€ 2,20
73ste jaargang • nummer 21 • donderdag 25 mei 2017 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
In het regeerakkoord staat dat de Vlaamse regering ecologisch waardevolle bossen bui- ten de geëigende bestemmingszones beter zal beschermen. En daar liep het in de praktijk meer dan eens mis. Het bosplan dat minis- ter van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) had laten ontwerpen, bleek een miskleun.
De minister is al jarenlang aan het goochelen met satellietbeelden en dergelijke, waardoor de Zoo van Antwerpen tot bos is verklaard.
De Vlaamse oppositie was al een hele tijd scherp voor het bosbeleid. Ze pleitte ervoor om ook te rade te gaan bij lokale besturen, natuurverenigingen en gewone mensen die de toestand in hun buurt kennen vooraleer beslissingen te nemen. De boskaart zorgde voor spanningen in de Vlaamse regering en minister-president Geert Bourgeois besloot ze dan maar in te trekken. Schauvliege werd daarvan niet op de hoogte gesteld.
Een vernedering voor de minister en haar partij, de CD&V. Schauvliege beet van zich af, maar het kon niet baten. Opnieuw over- heerst het beeld dat de minister haar dos- siers niet kent en er meer dan eens een zootje van maakt. Als Vlaams minister van Leefmi- lieu heb je het met de groene lobby natuur- lijk nooit onder de markt. Schauvliege telt een aantal gepatenteerde tegenstanders.
Knack-bioloog Dirk Draulans bijvoorbeeld, die anderhalf jaar geleden storm liep tegen haar beslissing om zes vogelsoorten zo goed als vogelvrij te verklaren. Er bleek amper of geen overleg gepleegd met natuurverenigin- gen. Eind 2015 lag ze al op ramkoers met cabaretier Wouter Deprez over de uitbreiding van het transportbedrijf Essers in waardevol natuurgebied in Genk en Zonhoven. Een paar weken geleden liet ze zich in een interview schamper uit over bio-boeren. Altijd weer moesten brandjes worden geblust. Schau- vliege kreeg het imago onbekwaam te zijn.
Een speelbal ook van de oude lobby’s, zoals de Boerenbond. Dat straalde negatief af op de regering. Geert Bourgeois moest ingrij- pen, en dat deed hij vorige week. Schauvliege tot ontslag dwingen zou een brug te ver zijn, maar een vernedering van concurrent CD&V was voor de minister-president mooi mee- genomen.
Geen Kris Peeters
De vaudevilles rond de boskaart en andere dossiers tonen aan dat een tweederangs- minister als Joke Schauvliege amper of niet meetelt. Zij is geen uitzondering. Philippe Muyters op Economie en Werk is zo goed als onzichtbaar geworden. Toen bleek dat de VDAB relatief weinig werkzoekenden sancti- oneerde, had de N-VA-minister en oud-Voka- topman geen deftig antwoord klaar. Liesbeth Homans is allang niet meer de leading lady van de N-VA. Ze is dezer dagen naar verluidt vooral bezig met na te denken hoe ze haar populariteit kan opkrikken in vergelijking met
In Vlaamse regering tellen enkel
de topministers
Minister-president Geert Bourgeois maakte vorige week bekend dat het bosplan van minister van Leefmilieu Joke Schauvliege (CD&V) wordt afgevoerd. Schauvliege was daarvan niet op de hoogte gesteld en werd zo publiek belachelijk gemaakt.
Voorbij de discussie over het dossier zelf toont dit één zaak aan: binnen de Vlaamse regering tellen enkel de topministers. Geert Bourgeois, Bart Tommelein (Open Vld) en Hilde Crevits (CD&V) dragen de ploeg.
twee goudhaantjes, Theo Francken en haar aartsvijand Zuhal Demir. Sven Gatz (Open Vld) op Cultuur is verstandiger; hij houdt zich wat op de achtergrond met zijn dos- siers. Idem voor minister van Welzijn Jo Van- deurzen (CD&V).
In deze Vlaamse regering zijn de echte
‘trekkers’ Geert Bourgeois, minister van Ener- gie en Begroting Bart Tommelein (Open Vld) en onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V).
Zij dragen de ploeg. Zij zorgen dat die aan elkaar hangt en resultaten boekt. Want die zijn er, zoals de langzaam maar zekere sane- ring van de Vlaamse begroting. Ondanks het feit dat een deel van de kosten van de zesde staatshervorming naar Vlaanderen is door- geschoven, levert deze regering goed begro- tingswerk. Ook de miljoeneninvesteringen in welzijn tonen aan dat het deze regering menens is. Dat de top van de ploeg goed samenwerkt, is te danken aan het feit dat er op Vlaams niveau geen Kris Peeters aan tafel zit, die van zijn partijvoorzitter Wouter Beke het bevel gekregen heeft als minister van Werk in de federale ploeg elk dossier te saboteren. Kris Peeters, nota bene de vorige Vlaamse minister-president, nam in juni 2014 nog deel aan de Vlaamse regeringsonderhan- delingen; door zijn hautaine houding blok- keerde hij alles. Pas toen Wouter Beke en Bart de Wever ingrepen, door Peeters aan de kant te schuiven, begonnen de onderhande- lingen te vlotten.
Allemansvriend Bart Tommelein
Dat het trio Bourgeois-Crevits-Tommelein goed samenwerkt, is ook te danken aan de Oostendse viceminister-president. Tomme- lein is een allemansvriend. Dat is niet moeilijk voor deze politieke windhaan, die ooit van de VU naar de liberalen overstapte, in Oostende steevast op de socialisten van Johan vande Lanotte inhakt, maar er al meer dan tien jaar een bestuurscoalitie mee vormt. Tommelein, de communicatieman bij uitstek, ligt beter in de ploeg dan zijn voorgangster Annemie Tur- telboom. Wanneer er spanningen zijn, ont- mijnt hij die met een kwinkslag. Zijn overleg met Bourgeois en Crevits zorgt dat de zaken vooruitgaan.
Ook de rol van de minister van Onderwijs kan niet onderschat worden. Crevits is niet alleen een topper in de Vlaamse regering, maar ook binnen de CD&V. Zij incarneert een steeds sterker wordende linkervleugel. Het is geweten dat zelfs naar Crevits geluisterd wordt wanneer federale dossiers bij de chris- tendemocraten op tafel komen. Bourgeois weet dat ze zwaar doorweegt en respecteert haar. Het toptrio Bourgeois-Crevits-Tomme- lein kent zijn plaats in de Vlaamse regering en die ministers zijn goed op elkaar ingespeeld.
Als er iets misloopt, dan is het een kleine gar- naal als Schauvliege
die moet boeten.
Op de praatstoel: Jelte Wiersma, correspondent van Elsevier in Brussel
Didier Reynders steeds meer in het nauw door
Kazachgate
De ‘Think Global Day’ werd dus een tref- fen van gelijkgezinde weg-met-ons-denkers daar in de ezelsgemeente. Dat belet niet dat het feestje gesponsord werd door de Vlaamse overheid en dat federaal minister Decroo een van de sprekers was.
Verreweg de belangrijkste gast was François Crépeau, ‘Speciaal Rapporteur Mensenrech- ten’ van de VN, die een inkijk verschafte in de wondere gedachtewereld van zijn organisa- tie. Hij presenteerde er de ‘Agenda 2035’ van de VN inzake migratie, en die is niet min. Eerst en vooral moeten we met zijn allen natuurlijk anders (leren) praten over het onderwerp – bij links komt Orwell altijd weer om de hoek kijken.
We hebben dus ‘positieve verhalen’ nodig en termen als ‘stroom’ en ‘golf’, veel gebruikt in verband met migratie, moeten in het ver- domhoekje, net als de ‘bedrieglijke’ omschrij- ving ‘economische migratie’. Migratie is vol- gens Crépeau in al haar vormen legitiem en aan te moedigen; centraal in de Agenda 2035 staat dan ook ‘het faciliteren van de menselijke mobiliteit’ op globale schaal.
Elk land heeft dan ook de opdracht om
‘reguliere, veilige, toegankelijke en goedkope mobiliteitsoplossingen aan te bieden aan alle migranten, los van hun status of opleidingsni- veau’. Een mooie volzin die zoveel wil zeggen
als: haal iedereen maar binnen. De schepen van Frontex en tientallen ngo’s op de Middel- landse Zee hebben die boodschap intussen al perfect begrepen.
Maar eens ze binnen zijn, moeten migranten natuurlijk beschermd worden tegen alle moge- lijke discriminatie van verzuurde autochtonen én meteen toegang krijgen tot alle facetten van onze welvaartsstaat (justitie, onderwijs, gezondheidszorg,…). Iedereen moet vanzelf- sprekend volledige politieke rechten krijgen, ook de migranten die (nog) niet over een gel- dige verblijfsstatus beschikken. In mensen- taal betekent dat: illegalen krijgen stemrecht.
Ultieme bedoeling is volgens Crépeau voor eens en voor altijd ‘het narratief te veranderen’, lees: elke kritiek op deze plannen onmogelijk te maken. Al dat fraais moet worden beheerd door een ‘globaal bestuur inzake migratie’, in de schoot van de VN, dat spreekt.
Voor de meesten onder ons brengt de lezing van meneer Crépeau wellicht niets nieuws:
wij weten wat de ultieme droom van de mul- ticulturele zeloten inhoudt. Maar wat in de jaren tachtig nog kon weggezet worden als extreemlinkse woordenkramerij, is nu de offi- ciële agenda van de Verenigde Naties (en van heel wat westerse overheden). Dat is ronduit beangstigend.
WEJ
Stemrecht voor illegalen
Vorige week vond in Schaarbeek de ‘Think Global Day’ plaats van 11.11.11. Die bekende organisatie zet zich officieel in voor ‘ontwikkelingssamenwerking’, maar heeft zich al jaar en dag de globalistische multiculturele agenda eigen gemaakt. Wat betreft het promo- ten van meer immigratie is 11.11.11 intussen een voortrekkersrol gaan spelen.
Actueel 25 mei 2017
2
Uit de smalle beursstraat
Lobby’s bepalen de belastingen
We zijn het gewoon van minister van Werk Kris Peeters (CD&V). Er gaat bijna geen dag voorbij of hij komt in het nieuws met een of ander voorstel. De laatste keer was het een pleidooi om de lasten op arbeid te verlagen voor de specifieke sector van de e-commerce (de internethandel) en de bouwsector.
Kwestie van bedrijven in die branche gemakkelijker te kunnen doen concurreren met het buitenland. Op zich een goed idee, maar zo’n maatregel maakt het al ingewikkelde Belgische fis- cale stelsel nog ondoorzichtiger. En vooral: het zou het zoveel- ste bewijs zijn dat de hardste roepers en de sterkste belan- gengroepen op fiscaal vlak hun slag thuishalen. En dus minder belastingen betalen dan anderen.
Het is bekend: de belastingdruk in België behoort tot de hoogste van Europa, ondanks een aantal verlagingen die de federale regering de voorbije jaren heeft doorgevoerd. België zit in het koppeloton naast Finland, Zweden en Frankrijk. Die hoge belastingdruk ergert vele burgers en bedrijven. Het is echter eigen aan dit land dat er zelden of nooit een algemene belastingverlaging wordt doorgevoerd om de fiscale druk te verminderen. Het verloopt wel via allerlei zogenaamde fiscale niches. Gerichte belastingverlagingen voor bepaalde doelgroe- pen. Sommigen zien daardoor de fiscale druk afnemen, ande-
ren betalen nog altijd de volle pot. België is het paradijs voor de lobbyfiscaliteit.
Kortingen toekennen aan de e-commerce en de bouw horen in dat rijtje thuis. Recent nam de federale regering nog een paar maatregelen die het effect hebben van een belastingverlaging voor specifieke groepen. Zoals de fiscale aftrekbaarheid voor motorpakken. Men kan het eigenlijk niet gekker bedenken.
Fiscale koterij
Sommige aspecten van die lobbyfiscaliteit zijn trouwens contraproductief. Peter de Keyser, hoofdeconoom van Growth Inc, gaf in een column in De Tijd een mooi overzicht. De btw in de horeca werd verlaagd van 21 naar 12 procent. Dat kwam vooral die horecazaken goed uit die het moeilijk hebben door een gebrek aan innovatie. De slechte leerlingen van de klas worden beloond. Hun levensduur wordt onnodig gerekt. Een ander voorbeeld: een papieren krant kent geen btw, een digi- taal abonnement heeft het maximumtarief van 21 procent. In een casino gokken is vrijgesteld van btw, online gokken niet.
Een mikmak van maatregelen, die het gevolg is van efficiënt lobbywerk. Al die uitzonderingsregimes in de btw zouden 8 miljard euro opleveren. Daarmee is het begrotingstekort met- een weggewerkt.
De fiscale koterij die De Keyser in de Tijd aanhaalt, gaat nog veel verder dan de gunstregimes in de btw. Niet alle, maar veel lobby’s krijgen fiscale snoepjes. De roerende voorheffing op financiële activa is een rommeltje. Het spaarboekje is vrijge- steld, meer bepaald de intrest tot 1.880 euro. Ook tak21-ver- zekeringsproducten zijn vrijgesteld van roerende voorheffing voor wie zijn geld langer dan acht jaar laat staan. Tak23-pro- ducten worden dan weer niet belast als bij de ondertekening van het contract geen gewaarborgd rendement wordt beloofd.
Maar de roerende voorheffing op dividenden en staatsbons bedraagt 30 procent.
Al creëerde de regering ook hier haar eigen lobbyfiscaliteit.
Eind 2011 werden de zogenaamde Leterme-staatsbons uitge- geven. Beleggers werden gelokt met een roerende voorhef- fing van 15 procent. Dat tarief werd achteraf niet aangepast.
Veel kmo’s klagen terecht over de hoge vennootschapsbe- lasting van meer dan 33 procent. Bij de multinationals van de chemiesector en de biotech hoor je dat geklaag minder. Zij hebben hun lobbywerk goed gedaan. Hun innovatie-inkom- sten worden omgezet in belastingverlagingen. Via de octrooi- aftrek wordt 80 procent van de bruto-inkomsten uit octrooien fiscaal vrijgesteld. Ivan van de Cloot, hoofdeconoom van denk- tank Itinera, zei het twee jaar geleden als volgt: “Het Belgische belastingstelsel is uitgevonden door een sadistisch genie.”
Angélique VAnderstrAeten In België bepaalt niet een verkozen parlement wie welke belastingen betaalt. De echte macht ligt bij meerdere
belangengroepen die door het hardst te roepen allerlei fiscale uitzonderingsmaatregelen kunnen afdwingen. De hoge belastingdruk is voor hen niet van toepassing. In België heerst de lobbyfiscaliteit.
Twee keer Molenbeek
Ik kan niet zeggen dat ik Molenbeek op een systematische manier bestudeerd heb, maar mijn halfuur daar, en alles wat gebeurde na mijn bezoek, betekent dat alles wat ik daar- over heb gelezen uit kranten komt die ik toe- vallig kocht. Recenter kocht en las ik twee boeken over Molenbeek. Het eerste van PS- burgemeester Philippe Moureaux, getiteld
‘De waarheid over Molenbeek’. Het tweede was van de Vlaamse journaliste met Marok- kaanse roots Hind Fraihi, ‘Undercover in klein- Marokko’.
Zelfgenoegzame Moureaux
Het eerste boek kwam me als zelfvoldaan over, op de manier waarop fatsoenlijke man- nen van goede wil vaak zelfgenoegzaam en onwillig zijn om toe te geven dat kwaadaar- digheid vreugde kan brengen in het hart van vele mensen. De auteur lijkt gevormd te zijn door wat ‘de pingpongschool van de sociale gedachte’ genoemd zou kunnen worden; de idee dat zolang de jeugd maar voldoende afleiding werd geboden door welwillende ouderen, ze veel minder problemen zou ver- oorzaken en zich veel verstandiger zou gedra- gen. Echter, zoals Shakespeare wist (omdat hij alles wist), is de jeugd een gevaarlijke leef- tijd. Vanuit het oogpunt van een buitenlandse lezer lijkt de burgemeester vanuit het ver- keerde uiteinde door de telescoop te kijken.
Voor de buitenlander is één terrorist belang- rijker dan tienduizend vredelievende inwo- ners van Molenbeek; één bom is belangrij- ker dan tienduizend tajines, hoe lekker ook.
Het boek van Hind Fraihi heeft zijn eigen blinde vlekken, voornamelijk in zijn karakte- risering van de islam. Volgens het boek is de
‘ware’ islam een tolerante en intellectueel open religie. Dat lijkt me een wel heel opti- mistische inschatting. Ik acht dit het gevolg van een begrijpelijke wens om haar achter- grond niet in zijn totaliteit te verwerpen. Het doet in elk geval geen afbreuk aan de waarde van haar boek, met zijn grote inspanning om eerlijk te zijn. Haar visie op Molenbeek is don- ker, met onaangename jonge mannen die volgens hun eigen recht misdadig zijn, als dat geen contradictio in terminis is. En met moskeeën op de hoek die achterlijke waha- bitische lessen en voorschriften verkondigen.
(Het is misschien vermeldenswaard dat het
nu meer dan twee eeuwen oude wahabisme geen nieuwe ontwikkeling is, maar alleen door petrodollars van wereldwijde beteke- nis is.) Aangezien het boek voor het eerst in het Nederlands werd gepubliceerd voor de beruchtheid van Molenbeek, kan de auteur niet beschuldigd worden van wijsheid ach- teraf.
Logische VB-stem
Voor zover ze iets te vertellen heeft over de burgemeester is het weinig lovend. Ze beschul- digt hem van neokolonialisme, wat me niet helemaal de juiste term lijkt. ‘Genadigheid’
zou beter zijn, gezien de welbedoelde socia- listische neiging om te denken dat de proble- men van de gewone mensen opgelost kunnen worden met behulp van de eigen wijsheid en vrijgevigheid – met het geld van anderen wel- iswaar. Hij ziet op geen enkel moment dat hij voor zichzelf een politiek cliënteel opbouwt.
Het is het soort typisch menselijke blindheid waarbij we het eigenbelang zien van iedereen, behalve van onszelf. Het boek van Hind Fraihi is indrukwekkend omdat het overduidelijk een eerlijke poging is om het standpunt van de andere te begrijpen, maar niet noodzakelijk te aanvaarden. Zelf heeft ze geen sympathie voor het Vlaams Blok (zoals het toen heette) of keurt ze het niet goed, maar ze stelt heel hel- der de argumenten voor van die Vlamingen van Marokkaanse afkomst die - verrassend genoeg voor buitenstaanders – voor de partij stemden. En niet alsof het een ondoordachte en onlogische keuze was. Kunnen we op een soortgelijke onpartijdige helderheid rekenen, vandaag? Theodore dalrymple Mijn enige bezoek aan Molenbeek duurde ongeveer dertig minuten en had plaats voordat het berucht werd over de hele wereld. Ik heb sindsdien vernomen dat delen van Molenbeek gevaarlijk zijn voor toevallige bezoekers zoals ik. Ik weet echter niet of dat waar is of slechts het type sensationeel gerucht dat van een gevoelige plaats een oorlogsgebied maakt. Zoals iedereen ben ook ik echter aangetrokken door sensatie.
Helaas voor de mensheid is het sensationele altijd interessanter dan het genuanceerde.
Theodore Dalrymple
Brits arts en publicist
Theodore Dalrymple schrijft elke maand een column voor ‘t Pallieterke. Dalrym- ple is een Britse arts, publicist en polemist. Hij is ook gekend als “huisideoloog” van Bart de Wever, die hem naar eigen zeggen leerde trots uit te komen voor zijn conser- vatieve gedachtengoed.
Op het Noorderterras, deel 2, rolt deze week van de persen.
Iedereen die het boekje besteld heeft, krijgt het deze week toe- gestuurd. U kan “Op het Noorderterras” deel 2 bestellen door overschrijving van 12,50 euro op de rekening van ’t Pallieterke:
BE82 4096 5194 9168 (met vermelding Noorderterras deel 2).
De verzendingskosten zijn inbegrepen. Ook deel 1, dat in 2014 verscheen, is nog verkrijgbaar. Beide boekjes bundelen 52 afle- veringen van de columns van Tdw onder de titel “Op het Noor- derterras”. Beide verhalenbundels werden voorzien van cartoons van André Nollet.
Geen ‘recHT van leven’
Vorige week kon u al lezen hoe de geves- tigde media hun internetcollega’s van Geen- Stijl proberen uit te schakelen door adver- teerders, noodzakelijk voor het financiële overleven van de webstek, onder druk te zet- ten, met succes. Het offensief tegen Geen- Stijl kreeg deze week een opvallend verleng- stuk door een verklaring van Hoofdofficier van Justitie Bart Nieuwenhuizen, de baas van het Openbaar Ministerie in de regio Den Haag.
Die ventileerde zijn ongezouten mening op Brandpunt, een actualiteitenmagazine op de Nederlandse openbare omroep. Hij zei let- terlijk: “Veel belangrijker is de vraag of onze samenleving niet zo fatsoenlijk moet zijn dat we met z’n allen zorgen dat dit soort onfat- soenlijkheid, dit soort grofheden vanzelf ver- dampen op een of andere manier en dat dit soort webstekken geen recht van leven heb- ben op internet.”
Dat is best wel een merkwaardig standpunt.
Van Nieuwenhuizen is er dus van overtuigd dat GeenStijl geen ‘recht van leven’ zou mogen hebben. Juridisch heeft hij geen poot om op te
staan, en dat weet hij maar al te goed. Neder- land is tot nader order nog altijd een democra- tie waar vrije pers en vrije meningsuiting geen loze begrippen zijn. Dus gooit hij het maar op het ‘fatsoen’, als een dominee die zijn kudde oproept bepaalde ontuchtige huizen te mijden als de pest. Maar Van Nieuwenhuizen is geen dominee, wel Hoofdofficier van Justitie, waar- door zijn woorden natuurlijk meer gewicht krij- gen dan ze verdienen en bijgevolg bijdragen aan de hetze tegen het onwelgevallig gevon- den mediaplatform.
Theodor Holman weidde een van zijn columns in Het Parool aan de uitspraken van Van Nieuwenhuizen, waarbij hij zich afvroeg of de overheid zich écht wil bemoeien met het fatsoen van de mensen. “De overheid als bekakte drol die de mensjes even zal vertellen welke woorden en gedachten ze wel en niet mogen uitspreken?” Uit eigen ervaring ver- telde Holman dat vooral bij Justitie er inder- daad heel wat mensen rondlopen die behept zijn met die idee, maar de columnist wees er terecht op dat zulks op een gevaarlijke manier getuigt van weinig vertrouwen in de demo- cratie.
Noorderterras deel 2
Actueel
25 mei 2017 3
Kemelschieter
Mijnheer de diversifieerder,
Vorige week liet de Amsterdamse poli- tietop weten te overwegen om hoofddoe- ken toe te laten als deel van het politie-uni- form, want zo hoopt men meer agenten met een migratieachtergrond aan te wer- ven. Jawel, precies in de stad waar Sinter- klaas het kruis van zijn mijter moest laten halen omdat dat verwees naar de christe- lijke traditie – hij is immers bisschop – en dus aanstoot zou kunnen geven aan anders- of niet-gelovige medemensen die ook graag pepernoten en ander lekkers van de man willen aannemen.
Toen gij dat hoorde, begont gij te kwis- pelstaarten, ei zo na te kwijlen en driftig te applaudisseren, want gij hoorde daarin muziek voor uw eigen politiekorps in Vil- voorde, waarvan gij tot volgend jaar burge- meester zijt. Want, orakelt gij: “Ons korps scoort ondermaats als het op representa- tiviteit aankomt.” Voor de vrt-camera’s en microfoons zegde gij zelfs dat gij droomt van een situatie zoals in Amsterdam, waar 18 procent van het korps van allochtone afkomst is.
Maar omdat gij weet dat gij hier een gevoelige maatschappelijke snaar raakt en niet gans Vlaanderen over u heen wilt krijgen, haast gij u om te zeggen dat de lokale politiediensten daar zelf over moeten beslissen. En, zegt gij: “Als dat nodig of nut- tig is, mij niet gelaten.” Nodig of nuttig? Wat kan dat betekenen? Dat legt gij niet uit…
Ik ben in alle onbescheidenheid van oor- deel, mijnheer de multikuller, dat gij hier niet alleen een fameuze kemel schiet, maar ook een aantal zaken fundamenteel met elkaar verwart. Wat dat laatste betreft, kun- nen we toch wel stellen dat in Vlaande- ren zowat iedereen het ondertussen erover eens is dat mensen die van elders komen, maar een identiteitskaart van hier hebben en voldoen aan selectie- en opleidingsvoor- waarden en taalkennis, alle rechten moeten hebben om ook openbare functies te bekle- den; ook bij de politiediensten. Of men dat nu graag heeft of niet. Maar dan loopt het fout in uw redenering, als gij dan ook zegt dat een hoofddoek voor vrouwelijke agen- ten moet kunnen. Waren gij en uw partij decennia geleden geen grote voortrekkers om alle sporen van het christendom te ban- nen in openbare ziekenhuizen, rechtban- ken, gemeenschapsscholen en noem maar
op? Moest niet alles en iedereen in open- bare posities neutraal zijn? Ja, toch?! Staat dat allemaal niet haaks op de grote welwil- lendheid die gij nu aan de dag legt voor een geïmporteerde godsdienst en de gebruiken ervan? En waarvan het overigens nog altijd niet ten gronde en definitief is uitgemaakt of die het ook wel goed meent met onze waarden aangaande de scheiding van Kerk en Staat, de gelijkheid van man en vrouw en de godsdienstvrijheid? Moeten wij plots wel aan openbare ambtenaren kunnen zien tot welk geloof zij behoren? Waar is nu de grote neutraliteitsplicht die gij destijds zo onder- steunde, toen gij tegen de christelijke sym- bolen ten strijde trokt?
Kijk, Hans, voor mij mag elke mens gelo- ven wat hij wil en belijden wat hij wil. Maar dat behoort tot de privésfeer en de gebou- wen of locaties die aan de religies beho- ren. En jawel, men mag gerust over straat lopen met hoofddoek of religieuze kledij.
De openbare ruimte is van iedereen. Maar functies in dienst van de overheid – betaald door ons allen - moeten ontdaan zijn van elke religieuze connotatie, of het nu over een kruis, een keppel, een hoofddoek of nog wat anders gaat. De overheid en haar personeel moeten minstens de indruk geven dat zij neutraal zijn, zodat burgers zich niet hoeven te ergeren, of al dan niet terecht bevooroordeeld te zijn tegenover ambtenaren in functie.
Ik heb twee vragen voor u.
1. Hoe komt het dat in meerdere moslim- landen de vrouwelijke agenten géén hoofd- doek bij hun uniform moeten dragen?
2. Zullen moslims zelf het gezag aan- vaarden van een politieagente met een hoofddoek? Lastige vragen, zoveel is zeker.
Benieuwd of gij het lef hebt hierop te ant- woorden. Ik denk dat ik er heel lang op ga moeten wachten.
Nog een afsluitertje: vanaf 27 augustus 2016 ‘mogen’ agentes in Turkije een hoofd- doek dragen. En wie voerde dat in? Erdo- gan, de Turkse dictator. Bonte en Erdogan, één front?
Hans, gij hebt een kemel van formaat geschoten met uw uitspraken. Buiten wat linkse en andere progressieve wereldverbe- teraars gaat niemand u ernstig nemen. Op zich is dat al een hele geruststelling.
Briefje aan Hans Bonte
De vzw achter Medina Expo
Medio mei dit jaar ging de Medina Expo in Antwerpen door. Ook CD&V was aanwezig met een stand (zie ‘t Pallieterke van vorige week). Ah, dan toch een moslimpartij? ‘Zo u wil’, schreef Sammy Mahdi letterlijk in De Morgen.
Vooral moslims
Bijna achtduizend nieuwsgierigen (vooral moslims) betaalden een toegangsticket en bezochten deze editie van Medina Expo. De vorige jaren ging het evenement nog door onder de naam Moslim Expo. ‘We zijn de groot- ste etnische beurs van het land en willen blij- ven groeien,’ maakt organisator Ramzi Zerqane zich sterk in Gazet van Antwerpen.
Op de webstek van Medina Expo lezen we dat de beurs georganiseerd wordt door Emdeo.
Het is in de tekst onduidelijk of Emdeo een vzw is of een vennootschap. Een eerste zoek- tocht op de webstek van het Belgisch Staats- blad levert geen resultaat op. Als we ‘Emdeo’
intikken in de zoekmachine geeft dat geen resultaat. Straf!
Oprichting
Maar we blijven speuren en we ontdekken dat er wel degelijk een Emdeo vzw bestaat, maar dat is nog niet gepubliceerd in het Staats- blad.
Oorspronkelijk werd de vzw opgericht onder een andere naam: Aya Lifestyle. Deze vzw is gevestigd in Brussel en werd op 1 september 2015 opgericht door Mohammed Boumalek (°1981), Lahcen Najjar (°1951) en Leila Naj- jar (°1993).
Bij de doelstellingen van de vzw lezen we dit: ‘Bijzondere aandacht zal uitgaan naar het empowerment van Moslims.’ Het begrip
‘empowerment’ is een proces van versterking, waarbij individuen, organisaties en gemeen- schappen greep krijgen op de eigen situatie en hun omgeving.
Er is trouwens een directe link naar Aya Lifestyle Magazine, het eerste tijdschrift voor moslima’s in Vlaanderen en Nederland. Het tijdschrift (4 x per jaar) werd opgestart door Kawtar Najjar en het eerste nummer verscheen op 1 september 2014. Ondanks de uitgebreide aandacht in de media was het succes heel beperkt. Vandaag is het tijdschrift al uit de rek-
ken verdwenen; er bestaat enkel nog een Face- bookpagina onder dezelfde naam.
Naar Emdeo
Terug naar de vzw Aya Lifestyle. Vijf maan- den na de officiële oprichting is er al een bij- zondere algemene vergadering (op 1 februari 2016). Er wordt beslist om de naam te veran- deren in EMDEO (Empower Development &
Ethnic Organization). Opnieuw de verwijzing naar ‘empowerment’.
Tegelijk verdwijnen de drie oprichters (zie boven) uit de vzw. Ze worden vervangen door Kacem Zerqane, Brahim Zerqane en Almouta- ssim Zerqane. Als vertegenwoordiger van het dagelijks bestuur wordt Ramzaddine ‘Ramzi’
Zerqane aangesteld. Kortom, de vzw is in han- den van de familie Zerqane.
Geen financiële info
Bij de balanscentrale is er geen financiële informatie beschikbaar. Nochtans organiseerde dezelfde vereniging ook al de Moslimbeurs in Antwerpen in mei 2016. Volgens de Vlaamse Gemeenschapscommissie is EMDEO zeker géén sociaal-culturele vereniging.
Wat de organisatie wel doet, is het organi- seren van commerciële exposities, met inkom- sten uit inkomtickets, standgeld van exposan- ten, enz. Als er dit jaar 8.000 bezoekers waren voor de Medina Expo, en als die allemaal een inkomticket kochten, dan gaf dit alleen al een opbrengst van 60.000 euro. Dat er geen finan- ciële informatie beschikbaar is op de balans- centrale, kan duiden op een vergetelheid, net zoals het feit dat Emdeo onder die naam niet is terug te vinden in de databank van de vzw’s. In ieder geval kan men vragen stellen bij de keuze om een vereniging zonder winstoogmerk te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Een vennootschap zou toch eerder aange- wezen zijn. Tenzij men hoopt in de toekomst ook subsidies te krijgen van de overheid, want dan is een vzw aangewezen.
Thierry Debels
MArOkkO AlS VOOrbEElD
Een politieagente in Amsterdam verscheen om straat met een hoofddoek onder haar poli- tiepet.
Bedoeling was een beetje te provoceren, want officieel is het verboden. Die politie- agente wilde de reactie kennen van omstaan- ders en de korpsleiding. De Amsterdamse politie heeft eerder al om een wetswijziging gevraagd om islamitische hoofddoeken bij het uniform te voorzien.
En zoals te verwachten was, struikelen de dhimmi’s over elkaars voeten om aan de wen- sen en de grillen van de moslims tegemoet te komen. Het Laatste Nieuws zette als titel boven een artikeltje: “Agentes met hoofddoek: korps- chefs durven niet”. Alsof een hoofddoek toela- ten een daad van moed zou zijn, in plaats van een laffe capitulatie.
Hans Bonte van de islamosocialistische sp.a is vóór agentes met hoofddoeken. Phi- lip Pirard, korpschef van de politiezone Lim-
burg Regio Hoofdstad, is als volleerde dhimmi ook voor hoofddoeken. Maar Theo Francken schoot de hoofd(doek)vogel af met een schit- terend filmpje van politieagentes in Marokko, zonder hoofddoek…
Beelden die sterker zijn dan de beste tegen- argumenten. Maar zoals sommigen heiliger willen zijn dan de paus, willen de dhimmi’s nog islamitischer zijn dan de Marokkanen.
Abu TOw
Merkwaardig voorval in dat deel van Syrië waar Al Qaida de plak zwaait. Een beetje lach- wekkend, maar illustratief hoe gek die jihadis- ten wel zijn. Sohel al-Hamoud is een plaatse- lijke held bij de rebellen.
Hij vernietigde naar verluidt meer dan 70 tanks van het Syrische leger met een TOW, een geavanceerd antitankwapen van Ameri- kaanse makelij. Het leverde hem de bijnaam
‘Abu Tow’ op. Maar de ‘verzetsheld’ werkte zich behoorlijk in de nesten.
Jihadland is bezaaid met billboards waarop aan de bevolking wordt duidelijk gemaakt wat geboden en vooral verboden is. Verboden is bijvoorbeeld roken. Daaraan heeft Abu Tow echter een broertje dood en hij liet zich al lur- kend aan een sigaret fotograferen bij een bord waarop het rookverbod in koeien van letters vermeld stond.
Bij Al Qaida zagen ze daar de grap absoluut niet van in, en Abu Tow werd prompt gearres- teerd. Sindsdien is van de man niets meer ver- nomen. Vermoed wordt dat hij in een van de vele gevangenissen van Al Qaida zijn verdere lot zit af te wachten.
DE APEnnOOTjES VAn DE GuChT
Karel de Gucht werd begin mei vorig jaar bestuurder bij ArcelorMittal. Volgens het jaarverslag 2016 verdiende De Gucht vorig jaar voor die periode 114.000 dollar (zowat 105.000 euro).
Dit jaar zou de vergoeding nog ruimer moe- ten uitvallen, aangezien het om een volledig jaar gaat. Het einde van het mandaat van De Gucht bij de staalgroep is voorzien in 2019.
Oneerlijk land
Veerle Wouters (ex-N-VA) maakt er een haast wekelijkse gewoonte van om de rege- ring een spiegel te komen voorhouden en als het effe kan ook nog eens een mes in wat won- den te komen ronddraaien. Vorige donderdag was het weer van dat. Zij kwam vaststellen dat de Cocof (de Franstalige Gemeenschapscom- missie) een belangenconflict inroept tegen het wetsontwerp omtrent de afkoop van de stu- diejaren voor het berekenen van het pensi- oen. Zij las ook in de pers dat alle Franstalige regeringen belangenconflicten gaan inroe- pen tegen alle uitvoeringsbesluiten. De car- rousel is vertrokken, zegt ze, en ze denkt daar- bij terug aan de BHV-saga. Vandaar dat ze de Vlaamse regering niet begrijpt, want die durft geen derde belangenconflict inroepen tegen de Brusselse geluidsnormen, omdat ze schrik heeft de federale regering in gevaar te brengen, terwijl dat absoluut niets te maken heeft met die regering, maar wel met het Brus- sels Gewest. Kortom, Franstalig België aar- zelt niet om dergelijke blokkeringsmethodes toe te passen en zelfs te misbruiken, terwijl de Vlamingen ze vaak niet durven te gebrui- ken. De Franstaligen weten maar al te goed dat de Vlamingen altijd door de knieën gaan.
Bovendien klaagde Veerle Wouters de wijze aan waarop de duur van de belangencon- flicten wordt berekend, waarbij de Vlamin- gen correct tellen en de Franstaligen altijd trucs vinden om die te verlengen en waarte- gen niet geprotesteerd wordt. Zo gaan we er nooit komen met Vlaanderen, vindt zij, en zal België een oneerlijk land blijven.
Pensioenkas in het vizier
Johan Klaps (N-VA) bracht mee een zaak aan het licht waarbij twee personeelsle- den van de Kamer zichzelf sinds 2000 elke maand 500 euro in het zwart uitbetaalden. In totaal zouden zij al die jaren elk zo’n slordige 100.000 euro hebben opgestreken. Nu blijkt dat de raad van bestuur van de vzw Pensi- oenkas al jaren niet meer is bijeengeroepen, waardoor die medewerkers ongestoord hun gang konden gaan. Er was toch geen controle.
Het is onwaarschijnlijk dat nooit iemand hier- bij heeft stilgestaan. Kamervoorzitter Bracke kan dan ook niet anders dan met het schaam- rood op de kaken het Brusselse parket een brief te sturen om de zaak aan te pakken.
Een zekere vooruitgang
In de nasleep van het ‘bijbaantje’ van Sie- fried Bracke in de adviesraad van Telenet, ging de Federale Deontologische commissie aan het werk om een aantal zaken bij te stu- ren of nieuwe afspraken te maken. En ja, er is een zekere vooruitgang merkbaar. De trans- parantie inzake de nevenactiviteiten van par- lementsleden wordt vergroot, het openbaar maken van wat men geldelijk incasseert, een plafond als men ook een lokaal mandaat uit- oefent (burgemeester bijvoorbeeld),… Maar ook moeten de parlementsleden niet alleen in de plenaire vergadering bij 80 procent van
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 25 mei 2017
4
de stemmingen aanwezig zijn om hun volle- dige loon te trekken, maar ook in de commis- sies. Een goede zaak, want daar werd altijd fameus gebrost.
Zoem… zoem…
Wat velen niet weten, is dat er een heus federaal bijenplan 2017-2019 bestaat. Dat leerden we althans in de commissie voor de Volksgezondheid, het Leefmilieu en de Maat- schappelijke Hernieuwing. Zeg nu nog eens dat onze eerbiedwaardige landsbestuur- ders alleen maar morrelen en rommelen in de marge! Voor wie het nog niet helemaal gelooft: het plan bestaat uit acht delen. Hou u vast: het verbeteren van de beschikbaarheid van de diergeneeskundige producten voor de bijenzorg en het versterken van de rol van de dierenartsen, het ontwikkelen van ‘14 tools’
om de bestrijding van bijenziektes te verbe- teren, het uitvoeren van een monitoring van de mortaliteit van de honingbijen, het in kaart brengen, evalueren en beheren van de risi- co’s die samenhangen met de gewasbescher- mingsmiddelen, het voorkomen van de risi- co’s die samenhangen met de introductie van invasieve soorten of met het handelsverkeer in bijen, het herzien van de verplichte bestrij- ding van distels die schadelijk zijn voor de landbouwactiviteit, het stimuleren van maat- regelen ten voordele van bestuivers en het ver- sterken van de nationale coherentie. Kostprijs:
het budget voor dat plan omvat de budget- ten van de vijf onderzoeksprojecten, te weten:
200.000 euro voor ‘bee best check’, een pro- ject over de weerstand tegen de mijtachtige parasiet ‘varroa’; 400.000 euro voor ‘varre- sist’, een project met dezelfde doelstelling; ook nog 400.000 euro voor ‘beesyn’, in het kader waarvan de effecten van chemicaliën op de bijensterfte onderzocht worden; 248.000 euro voor ‘virobee’, voor onderzoek naar de metho- des voor de analyse van het viroom van de bij en 350.000 euro voor ‘apirisk’, over de insleep van pathogenen via stuifmeel. De lopende begroting bedraagt 350.000 euro. We gaan er even bij zitten. Ach, geen bloemetjes zon- der bijtjes…
Klimaatvluchtelingen
In diezelfde commissie leerden we iets bij: er bestaan ook klimaatvluchtelingen! Een groene jongen kwam daar minister Marghem over ondervragen. Er bestaan zelfs internationale instanties die ‘taskforces’ opgericht hebben om aanbevelingen uit te brengen met betrek- king tot een geïntegreerd beleid om de migra- tie als gevolg van de klimaatverandering te voorkomen, in te perken en op te vangen. Vol- gens de minister volgt België die expertise op.
Bovendien werd op 26 november 2015 in een resolutie de regering gevraagd de erkenning van de status van klimaatvluchteling te beplei- ten. Theo Francken zal blij zijn dat zijn doel- groep almaar uitbreidt. Hopelijk maakt hij een deftig onderscheid tussen vluchtelingen voor de zon, voor de regen en voor de kou. En voor de sneeuw en de mistralwind...
Hitler wijzigt de naam
De Wilhelm Gustloff was een prestigi- eus Duits cruiseschip waaraan men in 1936 begon te bouwen. Oorspronkelijk heette het Adolf Hitler, maar de Führer zelf veranderde de naam om hulde te brengen aan Wilhelm Gustloff. De man was een nationaal-socia- list van het eerste uur en zijn vrouw was Hit- lers secretaresse in de vroege jaren twintig.
Gustloff was een Noord-Duitser.
Hij had longproblemen en in 1917 ver- huisde hij voor de betere lucht naar het Zwit- serse Davos. Hij werkte bij de meteorolo- gische dienst. Met Duits geld begon hij de 100.000 in Zwitserland wonende Duitsers te bewerken.
Na de machtsovername van de nazi’s ging dat vlot. Hij slaagde erin 27 zogenaamde
“steunpunten” te organiseren. 5.000 Duit- sers werden lid van de partij en erkenden hem als leider van de “Auslandorganisation”
in Zwitserland. Dat gebeurde niet onopge- merkt, maar de Zwitsers pakten hem met fluwelen handschoenen aan. Alleen de pers nam geen blad voor de mond. Gustloff had een hand in de ontvoering van een naar Zwitserland gevluchte Joods-Duitse journa- list. Het schandaal was zo groot dat de Duit- sers die journalist weer vrijlieten (om hem jaren later in Lissabon opnieuw te ontvoe- ren met een enkeltje naar de dood).
Op 4 februari 1936 schoot Hans Frankfur- ter Gustloff dood. Frankfurter was de Duits- talige zoon van een rabbijn uit Kroatië. De kist van Gustloff werd met veel ceremonieel naar Duitsland gebracht. Hitler woonde de begrafenis bij, en ter plaatse wijzigde hij de naam van het te bouwen cruiseschip toen hij naast de weduwe van Gustloff stond.
De gelijkenis met de moord op de Duitse diplomaat Vom Rath door Herschel Grynsz- pan in 1938 (gevolgd door de Kristalnacht) is treffend maar Hitler kon - voor zijn doen althans - kalm blijven als het hem politiek uitkwam. Hij wilde de Olympische Winter- spelen van Garmisch Partenkirchen, die twee dagen later begonnen, niet in gevaar brengen en hij remde dus de “Braune Batail- lone” af.
Drama’s tijdens de vlucht naar het westen
De Wilhelm Gustloff was 208 meter lang, 24 meter breed en had een tonnenmaat van 25.000 brt. Het had een bemanning van 417 koppen en had plaats voor 1.463 passagiers.
Het schip was al op de ontwerptafel ont- worpen als een cruiseschip dat onmiddellijk kon ingezet worden als hospitaalschip in een eventuele oorlog. Het was eigendom van het Deutsche Arbeitsfront (de nationaalsocia- listische vakbond) die met haar organisatie Kraft durch Freude vakanties organiseerde.
De maidentrip ging in april 1938 naar Lon- den, als propagandacruise om de schok te counteren van de Anschluss van Oostenrijk.
Latere cruises voeren naar Italië en Noor- wegen. De bemanning kende dus goed de Noorse vaarwegen toen het schip bij de Slag om Narvik in juli 1940 als hospitaalschip werd gebruikt.
Tijdens de oorlog diende het in de Oost- zee en het werd in oorlogsgrijs geschilderd en kreeg luchtafweergeschut. De laatste vaart begon op 30 januari 1945. Het schip vertrok uit het Pruisische Gotenhafen (nu Gdynia in Polen, ten noordwesten van Dan- zig; nu Gdansk). De oorzaak van de tragedie was de houding van Gauleiter Erich Koch. De man was een wrede en corrupte boef; zelfs Himmler noemde hem een “Schweinhund”.
Maar hij was Hitler onvoorwaardelijk trouw.
De Sovjets naderden Oost-Pruisen uit het oosten en via Warschau uit het zuiden. Met één blik op de kaart zag zelfs een kind dat de Sovjets zinnens waren naar de Oostzee te stormen en Oost-Pruisen te omsingelen.
Maar Hitler eiste standhouden ten koste van alles, en Koch weigerde lange tijd de evacuatie naar het westen toe te staan van bejaarden, vrouwen en kinderen (hij had zelf een vliegtuig om te vluchten). Toen het Rode
Leger de strop bijna dichttrok, mochten de burgers vluchten. In wintertoestanden bij min 20°C vertrokken miljoenen mensen, meestal te voet. Ze stierven bij honderddui- zenden, al durfden de laffe politiek correcte Duitse media en historici tot voor een paar jaar niet over die helse tranentocht schrijven.
Ook de Duitse schepen vervoerden hon- derdduizenden mensen vanuit Gotenhafen en Danzig naar het veiliger westen.
Negenduizend doden
Die 30ste januari slaagden de gelukki- gen erin een plaatsje aan boord te krijgen, zodat ze de calvarie over land niet moesten meemaken.
Volgens de officiële cijfers vervoerde het schip 7.956 mensen, inbegrepen 2.500 Wehrmacht- en marinesoldaten, maar in de laatste minuten stormden nog minstens 2.000 vluchtelingen extra binnen. De kapi- tein stond voor een verscheurende keuze.
Hij wist dat er Sovjet-duikboten actief waren.
In normale omstandigheden voer hij zo dicht mogelijk langs de kust waar duikboten niet verschenen. Maar met 10.000 mensen aan boord van een schip dat normaal maar 2.000 passagiers kan herbergen, was het gevaar voor een fout manoeuvre te groot, dus voer hij op 30 kilometer van de kust in diepere wateren.
Hij rekende ook op de bescherming van één torpedobootjager. Om 21.16 uur schudde en beefde het schip onder de insla- gen van drie torpedo’s afgevuurd door een Russische duikboot. De stroom viel uit en noodsignalen via de radio verzenden werd onmogelijk. Dus gebruikte men rode vuur- pijlen. Er waren veel te weinig reddingsbo- ten. De officieren dreigden ermee de pani- kerende mensen neer te schieten. Een uur later zonk het schip. Nauwelijks 1.252 men- sen werden gered door toegesnelde kleine schepen.
Een Duitse kruiser voer voorbij de plaats van de ramp, maar weigerde hulp te bieden.
De ramp was een detail in dat laatste oor- logsjaar, waarin meer mensen sterven dan in de vier vorige jaren. Feldpost, een Duitstalig blad van het Amerikaanse leger, meldde dat het schip volgestouwd was met 3.700 mari- niers en 5.000 nazi-ambtenaren. Dezelfde Sovjetduikboot kelderde negen dagen later nog de Steuben, met 4.000 mensen aan boord. Volgens de regels van het spel viel de Sovjetkapitein niets te verwijten. Er waren gevechtseenheden aan boord en de sche- pen waren (zij het zwak) bewapend. De ondergang van de Wilhelm Gustloff is tot nu toe de grootste scheepsramp, maar werd lange tijd nauwelijks vermeld.
Natuurlijk herinnerden de overlevenden zich het drama. En de vele vluchtelingenor- ganisaties van Heimatvertriebenen herdach- ten geregeld het tragische lot van de slacht- offers. Feitelijk vernam een groot deel van de wereld eerst de gruwel in 2002, wan- neer Nobelprijswinnaar Günter Grass zijn
“Im Krebsgang” (“In krabbengang” in de Nederlandse vertaling) publiceerde.
Twee naverschijnselen. De Zwitsers haas- ten zich om na de capitulatie van Duitsland de moordenaar van Gustloff vrij te laten.
Hij werd officier in het Israëlische leger. De gevluchte Gauleiter Koch was jarenlang een van de meest gezochte nazi’s. Hij dook met succes onder, maar liet zich in 1949 als voor- zitter van een vluchtelingenorganisatie ver- kiezen. Iemand herkende hem en de Britten arresteerden Koch, want hij werd gezocht voor oorlogsmisdaden in Polen en Oekra- ine. Het Poolse dossier was het eerst klaar, dus de Polen kregen hem.
Hij werd schuldig bevonden en kreeg de doodstraf. Met allerlei foefjes kon hij zijn rechtsgang uitstellen en ten slotte werd de doodstraf niet voltrokken. Maar hij bleef tot zijn laatste dag in de gevangenis. In 1986 stierf hij op 90-jarige leeftijd in de gevan- genis.
Jan neckers
De Wilhelm Gustloff
Een lezer merkte op, bij mijn column over de Lusitania, dat de Titanic niet de groot- ste scheepsramp was. Dat had ik ook niet geschreven. Er stond “bekendste”, al is de ondergang van de Wilhelm Gustloff ook niet langer onbekend.
Actueel
25 mei 2017 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Grillig
Wie houdt nu niet van cultuursubsidies? Het enige probleem daarmee is dat velen geroepen zijn en weinigen uitverkoren. Bij elke subsi- dieronde is het dus raak, met stijgend gehuil en tandengeknars. Het systeem is nochtans een- voudig: beoordelingscommissies geven artis- tieke en zakelijke adviezen die in de meeste gevallen door de cultuurminister worden gevolgd.
Over macht en vriendjespolitiek van die commissies wordt al eeuwen geklaagd en het systeem is de laatste jaren wel wat aangepast en bijgevijld. In ieder geval kan de minister afwijken van de adviezen en kan hij bovendien ook zelf middelen toekennen om artiesten te ondersteunen. Ook daar is het elke keer weer raak met gehuil enzovoort.
Marius Meremans (N-VA) vond de lijn van de minister nogal grillig. Bij de voorlaatste ronde had die nogal wat dingen “opgevist”, bij de laatste ronde nog maar een, maar een lijn is er echt niet in te trekken. Meremans kreeg zowaar bijval van de lieftallige sp.a-cultuurspecialiste Yamilla Idrissi en van Björn Rzoska (Groen) die toch ook niet helemaal de gatziaanse logica konden bevatten.
Voor Jean-Jacques de Gucht (Open Vld), die zich graag met cultuur bezighoudt in de ple- naire, maar minder in de commissie, was er geen vuiltje aan de lucht, want partijgenoot Gatz bestrooide de kunsten toch met gulle gel- den. We moeten maar weer wachten op de elf- endertigste evaluatie van het Kunstendecreet, waarna het gehuil weer kan hernemen.
Kunstdiefstal
We blijven even in de kunstensfeer. In cul- tuurlanden is men zeer begaan met het patri- monium en wordt kunstdiefstal ernstig geno- men, in bijvoorbeeld Italië en Frankrijk wordt daar nogal streng tegen opgetreden.
Binnen onze vaderlandse politie is daar een heel klein celletje mee bezig, en er is zelfs sprake van dat nog wat minder armslag te geven. Renaat Landuyt (sp.a) deed daarover zijn beklag. Minister Gatz vond het ook mager- tjes, maar was al blij dat de boel niet hele- maal wordt opgedoekt en voor het overige is het natuurlijk een federale bevoegdheid. Hij voegde daar nog aan toe dat hij geen politie- agent is.
Wel vreemd is dat de echte minister van poli- tie, gelet op diens ideologische signatuur, niet veel oog lijkt te hebben voor de materie. Overi- gens, België is niet alleen een knooppunt voor islamitische hobbyisten, het staat ook interna- tionaal bekend als paradijs voor kunstsjache- raars. Wie maalt erom?
Wortel en stok
Tom van Grieken (VB) kwam terug op de Brusselse geluidsnormenklucht. Inderdaad, de Vlaamse regering heeft al een en ander tegen Brussel ondernomen, maar onvoldoende om die grapjassen daar te doen stoppen met hun oorlog tegen Zaventem. Minister Weyts zei een
“wortel- en stokbeleid” te hanteren, waarbij de wortel het overleg is en de stok het werken met belangenconflicten.
Als Brussel het zou wagen boetes op te leg- gen, kan het trouwens nog een derde belan- genconflict op zijn brood krijgen ook, want er kan niet zomaar met de Vlaamse econo- mie worden geknoeid. Niet genoeg stok vol- gens Van Grieken, te onduidelijke wortel vol- gens Michel Doomst (CD&V) die bovendien ook vond dat er wel eens een ei mocht wor- den gelegd ook. Beeldspraak die wij nooit zou- den durven verzinnen. Sp.a en Groen kwamen weer aanzetten met het waanzinnige idee om een “intendant” aan te stellen, een soort Salo- mon die zelfs de communautaire spanningen zou kunnen opheffen, dixit An Moerenhout (Groen). Dat zou dan wel een heuse super- man of -vrouw moeten zijn.
Terecht ziet Weyts daar geen heil in. Het gaat om een pure zaak tussen regeringen. Overi- gens zou het beter zijn in plaats van dwaze
“voorstelletjes” te lanceren de groene en rode partijgenoten in Brussel tot meer daadkracht aan te zetten.
We mogen de man wel.
Vorige vrijdag lekte het advies uit van de provinciale milieucommissie van Vlaams- Brabant over het Eurostadion. Het is een stevig document geworden, dat gebaseerd is op 386 bezwaarschiften en petitielijsten, 12 adviezen van diensten allerhande en een uitgebreide hoorzitting met de woordvoerders van Ghelamco. Deze commissie bestaat uit een aantal onafhankelijke figuren en afgevaardigden van overheidsinstanties zoals de OVAM. Omwille van het grote aantal leden is deze commissie niet zo vatbaar voor manipulaties, en het was voor Ghelamco dan ook bang afwachten.
Het belangrijke advies, dat al dateert van maart, is een lelijke tegenvaller geworden voor de voorstanders van het stadion. Over een aantal bezwaren wordt weliswaar licht heen gestapt, maar enkele elementen wegen voor de commissie zodanig negatief door, dat met grote aandrang geadviseerd wordt om de milieuvergunning te weigeren.
Verkeersinfarct
Een essentieel probleem voor de milieu- commissie is de enorme verkeerstoename die wordt verwacht door de vele activiteiten die Ghelamco op Parking C wil bundelen. De com- missie spreekt letterlijk van het risico op een
“verkeersinfarct met de hieraan verbonden luchtverontreiniging en het hiermee gepaard gaande sluipverkeer”. Om zoveel mogelijk winst te kunnen maken, willen de bazen van Ghelamco vooral functies concentreren op Parking C die veel verkeer met zich meebren- gen, zoals een reusachtig internationaal revali- datiecentrum. Hierdoor “wordt quasi dagelijks het fileleed veroorzaakt dat vandaag voorkomt bij occasionele mega-evenementen als Bati- bouw of het Autosalon”.
De commissie waarschuwt ten zeerste voor de gevolgen op het vlak van luchtkwaliteit.
Vandaag reeds worden de Europese normen inzake stikstof al op enkele plaatsen in de omgeving overschreden. Met de verwachte
verkeerstoename zal dit probleem nog veel groter worden, ook in de omliggende woon- straten. De commissie waarschuwt dan ook voor de leefbaarheid van de hele omgeving:
“Inzake luchtkwaliteit is de milieugebruiks- ruimte in deze regio opgebruikt.” Tegelijk wijst de commissie op de onbereikbaarheid van de woonbuurten rond het stadion op de drukke momenten.
Anders gezegd: de buurten rond het stadion dreigen in de praktijk goeddeels onleefbaar te worden. De commissie zwijgt nog zedig over de duizenden mensen die dagelijks op Par- king C hun brood zouden gaan verdienen en die permanent aan die slechte lucht zouden blootgesteld worden.
De deputatie, die ten laatste tegen 8 juni een beslissing zou nemen over de milieuver- gunning, zal met heel stevige argumenten moeten afkomen om dit scherpe advies te weerleggen, als ze dit zou willen, natuurlijk.
Normaal gezien had de deputatie haar beslis- sing al kunnen nemen. Het feit dat ze zich- zelf nog enkele weken extra tijd toemeet, is geen goed teken. Eigenlijk had ze gewoon het advies van de milieucommissie kunnen over- nemen, zodat de milieuvergunning meteen kon geweigerd worden.
Extra munitie
Wat heeft er zich achter de schermen afge-
speeld? Waarom lekt het advies precies nu uit, op het moment dat de beslissing over de milieuvergunning werd verwacht? Wil men de weigering nog beter motiveren, of wil men meer ruimte geven aan de lobbyisten van Ghe- lamco om de twijfelaars om te praten? De staf van deze Ieperse vastgoedgigant beschikt intussen eveneens over de inhoud van dit advies, en die zal uiteraard haar vier advoca- tenkantoren en talrijke experten inschakelen om de voorstanders van het stadion bij de pro- vincie van extra munitie te voorzien.
In ieder geval zullen de leden van de depu- tatie het knap lastig hebben wanneer ze tegen de haast evidente vaststellingen van de com- missie willen ingaan. Zeker voor de CD&V’ers Tom Dehaene en Monique Swinnen wordt het een zware klus. Ze weten dat er in de regio bij hun eigen achterban helemaal geen draagvlak meer bestaat voor het stadion, omdat ieder- een vreest voor een permanente stilstand op de Ring. Het is er al zo erg, met files van ’s mor- gens tot ’s avonds. De werken voor de aan- passing van de Ring moeten bovendien nog starten en zullen vele jaren in beslag nemen.
Kunnen de leden van de deputatie het zich veroorloven in te gaan tegen het gezond ver- stand en tegen het algemeen belang, allemaal omwille van een paar omhooggevallen profij- tenjagers van het slag van Guy Vanhengel en Alain Courtois? Zeker Tom Dehaene hoopt in 2018 opnieuw verkozen te worden, zodat hij zijn vele lucratieve mandaten opnieuw kan cumuleren. Wanneer het stadion er alsnog komt, zal Dehaene daarmee in ‘zijn’ Noord- rand weinig eer kunnen behalen. Het lijkt er veeleer op dat de kiezers hem met pek en veren de laan zullen uitsturen.
BL
Zeer negatief milieu-advies voor Eurostadion
Mao, joints, Abou Jahjah, Hamas en … Van Quickenborne
Van Quickenborne staat weer op het podium, met een zeer rake kritiek op het waan- zinnige Belgische pensioensysteem en met een idioot pleidooi voor de erkenning en subsidiëring van nog meer moskeeën. Tijd voor een blik in zijn politieke strafregister.
Maoïsten en joints
Tijdens zijn studententijd was Vincent van Quickenborne, Quicky voor de vrienden, lid van de maoïstische AMADA, voorloper van de huidige PVDA. Hij studeerde rechten aan de Katholieke Universiteit Leuven. We herinne- ren ons heel goed hoe hij zich in mei 1999 in Het Laatste Nieuws liet interviewen terwijl hij ostentatief aan een jointje lurkte en daar- bij aankondigde dat hij in “die muffe Senaat”
ook een jointje zou opsteken als hij verkozen raakte. Quicky zat toen bij ID21, dat voor een gedoogbeleid inzake softdrugs was, maar zelfs daar vonden ze zijn promotie van softdrugs een brug te ver en distantieerden ze zich van die stunt.
Terroristen
Toen Palestijnse terroristen in april 2002 op de vlucht waren voor het Israëlische leger, verschansten zij zich in de Geboortekerk in Bethlehem, één van heilige plaatsen van het christendom. Het ging om een honderdtal ter- roristen van Hamas, Tanziem en de Al Aksa Martelaren Brigades. Hamas en de PLO waren toen nog twee bloedige handen op één buik.
Daarbij werden 94 christenen, voornamelijk monniken en nonnen, gegijzeld en als levende schilden gebruikt. De kerk werd opzettelijk gevandaliseerd. Glasramen werden stukge- gooid. Kelken, religieuze gewaden en misboe- ken werden bevuild met urine en uitwerpse- len. Israëlische troepen omsingelden de kerk,
maar zagen af van een bestorming omdat ze geen religieuze rel wilden ontketenen. Quicky trok toen samen met Jean-Marie Dedecker naar Arafat om… nee, niet om de vrijlating van de gegijzelde christenen te vragen, maar om hem hun steun toe te zeggen. Quicky ontpopte zich tot een verdediger en goedprater van terroris- ten. Tijdens het proces tegen generaal Sharon werkte Quicky intensief samen met Abou Jah- jah. Hij probeerde zelfs tegen de generaal te getuigen, hoewel hij zelfs in de meest ruime betekenis van het woord geen getuige kon zijn geweest van het bloedbad in Sabra en Sha- tila, waarvoor Sharon verantwoordelijk werd gesteld. Die gebeurtenissen dateerden van 1982. Quicky was toen negen jaar oud en hij bevond zich in België, op meer dan drieduizend kilometer afstand. Quicky had hoogstens het lesje kunnen opdreunen dat Arafat - of Abou Jahjah - hem had ingefluisterd. In hetzelfde jaar 2002 bracht Quicky een bezoek aan sjeik Ahmed Yassin, de leider van Hamas, die zijn traditionele haatpreek hield over de vernieti- ging van Israël. Quicky wenst hem toen “veel succes”.
Q & Abou
In juni 2008 lanceerde Abou Jahjah in het praatprogramma Phara zijn zoveelste provoca- tie: “Ik ben sinds begin deze maand directeur van een parlementaire organisatie: de Interna- tionale Unie van Parlementairen voor Palestina (IUPFP). Driehonderd politici uit veertig lan-
den zijn lid, onder wie Vincent van Quicken- borne en Jean-Marie Dedecker. Al weet ik niet hoe ik hem kan houden als lid. Hij moet con- sequent zijn in de strijd tegen onrechtvaardig- heid, ook hier in België.” Jean-Marie Dedec- ker ontkende alles. “Ik viel van mijn stoel. Ik heb die man nooit ontmoet. Ik ben een verde- diger van de Palestijnse kwestie, dat is alge- meen geweten. Ik ben er verschillende keren geweest. Maar van die organisatie heb ik nog nooit gehoord. En nog eens: ik heb nog nooit gesproken met Abou Jahjah.” Dat lijkt ons heel aannemelijk. Maar de uitleg van Quicky was absoluut ongeloofwaardig. Hij gaf toe dat hij Abou Jahjah meermaals had ontmoet ten tijde van het proces tegen Sharon. Maar…: “Sinds- dien heb ik hem niet meer gezien. Sinds ik staatssecretaris ben geworden, hou ik me niet meer publiekelijk bezig met die zaken. Ik heb er ook nooit meer iets van gehoord.” Wij had- den verwacht dat die zaak tot op het bot uitge- zocht zou worden. Maar al na één dag sloten de media dat dossier af. Elke ervaren Wetstraatob- servator voelde nochtans met zijn ellebogen aan dat Quickie rond de pot draaide. Hij hield zich niet meer “publiekelijk” met zulke zaken bezig? Achter de schermen dus nog wel? En hij had sindsdien nooit meer van Abou Jahjah of de Palestijnse kwestie gehoord? Dat klonk nog ongeloofwaardiger.
Internetdoofpot
Quicky weet heel goed dat hij heel veel stin- kende potjes over zijn contacten met Abou Jah- jah en Arabische terreurgroepen gedekt moet houden. Toen hij staatssecretaris werd, pro- beerde hij alle sporen van die bezwarende contacten van internet te laten weghalen. We herinneren ons nog heel goed hoe berichten, commentaren en verwijzingen die we zelf had- den gelezen, plots onvindbaar waren. Spoor- loos verdwenen. Dat moet door specialisten gedaan zijn, want zelfs de cachegeheugens van sommige bezwarende webstekken waren leeggemaakt, en dat kan een computerama- teur niet. De webstek van de IUPFP was waar- schijnlijk over het hoofd gezien. Iemand die toen zo’n nauwe banden had met een islami- tische volksmenner als Abou Jahjah, met Ara- fat, die verantwoordelijk was voor de moord op duizenden Joden en Libanese christenen, iemand die sjeik Yassin van Hamas “veel suc- ces” toewenste, die zou zich nu heel koest moeten houden als het om de erkenning van moskeeën gaat.
