€ 2,30
74ste jaargang • nummer 48 • donderdag 29 november 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Lees het volledige interview met Marijn Poels, filmmaker, op blz. 12-13
“We evolueren naar totalitair denken ”
Geen zorg, Willy, het diepte- punt van ons prestige bereikten we toen we iemand voorstelden als secretaris-generaal van de NAVO, en die al na één jaar ont- slag moest nemen wegens cor- ruptie bij legeraankopen. Als we uw fratsen overleven, komen we het ook wel te boven dat Eritrea en Zimbabwe in Marrakesh mer- ken dat de stoel van België leeg blijft.
We kunnen ons vrolijk maken over de lichtheid van prestige als argument, maar het komt in de linkse verdediging van het pact als laatste verweer. Rechts zegt
dat het over een zwaarwegende internationale conventie gaat, met gevolgen die nefast kunnen zijn. Het antwoord van de andere kant is steeds: “Waar maken jullie je druk over? Het is niet bindend.
Ga je daarover nu echt een rege- ringscrisis uitlokken?”
Het evidente antwoord luidt:
“Indien het allemaal niet belang- rijk is, waarom moeten we dan absoluut tekenen?” De verloren eer van België is dan de laatste toevlucht.
Alsof kruiperigheid respect oplevert. JURGEN CEDER
Ons prestige is in gevaar!
In het kader van het Marrakeshpact, haalde onze staatszender Willy Claes nog eens uit de kast. “Als België het VN-migratiepact niet zou goedkeuren, zou dat ons land geweldig veel prestige kosten op het internationale toneel”, zei Claes.
De Nederlandse filmmaker Ma- rijn Poels maakte in 2017 de
documentaire “The uncer- tainty has settled” over de
effecten van de globalise- ring op het leven van de landbouwers. Dat leidde hem op een ongeplande route naar energiebeleid, klimaatpolitiek... en een controverse waarop hij niet had gerekend. In die documentaire geeft hij het woord aan een aantal klimaatscepti-
ci en zoiets doet men
niet ongestraft… Is de regering-Michel aan
haar laatste dagen bezig?
Met hun visie op het Marrakeshverdrag blijven N-VA en MR diametraal tegenover elkaar staan. Overleeft de regering deze crisis, of gaan we naar vervroegde verkiezingen? Bij de N-VA is te horen dat ze de val van de regering niet zal tegenhouden. Alleen, met het oog op een volgende federale ploeg hebben N-VA en MR elkaar broodnodig.
“Er is de voorbije vier jaar geen regeringscrisis geweest, waarom zou er nu een moeten volgen?”
Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) probeerde vorige dinsdag tijdens een interview op Radio 1 olie op te golven te gooien. Volgens hem kunnen een aanhoudende re- geringscrisis en een val van het ka- binet-Michel zeker vermeden wor- den. N-VA en MR hebben weliswaar diametraal verschillende visies als het gaat om het VN-migratiepact dat op 10 en 11 december in Marrakesh wordt goedgekeurd. Voor de N-VA blijft premier Charles Michel (MR) best thuis, voor de andere partijen moet België het pact goedkeuren.
Koen Geens denkt dat de situatie kan worden ontmijnd door een ‘in- terpretatieve tekst’ aan het verdrag toe te voegen.
Dat zou de nationale soevereini- teit moeten garanderen en vermij- den dat het migratiebeleid door supranationale rechters wordt be- paald. Juristen vinden dat onzin, maar het is blijkbaar de enige op- lossing om uit de politieke impas- se te geraken. Als andere landen pleiten voor zo’n nota en België schaart zich daar achter, dan is de regering-Michel gered en blijft ze op post tot de verkiezingen van 26 mei 2019.
Identiteit en migratie zijn campagnethema’s
In het andere geval struikelt de Zweedse coalitie over het Marra- keshpact en zijn we op weg naar vervroegde federale verkiezingen eind januari. Wie zijn oor te luiste- ren legt bij N-VA-toppers verneemt dat de kans op een val van de rege- ring zeer reëel is. De boodschap is meestal: “We gaan ons niet inspan- nen om de regering te doen vallen, maar we gaan evenmin ons best doen om de regering te redden.”
De regering-Michel is gewoon uitgeblust. Er valt tegen mei 2019 inhoudelijk niets meer te regelen.
Ja, de arbeidsdeal misschien, maar dat zit in de koker van minister van
Werk Kris Peeters (CD&V), die men- taal al afscheid heeft genomen van de Wetstraat. En wat de begroting betreft, wil de N-VA niet graag her- innerd worden aan de belofte het deficit weg te werken. Het deficit kan de komende maanden verder verkleind worden, maar dat vraagt drastische besparingen. Niemand heeft daar tijdens een verkiezings- campagne zin in.
Het zou de Vlaams-nationalisten niet slecht uitkomen dat een korte campagne voor de federale verkie- zingen rond identiteit en migratie draait. De andere partijen kunnen zich daar moeilijker op profileren, en het is duidelijk dat een steeds groter deel van de bevolking het gehad heeft met een te laks migra- tiebeleid.
Echter, er is de gouden regel dat de partij die de regering laat vallen de verkiezingen verliest. Bovendien is migratie in eerste instantie toch nog altijd hét campagnethema van het Vlaams Belang. Dreigt voor de N-VA dan een afstraffing en een massale overloop van kandidaten naar het Vlaams Belang? Daar houdt men bij de partij van Bart de Wever rekening mee. Maar politiek draait ook om bekende gezichten. Welnu, bij vervroegde Kamerverkiezin- gen kunnen alle kopstukken van de partij, ook de Vlaamse (Bourgeo- is, Weyts,…) op de lijsten worden uitgespeeld. Terwijl de populaire N-VA’ers bij gezamenlijke verkie- zingen op 26 mei in verspreide slag- orde op de Vlaamse, federale en Europese lijst aantreden. De N-VA hoopt dankzij de bekende gezich- ten toch nog 30 procent te halen.
N-VA en MR hebben elkaar nodig
De vraag is: kan de partij na de verkiezingen nog door één deur met de MR? Als De Wever in 2019 opnieuw tot een federale regering wil toetreden, dan heeft de N-VA aan de andere kant van de taal- grens slechts één bondgenoot: de MR. Het omgekeerde geldt ook. Als
Charles Michel opnieuw premier wil worden en niet wil worden weg- gedrukt in een linkse coalitie, dan is de N-VA de bevoorrechte partner.
Volgens de over het algemeen goed ingelichte La Libre Belgique zou die bedenking in de partijhoofdkwar- tieren maken dat binnen de rege- ring toch naar een oplossing wordt gezocht. Bij de MR is trouwens te horen: “Als we in 2019 met dezelfde coalitie kunnen voortwerken, dan doen we dat ook.”
Toch is er bezuiden de taalgrens enige zenuwachtigheid te merken.
De Franstalige politieke partijen dachten tot voor kort dat de N-VA in slechts één constellatie tot een federale regering kan toetreden:
met de liberalen, de CD&V en in het slechtste geval ook de cdH. Alle andere partijen waren uitgesloten.
De groenen zijn geen optie meer, zeker door de afwijzende houding van Wouter van Besien wanneer een Antwerpse coalitie met de N-VA ter sprake kwam. En voor Groen is het samen uit, samen thuis met Ecolo.
Welnu, Ecolo schurkt bijvoorbeeld rond migratie zeer dicht aan bij ex- treemlinks.
Dan is er nog de PS, die voor de N-VA de baarlijke duivel is. Al schuift men bij de Franstalige par- tijen sinds kort wat ongemakkelijk op de stoel. Reden is de coalitie die Bart de Wever in Antwerpen aan het smeden is met Open Vld en sp.a.
Opnieuw met de socialisten dus, dat was zeer onverwacht. De Waal- se partijen zien dat als een signaal:
indien het nodig is om aan de macht te blijven, is de N-VA bereid om met de socialisten samen te werken. Een snel akkoord tussen N-VA, Open Vld en de sp.a - als junior partner - aan de kant van de Vlaamse partijen in 2019, zou de Franstaligen voor voldongen feiten plaatsen en maken dat een anti-N-VA-coalitie onmoge- lijk wordt. Het zijn spannende tijden in de Wetstraat.
Actueel 29 november 2018
2
Jezelf ondergeschikt maken aan mannen is géén emancipatie. Jezelf ondergeschikt maken is een aan- doening waarvoor normale mensen naar een psycholoog stappen, maar als je moslim bent, verengt de dis- cussie hierover tot de dooddoener discriminatie, dan wel racisme. Wat dat betreft, is het wonderbaarlijk dat in Nederland wordt overwogen een boerkaverbod in te voeren.
Wanneer? Dat is nog maar de vraag, maar de discussie erover is in ieder geval begonnen.
Het boerkaverbod geldt niet al- leen voor islamitische kledij. Het neemt in een moeite door alle ge- zichtsbedekkingen mee: bivakmut- sen en integraalhelmen mogen ook niet. De onlangs benoemde bur- gemeester van Amsterdam, Femke Halsema (GroenLinks), heeft la- ten weten het boerkaverbod naast zich neer te zullen leggen. Het zal niet gehandhaafd worden, want een “boerkaverbod past zó niet bij Amsterdam”. Waarop meteen de veronderstelling volgt dat boerka’s blijkbaar wél zó in Amsterdam pas- sen. Een dooddoener is dat er geen politiecapaciteit is om dat verbod te handhaven. Wat daarmee gezegd wordt, is dat er in Nederland geen politiecapaciteit voorhanden is om de vrijheid op langere termijn te handhaven. De kortzichtigheid van politici leidt tot frustratie. Hoezo kunnen dienders, die met óns be- lastinggeld betaald worden, onze vrijheid niet waarborgen? Feit is dat boerka’s gemeengoed aan het worden zijn in Nederland. Zo’n vijf- tien jaar geleden duurde het in de Amsterdamse wijk waar ik woon- de twee dagen om twee dames in boerka te spotten, maar inmiddels zijn ze overal geïnfiltreerd: in de Al- bert Heijn, Ikea, het openbaar ver-
Voor feministen is het allemaal hetzelfde: chador, boerka, niqab of hijab. Het zijn varianten op de hoofddoek. En dat is een vorm van vrouwmishandeling. Zeker géén uiting van vrije wil, onge- acht wat fopfeministen en aan het stockholmsyndroom lijdende islamitische dames ons willen doen geloven.
In Sint-Niklaas zijn de fonteinen in de Stationsstraat oranje gekleurd, en de middenstanders zetten oranje parasols op hun terrasjes. In Knokke-Heist prijkt het ziekenhuis AZ Zeno in het oranje. In Ieper baadde de Menenpoort in een oranje licht, in Brussel het stadhuis, in Aalst de watertoren, in Ant- werpen het Sportpaleis, in Oostende het Casino…
Allemaal in het kader van de ‘bewustwordingscampagne’ tegen vrou- wenmishandeling. Zou er één verkrachter door al dat oranje tot ‘bewust- wording’ zijn gekomen? Zijn seksuele delinquenten zich er niet van be- wust dat hun daden immoreel en misdadig zijn? Natuurlijk wel. Alleen kan het hen geen barst schelen. Al die campagnes zijn even nutteloos als het branden van kaarsjes voor de slachtoffers van terreur. Het enige dat echt helpt, is keihard straffen. Zolang in Brussel slechts één procent van de aangiften wegens verkrachting tot een veroordeling leidt, is al dat oranje licht alleen maar oogverblinding.
Zorg voor een grotere pakkans en voor afschrikwekkende straffen, die echt worden uitgevoerd. Maak straffen cumulatief, zoals in de VS, zodat iemand die vijf verkrachtingen pleegt, vijf keer de maximumstraf kan krijgen, na elkaar uit te zitten. Vervolg hiv-positieve daders systematisch wegens moordpoging. Schaf de Salduzwet af. Voor de invoering van de Salduzwet leidden aanklachten wegens verkrachting in 25 procent van de gevallen tot vervolging.
Na die wet was dat plots een vijfde minder. Stap af van het waanidee dat minderjarige delinquenten per definitie onschuldig zijn en nooit gestraft mogen worden, alleen ‘heropgevoed’. Daardoor worden minderjarige- verkrachters nooit echt bestraft en dat versterkt hen in hun misdadige gedrag. Daardoor krijgt hun criminele carrière al van in het begin een ware ‘boost’. Geef ze al van de eerste keer een straf die hen voor de rest van hun leven de daver op het lijf jaagt. Geef ze daarna eventueel een tweede kans, maar geen derde, en zeker geen tiende. Deporteer buiten- landse seksuele delinquenten na het uitzitten van hun straf naar hun thuisland. Zo’n maatregelen zullen zoden aan de dijk zetten. Maar oranje lichtjes en ‘bewustwordingscampagnes’, dat helpt even weinig als een zedenpreek tegen een hyena.
Oranje oogverblinding
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
voer... Iedereen walgt ervan, maar niemand kijkt ervan op. Laat staan dat we het in ons hoofd halen die vrouwen te helpen. De boerka is het middel voor islamitische vrou- wen om te ontsnappen aan de mu- ren van hun huis. Wellicht is het ook een opgestoken vingertje naar de Nederlanders, maar belangrijker is de schreeuw om hulp. De vrouwen die een boerka dragen, worden be- perkt in hun vrijheid. Hoe hard ze ook beweren dat het vrijwillig is, en islamitische mannen zegevierend bazuinen dat het vrijwillig is, het tegendeel is makkelijk te bewijzen.
Geen moskeeminnende man steekt weg dat vrouwen zonder hoofddoek - of je die lap stof nu niqab, hijab, boerka of chador noemt, maakt niks uit - hoeren zijn. Geen hoofddoek dragen staat voor niet deugdzaam zijn (wat dat ook mag betekenen) en vooral ‘verwesterd’ zijn. Alsof dat een misdaad is. Een zonde is het in ieder geval wel, in hun ogen.
Vrouwen die bepleiten dat men vrij is om te dragen wat men wil, weigeren zelfs maar over een sim- pele vergelijking na te denken.
Als vrouwen vrij zijn om te dragen wat ze willen, waarom zien we dan nooit een dame in bikini in een ves- tiging van Albert Heijn, Ikea, of bij een bushalte? Het is dat ik een kou- kleum ben, maar ik zou een moord doen om te zien hoe een dame de toegang tot Ikea, Albert Heijn of een bus geweigerd wordt omdat ze vergeten is kleren aan te trekken.
Het argument dat ze vrij is haar ei- gen outfit te kiezen, zal dan wegge- hoond worden. Alleen moslims heb- ben een aparte status. Wat zij eisen en beweren, wordt getolereerd. Als anderen daardoor beperkt worden in hun kledingdracht, moet dat kun- nen. En in plaats van die vrouwen
te steunen, leggen westerse bur- gers het oor te luisteren bij de mos- keeminnende mannen die weinig beters te doen hebben dan vrouwen mishandelen en jihadisten opleiden voor de strijd waarvan we in vele Europese steden al voorproefjes hebben mogen meemaken.
Het is ook eng, moslims onder- werpen aan de wet. Geweld is hun monopolie. Makkelijker is het om Joden en homo’s uit de stad Amster- dam te weren (er zijn talrijke voor- beelden van hoe irritante moslims homo’s en Joden hebben wegge- pest zonder dat politieagenten of politici ingrepen). Amsterdam staat niet voor ál zijn inwoners, maar wél voor de moslims. Dat burgemeester Halsema zonder blikken of blozen meldt het boerkaverbod niet te zul- len handhaven, is het zoveelste be- wijs ervan. De veiligheid van kep- peltjes dragende Joden kan ook niet beloofd of gegarandeerd worden.
Past dat soms ook niet bij de stad Amsterdam?
Dat “Sousmission” geen hand- leiding was, is inmiddels de meest clichématige zin die je kunt op- schrijven, maar dat maakt het niet minder waar. Het begint met geen handen schudden, gaat verder op scholen waar kinderen geïndoctri- neerd worden dat zij de islamitische übermenschen zijn en ongelovigen minderwaardig zijn, en het eindigt met een bevolking die met geweld de dienst uitmaakt en alle liberale waarden en vrijheden afpakt.
Er is immers niemand die hand- having heeft afgedwongen of zal afdwingen. Moslims staan boven de wet; hoe droef het besluit ook is, het moet getrokken worden. Niemand anders dan onze wetgevende en uitvoerende macht geeft moslims de ruimte om onze vrijheid lang- zaam maar zeker in te perken. Wij feministen zullen als eersten op de brandstapel van de middeleeuwse godsdienstfanaten eindigen – onge- twijfeld in ons blootje. Dat dan weer
wel. EBRU UMAR
Ebru Umar: Het ware gelaat
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
Mythes en feiten over de dalende koopkracht
Doordat het gele-hesjesprotest van Frankrijk naar delen van Wallonië is overgewaaid, wordt het debat betreffende de hoge brandstoftaksen en de koopkracht plots tot in Vlaanderen gevoerd. Het is nodig om feiten en fictie van elkaar te onderscheiden.
Dezer dagen hoor je vaak het ver- haal dat de koopkracht onder druk staat en blijft dalen. Vooral door de gestegen brandstofprijzen. Die be- horen door de hoge accijnzen tot de hoogste van Europa. Het tankstation is een belastingkantoor geworden.
Vooral de prijs van diesel is de hoogte in geschoten. Dat verklaart voor een deel het gele-hesjespro- test in Frankrijk. Dat is inmiddels naar Wallonië overgewaaid en is zelfs in Vlaanderen onderwerp van debat. Een deel van de kritiek op de hoge brandstofprijzen is terecht.
Het is een gemakkelijke manier om geld in de staatskas te krijgen, zon- der dat daar een visie achter zit van hervorming richting groene econo- mie.Maar naast de taksen is de geste- gen olieprijs ook een factor die de kost van een tankbeurt de hoogte in jaagt. In haar halfjaarlijkse analyse van de Belgische economie van juni jongstleden waarschuwde de Nati- onale Bank voor een impact van de olieprijzen op de koopkracht.
Levensduurte
Toch zou het fout zijn te beweren dat de hoge brandstofprijzen en de taksen daarop zwaar inhakken op de koopkracht van elke Vlaming.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gezegd, blijft in dit land de koop- kracht stijgen. Tussen 2015 en 2017 steeg de koopkracht met 3 procent, berekende de Nationale Bank. En ze maakt een interessante voorspel- ling: gecumuleerd over de komen- de drie jaren, neemt de koopkracht
van de particulieren toe met zowat 5 procent. Rekening houdend met de verwachte bevolkingsgroei, stemt dat overeen met bijna 3,5 procent per persoon. Niettemin hoor je men- sen vaak zeggen dat de levensduur- te enorm is toegenomen. Voor een aantal producten klopt dat, maar een winkelkar vol basisproducten wordt niet echt duurder. Dat komt door de sterke concurrentie tussen supermarkten. Onder andere de komst van Albert Heijn naar Vlaan- deren heeft de prijzen gedrukt.
Ter linkerzijde wordt wel eens ge- zegd dat die cijfers over de stijgen- de koopkracht gerelativeerd moe- ten worden. Het zouden vooral de vermogens zijn die de koopkracht doen stijgen, meer bepaald door de fraaie opbrengsten van aandelen op de beurs de voorbije jaren. Weer fout. De grafieken van de Nationale Bank tonen duidelijk aan dat de in- komens vooral stijgen via weddes en lonen. Dat wil zeggen dat meer mensen een baan hebben, maar ook dat hun inkomen uit arbeid stijgt.
Onder andere door de reële loon- stijging bovenop de inflatie die voor 2017-2018 werd toegekend. En een gevolg van een deel van de taxshift die nu uitgerold wordt met een ver- eenvoudiging van de personenbe- lasting die tegelijk een verlaging is.
Het belastingvrije minimum wordt opgetrokken, de belastingschijf van 30 procent verdwijnt, en tegelijk krimpt de inkomensschijf die tegen 45 procent wordt belast, waardoor een groter deel van het inkomen belast wordt tegen 40 procent.
Bedrijfswagens
Dat er sprake is van een zware aantasting van de koopkracht, klopt dus niet. Het is te zeggen: het klopt niet voor wie een baan heeft. Wat wel juist is, is dat werklozen en ge- pensioneerden de voorbije jaren hun koopkracht hebben zien stabi- liseren of dalen. Er is in 2015 een indexsprong geweest waardoor hun uitkering eenmalig niet werd aange- past. De laagste pensioenen werden wel verhoogd, maar wie een hoger pensioen heeft, ziet weinig ver- andering. Bovendien moeten veel gepensioneerden rekenen op hun spaargeld dat door de lage rente intrinsiek minder waard is. Gevolg:
de koopkracht van de niet-werken- den staat onder druk. In Frankrijk is hetzelfde gebeurd, met gepensio- neerden die niet geprofiteerd heb- ben van een lastenverlaging, maar wel een aantal taksen zagen stijgen.
Tenslotte is er in het verhaal over de brandstofprijzen nog een nuance te brengen. Wie een bedrijfswagen heeft, merkt amper dat die de pan uit swingen. Maar wie met de eigen auto afstanden moet afleggen, voelt het effect in de portefeuille des te meer. Misschien daarom dat het protest van de gelehesjesdragers groter is in Wallonië dan in Vlaan- deren. Niet alleen omdat de Frans- taligen naar de Franse tv-zenders kijken, ook omdat er in Wallonië minder bedrijfswagens zijn. Heel Wallonië telt evenveel bedrijfswa- gens als de provincie Antwerpen.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
ECONOMIE
Er groeit een splijtzwam
in de regering Michel
Actueel
29 november 2018 3
Onder druk
Excellentie,
Ik ga het maar meteen zeggen, nog voor gij in uw groot boek moet gaan zoeken: ik ben niet al- tijd even braaf geweest het voorbije jaar, net als de 73 voorbije jaren overigens. Met mijn goed hart, maar slecht karakter heb ik de politieke wereld elke week in z’n hemd gezet en een ironische en satirische spiegel voorgehouden.
Ik beken ootmoedig dat ik er soms zelfs heel zwaar de spot mee gedreven heb. En ook: ik ben anti-royalist, antibelgicist en Vlaams-nationalist gebleven, en ik ben blijven ijveren en opkomen voor onze eigen Vlaamse en Europese identiteit en waarden. Ik ben ook kritisch gebleven tegen- over de immigratiepolitiek, zowel op nationaal als internationaal vlak. Een cocktail van dat alles is zowat het ergste wat een mens kan zijn in de oikofobe en politiek correcte wereld van van- daag.
In tijden waarin in een subsidie-slurpend UNIA als een ware gedachtepolitie op ons loert en ons zelfs laat vervolgen, heb ik vaak heim- wee naar u, Sinterklaas. Ik bedoel dan naar de tijd dat gij vermanend uw vinger ophieft naar stouteriken, maar mild en vergevingsgezind de door uw zwarte assistent alreeds geopende zak weer liet sluiten en de dreigende roede weer liet opbergen. Het waren tijden van milde fol- klore, van zachte relativering, maar vooral van plezier en ongecomplexeerd feestvieren. En van royaal uitgedeelde chocolade en koekjes, en appelsienen eten, en van leuke geschenkjes om urenlang mee te spelen. Het was de schoonste tijd van het jaar. Alles kwam altijd weer goed en gij waart onze grootste vriend, samen met uw ongeëvenaard Pietencorps.
Maar ik begrijp, Sinterklaas, dat ook gijzelf het op veel plaatsen in de Noordelijke en Zui- delijke Nederlanden steeds minder gemakke- lijk krijgt. Volgens sommige schreeuwlelijkerds moet het gedaan zijn met ‘zwarte’ Pieten, want dat zou verwijzen naar slavernij en kolonialisme.
Vreemd, want tot voor enkele jaren was er niks mis met het Sinterklaasfeest en zocht niemand naar racistische motieven bij de figuur van Zwarte Piet. Integendeel, hoewel ondeugend en gekke-bekkentrekkend, was hij de vriend van iedereen en je trouwste en fel gewaardeerde helper op de meest vervaarlijke dakranden en in de nauwste schoorstenen. Hij werd er door zijn taak altijd maar zwarter en zwarter van, en Bart Peeters leerde ons in zijn onnavolgbare televisiereeks dat hij bovenal uw guitige, maar scherpzinnige topadviseur was.
Het mocht echter niet meer in die sfeer blij- ven duren. Linkse, antiracistische groupuscules en ophitsers gingen het kinderfeest bezoedelen met discussies die - als ze al zouden moeten ge- voerd worden – best ver van de jaarlijkse intre- des en volksfeesten zouden moeten blijven. Het moesten voortaan roetpieten worden, blanke Pieten met wat roetvegen op hun kaken. In een aantal steden, zoals o.m. Antwerpen en Gent bij-
voorbeeld, deden ze het in hun broek en pasten ze zich als angsthazen aan voor een handjevol schuimbekkende en dreigende kinderfeestver- pesters. Gelukkig hield men op veel plaatsen in Vlaanderen wél het hoofd koel en bleef het grote Sinterklaasfeest wat het altijd al was ge- weest: een feest voor alle kinderen van welke gezindheid en achtergrond ook, opgevrolijkt door authentieke Zwarte Pieten die zich door niets of niemand ‘gediscrimineerd’ voelen. En zo hoort het!
In Nederland daarentegen werd er zelfs bij- wijlen gewelddadig betoogd door voor- en tegenstanders van Zwarte Piet, en zijn er zelfs winkels die uit pure angst Zwarte Piet-afbeel- dingen weren en zelfs geen chocoladen Zwar- te-Pietpopjes meer verkopen omdat demon- stranten de boel komen stukmaken of zwaar bedreigingen uiten. Wat een verziekte boel!
Soms gaat men nog verder en moet gij het christelijk kruis ook al van uw mijter halen, zo- als in Amsterdam en Antwerpen bijvoorbeeld, want men zou eens een niet- of andersgelovige kunnen shockeren. Alles verwerd tot een poli- tiek correcte tirannie met bizarre vormen van niet-verbinden en absolute onverdraagzaam- heid. Mogelijk moet gij binnenkort ook staf en mijter, soutane, stola en superplie achterwege gaan laten omdat dat mogelijks refereert naar een preconciliair en traditionalistisch klerika- lisme…
Niet alleen onze oude tradities, maar ook gij- zelf staat onder druk, mijn waarde Sinterklaas.
Misschien moet gij toch maar eens dat rapalje in de zak doen steken of hen eens flink van de roe- de geven, bij wijze van ‘pedagogische tik’. Maar ook dat, oei!, staat ondertussen al onder politiek correcte druk. Het zal dus wellicht nooit meer goed zijn. Of schenk dat zootje misschien eens een pakje gezond verstand, want dat hebben ze echt nodig. Het is het enige dat nog kan helpen.
Dag lieve Sinterklaas! Dag beste Zwarte Piet!
Die ideologische bevlogenheid doorde- semt alle andere bepalingen van het pact, dat op 10 en 11 december in Marrakesh zou moeten goedgekeurd worden. Voor de con- crete inhoud verwijs ik naar andere artikels die reeds in dit blad verschenen.
Brief aan de Sint
U kunt het gaan bekijken op refugees- migrants.un.org. Laat hier de bemerking volstaan dat voor het gros der immigratie bevorderende bepalingen in dit land geen democratisch draagvlak bestaat, om het zacht uit te drukken.
Bij een internetpeiling van de VRT bleek 87 procent van de deelnemers tegen het pact gekant. Sommigen gingen bij Tim Pau- wels, de ombudsman van de VRT, klagen dat dit opvallende resultaat geen enkele aan- dacht kreeg in de berichtgeving. Tim schoot onmiddellijk in actie. Hij stuurde een vraag naar de redactie om voortaan geen internet- polls meer te organiseren over “ernstige”
onderwerpen. Polls zijn maar spelletjes, stel- de Pauwels. Hij suggereerde in de Zevende Dag liever eens een bevraging te doen over wie dit jaar al een brief naar de Sint heeft ge- stuurd. Ik verzin dit niet.
De hautaine arrogantie van Pauwels is die van het bestel. Premier Michel kondigde in september een volksbevraging aan over het winter- en zomeruur. Maar vraag de domme proleten alsjeblief nooit naar hun mening over iets als de massale immigratie die de toekomst van hun continent bedreigt.
Het volk moet heropgevoed
Dat aspect is eigenlijk het meest aanstoot- gevende aan het pact van Marrakesh. De bevolkingen van Europa ondergaan de mas- sale migratie al decennia zonder dat ze daar ooit over werden geraadpleegd. Tegenstand werd verdacht gemaakt, gemarginaliseerd en zelfs gecriminaliseerd. De afwijzing is er toch gekomen, traag en geleidelijk, en is vandaag onmiskenbaar.
Verzet tegen immigratie is in álle westerse landen het belangrijkste electorale thema.
Nieuwe partijen en leiders verdringen de oude garde. En net dit moment kiest men uit om de westerse landen te dwingen tot een beleid dat nog meer ingaat tegen wat het volk vraagt.
De vele bepalingen van dit pact herleiden de reeds beperkte speelruimte van soeve- reine landen om zelf hun immigratiebeleid te bepalen tot nul. En om alle weerstand te breken wordt in Doelstelling 17 aan de sta- ten gevraagd het beeld van het volk op mi- gratie actief “vorm te geven” (“to shape per- ceptions of migration”), om journalisten “te sensibiliseren en op te voeden” (waaronder het vastleggen van de “terminologie” die ze dienen te gebruiken over migratie) en om alle media droog te leggen die negatief over migratie berichten. De VRT van Tim Pauwels heeft alvast geen heropvoeding nodig.
Magna Carta
Dat het pact geen gevolgen zal hebben, is een illusie, getuigen alle juristen. De recht- spraak zal er zich op beroepen, in het bij- zonder de activistische en zeer dwingende arresten van het hof van Straatsburg.
Maar het “niet-dwingende” karakter is vooral een kunstgreep: door het pact van Marrakesh niet als een “verdrag” op te vat- ten en het te presenteren als vrijblijvend, vermijdt men dat heuse ratificatieprocedu- res moeten doorlopen worden, dat het par- lement moet instemmen, dat het document moet vertaald worden, dat er een debat wordt gevoerd.
Het eindresultaat zal hetzelfde zijn. Dit
pact moet de Magna Carta van de migratie worden, hét referentiedocument voor toe- komstige verdragen en nationale wetgeving.
Wanneer Faust in het gelijknamige boek van Goethe lastige vragen stelt over de vorm van zijn verbintenis met de duivel, repliceert Mefistofeles dat hij zich daarover helemaal niet druk moet maken: “Elk velletje papier is goed. Zolang je het ondertekent met een druppeltje bloed.” Faust kreeg tenminste nog een tegenprestatie.
Michel, Merkel, Macron
Dat in heel wat landen toch een hevig de- bat is ontstaan, was niet de bedoeling. Net zoals onze premier hadden de vertegen- woordigers van de meeste staten reeds hun instemming betuigd bij de VN, zonder enig overleg met het thuisfront. Dat de VS al in december afhaakten, werd genegeerd - het is Trump maar. Dat Hongarije in juli neen zei, werd weggelachen - het is Orban maar.
Maar toen Oostenrijk eind vorige maand ging dwarsliggen, begonnen de domino’s te vallen. Dank u, Donald, Viktor en Sebastian.
Elf westerse landen hebben aangekon- digd dat ze niet zullen tekenen, of gewoon niet aanwezig zullen zijn in Marrakesh: de VS, Australië, Oostenrijk, Hongarije, Bulga- rije, Kroatië, Estland, Tsjechië, Zwitserland, Israël en Slowakije. Italië en Roemenië zullen waarschijnlijk hetzelfde doen. In Denemar- ken, Litouwen, Nederland en Slovenië wordt nog gebakkeleid. Macedonië en Servië zwij- gen voorlopig. Het VK, Finland en Noorwe- gen zullen tekenen, maar wel met neerleg- ging van interpretatieve voorbehouden.
Als België zonder reserve tekent, zal het al tot een minderheid behoren binnen de wes- terse groep. De goedkeuring van niet-wes- terse landen is trouwens van weinig belang:
het zullen de immigratielanden zijn die de meeste bepalingen moeten uitvoeren. De derde wereld, die zelfs niet verplicht wordt uitgewezen onderdanen terug op te nemen, zal met plezier tekenen.
Michel zal zich in Marrakesh in het ge- zelschap bevinden van Merkel en Macron.
Dat levert een mooie alliteratie op, maar de bondgenoten van de Belgische eerste mi- nister zijn dus een Duitse bondskanselier in opzeg, die bovendien in eigen rangen veel tegenwind krijgt over het pact, en een pre- sident met de laagste populariteitscijfers uit de Franse geschiedenis.
Zij vertegenwoordigen een minderheid van de westerse landen, een minderheid van de Europese bevolking en een minderheid van hun eigen volk.
Maar één antwoord mogelijk
De N-VA staat voor een zware beslissing.
We hopen dat daar het besef is doorgedron- gen dat een “inlegvel” (het neerleggen van een interpretatieve tekst) weinig waarde heeft, zowel juridisch als politiek. Het pact is te giftig om het met een waarschuwende tekst veilig voor gebruik te maken.
Het electoraat is ook niet dom. De kiezers begrijpen dat een partij in een coalitierege- ring niet altijd haar slag kan thuishalen. Ze begrijpen dat het beleid slechts in beperkte mate een weerspiegeling van het partijpro- gramma kan zijn. Maar wat ze niet begrijpen of aanvaarden, is dat de grootste partij van de regering een ernstige achteruitgang zou toestaan op een beleidsterrein dat centraal staat in haar politieke boodschap.
Er is dan ook maar één correct antwoord.
Om het in de taal van Merkel en met de woorden van Bismarck te zeggen: “Nach Marrakesh gehen wir nicht!”
JURGEN CEDER
Blijf weg uit Marrakesh
“De ondergetekenden erkennen dat migratie een bron is van vooruitgang, vernieu- wing en duurzame ontwikkeling in onze geglobaliseerde wereld.” Dat is de ideologi- sche geloofsbelijdenis in de eerste paragraaf van het “Global Compact for Migration.”
BRIEFJE AAN SINTERKLAAS
“Migratiepact niet-bindend?
Blijf dan gewoon weg.”
Citaat van de week > Peter De Roover (N-VA)
Peter De Roover, fractieleider van N-VA, beklom het spreekgestoelte om de rechterflank af te schermen en de kritiek van vele N-VA’ers te kanaliseren. Ten eerste was hij al (terecht) wrevelig over het feit dat de tekst van het migratiepact van Marrakesh alleen in het Engels beschikbaar is, waardoor het door onze eigen mensen niet eens goed kan gelezen en be- grepen worden. En ten twee sneerde hij rechtstreeks naar de premier: “Wat is er de zin van naar een circus te gaan, waarbij wij met zijn allen in een vliegtuig hopen CO2 uitstoten, en in Marrakech een tekst te ondertekenen of te bevestigen, die, naar het schijnt niet bindend is. Mijnheer de eerste minister: is de tekst bindend of niet? Als hij niet-bindend is, laten wij dan ook gewoon wegblijven.”
Zeer goede uitspraak, Peter, maar nu dat ook hard maken! En daar twijfelen we toch een tikkeltje aan, want nauwelijks enkele uurtjes later verklaarde Jan Jambon (N-VA) aan de pers dat ze er wel zouden uitgeraken met de regering en dat er wel een compromis zal gevonden worden om niemand gezichtsverlies te doen lijden… Misschien moeten de N-VA’ers de vio- len toch wat beter stemmen… Maar de uitspraak van Peter mocht er niettemin zijn!
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
Geen woorden
maar daden!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Kleffe herdenking
Vorige donderdag was het precies honderd jaar geleden dat Albert I volledig in het Frans de verzamelde kamers – Kamer en Senaat dus – kwam toespreken na de Grote Oorlog. Daar- in kwam hij een staaltje van theatrale heroïek brengen alsof hijzelf vier jaar in de modder- grachten had gezeten en de Teutoon eigenhan- dig had verjaagd. Maar ook kwam hij een aantal hervormingen aankondigen, zoals het alge- meen enkelvoudig stemrecht voor mannen, de gelijkstelling van het Nederlands aan het Frans (al liet dat in de praktijk nog lang op zich wach- ten), sociale hervormingen zoals stakingsrecht en de achturen-werkdag.
Dat werd in de Kamer herdacht door de par- lementsleden van beide assemblees in aan- wezigheid van een totaal ongeïnteresseerde en rondgapende koning Philippe. Zoals altijd straalde hij niets uit. Hij keek naar het plafond, zat verveelde gezichten te trekken en maakte zijn bril proper aan zijn vest… Kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) leidde ongeschoren de bijeenkomst en kondigde twee regimetrou- we historicae – Laurence van Ypersele en Sopie de Schaepdrijver - aan om wat ‘vaderlandsche duiding’ te geven. Al bij al een kleffe en archa- ische bedoening. De Vlaams-nationalisten wa- ren afwezig gebleven, behalve de ministers Jan Jambon en Johan Van Overtveldt die netjes mee applaudisseerden met het verzamelde belgi- cistische heir. Theo Francken was er niet. Die was zich waarschijnlijk druk aan het voorberei- den op het lastige debat die avond tegen Tom van Grieken in de Debatclub…
Minister Calvo
Opnieuw was het bonje over het VN-migra- tiepact dat binnenkort in Marrakesh zal onder- tekend worden. De linkse en rechtse oppositie deed er alles aan om de regering uit elkaar te spelen. De groene hyperkineet Calvo was weer op zijn best om zonder al te veel inhoud sneren uit te delen. Hij doet dat ondertussen op zo’n hautaine, arrogante en pedante manier dat ie- ders maag omkeert als hij het woord neemt. We beginnen ons echt af te vragen of de man het nu echt nog niet doorheeft dat hij door zo goed als niemand nog ernstig wordt genomen. Over hem doet overigens een leuk grapje de ronde.
Hij had eens in een interview verklaard dat hij geen rijbewijs had en dat zijn vader hem overal met de wagen naartoe brengt. Deze laatste zou gezegd hebben dat hij zou willen dat zijn zoon minister was, zodat hij van die taak verlost zou zijn. Calvo vond dat een leuke opmerking van zijn vader, vooral over dat ministerschap. Hij zag het al zo voor zich. Dat hij zich dan echter als groene pleitbezorger van fietsen en bakfietsen overal zou laten rondtoeren – jawel, met chauf- feur - in een chique bak met een flinke CO2-uit- stoot, was hem even ontgaan… Minister Calvo van Onbenulligheden, Verzuring en Hypocri- sie…
Schepen Calvo
Pietje Wijsneus Calvo is er dus altijd al de kippen bij om anderen met opgestoken vin- gertje de les te spellen en moraliserend de grond in te boren. Zelf neemt hij het echter allemaal niet zo nauw met harde principes. In Het Laatste Nieuws lazen we zo op 8 februari dat Groen pleit voor een volledig cumulverbod.
Een parlementslid zou geen verhinderd (titel- voerend) burgemeester of schepen kunnen zijn.
Ontroerend, zoveel beginselvastheid… En wat vernemen we vorige week, op 23 november om precies te zijn? Kristof Calvo wordt titelvoerend
Dossier 29 november 2018
4
eerste schepen in Mechelen. Echt waar. Wordt het geen hoog tijd om dat onnozel manneke eens vierkant in zijn gezicht uit te lachen?! Wie gelooft dat gastje nog?
Liever referendum
Terug naar het Marrakesh-pact. Filip Dewin- ter (VB) riep de regering en het parlement op hun verantwoordelijkheid op te nemen en de stemming over het pact naar het Parlement te brengen, net zoals men dat in Zwitserland zal doen. Of dat goed zou zijn, is een andere zaak, want de linkse oppositie zal in dat geval sa- men met Open Vld en CD&V en MR maar al te graag meestemmen voor het pact. Hij zou be- ter pleiten voor een referendum, waar het volk zelf rechtstreeks kan spreken. Het zou zijn stel- ling kunnen versterken als hij zegt dat we het verschil kunnen maken door voor een keer te luisteren naar de burger in plaats van naar de Europese politieke elite.
Genereuze De Croo?
Het Orakel van Brakel heeft gesproken! De man die al 51 jaar parlementslid is – en flink wat jaren zelfs Kamervoorzitter was – liet met een stalen tronie op de staats- en regimezender met een krop in de keel weten dat hij afstand doet van zijn parlementaire uittredingsvergoe- ding, ter waarde van zo’n slordige 400.000 euro, gespreid over 48 maanden. Hij zegt het “liever aan de anderen te laten”. Naïef Vlaanderen viel haast in zwijm bij zoveel generositeit. Maar wie zijn persoonlijke zaak van wat dichterbij bekijkt, weet wel beter. Het zit zo. Herman is 81 jaar en zit al vele jaren aan zijn maximum uittredingsver- goeding. Bovendien valt hij daarbij nog onder de oude regeling. Daarnaast – en los daarvan – valt hij ook nog onder de oude regeling die parlementairen met pensioen liet vertrekken ten vroegste op hun 55e na nauwelijks 20 jaar dienst. En ook dat is al jaren verworven. Wie het zelfs speciaal aanvroeg, kon zelfs op 52,5 jaar op vervroegd pensioen, zelfs al had men nog geen 20 jaar op de teller. Maar dan ont- ving men slechts een breuk van het totaal. Een voorbeeld. Een parlementslid dat in 2010 – nog voor de verstrenging in 2014 met het optrekken van de pensioenleeftijd dus – met pakweg 12 jaar dienst niet meer verkozen werd, kon eerst nog genieten van zijn uittredingsvergoeding gedurende zo’n slordige twee jaar (wat het to- taal aantal op 14 jaar bracht) en dan vanaf 52,5 jaar met pensioen gaan. In verhouding tot het volledige pensioen is dat momenteel toch goed voor zo’n 2400 euro netto per maand, inclusief alle sociale voordelen, zoals een overlevings- pensioen voor de partner, mocht het gewezen parlementslid het tijdelijke met het eeuwi- ge verwisselen. En zo komen we terug bij De Croo. Hij zit dus al heel lang aan zijn maximum pensioen, dat zo’n 75 procent is van een parle- mentaire wedde. Het is dus interessanter zijn 48 maanden (iets hogere) uittredingsvergoe- ding – die niet mag gecumuleerd worden met een parlementair pensioen - niet op te nemen, want als hem in die tijd iets zou overkomen, dan valt alles voor zijn madam ook weg. Dus liever een vet pensioen, dat in het slechtste geval (zijn overlijden dus) 60 procent van zo’n 4.500 euro netto blijft opleveren voor zijn weduwe, inclu- sief een degelijke hospitalisatie- en gezond- heidszorgenverzekering. Heel de demarche van De Croo is een en al berekening en toch iets te doorzichtig. Voor alle duidelijkheid, wij wensen hem nog vele jaren en nog bakken slijk der aar- de, maar… de oude krokodil speelt toch iets te veel komedie…
Oom Leo en zijn verhalen uit lang vervlogen tijden
Vorige week overleed mijn oom Leo, 98 jaar. Met hem verdwijnt mijn persoon- lijke bron over een tijdperk dat voor jongeren de middeleeuwen lijkt.
RODDELS UIT DE WETSTRAAT Van een paus en twee danszalen
Mijn oom was een rasechte Mechelaar.
Zijn vader was een arme klerk in de Centrale Werkplaats van de NMBS (het Arsenaal), die
’s avonds wat luttele franken bijverdiende met het naaien van broeken. De familie was zeer katholiek en dus trok de jonge Leo naar het strenge aartsbisschoppelijk college. Hij werd lid van het toen beroemde Sint-Rom- boutskoor van monseigneur Van Nuffel. Met dat koor maakte hij begin de jaren dertig de langste reis van zijn leven: naar Rome. Het koor trad op voor paus Pius XI en kwam met een geur van heiligheid terug. Wij zijn zo ge- woon aan die pauselijke verschijning dat we ons niet meer realiseren hoe weinig mensen in de vooroorlogse jaren een paus in leven- den lijve zagen. Wij begrijpen niets meer van de diepe eerbied die Vlaamse katholie- ken toen toonden voor iemand die letterlijk de plaatsvervanger van God op aarde was en die boven alle kritiek stond.
Voor de familie moest er brood op de plank komen en de jonge Leo leerde het kleermakersvak in een ambachtsschool in Brussel. Hij herinnerde zich dat hij “le beau Léon” (Degrelle) op straat zag. En meerdere keren botste hij in Mechelen op Joris van Se- veren die een vergadering van het Verdina- so kwam voorzitten in het nu nog bestaande café Sotscop in de Onze-Lieve-Vrouwstraat.
Amusement voor oom Leo was de bioscoop, het voetbal (zelden, en altijd KV Mechelen, want gesticht in het college om te verhin- deren dat leerlingen samenspeelden met niet-katholieke vriendjes) en musiceren met de allang verdwenen Edgar Tinelkring. Ook dat ‘is niet meer van deze tijd’.
Liefhebbers (de meesten niet rijk) voer- den op eigen kosten meesterwerken op, zo- als het Requiem van Verdi, zonder subsidies.
Verder waren er de twee grote balzalen in de stad, want zijn generatie was de laatste die nog kon dansen en dat jong leerde. Wij van de rock, de twist en de kusjesdans ke- ken hooghartig op de oudjes neer als we hen in de jaren zestig vergezelden naar een bal, maar jaloers waren we ook. We konden alleen maar wat schuifelen, want anders trapten we op elkaars tenen.
Koude douche aan de grens
Mijn oom verloofde zich met de jongere zus van mijn moeder. Ze woonde hemels- breed honderd meter verder (bij mijn ou- ders was dat driehonderd meter). Dat was courant. Ik denk dat die huwelijken dikwijls standvastig bleven omdat man en vrouw letterlijk dezelfde taal of hetzelfde dialect spraken, dezelfde mentaliteit deelden en dezelfde winkels, buurten en omgeving ken- den. Helemaal gelukkig waren ze toch niet bij mijn oom, want zijn toekomstige schoon- vader (mijn grootvader) was een socialist, al was hij wegens ‘militarisme’ uit de partij gegooid. Werkloos werd hij beroepssoldaat, en in de kazerne ontmoette hij Reimond Tol- lenaere. Toen mijn oom voor de eerste keer bij zijn verloofde thuiskwam, las mijn groot- vader “Eer Vlaanderen vergaat”.
Tijdens de oorlog werd oom Leo verklikt door een buurman die bij het “Arbeidsambt”
werkte en werd naar Duitsland gestuurd om in een fabriek te werken. Hij herinner- de zich toestanden als treinen die toekwa- men met platte wagons waarover netten gespannen waren waaronder vervuilde en verhongerde gevangengenomen Italiaanse soldaten lagen. Hij maakte mee hoe Poolse arbeiders voor zijn ogen opgehangen wer- den. Zijn laatste brief aan het thuisfront was geschreven op 3 september 1944. De dag daarna reden Britse tanks Mechelen binnen.
Onvergetelijk was de Italiaanse opgepak- te korist die in de kerstnacht 1944 Verdi’s
“Va pensiero” zong en de hele barak deed snikken met zijn klemtoon op de woorden
“O mia patria si bella e perduta”. De Ameri- kanen bevrijdden oom Leo, en na een paar chaotische dagen verscheen het Rode Kruis.
Dat stuurde een telegram naar Mechelen dat vreugde en paniek veroorzaakte. Vreug- de omdat men na zeven maanden angst het bericht kreeg dat hij nog leefde; paniek om- dat er geen nieuws kwam van mijn ook naar Duitsland gevoerde grootvader.
De terugkeer naar Vlaanderen was een calvarie: te voet gaan wegens vernielde sporen, vrachtwagens zonder comfort, een treinreis waar geen einde aan kwam en een ijskoude douche aan de grens. Bullebak- ken van rijkswachters controleerden dikke lijsten met namen van gevluchte collabo- rateurs, en ze behandelden iedereen als mogelijke misdadigers. Bij zijn terugkeer in Mechelen voelde hij zich afgestompt en allesbehalve blij zoals misleidende film- beelden soms tonen. Een paar dagen na zijn terugkomst verscheen een buurvrouw van mijn grootmoeder bij mijn moeder en zei al- leen maar: “Een vreemde man die uit Duits- land kwam, heeft bij je moeder aangebeld en ze zit te huilen.”
Zelfstandig meester-kleermaker
Na de oorlog konden mijn oom en tante eindelijk trouwen: een gezamenlijk huwelijk met zijn zus en haar verloofde die het zon- der zijn ouders en zijn zus moest vieren, alle drie gestorven toen de eerste V1-bom die Mechelen trof insloeg. Mijn nicht Betty was het enige kind. Oom Leo besloot zelfstandig kleermaker te worden. Een risico, want hij moest een klantenkring opbouwen. Maar hij was een vakman, en de mond-tot-mondre- clame deed de rest.
In de goede jaren vijftig, zonder veel ad- ministratie en controle, kon hij nog met twee leerjongens werken, later met één en ten slotte zonder, want te duur. Mensen kleed- den zich nog behoorlijk en bezaten allemaal een ‘zondagskostuum’ of wat gelegenheids- kledij. Geen sprake van dat iemand zoals vandaag op een begrafenis in de zomer ver- schijnt in een tooi waarbij je je afvraagt of die recht van het strand van Blankenberge komt. Buiten zijn werk engageerde oom Leo zich om de beiaardconcerten van de kathe- draal te promoten, dronk hij graag een glas met de leden van de vereniging van mees- ter-kleermakers of ging spontaan op fami- liebezoek.
Dat kon altijd zonder agenda’s boven te halen of eerst te telefoneren. Vandaag dur- ven zelfs ouders, zussen en broers niet meer bij elkaar binnenvallen zonder verwittigen.
In de jaren zestig werd de concurrentie van de fabriekskledij almaar groter, maar oom Leo hield stand met zijn kwaliteit. Het aantal kleermakers daalde echter ieder jaar en hij was de laatste voorzitter van de Mechelse beroepsvereniging. In 1980 waren er geen tien kleermakers meer in de stad en omge- ving. Toen oom Leo in 1985 met pensioen ging, deed hij bij de vereniging het licht uit.
Na zijn pensioen bleef hij actief, ook toen hij noodgedwongen naar een home moest en mijn tante overleed. Maar hij bleef zijn sociale zelf, met veel humor. Hij kocht zich een pc en een smartphone, acteerde in een toneelstuk en werd geregeld op televisie gesleurd omdat hij de fitste van de instelling was en bijzonder scherp van geest bleef.
Oom Leo heeft geen onstuimig leven geleid, en geen grootse daden verricht, maar het waren mensen zoals hij die hard werkten en zich altijd fatsoenlijk gedroegen, die het so- ciale weefsel creëerden dat inmiddels jam- merlijk verloren is gegaan.
Dikwijls heb ik hem bezocht om verhalen te horen uit een tijd van geestelijke zeker- heden, van een bestaan in evenwicht tussen rechten en plichten, van mensen die niet vonden dat ze voor alles hun hand bij de belastingbetaler mochten ophouden. Naar de eerste woorden van die bekende Ame- rikaanse film was het een leven in “een be- schaving weggejaagd door de wind”.
JAN NECKERS
Actueel
29 november 2018 5
Debatclub
Francken versus Van Grieken
Er was massaal veel volk bij de Debatclub in Edegem voor het debat tussen N-VA-staatsse- cretaris Theo Francken en VB-partijvoorzitter Tom van Grieken. 670 aanwezigen waren er, op de kop geteld, een record voor de 38-jarige Debatclub. De afwezigen kregen ongelijk, want men kreeg echt waar voor zijn geld. De moderator, Pieter Bauwens, hoewel lopend op krukken, was in topvorm op zijn voorzittersstoel: beheerst en gezagvol de weinige on- derbrekers doeltreffend tot de orde roepend, en karig met woorden. Enkele korte tussen- komsten volstonden om een beleefd doch geanimeerd gesprek op gang te brengen. En om de afloop al te verklappen: beide debaters waren zichtbaar gegroeid.
Tom van Grieken had een eerder gemakke- lijke taak. Hij wees, met cijfers in de hand, op de talrijke gevallen waar de stoere woorden van Francken, en meer nog van diens partij- voorzitter Bart de Wever, slecht overeenkwa- men met de praktijk.
Het aantal nieuwkomers is tijdens de door de N-VA gedomineerde regering jaar na jaar alleen toegenomen. Theo Francken verdedig- de zich rustig, dat hij wel degelijk het gezond verstand heeft doen zegevieren op allerlei fronten waarvan de mediaverbruiker nu een- maal minder weet heeft.
VLAAMS PARLEMENT Werkvolk
Naar het schijnt schreeuwen de bedrijven om werkvolk. Daniëlle Vanwesenbeeck (Open Vld) vertolkte het idee van werkgeversorga- nisatie Voka om met extra financiële stimu- lansen te werken om de beruchte werkloos- heidsval aan te pakken. Minister Muyters vond dat Vlaanderen zich al zeer actief toonde, maar dat natuurlijk de loonkost nog steeds te hoog is en de nettolonen nog steeds te laag zijn en dat een te groot aantal mensen niet aan de bak komt. Hij meende dat met een slordige 500 miljoen euro het Vlaamse arbeidsmarkt- beleid zijn doelen wel zou kunnen bereiken.
Een interessante opmerking kwam van Axel Ronse (N-VA): hij redeneerde dat als Vlaande- ren de werkloosheid terugdringt het het fede- rale niveau is dat daarvan profiteert door een besparing op de uitkeringen. Als Vlaanderen die middelen zelf zou kunnen gebruiken zou dat al een flinke vooruitgang zijn. Hij zag daar (nog) een argument voor confederalisme. Af- spraak volgend jaar.
Zelfmoordpact
Als de Verenigde Naties iets in elkaar knutselen, dan kan men zich beter bergen.
Het nieuwste monstrum is genoemd “Global Compact for Safe, Orderly and Regular Mi- gration (GCM)”, in de volksmond intussen beter bekend als “Marrakesh”. Het gaat om een soort plan van aanpak in verband met mi- gratie waarvan geen kat de draagwijdte kent of mag kennen. Vragen daarover van Wouter van Besien (Groen) en Tom van Grieken (VB), wier meningen erg uit elkaar liepen. Een heel goede zaak volgens Van Besien en niet minder dan een “zelfmoordpact” volgens Van Grie- ken. Beide heren waren wat creatief geweest om het onderwerp in het Vlaams Parlement te brengen, want het hoort vanzelfsprekend in de federale Kamer thuis. Het was dus niet moei- lijk voor minister-president Bourgeois om te
zeggen dat alles wat met migratie heeft te maken federaal zit en dat die enkele minieme puntjes die Vlaanderen aangaan volkomen onproblematisch zijn. Van Besien vond dat net erg veel bij Vlaanderen zat: welzijn, werk,…
en riep op tot een ruimhartige ondersteuning van dit GCM. Hij vond zelfs dat Bourgeois niet enthousiast genoeg was. Van Grieken schoot met scherp op Bourgeois en de N-VA die niks doen tegen dit pact dat “het begin van het einde voor Europa” is. Matthias Diependaele (N-VA) zag het genuanceerder maar toch met redenen tot bezorgdheid die inderdaad best federaal te behandelen zijn.
Terminus
Waar een en ander toe leidt kan men dage- lijks bewonderen op het Brusselse Noordstati- on. Het is daar zo onherbergzaam, onleefbaar, onveilig en godvergeten smerig dat Vlaande- ren zijn geliefde DeLijn-bussen moet wegtrek- ken. Smeekbeden aan de Brusselse overheid hebben uiteraard niets uitgehaald want die ziet veel liever transmigranten komen dan im- perialistisch-Vlaamse bussen die Nederlands praten. Vlaamse projecten om de omgeving wat te verfraaien zijn evenmin welkom. Annick De Ridder (N-VA) vroeg naar de stand van za- ken. Een kordate minister Weyts stelde dat de veiligheid van personeel en reizigers boven alles ging en dat hij niet zou wachten tot “een eerste slachtoffer zou vallen”. Vrij vertaald:
het is bijzonder erg. De volkomen apathie van
“Brussel” beviel hem duidelijk niet. Vanuit de rode en groene hoek werd omfloerst gezeurd over “alle actoren rond de tafel brengen om oplossingen te zoeken”, maar als de Brusselse satrapen al niet thuis geven voor Weyts houdt het ook op – terminus. Stefaan Sintobin (VB) wees nog even fijntjes op de onderliggende oorzaak van het probleem, maar voor de be- handeling daarvan moeten we wellicht wach- ten op het GCM-pact.
De ngo-veerdiensten veroordelend
Zo zijn de regularisatieaanvragen nooit zo laag in aantal geweest. De achterstand in de behandeling van asielaanvragen is helemaal weggewerkt, en die bij de aanhangige zaken bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen bijna. Er wordt nu opgetreden tegen vakan- ties door “vluchtelingen” in hun “ontvlucht”
thuisland, misdadige vreemdelingen worden teruggestuurd. “Mijn wetgeving is solide en correct”, zei de staatssecretaris. Hijzelf maak- te net als Van Grieken het onderscheid tussen
Hongarije
De twee verschilden duidelijk van mening over het EU-spreidingsplan voor asielzoekers.
Van Grieken vergeleek dit met een dorp waar enkele huizen door een overstroming getrof- fen zijn: om dat “op te lossen”, gaat men het probleem “eerlijk verdelen” en álle kelders onder water zetten. Francken verdedigde echter deze “solidariteit” (inbegrepen zijn steun aan de “bestraffing” van het tegenwer- kende Hongarije) met het argument dat de Midden-Europese landen ook ontvangers van aanzienlijke EU-steun zijn. Hij rapporteerde wel dat het Schengenakkoord over open bin- nengrenzen mislukt is en feitelijk is afgeschaft.
Van Grieken kreeg enkele keren de lachers op zijn hand: “Teken de Marrakeshverklaring níét, teken onze petitie ertegen!” Op de vraag inzake de zorgwekkende demografische ont- wikkeling antwoordde hij kort en goed: “Je hoeft je donderdagavond niet bij de Debat- club door te brengen, je kan ook een goed lief zoeken en de Vlaamse bevolking doen toene- men.”
Toen een Marokkaanse studente van Franc- ken verontschuldigen eiste omdat hij geschre- ven had over Arabische jongeren die de poli- tie met stenen bekogelden “en daardoor een hele groep gecriminaliseerd had”, riep Van Grieken haar op om zich met haar eis tot die stenengooiers te wenden. Hij zorgde ervoor het debat nooit op de spits te drijven en com- plimenteerde Francken meermalen, bijvoor- beeld: “We zijn het voor 90 procent eens met uw boek.” (Dat boek heeft als titel Continent zonder Grens.)
Cordon
Daarom vond hij de trouw van de N-VA aan de schutkring zo misplaatst. Terwijl Franc- ken als persoon ongeschonden uit het debat kwam, heeft zijn partij er wel van langs ge- kregen. Zo had Francken in De Afspraak de studentengroep Schild & Vrienden verdedigd terwijl zijn partij S&V-kandidaten van haar lijst geweerd heeft. En om er een persoonlijk ge- tuigenis aan toe te voegen: hij is over de islam eerlijk zoekende, daar waar andere N-VA-mi- nisters kinderpraat over “méér islam” en “Eu- ro-islam” vertellen. Met Francken als voorzit- ter komt de N-VA er misschien nog wel.
Alles bij elkaar genomen, was de grote win- naar van dit debat Vlaanderen. Zegslieden van de twee Vlaams-nationale partijen had- den beleefd, soms zelfs hartelijk, van mening kunnen verschillen, maar zij hebben tegelijk gedemonstreerd hoeveel zij nog altijd ge- meen hebben.
KOENRAAD ELST zeggen en doen, maar maakte zich sterk dat
hij in die test wél geslaagd is. Hij rapporteert ook dat de politieke opinie mee evolueert in de richting die hij aangeeft: “De EU veroor- deelt nu de ngo-veerdiensten, een jaar gele- den zat ik nog op het beklaagdenbankje voor dezelfde veroordeling.”
De actualiteit hielp Van Grieken een hand- je, met de betwisting rond de Verklaring van Marrakesh die de N-VA in verlegenheid ge- bracht heeft. Terwijl de Marrakeshverklaring twee jaar lang op punt gesteld werd, was zij door de N-VA-ministers Francken en Jan Jam- bon twee jaar lang alleen maar gedoogd, of zelfs verdedigd. Er is nochtans niets “ex- treemrechts” aan de verwerping van de Ver- klaring van Marrakesh. Van de socialistische wijze Mark Elchardus tot de liberale of chris- tendemocratische regeringen in Midden-Eu- ropa, talloze volmaakt normale mensen zien iets sinisters in die tekst, een bedreiging voor de soevereiniteit, dus waar blijft de N-VA?
Illegaliteit niet meer strafbaar
Staatssecretaris Theo Francken bleef vaag over de cruciale vraag of de N-VA er een re- geringscrisis voor over heeft om een Belgi- sche ja-stem te voorkomen. Hij verdedigde zich dat hij al lang met de tekst bezig was, en opmerkingen gemaakt had, soms met goed gevolg. Zijn diensten hadden hem lang voor de huidige commotie al gewaarschuwd voor het feitelijk bindende karakter van de verkla- ring. Bij Afrikaanse dictators met geringeloor- de rechters, daar is ze écht niet bindend, maar hier zullen activistische advocaten en rech- ters juist alles doen om ze tot feitelijke wet te maken. Van Griekens Hongaarse en Oosten- rijkse vrienden hadden hem echter gebriefd dat er van enig Belgisch dwarsliggen niets te merken was geweest. En dat terwijl de verkla- ring gezinshereniging gemakkelijker maakt, illegaliteit niet meer strafbaar stelt, gratis ad- vocaten belooft aan illegalen, en meer derge- lijke waanzin. Hij beschuldigde Francken zelfs van liegen. Francken ontkende, maar heuglij- ker was eigenlijk zijn lesje over debatteren, toen hij meewarig deed over krasse taal als het gebruik van het woord “liegen”. Hij scoor- de zelfs enkele keren met insider-weetjes. Bij- voorbeeld dat de VB-bewering dat België het slechter dan het EU-gemiddelde zou doen in het terugsturen, geen rekening houdt met een minder bekend feit. De buurlanden leveren gemanipuleerde statistieken. In het gerepu- teerd correctere Nederland bezoekt de politie het adres van een pas uitgewezen asielzoeker, die dan ervoor zorgt even niet thuis te zijn, en noteert officieel: “Heeft het grondgebied ver- laten.”
Anti-islamactivist
Tommy Robinson naar UKIP
Terwijl Brexit onderhand een apotheose bereikt, zijn ze bij UKIP bezig met een interne vete omtrent islamcriticus Tommy Robinson. Heel opmerkelijk voor een partij die van Brexit haar handelsmerk maakte.
De United Kingdom Independence Party, UKIP voor de vrienden, beleefde sinds het referendum van 2016 een rampzalige tijd.
UKIP kende vanaf de Brexit-volksraadple- ging een totale neergang. De partij die van de uittreding uit de Europese Unie haar re- den van bestaan maakte, moest zich herpo- sitioneren binnen het Britse politieke land- schap. Na het terugtreden van boegbeeld Nigel Farage, volgden de partijleiders el- kaar in snel tempo op,.
De huidige kapitein, Europees Parlement- slid Gerard Batten, die in april dit jaar werd aangesteld, wist het haast kapseizende schip te stabiliseren. De schuldenput werd ge- dempt, nieuwe leden werden aangetrokken en de interne conflicten werden grotendeels de kop ingedrukt. Toch is sinds deze week de spanning bij UKIP om te snijden. Gek genoeg heeft dat niets te maken met het Br- exitakkoord dat de komende weken in het Lagerhuis ter stemming wordt gelegd.
De ruzie die binnen UKIP is losgebarsten, heeft alles van doen met de figuur Tommy Robinson. De bekendste anti-islamactivist in het Verenigd Koninkrijk werd door par- tijvoorzitter Gerard Batten aangeworven als politiek adviseur. Volgens Batten is de erva- ring en kennis van Robinson als straatacti- vist van onschatbare waarde. Daar denkt de partijraad duidelijk anders over. Een grote meerderheid stemde tegen de aanstelling.
Robinson is sinds september vrij uit de ge- vangenis, en werd eerder veroordeeld voor onder andere valsheid in geschriften.
Van Gerard Batten is geweten dat hij op het vlak van islam en multiculturalisme er tame- lijk radicale standpunten op na houdt. Daar zit het overgrote deel van de UKIP-leden niet mee verveeld. Toch lijkt de aanstelling van Robinson een brug te ver. Ondertussen mengt Nigel Farage zich in de discussie. Fa- rage blijft erover waken dat zijn partij de an- ti-immigratietrom laat weerklinken, zonder daarbij specifiek op de islam te focussen.
De vroegere partijleider wilde om die reden destijds geen samenwerking op Europees vlak aanknopen met partijen als het FN van Marine Le Pen en de PVV van Geert Wilders.
Farage vreest dat ‘zijn’ UKIP, door toedoen van Gerard Batten, transformeert van een populistische, rechtse partij naar een radi- caal-rechtse anti-islampartij. De voormali- ge partijleider roept op een vertrouwens- stemming te organiseren, in de hoop op die manier Batten weg te krijgen. Of hoe UKIP, als rabiate Brexitpartij, erin slaagt – door in- terne strubbelingen – de apotheose van de Brexit totaal te missen. Bij het ter perse gaan van dit nummer (op woensdagvoormiddag) hadden al drie Europese parlementsleden van UKIP hun ontslag gegeven. De druk op UKIP-voorzitter Batten wordt elk uur groter.
SD
