e 2,20
72ste jaargang • nummer 4 • donderdag 28 januari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Gazet van Antwerpen smeerde het onder- zoek over ‘Generatie 2018’ erg breed uit. TNS bevroeg 800 jongeren uit Groot-Antwerpen.
Er werd gevraagd welke politieke prioriteiten jongeren belangrijk vinden. “Wonen, werk en kinderen groot brengen”, luidt het indrukwek- kende antwoord.
Topnieuws, waarmee de Gazet zaterdag probeerde te scoren, was dat Groen de N-VA zou uitroken. Bij de 15- tot 21-jarigen zouden Almaci en co kunnen rekenen op 34,6 procent van de stemmen, de N-VA op 27,7 procent, de socialisten op 13,9 procent. Andere par- tijen - Open Vld (8,4), CD&V (5), PvdA (4,4) en Vlaams Belang (3,6) - komen nauwelijks in het verhaal voor.
Het domste dat men kan doen is dergelijke peilingen meteen wegzetten met de dood- doener “het is maar een peiling”. Nog idioter is het ze weg te zetten als “gekleurd”. TNS is een degelijk onderzoeksbureau en de resulta- ten zijn wat ze zijn. De interpretatie ervan, da’s een ander verhaal.
Eén: de groep 15-21 jaar staat voor ca.
35.000 kiezers, of 8 tot 9 procent van het totale Antwerpse kiezerskorps (400.000). Impact minimaal, dus. De Wever hoeft nog niet met- een te bibberen. Bovendien: een deel van die jongeren maakt in het volle leven andere keu- zes. Stemgedrag evolueert met de leeftijd.
En nog: niet iedereen studeert tot 21 jaar.
Is die groep voldoende bereikt? De Gazet zegt er niets over. Volgens ATV waren 46 procent van de ondervraagden allochtone jongeren.
In welke mate vertekent (voorlopig toch nog) ook dat het beeld?
Uit eerder onderzoek van Marc Hooghe (KU Leuven, 2012) bij 3.418 Vlaamse veertienjari- gen zou blijken dat leerlingen uit het beroeps- onderwijs, die vroeger stoppen met studeren zich aangetrokken voelen tot Vlaams Belang.
Uit onderzoek van het Belang van Limburg
(2014) bleek dat 80 procent van de jonge res- pondenten strengere regels wou om Belg te worden. Het zou een wonder zijn als dit vier jaar later compleet is omgeslagen.
Duiding
Als Kris Vanmarsenille, sinds mei 2014 nieuwe hoofdredacteur van de Gazet samen met Rudy Collier in haar eerste “duiding” voor de krant (‘De lessen van Generatie 2018’, 23 jan.) stelt dat de Antwerpse jongeren “ons een lesje kunnen leren” en dat “de resulta- ten van de bevraging verrassend positief” zijn, dan weet je meteen in welk politiek hoekje de vreugde van die dame zit. Een groene madame, met een groene bril.
Welke inzichten probeert ze ons aan te sme- ren? Groen zou scoren met “meer groen in de stad, veilig fietsen en respect voor diver- siteit”. De N-VA met het thema veiligheid.
Vlaams Belang zou “met een schamele 3,6 procent” worden weggevaagd, want “diversi- teit is voor de jonge stedeling geen issue meer”
en “Vlaams Belang heeft voor deze jonge men- sen nauwelijks nog iets te betekenen, en dat is logisch, want ongeveer de helft van de onder- vraagde jongeren is van allochtone afkomst.…
De diverse samenleving is voor hen een feit, niet iets wat je kunt of moet bestrijden, maar iets waaraan je moet werken”.
Vanmarsenille gaat er wel met een erg grove borstel door. Kritische vragen over de metho- diek (zie hierboven) stelt ze niet.
Rook en vuur
Eén gegeven valt evenwel niet te ontken- nen: de demografische ontwikkelingen in onze grote steden hebben ook een politieke impact.
Dat ondervond Filip Dewinter al in 2006, toen hij verloor van Patrick Janssens en de allochto- nen. Wie daar geen rekening mee houdt, schiet zichzelf in de voet.
Dat migrantenjongeren forse interesse heb- ben voor de communautaire strijdpunten, is weinig waarschijnlijk. Voorts roept die groep beslist geen hoera voor de sociale standpun- ten van de N-VA.
Dat jongeren van ‘Generatie 2018’ “een betere samenleving van alle nationaliteiten in de stad” willen, dat ze discriminatie “zeer streng veroordelen”, dat ze “gelijkekansenon- derwijs” belangrijk vinden, dat ze migratie- stop en hoofddoekenverbod afwijzen en de stad willen “verenigen en niet verdelen”, daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Hoe zou- den we zelf zijn?
Spannend?
En nu de essentie van het verhaal: kunnen die nieuwe kiezers in 2018 de huidige meer- derheid in Antwerpen onderuit halen, zoals Gazet van Antwerpen suggereert? Nemen we er even de uitslag van de jongste verkiezingen bij (2012). De N-VA behaalde toen in Antwer- pen 41,8 procent van de stemmen, en onge- zien hoge scores in sommige districten (tot 47 procent in Ekeren). In andere districten (Ant- werpen 27 procent, Borgerhout 28 procent, Hoboken 35 procent en Berchem 36 procent lagen die cijfers evenwel veel minder hoog.
De “vervreemding” van Antwerpen en andere steden gaat door. “Met allochtonen wordt niet meer gelachen in Antwerpen… De demografische evolutie zal de uitslag in 2018 Antwerpen de toekomst perspectief geven”, schreef de extreemlinkse socioloog Jan Her- togen meteen na de verkiezingen van 2012, want “zwart (sic) Antwerpen – lees: districten waar N-VA + VB de meerderheid halen (red.) - zal dan krimpen tot de enclaves Bezali, Eke- ren, Wilrijk en Merksem”.
Bij N-VA en Vlaams Belang weten de ver- standigste mensen dus wat de toekomst kan brengen.
Concurrenten
Ze kunnen nog 2,5 jaar hun uiterste best doen om mekaar in het vizier te nemen. Dat zou dom zijn. Universitaire onderzoekers van PartiRep (Marc Swyngedouw en co.) hebben
er erop gewezen dat N-VA en VB zoiets als com- municerende vaten, dus zware concurrenten, zouden zijn. Anderzijds zakten de drie tradi- tionele partijen in 2014 voor het eerst onder de helft van de stemmen. Volgens de recente VTM-peiling zijn ze vandaag nog amper goed voor 43,7 procent van de stemmen. Waar is de rest naartoe?
Vlaams Belang zou vandaag volgens de jong- ste peiling van VTM haar rampzalige score van 5,8 procent verdubbelen naar 11,6 procent, ter- wijl de N-VA het verlies beperkt (28,5 nu ver- sus 32,5 in 2014). Met de asiel- en migratie- crisis (en de veiligheidsthema’s) kaapt Vlaams Belang ongetwijfeld stemmen weg bij N-VA, maar zeker ook bij de traditionele partijen. Met scherpte, maar ook met redelijkheid, kan dit verhaal nog meer winst opleveren.
CD&V
Mikt de N-VA op de stad Antwerpen in 2018 en op regionale en federale regeringsdeelname in 2019, dan zet ze maar beter in op goede rela- ties met CD&V, de enige partner waarmee ten minste het confederalisme een haalbare kaart wordt. De verstandige journalist Wim Van de Velden schreef het in De Tijd precies een jaar geleden zo: “Als BDW zijn N-VA wil consolide- ren als de Vlaamse volkspartij, dan zal die strijd gewonnen of verloren worden in het centrum.”
Als men de flamingante CD&V’ers in het cen- trum te vriend wil houden, resten als tegenstre- ver nog enkel de socialisten en de liberalen.
Sociaaleconomisch wordt het dan schipperen in het midden, en dat veronderstelt een sociale koerscorrectie. Maar geen nood, rood en blauw kunnen op andere fronten worden gepakt. De Wever kan Rutten en Crombez de stuipen op het lijf jagen met een radicaal communautair verhaal. Volgens onderzoek van prof. Sinardet willen de heren en dames van die partijen min- der Vlaanderen, meer België, niet? Een open doel… In één beweging kan dan ook eens wor- den geïnvesteerd in een verfrissende campagne om inderdaad ook jongeren in hun eigen jar- gon te informeren over dit politiek, cultureel en economisch zo
gespleten land.
In 2018 gaan 35.000 Antwerpse jongeren (15-21 jaar) voor het eerst naar de stem- bus. Volgens onderzoek van TNS, gepubliceerd in Gazet van Antwerpen, zullen die jon- geren in 2018 vooral Groen stemmen en mag De Wever in 2018 zijn biezen pakken. Dat zegt toch Gazet van Antwerpen. De scores de traditionele partijen zijn laag en Vlaams Belang is bij de jongeren dood. Hoe simpel kan het leven zijn.
Energieprijzen sterk gedaald door langer openhouden Doel 1 en Doel 2. Minister van Energie is Marie-Christine Marghem.
Bemoedigende peilingen op weg naar meer Vlaanderen
Actueel
28 januari 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Audi investeert omdat Audi dat wil
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Beste lezer van
’t Pallieterke:
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
38 miljoen voor Europese vehikels
Dat de brave kinderen in december lekkers hebben gekregen van de Sint, en uzelf hopelijk iets nuttigs van de Kerstman: daarmee vertellen we u niets nieuws. Maar dat de dames en heren politici in het Europees Parlement zichzelf nog eens extra in de han- den hebben kunnen wrijven, dat zal u in de gewone kranten niet terugvinden. Nochtans werd in december aan de Europese politieke partijen en stichtingen een bedrag van liefst 38 miljoen euro uitgedeeld, of een slordige 1,5 miljard oude Belgische frank. Besparin- gen? Crisis? Niet in het Europees parlement...
Europese parlementsleden organiseren zich, zodra zij verkozen zijn, in een heleboel politieke fracties. Eén daarvan is de recent gevormde ENL-fractie, met als voorzitter Marine le Pen, waartoe ook het Vlaams Belang behoort; de N-VA maakt dan weer deel uit van de ECR- fractie, rond de Britse conservatieven. Uit het enorme budget van het Europees Parlement krijgen die fracties al een heleboel geld, dat spreekt.
Maar los daarvan werd jaren geleden beslist dat er ook ‘Europese politieke partijen’ en ermee verbonden ‘Europese politieke stich- tingen’ moeten betoelaagd worden. Die vehi- kels zouden in theorie ooit moeten gaan deel- nemen aan de Europese verkiezingen; op uw stembrief zou u dan bv. niet meer de CD&V terugvinden, maar wel de naam van haar Euro- pese koepelpartij, de EPP. Geen kat gelooft dat dat ooit zal gebeuren, maar dat verhindert niet dat het Europees Parlement er stevig (belas- ting)geld tegenaan gooit.
Champagne
In december 2015 besliste het Bureau van het Europees Parlement een recordbedrag van meer dan 38 miljoen euro in het rond te
strooien. We overlopen even de plaatsen waar de champagnekurken konden knallen.
Grootste winnaars zijn de christendemocra- ten; de EPP strijkt liefst 8,6 miljoen euro op en het ermee verbonden ‘Martens Centrum’ zo’n 5,1 miljoen euro. Een slecht karakter zou dur- ven denken dat het Centrum Martens dus doet waar ook Martens zelf héél goed in was: put- ten graven die door de belastingbetaler mogen gevuld worden... Tweede in rij zijn de socialis- ten, die voor hun Europese partij PES 7,1 mil- joen krijgen en voor hun ‘Stichting voor Pro- gressieve Studies’ zo’n 4,4 miljoen euro. De liberalen mogen dan niet langer de derde poli- tieke kracht van het parlement zijn, geld ver- dienen kunnen ze nog als de besten: 2,3 mil- joen euro voor de partij ALDE, 1,3 miljoen euro voor het ‘Europees liberaal forum’.
De ‘partij van Europese conservatieven en hervormers’, rond de Britse conservatieven, krijgt 2,5 miljoen euro, en hun stichting ‘New Direction’ krijgt 1,5 miljoen euro. De Groenen krijgen 1,7 miljoen euro voor de partij en 1 mil- joen euro voor de stichting. Ook de commu- nisten zijn nooit vies van wat kapitaal: 1,5 mil- joen euro voor de partij, 950.000 euro voor de stichting.
140 miljoen euro. Dat is het bedrag van de steunmaatregelen van de federale regering waarop Audi Vorst kan rekenen. De regering- Michel wekt de indruk dat dat bedrag de Duitse autoconstructeur over de streep heeft getrok- ken om de vestiging in Brussel te behouden en er zelfs een nieuwe elektrische terreinwagen van de band te laten rollen. Daarmee zijn nog voor jaren 2.500 jobs gegarandeerd.
De regering-Michel doet de waarheid geweld aan. Ten eerste is er ook een bijdrage van de gewesten die zorgen voor extra oplei- ding en een centrum voor hoogtechnologi- sche innovatie. Maar vooral: die 140 miljoen euro zijn geen specifieke steun voor Audi Vorst.
Dat zou door de Europese Commissie trou- wens afgewezen worden, want directe staats- steun is verboden. In dat bedrag zitten aller-
lei algemene maatregelen die de regering het voorbije anderhalf jaar genomen heeft om de loonkosten voor de bedrijven te verlagen: de indexsprong, de vermindering van de sociale bijdragen en een lastendaling voor nacht- en ploegenarbeid. Daarnaast zijn er ook fiscale kortingen voor wie onderzoekers wil aantrek- ken. Die zijn dus niet uitsluitend gericht op Audi Vorst; ze zijn op maat van multinatio- nale bedrijven gemaakt. Het gaat hier om een algemeen pakket van 2,6 miljard euro, waar- van een deel naar Audi Vorst vloeit.
De regering heeft in deze hoogstens een interessant kader voor investeringen gecre- eerd. Het klopt dat Charles Michel (MR) in Duitsland meermaals aan lobbywerk heeft gedaan. Rupert Stadler, de grote baas van Audi, mocht vorig jaar de eerste minister en
de federale excellentie Kris Peeters (CD&V) en Johan van Overtveldt (N-VA) ontvangen. In de marge van een Europese top sprak Michel ook met Angela Merkel over de toekomst van Audi. De contacten met de regionale regerin- gen waren bescheidener en gingen niet verder dan gesprekken met ambassadeurs.
Wat het lobbywerk betreft, verdient de regering wel een pluim. Onder Elio di Rupo (PS) zou dit alles veel moeilijker zijn verlo- pen. Het is bekend dat hij niet graag naar het buitenland gaat, laat staan dat hij daar over- leg moet plegen met bedrijfsleiders. Dat zijn voor de PS de vijanden bij uitstek.
Charles Michel was bijna in trance toen hij de Audi-investering aankondigde omdat dit het imago van zijn bedrijfsvriendelijke investe- ring bevestigt, maar indien Audi verlieslatend was, zou de vestiging in Vorst geen toekomst meer hebben. Fiscale cadeautjes of niet.
Dat Audi in Vorst investeert, is omdat Audi het zelf wil en al jaren grote winsten boekt.
Dat Opel (Antwerpen) en Ford (Genk) de voorbije jaren uit Vlaanderen vertrokken zijn,
is in eerste instantie te verklaren door hun zwakke positie op de automarkt. Ze kampten met overcapaciteit. Die wagens in het mid- densegment waren niet meer aantrekkelijk.
Bovendien werd in die categorie een echte prijzenslag uitgevochten.
Een groot verschil met Audi, dat samen met BMW en Mercedes in de categorie van de pre- miummerken zit, met een gamma in de hogere prijsklassen. Die autoconstructeurs hebben de voorbije jaren goed geboerd. Het zijn qua verkoop de sterkst groeiende merken, en dat ondanks de crisis van 2008. Een deel van hun succes is te verklaren door de sterk gegroeide uitvoer naar China. Een Duitse premiumwa- gen is daar echt een statussymbool.
Audi wil verdergaan op de ingeslagen weg.
De komende vier jaar investeert dat merk 24 miljard euro. Dat is uniek in de geschiedenis van het bedrijf. Bedoeling is tegen 2020 de eerste plaats in de ranglijst van de premium- merken in te nemen. Nu is dat nog BMW. De investering in Vorst past in die strategie.
Angélique VAnderstrAeten
Het lijstje valt tot zover samen met politieke families die men vrij eenvoudig kan linken aan de grote politieke fracties, maar verder is het totale vaagheid. Liefst negen andere Europese politieke partijen met bijhorende stichting wor- den erkend, waarvan volstrekt onduidelijk is wie nu eigenlijk waartoe behoort. Kent u de
‘Europese Democratische Partij’, of de ‘chris- telijke politieke stichting voor Europa’? Weinig of niets van gehoord, de voorbije jaren, maar samen zijn ze wel goed voor 900.000 euro...
Nationalisten aan het feest
Klassieker in de lijst is de Europese Vrije Alli- antie (EVA), die samenhangt met het ‘Centrum Maurits Coppieters’, samen goed voor 1 mil- joen euro. Vermoed mag worden dat deze ini- tiatieven, die destijds sterk vanuit de Volksunie gesteund werden, ook vandaag nog gesteund worden door (een deel van) de N-VA-verko- zenen, samen met regionalistische en sepa- ratistische verkozenen uit pakweg Catalonië of Schotland.
Nieuw in de lijst zijn de nieuwe forma- ties van o.a. het Vlaams Belang en het FN:
de ‘Beweging voor een Europa van Naties en Vrijheden’ (MENL) en de ‘Stichting voor een Europa van Naties en Vrijheden’ (FENL), samen goed voor 2,5 miljoen euro. En het kan nog straffer: opmerkelijke nieuwkomer in de lijst is de ‘Alliantie voor Vrede en Vrijheid’ (APF) en de stichting ‘Europa Terra Nostra’ (ETN), die samen 600.000 euro krijgen, opgebouwd rond de parlementsleden van de Duitse NPD en het Griekse Gouden Dageraad. En dan is er ook nog de AEMN en bijhorende stichting, die opge- bouwd is rond Jean-Marie le Pen en het Hon- gaarse Jobbik, samen ook goed voor 600.000 euro. Noteer even onze voorspelling: zodra bekend raakt dat alle rechtse nationalisten zo samen 3,7 miljoen euro ontvangen, zal de lin- kerzijde moord en brand beginnen schreeu- wen over ‘mensenrechten’ en ‘democratie’. Dat intussen al jarenlang dezelfde bedragen naar de totalitaire communisten stromen, zal daar- bij uiteraard géén bezwaar zijn... Het staat in de sterren geschreven dat linkse scherpslijpers, om zichzelf te profileren, zullen eisen dat de
‘toezichtprocedure’ wordt gestart die voorzien is in de Europese wetgeving, zodat erkende partijen en stichtingen kunnen ‘gecontroleerd’
worden op hun democratisch gehalte. Het wor- den nog boeiende dagen voor advocaten!
Laten we vooral niet de fout maken de nationalisten (of het nu N-VA’ers of VB’ers zijn) te verwijten dat zij dit Europese manna in ont- vangst nemen. Het budget wordt van tevoren vastgelegd; als zij het niet opstrijken, dan gaat het naar christendemocraten, socialisten of liberalen, die het gebruiken voor antinationale politieke actie. De financiering van deze vehi- kels in zijn geheel is dan wel onzinnig, zodra een politieke meerderheid beslist heeft ze in te voeren, hebben nationalisten groot gelijk er maximaal gebruik van te maken voor hun eigen politieke doelstellingen. De Europese moloch bestrijden met zijn eigen middelen, wij zien daar de humor wel van in! Hdg
Zowat alle regeringen in dit land klopten zich vorige week op de borst: door hun niet-aflatend lobbywerk mag Audi Vorst de hoogtechnologische elektrische terreinwa- gen van dat merk produceren. Dat is echter niet in eerste instantie de verdienste van de politici. Wel van Audi zelf, dat dankzij de eigen winstgevendheid blijft investeren.
VoorBEElDigE VANDEPut
Voor zijn nummer van 22 januari onder- zocht het Franstalige Le Vif of de federale ministers schriftelijke vragen uit het parle- ment wel binnen de voorziene deadline van twintig dagen beantwoorden. Het antwoord is duidelijk: zelden. Johan van Overtveldt (202), Koen Geens (190) en Marie-Christine Mar- ghem (132) spannen de kroon wat betreft onbeantwoorde of te laat beantwoorde vra- gen. Steven Vandeput (N-VA), minister van Defensie en Ambtenarenzaken, blijkt het meeste respect op te brengen voor de contro- lerende opdracht van de Kamer. Alle 509 vra- gen aan zijn adres werden tijdig beantwoord.
Staatssecretaris voor Buitenlandse Handel Pieter de Crem (CD&V) doet even goed, maar diende amper 48 vragen te beantwoorden.
In een reactie aan onze redactie stelt het kabinet van Vandeput dat er drie redenen zijn waardoor de minister dit voorbeeldige resul- taat kan voorleggen. “Oprecht respect voor de controlerende rol van het parlement is de eerste. Verder werden op het kabinet mensen uit de administratie aangeworven die veel ervaring en kennis meebrachten.” Tot slot, en dat lijkt ons misschien wel de belangrijk- ste reden, “slaagde men er op het kabinet- Vandeput in om de elektronische uitwisseling (via Sharepoint) van informatie tussen kabi- net en administratie te optimaliseren, zodat een nauwgezette opvolging van de vragen en een performante ondersteuning moge- lijk wordt gemaakt.” Zoals bekend, vormt de informatisering van de overheid in het alge- meen al erg lang een duur en groot probleem.
Hopelijk kan dit voorbeeld alvast andere kabi- netten inspireren.
gEMiDDElD 450.000 Euro rijK
Volgens een studie van ING heeft een gemiddeld Belgisch gezin een vermogen van 450.000 euro. Ook wij keken even op, maar bij nader toezien dient één en ander genuan- ceerd. Julien Manceaux, senior economist bij ING, wees erop dat veel mensen niet beseffen dat ze eigenlijk veel meer bezitten dan ze den- ken. Om dat vermogen correct in te schatten, moeten we ook rekening houden met bezit van onroerend goed, maar ook van beleggin- gen na aftrek van schulden en leningen, pen- sioensparen, groepsverzekeringen en levens- verzekeringen. Maar mensen vergeten die sommen vaak mee te tellen, omdat die niet altijd op hun bankrekening staan.
Actueel 28 januari 2016 3
Geen kandidaat
Mijnheer de conflictbeheerser,
Gij hebt de wereld kond gedaan dat gij niet de chef van alle Vlaamse blauwen wilt wor- den en dat gij die kelk aan u wilt laten voor- bijgaan. Aan de ene kant zegt gij dat wat Gwendolyn Rutten heeft gedaan, goed werk is en dat dat de vernieuwing is die gij volmon- dig kunt steunen.
Maar aan de andere kant komt gij zeggen dat gij u hebt geëngageerd als voltijds burge- meester van Kortrijk en dat dat niet te com- bineren valt. Bovendien zijt gij ook nog par- lementslid. Het lijkt erop dat gij u verschuilt achter uw politieke mandaten om er onder- uit te komen. Gewiekst, als een sluwe vos, weet gij maar al te goed dat niet alles goud is wat blinkt…
Tegelijk laat gij duidelijk horen dat gij hoopt dat meerdere en liefst jonge men- sen zich aanmelden die ‘een ander profiel hebben en ook bepaalde plannen hebben’.
Dat is wel heel cryptisch; wij zijn dus heel benieuwd wat gij bedoelt. Want in dezelfde adem suggereert gij zo ook aan Rutten – die op dit moment nog de enige kandidaat-voor- zitter is – dat zij moet aantonen wat de vol- gende doelstellingen zijn voor de partij en dat ze met een project moet komen dat zal moeten beoordeeld worden.
Moeten wij daaruit opmaken dat de fut er eigenlijk uit is, en dat dat wel eens één van de redenen zou kunnen zijn waarom zij zich in de voorzittersverkiezingen mengt? En dat dat project precies moet dienen om zichzelf her- uit te vinden? Of dat er anders ‘tabula rasa’
moet gemaakt worden in de Melsenstraat?
Of… moet ik de hardnekkige geruchten geloven die men mij in het oor komt fluis- teren en die zeggen dat Gwendolyn verkie- zingen wil organiseren om dan met veel ver- trouwen en bombarie de fakkel aan jongeren over te laten en zelf persoonlijk te mikken op de vervanging van Heksemie Turtelboom in de Vlaamse regering, omdat die anders tot aan de verkiezingen de naar haar genoemde taks als een molensteen om haar hals en die van uw partij zal moeten meeslepen? Zij kan zich dan in de luwte gaan opmaken voor de slag om Antwerpen in 2018… Laat ge het ons eens weten, Vincent?
Dan is er nog de toestand in uw geliefde centrumstad, waar gij in 2012 een erg krappe
coalitie op de been bracht om de tsjeven na meer dan honderd jaar naar de oppositie te verjagen. Gij meende toen nogal overmoe- dig dat gij dat allemaal wel in de hand kondt houden, maar de instabiliteit en de interne verdeeldheid van de N-VA-afdeling is van het niveau dat men in die andere centrumstad Turnhout al meemaakte. Geen land mee te bezeilen. Uw Open Vld/sp.a./N-VA-coalitie moet dus constant vechten om te overle- ven. Pappen, nathouden, pamperen, uren- lange gesprekken, diplomatiek overleg, ver- zoenende gebaren,…; gij moet ze allemaal uit uw blauwe hoed toveren.
En gij gaat daar erg ver in, want vandaag is het zelfs zover gekomen dat uw coalitie afhankelijk is geworden van twee gemeen- teraadsleden die als Vlaams Belanger zijn verkozen, maar waarvan er eentje omwille van een zeker eigenbelang de partij verliet.
Iedereen stelt zich immers de vraag of Maar- ten Seynaeve ook was weggegaan bij het VB als hij zijn job op één van de parlementaire fracties had kunnen behouden na het verkie- zingsdebacle van 2014…
De vraag stellen, is ze beantwoorden. De twee zeilden veilig - zogezegd omwille van principiële meningsverschillen, wat altijd goed klinkt - over naar de N-VA en beloven nu als ‘ontluisden’ de coalitie mee overeind te houden. Daar zal wel iets tegenover staan, waarvan we in 2018 het resultaat zeker zul- len zien.
En daar staat gij dan, de man die Kort- rijk een ander gelaat ging geven. Gij beseft als geen ander dat, als gij na 2018 opnieuw Kortrijk wilt besturen, gij deze meerderheid overeind moet houden en de chaos moet vermijden. Anders zouden de keizers wel eens terug naar de ‘oude zekerheden’ kun- nen grijpen in 2018.
Ik kan heel goed verstaan dat gij geen Open Vld-voorzitter wilt worden, omdat gij als crisismanager in uw stad op elk uur van de dag en van de nacht waakzaam zult moe- ten blijven om te kunnen uitrukken wan- neer de boel weer maar eens op ontploffen komt te staan.
Ik wens u de naarstigheid en… probeer ’s nachts de slaap te vatten…
Briefje aan Vincent van Q
Opvangpartners rekenen zich rijk aan asielcrisis
Het budget van Fedasil bestaat hoofdzakelijk uit een federale dotatie. In 2014 bedroe- gen de inkomsten van Fedasil ruim driehonderd miljoen euro. Opvallend is dat het groot- ste deel van dat geld doorgesluisd wordt naar ‘derden’. Die uitgaven ten gunste van der- den bedroegen dat jaar immers 192,7 miljoen euro.
Beeld van de week
Het gaat om ‘subsidies’ betaald voor de financiering van de opvang van asielzoekers in andere structuren en het ‘vrijwilligeterug- keerprogramma’.
Rode Kruis
In 2014 werden die ‘subsidies’ volgens Feda- sil als volgt verdeeld: 58 procent voor het Rode Kruis en voor de andere ngo-partners die bij de opvang betrokken zijn, 38 procent voor de OCMW’s, 3 procent voor ngo’s in het kader van het ‘vrijwilligeterugkeerprogramma’ en 1 pro- cent voor gemeenten met een opvangcentrum op hun grondgebied.
Opvangpartners
Fedasil is de beheerder van het opvangnet- werk en organiseert zelf ook opvangplaatsen in de open federale centra. Hiernaast heeft Fedasil overeenkomsten afgesloten met enkele organisaties om een deel van de opvang te organiseren.
Het Belgische Rode Kruis (Croix-Rouge en Rode Kruis samen) vangt sinds 1989 asielzoe- kers op in collectieve centra in Wallonië, Brus- sel en Vlaanderen. Vluchtelingenwerk Vlaan- deren en Ciré (Coordination et initiatives pour réfugiés et étrangers) zijn twee ngo’s die ver- schillende verenigingen overkoepelen. Ze wer- ken al sinds 1999 samen met Fedasil en van- gen asielzoekers op in privéwoningen in heel België.
OCMW’s
Verscheidene OCMW’s organiseren lokale opvanginitiatieven (LOI), meestal in gemeu- belde privéwoningen. Deze LOI’s worden gecoördineerd door de Vlaamse Vereniging van Steden en Gemeenten (VVSG) en de Ver- eniging van de Stad en de Gemeenten van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (VSGB) en de Union des Villes et des Communes de Wallo- nie (UVCW). De Mutualités socialistes behe- ren een opvangcentrum in Erezée sinds 2008.
Samu social, een hulporganisatie voor dak- lozen in Brussel, beheert sinds 2010 een nood- opvangcentrum voor asielzoekers in Elsene.
Wettelijk kader?
Artikel 62 van de wet van 12 januari 2007 betreffende de opvang van asielzoekers en van bepaalde andere categorieën van vreem- delingen, bepaalt dat Fedasil aan partners de taak kan toevertrouwen om aan asielzoekers en andere begunstigden van de opvang mate- riële hulp te verstrekken.
Croix Rouge
Bij het bestuderen van het antwoord van de federale overheid zien we een zeer groot ver- schil tussen de ‘subsidie’ voor het Rode Kruis en die voor het Croix Rouge. De enige plau- sibele verklaring is dat het Croix Rouge meer opvang biedt voor asielzoekers en dus een rui- mere vergoeding ontvangt. Volgens cijfers van
september 2015 worden 3350 asielzoekers in Vlaanderen opgevangen in de 17 centra van het Rode Kruis, en is de opvang in de centra van het Croix-Rouge francophone worden 5503 asiel- zoekers opgevangen in 21 centra. Het Croix- Rouge vangt dus wel degelijk méér vluchte- lingen op dan het Rode Kruis, maar niet in die verhouding van de vergoeding die ze er voor krijgen. In elk geval is een nieuwe parlemen- taire vraag aangewezen.
Een andere vraag die zeker gesteld moet worden indien deze ‘subsidie’ aan derden enkel kostendekkend is of indien deze part- ners van Fedasil hieraan geld verdienen. In het buitenland kwam eerder aan het licht dat sommige organisaties grof geld verdienen aan de asielcrisis.
Zelfs een schoonbroer van koningin Mathilde, de echtgenoot van haar zus Hélène, was hierbij betrokken. (The Guardian: IHMS, the healthcare giant at the heart of Australia’s asylum system, 21/07/2015)
Toekomst
Het lag in de lijn van de verwachtingen dat in 2015 nog meer geld werd uitbetaald aan de
‘derden’ van Fedasil. Indien zou blijken dat de
‘subsidies’ aan de ‘derden’ van Fedasil ruimer zijn dan de kosten die verbonden zijn aan de opvang van de asielzoekers, dan moet deze regeling dringend herbekeken worden. Het kan immers niet de bedoeling zijn dat derde orga- nisaties geld verdienen aan een crisis.
Zeker is dat de ‘subsidie’ die aan ‘derden’ uit- betaald werd in dat jaar, de tweehonderd mil- joen euro zal overstijgen. De verklaring is dat er dat jaar meer opvang werd verleend aan asiel-
zoekers. Het exacte bedrag zal binnenkort dui- delijk worden.
Parlementaire vraag
Deze merkwaardige toestand van ‘uitbeste- ding’ leverde recentelijk ook een parlementaire vraag op. De overheid antwoordde dat de vol- gende partners van Fedasil in 2014 de volgende
‘subsidies’ ontvingen:
In totaal ging het om 183.806.062 euro. Het bedrag komt in de buurt van het door Fedasil geciteerde bedrag. Thierry Debels
__________________________
2014 Partner/Patenaire Bedrag/Montant__________________________
Rode Kruis 24771692 Vlaanderen
Croix Rouge 58439831 Communauté
francofone
Belle Vue 2005084
Vluchtelingenwerk 11879329 Vlaanderen
CIRE 9711968
SOI Gent 675261
SAMU SOCIAL 1747540 Les Sept Lieues 837925 ILA 73737432
* ILA = Initiatives locales d’accueil
Hoera, Charles Michel is papa geworden van een flinke dochter!
Minder vakantie?
Met veel trommelgeroffel werd vorige week aangekondigd dat de Kamer de zomerva- kantie gaat inkorten. Tot vorig jaar kwam de Kamer in plenaire zitting voor het eerst na het zomerreces altijd samen op de tweede dinsdag van oktober. Dat zou nu verschuiven naar half september. De derde donderdag wellicht. Er was daar al lang discussie over.
Gerolf Annemans heeft zelfs ooit voorgesteld het reces te beperken tot vier weken. Maar dat konden de praatbarakkers niet pruimen. Maar de regeringsverklaring, inclusief de budget- taire impact ervan, blijft op de tweede dins- dag van oktober, omdat Europa maar tegen het midden van die maand de Belgische plan- nen wil kennen. Natuurlijk laat men niet graag te vroeg in zijn kaarten kijken… Allemaal goed en wel, maar of het allemaal zo’n vaart gaat lopen, valt af te wachten. Wat gaat men al bespreken, en wie zal er al komen opdagen?
We zullen zien. Maar het zal velen pijn doen …
Troostprijs
De eigenlijke baas-van-alles in de N-VA is erin geslaagd zijn grote favoriet Peter de Roover te doen benoemen tot fractievoorzit- ter. Unaniem, zegt men ons, nadat de Leider alle leden van de corona eens streng in de ogen had gekeken. Zoals wij vorige week voor- spelden, wordt hij bijgestaan door een reeks ondervoorzitters, netjes geselecteerd per pro- vincie. Want De Roover is – o gruwel – een Antwerpenaar. Alweer… En ook die constella- tie vertaalt zich naar hun aanwezigheid in het partijbestuur. Maar aan heel die stoelendans was een heel verhaal voorafgegaan… Sarah Smeyers uit Aalst – al flink wat jaren parle- mentslid met een stevige dossierkennis én niet op haar mond gevallen – was uiteinde- lijk de enige tegenkandidaat van De Roover.
De Wever stelde haar naar eigen zeggen ‘iets menselijker dan vroeger’ voor de keuze: het was het fractievoorzitterschap of van Aalst naar ‘elders’ – lees Gent – verkassen, en dus haar OCMW-voorzitterschap definitief opge- ven. Een onredelijke keuze zonder zekerheden voor Sarah, ook moeder van kleine kindjes. De Wever wist dat ze daar niet echt blij mee zou zijn, dus beloofde hij haar het penningmees- terschap van de partij – dat De Roover al had opgegeven nog voor hij fractievoorzitter zou worden, jawel - en ook een zitje in het dage- lijks bestuur van de partij. Men wil het niet met zoveel woorden zeggen, maar dat lijkt sterk op
‘wegpromoveren’.
Geen verlies
Tijdens de plenaire zitting van vorige don- derdag ging de stoelendans nog even verder toen werd aangekondigd dat Sarah Smey- ers in het Bureau van de Kamer zal vervan- gen worden door… Hendrik Vuye, zodat die geen pecuniair verlies lijdt nadat hij zijn extra
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
28 januari 2016
4
premie van fractievoorzitter kwijtspeelde. En, Sarah zal omwille van haar nieuwe topfunctie in de partij dan wel wat uit de partijpot toege- stopt krijgen. Iedereen tevreden, uiteindelijk?!
Manager?
De Roover moet nu het flamingante boeg- beeld van de fractie worden. Maar of hij verder zal komen dan het door dik en dun verdedi- gen van het regeringsbeleid, is maar de vraag.
Hij zal zeker te maken krijgen met een snoei- harde oppositie, die hem genadeloos zal her- inneren aan zijn verleden en zijn uitspraken als onafhankelijkheidsstrijder van de Vlaamse Volksbeweging. We kunnen ons voorstellen dat Barbara Pas van het Vlaams Belang – die zich toch zeer sterk communautair profileert – dit als een geschenk uit de hemel zal aanzien.
Nog iets: Peter zegt van zichzelf ‘een moeilijke mens’ te zijn. Daar zullen velen het mee eens zijn, vooral degenen die hem in het Vlaamse verenigingsleven leerden kennen. Hoe vaak heeft hij daar niet met een flinke dosis eigen- gereidheid twee stenen met elkaar doen vech- ten?! Hij zal voortaan als een rechtvaardige manager tussen zijn troepen moeten staan.
Misschien is dat wel de opdracht die nog het meeste van hem zal vragen. En wat hij echt nog zal moeten leren. Niettemin wensen wij hem alle succes toe om ‘het Vloms’ opnieuw in beeld te brengen, liefst met alle N-VA-neu- zen in dezelfde richting.
Waakzaam zijn!
Het FDF – tegenwoordig DéFi (Démocrate Fédéraliste Indépendant) – kwam bij monde van Veronique Caprasse, ook burgemeester van het Vlaamse Kraainem, nog eens polsen waarom België nog steeds niet het ‘Kaderver- drag inzake de bescherming van nationale minderheden’ heeft geratificeerd. Het is al veel jaren een moeilijke discussie; de Franstaligen zouden niet liever hebben dat België dat doet.
Zij die in Vlaanderen wonen en in de minder- heid zijn, kunnen dan hun taalrechten doen gelden en zelfs zover gaan dat ze een feite- lijke tweetaligheid van Vlaanderen kunnen afdwingen. Stel u voor. Het is de historische verdienste van Gerolf Annemans om daar als eerste, al enkele legislaturen geleden, voor te hebben gewaarschuwd, waardoor de ogen van de andere ‘Vlaamse’ partijen zijn openge- gaan. Vandaar dat men het op de lange baan is gaan schuiven, en werkgroep na werkgroep opricht om te bepalen wat wij in België precies onder ‘nationale minderheden’ zouden kun- nen verstaan. In die zin kwam Reynders dan ook antwoorden. Er zou ook deze legislatuur een werkgroep opgericht worden… De kans is gelukkig groot dat de ratificatie er nooit zal komen, want dan zouden in België de ‘even- wichten’ pas echt verstoord worden. Echter, men kan niet waakzaam genoeg zijn. Zeker als de Franstaligen ongeduldig worden…
Harde lessen
Walter Elias Disney werd in 1901 geboren in een hard werkend, groot maar liefdeloos gezin. Twee van zijn drie oudere broers liepen weg van huis omdat ze meer slaag dan eten kregen van hun vader. Disney was op zaken- reis in Zuid-Amerika toen zijn vader stierf en hij dacht er niet aan zijn reis te onderbreken.
De jonge Walt viel in de klas geregeld in slaap omdat hij voor en na school urenlang 700 kranten bezorgde.
Hij hield daar zijn hele leven een intense werkethiek aan over, die niet ieder van zijn medewerkers wou opbrengen. De Eerste Wereldoorlog bood een mogelijkheid om thuis te ontsnappen. Hij bood zich aan om te vechten, maar was te jong en hij werd dan maar Rode Kruischauffeur. Hij arriveerde in Frankrijk toen de oorlog juist afgelopen was.
Bij zijn terugkeer in de VS ging hij de reclame in, omdat hij een goede zij het geen bijzon- der begaafde tekenaar was.
Maar een ideeënman was hij des te meer.
Hij opende een tekenfilmstudio, engageerde tekenaars, bedacht verhalen naar Europese thema’s, betaalde zijn personeel goed en ging prompt failliet. Business was zijn sterk- ste zijde niet. Hij vroeg zijn oudere broer Roy - die in een bank werkte - om de zakelijke kant af te handelen. De broers vertrokken naar Hollywood, richtten een nieuw bedrijf op en produceerden filmpjes met tekenfiguren als coacteurs in één beeld met een echt meisje.
Disney ontdekte vlug dat de tekenfiguren populairder waren dan de kleine actrice. Dus creëerde hij uitsluitend tekenfilmpjes met een konijn in de hoofdrol. Op korte tijd ver- overde hij de hele VS. Disney leerde weer een belangrijke les: hij had geen sluitende con- tracten met zijn personeel getekend, noch met de distributeur, en die ging er met het konijn en bijna alle tekenaars vandoor.
Mickey
Disney begon opnieuw van nul en besloot een muis de heldenrol te geven. De enige tekenaar die bij hem gebleven was, fatsoe- neerde de matige schets van Disney en Dis- ney’s jonge vrouw (een inktster) doopte hem Mickey.
Terzijde, Disney speelde niet alleen de familieman, hij was het ook; zijn latere vrou- welijke assistenten zeiden dat ie een gent- leman was die de handjes thuishield. Mic- key Mouse werd nog populairder dan dat konijn omdat de muis dankzij een synchro- nisatieprocédé al sprak voor de echte “tal- kies” gemeengoed waren. De stem van Mic- key was twintig jaar lang die van Disney zelf.
Disney liet een hele familie rond zijn muis cre- eren en de populairste van het stel was zeer vlug de hysterische eend Donald Duck, die in 1934 verscheen. Disney hield van humor, maar wel van de brave soort. Voor een feestje knutselden een paar tekenaars een kort film- pje in elkaar waarin Mickey en Minnie niet mis te verstane handelingen verrichtten. Ieder- een lachte hartelijk, Disney inbegrepen, en
’s avonds zette hij de tekenaars aan de deur.
Technologie fascineerde Disney en hij was de eerste die tekenfilmpjes in kleuren liet maken. Op slag wilde niemand nog zwart- witcartoons. De avonturen van de drie kleine biggetjes (mohammedanen waren er nog niet in de VS of Europa, of ze hielden hun arro- gante smoel) introduceerden weer een nieu- wigheid. Gedaan met het klassieke gooi- en smijtwerk. Disney stond erop dat die bigge- tjesavonturen een heus verhaal vertelden en hij creëerde een scenaristen- en vertelafde- ling naast de tekensectie. Inmiddels zweette broer Roy peentjes. De projecten werden gro- ter, en de vraag steeg, dus engageerde Disney meer tekenaars, verhalenschrijvers, inktsters, kleursters, enzovoort. Roy moest iedere keer het geld voor een nieuw project ophalen bij de banken, en dan maar hopen dat de Ame- rikanen naar de bioscoop stormden. Gelukkig deden ze het. In 1934 zette Disney zijn hele
bedrijf op het spel voor de eerste tekenlang- speelfilm: Sneeuwwitje.
Oscars
Vier jaar lang werkten honderden mensen aan het scenario, de muziek en de anima- tie. Disney bekeek alle 120.000 tekeningen persoonlijk. Hollywood noemde het project
“Disney’s waanzin” en ten slotte deelden de banken hem mee dat ze de geldkraan dicht- draaiden, waarop hij tegen heug en meug de geldschieters een ruwe avant-première liet zien.
Ze betaalden verder en in februari 1938 verscheen de film in de zalen. Het werd een ongeziene commerciële triomf en toch was Disney ongelukkig. Sneeuwwitje was in zijn ogen even grote kunst als iedere andere speelfilm. Disney had aan één grote kast niet genoeg om er al zijn Oscars in te zetten, maar dé Oscar, die voor de beste film, kreeg hij nooit. Na Sneeuwwitje kondigde hij aan dat zijn studio’s iedere zes maand een nieuwe tekenlangspeelfilm zouden produceren, maar de banken, die hij nog altijd nodig had, rem- den af. Pinocchio volgde twee jaar later.
Fantasia, balletten met tekenfilmfiguren op klassieke muziek, was een flop. Ook het al jaren voorbereide Bambi scoorde minder goed, in 1942. Kinderzieltjes waren in die tijd nog niet van gaas en moesten niet aan de rilatine omdat er keiharde scènes te zien of gesuggereerd werden, zoals de heksenscè- nes in Sneeuwwitje of de dood van Bambi’s moeder. Disney eiste wel - een erfenis tot de dag van vandaag - dat al zijn producten een happy end kregen.
De grote staking
Het mindere succes van Disney had veel te maken met de oorlog. De grote Europese markt was niet langer bereikbaar en Disney had juist veel geld geïnvesteerd in nieuwe studio’s en kantoren voor de uitbreiding van het personeel: dan al 1.200 mensen. Een ongewenst gevolg was de intrede van de managersmentaliteit.
Gedaan de joligebendecultuur, waar ieder- een iedereen kende, aansprak en ideeën uit- wisselde. Er was voortaan een bedrijfsres- taurant voor de top en eentje voor de rest.
De salarisvork werd ook zeer groot, want de beste tekenaars verdienden tientallen keren meer dan hun collega’s. Vooral de vrouwe- lijke inktsters en inkleursters gingen met een schijntje naar huis. In 1941 kwam het tot een uitbarsting. Een groot deel van het perso- neel legde het werk neer en begon op Ame- rikaanse wijze met bordjes rond te stappen.
Disney was volledig verrast. Hij had zich zozeer in zijn cocon opgesloten dat hij maar één oorzaak voor de staking kon bedenken:
hier waren communistische agitators aan het werk die zijn bedrijf wilden kapotmaken. Hij weigerde zelfs met de stakers te praten, maar ten slotte won de rede het en hij delegeerde de onderhandelingen aan broer Roy.
Die hield er zijn verstand bij en willigde een groot deel van de gewettigde eisen in. Dis- ney zette wel de stakingsleiders aan de deur die, naar later bleek, inderdaad sympathiseer- den met de communisten. De oorlog maakte een einde aan de creatieve ideeën van Dis- ney. Het Amerikaanse leger bepaalde voort- aan het marsritme van de natie en de studio’s produceerden vooral instructie- en propagan- dafilms voor het leger en de bevolking. Goed betaald, maar geen commerciële hits die Dis- ney het kapitaal konden voorschieten voor nieuwe projecten zodat hij eindelijk zonder de garanties van de banken kon.
Erger, de Amerikanen waren een beetje uit- gekeken op Mickey en co, die in populariteit werden voorbijgestoken toen een concurre- rend bedrijfje Bugs Bunny lanceerde. Op het einde van de oorlog leek het erop dat de grote jaren van Walt Disney voorbij waren. Maar dan kende men hem nog niet goed.
Jan neckers Vervolg en slot komende week
Walt Disney (1)
In de kerstvakantie kon je er niet aan ontkomen: de Disneyproducties op televi- sie, en kleinzonen die zelfs op hun zestiende nog geboeid naar de onnozele soaps op Disney Channel kijken. Tijd om iets meer te lezen over de man die het enige wereld- rijk stichtte dat over alle kinderen heerst.
Maggie De Block overweegt om jongeren vanaf 16 de vrije keuze te
laten om te roken
Actueel 28 januari 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Graag afserveren
We schreven hier al eens dat de “Turteltaks”, intussen in de gangbare woordenschat opge- nomen, wel eens de brug te ver zou kunnen zijn in het traditionele en op alle niveaus zeer mismeesterde energiebeleid. Nu ook de kmo’s, de veelgeroemde ruggengraat van onze eco- nomie, steen en been beginnen te klagen, zou er misschien wel beweging in de zaak kunnen komen. Stefaan Sintobin (VB) en Björn Rzoska (Groen) schoten met scherp op de liberale taksminister. Niemand ontkent dat het ons door de sossen nagelaten fijne factuurtje moet worden weggewerkt, maar – zoals Rzoska zei – het Turtelding zit wel heel onbillijk, onrecht- vaardig en onhandig in elkaar. Sintobin zei ook dat het spul maar beter kan worden afgeser- veerd. Voorspelbaar bleef Turtelboom vast- houden aan de gevolgen van het verderfelijke niet-zo-gratisbeleid, waarmee de volgende generaties niet mogen worden opgezadeld.
Bovendien viel de Turteltaks in het niets, naast het vele Vlaamse en federale manna waarmee de kmo’s zouden worden begunstigd. Sintobin wees op het “grote maatschappelijk ongenoe- gen” betreffende de zaak, en Rzoska haalde aan dat de Turteltaks zelfs meer afschuimt dan nodig is om de noodlottige historische fac- tuur te delgen. Wanneer kraait het oproer? We weten het niet. We weten wel hoe het is afge- lopen met de tiende penning van de heer Alva (overigens vrij bescheiden in vergelijking met de hedendaagse praktijken).
Onvoorstelbaar
Is er licht aan het einde van de tunnel?
Helaas niet in Brussel, waar de plaatselijke tunnels graag wedijveren met prehistori- sche grotten – ook al zijn ze dan minder fraai beschilderd. Karl Vanlouwe (N-VA) noemde
Moslims registreren?
Met ondoordachte voorstellen raak je nergens
Niet weinigen fronsten de wenkbrauwen toen Filip Dewinter op zijn persconferentie van 8 januari uitpakte met een reuzegrote bokshandschoen-affiche en met de slogan
‘Hard terugslaan’. Hoewel hij aanvankelijk hoopte wat aandacht te krijgen voor zijn gedocumenteerde voorstellen inzake salafistische moskeeën in Antwerpen, ging de inte- resse (van de pers) nadien vooral naar het recycleren van de antieke bokshandschoe- nen en het agressieve taalgebruik dat daarbij werd gebruikt.
‘Hard terugslaan’ is inderdaad heel iets anders dan de defensieve slogan ‘Uit zelfver- dediging’ uit 1991. De media legden de focus dan ook maar al te graag op de strategische verdeeldheid binnen het Vlaams Belang. De regionale zender ATV concludeerde dat de taal van Dewinter de pogingen van Tom Van Grie- ken om meer gematigde kiezers aan te trek- ken, ondermijnt. De Morgen en De Standaard zoemden vorige week stevig in op de geringe steun van de partijvoorzitter voor de soloslim van Dewinter.
Net zoals bij andere ongelukkige stunts in het verleden (zoals het videospel van 2014, waarin geknuppeld mocht worden op mos- keeën en allochtone criminelen) was er ook nu weer geen enkel overleg geweest tussen Dewinter en de partijtop. In het verleden werd herhaaldelijk verkondigd dat het tijdperk van de bokshandschoenen voorgoed voorbij was.
Voor Jan Modaal moet het dan ook bijzon- der verwarrend overkomen dat deze attribu- ten weer van onder het stof zijn gehaald. De Morgen wees er zelfs fijntjes op dat voorma- lig voorzitter Gerolf Annemans in zijn boek
‘Van loopgraven naar republiek’ had afgere- kend met dit symbool dat “in de media ein- deloos en eeuwig uitvergroot en misbruikt wordt, lang nadat we ze hadden gelanceerd als tijdelijk beeld”.
Dewinter zelf zet in De Standaard zijn hang naar die glorieperiode stevig in de verf. Met zijn spetter “We hebben meer nood aan een nieuw Vlaams Blok dan aan een oud Vlaams Belang,”
lijkt het wel of hij eigenhandig de koers van de partij weer richting verleden wil sturen.
Opmerkelijk daarbij is dat Dewinter zich nu al opwerpt als Antwerps lijsttrekker van 2018 en zelfs de campagnethema’s vastlegt, zonder dat daarover het minste intern debat is gevoerd.
Inspiratie bij Trump?
Dewinter heeft in het verleden vaker scherpe standpunten ingenomen of voorstellen gelan- ceerd die niet voldoende werden onderzocht of intern werden afgetoetst, maar die de hele partij nadien wel jarenlang achtervolgden.
Ook nu weer werd een voorstel gelanceerd dat totaal ondoordacht is, zelfs gevaarlijk is en nooit enige kans maakt om realiteit te worden.
We hebben het over het voorstel om moslim-
nieuwkomers te registeren. Iets gelijkaardigs werd onlangs ook voorgesteld door Donald Trump. Misschien was deze republikeinse demagoog wel de inspiratiebron, maar daarom is het nog geen verstandig of realistisch idee.
Wanneer men burgers gaat registreren op basis van hun geloof, betekent dit onvermijde- lijk het plakken van etiketten op mensen en het aanleggen van heuse bevolkingslijsten volgens geloofsovertuiging. Wie gaat zulks vaststellen?
Gaan we de nieuwkomers zelf laten bepalen met welk geloof ze naar buiten komen of gaan ambtenaren een onderzoek instellen naar de intieme geloofsovertuiging van elke nieuwe burger? En wat levert zo’n registratie aan nut- tige voordelen op? Er is geen betere manier om mensen levenslang te verankeren in hun geloof en hun vooroordelen dan zulke stigmatisering.
de toestand “dramatisch en beschamend”. Het Brusselse gouvernement trekt zich vanzelfspre- kend nergens wat van aan.
Prettig gevulde geldpotjes voor die tun- nels bestonden, maar onduidelijk is waar die heen zijn (onze confraters van Ubu/Pan licht- ten trouwens al een dekseltje van de tunnel).
Uiteraard verklaart het Brussels Hoofdstedelijk Gedrocht zich weer eens ondergefinancierd en overweegt het tol te heffen op al die ellendige Vlamingen (en boerse Walen) die dagelijks de mooie Brusselse tunnels stukrijden. Te gortig voor Vanlouwe en “onvoorstelbaar”, zeker als men denkt aan de grote sommen die bij de vorige staatshervorming naar het “ondergefi- nancierde” Brussel zijn gevloeid. 500 miljoen
euro om precies te zijn, zoals minister Weyts verklaarde, wat volgens hem toch afdoende zou moeten zijn – ook voor de tunnels. Die din- gen afsluiten (ook een optie, waarmee Brus- sel wel wil dreigen, maar niet doet om redenen van “prestige”) zou, nog steeds volgens Weyts, economisch en anderszins een strop geven.
Vanlouwe voorziet een nog grotere chaos indien de zaken niet dringend worden aan- gepakt.
Hij betreurt dat Brussels minister Pascal Smet er nog wat “studies” tegenaan wil gooien.
Chaos kan je inderdaad wel aan die man toe- vertrouwen. Gelukkig heeft Marino Keulen (Open Vld) gebabbeld met die andere Brus- selse minister en partijgenoot, Vanhengel, die hem heeft verzekerd dat deze interne Brus- selse aangelegenheid ook intern Brussels op de prachtigste wijze zal worden opgelost. We zien dat vol vertrouwen tegemoet.
Zorgwekkend
Op zijn best is het Vlaams Parlement als het over internationale aangelegenheden gaat. Met groot genoegen herinneren we ons ingediende moties tegen president Bush, voor een gro- tere Vlaamse rol in het Israëlisch-Palestijnse conflict en resoluties tegen het Iraanse demo- grafische beleid. Welke Vlaming zou daar niet trots op zijn?
Geen verbazing kan het wekken dat vooral de linkerzijde bijzonder beslagen is in die inter- nationale materies. Katia Segers (sp.a) kwam het lot van Polen bewenen, want daar is een heel rechtse regering aangetreden die heel enge dingen doet; omroepen en geschre- ven pers zouden daar zelfs onder regimecon- trole worden gesteld. Onder het communisme was dat wel even anders, en in het heden- daagse Vlaanderen is dat anders. Voor Segers is in Polen het einde van de “onafhankelijke publieke media” in zicht en zijn “de funda- mentele Europese waarden” in groot gevaar – met dat laatste zijn wij het eens, maar dat heeft met andere aantastingen van die waar- den te maken. Wat zou minister Gatz hier willen ondernemen? “Meer dan zorgwekkend” vond Gatz de evoluties in Polen, maar vooralsnog is het aan de Europese instanties om in dezen op te treden. Een sterk optreden van Vlaanderen is nog niet aan de orde.
Onvoldoende voor Katia, die een krachtig Vlaams signaal wil zien. Bart Caron (Groen), nochtans verre van een volstrekte idioot, wil wel eens de Poolse ambassadeur uitnodigen naar de Commissie media, om te vernemen hoe het allemaal zit. De wel volstrekte idioot Jean-Jacques de Gucht (Open Vld) maakte van de gelegenheid gebruik om een verhaal over
“liberalisme” op te hangen. Mooi ontluisterd door Chris Janssens (VB) die verwees naar de zeer liberale praktijken van schuimbekkende Verhofstadt in verband met politieke en pers- vrijheden. Hoe dan ook, die Polen moeten maar eens een voorbeeld nemen aan onze VRT en onze kwaliteitspers.
Vlaams Belang Antwerpen
organiseert cursus zelfverdediging voor vrouwen
Wanneer het de bedoeling is om mensen aan te moedigen om hun geloof kritisch te bekij- ken of zelfs achter zich te laten, dan zal men heel andere instrumenten moeten hanteren dan een botte registratie.
Het voorstel raakte wat ondergesneeuwd, maar het ligt toch voor de hand wat de reac- tie zal zijn wanneer er ooit meer aandacht aan zal worden besteed: er is maar één periode in de recente geschiedenis waar zulke registra- tie gebeurde en dat was voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze vergelijking ligt toch wel voor de hand? Het aanleggen van jodenlijsten was één van de meest verwerpe- lijke praktijken van de nationaal-socialisten en leidde tot een ontluisterend systeem van aan- gifte en verklikking. Beseft Dewinter dan niet dat zulke vergelijking voortdurend zal gemaakt worden, waardoor in de eerste plaats hijzelf, maar ook zijn partij meer dan ooit geïsoleerd zullen staan? De kritiek op de massale immi- gratie vanuit moslimlanden, op de islamisering van de samenleving en het vrij totalitair karak- ter van de islam is op vele vlakken terecht, maar die kan alleen maar versterkt worden wanneer ze op een doordachte wijze wordt onderbouwd en wanneer men ruimte laat voor debat. Wan- neer men de islamisering daarentegen bestrijdt met goedkope slogans, met geschreeuw en met simplistische of gevaarlijke oplossingen, dan versterkt men de tegenstanders en maakt men het probleem alleen maar groter. B.L.
ExoDus
Het is een fenomeen dat stilaan bekend begint te worden: het feit dat Joden in gro- ten getale Frankrijk verlaten. La France is voor hen immers al lang niet meer zo douce, maar een plaats waar een leven zonder constante bedreiging, beschimping en daadwerkelijke aanvallen niet meer mogelijk is. De meeste Franse Joden trek- ken naar Israël. Waren dat er in 2011 nog geen tweeduizend, dan is hun aantal al twee jaar op rij verviervoudigd. De oorzaak van die regelrechte exodus is niet zoals politiek-correcte stemmen veralgemenend en verbloemend stellen ‘het groeiend anti- semitisme’, maar wel de oprukkende islam, waarvan een onbetamelijk groot deel vol- gelingen de Joden het liefst van de aardbo- dem ziet verdwijnen, en na hen alle andere niet-islamitische gezindten. Mene tekel!
Oprichter destijds van de districtsraden in het samen- gesmolten Antwerpen, was Bob Cools, nu ereburgemees- ter. Hij heeft zich terecht gemengd in de discussie die op gang gebracht is door de Antwerpse N-VA-schepen Koen Kennis. Die wil tegen 2017 nieuwe afspraken en regels maken voor de districten; hij stelt onder meer voor dat het historische en toeristische stadscentrum (zeg maar de middeleeuwse stad, of de Grote Markt en brede omge- ving) terug wordt ondergebracht bij het stadsbestuur, onder burgemeester De Wever dus.
Bob Cools ziet dat niet zitten. Hij wil gewoon het hele dis- trict Antwerpen (inbegrepen Sint-Anneke) afschaffen en toe- voegen aan het Antwerpse stadsbestuur. “De Antwerpenaars begrijpen de zin niet van een apart districtsbestuur voor Ant- werpen”, zegt hij ons aan de telefoon. “Zij verstaan niet dat er als het ware twee burgemeesters, twee schepencolleges en twee raden (een gemeenteraad en een districtsraad) moe- ten bestaan. Ze snappen ook niet dat ze in het stadhuis niet meer in het huwelijk kunnen treden via een bevoegd stads- schepen of via de burgemeester, en dat dit dient te gebeu-
ren door een voor de meesten totaal onbekende “voorzitter van het districtscollege”. Volgens Cools zijn de districten goed voor vroegere gemeenten als Deurne, Hoboken, Wilrijk, enzo- voort… en voor de Polderdorpen. De Polderdorpen hebben trouwens geijverd voor de oprichting ervan sinds ze door Ant- werpen werden “opgeslokt”. De districten zijn hun op het lijf geschreven. Als het van de Polderdorpenbewoners afhangt, zouden die districtsbesturen veel meer bevoegdheden krijgen die goed zijn voor plaatselijke aangelegenheden.
Identiteit
In het districtshuis van Berendrecht, en dat van Ekeren, Hoboken, Deurne, Borgerhout, Wilrijk, enzovoort, moet alles kunnen gebeuren wat goed is voor de inwoners. En die inwo- ners staan volgens Cools geboekstaafd in de bevolkings- registers. Zij bepalen de “identiteit” van Borgerhoutenaar, Wilrijkenaar, enz. De inwoners moeten hun bestuurders bur- gemeester of (districts)schepen kunnen noemen. Dat klinkt beter dan “voorzitter van het districtscollege” of andere onzin.
Trouwens, sinds de huidige ploeg aan de macht is, kunnen de bewoners niet meer terecht in hun districtshuis dan na een
(internet)aanvraag langs een Antwerpse dienst. Stel je dat voor. In Berendrecht, op 25 km van het stadhuis, kunnen de inwoners niet meer, zoals vroeger, binnen- en buitenlopen om informatie te vragen, een nieuwe identiteitskaart te halen of te informeren naar de mogelijkheden voor een bouwtoelating.
Nee, zij moeten eerst langs de stad! Vaak via de pc van een familielid of een gebuur. In het districtshuis zitten de beamb- ten intussen te niksen.
Het zijn door de band mensen die niemand kent of die nie- mand kennen. Wij hopen dat Koen Kennis, wanneer hij zijn manifest schrijft, daar rekening mee zal houden. En dan is er nog Schoonbroek-Rozemaai, de vroegere rode burcht van Ivonne Julliams. Dat zou van het (af te schaffen) district Ant- werpen naar Ekeren overgeheveld worden. Burgemeester Koen Paelinckx krijgt er een bont allegaartje bij, dat bij de volgende verkiezingen misschien voor een verschuiving zorgt.
Zij worden volbloed Ekernaars. Voor hen geldt één troost: ze mogen vanaf 2017 mee de gans rijden en deelnemen aan het keizerschap van de Lustige Gans Ekeren. Tenminste, als de Polderbond de ruzie over het aantal in te zetten paarden
kan bijleggen. Pagadder
Pagaddertoren
Voor Bob Cools is district Antwerpen een lege doos La patte flamande
Terecht was de afwijzing voor een (eventuele) verplaatsing van de traditionele 11 juliviering in Brussel van stadhuis naar KVS unaniem. Een daadwerkelijke beslissing in die richting mag dan nog veraf liggen, dat is wel vaker het geval wanneer iets ‘lekt’, alleen noopt het voorval tot waakzaamheid. Er zijn namelijk van die gevallen waarbij principiële argumenten beduidend zwaarder doorwegen dan praktische voordelen.
In het gewoel van de Schoolstrijd verklaarde de legendarische Waalse vakbondsleider André Renard dat “pas une patte flamande ne se posera sur la place Saint-Lambert”. Eerder toevallig (of niet?) dachten we daaraan bij het betreden van het Brusselse stadhuis op de zonnige zaterdagochtend die de voorbije elf juli te beurt viel. Want ongeveer op die manier zou men het sentiment kunnen verwoorden dat het jaarlijkse gebeuren bij heel wat Fransta- ligen veroorzaakt, te beginnen bij de eerste burger van de stad, de wat sinistere burgemees- ter Mayeur. Geloof maar niet dat hij ingaat op de uitnodiging die hij voor het gebeuren ont- vangt, maar voor het feest van de Franse Gemeenschap enkele maanden later, eveneens in
‘zijn’ stadhuis, tekent hij steevast present.
Misschien hecht het gros van de aanwezige Vlaamse beau monde weinig belang aan de symboliek van net deze locatie, aan Franstalige kant doet men dat wel. Alleen al daarom zou de keuze van een andere plek een vergissing zijn. Laten we dat stadhuis als plaats voor de offi- ciële 11 juliviering niet als een ‘overwinning’ zien, eerder als een duidelijk statement. Maar dat prachtige gebouw en die mooie locatie de rug toekeren, zou de Franstaligen zeker de indruk geven van een capitulatie. Begrijp: een francofone overwinning op die dekselse Vlamingen.
Voor alle duidelijkheid: van een beslissing in die richting is (alsnog) geen sprake, maar de gebeurtenissen van vorige week tonen aan dat we alert moeten blijven. Wat zijn de feiten?
Een vertrouwelijke nota tussen het hoofd van de Vlaamse regering en de voorzitter van het Vlaams Parlement, Bourgeois en Peumans dus, partijgenoten bij N-VA, lekte uit. Hierin zou de minister-president geopperd hebben om de regering mee te betrekken in de organisa- tie van die 11 juliviering (vandaag ligt die bij het parlement) én, zo stelde hij, zou een andere locatie zoals de KVS er zich beter toe lenen. Zijn woordvoerder lulde er zich uit met een ver- haaltje dat het om een praktische regeling ging; de KVS is groter en zou andere mogelijkhe- den bieden, ook naar meer buitenlandse gasten toe, maar goed, met dat soort praatjes olie op de golven gooien behoort tot het standaard takenpakket van de functie. Ander voordeel van zo’n verhuis, is dat men verlost raakt van het obligate welkomstwoord van een lid van het Brusselse schepencollege, in regel één van de Vlaamse schepenen. Tijdens de recentste edi- tie was het schepen Ans Persoons (sp.a) die de spits van de viering afbeet. Wellicht ergerde ze ook Geert Bourgeois met haar bij momenten gênant geleuter over de voetgangerszone, het nieuwe multiculturele Brussel, et cetera. Op een ‘nationale’ feestdag een publiek dat voor een aanzienlijk deel uit buitenlandse gasten bestaat vervelen met geklets over iets wat enkel als dorpspolitiek kan worden omschreven, het getuigt van weinig niveau. Maar laten we eer- lijk zijn: ook de tweede spreker, Jan Peumans, zorgde niet voor een mijlpaal in de geschiede- nis van de retoriek, ook niet inhoudelijk. Het wordt stilaan een gewoonte dat het plechtige gedeelte de opstap is naar de overigens prima verzorgde receptie, ook dat is een traditie...
De dingen moeten echter in hun juiste verhouding beoordeeld worden. Praktische ele- menten wegen in deze niet op tegen principiële argumenten. Het verrast bovendien dat net de idee van Geert Bourgeois zou komen. Het is geweten dat hij een gemeende belangstel- ling heeft voor de band Brussel-Vlaanderen, al was het maar omwille van zijn familiale ban- den met de stad: zijn zoon woont in Schaarbeek, en zijn schoondochter Cieltje van Achter zetelt voor de N-VA in het Brussels Parlement. Maakte hij een verkeerde inschatting en onder- schatte hij de draagwijdte van zo’n stap? Wie zal het zeggen. Lekken komen er doorgaans niet door toeval, en vaak zijn ze een uitgelezen manier om bepaalde maatregelen tegen te hou- den nog voor ze iets onvermijdelijks krijgen. Hopelijk ook in deze. KNIN.
Dwars door Vlaanderen
28 januari 2016
6
Oilsjt Carnaval
De 3.670 tickets voor de prinsenverkiezing in de grote zaal Flora waren in minder dan een halfuur uitverkocht. Zoiets kan alleen in Aalst.
Dennis de Wolf, een gedreven 27-jarige grafi- cus won de titel van de minzame 32-jarige met- ser Christophe ‘Cali’ Corthals. Bij de bepalende puntentelling was er een onooglijk en nooit gezien klein verschil tussen de twee kandida- ten. Bij de kennisproef was er een ex aequo, dat later (terecht?) betwist werd door ‘Cali’.
Deze kennisproef wordt al meer dan twin- tig jaar opgesteld door een stadsbeambte.
Deze dame had meerdere vragen en de erbij horende correcte antwoorden blijkbaar onvol- doende duidelijk opgesteld.
Voor de verliezende prins maakte één betwist antwoord het verschil bij de eindafre- kening. Zo verliezen doet natuurlijk pijn voor gelijk wie die meer dan een jaar bijna dagelijks
Nieuwjaar bij Voorpost
Het nieuwe jaar 2016: veertig jaar staan deze altijd actieve actievelingen van Heel- Nederlandse strekking dit jaar op de voorpost van de Vlaamse Beweging. Omdat de spreekwoordelijke boog niet altijd gespannen kan staan, boden zij zichzelf en hun sym- pathisanten vorige zaterdag een nieuwjaarsreceptie aan.
Voor een volgelopen zaal gaf actieleider Nick van Mieghem een toch wel indrukwekkend overzicht van de acties die het voorbije jaar door Voorpost op het getouw zijn gezet. Dat waren er liefst… 160!
Om dat te kunnen waarmaken, moesten de militanten zowat om de drie dagen in weer en wind ergens te velde op post zijn. Ter inlich- ting van lezers die tot een officiële vakbond behoren: onbezoldigd. Geen van de aanwezi- gen leek er zich over te verbazen dat de actie- voerders zich het meest boos hebben gemaakt over de “overstroming van het Avondland” door vreemde asieleisers die ons worden opgevoerd als vluchtelingen, wat ze in de meeste geval- len niet zijn.
Voor de jongens en meisjes van Voorpost kan dat vaderland alleen maar het Heel-Neder- land zijn dat 200 jaar geleden door Willem van Oranje werd gegrondvest. Dat Willem, tot spijt van wie ’t benijdt, dit jaar een standbeeld krijgt, valt samen met de viering van 40 jaar Voor- post. Niet alleen gaan de actievelingen dat vie-
ren met een eigen Voorpostbier, “uiteraard met inheemse hop”, ze gaan er, zei de voorzitter ferm, “nog een schepje bovenop doen”. Voor- zitter Bart van Pachtebeke somde op: opko- men tegen “alles wat onze identiteit onderuit- haalt”, spotten met het vreemdelingenbeleid van Theo Francken, “even zwak als een lucht- ballon en die ballon is gesprongen”, de ramp- zalige verzwakking van Europa door de mas- sale invoer van analfabeten, gelukszoekers die de werkzekerheid van ons eigen volk aantas- ten en ons niet enkel opzadelen met financiële, economische en ecologische, maar ook met derdewereldproblemen als laaggeletterdheid, uitkeringsafhankelijkheid, hoge schooluitval, vrouwenonderdrukking, eerwraak, gedwon- gen huwelijken (ook van kinderen), meisjes- besnijdenis en geen respect voor de openbare ruimte. Uiteraard kon de jonge voorzitter niet voorbijgaan aan de “wilde horden van Keulen”, de aanranding van jonge vrouwen in Zweden en de kinderverkrachtingen in Finland. Slotzin:
“De maat is vol!” hvo
bezig is met de voorbereiding van de prinsen- verkiezing: de campagne kost hem ook tiendui- zenden euro’s, met soms aanwezigheid op vijf eetfestijnen per weekeinde en dit niet alleen bij de vele carnavalsverenigingen. De sportieve verliezer valt evenwel de alom geprezen win- naar niet aan, maar wel de organisatie door de stad Aalst.
Burgemeester D’Haese liet, omdat Cali na enkele dagen de uitslag had gecontesteerd, weten dat klachten binnen het halfuur na de carnavalszitting geformuleerd moeten worden.
Ingewijden weten dat de verkozen prins Den- nis de kandidaat was van N-VA-burgemees- ter D’Haese (bij de vorige verkiezingen over- gelopen van VLD) en dat de ontgoochelde Christophe de kandidaat was van Ilse Uyt- tersprot (de Torenmadam!), CD&V-schepen voor o.a. Carnaval. Dorpspolitiek op zijn aller- best. Maar dat zal de carnavalspret niet deren.
Godsdienstoorlog(je)
Met zeven combi’s, vijf personenwagens en vier motoren stormden onlangs mensen van de politiezones Damme/Knokke-Heist en Brugge de opvangkazerne van Sijsele binnen. Wat was er gebeurd? Volgens burgemeester Joachim Coens en de politie een opstootje waar slechts vier personen bij betrokken waren. Waarom dan dat overdreven machtsvertoon? Enkel en alleen om “zeker te spelen”? Een onduidelijke oproep? Schijnbaar was er toch meer. Name- lijk een vechtpartij tussen vier christelijke Ira- niërs en een grote groep Afghanen, aldus de uitleg van het plaatselijke Rode Kruis. Dat oor- logje duurt al langer in het kamp. Jos Mille- cam van de oppositie, die ter plaatse kwam, werd onverrichterzake wandelen gestuurd en is ervan overtuigd dat men alles minimaliseert.
Resultaat van dit akkefietje? Van de vier “chris- tenhonden” hebben er drie vrijwillig het kamp verlaten en de vierde werd na overleg over- geplaatst naar Loppem, omdat hij hoopt zich
daar veiliger te voelen. Waren zij de schuldigen?
Vervelend gedrag
Burgemeester Marino Keulen van Lanaken riep via twitter op om de 101 te bellen als je door groepjes mannen werd lastiggevallen. In de galerijen en winkelstraten van Lanaken inti- mideerden groepjes mannen de winkelende vrouwen door ze te achtervolgen en aan te spreken in onbegrijpelijk Engels. Ook de ver- koopsters in de boetieks voelden zich onge- makkelijk wanneer groepen vreemde en onver- staanbare mannen heel traag voorbij slenteren en hen blijven aanstaren. Nog ‘n andere vrouw zei dat ze, samen met haar vriendin, door wel tien vreemde mannen werden geïntimideerd en gefotografeerd met smartphones. De bur- gemeester reageerde: “Wij hebben een aan- tal klachten binnengekregen van vrouwen die zich onveilig voelden.” En hij voegde eraan toe:
“Wie die mannen zijn, is niet duidelijk. Wij gaan daar zeker niet het etiket asielzoekers op plak- ken.” De vraag is: welk etiket dan wel?
