Zappen met de GrondwetZonder u te willen onderschatten, beste lezer, nemen we aan dat

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• Waarom olie duur blijft 2

• Weg uit de ratrace? 3

• Progressief Vlaanderen lult.

Bangelijk 4

• Annemans versus Vandenhaute 5

• Reynders: van Lîdje naar Brussel 6

• De erfenis van Javaux 7

Zappen met de Grondwet

Zonder u te willen onderschatten, beste lezer, nemen we aan dat niet in elk van u een grondwetsspecialist verscholen zit. We dienen dan ook met een snelcursus constitutioneel recht te openen, maar beloven dat er een uitermate smeuïg verhaal op volgt.

We schrijven Grondwet met passende eerbied met een hoofd- letter. Het is natuurlijk de Belgische Grondwet, maar al lopen we niet echt over van aanhankelijkheid aan het vaderland (met kleine

“v”), de Grondwet is wel de Grondwet en die verdient in een beetje serieuze staat een minimum aan respect.

Zeker artikel 195 moet nageleefd worden, want dat behandelt de manier waarop de Grondwet kan gewijzigd worden. Ze staan niet in stenen tafelen gebeiteld, de grondbeginselen waarop dit land steunt, en kunnen gelukkig worden aangepast. Daartoe dient wel een procedure gevolgd te worden, die moet vermijden dat een toe- vallige meerderheid van avonturiers al te dolle dingen gaat door- drukken. Vandaar, kort samengevat, de werkwijze.

Stap 1: als een artikel aan herziening toe is, duidt de Kamer dat aan.

Stap 2: de Kamers worden ontbonden en er volgen verkiezingen.

Stap 3: het nieuwe parlement beslist met tweederdemeerder- heid of de wijziging wordt doorgevoerd.

Zoals u wellicht weet, plannen Di Rupo en zijn kompanen enige aanpassingen aan het bouwwerk België, een operatie die verkocht wordt onder de naam “staatshervorming”. De staatssecretarissen Servais Verherstraeten (CD&V) en Melchior Wathelet (CDH) moe- ten die staatshervorming voorbereiden.

De bollebozen op hun kabinetten hebben echter ontdekt dat niet alle artikels die volgens de bereikte akkoorden moeten wor- den gewijzigd, door het vorige parlement voor herziening vatbaar verklaard werden. Probleempje! De Di Rupo-akkoorden kunnen grondwettelijk niet worden uitgevoerd. Een revolutionair zou er zijn vijfenveertigers aan vegen, maar deze regering wil het systeem juist redden en dan is gepruts met de hoogste instellingen niet gepast…

zou een mens denken.

Maar de creativiteit om dit land in stand te houden, weten we allang, kent geen grenzen. Artikel 195 is namelijk zelf voor herzie- ning vatbaar verklaard. De partijen die aan de staatshervorming gaan meewerken, vonden volgende geweldige oplossing. Ze gaan artikel 195 wijzigen, zodat de oude procedure niet meer moet wor- den gevolgd. Dan kunnen ze naar hartenlust artikels schrappen

of aanpassen, en nieuwe invoeren. Eens die klus geklaard, wordt artikel 195 in eer hersteld.

De facebookgroep “Di Rupo: niet in mijn naam” van de Vlaamse Volksbeweging plaatste meteen volgende commentaar: “Om de voorziene staatshervorming door te voeren, gaan de regerings- partijen de grondwet heel even wijzigen om ze daarna weer te herstellen in de oude versie. In 1990 bevond koning Boudewijn zich 36 uren in de “feitelijke onmogelijkheid om te regeren” toen hij de abortuswet niet wilde ondertekenen. In 2012 verkeert onze grondwet in de “feitelijke onmogelijkheid om nageleefd te wor- den” gedurende 30 maanden.” Filip Reyntjens, gewoon hoogleraar Universiteit Antwerpen, reageerde met een fel opiniestuk in De Standaard. Hij moest in z’n ogen wrijven toen hij het nieuws vernam.

“De laatste weken hebben we al wat haastwerk gezien maar dit is er ver over”, vindt de professor. “Principieel is hetgeen de regering nu wil niet anders dan, ik noem maar iets, het schrappen voor een beperkte periode van artikel 16 van de grondwet, dat het eigen- domsrecht beschermt, omdat de regering “dringend” een gebouw moet kunnen onteigenen.”

Reyntjens begon als specialist grondwettelijk recht, maar is al enkele decennia bezig met de studie van de politieke gebeurtenis- sen in Afrika. Leo Tindemans wilde de Grondwet niet beschouwen als een vodje papier, maar (we citeren de geachte professor) “deze regering denkt daar blijkbaar anders over en volgt liever het voor- beeld van haar Afrikaanse evenknieën”. Reyntjens besluit: “Dat de regering zelfs maar overweegt even met de grondwet te zappen, is de schande voorbij.”

Zeg dus niet dat wij weer spoken zien. Reyntjens wordt als een eerbiedwaardig specialist beschouwd - bijvoorbeeld over Rwanda.

Als die expertise nu zowaar van pas komt om de Belgische regering te beoordelen, dan zit dit land toch wel echt met een dik probleem.

Maar, niet iedereen denkt zo. Ofwel is Reyntjens een onverant- woorde idioot en paniekzaaier, ofwel kan dit soort zware beschul- digingen van een wetenschapper aan het adres van een westerse regering niet zomaar onder de mat geschoven worden. En hoe reageert de Vlaamse pers? Zeer eenvoudig: zo goed als niet! Een land dat gebruik maakt van dit soort constitutionele sjoemelprak- tijken, verdient de naam democratie niet. Gedrukte bundels papier die dat in hun redactionele commentaren niet aanklagen, verdie- nen de naam vrije pers niet.

We hebben een regering en we zullen het geweten hebben. Iedere excellentie wil graag laten weten er ook bij te horen, maar het is dan wel elke keer zo goed als koe- kenbak, want de regeringsleden vertrouwen elkaar voor zover ze elkaar in het oog kunnen houden, en geen millimeter verder.

Wie is Olli?

Minister van Overheidsbedrijven en Ontwikkelingssamenwerking én goodwillambassadeur van de PS in Vlaanderen Paul Magnette sprak ferme taal vorige week. “Het is niet omdat Europa iets zegt, dat het zo is”, vindt de PS-kroonprins. Hij gaat door op z’n elan: “Wie heeft ooit het gezicht van Olli Rehn gezien? Wie weet waar hij vandaan komt en wat hij gedaan heeft?”

Niemand? “Allez dan, ten behoeve van Magnette. Olli Rehn is een 49-jarige liberale Finse politicus die een docto- raat op zak heeft dat hij in Oxford heeft behaald. Een slimme jongen.

Hij voetbalde ooit verdienstelijk, maar wat wil dat zeggen in Finland?

Wikipedia leert zelfs dat zijn vader autohandelaar was en zijn moeder lerares Engels.

Och ja, beste Paul, Olli Rehn zit ook in de commissie Barroso II en is daar verantwoordelijk voor de portefeuille

“economische en monetaire zaken”. In die hoedanigheid verschijnt hij voortdu- rend in de media als de strenge man die er moet op toezien dat de staatsfinan- ciën een beetje op orde blijven.

Het zal Magnette zeker verba- zen, maar we konden zijn uithaal naar die topman van de zich opper- machtig en onaanraakbaar wanende Europese commissie wel smaken. Mooi dat een politicus nog eens van zich durft afbijten, waar alle anderen sidderend en bevend het hoofd buigen. “Olli Rehn in zijn gezicht uitlachen, dat doe je niet”, reageerde Bart de Wever.

Die zit in de oppositie en moet dus naar regeringsleden uithalen, zo hoort dat. Maar sta ons toe Bart in deze zaak wat te serviel te vinden. Toch een beetje Bart de Bever als het over Europa gaat? Duim omhoog voor Mag- nette, wegens moed en opofferingsge- zindheid.

Réserves fondamentales

Steven Vanackere, vicepremier voor CD&V en minister van Financiën, ver- slikte zich echter in z’n koffie.

“Men moet toch eens goed nadenken over hoe men spreekt over Europa.”

Vanackere zit niet in de oppositie en heeft het wel degelijk over een rege- ringsgenoot. In een regering moet men toch eens goed nadenken over hoe men spreekt over collega’s.

Magnette dan weer op de vraag of hij niet is geschrokken van de negatieve reacties van zijn collega’s: “Ja, en dan? Ik vind ook vaak dat andere ministers te ver gaan.” Wat een echte vriendenclub is die regering-Di Rupo toch.

Wat doen vrienden zo onder elkaar?

Juist, ze volgen elkaar op de voet.

Lees verder blz. 2

Knip-

plakregering en-

Ludo lanceert zijn verkiezingscampagne

67

jaargang • nummer 3 • woensdag 18 januari 2012 1,95 euro

De dingen dezer dagen 2

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Waarom olie duur blijft

Uit de smalle beursstraat

Eind vorig jaar deed zich een zeldzaam economisch verschijnsel voor: ondanks een economische groeivertraging in Europa en de Verenigde Staten bleef de olieprijs hoge toppen scheren. Een vat ruwe olie kostte 100 dollar. Normaal gezien daalt de olieprijs wanneer er een economische recessie zit aan te komen. Door de lagere economische activiteit daalt de vraag naar het zwarte goud en dus de prijs.

Momenteel is dat niet het geval. Olie is duur en zal dat wellicht een tijd blijven. De meeste courante reden die wordt gegeven, is dat de geopolitieke spanningen blijven oplopen aan de Straat van Hormuz, die de Perzische Golf met de Indische Oceaan ver- bindt. Iran dreigt er al een tijd mee die zeestraat, waarlangs 40 procent van de wereld- productie van olie passeert, af te sluiten. De hoeveelheid olie die in de omringende lan- den geproduceerd wordt, is gigantisch: Saudi-Arabië (9,75 miljoen vaten per dag), Iran (3,55), Irak (2,72), Koeweit (2,67), de Verenigde Arabische Emiraten (2,52) en Qatar (0,8). Als de Straat daadwerkelijk wordt afgesloten, kan dat leiden tot een prijsstijging van 25 dollar per vat. Een verhoging die de economieën, die het al moeilijk hebben, verder in de dieperik zouden duwen.

Toch is het fout te denken dat de spanning aan de Staat van Hormuz de enige of zelfs de belangrijkste oorzaak is van de hoge olieprijs. Andere factoren spelen een even grote rol. Zo is er de (geo)politieke onzekerheid in Venezuela, een belangrijke olie- producent. Hoe is het met de gezondheid van Hugo Chavèz gesteld? Wat als hij komt te overlijden? Zal politieke instabiliteit de olie-export in gevaar brengen? Dergelijke factoren duwen de olieprijzen omhoog. De politieke onzekerheid in Nigeria - nog zo’n olieproducent die vaak vergeten wordt - speelt eveneens een rol.

Daarnaast mogen we het effect van de zogenaamde Arabische Lente niet onder- schatten. Die heeft geleid tot een daling van de Libische olieproductie. Die olie was gemakkelijk boven te halen en was relatief zuiver. Je kon hem bij wijze van spreken bijna direct in de tank van je wagen gieten. Maar de Libische Oorlog heeft het wereldwijde aanbod doen afnemen, wat de olieprijzen omhoog heeft gejaagd.

Bij een dalend aanbod is het vaak de gewoonte dat de Verenigde Staten wat lichte druk uitoefenen op bondgenoot Saudi-Arabië om de kraan open te zetten. De pro- ductie en het aanbod neemt toe waardoor de prijs daalt. Nu is Saudi-Arabië niet van plan zo’n stappen te zetten. De Arabische Lente heeft in Riyad voor zenuwachtigheid gezorgd. De Saudische regering redeneert als volgt: we moeten ervoor zorgen dat onze bevolking niets tekort komt, anders dreigt hier ook een opstand. Vandaar dat de regering de komende vijf jaar 130 miljard dollar in de economie wil pompen. Grootse investeringsprojecten moeten voor 500.000 woningen zorgen. De ambtenarenlonen zullen met 15 procent worden verhoogd. Dat legt een zwaar beslag op de overheids- financiën. Om die investeringen en uitgaven te betalen, mag de olieprijs niet onder de 85 dollar per vat dalen. De Saudi’s zullen de oliekraan niet opendraaien, waardoor de prijs hoog zal blijven.

Maar de belangrijkste reden waarom de olieprijzen niet zullen dalen, is louter eco- nomisch: de vraag vanuit de groeilanden - China, India en co - zal zeer hoog blijven.

Die vraag compenseert de dalende oliebehoeftes van de westerse, geïndustrialiseerde landen. Volgens het Internationaal Energie-agentschap zullen er volgend jaar wereld- wijd 90,3 miljoen vaten olie per dag worden verbruikt, een stijging met 1,4 procent ten opzichte van 2011. Probleem is dat de productiecapaciteit niet onbeperkt is. De OPEC- landen bijvoorbeeld, kunnen maar 4 miljoen vaten per dag oppompen.

Nieuwe investeringen om meer boorinstallaties te bouwen, vergen tijd en kosten geld. Oliebedrijven gaan op steeds moeilijkere plaatsen op zoek naar olie. De borin- gen gaan veel dieper. Er wordt meer en meer op zee gezocht naar bronnen. Olie uit teerzanden halen, is zeer moeilijk en kostelijk. Om die activiteiten rendabel te hou- den, mag de prijs van een vat olie niet onder 80 euro zakken. Oliegiganten hebben er alle belang bij dat het zwarte grond een dure grondstof blijft.

A^ngélique VAnderstrAeten

Gratis advies voor De Lijn

Begrijp me vooral niet verkeerd en ga er niet vanuit dat ik de verdediging van rode rakker De Witte opneem, en in dezelfde moeite die van de “instelling”. Dat onding opdoeken, zou een échte besparing heten én een beleidsdaad met weerklank in een samenleving die schoon genoeg heeft van de

“meerwaarden” die de multiculturele illusie met zich brengt. Spreek de tram- en busge- bruikers daar niet op aan, als ze in niet mis te verstane lezersbrieven reageren op “het aanpassen” van de tarieven door De Lijn, om haar miljoenentekorten weg te werken. Ook het afschaffen van gratis vervoer voor seni- oren moet daaraan verhelpen. Zowel het ene als het andere geniet volop begrip in de regimemedia.

De auteurs van de brievenvloed mogen zich gelukkig prijzen dat, bij gebrek aan een volwaardige directeur, de activiteiten van het “centrum” momenteel op een laag pitje branden, of zelfs volledig stilliggen, in afwach- ting van het resultaat van een “open kandida- tuurstelling”. Mocht dat anders zijn, valt niet

Het ziet ernaar uit dat de naam van de nieuwe baas van het beruchte Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding niet langer Vlaams zal klinken. Het niet-automatisch herbenoemen van Jozef de Witte was al een “signaal”. Maar dat werd ontkend. Aan de basis lag een “vergetelheid” tijdens de hectische eer- ste dagen van de regering-Di Rupo. Minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet wil voor die job een “open kandidatuurstelling”. In praktijk betekent het dat “madame Non” dat postje aan iemand uit haar politieke vriendenkring wil geven, al zal ook dat worden ontkend.

uit te sluiten dat een collectieve aanklacht wegens verregaand racisme hun deel had kunnen zijn. Dat kan altijd gebeuren, voor wie een kat een kat durft noemen in een modelstaat waar een gedachtepolitie, knus genesteld onder de regimevleugels, het mee voor het zeggen heeft.

Plaag

Wat amper aan bod kwam in de begrip- volle commentaren van opinieschrijvers over hogere Lijntarieven en het afschaffen van gra- tis seniorenvervoer, was de nochtans almaar verder woekerende plaag van het zwartrij- den. Al doen directies van openbaar ver- voer hun uiterste best om die plaag zoveel mogelijk te minimaliseren, wie dagelijks een beroep doet op tram of bus weet wel en vooral veel beter. Daaraan ligt het ook dat het nauwelijks gecontroleerde zwart- rijden onderwerp nummer één was in de brieventsunami. “Doe daar wat aan en de tekorten zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon”, luidde het gratis advies van een tros

bus-, tram- en treinreizigers. Meer nog, zo werd nadrukkelijk gesteld, in grootsteden is het meer regel dan uitzondering dat bus- sen en trams vol zitten met niet-betalende mensen. “Ze zouden dat moeten doen, maar vertikken het”, aldus Wilfried Verbraekel uit Gent. “Ik zal een hoop commentaar krij- gen”, voegde hij daar multicultureel geher- senspoeld aan toe, “maar negen op tien van die mensen zijn van niet-Belgische origine.

Vraag dat aan de controleurs en de chauf- feurs en ze zullen dat volmondig bevesti- gen. Anoniem, weliswaar.” Een goede ver- staander…

In een brief die er niet om liegt, liet Frans Vandeweghe uit Dadizele weten “dat niet de 65-plussers de grote profiteurs zijn, wel de vele, vooral jonge allochtonen die weigeren een ticket te kopen”. Hij legde nog een vinger in dezelfde wonde, door te stellen dat meer controleurs geen oplossing kunnen bieden.

“Zou er”, vroeg hij zich af, “een controleur durven optreden, wetende dat die jongeren aan bendevorming doen?” De vraag stellen, is ze beantwoorden. Zelf stap ik wel eens op tram of bus. Het is een vaststelling als een andere dat ik al wie rechtstreeks aan de chauffeur betaalt, of zijn rittenkaart in het controleapparaat steekt, in gedachten als uitzondering op de regel catalogeer, en, qua origine, duidelijk herken. Controleurs heb ik nog nooit opgemerkt. Maar dat kan “per- ceptie” zijn, natuurlijk.

Uitzondering

Soms volstaat het voor nieuwe Belgen niet vrij en blij rond te toeren met bus, tram of trein op kosten van de gemeenschap. Het gebeurt dat zij, op grond van hun geloofsbe- lijdenis, nog iets meer dienstbetoon wensen.

Daar kan de trambestuurster over meepra- ten die, naar de opvattingen van “Gentenaar”

Redouan A., met Marokkaanse “roots”, haar tram iets te ver deed stoppen van de plaats waar hij stond te wachten. Daardoor lichtjes gefrustreerd, stelde hij tot zijn verbijstering vast dat een vrouw verantwoordelijk was voor de “onnodige” meters die hij had moe- ten stappen. De nieuwe medeburger schold haar de huid vol, omdat ze vrouw is, blank en geen moslim. Om zijn tirade enige kracht bij te zetten, bespuwde hij haar. Het is onduide- lijk of Redouan na de tirade en het spuwen voor de rit betaalde. Alledaags is het niet dat die man van de tram geplukt en aangehouden werd. Dat is eerder een uitzondering op de algemene regel. Hij kreeg van de rechter een boete van 687 euro, omdat zijn gedrag van weinig respect getuigde en het vreedzaam samenleven van verscheidene culturen hin- derde. Mooi gezegd. Bij het CGKR, zonder directeur, heerste een diepe stilte. Of het CGKR met directeur die Redouan een klacht voor racisme aangesmeerd had, is niet zeker.

d.M^ol

Vervolg van blz. 1

Dat mocht Maggie de Block ervaren bij het uitschrijven van haar beleidsnota als staatssecretaris voor Asiel en Migratie. In de pers lekten vorige week interne e-post- jes uit tussen de kabinetschefs van Onke- linx (Laurence Bovy) en Di Rupo (Hervé Parmentier) waarin over het ontwerp van De Block geschreven staat dat “wij fundamen- tele bezwaren hebben, vooral wat betreft het deel asiel-migratie”. Maggie moest haar nota herschrijven, maar reageert via haar woordvoerster flegmatiek: “We hadden het akkoord wat te enthousiast geïnterpreteerd en dus zijn er enkele zinnen geschrapt.” Dat zullen niet zomaar wat zinnetjes geweest zijn, want Laurence Bovy had het wel dege- lijk over “plusieurs réserves fondamenta- les”. Afijn, niet te enthousiast doen als je in de regering-Di Rupo zit, is de boodschap.

Dwangbuis

De rechterhand van Di Rupo, Hervé Parmentier, liet algemener weten aan de regeringsleden dat er hard gewerkt werd aan het regeerakkoord en dat iedereen zich daar strikt aan te houden heeft. Hij schrijft letterlijk: “Ideaal zou zijn om maximaal te copy-pasten.” Voor wie wat minder thuis is in het Engelse tekstverwerkersjargon: daarmee

wordt kopiëren/plakken bedoeld, te weten de techniek waarbij men uit de ene tekst passages aanduidt en letterlijk in een andere tekst overneemt. Di Rupo heeft zoveel ver- trouwen in zijn kabinetsleden dat hij van hen verwacht dat ze bij voorkeur geen jota toevoegen aan het afgesproken regeerpro- gramma.

Daarover bestaat een akkoord, maar daar eindigt het wederzijdse vertrouwen.

Normaal gesproken vormt zo’n akkoord het raamwerk waarbinnen elk regeringslid een beleid voert. In het geval van Di Rupo betreft het dus een dwangbuis. Als staatssecretaris Hendrik Bogaert (CD&V) voorstelt om alle hogere ambtenaren een taalproef te laten afleggen, om na te gaan of ze wel voldoende tweetalig zijn, krijgt hij de Franstalige wind van voor. Staat niets over in het regeerak- koord, zouden ze kunnen opwerpen. Klopt, Bogaert vraagt gewoon de uitvoering van een haast tien jaar oude wet. Zelfs zo’n open deur intrappen, leidt tot frictie en zenuwach- tigheid in het kabinet.

Er zijn nog voorbeelden, maar de ruimte hier is op. Geen nood. Het zou ons erg ver- bazen mochten we de komende dagen geen aanleiding aangereikt krijgen om er volgende week op door te bomen.

J.K.

Knip-en-plakregering

3

De dingen dezer dagen

Weg uit de ratrace?

Onze maatschappij laat nauwelijks nog ruimte voor rust. Iedereen moet voor ieder- een per knopdruk of muisklik bereikbaar zijn. Een over het weekeinde uitgeschakelde telefoon levert boze verwijten op. Een te laat beantwoorde e-post wordt als onpro- fessioneel beschouwd, of als een gebrek aan interesse. Wie niet meedoet met facebook geldt als sociaal gehandicapt. Wie noemt mij de gelukzalige die twee weken vakantie kan nemen zonder contact met het thuis- front te moeten houden? De moderne mens heeft tal van netwerken die hij moet onder- houden. Het ageren binnen die netwerken wordt net als de dagelijkse stroom e-post- jes eerder een last dan een lust. Hoeft het te verwonderen dat veel mensen dan ergens in het midden van hun leven van het spoor af raken en de zin van hun werk niet meer inzien? Wat vroeger vanzelfsprekend was, wordt dan plots een groot vraagteken. Ach- ter de hoek van de zoveelste deadline of pro- jectoplevering schuilt een burn-out en tot besluit een depressie. Depressie treft meer mensen dan u denkt. Maar liefst 1 miljoen Belgen slikken antidepressiva – een schrik- wekkend aantal.

Neem het van ons aan: we moeten met zijn allen dringend onthaasten. De drukte, de stress en het overbevragen... Het is niet vol te houden. En toch, bleek deze week uit een studie, werken wij “Belgen” gemiddeld drie weken minder lang per jaar dan onze Duitse buren. Zijn de Duitsers dan toch beter geor- ganiseerd dan wij?

Het leven is geen sprint maar een marathon

Dat motto vindt men op de webstek van Ludo van Campenhout, schepen en volks- vertegenwoordiger. Een verstandig motto, lijkt ons, ware het niet dat de eerste mara- thonloper, de Griek Pheidippides, na afloop dood neerviel. Maar Ludo volgt zijn eigen motto niet. Hij loopt geen marathon. Hij sprint aan een moordend tempo door het leven. U weet waarover we spreken, want wat lang een publiek geheim was, werd de afgelopen week in de kranten breed uitge- smeerd. Ludo kampt met een zeer ernstig alcoholprobleem. We gaan hem er niet voor veroordelen. Relationele problemen, een vechtscheiding en allicht vooral de dagelijkse ratrace die een job in de schijnwerpers met zich meebrengt, eisten hun tol. De stress is moordend. Ludo is één van tienduizen- den Vlamingen die daarom niet meer kun- nen genieten van een paar glazen bier. Ze moeten de stress letterlijk verdrinken. Ze moeten zich kunnen uitschakelen, de knop even omdraaien. Dat lukt hen tijdelijk, maar ze plegen wel duurzaam roofbouw op geest

en lichaam. Ludo heeft een moedige stap gezet om zijn zwakte naar buiten te bren- gen en tezelfdertijd het roer proberen om te gooien. Hij gaat enkele weken onthaas- ten en afkicken in de Nederlandse Antillen.

Boven alles begrip

Ludo van Campenhout is verre van de enige politicus met een drankprobleem.

Misschien is het een beroepsziekte. De vele recepties, dineetjes en sociale evenemen- ten worden nu eenmaal steeds vergezeld van een glaasje cava of wijn. En er is de stress van het leven, in de waan van de dag, de conti- nue strijd om media-aandacht of een ‘quote’.

Dan hebben we het nog niet over de druk die een bestaan als politicus op een relatie legt. We hebben boven alles begrip voor Van Campenhout. We wensen hem veel succes toe en we hopen dat hij in dit verkiezingsjaar boordevol verplichtingen stand houdt. Maar het is niet iedereen gegeven een marathon te lopen. Misschien moet Ludo zijn doelen bijstellen en zich met een halve marathon of een fikse wandeling tevreden stellen. Nie- mand zal hem dat kwalijk nemen. Ook zijn nieuwe partijvoorzitter Bart de Wever niet, die steunt hem door dik en dun. Het gerucht gaat dat het De Wever was die Van Cam- penhout met milde dwang naar de Neder- landse Antillen stuurde. Ook politieke vrien- den helpen elkaar.

Dokters aan de drank

Dat De Wever Van Campenhout steunde, lokte dan weer tandengeknars uit bij de in 2010 gedefenestreerde Limburgse senatrice- voor-één-dag Kim Geybels. Na een drugsak- kefietje in Bangkok met haar vriend Bas Luy- ten, ooit N-VA-jongerenvoorzitter, werd ze vriendelijk verzocht een stap opzij te zetten.

Geybels was er snel bij om De Wever er op te wijzen dat zij en haar drugsverslaafde vriend destijds op minder begrip mochten rekenen. Daar kunnen we haar voor een stuk in volgen, maar naar we weten speel- den heel wat factoren mee in de beslissing om haar te ontslaan.

Kim Geybels is spoedarts. Zij kent de geijkte kanalen waar drugsverslaafden kun- nen geholpen worden. In plaats daarvan zette ze de kat (hare Bas) bij de melk, in Thailand. Ze had beter moeten weten en zich ver van drugs houden.

Dat ze een stap richting s.pa zou zetten, ontkent Kim bij hoog en bij laag. Haar imago heeft al één deuk opgelopen, hopelijk is ze slim genoeg een tweede te vermijden. Voor sommigen is politiek bedrijven een vorm van kick. Wie echter kiest voor de verkeerde partij, zou wel eens vlug afkickverschijnse- len kunnen vertonen.

PAN Deze week verscheen er een studie van de Antwerpse professor Geert Dom.

Hij onderzocht het drankgebruik bij artsen en specialisten. De conclusies zijn ontnuchterend: één op vijf specialisten ouder dan 55 is een probleemdrinker.

Eén op drie artsen ouder dan 65 heeft een alcoholprobleem. Je zal er maar op consultatie gaan!

VVB toast op V-partijen

Ach, nieuwjaarsrecepties... Het is omdat onze immer ernstige hoofdredacteur niet het juiste profiel heeft, dat wij ons opoffe- ren om er enkele af te schuimen. Niet voor de heerlijke broodjes, tortilla’s, of (godbe- tert) drank, maar voor de toespraken en het te rapen nieuws. Omdat het moet! Maar zie, naast een fijne receptie viel bij de VVB ook lol te beleven bij de toespraken. Bart Mad- dens was op dreef en daar heeft elke deelne- mer van genoten. Hoewel, ex-staatssecre- taris Carl Devlies (CD&V) zal iets minder enthousiast geweest zijn, denk ik.

Veel volk, in de promotiezaal in de Hal- len van de Leuvense Universiteit, zo’n 200 kaderleden van de Vlaamse Volksbewe- ging (VVB) en wat parlementsleden en bevriende Vlaamse bewegers. Heel veel schoon Vlaams volk samen, als het ware.

Gastspreker Maddens stond in het schiet- kraam, maar wel om zelf te schieten. Zijn doelwitten waren de Di Rupo-akkoorden en de traditionele partijen. We schrijven schietkraam, omdat Maddens met scherp schoot en omdat hij in zijn toespraak de Vlaamse partijvoorzitters vergeleek met kinderen die zich vergapen aan de blinkende prijzen van het schietkraam. Die prijzen zien

er wel blinkend uit, maar eens uit de ver- pakking gehaald, blijken ze niets waard te zijn. Zoals kinderen hebben de partijvoor- zitters met blinkende oogjes prijzen geko- zen, maar... in plaats van mooi speelgoed is het brol.

Hij gaf voorbeelden. De eerste prijs: de volledige splitsing van BHV, maar de zes faciliteitengemeenten zijn niet langer een deel van Vlaams-Brabant. Als 2de prijs is er de splitsing van het gerechtelijk arron- dissement.

Geen splitsing, volgens Maddens, maar een ‘etnisch gescheiden rechtspraak’.

Homogene bevoegdheidspakketten? Een kluwen van bevoegdheden, want de Vla- mingen durfden het taboe over RVA en de sociale zekerheid, niet te doorbreken. En de topprijs, kinderbijslagen? Dat blijkt een bon ‘goed voor de overheveling van de kin- derbijslagen’ met als kleine lettertjes: “enkel geldig als het kindergeld geharmoniseerd is tussen zelfstandigen en loontrekkenden”.

Responsabilisering? Voor Vlaanderen, want Wallonië en Brussel krijgen compensatie als het slecht gaat, Vlaanderen moet maar de belastingen verhogen. Niet zo blits als het lijkt, dus.

En al hebben de Vlaamse partijvoorzit- ters een akkoord dat ze een prijs krijgen, ze weten niet wanneer ze hem mogen afhalen, noch wanneer ze hem mogen opendoen...

“Voor ons moet er van deze ellendige staatshervorming geen enkele fase worden uitgevoerd. Wat er in die blinkende verpak- king zit, is geen doordeweekse staatsher- vorming. Deze staatshervorming legt een zware hypotheek op de toekomst van Vlaan- deren. Het zet België definitief op weg naar een federalisme met drie. De Vlamingen ver- liezen elke hefboom om cobestuur in Brus- sel af te dwingen. De Zes zijn verloren. De Communauté Métropolitaine is een uitbrei- ding van Brussel tot heel Vlaams-Brabant.

Er komen samenvallende verkiezingen en Vlaanderen kan in de personenbelastingen geen eigen beleid voeren”, vatte de Leuvense professor samen.

Daarna haalde de politoloog zijn zwaar- ste geschut boven: “Inzake communautaire aangelegenheden zijn de traditionele par- tijen niet te vertrouwen, ze zijn flipfloppers van de ergste soort.”

‘Flipfloppers’ is een Engelse term voor politieke kazakkendraaiers. ‘De traditio- nele partijen trekken de Vlaamse kaart als dat hun electoraal goed uitkomt, daarna is het gedaan. Het is naïef om op de tradi- tionele partijen te vertrouwen voor een zevende staatshervorming’. Wie dus op een

zevende staatshervorming hoopt, om alles toch nog ten goede te keren, is er volgens Maddens aan voor de moeite. Maddens trekt hetzelfde besluit uit deze politieke periode als Elio di Rupo: de inzet voor de volgende verkiezingen is een absolute meerderheid voor de V-partijen (N-VA, Vlaams Belang, LDD). Een meerderheid voor de V-partijen in het Vlaams Parlement, opent perspec- tieven. Als in 2014 de hegemonie niet kan gebroken worden, ziet het er volgens Mad- dens voor Vlaanderen slecht uit. De Leu- vense politoloog besloot met een citaat van Peter Leyman in 2010: “In dit land zie ik geen toekomst meer voor onze kinderen”, met aanvulling van Maddens: “als Di Rupo aan de macht blijft.”

VVB-voorzitter Guido Moons ging op dezelfde weg verder. Ook hij verguisde de akkoorden van de regering-Di Rupo, maar hij ging een stap verder en riep op tot actie.

Opmerkelijk was dat hij zich tot de vakbon- den richtte: “Heb lef en volg het voorbeeld van de vrienden uit Catalonië en Schotland.”

In die regio’s staan de vakbonden vooraan in de strijd voor onafhankelijkheid. Moons zette de krijtlijnen uit van de werking van de Vlaamse Volksbeweging in 2012: meer acties tegen de akkoorden van de regering- Di Rupo en voluit Vlaamse onafhankelijkheid naar voren schuiven als alternatief voor de Belgische problemen. Zo moet dat. PFS

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

EEnsgEzindhEid

Voormalig minister van Justitie De Clerck vorig jaar: “Er zijn inderdaad problemen met de cijfers bij het vaststellen van de verdeel- sleutels voor de splitsing van het gerechtelijke arrondissement.”

Servais Verheirstraeten (CD&V), staats- secretaris voor Staatshervorming, dit week- einde in een interview in Gazet van Antwer- pen:

“Ik weet dat dit gevoelig ligt bij Vlaamse advocaten en magistraten. De definitieve vastlegging gebeurt na een werklastmeting.”

Annemie Turtelboom (Open Vld), justitie- minister, verleden week in De Tijd over de splitsing: “Nee, ik zal dicht bij het regeerak- koord blijven.

Dat kan niet anders. Een akkoord dat zo moeilijk tot stand is gekomen en zo gevoelig ligt, kan je niet meer openbreken.”

Hoera, we hebben een regering die echt aan mekaar hangt en eensgezind ten strijde trekt...!

JammErEn

Wat een poeha, wat een commotie:

enkele Antwerpse rechters brachten een bezoek aan een Indische tempel in Antwer- pen. Meteen begint iedereen zich af te vra- gen of rechters nog wel neutraal zijn.

Mensen toch, rechters hebben altijd wel een politieke voorkeur, tenslotte moeten zij ook op regelmatige tijden naar het stem- hokje.

Een rechter mag niet bevoordeeld wor- den, en mag nog minder bevooroordeeld zijn.

Maar iedereen weet dat het zeker helpt de

juiste mensen te kennen om als rechter benoemd te worden.

Dat doet ons denken aan de tijd toen men op zoek moest naar een bereidwil- lige rechter met het juiste profiel om het Vlaams Blok te veroordelen.

Men vond die rechter in de persoon van Alain Smetryns: francofone Gentenaar, logebroeder, lid van de Franstalige service- club Lions Gand (vergaderend in Laarne, elke eerste ‘mardi’). Zo’n man moet dan objectief oordelen over een Vlaams-natio- nale partij.

Tiens, we kunnen ons niet herinneren dat toen een storm van protest is opgeste- gen bij de goegemeente.

De dingen dezer dagen 4

Progressief Vlaanderen lult. Bangelijk!

Veel jaren zal dat genoegen niet meer duren, want het blad verliest zo’n 10 % lezers per jaar.

Misschien biedt september enig soelaas als de “sterren” van Woestijnvis (co-eige- naar van Humo) massaal in de pagina’s zul- len defileren, nadat VT4 en VT5 één dag op zwart gaan, vooraleer de twee gloednieuwe Woestijnviszenders Vlaanderen een opstoot in de volkerenvaart geven. In afwachting doet het weekblad zijn best om naar de dieperik te duiken. Neem nu de commotie die een paar weken geleden ontstond over “onschool- bare jongeren”.

Dat is in feite een codewoord voor racisti- sche, allochtone, dikwijls minderjarige snot- apen die los van God en gebod zijn. Humo bestond het als hoofdartikel een interview met vijf “onschoolbare jongeren” aan te bie- den: Roy (school gewoon kotsbeu), Laura (durft al eens vechten), Mitchell (relatine), Glen (school is zo saai) en ten slotte zelfs ene Mustafa (“het Beest”). Zelfs de meest pro- gressieve lezer weet dat de redactie hem/

haar in het ootje neemt, met die buiten- gewoon “representatieve” selectie van de

“afval”, woord van de Antwerpse onderwijs- schepen Voorhamme.

Wat een niveau

Terug naar de antwoorden op de einde- jaarsvraagjes. Er valt weinig af te dingen op de progressieve meninkjes dat de rebellies in de mohammedaanse schurkenstaten mee van de belangrijkste gebeurtenissen zijn van 2011. Bangelijk wordt die mening als je daar het commentaar bijleest van de hotemeto- ten. Het wicht Linda de Win: “De Arabische lente - wie had dat ooit durven dromen? Ik hoop dat het democratiseringsproces niet meer te stoppen valt.“ Vlaanderens grote politieke vernieuwer Van Reybrouck, die afging als een gieter met zijn G1000: “bur- gers die opkwamen tegen politieke dictatuur in de Arabische wereld”.

Huiver bij de mening van de politici.

De gebuisde Sint-Truidense (op vraag van Robert Stevaert naar Mechelen versast) voor een “toffe ministerspost”: “Terwijl hier de democratie inslaapt, ontwaakt ze in de Arabische lente.”

En nog een verhuizer - naar Antwer- pen - en kersvers minister van Justitie: “De Arabische revolutie. Het zijn stuk voor stuk helden die bewezen hebben dat een indi- vidu sterker is dan een repressief regime!”

Bangelijk. Dit zijn mensen die rechtstreeks

veel invloed uitoefenen via de media op de in dit land gevoerde politiek. Dit zijn toppo- litici die één en ander in een bepaalde rich- ting kunnen sturen.

En toch zijn ze allemaal te dom en te lui om zelfs maar één A4’tje, één artikeltje te lezen over de agressieve ramp die zich in het Midden-Oosten voltrekt. Het is nu al duide- lijk dat een nieuwe religieuze dictatuur, wre- der en onverdraagzamer dan die er al was, zich zal installeren in de Arabische landen, waar partijen die een boevenideologie pre- ken het voor het zeggen krijgen. Progressie- ven die wel een A4’tje kunnen lezen, weten beter. Cynicus en machtspoliticus Vande Lanotte is iets voorzichtiger: “de Arabische lente en de hoop dat er een democratische zomer komt”. Een echte progressieve intel- lectueel, Etienne Vermeersch, stelt het lapi- dair: ”de Arabische lente… en Winter”.

De nieuwe vijand: N-VA

Bangelijk zijn de eindejaarsvraagjes ook voor het Vlaams Belang. Jarenlang hebben de ongeveer 108 ondervraagden hun morele superioriteit bewezen, door bijna zonder uit- zondering het Belang alle walgelijke ziektes te wensen die op de aardbol bestaan. Dit jaar

was zeggen en schrijven nog één dappere progressief – Lanoye, natuurlijk - bereid een paar woorden aan de vroegere aartsvij- and te wijden: “Filip de Winter gaat niet naar Namibië en de N-VA blijft in de Vlaamse regering. En dan maar tegen anderen jan- ken over rechtlijnigheid.” Er is maar één ding erger dan gehaat, beschimpt en verafschuwd worden: vijanden die u zelfs niet meer de moeite vinden om over te praten.

Natuurlijk is in progressief Vlaanderen het Vlaams Belang vervangen door de nieuwe vijand: de N-VA. Maar bij al de wensen ten kwade van de linkse lafaards valt één ding op:

angst, niet voor het eigen hachje, zelfs niet voor het hachje van de zo geliefde en vooral veilig ver wonende Mohammed en Ali, maar angst voor een vermindering van het subsi- diemanna waar velen zo gul van leven. Met het Belang was de progressief vrij zeker dat de schutskring effectief zou werken, maar bij de N-VA ligt dat toch anders.

De partij staat nu al 15 % hoger in de pei- lingen dan het VB ooit effectief aan stem- men haalde. In oktober dit jaar volgt de eer- ste bijltjesdag. Hier en daar mag men een N-VA’er als burgemeester of als schepen van Cultuur verwachten en die is misschien niet direct bereid de knip te openen voor linkse hobby’s. De meeste progressieven gebrui- ken daarom liever codetaal om de partij in de hoek van de slechteriken te zetten, zon- der de N-VA expliciet bij naam te noemen.

Het codewoord is kortweg “verzuring”. Dus wensen advocaat van kwade zaken Mary, VTM-wc-eend C. Moerkerke en zelfs dap- pere Daan minder “zuurheid”. Alleen de mij onbekende I. Eyermans van het mij nog onbekendere Amatorski heeft de moed een kat een kat te noemen en “Bart de Wever een lagere zuurtegraad” te wensen.

Bonne chance, Elio

Tot slot wil ik u de beste wensen niet ont- houden die progressief Vlaanderen naar de zedelijk smetteloze Prince Charming en eer- ste minister stuurt. De zoon van het vroe- gere Limburgse socialistische kopstuk Edgar Vanthilt zegt kort en bondig: “Bonne chance Elio.”

De hyperkinetische zoon van VRT-opna- meleider Marcel Peeters wenst na zijn aanva- ring met De Wever maar niets aan Di Rupo.

Liever “Blode Bart dan dode Bart” na al die e-postjes. De onvermijdelijke Hemmerechts heeft een wens in het Nieuw-Nederlands voor Elio: “Be a Hero”. Fjieda van Wijck (die altijd zakte voor het examen van pjodu- cej en joujnalist, tot er geen examens maar alleen nog ellebogen nodig waren) houdt het bij: “Elio, volhouden jongen.” En tv-parkiet An van Elsen wenst: “Di Rupo: een (h)eer- lijk bestuur.”

Het laatste woord behoort de charmante toekomstige lijsttrekker van Groen (zon- der uitroepteken) bij de gemeenteraadsver- kiezingen in Antwerpen: ons aller Meyrem Almaci. Een paar maand geleden onder- scheidde ze zich in Humo met een opmer- kelijk interview.

Ze liet verstaan dat Vlaamse onderwijs- mensen haar wegens haar Turkse achter- grond op haar twaalfde jaar alleen goed genoeg achtten om zich in niet al te best beroepsonderwijs te begraven. De week daarna verscheen een lezersbrief van haar onderwijzeres derde graad die haar een

“pertinente leugenaarster” noemde en die wees naar de Turkse familie die het niet nodig vond dat meisjes studeerden.

Almaci reageerde maar lauw op die brief, die haar ontmaskerde als een onvervalste raciste die de schuld legde bij Vlaamse men- sen die alles deden om haar te helpen, ter- wijl ze weigerde de zwartepiet te geven aan de echte Turkse schuldigen.

Ze is in haar Humo-wensen wat voor- zichtiger en beter geïnspireerd met “Joseph Kony en vergelijkbare leiders die mensen ontvoeren, mishandelen en/of offeren om duistere redenen wens ik een vlugge arresta- tie toe en de nodige veroordelingen.” Joseph wie? Het is inderdaad een schande dat die Oegandese massamoordenaar (100.000 slachtoffers), leider van het gruwelijke kin- derheir genaamd “Verzetsleger van de Heer”, nog altijd op vrije voeten loopt.

Ik vraag me af hoeveel procent van de Vlamingen zijn naam kent. Was Kony een blanke Zuid-Afrikaan, er zou geen dag voor- bijgaan of de VRT zou over hem informeren.

Gelukkig hebben de VS een zwarte president die onlangs een Special Forces-eenheid naar Afrika stuurde om Kony op te sporen en te arresteren.

J^an n^eckers Ieder jaar lees ik met bijzondere aandacht de mening van (voornamelijk) politiekcorrect Vlaanderen in het pseudolinkse

weekblad Humo. De dames en heren mogen in de veelgelezen rubriek “De Eindejaarsvraagjes” hun mening spuien over de belangrijkste gebeurtenis van het afgelopen jaar en tezelfdertijd hun wensen ten goede/of ten kwade uitspreken voor het nieuwe jaar. Vijf weken lang is dit een thermometer die het aantal graden progressieve koorts meet; meestal gaat ie ver boven de 42 graden.

“Kaviaar en champagne voor de vrolijke vrienden van het toffe ministerie”. Vrij naar Pablo Picasso’s

“De karige maaltijd” (uit zijn Blauwe periode). Door de Con-Serviteur van het Musée Bels Museum.

De dingen dezer dagen

5

Roddels uit de Wetstraat

• Eén oppositiepartij?

Vorige week werden de zogenaamde beleidsbrieven aan een hoog tempo door de commissies gejaagd. Het was voor de oppositiepartijen (meervoud) een hels kar- wei om in de luttele uren tussen het bezor- gen van de teksten en de bespreking ervan een zinnige repliek voor te bereiden. Geluk- kig heeft men overal medewerkers die van wanten weten. De oppositiepartijen (meer- voud) zijn erop voorbereid zich niet in snel- heid te laten pakken door de regering. In een aantal commissies woedden er heuse debatten. De regeringsleden moesten flink uit hun pijp komen. En dan was er de regime- pers… Hoezeer de groene jongens en meis- jes – voortaan zonder uitroepteken – en de

“slechteriken” van het Vlaams Belang ook hun best deden om een flink woordje mee te klappen, toch konden ze het schudden in de pers. Steevast kwam in de vrt-journaals en in de geschreven pers enkel de “oppositiepar- tij N-VA” (enkelvoud) aan bod. En nog geen klein beetje. Niemand misgunt die partij de nodige aandacht, maar het is vunzig en afsto- telijk dat de andere oppositiepartijen (meer- voud) zo slecht behandeld worden. Objec- tieve berichtgeving? Nog steeds onbestaande in dit apenland, “gekleurd” tot en met.

• Straffe Hendrik?

Kersvers staatssecretaris Hendrik Bogaert kreeg plots de wind van voor, toen hij in de marge van zijn beleidsnota liet optekenen dat hij de oude Copernicuswet van tien jaar gele- den in uitvoering gaat brengen, door taalexa- mens te gaan organiseren voor de topmana- gers in de federale overheidsdiensten.

Al was dat toen al een afzwakking van het bestaande systeem van de zgn. perfect tweetalige taaladjuncten (meestal Vlamin- gen, waardoor eentalige Franstaligen vaak de grote baas konden zijn zonder een woord Nederlands te begrijpen of te kunnen spre- ken…), toch verzette de PS zich daar der- mate tegen omwille van de dikke benoe- mingen die wel eens in het gedrang zouden kunnen komen wanneer stelselmatig taalexa-

mens zouden moeten uitgeschreven worden.

Het is een publiek geheim dat veel Fransta- ligen het daar heel erg moeilijk mee zouden hebben…

Bogaert wil de indruk wekken dat hij de teugels aansnoert, met de taalexamens voor de zgn. “functionele taalkennis” - een soort elementaire basiskennis -, maar niets is min- der waar. Het is onverklaarbaar dat de N-VA dit initiatief toejuicht. Wellicht kent men de (eigen) voorgeschiedenis niet goed. Ere wie ere toekomt, maar het Vlaams Belang is de enige partij die de functionele tweetaligheid nog steeds véél te weinig vindt en pleit voor een “grondige” kennis van de andere taal.

Tenslotte moet men kunnen praten over juridische dossiers, over loopbanen van men- sen, enzovoort. Het VB baseert zich daarbij van oudsher op een uitspraak van de Vaste Commissie voor Toezicht – bemand door 5 Vlamingen en 5 Franstaligen (!) – die de regeling van de functionele taalkennis ruim onvoldoende vond en een verzwakking van de tweetaligheid op de diensten.

Ook vandaag staan PS en MR op de rem.

Zij blijven zweren bij de huidige, bevroren situatie. Omwille van de jobs van de vrien- den van de vrienden.

• Feeks Onkelinx

Toen in de commissie Sociale Zaken minis- ter Onkelinx haar algemene beleidsnota, één A4’tje, kwam toelichten, kreeg zij een berg vragen over zich van o.m. Nadia Sminate (N-VA). Zij kreeg het daar zodanig van op haar heupen dat zij voor het antwoord op diverse aspecten doorverwees naar haar collega’s (o.m. van Werk, Fraudebestrijding, Financiën,…) en furieus als altijd het vragen- stellende parlementslid afsnauwde. Veel leu- ker vond ze het toen vanuit de regeringspar- tijen met wierook en palmen werd gezwaaid in haar richting. De zitting was al na een uur- tje afgelopen. Hoe kan het ook, anders?

• Geen eensgezindheid

Omdat bleek dat Bogaert klaarblijkelijk geen meerderheid heeft in de regering voor zijn voornemen - dat overigens niet in zijn beleidsnota, noch in de regeringsverklaring te vinden is -, wilden N-VA en VB de eerste minister hierover ondervragen in de ple-

naire vergadering. Hoewel de premier er was, werd de vraag toch doorgeschoven naar Bogaert. De genoemde oppositiepar- tijen (meervoud) pikten dat niet. Zij voel- den met hun ellenbogen aan dat Bogaert niet ten gronde zou gaan en wat afzwakkend zou leuteren als in de commissie over “niet al te moeilijke examens” en de mogelijke invoe- ring van “herexamens” en over een elemen- taire basiskennis die iedereen aankan, zelfs Di Rupo.

Kamervoorzitter Flahaut wilde niet ingaan op de vraag om de premier alsnog te laten antwoorden. Gerolf Annemans kondigde daarop prompt een interpellatie aan vol- gende (deze) week, met daaraan verbon- den een stemming teneinde te weten te komen of er in deze wel eensgezindheid is in de regering. Zijn fractiegenote Annick Ponthier stelde dan de inhoudelijke en tech- nische vraag maar aan Bogaert, die als nooit tevoren tsjevenbochten maakte.

Uit zijn nietszeggende antwoorden kan nu al afgeleid worden dat Bogaert gaat moe- ten inbinden en dat heel het boeltje vanzelf zal stilvallen of hoogstens zal uitdraaien om een flets Belgisch compromis dat alweer niet goed is voor de Vlamingen omdat de taal- wetgeving nog maar eens wordt uitgehold.

• Echt minder?

In de Kamer en de Senaat lijkt er na de grote maatschappelijke druk nu toch enige beweging te komen in de beperking van de loonkosten en de royale pensioenvoorde- len. Niet alleen gaan de praatbarakkers lan- ger moeten werken, er gaat ook 5 % van hun loon en hun pensioen af. Niet dat het alle- maal veel te betekenen heeft… Ook nadien gaat elke doorsneeverkozene elke maand met een slordige vijfduizend eurokens naar huis. Een echte aderlating wordt het niet.

Maar het feit dat er toch iets gedaan wordt, kan al tellen. Over enkele weken, als men een en ander afgestemd heeft tussen alle assemblees, weten we meer. Wordt ver- volgd.

• De boer en de ganzen

Het fameuze Europese protocol 12, aan- gaande de bescherming tegen discrimina- ties, kwam in de Kamer ter sprake. Vol-

gens de interpretatie van het Vlaams Belang komt hiermee het gevreesde Minderheden- verdrag in beeld, waarbij de Franstaligen in gans Vlaanderen aanspraken zouden kun- nen maken op taal- en andere rechten. Tot ieders verbazing volgt de N-VA die piste niet.

Volgens N-VA heeft dat verdrag niets met dit protocol te maken. Nochtans heeft de Vlaamse regering het tot op heden nog niet geratificeerd… Niet zonder reden! Wie het opneemt voor het protocol, is het FDF. Voor die Fransdolle en rabiaat anti-Vlaamse par- tij is dat protocol wel degelijk de weg naar de erkenning van de Franstalige minderheid in Vlaanderen.

Daarom steunen ze het. FDF en VB erken- nen beiden de gevolgen van het protocol, maar kruisen de degens aangaande de onder- tekening. Omdat het VB Vlaanderen Vlaams wil houden, zonder de erkenning van een Franstalige minderheid die alsmaar meer rechten zou gaan opeisen, draait FDF-bur- gemeester en Kamerlid Damien Thièry de klassieke plaat tegen de Belangers: ze zijn ondemocratisch omdat ze geen minderhe- den willen erkennen.

Bert Schoofs kreeg het allemaal nog maar eens over zich heen. Niettemin riep hij de Vlaamse partijen op: “Geef de Maingains, de Clerfayts en de Thiérys, en alle Franstaligen in hun politieke zog, niet de gelegenheid zich op basis van het minderhedenverdrag te ver- gelijken met Bretoenen of met Basken. Daar- voor dient het minderhedenverdrag niet.”

In het dispuut dat daarop ontstond, klapte Damien zowaar in het Nederlands. Niet om het VB ter wille te zijn, maar om bij de andere “Vlaamse” partijen goodwill los te weken. Als de vos de passie preekt…

• De strijd opvoeren

Joëlle Milquet gaat de strijd tegen het racisme en de discriminatie nog opvoeren.

De doelwitten zijn De Lijn, de NMBS en con- sorten. Volgens Joëlle is er helemaal niks aan de hand bij de Waalse en de Brusselse tegen- hangers van De Lijn.

Waarschijnlijk verplaatst Joëlle zich menig- vuldig met een De Lijn-bus doorheen het Vlaamse land en nooit met een Tec-bus doorheen het Waalse thuisland.

De VRT verlegt weer grenzen inzake politieke partijdigheid

“Het kaf van het kaf”

Eerst twee dienstmededelingen.

De wedren voor de post van directeur van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racis- mebestrijding komt in een beslissende fase.

Was de al legendarische Jozef de Witte eerst voorbestemd zichzelf op te volgen, dan lijkt de functie nu echt opengesteld en mag ieder- een meedingen, wat wij alleen maar kunnen toejuichen. Moge de beste winnen. Michael Freilich, de al even legendarische hoofdre- dacteur van Joods-Actueel, liet weten kan- didaat te zijn.

Michael zal, het mag niemand verbazen, vooral het antisemitisme aan de kaak stel- len. Ongetwijfeld zal hij ook de discrimina- tie bevechten van de Joodse diamantairs die in Antwerpen zowat werden weggeveegd, door de Indiërs, bedreven in het verwen- nen van magistraten via tempelmaaltijden en andere geneugten.

Maar er zijn nog meer kapers op de kust.

Senator Jürgen Ceder, die het Vlaams Belang verliet, zou zich kandidaat willen stellen voor de goedbetaalde post van CGKR-directeur.

Wie geeft hem ongelijk. Trouwens, als er één man in Vlaanderen is die de antiracismewet- geving door en door kent, dan is hij het wel.

Als buitenbeentje, maar zeker niet kans- loos, is er nog Yves Pernet, hoofdredacteur van de webstek RechtsActueel. Hij is zelfs begonnen met een internetcampagne: “Gebo- ren en getogen te Borgerhout heeft onze hoofd- redacteur een ruime ervaring in het ervaren van het, bij momenten moeizaam, samenleven van meerdere bevolkingsgroepen uit meerdere culturen. Ook heeft hij een ruime ervaring aan participatie in meerdere organisaties van het

middenveld.” Aldus Yves over zichzelf in een elektronisch pamflet.

De Pappenheimers

Mededeling twee, speciaal ter attentie van wapenfanaten en liefhebbers van een groen blaadje: poets uw gerief maar op, actie is in zicht.

Het uitroepteken achter Groen is nog maar net weg, en de ontreddering doet zich bij die partij al voelen. Want wat zegt Meyrem Almaci in DS-Weekblad van 14 januari? “De dag dat ik beroepspolitica word, schiet me dan maar neer.” Een aansporing tot geweld die kan tellen. Momenteel is Meyrem Kamerlid én fractievoorzitster van Groen, een meer dan voltijdse job waar ze royaal voor betaald wordt.

Volgens onze definitie ís ze eigenlijk al een beroepspolitica, en biedt ze zich voor elke losgeslagen Willem Tell als schietschijf aan.

En dat in een land waar je gemakkelijker aan een kalasjnikov geraakt dan aan een bak Westvleteren.

Eerlijk waar, we zouden het betreuren mocht een labiele DS-lezer die uitnodiging, geventileerd in een voor de rest compleet kritiekloos en hagiografisch slijminterview, letterlijk opvatten. Dat een zogenaamde kwaliteitskrant de lapsus van Almaci als kop kiest, zegt toch weer veel over de zin en vooral onzin van de om zich heen grijpende weekendbijlagen.

Dat brengt ons op het onderwerp van dit artikel: de staat van de media in Vlaande- ren. Wouter Vandenhaute moeten we u niet meer voorstellen.

Hij is de man die met zijn Woestijnvis-pro-

ductiehuis jarenlang de VRT wist uit te mel- ken met een lucratief exclusiviteitscontract, tot hij met de winst VT4 en Vijf-TV opkocht.

Tussendoor transformeerde hij de Ronde van Vlaanderen tot een luxe-kermiskoers en nam het weekblad Humo over, kwestie van ineens de tv-kritiek te controleren: Wouter houdt niet van half werk.

Uit de populaire quizzen en praatpro- gramma’s die hij de publieke zender aanle- verde, bleek echter ook een politieke voor- keur, of beter: afkeur.

Nimmer, nooit werd onder de grote schare opgevoerde politici ook maar één Vlaams Belanger opgemerkt. Wie de opgang van Slimste Mens Bart de Wever heeft mee- gemaakt, weet wat dat betekent. In de editie van “De Pappenheimers” van 8 januari laatst- leden werd dat stilzwijgen doorbroken met een quizvraag:

“Over welke partij hebben we het als we zeggen dat met de afscheiding van de groep Belfort het kaf van het kaf gescheiden werd?”

De aanwezige vicepremier Vincent Q. mocht de voorzet binnenkoppen: “Het Vlaams Belang natuurlijk!” Hilariteit alom.

Geen enkele krant of weekblad pikte dit op, terwijl de publieke zender eigenlijk zwaar uit de bocht ging, door één bepaalde poli- tieke partij te stigmatiseren. Het inspireerde VB-Kamerlid Gerolf Annemans tot een brief aan gedelegeerd bestuurder Vandenhaute, waarin één en ander scherp wordt gesteld inzake het “cordon médiatique”, de door de Vlaamse pers slaafs uitgevoerde omerta die door het politieke establishment werd gedic- teerd. We citeren:

“Bij mijn weten heeft Woestijnvis in zijn hele geschiedenis nog nooit, niet 1 keer, nooit een Vlaams Belanger in beeld en/of in een uitzending gebracht hoewel - naar goede Vlaamse gewoonte - zowat alle uitzendingen wemelen van politici.

Daardoor, door de beslissing om systematisch Vlaams Belang te weren, is Woestijnvis op zich- zelf al een heus politiek statement. Woestijn- vis staat m.a.w. aan de spits van het cordon mediatique, de mediatieke versie van de dis- criminatie die het regime in België ook poli- tiek toepast onder de noemer ‘cordon sani- taire’.“

Intimidatie

De denigrerende term “kaf” doet den- ken aan de mestkevers van Karel de Gucht.

Het is een taalgebruik jegens een partij die in geen enkele beschaafde democratie door de grote media gehanteerd wordt. Hoog- uit komt het voor als scheldproza op het internet.

Annemans wijst terecht op de existenti- ele dimensie: de systematische demonisering van een politieke mening wil uiteindelijk alle mensen treffen die met die mening sympa- thiseren. Dat heeft een naam: intimidatie en psychische terreur.

“…Woestijnvis symboliseert dus deze cultu- rele uitsluiting. Die uitsluiting geldt ten aanzien van een gedachtestroming, maar ook ten aan- zien van mensen.

Mensen die - in het kielzog van het politieke regime - door een tv-productiehuis worden uit- gesloten, en die (als dat principieel aanvaard- baar is en daar geen debat over moet gehou- den worden, laat staan een verantwoording voor moet gegeven worden) bijgevolg ook door gelijk welke maatschappelijke instelling mogen gedis- crimineerd worden. De Vlaams Belang sollicitant door de werkgever.

De Vlaams Belang gedagvaarde door de rech- ter. De Vlaams Belang autobestuurder door de politieman. Als een tv-productiehuis de maat- schappelijke realiteit van een politieke stro- ming mag manipuleren en vertekenen op een zo openlijke, grove en staat u mij toe ook hoog- moedige manier, dan mag alles. Het is een puri- tanisme dat nergens ter wereld en zeker niet in beschaafde landen, nergens in Europa zijn gelijke kent.”

Annemans neemt genoegen met excuses, die er uiteraard niet zullen komen. Als hoger- vermeld Centrum één reden van bestaan had, dan was het wel om een gemeenschaps- zender als de VRT erop te wijzen dat dit soort vunzigheden niet kan.

Meer dan tijd dus voor een groot schrik- keldebat over het Vlaamse persgebeuren.

Res Publica – Debatclub: “De Vlaamse JS media, wie gelooft ze nog?”, Antwerpen- Hoboken, op 29 februari.

Info op www.debatclub.org Op aanstaande schrikkeldag, 29 februari, houdt de debatkring Res Publica

haar derde discussieavond, gewijd aan onze dierbare pers. Onder de titel “De Vlaamse media,- wie gelooft ze nog?” zullen heikele thema’s als objectiviteit, poli- tieke onderhorigheid, commercialisering en verpulping behandeld worden. En niet het minst het cordon médiatique, dat nog altijd als een schandvlek over de Belgisch/Vlaamse pers hangt.

Dwars door vlaanderen 6

De Seefhoek staat weer op het ontploffen

”Drugsgeweld laait weer op in Seef- hoek’’, ‘’Spanning tussen winkeliers en dealers na incident’’, ‘’Buurtbewoner: ‘Ik vind wekelijks drugsspuiten in mijn garage”,

“Winkelier: ‘Seefhoek wil drugsdeaelers wegjagen”, “Als de politie het niet doet, doen wij het zelf”.

Het is maar een greep uit de talrijke titels die vorige week in Gazetten en Nieuwsbladen verschenen naar aanleiding van het ‘’incident’’ in de Korte Zavelstraat, waar een winkelier bedreigd werd door een tiental criminelen. Deze keer geen ver- velende ‘’witmens’’ die komt zeuren over een ‘’niemendalletje’’, maar een rasechte allochtoon. En dus kon er door de repor- ters van dienst met naam en toenaam over geschreven worden: ‘’Café-uitbater Abdel Chahboun werd donderdagavond om 17.30 uur bedreigd door een tiental criminelen aan zijn Café Palace’’, luidt het. ‘’De man kon slechts ontkomen dankzij de uitbater van de groentewinkel, die hem binnentrok en de deur vergrendelde.’’

De misdaad van de herbergier? ‘In mijn café had ik een drugsdealer al verschei- dene keren gevraagd om mijn zaak te ver- laten’, aldus het relaas van het slachtoffer die de man wat later opnieuw tegenkwam.

‘Ik moest even een boodschap doen, toen ik hem plots zag. Met een groepje kompa- nen stond hij klaar om me te belagen, maar zo ver kwam het gelukkig niet’, aldus café- baas Chahboun.’’.

‘’Eerder zou ook al een kind verwond zijn door een crimineel’’, meldt een van de kranten als aanvulling. En nog: ‘’De poli- tie is sindsdien nadrukkelijker aanwezig, maar neemt voor het overige geen extra maatregelen.’’

Nadrukkelijk aanwezig? Na het ‘’inci- dent liepen twee duo’s politieagenten (dus twee maal twee, red.) de hele tijd rond

in de buurt, aldus nog het krantenver- slag. ‘Maar er moeten eerst problemen zijn voor ze opdagen’, sakkert Marwan El Fehsi van bakkerij De Zavel, recht tegen- over Café Palace. Volgens El Fehsi is de situ- atie in de wijk opnieuw gespannen, nadat vorige zomer al zware rellen plaatsvonden.

‘‘Sindsdien is er niets veranderd. Een van de dagen vallen er doden’’, stelt hij scherp.

Volgens Nico Volckeryck van Unizo Antwerpen Stad worden de win- keliers stilaan moedeloos van de situa- tie, maar blijven ze eensgezind: ze zullen hun wijk persoonlijk verdedigen. Wat hen vooral tegen de borst stuit is dat de hui- dige relschoppers eerder al werden opge- pakt.’’ De repliek van de politie? Zij kwam van woordvoerder Fons Bastiaenssens, een gemoedelijke politieman die uitstekend zou gepast hebben in de Seefhoek zoals deze wijk vroeger bestond.

‘Dat is een politiek gemotiveerde uitspraak’, zei hij ten aanzien van wat Volc- keryck zegde. En verder: ‘‘Nog het hele weekend zullen extra manschappen in de buurt rondlopen’, aldus Fons Bastiaens- sens. ‘’Maar toch zal niets extra worden ondernomen. We blijven onze overlastac- ties houden en staan nog steeds open voor dialoog’’.

We veronderstellen dat de drugsdealers het bij zo’n uitspraken in hun broek doen en in paniek naar het buitenland vluchten.

Het Vlaams Belang heeft vroeger de situ- atie al eindeloos aangeklaagd. Roepen- den in de woestijn. ‘’De uitgebannen com- missaris De Bie zou moeten terugkeren’’, hoorden wij een van de klagers (een onver- dachte allochtoon) zeggen. Een waarheid als een koe. Maar voorlopig komt die nog niet in de serieuze publicaties.

Pagadder

Pagaddertoren

Van Lîdje naar Brussel

Tijdens een kiescampagne, jaren gele- den, zetten de liberalen aan beide kan- ten van de taalgrens massaal beletterde Smart-autootjes in. De trend was gezet en zou nooit meer weggaan. Vrijwel overal zag je ze opduiken, op markten, concerten, noem maar op. Didier Reynders tufte met een Smart rond in Luik. Maar aangezien

“campagne voeren” vaak synoniem staat voor het ledigen van menig alcoholglas, is het gebruik van die kleine vierwieler niet altijd aangewezen. Reynders ondervond het aan den lijve, toen hij enkele (onge- bruikte) terrasstoelen wegmaaide. Aan de zaak werd weinig ruchtbaarheid gegeven, maar de getuigen in la cité ardente spre- ken er nog steeds over.

Inmiddels is hij ouder, rijper en zal hij uit het voorval zijn lessen wel getrokken heb- ben, mogen we hopen.

Kan u zich voorstellen dat een minis- ter van Buitenlandse Zaken in Ukkel op een terras inrijdt? Ja, Ukkel wordt de plek waar hij zijn eerstvolgende kiescampagne zal voeren. Wat al geruime tijd informeel geweten was, is sinds kort geformaliseerd.

Reynders laat Luik achter zich en komt in Ukkel wonen.

Eerder kocht hij er een huis, officieel om te overnachten en om ‘s morgens makkelij- ker in de Wetstraat te raken. Gezien zijn woning in de Hagedoornlaan in het zuiden van Ukkel ligt, op een boogscheut van Lin- kebeek, weet elke kenner dat dat mobili- teitsargument lulkoek is. Afijn, hij gaat de lijst voor het Brussels Parlement trekken.

Naar verluidt wordt hij in oktober lijstduwer in de gemeente waar ook zijn broer woont.

“Erg Luiks”, klinkt het in hoofdstede- lijke MR-middens. Dat zal men in Luik

beamen, uiteraard met tevredenheid, nu er plots voor ambitieuze liberalen kansen voor het grijpen liggen. Brusselse liberalen leggen minder enthousiasme aan de dag.

Per slot is de komst van de numero uno van hun partij vooral een noodzaak. Dat net Reynders aangezocht werd om een ont- staan vacuüm in te vullen, zegt veel over de toestand van hun afdeling. Er is een verzwakking sinds de breuk met het FDF, maar het zou te makkelijk zijn de malaise hiertoe te herleiden. Al bij het heengaan van Jacques Simonet in 2007 is een leegte ontstaan. Om het verdwijnen van de sterke man te compenseren, was niet onmiddellijk iemand beschikbaar. Dus importeert men.

Ook binnen de MR voelen de Brusse- laars zich tekortgedaan. Qua ministers, fractievoorzitterschap en dat soort functies komen ze nauwelijks aan de bak. Door de komst van Reynders kan het gewicht van de hoofdstad binnen de blauwe familie toene- men, zij het door een Luikenaar.

Men weet maar wat goed welke rol hij in het verleden gespeeld heeft, bij de tot- standkoming van een zo groot mogelijke MR. Het was onder auspiciën van Reynders dat aan het FDF een vergaande rol werd toebedeeld. Een voorbeeld: bij de recent- ste gewestverkiezingen waren de helft van de plaatsen van de MR voorbehouden voor de troepen van Olivier Maingain (FDF).

Vele volbloed liberalen hebben dat knarse- tandend aanvaard. Het hoger doel moest gediend worden.

En net wanneer dat doel helemaal aan diggelen ligt, komt Reynders in Brussel het mooie weer maken. Knarsetandende Brusselse liberalen; hoe herkenbaar.

KNIN.

De Geuzenberg

Foutje moet kunnen

Al enkele jaren kreunen grote delen van het Gentse stadscentrum onder openbare werken. Op vele plaatsen is het einde zelfs nog niet in zicht. Vooral in straten waar tramsporen moeten heraangelegd worden, slepen de werken lang aan. Het nieuws dat in een aantal pas afgewerkte straten de spik- splinternieuwe tramhaltes te kort zijn, kwam dan ook hard aan. Wat is er aan de hand? De Lijn kocht nieuwe trams voor Gent. Die zijn tien meter langer dan de “hermelijnen” die nu door de stad rijden. Bij de lopende open- bare werken, zoals het KoBra-project en de heraanleg van de wegen rond het Sint- Pietersstation, is daar geen rekening mee gehouden. De nieuw aangelegde perrons zijn te kort voor de trams die binnen enkele jaren door Gent zullen rijden. Vooral op lijn één zullen de langere trams worden ingezet.

Schepen De Regge, altijd optimistisch, probeerde de zaak te relativeren. “Het is technisch mogelijk de nieuwe perrons te ver- lengen”, vertelde ze, “maar zelfs dat is mis- schien niet nodig. We zouden ook kunnen kiezen om de eerste deur en de laatste deur van de nieuwe trams gewoon dicht te laten.”

Met ons slecht karakter vragen wij ons af, hoe lang het geleden is dat mevrouw de schepen nog een tram genomen heeft in het spitsuur. De reizigers zitten als sardienen in een blik op elkaar geperst. De trams zitten regelmatig zo vol, dat er gewoon niemand meer op kan. Het is wringen en duwen om aan een halte er af te raken. Stel je voor, dat een aantal deuren niet open kunnen. Hoe comfortabel, of hoe veilig, zal dat zijn voor de reizigers? Dat de nieuwe perrons te kort zijn, is het gevolg van slechte communicatie tussen de Stad Gent en De Lijn.

Ook in Gent wordt drinkwater duurder

De Stad Gent heeft de twijfelachtige repu- tatie één van de duurste gemeenten te zijn voor drinkwater. Die reputatie zal ze ook in 2012 hoog houden, want in de Arteveldestad zal, net zoals in heel wat andere gemeenten, de waterfactuur hoger zijn dan vorig jaar.

Niet zozeer de prijs van het water, maar wel de heffingen die mee op de factuur staan, gaan omhoog.

Die heffingen zijn goed voor de helft van de waterfactuur. Ze verschillen van gemeente tot gemeente. Gent rekent zoals altijd het wettelijk toegelaten maximum aan voor de gemeentelijke saneringsbijdrage en slaat op met 3,8 %.

Deze beslissing werd zelfs niet in de gemeenteraad genomen maar gebeurde vol- ledig achter de schermen, via een overeen- komst met de intercommunale TMVW.

De opbrengst van de heffing wordt gebruikt om de rioleringen te onderhou- den. Niemand twijfelt eraan dat daar veel geld voor nodig is, maar de vraag blijft hoe sociaal het is deze verdoken belasting via de factuur voor een basisbehoefte als drinkwa- ter aan te rekenen. TMVW zal binnenkort enkele van de mooiste kantoren van Gent huren, op een verdieping van het ICC in het Citadelpark. Het ICC is eigendom van het stadsbestuur.

Het is dus de stad die de huurinkomsten zal opstrijken. Stadsbestuur en watermaat- schappij, twee handen op één buik.

Dat was in 2011 zo en dat zal dit jaar zo blijven. Daar kun je een glaasje duur water op drinken. Gezondheid!

Niemand

Stedelijk propagandazendertje ATV was weer op zijn best. Wanneer het stadsbe- stuur een publieke nieuwjaarsdrink geeft, is het normaal dat het rode zendertje daar ver- slag over brengt. Het is normaal dat aanwe- zige stadsbestuurders zich voor de camera even mogen profileren, zeker in een ver- kiezingsjaar. Minder normaal was dat, naast burgervader Patrick van “A”, de schepenen Marc van Peel en Philippe Heylen, van de nu al beruchte stadslijst “sossen plus tsjeven”, ruim aan bod mochten komen, om, in het door Patrick getrokken spoor, de Antwerpse goegemeente in te peperen hoe goed ze wel zijn en dat ze zes jaar langer willen blijven.

Luc Bungeneers, met straten voorsprong de beste schepen op het Schoon Verdiep, kwam niet in beeld. Evenmin mocht iemand uit de oppositie een woordje weerwerk bieden aan het uitgebreide ”eigen lof stinkt”. De ATV- ploeg kon in de massa allicht niemand met een dissidente opinie vinden.

Schoenmaker Léonard

De N-VA-jongens en -meisjes kunnen niet lachen met de berispingen van aartsbisschop Léonard aan het adres van hun partij en haar voorzitter. De Mechelse leiders van de par- tij, Bart de Nijn en Marc Hendrickx, profi- teerden van de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie op het aartsbisschoppelijk paleis in hun stad, om de kerkvorst ludiek te wijzen op één en ander. Onder het motto “schoenmaker blijf bij uw leest”, spraken ze de hoop uit dat Léonard niet zou vervallen in het Vlaams- hatende gedrag van zijn voorganger Mercier.

(Welja, beste N-VA’ers, eigenlijk waren alle aartsbisschoppen in belgique anti-Vlaams, zonder uitzondering).

De fijnbesnaarde Léonard, een geculti- veerd en belezen man die onze taal in woord en geschrift uitstekend beheerst, luisterde aandachtig, 10 minuten lang, naar beide poli- tici. Aanhoorde hij hun biecht en vergaf hij hun zondig Vlaams gedrag, of kwam de bis- schop tot inkeer?

Mooi werkloosheidscijfer

Met cijfers kan je spelen. Neem nu de werkloosheidscijfers voor Mechelen. Triom- fantelijk – en eigelijk wel terecht, laten we eerlijk zijn – komt men met een daling van de werkloosheid van 6,4 % in de stad naar voor.

Dat is een knap resultaat. Er zijn momen- teel afgerond 3.200 werkzoekenden in Mechelen. 3.200 is 4 % van het aantal inwo- ners. Maar hoe groot is het aantal werken- den? Dat getal vinden we niet terug. Trek er

de schoolgaande jeugd, de gepensioneerden en andere uitkeringstrekkers (leeflonen van het OCMW, ziekenfonds en andere) af, en dan krijg je ineens veel minder rooskleurige cijfers, al blijft de daling opmerkelijk. Het is echter een inhaalbeweging, want Mechelen stond achterop in de provincie Antwerpen.

Hoe dan ook, er is een daling. Dat stemt ons met ons goed hart positief, maar ons slecht karakter kon het niet laten even op een eer- lijker cijfer te wijzen, want we houden niet van manipulatie en zand in de ogen.