Justice Approach for Bridging Justice and Truth
Combs, NancyCitation
Combs, N. (2005, December 14). Guilty Pleas in International Criminal Law: Constructing a
Restorative Justice Approach for Bridging Justice and Truth. Stanford University Press at
http://www.sup.org; printed copies can be ordered through this website at a cost of $29,95 (paperback) or $75 (hardcover)|Dept. of Public International Law, Faculty of Law, Leiden University. Retrieved from https://hdl.handle.net/1887/3759
Version: Corrected Publisher’s Version
License: Licence agreement concerning inclusion of doctoral thesis in theInstitutional Repository of the University of Leiden Downloaded from: https://hdl.handle.net/1887/3759
GUILTY PLEAS IN INTERNATIONAL CRIMINAL LAW: CONSTRUCTING A RESTORATIVE JUSTICE APPROACH FOR BRIDGING JUSTICE AND TRUTH
by Nancy Amoury Combs Dissertation Summary
M y thesis explores the use of plea bargaining in the context of international crimes. Because very limited resources are available for the prosecution of international crimes, most international offenders will not suffer criminal sanctions even in situations where the political will exists to bring offenders to justice. Consequently, I argue that conventional plea
bargaining – and by that I mean the kind of plea bargaining practiced in national jurisdictions – is justified in the international context as a means of enhancing criminal accountability. In addition, I construct an innovative guilty plea system that incorporates restorative-justice principles. Such a restorative-justice guilty plea process serves not only to increase the number of offenders who can be prosecuted but also to advance reconciliatory goals more traditionally associated with truth commissions and reparations schemes.
Chapter One of my thesis traces the development of international criminal law and the creation of international bodies charged with prosecuting violations of that law. Only in the last century have norms prohibiting widespread violence been codified, and, even after codification, these norms have been more often ignored than enforced. The establishment of the International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia (ICTY) in 1993, however, effected a sea-change in prevailing views about the need and desirability for criminal accountability, and it spawned the creation of a number of other bodies to prosecute
international crimes, including the International Criminal Tribunal for Rwanda (ICTR), the International Criminal Court (ICC), and various hybrid international/domestic tribunals.
Although theoretically desirable, the prosecution of international crimes gives rise to substantial practical difficulties, not least of which are financial. Chapter Two details the financial constraints impeding the prosecution of international crimes. It shows in particular that, given the way in which international Tribunals currently operate, they can hope to bring to trial only a miniscule proportion of international offenders. The ICTY and ICTR are each slated to prosecute only several dozen defendants while their successors have even more limited mandates. Domestic prosecutions of international crimes cost less, but not substantially less, if they adhere to prevailing due-process standards; thus, they are often similarly hampered by lack of resources when they seek to prosecute international crimes. Given these financial obstacles, bodies prosecuting international crimes must focus their prosecutorial efforts on senior political and military figures who are considered the most responsible for the atrocities.In many cases, the practical ability to bring these architects of collective violence to justice does not exist, but even when it does, the question remains whether such a limited number of prosecutions is sufficient to satisfy even the most minimal goals that prosecutions of international crimes are designed to serve.
violence that is carried out by large numbers of offenders. Given the scale of these crimes, resource constraints will prevent the prosecution of many offenders no matter what criminal procedures are utilized. Acknowledging these constraints, Chapter Three details the
purported goals of criminal prosecutions, including such general goals as retribution, deterrence, incapacitation, and rehabilitation along with goals of specific value to societies emerging from mass atrocities. Chapter Three examines whether those goals are in fact served by prosecutions and, if so, whether they are better served by prosecuting deeper into the offender class – that is, by prosecuting at least some mid-level and low-level offenders rather than targeting only the leaders. Chapter Three concludes that these goals not only are better advanced by the prosecution of a substantial number of defendants but that they may be severely undercut by the selective, token prosecutions that characterize the current approach to international criminal justice.
Chapter Four explores the benefits that may be achieved through the use of non-prosecutorial mechanisms such as financial reparations schemes, symbolic reparations, including apologies, and truth-telling inquiries.
Chapter Five goes on to examine the use of conventional plea bargaining as a means of increasing the number of international offenders who can be prosecuted. Domestic plea bargaining frequently gives rise to distortions and abuses, and indeed, the practice is roundly condemned by victims, civil liberties groups, and scholars. Given the problems associated with plea bargaining, one might wonder why anyone would advocate exporting the practice to international tribunals and already troubled domestic criminal justice systems seeking to prosecute the gravest crimes known to humankind. I provide a two-fold reason in Chapter Five: namely, that the different contexts in which domestic and international crimes are prosecuted, and the different needs those prosecutions satisfy, render the widely criticized domestic practice of plea bargaining a justifiable – even desirable – choice when the crimes to be prosecuted are international. Turning first to context, I identify the dramatically different political environments in which domestic and international crimes are prosecuted, and I explore the implications of those differences on the feasibility and efficacy of prosecutions. Turning next to the needs of societies emerging from mass violence, I argue that guilty pleas have the potential to benefit such societies by conveying a limited form of truth and acknowledgment. Although these values have only minimal import in the context of domestic crimes, they can have profound significance to societies recently riven by violent conflict.
Chapter Six, then, constructs a model guilty-plea system that is designed not only to make feasible more criminal convictions but also to advance the reconciliatory goals more often associated with truth commissions and reparations schemes. Part A outlines the theoretical components of the guilty-plea system I envisage. After describing domestic restorative-justice programs and the empirical research that supports the use of restorative processes, I examine at the conceptual level the role that restorative justice principles might play in the context of international crimes. In Part B, I flesh out the contours of the guilty-plea system that I propose, describing, in particular, its three key features – truth-telling, victim
participation, and reparatory obligations.
crimes may find the mere act of pleading guilty difficult enough without being forced to reveal significant additional information; that is, the disclosure requirements embodied in a restorative-justice approach may be sufficiently onerous to deter defendants from pleading guilty. I propose a sentencing practice that rewards defendants who confess before they are implicated in another offender’s confession as one way of motivating a substantial number of early guilty pleas. The second potential obstacle centers on the fact that plea bargaining is apt to motivate guilty pleas only to the extent that the defendants have reason to fear prosecution and conviction. The problem in the international context is that conducting a substantial number of prosecutions, when politically feasible, is not financially feasible. Indeed, a primary reason that a criminal justice system utilizes plea bargaining in the first place is because it does not possess the resources necessary to conduct a large number of full-scale trials. But the system must appear to be willing and able to do just that, or it will not be able to motivate guilty pleas. Courts prosecuting domestic crimes face this difficulty as well; thus, I offer strategies drawn from domestic court experience. In addition, I advocate a forceful beginning to any prosecutorial endeavor. In particular, I suggest that a criminal justice system prosecuting international crimes use a substantial proportion of its resources to conduct thorough investigations and to arrest and detain large numbers of appropriate
suspects at the very outset of its work. Doing so will create a credible threat of sanctions, particularly if arrests are immediately followed by trials for lower-level offenders whose cases are relatively quick and easy to prove.
The guilty-plea model developed in Chapter Six comprises both restorative and retributive elements; crafting the optimal balance of those elements in a particular guilty-plea system will depend on a number of factors specific to the atrocities in question. These factors include, among others, the victim/perpetrator ratio, the prior relationship, if any, between victims and perpetrators, the nature of the crimes, and the amount of information already available about the crimes and their perpetrators. I explore these and other factors in Chapter Seven by examining four very different atrocities – in Argentina, Bosnia, Rwanda, and East Timor. In Part A, I describe the crimes that took place in each of these locations. Argentine, Rwandan, and East Timorese crimes followed a roughly similar course, but the atrocities occurring during the Bosnian conflict were so varied that it is useful to examine three – the siege of Sarajevo, the massacres at Srebrenica, and the widespread detention of civilians in prison camps. Although every prosecution would benefit by the inclusion of the three key restorative-justice elements – truth-telling, victim participation, and reparations – financial realities require difficult decisions about how and to what extent these restorative elements should be included. To elucidate the factors relevant to such decisions, in Part B, I consider the degree to which these elements would benefit efforts to prosecute crimes committed in the four locations. Finally, in Part C, I construct optimal guilty-plea processes for each of these atrocities.
SCHULDPLEIDOOIEN BINNEN HET INTERNATIONAAL STRAFRECHT: EEN RESTAURATIEVE RECHTSAANPAK OM EEN BRUG TE SLAAN TUSSEN
WAARHEID EN GERECHTIGHEID door Nancy Amoury Combs
Samenvatting dissertatie
In mijn proefschrift onderzoek ik het gebruik van schuldpleidooien in internationale strafzaken. Omdat de middelen om internationale misdadigers te vervolgen beperkt zijn, worden de meeste internationale misdadigers niet eens bestraft, zelfs niet wanneer de
politieke wil daartoe wel bestaat. Ik stel daarom dat de conventionele manier van aanklagen – en daarmee bedoel ik de manier van aanklagen die in binnenlandse strafzaken gebruikt wordt – ook internationaal gezien gebruikt zou moeten worden om zo de kans op
veroordeling te vergroten. Daarnaast schets ik een vernieuwend schuldpleidooisysteem dat restituerende rechtsprincipes bevat. Dit restauratieve systeem heeft tot doel niet alleen het aantal misdadigers dat vervolgd kan worden te vergroten, maar ook de verzoenende functie naar voren te brengen die traditioneel met onderzoekscommissies en genoegdoeningsystemen worden geassocieerd.
Het eerste hoofdstuk van mijn proefschrift beschrijft de ontwikkeling van het
internationale strafrecht en de instelling van internationale organen die belast zijn met de vervolging van internationale misdadigers. Pas in de vorige eeuw zijn er wereldwijde
richtlijnen opgesteld die wijdverspreide misdaad moet voorkomen. Die richtlijnen zijn echter vaker genegeerd dan nageleefd. De oprichting van het Joegoslavië-tribunaal (1993) heeft daar verandering in gebracht. Dankzij het Joegoslavië-tribunaal moest men nadenken over het nut en de noodzaak van de aansprakelijkheid van internationale misdadigers. Het heeft er ook toe bijgedragen dat er andere organen opgericht werden die het internationale recht moeten handhaven, zoals het Rwanda-tribunaal en het Internationale Strafhof.
Die vraag wordt in hoofdstuk drie behandeld aan de hand van een onderzoek naar de voordelen die deze tribunalen op zouden kunnen leveren mits ze een substantieel aantal vervolgingen uitvoeren. Internationale misdaden worden gekenmerkt door grootschalig geweld, en het aantal betrokken misdadigers is groot. Dat betekent dat indien er minder geld beschikbaar wordt gesteld er hoe dan ook minder misdadigers aangeklaagd kunnen worden, ongeacht welke strafprocedures worden gehanteerd. Met deze beperkingen in het
achterhoofd, gaat hoofdstuk drie in op de doelstellingen van strafrechtelijke vervolgingen, zoals – heel algemeen – boetedoening, afschrikking, inperking en reclassering, en andere, meer specifieke doelen, die per maatschappij kunnen verschillen. Dit hoofdstuk onderzoekt of de internationale strafrechtelijke vervolgingen ook echt bijdragen aan de gestelde
doelstellingen en, zo ja, of ze er dan bij gebaat zijn dat er meer misdadigers aangeklaagd worden. Nu worden alleen de kopstukken vervolgd – maar wat voor effect heeft het als de misdadigers die daaronder opereerden ook aangeklaagd worden? Hoofdstuk drie eindigt met de conclusie dat de gestelde doelen niet alleen baat hebben bij meer vervolgingen van een bredere laag misdadigers, maar dat zij ernstige schade ondervinden als alleen de kopstukken vervolgd en veroordeeld worden.
Hoofdstuk vier onderzoekt de voordelen die bereikt zouden kunnen worden door het gebruik van niet aan procureur gerelateerde maatregelen, zoals schuldaflossing, symbolische boetedoening, waaronder het aanbieden van excuses, en onderzoeken die de waarheid boven tafel moeten krijgen.
In hoofdstuk vijf wordt onderzocht of het gebruik van conventionele
schuldonderhandelingen er voor kan zorgen dat er meer internationale misdadigers vervolgd kunnen worden. De berechting van dergelijke misdadigers in eigen land doet dat in de meeste gevallen af aan de strafrechterlijke gang van zaken, en leidt in veel zaken tot onvrede bij de betrokkenen, zoals de slachtoffers maar ook instellingen als mensenrechtenorganisaties en wetgeleerden. Gezien de problemen die met de schuldonderhandelingen gepaard gaan, is het terecht om de vraag te stellen waarom we er voor zouden moeten zijn dat uit handen te geven en over te dragen aan internationale tribunalen en betrokken rechtssystemen. Daar heb ik twee redenen voor. Internationale misdaden vragen een fundamenteel andere aanpak dan nationale misdaden. Gezien de problemen die ik eerder genoemd heb is het goed om internationale misdaden ook in een internationale context te veroordelen. Het politieke klimaat is geheel anders en dat heeft gevolgen voor de snelheid en de efficiëntie waarmee dergelijke processen gevoerd kunnen worden. Bovendien dragen de veroordelingen bij aan de wederopbouw van een samenleving geteisterd door grootschalige misdaad. De erkenning van de gebeurtenissen en het achterhalen van de waarheid biedt dergelijke samenlevingen hulp bij het verwerken van het verleden. Deze voordelen hebben weinig gevolgen voor het strafrecht, maar zijn dus vooral van belang voor de samenleving in kwestie.
Hoofdstuk zes schetst een blauwdruk van een strafrechtelijk systeem dat ertoe bij moet dragen dat er meer internationale misdadigers veroordeeld worden, maar ook tot
overeenstemming, zoals die door onderzoekscommissies en herstellingsplannen wordt beoogd. Deel A gaat in op de theoretische aspecten van het schuldpleidooi systeem dat ik voor ogen heb. Eerst beschrijf ik binnenlandse restitueringsprogramma’s en het empirische onderzoek dat het gebruik van dergelijke programma’s ondersteunt. Daarna onderzoek ik de rol die
richt op de drie belangrijkste onderdelen daarvan: het boven water krijgen van de waarheid, de betrokkenheid van de slachtoffers, en de boetedoening.
Hoofdstuk zes eindigt met de twee grootste belemmeringen die het succes van het beoogde schuldpleidooisysteem in de weg zouden kunnen staan. Het eerste is dat de van internationale misdaden verdachten het toegeven van hun schuld al moeilijk genoeg vinden zonder dat zij daarbij gedwongen worden om andere, essentiële informatie te geven – de onthullende informatie die een dergelijke restituerende rechtsaanpak vereist zou de aangeklaagden ervan kunnen weerhouden schuld te bekennen. Daarom ben ik er een
voorstander van dat de aangeklaagden een vorm van beloning krijgen wanneer zij hun schuld bekennen voordat die bewezen wordt met de verklaring van andere betrokkenen. Op die manier worden de aangeklaagden gemotiveerd om vroeg in het proces schuld te bekennen. De tweede mogelijke belemmering voor deze manier van vervolgen is dat de aangeklaagden aan zou kunnen zetten tot schuldbekentenis, alleen uit angst voor vervolging en veroordeling. In de internationale context ligt het probleem in het feit dat de politieke middelen om
misdadigers te vervolgen voor handen zijn – de financiële middelen ontbreken echter. De belangrijkste reden dat rechtsorganen gebruik maken van schuldonderhandelingen is omdat ze niet over de middelen beschikken die nodig zijn om een groot aantal grootschalige rechtszaken te voeren – en dat terwijl het vervolgende orgaan daartoe in staat moet zijn om tot veroordelingen te komen. Rechtbanken die op binnenlands niveau werken kampen eveneens met dit probleem, en daarom opper ik strategieën die gebaseerd zijn op de
problematiek die speelt op nationaal niveau. Ik wil hierbij benadrukken dat rechtsorganen die belast zijn met internationale strafzaken een substantieel deel van hun middelen gebruiken om diepgaand onderzoek te doen en zich ten doel stellen om een groot aantal verdachten zowel te arresteren als gevangen te houden. Daardoor wordt de effectieve dreiging voor internationale misdadigers groter, vooral als dergelijke arrestaties direct gevolgd worden door rechtszaken die vooral de kleinschaligere, relatief snel en makkelijke te bewijzen misdaden betreffen.
Het schuldpleidooimodel dat in hoofdstuk zes verder vorm krijgt, kent herstellende en vergeldende elementen. De optimale balans tussen die twee verschilt per gruweldaad. Het hangt af van een aantal factoren, waaronder het aantal slachtoffers per dader, de belangrijkste relatie – als er een relatie is – tussen de slachtoffers en de dader, de aard van de misdaden en de reeds bekende informatie rond de daden en de daders. Deze en een aantal andere factoren worden uiteengezet in hoofdstuk zeven. Daarin onderzoek ik vier totaal verschillende grootschalige misdaden, te weten in Argentinië, Bosnië, Rwanda en Oost Timor. In deel A beschrijf ik de misdaden die daar gepleegd zijn. De misdaden in Argentinië, Rwanda en Oost Timor zijn in zekere mate met elkaar te vergelijken, maar die in Bosnië waren zo uiteenlopend dat die zijn opgedeeld in drie onderdelen: het beleg van Sarajevo, de moordpartijen in Srebrenica, en de opsluiting van burgers in strafkolonies. Hoewel elke vervolging erbij gebaat zou zijn als die gepaard ging met de drie belangrijkste restituerende elementen (het achterhalen van de waarheid, de participatie van de slachtoffers en boetedoening), vragen de financiële
gebieden gepleegd zijn te vervolgen. In deel C tenslotte, construeer ik het optimale schuldpleidooi proces voor elk van die gebieden.
NANCY COMBS 108 Gray’s Deed W illiamsburg, VA 23185 United States of America E-mail: ncombs@ wm.edu
W ork +1 757 221 3830 Home +1 757 345 5795
EDUCATION The Hague Academy of International Law, The Hague, The Netherlands Certificate, Public International Law, 1999.
Boalt Hall School of Law, University of California, Berkeley, J.D. Degree, May 1994.
Received Thelin Marrin Prize for graduating first in the class.
University of Portland, Portland, Oregon, B.A., Philosophy, summa cum laude, May 1991.
CLERKSHIPS United States Supreme Court, Judicial Clerk to Justice Anthony M. Kennedy for the 1995-1996 term.
Ninth Circuit Court of Appeals, Judicial Clerk to Judge Diarmuid F. O'Scannlain for the 1994-1995 term.
LEGAL EMPLOYMENT
2004 - present William & Mary School of Law, W illiamsburg, Virginia, Assistant Professor of Law.
2001 – 2005 Eritrea-Ethiopia Claims Commission, The Hague, The Netherlands, Legal Adviser.
1996 - 2005 Iran-United States Claims Tribunal, The Hague, The Netherlands, Legal Adviser. Summer 1993 Heller, Ehrman, White and McAuliffe, San Francisco, California, Summer
Associate.
