€ 1,95
71
stejaargang • nummer 18 • woensdag 29 april 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Als de motor van Vooruitgang maar wil aanslaan
Voor de N-VA is het blijkbaar tijd om het imago van oppositiepartij (de ‘Kracht van Verandering’) aan te vullen met het beeld van een warme partij die bestuurt en scoort (‘Motor van vooruitgang’). Klein probleem: zowel sociaal als communau- tair zit er een kink in de kabel.
Dinsdag nam de N-VA min of meer afscheid van het fameuze ‘V-teken’ dat de verkiezings- campagne van 2014 domineerde. Nu pakt ze uit met een gele opengesperde, duwende hand. Een gele high five. De partij zegt te mik- ken op vooruitgang “voor álle Vlamingen”, wer- kende mensen én bedrijven, en op te komen voor zachte waarden. Dat is nieuw.
Blikvanger van de bijsturing is een filmpje op YouTube over een stilvallende wagen in een straatje in Lier, die file veroorzaakt. Oeps, panne, kindje stapt uit en duwt. Een brave medemens, geheel toevallig een zwarte, snelt ter hulp, alsook een bouwvakker met helm, een kantoorklerk met boterhammetje, een blondine en een kale zuiderling. “Aldis nen helper om te duwen”, zoiets. Clichés op een rij ook.
Er komen ook klassieke advertenties en ont- moetingen met de burger (de partijleden), een
‘roodshow’ - ai - genoemd. Voorts moeten ook passages via YouTube en Facebook, initiatie- ven op Moederdag en Kom op tegen Kanker en een mega-familiefeest op 30 mei in Boom bijdragen tot een nieuwe beeldvorming. We moeten allemaal minder selfie en meer #Hel- fie worden, klinkt het in een hedendaagse campagnestijl.
Deskundigen allerhande werden erbij gehaald om die toch wel vreemde en dure (meer dan één miljoen euro) campagne van enige commentaar te voorzien.
Volgens de bekende “marketeer” Jan Calle- baut wil de N-VA vooral de achterban gemo- tiveerd houden en aan damage control doen, want de eerste zes maanden van de regerings- deelname verliepen rommelig. Reclamemaker Marc Fauconnier vindt de tussentijdse cam- pagne oppervlakkig en nogal infantiel. Pro-
fessor marketing Luc Warlop is wel positief en ziet in de uitgestoken hand de partij zelfs
“warmer en linkser” worden, waardoor N-VA wat meer naar het centrum lijkt op te schui- ven. Politicoloog Nicolas Bouteca vindt het slim van de N-VA om nu al de imagoschade te proberen counteren.
Gif
De krantencommentatoren gebruikten de campagne om nog eens te benadrukken dat de N-VA inderdaad tot dusver nauwelijks scoorde.
“Partij van de ommekeer? Verandering is alleen te merken in besparingen die de burgers wor- den opgelegd”, aldus Paul Geudens in Gazet van Antwerpen. Ook Yves Lambrix van Het Belang van Limburg somt een pak dossiers op waarin de N-VA in de verdediging moest.
Het meeste gif zat in een column van Tom Heremans in De Standaard. Deze aartsvijand van de N-VA trok alle registers open. “Een mis- kleun over de hele lijn… een lachwekkend logo… een papperig handje met vijf worsten- vingertjes, een hemeltergend filmpje, met brave opa en oma naast schattige kindjes op de achterbank….”
Zijn stuk eindigt met een scherpe persoon- lijke aanval op De Wever: “U bent geen warme, empathische, verbindende politicus en uw par- tijgenoten zijn dat ook niet. Waarom nu ineens
de softie, excuseer, de helfie uithangen? Het druist in tegen alles waar u voor staat”.
Maar ten gronde zal de partij die wil verbin- den toch sociaal moeten bijsturen. Ze wordt – leuk of niet – geassocieerd met minder kin- derbijslag, duurdere kinderopvang, afschaffing van de maximumfactuur en hogere inschrij- vingsgelden in het onderwijs, lagere tussen- komst aankoop woning, moeilijker mantelzorg, duurder openbaar vervoer, hogere elektrici- teits- en waterfactuur, zachte aanpak van lou- che diamantairs, de indexsprong en straks de tax shift…
Communautair
Naast het twijfelachtige sociale verhaal is er natuurlijk ook de communautaire stilstand.
“Niemand in Vlaanderen associeert de ‘V’
van de vorige campagne nog met Verande- ring, nu de N-VA zich inkapselde in het Belgi- sche status-quo”, schimpte Johan Sanctorum op de website Doorbraak.
Hij raakt ongetwijfeld een teer punt: de nieuwe campagne gaat niet over inhoud of over de politieke koers, maar vooral over per- ceptie, uitgetekend door marketeers en spin- doctors, alsof een partij iets is als frisdrank of een automerk.
Vandaag is dat voor de N-VA ene Erik Sae- lens van het marketingbureau Brandhome. Zou
de partij nu echt zijn vergeten hoe onder meer communicatiegoeroes als Noël Slangen en Jan Callebaut partijen misschien hielpen winnen, maar evenzeer deden verliezen?
Dat er in de campagne niets communautair valt te bespeuren – dat offensief wordt uitge- steld tot de verkiezingen van 2018 en van 2019 – is ook Tom Cochez van de linkse website Apache.be niet ontgaan. “Heel wat N-VA’ers van het eerste uur zit het zeer hoog dat N-VA haar eigen bestaansreden heeft opgeschort om toe te treden tot de eerste Belgische rege- ring in jaren die gezworen heeft communau- tair geen deuk in een pak boter te zullen slaan”, meent hij te weten.
De radicaal linkse Cochez vergist zich als hij stelt dat de N-VA op vijftien jaar tijd commu- nautair niets zal verwezenlijkt hebben. Noch de staatshervorming, noch de splitsing waren parels, maar wel (te kleine) stapjes vooruit op weg naar meer Vlaamse staat. Hierin speelde ook de oppositie haar rol.
Partijen mogen veranderen van opvatting, versnellen of vertragen, waarom niet. Het is de kiezer die daarover oordeelt. Het gevaar voor de N-VA is dat een deel van de achterban elec- toraal afhaakt. En De Wever weet ook wel dat dit hem uiteindelijk zuur kan opbreken. In Ant- werpen en in Vlaanderen.
Waar zit Geert Bourgeois in dit hele ver- haal? De man staat erom bekend zijn prin- cipes niet te verloochenen. In die zin is zijn vraag om Vlaanderen te betrekken bij de tax shift absoluut geen stommiteit. Jawel, dat zet de deur open voor de PS, die dan ook mee aan tafel komt.
Maar dat is de evidentie zelve in een staat waar de onomkeerbare weg er één is naar meer autonomie, maar waar vandaag de deelstaten in het defensief lijken te worden gedrongen.
Bourgeois, De Wever, Francken, De Roover, Jambon hebben mede gescoord met de steun van een blauwe flank. Het wordt tijd dat ze tegenover de eigen sympathisanten hun hak- ken in het Vlaamse
zand zetten.
De Helfie: Temmerman en Calvo doen mee
Actueel
29 april 2015
2
Uit de smalle beursstraat
Naar een belastingverhoging
De belastingverschuiving of “tax shift” die de federale plant, dreigt een “tax lift” te worden: een belastingverhoging. Dat zal komen door het vele lobbywerk. Niet door de vakbonden, maar verbazend genoeg door de druk van de werkgevers.
Het wordt de belangrijkste opdracht voor de federale regering- Michel: een “tax shift” of belastingverschuiving doorvoeren waarbij de lasten op arbeid omlaag gaan, terwijl ergens anders naar nieuwe fiscale inkomsten wordt gezocht. De hoge belasting op arbeid in België is dodelijk voor de concurrentiekracht van de bedrijven en is een hinderpaal voor jobcreatie. Volgens de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) bedraagt de Belgische loonkostenhandicap ten opzichte van de buurlanden 2,9 procent. Dat is lager dan een paar jaar geleden toen de loonkosten (niet alleen het nettoloon, maar de totale loonkost voor de werkgever) hier nog 4,2 procent hoger lagen.
Het gaat trouwens om het loonkostverschil sinds 1996, toen de wet op het concurrentievermogen werd ingevoerd. Bekijken we het op lan- gere termijn, dan bedroeg die handicap 16 procent.
De regering-Michel wil dit concurrentienadeel wegwerken door ver- schillende maatregelen. De eerste zijn al genomen: de indexsprong (een loonlastenverlaging van 2,6 miljard euro) en verlagingen van de werkgeversbijdragen die over de legislatuur gespreid zo’n 1 mil- jard euro bedragen. Maar dat is niet genoeg. De loonkost blijft hier te hoog en daarom zal de federale regering verdere stappen onderne- men om de lasten op arbeid te verlagen. Als compensatie is er sprake van een verhoging van bepaalde btw-tarieven, meer milieubelasting en taksen op vermogen.
Maar de voorbije dagen ging de aandacht vooral naar de con- crete invulling van die lagere lasten op arbeid. Grosso modo zijn er drie mogelijkheden. De eerste is dat de werkgeversbijdragen ver- laagd worden en de bedrijven daardoor meer ademruimte krijgen om mensen aan te werven. Zowel Pieter Timmermans van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) als een aantal economen van de Ravensteingroep (Geert Janssens van VKW, Peter vanden Houte van ING, Luc Sels van de KU Leuven en Etienne de Callataÿ van Bank Degroof) pleiten voor die aanpak. Als compensatie voor die lagere lasten voor de werkgevers kan dan de btw verhoogd worden, of kun- nen bepaalde lage btw-tarieven worden opgetrokken. In de praktijk betekent dat voor de gewone burger echter geen “tax shift”, maar
een “tax lift” of belastingverhoging. Hogere btw of hogere lasten op energie doen de factuur stijgen, terwijl de man in de straat nog altijd evenveel belastingen betaalt. De enige winnaars bij de werknemers zijn diegenen die door de lagere lasten voor de werkgevers worden aangeworven. Al hebben de bedrijven nog geen enkele garantie op jobcreatie gegeven. In zekere zin is dat te begrijpen, aangezien de werkgelegenheidseffecten van zo’n lastenverlaging zich niet met- een laten voelen.
De werkgevers zijn nu zwaar aan het lobbyen bij de regering om een belastingverschuiving door te voeren die zo goed als volledig via lagere werkgeversbijdragen gebeurt. Ze voelen immers nattigheid.
Leden van de federale meerderheid - onder anderen N-VA-Kamer- fractievoorzitter Hendrik Vuye - hebben al laten weten dat de werk- gevers met de indexsprong en andere lastenverlagingen al genoeg gekregen hebben. Nu is het tijd om de burger te belonen, want de laatste echte belastingverlaging voor hen dateert al van de periode- Verhofstadt. De regering kan beslissen de werknemersbijdragen of de bedrijfsvoorheffing te verlagen. Daardoor stijgt het netto-inkomen van de werkenden. Maar voor de werkgevers is dat minder interes- sant. Zij zullen erop wijzen dat die niet tot extra jobcreatie leidt. De werkgevers beweren ook dat dit geld van de belastingverlaging voor een deel zal worden opgepot en niet geconsumeerd.
Een derde mogelijkheid is de verlaging van de personenbelasting, gecompenseerd door andere belastingen. Bij een lagere personen- belasting waarbij iedereen per maand 100 euro netto meer krijgt, is een “tax shift” van 4 tot 5 miljard nodig. Dat geld kan enkel elders gevonden worden door de btw te verhogen. Dat kan door het ophef- fen van allerlei uitzonderingen en gunsttarieven. Zoals dat van 6 procent op elektriciteit of renovaties van woningen. Maar bepaalde sectoren, zoals de bouw, zijn nu al aan het lobbyen om die hogere btw tegen te houden omdat dit de economische activiteit in die sec- toren zou fnuiken.
Het wordt uitkijken wie aan het langste eind trekt. De werkgevers, die hun lasten verder willen zien dalen en vooral hun winstmarges willen doen stijgen. Of de regering-Michel, die de kiezers een fiscaal cadeau wil geven via een belastingverlaging voor de werknemers, en daar tegen 2019 voor beloond hoopt te worden.
Angélique VAnderstrAeten
Einde van het olietijdperk in zicht?
De technologie staat niet stil. Zowel wat betreft zonnepanelen als batterijen wordt er voortdurend vooruitgang geboekt, en de combinatie van die twee zou wel eens het einde van het olietijdperk kunnen inluiden. Maar wat zouden daar concreet de gevolgen van kunnen zijn?
Laten we een beetje dagdromen. Stel je voor dat je dankzij zonnepanelen op het dak van een gemiddeld huis, dat niet eens optimaal in de noord-zuidrichting hoeft te staan, een batterij zou kunnen opladen, zodat je op een gewone dag met middelmatig zonnig weer voldoende elektriciteit zou kunnen produceren en opslaan voor een hele week verbruik in huis, plus nog eens duizend kilometer rijden met een elektri- sche wagen. Vandaag is dat nog niet mogelijk, maar zowel batterijen als zonnepanelen wor- den met de dag efficiënter, beter en goedkoper.
Onlangs was er weer nieuws over een goed- kope batterij die niet eens een zeldzaam mate- riaal zoals lithium nodig heeft, maar gewoon uit aluminium gemaakt kan worden. Zulke hoera-
nepanelen. En die van de stationaire batterijen voor in huis. Het kan geen kwaad de investe- ringen van die man nauwlettend op te volgen.
Adieu Rusland
Beginnen we met de geopolitieke gevol- gen van de aankomende technologische revo- lutie. Als morgen het gemiddelde gezin volle- dig zelfvoorzienend kan zijn wat betreft zijn energiebehoefte, dan kunnen de Russen en de Arabieren het schudden. De ontginning van schaliegas zorgt er vandaag al voor dat de olie- prijs zwaar onder druk is komen te staan; trou- wens, de enige reden waarom de financiële sancties tegenover Rusland enig effect hebben.
Zonder de export van Russisch gas zal het Kremlin zijn politieke ambities drastisch moe- ten inperken. Gedaan met het uitdelen van geld aan allerlei politieke partijen in West-Europa of aan failliete eurolanden. Het zal voor Rusland al krabben worden om alle bevroren conflic- ten aan zijn eigen grenzen te blijven ondersteu- nen. De bevolkingsvlucht naar het Westen die reeds aan de gang is, zal er alleen maar gro- ter door worden.
Adieu Midden-Oosten
Ook voor de Arabieren in het Midden-Oos- ten zal het aanpassen worden. «Het Stenen Tijdperk kwam niet aan zijn einde door een gebrek aan stenen, zo ook zal het Olietijdperk niet aan zijn einde komen door een gebrek aan olie,» zou een Saudische minister van Olie ooit gezegd hebben. Hij had gelijk. Maar eens het Olietijdperk over is, wordt een conflict in Jemen aan de Straat van Aden voor de rest van de wereld even interessant als een burgeroor- log in Sudan. Zolang geen van de partijen het al te gortig maakt – denk aan Darfoer – zal het niemand nog een moer kunnen schelen.
Ook de financiering van het moslimextre- misme zal op een lager pitje moeten gezet worden. Zowat elke islamistische aanslag op het Westen, gaande van 11 september tot zelfs vandaag de acties van Islamitische Staat, is op één of andere manier terug te voeren tot Sau- dische prinsen die het geld gewoon maar uit de grond hoeven te pompen. Of beter gezegd:
uit de grond láten pompen. Gedaan ermee.
Het einde van het Olietijdperk zal ook snel doen blijken dat er in heel het Midden-Oos- ten maar één staat is die min of meer degelijk functioneert: het zo verguisde Israël. Zonder
Iraans oliegeld geen weldoend Hamas meer in de Gazastrook. Misschien gaan we het nog meemaken dat de Palestijnen gaan smeken om terug te mogen aansluiten bij Israël.
Adieu Electrabel
Ook dichter bij huis zal het voor sommigen aanpassen worden. Eandis heeft al aangekon- digd geen nieuwe gasleidingen meer te zullen leggen, wegens nu al afnemend verbruikt. En inderdaad, wie zal er nog in geïnteresseerd zijn zich aan te sluiten op het gewone elektriciteits- of gasnet als hij toch al zijn eigen energie kan opwekken? We zouden ze de kost niet willen geven, de mensen die zich nu al maandelijks blauw ergeren aan al de onzin van extra kos- ten die Electrabel telkens weer op de elektrici- teitsrekening zet, om ons toch maar wat meer te kunnen aanrekenen.
Windmolens? Neen bedankt
Het zal ook gedaan zijn met de discussies over black-outs. Biogas-, gas- en kolencentra- les zijn achterhoedegevechten. Die techno- logieën hebben alleen nog een rol te spelen voor de lokale energieproductie in de buurt van zwaardere industrie.
Windmolens bijbouwen is onzin. Verleden week bleek dat er weer kosten zijn aan de windmolens in de Noordzee, want ze zouden scheef staan. Windmolens maken veel lawaai, staan in de weg voor alles en iedereen, en ver- prutsen het uitzicht. Wie zoals Groen wind- energie nog steeds een energievorm van de toekomst wil noemen, heeft duidelijk geen kaas gegeten van moderne technologie of energieproductie. Maar ja, waar hebben ze bij Groen ooit wel kaas van gegeten?
Nucleaire centrales verlengd openhouden, als dat qua veiligheid verantwoord is, heeft wel zin. Dat kan immers volstaan om de over- brugging te maken tot we geen centraal elek- triciteitsnet meer nodig hebben. Maar kerncen- trale bijbouwen, een ideetje waar men bij de N-VA wel eens mee durft te spelen, is onzin.
Ook het kabeltje waar Johan vande Lanotte verleden week nog eens over begon, is non- sens. Nog los van de vraag of die kabel hoe dan ook een oplossing zou zijn voor wat dan ook, zal men nog niet halverwege door de onteige- ningsprocedures gekomen zijn voor hij al hope- loos achterhaald zal zijn.
Adieu zitpenningen
Nog iets waar het mee gedaan zal zijn: de vele intercommunales waar lokale politici graag wat komen bijverdienen, in de vorm van zitpenningen en postjes in raden van bestuur.
Ook dat zal wennen worden, maar gelukkig zijn er voor hen altijd nog water- en afvalmaat- schappijen. Enfin, voorlopig toch.
Zonnepanelen- en batterijtaks
Nieuw zal de belasting op elektriciteitspro- ductie zijn. Want ja, als de staat alle btw mis- loopt op zowel elektriciteitsverbruik als -distri- butie, en daarna geen winst meer kan afromen van de elektriciteitsproducenten en -distribu- teurs, dan zal ze een andere manier moe- ten vinden om toch haar gram te halen. De gemeentelijke taks op drijfkracht, die onlangs in het nieuws opdook, herinnert er ons aan dat subsidies desnoods zelfs met terugwer- kende kracht afgeschaft kunnen worden, maar ouderwetse belastingen jarenlang, zo niet vele decennia van kracht blijven, zonder enig pro- bleem. Zo zal het ook vergaan met de subsidies van zonnepanelen: die zullen plots afgeschaft worden, en vervangen door een zonnepane- lentaks en een batterijtaks. Want ook dat is
innovatie. FvL
berichten moeten natuurlijk met een korrel zout genomen worden, maar ze geven wel de richting aan.
Tesla
Dat scenario is nog steeds toekomstmuziek, maar lang geen verre toekomstmuziek meer.
Elon Musk, CEO van de elektrische wagenfa- brikant Tesla, heeft er de voorbije jaren voor gezorgd dat een elektrische wagen als tweede wagen geen duur gesubsidieerd speeltje meer is voor enkele groene bobo’s, maar stilaan een realistisch alternatief voor diesel- en benzi- neauto’s. Tot nu toe zette hij voor zijn revolu- tie vooral in op betere batterijen, maar stilaan beweegt hij zich ook in de markt van de zon-
Actueel 29 april 2015 3
Koninklijk adviseur
Mijnheer de partijdige minister,
Delphine Boël schreeuwt al jaren van alle daken dat zij de biologische dochter is van koning Albert van Saksen-Coburg en zij wil als dusdanig erkend worden. Enkele jaren geleden stapte zij naar de rechtbank om die eis kracht bij te zetten, om erkend te worden.
Dat deed zij redelijk laat, omdat zij en haar moeder altijd hadden gedacht en gehoopt dat er een charmant gebaar vanuit het Bel- védère zou komen, dat de pijnlijke geschie- denis van het losbandige en huwelijksont- rouwe leven van Albert definitief en letterlijk zou toedekken met de mantel der liefde. Niks daarvan. Het hof bleef halsstarrig het licht van de zon ontkennen. Albert ging zelfs zover te weigeren DNA af te staan om de afstam- ming te bevestigen. De rechtbank was haar enige uitweg…
En dan durven in dit onzalige land de diverse wetgevingen wel eens met elkaar botsen. Eerst is er de grondwet, die zegt dat elke burger het recht heeft te weten wie zijn ouders zijn.
Maar daarnaast staat dan het burgerlijk wetboek, waarin staat dat Delphineke die vraag voor haar 22e had moeten stellen én dat er ‘bezit van staat is’. Dat wil in mensen- taal zeggen dat ze de achternaam heeft aan- genomen van de wettelijke man van haar moeder, Jacques Boël, en mee in hetzelfde huis woonde. Dus erkent ze hem volgens het burgerlijk recht impliciet als haar vader…
Daarom dat de rechtbank nu het advies van het Grondwettelijk Hof wil kennen, om te weten welke van de twee wetten er moet gevolgd worden om een oordeel te kunnen vellen. Leuk om weten is echter, dat Jacques Boël een procedure heeft ingespannen ‘tot ontkenning van zijn vaderschap’, wat de zaak er voor Albert niet vrolijker op maakt.
En dan komen gij en uw ministerraad - zeg maar: de regering - op de proppen, want Albert en zijn advocaat zijn in paniek. Als de grondwet gaat gevolgd worden, kan dat voor de oud-koning lastige gevolgen hebben: niet alleen wordt de zaak dan voortgezet, er kan ook naar DNA-materiaal gevraagd worden én hij kan zelfs gevorderd worden om voor
de rechtbank te verschijnen. Héél gênant. En vooral, met een erg voorspelbaar resultaat!
Daarom heeft hij de regering gevat voor een advies, met als uitgangspunt dat Albert na zijn koningschap nu gewoon burger is, waar- door de regering moet ingaan op zo’n vraag.
Kijk, dat is wel van het goede te veel. For- meel kan de geldwolf uit Laken dan wel een gewone burger zijn, hij is en blijft de titel koning dragen én hij blijft als lid van de koninklijke sibbe royaal belastinggeld opsouperen.
Hij durft zelfs zeggen dat hij niet genoeg krijgt! Dat de ministerraad niet verplicht is een advies te verlenen, maar dat toch doet en dan nog wel ten gunste van Albert, is gewoonweg niet proper. Dat gij, als minister van Belgische Justitie, hier niet strikter hebt gestaan op het in elke fatsoenlijke demo- cratie heilige principe van de scheiding der machten en uw ministerraad niet hebt gead- viseerd er het zwijgen toe te doen en het Grondwettelijk Hof onbevangen zijn werk te laten doen, tekent de vunzige verweven- heid van alles wat onder de noemer ‘esta- blishment’ kan gecatalogeerd worden. Gij valt mij dik tegen, zeker nadat wij u leerden kennen als een rechtlijnige minister die het
‘dura lex, sed lex’-principe steevast als lei- draad nam. Terug naar af, dus.
Ik kan nog enigszins verstaan dat gij als koningsgezinde tsjeef mild zijt voor het koningshuis - iedereen kiest zijn eigen vrien- den, nietwaar?! -, maar ik kan niet begrijpen dat gij in deze kwestie als verantwoordelijk minister voor ‘het recht’ niet secuurder en objectiever zijt tewerk gegaan.
Gij hebt een beschamende partijdigheid van de ministerraad getolereerd. Bovendien, dat gij en de andere ministers door de repu- blikeinse Vlaams-nationale ministers in uw ministerraad niet teruggefloten zijn, is iets wat ik niet begrijp. Maar dat is dan weer een ander verhaal.
In dit land is werkelijk àlles mogelijk. Voor mij mag het dan ook barsten en in de neve- len van de grauwe geschiedenis verdwijnen.
Briefje aan Koen Geens
ACV vecht indexsprong aan
Nieuwsfeit van de week
Niet alleen gijzelen de vakbonden om de zoveel weken honderdduizenden hardwer- kende Vlamingen met hun stakingen, nu trachten ze ook, via een juridische procedure voor het Grondwettelijk Hof, de regeringsbeslissing over de indexsprong te counteren. Die merk- waardige stap verleidde econoom Geert Noels tot een pittige tweet: “De vakbonden stap- pen naar de rechtbank omwille van regeringsbeslissing. Goed moment om vakbonden ook rechtspersoonlijkheid te geven?” Goed gezien van den arbiter!
Rechtspersoonlijkheid: waarom niet?
Tegen die rechtspersoonlijkheid hebben de bonden zich steeds verzet, en dat zullen ze ongetwijfeld tot hun laatste snik blijven doen. Eigenlijk hebben de bonden, die ‘feitelijke verenigingen’ zijn, wel rechtspersoonlijkheid, zij het ‘met beperkte rechtsbekwaamheid’.
De discussie draait om de vraag of ze volledige rechtsbekwaamheid moeten krijgen, met inbegrip van ‘aansprakelijkheidsbekwaamheid’. Precies dat is een doorn in het oog van veel mensen: de bonden kunnen nooit juridisch ter verantwoording worden geroepen voor door hen georganiseerde baldadigheden. In het buitenland (Groot-Brittannië, Duitsland, Italië,...) is dat wél zo: daar hebben vakverenigingen ook geen volledige rechtspersoon- lijkheid, maar kunnen ze wel aansprakelijk worden gesteld. Het heeft ertoe geleid dat de bonden zich daar veel verantwoordelijker gedragen. Maar dat willen rooie Rudi en groene Marc natuurlijk niet. Volledige rechtsbekwaamheid zou ook nog iets anders impliceren. Als de bonden bijvoorbeeld een vzw zouden (moeten) worden, zijn ze verplicht open kaart te spelen wat hun financiën betreft. En dáár zijn ze helemaal als de dood voor. Aan dat soort democratische geplogenheden kan men de vakbonden toch onmogelijk onderwerpen, niet- waar? Quelle horreur!
Vakbonden, Morel en De Wever: naar vrije
sociale verkiezingen in 2016?
Politiek is een spel van snel wisselende brandpunten, maar soms loont het toch de moeite bij sommige ervan wat langer stil te staan. De overdreven almacht van de drie traditionele vakbonden in dit land, ABVV, ACV en ACLVB, is er zeker één. Of het nu gaat om de communautaire blok- keringen, het ontspoorde immigratiebe- leid, de sanering van de staatsfinanciën of de bestrijding van corruptie en gesjoemel, wie dat ernstig wil aanpakken, kan niet om de nefaste invloed van de drie ondemo- cratische machtsbastions heen, waarvan het monopolie op het ‘sociale overleg’ in stokoude naoorlogse wetten verankerd is.
We schreven er vorige week al over: N-VA- Kamerlid Zuhal Demir bond de kat de bel aan.
Ze hekelde, terecht, het feit dat de drie bon- den te veel onterecht dopgeld uitbetalen en die bedragen niet meer terug ingevorderd krijgen.
Daarnaast is er nog het feit dat de bonden voor de uitbetaling van werkloosheidsgeld meer dan 200 miljoen euro ‘werkingskosten’
incasseren en zo met gemeenschapsgeld aan ledenwerving doen. Bart de Wever ging in De Zevende Dag dan ook terecht voluit: ‘In de rest van de wereld doet men het anders, en dat is ook logischer. De vakbonden in dit land heb- ben veel leden omdat ze machtig zijn, niet omgekeerd.’
Morel
Die uitspraak klonk ons bekend in de oren.
We hebben wat opzoekingswerk verricht. En inderdaad, ze werd al in 2006 gedaan in de krant ‘De Tijd’, en wel in deze vorm: “De men- sen willen zeker niet meer in zuilen worden ingedeeld, maar het parallelle circuit is van- daag sterker dan ooit. Veel leden van onze partij zijn aangesloten bij ACV, ABVV, CM…
enkel en alleen om de service. De vakbon- den hebben in dit land veel leden omdat ze veel macht hebben, en eigenlijk zou het omge- keerd moeten zijn.” Was getekend: Marie-Rose Morel, toen Vlaams volksvertegenwoordiger voor Vlaams Belang, en aanvoerster van de VB-Vakbondscel.
Dat Bart de Wever exact dezelfde en correcte analyse maakt als destijds Marie-Rose Morel, hoeft niet te verbazen. Er is echter één belang- rijk verschil. Marie-Rose Morel was actief in het Vlaams Belang, een partij die door het ‘cordon sanitaire’ vastzat in de oppositie, en dus géén macht kon uitoefenen. De Wever heeft dat feit vaak en dik in de verf gezet. Het was beter, aldus De Wever, te kiezen voor de N-VA, omdat die niet in een cordon zit, niet veroordeeld is tot de oppositie, en bijgevolg wél macht kan uitoefenen. Met succes, zoals de verkiezings- uitslagen aantoonden.
Willen, niet kunnen
De politiek zindelijke vraag die men nu moet stellen, is: wanneer gaat Bart de Wever daar iets aan veranderen, en dus bewijzen dat hij het verschil kan maken met Marie-Rose Morel?
Zijn antwoord daarop in De Zevende dag was ontluisterend: “Als ik het alleen voor het zeg- gen had, voerde ik meteen de nodige aanpas- singen door.”
Wat De Wever daar zegt, is: ik ben burge- meester, voorzitter van de grootste partij van het land, heb ministers in de federale regering en in de Vlaamse regering, maar ik kan pas iets veranderen aan de almacht van de drie vakbon- den als ik 51 procent van de stemmen haal.
Mogen wij daar toch nadrukkelijk een groot vraagteken bij plaatsen?
Om te beginnen, zou de N-VA er vanuit haar unieke machtspositie al voor kunnen zorgen dat minstens de wetten die bestaan ook wor- den toegepast. De wet zegt dat een vakbond alleen erkend en representatief is als hij - vroe- ger 50.000, nu zelfs - 100.000 leden heeft. ACV en ABVV halen dat aantal met gemak, maar het ACLVB hoegenaamd niet. Waarom geen echte telling doorvoeren? De bonden liegen syste- matisch door te beweren dat een zéér groot percentage van hun kantoren en personeel gebruikt wordt voor de uitbetaling van het dop-
geld, terwijl dat in werkelijkheid véél minder is.
Waarom voert de regering geen controles uit, gevolgd door de bij wet voorziene sancties?
De wet zegt dat in de bouwsector sociale ver- kiezingen moeten gehouden worden, de vol- gende in 2016, maar de drie bonden weigeren dat, in ruil voor een dik pak geld van de bazen voor de vakbondskas; waarom verwittigt de regering niet dat dit niet langer zal gepikt wor- den, en waarom treden de sociale inspectie- diensten niet op?
Van de vakbond blijf je af
In gans België is een systeem gegroeid waar- bij burgemeesters, schepenen, ambtenaren, inspecteurs, belastingcontroleurs en politie- mensen één ding weten: ‘Van de vakbond blijf je beter af, want daar krijg je last mee.’ Als de N-VA morgen het signaal uitstuurt ‘pas de wet toe, ook op de vakbonden’, dan gaat een orkaan opsteken waarbij het ARCO-schandaal klein bier is.
Is dat ‘delicaat’? Misschien. Gaan de bonden moord en brand schreeuwen? Uiteraard. Maar het toepassen van de wet zoals die is neerge- schreven door een democratische meerder- heid, is de verdomde plicht van al wie een samenleving eindelijk uit de poel van ineffi- ciëntie, verspilling en vriendjespolitiek wil trek- ken.
Naast het toepassen van de wet zou de N-VA toch overal eens de discussie kunnen begin- nen over de beleidsmatige scheeftrekkingen die de voorbije vijftig jaar gegroeid zijn. Ook in de stad Antwerpen worden vanuit de begro- ting enorme bedragen opzijgezet om de syn- dicale premies van de gesyndiceerden te beta- len; zo worden de lidgelden van de bonden betaald door alle burgers. Waarom die beta- lingen niet schrappen?
Waarom moeten vakbonden nog uitzendin- gen hebben op radio en tv, betaald met belas- tinggeld? Waarom wordt door alle overheids- diensten geld betaald aan de bonden voor
‘vormingswerk’, dat in praktijk gebruikt wordt voor uitstapjes met veel drank en eten, ter- wijl de bonden tegelijk een dik gesubsidieerde vormingsdienst hebben? Zo kan men nog een uurtje doorgaan: het aantal niveaus waar de bonden een graantje meepikken, is eindeloos.
En dan is er natuurlijk de wetgeving. De bewering van de bonden, dat zij zo machtig zijn dankzij de tevredenheid van hun vele leden, kan volgend jaar op schitterende en demo- cratische wijze op de proef gesteld worden.
Zoals gezegd, worden volgend jaar, in 2016, sociale verkiezingen gehouden in (bijna) alle bedrijven.
In al onze buurlanden zijn meerdere lijsten in een bedrijf mogelijk; alleen in België kunnen enkel lijsten ingediend worden door ABVV, ACV en ACLVB. Hun monopolie staat verankerd in een stokoude naoorlogse wet. Een hopeloos gedateerde regeling, die we eigenlijk enkel kennen uit de vroegere Sovjet-Unie…
Meerderheid of oppositie
Er bestaat maar één uitzondering: voor de erg kleine categorie van de kaderleden kun- nen ook anderen lijsten indienen. Welnu, indien in die wet slechts één artikeltje gewij- zigd wordt, waardoor de al bestaande uitzon- dering voor kaderleden wordt veralgemeend, voor alle werknemers, dan kunnen volgend jaar ook onafhankelijke of Vlaams-nationale vakbondskandidaten deelnemen aan de soci- ale verkiezingen.
Waarom zou een kaderlid wel, en een
‘gewone’ werknemer niet vrij mogen kiezen voor wat anders dan AVC, ABVV of ACLVB?
Is dat geen ‘discriminatie’ die dringend moet weggewerkt worden?
Als de bonden écht zo zeker zijn van de tevredenheid en de trouw van hun leden, zul- len zij met plezier volgend jaar de concurren- tie met onafhankelijke of Vlaams-nationale lijs- ten aangaan. VB en N-VA weten meteen welke wetsvoorstellen ze moeten indienen; we kun- nen dan meteen vergelijken, wie van hen het meeste resultaat boekt, de ene vanuit de oppo- sitie, de andere vanuit alle meerderheden.
HdG
Oeverloos
Het was in de Kamer nog eens een weekje als in vroegere dagen. Uren gepalaver over wetsontwerpen waarover meerderheid en oppositie het gloeiend oneens zijn, en waar- mee men heen en weer slaat om zijn bood- schap als een mantra te blijven herhalen. De indexsprong en de hervorming van de amb- tenarenpensioenen waren de onderwerpen die de praatbarakkers uren en uren bezighiel- den. Na vele uren behandeld te zijn geweest in de commissies de voorbije weken, met eer- ste lezingen, tweede lezingen, amendemen- ten, verduidelijkingen en dies meer, beland- den die wetsontwerpen dan dinsdag in de plenaire vergadering om eigenlijk feitelijk alles nog eens over te doen, maar dan nog uitvoeri- ger en theatraler. Dat werd gerekt tot donder- dag. Want Linda de Win en haar cameraploeg van Villa Politica en vele krantenjournalisten komen dan kijken en luisteren. Slotsom: nie- mand heeft nog iemand kunnen overtuigen.
De stemming verliep als voorspeld: regerings- partijen tegen oppositiepartijen. Oeverloos.
Pure tijdverspilling. Maar dat is ‘de tol’ van onze democratie, fluisteren sommigen.
Wat als…?
N-VA’er Peter de Roover, de ‘sparringpart- ner’ van ‘leading lady’ Zuhal Demir, heeft zich ontpopt tot de pensioenspecialist van zijn par- tij. Hij was het die met zijn bekende en kenmer- kende eloquentie het ontwerp over de amb- tenarenpensioenen kwam verdedigen en in debat ging met tal van Kamerleden uit de oppositie. Het moet gezegd, hij beheerst het dossier minstens even goed als Daniel Bac- quelaine, de minister van Pensioenen. Hij kan het in ieder geval bevattelijker overbrengen dan de minister. In de wandelgangen beweren vuile tongen echter dat, mocht Peter nog als Vlaams ambtenaar in het onderwijs gestaan hebben, hij dan wellicht heel wat kritischer zou geweest zijn over de afschaffing van de diplo- mabonificatie, omdat hij dan mee ‘slachtoffer’
zou geweest zijn. Laat staan dat het voorstel zou gedaan zijn door een regering waarvan de N-VA geen deel zou uitgemaakt hebben.
Zou hij het dossier vandaag aan zijn school- collega’s uitgelegd krijgen? Dat zal wel iets moeilijker zijn dan in de praatbarak, waar een volledige meerderheid die al heel vroeg met pensioen kan gaan hem sowieso gelijk geeft…
Minuut stilte
Onvermijdelijk startte het vragenuurtje vorige donderdag met vragen over de boot- vluchtelingen op de Middellandse Zee. Zo goed als alle partijen kwamen krokodillen- tranen huilen en aan emo-politiek doen, door moreel verontwaardigd, al dan niet geveinsd, te komen zeggen dat Europa en ‘ons land’
hun verantwoordelijkheid moeten opnemen, door nog meer geld te voorzien en nog meer vluchtelingen op te nemen. Alleen Filip Dewin- ter kwam een lans breken voor het Australi- sche voorbeeld, om de grenzen te sluiten ter ontrading van levensgevaarlijke overtochten die bovendien in heel veel gevallen door men- senhandelaren worden georganiseerd. Zakia Khattabi van de Waalse groenen ging zelfs zover tijdens haar betoog aan Kamervoorzit- ter Bracke voor te stellen haar laatste minuut spreektijd te besteden aan een minuut stilte ter ere van ‘de duizenden mannen en vrou-
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
29 april 2015
4
wen, gestorven omdat zij hadden gedroomd van een betere toekomst aan deze kant van de Middellandse Zee’. Bracke liet dat toe - hij durfde in die sfeer niet anders - en de Kamer- leden veerden op. Normaal wordt het houden van een minuut stilte vooraf beslist op de “Con- ferentie van de Voorzitters”, en vindt die plaats aan het begin van de zitting. Met dit groene precedent is de weg geopend naar nog vele minuten stilte die iedereen zal bepleiten in zijn tussenkomsten over de meest diverse aange- legenheden, van slachtoffers van messentrek- kers over drugshandelaren naar slachtoffers van georganiseerde misdaad en noem maar op. Goed bezig?!
Grootscheeps negationisme
Sevket Temiz, Koyuncu Hasan en Emin Özkara, drie verkozenen van de PS in Brussel, meldden met misplaatste trots op Facebook dat zij door een Turkse journalist gefeliciteerd werden omdat zij door hardnekkig lobbywerk hadden belet dat er in het Brussels Parlement een minuut stilte werd gehouden voor de slachtoffers van de Armeense genocide. Of ze nu een Belgisch paspoort hebben of niet, of ze nu bij de PS zitten of bij een andere partij, de Turken in België gedragen zich wat dat betreft juist zoals hun soortgenoten in Turkije: ze wei- geren te erkennen dat er een Armeense geno- cide is geweest. Het is het grootste en meest schaamteloze geval van collectief en officieel negationisme uit de geschiedenis.
Lol
Het waren lastige dagen voor Laurette Onkelinx. Zij blijft het er zichtbaar moeilijk mee hebben dat zij de lakens niet meer uitdeelt. Na haar luidruchtige, tempeestende en theatrale betogen zit ze telkens op haar tandvlees. Zij ervaart nu eens wat het is door een politieke meerderheid wel gehoord, maar niet beluis- terd en uiteindelijk straal genegeerd te wor- den. De grimassen van een aantal Vlaamse liberalen, N-VA’ers en zelfs enkele tsjeven spre- ken vaak boekdelen: jolijt en duivels genoe- gen als zij telkens op haar bek gaat en moet afdruipen. Zij hebben er duidelijk lol in. En zij beseft dat. Met als gevolg dat ze nog furieuzer wordt en er, bij wijze van spreken, stoom uit haar oren spuit. Heerlijk, dat zij eindelijk eens van hetzelfde laken een broek krijgt.
Exit Melchior
Melchior Wathelet junior heeft de knoop doorgehakt. Hij verlaat de politiek om CEO van een groot bedrijf te worden. Vorige week werd hij in de Kamer opgevolgd. Het zat er al een tijd aan te komen, zeker nu zijn par- tij, de cdH, federaal in de oppositie zit en niks meer in de pap te brokken heeft. Overigens, de oud-staatssecretaris was flink gedegou- teerd geraakt van Joëlle Milquet, die altijd overal haar dictatoriale neus in stak, in al wat bewoog. Met hem vertrekt een minzaam poli- ticus, voortreffelijk tweetalig en correct in de omgang. En… hij begreep de Vlamingen, want hij bracht zijn humaniora door in een Limburgs college. Hij kende zijn dossiers uitstekend en hij verdedigde die met vuur, met de kracht van zijn overtuiging. Alweer een gentleman die de donkere krochten van de (partij)politiek ver- laat, op zoek naar meer soelaas en voldoe- ning. Adieu aan de politieke kruipdieren!
Altijd meer
Ook uw columnist. Ik was zestien jaar, en een jaar eerder, na mijn lagere humaniora, had ik de meesterlijke Napoleonbiografie van Jacques Presser gekregen.
Het eerste boek dat ik zelf kocht, met mijn weinige spaargeld, was “Hitler” van de Brit Alan Bullock. Zwarte Beertje Pocket, 50 frank.
Een rib uit mijn lijf, maar wat een goede inves- tering, want ze leerde me dat je met geschie- denis je brood kon verdienen. In 1998 en 2000 verschenen de twee delen van de uit- stekende Hitlerbiografie van de Brit Ian Kers- haw. Gevolg: niet minder maar nog meer Hit- lerstudies, want op sommige punten had de Brit wat onderzoeksvragen en dus stortte een meute historici zich op de minder bekende puntjes.
In zijn inleiding geeft Ullrich een klein voorproefje van wat er sindsdien allemaal bij gekomen is, zoals de volledige dagboe- ken van Reichspropagandaminister Goebbels, de officiële akten van de regering-Hitler (zes delen) plus tientallen interessante boeken.
En in de Duitse archieven liggen nog altijd onontsloten bronnen. (Dat klinkt niet zo raar.
Tijdens mijn studie geschiedenis in de jaren zeventig las ik dat iets minder dan de helft van de bronnen over de Franse Revolutie al bekend zijn.) Zijn al die nieuwe studies de oorzaak dat Ullrich 960 pagina’s nodig heeft om het leven van Hitler tussen 1889 en 1939 te schetsen?
Deels wel, al legt de auteur er de klem- toon op dat hij geen revolutionaire nieuwe interpretatie verdedigt maar wel aanzienlijke nuanceringen aanbrengt.
De mens Hitler
Ullrich zoekt met veel geduld naar de mens Hitler. Zijn voorgangers Bullock, Fest en Kers- haw noemden de Führer een ontworteld iemand, een persoon zonder binding, een lege huls die zonder politiek niet bestond.
Ullrich betoogt dat Hitler wel een privé-leven had, zoekt voortdurend naar getuigenissen die zijn thesis ondersteunen en hij vindt vrij veel sporen terug. Hitler had wel dege- lijk vrienden; in ieder geval tot het moment dat de oorlog hem volledig opslokte. Vooral de “alte Kämpfer”, de mannen uit München met wie hij de NSDAP groot maakte, hoor- den daartoe.
Dat waren meestal nobele onbekenden zonder hoge politieke ambities. Goebbels kon razend zijn (jaloers ook) wanneer hij zag hoe ontspannen Hitler zich bij hen gedroeg, hoe hij kon lachen en grappen maken met die mensen die niets van hem nodig hadden;
hoe het aureool van de alwetende verdween en hij mens tussen de mensen werd. Ullrich vestigt de aandacht op Hitler en de dames die rond hem cirkelden.
Ja, hij was geremd. Tijdens zijn frontjaren nam hij niet deel aan de permanente solda- tenvuilbekkerij. Waarschijnlijk had hij eerst vrij laat seksuele contacten. Zelfs Ullrich kan niet zeggen of hij ooit een seksuele relatie had met zijn halfnichtje Geli (waarschijnlijk niet) of met Eva Braun (waarschijnlijk wel), maar hij vestigt de aandacht op die hele kring vrouwen waar Hitler uren kon mee kletsen, die hij innam met charme en hoffelijkheid en die hem op hun beurt zachtjes naar betere kleding en salonetiquette stuurden. En die vrouwen zwermden niet rond de machtige Führer maar rond de leider van een klein en onbelangrijk partijtje dat volkomen vergeten was geweest als de depressie van 1929 hem niet naar boven had gestuwd.
De latere paladijnen Göring, Himmler en zelfs Goebbels behoorden niet tot zijn intieme vriendenkring, die altijd welkom was op zijn Berghof. De heren uit die kring logen na de oorlog dat zij zich daar dood ver- veelden; tot verontwaardiging van hun vrou- wen, die natuurlijk niet het gevaar liepen in een geallieerde gevangenis te belanden. Een andere eigenschap van Hitler was zijn feno- menaal geheugen.
Hij vergat haast nooit de naam en de func- tie van iemand die hij ontmoet had. Een kapi-
tale eigenschap voor een politicus: spontaan iemand herkennen en geen secretaris nodig hebben die hem influistert wie wie is. Dat geheugen was de schrik van zijn generaals en zijn ministers, want ze konden hem niets wijsmaken.
Meestal kende hij hun legers tot het laat- ste bataljon, hun ministeries tot het klein- ste bureau. Hitler was een modern iemand, met een gulzige interesse voor techniek. Hij discussieerde tot in de kleinste details over vliegtuigen, kanonnen en tanks met de ont- werpers, die hem als één van hen beschouw- den. Hij kon zelf niet autorijden, maar er was geen onderdeel van een nieuwe Mercedes dat hij niet kende.
De geniale toneelspeler
En dan waren er nog de twee eigenschap- pen die hem ook in de politiek van pas kwa- men. Ullrich zegt dat hij een geniale toneel- speler was, die voortdurend de rol vertolkte die de gesprekspartner op prijs stelde tot die altijd te laat opmerkte dat hij in de maling genomen was.
Hij citeert de vele medewerkers die zich na de oorlog afvroegen in hoeverre die geregelde razernijbuien – desnoods met het schuim op de lippen – echt of gespeeld waren. Een kei- harde leugenaar was hij ook, die met een snelheid en een totale gewetenloosheid beloften deed en leugens vertelde waar zijn tegenstanders bijna altijd intrapten, omdat men zich niet kon indenken dat een politicus zo zwart op wit in iemands gezicht durfde lie- gen. Meestal amuseerde hij zich achteraf bij- zonder goed met de naïviteit (of het fatsoen) van de tegenpartij. Keihard en wraakzuchtig was hij ook. Als soldaat had hij genoeg bloed gezien om tijdens zijn opgang niet op een lijk meer of minder te kijken. Ullrich beklemtoont dat het politieke parcours van Hitler een hin- dernisloop vol improvisatie was, die hij ach- teraf altijd voorstelde als een planmatig doel.
Vernieuwend is Ullrich als hij het heeft over de relatie van Hitler met rijkspresident Paul von Hindenburg. “De Boheemse korporaal”, zoals Hindenburg hem omschreef (hij ver- warde Hitlers geboorteplaats met een gelijk- aardig plaatsje in Bohemen), pakte de pre- sident op de kortst mogelijke tijd in en hij kreeg vlug diens graag gegeven steun om de democratie in Duitsland de nek om te wrin- gen. Ullrich beschrijft in het lang en het breed de tragedie die over Europa kwam, omdat de Duitse rechterzijde Hitler dacht in te kapse- len met een kanseliersfunctie op het moment dat zijn partij een zware nederlaag had gele- den, financieel aan de rand van de afgrond stond (de NSDAP was niet de partij van het grootkapitaal) en de economie weer aantrok.
Maar om het parlementaire regime te breken, wilde rechts zelfs met de symbolische duivel samenwerken. Op vier maanden tijd merkte rechts dat ze de echte duivel binnengehaald had, die zijn hordes losliet en hen evengoed wegveegde. Hitler was een geniale impro- visator en een gokker, maar wel eentje met ogen in de rug.
Hij geloofde lang, en terecht, niet in de actiebereidheid van Frankrijk en het VK, want ook de elites daar hadden in de Eerste Wereldoorlog vreselijk veel familieleden en vrienden verloren. Hij wist dat hij voorzich- tig moest zijn op het thuisfront. Hij kende de afschuw van zijn volk voor een nieuwe oor- log. Maar in al zijn improvisatie verloor hij nooit de twee absolute doelen uit het oog die hij al in Mein Kampf formuleerde: de ver- drijving van de Joden en de verovering van Midden- en Oost-Europa. Zijn generaals kre- gen al in 1933 zijn oorlogsdoelen te horen.
Ullrich sluit dit eerste deel terecht af aan de vooravond van de inval in Polen. De tijdgeno- ten en de historicus merken op dat de triom- fen van 1936 (liquidatie van het Verdrag van Versailles), 1938 en 1939 (inlijving Oosten- rijk en Tsjechië) ertoe leiden dat Hitler in zijn eigen genialiteit begon te geloven, niet langer luisterde naar adviezen en bereid was steeds hoger in te zetten, tot de onvermijdelijke val.
Jan neckers
Hitler und kein Ende
Een paar maanden geleden verscheen het eerste deel van een nieuwe biografie over de Führer. De auteur, de Duitse historicus Volker Ullrich, schat het aantal boeken over het Derde Rijk op ongeveer 120.000, en nog altijd stopt de stroom niet. Integendeel.
Zeventig jaar na de oorlog blijft Hitler nog steeds mensen fascineren.
TOOGPRAAT
Actueel 25 april 2015 5
Van scheepsramp tot bezinning
Verschil vluchteling-migrant misnoegt links
Volgens een schatting van de Ver- enigde Naties zouden er dit jaar alleen al zo’n 500.000 bootmigranten via de Mid- dellandse Zee de oversteek naar Europa wagen. Dat is onze verrekte eigen schuld en we moeten de grenzen maar eens goed openzetten, zo reageert links. Links heeft maar één probleem: almaar meer Euro- pese burgers zien dat enigszins anders.
Mogelijk 950 mensen aan boord van een gekapseisd schip. Meteen werden de “verslag- gevers ter plaatse” als ramptoeristen op het vliegtuig gezet om vooral niets te missen in lijkenland. VRT-radiojournaliste Katrien Van- derschoot “zag hoe het schip de haven bin- nenvoer”…
Ze zagen op Malta 28 overlevenden en 24 overleden migranten. Ramingen over het pre- cieze aantal doden liepen uiteen, maar dat het om een drama ging, ontkende niemand.
Volgens de International Organization for Migration stierven de jongste vijftien jaar naar schatting al 22.000 bootmigranten op hun weg naar Europa. Vorig jaar waren dat er 3.400.
Gaat het over vluchtelingen of over boot- migranten? Geen overbodige vraag voor een zinvol politiek debat. De overlevenden waren volgens Flavio di Giacomo van de Internatio- nale Organisatie voor Migratie afkomstig uit Syrië, Somalië en Eritrea, waar ze op de vlucht sloegen voor politiek geweld, maar zeker niet uitsluitend, want afgelopen weekend bereik- ten ook vluchtelingen uit Mali, Gambia, Sene- gal, Nigeria en Bangladesh de Zuid-Italiaanse kust. Dat het hele drama een gevolg is van een grootschalige en erg lucratieve mensensmok- kel was evenmin zonder betekenis.
Vooral de Italianen zijn het beu die golf over zich heen te krijgen. Premier Matteo Renzi had het over “een politieke kwestie met een grote
‘P’”. De EU-leiders werkten op een speciale Europese top een tienpuntenplan uit om de crisis aan te pakken. Een plan dat er eigenlijk nauwelijks één is, want Europa is absoluut ver- deeld in die materie: er zijn bijzonder grote ver- schillen in het migratiebeleid, tussen links en rechts, maar ook tussen Zuid- en Noord-Europa en een veel terughoudender Oost-Europa.
Dubbelzinnig
Wat is er dan wél beslist? Het merendeel van de migranten, asielzoekers die niet voor de vluchtelingenstatus in aanmerking komen, zou snel(ler) worden teruggestuurd. Vijfdui- zend échte vluchtelingen uit het Midden-Oos- ten zouden in de EU verspreid worden met quota op basis van onder andere de economi- sche sterkte en het aantal inwoners.
Maar veel moet nog worden “besproken”.
Er komt (driemaal) meer geld om de bootmi-
gratie tegen te gaan, concreet in de vorm van wat meer patrouilleschepen, oorlogsschepen en helikopters.
Andere denkpistes zijn het vernietigen van de vluchtelingenvloot, een strengere kust- en grenscontrole, en een strengere aanpak van de mensensmokkelaars. In juni volgt een eerste evaluatie bij de Europese Raad.
De Europese reactie is niet echt “kordaat”, wel dubbelzinnig. De EU wil helpen, maar niet spreken van een “speciale zoek- en reddings- missie” om niet nog meer mensen aan te moe- digen om de oversteek te wagen. Hiermee probeert Europa een scheidingslijn te trekken tussen asielzoekers en economische migran- ten. Een onderscheid dat vooral links misnoegt.
Schuld
Weinigen waren er vroeger bij dan de onvol- prezen Ivo Belet om een ramp op grote afstand van hier meteen uit te roepen als een gevolg van het ‘falen van Europa’: “We doen te wei- nig. De Middellandse Zee is stilaan aan het veranderen in het massagraf… Europa heeft gefaald.” Een merkwaardige, maar gratuite pro- filering van een man die we al zo vaak zagen schuimbekken bij de minste kritiek op Europa.
Hij kroop ermee in het rijtje van humanitaire springkonijnen als koning Philippe, die ook de “verantwoordelijkheid” van het drama bij Europa meende te moeten leggen.
Getuigend van iets meer nuchterheid en rea- lisme was het standpunt van Theo Francken en
Jan Jambon (N-VA): “Ervoor zorgen dat migran- ten niet op die boten stappen.” Lees: we moe- ten het probleem aanpakken aan de bron.
Politiek
Tussen links en rechts in, zie elders op deze bladzijde, spreekt in de Europese democra- tieën gelukkig de burger. Om die reden verzet- ten steeds meer lidstaten zich tegen een asiel- en migratiebeleid zonder grenzen, dat vooral de mensensmokkelaars almaar rijker maakt.
De progressieve migratielobby bevindt zich in die strijd voor open grenzen overigens in bij- zonder goed gezelschap, als objectieve bond- genoot van de door hen zo verfoeide kapi- talisten en grote ondernemersorganisaties
die we vooral horen zwijgen als het gaat over economische vluchtelingen. Vergroten die immers niet het aanbod aan witte en zwarte werkkrachten? En verlagen ze niet de lonen?
Hoeveel Oost-Europeanen werken hier aan bespottelijke lonen in de bouwsector, de trans- portsector, et cetera?
Veel burgers pikken dat zelfbeschuldigende wijsvingertje van links niet langer.
Dat vingertje is ook onterecht. Volgens Dirk van den Bulck, de commissaris voor de Vluch- telingen en de Staatlozen in België, leidde bijna de helft van alle asielonderzoeken door het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) in 2014 tot de toeken- ning van een beschermingsstatus. De bescher-
mingsgraad bedraagt zelfs 98 procent voor de Syrische vluchtelingen.
Oplossing
Het mondiale armoedeprobleem los je niet op door het te verplaatsen. Daarvoor is het veel te groot. Wel haalbaar is een grotere inspan- ning om mee te zorgen voor politieke stabi- liteit en fatsoenlijke economische en sociale omstandigheden in de derde wereld. Ontwik- kelingshulp, dat mag meer zijn, veel meer.
In deze wereld geldt de ijzeren wet dat de plaats waar je geboren wordt, bepalend is voor zowat alles in je leven. Maar de conclusie die links hieruit trekt, is fout. Solidariteit is best oké, maar vanuit het besef dat die nu eenmaal per definitie beperkt is in omvang. Solidari- teit krimpt naarmate de solidariteitskring ver- ruimt. In die zin zijn grenzen zelfs vanzelfspre- kend. Ook in linkse middens is omkijken naar de dichte familie wellicht evident, maar wordt het enthousiasme om leegstaande kamers te verhuren aan vluchtelingen, of de eigen porte- monnee leeg te schudden onder migranten, al heel wat minder zichtbaar.
Links gaat ook op de loop voor de correcte vragen: waarom slikt Brussel zoveel geld? Wat is de impact van migratiekost op overheidsuit- gaven en onze sociale zekerheid (van kinder- geld, onderwijs en werk, tot huisvesting, zorg, pensioen, enz.)? Is de bijna evident lage werk- zaamheidsgraad en armoede van nieuwko- mers onze schuld? Enzovoort…
Het valt nog af te wachten hoe wijd de deur van het krakkemikkige huis Europa wordt open- gezet en hoelang. De voorliggende oplossingen van een probleem dat ze in Brussel compleet fout hebben ingeschat, zijn er de facto geen.
De wijze waarop de bestaande huizen van de Europese naties werden gesloopt, voordat het nieuwe appartement van de Europese Unie een fatsoenlijk dak kreeg, tart de democrati- sche verbeelding, lezen we nog in Elsevier. Zo ging het met de euro, en met het opheffen van de grenscontroles. Ook met het migratiebeleid.
Blijft Europa met al die minachting voor het gematigd conservatisme van zijn burgers grove fouten maken? In het politieke spel biedt de burger almaar meer weerwerk tegen de hoge kosten (politiek, economisch, sociaal en cul- tureel) van open grenzen. Om die reden is nu al duidelijk dat het verzet in een aantal lan- den groeit om die trend een halt toe te roe- pen. Liefst 86 procent van de Grieken en 80 procent van de Italianen wil volgens onder- zoek van Pew Research Center minder migran- ten in hun land.
Zijn die burgers hardvochtig? De meeste bur- gers niet, maar ze weten dat je problemen best bij de wortel aanpakt. Vooral ter plaatse dus.
AnjA Pieters
Fort Europa?
Iemand die de laatste weken duidelijk een paar toontjes lager zingt, is de Griekse minister van Economie Yanis Varoufakis.
De man heeft altijd al een grote bek gehad, en deed graag allerlei provoce- rende uitspraken in interviews.
Sedert de beruchte fotoreportage in het Franse weekblad Paris-Match is daar gron- dig verandering in gekomen. Nog nooit werd le gauche caviar zo in zijn hemd gezet als toen. Ondertussen gonst het van de geruch- ten dat Yanis Varoufakis wel eens de bons zou kunnen krijgen van de Griekse eerste minister Alexis Tsipras.
Op de recente top in Riga kwam Varou- fakis immers totaal onvoorbereid aan, waar- door Griekenland in een uiterst zwakke onderhandelingspositie kwam te staan. Nu is het wel niet de eerste keer dat er geruchten gaan over een eventueel ontslag van Yanis Varoufakis, maar nieuw is dat hij er in een mysterieuze tweet op zondag zelf op lijkt te reageren. Tegen de tijd dat u dit leest, is de man misschien al wel minister af.
Speltheoreticus of gokker?
Op die top in Riga moet het er overigens
bijzonder gezellig aan toe gegaan zijn. Yanis Varoufakis stond volledig geïsoleerd, en kreeg een aantal verwijten naar het hoofd geslin- gerd.
In het bijzonder het verwijt «gokker» zal wel hard aangekomen zijn, want Varoufakis is gespecialiseerd in speltheorie. Het is alsof je een dokter een kwakzalver zou noemen.In het geval van Yanis Varoufakis is het verwijt anders wel terecht. De man lijkt als minister van Economie niets te snappen van de pre- caire economische toestand waarin Grieken- land zich bevindt.
Noodzakelijke hervormingen blijven uit, en belastingen worden er nog steeds niet behoorlijk geïnd.
In plaats daarvan lijkt Varoufakis er vooral op te gokken dat de andere eurolanden een Grexit gewoon niet aandurven, om over het bijhorende gezichtsverlies nog maar te zwij- gen.
Vroeg of laat zullen die andere eurolanden echter het gezichtsverlies van een Grexit als kleiner beginnen inschatten dan het gezichts- verlies dat ze elke dag lijden omdat ze de Grieken maar met hun voeten laten blijven spelen. Als het al zover niet is…
SYRIZA stuitend incompetent
Het links-linkse SYRIZA staat nog steeds hoog aangeschreven bij zowel PVDA, Groen, sp.a als ABVV. Stiekem hopen ze zelf te kun- nen uitgroeien tot een Belgische versie van SYRIZA. Maar bij de leden van de eurogroep die dagelijks te maken hebben met de frat- sen van SYRIZA, is het aanvankelijke scepti- cisme over de ideologische kant van SYRIZA allang omgeslagen in irritatie en woede over de stuitende incompetentie van hun Griekse tegenvoeters.
De verklaring is niet ver te zoeken. Toen SYRIZA aan de macht kwam, werd iedereen die ook maar iets van economie begreep met- een de deur gewezen. Zoals zo vaak bij links, werd wie zelfs nog maar een beetje compe- tent was ervan verdacht in de binnenzak te zitten van het grootkapitaal, de banken, de EU, en noem maar op. Allemaal aan de deur dus. In de plaats kwamen jongens en meis- jes die het allemaal goed kunnen uitleggen, en die hun gebrek aan competentie dan maar compenseren met een overvloed aan arro- gantie. Een half jaar later is de balans duide- lijk: SYRIZA heeft een Grieks bankroet eerder versneld dan vertraagd.
Syriza mag toontje lager zingen KortZIchtIG cataLaaNs
Catalonië is welvarender en meer geïndustri- aliseerd dan de meeste regio’s in Spanje, en dat lokt automatisch meer immigranten aan. Maar dat Catalonië een groter percentage moslims telt dan de andere regio’s, en dat het ongeveer de helft (!) van de salafistische moskeeën in Spanje herbergt, dat heeft ook een politieke oorzaak. De meeste immigranten in Spanje zijn afkomstig uit Latijns-Amerika, en ze spreken dus Spaans. Een flink deel van de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging, die overwegend links is, heeft doelbewust geprobeerd immi- granten uit islamitische landen aan te trekken, omdat men hoopte dat die Catalaans zouden leren, en niet automatisch op Spaans zouden overstappen. Daarmee dacht men de positie van het Catalaans tegenover het Spaans te kun- nen versterken. Het lijkt misschien onbegrij- pelijk kortzichtig, bijna waanzinnig zelfs. Maar sommige franskiljons bij ons volgden dezelfde perfide gedachtegang. Ten slotte vindt men ook in Vlaams-nationale kringen verblinde koppig- aards die nog altijd denken dat de islamitische ziekten – hoge criminaliteit, fundamentalisme, terrorisme, antisemitisme en vrouwenhaat – vanzelf zullen genezen als de moslims maar allemaal goed Nederlands leren. Tegenwoor- dig zijn er zelfs beulen bij IS die met een sap- pig Antwerps accent spreken. Maar hun mes- sen zijn er niet minder scherp om.
