Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Vader of redder
Draai het en keer het dan om, bekijk het langs voor of aanschouw de achterzijde, zet het recht of op z’n kop, het besluit blijft hetzelfde. Bart De Wever schreef geschiedenis. In 2003 kwam hij met z’n N-VA’tje aan 4,38 procent in Antwerpen. Niet eens genoeg voor een zetel. Vlaams Blok haalde toen in die provincie ruim 24 procent, socialisten en libe- ralen net iets meer dan 20 procent elk, CD&V net daaronder. Een kind dat op die 18 mei 2003 het levenslicht zag, heeft nu amper z’n plechtige communie gedaan, langer is 2003 niet geleden. Nu klokt De Wever in Antwerpen voor de Senaat af op 34,4 procent. Het VB zit op 15,4, CD&V en sp.a amper boven 14 procent, VLD haalt nog juist de 10 procent- grens. We pikken Antwerpen eruit om De Wever te kunnen vergelijken met 2003, maar zijn golf spoelde over heel Vlaanderen. De rest ligt in de lappenmand. Intussen glimlachte di Rupo zich in Wallonië naar bijna 38 procent, een fikse 8 procent erbij. Zijn concurrentie vult de genoemde lappenmand tot aan de rand. Reynders naar af, Milquet op min, Javaux de schwung kwijt.
Bekijk de politieke landkaart van Vlaanderen en die van Wallonië. Je vindt ze op internet, ze stond in de kranten, in diverse maten, met steeds dezelfde kleuren. In Vlaanderen geel, met hier een daar een Asterixdorp dat weerstand bood aan de Vlaamse Caesar. In Wallo- nië een even duidelijk beeld, maar dan dieprood. Als Wallonië het rode Mars is, dan blijkt Vlaanderen Venus. Twee verschillende planeten. Dat beide kaarten anders inkleuren, is geen nieuws. Het boek “rechts Vlaanderen” van historicus Henk De Smaele leert dat Bel- gië al van de negentiende eeuw fundamenteel anders koos dan Wallonië. Maar het brave oranje van CVP werd intussen door het hardere geel van de N-VA vervangen.
Nu moet er echter een Belgische regering gevormd worden, waarvan de as langs de kromme lijn PS/N-VA loopt. De tegenstelling kan niet groter zijn. België versus Vlaande- ren; status-quo versus verandering; nieuwe belastingen en uitgaven versus saneringen. Er lijkt geen millimeter ruimte voor een akkoord. Toch wekt De Wever de indruk erin te gelo- ven. “Natuurlijk moet het nu gebeuren”, noteert De Standaard uit de mond van zijn entou- rage. Bart wordt informateur om een regering voor te bereiden met Di Rupo als premier.
De naam Schiltz duikt voortdurend op. De Wever heeft dan ook geen alternatief voor wat hij deze dagen doet. Kritiek op zijn handelen is tenminste voorbarig, want zich terugtrek- ken uit het gewoel was gewoon geen optie. Wie 30 procent van de Vlaamse kaarten in han- den krijgt, moet een bod doen. Maar wat speelt zich echt af in de massieve, maar steeds vermoeider ogende kop van De Wever? Speelt hij met de kaarten van zijn kiezers, die een echte verandering willen. Of laat hij zich het spel van het establishment opdringen?
De Vlaamse pers drukt nu dagelijks verzuurde stukken af van de “diehards” die de zege van De Wever niet verkropt krijgen, genre Paul Goossens of Luc Huyse. Maar de verstan- digere regimeschrijvers leggen het anders aan boord. Bart Sturtewagen van De Standaard werpt zich op als goedmenende raadgever. De Wever moet zijn halsstarrige achterban in toom houden. Het grote gelijk loslaten, maakt hem tot echte staatsman. Walter Pauli van De Morgen specialiseerde zich de voorbije maanden in de kunst van het De Weverbashen.
Maar na de verkiezingen schrijft hij een stuk waarin hij hem zowaar lof toezwaait, omdat Bart zich zo gematigd en oplossinggericht opstelt. De operatie “Letermiseer De Wever”
komt op gang. Die tweede categorie legt zich neer bij de kaalslag van De Wever en probeert hem nu te lijmen voor haar politieke project van nog meer van hetzelfde. Er moet een rege- ring komen, liefst zo snel mogelijk en elk akkoord, wat het ook inhoudt, is een succes.
Als De Wever zich in de Belgische logica wil inschakelen, mag hij op de goedwillendheid van het regime rekenen. Zelfs als een eventueel akkoord voor Vlaanderen wat beter oogt dan vorige compromissen, dan wordt de klus later wel geklaard. Wie de N-VA de rekening voor de schok wil presenteren, doet dat beter onderweg, als uit akkoorden concrete tek- sten moeten worden gedestilleerd, uit afspraken concrete wetgeving. Dan staat het prille N-VA-plantje tegen de massieve eik van het anti N-VA-establishment. De studiediensten, de lijnen naar administratie en universiteiten, de sociale organisaties, de verenigde Belgi- sche pers, ze staan allemaal klaar om de N-VA fijn te malen van zodra er echt geregeerd moet worden. De immer charmante Di Rupo weet dat zelfs De Wever geen partij is voor hem als de echte machtscentra gaan meespelen. Die worden niet gevormd door de kiezer, die zijn er gewoon, wat de uitslag van de stembus ook is.
Hugo Schiltz kon niet weerstaan aan de sirenenzang, die we deze dagen weer horen opklinken. We kennen het resultaat. Staatshervormingen die Vlaanderen wat autonomer maakten, maar in wezen België onaangestast lieten. Oplossingen die de ellende op termijn alleen maar groter maakten. Met als kers op de taart de totale uitholling van zijn eigen par- tij tot ze roemloos ten onder ging. De Wever is historicus en kent de geschiedenis van de Vlaams-nationale partijen als z’n broekzak. De les is duidelijk. Wie te snel in het strijdperk treedt, gek gemaakt door lekkere verkiezingsresultaten, betaalt de rekening. Zie Volks- unie. Wie te lang in de coulissen blijft staan - of moet blijven staan - krijgt ook klappen.
Zie Vlaams Blok/Belang.
Als De Wever daaruit de wegwijzer naar de middenweg vindt, kan hij uitgroeien tot een echte vader des vaderlands. In het andere geval wordt hij minister van State als redder van dat vaderland dat nooit het zijne of het onze is geweest. En zal
op z’n graf te lezen staan “sic transit gloria mundi”.
Prins moet ‘brillen’
Familiefeestje
Als ik mijn krant mag geloven, effent De Wever het pad voor Di Rupo I. Het klinkt erg royaal, Di Rupo I en als die omweg per se nodig is, het weze zo. Maar winnende Bart gelieve omzichtig om te springen met het kapitaal dat hij in handen kreeg. Zo gewon- nen, zo geronnen, wist mijn grootmoeder.
Over grootmoeders gesproken. Daar ligt vandaag de laatste zwakke schakel voor De Wever. Als hij die hindernis nog kan slech- ten en Di Rupo even voor eigen kar span- nen, dan vervangt Sint-Bart binnenkort de heilige Antonius van Padua op het kalender- blad van 13 juni. Dat Toontje is niet alleen de patroonheilige van verloren voorwerpen, maar ook van de pottenbakkers. CD&V was al een tijdje de weg naar Vlaanderen verlo- ren. Kan De Wever hen de juiste weg wijzen?
Benieuwd of hij potten kan breken. Indien ja, dan mag Antonius weer naar Padua.
Maar dus vooral eerst de harten van de grootmoeders winnen. We schrijven zater- dag 12 juni, een Vlaamse provinciestad, een familiefeest, iedereen rond de dis geschaard.
Uiteraard wordt er over politiek gepraat.
Normaal voer voor hevige discussies. Non- kel Wim was altijd een Volksunieman. Zijn broer, nonkel Ward, speelt graag de rol van stouterik van de familie en kiest al jaren voor het VB. Gewaarborgde tafelambras na het tweede pousse-café. Bompa betaalde z’n hele leven trouw zijn lidgeld aan de vakbond en begreep zijn twee zonen nooit. Als hij de CVP al eens ontrouw werd, was het om naar de socialisten te lonken. De twee schoon- dochters zijn van goeden huize en niet zo met politiek bezig. CVP dus en later CD&V.
Kleinzoon Koen werkt als ICT’er en verdient fors. In ruil voor z’n professioneel succes gaat zijn stem steevast naar VLD. Zus Katrien was
altijd al een rare en kiest dus Groen!. Michiel is pas 17 en mag niet stemmen. Een politiek kleurrijke familie, zoveel is duidelijk.
Maar niet deze 12e juni. Nonkel Wim en nonkel Ward stellen verbaasd vast dat ze dit keer voor dezelfde zullen stemmen. De Wever dus. “Maar dan zal hij ook moeten doen wat hij belooft”, prikt Ward toch nog even naar z’n broer. Ook bompa gaat “voor den dikke” en dat is dit keer niet Dehaene.
Koen is het geknoei meer dan beu en ziet wel wat in de no-nonsense van N-VA. Katrien geeft het ongaarne toe, maar bij de stemtest kwam ze ook op die partij terecht. Michiel heeft er geweldig de pest in dat hij niet mag stemmen. In z’n kamer hangt een affiche van... jawel “den Bart”, want voor diens humor mist hij zelfs graag Comedy Casino.
Hij zou er door het vuur voor gaan, zoals zowat al z’n klasgenoten.
De historische 13e juni werd voorafge- gaan door een historisch familiefeest op 12 juni; totale politieke eensgezindheid. Een echt Vlaams front. Hoewel, niet helemaal.
De bomma blijft halsstarrig. “Ik heb altijd voor de katholieken gestemd”, en dat doet ze morgen ook. Daar helpt geen lievegroot- moederen aan.
De Wever zette Vlaanderen op z’n kop. Als hij de bomma nog kan overtuigen, heeft hij de nek van de concurrentie echt gebroken en rest CD&V alleen nog een gebed voor partij- genoot Anthonius. Die is dan evenwel van de kalender verdwenen en daarmee ook al z’n macht kwijt. Als De Wever echter ook begint te knoeien, wordt het weer ambras op het familiefeest voor de volgende verkiezingen.
Voorheteenmanscollectief Den
Blooten KoonincK
Deze week :
• Historisch? 2
• Brief aan Albertus Secundus 3
• De stem 5
• Sic transit gloria 6
• Lang leve de staking 10
• Haat 12
Plankzeil als de bliksem naar de vernieuwde webstek
www.pallieterke.info
65
stejaargang • nummer 25 • woensdag 23 juni 2010 1,85 euro
De dingen dezer dagen 2
23 juni 2010naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Hoevetoerisme
VAN DE WILDEBEEK
Kamers met ontbijt in een actieve vleesveehoeve in Welle, aan de rand van Pajottenland
www.belgianblue.be 053/ 66 82 26
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’
Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455 07 67
www.kasteelfruithof.com
naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
Heerlijk aan de kust nu!
HOTEL DIE PRINCE
zal u extra verwennen.
Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07
Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik
Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)
Verliefd op de natuur-?
Kom ze eens proeven te Achouffe-!
HOTEL
Vlaamse media weer “goed bezig”
Om te beginnen, het goede nieuws. Commentatoren, opinieschrijvers en dui- ders allerhande gingen in de respectievelijke media collectief akkoord. De stem- busgang leverde een resultaat op dat zonder meer “historisch” genoemd moest worden in de politieke geschiedenis van Vlaanderen. En, ook voor het eerst in die- zelfde politieke geschiedenis, was een “niet-klassieke” partij de grootste van ook datzelfde Vlaanderen geworden. Het zijn dermate sterkgeformuleerde “state- ments” dat men er zou durven van uitgaan dat dit historische moment in de ver- dere nieuwsgaring en duiding rond een verkiezingsuitslag nog het enig mogelijke uitgangspunt zou mogen en moeten zijn.
Het zal, de pro-Belgische reputatie van onze
“Vlaamse” mediapappenheimers kennende, nauwelijks verbazen dat dit bij sommigen nog amper, en bij de meesten zelfs helemaal geen verdere optie was. Over naar de orde van de dag, werd met bekwame spoed meer dan één toekomstperspectief opnieuw toegepast. Dus waren het niet Vlaanderen en de in dat verband niet mis te verstane eisen van het kiezerskorps, die nochtans voor de hand liggen, onderwer- pen van “nabeschouwingen” op de kiesslag en
“voorbeschouwingen” over en rond een “wat nu?”, maar wel België. Waarbij uiteraard ner- gens rekening gehouden werd met de mogelijk- heid dat die gammele constructie verder zou gesloopt worden en ophouden te bestaan.
De titel “De Wever moet België redden”
in een zogeheten kwaliteitskrant is in dat ver- band alleszeggend, ook al zou “De Wever moet Vlaanderen redden” een stuk dichter bij de realiteit hebben gelegen die op verkiezingsdag haar rechten heeft opgeëist. Het moet zijn dat de invloed van het Belgische establishment, de
“haute finance” en de club van Laken een pak minder vat heeft op buitenlandse correspon- denten van gerenommeerde kranten dan op opiniemakers van “eigen volk”. Doorslagge- vend bewijs daarvan de praktisch unanieme vierwoordenslagzin “de scheiding is nabij”, als eindconclusie verbonden aan meerdere com- mentaarstukken.
Stormram
Behalve in dit krantje is er verder en tot dus- ver nergens de klemtoon gelegd op het feno- meen dat in Vlaanderen de zogeheten V-par- tijen, die verregaande of volledige autonomie voor Vlaanderen in het vaandel voeren, na de kiesslag collectief goed zijn voor liefst 43,8 pro- cent van de stemmen. Dat is geen meerder- heid, maar dat zijn de 45,5 procent van de drie
“traditionele partijen” samen evenmin.
Toch werd en wordt er in de “opnieuw goed bezig”-media nergens ook maar met een half woord over gerept dat een eventueel samen- gaan van alle V-partijen die toch min of meer dezelfde overtuiging delen, vandaag door de cij- fers praktisch even zwaar weegt als een unie van de klassieke partijen die Vlaanderen decen-
nia lang op grote schaal hebben uitverkocht en niet van plan zijn daar veel verandering in te brengen. Voor wie daarover toch nog een zweem van twijfel zou etaleren, volstaat het te verwijzen naar het verbale naast zich neerleg- gen door CD&V-voorzitster Marianne Thys- sen van de oproep van Bart De Wever voor een frontvorming van “alle Vlaamse partijen”
naar Franstalig model. De andere politiek cor- recten dachten ongetwijfeld hetzelfde als Mari- anne, maar zegden het niet.
De enige partij die onmiddellijk wel de hand uitstak naar de winnende N-VA, bij monde van voorzitter Bruno Valkeniers, was die waar- aan De Wever bij zijn oproep blijkbaar niet dacht of wou/mocht denken, vanwege zich niet geroepen voelend om naast Vlaamse storm- ram ook nog die te spelen die komaf maakt met een “cordon”. Die andere V -partij, wel- iswaar herleid tot de eenmansfiguur van Jean- Marie Dedecker, gaf, ook onmiddellijk en zon- der omwegen, te kennen dat Vlaanderen zich voor het eerst in honderdtachtig jaar van een juk had bevrijd en dat daarnaar, ook voor het eerst, diende gehandeld. Maar wie in verband met die oproep van de grote Vlaamse verkie- zingswinnaar verder nog iets gehoord, gezien of gelezen zou hebben, laat staan over de daarop direct meegegeven antwoorden van zowel de ene als de andere V-partij, mag zijn of haar vin- ger opsteken.
Democratieën
De accenten van de orde van de dag en van alle nog volgende dagen, lagen duidelijk elders.
Meer concreet in het aftasten van de moge- lijkheden - voor zover die nog bestaan en er dus van uitgaand dat ze al ooit bestaan heb- ben - om twee totaal tegengestelde “democra- tieën” waarover De Wever het aldoor heeft, toch onder dezelfde Belgische koepel onder te brengen. Democratieën is in dat verband wel een héél groot woord, vermits ten zui- den van de taalgrens eerder sprake is van een rode PS-dictatuur en ten noorden van die- zelfde grens van een “democratie” die er haar pocohand niet voor omdraait om een toch nog altijd aanzienlijk stuk van de politieke taart zon- der meer bij het groot huisvuil te zetten. Of te laten zetten, als ik het over het gebrek aan lef van grote winnaars heb om een schutkring tot een hoopje zaagsel te herleiden.
Dat even terzijde, want ik had het over accenten. Zoals dat over de ontmoeting “ten paleize” tussen De Wever en de koning waarop beiden “gelachen hadden”, en het eerste ren- dez-vous met Di Rupo op een locatie die nie- mand kende en waarover dus verder ook niets te berichten viel. Dat laatste zou, vanwege dan weer niet erkend als accent, ongetwijfeld ook het geval geweest zijn voor een eerste ont- moeting tussen de kopstukken van de V-par- tijen op een vooraf wel meegedeelde locatie en als gevolg van een oproep tot frontvorming van
“alle Vlaamse partijen”.
Evenmin nog een accent is de feitelijke ongrondwettelijkheid van de jongste verkie- zingen wegens niet-splitsing van B-H-V. Die ongrondwettelijkheid zou dan ongetwijfeld wel weer als accent aanvaard geweest zijn, mocht zich in de schaduw van de N-VA bijvoorbeeld ook het VB alsnog in het kamp van de winnaars genesteld hebben met een daaruit volgende meerderheid voor de V-partijen.
Om ter afsluiting toch nog een belangrijk positief accent te benoemen, werd op de VRT de Vlaamse taalvaardigheid van nieuwe Belgi- sche premier in blijde verwachting Elio Di Rupo aangesneden. Een “item” waarover uitgebreid naar de mening van enkele deskundigen werd gehengeld. Zoals die van deskundige en bloed- rode militant uit eigen huis Johnny Van Seve- nant. Die vond dat Elio “in de Vlaams” best zijn plan trekt. En met de Vlaming het beste voor- heeft. In hoever Johnny de waarheid niet bij de haren heeft gesleurd, zal pas blijken mocht Elio inderdaad zijn intrek in “De zestien” nemen, om vanuit zijn ambtswoning gedreven beginnen te bouwen aan een nieuw Belgisch hoofdstuk.
Uiteraard onder het welwillend toeziende oog van onze “Vlaamse” media.
D.Mol
Historisch?
Dat de overwinning van de N-VA echt his- torisch mag genoemd worden, staat buiten discussie. Dus gaan we met onze aangebo- ren achterdocht voor algemene waarheden even na of dat veel misbruikte begrip ook echt van toepassing is. Laten we de cijfers spreken. We gaan ervanuit dat het aandeel van N-VA in het kartelresultaat van 2007 6 procent bedroeg. Dat is meer dan waar alle commentatoren de hele legislatuur van uit- gingen, want was het niet de kleine staart die met de grote hond kwispelde? We schatten de verschuivingen dus nog eerder voorzich- tig in. Op 13 juni verschoof zowat 23 pro- cent van het electoraat, goed voor een her- verdeling van 20 zetels of 22,7 procent van de Vlaamse zitjes. Groen! won wat kruimels, voor de rest ging de hele buit naar één partij met een plus van 22 procent. De klassieke partijen behalen samen nog 45,4 procent.
Voila, nu zijn we klaar om te vergelijken.
Koningskwestie
In 1949 wilde bijna 58 procent van de “Bel- gen” dat Leopold III zou terugkeren op z’n troon. In Vlaanderen was dat echter 72 pro- cent en in Wallonië slechts 42. In 1950 mocht de kiezer daar parlementaire conclusies aan hechten. CVP/PSC behaalde een meerder- heid in Kamer en Senaat. Historisch. In totaal kregen echter slechts 6,6 procent van de zetels een andersgekleurd achterste te tor- nen. De socialisten wonnen meer dan CVP/
PSC, met een plus van 4,8 procent. De klas- sieke partijen hielden met ruim 95 procent het heft in handen.
Vanaudenhove
In 1961 werd Omer Vanaudenhove voor- zitter van de liberalen. De partij zakte al jaren bij elke verkiezing. Hij vormde ze om tot PVV/PLP, met openingen naar katho- lieken. In 1965 deed de kiezer uitspraak en Vanaudenhove zorgde met een erg belgicis- tische campagne voor een aardverschuiving én een winst van 9,3 procent. Historisch.
Meer dan 19 procent van de zetels wisselde van kant. Maar er was niet één winnaar. De Volksunie verdubbelde haar stemmenaan- tal, FDF en Waalse regionalisten drongen door tot het parlement. De liberale winnaar was overigens allerminst een nieuwe spe- ler op het veld. De klassieke partijen verza- melden nog altijd zowat 84 procent van de stemmen.
Volksunie
Amper drie jaar later blokte de Volksunie de unitaire hausse van 1965 weer af. De partij steeg van 12 naar 20 zetels. De Vlaams-nati- onalisten verhoogden hun vorige score, toen al sterk, met 50 procent. Historisch. Maar er waren ook andere winnaars, met FDF en Rassemblement Wallon. De klassieke par- tijen betaalden de rekening, maar kwamen samen nog aan meer dan 80 procent van de stemmen. En in Vlaanderen niet veel min- der. Zowat 10 procent van de zetels veran- derde van eigenaar.
Zwarte zondag
In 1991 verschenen de kranten met rouw-
band. Het Vlaams Blok ging van 2 naar 12 zetels. Het verdrievoudigde zijn stemmen- aandeel. Een echte systeemvijandige partij drong diep door in het electoraat. Was gele- den van de hoogdagen van de communisten.
Historisch. De klad kwam er stevig in bij de klassieke partijen, maar waren samen toch nog goed voor twee derde van de Vlaamse stemmen. Vlaams Blok kon niet de hele winst naar zich trekken, want het fenomeen Ros- sem sprong uit het niets naar drie zetels. De totale zetelverschuiving betrof iets meer dan 10 procent van de zitjes.
Verhofstadt
In 1995 pakte Guy Verhofstadt uit met de gloednieuwe VLD en die zou, zo bevestig- den de peilingen het algemene gevoel, alles op z’n kop zetten. We stonden voor histori- sche verkiezingen. De berg baarde een muis.
VLD won iets meer dan een procent, het Vlaams Blok meer en ook CVP en SP kon- den nog een beetje groeien. De zetelver- schuiving is moeilijk te berekenen, want de Kamer werd ingekrompen van 212 naar 150 zetels, maar in stemmen bedroegen winst en verlies amper 6,5 procent. De klassieke partijen kwamen boven de 71 procent van de stemmen.
Dioxine
In 1999 gooide de dioxine meer vergif in het eten van de CVP dan in de voeder- bak van de doorsnee kip. De christendemo- craten zakten naar de tweede plaats. VLD nam de leiding. Historisch. Maar VLD won slechts twee zetels. Ecolo, Vlaams Blok, Aga- lev en VU-ID deden beter. In totaal kregen 12 procent van de zetels een nieuwe kleur.
De klassieke partijen moesten het doen met 63 procent. CVP kreeg een pandoering van jewelste, maar kon toch nog 23,3 procent van de Vlaamse stemmen behalen. Dat kan voor CD&V vandaag alleen maar een natte droom genoemd worden.
En verder
Agalev verdween in 2003 uit het parle- ment. De nieuwe CD&V zakte naar 21,8 pro- cent in Vlaanderen en Steve Stevaert zorgde voor een megasucces. Historisch voor de socialisten in Vlaanderen. Maar de winst van de cafébaas uit Hasselt bedroeg “slechts”
8,8 procent. 18 procent van de zetels kreeg een nieuwe eigenaar en de klassieke partijen waren in Vlaanderen 71 procent van de kie- zers sterk.
In 2007 kwam het Vlaams kartel sterk uit de bus en Leterme was goed voor bijna 800 000 stemmen. Historisch. Tja, 11 procent van de zetels verschoof en met 29,6 pro- cent kon de christendemocratie zich alleen met steun van de Vlaams nationalisten weer een beetje richting de oude tijden wanen.
Kortom, de overwinning van N-VA is inder- daad onvergelijkbaar veel spectaculairder dan alles wat we eerder in de Belgische poli- tiek zagen.
Tot zover de uitspraak van de kiezer. Of het resultaat even indrukwekkend zal zijn, moeten we afwachten.
J.K.
3
De dingen dezer dagen
23 juni 2010Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Albertus Secundus Domus Belgica
Paleis/Palais
Brief aan ...
Gij Gedoemde,
En, mijnheer de majesteit, lekker voor het teeveescherm zitten bibberen op ver- kiezingszondag? Naarmate de uren vor- derden, moet er toch wel enige paniek de gangen van Laken zijn binnengeslopen.
Nauwelijks een week eerder hadden de poco’s van Belgavox een tricolore hap- pening georganiseerd in de schaduw van uw beschutte werkplaats op het Palei- zenplein. En nu hing de toekomst van uw dynastie plots af van Het Monster van Ber- chem, wiens partij nog niet zo lang gele- den voor een aanzienlijke inkrimping van uw Belgisch zakgeld had gepleit. Het moet dan ook met bijzonder gemengde gevoe- lens zijn geweest dat gij Bartholomeus De Wever enkele dagen nadien in uw vertrek- ken in Laken hebt ontvangen. Normaal dient daarbij volgens het gewoonterecht het “colloque singulier” te worden geres- pecteerd, maar wij vernemen van onze spionnen dat De Wever zijn schouders ophaalde toen gij hem zijn vroegere uit- spraken verweet. “Qualis vir, talis oratio”, flapte de Nieuw-Vlaamse Overwinnaar eruit, u onmiddellijk met een citaat van Cicero in de hoek drummend: zo de man, zo zijn spraak, ofte: ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. En hij voegde er met- een op priemende toon aan toe: “Quid leges sine moribus?”, met name: wat zijn de wetten in België waard als ze gepaard gaan met zedelijk verval? Daar hadt gij niet van terug, maar gij noteerde - het voorbeeld van Boudewijn zaliger indachtig - nauw- keurig alles in een klein zwart notaboekje.
Eens kijken wat Di Rupo daar later op te antwoorden zou hebben.
Maar ook de PS-leider, die plots wil bewijzen dat hij alle talen spreekt - Frans, Frans-Nederlands, Frans-Engels en Frans- Italiaans -, had zich voorbereid en wou zich niet door De Wever laten schuren. “Homo sum, humani nihil a me alienum puto”, zo had hij gevonden in een of ander Latijns spreu- kenboek. “Ik ben een mens, niets mense- lijks is mij vreemd.” En hij gaf u terstond drie kussen en een kneepje in de bil. Dat vondt gij iets van het intieme teveel, en ge schooft uw stoel meteen een meter ach- teruit. Daarop stelde gij de vraag wat Elio van het voorstel van De Wever dacht: de N-VA haar staatshervorming, de PS in de 16. “Maar, Majesté”, klonk het bedrem- meld, “ik moet u waarskuw met de vol- gende expressie: “Timeo Romanos et dona ferentes.” Dat wil zeggen: ik eb skrik van de Latijnen als zij geven geskenken. Zij zijn niet trouwbaar.” Betrouwbaar zult ge bedoe- len, dacht gij in uw vorstelijke binnenste, en ge belde meteen opnieuw De Wever op om hem met de uitspraak van Di Rupo te confronteren. Een bulderende lach aan de andere kant van de lijn: “Albert, zeg aan de Strik dat het “Danaos” is, een ander woord voor Grieken, en niet “Romanos”. Hij moet Vergilius beter leren citeren. Die had schrik van de Grieken als ze geschenken aanbo- den, niet van de Romeinen. Dat zou Di Rupo met zijn Griekse kalender eigenlijk beter moeten weten dan wie ook.”
Het begon stilaan op uw koninklijke zenuwen te werken, en in een poging indruk te maken op die meer dan 100 kilogram nationalisme knalde gij zelf twee Latijnse woorden door uw gsm om met uw eigen achterban te pronken. “OPUS DE”, klonk het schel, gevolgd door een resem uitroeptekens!!!!! “Pfftttt”, repliceerde De Wever, en in één historische adem somde hij een aantal ecclesiastische zwarte gaten op: de misdrijven van de inquisitie, de ver- volging van Galilei door het kerkapparaat, de orgiën van het pauselijke geslacht van de Borghia’s, de welig tierende simonie of het verkopen van kerkelijke ambten door de eeuwen heen, de investituurstrijd tegen de Duitse keizer Hendrik de Vierde, de hek- senjacht op priester Daens onder Leopold de Tweede, de minachting van kardinaal Mercier voor alles wat Vlaams was, en in een recentere periode het bisdom Brugge dat zijn broekje ver te buiten was gegaan.
Om af te sluiten met een ronkende hexa- meter uit de klassieke verskunst: “Tantum religio potuit suadere malorum” Tot zulke misdaden heeft uw godsdienst aanzet gege- ven!Die zat, en gij maakte misnoegd een einde aan het gesprek en zette ook Di Rupo aan de deur, na beiden te hebben aangemaand tot snelle actie over te gaan om uw dynastie te redden. Daarna grab- belde gij opnieuw naar uw telefoon, en belde naar de vrienden van de VRT, die ook het Belgavoxconcert ruim hadden gesponsord. Wilden zij eens geen repor- tage gaan maken in een of ander vader- landslievend college om die verschrikke- lijke De Wever in zijn hemd te zetten? En zo konden wij op dinsdagavond 16 juni in het één-journaal een opname bewonde- ren in een derde Latijnse ergens in Bom- merskonten. Het begon met de vaststel- ling dat de leerlingen de Latijnse neigingen van De Wever wel konden appreciëren, maar de leraar schreef als conclusie uit- eindelijk het volgende op het bord: “Num- quam vincatur Albertus.” Moge Albert nooit overwonnen worden, luidde de vertaling, en ter lering van de klas en van het brede publiek voegde de schoolfrik er nog aan toe: “opdat ons land, België, verder moge blijven bestaan!” Dus toch nog een gerust- stelling, majesteit, er lopen nog kontlik- kers genoeg rond in Vlaanderen. Ge zult zo snel nog niet politiek asiel moeten aan- vragen in het buitenland. Enfin, toch niet onmiddellijk.
Beste lezer, dat van die teeveeopname hebben wij echt niet verzonnen, die is wel degelijk uitgezonden. Daarom nemen wij zelf het laatste woord, en voegen er in de trant van Cato de Oudere aan toe: “Cete- rum censemus Belgicam esse delendam”.
Ofte: wij zijn bij dit alles de mening toege- daan dat België zo snel mogelijk van deze aardkloot moet verdwijnen. En laten we die boodschap in zoveel mogelijk talen, lan- den en continenten verspreiden!
Lessen voor de verliezers
Er is nog rechtvaardigheid in deze wereld.
Terwijl Bart De Wever zijn informateurop- dracht doorworstelt, bekijken wij eens rus- tig hoe zijn verkiezingszege enkele andere politieke actoren hun eerlijk verdiende loon bezorgd heeft.
Tinne Van Der Straeten, Groen!-parle- mentslid voor Brussel, verloor door het systeem van de apparentering haar zetel aan Eva Brems, Groen!-kandidate te Leuven.
Wat een onrecht, zul je zeggen, zo’n door- gewinterde trouwe partijmilitante die baan moet ruimen voor een wit konijn dat nooit iets aan de partij of de Groene zaak bijge- dragen heeft. Wel, er is ook een andere kant aan. Alleen in Brabant bestaat het systeem van de apparentering nog. Elders is het door de invoering van provinciale kieskringen ver- dwenen. De uitzonderingspositie van Bra- bant is een gevolg van de niet-splitsing van BHV. En wie stal ook weer het hart van het FDF en de Coburgs door zich tijdens de BHV-stemming van de Vlaamse consensus te desolidariseren en niet voor de toepas- sing van de grondwet (d.w.z. de splitsing) te stemmen? Groene Tinne toch wel! Zij heeft haar uitstoting uit het parlement hartsgron- dig verdiend. Hopelijk put zij nog lang troost uit de schouderklopjes die ze destijds in “Le Soir” gekregen heeft.
Lijst Dedecker, ooit gelanceerd als de
“partij van het gezond verstand”, kan over gezond verstand wat leren bij N- VA. De par- tij had zich in enkele jaren kunnen profileren als het échte liberale alternatief voor de ver- worden Open VLD. Daartoe hoefde ze niet eens een programma te schrijven. Ze had kunnen beginnen met de oude “Burgerma- nifesten” van Guy Verhofstadt. Er is daar een breed liberaal publiek voor, dat teleurgesteld is in het feitelijke gedrag van de Open VLD, en rijp voor een alternatief. Nu is het omge- keerde gebeurd. Een aantal teleurgestelden vonden hun ideologische gading niet in de LDD, die alleen negatief het nieuws haalde.
Ze gaven hun oude partij onder de geïnspi- reerde leiding van Alexander De Croo een nieuwe kans. Maar vooral, zowat een derde van de LDD-kiezers heeft de beschaafde N-VA als een beter voertuig voor een beleid van het gezond verstand herkend.
Iets dergelijks geldt ook voor het VB. Een groot deel van het kiespubliek wil wel voor een uitgesproken Vlaamse en verklaard con- servatieve partij stemmen, maar nooit voor het VB. Om die reden was al het gepraat over een “Forza Flandria” bij voorbaat kansloos.
In verspreide slagorde trekken de V-partijen meer kiezers dan als een ééngemaakte “par- tij van Filip Dewinter”. De “vuile” stijl en de formeel afgestoten maar nooit echt volle- dig uitgewiste naziconnotaties blijven een hindernis. Zelfs kiezers die vorige keer dat bezwaar doorgeslikt hebben, vonden nu in Bart De Wever een voldoende geloofwaar-
dig alternatief. Hij brengt de fatsoenlijk-con- servatieve partij waar E.H. Johan Leman vijf- tien jaar geleden al om vroeg.
De partij die meer dan alle andere een ernstige les te trekken heeft uit haar neder- laag, is echter CD&V. Zij verloor niet alleen het meeste zetels maar ook haar statuut van Vlaanderens natuurlijke volkspartij. Door- heen de decennia hebben de Vlaamse kie- zers heel veel verraad van haar op de koop genomen, trouw als zij waren aan hun zuil, aanhankelijk aan de typische CVP-vaderfigu- ren. Omdat de partij zich, net als talloze kie- zers, in het centrum positioneerde, groeide de indruk dat haar ruggengraatloosheid nu eenmaal de onvermijdelijke prijs is die je voor een christendemocratische politiek moet betalen.
Maar dat is natuurlijk niet zo. Terwijl hier de CVP altijd naar de kiezer moest met een reeks leugens en uitvluchten om een rege- ringsbeleid te verdedigen dat niet haar eigen programma verwezenlijkt had maar wel dat van de PS, zien we in Duitsland dat de CDU- CSU wel degelijk een eigen programma nastreeft en uitvoert, en daar in coalitiebe- sprekingen een breekpunt van kan maken.
De Duitse christendemocraten hebben ook weinig last van de ontkerkelijking die CD&V gestadig doet afkalven. Zij hebben een dui- delijk politiek profiel als gematigd conserva- tieve partij, die ook voor rand- en ex-christe- nen aantrekkelijk blijft. CD&V daarentegen teert nog op historische banden met de zuil, bij gebrek aan een overtuigend politiek-ide- ologisch palmares. Toch kan zelfs CD&V al eens de rug rechten. Bij het veto tegen de opname van Jean-Marie Dedecker in kar- telpartner N-VA werd geen enkele toege- ving gedaan. Toen kon zij wel vijf minuten politieke moed opbrengen. Dat zij dit zelfs lang kon volhouden, bleek bij het tragikomi- sche mandement van de zuilverwante vak- bondsleiders om vooral niet voor de N-VA te stemmen. Voorzitster Marianne Thyssen toont ook veel lef in het feitelijk verwerpen van de vijf Vlaamse resoluties en de grond- wettelijke regeling inzake BHV. CD&Vers met lef, wat gaan we nog meemaken? De bezadigde centrumkiezer zou dat graag wat vaker zien, maar dan bij andere controverses:
een partij die zijn eigen opvattingen uitdraagt en daarin kan volharden, één die niet bij de minste tegenwind door de knieën gaat.
En kijk, niemand zag het aankomen, maar nu is er blijkbaar zo’n partij. Uit zijn geliefde Beieren heeft Bart De Wever een politiek model meegebracht dat “mutatis mutandis”
de natuurlijke volkspartij van Vlaanderen kan worden. Als CD&V nog een toekomst wil, moet ze zichzelf tot Vlaamse CSU omvor- men. Anders valt die rol voor lang N-VA te beurt.
Koen elst
Nieuw regeerakkoord?
•
Onmiddellijk na de federale parlements- verkiezingen organiseerde Knack een ronde- tafelgesprek tussen Kris van Dijck (N-VA), Carl Decaluwé (CD&V), Fientje Moerman (Open VLD) en Saïd el Khadraoui (sp.a), allen zetelend in de Vlaamsche Parochie- raad. De boodschap werd door vrijwel ieder- een unisono gebracht en was luid en klaar:
het geld is op, op alle niveaus. Maar het was N-VA-fractieleider Kris van Dijck die nog een stapje verder durfde gaan: als een rege- ringsvorming en staatshervorming lukt, heb- ben we ook een aangepast Vlaams regeerak- koord nodig. De kaarten zullen anders liggen, er zal moeten worden heronderhandeld. En we gaan daar allemaal niet te lang mee wach- ten. Dat belooft dus nog spannend te wor- den, binnen een paar maanden!
Echo’s uit de Koepelzaal
Tactische vraag
•
Filip Dewinter had één en ander ook gele- zen en wenste in de plenaire zitting wat meer tekst en uitleg van de minister-president, die in het parlement had gesproken over een
“addendum” bij de regeringsverklaring, maar dat er geen sprake kon zijn van heronderhan- delingen. Vooral wilde hij weten welke stra- tegie Peeters zou volgen. Kijk, dat vinden wij nu een goed voorbeeld van een wat gekke vraag: wie kan ook maar één moment gelo- ven dat iemand - een tegenstander dan nog!
- in de politiek zo maar eens even op tafel zal leggen wat zijn strategie gaat zijn?
Voorzichtig antwoord
•
In zijn antwoord hoopte Peeters om te beginnen - of was dat enkel voor de galerij?
- dat zijn copernicaanse revolutie (lees: de omschakeling van het apenland van een fede- rale naar een confederale staat) er nu ein- delijk zou komen. Van een heronderhande- ling van het Vlaamse regeerakkoord is wat hem betreft geen sprake. Mochten er even- wel akkoorden worden afgesloten over de staatshervorming en mochten er (nieuwe) bevoegdheden naar Vlaanderen komen, zal de Vlaamse regering daar natuurlijk over
moeten discussiëren, een standpunt bepalen en dat voorleggen aan het parlement! Het Vlaamse regeerakkoord en de Octopusnota zullen daarbij de toetssteen vormen.
Geest van kartel levendig
•
Svenneke de blauwe Gatzlikker meende dat daarmee Kris van Dijck op zachtaardige wijze teruggefloten was. Die liet dat alles- zins niet merken en bleek op één lijn te zit- ten met de Decaluwé van de CD&V. “Het lijkt ons nogal evident dat als er bijkomende pakketten naar Vlaanderen komen, dat je dan niet met het bestaande regeerakkoord de volgende vier jaar dichtrijdt. Als de lijntjes worden verzet, moet je ook binnen die lijn- tjes kleuren. Als er wordt gevraagd wie dat
gaat doen, kan ik u zeggen dat mijn fractie en mijn partij zich goed voelen in deze meer- derheid en dat wij dat binnen deze meerder- heid ook zo zullen doen.”
Uniek wapenfeit
•
Uniek spektakel in de praatbarak! Vlamin- gen tegen Walen. Oorzaak van deze “Clash of civilisations”? Een voorstel van resolu- tie van de Bozen Gerolf Annemans en Bart Laeremans, waarbij ze de regering vroe- gen “onverwijld voorbereidingen te treffen voor de algehele ontbinding van de Belgi- sche staat”. Pats! Niet meer of niet minder.
Walen en Brusselse Franstaligen raakten bui- ten zichzelf van woede. Ongehoord! Onbe- schaamd! Schande! Driewerf schande!
Achterlijke partij
Op 14 juni, toen dit briljante(n) blad nog niet van de pers was gerold, gingen we eens neuzen op internet om te zien hoe lijstduw- ster Alexandra Colen vanuit die achterste linie en met het tegenvallend resultaat van de Bozen gepresteerd had. En jawel, haar ruim zesduizend voorkeurstemmen hebben haar weer de Kamer in geduwd. Merkwaar- dig is dat wij het nieuws van die herverkie- zing moesten vinden op een webstek van de...
holebi’s, waar uiteraard heel dik in de verf werd gezet dat Colen zwaar homofoob is. En dat is zowat de enige doodzonde die een mens in deze verdraagzame samenleving nog kan begaan. Op een andere stek, die zich beschei- den “wetenschapsforum” noemt, mochten wij dan weer lezen dat Alexandra met haar uitgesproken en christelijk (mag het?) geïnspi- reerde geschriften het klinkend bewijs levert dat “het VB een achterlijke partij is”, met nadruk op het eerste deel van het bijvoeg- lijk naamwoord.
Een vriend gaat heen
Het sneed ons door het goede hart toen we met ons slecht karakter op de buis moes- ten zien en horen dat onze rode vriend Freddy Willockx uit Sint-Niklaas kapt met de poli- tiek. Na 40 jaar onverdroten inzet voor de Belgische natie en het Waasland, geeft hij de gloeiende fakkel door aan partijgenote Christel Geerts. Sint-Niklazenaars die, beze- ten door de democratische gedachte, van mening zijn dat zij over die burgemeesterswis- sel ook hun zeg zouden moeten hebben, ken- nen allicht geen fluit van politiek. Wij zullen onze goede vriend wreed missen. Wie kan, zoals Freddy, de politieke tegenstander nog met complimentjes charmeren, zoals hij nog deed bij een onverwachte ontmoeting met vrijmetselende Siegfried Bracke? “Ha, daar zie, de verrader van het socialisme!” Gelukkig is het socialisme met burgermoeder Geerts in goede handen. Waar niks, maar dan ook niks, aan blijft plakken. Dag, vriend Freddy, en nog veel geluk met je drie pensioenen!
Rode lantaarn
De rode lantaarn qua voorkeurstemmen is ongetwijfeld Jacques Smeets uit Kinrooi. Voor LDD haalde de man welgeteld 379 stemmen.
Hij tilt er niet al te zwaar aan. Iemand moet die rode lantaarn torsen. “En”, zegt hij, “ik ga er alles aan doen om die 379 mensen die op mij hebben gestemd zo goed mogelijk te hel- pen”. En neen, aan stoppen met politiek denkt hij niet. We wensen hem goede moed. Mis- schien is hij volgende keer wel bij de winnaars.
Maar dan niet allemaal tegelijk gaan aanschui- ven in Kinrooi om zijn hulp in te roepen.
Traagste kiezer
Het Limburgse record van traagste kie- zer gaat naar een bejaarde vrouw uit Meeu- wen. Ze had welgeteld drie minuten en 26 seconden nodig. En zeggen dat dit nog pijl- snel is in vergelijking met de traagste kie-
zer van Vlaanderen. Die had liefst 17 minu- ten en 4 seconden nodig om de bolletjes te kleuren. De snelste kiezer was dan weer een Hasselaar die amper twee seconden nodig had. Waarschijnlijk een blanco stemmer. Zo snel waren zelfs wij niet, en we hebben nog zo ons best gedaan.
Verkiezingsaffiches VB in brand
Aan de Botermijn in Beringen werden de verkiezingsaffiches van het VB in brand gesto- ken. Het gebeurde aan het pand waarin Lowie Tielens, gemeenteraadslid voor VB binnen- kort zijn intrek neemt. De bovenbuur had eerder aan de buitenkant affiches van Filip Dewinter en Anke Vander Meersch opgehan- gen. Buren zagen die ‘s avonds nog hangen,
‘s morgens waren ze weg en er werd brand- schade vastgesteld. Echte democraten daar, in Beringen.
Wat met Frieda Brepoels?
Frieda Brepoels was het stemmenkanon van Limburg. En toch is ze nog helemaal niet zeker over haar politieke toekomst. Blijft ze Europees Parlementslid of verhuist ze naar de Kamer? Frieda zelf: “Enerzijds verplicht de uitslag mij om het Europees Parlement te ver- laten en in de Kamer te gaan zetelen. Doe ik dat, betekent het anderzijds dat Limburg zijn Europees zitje kwijt is aan een niet-Limbur- ger. Omdat ze een keuze moeilijk vindt, legt ze haar lot in handen van Bart De Wever.
Het moet pijn doen
Voor de galerij is alles weer peis en vree in het huishouden van de collaboralen nadat ex-excellentie Guy Vanhengel op het partij- bestuur even uit zijn rol was gevallen en “de jonge garde” voor rotte vis had uitgeschol- den. Of toch zo ongeveer. “Guy reageert emotioneel”, bluste De Croo junior de woe- dende brand. Of probeerde dat toch. Voor dat “emotionele” kunnen we begrip opbren- gen. Als er nu één excellentie was die met nog veel meer pijn in het hart dan alle ande- ren samen zijn postje moest prijsgeven, dan was het wel Vanhengel. Maar hoe zou je zelf zijn als je straks een riante wedde, een dito onkostenvergoeding en een auto met chauf- feur moet missen en tevreden moet zijn met een plaatsje op de oppositiebanken?
Intimidatie
Uit heel goede bron vernamen we dat ook in het Kortrijkse nieuwe Belgen onder druk gezet werden om op de ‘juiste’ partijen te stemmen. In dit geval dienden pas ingebur- gerde Tsjetsjeense vluchtelingen op Groen!
te stemmen want deze partij zou ervoor zorgen, dat ze Belg bleven. Indien N-VA of Vlaams Belang aan de macht kwam, werd hen gezegd, zouden ze het land moeten verlaten en hun uitkering verliezen. Want België zou dan ophouden te bestaan. Dat gebeurde dus in dit land, in de 21ste eeuw en voor de ver- kiezingen van 13 juni. Je reinste intimidatie
Ludo gooit knuppel in kiekenkot
De aankondiging in Het Laatste Nieuws dat de Antwerpse schepen Ludo Van Campen- hout (voorlopig nog blauw) met de niveanen van De Wever gepraat heeft over “samen- werking”, kwam als een donderslag bij heldere hemel. Vooral door de titel “Van Cam- penhout en De Wever vormen front tegen Janssens”. Ludo had zijn plannen voorbereid en de mensen ingelicht van wie hij dacht dat zij ze moesten kennen. Achteraf zei hij: “We hebben gewoon onder vrienden gesproken. Het is belangrijk dat we nadenken over een bundeling van de centrumrechtse krachten.” Had hij een zetel van gecoöpteerd senator op het oog, zoals sommigen het nu voorstellen? Handelde hij uit eigenbelang? Allicht niet, want hij was inderdaad al langer uit op de rechtse bundeling in Antwerpen. En niet op een samengaan met Janssens bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012.
Het zal wel “Patrick” zijn die het meest geschrokken is. Hij had inderdaad de vor- ming van een stadspartij op het oog. De Stads Partij Antwerpen (of SP-A). Die naam of een vorm ervan, staat al langer op vele publicaties en briefhoofdingen die van hem uitgaan. Het is volgens ons, Patrick zelf, die het gerucht liet lekken over samenwerking met Van Campenhout. De lichaamstaal van de burgemeester sprak dan ook boekdelen toen hij, na het bekend worden van de “overstap” van Ludo, een reactie weggaf voor aan hem hondstrouwe stadszender ATV. Verwezen en ontsteld, zijn woorden die zijn gemoedstoestand amper beschrijven. “Ik hoop dat er rust blijft in het stadsbestuur”, was het enige zinnige dat hij stamelend uitbracht.
We geloven niet dat die rust zal blijven. Ludo, die de bedoeling heeft in oktober 2012 aan de vermorzeling te ontkomen bij een “clash” Janssens-De Wever, zal nu onge- twijfeld langs vele kanten aangevallen worden. Vooral in eigen partij worden de mes- sen geslepen. Er zijn er zelfs die hem zullen trachten zijn schepenzetel te ontfutselen.
Bij de ampersanders hameren ze op het intact blijven van het kartel met N-VA. En de Antwerpse niveanen zelf houden het bij monde van Luc Lemmens over een “toeval- lige ontmoeting”. Op elkaar gelopen in “Den Bengel”, het stamcafé van Ludo? Ge moet het niet geloven. Wij denken dat snel méér aan het licht zal komen. We houden onze naar nieuws dorstende lezers en de naar adem snakkende partij- en coalitiegenoten van Ludo op de hoogte.
Pagadder
verkiezingen 2010 4
23 juni 2010dus. Onwillekeurig moeten we dan denken aan de tijd van priester Daens toen de werk- lieden verplicht werden op de partij van hun patron te stemmen.
Onafhankelijk
Juich, juich want de Guldensporenstad is een nieuwe partij rijker. Onder de naam Onafhankelijke-K richtte Eric Flo zijn eigen partij op. De man stond bij de gemeente- raadsverkiezingen van 2006 op de lijst van het Vlaams Belang, en werd ook verkozen.
Na een incident ging hij echter als onafhan- kelijke zetelen. Het incident betrof ‘s mans liefde voor het koningshuis. Hoewel heer Flo wist dat het Belang een republikeinse partij was, was deze Saksen-Coburg-aanhanger er niet vies van. Maar hola, eenmaal verkozen, ging hij met de partijlijn niet meer akkoord.
Thans heeft hij zijn eigen partij. Naar hij ver- klaarde staat de K voor katholiek, kerk en Kortrijk en natuurlijk ook voor koning en koningin. Zou hij nu het aperitief met Albert II in Laken mogen nuttigen? Naar we vernamen, bezit Flo’s partij thans vijf effectieve leden en een kanarievogel.
Gezien met Van Besien
Met Wouter van Besien zijt ge ferm gezien, als ge aan en rond het Mookensplein woont in Borgerhout. Groene Wouter is aldaar dis- trictsvoorzitter en heeft het in zijn hoofd gehaald de omgeving rond het Moorkensplein op te kuisen, excuseer: te verfraaien. Hij wil dat er een park komt, een kinderdagverblijf en een bibliotheek, alles ten bate van jonge gezinnen. Allemaal goed en wel, maar intus- sen jaagt hij wel de jonge gezinnen die daar wonen, een huis hebben gekocht of bestaande woningen renoveren, weg. Want al die huizen moeten tegen de grond, evenals het politie- kantoor. Maar nu komt het ‘mooie’. De bewo- ners van al die huizen, die dus tegen de grond moeten, weten nog van niks. Ze verkeren nog altijd in de waan dat ze daar hun veilig nestje hebben of kunnen bouwen. Niks daarvan. De grote democraat Van Besien wil dat gewoon door hun strot duwen, goesting of geen goes- ting. De zaak is al beslist en beklonken - voor- bije maandag in de districtsraad - en volgende vrijdag zal in een buurtvergadering het besluit worden meegedeeld. Het is te hopen dat men stevige stoelen heeft voorzien, want de men- sen die nog van niets weten, gaan daar zeker afdonderen
Stembusprikjes
- Op 13 juni heeft de kiezer gezorgd voor een Vlaamse overwinning van De Wever.
Vanaf 14 juni is de Vlaamse kiezer bezorgd om het belgisch gezever.
- Binnenkort zou wel eens kunnen blijken dat de Vlaamse kiezer De Wever een fameuze pad in de korf heeft gezet, de zogenaamde padstelling.
- Vroeg de koning aan één van zijn raadge- vers: “Ik heb vernomen dat De Wever een constructief gesprek met Di Rupo zou gehad hebben. Hoe moet ik dat verstaan?” Ant- woord: “Dat de Vlamingen gaan toegeven, Sire.”
Dei ex machina
Het hoeft toch niet alleen “kannibaal” De Wever te zijn die een mondje Latijn praat?
De bekende gunstige wind waaide een smeuïg verkiezingsnieuwtje onze weelderige kanto- ren binnen. Over Anne de Baetselier die tot verbazing van politieke waarnemers, in volle campagne doodgemoedereerd een weekje vakantie had genomen. Nu hoorden we dat Anne er was uitgemuisd, omdat op de val- reep haar eerste plaats in het gedrang zou zijn gekomen. Twee dagen vóór de Senaatslijsten moesten worden ingediend, zou Zean-Marie aan iemand anders, van hetzelfde geslacht, die eerste plaats hebben aangeboden: Marie- Rose Morel en Frank Vanhecke zou de kans zijn geboden de Europese lijst van Derk-Jan Eppink te komen versterken. En “dus” vertrok
“tweede keus” Anne prompt met de noor- derzon. Of was het de zuiderzon? Pas nadat voornoemde dei ex machina bedankt had- den voor de eer, gooide Anne zich opnieuw in de (verloren) kiesstrijd. Si non è vero, è ben trovato.
Belang of Onbelang?
Intussen luwt het gemor binnen Vlaams Belang niet. Of daar op de partijraad waar Frank Vanhecke met voorstellen op de prop- pen zou komen iets aan gedaan is, blijft onze- ker. Maar niet weinig militanten betreuren de onenigheid en vooral de laksheid van “hoger- hand”. Als die zien dat hun partij in het vroe- gere wingewest Beveren tot een povere 11% is verschrompeld, voelen ze zich niet goed. Als
er vroeger afvalligheid dreigde, sprong voor- zitter Vanhecke in zijn auto en snorde naar de plaats des onheils. Nu lijkt de leiding zich weinig druk te maken om een man of vrouw minder aan boord. Laat daar in Antwerpen zo rap mogelijk een andere wind waaien, het rechtlijnige voorbeeld van stichter Karel Dil- len indachtig. Want binnen luttele maanden dient allicht al opnieuw campagne gevoerd.
Patrick niet naar Kamer
P van A werd verkozen in de Kamer. Hij zal evenwel niet gaan zetelen, Hij staat zijn plaats af aan partijsoldaat David Geerts. Die van geluk mag spreken, want zonder offervaar- dige P zou hij op de krib hebben moeten bij- ten. P blijft evenwel in het Vlaams Parlement, waar hij gerust zit en slechts éénmaal in de week op de stemknopjes komt drukken. Voor de rest kan hij zich volop bezig houden met de Antwerpse miserie die er niet op verbe- terd is sedert “De Weverzondag”. Veel “cou- rage” gewenst.
Preutse Siegfried
Een flauwe plezante vinden we, en met ons vrouwen van alle pluimage, Siegfried Bracke.
Die vond de ‘outfit’ van zijn nieuwe, tot sena- tor verkozen partijgenote, Kim Geybels (28) aanstootgevend. Spoedarts Kim droeg bij gelegenheid van een optreden in het Jour- naal, een short. Zij zag er mooi uit en nog piepjonger dan ze al is. Maar Bracke wees haar op facebook terecht. Zijn belerende tus- senkomst werd niet gevolgd, zelfs niet door vrouwen met enige leeftijd. En uiteraard niet door de jeugd. Preutse Siegfried had beter gezwegen.
Onverdiende nederlaag
Bart Laeremans werd in Vlaams-Brabant niet herkozen. Nochtans is hij één van de ijve- rigste en meest gedreven parlementsleden van Vlaams Belang. Bovendien woont hij in het frontgebied, waar de taalstrijd volop woedt en Laeremans heeft zich altijd geconcentreerd op communautaire problemen, heeft een dui- delijk Vlaams profiel. Toch werd hij daarvoor niet beloond. Het was alsof àlle communau- taire stemmen opgezogen werden door de N-VA. Het bewijst ook dat goed parlemen- tair werk weinig effect heeft op stembusresul- taten. Eén optreden op tevee weegt zwaar- der dan honderd parlementaire initiatieven.
Zo werkt hier de politiek. Bart is nu gecoöp- teerd in de Senaat. Maar het blijft pijnlijk hoe hard en degelijk werk door de kiezer slecht wordt beloond.
Antipopulist
De voorbije jaren werden geleerde ana- lyses gemaakt over het poujadisme en het populisme in de politiek. Daarbij werden vooral Dewinter, Fortuyn en Dedecker gevi- seerd. In feite paste ook Steve Stevaert in dat rijtje, hoewel hij als linkse populist altijd bui- ten schot bleef. Na deze verkiezingen kun- nen al die academische theorieën op de vuil- nishoop gegooid worden. De overwinning van Dewever is tegelijk de zege van het antipopu- lisme, van het intellectuele, nuchtere politieke discours. Iemand die zoals De Wever met Latijnse citaten smijt is wel het tegendeel van een populist. Hij mikt duidelijk op een ander segment van het kiezerspubliek. En met suc- ces. Dat betekent niet dat hij altijd gelijk heeft, wel dat men in Vlaanderen niet meer kan sco- ren zonder beroep te doen op de intellectu- ele middenklasse.
Vastgoed
Van non-nieuws gesproken, bij De Stan- daard kennen ze er ook wat van! Op zondag- avond kon de nieuwsgierige Vlaam online ver- nemen dat Bart de Wever - gezien zijn vier van dag tot dag groter wordende telgen - op zoek is naar een nieuw huis!
Als het kan met vijf slaapkamers en een tuin, liefst in Berchem. Huiseigenaren die perse in de krant willen komen, kennen nu de weg!
Breedsprakerig
Er waren brave Vlaamse lieden die zich ergerden aan het feit dat Le Roi/De Vorst de N-VA-voorzitter maar drie kwartier gespro- ken had maar daarentegen anderhalf uur uit- trok en over had voor Di Rupo. Maar daar moeten we ons toch niets van aantrekken;
dat maakt toch allemaal niets uit. Bovendien weten we toch allemaal dat Romaansspre- kende volkeren in het algemeen en Franstali- gen in het bijzonder meer dan dubbel zoveel gesproken tijd of geschreven plaats nodig heb- ben om hun ding te doen!
Nog nooit naar een debat op RTBf of RTL gekeken en geluisterd?
5
verkiezingen 2010
23 juni 2010Treursonnet voor kwijnend vaderland
Opgedragen aan ex-VRT-baas en hyperbelg Tony Mary, die na de tsunami overwinning van “separatist” De Wever, allicht in zeven haasten naar het buitenland gaat verhuizen.
“Het sleept zich nog voort, een kadaver welhaast, een haantje gelijk dat, onthoofd, zich nog spoedt en over zijn haast zich ten hoogste verbaast, ten slotte gaat pochen hoe goed het ‘t nog doet.
Het duidelijk teken, ‘t vervloeien van bloed, ontgaat het kadaver, terwijl het zich haast naar welke bestemming, het weet het niet goed,
‘t zieltogend belgiekske, ten einde geraasd.
Het weet, het belgiekske, van blazen noch toet, zijn hartslag verminderd, zijn blikken verglaasd en reeds ‘t aureool van de dood op zijn snoet...
Een haantje gelijk, dat zijn asem verblaast, verliest het belgiekske zijn bloed en zijn moed.
Het loopt op zijn einde en Coburg ernaast...
HvO
Van onze hofdichter
De stem
Aan hun uiterlijk kunnen partijvoorzitters niet teveel veranderen maar aan die stem kan gewerkt worden, zij het ook met mate. Die stem is volgens mij zelfs belangrijker dan het uiterlijk. Iedereen denkt dan wel dat televisie een visueel medium is maar het belangrijk- ste wapen van de politica/us blijft nog altijd het woord. Denk maar niet dat het mooie vertrouwenwekkende geluid van Obama - je zou hem zo het off-screencommentaar laten lezen bij een historische tv-reeks over één of andere oorlog - er vanzelf gekomen is. Daar is duidelijk aan getimmerd tot alles sonoor en degelijk klonk zodat de Amerikaanse pre- sident praat als de beste televisiepresenta- tor. Uit het verleden kennen we het stem- gedrag van Margaret Thatcher. Haar bijnaam als minister van Onderwijs was “the milk snatcher” omdat ze de gratis melk tijdens de speeltijd afschafte. Maar wat haar nog kwalijker werd genomen, was haar snijdend geluid, haar hoge uithalen. Ze begreep dat haar stem een handicap was als ze de poli- tieke top wou halen en nam een paar speci- alisten in dienst. Die werkten lang en inten- sief met haar tot ze erin slaagde een octaaf lager te spreken. Gedaan met het geluid van de vork in een ketel, al moest ze noodge- dwongen iets langzamer praten. Maar met haar nieuwe stem klonk ze aanvaardbaar- der op televisie en dus kwam haar bood- schap duidelijker en minder irritant over, en ze slaagde erin gewezen eerste minister Ted Heath uit zijn zetel als leider van de Conser- vatieve oppositie te gooien en vervolgens de verkiezingen te winnen.
Bart
En hoe staat het nu met de stem van onze
politieke lichtjes? Het is bijna godgeklaagd, maar de snuggerste onder hen heeft dan ook nog als bonus de beste stem van de natuur
gekregen. Bart de Wever spreekt soepel, helder, duidelijk. Zijn stem heeft een eigen timbre, is direct herkenbaar en heeft wat we in het belcanto “squillo” noemen. Luci- ano Pavarotti had dat, Domingo heeft het niet. De vertaling die het best squillo bena- dert, is zoiets als “penetratievermogen”. Dat heeft niets met volume, met aantal deci- bels te maken. Volume heeft alleen nog nut in de operaschouwburg maar niet voor een microfoon. Als Cools, De Aguirre enz. hun vervelende klep na tien seconden openzet- ten omdat ze hun eigen opinie altijd belang- rijker achten dan die van de geïnterviewde, dan repliceert De Wever onmiddellijk. Bij andere voorzitters hoor je dan een gebrom of een kakofonie van verscheidene stem- men. Bij De Wever hoor je duidelijk zijn stem onder die van Cools. Kortom, de stem van de N-VA-voorzitter is “kissed by the mike”, zoals de uitdrukking in het milieu luidt. Dat is geen verdienste van De Wever. Je hebt dat geluk of je hebt het niet. Maar zijn stem verraadt daarenboven nog een Antwerps- Brabants accent dat de dialectsprekers die de Vlamingen nou eenmaal zijn, charmeert.
En ze klinkt net niet plat Antwerps genoeg zoals bij bijvoorbeeld Van Campenhout om hen af te stoten omdat daar een Antwerpse dikke nek aan het woord is. De Wever is geen smoelentrekker en staat bijna altijd afstandelijk, zelfs emotieloos voor de camera maar zijn stem verraadt zijn echte persoon- lijkheid. Natuurlijk is er de humor, de grote dossierkennis van De Wever en het feit dat hij gewone en duidelijke mensentaal gebruikt zonder de versleten woordkeuze van zijn tegenstanders. Maar ik wil er vergif op inne- men dat hij met pakweg de stem van Caro- line Gennez minstens tweehonderdduizend voorkeurstemmen minder binnenrijft.
Caroline
Van alle partijvoorzitters, heeft de soci- alistische waarschijnlijk de grootste stem- handicap. Akkoord, in het echt gelijkt ze qua uiterlijk een beetje op een karikatuur van de karikatuur die Meynen bijna dagelijks tekent in Het Laatste Nieuws. Maar ze is een mooi- ere vertegenwoordiger van het vrouwelijk geslacht dan Verhofstadt, Van Rompuy of Dehaene als vertegenwoordiger van de man waren. In werkelijkheid klinkt haar stem ook beter. (Neen, ik drink nooit koffie met haar.
Maria is klant bij kapper Robert tegenover de ingang van het binnenplein van het Mechels stadhuis en ik heb eerste schepen Gennez daar al een paar keer tegen iemand horen spreken.) Ze praat dan iets vlugger dan we van haar gewoon zijn. Maar voor de micro-
foon, klinkt de stem lijzig, temerig, kortweg irriterend. Meer dan in werkelijkheid. En dit is een handicap die haar zeker veel stemmen kost. Dat lijzige valt nog meer op omdat ze altijd en overal dezelfde tien zinnetjes debi- teert. Overigens, en we willen Veerle niet ongerust maken, maar valt het u ook op dat Gennez haast met sterren in haar ogen naar De Wever kijkt? Ze is na haar breuk met tee- veeregisseur Jan Eelen aan “een nieuwe uit- daging” toe en we zullen het maar bij poli- tieke bewondering houden. Maar ze vertoont zelden dat bitsige betweterige zelfs hatelijke dat haar voorgangers wel in petto hadden voor een Vlaams-nationalist.
De anderen
Nog iemand wiens stem niet verliefd is op de microfoon is die van VB-voorzitter Bruno Valkeniers. Hij spreekt natuurlijk nogal plechtmatig, klinkt te weinig volks en is niet de man van kwikzilveren oneliners.
Maar hij wordt ook niet geholpen door een enigszins dof dik geluid zoals bij zoveel stem- men aanwezig en in de werkelijkheid aange- namer klinkt. Valkeniers “pakt” niet op tele- visie, maar dat is ook bij hem deels aan de microfoon te wijten die zoveel stemmen ten goede of ten kwade vervormt.
Een pijnlijk geval is Marianne Thyssen. Als je goed luistert, hoor je een warme, gevoe- lige stem die met wat articulatielessen zo een uurtje goede muziek kan presente- ren op Klara. Na De Wever heeft Thys- sen de beste microfoonstem en ze slaagt er grandioos in dat enorme voordeel na twee woorden in de vuilbak te gooien. Ze is een
partijbeest, gepokt en gemazeld in een cli- chédiscours, dat de luisteraar na één zin doet afhaken. Ze vertegenwoordigt met haar hou- ten taaltje alles wat de kiezers afstoot bij een machtspartij die zich van de belangen van de Vlaamse mensen niets aantrekt en ze lijkt totaal humorloos.
Iemand die ook nog behoorlijk wat werk aan zijn stem heeft, is Alexander de Croo.
De liberale voorzitter is wel het type van “le beau garçon” maar zijn geluid is allesbehalve mooi. Zijn stem klinkt nasaal, gelijkt soms op een rasp op de blote huid en vernietigt het effect van een mooie kop zodra hij zijn mond opendoet. Hij klinkt dan wel eerlijk, slaagt er soms in à la De Wever kort en bon- dig te antwoorden, kan wel degelijk lichen, maar moet dringend een beroep doen op een stemmenpedagoog.
Over De Decker kunnen we kort zijn: een hoekige klank zoals de man zelf is, met een duidelijk West-Vlaams accent dat hem min- der kiezers oplevert rechtstreeks evenredig
met het aantal kilometers die ze van de kust verwijderd wonen.
Ten slotte is er nog Van Besien: een neu- trale maar goede en duidelijke stem; eentje om emotieloos het nieuws voor te lezen op de radio. De Groen!-voorzitter is alleszins niet gehandicapt door zijn stem; wel door zijn verhaal. De man laat duidelijk verstaan dat hij in een eventuele regering zijn beve- len gaat ophalen bij Ecolo zodat bij een even- tuele ruzie de Vlaamse ministers altijd in de minderheid zullen staan.
Eén stem kan ik bij deze stemtest niet onbesproken laten, al is het dan geen voor- zittersgeluid. Men beweert dat een zekere Freya van den Bossche minister is in de Vlaamse regering. Niet dat iemand onder ons daar de laatste zes maanden iets van gemerkt heeft. De dame haalde indertijd bijzonder veel stemmen omdat de eerste visuele indruk bijzonder geslaagd was: “sois belle et tais-toi” was haar op het lijf geschre- ven. Maar toen ze permanent op het scherm verscheen, verdween haar charme zeer vlug.
Niet alleen omdat ze onbekwaam is, maar ook omdat haar dunne krassend geluid de haartjes op de armen laat rechtkomen.
Jan neckers Neen, dit wordt geen stukje over wie er voor wie gestemd heeft of over het aan-
tal stemmen dat X en Y verzameld hebben. U moet de titel letterlijk nemen. Het gaat over de stem, het menselijk geluid, zij het dan alleen van partijvoorzitters.
Ik ben eens eventjes in mijn vroeger rolletje van radioproducer gekropen (ik had ook een radiofiliaaltje bij radio 1 en radio 3) en bespreek nu de stem van de kan- didaten. Laat ik ze voor de microfoon, of niet? Dat is geen vrijblijvende oefening.
Ik zou zeggen, integendeel.
- De kiezer had op 13 juni gelijk. Nu komt het voor de kiezer eropaan ook nog gelijk te... krijgen.
- Variante op een oude haardspreuk met knipoog naar Vlaamse kiezers: “Daar alleen is ‘t lekker leven,daar alleen is ‘t leven zoet, waar De Wever Bart de tsjeven bij de kie- zing in de doeken doet.”
- Met Van Besien ging Groen! er in de stembus op vooruit. Omdat Mie Vogels voor de milieupartij een... milieuramp was.
- Poëtische oprisping van Jean-Marie Dedecker: “Al droeg ik een confederale stem- pel, ik haalde warempel toch niet die drempel.”
- Helpt Elio als premier het vaderland uit de puree, één zekerheid staat boven water als een paal: de Vlaming blijft betalen voor de Waal.
- Verzuchting van Yves Leterme bij het binnenlopen van de stembusuitslagen: “Wie gelooft die mensen nog?”
- Wie wilde aan de misdaad paal en perk? Geen twijfel aan: dat was Tsjefaan De Clercq! Maar toen bijna diens kogel door de kerk, trok plots De Croo de stekker uit, de vlerk. En dus staan weer de criminelen sterk, als ‘t ware vrij als vogels in het zwerk.
Moraal van dat verhaal: wie wil hervormen, ga OP TIJD aan ‘t werk!
HvO
