Een solo-slim blijft ook in de politiek niet duren

€ 2,30

74ste jaargang • nummer 01 • donderdag 4 januari 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De Wever koos de thema’s waarmee hij de modale Vlaming ongetwijfeld het makkelijkst kan charmeren: veiligheid, financiën en onder- wijs. Naar de stembus trekken vooral mensen die het “goed” hebben. En die het goed willen houden. Zij zien wel iets in een rechts-liberaal en conservatief verhaal.

Daarom was veiligheid De Wevers eerste thema, met een verwijzing naar de mislukte aanslag in het Centraal Station in Brussel (20 juni). Een terrein dat de N-VA kordaat bezet.

De burger kent ze wel, die ministers van grens- wachters, flikken en soldaatjes (Francken, Jam- bon, Vandeput)… En die burgemeester die uitpakt met een kwart minder criminaliteit in Antwerpen. Met dit kwartet heeft De Wever grip op het centrum en op de conservatief- rechtse kiezer.

Als dit land tot aan de volgende verkiezin- gen gespaard blijft van brandende steden en geen klap krijgt van slimme, sluwe advocaten die hun tanden zetten in de repatriëring van Soedanezen en andere sukkelaars, dan ligt dit veiligheidsdossier als een strik rond de stem- bus. Links kan alleen hopen op een uitschuiver.

Centen

Tweede punt van De Wever: uw portemon- nee. En ook hierover zal je de meeste Vlamin- gen – de meerderheid van de kiezers – niet horen klagen. Niet de meeste zelfstandigen, niet de vele ondernemers, die er in Vlaande- ren zijn. Zorgde de N-VA niet mee voor het Zomerakkoord en dus voor de verlaging van de vennootschapsbelasting? Van de personen- belasting ook? Even grabbelen in de blauwe ton, moet De Wever hebben gedacht. Min- der belastingen, een verhoogd fiscaal voor- deel voor de kmo’s.

De Wever ging zelfs even de sociale toer op:

“Vooral lage en mediane lonen gaan erop voor- uit.” Kijk, daar wordt toch het even glad voor de N-VA-voorzitter, want die sociale grijptang van de N-VA stelt maar weinig voor. Maar aan de onderkant van de inkomenstoren verwacht de strateeg weinig politieke schade: andere partijen lopen mekaar daar voor de voeten, op zoek naar de stem van de wat minder ver- moegende Vlaming: rood, groen, ACW-oranje en almaar meer ook Vlaams Belang. “De medi- ane en hogere inkomens worden al genoeg gescalpeerd”, vindt de N-VA-voorzitter, snel verwijzend naar de roerende voorheffing, de beurstaks, de bankentaks, heffingen op kapi- taal en vermogen.

Onze kinderen

Derde punt, ten slotte: het onderwijs. Een open doel, want ook dat is een primaire zorg van de modale Vlaming. Kunnen we iets doen aan die onderwijsvervuiling? Aan de pedante pedagogenlegers van Raymonda van Dijck (gemeenschapsonderwijs) en Lieven Boeve (katholiek onderwijs), die een uitstekend Vlaams onderwijs door de dwangbuis van pro- gressiviteit duwen. Thuistaal op school was hun jongste geraas. “Wij zitten in Antwerpen wel met 175 nationaliteiten”, schampert De Wever. “Nederlands is blijkbaar de enige taal die je kan leren door ze niet te spreken”, was één van zijn betere oneliners bij De Ochtend.

Stop die afbraak op de potgrond voor onze eco-

nomie. En ook hier een slotzin die blijft han- gen: “Dialoogscholen, domeinscholen, brede eerste graden, en nu recent dat taalgedoe. Wie verzint zoiets?”

Uitpraten

Ook Tom van Grieken mocht vorige week rustig zijn verhaal vertellen. Als het goed is, zeg- gen we het ook: Michaël van Droogenbroeck liet de VB-voorzitter uitpraten. Een verademing tussen de vaste welweters van De Ochtend.

Ook hier voorop: criminaliteit en veilig- heid, met focus op de recente rellen in Brus- sel. “Allochtone jongeren die de boel op stel- ten zetten… en de politieke onwil om in te grijpen. Angst moet van kamp veranderen”, begint Van Grieken. Wervende taal, maar toch een probleem, want de concurrenten van de N-VA zeggen dat ook, maar op een minder pro- vocatieve toon. Dat Filip Dewinter en Geert Wilders Molenbeek niet binnen mochten, was misschien niet eens zo onverstandig van de overheid. Molenbeek is de Voerstreek niet. En hulpverleners en pompiers bewapenen met pepperspray, zou dat het verschil te maken?

Als je in radicaliteit uitblinkt, waar win je dan kiezers? Met peptalk voor ultra’s spreek je de radicaalsten aan, maar win je geen verkiezin- gen. Vlaams Belang kan enkel met de blik op het centrum scoren. Van Grieken heeft duide- lijk nog geen groen licht om zijn partij die kant uit te sturen.

Verstandiger lijkt de keuze van het tweede thema. Van Grieken trok hier de sociale kaart, verwijzend naar de recente Panoramarepor- tage over de ellende in de rusthuizen. Op die sociale flank is directe concurrent N-VA kwets- baar. Zeker met een rationeel verhaal. Inder- daad, hypermigratie ontwricht onze samenle- ving: te veel nieuwkomers, dat zet onderwijs, huisvesting, zorg, jobs en uitkeringen onder druk. Dat zorgt voor hels lawaai in de linkse zagerij. Hier zit precies het onderscheid tus- sen Vlaams Belang en alle andere zogenaamd

“sociale” partijen. Die schreeuwen dagelijks over sociale ongelijkheid en achterstand, maar ze zijn blind voor de enige echte oorzaak van veel ellende. “Met de 1,6 miljard euro voor opvang van asielzoekers kunnen we het bud-

get voor de eigen ouderenzorg verdubbelen.

We kunnen niet het OCMW van de hele wereld zijn en onze eigen ouderen in de steek laten.”

Er zullen nogal wat mensen zijn die daar ook zo over denken.

Wacht even… “Pleit u nu voor twee sociale- zekerheidsstelsels”, vroeg Van Droogenbroeck.

Dat is vloeken in de progressieve kerk, natuur- lijk. Misschien ook daarbuiten. “We moeten die mensen in eigen regio opvangen en daar helpen”, probeert Van Grieken, maar er is nog werk aan dat tweesporenbeleid van onze soci- ale zekerheid.

Derde en laatste thema van Van Grieken was het buitenland, met een fragment over de Oos- tenrijkse verkiezingen, waar de rechts-radicale FPÖ mee in de regering mocht. De VB-voorzit- ter noemde die partij “zijn groot voorbeeld”.

We herinneren ons wel wat voorbeelden die uiteindelijk faalden (Le Pen, Wilders). Is het al dan niet doorbreken van radicaal-rechts een kwestie van nuance? Wie een cordon wil bre- ken, houdt daar best rekening mee.

Cordon

“Zelfs al zegt Vlaams Belang dat de zon schijnt, dan nog zal ik tegen samenwerking met Vlaams Belang zijn”, zei De Wever ooit.

Ook dat kan tellen als uitspraak zonder nuance.

Van Grieken heeft gelijk: hiermee veroordeelt de N-VA zichzelf tot voortdoen met CD&V. En wij die dachten dat de emmer der vernedering van CD&V zo stilaan volliep? De Wever speelt in alle geval met vuur. Hij is een sublieme verdedi- ger van het conservatisme, en daarmee wint hij verkiezing na verkiezing. Nuchter, zakelijk, rati- oneel. Maar één zaak heeft hij niet: een over- schot aan stemmen. De verkiezingen van 2018 en 2019 worden cruciaal.

De wipplank van de gemeenteraadsverkie- zingen kan hoog veren, maar kan ook hier en daar piepen en kraken. We schreven het hier al vaker: een solo-slim blijft in de politiek meestal niet duren. Dat moet een strateeg als De Wever toch beseffen. In de oppositie ook niet, zoals men bij VB zou moeten weten.

Communautair?

Tot slot een pertinente vraag: waar zit bij

beide heren nog het communautaire verhaal?

De Wever heeft het ingevroren. Ook de jonge voorzitter van Vlaams Belang bracht het nauwe- lijks ter sprake. In de aanloop naar de gemeen- teraadsverkiezingen lijkt dat thema (nog) niet aan de orde. Maar toch, in de wetenschap dat zowat elk thema een communautair kantje heeft, kan men de vlam van de Vlaamsgezin- den maar beter brandend houden. Of zijn we er al? Een voorspoedig 2018, en voor straks: een nog beter 2019.

Zes babbels met zes partijvoorzitters op de radio, als brug tussen Kerstmis en Nieuwjaar, het had wel iets. Omdat die hun verhoor in de studio’s van de VRT ongetwij- feld degelijk hadden voorbereid, en ze het voordeel hadden van de beknoptheid. Ook Bart de Wever en Tom van Grieken kozen hun argumenten en fragmenten van 2017 met zorg. Elk drie thema’s. Bespeeld met een insteek die de klassieke rechts-linkste- genstelling overstijgt.

Geen gelukkig nieuwjaar voor:

Oriol Junqueras, voorzitter van ERC

enJoaquim Forn, minister van Binnenlandse zaken

64 dagen in een Spaanse gevangenis.

en

Jordi Sanchez, voorzitter Catalaanse Nationale Vergadering

enJordi Cuixart, voorzitter Omnium Cultural

81 dagen in een Spaanse gevangenis

met instemming van Wouter Beke!

Een solo-slim blijft ook in de politiek niet duren

Daar komen de gemeenteraadsverkiezingen…

Actueel 4 januari 2018

2

Uit de smalle beursstraat

Het “softe” protectionisme is daar

Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF) nemen de handelsstromen met 4 procent per jaar toe. De voorspelling dat met de intrek van Donald Trump in het Witte Huis de wereld- handel zou lijden onder protectionistische maatregelen, is een fabeltje gebleken. In 2017 heeft de Wereldhandelsorganisatie welgeteld 100 handelsbeperkende maatregelen opgetekend.

Dat zijn er bijna twee keer minder dan vorig jaar. We waren de voorbije jaren ver weg van de protectionistische maatregelen zoals die na de beurscrash van 1929 werden genomen. Een Amerikaanse wet verhoogde toen de douanetarieven op meer dan 20.000 producten met 59 procent.

De Europese landen deden hetzelfde. Wat leidde tot een daling van de productie in de geïndustrialiseerde landen, met als gevolg dalende prijzen, minder winst voor de bedrijven en dus meer afdankingen. Er ontstond een vicieuze cirkel. Dat mondde uit in de Grote Depressie, en die droeg onder meer bij tot de opkomst van het nationaal-socialisme in Duitsland.

Een fout die de westerse landen met de financiële crisis van 2008 niet herhaald hebben. De vrijhandel werd zelfs bevor- derd, waardoor een nieuwe Grote Depressie zonder twijfel werd vermeden.

Een economische krimp omwille van klassieke protectionis- tische maatregelen zit er niet meteen aan te komen. President

Trump voert geen openlijk protectionistisch beleid. Er is eer- der een tendens richting een mild protectionisme. De eigen markten worden via andere kanalen afgeschermd. De effecten op de groei zijn voorlopig beperkt, en dat is nieuw. Normaal gezien leiden handelsbeperkende maatregelen, of ze nu sluiks of openlijk worden doorgevoerd, steevast tot een groeikrimp.

Maar nu niet. Zouden mildere protectionistische maatregelen dan minder nadelige gevolgen hebben?

Feit is dat deze economische ingrepen meer en meer opgeld maken. De eerste is het financieel protectionisme, waarbij kapitaalverkeer beperkt wordt. De leningen tussen banken groeien nog amper, terwijl die in 2007 op jaarbasis nog ste- gen met 15 procent. Leningen – ook de interbancaire – zijn een belangrijke motor van de economische groei. Andere pro- tectionistische maatregelen zijn exportsubsidies aan de eigen bedrijven. Die kunnen dan hun producten en diensten op een goedkopere manier op de buitenlandse markt gooien zonder verlies te maken.

Een tweede protectionistische maatregel die opgang maakt, is - in tegenstelling tot wat gedacht werd - groeibevorderend, tenminste op lokaal vlak. Landen als China zijn al langer bezig om de toekenning van overheidscontracten te koppelen aan de opening van een bedrijfssite in China zelf, met massale job-

creatie tot gevolg. Airbus heeft tien jaar geleden een eerste fabriek geopend in China. Dat was de voorwaarde om vliegtui- gen te mogen bouwen voor de Chinese luchtvaartmaatschap- pij. Boeing doet nu hetzelfde.

Donald Trump wil in de Verenigde Staten ook voor deze aanpak kiezen. Hoe? Door bedrijven die aan de Amerikaanse overheid leveren - bijvoorbeeld producenten van treinen - te verplichten om ook in de VS een vestiging te openen. In de VS bestaat sinds de jaren dertig een Buy American Act die overheidsinstellingen, zoals scholen, verplicht om Ameri- kaanse producten aan te kopen. De Franse president Emma- nuel Macron droomt nu van een Buy European Act. In Frankrijk en in Duitsland is ook een andere vorm van protectionisme aan een opgang bezig: het tegenhouden van buitenlandse bedrij- ven die nationale kampioenen willen overnemen. Een moei- lijke aanpak, want de Europese Commissie treedt op tegen zo’n protectionistische maatregelen.

Verontrustender is het extraterritoriale protectionisme in de VS. De Amerikanen bestraffen buitenlandse bedrijven die de nationale Amerikaanse regels niet volgen, ook al zijn de ‘fouten’

in het buitenland begaan. In 2014 werd de Franse bank BNP Paribas in de Verenigde Staten veroordeeld wegens schending van Amerikaanse handelssancties tegen Iran, Cuba en Soe- dan. De bank moest een boete van 6,5 miljard euro betalen.

De Amerikanen leggen zo’n extraterritoriale sancties graag op, omdat het op termijn de eigen bedrijven bevoordeelt.

A^ngélique VAnderstrAeten De handel draait wereldwijd op volle toeren. Het lijkt dat landen geen strenge protectionistische maatregelen

nemen om hun markten af te schermen. Al is dat slechts schijn. Het protectionisme is in opgang, maar het heeft een ander en “softer” uiterlijk gekregen.

Europa zet druk op komende Belgische begrotingen

U heeft, beste lezer, wellicht nooit gehoord van het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF). Dat is niet uw fout, wel die van de EU en de mainstream media (MSM). Het laat- ste artikel in de media over het EOF dateert al van 2013 en stond in de Nederlandse krant Trouw. Toch is het EOF een enorme slokop die zoals Bolle Gijs miljarden uit de natio- nale begrotingen zuigt.

Europese

ontwikkelingssamenwerking

Het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) is het voornaamste middel waarmee de Euro- pese Unie de ontwikkelingssamenwerking uit- voert. Belangrijk punt: het EOF wordt buiten de meerjarenbegroting van de Europese Unie om gefinancierd. Elk EOF wordt voor een periode van vijf of zes jaar gesloten. Het tiende fonds, dat liep van 2008 tot 2013, kende een begro- tingstoewijzing van ruim 22 miljard euro. Het gaat over erg veel geld.

Steeds meer geld nodig

Het elfde EOF loopt van 2014 tot 2020. Het is goed voor een bedrag van 30,5 miljard euro, en een bijkomend bedrag van 2,6 miljard euro zal door de Europese Investeringsbank (EIB) beschikbaar worden gemaakt in de vorm van leningen uit haar eigen middelen. Opvallend is dus dat steeds meer geld nodig is voor het fonds.

Ook België moet meer bijdragen

De transparantie in verband met het fonds is zeer beperkt. Maar op 25 oktober 2017 stuurde de Europese Commissie een nota naar de Raad van de EU (nota 13579/17). We konden die nota inkijken: “De Commissie en de EIB heb- ben de prognoses voor 2017, 2018 en 2019

geactualiseerd. De prognoses van de betalin- gen zijn met name bedoeld om lidstaten te helpen om zo precies mogelijke bedragen te bepalen die ze op hun nationale begroting moeten reserveren, en om te garanderen dat er voldoende financiële middelen voor het EOF beschikbaar zijn, om liquiditeitsproblemen te voorkomen.”

Elk land moet dus een deel van de fondsen bijeenbrengen. Duitsland brengt meer dan een vijfde van al het geld aan. België moet iets meer dan 3,5 procent van het geld verzamelen.

Dit jaar bedraagt de bijdrage voor het EOF van België exact 135.369.992 euro. Voor vol- gend jaar verwacht de EU van ons land al 156 miljoen euro.

Geldhonger

De geldhonger van de EU is niet te stillen.

Het EOF heeft steeds meer geld nodig voor pro- jecten in Afrika en elders in de wereld. Vraag is of dat geld goed besteed wordt. Zeker is dat deze geldstromen zeer gevoelig zijn voor fraude, of wat had u gedacht. Dat heeft het Europees Bureau voor fraudebestrijding OLAF onlangs gesteld in een kritisch rapport. Boven- dien blijft die fraude omwille van het grens- overschrijdende gedrag ervan vaak onbestraft.

En de Belg? Hij zal wel blijven betalen. Steeds meer bovendien. t^hierry d^ebels

Op zoek naar nieuwe lezers

Elk zichzelf respecterend tijdschrift, krant of welke publicatie ook, heeft lezers nodig. Dat is logisch: geen lezers, geen uitgave. Net zoals ik krijgt u vermoedelijk ook uitnodigingen van andere kranten en weekbladen om een abonnement te nemen. Ook ’t Pallieterke is con- tinu op zoek naar nieuwe lezers, alleen kan ik geen nieuwe fiets, tablet of een set reiskof- fers als toemaatje geven. Bovendien zijn onze middelen heel beperkt. Geen ‘marketingdi- rector’ bij ’t Pallieterke die zich met promotie bezighoudt. Ook geen ‘artdirector’. Onze beste promotiemensen zijn onze dierbare lezers. Daarom deze oproep. ’t Pallieterke wil groeien, en moet groeien om in deze veranderende mediawereld als kleine speler te kunnen over- leven. Maak ons blad bekend bij familie en vrienden, probeer hen te overtuigen om een abonnement te nemen. Wie dat wenst, kan bij ons gratis proefnummers krijgen om uit te delen. Eén telefoontje of een mailtje, en wij doen het nodige. Stel u voor dat elke lezer één nieuwe lezer aanbrengt…

De redactie staat alvast paraat om u in 2018 te voorzien van 52 nummers boordevol infor- matie. Ik wens alle lezers een goede gezondheid en heeeeel veel leesgenot.

KArlVAn CAmp - hoofdredACteur PS: We beschikken nog over een voorraad triple-bier ‘Klauw’. Bestellen kan telefonisch of via de webstek www.klauw.be

JONGEREN

Tijdens afgelopen oudejaarsnacht kre- gen twee Franse agenten een oproep om tussenbeide te komen op een privaat feestje in Champigny-sur-Marne, een voor- stad van Parijs. Maar tijdens de interven- tie kregen de politieagenten, een man en een vrouw, rake klappen. Op amateurbeel- den is een van de betrokken agenten te zien die al op de grond ligt en aangevallen wordt, en een grote menigte met alloch- tone jongemannen die een wagen vernie- len. Te hulp gesnelde politieagenten zou- den schoten afgevuurd hebben. Tevens werden meerdere wagens van de brand- weer en de politie met projectielen beko- geld door de vechtersbazen. Er werden slechts twee verdachten opgepakt tijdens de onregelmatigheden. De aanvallers van de twee agenten zijn nog steeds op vrije voeten. President Macron stelt op Twitter dat de schuldigen “gevonden en bestraft”

zullen worden voor de “laffe en criminele lynchpartij”.

Elders in Frankrijk werden op oudejaars- nacht 650 auto’s in brand gestoken, en dat is een jaarlijkse “traditie”.

BRANDEND MULTICULTUREEL

In Utrecht werden met nieuwsjaarnacht meer dan 30 auto’s in brand gestoken.

De brandstichters – Eskimo’s waarschijn- lijk - liepen zelfs openlijk met jerrycans vol benzine rond. Ook in zeven andere Neder- landse steden werden brandstichtingen gemeld. In Toulouse gingen meer dan 40 auto’s in vlammen op, in Straatsburg 75, in Mulhouse 15. In het Zweedse Malmö werd kort voor Nieuwjaar een politiewa- gen opgeblazen. Op 29 december meldde Breitbart.com dat koeriers in enkele islami- tische no-gozones in Londen geen pizza’s

of andere producten meer durven afleve- ren, uit vrees voor het grote aantal over- vallen met messen of zwavelzuur. Veel slachtoffers van zuuraanvallen zijn blind geworden of voor het leven verminkt. De daders zijn niet altijd moslims. Ook zwarte criminele bendes, vooral uit de Caraïben, gebruiken steeds vaker zwavelzuur als wapen bij overvallen of afrekeningen. Op nieuwjaarsnacht werden in Londen vier mensen doodgestoken.

Steun

BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB)

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

Actueel

4 januari 2018 3

Selectieve moraalridder

Mevrouw de ongegeneerde,

Antwerpen moet af van zijn (centrum) rechts bestuur, zo vindt gij. De grote haven- stad en metropool aan de Schelde moet zich ontdoen van dat bestuur. Ruim een derde van de bevolking heeft voor de grootste par- tij van de meerderheid gekozen. En daarom moet alles wat zich versplinterd op de lin- kerflank bevindt bij elkaar gaan schurken en één grote pot nat worden. Uw verkiezings- kartel met de sossen is daar al een voorbode van, al hangt dat met haken en ogen aan- een. Maar nu zegt gij bovendien zonder ver- pinken dat gij ook een coalitie met de com- munisten van de PVDA van Peter Mertens niet uitsluit. Gij vindt dat zelfs normaal, want in het district Borgerhout – het multiculturele walhalla van Antwerpen waar het leven zoet en zacht op rozen verloopt – wordt al samen met sp.a en PVDA bestuurd. Een verlengstuk naar de ganse koekenstad zegt gij vanzelf- sprekend te vinden. De autochtone Antwer- penaar die zijn stad uit de handen ziet glij- den en die geen kansen heeft om zijn huis te verlaten en te vertrekken, zal bij het horen van deze heilsboodschap meer dan de wenk- brauwen fronsen…

Op deze verruimingsdemarche aange- sproken, komt gij vertellen dat Groen alleen een ‘cordon’ rond het Vlaams Belang legt en ook: “Ik ga geen cordon zetten rond elke partij die mij niet zeer aangenaam lijkt.” Wel, wel, wel… Ik moest zowaar denken aan de gevleugelde woorden die Wouter Beke, nog zo’n moraalridder, vorige week sprak in de kwestie rond staatssecretaris Theo Franc- ken: “Je geloofwaardigheid is je belang- rijkste goed. Als die wordt aangetast moet je daar als politicus conclusies aan verbin- den.” Ik ben ervan overtuigd dat die bood- schap u worst zal wezen, zelfs al keert hij zich daarmee tegen dezelfde vijand als gij. Groen is immers zo verblind door haar recentste verkiezingsuitslagen en nog meer door de gunstige peilingen, dat de partij zich aan het omvormen is tot machtspartij en meent zich alles te mogen permitteren. Hoewel, de geschiedenis heeft in 2003 al eens aange- toond dat hoogmoed vóór de val komt. In 2003, na de regeringsdeelname aan paars- groen, werd uw partij onder de kiesdrempel

- die ze mee had goedgekeurd - gestampt en voor vier jaar uit de Wetstraat verjaagd.

Zot van glorie zijn en daarbij denken dat gij u alles kunt permitteren, kan tot een vre- selijke kater leiden. Met mijn slecht karak- ter vermoed ik dan ook met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de groene ezel zich een tweede keer aan dezelfde steen gaat stoten. Voor mij niet gelaten!

Gij kreegt ondertussen al de wind van voor van Open Vld, CD&V en N-VA aangaande uw inconsequentie aangaande het cordon sanitaire. Wat de N-VA betreft, is het duide- lijk. Zij vrezen voor een ‘linkse vierkoppige draak’ van Groen, sp.a, PVDA en zelfs CD&V.

Die laatste partij zal zelfs haar ziel verkopen om toch maar aan de macht te blijven en – vooral – het mandaat van havenschepen voor Kris Peeters binnen te rijven.

Maar, Meyrem, nu ten gronde. Waar zijn uw heilige principes gebleven? Groen is altijd verontwaardigd over onrecht overal op de aardkloot, waarbij het belerende vingertje altijd de hoogte ingaat. Wouter de Vriendt, gijzelf en Kristof Calvo zijn er grootmeesters in om de splinter in andermans oog altijd meteen te zien en daar groot misbaar over te maken. Als Vlaams Belang genoemd wordt, ontstaan braakneigingen en zijn verwijzin- gen naar het goorste fascisme niet van de lucht. Men geraakt dan zelfs buiten adem om zijn afschuw te ventileren. Maar als de lieverdjes van de PVDA waarvan de stichters nog steeds dwepen met ‘de goeie kanten’

van Stalin en die koken-eten spelen met de

‘volksdemocratische’ lieverdjes van Noord- Korea en Venezuela, in beeld komen, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Dan moet alles kunnen en mag er veel door de vingers geke- ken worden. Meten met twee maten en twee gewichten heet dat. Niet meer of niet min- der. Dat een partij als de uwe zich daaraan bezondigt, moet ernstig te denken geven als het gaat om geloofwaardigheid.

Ik zou zeggen, ga maar door op die weg, zodat de ogen van de bevolking snel open- gaan. De vergelijking met de meloenen blijft opgaan: groen vanbuiten, rood vanbinnen.

De dag komt dat de maskers definitief zul- len afvallen. Ik kijk er met genoegen naar uit.

Vlaamse Rand

Bouw Uplace behoorlijk onzeker

Op 22 december velde de Raad van State andermaal een opmerkelijk arrest in het dos- sier van Uplace, het grote winkel- en kantorencomplex dat zou moeten verrijzen aan de Woluwelaan in Machelen. Voor de tweede maal werd het Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoe- ringsplan (GRUP) dat de Vlaamse regering voor deze omgeving had opgesteld, integraal vernietigd. Een pijnlijke blamage voor minister Schauvliege.

Anders dan Eurostadion

Dit dossier vertoont op een aantal punten gelijkenissen met dat van het Eurostadion: het complex zal met 6.000 parkeerplaatsen heel wat extra verkeer aantrekken en wordt gepland vlak tegen de Ring rond Brussel, op een plaats die nu reeds oververzadigd is. Maar er zijn ook verschilpunten: het Eurostadion is een Brus- sels project dat lijnrecht ingaat tegen de dui- delijke beperkingen van het GRUP voor Par- king C. Daarom was het ook zo merkwaardig dat de Vlaamse regering zich aanvankelijk zo meegaand had opgesteld in dit dossier.

Uplace daarentegen is een veel ouder dos- sier, waarover al meer dan 15 jaar onderhan- deld wordt tussen de betrokken ondernemer (Bart Verhaeghe) en de Vlaamse overheid én waarvoor die Vlaamse overheid zich in het verleden verregaand geëngageerd heeft. In ruil voor die engagementen heeft Uplace de betrokken bedrijfsterreinen jaren geleden gesaneerd en een grote financiële inbreng beloofd in de aanleg van wegen rond het ter- rein. Het fameuze GRUP voor de Vlaamse Rand waarmee minister Muyters in 2011 uitpakte, was helemaal gesneden op maat van Uplace.

Maar dat was buiten het verzet gerekend van onder meer de stad Vilvoorde, die vreest voor grote verkeersoverlast. Ook de Bond Beter Leefmilieu en Unizo sprongen op de wagen.

Hun verzet leidde in 2014 tot een eerste ver- nietiging van het GRUP, waarbij de Vlaamse overheid onzorgvuldig bestuur werd verweten.

Blunder van Schauvliege

Je zou dan denken dat de nieuwe minister van Ruimtelijke Ordening, Joke Schauvliege, in haar herstelmaatregel scrupuleus zou letten op een goede motivering, precies om nieuwe procedures te vermijden, maar nu blijkt dat de doorluchtige CD&V-minister een zoveelste kemel heeft geschoten. In het oorspronkelijke GRUP was voor de reconversiezone Vilvoorde- Machelen een maximale handelsoppervlakte voorzien van 127.000 m². Het nieuwe GRUP deed daar nog 17.800 m² bovenop en kwam aan 144.800 m². Niettemin had de minister in haar toelichting betoogd dat de totale handels- oppervlakte werd verminderd.

De minister heeft de waarheid geen klein beetje geweld aangedaan, waardoor de Raad van State opnieuw concludeerde dat de Vlaamse overheid onzorgvuldig te werk was gegaan. Een erg pijnlijk verhaal, zeker omdat CD&V te kennen had gegeven dat het nieuwe GRUP de laatste kans was voor Uplace. Nu blijkt dat de minister zelf zwaar geblunderd heeft, kan ze moeilijk anders dan een derde GRUP uitwerken. Met uiteraard het risico dat er weer procedures worden ingesteld.

Vilvoordse baanwinkels

En die procedures zullen er zeker komen.

De stad Vilvoorde, met als burgemeester Hans

Bonte, zal zich blijven verzetten. De werkelijke motieven zijn minder eerbaar dan in het open- baar wordt gezegd. De stad Vilvoorde plant immers zelf een groot nieuw winkelcentrum op de site van de vroegere Renaultfabrieken.

Het gaat om een project van 21 baanwinkels en een resem vrijetijdsactiviteiten. Allemaal op nauwelijks 500 meter afstand van de site waar het Uplace-complex gebouwd zou worden.

In feite wordt een strijd gevoerd op leven en dood tussen twee socialistische burgemees- ters. Jean-Pierre de Groef van Machelen staat met zijn rood-groene ploeg pal achter Uplace, want dat zal zorgen voor veel gemeentelijke inkomsten en werkgelegenheid. Hans Bonte en zijn rood-groen Vilvoords kartel zijn mordi- cus tegen, omdat zij in Uplace een concurrent zien voor hun eigen megaproject.

Precies omdat Uplace met het Machelse bestuur nog steeds een bondgenoot heeft, blijft er een kans dat het project gered wordt.

Bart Verhaeghe zou zich al akkoord hebben verklaard met een ‘lightversie’ van zijn project, met minder kantoren, minder winkels en zon- der grote hoteltoren. Uplace zou op die manier 35 procent minder groot worden dan aanvan- kelijk voorzien. Maar ook deze versie vindt geen genade in de ogen van Bonte.

Dubbel gevoel

We hebben al geruime tijd een dubbel gevoel bij het Uplace-verhaal. Enerzijds stel- len we ons grote vragen bij de haalbaarheid van een groot winkelcentrum op amper een boogscheut van twee gloednieuwe commer- ciële centra: ‘Docks Bruxsel’ aan de Van Praet- brug in Schaarbeek (reeds in gebruik) en de geplande stadswijk ‘Neo’ op de Heizel. Ook al zijn de initiatiefnemers van Uplace Vlamingen, toch valt te vrezen dat het project erg interna- tionaal en meertalig zal zijn, wat zeker niet zal bijdragen tot het Nederlandstalige karakter van de Vlaamse Rand.

Anderzijds valt niet te ontkennen dat Ver- haeghe een sterk punt heeft: de Vlaamse over- heid heeft zich in dit dossier in het verleden op verregaande wijze geëngageerd. Precies daarom heeft Uplace zelf reeds grote financi- ele inspanningen gedaan, die intussen oplo- pen tot bijna 90 miljoen euro. De Vlaamse overheid wacht bijgevolg een flinke schade- claim als Verhaeghe zijn project niet kan reali- seren ten gevolge van een weigering door de Vlaamse regering.

Terecht klaagt de ondernemer aan dat bedrij- ven in dit land veel te lang moeten wachten op duidelijkheid omtrent hun investeringsplan- nen. We zitten al aan negen inspraakrondes in drie opeenvolgende regeerperiodes. Zo’n jarenlange onzekerheid is voor bedrijven eigen- lijk niet werkbaar. De bestuurlijke en gerechte- lijke molens in dit land malen inderdaad veel te langzaam.

BL

Met Almaci terug naar de oertijd van de Flintstones

Briefje aan Meyrem Almaci

Dat Saoedi-Arabië een welvarend land is, is algemeen geweten. Dat trekt natuurlijk ook migranten aan, op zoek naar werk en een betere leefomgeving.

Als u denkt dat Eritreeërs, Ethiopiërs, Soe- danezen en Somaliërs enkel richting Europa trekken, dan bent u fout ingelicht. De voor- bije jaren trokken honderdduizenden de Rode Zee over richting Saoedi-Arabië en Jemen. De voorbije twee jaar landden zeker 200.000 ille- galen met bootjes op de kusten van Jemen, om van daaruit naar Saoedi-Arabië te trekken.

In Jemen is er, door de burgeroorlog, weinig toezicht op de westelijke kusten. Ook duizen- den Jemenieten trokken de grens over naar Saoedi-Arabië. Op 11 november jl. begon de Saoedische overheid met het terugsturen van de illegalen. Sindsdien werden al 250.000

mensen opgepakt die de regels met betrek- king tot verblijf, arbeid of grensbewaking zou- den hebben geschonden.

Een 50.000 illegalen werden al daadwerke- lijk teruggestuurd naar hun thuisland. Bij aan- komst getuigde een aantal teruggestuurde Ethiopiërs dat ze mishandeld waren in de opvangkampen door de Saoedi’s. Niet ieder- een wordt teruggestuurd: een meerderheid van de illegalen kwam er vanaf met een boete of kreeg de kans zich administratief in orde te stellen. Uit cijfers die ‘Saudi Press Agency’

eerder deze week bekendmaakte, moet blij- ken dat de actie een groot succes kent. Het is niet de eerste keer dat grote aantallen illega- len worden gedeporteerd. Vier jaar geleden werden al eens meer dan 150.000 Ethiopiërs het land uit gezet.

DE DEPORTATIES VAN SAOEDI-ARABIË

Dossier 4 januari 2018

4

Noord tegen Zuid

In een interessant boek, “Onbegrepen Europa” (uitg. Atlas Contact, 268 blz., 21,99 euro), onderzoekt de Nederlandse financieel- economische journalist Bert Bakker die kloof.

Wat wringt er in Europa en waarom schuurt het zo in de EU ondanks de leugens van poli- tici en media die critici wegzetten als ver- zuurde nationalistische rinocerossen die zich niet neerleggen bij de stralende toekomst?

Iedereen weet inmiddels allang dat het Noor- den materieel zijn zaakjes voor elkaar heeft, met weinig corruptie geteisterd wordt en een behoorlijke infrastructuur en een betrouw- bare overheid bezit. Naar het spiegelbeeld kijkend, blijkt dan dat het Zuiden materieel armer is, waar handjeklap veel voorkomt, alles veel minder goed draait en de overheid er teveel is voor de happy few.

Wat is hier toch de oorzaak van? Bakker citeert de Franse bankierslakei die nu pre- sident van Frankrijk is: “Een botsing tussen de zuinige calvinisten uit het Noorden en de vrijgevige katholieken uit het Zuiden.” En ook de overjaarse hippie Varoufakis die een tijdje Europa’s bekendste minister van Finan- ciën was, zoekt het bij de godsdienst. Bakker aanvaardt die gemakkelijke stellingen niet en stelt daar een eenvoudige vraag bij.

Waarom is de welvaart dan hoger en de werkloosheid lager in het katholieke Zui- den van Duitsland (Beieren op kop) en doet het protestantse Noorden het minder goed?

De auteur zou ook de vraag kunnen stellen waarom het (gewezen) katholieke Vlaande- ren het beter doet dan het ongelovige Wallo- nië, al kan je dat land bepaald niet zuinig cal- vinistisch noemen.

Natuurlijk doet hij dat niet, want Bakker is een typische Nederlandse journalist: voor- beelden uit de hele EU (en desnoods de hele wereld) maar niet de kloof (willen) zien een paar kilometer ten zuiden van het eigen land.

Schrik de vingertjes te verbranden? Onver- schilligheid? Of het klassieke Hollandse cli- cheetje: te ingewikkeld met al die regeringen (de gecompliceerde relatie gemeentes-graaf- schappen-staten-federale staat in de VS is nooit te moeilijk voor een Nederlandse jour- nalist).

Bakker die het cliché-denken over de kloof in de EU wil veranderen, formuleert niette- min een giller van formaat: “In België is een starre binaire kijk op gemaakte afspraken (dat wil zeggen: de afspraak staat wel of hij staat niet) al niet goed meer voor te stellen.” Eerlijk gezegd, zelfs in Wallonië, laat staan in Vlaan- deren, heb ik in tientallen jaren nooit mee- gemaakt dat ik op een afspraak verscheen en de boodschap kreeg: “Vandaag geen zin. Kom toekomende week nog eens langs.”

Dit land lijkt dus een blinde vlek voor de auteur, zoals voor veel Nederlanders. Ook voor de taalkloof in Europa heeft de auteur maar weinig oog. Bakker ziet ook wel dat het Noorden Germaanstalig is en het Zui- den een Romaanse taal spreekt, maar veel belang hecht hij niet aan taal; zij het wel dat dat een vehikel is om een bepaalde menta- liteit over te dragen. Hier heeft hij niet hele- maal ongelijk.

Taal op zich zegt inderdaad niet zo veel.

Het Zuiden van Europa is tussen 800 v.C en 1500 n.C. wel leidinggevend geweest in de economie en de kunst, en het Noorden stond toen duidelijk qua materiële en cultu- rele beschaving trappen lager.

Neofeodaal tegen middenklasse

Er zijn dus wat schoonheidsvlekken in het boek, maar Bakker poneert wel een interes- sante stelling die de kloof in Europa verklaart.

Hij ziet twee samenlevingstypes: de neofeo- dale en de middenklassemaatschappij. Hier is hij op vastere historische en sociologische grond.

De Duitse socioloog Hildenbrand onder- zocht lang die kloof in Duitsland, waar het Zuiden zoveel dynamischer is. Hij ontdekte dat in Zuid-Duitsland de boeren meestal eige-

naar waren van hun boerderij, terwijl men- sen in het Noorden veel meer als landarbei- der werkten bij grootgrondbezitters.

Van zelfstandige boer naar kleinschalige ondernemer is de sprong niet zo groot, zodat ten slotte een handels- en een industriële maatschappij ontstond waar mensen die naar de steden verhuisden de handen uit de mou- wen steken.

Bekende voorbeelden uit de middeleeu- wen zijn Noord-Italië en Vlaanderen (dat in deze context wel door Bakker genoemd wordt). Die middenklasse betaalt belastingen maar vraagt in ruil politieke invloed en krijgt die ook; eerst met mondjesmaat, maar later altijd meer in heel Noord-Europa.

Bakker stelt daar het neofeodale model tegenover. Grootgrondbezit waarbij eigen ini- tiatief dikwijls niet lonend is, maar onderwer- ping aan gezag des te meer. In veel gevallen volgt na de Industriële Revolutie dan een evo- lutie naar zeer grote bedrijven waarbij een paar rijke families het voor het zeggen heb- ben, of naar reusachtige overheidsbedrijven zoals in Frankrijk en delen van Italië.

In zulke maatschappijen is het belang van de familie en de vriendenkring veel groter en zijn persoonlijke relaties een levensver- zekering. De Vlaamse lezer ziet hier ook de parallellen met de Vlaamse middenklasse en Waalse neofeodale toestanden, zij het met wat afwijkingen.

Vlaanderen ligt nu eenmaal op een snij- punt tussen Noord- en Zuid-Europa. Het ver- trouwen in de overheid in Vlaanderen is klein en overleggen is ook niet de sterkste kant van Vlaamse bazen; typisch eigenschappen van het Zuiden, maar daar staan Noord-Europese eigenschappen tegenover als praktisch, rati- oneel en koelbloedig handelen, prestaties leveren, streven naar een meritocratie, afspra- ken nakomen, degelijke producten maken en niet dromen van een baan bij de NMBS.

Zuid-Europeanen wantrouwen wel hun overheden maar zijn tegelijk verslingerd aan een baan bij diezelfde overheid om de onze- kerheid van het bestaan weg te nemen.

Daar zie je weer de kloof tussen Wallo- nië, waar de overheid het maar moet oplos- sen met een opgeblazen bureaucratie, en Vlaanderen. Bakker verklaart ook de vele en woedende stakingen in het Zuiden uit zijn model. Werknemers kennen de top niet, krijgen bevelen en hebben weinig inspraak en maken deel uit van een grote anonieme massa.

Kleine incidenten en ongenoegens leiden dan soms tot grote sociale onrust, want de bazen zijn geen gesprekspartners, maar de vijand die toch niet luistert en maar moet voelen.

Europa van de regio’s

Bakker beklemtoont wel dat vroegere mid- denklasseregio’s soms naar een neofeodaal model sukkelen maar ook uit het dal kunnen klimmen: Noord-Italië bijvoorbeeld.

Hoewel hij er niet over rept, krijgt zijn stel- ling extra kracht van bewijs door de situa- tie van dynamisch Catalonië versus de rest van Spanje waar autoritair grootgrondbezit de norm was.

De situatie daar toont ook aan dat de twee maatschappijtypes in een en hetzelfde land kunnen bestaan, zoals Bakker wel voor Frank- rijk meldt. Hij eindigt zijn boek met de vraag aan de EU om nu eens eindelijk die mentali- teitskloof toe te geven in plaats van ze altijd te ontkennen.

Maar over de gevolgen van zijn ideeën neemt hij geen klare stelling in. Als de EU zinvol wil blijven, dan moet die diarree aan allemaal dezelfde maatregelen voor Europa stoppen; dan moet er bestuurd worden op mensenmaat, en dat betekent dat regio’s veel meer bevoegdheden en zelfbestuur moeten krijgen zonder Brusselse grootheidswaanzin à la Juncker of Verhofstadt.

Jan neckers

De Europese kloof

In Vlaanderen weten we beter dan wie ook in Europa hoe diep de kloof is tussen Noord en Zuid, want dit land staat grotendeels stil omdat de Vlaamse één plus de Waalse één niet gelijk is aan 2 maar aan min 2.

Sardinië kookt stilaan over…

Een hallucinant cijfer om te beginnen: tussen 2015 en 2017 is het aantal migranten dat op de kusten van Sardinië voet zette, met 500 procent gestegen. Het eiland kookt stilaan over, zo weet het Italiaanse dagblad Il Giornale te melden. De meeste migran- ten komen van Algerije, wat ook door de (linkse) Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Marco Minniti, wordt bevestigd.

Echter, dezelfde minister in de centrum- linkse regering van Paolo Gentiloni, weigerde aanvankelijk het aantal nieuwkomers in 2017 te vergelijken met 2015. Hij had het over een vermindering van het aantal … in vergelijking met 2016. De rechtse oppositie, vooral dan de groep Fratelli d’Italia, bleef doorvragen, en uit- eindelijk moest de minister overstag gaan. In 2015 ontscheepten 345 migranten in Sardinië, in 2017 waren het er ongeveer 2.000, alleen al uit Algerije…

Sardinië in de problemen

De centrumlinkse regering probeert de migratie naar Sardinië te minimaliseren, ter- wijl het voor de Italianen duidelijk is dat deze instroom niet tegen een neutrale achtergrond gebeurt. Voornamelijk drie gegevens maken dat Sardinië bij ongewijzigd beleid bijzonder moeilijke tijden tegemoet gaat en dat de toe- komst van het mooie eiland op het spel staat.

Er is de demografische evolutie. Nergens is het aantal kinderen per vrouw zo laag als

in Sardinië – amper 1,07 kind per vrouw. Dat is bijzonder laag als je weet dat je 2,10 kinde- ren per vrouw nodig hebt om de bevolking op peil te houden. Daaraan is de tweede proble- matiek gekoppeld: het eiland doet het econo- misch niet bijzonder goed.

Wordt Sardinië een jihadistisch bruggenhoofd?

De derde problematiek is niet minder ver- ontrustend. Veel eilandbewoners vrezen namelijk dat tussen de migranten wel eens een pak Algerijnse (of andere) jihadisten zou kunnen zitten.

Strijders die zich vermengen met de vluch- telingen, net zoals op de Italiaanse eilanden Lampedusa en Linosa is gebeurd. De regering in Rome ligt er blijkbaar niet van wakker.

De Sarden wel, want ze worden dagelijks geconfronteerd met de effecten van het beleid en ze vrezen dat het eiland een radicaal-isla- mitisch bruggenhoofd zou kunnen worden.

P^ietvan n^ieuwvliet

Nieuwe ‘Think Tank’

over de Noordzee

Op 20 december 2017 riep Philippe De Backer, staatssecretaris voor Noordzee, op de marinebasis van Zeebrugge voor een tweede keer alle betrokkenen samen om te “brain- stormen” over de toekomst van de Noordzee.

Drie kernwerkgroepen hadden ongeveer een jaar de tijd gekregen om de uitgangspunten voor een langetermijnvisie voor de Noordzee tot 2050 vast te leggen in een eindrapport dat richtinggevend kan zijn voor het periodiek bij- schaven van het Marien Ruimtelijk Plan: een concreet plan dat de ruimtelijke ordening op het Belgische deel van de Noordzee organi- seert. Dat relatief kleine zeegebied dreigt in de toekomst op zijn limieten te botsen door de vele gebruikers en belanghebbenden. Wij berichtten daarover al ongeveer een jaar gele- den.Toen werden de kernwerkgroepen opgericht rond de thema’s natuurlijkheid, blauwe econo- mie en meervoudig ruimtegebruik. Nu kwa- men deze werkgroepen hun bevindingen voor- stellen. Natuurlijkheid, zeg maar het behoud van het leefmilieu, wordt als een basisvoor- waarde beschouwd voor de verdere ontwik- keling van de Noordzee. Men poogt de nega- tieve impact van alle gebruik te beperken.

Dat gaat van lozingen tot overbevissing. De blauwe economie zoals aquacultuur, zeevisse- rij, energiewinning, zandwinning en toerisme zal bovendien telkens getoetst moeten wor-

den aan nieuwe wetenschappelijke inzichten en alweer aan de impact op het leefmilieu. En een goed beheer van de beschikbare ruimte, ook en vooral samen met de buurlanden, zal het gebruik van de zee voor toekomstige gene- raties uiteindelijk moeten veiligstellen.

Onvoorspelbaar

Niemand kan echter voorspellen hoe de Noordzee er in 2050 er zal uitzien. Toch wil men de vinger aan de pols houden en een lan- getermijnvisie ontwikkelen. Eén van de bemer- kingen was dat beleidsmakers in de toekomst niet alleen moeten luisteren naar experten - en naar we vernamen zijn er nogal wat in dit landje - maar ook naar de echte gebruikers van de zee: vissers, watersporters, kustbewoners,…

Zo houden recreanten en kustbewoners vooral van een vrije horizon, terwijl energiebedrij- ven de mogelijke inplanting van nieuwe wind- molenparken overwegen. Er is dus nog veel werk aan de winkel voor de nieuwe ‘Think Tank North Sea’, die door de staatssecretaris op het einde van de vergadering werd aangekondigd als een ‘broedkamer voor visievorming met betrekking tot de Noordzee’. rirO

Actueel

4 januari 2018 5

Bieeepost doet het weer

Vorige week kreeg ik een brief van bpost. Geen persoonlijke brief, maar zo’n alge- mene brief met beste wensen. We zijn hier op kantoor bij het lezen van die brief spon- taan in huilen uitgebarsten. Want wat schreef bpost? “We hopen u in 2018 dezelfde service te geven als het voorbije jaar.”

Service? Ik heb in 2017 geen service gekre- gen van bpost. En heel veel lezers van ’t Pallie- terke kregen regelmatig hun weekblad te laat in de brievenbus. Eén voorbeeld: in 2017 kre- gen de abonnees in Kontich hun ’t Pallieterke met vertraging aan. Niet één keer, maar vier keer op een jaar geraakte het pas op dinsdag in hun brievenbus, in plaats van op donder- dag de week voordien. Ik herhaal nogmaals:

wij bezorgen ’t Pallieterke elke woensdagna- middag bij het sorteercentrum. Ruim op tijd om op donderdag bij de lezer te zijn. Maar dan nog valt het bij heel veel lezers pas op vrijdag in de bus.

Als ik dan reclameer bij bpost, krijg ik zelfs geen antwoord op mijn mails. “Service” noe- men ze dat.

Begrafenis

Zijn wij dan de enige sukkelaars en zage- venten? Neen hoor. In Gazet van Antwerpen kon u verleden week het verhaal lezen van een pak rouwbrieven die niet tijdig waren toegekomen.

De getroffen familie had de brieven afge- geven op het postkantoor op woensdag. Nor-

maliter worden rouwbrieven prioritair behan- deld. Maar toch is het misgegaan: slechts drie van de honderd rouwbrieven zijn tijdig op vrijdag bezorgd. Een week na de begra- fenis zijn sommige brieven nog steeds niet aangekomen.

De begrafenisondernemer bevestigt in het krantenartikel dat het zeker niet de eerste keer is dat bpost in gebreke blijft. Zeker de laatste weken kreeg hij meerdere klachten.

De gedupeerde familie heeft klacht inge- diend, en heeft zelfs antwoord gekregen van bpost. In een mail laat bpost weten de kost- prijs van de postzegels terug te betalen, maar de familie heeft geen recht op een schade- vergoeding. Verder biedt bpost zijn excuses aan en hoopt het dat “uw vertrouwen in ons bedrijf niet geschaad is”.

Ter info: de juiste cijfers zijn nog niet bekend, maar vermoedelijk zal de winst van bpost in 2017 meer dan 300 miljoen euro bedragen.

Met dat geld doet bpost een aantal over- names in het buitenland. Dat is lucratiever dan zorgen voor een goede dienstverlening in eigen land. Karlvan Camp

2017, een rampjaar voor de sociaaldemocratie!

Als ooit wordt teruggeblikt op de lange geschiedenis van de Europese sociaaldemo- cratie, zou het goed kunnen dat 2017 met stip aangeduid wordt als het absolute ramp- jaar. Niet dat 2018 veel beter oogt, maar 2017 zat vol catastrofen.

In Frankrijk en Nederland werden de sociaal- democraten gedegradeerd tot splinterpartijen, absoluut onuitgegeven! In Oostenrijk werd het quasi-abonnement van de sociaaldemocraten op machtsdeelname door een rechtse chris- tendemocraat opgezegd. In Duitsland slaagde SPD-chef Martin Schulz er niet in om kanselier Merkel te onttronen, maar hij zette ook nog eens de slechtste verkiezingsscore ooit neer.

Een nieuwe lente, een nieuw geluid?

In het jaar 2000 werden 10 van toen 15 EU- lidstaten door sociaaldemocraten geregeerd, vandaag is dat nog in 6 van de 28 EU-lidsta- ten. Daaronder enkele absolute lichtgewich- ten, zoals Malta, Portugal, Roemenië en Slo- wakije. O ja, ook Zweden. Voor veel politieke commentatoren veranderde de neergang van de sociaaldemocratie op die manier van een trend in een historisch feit.

Van het door linkse en progressieve denkers in de voorbije decennia aangekondigde soci- aaldemocratische reveil – u weet wel, de kapi- talistische globalisering zou ertoe leiden dat arbeiders en middenklassers opnieuw voor het sociaaldemocratisch alternatief zouden kiezen – kwam niets terecht. Integendeel. In Oost-Europa werden de sociaaldemocraten (meestal opvolgers van de oude communisti- sche staatspartijen) de jongste jaren en maan- den volledig uitgedund. De Tsjechische CSSD verloor tegen Andrej Babis twee derde van haar kiezers en hield slechts 7 procent over. In het Poolse parlement zitten zelfs geen linkse par- tijen meer, de postcommunistische SLD kon niet eens de kiesdrempel halen. De sociaalde- mocraten zijn hun geloofwaardigheid volledig kwijt, zo lijkt het.

Beter nieuws uit de rest van Europa?

Ook de cijfers uit de andere EU-lidstaten zullen de John Crombez’ van deze wereld niet doen juichen. In Ierland haalde Labour in 2011 bijna 20 procent, vandaag is dat nog ongeveer 7 procent. In Griekenland hield de befaamde sociaaldemocratische partij Pasok (Papandreou!) van haar 44 procent in 2009 nog 6 procent over in 2015. In Zweden viel de socialistische partij terug van 45 procent naar 31 procent. In Denemarken zijn de sociaalde-

mocraten sinds 2016 goed voor 26,5 procent, maar in 1990 was dat nog 37,5. En in Spanje zakte de PSOE van 44 procent in 2008 terug op 23 procent in 2016.

Natuurlijk valt de neergang voor een stuk te verklaren vanuit de vaststelling dat alle oude volkspartijen het vandaag slecht doen. Omdat de oude structuren, met hun familiaal stem- gedrag, uit elkaar gevallen zijn, en omdat de maatschappij “volledig veranderd is”, maar dat is slechts een deel van de verklaring. Want, zoals commentator Michael Paulwitz schreef in Junge Freiheit: “Migranten, asiel- en immigra- tielobbywerk en de verdediging van de belan- gen van de sociaaldemocratische kiezers slui- ten elkaar wederzijds uit, het is of het een of het ander. De focus op allerlei randgroepen, zoals de focus op genderneutraliteit, interes- seert de middenklasse geen zier, integendeel, zij ziet haar duurbetaalde welstand bedreigd door EU- en globaliseringsinternationalisme.”

Rechts neemt de fakkel over

Op de Zwitserse radio stelde de Zwitserse politicoloog Klaus Armingeon onlangs dat

“rechts-populistische partijen de nieuwe arbei- derspartijen zijn”. Waarmee hij onmiddellijk de linkse stelling onderuithaalde dat links verliest omdat er steeds minder arbeiders zouden zijn, en dat het traditionele kiesvee voor links ver- dwenen zou zijn. Er zijn nog arbeiders, ze stem- men alleen niet meer op links.

Het EU-parlementslid Jakob von Weizsäc- ker noemt de sociaaldemocratische kiezers die de “verkeerde keuze” maken, “de gewortel- den”: het gaat om mensen die in de ouderlijke omgeving opgroeien, er onderwijs volgen en werken, een gezin stichten en uiteindelijk op pensioen gaan. Het is deze maatschappelijke middengroep die in de decennia na de oorlog in gans West-Europa – onder meer door soci- aaleconomische hervormingen van sociaalde- mocraten – kon doorgroeien. Deze midden- groep voelt zich steeds meer verraden door de sociaaldemocraten.

2018 zal de sociaaldemocraten weinig soe- laas bieden. En 2019 komt eraan, met in gans de EU verkiezingen. Er liggen interessante jaren in het verschiet.

pietvan nieuwvliet

Moslimexecutieve kreeg nooit eerder zoveel geld

De samenstelling van het Executief van de Moslims van België (EMB), of moslimexe- cutieve, werd in maart 2014 vernieuwd. Het EMB is het representatief orgaan van de islamitische eredienst en de moslimgemeenschap in België.

Op verzoek van het EMB werd via artikel 2 van het koninklijk besluit (KB) van 2 april 2014 beslist dat de leden van het Executief van de Moslims van België in het kader van het besluitvormingsproces en van het financieel beheer van het Executief van de Moslims van België, zullen samenwerken met het Bureau van de Algemene Vergadering van Moslims van België. Het is volgens de bevoegde minister de bedoeling om ‘aldus een band te creëren met de Algemene Vergadering’.

Vernieuwingsproces

Het vernieuwingsproces werd volgens de federale overheid ingevoerd onder de verant- woordelijkheid van de islamitische eredienst zelf. In de loop van een gefaseerd proces dat meer dan een jaar duurde, werd via de mos- keeën een aantal vertegenwoordigers aange- wezen met het oog op de samenstelling van een kiescollege.

Dat kiescollege heeft intern de leden van de Algemene Vergadering aangesteld en heeft vervolgens, in het kader van een coöptatie- procedure, de zeventien leden van het Exe- cutief van de Moslims van België voorgesteld.

Minister van Justitie Geens: ‘De moslimge- meenschap heeft zelf haar verantwoordelijk- heid opgenomen in het hele verkiezingspro-

ces en we kunnen dan ook ervan uitgaan dat de representativiteit van het Executief verze- kerd is.’ Volgens de minister lijkt de samen- werking tussen het Executief en de Algemene Vergadering goed te verlopen. Beide organen komen regelmatig en duidelijk in goede ver- standhouding samen.

Strategie: gooien met geld

De strategie van de federale regering is sinds enkele tijd duidelijk: de moslimexecutieve krijgt rijkelijk geld. De achterliggende gedachte is dat door het steunen van de ‘gematigde’ moslims de opmars van de radicale moslims een halt wordt toegeroepen. Op basis van de publicaties in het Staatsblad kunnen we berekenen dat het Executief van de Moslims van België ruim drie- kwart miljoen euro subsidies kreeg in 2017. Het EMB kreeg in totaal 611.000 euro van de fede- rale regering (drie subsidies) en 172.000 euro van de Brusselse regering (twee subsidies). Het ging dus in totaal om vijf toekenningen.

Nooit eerder kreeg de moslimexecutieve zoveel geld toegestopt van de overheid. De vraag is of het orgaan verstandig zal omgaan met die ongebreidelde geldstroom, en vooral, of de ‘indammingsstrategie’ van de overheid zal werken.

thierry Debels

Steeds meer salafisten

Ondanks (dure) deradicaliseringsprogramma’s, een zeer open en niet repressief migra- tiebeleid, véél middelen en een politiek correct woordgebruik stijgt het aantal salafis- ten, jaar na jaar. ‘Gutmenschen’ moeten stilaan moedeloos worden: “Zoveel moeite, en niks resultaat.”

Cijfers uit Duitsland

Het aantal salafisten in Duitsland is het afge- lopen jaar tot een absoluut record gestegen.

Volgens cijfers van het ‘Bundesamt für Verfas- sungsschutz’ leven er in Duitsland momenteel (einde 2017) 10.800 personen die tot de sala- fistische stroming behoren. In 2016 waren dat er 9.700, en in 2011 nog minder dan 4.000.

De chef van het Bundesamt, Hans-Georg Maassen, heeft het over “een aanhoudende aantrekkingskracht van de salafistische ideo- logie”. Eveneens verontrustend in het bericht van het Bundesamt is dat het in toenemende mate gaat om een radicalisering die zich in de privésfeer afspeelt, en slechts in mindere mate tijdens moskeebezoek of het bijwonen van grote politiek-religieuze meetings. Het gaat dus steeds meer om kleine samenzweerders-

kringen, om radicalisering via het internet. Vrij vertaald: fenomenen waar de overheid wei- nig vat op heeft.

Bijzonder alarmerend: Tsjetsjenen

Het Bundesamt ziet een bijzonder gevaar in de goedgeorganiseerde en zeer radicale Tsjetsjeense bevolkingsgroep in Duitsland.

Heel concreet gaat het om ongeveer 500 doorgewinterde strijders en hun achterban.

“Ze waren er al bij in de Tsjetsjeense oorlog in Rusland, en vochten ook in Syrië en Irak”, aldus overste Maassen. Ze hebben “een uit- gesproken voorkeur voor wapens, geweld en gevechtsporten”.

“Wir schaffen das” wordt elke dag een beetje meer in vraag gesteld. Hoeft het te verbazen dat steeds meer Duitsers van Angela Merkel afwillen. pietvan nieuwvliet

Verleden week werd het allerlaatste telegram verstuurd in België

Op d e k or re l

• Burgemeester De Wever schoot in Antwerpen een socialist en in Marokko een kemel.

• De kemel had een grote mond…

• Gelezen in de (zelden) serieuze pers: “Meer dan 200 betogers tegen Francken”…

• … en let vooral op dat duidende “meer”.

• Zei Woutertje Beke op de radio dat geloofwaardigheid in de politiek het “belangrijkste goed” is.

• En geloof het of geloof het niet: Woutertje zei dat NIET om te lachen.

• Volgens voorlopig onbevestigde roddels, zou de oppertsjeef, in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen, naarstig werken aan een (allicht lijvig) boek met als titel: WIJ GELOOFWAARDIGEN. h^vO

Het gevang van Francken und kein Ende

Van zwans tot vaudeville

Als RWDM en Union Saint Gilloise het tegen mekaar opnemen, hangt er gega- randeerd een parfum van sportieve nos- talgie in de lucht. Jammer genoeg hin- gen er afgelopen vrijdag onweerswolken boven de derde editie van deze zoge- naamde ‘zwanzederby’. Verzuurde rela- ties tussen de supporters zorgden ervoor dat deze editie in mineur verliep. Om een volgende editie mogelijk te maken, zullen heel wat brokken gelijmd moeten wor- den. Want een ranzig parfum, daar wordt niemand vrolijk van.

Er zijn van die momenten waarop de zwans meer de vorm van slecht theater begint aan te nemen. En zeggen dat het er aanvankelijk nog zo sympathiek uitzag – toch op papier.

Twee legendarische Brusselse clubs die het vriendschappelijk tegen mekaar zouden opne- men. Union Saint Gilloise (‘den Union’) versus RWDM (nog steeds ‘den Daring’ in de volks- mond), stamnummer 10 tegen stamnummer ... 5.479. Cijfers zijn in deze misleidend.

RWDM heeft de voorbije jaren een hob- belig parcours afgelegd, om niet te zeggen dat de club enkele keren als een feniks uit zijn eigen as is moeten herrijzen. Er was een Racing White dat in 1909 opgericht werd met stamnummer 47. Bij de fusie met Daring Club Molenbeek, in 1973, behield het nieuwe RWDM het stamnummer van de oudste com- ponent van de operatie.

Maar dat RWDM is niet meer, want in 2002 formeel opgeheven. Er kwam een nieuw RWDM in 2003, die keer met stamnummer 9.449. Maar ook dat ging precies één decen- nium later de dieperik in. Het elftal dat van- daag in zwart-wit-rood speelt, behoort tot een nieuw RWDM, in 2015 boven de doopvont gehouden; deze keer dus met stamnummer 5.479, het nummer van het voormalige Stan-

daard Wetteren.

Het zal de supporters worst wezen. De club staat er weer, doet het goed (vorig jaar promo- tie naar tweede klasse amateurs), staat stevig aan de leiding en barst van zelfvertrouwen.

Logisch toch? “A legend never dies”, zoals ze zo graag brullen. De club heeft momenteel ook iets trendy; het is een momentum dat ze maximaal moeten uitspelen.

Supportersproblemen

Een derby betekent natuurlijk niet dat tegenstanders van een vergelijkbaar niveau tegen mekaar uitkomen, en dat dit niet het geval is, is deel van de charme. Den Union mag dan maar een schim zijn van de club die het ooit was, vandaag spelen ze in eerste klasse B, en op papier zijn ze beduidend ster- ker dan RWDM.

En zeggen dat Union, na Anderlecht en Club Brugge, nog steeds het meeste aantal lands- titels op de naam heeft staan. Wat er ook van zij, de derby werd gespeeld. Union won met 0-5, en na afloop werd het sportief en strate- gisch mooi gekaderd. Maar er zat een dem- per op de pret, wat alles te maken had met de moeilijke supportersrelaties.

De harde RWDM-kern verwijt de collega’s van Union een “gebrek aan respect”. In het verleden zouden zich een aantal incidenten hebben voorgedaan, al dan niet geruggen- steund door diehards uit het Luikse. En net die lui van de ‘vurige stede’ bakken het nogal bruin: het aanvallen van een RWDM-bus bij een wedstrijd op Rocourt en naar verluidt heb- ben ze zich enkele weken geleden ook aan brandstichting bezondigd in het stadion van Molenbeek.

Het is zoals die vaas die zolang te water gaat tot ze barst. Maar ook de Union-supporters bleven niet stil; zij slingerden de RWDM-sup- porters verwijten naar het hoofd. En zoals dat

vaker gaat, duurde het niet lang voor het alle- maal een steriel welles-nietesspelletje werd, met de gekende pot-ketelverwijten. De ver- troebelde relaties hebben ook belangrijke financiële consequenties.

Financiële perikelen

De deal is eenvoudig: de inkomsten van de match worden keurig over beide clubs ver- deeld, met een fiftyfiftyverdeling. Keurig en sportief, denkt men dan, maar dan komt de aap uit de mouw. Ondanks het niveauver- schil tussen de twee clubs, is de RWDM-aan- hang gevoelig groter dan die van den Union, wat betekent dat door deze overeenkomst de ronde langs de kassa van deze laatste verhou- dingsgewijs lucratiever is.

En dat was dan buiten de Molenbeekse waard gerekend. De harde kern besloot de wedstrijd dan maar te boycotten. Want minder bezoekers, dat betekent minder opbrengsten voor de rivaal, ook al moet de eigen club een deel collaterale schade incasseren.

De clubbesturen trokken aan de noodrem en werkten een compromis uit. Abonnees mochten gratis binnen (kwestie van de tribu- nes wat te vullen), maar de winst ging hele- maal naar RWDM. Volgend jaar, in Sint-Gillis, zou het dan net andersom zijn.

De hele toestand begon behoorlijk op het gemoed van de Union-boys te werken, waar- door die ook maar opriepen de match links te laten liggen. Er was trouwens toch een feestje in eigen huis gepland, klonk het, daar gaan we heen. Het resultaat van de verwarring was een povere opkomst van – naar schatting – de helft van wat verwacht werd.

Twee jaar geleden verloor Union nipt, vorig jaar werd gelijkgespeeld en voor deze derde editie trok RWDM aan het kortste eind.

Benieuwd wat het volgend jaar wordt. Voor zover er nog een volgende editie is, natuurlijk.

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 4 januari 2018

6

Terugkomend op de uiteenzetting die Theo Francken enkele weken geleden in Zand- vliet kwam geven over het “gevang” dat hij wil plaatsen in de Zandvlietse Noordland- polder, moeten wij melden dat de chemische bedrijven die in de nabijheid liggen niet verontrust zijn. Het wordt volgens hen geen “kat bij de melk zetten”.

De bewoners van de Zandvlietse Hoek, van wie de eerste woningen op zo’n 500 meter van het geplande centrum voor crimi- nele illegalen liggen, zijn weliswaar slecht- gezind op de staatssecretaris, maar ander- zijds waren zij niet te vinden voor zijn ontslag dat rond Nieuwjaar dreigde. Een bewoon- ster omschrijft het als volgt: “Maar wij vinden ook dat Francken goed bezig is (op gebied van het wegwerken van misdadige illegalen, red), in tegenstelling tot vele andere politie- kers, die veel blabla verkopen maar weinig boemboem. En dat kan je niet zeggen van Francken.”

Burgemeester De Wever, op dat ogenblik

in Marokko met vakantie, antwoordde trou- wens krachtdadig op onze vraag of hij Theo blijft steunen: “Ge moogt gerust zijn!” En daar vanaf.

Een vriend was op dat ogenblik bezig met een actie pro Francken op Facebook.

Hij streefde naar 10.000 “likes”. Indrukwek- kend. De steun stroomde langs alle kanten toe. Wat niet wil zeggen dat de “Hoekenaren”

zich zomaar goedschiks zullen neerleggen bij de vestiging van het gevang. Zij geloven er niets van dat zo’n instelling in Sevesogebied kan liggen. Al was het maar om de veiligheid van de bewoners en het personeel. Overi- gens, het Havenbedrijf plant vlakbij, in de

Schelde-Rijnverbinding, een wachtdok voor binnenschepen met gevaarlijke cargo. Kun- nen die zomaar voor de deur van het centrum voor criminele illegalen afmeren? En wat met de ontwaarding van de eigendommen op de Zandvlietse Hoek?

**********

Het Havenbedrijf heeft (buiten het “gevaar- lijke” wachtdok) trouwens nog katten te gese- len. Het wil begin 2019 het zwaar vervuilde Fort Filip onder handen nemen. Dat ligt op de rechteroever van de Schelde, ten noor- den van Antwerpen, op het grondgebied van het vroegere Oorderen en niet in Zwijndrecht, zoals een krant schreef. “Meest waarschijnlijk is dat het ‘gif-fort’ tot 35 meter diep zal wor- den ingekapseld. Een voorstel daartoe wordt binnenkort ingediend bij OVAM die het laat- ste woord heeft.”

Volgens een studie van Lucas de Clercq uit Melsele zou daar in de periode 1959- 1971 minstens 48 miljoen liter industrieel afval (waaronder grote hoeveelheden afge- draaide olie en benzeen) zijn gestort of ver- brand. Aanvankelijk heeft men getracht het afgrijselijk vervuilde fort met een dikke laag zand te bedekken (sommigen zeggen “ver- bergen”), maar dat haalde niets uit.

Er wordt nu aan gedacht een soort van sar- cofaag rond en boven het fort aan te leggen.

Die zou aan de onderkant reiken tot op de Boomse kleilaag die op 35 meter diepte ligt.

Hoeveel dat zaakje gaat kosten, is nog niet geweten. Het Havenbedrijf heeft vroeger al eens een reserve van 22 miljoen euro aan- gelegd, maar dat bedrag zal lang niet meer volstaan. Er moet ook rekening mee wor- den gehouden dat er kans bestaat voor een bodemverontreiniging in de ruime omgeving en zelfs tot onder de Schelde. Die verontrei- niging kan ook in het water van de stroom terechtkomen. Sommigen spreken dan ook van een “toxische tijdbom”.

Pagadder

’t Pallieterke is op zoek naar een kantoor

Zit ik hier op dinsdagmorgen te werken aan de voorbereiding van dit nummer, of de postbode brengt me een aangetekend schrijven. De huisbaas – we huren onze kantoren – zegt na negen jaar de huurover- eenkomst op. We hebben nog tijd tot 30 mei om te verhuizen. Leuke start van het nieuwe jaar, noemen we dat. Dus op de valreep nog dit stukje maken: een warme oproep aan onze Antwerpse lezers. Mocht u een (betaalbaar) pand/appartement/huis ter beschikking hebben, aarzel dan niet om ons te contacteren. Wij zoeken: een opper- vlakte zoiets van een 80 à 100 m², uiter- aard in de omgeving van Antwerpen, goed bereikbaar, ook voor leveringen, enzovoort.

Dank voor uw hulp.

K^arlvaN C^amP - hoofdredaCteur

Schietincidenten

Op een week tijd waren er in Lummen drie schietincidenten. Eerst werd vanuit een rijdend voertuig geschoten in de Mangelbeekstraat, de volgende dag in de Hamelstraat. De dag erna werden jongeren aan de vijvers van De Kleen Meulen betrapt met een pistool. Het ging om acht jongeren tussen 17 en 22 jaar. Een jon- gen had een revolver vast en zei dat hij op een flesje aan het schieten was.

Wij zijn goed bezig

Drie jonge Nederlanders sloegen in Over- pelt op de vlucht voor de politie HANO. Na een wilde achtervolging, waarbij de vluchtende jon- geren meerdere zware verkeersovertredingen begingen, konden de collega’s van de nabu- rige politiezone Kempenland in Hechtel de vluchtende auto klem rijden. De jongeren wer- den eerder opgemerkt door getuigen die het vreemd vonden dat die jongeren zich in de auto aan het omkleden waren, en de nummerpla- ten verwisseld hadden.

Zij verwittigden de politie, die achteraf een hoeveelheid drugs en een wapen in de auto aantroffen. De jongeren werden opgepakt.

Eigen slachthuis

Emir Kir wil een slachthuis voor onverdoofd slachten in “zijn” gemeente Sint-Joost-ten- Node. We hebben zo’n donkerbruin vermoe- den dat dat niet bestemd zal zijn voor koosjer- slachters. Het is een enigszins waanzinnig plan, want er is in heel de gemeente zelfs geen klein stukje open ruimte meer over. De gemeente is amper 1,14 vierkante kilometer groot en er wonen officieel, illegalen niet meegeteld, 27.000 mensen. Daarmee heeft Sint-Joost een grotere bevolkingsdichtheid dan Hong Kong.

Zelfs een grotere dan de wereldrecordhouder, Macao. Maar Kir wil 200.000 euro besteden aan de studie om in die stampvolle en dicht- bebouwde gemeente een plaatsje te zoeken voor een slachthuis. Daar gaan weer een paar gebakkenluchtverkopers van studiebureaus een flinke stuiver aan verdienen. Trouwens, vindt Emir Kir dan dat het onverdoofd slach- ten van schapen en Armeniërs toegelaten is?

Rechtsnarige vleugel

Dankzij de financiële steun van zes belang- rijke Vlaamse ondernemers (we noemen geen namen) kon het Brugs Concertgebouw bij Chris Maene in Ruiselede een piano kopen, die het beste van drie eeuwen instrumenten- bouw combineert. Zonder al te technisch te doen, komt het erop neer dat de snaren van deze vleugel recht gespannen liggen en niet gekruist.

Een schitterend voorbeeld van nieuwe wes- terse maakindustrie, dat de 75-jarige dirigent- pianist Daniël Barenboim in Brugge een paar jaar geleden voor het eerst mocht uitproberen en hij bestelde er onmiddellijk twee. Volgende lente wordt beslist welke van de drie reeds afgewerkte en beschikbare prototypes, als wereldprimeur voor wat concertzalen betreft, in Brugge zal belanden.

Op 23 juni bespeelt de West-Vlaamse pia- novirtuoos Julien Libeer met orkestbegeleiding in de Brugse cultuurtempel deze belangwek- kende aanwinst.

Het geeft wel te denken dat deze aanwinst enkel kon gerealiseerd worden met financiële hulp van het bedrijfsleven.