks een ochtend vrijwilligerswerk voor een groep demente ouderen in voormalig verzorgingshuis Sint Jacob in Amsterdam. Een jaar lang heb ik op een fijne manier naar werk gezocht, en dat gevonden.
Mentrum, Arkin, in Amsterdam Zuidoost
Bij deze zorginstelling kon ik aan de slag om mensen te ondersteunen en, waar zij wilden, zich te laten inspireren door mijn ervaringen op het gebied van omgang met stress.
Gericht zijnde op hun wensen, maakten we wandelingen door het Gaasperpark, speelden tennis, gingen hardlopen en speelden we tafeltennis. Het waren ook drie-en-half jaar actief mensen bezoeken aan huis, gecombineerd met kantoorwerkzaamheden. In deze tijd kreeg ik inspiratie om te gaan schrijven.
Ontspanning & Geluk
Sinds de zomer van 2011 schreef ik als hobby overal waar ik kwam korte stukjes in mijn aantekeningenboekje, tot wat later een boekje werd: Ontspanning & Geluk: een weg naar innerlijke vrijheid. Deze hulpmethode gebruikte ik zelf in de
25 maanden sinds ik begon met schrijven en deze gaf me verschillende voordelen. Zo trainde ik om geen tot nauwelijks meer ‘lastige’ gedachten te hebben – ik ging bijvoorbeeld niet meer piekeren. In de plaats daarvan ging ik gemakkelijker genieten en werd ik vaker blij. Bovendien kon ik me gemakkelijk flexibel opstellen bij moeilijke situaties. Ik vond mijn rust en kracht en werd heel vaak ontspannen en gelukkig. Het leven werd gewoon bijzonder, en bijzonder gewoon.
Het boekje Ontspanning & Geluk bood ik sindsdien aan via ontspanningengeluk.nl en later via mijn website gondosius.com. Als betekenis van Gondosius gaf ik ‘het kind in jezelf’: het kind dat speelt, geniet en plezier heeft.
Tientallen exemplaren had ik van Ontspanning & Geluk verkocht aan particuliere geïnteresseerden en aan verschillende organisaties in de GGZ in Nederland.
Trainingen Ontspanning & Geluk
Bij het onderdeel Roads van mijn oude werkgever Arkin mocht ik een pilot training Ontspanning & Geluk geven aan een groep. Ook hield ik er een boekpresentatie over Ontspanning & Geluk. Via hen kwam ik in contact met Vriend GGZ. Bij deze organisatie mocht ik een groepscursus geven. Ik maakte er kennis met Wim (die ik ook noemde in het voorwoord). Ook gaf ik enkele individuele trainingen.
26
Boekjes
Ontspanning & Geluk was het begin van een reeks boekjes die volgde, want ik schreef ook de bijbehorende brochure Wereldomarming. Ook schreef ik onder andere ‘Dingetjes- verhaaltjes’ en gedichtenbundeltjes. Van deze boekjes verkocht ik geen exemplaren, maar ik had plezier in het schrijven ervan. Ook had ik voldoening van het potentiële nut van deze boekjes voor eventuele geïnteresseerden en het plezier dat diegenen eraan zouden kunnen beleven.
Mogelijk: Film Samen
Voor het kijkplezier en voor het verder inzichtelijk maken van de methode Ontspanning & Geluk, schreef ik een filmsynopsis met als werktitel ‘Samen’. Deze heeft als doel een humoristische, spirituele en filosofische kijk op het leven te krijgen via een film-format. Het is bedoeld voor in de bioscoop, of bijvoorbeeld voor thuis op de bank. Via dit filmproject krijgt het filmproject-idee van Wim alsnog een vervolg, in dit geval met acteurs.
OLVG-Oost, Amsterdam
In het toenmalige ‘Onze Lieve Vrouwe Gasthuis’ ziekenhuis (later OLVG genaamd) ging ik werken in diverse banen.
Hoofdzakelijk deed ik er het bloedtransport en reed ik met de auto naar ziekenhuizen in de Randstad om bloed af te leveren. Ook werkte ik in het Patiëntenvervoer. Het was een
27 periode van relatieve rust maar zeker ook actie, waarbij ik weer van dienst kon zijn in de gezondheidszorg.
Solliciteren en Duitsland
Na de werkzaamheden bij het OLVG was ik weer werkzoekend. Diverse sollicitatiebrieven heb ik geschreven.
Sollicitatiegesprekken had ik zeer regelmatig. Met mijn gezin verhuisde ik naar Düsseldorf in Duitsland, omdat mijn vrouw daar een baan had gevonden. Hier woonden we tot op de dag van vandaag, op de start van mijn veertigste.
Van 0 - 40
Je hebt hiermee een inkijk gekregen – van spot naar spot - in mijn leven ‘van 0 - 40’. In een tenniswedstrijd kon ik deze score soms ombuigen naar ‘voordeel David’. Ik wil maar zeggen, houd de moed erin. Doe gewoon je best, of, totaal je best. Wie weet wie het spel wint, maar laat me één ding duidelijk maken, het gaat om het spel! Laten we dat niet vergeten.
Have fun!
28
Dankwoord
Ik bedank Reinoud van Boetzelaer en Joris Kelderman voor het voorzien van commentaar bij het schrijven van deze autobiografie.
En ik bedank iedereen die ik in mijn leven heb ontmoet en iedereen die mij geholpen heeft naar daar waar ik nu ben.
