e 1,95
69
stejaargang • nummer 21 • woensdag 22 mei 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Avontuurlijk reizen zit in de lift
Deze week
POLITIEK INCORRECTE
ECONOMEN 2
RICTOR MAGNIFICANUS 3
ROLAND HOLST: 125 JAAR GELEDEN GEBOREN 11
BRIEFJE AAN
LA PRINCESSE ASTRID 3
DEBATVERVUILING 5
DE GROTE GOOGLE-SHOW 7
HET “MIDDENVELD” EN DE SP.A:
ÉÉN STRIJD 7
Kunnen strips Vlaanderen redden van het monster?
‘Kan cultuur de wereld redden?’ Die vraag valt uiteraard dubbel te beantwoor- den, met neen of ja. Het l’art pour l’art- idee verwerpt de idee dat kunstenaars de maatschappij moeten verbeteren.
Een kunstwerk is er omwille van het kunst- werk. Anderen vinden een kunstwerk zonder politieke boodschap ‘entertainment voor de bourgeoisie’. Die groep stelt zich bijna steeds links(-radicaal) op. Hun kunstwerken vallen niet per definitie op door het esthetische genot dat ze bieden. Ze moeten wel choque- ren, een geweten schoppen.
Hugo Claus was niet de enige die zwalpte tussen beide standpunten. De ene keer liet de prins der Vlaamse letteren zich op sleep- touw nemen om een politiek standpunt in te nemen (voor Cuba, tegen de opkomst van het partijpolitieke Vlaams-nationalisme), maar bij een volgende gelegenheid wees hij elke maatschappelijke verantwoordelijkheid reso- luut af. Geen bezigheid waarbij inconsequen- tie zo op prijs wordt gesteld als in de kunste- naarswereld. In de politiek komt bochtenwerk ook veelvuldig voor, maar politici voelen nog wel de behoefte om dat te verbergen.
In Vlaanderen lijkt er bij de meeste arties- ten echter geen sprake meer te zijn van enige twijfel. Ze mogen nu niet versagen, want de beschaving komt in gevaar, althans in Vlaanderen, waar het nationalistische virus om zich heen grijpt en almaar meer domeinen van het leven aantast. Hier past geen dralen meer. Alles in functie van het bestrijden van het veelkoppige monster, zich presenterend als Filip Dewinter of Gerolf Annemans, dan weer als Bart de Wever, of één van diens acolieten. Van enig verschil tussen Vlaams Belang of N-VA is er volgens die weldenkenden trouwens geen sprake, en daar aandacht aan besteden zorgt alleen voor onnodige verwarring.
Kunst en cultuur
Kunst en cultuur moeten Vlaanderen red-
den. Vandaar geen gewoon voorstel om een plein of een straat te noemen naar de dichter Herman de Coninck; neen, diens naam moet specifiek de plaats innemen van Pieter de Coninck. Die voorman van de gebeurtenissen in 1302 was bovendien deken der wevers. Vandaar. Ook operacoryfee Gerard Mortier misbruikt zowat elk podium dat hem geboden wordt om zich van het Vlaams-nati- onalisme af te zetten.
De strijd tegen het monster wordt even- wel niet alleen gevoerd op het terrein van de hogere cultuur, opera en poëzie. Ook strip- verhalen kunnen dienstig zijn. Als het Vlaams Parlement een tentoonstelling over De wereld van de strips in originelen wil opzetten, denkt geen sterveling dat zoiets in een politieke rel kan uitmonden. Wel dus. Het is gebeurd, want onze cultuurmensen laten geen kans, hoe miniem ook, onbenut.
Stel u voor dat u gevaagd wordt deze zaak op poten te zetten. Voor de vergoeding van 10.000 euro speelt u uiteraard graag cura- tor. U weet dat Vlaanderen top is in de strip- wereld. U kunt putten uit rijke voorraden originele platen. Ook onze Franstalige buren kennen er wat van en, open als u bent, zoekt u graag materiaal bij hen. Zeker als zo’n teke- naar uit Brussel komt en naar de niet zo fran- cofone naam Schuiten luistert, is hij er meer dan thuis. U hebt keuze te over om de voor- pagina van de brochure bij de tentoonstel- ling te versieren. Willy Vandersteen werd dit jaar honderd jaar geleden geboren, een argu- ment om dat icoon van de Vlaamse strips die eer te gunnen.
Confrontatie
Maar wie op de bijhorende brochure een plaat met een Franstalige tekst plaatst, zoekt uiteraard de confrontatie. Welke andere reden kan er zijn om net een plaat van Fran- çois Schuiten uit te kiezen als blikvanger, behalve het geven van een signaal tegen het Nederlands, om via die weg het monster te
bekampen? Schuiten is een uitstekende strip- tekenaar, maar dat je niet om hem heen zou kunnen voor het schutblad van die brochure, kan niemand met enige ernst beweren. Als het de bedoeling is het brede publiek te lok- ken, is Schuiten, met alle respect, alleszins niet de beste keuze.
Jan Peumans, voorzitter van het organise- rende Vlaams Parlement, merkt in een e-post aan de curatoren op dat een Nederlandse tekst passender was geweest. Een terechte opmerking, maar niet meer dan een bemer- king. Van censuur was geen sprake.
Om de rel nog wat te doen oplaaien, beslis- sen de curatoren het tekstballonnetje leeg te laten. De pers wordt getipt. Alle media springen erop. Kamagurka trekt zijn bijdra- gen terug. De toon van het onverdraagzame Vlaanderen is weer gezet. Missie geslaagd!
Dat de curatoren ten opzichte van Nederlandstalige striptekenaars een sterke vorm van onverdraagzaamheid aan de dag leggen, wordt niet aangeklaagd. Dat ze met Vlaams belastinggeld bij buitenlandse bezoe- kers de indruk helpen versterken dat België toch vooral een Franstalig land is, wordt een soort heldendaad. Peumans wordt niet geluk- gewenst voor zijn openheid, als hij voor die tentoonstelling twee uitgesproken tegen- standers van zijn gedachtegoed als curator aantrekt. Hij wordt juist neergezet als een bekrompen kabouter omdat hij reageert op hun politiek geïnspireerde provocatie.
Het woord censuur viel veelvuldig. ‘Nu is het een tekening maar binnenkort zijn het boeken en tentoonstellingen die aangepast worden’, reageerde Kamagurka, die in zijn late jaren hoopt zich het aureool van vervolgde dissident te kunnen aanmeten. De pogingen van Kamagurka en zijn geestesgenoten om Vlaanderen voor het onheil te waarschuwen, werken echter alleen op onze lachspieren. Wij zouden hem symbolisch verbannen, naar de Goe Lach Archipel.
Een stadje over zee en over z’n toeren
Aan de overkant van de Noordzee lijken ze nog wat erger van lotje getikt dan bij ons. Neem dat stadje Radstock in het Somerset-district met zijn 5.620 inwoners. Een vrouwelijk Labour- gemeenteraadslid dat er prat op gaat lector te zijn aan een universiteit, ver- zet zich tegen het uithangen van de vlag van Engeland, het rode Sint-Joriskruis op een witte achtergrond. Die vlag, huiverde Eleanor Jackson, hebben de Britten mee- gedragen toen zij in de 11de, 12de en 13de eeuw meededen aan de kruistoch- ten. Door vandaag die hatelijke vlag uit te hangen, zouden wij wel eens moslims kunnen beledigen. Let wel, de moslims van Radstock, die met zestien zijn, heb- ben daar niet om gevraagd.
De Radstockse woordvoerster van Labour vindt die uitdagende vlag een
“big problem”. Ze ging al preventief op haar buik liggen voor de andersgelovige stadsgenoten, die in haar stad zelfs niet over een moskee beschikken en naar Bristol of het iets dichter gelegen Bath moeten pendelen om zich naar Mekka te kunnen keren. Toppunt: een woord- voerster van die moslims zei niet het min- ste probleem te hebben met Sint-Joris, al was het maar omdat die tegen de draak heeft gevochten lang voor er van mos- lims sprake was. Dat lang niet àlle Britten geschift zijn, bewijzen de talloze afkeu- rende reacties op internet, waarvan de toonaard beledigend is voor mevrouw Jackson. Dat de meesten haar uiterlijk als maatstaf nemen, vinden wij niet netjes, maar dat de vraag wordt gesteld waarom zij zich voor heel Engeland belachelijk wil maken en waarom de vlag van Sint- Joris níét en de regenboogvlag van de holebi’s wél in Radstock aan de stok mag wapperen, noemen wij de stem van het gezond verstand. Helaas lijkt dat gezond verstand niet alleen in Engeland maar in heel Europa hoe langer hoe ongezonder te worden.
Actueel
22 mei 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Politiek incorrecte economen
Een controversiële uitspraak van de Britse economische historicus Niall Ferguson haalde de krantenpagina’s. Fergu- son, echtgenoot van de Nederlandse ex-politica Ayaan Hirsi Ali, legde een verband tussen de theorieën van econoom John Maynard Keynes (1883-1946), icoon van de sociaaldemocraten, en het feit dat Keynes homo en kinderloos was. Dat verklaart volgens Ferguson misschien dat Keynes voor de economische evolutie en de welvaart op lange termijn geen aandacht had.
Ferguson deed die uitspraak tijdens een lezing in de VS, in ant- woord op de vraag wat hij dacht van Keynes’ stelling dat “we op lange termijn allemaal dood zijn”. Lees: dat onze economische beleidshan- delingen ons niet veel kunnen schelen, aangezien het onze kinderen zijn die daarvan de gevolgen moeten dragen. Ferguson legde de link met Keynes’ privéleven en kreeg onmiddellijk de hele economische goegemeente over zich. Niet enkel linkse maar ook rechtse acade- mici beschuldigden hem van homofobie. Slechts een paar bladen - waaronder The Spectator - namen het op voor Ferguson. Uiteindelijk stuurde de econoom-historicus een open brief naar de universiteit van Harvard (waar hij les geeft) om zich te verontschuldigen. Daar- mee leek de storm te gaan liggen, maar de briljante academicus en auteur draagt wel een stigma mee.
De hele heisa staat niet los van het feit dat er nog altijd grote onenigheid bestaat over het economische denken van Keynes, alge- meen beschouwd als één van de grootste economen van de vorige eeuw. Bovendien stond dat Britse genie ook om zijn politiek incor- recte uitspraken bekend. Met Ferguson (°1964) is dat niet anders.
We zetten een aantal zaken op een rij.
Keynes wordt al decennia door centrumlinks opgehemeld, omdat hij in hun ogen de perfecte oplossing biedt voor economische crisis- sen: vraagstimulering. Wanneer de economie stilvalt, moet de over- heid bijsturen, bijvoorbeeld door het verhogen van de uitgaven voor uitkeringen. De overheid moet publieke investeringen opstarten. Dat verhoogt de vraag, zorgt voor jobs en consumptie en zo trekt de eco- nomie weer aan. Het systeem werd in de jaren 30 en net na de finan- ciële crisis van 2008 succesvol toegepast. Wat aanhangers van Keynes echter vergeten, is dat je dat beleid op een bepaald moment moet stopzetten, anders lopen de schulden te hoog op. Dat is de reden waarom rechtse economen zoals Ferguson veel kritiek hebben op het keynesianisme. De volgende generaties worden met een zware
schuldenlast bezwaard. Jarenlang keynesiaans beleid is de oorzaak van de enorme Belgische staatsschuld.
Maar het is - zoals Ferguson beweert - fout te denken dat Keynes daar geen aandacht voor had. Hij was als de dood voor het misbruik van zijn ideeën en hij vond dat ze vaak verkeerd werden toegepast.
Het klopt dat Keynes ooit verklaarde dat “we op lange termijn alle- maal dood zijn”. Maar daarmee bedoelde hij eigenlijk dat bepaalde beslissingen nu moeten worden genomen en dat we moeilijk kunnen voorspellen welk beleid binnen tien, twintig of dertig jaar nodig zal zijn. Ferguson heeft dat citaat uit zijn context gehaald. Pijnlijker ech- ter: het is geweten dat Keynes, ondanks zijn homoseksuele geaard- heid, gehuwd was en dat zijn vrouw een miskraam heeft gehad. Dus, het had gekund dat Keynes kinderen had gehad.
Toch is het niet terecht Ferguson door het stof te laten kruipen.
Er is niets verkeerd aan tussen de geaardheid van een wetenschap- per en zijn standpunten een verband te leggen. Dat is geen homofo- bie. Trouwens, Ferguson heeft ooit geschreven dat Keynes een fer- vent tegenstander was van de zware herstelbetalingen opgelegd aan Duitsland na de Eerste Wereldoorlog (een politiek incorrect stand- punt toen), omwille van een relatie die hij met een Duitse gezant tij- dens de vredesonderhandelingen van Versailles zou hebben gehad.
Een aantal voorstanders van de Harvard-professor stelt dat hij van homofobie wordt beschuldigd omdat hij na zijn huwelijk met Ayaan Hirsi Ali niet meer van racisme kan worden beschuldigd.
Links ergert zich allang aan de boeken van de rechtse publicist Fer- guson (de meeste zijn in het Nederlands vertaald), waarin hij onder andere de koloniale periode vanuit economisch oogpunt positief benadert en waarin hij wijst op de superioriteit van het Westen. Ook zijn soms scherpe kritiek op Barack Obama kunnen de progressie- ven niet pruimen.
Over de politiek incorrecte uitspraken van Keynes zwijgt links als vermoord. Een Britse journalist wees er vorige week nog op dat Key- nes voorstander was van eugenetica. Van 1937 tot 1944 was hij zelfs directeur van de Britse Eugenics Society. Eugenetica (sterilisatie…) was volgens hem de beste manier om de overbevolking aan pak- ken, vooral bij “het armste en minst intelligente deel van de bevol- king dat zich het snelst voortplant”. Na de Tweede Wereldoorlog werd eugenetica langzaam maar zeker uit de linkse sociologische credo’s verbannen.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau
Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 Dikwijls blindelings schoppen naar zowat
alles wat op het Schoon Verdiep beweegt, is het privilege van de vuurrode Yasmine Kher- bache, de donkergroene Wouter van Besien en de communiste Mie Branders. Aan dat kla- verblad van drie is nog een vierde blaadje toe- gevoegd, in de persoon van Toon Wassenberg, gemeenteraadslid voor sp.a. Het spreekt voor zich dat de bevriende media in alle dienstbaar- heid het oor te luisteren leggen voor al wat de verenigde oppositiekrachten grieft.
Jongste aanwinst Toon wond er in zijn eer- ste mega-interview in Het Nieuwsblad geen
Improvisatietheater
Filip Dewinter speelde jarenlang de eerste en enige meldenswaardige oppositieviool in Antwerpen. Nu Patrick Janssens de “A” van Antwerpen voor de “L” van Londen, waar hij “studeert”, heeft ingeruild, is daar extreem verandering in gekomen. Links is nu de eerste oppositiefactor in de grootste stad van Vlaanderen. Dewinter is volgens sommi- gen nog enkel goed voor een bijrolletje. Kort door de bocht gaan, heet zoiets. Wel is het zo dat Dewinter niet schopt tegen alles dat uit de beleidskoker van de nieuwe bestuurs- ploeg en de nieuwe burgemeester komt.
doekjes om: “Het wordt stilaan tijd dat Bart de Wever gaat besturen. Wat we de voorbije weken en maanden te zien hebben gekre- gen zijn enkel sterke staaltjes improvisatie- theater. Men schafte overhaast wat dingen af, alternatieven zijn er niet.” Toon is van oordeel dat zijn partij en hijzelf zich tot dusver “rede- lijk goed hebben kunnen inhouden”. “Bij al het onrecht dat de Antwerpenaar onder het mom van ‘de kracht van verandering’ al heeft moeten slikken”, zegt hij er niet bij, maar de goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Behalve op de luie krent zitten, doet
het stadsbestuur onder N-VA-vlag niks. Zeg dat ze dat mogen weten in Antwerpen en in één moeite ver buiten de muren. Toch meent de sfeer scheppende kameraad dat zijn partij
“probeert om niet mee te gaan in een escala- tie van op links”. Dat zal dan wel, al veroorloof ik me het “improvisatietheater”-verwijt volle- dig voor rekening van Toon en de rest van het oppositieklaverblad te laten.
Imago
Mocht Gazet van Antwerpen nog voluit bekendheid genieten als de gazet van Janssens, had een vraaggesprek zoals met Toon van Was- senberg feilloos bij dat profiel gepast. Maar de waarheid heeft haar rechten. De indruk bestaat dat de krant op Linkeroever geen voorstan- der is van een knalrode visie op het beleid van BDW en de zijnen. Het imago bijsturen, lijkt de boodschap. Het hoofd van de stadsschrijve- laars, Lex Moolenaar, is in het lichte rukje naar rechts leidinggevend. De steeds verder dalende oplagecijfers – de jongste CIM-cijfers gewagen van alweer 3,9 procent verlies – zitten daar allicht voor iets tussen, om niet te zeggen voor veel. Het wordt een hele opgave veel verloren lezerszieltjes terug te winnen zolang rode of groene oogkleppen dragende journalisten als Wim Daeninck en Sacha van Wiele mee aan het redactiestuur mogen blijven zitten.
Het eerste positieve woord over de nieuwe stedelijke bewindsploeg zit nog altijd in hun tekstverwerker verankerd. Of ze het er ooit zul- len uithalen, is zeer de vraag. Staat, naar aan- leiding van de derde razzia tegen drugs, in die krant dat die razzia er kwam ondanks luid pro- test van handelaars na de vorige, dan hoeft de naam Van Wiele niet eens onder het verslag vermeld. Kijkt het OCMW aan tegen een ver- lies van 19 miljoen euro en wordt prompt een groen OCMW-raadslid opgevoerd om te vrezen dat onder het duo De Wever-Homans de soci- ale dienstverlening voor dat verlies de prijs zal moeten betalen, hoeft evenmin over de naam van de auteur getwijfeld. Het antwoord van Homans op elke aanval wordt wel vermeld, maar doet niets af aan de gegeven indruk dat ze zich voortdurend voor al gemaakte of nog te maken fouten moet verdedigen.
Bewijs
Toon van Wassenberg en zijn medestanders mogen het “op de krent zitten” dan tot de sterk- ste activiteit van het Antwerpse stadsbestuur benoemen, die nominatie neemt niet weg dat De Wever geen loze woorden sprak toen hij de
“war on drugs” afkondigde. Na de derde raz- zia liet hij optekenen dat de politie het aan- tal controles zal blijven opvoeren. Dat is meer dan nuttig als men er rekening mee houdt – de journalistieke harde linkse kern van niet alleen Gazet van Antwerpen zou dat beter doen – dat vorig jaar in de Antwerpse haven om en bij 24 ton drugs in beslag werd genomen. Boven- dien was elf ton cocaïne net niet in de haven geraakt. Minder spectaculair, maar voor tal van sinjoren daarom niet minder belangrijk, zijn de zestig nieuwe stations en achthonderd nieuwe en verbeterde fietsen voor het “Velo”-project.
Op het Schoon Verdiep heeft het schepencol- lege voor die dienstverlening aan Jan met de pet één miljoen euro vrijgemaakt.
Laat me toe, ter afronding, het opmerkelijk sociaal getinte initiatief te vermelden om kin- deren van kansarme gezinnen in de vijf stede- lijke sociale restaurants een warme maaltijd aan te bieden voor één enkele euro. Maat- schappelijk werkers zullen op zoek gaan naar gezinnen die in aanmerking komen om van dat aanbod te genieten. Deze luttele opsomming kan volstaan als bewijs om onder “improvisa- tietheater” iets helemaal anders te cataloge- ren. Politiek getoeter zonder geloofwaardig- heidsfactor, bijvoorbeeld.
d.Mol
CIJFERS DIE FRUSTREREN
De “Hollandaise” Marion van San was de schietschijf van de week voor de Frans- taligen van het weekblad Le Vif. Dat Bart de Wever op haar een beroep doet in het kader van zijn strijd tegen radicalisme, verleidt de Franstaligen nog maar eens tot een hysteri- sche reactie. De onderzoekster haalde enkele jaren geleden al regelmatig de pers met haar cijfers over criminaliteit onder allochtonen, onder meer in 2001 na een onderzoek op vraag van Marc Verwilghen (Open Vld).
Haar bevindingen botsten op de muur van de politieke correctheid. Van San verdween uit beeld. Het Nederlandse Elsevier noemde België daarop “de kampioen van de schijn- heiligheid”.
ZE BLEEF VOORTWERKEN
Een gelijkaardig onderzoek werd in 2008 opnieuw heftig afgewezen, vooral door een aantal linkse professoren (Marc Hooghe, Jan Bommaert, e.a.). Van San verdedigde zich in een aantal opiniestukken. Een vijandige reac- tie “ingegeven door ideologische overwegin- gen en zonder empirische bewijzen”, aldus Van San. “Een scheldpartij op resultaten die wereldverbeteraars onwelgevallig zijn. Daar- mee is het debat in België nog maar eens onderstreept....”
Vandaag is het andermaal prijs, met dit keer de Franstaligen achter het kanon. “Pour un elu de droite elle est l’arme parfaite”, aldus Le Vif. Voor het blad is Van San “une raciste scientifique”, “une mercenaire”, zo simpel is het. Het blad trekt haar academische en wetenschappelijke verdiensten in twijfel, sug- gereert dat Van San helemaal geen erkende experte is en dat de uitkomst van haar onder- zoek al vooraf vastligt. Karaktermoord van het zuiverste soort.
LA MISE EN GARDE DE MICHEL
Hoe meer nationalisme, hoe meer afstand Brussel zal nemen van Vlaanderen, aldus Charles Michel in De Zondag. De MR-voorzit- ter vindt dat Vlaamsgezinde kringen zich uit- putten in kritiek geven op Brussel terwijl ze profiteren van de rijkdom van de hoofdstad.
“Ce n’est pas malin”, besluit hij in Le Soir. ’t Is maar dat u het ook weet.
HET ANTWAARPS OPPOSITIETHEATER
Actueel 22 mei 2013 3
Houten klazin
Mevrouw de wereldvreemde,
Een klein berichtje dat heel wat in gang kan zetten, noemde Bart Brinckman van De Standaard het, toen hij vorige week verwees naar de commotie die er ook in Le Soir was ontstaan in het kader van de voorspelde troonopvolging in november, die aangekon- digd zou worden deze zomer in het kader van 21 juli en 9 augustus, de dag waarop uw vader twintig jaar op de troon zal zitten.
Brinckman zweeg over zijn bron, maar het was uitgerekend de hoofdschrijvelaar van dit blad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter die vorige week de voor- spelling maakte, die gretig werd overgeno- men en overal ernstig werd genomen. Uw broer Philippe komt weer in beeld om mijn- heer uw vader te gaan opvolgen. Philippe zal dolblij zijn, want hij wil dat al lang, met een kinderlijk verlangen. En hij zegt - par- mantig, maar stokstijf - er klaar voor te zijn.
Een tijdlang werd voor mogelijk gehou- den dat gij misschien wel eens de volgende vorstin zoudt kunnen worden, want veel intelligenter, vriendelijker, innemender en vlotter dan uw oudste broer. Gij zoudt, vol- gens ingewijden, veel beter passen in een eerder protocollaire monarchie.
Maar plots zorgde gij ongewild voor een schokgolf door Vlaanderen. Gij werdt geïn- terviewd voor De Zevende Dag over de Special Olympics, die u nauw aan het hart liggen. Dat is heel nobel, maar daar willen we het niet over hebben. Natuurlijk kwaamt gij niet tot in de studio. Een in de koninklijke salons opgenomen interview werd uitge- zonden. Wat een afknapper was dat! Nadat wij de vorige weken dag na dag getuigen waren van de troonwissel in de Noorde- lijke Nederlanden, waarbij Willem-Alexan- der en Màxima op een ongelooflijk spon- tane en joviale manier tussen en bij hun volk stonden, kwaamt gij op de meest gekun- stelde, houterige en robotachtige manier het ene cliché na het andere ventileren.
Het leek of een aflevering van ‘Tegen de Sterren op’ werd uitgezonden, met persifla- ges van Bekende Vlamingen en dito Belgen, parodiërend ten tonele gevoerd tot vro- lijk vermaak van de goegemeente. Het zijn overigens steracteurs die de rollen spelen.
Het leek erop dat iemand u kwam imiteren en de karikatuur nogal sterk in de verf zette door moeizaam Nederlands te spreken, ver- keerde intonaties te leggen en uit het hoofd geleerde zinnen kurkdroog na elkaar uit te spreken. Maar gij waart het zélf, in levenden lijve! Vlaanderen viel ervan achterover en voelde in één klap alle vooroordelen beves- tigd. Gij hebt uw familie dus geen dienst bewezen, zoveel is duidelijk.
De serieuze gazetten gingen al meteen analyses maken van de andere houten kla- zen (m/v) van de Koninklijke Sibbe, met Monseigneur Philippe op kop, gevolgd door zijn barbiepop Mathilde. Het verdict was vernietigend: jullie hebben het gewoon- weg niet, en de kloof met de burger blijft onmetelijk groot. Zelfs de Britse royals doen het stukken beter. Tal van dynamische koningskoppels - in Zweden, Denemarken, Noorwegen en zelfs Spanje - laten jullie vele lengten achter.
Gij, en uw entourage, moogt het vele Vlamingen niet kwalijk nemen dat zij in een deuk plooien wanneer jullie ongewild en onbewust altijd opnieuw met het houten- poppentheater ‘Coburg et Amis’ de show stelen.
Voor ons hoeft het ècht niet, overtuigde republikeinen als we zijn, maar als jullie met de tijd mee willen, zullen jullie toch eens advies moeten inwinnen, of bij de Oranjes in de leer moeten gaan. Indien niet, blijft alles gekunstelde komedie die de karika- tuur alleen maar groter maakt.
Voor wanneer is het volgende optreden?
Wij kijkener alvast naar uit.
Brief aan la princesse Astrid
Het is weer geen vrouw
Tegenkandidate Karen Maex, burgerlijk inge- nieur, had op papier twee – excuseer, meer- dere – troeven. Als vicerectrix en als trouwe aanhanger van de grote zonnerector André Oosterlinck had ze alvast de stemmen van de apparatsjiks en de tsjeven. Als vrouw had ze ook de stemmen van de mannelijke proffen – vrouwen stemmen niet op vrouwen hebben we ons laten vertellen en dat is in een man- nenbastion een voordeel. Het is godgeklaagd dat de KU Leuven geen vrouw heeft gekozen nu het historische moment aangebroken was en men zelfs in Gent (met de “Gen” van gen- derevenwicht) daarvoor klaar was, maar dat volledig terzijde.
Karen Maex’ grootste voordeel was ech- ter haar tegenstander. Vele professoren, aca- demici, studenten en vrijgestelden aller aard hebben een probleem met de “attitude” van Torfs, wat minder academisch omschreven betekent: ze kunnen zijne kop niet meer zien.
Ezels als ze zijn, zal een groot deel in saecula saeculorum koppig tegen Torfs stemmen, hoe- wel ze zijn visies grotendeels wel delen. Tot daar de voorspellingen van het rectoraat zelf.
Op papier had Karen goede kansen. Maar de praktijk is helaas anders. Karen mag nu het Fikske van Rikske zijn. In het beste geval zal ze hondensnoepjes krijgen. Zoals nog een keer het niet slecht betaalde ambt van vicerector.
Rikske moet alleen opletten dat zijn hondje niet verandert in een veelkoppig monster. Alhoe- wel, binnenkort kan hij de kweker van zo’n gevaarlijk hondenras aansprakelijk stellen.
Vanitas
Wat men van ijdeltuit Torfs ook mag vinden, hij heeft inhoud, visie en diepgang. De man kan schrijven. Dat is een voordeel, vooral wanneer de tegenkandidate hierin zwak is. Lees het pro- gramma en de “verwezenlijkingen” van Karen Maex er eens op na, met het aanstellerige
“ik-isme” en de zeemzoeterige “verbindende”
stijl. Niks van dat vindt u bij Rik Torfs. Die is gewend om te zeggen waar het op aankomt. In het universum van Rik en de Heer is alles dui- delijk. Er is geen enerzijds en anderzijds, zoals bij de eertijds grote Vlaamse volkspartij. Nee, wat aan gene zijde van Torfs ligt, is de waar- heid niet. Wat Rictor slecht vindt, hoeft zelfs niet gefalsificeerd te worden. De rector heeft altijd gelijk – zowaar een nieuw dogma.
Torfs vond ook een belangrijke bondgenoot in het verzamelde journalistenheir. Men gaat er nog plezier aan beleven. Nu hij verkozen is, is de kans op een realitysoap ter vervanging van het slabakkende “De Kotmadam” realistisch
RIKTOR MAGNIFICANUS
Net zoals de Katholieke Kerk is de KU Leuven – met de K van kies zelf maar – geen eenvormig blok. De verkiezing van cabaretier, professor, politicus en duivel-doet-al met een mening over alles Torfs, bewijst dit. Torfs haalde het met 772 tegen 736 stemmen.
Dat betekent dat er eigenlijk twee universiteiten zijn, want het verschil in visie is groot.
geworden. Naar verluidt werd zijn campagne financieel gesteund door de Vlaamse Media- maatschappij en Story.
Was Torfs de geknipte kandidaat voor de
“job” van rector? Misschien niet. Maar zijn tegenkandidaten waren dat zeker ook niet.
Zelden zo een bleek groepje functionarissen bij elkaar gezien. Torfs is een stuk meer “profes- sor” dan de technocraten uit de exacte weten- schappen. Maar zeg eens eerlijk, hoe ziet in deze veranderende tijden (zelfs de paus twit- tert) het functieprofiel van een rector eruit? Wij weten het ook niet. Gelukkig is er Torfs – die weet dat soort dingen wel.
Zijn verkiezing is naar zijn zeggen “een droom die in vervulling gaat”. Bedoelt hij zijn droom om altijd de beste te zijn? Zijn droom om op de eerste plaats te staan als primus inter pares? Of is het zijn droom de verande- rende universiteit toch zoveel mogelijk dat te laten wezen wat ze zou moeten zijn, maar lang niet meer is: een tempel (of kerk) van wijs- heid en vrij onderzoek. Als politicus heeft Torfs bewezen dat hij absoluut niet volgens de regels van het tsjevenspel wilde spelen. Alleen dat al maakte het de moeite voor hem te kiezen, want Vlaanderens universiteiten zijn hopeloos gepolitiseerd. Torfs kan hier als prachtige anti- figuur gelden. Hij is “vooral heel fier en ont- zettend dankbaar voor het vertrouwen” en hij vindt het “heel vreemd dat zoveel mensen hem hun vertrouwen geven”. Bespeuren we de kie- men van opkomende zelfkennis en beschei- denheid, of zijn het vlotte en doordachte zin- nen voor de kranten en de boekskes?
Riktor magnificanus
Over zijn aanwezigheid in de media die hem, net als De Wever, maakten in plaats van kraak- ten - zoals menig ander ondervond -, wist Torfs het volgende mee te delen: “Sommige onder- delen daarvan moet ik eens rustig overdenken.
In spelletjesprogramma’s zal je me niet meer zo gauw aantreffen, maar als columnist of in duidingsprogramma’s kan ik mijn ervaring juist goed gebruiken, óók in de uitoefening van mijn taak als rector. Dat kan een prachtige manier zijn om de aanwezigheid van de universiteit in het maatschappelijk debat te versterken. Voor mij is het immers van groot belang dat de uni- versiteit een lichtbaken is in troebele tijden.”
Tobback heeft net het tv-spelletje de Slimste Gemeente verloren tegen – God vergeve – een provinciaal “gat” als Aarschot. Het is maar een suggestie onzentwegen, maar een revanche dient zich aan: dubbel of niets.
Aan zijn ijdelheid en hoogmoed zal hij toch een klein beetje moeten werken. Tot nader order loopt de nulmeridiaan nog steeds door Greenwich en niet door de “riktorale magnifi- canus”. (We hopen dat de redactionele cen- sor deze woordspelingen niet schrapt.) Gui- tig Rikske zal ook moeten leren volharden. Als politicus gooide hij (terecht) de handdoek in de ring, om zich aan zijn “droom” te wijden.
Nu hij die verwezenlijkt heeft, doet hij er goed aan standvastig te blijven. Hij zal lijden onder de vele tsjevenstreken in een sfeer die allesbe- halve “broederlijk en zusterlijk” zal zijn. Maar wij willen hem erop wijzen dat Christus het ook niet makkelijk heeft gehad en toch aan zijn kruis is blijven hangen. PAN
VVB in Süd-Tirol
Afgelopen weekeinde was een uitgebreide delegatie van de VVB onder leiding van directeur Steven Vergauwen te gast in Meran, de tweede grootste stad van Süd-Tirol. Op uitnodiging van de Süd-Tiroler Schützenbund mocht de VVB Vlaanderen vertegenwoor- digen op hun “Onafhankelijkheidsdag”.
De organisatoren in het warmste stukje Noord-Europa kregen waar voor hun geld.
Honderden liters Vlaams bier waren meegereisd - met dank aan de brouwerij Van Steen- berge. Bart de Valck sprak de meer dan 20.000 aanwezigen toe met duidelijke woorden:
“Los von Belgien, Los von Rom!” Hij haalde hiermee het RAI-nieuws. Wat er in Süd-Tirol gebeurt en vooral hoe dit gebeurt, in samenwerking met Basken, Schotten, Catalanen, IJslanders (!) en andere Europese volkeren, is erg interessant. De Vlaamse Volksbewe- ging speelt in de georganiseerde strijd voor een vrij Europa van vrije volkeren een cen- trale rol. Achtergrondinformatie en een uitgebreide verslaggeving over de “Onafhanke- lijkheidsdag” van Süd-Tirol krijgt u in ons volgende nummer.
VERKEERSBOETES
Groot nieuws in de gazetten: in 2012 betaalden we met zijn allen 382 miljoen euro aan verkeersboetes. Het jaar ervoor was dat nog 387 miljoen, en de verwachting voor 2013 zit rond 460 miljoen.
Logisch is dat de Vlamingen het meeste in de pot brengen, met een bevolkingsver- houding van 60/40 tegenover de Walen. Er staan in Vlaanderen bovendien een pak meer flitscamera’s en er gebeuren ook veel meer snelheids- en alcoholcontroles. Het is een ingewikkelde berekening, maar afgerond kunnen we stellen dat 80 procent van de ver- keersboetes uit Vlaanderen komt.
Maar de pot komt volledig in federale han- den terecht, en wordt daar mooi… 50/50 verdeeld. Als we de zaken uitrekenen voor dit jaar, komen we uit op volgend resultaat:
Vlaanderen stort 368 miljoen in het boete- fonds, en krijgt 230 miljoen terug. Wallonië draagt 92 miljoen bij, en krijgt 230 miljoen in de plaats.
Een zoveelste transfer van 138 miljoen.
We kunnen er een paar miljoen naast zitten, omdat het uiterst moeilijk is aan juiste cijfers te geraken. Maar dat er een transfer is, staat buiten kijf.
De regeringspartijen aan Vlaamse kant
hullen zich in stilzwijgen. Kris Peeters en Wouter Beke hadden even niets beter te doen dan aan Kai-Mook worteltjes te voeren.
GELD GENOEG
Albert Deux zit binnenkort twintig jaar op de troon. Op 16 juli zal er voor hem in Kamer en Senaat een feestje georganiseerd wor- den. In de Senaat zullen twee bustes van het koningspaar onthuld worden. In de Kamer komen twee portretten te hangen. Kamer en Senaat willen samen ook een geschenk geven ter waarde van 3.000 euro.
Het Vlaams Belang was er als de kippen bij om te protesteren. In Kamer en Senaat moet er bespaard worden, en nu zou er ineens 3.000 euro te veel zijn, voor de veelverdiener van Laken.
Beter zou zijn, stelde Anke van dermeersch, niet de centrale kas aan te spreken, maar de parlementsleden individueel de vrije keuze te laten op eigen kosten een financiële bijdrage te leveren voor het geschenk. Benieuwd hoe gul en hoe diep de parlementsleden in hun buidel zouden tasten.
Anke heeft haar voorstel overgemaakt aan de Senaatsvoorzitter. Haar voorstel maakt weinig kans. Wat had u gedacht. Al is haar voorstel de logica zelve.
Afrekening!
Zean-Marie DD heeft zijn grote verdediging kunnen uitspreken in de plenaire vergade- ring, alvorens zijn parlementaire onschend- baarheid werd opgeheven. Iedereen hing aan zijn lippen. De pers was massaal aanwezig en er waren opvallend veel Kamerleden aanwe- zig. “Slechts” tien procent was afwezig. Zean- Marie vertelde tot in detail zijn versie van het verhaal. Hij hamerde erop dat alles gebaseerd was op een complot tegen hem en zijn partij vanuit de Open Vld, gestuurd door De Gucht, Verhofstadt en Vautmans, om hem te bescha- digen op een moment dat hij in de peilin- gen nog erg hoog scoorde. Het was kop tegen kei. Een politieke afrekening die vandaag nog diepe sporen nalaat. Dat de zaak een gerech- telijk staartje zal krijgen, staat als een paal boven water. Bij de Open Vld zat niemand te lachen. Ze hoopten dat de storm snel zou over geraasd zijn. Verbazend was de totale windstilte op de banken van N-VA, wat in een onthouding uitmondde. Erg dapper was dat niet ten aanzien van de man die mogelijk zijn wonderbaarlijke wederkomst naar hun partij voorbereidt. Ook Groen-Ecolo onthield zich.
Vlaams Belang stemde tegen de opheffing van de onschendbaarheid. De partijleden weten immers wat het is slachtoffer te zijn van een politieke afrekening via politiek gekleurde pro- cessen. Barbara Pas klaagde aan dat van de Kamer een oordeel werd gevraagd over een collega zonder dat de Kamerleden het dos- sier hebben mogen of kunnen raadplegen.
Ja, dan plaats men de objectiviteit natuurlijk op de helling.
Twee maten en twee gewichten
PS-furie en Kamerlid Karine Lalieux, abso- luut Nederlandsonkundig en -onvriendelijk, verdient een schnabbel bij als schepen van de stad Brussel. Ook daar is Karine – jawel, met K – absoluut niet het lieverdje van de Vla-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
22 mei 2013
4
mingen. Ze kwam vorige week in het nieuws omdat ze, als schepen van Gemeenteper- soneel, een Belg die zich tot de islam heeft bekeerd en bediende is bij de stad Brussel had laten ontslagen. Hij had geweigerd haar de hand te geven, omdat ze een vrouw is. Het personeel moet niet alleen neutraal zijn, maar ook beleefd, opperde ze. Groot gelijk, dat vond zelfs het fameuze Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Maar hoe zit het dan met Karine zelf? In de Kamer weigert zij Vlaams Belangers de hand te drukken. Ze is absoluut niet beleefd tegen hen. Meer nog: ze kijkt hen zelfs niet aan. Zal zij ontslagen wor- den uit de praatbarak? Wellicht niet, want het Centrum zal hoogstwaarschijnlijk oordelen dat daar niks mis mee is.
Vergane glorie
De commissie-Justitie is verworden tot één van die grote lege dozen van de praatbarak.
De neergang begon met de initiatieven van wat dolle mina’s en linkse nobody’s, die met wisselend succes de dubbele naamgeving, het holebi-huwelijk en de holebi-adoptie op de agenda plaatsten, terwijl er andere kat- ten te geselen waren. De echte problemen waarmee men toen geconfronteerd werd, liet men links liggen. Ze werden door paars nog verergerd, met als gevolg dat ze vandaag de rechtsstaat op haar grondvesten doen dave- ren: de gebrekkige strafuitvoering, het archa- isch gerechtelijk landschap, de achterstand in de informatisering ervan, enzovoort. Diepte- punt kwam van de weggestemde – hoe zou dat toch komen? – Hilde Vautmans, de would- becoryfee van Open Vld, die de “discrimina- tie van de transseksuelen” op de agenda zette en hen tegen alle parlementaire geplogenhe- den in ook nog naar de commissie liet afzak- ken om daar als “ervaringsdeskundigen” te komen getuigen. We vergeten evenmin de nefaste snel-Belg-wet, de slordige antidiscri- minatiewet en de verstrenging van de racis-
mewet (liefst zeven keer!) om het boze Blok eindelijk te kunnen pakken. Vandaag is het in de commissie niets dan kommer en kwel.
Het absenteïsme kent ongekende hoogten, waardoor de meerderheid vaak niet in aantal is en de vergadering niet kan starten, of een halfuur tot drie kwartier later begint. Niet zel- den wordt een vergadering vroegtijdig beëin- digd omdat leden van de meerderheid de zaal eerder verlaten. Twee oudgedienden uit de vorige eeuw blijven over: Landuyt (sp.a) en Schoofs (VB). Opmerkelijk: hoewel ideo- logisch absoluut geen familie, steunden ze elkaar meer dan eens. Zo klonk hun standpunt gelijk betreffende het woonverbod voor pedo- fielen en betreffende hun weerstand tegen de machtige advocatenlobby. Landuyt blijft steeds subtiel op veilige cordon-afstand, uiter- aard, zonder evenwel naar zijn VB-collega uit te halen. Zij getuigen nog van de stijl van wel- eer, toen men juridisch doorboomde tot elke komma en elk punt op de juiste plaats stond.
O tempores, o mores!
Het kneusje
De opeenvolgende commissievoorzitsters van N-VA (eerst Sarah Smeyers, nu Kristien van Vaerenbergh) passen de regels nauwge- zet toe en ze proberen elk lid zonder uitzonde- ring correct te behandelen, maar de meerder- heid, met de Franstaligen op kop, tart geregeld het N-VA-gezag. Onderling mopjes tappen en ostentatief zeer luid babbelen – nota bene met de rug naar het voorzittersgestoelte – zijn geen eenmalige gebeurtenissen, vooral in hoofde van MR, PS en cdH. De klap op de vuurpijl deed zich enige tijd geleden voor.
VB’er Bert Schoofs wou tijdens een bespre- king van een wetsontwerp repliceren op de uit- eenzetting van minister Turtelboom. Op het- zelfde ogenblik waren twee medewerkers van Marie-Christine Marghem (MR) aan het bab- belen, de ene naast Schoofs, de andere pal voor hem geknield. Bert kon nauwelijks zich-
zelf horen praten. Enkele kwinkslagen in de richting van de babbelaars werden blijkbaar niet door hen opgevangen. Marghem liet haar poulains begaan. Schoofs schoot uiteindelijk in een Vlaamse colère en vroeg voorzitster Van Vaerenbergh in te grijpen. Ze deed dat ook. De tetteraars werd verzocht buiten de commissie- zaal hun gesprek voort te zetten. Om maar te zeggen dat de parlementaire stijl een absoluut dieptepunt heeft bereikt. Terloops: dergelijke houding heeft natuurlijk te maken met het cor- don sanitaire tegen het VB, maar ook met de typische, hautaine houding van de Franstali- gen tegenover Vlamingen in het algemeen.
De N-VA kan daar trouwens van meespreken.
Er werd in Justitie zelfs al een N-VA-wetsvoor- stel weggestemd op artikel 1, wat wil zeggen dat het voorstel zonder verder debat afgevoerd wordt. Die vernedering werd in het verleden exclusief voor het VB voorbehouden. Om maar te zeggen dat de glorierijke commissie-Justi- tie van weleer het kneusje van alle Kamercom- missies geworden is, en een prachtige illustra- tie van de scheiding der geesten, waardoor de Belze constructie steeds luider in alle voegen gaat kraken.
Eloquentie
Siegfried Bracke is een man die of uitge- sproken sympathisanten of uitgesproken tegenstanders heeft, ook in zijn eigen par- tij, de N-VA. Dat heeft veel te maken met zijn verleden als vrt-journalist, zijn vroegere link met de socialisten en zijn logebroederschap, maar ook met de soms merkwaardige stand- punten die hij inneemt. Niettegenstaande dat, valt het vriend en vijand op dat hij één van de meest welbespraakte Kamerleden is. Zijn vloeiend taalgebruik, zijn intonatie en zijn cor- recte grammaticale zinsbouw zijn voor velen een voorbeeld. De helderheid en de gevatheid van zijn betogen maken een saai debat altijd een stuk aangenamer. Als ’t goed is, mag het gezegd worden. Zo zijn wij nu eenmaal.
Wereldberoemd met één zin
Zelden is een grote politieke filosofe zo ver- eenzelvigd met één zinnetje, in dit geval “De banaliteit van het kwaad”, de ondertitel van haar bekendste boek, “Eichmann in Jeruza- lem”. Arendt leert eerst na haar vlucht naar de VS Engels en ze blijft in het Duits denken.
Ze vertaalt “Gedankenlosigkeit” als “banality”
hoewel het Duitse woord subtieler en veel- zeggender is.
Hannah Arendt wordt in 1906 geboren uit twee welstellende Duits-Joodse niet-religieuze ouders. Haar grootvader leert haar zijn versie van de joodse identiteit kennen: antizionist maar ook joods en geen bekering tot het chris- tendom. Hannah is het product van de beste Duitse Bildung.
Ze heeft een paardengeheugen en ze ver- slindt boeken en gedichten. Naast Duits leest ze evengoed Grieks en Latijn. Op haar zeven- tiende trekt ze naar de kleine universiteit van Marburg waar ze de in de ban komt van Martin Heidegger, de opkomende ster van de Duitse filosofie. Hij is een schitterend spreker met veel gevoel voor humor. Ze begint een ver- houding met hem waar ze nooit zal van losko- men, al is ze bepaald niet zijn eerste en ook niet de laatste verovering onder de studentin- nen; een kwalijke traditie waar wel meer filo- sofen van profiteren.
Het valt een beetje tegen dat de grote verlei- der alles schijnheilig verbergt, zodat zijn vrouw en de rest van de wereld over de liaison niets weten. Maar Arendt is te zelfstandig om alleen maar het vriendinnetje te zijn.
Ze maakt Heidegger half gek wanneer ze zich verlooft met een joodse student, de zoon van een zionist. Hoewel hij haar uiteraard beïn- vloedt, rept ze in haar later werk met geen woord over hem. Het koppel choqueert aan- vankelijk de Berlijnse buurt, door samen te wonen, maar trouwt dan toch. Ze onderte-
kent jarenlang braaf met Stern-Arendt. Hannah heeft de gewoonte mensen op hun woord te nemen. Ze leest Mein Kampf en trekt er con- clusies uit. Ze bestrijdt Hitler niet als wereld- burger zoals de communisten pretenderen, of als Duitse zoals de burgerlijke liberalen, maar als Joodse. Onder de invloed van haar man en door de opkomst van het nazisme helt ze gelei- delijk over naar het zionisme.
De machtsovername door de nazi’s is een ramp. Heidegger, die ze nog altijd bewon- dert en waarschijnlijk meer dan dat, wordt nationaalsocialist. In de eerste maanden van het nazibewind stelt ze haar appartement ter beschikking van vluchtende communisten en ze verspreidt antinaziteksten. Ze wordt opge- pakt en acht dagen in een cel gestopt, waar ze haar hele leven fier over is. Haar huwelijk is al een tijd dood en haar man vlucht. Hannah trekt met haar moeder via allerlei smokkel- paadjes naar Tsjechië en via een zionistische filière naar Parijs.
Daar begint een armzalig leven als sta- tenloze in kleine groezelige hotelkamertjes, met veel gepraat over de toekomst en weinig actie. Arendt vindt een tijdje werk bij de fami- lie Rothschild. Ze bezoekt zelfs Palestina, maar keert vrij ontgoocheld terug en ze schrijft er nooit over. Ze is niet de enige joodse intellec- tuele die zich niet thuis voelt in een land waar het leven primitief is en waar harde handen- arbeid meer telt dan filosofische praatjes. Ze keert terug naar Parijs waar ze haar tweede man ontmoet, een Duitse niet-joodse commu- nist en autodidact. Hoewel hij nooit iets ver- meldenswaardig publiceert, adoreert ze hem.
Ze trouwen in 1940, net voor hij in een Frans kamp opgesloten wordt, zoals 20.000 andere anti-Hitler-Duitsers.
Haar man en vele anderen worden bij het begin van de Duitse aanval in één van de ook in Vlaanderen bekende spooktreinen gepropt
Hannah Arendt
Ja, ik hou van biografische films over historische personages. “The Queen” met Helen Mirren is een meesterwerk, evenals “The King’s Speech”, al gelijkt acteur Colin Firth in niets op George VI. “The Iron Lady” was ondanks Meryl Streep een mislukking. Dus ben ik benieuwd naar “Hannah Arendt”. De hoofdactrice gelijkt goed op de echte Hannah.
Historisch correct rookt ze als een schoorsteen. Meestal wordt in de film Duits gespro- ken, ook in New York, waarheidsgetrouw.
en naar het zuiden vervoerd. Maar via de zio- nistische filière slaagt het koppel erin als één van de weinige een visa voor de VS te krijgen.
Hysterische reacties
In New York krijgt ze een toelage van de zionisten. Ze leert zo goed mogelijk Engels, wat haar man lange tijd vertikt. Ze wordt in joodse kringen bekend door haar scherpe arti- kels waarin ze dikwijls tegen de haren strijkt omdat ze de lafheid en de onderworpenheid van veel Joden hekelt, omdat ze beweert dat de Joden in Europa uitgeroeid worden, al heeft ze er geen idee van wat in werkelijkheid gebeurt.
Geleidelijk helt ze in haar Amerikaanse ivoren toren naar het antizionisme over.
Ze denkt naïef dat een nieuwe staat van Joden en Arabieren mogelijk is. Na de oorlog heeft ze een tijdje als voorbeeld… de Benelux.
Ze krijgt na de stichting van Israël het woord niet over de lippen en ze blijft over Palestina spreken. Haar belangrijkste baan is het opstel- len van een inventaris van overblijvend joods cultuurgoed in Europa.
Ze gaat naar het verwoeste continent. Gere- geld ontmoet ze haar oude minnaar wie ze zijn nazisympathie vergeeft en die ze tot haar laat- ste dag verdedigt. In 1951 krijgt ze eindelijk de Amerikaanse nationaliteit. Kort daarna publi- ceert ze een enorm boek over de oorzaken van de totalitaire staten.
Arendt is de eerste vrouw die in Prince- ton doceert en in een kleine kring is ze een beroemdheid. Ze trekt geregeld naar Duitsland.
In 1959 verwondert ze zich over de ongeloof- lijke transformatie van het land. En dan wordt Eichmann naar Israël ontvoerd. Hannah vraagt het magazine The New Yorker om wat repor- tages te mogen schrijven over het proces van een tot dan haast onbekende kolonel van wie ze de naam niet eens correct spelt. Hannah is bijzonder kritisch.
Ze hekelt het gebruik van het Hebreeuws omdat iedereen in de staf van de openbare aanklager Duits kent en zelfs in het Duits denkt.
Ze verbergt haar minachting niet voor de krui- perigheid van de Duitse journalisten. Hannah ziet dat Israël het proces ook gebruikt om ver- dere betalingen van Duitsland te ontvangen. Ze verveelt zich geregeld dood omdat de uiteen- zettingen dikwijls over de nazimisdaden gaan en soms weinig met Eichmann te maken heb- ben. Hoewel het proces zeven maanden duurt,
woont ze het maar een maand bij. Ze gebruikt nogal selectief de bronnen die het best in haar thesis passen; een echte journaliste dus. In haar artikels maakt ze historische fouten, maar dat is niets vergeleken met de hysterie die in de VS losbarst in vooral joodse kringen na de publicatie van haar boek.
Ze hekelt de collaboratie van de Joodse Raden met de Duitsers (ze bedoelt feitelijk coöperatie, maar haar Engels is niet goed genoeg) en het feit dat die geprobeerd heb- ben het hachje van een elite te redden.
Ze vergeet dat ze zelf door haar elitesta- tus een visum kreeg. En ze stelt dat Eichmann niet een absoluut monster was maar ook een beetje het slachtoffer van het nazisme en zich- zelf. In veel mensen schuilt een Eichmann als de omstandigheden het zo willen. Ze weigert zich over haar mening te verrechtvaardigen, maar ze slaat wel terug als een rat als Jean- Paul Sartre haar aanvalt.
Ze is in ieder geval een absolute beroemd- heid geworden in de VS en in Duitsland waar ze in het kader van de “Wiedergutmachung”
een pensioen krijgt om haar te compenseren voor een gemiste academische loopbaan. Ze blijft zichzelf: scherp en onafhankelijk. Ze is tegen de Amerikaanse interventie in Vietnam maar ze betoogt dat de Black Powerbeweging in de VS niet de oplossing is voor de proble- men. Naarmate ze ouder wordt, oordeelt ze over Israël veel milder.
Ze steunt de Zesdaagse Oorlog in 1967. Tij- dens de Jom Kippoeroorlog van 1973 staat ze vreselijke angsten uit. Haar man sterft in 1970 en ondanks dat hij haar bedroog met studentinnen mist ze hem geweldig. Voor haar gezondheid heeft ze geen interesse, want ze rookt twee pakjes sigaretten per dag, en ze is een schitterende kokkin.
Na een mooi diner voor vrienden, in decem- ber 1975, hoest ze eens en haar hart begeeft het.
Bijna dertig jaar na haar dood fascineert Hannah Arendt nog altijd. Boeken over haar en van haar nemen in mijn Mechelse provin- ciebibliotheek bijna een volledig rek in beslag.
Een film kan nooit een filosofische verhande- ling zijn, maar als hij de interesse in de mens en het werk aanwakkert, is dat al mooi genoeg.
Jan neckers Volgende week: André Chénier
Actueel 22 mei 2013 5
Er is in het land geen krant die de regering-Di Rupo meer steunt dan De Morgen.
De PS blijft de garantie op een links bestuur in België, en derhalve in Vlaanderen.
De progressieve pleidooien van De Morgen hebben de intellectuele stevigheid van karton, maar ze beheersen doorgaans de dagelijkse actualiteit, van “De Ochtend”
tot “Reyers Laat”.
Bart Eeckhout deed op 5 mei een zoveel- ste poging om zijn politiek vernuft te demon- streren, tot mislukken gedoemd. Na de vol- gende verkiezingen, in 2014, wacht hem een zoveelste frustratie.
“Vier jaar politieke moed”, titelde zijn zoveelste aanval op de agenda van de Vlaamsgezinde partijen. Een smeekbede om de Strik van Wallonië nog eens vier jaar rond de nek van Vlaanderen te draaien. Dat het team van Di Rupo besluiteloos tussen rood en blauw zwalpt, is voor Eeckhout geen punt. Dat zowat heel Wallonië in die regering bestuurt met een Vlaamse minder- heid evenmin. De schuld van de crisis bij de huidige regering leggen, is voor de poli- tieke stem van De Morgen niet meer dan “de simpelste redenering”.
Hoezo? Waarom simpel? Omdat Di Rupo
“tenminste niet zoveel tijd heeft vermorst als in de voorgaande jaren” het geval was. En
“omdat deze regering tussen hangen en wur- gen is ontstaan”. Als economische analyse kan dat tellen. Versta: alles is beter dan de stilstand van aanslepende regeringsonder- handelingen, en alles is beter dan de terug- keer van het “Zwarte Beest” De Wever.
Ambitie
Op naar een tweede memorabele dood- doener: België mag dan al op de sukkel zijn, we scoren “beter dan het gemiddelde van de Eurozone”. Dat is een argument zonder poe- der. Wat een troost! De zwakste eurobroer- tjes achter ons houden, is dat niet een vage maar ook een erg zwakke ambitie? Misschien goed voor Wallonië, maar waardeloos voor Vlaanderen, of erger.
Er is meer: in het economische debat mag de heer Eeckhout rustig EU-staten met mekaar vergelijken, maar wee diegene op zijn redactie die Vlaanderen met de andere gewesten vergelijkt. In zijn gazet is zo’n ver- metelheid de kortste weg naar een C4. Dim- men dus. Elke regionale insteek waaruit zou blijken dat Vlaanderen helemaal niet het cri- sisland is, maar dat België dat wel is, is taboe.
Stilte
Dat Brussel en Wallonië voor zowat alle parameters ondermaats blijven presteren, staat in die krant niet te lezen. De open- bare omroep kopieert die stilte overigens met gemak. Ooit al een reportage gehoord of gezien waarin “tot op het bod” wordt gevraagd waarom de PS-regio’s al decennia twee- tot driemaal zoveel werklozen hebben als Vlaanderen? Of een reportage waarin een straffe reporter eens op zoek gaat naar pre- cieze, vergelijkende, regionale cijfers over leefloners, overheidsambtenaren en inter- regionale transfers?
Terug naar de finale boodschap van De
Morgen: voor een oplossing van onze proble- men moeten we “geduldig” zijn. Tot ergens in 2018. Vriend Di Rupo mag rustig stilzitten, tot na de verkiezingen, en nog langer. Kijk, dat is geen journalistiek meer, dat is partij- politiek geflikker.
De conclusie van dat stuk zonder argu- menten is dan ook verbijsterend: “Een nieuw onzeker institutioneel avontuur hebben we heus niet nodig. Vier jaar politieke moed dus, in plaats van vijf minuten.” Vertaling: geen communautair gedoe, geen sociaalecono- mische daadkracht, wel vijf jaar breien in de klas van Di Rupo. In de hoop dat God zelf België redt, wellicht.
Het Waalse lied
We kunnen er gif op innemen dat Eeckhout en de zijnen geen letter zullen besteden aan het artikel “Face au miroir Flamand” dat vorige week in La Libre werd gepubliceerd. Daarin staat dat Wallonië, aan het tempo waarin die regio Vlaanderen
“inhaalt”, nog... vijfenzeventig jaar te gaan heeft. “Les jours Wallons qui chantent ce n’est pas pour tout de suite.” Veronderstellen dat Wallonië de minimale remonte van 2008 tot 2011 gepresteerd tot 2087 kan doorzet- ten, is economische onzin.
De PS snapt het niet. Ook nu weer draaien de PS’ers rond de pot. Marcourt heeft al gere- ageerd op de alarmerende cijfers. En al met- een werden nieuwe oogkleppen opgezet:
“We mogen Wallonië niet vergelijken met Vlaanderen, maar met Europa! La Wallonie resiste assez bien!”
Frederic Chardon van La Libre is niet met- een overtuigd. Waalse politici willen de zaken al eens rooskleuriger voorstellen dan ze zijn.
“Attention a ne pas masquer la triste realité”, waarschuwt Chardon.
Ook Didier Paquot van de werkgeversor- ganisatie UWE houdt de voeten op de grond.
Het gedoe rond de Marshallplannen van Wallonië maakt op hem geen al te grote indruk. Zweven tussen theorie en utopie, veel meer is het niet. Stop ermee Vlaanderen te vergelijken met Wallonië, aldus de UWE-man:
“Dat halen we nooit!”
Zolang de PS de Waalse mars leidt, zal het orkest van onze buren vals klinken. Maar goed, de Walen kiezen zelf hun dirigenten en hun partituren. Vlaanderen heeft het recht zijn politieke muziek te kiezen. Meer zelfs, Vlaanderen heeft de plicht de PS-zenders uit de ether te halen. Zo snel mogelijk. Er is inderdaad nood aan vijf minuten politieke moed. Helaas voor Eeckhout en zijn regime- krant heeft Vlaanderen geen vijf jaar meer om het economie- en het immigratiebeleid bij te sturen. Er is geen geld meer om bodemloze putten te blijven vullen. Niet tot 2018. En al helemaal niet tot 2087. AnjA Pieters
Debatvervuiling
N-VA denkt na…
Uiteraard zal de N-VA niet alleen nadenken over de nieuwe confederale structuur, maar ook over Brussel. Dat zal zeker nodig zijn, want op zijn zachtst gezegd heeft de N-VA – net als de traditionele partijen – geen uitgewerkte visie over hoe het met Brussel verder moet. Het was pijnlijk vast te stellen dat Ben Weyts in een extra lange uitzending van Terzake over Brussel niet verder kwam dan de noodzaak te onder- strepen van een ‘interne staatshervorming’, waarbij de negentien baronieën van Brussel worden opgegeven en er een zware ontvetting van de beleidsstructuren moet worden doorge- voerd. Wat opviel, was dat Weyts, met het oog op de verkiezingen volgend jaar, Didier Reyn- ders aan het opvrijen is.
Reynders onderstreepte dat de multicultu- rele samenleving in Brussel failliet is. Eén van de grootste oorzaken is de erbarmelijke kwa- liteit van het Franstalig onderwijs en de toren- hoge werkloosheid. Als alternatief biedt hij een Wallo-Brusselse constructie aan. Ik ben benieuwd hoe de N-VA daarmee zal omgaan.
In Nieuw Klimaat – een driemaandelijkse uitgave van het Vlaams Verbond Overheidsper- soneel – wordt er fijntjes op gewezen dat die constructie verdacht veel lijkt op de obsessie van de nazi’s een “corridor” (naar Dantzig)’ en de “Anschluss” (met Oostenrijk) te realiseren.
We kunnen die bedenking aan de Franstaligen eens voorleggen.
Rik van Cauwelaert wijst erop, in De Tijd, dat een federatie van Brussel met Wallonië compleet onhaalbaar is: “De boordtabellen van de hoofdstedelijke regio en Wallonië laten daar geen twijfel over bestaan. Als Brussel als hoofdstedelijk gewest wil overleven, heeft het slechts één uitweg: het aanhalen van de ban- den met de Vlaamse Gemeenschap, die nu al zwaar investeert.” Dat is inderdaad juist.
Ongeveer tachtig procent van de werkgele- genheid en de economische activiteit wordt vanuit Vlaanderen aangestuurd. De gehele Nederlandstalige federale administratie is in Brussel gevestigd, en Vlaanderen investeert zwaar in het Nederlandstalig onderwijs. Bijna vijfentwintig procent van de totale schoolbe- volking gaat naar Vlaamse scholen.
Gebrek aan Vlaamse strategie
Met de verkiezingen in zicht, wijdt het VVO een themanummer aan Brussel. Daarin wordt duidelijk onderstreept dat er een schrijnend gebrek aan Vlaamse strategie is: “De Vlaamse voorstellen doen ons denken aan een troep kalkoenen die een kerstfeest aan het orga- niseren zijn.” Kort gezegd, Vlaanderen vraagt een stevige reorganisatie van Brussel en een nieuwe bestuursvorm in de vorm van een
‘condominium à la Washington’. Dat is kort- zichtig, want in onderhandelingen kan Vlaan- deren veel verder geraken met een gefragmen- teerd en zwak Brussel. De Franstaligen moeten
zich geen al te grote zorgen maken, want aan Vlaamse kant is de aandacht voor Brussel klein en de aversie groot. In tegenstelling tot de Franstalige partijen zullen de Vlaamse tegen- hangers er nooit aan denken hun kopstukken op Brusselse lijsten te laten figureren. Integen- deel! Het zijn politici van tweede garnituur die mogen opdraven.
We zitten hoe dan ook met Brussel opge- scheept en het kost ons nog veel geld ook.
Dus kunnen we er maar beter iets mee doen.
Trouwens, we hebben de wind in de zeilen.
Het Nederlandstalig onderwijs en de cursussen
‘Nederlands voor anderstaligen’ kennen een groot succes. Het Brussel-plan van het VVO is duidelijk: “Wij opteren voor een open gemeen- schap van autochtone en ‘nieuwe’ Brusselaars, die de band met Vlaanderen willen versterken en daar vanzelfsprekend het Nederlands voor willen gebruiken.” In eerste instantie moet er nog meer in het Nederlandstalig onderwijs worden geïnvesteerd en moet er werk worden gemaakt van de uitbouw van de persoonsge- bonden verzorging, waarvoor de Vlaamse rege- ring nu al bevoegd is, maar dat helaas tot op heden dode letter is gebleven.
De Belgische federatie dreigt in 2014 vol- ledig vast te lopen. In de veronderstelling dat België dan uiteenvalt, zal in Berlijn, London of Parijs over het lot van Brussel worden beslist.
Het is uiteraard geen geheim dat de pro-Belgi- sche en Franstalige krachten op diplomatisch vlak veel pertinenter aanwezig zijn. Vlaande- ren moet er dringend werk van maken zijn diplomatieke zonen en dochters uit te zen- den. Een oplossing ligt binnen handbereik: “De meest waarschijnlijke oplossing zal dan zijn, dat Brussel een specifiek statuut krijgt, even- tueel gewaarborgd door de EU, maar dat het, op basis van geopolitieke overwegingen, bij Vlaanderen ingedeeld wordt.”
De Vlaamse strategie vertrekt best van een Belgisch kader waarin de democratie moet hersteld worden: “De grendels moeten uit de grondwet verdwijnen.” Daar kan geen enkele democraat tegen zijn. Daarenboven is de finan- ciële situatie in Wallonië en Brussel heel pre- cair. Wallonië kan opteren de boel te laten ontploffen, maar internationaal zal het eerder als een paria worden behandeld, die eigen- lijk niet in staat is financieel op eigen benen te staan. Als politiek drukkingsmiddel kan Vlaan- deren de massale overheveling van belasting- geld naar Wallonië en Brussel stopzetten en investeren in het eigen gewest. De Franstali- gen zullen dan wel een toontje lager zingen.
Maar zoals steeds moet Vlaanderen eerst zelf orde op zaken stellen. De Vlaamse partijen moeten een strategie bedenken en ze moeten een plan voor Brussel uitwerken. Zoals het er nu naar uitziet, zal dat nog even duren. De N-VA doet er goed aan deze discussie op de politieke agenda te zetten. Het Vlaams Belang probeert
dat al jaren. jB
Een plan voor Brussel
Volgend jaar zijn er verkiezingen. Belangrijke verkiezingen. 2014 kan een kanteljaar worden, in positieve of in negatieve zin. Stel dat de N-VA federaal in de oppositie terecht- komt, dan zijn we erg ver van huis. Maar niet getreurd. N-VA bereidt zich terdege voor.
De partij organiseert binnenkort een congres, waar ze haar ‘foute’ verleden – wanneer het over onafhankelijkheid gaat – zal wissen. Zo blijft er maar één radicale partij over en dat is het Belang.
BLOKKERINGSFEDERALISME
Wat is de waarde van communau- taire afspraken met de Franstaligen? Zo moet de federale overheid nog altijd 49 gebouwen en gronden overdragen aan de gewesten. Vooral na het Lambermont- akkoord van 2001 (sic) werd de overdracht van heel wat gebouwen en gronden voor- zien. Maar de uitvoering bleef dode letter.
Volgens N-VA-kamerlid Ben Weyts blokke- ren de Franstalige partijen de overdracht omdat het Waals gewest vreest voor zware restauratiekosten van sommige gebou- wen. Er moet dus ook geld meegestuurd worden. En zolang er geen extra geld komt, weigert het Waals gewest de gebouwen.
En om extra te kunnen chanteren, wordt dan ook de overdracht van de gebouwen naar Vlaanderen tegengehouden.
Anderzijds investeert de federale over- heid niet langer in de gebouwen die naar de gewesten zouden gaan. Het zal het kostenplaatje voor de gewesten alleen maar doen toenemen. Wat is het toch leuk wonen in dit landje.
EIGEN TAAL
Marc Bolland, Waals parlementslid en PS-partijgenoot van Vervoort wil vechten voor de eigen taal. Hij is van plan een voor- stel van decreet in te dienen. De socialist stelt vast dat België nog altijd het Europees Handvest voor regionale en minderheids- talen niet omgezet heeft in Belgisch recht.
“Dat is omdat Vlaanderen voorstander is van eentaligheid. Maar dat is niet de visie die wij verdedigen in de Federatie Wallo- nië-Brussel!”
EÉNTALIG
Een lezeres van dit blad beging een verkeersovertreding in het Brusselse, op het grondgebied van Elsene/Ixelles. Kan iedereen gebeuren, natuurlijk. Op basis van haar nummerplaat werd haar identi- teit vastgesteld en kon de ijverige politie- agent de boete opsturen naar haar adres in Antwerpen. De taal van de documenten?
Frans natuurlijk, en uitsluitend in het Frans.
Zo gaat dat in den Belgique.
