Het hogedrukgebied komt eraan...Ik schaam me ervoor

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Leterme-syndroom

Het syndroom van Gilles de la Tourette is een verzameling verschijnselen die zich manifesteren als ongecontroleerde spierbewegingen en het maken van geluiden. Men- sen die hieraan lijden, kortweg Touretters genoemd, hebben een onbedwingbare drang bepaalde bewegingen te maken of bepaalde geluiden of woorden te uiten. Zulke onge- wilde en in de omgang vaak in meerdere of mindere mate storende gedragingen wor- den ‘tics’ genoemd. Wanneer er regelmatig minstens twee motorische tics en één vocale tic optreden, dan spreekt men van het syndroom van la Tourette. Zo leert ons de internetencyclopedie Wikipedia.

De volgende tics kunnen al dan niet in combinatie met elkaar voorkomen: een gri- mas trekken, optrekken van de neus, schudden met het hoofd, schouders optrekken, diverse tics in de ledematen. Vocale tics zijn: de keel schrapen, grommen, knorren, uiten van zinloze kreten, uiten van scheld- en schuttingwoorden, en het blijven herha- len van woorden of zinnen.

Het is na de afgelopen week overduidelijk dat Yves Leterme een Touretter is, buiten categorie zelfs. Na enkele nieuwjaarsinterviews op radio en tv, een toespraak op de vie- ring van de manager van het jaar, een aantal antwoorden in het parlement en gesprek- ken met De Standaard en La Libre Belgique menen we dit met degelijke bewijzen te kunnen staven. Schudden met het hoofd: ‘De verkiezingscampagne van 2007 draaide niet rond communautaire thema’s.’ (Dezelfde Leterme in De Standaard, enkele dagen voor de verkiezingen in juni 2007: ‘Voor ons is dat een breekpunt. Ik ga niet in een coalitie zonder staatshervorming.’) Schouders optrekken: ‘Ik geef geen commentaar over BHV.’

(Dat moet de Koninklijke Schoonmoeder maar oplossen, zolang het Leterme maar niet in moeilijkheden brengt.) Uiten van zinloze kreten: ‘Er is geen immobilisme in dit land.’

(Terwijl alles wordt verschoven tot na de verkiezingen van 2011: de financieringswet, de staatshervorming, de pensioenen, de hervorming van het ambtenarenapparaat.) Het blijven herhalen van woorden en zinnen: ‘We hebben nood aan samenwerkingsfe- deralisme. Het sociaaleconomische is de hoogste prioriteit. De staatshervorming is belangrijk, maar ligt nu niet op tafel.’ (Als ze zo belangrijk is, dan móét ze op tafel lig- gen, maar dan is het rijk van Leterme meteen uit, want hij regeert bij genade van de Franstaligen.) Grommen en optrekken van de neus: ‘Bart de Wever is een gedegen toe- schouwer. Gedegen, maar wel een toeschouwer.’ (Versta: De Wever is quantité négli- geable.) Uiten van scheld- en schuttingwoorden: ‘De N-VA is historisch niet in staat ver- antwoordelijkheid te nemen.’ (En als de microfoon opgeborgen is, zal het ongetwijfeld klinken: die bende smeerlappen zal mij niet meer van mijn troon verdringen.) En wat het trekken van grimassen betreft, hoeven we allerminst verdere uitleg te geven, men herbekijke gewoon een aantal beelden van de voorbije week.

Het tourettesyndroom gaat vaak gepaard met angststoornissen en fobieën. De nacht- merrie van Leterme is dat hij over enkele weken of maanden opnieuw buiten ligt uit de 16. Dat vult de hierboven geschetste opsomming perfect aan. Het tourettesyndroom zou daarom evengoed het Leterme-syndroom kunnen worden genoemd. Op voor- waarde dat in de beschrijving van dat neurologische verschijnsel de volgende patholo- gie mee wordt opgenomen: LIEGEN ALSOF HET GEDRUKT STAAT. Zo niet, klasseren we het Leterme-syndroom nog een trede hoger op de weg naar totale schi- zofrenie. En we zullen het desnoods persoonlijk op Wikipedia aanvullen, met verwij- zingen naar alle interviews en mediaoptredens die de heer premier recentelijk gege- ven heeft. Hoe kan men zichzelf zo verloochenen, en zijn verleden zo afzweren, nadat men persoonlijk een kartel heeft gesmeed om via de Vlaamse eisenbundel aan de macht te komen? Leterme kan zich van deze vraag vanaf maken door simpelweg te verwij- zen naar Guy Verhofstadt, die na zijn eerste burgermanifesten precies hetzelfde heeft gedaan: een bocht nemen van 180 graden om bezit te nemen van de ambtswoning der eerste minister. Om te overleven en zich te handhaven, worden daarbij alle dure eden en stoere uitspraken van vroeger, na uren communicatietraining, simpelweg doodge- drukt. Leterme heeft nooit gezegd dat er maar vijf minuten politieke moed nodig waren om Brussel-Halle-Vilvoorde te splitsen: neen, want deze Leterme heeft dat nooit gezegd en dus kan die uitspraak uit de geschiedenisboeken worden geschrapt. Anders zou hij - wanneer het dossier rond Pasen naar een nieuw culminatiepunt gaat - zich geen vijf minuten langer staande kunnen houden. Als wij zelf aan het syndroom van La Tourette zouden leiden, zouden we deze regeringsleider klasseren onder de schuttingterm poli- tieke hoer. Laten we het voorlopig maar houden bij de terminologie die we al eerder hebben gehanteerd: het samenwerkingsfederalisme is gewoon een ander woord voor KNECHTFEDERALISME, en het wordt hoog tijd dat de echte V-partijen deze term met vaste regelmaat beginnen te gebruiken.

Toch nog even een vraag: waarom is Leterme voorstander van samenvallende verkie- zingen, terwijl zijn geliefde partijvoorzitster Marianne Thyssen op haar fameuze gast- college in Gent enkele maanden geleden nog verklaarde daar tegen te zijn? Want ‘dat zou de N-VA de kans geven om federaal zijn wil op te leggen’. Hadden we uit de woor- den van Leterme niet begrepen dat de N-VA zo snel mogelijk

moet worden kaltgestellt?

Het hogedrukgebied komt eraan...

Ik schaam me ervoor

Laten we De Morgen nemen. Dat is geen pulpblad zoals Het Laatste Nieuws en onver- dacht progressief. Een criterium voor seri- euze journalistiek, kortom.

Maandag lezen we op de voorpagina dat Jemen het volgende terreurfront is. Op de tweede bladzijde een artikel (eenderde van een blad groot) over een koppeltje dat werd vermoord. Met twee kleine kleurenfoto’s.

Dinsdag leren we vooraan dat we allemaal massaal met onze centen vluchten naar het spaarboekje. In een klein inzetje staat dat de speurders in het duister tasten. Op bladzijde twee weer zo’n eenderdebladartikel om te zeggen dat men nog van niets weet. Woens- dag gaat het op ‘de 1’ over de 220.375 Vla- mingen die een baan zoeken. Maar daarbo- ven wel met foto aangekondigd voor bladzijde 3: “Eerste spoor in dubbele moord Halen”.

Het beloofde artikel beslaat nu tweederde van een blad, met drie foto’s, waarvan één een vergrote recyclage is van de maandag- prent. “Geen bewijzen, wel aanwijzingen”, klinkt de titel, maar de buurman heet al wel Ronald ‘Ronny’ J.

Donderdag worden de trossen losgegooid.

“Aanhouding in moordzaak”, met een weinig- zeggende, maar vier kolommen brede kleu- renfoto - boven even breed artikel - van het onderzoek in de tuin van Roland J. (intussen dus van voornaam gewisseld) op de voorpa- gina. Verder de hele derde bladzijde en een commentaar van Yves Desmet. “Ik heb ze gedood. Ik alleen”, schreeuwt het openings- artikel op vrijdag, de volle vijf kolommen breed. Vervolg op de bladzijden twee tot en met vier (met nu commentaar van Walter Pauli) en op pagina 26 de meningen van Des-

met en José Masschelin, misdaadjournalist bij Het Laatste Nieuws over pers en misdaad. Jo Stevens van de Orde van de Vlaamse Balies schrijft over de zaak de brief van de dag.

“Dubbele moord leidt naar Annick Van Uytsel”, krimpt het nieuws zaterdag licht naar vier voorpaginakolommen. Maar de bladzijden twee, drie en vier zijn er wel weer helemaal voor ingeruild (met één commen- taarstuk over een ander thema). Het doop- ceel van dader Ronald Janssen wordt gelicht op de bladzijden 21 en (deels) 22.

Nu lopen we het risico fijngemalen te wor- den, maar het blijft een feit dat deze ver- schrikkelijke gebeurtenis ‘slechts’ over een laffe moord gaat op twee mensen. Voor de familieleden dé gebeurtenis, hét dieptepunt van hun leven. Voor de rest van de bevolking een fait divers, waar we binnen enkele weken niet meer over zullen reppen. De maatschap- pelijke relevantie zit erg dicht bij nul. En toch maakt zo’n kwaliteitskrant daar dagenlang een hoofdthema van, vijf dagen voorpagina.

Om van andere bladen nog maar te zwijgen.

Een schande. Journalisten zijn krapuul.

De reden is snel gevonden: de commercie.

Want lezers houden van dit soort verhalen.

Klinkt het grof, “houden van”? Tja, dan is het ook grof, want we houden er echt van. Toen uw dienaar de kranten doorbladerde voor bovenstaande telling, stelde hij vast dat hij de meeste van die artikelen ook echt gelezen heeft. Nu ik er over nadenk, schaam ik me daar voor. Ik ben, samen met jullie, de brand- stof die de sensatiemotor doet draaien. De schande, het krapuul, dat zijn we zelf.

EEnmanscollEctiEf

D^En B^lootEn K^oonicK

Deze week :

• Belgicistisch kromdenken 2

• Diksmuide op droger zaad 3

• Het Complex 5

• Arm Wallonië 7

• De federale zeef 14

• Een blunder per trimester 15

• Musée Bels Museum 16

65

jaargang • nummer 2 • woensdag 13 januari 2010 1,85 euro

Plankzeil naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

Arm Vlaanderen

De dingen dezer dagen 2

zwijgt Reynebeau zedig. We nemen dan ook aan dat de kiezer de N-VA vooral wilde steu- nen wegens het moedige verzet van die partij tegen het uithollen van de antirookwetten.

Inbeelding?

In De Standaard van donderdag krijgt Rey- nebeau een hele pagina ter beschikking om aan te tonen dat de communautaire opstoot van 2007 niets te maken had met de wens van de kiezer, maar alles met perceptie. “Post- electoraal onderzoek bevestigde alvast dat ook slechts een kleine minderheid van kie- zers zich in het stemhokje door het thema had laten leiden.” Hij herhaalt het verder in hetzelfde artikel nog eens, want blijkbaar houdt Reynebeau wel van wetenschappelijke ondersteuning van zijn gedaas.

Neen, het was alleen maar perceptie, inbeelding dus. Vooral de Vlaamse Leeu- wen op het overwinningsfeest van het kar- tel hebben het hem gedaan. Met de kiezers- wil had dat allemaal niets meer te maken.

Reynebeau grossiert trouwens in kromden- ken. We lezen in hetzelfde stuk: “Vanuit de oppositie was het een interessant onder- werp (de staatshervorming) om er een aura van radicaliteit mee aan te meten, zonder enig electoraal risico, want Franstaligen kun- nen toch niet voor Vlaamse partijen stem- men.” Ho maar, Marc. Beweer je nu plots dat de Vlaamse kiezer zich graag laat verlei- den door forse Vlaamse taal en dat je daar- mee geen risico loopt Belgisch denkende Vla- mingen af te stoten, omdat die er toch niet zijn en alleen Franstaligen gehecht zijn aan het vaderland? Dat staat er toch, zwart op wit! Maar daarmee haalt hij zijn hele verhaal over de desinteresse voor het communau- taire gezwets bij de kiezer natuurlijk zwaar onderuit.

Goed nieuws

Er kwam weerwerk van Peter de Roover van de Vlaamse Volksbeweging. Die had een drukke week, want plaatste opiniestukken in De Morgen en De Standaard en mocht zaterdag zijn verhaal nog eens kwijt bij Radio 1 in “Ongehoorde meningen”. Voor de radio kon hij zijn ironie niet onderdrukken, toen Marc Reynebeau genoemd werd als bron.

“Ik heb goed nieuws voor de luisteraars”, zei De Roover. “De winter is voorbij.” Op dat moment raasde de sneeuw door het land. “Maar je moet wel het gordijn dicht- schuiven om dat te geloven, want wie bui- ten kijkt, ziet dat de realiteit een andere taal spreekt.” Ook in De Standaard kon hij het niet laten wat te spelen met zijn tegenstan- ders. “De aarde is rond en Yves Leterme won de verkiezingen door een staatshervor- ming te beloven. Peter de Roover bewijst het allebei met cijfers”, leidde De Standaard zijn stuk in. De Roover besloot: “Wie gelooft die man (Leterme) nog na zijn bocht? Wellicht wie ook gelooft in een platte aarde.”

Peter de Roover hanteerde harde cijfers om Hooghe, Reynebeau en co. van antwoord te dienen. Die willen we u graag volgende week presenteren.

J.K.

“Kwaliteit voor een breed publiek”

Het duidende kunstwerkje in “De Jour- nalist” was van de hand van VVJ-voorzitter Marc van de Looverbosch. Naast journa- list bij de VRT is de man ook ex-gemeente- raadslid voor de spallochtonen in Mortsel, een notoire militant van “de partaai” én een intimus van “Patrick”, burgemeester van alle Antwerpenaars. Uitgerekend deze onver- dachte kameraad trok in genoemd edito- riaal van leer tegen “de politiek die maar al te graag zijn klauwen op de VRT legt als het daar spannend wordt.” Dat “spannende”

vertaalt zich dan in de nauwelijks of helemaal niet toegelichte argumentatie rond de ver- wijdering van gedelegeerd bestuurder Dirk Wauters. Niet dat de man moest opstappen vanwege toestanden zoals herhaaldelijk vast- gestelde incompetentie, maar gewoon omdat hij geen lid was van “de juiste partij”. In zijn gewaardeerd “Journaal” analyseerde Mark Grammens trouwens een politieke stoelen- dans op Vlaams regeringsniveau naar waar- heid als volgt: “De nieuwe Vlaamse rege- ring voert op belangrijke posten een aantal personeelswissels door. De directie van de openbare omroep is zo’n post. De topman van de Vlaamse administratie gaat met pen- sioen. Hij was SP.a en wordt opgevolgd door een CD&V’er. Dus moet ook de directeur van de VRT weg. Die heeft geen partijkaart, maar is geen socialist, terwijl de job een SP.a’er toekomt. De CD&V wil bovendien het voorzitterschap van de raad van bestuur van de VRT in handen krijgen, nu kaviaarso- cialist en logebroeder Guy Peeters het als voorzitter voor bekeken houdt. En het is zo dat de vele verschuivingen het machtseven- wicht niet mogen aantasten.”

Lachwekkend

De goede verstaander heeft niet veel ver- dere uitleg nodig om te snappen waarom de club van “de kameraden” zich bij monde van Van de Looverbosch zich plotsklaps zo intens buigt over de “klauwen” die “de poli- tiek” richting de openbare omroep uitstrekt.

Het is een publiek geheim dat de uittredende voorzitter van de Raad van Bestuur van de VRT allicht de machtigste man is binnen dat instituut. Als daar morgen een CD&V’er komt zitten, is de kans niet onbestaande dat een aantal door een bepaalde partij verwor- ven “privilegies” in het gedrang raken. Het resultaat van het feit dat de VRT al jaar en dag in de “klauwen” zit van de sp.a is, zoals

Mark Grammens het opnieuw stelt, duidelijk genoeg voor elke kijker of luisteraar. “Ten- minste een keer per week”, aldus Gram- mens, “verschijnt partijvoorzitster Caroline Gennez in een of ander programma. Het is bijna lachwekkend. Bij de jongste verkiezin- gen stemde 15 procent van de Vlamingen op de SP.a, bij de VRT is dat 60 procent.”

Zou het kunnen dat Van de Looverbosch bij het aantreden van een CD&V-voorzitter in de Raad van Bestuur een bedreiging ziet voor het verder ongemoeide reilen en zeilen vn de rode club onder de paddenstoel aan de Reyerslaan? Het lijkt er sterk op dat de vraag stellen ze ook beantwoorden is.

Mede daardoor is het eerder doorzich- tig dat hij zijn waarschuwing voor “de klau- wen van de politiek” over de boeg van ook bij de VRT onvermijdelijk geworden bespa- ringen gooit. “Is het daarom”, vraagt hij zich af, “dat Piet van Roe weer eens mag opdra- ven? Hard besparen, het vuile werk doen - desnoods tegen de zin van het personeel - om zo het pad te effenen voor een nieuwe gedelegeerd bestuurder die met een schone lei kan beginnen?

Afdoend antwoord

Vooral dat “tegen de zin van het perso- neel” is een verhelderende opmerking. Naar het heet zouden de besparingen immers ook het mes in “eigen programma’s” zetten. En laat het nu zo zijn dat zich in dat patrimonium nogal wat “duidende” exemplaren bevinden.

Het juiste verschil bepalen tussen - ik citeer voor de vuist weg - een politiek debat in

“TerZake”, bij “Phara”, in “De zevende dag”, in “Keien van de Wetstraat” of in “Villa Poli- tica” is niet voor de hand liggend. Mocht er al echt een verschil zijn natuurlijk. Het is daarentegen een “makkie” de gelijkenis- sen te zien. Er is een partij die in al die pro- gramma’s ongeveer even dikwijls aan bod komt als alle andere samen! Die ene uitge- zonderd die nauwelijks aan bod mag komen, maar dat wist u al!

Stel u voor dat de huispartij bij uitstek door het verdwijnen van een of ander “dui- dend” programma van haar “impact” op de bevolking zou inboeten. Van de Looverbosch en de resem andere rode militanten in vaste dienst bij de openbare omroep durven er niet aan denken.

Om de feestelijkheden van zijn editoriaal af te sluiten vroeg de VVJ-voorzitter zich nog met enige zin voor gelegenheidspathos af wat

“kwaliteit bieden voor een breed publiek juist is?”. Het is een goeie die zo’n vraag stelt!

Een alvast afdoend antwoord daarop is dat het in geen geval de “opvoedende strategie”

kan zijn die de sp.a vanuit haar machtsposi- tie aan de Reyerslaan nu al jaar en dag onge- straft in praktijk heeft kunnen en mogen brengen op kosten van alle Vlaamse belas- tingbetalers!

Samen met Marc van de Looverbosch hoop ook ik dat de duurbetaalde headhun- tersbureaus een witte raaf zullen vinden die vrede in het “huis van vertrouwen” kan bren- gen. Het feit echter dat de “headhunters”

naar die witte raaf speuren in opdracht van mediaminister Ingrid Lieten van “de juiste partij”, voorspelt in dat opzicht niet veel goeds voor mijn opvatting van die vrome wens. En des temeer voor de zijne. Waar- door de vraag rijst waar hij zich in feite zo druk over maakt? Tenzij het camoufleren van de realiteit met een lading blabla een van zijn hobby’s zou zijn.

D.M^ol

Vaneigens

In de “Zevende dag” van vorige zondag ver- klaarde Leterme dat het ontslag van Michel Daerden niet aan de orde is.

Vaneigens niet! Vorige zaterdag was Elio Di Rupo nog omstandig en heel uitdrukkelijk sym- pathieke Michel op zijn rug komen kloppen tijdens diens verjaardagsfeestje. En wie zou Di Rupo durven tegenspreken? Toch zeker de knechtfederalist Leterme niet? Of dacht u soms van wel?

Dat van de vos die de passie preekt, de boerkes die dan op hun ganzen moeten letten, de realiteit die de fictie al eens overtreft en de aanval die de beste ver- dediging is, kent iedereen. “De Journalist”, is het maandelijkse magazine van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ). Toen ik in het jongste nummer het editoriaal las onder de titel “publieke omroep” wist ik niet goed aan welke van die volkse waarheden dit schrijfsel het sterkt deed denken. Aan allemaal tege- lijk lijkt me de enig juiste quotering.

Welles, nietes

‘s Anderendaags gaat Devos’ collega uit Leuven, Marc Hooghe, nog een stap ver- der. Een onderzoek had uitgewezen dat BHV ergens onderaan “bungelt op ons collectieve prioriteitenlijstje”. De kiezer ligt er niet van wakker, maar dat Leterme wel heeft gepro- beerd de “taalkundige tegenstellingen” op de agenda te zetten, kan ook Hooghe niet ontkennen. Dat hadden de kiezers dus niet begrepen, leren onderzoeken. “Het druist in tegen het wezen van het federalisme dat men de burgers van een land wil gijzelen voor macabere politieke machtsspelletjes”, besluit specialist Hooghe. Mensen onder u die de politiek een beetje volgen, nemen wellicht aan dat hij de Franstalige chantage bedoelt, die er uit bestaat te dreigen met een politieke crisis als een parlementaire meerderheid een wet goedkeurt. Neen, Hooghe schuift de zwartepiet naar de Vlaamse regering omdat die geen extra begrotingsinspanningen wil doen. Wetenschap op z’n Hooghes.

In dezelfde krant probeert Bart de Wever dan weer aan te tonen dat de campagne van het kartel CD&V/N-VA wel degelijk com- munautair getint was. Leterme ontkent dat nu. “Heb ik iets gemist?”, vraagt de N-VA- voorzitter zich af.

Diezelfde woensdag pakt Knack uit met een ruim postelectoraal onderzoek van Dimarso. Hoofdverhaal: de N-VA was de grote winnaar van de verkiezingen (en stroopte ook veel vel van CD&V) en mag zich verheugen in een groot potentieel aan kiezers. Maar staalharde separatisten zijn die N-VA-kiezers niet allemaal. Het commen- taarstuk van Rik van Cauwelaert nuanceerde het besluit dat de kiezer niet communautair geïnteresseerd zou zijn.

Dat had Marc Reynebeau dan weer wel begrepen uit die studie en op Radio 1 kreeg hij een zee van tijd om zijn alternatieve lezing uit de doeken te doen. Eén mooie rede- neringskronkel van Reynebeau willen we u niet onthouden. De N-VA heeft niet zozeer gewonnen door haar Vlaamse opstelling, maar wel door haar rechtlijnigheid. “En dat wordt een probleem voor die partij”, wist Reynebeau te besluiten, want slechts 35%

van de N-VA-kiezers is gewonnen voor sepa- ratisme. Kortom, sympathieke De Wever draait de kiezer een rad voor de ogen en ze stemmen voor een partij waarvan ze de doelstellingen niet delen. Maar waarover ging die rechtlijnigheid waar de kiezer de N-VA blijkbaar zo voor heeft beloond? Daarover

We beleefden een welles-nietesweek, die we graag even reconstrueren. Dins- dag schreef politicoloog Carl Devos in De Morgen over ‘de geboorte van Her- man Leterme’. Het pleidooi van de premier voor het samenwerkingsfedera- lisme leerde Devos dat de Ieperling veel geleerd had van Van Rompuy. In één adem slikte Leterme formeel het perspectief van een staatshervorming in. Hij ontdekte ook plots dat de campagne van 2007 niet communautair geladen was.

Devos geeft hem “overschot van gelijk” en verwijst naar “wetenschappelijk onderzoek” dat leert dat “het communautaire” geen prioriteit was voor de kie- zer bij zijn stembepaling.

Marc Reynebeau

Aan Michel Daerden Hik! Et nunc?

Gij Roodboek,

Wij begrijpen hoegenaamd niet waarom de N-VA en het Vlaams Belang en Lijst Dedecker plots uw ontslag vragen, waarom de Groenen willen dat de premier ingrijpt en waarom er op talrijke internet- fora zoveel scabreuze opmerkingen aan uw adres worden gemaakt. Gij hebt voor zover wij weten alleen maar een tekstje voorgedragen in de Senaat en daarbij het vermoeden gewekt dat gij onder de invloed van drank of van paddenstoelen waart. Het vermoeden, zo moet worden benadrukt, want niemand heeft ook maar enig defini- tief bewijs dat gij te veel gezopen hadt en niemand heeft u een bloedproef afgeno- men. Vandaar dat uw kabinet met recht en reden kan beweren dat gij bloednuch- ter waart. Vandaar dat wij recht laten pre- valeren boven emotie en klaar en duidelijk stellen: doe zo voort! Wij kijken al reik- halzend uit naar uw volgende optreden, want gij zijt een van de beste propagandis- ten voor een snelle splitsing van den bel- gique. Moest Michel Daerden niet bestaan, we zouden hem zo snel mogelijk moeten uitvinden. Hebben al die schreeuwlelijken aan Vlaamse zijde daar al eens terdege over nagedacht?

De heren Jambon, Valkeniers, Van Hau- them en Dedecker gaan trouwens voorbij aan het feit dat de nieuwe cao 100 van de Nationale Arbeidsraad bepaalt dat werk- gevers pas tegen 1 april van dit jaar defi- nitief een reglement moeten uitvaardigen over het nuttigen van drank of drugs tij- dens de werkuren. Hoe zit het bijvoor- beeld met feestjes en recepties? Mag er in de refter - pardon, bar van het parlement - alcohol worden verkocht? Mag een jarige zijn collega’s wel of niet trakteren op een degelijke fles wijn? Voor zover wij weten, hebben Kamer noch Senaat ter zake al ooit een afwijzend standpunt ingenomen. Inte- gendeel. Bovendien bepaalt vernoemde cao dat er voor eventuele testen bij werk- nemers voorafgaand een duidelijke proce- dure moet worden afgesproken. Meer nog, als er dan toch een test wordt gedaan en het resultaat is positief, dan heeft die vast- stelling geen enkele juridische waarde! ‘Je baas kan je in dat geval dus niet op staande voet ontslaan omdat je onder invloed op de werkvloer staat.’ (Uit het vakblad Visie van het ACV, 8 januari 2010.)

Geven vermelde Vlaamse partijen zich trouwens voldoende rekenschap van het feit dat Inbev nog maar net het verdwijnen van 300 drankmedewerkers heeft aange- kondigd? En dan zouden we iemand die het volk tot vrolijkheid en goedlachsheid aan- zet, met broodroof moeten bedreigen?

Zijn we ons breugeliaans verleden ver- geten? Zijn wij calvinistische zeurpieten geworden die de Herberg der Natie als een oord van Sodom en Gomorra beschou- wen? Had de Senaat trouwens zelf niet heimelijk lol in de hele vertoning en is de verontwaardiging niet pas op gang geko- men nadat de beelden van uw optreden met een dag vertraging het televisiescherm hadden gehaald? Voorwaar, wij zullen deze hypocrisie niet dulden. Wij stellen voor dat in het vervolg spontaan het ‘Gaudea- mus Igitur’ wordt aangeheven wanneer gij het halfrond binnenschrijdt. Daarna wordt overgegaan tot een ad fundum per jaar. Het zal de uitzendingen van Villa Politica veel hogere kijkcijfers opleveren en dan kan de VRT meteen die hyperkinetische Linda de Win van de buis halen. Wanneer gaat gij trouwens zelf eens meedoen aan dat pro- gramma, de Slimste Mens?

Wij weigeren zelfs gevolg te geven aan het getuigenis van Freya Piryns van Groen!, die in de pers verklikt heeft dat ze u in de bar op twintig minuten tijd drie glazen wijn naar binnen heeft zien slaan. Ten eer- ste stelt dat niets voor voor iemand met een jarenlange training zoals gij, en ten tweede was dat hoogstwaarschijnlijk enkel bedoeld om u moed in te drinken. Want gij moest een tekst gaan voorlezen in de taal van de Menapiërs, over een groen boek en een wit boek waar gij zelf niet veel van ver- stond. Een mens zou voor minder last van stress beginnen krijgen. Dat probleem met de pensioenen moeten uw ondergeschik- ten trouwens maar oplossen. Een minister moet op de eerste plaats kunnen delegeren en het machtswoord uitspreken. De rest volgt vanzelf. De huidige of toekomstige gepensioneerden in dit land moeten zich geenszins ongerust maken: Daerden ver- andert water in wijn, waarom zou hij dan niet langer een clown mogen zijn?

3

De dingen dezer dagen

Brief aan ...

Diksmuide op droger zaad

Had Walter Baeten de bui voelen han- gen en daarom besloten niet langer mee te doen? Zowat gelijktijdig met zijn vertrek heeft de ampersandse minister van Cultuur Joke Schauvliege - bekend door haar ver- trouwdheid met het amateurtheater - mee- gedeeld dat het IJzerbedevaartcomité vanaf 2011 minder subsidies krijgt voor sociaal- cultureel volwassenenwerk. Dat slaat onder meer op het organiseren van de bedevaart en een aantal andere activiteiten (tentoon- stellingen, 11 juli, en zo meer). Het gaat om een verlies van 150.000 euro per jaar. Schau- vliege zegt dat ze het advies van een zogehe- ten visitatiecommissie (jakkes) heeft gevolgd.

Volgens die commissie staan de gebruikte middelen niet in verhouding tot het resul- taat. Er zijn ook vragen over het gebrek aan strategie en planning bij het IJzerbedevaart- comité. Wij beschikken uiteraard niet over de precieze documenten, maar weten zelf maar al te goed hoe ‘Diksmuide’ de IJzertra- ditie heeft laten teloorgaan.

Blijkt bovendien dat het IJzerbedevaartco- mité de laatste jaren ruim bediend was. De cultuursubsidies stegen van 207.000 euro in 2007 naar 469.000 euro in 2009. (Rara, wie was er in die periode Vlaams minister van Cultuur?) Wellicht hield dat verband met het mislukte “verbredingsexperiment”

Diksmuide IJzersterk, maar vreemd genoeg had het comité volgens Schauvliege in 2008 een overschot van meer dan 60.000 euro aan niet-gerealiseerde projecten. Daarvan werd maar een beperkt deel teruggevor- derd, zodat het komiteit zeker geen reden tot klagen had. En nu eigenlijk ook niet, want niet alle subsidies worden geschrapt.

In 2011 zal het IJzerbedevaartcomité volgens Schauvliege over ongeveer dezelfde midde- len beschikken als in 2007.

We meldden vorige week al dat de nieuwe voorzitter De Belder de formule Diksmuide IJzersterk laat varen om opnieuw “gewoon”

de IJzerbedevaart te organiseren. Dat lijkt op de beslissing over de subsidies in te spe- len. Als hij natuurlijk nog volk op de weide krijgt, want het hele paljassengedoe komt bij alle Vlaamse getrouwen nu wel definitief de strot uit.

Volgens De Standaard ligt het vermin- deren van de subsidies gevoelig met een Vlaams-nationalistische partij (de N-VA) in

de Vlaamse regering. De krant zegt dat de N-VA betreurt dat er subsidies wegvallen.

Een anonieme woordvoerder wordt geci- teerd: ‘We nemen akte van de negatieve eva- luaties en kunnen niet anders dan ons neer- leggen bij het resultaat.’

De strekking van die uitspraak lijkt ons niet meteen in overeenstemming met de treurnis die dan wel op het N-VA-hoofd- kwartier zou moeten heersen. We hebben helemaal niet de indruk dat de N-VA hard om de beslissing van Schauvliege maalt.

Geert Bourgeois, in zijn hoedanigheid van minister voor Onroerend Erfgoed, behoudt wel de subsidies voor het onderhoud van de IJzertoren. Anderzijds is het geen geheim dat de N-VA al veel langer dan vandaag zijn buik vol had van het spiritisme en het ver- kwanselen van het strijdbare karakter van de bedevaart zelf.

Waarom nog geld pompen in een futiele bijeenkomst waar eind augustus de Franse cancan als hoogtepunt wordt opgevoerd?

En waarvan het nu minder dan ooit duide- lijk is in welke richting het zal evolueren? Het comité mag zich boos maken op Schauvliege en de onbetrouwbaarheid van de tsjeven, het moet op de eerste plaats de hand in eigen boezem steken. Het kwaad is in het verleden geschied en het zal moeilijk, zo niet onmo- gelijk zijn de zaken nog in de juiste richting om te buigen.

Mogen we er trouwens even op wijzen dat het Zangfeest het al jaren zonder subsidies vanwege de Vlaamse overheid moet stel- len? (Rara, wie was er het voorbije decen- nium de Vlaamse minister van Cultuur?) Het ANZ heeft de rol níét gelost en dat kunnen ze in Diksmuide helemaal niet zeggen. Het doet ons allemaal pijn aan het hart, want de bedevaart is lange tijd het koninginnen- stuk van de Vlaamse beweging geweest. Men heeft dat opgeofferd op het schaakbord van de progressiviteit en de politieke correct- heid, en daar betaalt de Vlaamse zaak nu de prijs voor. Fraaie erfenis die Vandenberghe en Baeten ons hebben nagelaten. Al zullen ze op hun beurt in Diksmuide het radicale fla- mingantisme wel met de vinger wijzen. Het beste bewijs dat ze hun eigen boodschap van verdraagzaamheid en godsvrede de rug heb- ben toegekeerd.

P.P

Echo’s uit de Koepelzaal

Kneuterig

•

Ons motto getrouw ‘Als het goed is, zeg- gen we het ook’ (zelfs als het over onszelf gaat, want van een ander moet ge daar soms nogal lang op wachten!) maken we graag en met gekrulde neus melding van het feit dat in de ‘De Standaard’ van vorige zaterdag een groot interview stond met Kris Peeters onder de kop: ‘Ik ben de burgemeester van Vlaanderen’!

Met andere woorden: Zijne Excellentie de minister-president van de deelstaat Vlaande- ren bevestigt hier tussen neus en lippen wat wij allang weten. Hij is niets meer dan de bur- gemeester, zijn regering is het schepencol- lege en het Vlaams Parlement is de gemeen- teraad van Noord-België. Hoe ver ligt dat van onze ‘parochieraad’?

Besparing

•

Echt kapot zijn we er niet van en wak- ker liggen, zullen we ook al niet: vanaf vol- gend jaar tot (zeker) 2015 krijgt het IJzer- bedevaartcomité geen werkingssubsidies (ten bedrage van 169.000 euro) meer van de Vlaamse overheid voor het organiseren van activiteiten. (zie blz. 3)

Maar ook Polleke Pataer zal wat minder van zijn hoge toren moeten blazen! Zijn extreemlinkse en islamofiele Liga voor de Mensenrechten moet het ook zonder sub- sidies ‘voor sociaal-cultureel volwassenen- werk’ stellen omdat de Liga ‘onvoldoende sensibiliseert’! Godhemel... Dat noemen ze wellicht de toevallig juiste uitslag van een vol- strekt foute berekening?

Netwerk

•

In de parlementscommissie Europese Aangelegenheden heeft Kris Peeters de namen, door de Vlaamse regering aange- duid, bekendgemaakt van de Vlaamse leden van het Comité van de Regio’s (2010-2011).

Het gaat om Geert Bourgois, Jan Roegiers en Mia de Vits van de spallochtonen en de ampersanders Johan Sauwens en Luc van den Brande. De oppositie - of beter: een deel daarvan! - mag maar meespelen als het op plaats vervangen aankomt: de zeer Vlaams- gezinde Fien Moermansk en Groene Luckas van der Taelen.

Namens LDD hekelde Boudewijn Bouc- kaert de door Peeters als argument aange- haalde ‘continuïteit’. ‘Ik heb de indruk dat

er een “old boys network” heeft gespeeld bij de postjesverdeling’, zei hij. Zijn partij- genoot Lode Vereeck betreurde het dat we naar Europa trekken met een club ‘die niet vertegenwoordigt wat in het Vlaams Parle- ment aan ideeën leeft’. Karim van Overmeire (VB) laakte vooral het feit dat Luc van den Brande voorzitter is van dat Comité van de Regio’s maar ‘niet eens een parlementair mandaat heeft’.

Schoolmeester?

•

Onrust in de parochieraad vorige woens- dag! Nu de kleuterjuf van Lier weg is en Jan Peumans in de voorzitterszetel zit, is het nog niet goed. Verschillende parlementsle- den waren niet te spreken over een aan- tal recente uitspraken van hem, niet in het minst zijn verklaring dat niet alle zitjeszitters beschikken over het nodige ‘retorisch talent’.

Dat is een open deur intrappen, en dan nog heel beleefd en voorzichtig ook - zoals u wel eens heeft kunnen opgemerkt zien in deze kolommen!

Gouwgenoot Johan Sauwens (CD&V) meende dat het niet de rol van de parle- mentsvoorzitter is te oordelen over het sprekerstalent van de volksvertegenwoor-

digers. Mie Vogels zat er - naar slechte gewoonte - weer een groot metertje naast en maakte zich kwaad over iets wat Peumans niet eens had gezegd: ‘Het is niet de taak van de voorzitter om te zeggen wie de goeien en slechten zijn. Het is de kiezer die beslist wie het waard is Vlaams volksvertegenwoordi- ger te worden.’ Wat is me dat een vermoei- end mens, zeg!

Schizo

•

Ook in de plenaire vergadering onder- vroeg Filip Dewinter Kris Peeters over de uitspraken van premier Leterme. Die had op de VRT-radio gezegd dat de staatshervor- ming aan de kant moet en dat hij kiest voor een Belgisch samenwerkingsfederalisme, zeg maar knechtfederalisme. Bovendien heeft het oplossen van de crisis nu alle prioriteit.

Dus weg staatshervorming, weg alle beloften die de toenmalige minister-president eerder deed. En dat terwijl Peeters in het Vlaams Parlement (zogezegd) het been stijf houdt, geen toegevingen meer wil doen en resoluut voor die staatshervorming wil gaan, steekt Yves Leterme het dossier even resoluut in de koelkast. Hoeveel CD&V’s zijn er eigen- lijk in dit land? Peeters zou er dus volgens de VB-fractieleider goed aan doen eerst in eigen partij te gaan onderhandelen. Die ‘Jeckyll en Hyde-strategie’ hangt steeds meer Vlamin- gen de keel uit, zei Dewinter en hij riep Pee- ters dan ook op daarmee te stoppen. ‘We zullen zien’, zei de blinde...

De dingen dezer dagen 4

Roddels uit de Wetstraat

Dom, dommer, domst.

Met uitzonderingen.

Niet helemaal onverwachts staat Obama op één. Dat is een “zwarte” en in de ogen van progressief poserend Vlaanderen dus een beter, verstandiger en gevoeliger mens dan een “witte”, al behoort het bij het spel om uiteraard te beklemtonen dat zijn huids- kleur er zogenaamd niet toe doet. De Ameri- kaanse president heeft inmiddels de politiek van Bush in Irak en Afghanistan verderge- zet, maar een kniesoor die daar op let. En ja, daar gaan we. Grote obamisten zijn onder andere en tussen velen: Erik van Looy, Caro- line Gennez, Mark Eyskens. Och, wat kun je van de domste partijvoorzitter en de slecht- ste naoorlogse eerste minister nu ook ver- wachten? Maar bij zogenaamde beroepsjour- nalisten mag je misschien op een onsje meer hopen? Vergeet het: beate bewondering en bodemloze onwetendheid. Niemand van de volgende coryfeeën die de domme massa zogenaamd moet voorlichten, heeft duide- lijk enig idee van de beperkte macht van een Amerikaanse president, van de “checks and balances” in de Amerikaanse grondwet en dus straalt in hun ogen aan de einder een hemels licht. “Na de verkiezing van Obama is een modern en open Amerika mogelijk na de middeleeuwse gedachten van Bush”, zegt Lie- ven Verstraete. “Zou het kunnen dat er met Obama een tikje hoop in de hoofden geslo- pen is? Dat engagement niet langer een vies oubollig woord is?”, vraagt Rudi Vranckx. En Lieven van Gils weet wel zeker: “Als ik hem bezig zie, denk ik: er is hoop.” Exact het- zelfde als het welluidende “2009, een jaar van hoop dankzij Obama” volgens Martine Tanghe. En die “president van de hoop” krij- gen we natuurlijk ook te horen bij Ivan de

Vadder. Wat een troep papegaaien! Waar- schijnlijk doodsbang om een eigen meninkje te uiten; bang om uit het clubje van “De lus- tige kapoentjes” gestoten te worden. Daar- enboven was Obama zo verstandig, ter wille van de olie en de invloed, wat suikerspin aan de baarden van de moslims te smeren in Kairo en Tim Pauwels geniet nog van “de speech van Obama in Caïro”.

Daarmee staat dit zootje op het intel- lectuele niveau van andere Obama-aanbid- ders als de heer en mevrouw Van Riet (ook bekend als de heer en mevrouw Lotigiers), Guy Mortier en voetballer Philip Clément.

Een deel van deze lui is in het verleden nooit te beroerd geweest Vlaanderen te waarschu- wen voor de verleidingen uit het verleden: de sterke man die het koper eens zal oppoet- sen. Feitelijk tonen ze in hun kinderachtige onnozelheid en hun intellectuele beperkt- heid alleen maar aan dat ze 70 jaar geleden, waarschijnlijk met miljoenen anderen, zou- den gevallen zijn voor de toenmalige lichten aan den einder, als Stalin, Hitler, Mussolini, Franco, Horthy, enz. Die mochten ook reke- nen op de adoratie en de akten van hoop, geloof en liefde, maar de penitentie na de akte van berouw was wel heel zwaar.

“Onze president”

Met een beetje afstand als belangrijkste gebeurtenis van het jaar, maar toch met grote voorsprong op fenomeen nummer drie (“de heer Michael Jackson”) volgt “de man die de wereld ons benijdt “(zoals de socialisten ooit de latere aanhanger van het Belgofoon racisme Paul-Henri Spaak noem- den). “Herman van Rompuy president van

Europa”, zegt Kathleen Cools. En nog intie- mer klinkt het bij Frieda van Wijck: “Onze Herman van Rompuy president van Europa.”

De dames zijn trouwens in het gezelschap van iemand die zijn sporen al verdiend heeft met zijn academische verhandeling op het hoogste niveau (titel: “Ik Sven Nys”): “... dat het op de koop toe een Belg is: daar moe- ten we allemaal fier op zijn.” En zijn vakbroe- der Tom Boonen ziet het nog grootschaliger:

“Dat Herman van Rompuy voor wereldvrede kan zorgen.” Het is verdorie jammer dat er in heel dit harmonieuze concert van “Alle Menschen werden Obama und Van Rompuy sein” twee valse uitschuivers zijn die met hun voeten stevig in de Kielse klei en de vloer van frituur ‘t Draakse staan: de toekomstige gewezen en de gewezen toekomstige bur- gemeester van Antwerpen, Patrick Janssens en Bart de Wever. Realpoliticus Janssens:

“Dat Obama extra troepen naar Afghanistan stuurt: het blijft makkelijker een oorlog te beginnen dan er één te stoppen.” En in al de opgepompte nonsens vallen de koelingstra- len uit de douche van de niet eens cynische, maar terzake doende uitsmijter van Bart de Wever: “ Dat complete stilstand in België en massale troepenversterking in Afghanistan tot aanbeveling strekken voor respectieve- lijk het ambt van voorzitter van de Europese Raad en de verkiezing tot Nobelprijswinnaar voor de vrede.” En het valt een klein beetje op dat alleen een politicus, en geen enkele journalist, de juiste titel van de notularis van wat ongeregelde praatsessies gebruikt.

Natuurlijk mogen we de dhimmi’s niet ver- geten. Ivo Mechels van Testaankoop citeert instemmend Obama: “Islam has a proud tra- dition of tolerance.” Ja, dat heeft Obama echt gezegd en hij wordt daarin gesteund door de Vlaamse Obama die zich ergert “dat zogenaamde progressieven niet meer schro- men om bevolkingsgroepen en in het bijzon- der de islam te schofferen op een manier die zelfs VB nu afwijst.” Tja, zo hebben we maar één rund in Vlaanderen, maar het staat wel in een stal op de duurste en de veiligste plek (beboomde oprit van tientallen meters) van Brussel: de enige en niet te verbeteren Bert Anciaux.

Naast alle hulde aan een zwarte blanke is het natuurlijk onvermijdelijk dat een aantal Vlaamse armoezaaiers uit de wereld van glit- ter en glamour vooral terugdenkt aan 2009 als het jaar dat een blanke zwarte stierf door zijn misbruik van drugs en medicijnen. En met Als het ranzige “boekske” Humo niet bestond, moest het uitgevonden wor-

den. Wie slaagt er nog in om zo een collectie nitwits, domoren, hotemetoten en krokodillen (zo’n muil, zo’n nek en hun poten staan verkeerd) bij elkaar te har- ken? Allemaal gggrrrote sterren uit de wereld van de sport, de politiek en vooral de media die hun dwergachtig laserstraaltje over het afgelopen jaar laten schij- nen in de amusante rubriek “Eindejaarsvraagjes”. Heeft er iemand van jullie ooit gehoord van Sela Sue, Els Pynoo, Tim Vanhamel of Herwig Ilegems? Maar het mooie is natuurlijk, dat de vrienden van het progressieve weekblad (“links lul- len” en de rest van het gezegde kent u allang) hun opinie in één zinnetje moeten neerschrijven en dan valt het masker vlugger af. Wat zijn de trends?

veel tranen wordt ook teruggedacht aan de zelfmoord van Hilde Rens. Als het meisje evenveel vrienden bij leven had gekend, als bewonderaars en intimi na haar dood, zou ze er waarschijnlijk niet aan gedacht hebben er een einde aan te maken.

Onze president

Ten slotte zijn er nog de originelen die nou eens niet een voor de hand liggende gedachte hebben. Neem nou Kobe Ilsen die het belangrijkste feit van vorig jaar vindt dat

“columnisten die genadeloos en onder het mom van satire mensen met de grond gelijk maken”. Is dat niet schoon gezegd? En ont- roerend? Die solidariteit van Ilsen met de lui- aards en oplichters bij “Phara” en “Het Jour- naal” die woedend iedere week de correcte en altijd bozere analyses van Koen Meule- naere in het “boekske” Knack moeten lezen over hun wanproducten? Het is ook Meule- naere die in zijn rubriek niet moe wordt de schijnheiligheid van loftsocialist Yves Des- met te hekelen. Smetje doet weer zijn repu- tatie eer aan in zijn antwoord op de ein- dejaarsvraagjes. Hij wenst de redactie van het kwakkelende Humo een “Aimé-loos”

leven toe, want Aimé van Hecke wil er in die jungle met de grove borstel doorgaan en wat mensen aan de deur zetten. Die wens komt dus uit de mond van de voetveeg van Christian van Thillo die zelf zijn eigen ven- nootschap heeft en zijn mond niet opentrok toen het ontslagen regende op de redac- tie van De Morgen en die zijn kop niet eens vertoonde op het solidariteitsfeestje. Links lullen, enz. Ouwe getrouwe Paul Jambers heeft ieder jaar dezelfde wens al is het er dan eentje die in het Humo-milieu als een tang op een varken past: “Nu nog een presi- dent voor België, of liever nog: voor de Ver- enigde Nederlanden, zodat we verlost zijn van de negentiende-eeuwse monarchieën/

grenzen.” Volhouden, Pol! Het laatste woord past uiteraard de maestro die hier al eens het bord voor de kop van het journaille heeft weggerukt. Bart de Wever: “Ten goede wens ik alle Vlamingen eindelijk nog eens een fede- rale regering met een democratische meer- derheid in Vlaanderen. Ten kwade wens ik de PS de rekening toe van het door hen afge- dwongen rampzalige migratiebeleid.”

Jan neckers

Dicky

KNECHTFEDERALISME

Van den hond!

•

Sommige praatbarakkers denken echt dat ze zich alles kunnen permitteren. Zo kwam vorige week praatbarakster Maya Detiège,

dochter van, in de commissie Volksgezond- heid plots binnengewandeld met een jonge golden retriever - een hond dus - in haar armen. Naar eigen zeggen had ze geen hon- densit kunnen vinden en haar ongeschoren gezel Chris Dusauchoit had geen tijd. Zag iemand graten in dit soort fratsen? Neen, heel wat leden van het Paleis der Natie, en zelfs de Waalse furie Laurette O. waren vertederd en sommigen gingen zelfs met de hand aaiend over het beestje. Denkelijk hele- maal van zijn melk liet het dier een onwelrie- kend spoor achter in de Kamer. Moet alle- maal kunnen. De zaalwachters deden hun best om alles mooi op te kuisen.

Heeft Maya nu een precedent geschapen?

Zien we volgende week Yves Leterme met zijn geit door de praatbarak sjokken of De Croo met zijn paard, of Heksemie Turtel- boom met een ooievaar in het nest op haar hoofd?

Wazige robot

•

Na de uitspraken over het samenwer- kingsfederalisme - knechtfederalisme zal hij bedoelen, en het onnut van een staatsher- vorming voor 2011, werd de Grote Woord- breker ongenadig aan de tand gevoeld door Boze Gerolf, niveaan Jan Jambon, Vuil Blad

Zean-Marie en zowaar Bruno Tobback, zoon van, die zijn Vlaamse snaar liet trillen. Mis- noegd maakten ze een vergelijking tussen de grote spierballenbeloften van 2007 en wat Leterme er vandaag van bakt. Anne- mans stelde het zo: “Dat is niet meer de Leterme die wij in 2007 hebben gezien, die tot de bevolking sprak en die tot het hart van de mensen kon spreken. Het is een soort namaakrobot naar het model van Her- man van Rompuy. Hij kijkt wat afwezig in

het rond, terwijl men hem een vraag stelt en leest vervolgens een tekst van een stuk papier af.” Lange Jan redeneerde in dezelfde zin: “Leterme heeft aan de PS moeten belo- ven “faire du Van Rompuy sans Van Rom- puy”. Het waren staalharde, maar de enig juiste analyses van de beide Vlaams-natio- nalisten. En Leterme? Hij zat erbij en keek ernaar, glazig en wazig. Met de emotie van een robot. Hij is een echte Belg geworden.

Prioriteiten

•

De Gentse keizer Francis van den Eynde kwam aan Heksemie Turtelboom vragen wat er staat te gebeuren met een groep die zich de ‘Brusselse onafhankelijke strijdkrachten’

noemt. Voorzien van helmen, uniformen en nepwapens spelen zij regelmatig burgeroor- logje in de straten van Brussel. Ze verklaren dat hun doelstellingen politiek zijn, namelijk zich verzetten tegen de eventuele splitsing van ‘t Belzjiekske en ook gewapenderhand voor een onafhankelijk Brussel te strijden.

Naar het schijnt laten ze zich zelfs inspire- ren door wat de jongste decennia in Bosnië is gebeurd. De Sisse vroeg zich zelfs af of de wet op de privémilities niet moet bovenge- haald worden. Tot ieders verbazing moest Turtelboom toegeven dat de politie de groep niet kent en dat die dus ook niet op de lijst van de te volgen organisaties van de Staats- veiligheid staat. Ze gaf wel toe dat een der-

gelijke groep zich schuldig maakt aan wanbe- drijven. Dat er in De Standaard over twee bladzijden gespreid een reportage over de groep stond, was iedereen klaarblijkelijk ont- gaan. De Staatsveiligheid heeft waarschijnlijk zijn handen meer dan vol met partijen als de Bozen met een vergrootglas te volgen. Het is een kwestie van prioriteiten, nietwaar?!

Skaters en rappers

•

Als een partij het goed heeft gedaan met bollekenskermis, levert dat niet alleen meer praatbarakkers op, maar ook een flink pak medewerkers. Voor elk parlementslid mag er zich een universitaire medewerker aanmel- den en vaak ook nog een secretariaatsme- dewerker. Dat was zo in juni het geval voor de niveanen. Een hele horde medewerkers kwam zich in de Kamerkantoren vestigen.

Maar wie de club eens van naderbij bekijkt, moet toch even met de ogen knipperen als hij de vestimentaire uitrusting van deze - hoofdzakelijk - jongelui eens bekijkt. Het lijkt wel een groepje ongewassen en onge- kamde rappers of skaters. Een fractiesecre- taris met een sjofel hemd dat wijd uit de broek hangt en een broek die men op lange trektochten draagt, een medewerker die winter en zomer op een soort sportpantof- fels rondloopt met het kruis van zijn broek ergens tussen de knieën... Verre van ons om te eisen dat men allemaal keurig in het pak en met das komt ‘mede werken’, maar een tikkeltje stijl zou toch moeten kunnen. Het heeft zelfs ook iets met geloofwaardigheid te maken. Zelfs Bart De Wever draagt voort- aan bijna altijd een das, vroeger nooit.

Flauwe plezante

•

Terwijl Bozen en ampersanders zich blij- ven druk maken over B-HV, geselt Michel- leke - Splits nu! - Doomst andere katten in de Kamer. Hij ondervraagt de ministers over de meest diverse prullen en aangelegenheden.

Vorige donderdag interpelleerde hij over de plannen om een

Lees verder blz. 14

‘t Pallieterke BRILJANT

5

Curieus, zeg dat wel. Het satirische weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter, dat in zijn blazoen de huisspreuk voert “Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet”, is van bij zijn geboorte een groot succes, een schot in de roos! Het is dan ook een buitenbeen- tje in de pers van die dagen. ‘t Pallieterke, schrijft Mark Vanvaeck (“’t Pallieterke van Bruno De Winter” - uitgeverij De Nederlan- den), was tot het einde van 1945 “het enige tijdschrift waarin de Vlaams-Nationalisti- sche sfeer” aanwezig was. Volgens Louis de Lentdecker (1924-1999) waren er slechts twee journalisten die het in die “kwade jaren” aandurfden tegen de repressie van leer te trekken. Met die twee moedigen bedoelde De Lentdecker zichzelf en Bruno de Winter, die in een afscheidsartikel van Bart Goovaerts in Gazet van Antwerpen over Het Ganzeke (op Sint-Valentijnsdag van 1979 met weemoed opgedoekt), met de eretitel “Bruno van het Vlaams gewe- ten” wordt vereerd.

Het nieuwe blad, dat toen nog maar een blaadje was van vier bladzijden, werd gretig gelezen door de “zwartzakken”

(de koosnaam is ontleend aan “Kop” van Eyndes Volksgazet, met iets minder heim- wee ook al opgedoekt, in 1978) en hun lijdende families. Het werd vlijtig in de gevangenissen binnengesmokkeld, heb ik onze “kolderaar” L. H. Cotvooghel ette- lijke keren horen getuigen, en de “onwaar- digen” waren geestdriftig, want “’t Pallie- terke schreef goed over ons en slecht over de anderen”. Dat Bruno de Winter het in zijn satirisch blad voor de getroffenen van repressie en epuratie opnam, was des te merkwaardiger omdat hij zelf “wit” uit de oorlog was gekomen, als journalist zijn pen had gebroken en geen last had van Duitsgezindheid. Integendeel, hij was eer- der een anglofiel. Dat kon je onder andere merken aan zijn taal, die hij al eens met Engelse indringers als “because” en “big boss” opsmukte. Over die Duitsgezindheid, waar De Winter geen last van bleek te heb- ben - hij noemde de Duitsers de domste psychologen die men zich inbeelden kan - en over dat vermeende zwart aan hem, laat ik hem zelf aan het woord met een paar citaten uit zijn hoofdartikel: “ZWART GEEL ROOD”. Hij reageert daarin op een brief van een lezer die hem heeft vergele- ken met “den Belgischen drapeau”, waarop duidelijk te zien is hóéveel zwart en hóé- veel geel eraan is (wat volgens de brief- schrijver bij De Winter veel minder duide- lijk zou geweest zijn). Als zwart betekent Duitsgezindheid, dan moet hij de raadsel- maker ontgoochelen, repliceert De Winter, want hij is nooit Duitsgezind geweest, noch in de tijd der goede republikeinse Duitsers, noch in de tijd der slechte fascistische Duit- sers. Hij laat daar fijntjes op volgen dat er maar weinigen zijn die dat van zichzelf

kunnen getuigen.

Betekent zwart collaboratie, vervolgt hij, dan moet hij weer die raadselmaker ontgoochelen, want hij heeft niet gecol- laboreerd. Volgende oorlog is hij evenwel van plan het beslist wél te doen, niet uit idealisme, want dat brengt te weinig op en wordt te zwaar gestraft, maar “in een gezellig economisch collaboratie-avontuur- tje”. Betekent zwart echter genadig zijn voor hen die wat misdeden, dan wil De Winter inderdaad zwart genoemd worden.

Op dat gebied is hij elke dag zelfs zwarter en zwarter geworden, naarmate de dagen aanschoven en de onthutsende vonnissen der krijgsraden elkaar opvolgden. Citaat:

“Het was ko-los-saal wat die substituutjes en rechtende krijgers deden!”

In de eerste maanden van ‘t Pallie- terke was Bruno de Winter, met zijn pro-

”zwarte” standpunten, een roepende in de mediawoestijn. Eind ‘46 noteert hij in de patriottische Pourquoi Pas? de eerste kritiek op de “onbehendige” repressie en in Het Handelsblad een moedige verdedi- ging van oorlogssecretaris-generaal Emiel de Winter. Hij noemt zich erg blij dat hij niet meer alleen staat, “maar ik zal toch nooit vergeten dat ik alleen gestaan héb.

En de grrrote gazetten het aan een riool- krantje hebben overgelaten éérst te voelen of ‘t water niet te heet was”.

Erg blij noemde Bruno zich. Kan best zijn, maar lees ik ook niet een zekere ondertoon van spijt tussen de regels, als de stoutmoedige hoofdredacteur later aan die eenzame positie in de mediawoestijn terugdenkt? In 1953 deelt hij de lezers openhartig mee dat hij zich toen niet de moeite hoefde te geven de Vlaamse kran- ten na te kijken, “om te zien of zij wellicht niet reeds enkele dagen vroeger geschre- ven hadden wat ik wenste te schrijven. Ik kon toen lekkertjes op mijn eentje ver- ontwaardigd zijn over een boel rotternijen die het naoorlogse tijdperk kenmerkten.

De exclusiviteit was gewaarborgd!” Dat die tijd voorbij is, noemt Bruno de Winter

“vanzelfsprekend een gelukkig verschijnsel en het was trouwens ondenkbaar dat de Vlaamse pers (behalve dan de verknechte socialistische pers) blind en laf zou blij- ven en dat ten slotte niet enkele begrip- pen van de meest elementaire menselijk- heid en rechtvaardigheid opnieuw zouden zichtbaar worden, ondanks het kunstma- tig driekleurig rookgordijn dat de exploi- teurs van het (verkeerd begrepen) patri- ottisme na 1944 hadden doen opgaan om hun viezigheidjes, politieke en andere, te verbergen.”

H^vO

(^{wOrdtvervOlgd}) 1945 - 2010: van “rioolgazetje” tot “Moniteur”.

2. Roepende in de mediawoestijn

Het Complex aan de Reyerslaan

De VRT, dat is zoiets als een zwarte doos.

Je stopt er een hoop geld in en er komen programma’s uit, maar hoe die doos bin- nenin precies functioneert, is voor het grote publiek een absoluut raadsel. ‘t Pallieterke heeft met Jan Neckers iemand aan boord die het Huis van Wantrouwen heeft beleefd en overleefd en regelmatig zijn licht laat schij- nen over de toestanden aan de Reyerslaan.

Ongetwijfeld is hij vorige week in een lachbui van formaat uitgebarsten toen Jozef Deleu, die namens de sp.a in de raad van bestuur van de openbare omroep zetelt, de berich- ten over de politisering van de VRT ‘ridi- cuul’ noemde.

De sp.a nota bene, die de minister van Media levert (Ingrid Lieten) en die driftig op zoek is naar een figuur die het vertrek van het rode zwaargewicht Guy Peeters als voor- zitter van de raad van bestuur kan opvangen.

De zitjes in de raad van bestuur zijn boven- dien netjes verdeeld overeenkomstig de poli- tieke verhoudingen en het cliëntelisme tiert welig binnen het management en het kader- personeel. Misschien dat minder dan vroe- ger de partijkaart een rol speelt, maar goede persoonlijke relaties met de juiste topfiguren zijn belangrijker dan ooit.

Dirk Wauters heeft daar als gedelegeerd bestuurder nooit vat op gekregen, werkte veel te geïsoleerd, en kreeg directiecomité en raad van bestuur niet op één lijn. In een periode dat de VRT de ene besparing na de andere moest en moet doorvoeren, dat er zwaar in allerlei open en verborgen agenda’s moet worden gehakt, dat er grote sommen werden uitgegeven aan externe consultancy, is dat niet langer houdbaar gebleken. De sp.a had de bal voor doel liggen en hoefde er hem maar in te trappen. Terwijl er ook naar andere politieke hoofdkwartieren signalen waren vertrokken dat er meer en meer zand in de omroepraderen kroop. Wellicht was het dat waar interim-topman Piet van Roe op doelde toen hij tijdens zijn nieuwsjaarstoe- spraak voor het personeel verklaarde ‘dat de VRT maar bitter weinig bondgenoten heeft en dat geldt voor alle politieke families’. Al zal het ook wel zo zijn dat hij daarmee een dra- matisch effect wilde creëren en de aandacht wilde afwenden van het politieke gekonkel- foes - hij die tijdens zijn jaren als directeur radio en televisie de grote liberale manitoe van de openbare omroep was.

Zo zijn er nog wel meerdere paradoxen.

Van Roe was ook de man die enkele jaren geleden als tijdelijk crisismanager de fameuze

“bollenstructuur” begon in te voeren, zeg maar de uitbouw van een complexe organi- satie om radio, televisie en internet beter op elkaar af te stemmen. De multimediale evo- lutie met allerlei nieuwe producten, weet u wel. Er kwamen bollen (aparte afdelingen)

voor marktstrategie, media (inhoud), en pro- ductie. En nog meer bollen voor financiën en logistiek, technologie en innovatie, human resources, en andere ondersteunende dien- sten. Al die bollen werden nog eens ver- der onderverdeeld en dat resulteerde uiter- aard in een explosie van het aantal managers, bazen, tussenbazen en onderbazen met alle kosten van dien. Van Roe kan als verdediging aanvoeren dat hij eigenlijk de plannen van Tony Mary en Aimé van Hecke uitvoerde, die de VRT als hun persoonlijk eigendom beschouwden en daarom door de vorige Vlaamse regering aan de deur waren gezet.

En dat hij toen al aankondigde dat er na ver- loop van tijd een grondige evaluatie van het nieuwe model nodig zou zijn.

Knikkende knieën

En dat heeft hij vorige week - bij het begin van zijn tweede doortocht als crisismana- ger - ook concreet gemaakt: de structuur is veel te log geworden en moet sterk wor- den vereenvoudigd, en dat zal gebeuren van hoog tot laag. Eén of twee dagen later ging boldirecteur media Mieke Berendsen de laan uit, die nog door Van Hecke was aangetrok- ken en op een paar jaar tijd een blitzcar- rière had gemaakt binnen de VRT (en een hele lading vazallen had benoemd). Naar ver- luidt wachten heel wat andere kaderleden met knikkende knieën af wat binnenkort hun lot zal zijn.

Want er moet dus stevig worden bespaard.

Dat zal trouwens ook zijn weerslag hebben op het personeel, al beloofde Van Roe dat er geen naakte ontslagen zullen vallen. Maar er zal gewerkt moeten worden met min- der mensen, mogelijk door nieuwe afvloei- ingsplannen voor wie een bepaalde leeftijd- grens nadert. De vakbonden vrezen dat er tot 300 van de 2.700 medewerkers zullen moeten verdwijnen. In elk geval is het dui- delijk dat Van Roe het vuile werk zal moe- ten doen vooraleer er een verse gedelegeerd bestuurder zal worden aangeduid. Die moet zo onbesproken mogelijk zijn en bij voorkeur van de juiste kleur. Dat zal uiteraard in rela- tie staan tot de samenstelling van de nieuwe raad van bestuur.

Intussen voelt God en klein pierke zich geroepen traktaten of commentaren neer te schrijven over de rol van de openbare omroep anno 2010. Voor ons zou het al een hele verbetering zijn als de VRT eens wer- kelijk een gemeenschapsomroep zou wor- den met de nadruk op Vlaamse gemeen- schap in al haar aspecten, en niet alleen de politiekcorrecte zwarte doos van progres- sieve of elitaire programmamakers die hun neus ophalen voor alles wat Vlaamsgezind of Vlaamsbewust is. Of van “verbredende”

programma’s die, als puntje bij paaltje komt, alle,s behalve breeddenkend zijn. Anders moet er maar gewoon een punt achter wor- den gezet en kunnen we de miljardendota- tie beter gebruiken voor andere projecten in de samenleving. In plaats van de winst van Woestijnvis en andere productiehuizen ver- der te spekken. Daarover moet Jan Neckers nog maar eens een boekje open doen.

P.S.: Piet van Roe is bij de VRT aan de J.P.

slag via zijn persoonlijk consultancybedrijf Sonar Consult bvba. Maar ‘hij doet daar niet geheimzinnig over’, aldus de VRT. Een pak van ons hart zowaar.

Opstandig grOentje

Het nationale bestuur van de Groenen heeft de Brugse afdeling onder curatele geplaatst wat inhoudt dat het hoofdbestuur voortaan belang- rijke plaatselijke beslissingen zelf zal nemen.

Wat wordt vooral verweten aan Rita Brauwers, fractieleidster in de Brugse gemeenteraad? Con- servatisme! Ze behandelt thema’s waarmee je geen kiezers aantrekt, wil geen plaats ruimen voor de liberaalsocialistische overloper Geert Lambert en wenst geen lessen te krijgen van die andere overloper, Bart Caron.

Ministeriële sabOteur

De digitale camera’s langs de Vlaams auto- snelwegen hebben het voorbije kalenderjaar meer dan 200.000 automobilisten geflitst. Dat leverde meer dan 197.000 pv’s en “onmiddel- lijke inningen” op.

En dat zijn dus alleen nog maar de camera’s langs de autosnelwegen. De “gewone” flitspalen zijn dan nog niet eens meegeteld. In Wallonië staan slechts zeven flitspalen, maar die hebben tot nu toe geen enkele boete opgeleverd.

De Waalse minister van Openbare Wer- ken, Benoît Lutgen, van de cdH van Milquet, bereidt intussen nog verdere vertragings- en sabotagemaatregelen voor. Hij wil dat die zeven flitspalen duidelijk worden aangekon- digd met een waarschuwingsbord, zodat toch zeker geen enkele Waalse hardrijder een boete zou moeten betalen.

Zolang die waarschuwingsborden er niet zijn, zullen de camera’s niet geactiveerd wor- den. Eén camera bij Herstal heeft al wel enkele keren geflitst, maar minister Lut- gen heeft die onmiddellijk buiten werking laten stellen. Het kabinet van minister Lut- gen beweert nog niet te weten wanneer die

waarschuwingsborden klaar zullen zijn. De federale politie meldt ook dat er in Wallonië nog niemand is aangeworven om de gegevens van de camera’s te verwerken.

Waarom ook? Ze krijgen toch meer dan hun deel van de Vlaamse boetes.

b-HV leeft

In tegenstelling tot wat belgicistische neu- zelaars, genre Reynebeau, u trachten wijs te maken, zijn de mensen wel bezig met B-HV.

De gemeenteraad van Meise bijvoorbeeld heeft het voorstel van de Vlaamse Volksbeweging van Meise, over het steunen van de campagne “Res- pect voor Vlaams-Brabant! Splits BHV!” van de Werkgroep BHV (VVB, TAK en Haviko), una- niem goedgekeurd.

Burgemeester Marcel Belgrado (CD&V) ondertekende als eerste de motie ‘Splitsing BHV zonder toegevingen’ van de Werkgroep BHV. De rest van de gemeenteraadsleden volgde zijn voorbeeld. Meise is daarmee de eerste gemeente die zich uitdrukkelijk uit- spreekt voor de splitsing van B-HV.

Mogen anderen volgen.