€ 2,50
75ste jaargang • nummer 44 • donderdag 31 oktober 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Sophie Wilmès (MR), premier ad interim van de lilliputtersregering van liberalen en CD&V, doet denken aan Frank Underwood uit de Ameri- kaanse Netflix-serie House of Cards.
Underwood schopt het tot vice-pre- sident en zelfs president van de Ver- enigde Staten zonder aan verkiezin- gen te hebben moeten deelnemen.
Sophie Wilmès kwam in 2014 als opvolger van Didier Reynders in de Kamer van volksvertegenwoor- digers terecht, werd een jaar later minister van Begroting toen par- tijgenoot Hervé Jamar gouverneur van Luik werd en kan nu doorstoten naar de Wetstraat 16. Nadat hij vijf weken lang onzichtbaar was in het parlement en mentaal al bij zijn post als voorzitter van de Europese Raad was, heeft ex-premier Charles Mi- chel wijselijk besloten de Wetstraat 16 te verlaten. Wilmès was on- danks haar anti-Vlaams palmares in Sint-Genesius-Rode de gedoodverf- de kandidaat. Ze is zowat het enige MR-kopstuk op federaal niveau dat nog Nederlands spreekt. Van de ko- mende generatie Franstalige libera- len is er werkelijk niemand die de taal van Vondel machtig is. Ja, Waals minister Jean-Luc Crucke, een taal- grensbewoner. Maar dat is het dan.
Hij zal de komende maanden mis- schien federaal doorgroeien.
De aanstelling van Wilmès lag voor de hand, maar blijkbaar is er toch nog een paar uur over ge- discussieerd binnen de federale restregering. Reden is dat een aan- tal andere excellenties en politici duidelijke ambities hebben en naar de Wetstraat 16 lonken. Ook al staat de federale formatie nergens. Voor het premierschap met volheid van bevoegdheden zijn er eigenlijk nog drie kandidaten. In theorie kan Wilmès straks ook volwaardig pre- mier worden, maar er is een consen- sus aan het groeien dat het nu een Nederlandstalige moet zijn.
De internationalist De Croo
Zonder het zelf te zeggen, is Open Vld’er Alexander De Croo de eerste
kandidaat. Hij is tweetalig en belgi- cist en heeft dus het profiel om een federale regering te leiden. Ook op internationaal vlak heeft de man persoonlijke troeven.
Hij is een internationalist en glo- balist en dat komt altijd goed over bij wereldleiders als Emmanuel Macron of Justin Trudeau. De Croo zou de kandidatuur van Wilmès gesteund hebben omdat er op die manier enige afspraken konden worden gemaakt voor een volgende regering. Lees: nu iemand van de MR aanvaarden, zou de kansen van de man uit Brakel verhogen om de volgende premier te worden.
Alleen zal daar een hoge prijs voor moeten worden betaald. Als hij de Wetstraat 16 wil betreden, zal Alexander De Croo ooit als forma- teur moeten worden aangeduid. En dus de leiding van de regeringsge- sprekken op zich nemen. Het is be- kend dat men dan zelf voor de com- promissen moet zorgen. De Open Vld’er is een ervaringsdeskundige.
Niet als kandidaat-premier, maar wel als partijvoorzitter die eind 2011 deelnam aan de onderhande- lingen voor de regering-Di Rupo.
Tijdens de formatie en daarna had de liberaal één opdracht: de linkse tsunami aan belastingen zo veel mo- gelijk beperken. Het zal straks niet anders zijn.
De ambitieuze Gwendolyn Rutten
Hetzelfde geldt voor Gwendolyn Rutten. Iedereen zag de Open Vld-partijvoorzitter al als Vlaams minister, maar zij besloot om ook federaal te onderhandelen. In de hoop de eerste volwaardige vrou- welijke premier te worden? Rutten, die enkel naar haar spindoctors luistert, hoopt alleen al daarom pre- mier te worden. Dan komt ze in de geschiedenisboeken.
Ze moet dan wel nog voorbij Alexander De Croo, die dezelfde ambities heeft. En er rijzen nog een aantal andere vragen. Kan Rutten de neuzen in een federale regering in dezelfde richting krijgen? In welke
Twee tot drie Vlaamse politici hebben hun oog laten vallen op de Wetstraat 16. De Open Vld’ers Alexander De Croo en Gwendolyn Rutten, en de christendemocraat Koen Geens.
Om hun kansen gaaf te houden, aanvaarden ze het politieke lichtgewicht Sophie Wilmès als premier ad interim. Maar straks zullen de Vlaamse kandidaat-premiers wel een prijs moeten betalen voor het begeerde postje.
mate is ze bereid om voor de top- functie plat op de buik te gaan voor de PS? Of voor PS, Groen en Ecolo?
In de Wetstraat is immers te horen dat de onderhandelingen voor een paars-gele of Bourgondische coali- tie niet alleen stil liggen.
“Het gaat zelfs achteruit met de gesprekken”, zo zegt een partijkop- stuk. Wat dat ook mag betekenen.
De op revanche beluste Koen Geens
De derde hond die eventueel met de buit kan gaan lopen, is minister van Justitie Koen Geens (CD&V).
Die rook vorige week eigenlijk al zijn kans.
Tijdens de gesprekken over de opvolging van Charles Michel stak Geens zijn ambities niet onder stoe- len of banken. Het probleem was dat met Geens in de 16 er te veel met posten en departementen zou moe- ten worden geschoven. En de MR wou eigenlijk het premierschap niet opgeven. Als troostprijs krijgt Koen Geens Europese Zaken toegevoegd aan Justitie.
Wat zijn de kansen van de Vlaams-Brabander wanneer er een echte federale regering komt? Men moet de christendemocraat niet on- derschatten. Hij is een van de laat- ste telgen van een generatie die een krakkemikkig compromis ziet als een onderdeel van hogere politie- ke kunst. Geens is ook op revanche belust.
Toen hij kabinetschef was van Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V), werd Geens vaak met misprijzen behandeld door zijn baas. Peeters hoopte in 2014 premier te worden, maar sneuvelde omdat de christendemocraten Ma- rianne Thyssen naar de Europese Commissie stuurden. Koen Geens in de Wetstraat 16: het zou pijn doen bij Europees parlementslid Kris Pee- ters. Nadeel voor de CD&V’er is dat zijn partij strikt gezien niet nodig is in een paars-gele of paars-groene coalitie.
Zonder dat ze dit op voorhand wisten, werden deze politici gecon- fronteerd met meer dan vijfhon- derd familieleden van verongeluk- te fietsers. De politici waren daar duidelijk niet gelukkig mee. Deels misschien terecht. Als verkeerson- gelukken het gevolg zijn van slecht aangelegde kruispunten of ondui- delijke wegmarkeringen, dan zijn politici daar mee verantwoordelijk voor, en die verantwoordelijkheid wordt nog groter als die structurele gebreken al herhaaldelijk werden gemeld, zonder dat daar gevolg aan is gegeven. Maar heel dikwijls zijn ongelukken ook het gevolg van dronkenschap, onvoorzichtig- heid, stom toeval of een samenloop
van factoren, die niet allemaal de schuld zijn van de politici. Soms is alleen de dronken of roekelo- ze chauffeur verantwoordelijk, en soms zelfs de roekeloze fietser. Wij vragen ons overigens af waarom Make Belgium Great Again alleen verongelukte fietsers als doel- groep uitkoos. Hebben veronge- lukte automobilisten het misschien zelf gezocht? En we kijken nu al uit naar een soortgelijke uitzending waarbij politici geconfronteerd worden met de familieleden van mensen die door allochtonen zijn vermoord. Niet per ongeluk, maar opzettelijk. Maar we vrezen dat we daar nog héél lang op zullen moe- ten wachten…
Confrontatie
De Wetstraat 16
heeft een hoge prijs
Het VTM-programma Make Belgium Great Again had een soort
‘shocktherapie’ bedacht, die werd uitgeprobeerd op Meyrem Almaci, Alexander De Croo, Hilde Crevits, John Crombez en Ben Weyts.
Lees het volledige interview met Alain de Benoist, Frans auteur en filosoof, op blz. 11
“Een volk is veel belangrijker dan
een staat ”
Als medeoprichter van de GRECE, de eerste groepering van een politieke stroming die door de media als Nouvelle Droite benoemd wordt, wordt de Franse filosoof en auteur Alain de Benoist zelf ook gezien als een van de grond-
leggers van het nieuwrecht- se denken. Peter Logghe, medewerker van het blad TeKoS, had een gesprek met de man aan wie de uitdrukking
‘pensée unique’
wordt toege- schreven.
Actueel 31 oktober 2019
2
De IGO is geen pensioen, maar een sociale uitkering, waaraan de verplichting gekoppeld is dat men zijn hoofdverblijfplaats in België heeft. Dat moet dus gecon- troleerd worden. Vóór 1 juli stuur- de de Federale Pensioendienst de begunstigden een verblijfsbewijs toe dat door de gemeente moest worden ingevuld en vervolgens binnen 21 dagen moest worden teruggestuurd. Als dat niet ge- beurde, werd de betaling opge- schort. Van de circa 30.000 ver- blijfsbewijzen die in 2016 werden verstuurd, gaven er 5.000 aanlei- ding tot een opschorting. Dat oude systeem was volgens de overheid niet klantvriendelijk en evenmin afgestemd op ouderen. De Pensi- oendienst heeft de procedure ef- ficiënter en billijker willen maken.
De laatste weken woedt er een hevige discussie in het par- lement over de nieuwe regeling inzake de inkomensga- rantie voor ouderen (IGO). De IGO is een uitkering voor 65-plussers die niet over voldoende financiële middelen beschikken en is uiteraard aan diverse voorwaarden on- derworpen.
Efficiënter via bpost?
Sinds 1 juli hoeft de begunstig- de zich niet meer te verplaatsen:
het verblijfsdocument wordt door de postbode overhandigd, nadat de begunstigde zijn identiteits- kaart heeft laten zien. Wanneer de begunstigde niet thuis is, komt de postbode binnen 21 dagen nog twee keer langs. Wanneer de post- bode drie keer voor een gesloten deur is komen te staan, wordt het bewijs in de brievenbus gedepo- neerd en moet de begunstigde alsnog naar het gemeentehuis gaan. Dankzij die nieuwe proce- dure kan er volgens de overheid efficiënter gecontroleerd worden of de begunstigde zijn hoofd- verblijfplaats in België heeft. De postbode wordt volgens minister Philippe De Backer niet in de rol
van controleur geduwd. Er is door bpost op toegezien dat de postbo- de neutraal blijft en dat de privacy gerespecteerd wordt.
Kritiek van Ecolo-Groen en PVDA
Niet iedereen is tevreden met deze nieuwe rol van de postbode.
Gilles Vanden Burre (Ecolo-Groen) in De Kamer: “Sinds 1 juli moeten de postbodes eenmaal per jaar controleren of de IGO-gerech- tigden daadwerkelijk in het land verblijven. Die nieuwe opdracht is omstreden. Wij zijn van oordeel dat de postbodes niet tot een in- strument in de strijd tegen sociale fraude mogen verworden.” Ook Maria Vindevoghel (PVDA-PTB) is kritisch: “Indien die mensen een deftig pensioen hadden, was er geen IGO en geen controle nodig.
Ik vind het een probleem dat men die kleine groep mensen lastig- valt.” Het deed de minister scham- peren dat de PVDA dus sociale fraude toelaat.
THIERRY DEBELS
Inkomensgarantie voor ouderen zorgt voor heisa
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Vlaams Belang controleert federale begroting
Door in de federale Kamer steun te verlenen aan een amendement van de extreemlinkse PVDA om de uitgaven voor verplegend personeel te verhogen, heeft het Vlaams Belang nog eens gewezen op haar sociale reflex. En vooral: door mee te werken aan wisselmeer- derheden in lopende zaken heeft de partij van Tom Van Grieken aangetoond het stuur- loos schip van de federale begroting te kunnen controleren.
Pure routine. Zo kon men vorige donderdag de plenaire zitting in de federale Kamer bestempelen.
Er zou gestemd worden over de zogenaamde ‘voorlopige twaalf- den’ of ‘kredieten’, waarna ieder- een op herfstvakantie kon gaan.
Aangezien de federale regering in lopende zaken is, kan ze geen budgettair beleid voeren en moe- ten de overheidsuitgaven voor elke maand of voor elke twee maand door het parlement wor- den gestemd. Deze voorlopige twaalfden zijn vastgelegd: men kan hetzelfde bedrag als in de- zelfde maand van vorig jaar uit- geven. Kwestie van het overheids- apparaat te kunnen doen draaien en pensioenen en uitkeringen te kunnen uitbetalen.
Maar een amendement op de voorlopige twaalfden van de ex- treemlinkse PVDA/PTB, gesteund door de socialisten, groenen en Vlaams Belang, gooide roet in het eten. In een slordig bijeen geschreven amendement - met schrappingen in pen en stift er bovenop - stelden de neocommu- nisten voor om elke twee maand 67 miljoen euro vrij te maken voor extra verplegend personeel. De sociale sector kampt immers met grote tekorten en dat weegt op de dienstverlening. Op jaarbasis kost die operatie 400 miljoen euro extra, al stond in het amendement dat die factuur tot 1 miljard euro zou kunnen oplopen.
Voor de show
Die aanpassing was door Peter Mertens en co eigenlijk gewoon voor de show ingediend, want men besefte wel dat de partijen van de uittredende regering-Michel, ook met ex-partner N-VA erbij, dit amendement nooit gingen goed- keuren. Een paar weken geleden nog stuurde de ontslagnemende regering een rapport naar de Eu-
ropese Commissie waaruit blijkt dat het begrotingstekort in 2020 oploopt tot 11 miljard euro.
Toch gebeurde het onverwach- te: door de afwezigheid van een aantal leden van de oude meer- derheid en met de steun van so- cialisten, groenen én Vlaams Be- lang, werd het amendement toch goedgekeurd. Met als gevolg dat er dus wel degelijk extra geld wordt vrijgemaakt voor de ge- zondheidszorg. Al wordt daarmee ook het gat in de begroting groter.
Onder andere Open Vld en CD&V reageerden woedend. Een tijdelijke alliantie van extreem- links, links en het Vlaams Belang had de begroting gekaapt. Tom Van Grieken kon gloriëren. Zijn partij heeft niet alleen haar soci- aal gelaat getoond, maar gaf ook het signaal mee dat er in de toe- komst wel eens andere wissel- meerderheden van de linkerzijde en het Vlaams Belang tot stand zouden kunnen komen.
Wisselmeerderheid
Aangezien de ontslagnemende regering, zelfs mét N-VA, geen meerderheid meer heeft, kan ze die wisselmeerderheden niet te- genhouden. Het amendement dat nu goedgekeurd is, komt in de wet over de voorlopige kredieten. Op 31 oktober moeten de Kamerle- den uit vakantie terugkomen om erover te stemmen, want tussen de goedkeuring van een amen- dement en die van de totale tekst moet altijd een aantal dagen zit- ten.Naast de geërgerde reacties bij liberalen en christendemocraten waarschuwden de krantencom- mentaren voor deze Sinterklaas- politiek. Door de tegennatuurlijke alliantie van links en het Vlaams Belang zou de begroting de ko- mende maanden verder kunnen ontsporen. Dirk Sterckx, oud-Eu-
ropees parlementslid van Open Vld, zei in De Afspraak op Vrijdag tegen VB’er Gerolf Annemans dat het voor zijn partij toch zeer ge- makkelijk is om uitgaven te stem- men zonder dat er nieuwe inkom- sten tegenover staan.
Controle
Het Vlaams Belang heeft echter een antwoord klaar. Ten eerste ligt de verantwoordelijkheid voor het huidige deficit bij de vorige re- geringen. Ten tweede heeft Tom Van Grieken al duidelijk gemaakt dat hij elk voorstel wil steunen dat aanleunt bij het eigen partij- programma. Waardoor de twee- de partij van het land de controle krijgt over de federale begroting.
Men kan terecht boos zijn dat die 67 miljoen euro voor verple- gend personeel niet gefinancierd werd. Maar Van Grieken wees erop dat de rechterzijde even goed voorstellen kan indienen om de uitgaven voor asielbeleid te verminderen. Daarmee kunnen de extra kosten voor de gezond- heidszorg betaald worden. Of men kan het fiscaal gunstregime voor Belgische voetballers afbou- wen. Dat brengt bijna 100 miljoen euro op. De vroegere Zweedse co- alitie en het Vlaams Belang heb- ben hier een meerderheid. Durft men het aan zo’n ad hoc coalitie te vormen?
Als de linkerzijde straks be- slist om de BTW op elektriciteit opnieuw naar 6 procent te verla- gen of de minimumpensioenen te verhogen, dan zal Vlaams Belang wellicht niet twijfelen om mee te stemmen. Zo’n maatregelen heb- ben een grote budgettaire impact, die samen het miljard euro over- schrijden. Het zal de komende weken en maanden nog ‘plezant’
worden in de federale Kamer.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
We schreven toen al over haar passage als schepen in Sint-Ge- nesius-Rode, een faciliteitengemeente in de Vlaamse rand rond Brussel (en niet zoals Danny Verstraeten zei: ‘in de Brusselse Rand’). Een passage die niet onopgemerkt bleef, want in het sche- pencollege van Sint-Genesius-Rode ontpopte Wilmès zich als de meest Vlaamshatende schepen. Een Vlaamse schepen, Geertrui Windels, was het Fransdolle gepest zo beu, dat ze ontslag nam.
In de provincie Vlaams-Brabant werken de franstalige partijen sa- men in een eenheidslijst, Union des Francophones. Vandaag heeft de eenheidslijst nog 2 zetels. In haar propaganda gaat UF heel ver, tot het verspreiden van eentalige folders in Leuven en omstre- ken… In feite heeft de UF maar twee actiepunten: 1) de rechten van de Franstaligen in Vlaams-Brabant verdedigen en 2) de rech- ten en het territorium van de Franstaligen in Vlaams-Brabant uit- breiden. Sophie Wilmès zetelde een drietal jaar namens de UF in de provincieraad van Vlaams-Brabant. Voor fransdolle activisten gebruiken we soms het woord ‘rabiaat’. Wel, voor Sophie Wilmès is dat woord zeker van toepassing. Die vrouw wordt nu eerste minister van ‘alle’ belgen. Opvallend: alle media verwezen heel voorzichtig naar haar anti-Vlaams verleden in de provincieraad en in het schepencollege, maar geen enkele journalist durfde haar er echt op aanspreken. In al haar antwoorden had Wilmès het nu over
‘verbinden’ en de hoogdringendheid om een nieuwe federale re- gering te vormen. Verontschuldigingen voor haar anti-Vlaamse houding in het verleden (?) heb ik niet gehoord of gelezen. Wilmès is geboren in Elsene, maar verhuist als kind naar Grez-Doiceau.
Later gaat ze met haar echtgenoot in Ukkel wonen, excuseer, in Uccle. Maar in 2005 verhuist ze met haar francofoon gezin naar de Vlaamse gemeente Sint-Genesius-Rode. Zo werkt ze doelbe-
wust mee aan de verdere verfransing van deze gemeente.
Oh ja, voor de taken van Wilmès werd een opvolger aangeduid, ene David
Clarinval. In Vlaanderen vrij onbekend, maar hij is wel een kopman van de MR in Namen en MR-fractieleider in de Kamer. Ik zag voorbije zondag een interview met de man, ik denk op het VTM-Journaal: vragen en antwoorden, enkel in het Frans. De journalist (VTM) noch de nieuwe minister deden een po- ging om Nederlands te spreken. En de Vlaamse ministers zwegen en spraken
verder Frans tijdens de ministerraad…
In het ’t Pallieterke van 12 september jl. kon u het vol- gende lezen over Sophie Wilmès, ik citeer: “En ja, zo circuleert dezer dagen uw naam om Charles Michel als premier op te volgen als die binnenkort de deuren van de Wetstraat achter zich dichttrekt om zich als de onge- kroonde en vooral onverkozen ‘president’ van Europa op alle internationale fora te laten gelden.”
De taal van de minderheid
ECONOMISCHE ZAKEN
Actueel
31 oktober 2019 3
Politiek vluchteling
Mijnheer de schupafkuiser,
Gij zijt dus weg. Gij moogt, zonder ervoor verkozen te zijn door de Europeanen, de Raad van Europa gaan voorzitten en u Europees president gaan noemen. Meteen is duidelijk geworden waarom gij u vorig jaar zo rond het einde van het jaar in de Kamer hebt vastgebe- ten in de goedkeuring van het Marrakesh-pact en daar zelfs het voortbestaan van uw regering voor over hadt. Dat fameuze VN-migratiepact genoot immers de steun van de oligarchische EU-top én van het sinistere duo Merkel en Ma- cron, dat meent de lakens te moeten uitdelen in Brussel en Straatsburg. Het was dus uw vrijge- leide om door te stoten naar hogerop, ver van het Belgische politieke gekrakeel. Zonder de goedkeuring van dat noodlottige pact, zat gij zonder de minste twijfel nog altijd te kniezen in de Wetstraat. Maar ook werd op die manier een zeker evenwicht verzekerd in de machtspartij MR: gij naar de Europese Raad en uw boezem- vijand Didier Reynders naar de Europese Com- missie.
Gij verlaat dus nu als zoveelste minister op rij het Belgische zinkende schip, dat op 26 mei twee genadeloze torpedo’s in zijn flanken kreeg van de kiezer en sindsdien onophoudend
‘water maakte’. Die in de rechterflank kwam uit Vlaanderen en die in de linkerflank uit Wallo- nië. Uw regering in lopende zaken heeft nog minder parlementaire steun dan voor de ver- kiezingen en van deftig wetgevend werk is er allang geen sprake meer. De oppositie is zelfs zo groot dat zij erin slaagt alternatieve meer- derheden te vormen om voorstellen te doen stemmen…
Na vijf maanden is er bovendien nog geen zicht op een federale regering en het ziet er- naar uit dat de vorming van een nieuwe re- gering niet simpel zal zijn, nu de PS de macht heeft gegrepen aan uw kant van de taalgrens.
Ook een reden voor u om uw schup af te kui- sen. Gij wilde dus zo rap mogelijk weg, want de zever en machtsstrijd in de MR, maar ook de zever en machtsstrijd in de Wetstraat, zijt gij grondig beu. En gij weet bovendien zonder het hardop te zeggen maar al te goed dat de ave- rij die België heeft opgelopen, niet meer zal te herstellen zijn. Gij hadt u derhalve dus al een tijdje geleden voorgenomen om daar geen energie meer in te steken en de boel gewoon achter te laten. Gij weet immers als geen ander
dat het federale België alleen nog bestaat in de hoofden van de would-be Belgen, naïeve groe- ne verbinders, de o zo democratische oikofobe culturo’s en koekjesdoosromantici. En de vrolij- ke familie uit Laken natuurlijk ook.
Al was het in 2014 de bedoeling van uw rege- ring om een begroting in evenwicht te voorzien tegen het einde van de legislatuur, ook daarin zijt gij niet geslaagd. Er zal immers tegen 2020 een immens gat van maar liefst 11 miljard ga- pen, waarvan een flink deel naar asiel en mi- gratie zal blijven gaan en steeds minder naar de zorgsector en onze hulpbehoevende eigen mensen. Het wordt u niet in dank afgenomen en gij weet dat. Wegwezen dus, want dit valt nooit meer recht te trekken.
Zoals andere afgedankte politici verkast gij dus naar Europa om er in het fossielenka- binet van oud-politici terecht te komen die in het oude vaderland de biezen hebben gepakt omdat hun tijd hier onherroepelijk voorbij is.
Gij moogt nu dwergenhandjes gaan geven aan de groten der aarde en met een glimlach tot achter uw oren gewichtig gaan doen.
Gij laat het land dus achter in complete stuurloosheid en uw partij vond er niets beters op dan de Vlamingenpestende Sophie Wilimès, ook minister van Begroting (waar ze niks van gebakken heeft), voor te dragen als uw opvolg- ster. Zij was het toch die haar politieke carrière begon en verder uitbouwde met het motto dat zij enkel “les francophones de la périphérie”
wou vertegenwoordigen, niet?
Ik ben er zeker van dat men u snel gaat ver- geten zijn, want de wijze waarop uw regering eindigt, is bijzonder ernstig. En wie toch nog aan u zal terugdenken, zal dat met een wrange smaak doen. Daarbij is de wijze waarop gij het afbolt, als politiek vluchteling, meer dan onver- antwoord en zonder de minste verantwoorde- lijkheidszin. Met dat laatste hebt gij de voorbije jaren zowat iedereen tegen de oren gekletst.
Wij weten nu wat dat voor u betekent als het erop aankomt. Gij vertrekt dus als praatjesma- ker en ogenschijnlijke ‘toffe pee’ naar Euro- pa, maar in wezen zijt gij een triestige figuur.
Klaarblijkelijk hebben ze zo’n types nodig in Europa. Nu we het daarover hebben: doe zeker de groeten aan uw gewezen vicepremier Kris Peeters. U weet wel, de transmigrant uit Puurs.
De Russische president volgt daarbij het voorbeeld van China, dat zich niet te sterk bekommert om mensenrechten, maar via allerlei toegangswegen vaste voet krijgt op het Afrikaanse continent.
Wapens en grondstoffen
China is in vrijwel alle Afrikaanse landen vertegenwoordigd als ontwikkelaar en uit- voerder van grootschalige bouwprojecten zoals spoorwegen, luchthavens, elektrische centrales en wegenbouw. Om zich in deze materies nog in Afrika te profileren, is Rus- land een beetje te laat. Maar zeker op mi- litair gebied heeft Rusland aan Afrika wel iets te bieden, zeker nu er nog altijd Wes- terse sancties gelden na de aanhechting van het Oekraïense schiereiland de Krim.
Daarom ook tekenden vorige week 47 Afri- kaanse leiders present voor de eerste Rus- sisch-Afrikaanse top in de badstad Sotsji.
De gesprekken gingen er niet over lief- dadigheid, maar wel over wapens en grond- stoffen. Want in wapens is Rusland goed, met het geweer Kalasjnikov voorop, maar ook met gevorderde luchtafweersystemen, waarmee Poetin ook al Turkije wist te ver- leiden. Geen land zendt meer wapens naar Afrika dan Rusland, zegt men in het Instituut voor Internationaal Vredesonderzoek in Stockholm. De Afrikanen hebben van hun kant wel wat grondstoffen aan te bieden.
Maneuvers
Volgens het internationaal zakenmaga- zine Quartz ondertekende Rusland sinds 2015 militaire samenwerkingsakkoorden met 21 Afrikaanse landen en groeide de omzet van ongeveer 5,1 miljard euro in 2009 tot 18,4 miljard euro in 2018. Een en ander gaat dus vooruit, en Poetin wil dat in de toe- komst vervijfvoudigen. In november staan gezamenlijke maneuvers op het programma met de Zuid-Afrikaanse en - hoe verwon- derlijk ook - met de Chinese marine. Poetin voorziet vanaf heden om de drie jaar nieuwe topontmoetingen naar het model van Sotsji op minstens ministerieel niveau.
Ook daarmee treedt hij in de voetsporen van China, dat al sinds 2006 topontmoetin- gen organiseert met Afrikaanse leiders. In Sotsji liet de Russische president uitschijnen dat (militaire) samenwerking met Afrikaan- se landen voor hem niet gebonden is aan
‘voorwaarden’, daarmee duidelijk verwij- zend naar de neiging van het Westen om het humanitair vingertje in de lucht te steken.
Ten aanzien van Europa hebben Rusland en China trouwens het voordeel geen koloniaal verleden mee te slepen.
Huurlingen
China opende vrij recent een enkele Afri- kaanse basis in Djibouti. Het was ook de in- tentie van Rusland om er een militaire basis op te zetten, maar dat vond men in Djibouti een tikkeltje te veel van het goede. Nu al lo- pen de militairen er elkaar voor de voeten,
want er is ook een Amerikaanse, Japanse, Italiaanse en een Franse basis. Rusland zou daarom nu zijn oog op Eritrea hebben laten vallen. Andere kandidaten zijn Burundi, Mo- zambique, Egypte, Somalië en Soedan.
Toch vreest men een reeds sterke militai- re Russische aanwezigheid op het Afrikaan- se continent via PMC’s of ‘Private Military Companies’, zoals het meest bekende Wag- ner, dat vooral actief zou zijn in Midden-Afri- ka, meer bepaald in de Centraal Afrikaanse Republiek en in de Republiek Congo. De huurlingen van Wagner zijn voornamelijk voormalige leden van Russische Special Forces en van de Russische militaire inlich- tingendienst GRU. Zij worden beschouwd als het private leger van Poetin en waren volgens diverse bronnen ook al actief bij de afscheiding van de Krim van Oekraïne en in Syrië.
Nieuwe rol
En waar staan Europa en de Verenigde Staten bij dit alles? Rusland staat ondanks goede resultaten nog altijd niet in de top vijf van de Afrikaanse handelspartners.
Europa neemt de eerste plaats in, gevolgd door China, India, de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië. Op militair vlak heeft Euro- pa missies in Mali, de Centraal Afrikaanse Republiek en op zee voor de kust van Soma- lië de operatie Atalanta, die nu op een laag pitje staat bij gebrek aan piraten. Er zijn burgerlijke missies in Mali, Niger en Libië, maar ook in Libië staan de activiteiten op een laag pitje wegens te onveilig. De weini- ge Europese ambtenaren voor Libië werken vanuit Tunesië. In Mali en Niger staan Euro- pese politiemensen, waaronder ook Belgen, voornamelijk in voor opleiding en training inzake grensbewaking en antiterrorisme.
De Verenigde Staten hebben militair voet aan de grond in vrijwel alle landen van Mid- den-Afrika. Er wordt momenteel druk ge- bruik gemaakt van Special Forces, drones en de Air Force in het algemeen om aan- vallen uit te voeren op terroristische groe- peringen van allerlei pluimage, die vooral actief zijn in de Sahel.
In de Westerse pers verschijnt daar wei- nig over, maar de wekelijkse kostprijs aan burgerslachtoffers is hoog, niet vanwege de Amerikanen, wel vanwege de aanvallen van terroristen en criminele groepen die in Midden-Afrika instaan voor mensenhandel en drugshandel.
Recente ontwikkelingen tonen hoe dan ook een tanende economische en politieke invloed aan van Europa en de Verenigde Staten in Afrika ten voordele van China en nu vooral ook van Rusland. Met een poten- tieel van 1,2 miljard inwoners en een nog te verwachten bevolkingsexplosie heeft Poe- tin in navolging van China begrepen dat het ook voor Rusland tijd is om er een rol op te nemen. Vooral de Russische wapenindustrie zal daar wel bij varen.
RIRO
Rusland volgt Chinees draaiboek in Afrika
Op uitnodiging van het departement van Defensie landden vorige week twee Russische Blackjack bommenwerpers, een Ilyushin 62 troepentransportvliegtuig en een Antonov 124 Condor op de Zuid-Afri- kaanse luchtmachtbasis Waterkloof, even ten noorden van Johannes- burg. Het bezoek van de Russische vliegtuigen kaderde in een toe- genomen militaire samenwerking tussen Zuid-Afrika en het land van Poetin.
BRIEFJE AAN CHARLES MICHEL
Citaat van de week > Michael Freilich (N-VA)
Binnen de Vlaamse Beweging wordt er uiterst argwanend gereageerd op de benoeming van Sophie Wilmès als eerste minister van de federale restregering. Ze staat gekend als rabiaat an- ti-Vlaams en slaagde er zelfs in om Geertrui Windels, de echtgenote van Herman Van Rompuy, weg te pesten uit het schepencollege van Sint-Genesius-Rode. Nochtans ook niet de meest fanatieke Vlaams-nationalist die we kennen. Vanzelfsprekend laten ze bij de N-VA weten dat ze Wilmès daarom nauwlettend in de gaten zullen houden. En dan hebben we zelfs nog niets gezegd over de begroting die totaal ontspoorde onder haar toezicht. Maar dan horen we ineens een totaal ander geluid. Want in Israël volgt men het nieuws in België ook en zo vernemen we dat Wilmès de dochter is van een Joodse moeder, en dus zelf ook Joods. Journalisten van de Jerusalem Post vroegen naar een reactie over de benoeming van Wilmès aan Michael Freilich, het nieuwbakken parlementslid voor de N-VA. En die verklaart bijzonder trots en blij te zijn met de benoeming van Wilmès. Blijkbaar deelt hij de zorgen niet van de rest van zijn partij. We hopen dat N-VA-er Freilich evenveel voelt voor de Vlamingen in de Rand, want die zullen zijn steun óók snel kunnen gebruiken, zo vrezen we. Of zou Freilich de Joodse identiteit belangrijker vinden dan de Vlaamse identiteit??
“Wilmès’ benoeming is historisch en
maakt me trots.”
Uitgeleefd
Charles Michel trekt zich nauwelijks nog iets aan van zijn restregering en dus ook van het land waarvan hij nog steeds eerste minister is. Zijn kop staat al lang op Europa en op zijn topfunctie waarvoor hij nooit democratisch ver- kozen werd. Altijd met de mond vol over demo- cratie vindt hij zijn aanwezigheid in de Kamer ook niet meer echt nodig, zo blijkt. Van de acht plenaire vergaderingen sinds zijn nominatie als voorzitter van de Europese Raad, was hij zes maal afwezig, waarvan de laatste vijf. En in de tijd daarvoor was hij ook al vaak niet meer te zien en verontschuldigde hij zich maar enkele keren. Hendrik Vuye (ex- Kamerlid) herinnerde er daarbij aan dat het parlement altijd minis- ters kan vorderen, maar dat ook dat niet meer gebeurt, zelfs niet als de oppositie de meer- derheid heeft… En Peter De Roover van N-VA sneerde in zijn gekende stijl: “Iemand die in zijn opzegperiode is, moet nog een deel van zijn beroepsverplichtingen nakomen. Dat is in het arbeidsrecht een algemeen erkend principe.”
Verbaast het echt nog iemand dat dit uitgeleef- de parlement, deze geparalyseerde regering en het Belgische systeem in zijn geheel door nauwelijks nog iemand ernstig worden geno- men?
Première
Ondertussen werd Sophie Wilmès, de an- ti-Vlaamse tante uit de Rand, aangeduid als opvolger van Charles Michel. Hoewel ze Neder- lands begrijpt en spreekt, haat ze de Vlamin- gen als geen ander en is haar pestgedrag als schepen in Sint-Genesius-Rode legendarisch.
Vraag het maar eens aan Geertrui Windels, de echtgenote van Herman Van Rompuy, die haar Vlaams schepenmandaat neerlegde omwille van de boycots en de tegenwerkingen van ‘col- lega’ Wilmès. En zo iemand wordt dus premier?
Of is het première? Het valt te hopen dat alle Vlaams-nationalisten de volgende weken fors
‘met scherp’ gaan schieten naar haar in de Ka- mer, zodat het nadien voor alle Vlamingen dui- delijk is dat zo iemand over enkele weken of maanden geen tweede keer moet terugkeren aan het hoofd van een regering, en dus van het land. Misschien kan Kristof Calvo haar eens een cursus ‘verbinden’ geven?
Verrassing
Vorige donderdag moesten de zogenaamde
‘voorlopige twaalfden’ worden gestemd voor de komende maanden. (U leest er ook uitgebreid over in onze economische rubriek op blz. 2.) Normaal is dat een routineklus, maar er kunnen altijd amendementen worden ingediend voor zaken die dringend of nodig zijn. Zo kwam de PVDA af met een amendement om voor de vol- gende twee maanden 67 miljoen te voorzien voor dringende aanwervingen in de zorgsec- tor. Links klitte samen: PVDA/PTB, Ecolo-Groen en PS-sp.a. En dan kwam de verrassing: het VB stemde mee, waardoor het amendement goed- gekeurd werd… En daardoor moet reglemen- tair de stemming over de voorlopige twaalfden met een week uitgesteld worden…
Shut down
Plots begonnen de trado’s te schreeuwen dat het VB de begroting in gevaar bracht door zo’n
‘onverantwoord’ gedrag… Want als de Kamer niet voor november voor de voorlopige twaalf- den stemt, dan wordt de geldkraan van de fede- rale overheid dichtgedraaid. Geen lonen voor ambtenaren, gepensioneerden en anderen dus, en ook geen betaling van de lopende kosten.
Een ‘shut down’ noemt men dat in Amerika. Of:
de overheid gaat dicht. Wat overigens aan de
Actueel 31 oktober 2019
4
schatkist ook nog wel wat geld zal kosten, is de terugbetaling van de reiskosten van een aantal Kamerleden. Deze week is het immers herfst- reces - in christelijke tijden was dat het aller- heiligenverlof - en een aantal parlementairen is niet in het land omwille van een uitstapje naar warmere oorden. Maar door het uitstel van de stemming over de begroting moeten zij deze week terugkeren… En dus doen zij een beroep op hun annulatieverzekering bij de Kamer, want dit is een door het ambt gedwongen terugkeer.
Het zou leuk zijn mocht er eens een parlements- lid zijn dat via een schriftelijke vraag even polst naar het totaalbedrag… Ja, de praatbarakkers komen niks tekort.
Chaos
De grootte van het VB zorgt voor hoofdbre- kens, want iedereen beseft nu dat zij nog wel vaker een beslissende stem zullen hebben en dat er meer dan gewoonlijk rekensommetjes zullen moeten gemaakt worden om stemmin- gen te ‘arrangeren’. Het feit dat er maar geen regering komt en dat de Kamer verdeeld is zonder een echte meerderheid, kan de chaos alleen maar vergroten. We denken dat het VB daar niet echt van gaat wakker liggen. Evenzeer zijn we er zeker van dat er tal van N-VA’ers zijn die hier grote binnenpretjes bij hebben. Vooral degenen die een eventuele regering met de PS en/of Groen niet zien zitten.
Derde landstaal
Vorige zaterdag hielden de groenen dus hun zogenaamde “Union of the state” met 150 burgers in het federale parlement. (U weet nog wel van vorige week: niet in de plenaire vergaderzaal en zonder frietkot op de binnen- plaats…) De ‘verbinding’ tussen Vlamingen en Franstaligen werd op deze ‘nationale dialoog’
nog maar eens beklemtoond en ook de kennis van de landstalen vindt men er klaarblijkelijk belangrijk. Dat het Vlaamse Groen al jarenlang een knechtenrol voor het Franstalige Ecolo speelt, zoals het in België altijd gaat tussen de taalgemeenschappen, werd hierbij even be- wust vergeten. Natuurlijk werd er vooraf heel wat reclame gemaakt voor dit gebeuren en daarbij schoot Kamerlid Jessika Soors toch wel de hoofdvogel af. Zij maakte op de sociale me- dia immers reclame voor het evenement in wat voor haar de drie landstalen zijn: Nederlands, Frans en… jawel… Arabisch. Het verbaasde ons dat ze op haar bijhorende fotootje nog niet ge- tooid was met een hoofddoek.
Niet gehinderd door enig opzoekings- werk, linkte De Gucht dit stuk geschiede- nis van meer dan 75 jaar geleden met zijn politieke tegenstrevers van vandaag: “Kijk naar de stamboom van parlementairen van Vlaams Belang en N-VA, die hebben alle- maal wortels in de collaboratie.” Historicus Koen Aerts reageerde niet, presentator Bart Schols zat met de mond vol tanden…
De veralgemening van De Gucht klopt na- tuurlijk niet. Heel wat politici van verschil- lende partijen hebben collaborateurs in hun stamboom. Dat is niet iets om beschaamd over te zijn. Niemand is verantwoordelijk voor de politieke keuze van zijn ouders of grootouders. In de historische werkelijk- heid bestaat er niet zoiets als dé collabo- ratie. Er waren vele vormen van samenwer- king met de bezetter… Mensen namen toen, in 1940, beslissingen op basis van de kennis waarover ze toen beschikten. Hun keuzes veroordelen met de historische kennis van vandaag is niet altijd fair.
Stamboom
Heeft Karel al eens naar de stambomen van de hedendaagse liberale kopstukken gekeken? Bart Somers, Open Vld-minister in de Vlaamse regering, is de kleinzoon van een gewestleider van het VNV. Willem-Fre- derik Schiltz, fractieleider in het Vlaams parlement voor Open Vld, had een nonkel die aan het Oostfront vocht. In ons blad van 6 september maakten we al bekend dat Marcel Verhofstadt, vader van Guy, geen onbekende was in collaboratiekringen van Dendermonde. Hij werd bij de bevrijding gezocht door het Onafhankelijkheidsfront, een van de verzetsorganisaties van België.
Minder bekend is dat ook de donker- blauwe De Croo-dynastie wortels heeft in de collaboratie. Michelbeke is vandaag een landelijke deelgemeente van Brakel. Het is sinds de 16de eeuw de thuisbasis van de familie De Croo. Het is onmogelijk om de gemeente te doorkruisen zonder ergens op de naam De Croo te stoten. Op het plaatse- lijke voetbalplein schitteren grote panelen met de namen Herman De Croo en Alexan- der De Croo. Zelfs het kerkhof wordt gedo- mineerd door een imposant grafmonument van de familie.
Wie Michelbeke opzoekt op het internet, krijgt de indruk dat de politieke geschiede- nis van dit dorp pas begint in 1964, bij het aantreden van Herman De Croo als burge- meester. Verwijzingen naar burgemeesters en schepenen voor die datum zijn niet te vinden…
Oorlogsburgemeester
Toch beheersen de De Croo’s al veel lan- ger de politiek in Michelbeke. Een grootoom
van Herman, Constant De Croo, werd burge- meester in 1934. Hij kon tijdens het eerste jaar van de bezetting burgemeester blijven, maar in 1941 werd hij, als 77-jarige, ge- dwongen om af te treden. De Duitse ‘ouder- domsverordening’ verplichtte burgemees- ters ouder dan 60 jaar om hun mandaat neer te leggen. In de meeste Vlaamse gemeenten leidde deze verordening tot benoemingen van leden van het VNV. Niet in Michelbeke.
De familie De Croo laat zich niet zomaar een mandaat ontfutselen…
De benoeming van ene Alfons De Croo haalde op 4 juni 1941 de VNV-krant “Volk en Staat”: “Burgemeesters: Ontslagen en benoemingen… In Michelbeke werd bij be- sluit van 28 mei Alfons De Croo aangeduid om het ambt van burgemeester te vervul- len. Hij vervangt daarbij C. De Croo…” De feitelijke benoeming berustte bij de se- cretaris-generaal van Binnenlandse Zaken, Gerard Romsée, een VNV-topman. Over zijn schouders keek de Duitse bezetter aan- dachtig toe op de benoemingen en zeker daar waar er geen eigen VNV-getrouwe kon benoemd worden. Alfons is de vader van Herman en de grootvader van de huidige vicepremier in de federale regering, Alex- ander De Croo.
Repressie
Het collaboratieverleden van Alfons De Croo werd tot 2018 vakkundig uit alle media gehouden. In zijn autobiografie (“Herman De Croo, geworteld in het leven”, Lannoo, 2018) kon Herman De Croo er onmogelijk omheen fietsen. Hij schreef hierover on- der meer: “Hij was een van de zeldzame oorlogsburgemeesters die na de oorlog opnieuw mocht opkomen… Mijn vader be- heerde als burgemeester het deel van de oogst dat de boeren moesten afstaan aan de Duitsers. Hij spaarde daarvan een zeke- re hoeveelheid en verdeelde dat onder de armste mensen in het dorp.” Hoe dan ook, oorlogsburgemeester De Croo ontsnapte, in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, aan de straatrepressie.
Volgens Nico Wouters, historicus en au- teur van het boek “Oorlogsburgemeesters 40-44” (Lannoo, 2004), verschoven de mees- te oorlogsburgemeesters hun politieke overtuiging naar de achtergrond wanneer ze opmerkten dat Duitsland de oorlog ging verliezen en combineerden ze collaboratie met de Duitse repressie aan de ene kant met bestuursmaatregelen ten gunste van de be- volking aan de andere kant. Was het in Mi- chelbeke anders?
Zoals gewoonlijk wijst Karel De Gucht graag met het belerende vingertje naar splinters in de ogen van anderen…
JOHAN DAELMAN
Blauwe wortels in de collaboratie…
In het duidingsprogramma De Afspraak was er aandacht voor de nieu- we reeks op canvas “Kinderen van het verzet”. In de studio gaven his- toricus Koen Aerts en een dochter van de liberale verzetsman Laurent Merchiers (gewezen minister en burgemeester van Gent) meer uitleg.
In het panel kreeg ook een andere liberaal een forum, namelijk de gewezen Europese Commissaris Karel De Gucht…
UIT DE WETSTRAAT
SOPHIE WILMÈS NIEUWE EERSTE MINISTER VAN LOPENDE ZAKEN
Alfons De Croo met Alexander begin jaren ’80
Actueel
31 oktober 2019 5
Optie nieuwe verkiezingen komt in beeld
Wie kan er nog volgen? De politieke impasse van een gespleten land lijkt groter dan in de tijd dat BV’s hun baard lieten groeien om België te redden. Groot ver- schil met toen: de burger blijft er rustig bij. Ook de politicologen weten het niet meer. Komt er geen confederalisme, dan maar de stembus?
Dave Sinardet werd in Het Nieuwsblad aangesproken over het uitblijven van een regering. In 2010 en 2011 kwamen 40.000 mensen op straat om een regering te eisen.
Vandaag gebeurt dat (nog) niet. Sinar- det (VUB) stelt vast: “Noch de politiek, noch de financieel-economische wereld, noch de media zijn ongerust. Er is voorlo- pig ook geen externe druk… al is de on- duidelijkheid wraakroepend”. Dit state- ment getuigt meer van frustratie dan van helder politiek inzicht. Sinardet trekt een
VLAAMS PARLEMENT
De Lijn
Er was niet aan te ontkomen dat, na de vele breed uitgesmeerde onheilstijdin- gen in verband met De Lijn, het Vlaams Parlement zich over de zaak zou buigen.
De Vlaamse openbare vervoersmaat- schappij is al sinds jaar en dag een uiterst geliefkoosd onderwerp in de Koepelzaal.
Wellicht bezit Vlaanderen geen bushokje of tramspoor dat nog niet het onderwerp is geweest van een parlementaire vraag.
De Lijn is ook altijd een voortreffelijk strijdperk van ‘rechtse’ en ‘linkse’ visies geweest. Vooral sp.a heeft nooit kunnen verkroppen dat hun faraonische projec- ten door de Zweedse regeringen in het graf zijn bijgezet. Hoe dan ook gaat het niet goed met De Lijn en valt het publie- ke en interne ongenoegen niet meer te negeren. Uitvoerig debat dus, waarin de tegenstellingen erg duidelijk wer- den. Voornaamste vraag is natuurlijk:
wat kost zo’n openbaar vervoer en wat mag en moet dat kosten? Het is niet zo dat er geen geld aan wordt besteed, van- daag zelfs meer - aldus Karin Brouwers (CD&V) - dan in de gezegende tijd van de kokette Kathleen van Brempt als soci- alistisch voogdijministerin.
Doodgeknepen?
Op school leerden wij dat cijfers ob- jectief zijn. Elders hebben we geleerd dat politieke werkelijkheid en wiskunde niet noodzakelijk overeenkomen. Voor N-VA, Open Vld en CD&V wordt volop geïnvesteerd, ja met miljarden naar De Lijn gesmeten en voor sp.a, Groen en PVDA wordt diezelfde De Lijn financieel doodgeknepen omdat wel op materieel en infrastructuur wordt ingezet, maar de exploitatie onmogelijk wordt gemaakt.
Bert Maertens (N-VA) hemelde het De Lijn-beleid van de vorige legislatuur op met de vele en doorlopende investerin- gen en bracht uitgebreid het ‘snoeien om te bloeien’-verhaal, waarin toch ergens een zekere contradictie zat. Hij scheen ook op vrij verregaande privatisering te willen aansturen. Voor de andere libe- rale partij voerde Marino Keulen (Open
Vld) het hoge woord. Een privatisering op Britse wijze moeten we natuurlijk niet willen, maar - geheel conform de Noord- se regeringsaspiraties - kon naar Neder- landse en Deense voorbeelden worden gekeken. Gefundenes Fressen voor links, dat hierop kon beweren dat het ook in die mooie Germaanse landen allemaal duur en slecht is geworden. Belangrijkste rode draad bij Keulen was echter, en hij was de enige om daar zo op te hameren, dat het echte probleem bij het bestuur van De Lijn zat: eigenlijk een zootje knoeiers dat ter verantwoording moet worden ge- roepen. Als u het ons vraagt zit daar wat achter.
Boem
Vanzelfsprekend bestond volkomen eensgezindheid over het belang van de reiziger en de noodzaak van stipt, per- formant, uitstekend enzovoort openbaar vervoer. Het VB voegde bij monde van Filip Dewinter nog het aspect veiligheid toe - niet onterecht, maar met misschien een tikje teveel retoriek over “Congobo- ten” (zoals enige buslijnen in Antwerpen zouden worden benoemd) en het bewa- penen van De Lijn-controleurs. Voorlopi- ge besluiten: De Lijn hangt in de touwen.
De vergelijking met de drastische sane- ring van de destijdse omroep door crisis- manager Bert De Graeve was niet van de lucht tijdens het debat, het laat zich mak- kelijk aanzien dat soortgelijks op stapel staat voor onze bus- en tramoperator.
Europa dringt aan op concurrentie en de regering is dat niet ongenegen, maar wil als het even kan De Lijn toch nog als hofleverancier houden. Via een systeem van ‘vervoersregio’s’ moeten de lokale overheden een grotere vinger in de pap krijgen (er mee voor opdraaien volgens de linkerzijde) en alles moet veel beter.
Zich volop inwerkend mobiliteitsminis- ter Lydia Peeters (Open Vld) erkende dat er een en ander aan de hand was, maar vertrouwde op de gunstige gevolgen van het uitgezette beleid. Wij vertrouwen erop dat heel spoedig iets ‘boem!’ gaat doen in het Vlaams openbaar vervoer.
rode streep door elke communautaire in- terpretatie van welk verkiezingssignaal dan ook.
Toch duikt hier voor de Vlaamsgezin- den een acuut en lastig dilemma op: gaan voor een paars-gele federale formule?
Aarzelen, met het risico dat die formule achter de coulissen plots wordt omge- zet in een lastige, maar niet onmogelijke paarsgroene restauratie? Kiezen voor de oppositie? Of hopen op een bonus bij nieuwe verkiezingen en daarna op een soort onderhandelde Vlexit?
Brusselse knoop
Voor dat laatste scenario liggen nogal wat hobbels in de weg. De Brusselse bij- voorbeeld. Sinardet had het in het Brus- selse Magazine Bruzz over de master- proef van een van zijn studenten over de verschillende kijk van VRT en RTBF op Brussel. Arnaud De Decker analyseerde zestig televisiejournaals van 2018. Zijn onderzoek bevestigde wat de denkende burger van dit gespleten land wel weet:
de RTBf besteedt 13,5 procent van de zendtijd aan Brussel, de VRT maar 7,9 procent. VRT heeft meer aandacht voor de thema’s migratie (24 procent van de onderwerpen, versus 13 procent bij RTBf), en gerecht en misdaad (18 pro- cent). De RTBf kiest voor politieke Brus- selse berichtgeving (29 procent).
Het onderzoek moet dan dienen om het militante doel van de behoudsgezin- de Sinardet kracht bij te zetten: “Brussel is de hoofdstad van Vlaanderen, dan zou je toch verwachten dat er wat meer over wordt bericht?”. Natuurlijk weet Sinardet dat het verschil te maken heeft met de taalsituatie in Brussel. Een kwart van de RTBF-kijkers zijn francofone Brusselaars, voor de VRT is dat maar enkele procen- ten.Brussel is voor de Vlamingen eerder een papieren hoofdstad. Enkele tiendui- zenden Vlaamse Brusselaars – verge- lijkbaar aantal als Roeselare of Hasselt – genieten er in hun grootstedelijke co- con van de steun uit Vlaanderen. Blijft die kleine groep voor de tegenstanders een rem/klem op verdergaande Vlaamse au- tonomie? Voor wanneer een debat over enige administratieve ontvetting van “de hoofdstad”(In een digitaal tijdperk wel- licht geen drama voor duizenden Vlaam- se pendelaars). Voor wanneer een asser- tief debat ten gronde over de Brusselse werkloosheids- en leeflooncijfers en de transfertenstatistieken?
Media
Bart Maddens, zowat de enige politico- loog met een uitgesproken Vlaamsgezin- de insteek, kwam deze week als publicist even aan bod met zijn voorwoord voor het Witboek Vlaamse staatshervorming van de Vlaamse Volksbeweging (VVB).
Helaas, de politieke impact van wat op de inleiding volgt is mager. Niet één vermel- ding in de Vlaamse media over het Wit- boek.
Hiermee zitten we bij nog een andere hobbel voor de Vlaamsgezinden. Het zo- veelste essay over het autonomiestreven levert geen strategie om “beweging” te krijgen in lastige dossiers. Het illustreert het onvermogen van de Vlaamsgezinden (in de Beweging, maar ook in de partijpo- litiek) om op een billijke manier mee aan te schuiven in het Vlaamse medialand- schap. Verbijsterend, en problematisch.
Monarchie
Is de monarchie nog zo’n bierkaai waar- tegen Vlaamgezinden vechten? Maddens werd door Het Nieuwsblad gecontacteerd naar aanleiding van de 18de verjaardag van Elisabeth. Als royals verkopen, dan wil ook die krant aan de voederbak, maar dit geheel terzijde. Ouderen zijn nog fan, maar hoe jonger de respondent, hoe dun- ner de aanhang wordt. Maddens wijst ook op een communautair verschil: in Vlaan- deren is het koningshuis de steun van de meerderheid kwijt (49 procent), in Frans- talig België is nog 62 procent voorstan- der. Dat is dan weer hoopvol nieuws.
Andere partijen
Voor Vlaamsgezinden is ook van belang hoe de andere partijen zich de komende maanden opstellen. De Gentse politico- loog Nicolas Bouteca had het in De Tijd over CD&V, waar niet één van de kandi- daat-voorzitters klare wijn zal schenken.
CD&V blijft de vleesgeworden nuance en nuance (maatschappelijk, sociaal, com- munautair….) komt niet in beeld. Dat pro- bleem heeft voorzitter Wouter Beke dui- delijk onderschat.
Dat geldt ook voor het migratiediscours van de partij. “Ook het christendemocra- tische electoraat is gevoelig voor een dui- delijke koers op identiteit en migratie”, aldus Bouteca. Dat zien we in Nederland, in Oostenrijk…
Ook hierin zit een uitdaging voor de Vlaamsgezinden en de Vlaamsgezinde
partijen N-VA en VB. Als die inzake migra- tie niet tot een aanvaardbare consensus komen zal verdeeldheid de slagkracht van die beide partijen ondermijnen. In het communautaire debat, en ook daar- buiten.
In Het Nieuwsblad had Bouteca het ook over de verdeeldheid tussen realo’s en fundi’s van Groen. Almaci haalde het in de voorzittersverkiezing met 53,2 pro- cent tegen een veel pragmatischer Bjorn Rzoska, maar “het is lang niet zeker of zij er bij de volgende verkiezingen wél in zal slagen om een breder publiek aan te spreken… Rzoska kan misschien wel”, zegt Bouteca. “Partijleden kiezen vaker voor wie strikter in de leer is”. De kiezers hebben Almaci eigenlijk een mep ver- kocht.
Hoe zit het dan met de liberalen? Jawel, Egbert Lachaert (Open Vld) nam dui- delijk afstand van de paarsgroene piste (“Als ik de programma’s bekijk, zeker het economische programma van Ecolo, dan denk ik dat samenwerken alleen zal kun- nen als ze hun programma ritueel ver- branden”). Maar Gwendolyn Rutten en Alexander De Croo - dat wordt nog een leuke strijd - lijken veel ‘goesting’ te heb- ben om te springen. Ook zonder de N-VA.
Devos
Ook Carl Devos (UGent) wikt en weegt de partijen, in De Morgen en in de Krant van West-Vlaanderen. Het federale ni- veau ziet er triest uit. De regeringsvor- ming is “compleet uitzichtloos” en ook een paarsgroene regering heeft niet veel kansen, want “hoe krijg je Open VLD - met N-VA in de oppositie - in een meer- derheid met PS, Ecolo, SP.A en Groen?”
Devos had het ook over de onmacht van CD&V, waar de meeste kandidaat-voor- zitters uitmunten in wolligheid, “een typi- sche aandoening van CD&V”. Het leden- bestand is eerder centrumrechts, leert onderzoek van UGent, maar Beweging.
net (ACW) heeft de sterkste mobilisatie- machine.
Ook Groen heeft pijnlijk moeten vast- stellen dat het beeld blijft plakken dat Groen een “stedelijke klimaatpartij is voor welgestelden”. De Groenen mogen er ondertussen even bij, “voor wat strate- go en theater”.
De socialisten dan? “Daar lijkt de voor- ziene voorzitter de partij tot een jeugdbe- weging om te bouwen”.
Het Vlaams Belang ten slotte kan het Belgisch systeem nog wat verder pesten, door ook later allerlei voorstellen van links te steunen.
Devos noemt dat “Italiaanse toestan- den”, maar lijkt zelf ook radeloos. In- terim-premier Wilmès verdient het voordeel van de twijfel, en er is “zeer dringend” een regering nodig (begro- ting, migratiecrisis, galopperende rente, harde brexit, handelsoorlog, recessie,…), maar “de restregering maakte er zelf een potje van”. Een oplossing voor de hui- dige impasse heeft Devos duidelijk niet.
Of toch? “Als ze blijven sukkelen, moet vroeg of laat de optie van vervroegde verkiezingen op tafel komen”. Wacht De Wever tot die er vanzelf komen? Of on- derhandelt hij zich liever te pletter?
ANJA PIETERS
Vlaamse excellenties in
Brussel met de billen bloot
De gewaarborgde dienstverlening in het Nederlands bij de Brusselse Hoofdstedelijke Dienst voor Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp is een oud pijnpunt dat al decennia de gemoederen beroert, maar waar nog steeds geen redelijke oplossing voor is gevonden in functie van het effectieve werk op het terrein.
Zo’n dertig jaar geleden werd bepaald dat de hulpverlening - dus het aantal jobs - moest bestaan uit net geen 30 procent Ne- derlandstaligen en iets meer dan 70 procent Franstaligen. Een discussiepunt dat het de- bat in al die jaren vaak verhitte, was de taal van de dienstverlening. Jarenlang eisten de Vlamingen een tweetaligheid van het per- soneel, maar omdat de Franstaligen daarin nooit voldeden en er ook geen moeite voor deden, pasten de Nederlandstaligen zich gedwee als altijd aan en legden zij zich neer bij de tweetaligheid van de dienstverlening.
Dat wil dus zeggen dat elke hulpverlener zijn eigen taal mag spreken, maar dat de dienstverlening zo moet georganiseerd zijn dat een patiënt of hulpzoekende altijd een ambulancier of brandweerman of dokter kan spreken in zijn eigen taal.
Onhaalbare 70/30-verdeling
Meer en meer is echter gebleken dat de 70/30-verhouding nooit heeft voldaan en dat zelfs een goede organisatie van de dienst- verlening niet altijd kon verzekerd worden.
Met andere woorden: het huidige taalkader is een politiek compromis waarin de verhou- ding tussen eentalige Nederlandstalige en Franstalige personeelsleden wordt bepaald, maar omdat er in het huidig taalkader een
te groot taalonevenwicht is in de verhouding tussen Nederlandstalige en Franstalige col- lega’s (29,42% - 70,58%) is het onmogelijk om een gegarandeerde tweetalige dienst- verlening met eentalige hulpverleners te organiseren, zoals de vandaag geldende taalwetgeving verplicht. Ook al lijkt 70/30 politiek een aanvaardbare verdeling, toch is het in de praktijk niet haalbaar. En daar wringt het schoentje.
Daar waar binnen de adviserende (federa- le) Vaste Commissie voor Taaltoezicht (VCT) het Vlaams Belang en ook de N-VA geregeld de vinger op de wonde legden, bleef alles bij het oude. De verantwoordelijke Brusselse ministers en/of staatssecretarissen lagen er nooit echt van wakker. Ook de huidige be- voegde staatssecretaris Pascal Smet (sp.a) en minister Sven Gatz (Open Vld) trekken niet mee aan de noodrem. Integendeel. Zelfs het ACV zegt dat ze met de billen bloot staan omdat ze zich niet inspannen voor de rech- ten van de Nederlandstaligen. Zij minima- liseren alles en verschuilen zich achter het recente positief advies van de VCT voor een nieuw taalkader, dat de Nederlandstaligen zelfs terugbrengt naar 29,34 procent. Ook hier laten de traditionele Vlaamse partijen steken vallen en halen ze lang niet het on- derste uit de kan.
Vlaamse partijen kijken weg
Het ACV Openbare Diensten stelt duide- lijk dat de huidige verdeling al niet meer werkbaar is, wegens onvoldoende perso- neel, laat staan de nieuw voorgestelde. In het beste geval zouden er in totaal 541,44 Nederlandstalige personeelsleden moeten zijn in plaats van de in het nieuwe taalkader voorziene 372, berekende de christelijke vakbond. Rudi De Coster, secretaris Gewest Brussel van ACV Openbare Diensten: “Het is onmogelijk om een operationele dienst zo- als de Brusselse brandweer te laten functio- neren met ééntalige hulpverleners.
Er ontstaan problemen bij het ziekenwa- genvervoer, op niveau van bevelvoering, opleiding, evaluatie, tucht van de operatio- nele personeelsleden. De huidige invulling van het taalkader belast de functionele wer- king van de DBDMH, is tijdrovend en zorgt voornamelijk voor veel frustraties onder de personeelsleden, met nadelige gevolgen voor hen en voor de burgers die zij moeten bijstaan.”
Bizar dat deze terechte opmerkingen voortaan nog haast enkel uit de mond van de vakbond komen… Hallo, Vlaamse ‘verbin- dende’ partijen in Brussel? Waar zijn jullie?
Het gaat hier om het welzijn van mensen in noodsituaties. Dat de Brusselse Vlamingen niet op de Franstaligen hoeven te rekenen, waren we al heel lang gewoon. Maar dat nu ook de Vlaamse partijen in de hoofdstad wegkijken, tart toch alle verbeelding!
KVDP
Dwars door Vlaanderen 31 oktober 2019
6
BRUSSEL
Binnenland > Antwerpen
Jan Jambon en de
biertrein
Die trein reed vervolgens naar het Deurganckdok, waar hij aan boord ging van een MPET-schip. Een initiatief van de bazen van Katoen Natie en de Leuven- se brouwerij, die al sinds 1366 bezig is.
Zij is zowat de grootste van de wereld, met 78 vestigingen in zes continenten.
En dan is er nog DP-World. Bij ons in de Antwerpse haven baat deze onderne- ming de Antwerp Gateway terminal aan het Deurganckdok uit. Dit onder leiding van de Zuid-Afrikaan Rob Harrison, die trouwens aanwezig was bij het gebeuren.
Dat speelde zich af in één van de talrijke magazijnen van de Katoen Natie aan de zuidkant. Daar bevindt zich dus de groot- ste bierterminal ter wereld. Er werken tachtig mensen. Nog meer cijfers? De Ka- toen Natie is actief in dertig landen en telt alles bijeen meer dan 13.000 medewer- kers. Of over Inbev? Stella wordt vandaag gedronken door bierliefhebbers in meer dan honderd landen. Tussen 2014 en 2018 is het exportvolume verdubbeld met een jaarlijks groeipercentage van acht pro- cent.
Daarbij is negentig procent van de in ons land gebrouwen Stella bedoeld voor het buitenland, waarvan vijfenzeventig procent bestemd is voor het land van Trump. Spijtig dat Fernand Huts niet aan- wezig kon zijn. Hij was alweer bezig Ka- toen Natie uit te breiden.
STAF DE LIE
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272
MAESKOFFIENV@SKYNET.BE WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Wij hebben Jan Jambon destijds nog gekend toen hij bij een uit- zendkantoor werkte. Maandag was hij als minister-president aan het Delwaidedok (nu Be- vrijdingsdok tegen de goesting van Polderdistrict en omgeving) omringd door twee miljard Stel- la-blikjes. Een container werd door hem gesloten en met een kraan op een trein gezet.
Harpliedekens bezingen Vlaamse velden
Zopas verscheen een nieuwe cd - de zesde inmiddels - met muziek ge- componeerd en vertolkt door Katleen De Vylder. Een schijfje vol intie- me, rustgevende en poëtische harpmuziek.
Na studies aan het Koninklijk Vlaams Mu- ziekconservatorium van Antwerpen con- centreerde Katleen De Vylder zich op de harpkunst bij Susanna Mildonian. Sindsdien concerteert ze zowel in grote concerttem- pels als in kleine zaaltjes en abdijen. Ze treedt op als soliste, of ze laat zich omringen door beeldende artiesten, musici of woord- kunstenaars. Tijdens die optredens laat ze spontaan alle kunstvormen, maar ook de natuur en de geschiedenis, samenvloeien tot één Gesammtkunst.
Zo is ook haar harp een product van de samenwerking tussen harpenbouwer Salvi en beeldend kunstenaar Richard Graham.
De hoes van deze gloednieuwe cd is een
ontwerp van haar zoon Reinhart Paelinck, productontwikkelaar én cellist. Ook hier gaan muziek en beeld dus mooi hand in hand. De kaft toont een gestileerde afbeel- ding van een harp met sierlijke verwijzin- gen naar verschillende titels van de opge- nomen werkjes: “De walsende waterjuffer”,
“Wiegeliedje in het bloemenhof”, “Wan- neer het grasklokje luidt” en “ Van vlasbloe- metjes en bijen”.
Liefde voor de natuur
De begeleidende tekst van De Vylder brengt een vleugje verbale poëzie binnen waarin ze alle titels van de cd tot een lo- gisch samenhangend verhaal boetseert. De
rode draad in woord en muziek is onmis- kenbaar: de natuur, de Vlaamse velden.
Uit titels als “Zeiltocht op een waterlelie”,
“Fluitenkruid”, “Van den egel die uit wan- delen ging” en “Nachtvlinders” blijkt me- teen de verbondenheid met de natuur van de componiste en uitvoerster. Ongestoord door stress, tijds- of andere druk mag de libel meer dan negen minuten lang walsen, en mogen we ruim acht minuten luisteren naar het boeiende verhaal van de nacht. We worden ondergedompeld in een poëtisch
“Avondlied van de korenbloem”.
Alle titels doen dromen en wekken idyl- lische natuurbeelden op. Het oxymoron in de titel “Als dauwdruppels slapen gaan” is een leuke kwinkslag. Een fijne schijnbare tegenstelling en woordspeling.
Pareltjes
Alle opgenomen composities zijn zeer melodieus, harmonieus, oorstrelend en dro- merig. Ze verklanken de broosheid en de stilte van het leven in de Vlaamse velden en de natuur. Het zijn echt fijne miniatuurtjes, detaillistisch, beeldend en expressievol ge- penseeld. De dertien stukjes staan elk op zichzelf, maar vormen samen tevens een overkoepelende pastorale symfonie. Een dromerig, impressionistisch en bucolisch schilderij. We zien en horen het zachte ge- zoem van de bijen op en tussen de bloeme- tjes, en we voelen de nevel sluieren over velden en gouwen bij nacht. Het lawaai van de stad is veraf in deze cd.
Katleen De Vylder vertolkt deze sobere
‘harpliedekens’ heel transparant, sfeervol en vol liefde voor de muziek, haar instru- ment en de natuur. Stemmige melodieën worden gedragen en begeleid door nu eens langzame en dan weer fladderende, dartele en speelse akkoorden. Een aanra- der voor wie nood heeft aan wat meditatie en muzikale verpozing in alle rust.
PETER LEYS De cd kost 18 euro en is verkrijgbaar bij de componiste: info@katleendevylder.be of via haar webstek: www.katleendevyl- der.be. Telefonisch kan u ook een bestel- ling plaatsen: 059 23 70 59 .
