€ 2,30
74ste jaargang • nummer 23 • donderdag 7 juni 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
De voorbije dagen werd vaak verwezen naar de ontsnapping van Marc Dutroux en de zaak- Semira Adamu, de illegale vrouw die omkwam op de terugvlucht naar haar thuisland. We schrijven de jaren negentig van vorige eeuw, en toen namen ministers ontslag wanneer gewezen werd op hun politieke verantwoor- delijkheid wanneer zaken misliepen. Johan vande Lanotte, Stefaan de Clerck, Louis Tob- back, allen namen ze ontslag. Soms uit eigen beweging, soms onder druk van de premier.
Voor Jean-Luc Dehaene was een ontslag vaak noodzakelijk omdat het als een soort zuive- ringsritueel gold voor de buitenwereld.
Is dat nu veranderd? Zijn er andere poli- tieke zeden? Je zou het denken, want Koen Geens bleef als minister van Justitie zitten na het drama in Luik. Een geradicaliseerde bajes- klant, zoals dat tegenwoordig heet, doodde tij- dens zijn penitentiair verlof twee agentes en een jonge student. Justitie is verantwoorde- lijk voor het toekennen van die verloven voor gedetineerden, dus keek iedereen in de rich- ting van Geens. De crimineel, Benjamin Her- man (zeer vreemd dat niemand zijn moslim- naam vermeldt, ook al was hij al een tijdje bekeerd tot de islam), had tijdens een vroeger penitentiair verlof al een diefstal met geweld gepleegd. Waarom die man dan vrijlaten, al is het maar voor een aantal uren? Komt daar nog bij dat die man in de gevangenis duidelijk con- tacten had met radicale moslims.
Niet altijd opstappen
Koen Geens beschouwde al die elemen- ten als niet voldoende zwaar om ontslag te nemen. Nu, hij is daarmee geen uitzonde- ring. In de jaren tachtig en negentig waren er naast politici die wel opstapten ook minis- ters die mooi bleven zitten. Na het Heizel- drama (1985) vertrok Jean Gol op Justitie, maar minister van Binnenlandse Zaken Char- les-Ferdinand Nothomb bleef zitten. En dan was er nog de zaak-Khaled. Walid Khaled was een terrorist die rustig in Brussel rondliep.
Minister van Buitenlandse Zaken Mark Eys- kens (CVP) weigerde toen ontslag te nemen.
Hij zei zelfs dat hij dat in een ander land zeker zou hebben gedaan, “maar niet in een apen- land als België.”
Meteen het bewijs dat politici van de vorige generaties niet per se moreel hoogstaander waren. Eigenlijk is het zo dat een ontslag vaak bepaald wordt door de politieke omstandig- heden van het moment, of preciezer, de par- tijpolitieke omstandigheden.
In de ‘tsjevenfabriek’
van de band gerold
Dat heeft in Geens’ geval een primordiale rol gespeeld. Vergeet niet dat we volop in ver- kiezingsmodus zitten. Iedereen denkt aan de lokale stembusslag van het najaar én aan de parlementsverkiezingen van 2019. Dus ook aan de regeringsvorming van volgend jaar.
Afhankelijk van de uitslag zal de eerste optie erin bestaan te proberen de huidige coalitie voort te zetten. Maar bij de liberalen en de N-VA is almaar meer te horen dat de CD&V dan snel kleur zal moeten bekennen. Zal de partij zoals de voorbije vijf jaar vooral naar links kijken en op die manier het regerings-
beleid afzwakken? Is Kris Peeters de man die naast Wouter Beke de belangrijkste vertegen- woordiger wordt van de christendemocraten tijdens de formatie? De andere partijen zijn
‘saboteur’ Peeters meer dan beu. Ze hopen dat zijn partij hem elders parkeert. Bijvoor- beeld, in de politieke sterfhuisconstructie die het Europees Parlement is. Vraag is wie dan naast Wouter Beke aan de onderhandelings- tafel plaats mag nemen. Automatisch komt men bij Koen Geens uit. Welnu, de aversie voor Kris Peeters is bij de andere partijen zo groot geworden dat ze liever gesprekken zul- len voeren met Geens. Ondanks het feit dat hij een intelligente en gewiekste onderhande- laar is. Ondanks het feit dat hij met gerichte opmerkingen andere onderhandelaars in de gordijnen kan jagen. Zoals in 2014, toen hij tijdens een discussie over een belastingher- vorming aan Open Vld-voorzitster Gwendo- lyn Rutten zei: “Ik kan mij vergissen, maar ik denk dat je mijn cursus vennootschapsrecht uit de tijd dat je in Leuven studeerde niet goed hebt begrepen.” Ook zijn achterbaks- heid is bekend. Toen hij in 2014 afzwaaide als minister van Financiën vroeg zijn opvol- ger Johan van Overtveldt op de eerste werk- dag of het klopte dat in Luxemburg een top van Europese ministers was gepland. Dat was het geval, maar Geens loog dat hij van niets wist. Van Overtveldt werd tijdig op de hoogte gebracht door de administratie. Geens is qua uiterlijk en discours inderdaad iemand die bij wijze van spreken van de band is gerold in de fabriek waar men tsjeven maakt. En hij kan met sommigen hun voeten rammelen. De sta- king van de cipiers sleepte in 2016 lang aan omdat Geens van alles beloofde, maar niets waarmaakte. Men weet bij de andere partijen dat het kwaad kersen eten is met Geens, maar tegelijk weet men welk vlees er in de kuip zit en apprecieert men zijn intelligentie. Sociaal- economisch staat Geens eerder rechts en dat speelt bij liberalen en N-VA ook een rol, omdat het erop lijkt dat de volgende regeringson- derhandelingen opnieuw in belangrijke mate over economische thema’s zullen gaan.
Wraak nemen op Kris Peeters
Binnen de CD&V moet Geens aan boord worden gehouden omdat er te weinig kop- stukken zijn. Als minister van Justitie zal Geens in de campagne één van de gezichten van de partij worden. Zelf heeft de man besloten dat hij nog een tijd aan boord wil blijven omdat hij nog een ei te pellen heeft met Kris Peeters.
En dat is nog zacht uitgedrukt.
In de tijd dat Kris Peeters Vlaams minis- ter-president was, fungeerde Koen Geens als kabinetschef. Ook al was hij intelligenter dan de minister, toch werd Geens door Peeters steevast als voetveeg behandeld. Als huisper- soneel, een domestique, enkel goed om de deur te openen en de jas aan te nemen. Geens is die vernederingen niet vergeten en zint nu op wraak, zo is in christendemocratische krin- gen te horen. Door in 2019 als de numero uno van de CD&V de onderhandelingen te voeren en dan in een nieuwe regering naar voor te treden, hoopt Geens de ijdele Kris Peeters te vernederen.
Nadat een jonge crimineel die zich tot de islam had bekeerd tijdens zijn penitentiair verlof in Luik twee politieagentes en een jongeman doodschoot, wees iedereen met een beschuldigende vinger naar minister van Justitie Koen Geens. Even leek het erop dat de CD&V’er ontslag zou moeten nemen. Dat gebeurde niet. Gewijzigde politieke zeden, dat is slechts een deel van de verklaring. Feit is dat CD&V Geens broodnodig heeft. En als de andere regeringspartijen in 2019 aan tafel moeten zitten met CD&V, dan liever met Geens dan met de gehate Kris Peeters.
Waarom Koen Geens
moet blijven De ene krijgt verlof De andere blijft zitten
John is de mol
Bij televisiezender VIER dachten ze de hoofdvogel afgeschoten te hebben door in
“De Mol” een priester het vuile werk te laten doen, de boel te laten saboteren en te liegen tegen zijn medespelers. Niemand die het verwacht, niemand die het ziet komen van een mens met dat aura. Maar bij de sp.a doen ze beter. Daar is nu wel duidelijk dat er een mol gedropt is, en die bezet niks anders dan de voorzittersstoel.
Zijn profiel was altijd al verdacht. Crombez bezit immers diploma’s in de economische wetenschappen en de statistiek, kennis waar je bij de socialisten doorgaans niet mee moet afkomen. Erger, zijn thesis ging over fraude- bestrijding! En dat gaat dan bij de socialis- ten? Gelooft u die?
Oorspronkelijk was zijn invloed subtiel en was hij “flinks” op migratie en steunde hij “pushbacks”. Electoraal goud, maar gehaat door iedereen in zijn partij. Onlangs schakelde hij echter een versnelling hoger en maakte een filmpje waarin hij Theo Francken verweet dat hij té veel migranten binnen liet. U leest het goed, te veel. Paniek in de eigen gelederen, want als ze niet inge- voerd worden, van waar zouden de stemmen voor de sp.a dan wel moeten komen? Het filmpje werd snel van het internet gehaald, maar het Vlaams Belang was bij de les en nam het over.
Kent u nog thema’s waar (de voorzitters van) sp.a en Vlaams belang op dezelfde lijn zaten? Een ander teken aan de wand is zijn strijd tegen cumul en corruptie, eer- lijk is beter. Resultaat: kaalslag en leegloop onder de mandatarissen. Had iemand iets
anders verwacht? Vorige week schoot hij echter de hoofdvogel af. Een terrorist ver- moordt twee agentes en twee burgers, vrijge- komen als rechtstreeks gevolg van het (wan) beleid van Geens, die penitentiaire verlo- ven uitdeelt alsof het snoep is. Terroristen en drugsdealers worden de straat op gestuurd met de groeten van Geens. Nog nooit was er zo’n duidelijke en oprechte reden tot een ontslag en ja, eventuele val van de rege- ring. Wat doet Crombez? Hij zet de aanval in op de meest grijze en brave minister die dit land ooit gehad heeft. De ambtenaren, wiens zaken hij beheert, noemen hem weinig actief en saai. Ambtenaren! Zijn bijnaam in de Wet- straat is “Wie?”.
De aanval werd bovendien gevoerd op basis van enkele knullige vervalste mails die een fake schandaal creëerden. Resultaat:
Geens vrijuit, ontslag vermeden, regering staat sterker dan ooit.
Wij bij ‘t Pallieterke hebben hem echter al langer door. Een keer heeft hij immers zijn mond voorbijgepraat. Dat was op de nieuw- jaarsreceptie. Daar zong hij: “Ze zullen ons niet temmen.” Gêne en verwardheid in de zaal. Opheldering bij ‘t Pallieterke.
Actueel 7 juni 2018
2
Uit de smalle beursstraat
De ‘euroforie’ is voorbij
De verontwaardiging was groot toen de Italiaanse presi- dent Sergio Mattarella weigerde om de eurosceptische Paolo Savona aan te stellen als minister van Financiën in de popu- listische regering van de Lega en de Vijfsterrenbeweging. Een nieuwe politieke impasse leek in de maak en er was zelfs sprake van het opnieuw uitbreken van de eurocrisis, deze keer in Italië; de derde economie van de muntunie.
De sfeer is volledig gekeerd
Zo’n vaart zou het niet lopen. Uiteindelijk legde de rege- ring van Giuseppe Conte de eed af, maar dan niet langer met Savona op Financiën. Maar Italië gaat nu wel een onze- kere periode tegemoet, en ook in de rest van de muntunie is men bezorgd. Weg is de ‘euroforie’ die begin dit jaar zo domi- nant was.
Het optimisme overheerste. De Europese economie bleef groeien, Griekenland zou weldra losgekoppeld worden van het Europese geldinfuus en Frankrijk en Duitsland zouden de kop- pen bij elkaar steken om te komen tot een sterkere muntunie.
Ondertussen is de sfeer volledig gekeerd. Het Amerikaanse protectionisme, de stijgende olieprijzen en de moeilijkheden die bedrijven hebben om hun vacatures in te vullen, leiden tot een minder sterke groei. Dat betekent minder overheidsin- komsten, wat slecht nieuws is voor de nationale begrotingen.
Ook die van België. De regering-Michel hoopte op een klein
tekort. De kans is reëel dat volgend jaar een deficit van om en bij 1 procent van het bbp wordt opgetekend.
Zorgenkind Italië
Dat Griekenland straks wellicht opnieuw als een normale economie zal kunnen functioneren zonder Europese steun, daar twijfelt niemand aan. Maar intussen is Italië het nieuwe zorgenkind.
Met een staatsschuld van 123 procent van het bbp en een zwakke groei (0,5% gemiddeld per jaar sinds 1995) dreigt Italië sneller dan andere landen in het vizier te komen van de internationale beleggers, die hogere rentevoeten eisen voor de staatsleningen. Als de huidige regering van de Lega en de Vijfsterrenbeweging inderdaad de begrotingsteugels vieren, waardoor het deficit uitdiept en de schuld verder stijgt, dan dreigen ook de rentevoeten toe te nemen. Dat zou de econo- mische evenwichten in de eurozone bedreigen en dus tot een nieuwe eurocrisis kunnen leiden.
Duitsland heeft Italië al de wacht aangezegd: de overheids- financiën mogen niet ontsporen. Dat klinkt arrogant, maar het is nu eenmaal eigen aan een muntunie dat binnen de zone een gelijkaardig budgettair beleid moet worden gevoerd. En als er zich grote financieel-economische problemen voordoen, kan Italië niet meer zijn toevlucht nemen tot een devaluatie, wat in het pre-eurozonetijdperk zowat elke drie jaar gebeurde.
Van muntunie naar transferunie?
Meteen zitten we bij de derde uitdaging van de muntunie:
hoe moet die verder evolueren? De Franse president Emma- nuel Macron is voorstander van een verdieping van die munt- unie met een centrale minister van Financiën en een gecentra- liseerd schuld- en budgetbeheer. In de praktijk komt dat erop neer dat de schulden van de noordelijke eurolanden (Neder- land, Finland, Duitsland) in één pot worden gegooid met die van de rest van de muntunie. In Duitsland klinkt dat als een vloek. Dat zou betekenen dat de begrotingsdiscipline van de zuidelijke eurolanden, zoals Italië, niet langer belang heeft.
Want door een gezamenlijk Europees schuldbeheer zullen de zuidelijke landen goedkoop kunnen blijven lenen dankzij de garanties en de bijdragen van de rijkere landen. Kortom, de eurozone wordt een transferunie zoals België. Dat is een brug te ver voor de Duitsers, de Nederlanders, de Finnen en wel- licht ook de Oostenrijkers en de Vlamingen.
Vanuit Berlijn zijn al duidelijke signalen gekomen: zo’n trans- ferunie is niet aan de orde. De Duitsers willen de eurozone trouwens houden zoals ze is. De munt is voor de Duitsers iets te zwak, en dat is voordelig voor de export van zijn producten die daardoor relatief goedkoop zijn. Vandaar dat onze ooster- buren altijd koele minnaars zijn geweest van het idee dat tij- dens de Griekse eurocrisis de ronde deed: een noordelijke en een zuidelijke eurozone. In dat geval zou de noordelijke euro- zone weliswaar een zeer sterke munt hebben, zoals de Duitse Mark was voor 1999, maar het zou het concurrentiële voordeel van de Duitse exportbedrijven tenietdoen.
Angélique VAnderstrAeten Tot voor kort heerste in Europa een sfeer van ‘euroforie’: de economie groeide sterk, Griekenland zou weldra ver-
der kunnen zonder Europese steun en de Franse president Emmanuel Macron zou de Duitse bondskanselier Angela Merkel ervan overtuigen de eurozone te verdiepen. Nu in Italië een eurosceptische regering aan de macht is, is van die ‘euroforie’ niets meer te merken.
Regelmatig vraagt Sam van Rooy zich op sociale media als Twitter af wat dat toch is, die islamisering. Het antwoord daarop geeft hij niet zelf, dat ontleent hij aan berich- ten uit de media.
Voor vrijheid, tegen islamisering
E bru u mar
Voorbeelden te over: het gebruiken van de term ‘conservatief’ als het gaat om de islami- tische terreurbeweging Al Qaida. Kinderen die instorten omdat ze gedwongen worden om te vasten tijdens de ramadan. Schoolkinderen die tijdens godsdienstles de moskee bezoe- ken. Een Joods-Duitse jongen en zijn vrienden die mishandeld werden door drie Arabische lieden vanwege het afspelen van een Israë- lisch liedje. Lesmateriaal op school met Ara- bische woorden. Het zo luid afspelen van Ara- bische muziek in Londen dat de klokken van de Big Ben niet meer te horen zijn.
Storm
Er zijn dagen dat ik zijn ‘twitterfeed’ niet volg, maar de kleine berichten raken altijd als ik ze wél zie. Islamisering begint klein en ein- digt groot. Op dit moment zitten we aan de vooravond van de storm die islamisering heet, waar politici blind voor zijn – of bang omdat ze de gevolgen niet kunnen, willen en dur- ven overzien – en die geruisloos voorbijtrekt aan degenen die er niets van willen weten.
De andere kant uitkijken, de waarheid nege- ren of ontkennen: het kan. ‘It’s a free country.’
Voorlopig nog wel. Maar als politici het doen, is het een misdaad die de geschiedenis in zal gaan als landverraad.
Volgende week komt Van Rooys boek uit:
“Voor vrijheid dus tegen islamisering” – een titel waar niemand het oneens mee kan zijn.
Elke liberale moslim die in een islamitische samenleving woont, zal onmiddellijk erken- nen dat er grenzen zijn aan zijn/haar vrijheid.
Dat kan te maken hebben met geschreven en ongeschreven mores, zoals dat vrouwen niet te bloot gekleed horen te gaan, niet met te veel mannen in een ruimte horen te zijn, mannen geacht worden de baas te zijn en nog meer middeleeuwse gebruiken die bre- ken met de vrijheid van mensen van vlees en bloed. Voor de ware gelovigen is die vrij- heid een verregaande onbeschaamdheid, aan- gezien van Allah niets mag en zij zich daar gedwee moeten bij neerleggen. De eigen wil
van het individu bestaat niet en vrijheid is onzedig, zo niet onnodig. Dat er mensen zijn die dit in bepaalde delen van de wereld den- ken, is hun zaak. Dat zij in hun deel van de wereld hun eigen bevolking onderdrukken, is laakbaar. Dat wij in Europa toestaan dat zij die praktijken hierheen importeren en dat wij hen de ruimte geven onze levensstijl te verkrach- ten, is een brug te ver. Wie voor vrijheid is, is per definitie tegen islamisering.
Filmpje
Om zijn boek onder de aandacht te bren- gen, heeft Van Rooy een boekpromo gemaakt.
Een filmpje van ruim drie minuten met daarin beelden van hele straten met joodse winkels, waar volledig gesluierde vrouwen rondlopen, met nieuwsberichten dat Joden wegtrekken, Europese winkels het dragen van een hoofd- doek toestaan, een verzameling aanslagen in naam van de islam op Europese bodem, nieuws over de bouw van nog meer en nog grotere moskeeën in Europa, de vaststelling dat vrouwen verdwijnen uit het straatbeeld in islamitische wijken, enzovoort.
En verder beelden over het advies om geen keppeltjes meer te dragen in het openbaar, over hoe de radicale islam infiltreert in mos- keeën, dat islamitische kinderen andere kin- deren pesten op school vanwege hun niet- halal broodbeleg, bedreigingen van mensen die tijdens de ramadan eten, de aanval op homo’s…. Het filmpje lijkt afschuwelijk lang
en wordt zelfs vervelend omdat er niets posi- tiefs in wordt gemeld. Het is een confronta- tie met de tegenwoordige tijd, het ontglippen van onze vrijheid ten gunste van islamisering.
Je wilt het niet weten, je wilt niet zien, maar tegelijkertijd weet je het stiekem wel.
Islamisering is geen nieuws. We weten dit, we zien dit, we bespreken dit en... we kijken de andere kant op. We hopen ook dat we de andere kant uit kunnen lopen, nog heel lang.
Maar dat is ijdele hoop. Zonder weerwoord, zonder standvastigheid, lopen radicale mos- lims over ons heen en neemt de islamisering niet alleen het hedendaagse leven maar ook onze toekomst over. Het feit dat Sam van Rooy dit boek durfde te schrijven en dat een uitge- verij het durft uit te geven, verdient respect en applaus. Vrijheid is geen grap.
Vrijheid is een serieuze zaak. En wie denkt dat vrijheid een vanzelfsprekendheid is, zou zich kunnen afvragen of de strandvolleybal- lende dame op de cover van Sams boek écht vrijwillig onder een verzengende zon in haar boerkini een balletje slaat en niet veel liever gekleed was gegaan zoals haar tegenstand- ster. De vraag stellen, is haar beantwoorden.
Als wij ook in de toekomst in onze bikini willen baden, zullen we die islamisering toch eerst een halt moeten toeroepen.
PS: lees volgende week zeker het uitge- breide vraaggesprek met Sam van Rooy in
’t Pallieterke. ebru umAr
Amnesty International wijst algemeen boerkaverbod af. RAMADANBRAAI
Verleden week meldden we dat Pegida Nederland het plan had opgevat een “Pegida Ramadan Tour” te organiseren in de steden Utrecht, Arnhem, Gouda, Rotterdam en Den Haag. Bedoeling was telkens tijdens het isla- mitische avondgebed een barbecue – met speklapjes - te organiseren in de onmiddel- lijke buurt van een moskee.
De eerste van vijf geplande bijeenkomsten zou plaatsvinden bij de ULU-moskee in Utrecht op 4 juni. Maar die bijeenkomst werd verbo- den door het stadsbestuur. Ook de geplande demonstratie in Arnhem werd verboden. Enkel in Rotterdam is de barbecue toegelaten (op 7 juni). Vrijdag is een barbecue gepland in Den Haag; daar is geen toelating voor gegeven maar evenmin is een verbod uitgevaardigd.
Pegida Nederland heeft aangekondigd sowieso te demonstreren. De Haagse as-Soennahmos- kee vroeg in een open brief om de bijeenkomst van Pegida te verbieden, want: “De situatie is dermate beladen en risicovol dat wij als mos- kee niet kunnen garanderen dat alles rustig verloopt. De situatie nu zo grimmig en gespan- nen geworden, dat wij het nu wel nodig ach-
ten te reageren.” We laten in het midden of de actie van Pegida getuigt van verfijnde smaak of niet. Maar het recht om te demonstreren komt wel in het gedrang als stelselmatig bij- eenkomsten van Pegida verboden worden.
Actueel
7 juni 2018 3
Hoogverheven
Mijnheer de wolkzitter,
Omdat gij een tijdlang Europese presi- dent hebt mogen zijn, hebt gij een status kunnen opbouwen die u hoog verheven heeft boven het plebs, vooral in eigen land.
Al wat gij daarvóór hebt gedaan – parle- mentslid, minister, Kamervoorzitter, eerste minister – is al door heel wat mensen verge- ten. En wie u zich nog herinnert, denkt terug aan een rustige, serene politicus die het niet moest hebben van tafelspringerij, grote woorden en stemverheffingen. Gij gingt nooit door de wandelgangen, gij schreedt voort. Vrijetijdskleding was iets voor in de vrije tijd. Vandaar dat gij altijd keurig in het pak op post waart. Sommigen herinneren u zich als de spitse haikuschrijver en de man die wel eens diepere beschouwingen neer- schreef in een inspirerend boek.
Vorige week gaaft gij een interview aan De Standaard. Ik was erg benieuwd, maar ik herkende er de Vlaams-Belgische politi- cus niet meer in. Ik las de antwoorden van een politicus die na de eer van de Europese altaren nog hoger is opgeklommen – het lijkt wel op een wolk – om zo ver weg van de realiteit te zijn afgedwaald.
Heel gratuit en onbewogen als een sfinx orakelde gij over de weldaden van de Euro- pese Unie en de voor u noodzakelijke onder- geschiktheid daaraan van de Europese staten. Italië – met zijn nieuwe euroscepti- sche regering – en Hongarije – dat erg op zijn soevereiniteit en zijn christelijke tradi- ties staat – kregen ervan langs. De heilige Macron werd op een pedestal geplaatst.
Allemaal erg voorspelbaar van iemand die de Europese macht van zo dicht heeft mee- gemaakt, er deel van is geworden en is gaan vergeten dat veel EU-burgers heel dat verhaal niet meer vatten omdat het negatief ingrijpt in hun leven en hun omgeving. Veel burgers die vreemden worden in hun eigen steden en gemeenten, en zien hoe de pam- perpolitiek tegenover vooral economische en laaggeschoolde ‘vluchtelingen’ onver- minderd wordt voortgezet, zijn het allemaal spuugzat en willen terug naar veilige tijden.
Zij zijn niet langer bereid hun welvaart te delen met anderen als die anderen hen moreel, godsdienstig en zelfs fysiek komen bedreigen, als hun buurten getto’s wor- den en vreemde godsdiensten hun mid- deleeuwse gedragspatronen komen opleg-
gen onder het mom van slecht begrepen diversiteit. Staat gij daar soms bij stil, Her- man, vanuit het landelijke en verkavelde Sint-Genesius-Rode, waar het nog veilig en riant wonen is? Weet gij nog wel wat er leeft bij de gewone mens die zich in de steek gelaten voelt door de politieke klasse en die geconfronteerd wordt met de ellende van elders die hier onverminderd geïmpor- teerd wordt?
En als dan politici van rechts uitspraken doen en daarmee het buikgevoel van de burger kanaliseren, zijt gij verontwaardigd.
Want dan nemen N-VA’ers het programma van het Vlaams Belang over. Ja, en dan?! Gij hebt Gerolf Annemans als collega en ook persoonlijk - jawel - goed genoeg gekend om te weten dat wat hij en de zijnen zeg- den, heel vaak de vertolking was van wat bij de gewone man en vrouw die de traditio- nele partijen hadden verlaten, leefde en wat hen bezorgd maakte. Gij kunt er toch niet omheen dat veel van hun voorspellingen zijn uitgekomen. Dat Bart de Wever daar op voortborduurt, is best te begrijpen. Zeker als hij in het kader van de dood van een tweeja- rig vluchtelingenkind de medeverantwoor- delijkheid van de ouders te berde brengt;
wat een eminent man als Mark Elchardus overigens ook deed.
En dan zegt gij, de denker, niet meer te kunnen volgen… Wel, Herman, nu er gemeenteraadsverkiezingen aankomen, raad ik u aan af te dalen uit uw ivoren toren en eens te gaan luisteren bij de Vlaamse laagverdieners, de mensen die op wacht- lijsten van rusthuizen en sociale woningen staan, zij die na een leven lang werken een pover pensioen krijgen dat dicht bij de uit- keringen ligt van hen die nooit bijgedra- gen hebben tot onze sociale voorzienin- gen en zelfs onze taal niet (willen) spreken.
Doe dat eens. Misschien dat gij dan begrijpt waarom de burger de Europese dictators uitspuwt, alsook al degenen die gemakke- lijk praten hebben vanuit ivoren torens en vanop hoge wolken.
Of vanuit een sentimentele gutmensch- naïviteit van witte marcheerders.
Ik heb heimwee naar de Van Rompuy van vroeger. En dan heb ik het niet over uw broer. Maar dat is een ander verhaal.
Briefje aan Herman van Rompuy
TOMMY ROBINSON IN CEL
De protesten tegen de arrestatie van de islamkritische dissident Tommy Robinson beginnen internationale proporties aan te nemen.
Er werd gemanifesteerd voor de vrijlating van Robinson bij Britse ambassades en con- sulaten in de Australische steden Melbourne, Sydney, Brisbane en Perth, en in de hoofdste- den Wenen, Ottawa en Washington. In Parijs was er een betoging op een heel symbolische plaats: voor het standbeeld van Winston Chur- chill op de Avenue Winston-Churchill.
Zou dat in navolging zijn geweest van de verklaring van Geert Wilders, die Robinson vergeleek met Churchill? In de Languedoc organiseerde de Ligue du Midi een manifesta- tie. Er werd ook betoogd in Belfast en in Man- chester. Daar bracht de Democratic Football Lads Alliance zelfs duizenden aanhangers op de been. In Leeds waren er honderden beto- gers. Een internetpetitie voor de vrijlating van Robinson werd ondertekend door meer dan 600.000 mensen.
MEDIASTILTE
In eerste instantie werd door de rechter een verbod opgelegd aan de pers om over de arrestatie van Robinson te berichten. Enkele dagen later werd dat verbod ingetrokken, nadat de arrestatie toch via de sociale media was uitgelekt.
Bij de VRT en VTM is het Britse verbod blijk- baar nog steeds van kracht: voor zover we konden nagaan, hebben hun nieuwsredacties nog geen seconde besteed aan Robinson of de
sympathiebetogingen die wereldwijd hebben plaatsgevonden. Men kan natuurlijk beweren dat Robinson het allemaal zelf gezocht heeft, maar men kan niet blind zijn voor de reacties in de onderbuik van de Britse maatschappij.
Want dat er iets aan het broeien is, moge dui- delijk zijn. Vergeet ook niet dat twee leiders van Britain First, een radicale anti-islampartij, eveneens veroordeeld werden en in de gevan- genis zitten.
Aanstaande zaterdag 9 juni is in Londen een grote manifestatie gepland ter ondersteuning van Robinson. Hoeveel volk daar gaat zijn, is moeilijk te voorspellen, maar men verwacht 20.000 tot 30.000 betogers. Vanuit heel het land worden bussen ingelegd. Alvast Geert Wilders en Filip Dewinter zullen erbij zijn. Of het rustig gaat blijven, is een andere vraag.
Wie de Facebookberichten volgt op de Engelse sites, merkt heel veel opgekropte woede.
FLUITER VOOR REVOLUTIE?
We kunnen maar hopen dat de Britten, en met hen de andere Europeanen, beseffen dat de politieke elites bezig zijn regimes te ves- tigen die tot op het bot ondemocratisch en dictatoriaal zijn. Dit is misschien hun laatste kans om daartegen in opstand te komen. De opstand tegen het terreurregime in Roeme- nië barstte los nadat één man op een stamp- vol plein na een toespraak van Ceaucescu begon te fluiten in plaats van te applaudisse- ren. Daarna was de revolte niet meer te stui- ten. Misschien zal Robinson ooit in de geschie- denisboeken vermeld worden als zo’n ‘fluiter’
die een bevrijdende revolutie ontketende. En hopelijk niet alleen in Groot-Brittannië
Geluidshinder luchthaven
Noordrand geeft Brussel lik op stuk
Vorige week woensdag heeft de Nederlandstalige Brusselse rechtbank een zeer opmer- kelijk vonnis gewezen inzake de luchthaven van Zaventem. Alvast in theorie zou dit kun- nen leiden tot een finale oplossing voor de verdeling van de geluidshinder. Toch blijft er voor de federale regering een belangrijke achterpoort om te ontsnappen. Veel hangt hierbij af van de houding van de Vlaamse regeringspartijen.
Het uitgebreide vonnis van 87 bladzijden geeft een zeer helder overzicht van de natio- nale en internationale regelgeving alsook van de historiek van de geluidsbelasting en alle wij- zigingen die er de jongste jaren plaatsvonden.
Daaruit blijkt dat de aanvankelijke principes van een evenwichtige spreiding de voorbije jaren zwaar werden uitgehold ten nadele van de Noordrandgemeenten. Tijdens de vorige bestuursperiode werden onder cdH-minister Wathelet tal van maatregelen genomen om de geluidshinder zo veel mogelijk weg te schuiven van Brussel, richting Noordrand. Bovendien slaagde het Brussels gewest er vorig jaar in om via de Franstalige rechtbank een aantal routes boven Brussel te laten schrappen. De fede- rale regering verzuimde hiertegen in beroep te gaan, zodat ook dit vonnis heeft geleid tot een bijkomende verschuiving naar het noorden.
Noordrand zwaar gediscrimi- neerd
Nog voor de Franstalige rechter dit vonnis had geveld, waren de Vlaamse Noordrandge- meenten Machelen, Vilvoorde, Grimbergen, Meise en Wemmel eveneens naar de (Neder- landstalige) rechtbank gestapt om een aantal routes te laten schrappen. De Vlaamse rech- ter komt nu in zijn vonnis tot de vaststelling dat de geluidsbelasting in deze vijf gemeen- ten heel wat groter is dan deze in Brussel. Hoe- wel deze gemeenten niet in het verlengde van de startbaan liggen, tonen de officiële geluids- meters ondubbelzinnig aan dat de Brusselse geluidsnormen in deze gemeenten ‘s nachts tot 8 keer meer overschreden worden en over- dag tot twintig keer meer dan in de Brusselse gemeenten die wel in het verlengde liggen van de startbanen. De geluidsnormen van het Brussels Gewest zijn in deze Vlaamse gemeen- ten uiteraard niet van kracht, maar deze cijfers tonen wel aan dat de geluidsbelasting veel erger is in de Noordrand dan in Brussel, hoe- wel de Brusselaars veel harder klagen.
Omdat dit volgens de rechter neerkomt op een onaanvaardbare discriminatie, heeft hij nu beslist dat de bijzondere routes boven de Noordrand binnen de 90 weken moeten gestaakt worden. De rechter beseft dat zo’n drastische beslissing enkel kan verwezen- lijkt worden door het routeschema helemaal te hertekenen en geeft de federale regering daarom ruim de tijd, met name tot februari 2020.
En daar zit natuurlijk de angel onder het gras: de huidige bestuursperiode neemt een einde in mei volgend jaar, zodat de regering- Michel de zaak op zijn beloop zou kunnen laten. Tegen februari is er sowieso een andere regering aan de macht (ook al bestaat ze mis- schien uit dezelfde partijen), die een moge- lijk falen op de rug van de huidige minister van Mobiliteit (MR-minister François Bellot) kan schuiven.
Staten-Generaal
Om minister Bellot aan te zetten tot actie, doet de rechter iets zeer merkwaardigs. Hij is
van oordeel dat er over deze materie in het verleden veel te weinig overleg werd gepleegd met de gewesten en de betrokken gemeen- tebesturen. Daarom beveelt hij de federale regering om hoogdringend een ‘Staten-Gene- raal’ te organiseren, waarop zowel een reeks federale ministers moeten uitgenodigd wor- den als de drie gewesten én alle gemeentebe- sturen van Brussel, Vlaams- en Waals-Brabant.
Om de timing van februari 2020 te halen, moet deze Staten-Generaal ten laatste van start gaan op 17 september 2018. Net als de afschaffing van de routes wordt ook deze Staten-Generaal gekoppeld aan een dwangsom: per week ver- traging kunnen de vijf gemeentebesturen een schadevergoeding van 50.000 euro eisen van de federale schatkist.
Zo’n opgelegde Staten-Generaal tussen de overheden is alvast een unicum in de rechts- geschiedenis van dit land. De rechter beseft dit, maar is van oordeel dat hij daarmee de scheiding der machten niet schendt, vermits hij niet in de plaats treedt van de overheid en alle beslissingsruimte bij de federale regering laat.
De rechter dwingt de overheden dus tot iets wat eigenlijk een evidentie is: vermits de gewesten belangrijke bevoegdheden heb- ben gekregen inzake ruimtelijke ordening en milieu (en dus ook geluidshinder), had de Bel- gische staat al veel eerder moeten overgaan tot een grondig en systematisch overleg met de gewesten. In de plaats daarvan heeft men jarenlang de kop in het zand gestoken en een dagjespolitiek gevoerd met veel gepruts in de marge en weinig transparantie. Resultaat is een kluwen waar weinigen nog wijs uit gera- ken, maar dat wel zeer nadelig is voor Vlaamse gemeenten.
Wat nu?
Grote vraag is nu wat de federale overheid met dit merkwaardige vonnis zal doen. Zal de regering-Michel hier uitvoering aan geven? Of gaat ze in beroep en blijft ze alles op de lange baan schuiven? In dit geval zou deze regering duidelijk kleur bekennen in het voordeel van Brussel. Minister van Mobiliteit Bellot heeft immers heel bewust nagelaten in beroep te gaan tegen het vonnis van de Franstalige rech- ter van 2017 waarin een aantal belangrijke maatregelen werden bevolen op vraag van het Brussels Gewest. Wanneer minister Bellot wel in beroep zou gaan tegen een beslissing die in het voordeel is van Vlaamse gemeenten (daarbij gesteund door het Vlaamse Gewest), dan zou de regering duidelijk partij trekken voor Brussel en tegen Vlaanderen. We dur- ven hopen dat de drie Vlaamse regeringspar- tijen N-VA, CD&V en Open Vld dit niet zullen laten gebeuren.
Dit vonnis heeft een verregaande draag- wijdte, maar biedt tegelijk veel mogelijkheden.
Het kan de aanzet zijn voor een rechtvaardige oplossing die breed wordt gedragen en die een duurzame toekomst kan bieden voor de lucht- haven. Maar dan zullen sommigen bereid moe- ten zijn om hun egoïsme - voor ons alleen de lusten, niet de lasten - te laten varen. BL
Het Belgisch deradicaliseringsprogramma
Recordtempo
Hendrik Vuye (ex-N-VA, nu V&W) wilde van Kamervoorzitter Bracke wel eens weten wat er waar was van het gerucht dat Kamerleden die ook partijvoorzitter zijn geen loonverlies lijden als ze minder dan 80 procent van de stemmin- gen in de plenaire vergaderingen bijwonen.
Siegfried Bracke bevestigde dat deze uitzon- dering inderdaad al in 2003 werd ingevoerd.
Momenteel gaat dat om Bart de Wever (N-VA), Wouter Beke (CD&V), Meyrem Almaci (Groen), Elio Di Rupo (PS), Benoit Lutgen (cdH), Olivier Maingain (DéFi-FDF) en Olivier Chastel (MR).
Vuye stelde dat dat niet meer mag kunnen.
Alle parlementsleden moeten gelijk zijn in de behandeling met betrekking tot hun functie.
De poppen gingen snel aan het dansen en het nieuws haalde alle media.
Iedereen kwam uit de lucht vallen. Alvast de Vlaamse partijvoorzitters kwamen vlug zeggen dat die voorkeursbehandeling voor hen gerust mag afgeschaft worden.
En om weer niet met de vinger gewezen te worden door de burgers in de zin van ‘het zijn allemaal profiteurs die hun zakken vullen’, heeft het beheer van de Kamer de maatre- gel meteen en in een ongezien recordtempo afgeschaft.
Goed dat er nog wakkere Kamerleden zijn!
Professioneel
Het werd een lang ‘minidebat’ over de aan- slag in Luik waarbij iedereen rustig aan het woord kon komen en niet opgejaagd werd.
Bij de aanvang kondigde voorzitter Bracke immers aan dat in de Conferentie van de Voor- zitters was afgesproken dat het reglement betreffende strakke, gechronometreerde tus- senkomsten niet zou toegepast worden, en dat redelijkheid zou gehanteerd worden inzake spreektijden.
Dat was maar goed ook. Dergelijke onder- werpen vragen sereniteit en een beheerste en doordachte spreekstijl. Het mag er in de Kamer al eens professioneel aan toe gaan. En dat zou vaker mogen gebeuren!
Orde van de dag
De sp.a blijft bij monde van de oersaaie querulant – er bestaat geen beter woord voor – Dirk van der Maelen maar emmeren en ful- mineren tegen minister van Defensie Steven Vandeput in het F-16-dossier. Hij blijft maar zwaaien met gelekte mails die de minister zou ontvangen hebben, maar die hij niet wil tonen.
Uit dat mailverkeer zou moeten blijken dat de legertop de politiek manipuleert om de aan- koop van F-35’s als opvolgers van de F-16’s door te duwen. Hij diende namens zijn fractie dan ook een motie van wantrouwen in. Hen- drik Vuye zei donderdag in de plenaire verga- dering dat hij ook mails in die zin ontvangen heeft, maar dat hij die wel wilde tonen aan de minister om hem te vragen of hij de authen- ticiteit ervan kon bevestigen of ontkrachten.
Daartoe verzocht hij de Kamer om de minister te vorderen. De meerderheid maakte zich er haastig vanaf door dat verzoek weg te stem- men en een motie aan te nemen om over te gaan tot de orde van de dag. Daarmee was dan meteen de motie van wantrouwen van de sp.a van de baan. Jammer, want het initia- tief van Vuye had eindelijk klaarheid kunnen scheppen in alle richtingen. Niet dus.
De carrousel blijft draaien. Van der Maelen maakt zich op voor een volgende act: ‘Hoe maak ik mij belachelijk met vervalste mails?!’
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 7 juni 2018
4
In de clinch
Het komt niet meer goed tussen de Kamerle- den Bart de Wever en Elio Di Rupo, partijvoor- zitters van respectievelijk N-VA en PS. De voor- bije week gingen ze herhaaldelijk in ‘gevecht’, met verwijten, analyses en beschuldigingen.
Hun kleine oorlog voeren ze vooralsnog bui- ten de praatbarak. Het zou wat geven moch- ten ze daar ook in de clinch gaan.
Hoewel, waarom zou dat niet kunnen? Ten- slotte gaat hun kritiek op elkaar hoofdzake- lijk over wat ze elkaar verwijten níét te heb- ben gedaan of te doen als regeringspartij. Het zou interessant zijn al eens vergelijkingen te maken over de immigratie, de gezinshereni- gingen, het opengrenzenbeleid en de integra- tiemislukking, maar voorlopig blijft het bij een potje schelden en verwijten maken.
Het water is erg diep tussen de kempha- nen. En de taalgrens is nog onoverkomelijker.
Kritiek uit alle hoeken
In het debat in de Kamer naar aanleiding van vragen aan minister Geens inzake de aanslag in Luik, sprongen in een ellenlange rij sprekers twee dames in het oog, Barbara Pas (VB en oppositie) en Carina van Cauter (Open Vld en meerderheid). Pas nam het vei- ligheids- en justitiebeleid in het algemeen en de politieke verantwoordelijkheid van Geens in het bijzonder op de korrel en ze eiste het ontslag van de minister: “Na de ontsnap- ping van Dutroux namen twee ministers ont- slag. Vandaag is het vrijlaten van misdadigers regeringsbeleid.” Ze hekelde dan ook de ver- vroegde invrijheidsstelling en het groeiende gevaar voor islamitische geradicaliseerden voor onze samenleving. Van Cauter zei na de uitleg van Geens, die bulkte van cijfers, verge- lijkingen en statistieken, “op haar honger te blijven zitten”, want: “Met statistieken gaan we geen antwoorden bieden aan de nabestaan- den. (...) Zoveel woorden om te verantwoor- den wat echt niet te begrijpen is.” Zij doelde natuurlijk op het penitentiair verlof waar Open Vld geen grote voorstander is.
Geens kon daar niet mee lachen en noemde later voor de tv-camera’s de tussenkomst van Van Cauter zelfs ‘een valse noot in het debat’.
Wellicht bedoelde hij ‘vals’ in al zijn beteke- nissen… Toen Linda de Win van Villa Politica vroeg of ze nog vertrouwen had in Geens, zei ze niet ja of neen. Pijnlijk. Uiteindelijk blijft Geens op post. Hij stelde dat de kritiek op hem niet verdiend was. Tja…
De gouden jaren
“Erst kommt das Fressen, dann die Moral”
schrijft Bertold Brecht in zijn “Die Dreigro- schenoper”. Omdat de hoeveelheid en de kwaliteit van “das Fressen” vanaf 1950 in overvloed stijgt, verandert ook de moraal ingrijpend en in die wijziging is 1968 maar een van de vele rimpeltjes. Ons land her- stelt zich vlug na de Tweede Wereldoorlog.
In 1950 ligt de levensstandaard al een paar procent hoger dan in 1938.
De oorlog heeft de derde technologische revolutie veroorzaakt en de creativiteit die begon met de productie van oorlogstuigen wordt aangewend voor de productie van ver- bruiksgoederen. Rond 1960 produceert een arbeider al 100 keer meer dan zijn betover- grootvader deed in 1860.
Die sterke productiestijging leidt tot gro- tere winsten, zodat ook de salarissen naar omhoog gaan. In de jaren vijftig stijgt het bruto nationaal product van dit land ieder jaar met zo’n 3 procent; in de ‘gouden’
jaren zestig wordt dat zelfs 5 procent en dat daalt maar met één procentje begin de jaren zeventig (vandaag ongeveer 1,6 pro- cent). Nergens zijn economische woestij- nen of oases gelijkwaardig verdeeld over een land; zeker niet in België. In 1958 ver- dient een Luikse arbeider nog 35 frank per uur voor werk waarvoor een Oost-Vlaming maar 25 frank ontvangt.
In de jaren vijftig bezitten 65 Brusselaars op duizend een auto. In Wallonië zijn dat er 56 op duizend en in Vlaanderen 39 op duizend. Die 39 zijn dan nog grotendeels franskiljons. Wel zijn de werklozen vooral Nederlandstalig; 85 procent van de onge- veer 200.000 mannen (meestal gezinshoof- den en zelden vrouwen) zonder baan. Maar vanaf 1960 komt de definitieve ommezwaai.
In 1967 is Vlaanderen voor het eerst een belangrijker industrieel gewest dan Wallo- nië. Voor het eerst zijn er ook meer Waalse werklozen, al stelt dat nauwelijks iets voor, want in het hele land hebben maar 50.000 mensen geen werk. ACV-voorzitter Gust Cool zegt dat de eisen van de arbeidersbe- weging op alle terreinen ingewilligd worden.
Dat leidt tot het unieke verschijnsel - wat zich waarschijnlijk nooit meer zal herhalen - dat tussen 1950 en 1975 het reële inkomen van de meeste mensen verdrievoudigt. Tot 1950 besteedt een gezin nog bijna de helft van het inkomen aan voeding; vijftien jaar later is dat nog maar 20 procent.
Al die voorspoed is niet te danken aan het talent van de nieuwe Vlaamse burgerij.
In de jaren zestig komt twee derde van het in Vlaanderen geïnvesteerde kapitaal uit het buitenland. Het resterende derde is meestal oud geld van de bekende (Franstalige) hol- dings. Maar Vlaanderen is een aantrekkelijke regio. De mensen zijn meestal geschoold, werken hard, tonen niet te veel vakbonds- solidariteit en ze zijn altijd bereid de taal van de nieuwe bazen te spreken.
Zeker de Amerikanen kijken naar Wallo- nië als een soort herhaling van Sint-Peters- burg in 1917, en kiezen voor Vlaanderen met zijn aanvoerhaven. Vlaamse politici buigen in die jaren als knipmessen voor investeerders die de werkloosheid in hun regio kunnen uit- bannen. Dupont de Nemours krijgt bijvoor- beeld van de stad Mechelen een geschikt bouwterrein. De Amerikaanse bazen ont- dekken tot hun schrik dat hun gebouwen al kant en klaar zijn vooraleer de stad de gron- den onteigend heeft.
“Het is zo omdat ik het zeg!”
Geschiedenis heeft geen wetten, maar wel wetmatigheden. Eén ervan - primair marxisme, maar wel correct - is de reali- teit dat de mentaliteit ingrijpend verandert als de materiële omstandigheden wijzigen.
Dat gebeurt nooit gelijktijdig. Altijd is er een oudere generatie die nog niet echt de tekenen van de nieuwe tijd ziet, die alles liefst bij het oude houdt en die nogal eens klaagt over jongeren die willen veranderen al weten die ook niet juist wat. In de jaren vijf-
tig maakt de levenskwaliteit al een behoor- lijke sprong, maar het duurt even vooraleer dat besef echt doordringt.
Maar als het eenmaal duidelijk is, kan alles soms razendsnel gaan. De jaren vijf- tig zijn de laatste van “de baas is de baas”
(ook in de vakbond), van “het is zo omdat ik het zeg”, van het “zolang je thuis bent, zal je gehoorzamen”. In de jaren zestig stort de tempel van het gezag geleidelijk in elkaar.
Ook een omwenteling in de politiek
Neem nu de politiek. In 1958 tijdens de schoolstrijd maakt de bisschop van Brugge, De Smedt, een lelijke uitschuiver met zijn
“stemmen voor de Volksunie is zwaar zon- dig in deze omstandigheden”.
Drie jaar later doet kardinaal Van Roey een De Smedtje met zijn onverbiddelijke veroordeling van de staking tegen de een- heidswet. In 1965 trekken CVP en BSP zege- zeker naar de verkiezingen. Dankzij de eco- nomische boom denken ze dat ze het goed gedaan hebben en ze bezetten 180 van de 212 zetels in het parlement.
De klap is keihard. Ze verliezen 39 zetels;
een draai rond hun oren waar ze zich nooit meer van herstellen. De tijd is voorbij dat de ouders, de pastoor en de vakbondsbons de kiezers vertellen voor wie ze moeten stem- men en nog gehoorzaamd worden ook.
Spectaculair is de winst van de Volksunie:
van vijf naar 12 zetels, en drie jaar later naar 20 zetels. Ik heb ze gekend: de jongens die uit Nukerke, Oostrozebeke en zelfs Brugge kwamen om bij de BRT een luizenbaantje als bode of klerk te krijgen, want dat was
“een vaste betrekking bij de staat”. Ze ston- den met de pink op de naad van hun broek als de Franstalige onderbureauchef sprak.
“Werk in eigen streek” was een belang- rijke eis van de Vlaamse beweging en die droom wordt een realiteit. Bij mijn examen als opsteller-boekhouder in 1965 duiken nog amper 30 kandidaten op ondanks dage- lijkse radio-oproepen. De Vlaamse angst ver- dwijnt, en elders is meer te verdienen dan bij de overheid. De studentenrevolte aan de KUL wacht niet op 1968 en begint al drie jaar eerder, en de vlam slaat helemaal in de pan na de dwaze tekst van kardinaal Suenens in het bisschoppelijk mandement van 1966.
Wat Van Roey nog vijf jaar eerder lukt met zijn beroep op het kerkelijk gezag, wordt nu op hoongelach ontvangen. Datzelfde jaar wordt Suenens in zijn eigen Sint-Rom- boutskathedraal geschoffeerd.
Liever het hiernumaals dan het hiernamaals
Dat is onvoorstelbaar voor een oudere generatie, maar de Kerk die altijd tucht en discipline van haar beste gelovigen eist en dat dikwijls liefdeloos doet, verliest de strijd tegen de nieuwe tijd.
2000 jaar bestaat haar kracht in de belofte van een beter bestaan in het hiernamaals, maar die belofte is te mager vergeleken met de nieuwe realiteit van een nog beter leven in het hier en nu. Niet dat kerkleiders hun hoofd in het zand stoppen. Het Tweede Vati- caans Concilie (1962-1965) behoudt de tra- ditionele geloofswaarden, maar verandert de verpakking.
Tot afgrijzen van een oudere generatie die priesters in een burgerpak ziet verschij- nen, die nonnen de zwarte kledij en de witte kap ziet afgooien voor een sobere jurk en een kapje, die het mystieke Latijn door het Nederlands hoort vervangen (in 1967), die de zondagmis ook op zaterdag mag bijwo- nen (ook in 1967). Maar het is allemaal te weinig en te laat voor een jongere genera- tie. In de jaren vijftig worden 300 mannen per jaar tot priester gewijd in het aartsbis- dom Mechelen (toen nog bisdom Antwer- pen inbegrepen). In 1969 zijn er nog 88 eer- stejaarskandidaten in het hele land, want er zijn zoveel interessante banen met inzet bui- ten de Kerk. Jan neckers (Vervolg en slot volgende week).
Erst kommt das Fressen (1)
We worden overspoeld met gedenkschriften en tv-documentaires over 1968, maar zelden of nooit lees of hoor je iets over de materiële oorzaken van dat alles.
Actueel
7 juni 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Gedetineerden
De gebeurtenissen in Luik riepen voor de zoveelste de maal de vraag op over de bege- leiding van gedetineerden. Dat is namelijk een Vlaamse bevoegdheid, wat Yasmine Kherba- che (sp.a) in staat stelde om er iets over te zeg- gen in onze volkseigen Koepelzaal. “Gevange- nissen zijn een broeihaard voor druggebruik en radicalisering” beweerde Yasmine, en inten- sieve begeleiding en opvolging van gevange- nen is noodzakelijk. Het is waar dat het daar niet overdreven vrijgevig mee is gesteld. Bege- leidingspersoneel: negentien mensen, radica- liseringsconsulenten: twee (2). Volgens minis- ter Vandeurzen wordt er aan gewerkt, maar moet ook “federaal” iets extra doen. Imade Annouri (Groen) vond het heel belangrijk om
“radicalisering” in de gevangenissen tegen te gaan. De oplossing: veel meer middelen tegen de zaak aan gooien. Hoe dergelijk gederadica- liseer er inhoudelijk moet uitzien of wat dat nu eigenlijk is, kwamen we zelfs van de minister niet te weten.
Krapte
We zijn het intussen bijna beu gehoord, maar er zou dus een dramatische krapte op de arbeidsmarkt zijn. We zullen vraagsteller Axel Ronse (N-VA) niet tegenspreken, maar nog interessanter waren de cijfertjes die Emmily Talpe (Open Vld) meebracht: 80.000 open- staande vacatures, maar nog steeds 200.000 werkzoekenden en een blijvend ondermaatse werkzaamheidsgraad. Wat klopt er niet? Minis- ter Muyters had in ieder geval een hele batte- rij maatregelen paraat. En Robrecht Bothuyne (CD&V) was de mening toegedaan dat nog een en ander dient te gebeuren. Overigens zit- ten het Vlaamse en het federale niveau klaar- blijkelijk niet echt op dezelfde golflengte. Bij de dingen van premier Michel had Chris Jans- sens (VB) enige bedenkingen en hij vond ook dat Vlaanderen zijn beleid beter kon spiege- len aan dat van andere deftige regio’s, in plaats van te kijken naar zulke hellegaten als Wallo- nië en Brussel.
De oppositie ter linkerzijde stelde dan weer dat van het hele arbeidsbeleid geen spaan deugt en dat op het huidige economische hoogtepunt eigenlijk alles nog veel beter zou moeten gaan.
Big Brother
In de vreemde Big Brother-maatschappij waarin we zijn beland, is het geen overbodige luxe om enige privacybescherming te krijgen.
“Europa” is dus bevallen van een kader voor gegevensbescherming. Op zich niet slecht. We denken immers niet dat al die internetmogols heiligen zijn en van onze overheden verwach- ten we evenmin erg goede bedoelingen. Hoe dan ook moet Vlaanderen nu de Europese wet- geving omzetten in de eigen decreetgeving, wat een omvangrijke en moeizame operatie is.
Naar het woord van Katia Segers (sp.a) heeft Vlaanderen daar tot nu toe niks van gebakken, maar volgens minister Homans is het allemaal in kannen en kruiken. Alleen nog wat afbor- stelen en we kunnen voort. Daarop volgde heen-en-weergedoe tussen Segers en Mat- thias Diependaele (N-VA). Segers huldigde het standpunt dat de Vlaamse Toezichtcom- missie, die zich met het onderwerp moet bezighouden, volkomen vleugellam is. Die- pendaele vond het tegenovergestelde. De pri- vacy van de Vlaamse burger gaat de dieperik in door de schuld van de Vlaams-nationalisten, betoogde Segers nog. Voor Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) volstond de federale priva- cywet al min of meer en komt Vlaanderen toe met een bescheiden toezichtsorgaan. Voorts bleef iedereen in zijn egelstelling. Of hoe men van een ingewikkeld spul iets nog ingewikkel- ders weet te maken.
Samenwerkingsfederalisme met een reukje aan
Michel wil Wallonië helpen. Maar hoe?
Jobs, jobs, jobs… Premier Charles Michel wil er koste wat het kost mee scoren. Met zijn nota mikt hij op een “Belgisch” samenwerkingsakkoord tussen de federale rege- ring, de gewesten Vlaanderen, Wallonië en Brussel én de sociale partners. Het lijkt op een proeve van samenwerkingsfederalisme, maar de kleuren van het plaatje men- gen niet. Vlaanderen, dat alert en weinig enthousiast lijkt te reageren, is Wallonië niet.
Pijnpunt is vooral de krapte op de arbeids- markt. Ze slaan er ons mee om de oren: het aantal niet-ingevulde arbeidsplaatsen groeit razendsnel en dat remt de economie. Het plan van Michel stond vorige woensdag (30 mei) op de agenda van het overlegcomité van de verschillende regeringen (deelstaten en fede- rale overheid).
Daar werd afgesproken dat de verschillende regeringen van dit complexe land hun regle- menten beter op elkaar zouden afstemmen.
Maar erg concreet is dat allemaal niet. Logisch, want dat werkt niet. Er komen nu werkgroe- pen die de voorstellen meer concreet zullen uitwerken…
En dan komt het debat. Hebben de werklo- zen een fout profiel? Of laten ze – bij gebrek aan stimuli (ja, dit is een eufemisme) en aan mobiliteit – jobs aan hun neus voorbijgaan?
Natuurlijk is een debat hierover interessant, maar de kern ervan komt in de traditionele media nauwelijks ter sprake: de communau- taire context. Of moeten we daar blijven over zwijgen?
Het probleem van de werkloosheid stelt zich de facto vooral in Wallonië en Brussel, veel minder in Vlaanderen. In een kunstma- tige federatie wordt die kloof onderbelicht.
Of wordt ze – met verdacht veel steun van de werkgevers – gerelativeerd, want ook Vlaan- deren kan beter. Het Vlaams Gewest scoort maar iets beter dan het gemiddelde in de eurozone.
Remedie: de overheid?
Vlaams minister-president Geert Bour- geois (N-VA) reageerde gepikeerd op de nota die premier Charles Michel (MR) ter voorbe- reiding van het overleg had geschreven. Het leek of Michel vooral de deelstaten tot actie wilde aanzetten, terwijl Vlaanderen hiermee al volop bezig is, aldus Bourgeois.
En hoorden we Waals minister-president Willy Borsus (MR) vorige week in zijn ‘Staat van Wallonië’ niet zeggen dat er nu dringend iets moet gebeuren aan de vele openstaande vacatures, “vooral in Wallonië”? Dat vooral daar het onderwijs beter moet aansluiten bij het beroepsleven? “We lopen veertien jaar achter op Vlaanderen”, zei Borsus in zijn ‘Etat de la Wallonie’, gehouden in Namen.
Amper 23 procent van de toegevoegde waarde van de Belgische economie wordt in Wallonië geproduceerd. Dat is de werkelijk- heid waar Michel niet omheen kan.
Jobs
Meer jobs creëren is voor een bange eerste minister zowat de enige haalbare piste om zijn financiële bollenwinkel op orde te krijgen.
Meer mensen kunnen bijdragen (fiscaal), min- der mensen moeten krijgen (RVA, leefloon…).
Enkele cijfers: het “herstel” van Wallonië blijft aanslepen. De Waalse werkloosheids- graad ligt nog altijd twee keer zo hoog als in Vlaanderen, gaf Borsus toe. Wallonië kijkt aan tegen een werkloosheidsgraad van bijna 10 procent, in Vlaanderen is dat 4,4 procent. Wal- lonië telt ongeveer evenveel vergoede werk- lozen (142.613) als Vlaanderen (145.397 in Vlaanderen), maar heeft maar half zoveel inwoners. Waalse werklozen sluipen van de werkloosheidsstatistieken naar die van leef- loon en andere alternatieven.
Neem de werkgelegenheidsgraad. Een (nog) betere indicator? De “Belgische” werk- gelegenheidsgraad (leeftijd 20-64) ligt met 67,7 procent ver onder het Europees gemid- delde (71,1 procent), maar dat Belgische cij- fer is een maskerade. Goed voor de Europese statistieken, maar het verbergt de regionale kloof tussen Vlaanderen (73 procent), Wallo- nië (63 procent) en Brussel (61 procent). Dat is meer dan een detail.
Werkgroepen
Valt er te “werken” met zo’n verschillen?
Vooral de Franstaligen staan voor de zwaar- ste uitdagingen (onderwijs, mobiliteit, tewerk- stellingsmaatregelen). Is het geen beter idee die federale, Belgische staatsstructuur maar verder en degelijk op te kuisen? Het instand- houden ervan kost de modale Vlaming han- denvol geld, vooral via tranfsers in de soci- ale zekerheid.
Het Nieuwsblad maakt het wel erg bont.
“Arbeidsplan van Michel geboycot door Vlaan- deren”, schrijft Farid el Mabrouk (30 mei). Rare titel. Naar zijn mening is het enige probleem voor het “Belgisch beleid” (Michel) dat “zo goed als alle hefbomen in Vlaamse handen zitten”. Hallo? Zeggen dat Brussel en Wallo- nië hun doelgroepen te weinig activeren (wat Vlaanderen wél doet), is dat fout? Als Vlaams minister van Werk Philippe Muyters weinig zin heeft om wekenlang te palaveren over maat- regelen die Vlaanderen al jaren uitvoert, is dat fout? De Vlaamse regering deed al twaalf voorstellen aan het federale beleidsniveau, om het Vlaamse beleid te ondersteunen en vervelende inconsistenties tussen regionale
en federale bevoegdheden weg te nemen.
Vlaanderen
Natuurlijk kan ook Vlaanderen nog beter.
Dat is evident. Het pleidooi van VBO-voorzitter Timmermans voor “meer duaal leren” (tijdens het opleidingstraject al ervaring opdoen op de werkvloer, red.) is niet onzinnig. De opwaarde- ring van het technisch onderwijs evenmin. Dat probleem is veel minder regionaal gekleurd.
Maar hier staat dan weer links in de weg, want – laat dat maar eens gezegd zijn - die verbete- ringen zijn deels een terugkeer naar het dege- lijke onderwijs van vroeger. Het TSO, de vak- scholen, weet je nog? Het onderwijs op maat, via het degelijke BSO en BuSO, weet je nog?
De pedagogische rotzooi die over Vlaande- ren is uitgestort, is merkwaardig groot. Ook de hypermigratie zet de Vlaamse cijfers onder druk. Zwijgen maar?
Sociaal
Meer aandacht vragen voor regionale diver- siteit en voor de lasten en kosten van migratie, is dat asociaal? In geen geval. Ook de werkge- vers (VBO, ook Voka) gedragen zich als graai- ers. Met hun vacaturedramatiek bekijken ze de arbeidsmarkt wel erg eenzijdig. En ze krijgen de steun van arbeidsmarktexperts (Stijn Baert, Ive Marx, Marc de Vos, in De Tijd, 31 mei).
Alle inactieven (een veel grotere groep dan de werklozen) moeten worden geacti- veerd. We moeten naar minder langdurig zie- ken, minder vervroegde pensioenen, minder arbeidsongeschikten, meer werkende jonge- ren en allochtonen, ouderen en laaggeschool- den. Minder gedoe met minimumlonen en gecentraliseerd sociaal overleg. Rustig, jon- gens. Hoe sociaal krijgen we dat geregeld?
De werkgevers zijn de enigen die enthou- siast reageren op het Arbeidsplan en het
“samenwerkingsfederalisme” – wat ruikt dat sterk naar herfederalisering - van Michel. Wan- neer erkennen ze dat een federale aanpak beter wordt omgezet in meer autonomie voor en responsablisering van de zo verschillende regio’s en deelstaten? “We mogen niet verzan- den in gehakketak over wie wat moet doen”, zegt Pieter Timmermans, topman van het VBO.
“Als het brandt, verwachten we dat alle brand- weerlui in dezelfde richting spuiten.” Mooie metafoor, maar erg oud-Belgisch.
We zijn beter op onze hoede als de werk- gevers de passie preken. Weer op zoek naar
“federale” oplossingen … met extra Vlaams geld? Tegenover elke liberale roep om loon- kostverlaging staat immers de zekerheid van een fiscale kramp in de buik van België. En dat is nooit goed nieuws voor de Vlamingen.
AnjA Pieters
Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.
Alle info ten kantore bij Karl van Camp 03.232.14.17 of secretariaat@pallieterke.net OP TOUR IN VLAANDEREN
De N-VA trekt dezer dagen door Vlaande- ren met een autobus met daarin de kopstuk- ken van de partij. Het maakt deel uit van de precampagne voor de gemeenteraadsverkie- zingen. Nu zaterdag 9 juni trekt de N-VA naar Aalst. En dat is niet naar de zin van enkele linkse organisaties die oproepen om “ludiek”
te protesteren. Op initiatief van de Jongsoci- alisten wordt samen met de PVDA en de Syn- dicalisten tegen Fascisme betoogd, met als thema: “Optocht voor de onbekende vluchte- ling”. De linkse actievoerders viseren vooral Theo Francken en Ben Weyts.
Kijk, we kunnen onze linkse vrienden nog volgen wanneer ze hun agressie richten op Theo Francken. Die is verantwoordelijk voor
‘asiel en migratie’. Maar waarom worden ook linkse pijlen afgevuurd naar de brave Ben Weyts? Die houdt zich enkel bezig met die- renwelzijn en fietspaden. Blijkbaar mag dat ook al niet van de democraten. Of kunnen de democraten het niet verkroppen dat Ben elke dag op het televisiescherm verschijnt?
Er is een extra motivatie voor links om te mobiliseren in Aalst: Karim van Overmeire is sinds een week waarnemend burgemeester (burgemeester Christoph D’Haese revalideert na een medische ingreep). Karim van Over- meire wordt door links nog altijd beschouwd als een halve VB’er, al verliet die al acht jaar geleden die partij.
LEEFBAAR ROTTERDAM BUITENSPEL GEZET
Leefbaar Rotterdam is na de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Nederland nog steeds de grootste partij van Rotterdam, al verloor de partij 3 zetels. Tot dan zat de par- tij mee in het bestuur met 3 wethouders, in een coalitie met CDA en D66.
Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart werd door verschillende partijen zwaar onderhandeld. Een coalitie tussen de liberale VVD en het rechtse Leefbaar Rotter- dam leek een tijd in de maak. Maar deze week
viel het verdict: VVD laat haar bevoorrechte partner als een baksteen vallen. Er komt in Rotterdam een monstercoalitie tussen zes par- tijen: VVD, D66, GroenLinks, Pvda, CDA en ChristenUnie-SGP. Leefbaar Rotterdam wordt als grootste partij buitenspel gezet en naar de oppositie gestuurd.
Het is een teken aan de wand voor de groot- ste partij in Antwerpen. De situatie in Rotter- dam en Amsterdam is misschien niet helemaal te vergelijken, maar als alle andere partijen een kans zien om Bart de Wever te wippen, dan zullen ze die niet laten liggen. Met Kris Peeters op kop, vermomd als Judas.
